Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΡΑΘΕΝ ΣΠΟΥΔΕΣ

O Μέγας Βασίλειος λέγει για τις σπουδές του στις σχολές των ειδωλολατρῶν:

<<...πολύν χρόνον στήν ἀπάτη καί σχεδόν κατέστρεψα ὅλη μου τήν νεότητα στή ματαιοπονία, τήν ὁποία εἶχα ὅταν καταγινόμουν μέ τήν ἀκρόαση τῶν μαθημάτων τῆς ἀπό τόν Θεό μωρανθείσης σοφίας, κάποτε, σέ μιά στιγμή, σάν νά ξύπνησα ἀπό ἕνα βαθύ καί θανάσιμο ὕπνο. Τότε ἀντίκρυσα καθαρά τό θαυμαστό φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου, κατε- νόησα δέ τό ἄχρηστο τῆς σοφίας τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι καταργοῦνται. Ἀφοῦ δέ ἔκλαψα πολύ τήν ἄθλια ζωή μου, προσευχόμουν νά μοῦ δοθεῖ κάποια χειραγώγηση γιά νά εἰσαχθῶ στά διδάγματα τῆς εὐσεβείας. Πρό πάντων δέ ἐφρόντισα τοῦτο, τό νά πραγματοποιήσω μία διόρθωση τοῦ ἤθους μου, τό ὁποῖον εἶχε διαστραφεῖ λόγῳ τῆς μακρᾶς συναναστροφῆς μου μέ τούς φαύλους. Κατόπιν, ὅταν ἀνέγνωσα τό Εὐαγγέλιο καί εἶδα ἐκεῖ, ὅτι ἡ πώλησις τῶν ὑπαρχόντων, ἡ μετάδοσή των πρός τούς πτωχούς καί γενικά ἡ ἀμεριμνησία γιά τήν παρούσα ζωή καί ἡ ἔλλειψη συμπαθείας τῆς ψυχῆς πρός τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου εἶναι μία σημαντική προϋπόθεση γιά τήν τελειότητα, προσευχόμουν νά βρῶ κάποιον ἀπό τούς ἀδελφούς, ὁ ὁποῖος ἐδιάλεξε αὐτόν τόν τρόπο τῆς ζωῆς, ὥστε νά ἀντέξω μαζί του τή θύελλα αὐτῆς τῆς σύντομης ζωῆς...>>

(223η ἐπιστολή στόν Εὐστάθιο ἐπίσκοπο Σεβαστείας)