Ο ΙΕΡΟΣ ΦΩΤΙΟΣ ΠΕΡΙ ΑΠΑΤΗΣ, ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ  ΑΓΙΑΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

                        Α.Π.    Ε/90                   Ἐν  Κορωπίω Φεβρ. 2009

Ο ΙΕΡΟΣ ΦΩΤΙΟΣ ΠΕΡΙ ΑΠΑΤΗΣ,

ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

(Σημείωμα: Τό παρακάτω κείμενον ἐγράφη διά νά τεθῆ ὑπ’ ὄψιν τοῦ Δικηγόρου διά νά τό ἀξιολογήση καί ἀναλόγως νά τό θέση εἰς τάς Προτάσεις του. Ἀναφέρεται εἰς τήν ἀπάτη τήν ὁποίαν χρησιμοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι πού θέλουν νά προδώσουν. Ἐν προκειμένω ὁ Ἰγνάτιος, ὅταν ἔβαλε στό νοῦ του τήν προδοσία, ἐπεδίωξε πρῶτα μέ ὕπουλο καί δόλιο τρόπο νά ἀπατήση τόν Μητροπολίτη Λαρίσης Πανάρετο στά τέλη τῆς ζωῆς του, καί νά τόν παρασύρη εἰς τήν προδοσία του. Τοῦτο κατά τόν Μέγα Φώτιο εἶναι «ἀσθενείας (ἀδυναμίας) ὁμολογία»).

Ὁ Μέγας Φώτιος νουθετώντας τόν Ἄρχοντα τῆς Βουλγαρίας Μιχαήλ, γράφει εἰς ἐπιστολήν του:

« & 75. Ἀπάτη μέν πανταχοῦ ἀσθενείας (ἀδυναμίας) ὁμολογία. Ἀλλ’ εἰ μέν ἐν φίλοις, κακόν τε ἔσχατον, καί ὑπερβαλλούσης μοχθηρίας., εἰ δέ πρός ἐχθρούς καί πολεμίους, μηδέν μέν προειδότας, οὐ πόρρω στρατηγίας. (Ἄν ἐξαπατᾶς ἐχθρούς καί ἀντιπάλους στόν πόλεμο, πού δέν εἶναι καθόλου προϊδεασμένοι, αὐτό δέν ἀπέχει ἀπό στρατηγικό τέχνασμα). Κοινολογίας δέ γενομένης, καί ταύτην οὐκ ἀθετοῦντας, πόρρω ἀριστείας καί ἀνδραγαθίας, διό τούς μηδέ τούς πιστεύοντάς σου πολεμίους ἀπάτη μετέρχου (ἄν ὅμως ὑπάρχει συμφωνία καί δέν τήν ἀθετήσουν, τότε βρίσκεται μακρυά ἀπό τήν γεναιοψυχία καί τήν ἀνδρεία. Γι  αὐτό μή χρησιμοποιεῖς ἀπατηλά τεχνάσματα οὔτε στούς ἐχθρούς πού σέ ἐμπιστεύθηκαν) Εἰ γάρ καί πολέμιοι, ἀλλ’ ὅμως οὐδέν ἔλαττον ἀπατεών καί πλάνος ὁ τούς πεπιστευκότας ἐξαπατήσας. (Διότι, παρόλο πού εἶναι ἐχθροί, ὡστόσο ὅμως δέν εἶναι λιγότερον ἀπατεώνας καί πλάνος ἐκεῖνος πού ἐξαπατᾶ ἐκείνους πού τόν ἐμπιστεύτηκαν».

Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος Φώτιος:

« & 76. Προδότην δέ ὡς τά πολλά οἱ ἄνθρωποι προδιδόντα μέν φιλοῦσι (ὅταν προδίδει τόν ἀγαποῦν), προδεδωκότα δέ μισοῦσι (ὅταν ὅμως ἔχει προδώσει τόν μισοῦν) ... Σύ δέ ἐπισκόπει, κἄν μέν ἐπιβουλευθείς ὑπό τῶν οἰκείων καί χαλεπῶν παθῶν προὔδωκεν, οὐκ ἀνέλπιστον ἐστί φίλον καί καλόν γενέσθαι, ἄν δέ μηδέν, καί σευατοῦ μηδέν ἔλαττον νόμιζε προδότην. (ἐσύ ὅμως νά ἐλέγξης καί ἄν κάποιος πρόδωσε ἀπό τά δεινά προσωπικά του παθήματα, ὑπάρχει ἐλπίδα αὐτός νά γίνει ἀργότερα ἀξιαγάπητος καί τίμιος ἄνθρωπος. Ἄν ὅμως δέν ἔγινε τίποτα ἀπό τά παραπάνω, τότε νά τόν θεωρεῖς ἐξίσου καί δικό σου προδότη). Τό μέν γάρ ἀμείψασθαι κακοῖς τούς λελυπηκότας, ἀνθρώπινον πάθος, τό δέ τηκικαύτης ἆρξαι κακουργίας, ἀνιάτου μοχθηρίας. (Διότι, τό νά ἀντιδρᾶ κανείς κάνοντας κακό σέ ὅσους τόν ἔβλαψαν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο πάθος, ἀλλά τό νά ξεκινᾶ ὁ ἴδιος ἕνα τόσο μεγάλο κακούργημα, αὐτό εἶναι ἀγιάτρευτη μοχθηρία).

Ἐπίσης λέγει ὁ ἱερός Φώτιος:

«& 44.Ὅσω τις προέχει τῆ ἀρχῆ, τοσούτω χρεωστεῖ πρωτεύειν καί τῆ ἀρετῆ. Ὁ δέ τουναντίον ποιῶν, τρία ἅμα καί κάκιστα, ἐπιτελεῖ, ἀπόλυσσιν ἑαυτόν, τούς ὁρῶντας εἰς κακίαν παρακαλεῖ, βλασφημεῖσθαι παρασκευάζει τόν Θεόν, ὅτι τοιούτω τηλικαύτην ἐνεχείρισεν ἀρχήν. Διά τοῦτο παντί μέν ἀνθρώπω φευκτέον ἡ κακία, μάλιστα δέ τοῖς ἐν ἀρχῆ».

(Δηλαδή: Ὅσον πιό μεγάλη ἐξουσία ἀποκτᾶ κάποιος, τόσο πιό πολύ ὀφείλει νά διακρίνεται καί στήν ἀρετή. Ἐκεῖνος πού κάνει τό ἀντίθετο, καταφέρνει τρία πράγματα, τά χειρότερα δυνατά: Καταστρέφει τόν ἑαυτό του. Ὠθεῖ ὅσους τόν βλέπουν στήν κακία. Τούς κάνει νά βλασφημοῦν τόν Θεό, πού ἐμπιστεύτηκε στά χέρια τέτοιου ἀνθρώπου τόσο μεγάλη ἐξουσία. Γι’ αὐτό κάθε ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποφεύγει τήν κακία, προπάντων ὅμως ὅσων ἔχουν ἐξουσία.)

Καί ἀλλοῦ:

«& 50 Μηδενός παρανομίαν, κἄν δοκῆ δι’ αὐτῆς εὐημερεῖν, ἐπαινέσης. ‘Εκεῖνον τε γάρ μᾶλλον εἰς κακίαν ὑπαλείψεις, καί σεαυτόν εἰς παραπλησίαν πρᾶξιν καιρόν ἐπιζητεῖν ἀπελέγξεις. Ὁ γάρ πρό καιροῦ ταῦτα, δι’ ὧν ἐπαινεῖ, προθυμούμενος καί τιμῶν, τί ἄν οὐ ποιήσοι τοιούτου παραπεπτωκότος;».

(Δηλαδή: Μήν ἐπαινέσεις τήν παρανομίαν κανενός, ἀκόμη καί ἄν φαίνεται ὅτι εὐημερεῖ ἐξ’ αἰτίας αὐτῆς τῆς παρανομίας. Διότι θά δώσεις τό δικαίωμα σέ αὐτόν νά παρανομεῖ εὐκολότερα καί θά ἀποδειχθεῖ ὅτι καί ἐσύ ψάχνεις νά βρεῖς κατάλληλη εὐκαιρία, προκειμένου νά κάνεις παρόμοιες πράξεις. Καθότι, ὅποιος πρίν νά τοῦ παρουσιαστεῖ ἡ ἀνάλογη εὐκαιρία, ἐπαινεῖ κάποια πράγματα δείχνοντας ἔτσι ὅτι τά ἐπιθυμεῖ καί τά τιμᾶ, τί δέ θά μποροῦσε νά κάνει ἄν τοῦ δοθοῦν οἱ κατάλληλες περιστάσεις;).

Σχόλιον ἡμέτερον: Ἄν αὐτά ἰσχύουν διά κοσμικούς ἄρχοντες, πόσω μᾶλλον πρέπει νά ἰσχύουν διά τούς ἐκκλησιαστικούς ἄρχοντες.

(Βλέπετε: Φωτίου Πατριάρχου Κων/ λεως, Ο ΗΓΕΜΩΝ, Μετάφραση -  Σχόλια:  Ἰωάννης Πλεξίδας. Προεισαγωγή:  Μάριος Πλωρίτης, Πρόλογος:  Χρῆστος Γιανναρᾶς. Ἐκδόσεις ΑΡΜΟΣ).

Διά τήν ἀντιγραφήν

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος