ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ, ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ
ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ
by ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ
by ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ
on Κυριακή, 3 Απριλίου 2011 στις 7:53 μ.μ.
Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, κορυφαίος θεολόγος τοῦ 20ου αἰ.
Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, κορυφαίος θεολόγος τοῦ 20ου αἰ.
καί Πανεπιστημιακός
Καθηγητής ειπεν.
"Πολύ συχνά τό μέτρο τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἶναι δυνατό νά εἶναι Καθολική Ἐκκλησία τό "μικρόν ποίμνιον". Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἶναι δυνατό νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς Ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ στήν ἔρημο. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψι στήν Ἱστορία καί εἶναι πολύ πιθανό νά συμβῆ καί πάλι...
Τήν Ἐκκλησία μέσα στούς αἰώνες τήν γνωρίσαμε ὀργανωμένη σέ Πατριαρχεία, σέ Συνόδους· τήν ταυτήσαμε μέ τήν ὀργάνωσή Της αὐτή, ξεχνῶντας ὅτι κατά τήν διάρκεια τῶν αἱρέσεων, ἡ ὀργάνωση αὐτή χανόταν γιά τούς Ὀρθοδόξους καί γινόταν τό ὅπλο τῆς κακοδοξίας ἐναντίον τους. Ὅμως στούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, ἔχουμε ἀφήσει πιά πίσω τήν Ἱστορία καί μπήκαμε στήν ἐσχατολογία. Ἡ πνευματική μας ἐπιβίωση ἐξαρτάται ἀπό τήν συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἔπεσαν πιά ὅλα τά ἱστορικά μας ἀντερείσματα. Ἡ ἀποστασία ἄλλαξε τούς ποιμένες σέ λύκους καί ἡ ὀργανωμένη Ἐκκλησία πού ξέραμε εἶναι πιά σήμερα ἀγέλη λύκων καί θάνατος προβάτων. Ὁ διάβολος εἶναι πιά λυμένος. Γιά νά ἐπιβιώσουμε πρέπει νά δοῦμε τήν Ἐκκλησία στήν μυστική Της καί μυστηριακή Της οὐσία, γυμνωμένη ἀπό τήν διοικητική Της ὀργάνωση πού γνωρίσαμε στήν Ἱστορία...
Ἡ διαδικασία αὐτή εἶναι ἤδη ἀπά δεκαετίες γνωστή στήν Ρωσία. Ἡ λεγόμενη "Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν", δέν εἶχε καμμία ἐξωτερική ὁμοιότητα μέ τίς ὀργανωμένες Ἐκκλησίες πού ξέρουμε καί μόνον μέ τίς Ἐκκλησίες τῶν μεγάλων διωγμῶν ἔμοιαζε μέχρι τήν ἀπό λίγα χρόνια. Ἡ κατάστασις αὐτή πού ἐπικρατοῦσε στήν Ρωσία σιγά - σιγά γενικεύεται παντοῦ... Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐλάχιστοι, διάσπαρτοι στόν κόσμο, κρυμμένοι καί ἄγνωστοι στούς πολλούς. Ἱερεῖς μετρημένοι θά ἐκτελοῦν ἀποστολικές περιοδείες ἀπό πόλη σέ πόλη, ἀπό ἐνορία σέ ἐνορία, ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀνακουφίζοντας τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν καί ἑνώνοντάς τους ὅλους, γνωστούς καί ἀγνώστους μεταξύ τους, μέ τούς ἄφθαρτους δεσμούς τοῦ Ἀναστημένου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μνημονεύοντας "πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων", γιά νά μήν προδίδεται ὁ πλησιέστερος ἀληθινός Ἐπίσκοπος ἤ καί ἀπό πραγματική ἄγνοια γιά τό πού βρίσκεται ἀληθινός Ἐπίσκοπος...
Τό συνηθισμένο λοιπόν ἐρώτημα, "καλά, νά φύγουμε ἀπό τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά σέ ποιά Ἐκκλησία νά πᾶμε;" δέν ἔχει τήν θέση του σήμερα. Γιατί δέν πρόκειται νά πᾶμε πουθενά, ἀλλά νά μείνουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων· νά ἀρνηθοῦμε τίς παραποιήσεις καί νά μείνουμε στήν ἀλήθεια πού ἀπό ἀπαλῶν ὀνύχων γνωρίσαμε, ἀλλά δυσκολευόμεστε πιά ν' ἀναγνωρίσουμε σ' αὐτό πού μᾶς λέγουν ὅτι εἶναι δῆθεν Ἐκκλησία. Αὐτή τήν ἄρνηση τοῦ ψεύδους καί τῶν παραποιήσεων, θά τήν πραγματοποιήσουμε ἐκεῖ πού βρισκόμαστε, διακόπτοντας ἁπλᾶ κάθε κοινωνία μαζί της...
Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος παρεκκλίνη ἀπό τόν καθολικό κανόνα καί ὁ λαός ἔχει δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δέ καί νά τόν καθαιρέση..." (Γ. Φλωρόφσκυ, "Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοσις", Θεσσαλονίκη 1977, σελ. 71, 75).
"Πολύ συχνά τό μέτρο τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἶναι δυνατό νά εἶναι Καθολική Ἐκκλησία τό "μικρόν ποίμνιον". Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἶναι δυνατό νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς Ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ στήν ἔρημο. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψι στήν Ἱστορία καί εἶναι πολύ πιθανό νά συμβῆ καί πάλι...
Τήν Ἐκκλησία μέσα στούς αἰώνες τήν γνωρίσαμε ὀργανωμένη σέ Πατριαρχεία, σέ Συνόδους· τήν ταυτήσαμε μέ τήν ὀργάνωσή Της αὐτή, ξεχνῶντας ὅτι κατά τήν διάρκεια τῶν αἱρέσεων, ἡ ὀργάνωση αὐτή χανόταν γιά τούς Ὀρθοδόξους καί γινόταν τό ὅπλο τῆς κακοδοξίας ἐναντίον τους. Ὅμως στούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς πού ζοῦμε, ἔχουμε ἀφήσει πιά πίσω τήν Ἱστορία καί μπήκαμε στήν ἐσχατολογία. Ἡ πνευματική μας ἐπιβίωση ἐξαρτάται ἀπό τήν συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἔπεσαν πιά ὅλα τά ἱστορικά μας ἀντερείσματα. Ἡ ἀποστασία ἄλλαξε τούς ποιμένες σέ λύκους καί ἡ ὀργανωμένη Ἐκκλησία πού ξέραμε εἶναι πιά σήμερα ἀγέλη λύκων καί θάνατος προβάτων. Ὁ διάβολος εἶναι πιά λυμένος. Γιά νά ἐπιβιώσουμε πρέπει νά δοῦμε τήν Ἐκκλησία στήν μυστική Της καί μυστηριακή Της οὐσία, γυμνωμένη ἀπό τήν διοικητική Της ὀργάνωση πού γνωρίσαμε στήν Ἱστορία...
Ἡ διαδικασία αὐτή εἶναι ἤδη ἀπά δεκαετίες γνωστή στήν Ρωσία. Ἡ λεγόμενη "Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν", δέν εἶχε καμμία ἐξωτερική ὁμοιότητα μέ τίς ὀργανωμένες Ἐκκλησίες πού ξέρουμε καί μόνον μέ τίς Ἐκκλησίες τῶν μεγάλων διωγμῶν ἔμοιαζε μέχρι τήν ἀπό λίγα χρόνια. Ἡ κατάστασις αὐτή πού ἐπικρατοῦσε στήν Ρωσία σιγά - σιγά γενικεύεται παντοῦ... Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἐλάχιστοι, διάσπαρτοι στόν κόσμο, κρυμμένοι καί ἄγνωστοι στούς πολλούς. Ἱερεῖς μετρημένοι θά ἐκτελοῦν ἀποστολικές περιοδείες ἀπό πόλη σέ πόλη, ἀπό ἐνορία σέ ἐνορία, ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀνακουφίζοντας τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν καί ἑνώνοντάς τους ὅλους, γνωστούς καί ἀγνώστους μεταξύ τους, μέ τούς ἄφθαρτους δεσμούς τοῦ Ἀναστημένου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μνημονεύοντας "πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων", γιά νά μήν προδίδεται ὁ πλησιέστερος ἀληθινός Ἐπίσκοπος ἤ καί ἀπό πραγματική ἄγνοια γιά τό πού βρίσκεται ἀληθινός Ἐπίσκοπος...
Τό συνηθισμένο λοιπόν ἐρώτημα, "καλά, νά φύγουμε ἀπό τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά σέ ποιά Ἐκκλησία νά πᾶμε;" δέν ἔχει τήν θέση του σήμερα. Γιατί δέν πρόκειται νά πᾶμε πουθενά, ἀλλά νά μείνουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων· νά ἀρνηθοῦμε τίς παραποιήσεις καί νά μείνουμε στήν ἀλήθεια πού ἀπό ἀπαλῶν ὀνύχων γνωρίσαμε, ἀλλά δυσκολευόμεστε πιά ν' ἀναγνωρίσουμε σ' αὐτό πού μᾶς λέγουν ὅτι εἶναι δῆθεν Ἐκκλησία. Αὐτή τήν ἄρνηση τοῦ ψεύδους καί τῶν παραποιήσεων, θά τήν πραγματοποιήσουμε ἐκεῖ πού βρισκόμαστε, διακόπτοντας ἁπλᾶ κάθε κοινωνία μαζί της...
Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος παρεκκλίνη ἀπό τόν καθολικό κανόνα καί ὁ λαός ἔχει δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δέ καί νά τόν καθαιρέση..." (Γ. Φλωρόφσκυ, "Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία καί Παράδοσις", Θεσσαλονίκη 1977, σελ. 71, 75).
Tags: ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου