ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΣΑΙ ΤΩ ΚΥΡΙΩ
ΜΙΑ ΗΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΛΗΘΗΣ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΙ ΔΕ ΛΟΙΠΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΑΙ, ΑΝΤΙΠΟΙΟΥΜΕΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ
ΣΥΝΟΔΟΥ
ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Ὁ Ἐκκλησιαστικός Συνοδικός Θεσμός εἷναι ὁ πρῶτος ἱερός Θεσμός τῆς Ἐκκλησίας! Δι' αὐτοῦ, ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ρυθμίζονται καί οἰκονομοῦνται ὅλα τά ἐκκλησιαστικά θέματα καί οὔτω εὐοδοῦται ἡ ζωή καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. ἀπό τῆς πρώτης Ἁγίας Ἀποστολικῆς Συνόδου, τῶν ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Πανορθοδόξων καί τῶν Τοπικῶν ἁγίων Συνόδων, ὑπάρχει ἕνας σταθερός ἐσωτερικός σύνδεσμος καί μία ἀπαράβατος ἀκολουθία, ὥστε νά δυνάμεθα νά λέγωμεν ὅτι ὅλαι αὗται αἱ ἱεραί Σύνοδοι, εἷναι ΩΣ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ἡ ὁποία ὑπηρέτησεν καί ὑπηρετεῖ τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς γνωστόν τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται καί εἰς τρία ἀκόμη πρόσωπα, τά ὁποῖα (Κληρικός καί λαϊκοί), τελοῦν τήν θείαν Εὐχαριστίαν καί κοινωνοῦν ἐκ τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Ἐκ τῆς ἐπόψεως ταύτης δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἰς μίαν ἁγίαν Ἱεράν Σύνοδον ἐκφράζεται ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ ἐν Αὐτῆ καί δι' Αὐτῆς ὁμιλεῖ καί ἀποφασίζει αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατά τό «ἔδοξεν τῶ ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ΄ 28). ἡ ἐπενέργεια αὕτη τῆς Θείας Χάριτος θά ἠδυνάμεθα να εἴπωμεν ὅτι ἐπιδίδει μυστικόν-μυστηριακόν χαρακτῆρα εἰς πᾶσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, ἡ ὁποία προστιθεμένη ἀποτελεῖ ἀδιάκοπον συνέχειαν τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν Συνόδων, εἰς τάς ὁποίας καί διά τῶν ὁποίων ἐξεφράσθη καί διετυπώθη ἡ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ἤγουν ὁ Χριστός. Ὡς ἐκ τούτου εἴπομεν ὅτι αἱ ἀπ' ἀρχῆς Σύνοδοι ἤγουν, ἀπό τῆς ἀποστολικῆς καί ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν, τῶν Πανορθόδοξων καί τῶν Τοπικῶν, θεωροῦνται ὡς μία συνεχής ΣΥΝΟΔΟΣ, διά τῆς ὁποίας διαχρονικῶς ὡμίλησεν καί ὁμιλεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Δέν θα ἧτο ὑπερβολή ἐάν ἐλέγομεν ὅτι αὕτη ἡ ἀδιάκοπος Σύνοδος δέν ἀπέχει πολύ τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ διά τῶν ἀξίων καί ἁγίων Συνοδικῶν, ὅπως ἤδη εἴπομεν, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας!
Προσοχή ὅμως! Δέν εἷναι ὅλαι αἱ κατά τήν μακράν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανισθεῖσαι Σύνοδοι Κανονικαί καί Ἅγιαι, οὔτε καί ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Πάρα πολλαί ἐξ αὐτῶν εἷναι συνάξεις ἀναξίων προδοτῶν καί σχισματοαιρετικῶν ἐπισκόπων, εἰς τάς ὁποίας κυριαρχεῖ καί τάς κατευθύνει ὁ Διάβολος! Τό μέγιστον κακόν εἰς την λυτρωτικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τό ἐπέφερον οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι καί ὡς ἄτομα καί ὡς συνάξεις, δηλαδή ὡς ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, ὡς ΚΑ.Ι.ΑΦΙΚΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ! ὁποῖοι καί ὁπόσοι ἑκάστοτε ἔλαβον ἤ λαμβάνουν μέρος εἰς τοιαύτας «συνόδους», δέν ἔχει ἀπολύτως καμμίαν σημασίαν παρ' ἐκτός ὅτι ὁ μεγάλος ἀριθμός ἤ καί ἡ ἐπισημότης αὐτῶν συμβάλλουν ὥστε τό κακόν, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται δι' αὐτῶν, νά εἷναι μεγαλύτερον, ἀλλά καί οἱ πλανώμενοι ἐπίσης να εἷναι πολλοί!
ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Ἀφορμή διά νά ἐπισημάνωμεν, ἔστω καί ἐπιγραμματικῶς, τά ἀνωτέρω ἐστάθη τό γεγονός ὅτι εἰς τόν αἰῶνα αὐτόν, τόν ὁποῖον πορευόμεθα ἀλλά καί κατά τόν προηγούμενον, ἐσημειώθη ἐμφάνισις πλήθους «Συνόδων» ὡς καί πλήθους σχισματικῶν Παρατάξεων (=ψευδεκκλησιῶν), μέ πλῆθος ψευδεπισκόπων καί ψευδαρχιεπισκόπων! Τό γεγονός τοῦτο ἐξέφρασεν καί ἐκφράζει τόν Οἰκουμενισμόν καί ἐνθυμίζει προτεσταντικάς ὀργανώσεις. Ὅλαι αὗται αἱ ψευδοσύνοδοι ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν διττῶς: ἔνθεν μέν σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἀντιποιούμενοι τούς Ὀρθοδόξους λειτουργούς καί αὐτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν, ἔνθεν δέ μέ τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Δι' αὐτό γράφομεν συνεχῶς καί διά μακρῶν ἄρθρων, ἀλλά καί διά τοῦ παρόντος ἐπαναλαμβάνομεν, διότι τό κακόν τό ὁποῖον ἐνεργεῖται εἷναι συνεχές καί μέγα!
Ἐπίσης γράφομεν, διότι ὡρισμένοι Χριστιανοί, ἴσως καλοπροαίρετοι (τινες δέ ἴσως καί διεστραμμένοι), μᾶς γράφουν ὅτι «συνεχῶς γράφομεν περί ἐκκλησιολογίας, ὁμολογίας, ἀποστολικῆς Διαδοχῆς» καί...ὅτι «ὑβρίζομεν καί κατηγοροῦμεν τούς ἄλλους»!!! Αὐτοί λοιπόν οἱ λόγοι μᾶς ἐπιβάλλουν ὅπως διά μακροῦ ἀπαντήσωμεν πρός ὅλους τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας, ἐνῶ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς κατηγοροῦν, ἀπό καρδίας τούς εὐχαριστοῦμεν καί εἰλικρινῶς τούς ἀγαπῶμεν, διότι αἱ παρατηρίσεις των ἔγιναν αἰτία καί ἀφορμή διά τήν παροῦσαν ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ.
Ἀναφερόμεθα εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου καίτοι σχισματοαιρετική ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, ἀπό τό 1924 ἀναγνωρίζεται ὡς Ἱερά Σύνοδος! Ἐξ αὐτῆς τό 1937 προέκυψεν ὡς θυγατρική ἡ Φλωρινική σχισματοαίρεσις) ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν δίκην Νεοημερολογιτικῆς Οὐνίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀκολούθως ἐξ αὐτῆς προέκυψαν ὑπέρ τάς δέκα θυγατρικαί παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι, αἱ ὁποῖαι ἀπετέλεσαν τό κακόμορφον μωσαϊκόν τῶν Φλωρινικῶν Σχισμάτων καί πλέον κινοῦνται εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅλαι α`ῦται αἱ σχισματοαιρέσεις, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς Νεοημερολογιτικῆς (1924), ἐπολέμησαν καί συνεχίζουν νά πολεμοῦν «Συνοδικῶς» την ἀπό τό 1924 Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Εἷναι ἐξωφρενικόν πῶς τόσοι ρασοφόροι, τόσοι «ζηλωταί», δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι δεν νοοῦνται πολλαί Σύνοδοι, πολλαί Ἐκκλησίαι καί ὅτι ὅλαι αὐταί αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Παρατάξεις, εὑρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας, εἷναι ἀπεσχισμέναι ἐκ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, διό ἐν τῆ γενέσει των ὑπῆρξαν καί παραμένουν ὄντως ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΑΙ!!!
Κάθε «Ἐκκλησία», ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται μετά ἀπό τήν ἀπόσχισιν μιᾶς κακοδόξου, αἱρετικῆς ὁμάδος, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅσον ἐπίσημος καί ἄν φαίνεται καί ἀναγνωρίζεται, δέν εἷναι Ἐκκλησία Χριστοῦ, εἷναι ὅλαι σχίσματα, εἷναι «Ἐκκλησίαι» ξέναι καί ἄσχετοι πρό τό Μυστήριον τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἁπλῶς ἐκφράζουν μόνον τήν λεξικολογικήν σημασίαν τοῦ ὅρου, δηλαδή συναθροίσεις, ὀργανώσεις σχισματικῶν, ἀποτελούμεναι ἐν πολλοῖς καταφανῶς ὑπό θερμῶς θρησκευομένων πλήν πλανωμένων προσώπων! Δέν εἷναι εὔκολον νά ἀπαριθμήση τις (ὄχι καί νά περιγράψη) αὐτάς τάς ἀπ' ἀρχῆς σχισματικάς-αἱρετικάς «Ἐκκλησίας», ὅπως τάς προσεδιωρίσαμεν, ἀφοῦ εἷναι δύσκολον νά ἐπιχειρήσης τοῦτο καί μόνον ὅσον ἀφορᾶ εἰς τάς ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν ἐμφανισθείσας σχισματικάς ἐπισκοπικάς-Συνοδικάς ὀργανώσεις.
ΑΙ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ
ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΙ
Τά πράγματα ὅμως ἐξελίχθησαν πολύ χειρότερα κατά τάς προηγουμένας δεκαετίας καί ἐξαιρέτως τάς δύο τελευταίας, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι προεκάλεσαν τά Φλωρινικά σχίσματα, αἱ ἴδιαι δυνάμεις εἰσχωρήσασαι, δι' ἐγκαθέτων των, καί εἰς τό σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤδη προεκάλεσαν δύο ἀκόμη Σχισματοαιρέσεις πολύ χειροτέρας ὅλων τῶν Φλωρινικῶν! Ναί, καθ' ἡμᾶς, ἐγκάθετοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνέδειξαν «ἱκανούς» Γενιτσάρους ἐκ τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ καί πλείστους τῶν ἐπισκόπων Αὐτῆς κατέστησαν ἐπιόρκους! Δηλαδή δέν τούς κατέστησαν ἁπλῶς ψευδεπισκόπους, ἀλλ' αὐτόχρημα ἀντιχρίστους, διότι οὐσία ἀμετανοήτως ἐνεργοῦν τό κατά τῆς Ἐκκλησίας ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου, ὅστις πρῶτον ἐπολέμησεν τόν Χριστόν! Ὅλαι αὗται αἱ ψευδοσύνοδοι, ὅλαι αἱ Σχισματοαιρετικαί Φλωρινικαί παρατάξεις, ἀλλά καί αὗται αἱ τελευταίως προκύψασαι ὡς «Ματθαιϊκαί»(*), ἐπαναλαμβάνω, ὅλαι θεωροῦν καί προβάλλουν τάς ὀργανώσεις των, ὡς δῆθεν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! Ἄς προσέξωμεν λοιπόν τά σχίσματα καί τάς ψευδοσυνόδους καί ψευδοεκκλησίας ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων.
Ἐν προκειμένω τονίζομεν ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ἀπολύτως δύναται νά ἀντισταθῆ εἰς τόν Ἀντίχριστον καί ἤδη εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ ἐνεργουμένην ὑπό τῶν «προδρόμων» του ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ, ἄν δέν εὑρίσκεται ἐντός τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας καί δέν εἷναι ἡνωμένος ὀργανικῶς καί δέν κοινωνεῖ ὡς μέλος μετά τοῦ ἀνεστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τό ἔργον λοιπόν τοῦ ἀντιχρίστου ἀπό τόν παρελθόντα αἰῶνα ἐνεργεῖται μέσω τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἀκριβέστερον τοῦ ἐν γένει ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὁ ὁποῖος ἐπιτίθεται κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀρνούμενος τήν ὕπαρξιν τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ καί κηρύσσων ὅτι Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται διηρημένη καί κομματιασμένη εἰς ὅλας τάς ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ! (Ἐλ. Γκουτζίδης «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ... 1985 σελ. 52-56).
Δυστυχῶς ὅλη αὐτή ἡ ἐσχάτη καί μεγίστη Αἴρεσις, εἰσεχώρησεν ὡς πράξις διά καί μέσω τῶν ἀπό τό 1937 Παλαιοημερολογιτικῶν σχισμάτων καί εἰς τόν χῶρον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ὅπως ἤδη ἐτονίσθη, κατά τάς δύο τελευταίας δεκαετίας, εἰσεχώρησεν καί εἰς ἐπιόρκους ἐπισκόπους μας, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσεν ὄχι μόνον τάς γνωστάς φοβεράς Σχισματοαιρέσεις, τῆς μέν πρώτης γνωστῆς ὡς «τῶν πέντε» (1995), τῆς δέ δευτέρας γνωστῆς ἐπίσης ὡς τῶν «Νικολαϊτῶν» (2005)! ἀμφότεραι αὗται ἀντιποιοῦνται τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἀσυστόλος βλασφημοῦν τήν τε ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀοστολικήν Διαδοχήν!
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ὅπως προεγράφη, εἷναι ΜΙΑ, ὅπως εἷναι ΕΝΑΣ ὁ Χριστός, δέν διαιρεῖται, δέν κομματιάζεται, οἱ δέ αἱρετικοί ἀποσχιζόμενοι δέν ἀποτελοῦν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ», ὅπως δέν ἀποτελεῖ καί κάθε ἀρρωστημένον καί ἐκκοπέν μέλος τοῦ σώματός μας, το ὁποῖον ἅμα τῆ ἐκκοπῆ του, ἀποβάλλεται νεκρώνεται καί δέν ζῆ καί δέν ὑπάρχει οὐσιαστικά.
Ὅλαι, λοιπόν, αἱ σχισματοαιρέσεις, καί περιοριζόμεθα εἰς αὐτάς τάς προελθούσας ἀπό τό 1924 καί μετά, δέν εἷναι Ἐκκλησίαι Χριστοῦ, «ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, διότι πέραν τῶν λόγων, τούς ὁποίους προανεφέρομεν, οἱ φερόμενοι ὡς ἐπίσκοποι αὐτῶν, σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἔπαυσαν νά εἷναι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δηλαδή ἔχασαν τήν ἀρχιερωσύνην ἤ τήν ἱερωσύνην καί πλέον εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν ἐπενεργεῖ δι' αὐτῶν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὡ ἐκ τούτου εἰς ὅλας αὐτάς τάς σχισματοαιρετικάς καταστάσεις, αἱ «ἐπισκοπικαί» συνάξεις, αἱ ἐμφανιζόμεναι ὡς «Σύνοδοι», δεν εἷναι ἱεραί Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, αἱ ὁποῖαι ἀντιποιοῦνται την ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί μόνον βλασφημοῦν πλανῶντες καί πλανόμενοι!
Δέν θά προτείνομεν οὔτε θά ὑποδείξωμεν τί θά κάμη ἕκαστος πρό αὐτῶν τῶν σχισματικῶν καταστάσεων, τῶν ψευδοεκκλησιῶν, τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδεπισκόπων, διότι αὐτό εἷναι καί αὐτονόητον, ἀλλ' εἷναι καί τῆς ἐλευθέρας καί μετ' ἐπιγνώσεως βουλῆς ἑκάστου, ἐπί πλέον δέ καί ἐντολή τοῦ ἀπ. Παύλου: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τις δέ συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαρ; ἤ τις μερίς πιστῶ μετά ἀπίστου;... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει ὁ Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, καγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθ. ΣΤ΄ 1-18).
Ἑπομένως ὅποιος ἀξιώνεται νά μην κοινωνῆ μετ' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί τῶν ψευδοεκκλησιῶν, αὐτός δέν βγαίνει ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ' ἐξέρχεται ἀπό κοινωνίαν ἀνόμων, ἀπίστων καί αἱρετικῶν! Ὅσοι, λοιπόν χωρίζουν καί ἀπομακρύνουν τους ἑαυτούς των «ἐκ μέσου αὐτῶν», αὐτοί παραμένουν εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν Του, καί αὐτοί συνεχίζουν νά ἀπολαμβάνουν τῆς θείας υἱοθεσίας καί ὡς τέκνα Θεοῦ ἐλπίζουν εἰς τήν σωτηρίαν των. (Μετά πολλῆς χαρᾶς θα δεχθῶμεν διαφορετικάς ἀπόψεις-διαφωνίας).
ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΕΣ
ΔΙ' ΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ (Σύνοδοι = Καϊαφικά-Ληστρικά Συνέδρια!...)
Κατ' ἀρχάς ἡ πρώτη καί μεγάλη ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ὑπῆρξεν ἐκείνη τῶν Ἑραίων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐσταύρωσαν τόν Χριστόν! Βεβαίως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, οὕτως εἰπεῖν, ἀπετέλουν τήν σύνοδον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης(!), ἐκεῖνοι, λέγω, κατήντησαν νά ἀκυρώσουν ὁλόκληρον τήν Παλαιάν Διαθήκην καί ὅλους τούς Πατριάρχας καί Προφήτας, οἱ ὁποῖοι προεκήρυξαν τόν ἐρχόμενον Μεσσίαν-Χριστόν καί ὁ ὁποῖος ἧλθεν, πλήν ὅμως αὐτοί ὄχι μόνον δέν τόν ἐδέχθησαν ἀλλά καί τόν ἐσταύρωσαν, ἀναγγείλαντες κατόπιν τήν προσμονήν τοῦ ἰδικοῦ των «Μεσσίου», ἤτοι, τοῦ ἀντιχρίστου! ἐν συνεχεία αὐτοί ἐδίωξαν καί τούς ἁγίους ἀποστόλους, τούς Χριστιανούς καί ὅλους τούς ἁγίους τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐνῶ «ξεφύτρωσαν» καί οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων προκύψαντες ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν καί «Συνόδους» καί ἀδιακόπως ἐδίωξαν καί συνεσκότησαν τήν ἀλήθειαν τῆς ἀποκαλύψεως, αὐτό το πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, καί παραλλήλως ἐδίωξαν καί ὅλους τούς Γνησίους Διαδόχους τῶν ἁγ. Ἀποστόλων, ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους!
Δι' αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Συνόδων ὅπως π.χ. τῶν ἀρειανικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐβλασφήμησαν τόν Χριστόν καί τό Δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐν συνεχεία προέκυψαν πολλαί ἑκατοντάδες ψευδοσυνόδων, αἱ ὁποῖαι συνήθως ἧσαν πολυάριθμοι, εἷχον κάθε ἐπισημότητα, καί πολλαί εἷχον καί τό «Κύρος» τῆς Αὐτοκρατορικῆς προστασίας καί προβολῆς. Αἱ «σύνοδοι» αὗται ἐδίωξαν ὅλους τούς μεγάλους ἁγίους Πατέρας! ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τόν Μέγαν ἀθανάσιον, τον ἱερόν Χρυσόστομον, τούς ὁποίους καθήρεσαν, ἐξώρισαν καί οὐσία διά τῶν διωγμῶν των τούς ἐθανάτωσαν σωματικῶς ἰδιαιτέρως κατά τήν δεινήν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας.
Ἔτσι, εἰς τήν δικαίως ὀνομασθεῖσαν ληστρικήν σύνοδον τῆς Ἐφέσου (τό 449), παρεκάθησαν 135 ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διόσκορος (Πατριάρχης) Ἀλεξανδρείας καί ὁ (Ἀρχιεπίσκοπος) Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος καί ὁ Θαλάσσιος (ἀρχιεπίσκοπος) τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας»(1) ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἠριθμοῦντο εἰς μόλις 2-3!... Πρίν ὅμως καί ἀπ' αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς ἐφέσου, εἷναι ἀπαραίτητον νά ἀναφερθοῦν ἀντιπροσωπευτικῶς ὡρισμέναι τοιαῦται ψευδοσύνοδοι:
«Αἱ «δίδυμαι Σύνοδοι» ἀριμίνου (Ρίμινι Ἰταλίας) καί Σελευκείας τῆς ἰσαυρίας, αἱ ὁποῖαι συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) ἀπό τον αἱρετικό (ἀρειανόφρονα) Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων, καί στίς ὁποῖες πῆραν μέρος ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως τῆς Δύσεως καί τῆς ἀνατολῆς, ἀποτελούμενες ἡ μέν πρώτη ἀπό 400 ἐπισκόπους (στους ὁποίους 80 ἀρειανόφρονες) καί ἡ δεύτερη ἀπό 160 ἐπισκόπους (στούς ὁποίους 15 Ὀρθόδοξοι), τελικῶς ἀποδέχθησαν τον Δεκέμβριο τοῦ 359 μ.Χ. τό ἀρειανικό σύμβολο πίστεως «τῆς Νίκης», πόλεως τῆς Θράκης, ἐπειδή τό ἐπέβαλε ὁ Αὐτοκράτωρ καί στίς δύο συνόδους, παρά τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις πού αὐτές εἷχαν λάβει.
Ἡ ληστρική (δηλαδή τῶν ληστῶν) σύνοδος τῆς ἐφέσου (Αὔγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450) μέ πρόεδρο τόν (μετριοπαθῆ) μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, γιά τήν ἀθώωση τοῦ ἀκραίου μονοφυσίτη αἱρεσιάρχη ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχοῦς, πού ἧταν ἐπόπτης τῶν Μοναχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σύνοδος αὐτή καθήρεσε τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως(2) καί τόν Εὐσέβιον ἐπίσκοπον Δορυλαίου κ.ἄ. ὁ Ἅγιος Φλαβιανός ἐκοιμήθη λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακώσεις πού ὑπέστη ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ Διοσκόρου.
Οἱ εἰκονομαχικές σύνοδοι ἱερείας (754 μ.Χ.) καί Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). ἡ πρώτη συνεκλήθη ὑπό τήν προστασία τοῦ εἰκονομάχου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ (741-775) μέ τη συμμετοχή 338 εἰκονομάχων ἐπισκόπων. Στη Σύνοδο αὐτή ἐκφωνήθηκαν καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ (715-730 μ.Χ.), ἀλλά ἰδίως κατά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ca 680-749 μ.Χ.), λόγω τῆς τεραστίας του συμβολῆς στή θεολογική κατάρριψη τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίσθηκε ὡς «κακώνυμος καί σαρακηνόφρων» καί «ἐπίβουλος τῆς βασιλείας». ἡ σύνοδος τῆς Φραγκφούρτης συγκλήθηκε ἀπό τόν Βασιλέα τῶν Φράγκων Καρλομάγνο καί οὐσιαστικῶς ἀπέρριψε τήν τιμή τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στή Δύση, θεωρώντας τίς ἱερές Εἰκόνες μόνον ὡς διακοσμητικό στοιχεῖο (ὄχι δηλαδή πρός σχετική προσκύνηση),πρᾶγμα τό ὁποῖον ἰσχύει καί μέχρι σήμερα στόν αἱρετικό παπισμό.
Ἡ ἑνωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στήν Ἰταλία. Τό συμφέρον τοῦ Πάπα Ρώμης Εὐγενίου Δ΄ (1431-1447) καί τοῦ Ρωμηοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) ἧτο νά ἑνωθῆ ἡ δυτική χριστιανωσύνη μ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὥστε ὁ μέν Πάπας νά ὑπερισχύση ἔναντι τῆς μεταρρυθμιστικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας (1431-1449), ὁ δέ Αὐτοκράτωρ νά τύχη τῆς παππικῆς βοηθείας ἔναντι τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων ὡδήγησαν στή σύνοδο αὐτή. Μετά ἀπό πολύμηνες διαπραγματεύσεις καί ἀφόρητη πίεση ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἐκ μέρους τῶν παπικῶν καί τοῦ Αὐτοκράτορος ἰωάννου, ἡ σύνοδος κατέληξε στήν ὑπογραφή «Ὅρου», ὁ ὁποῖος εὐνοοῦσε τίς παπικές ἀξώσεις καί αἱρέσεις. Μόνον ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, τό κυριώτερο θεολογικό ἀνάστημα τῶν ὀρθοδόξων, καί ἄλλοι πέντε ἀντιπρόσωποι, καθώς καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) δεν ὑπέγραψαν τόν «Ὅρο» καί ἀπεχώρησαν. Ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων δέν ἐπέτρεψε τελικῶς τήν ἐπικράτηση τῆς ψευδενώσεως στήν ἀνατολή, παρά τίς μεθοδεύσεις τοῦ Αὐτοκράτορος, καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἀνεδείχθη σέ «ἄτλαντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος μόνος ἔφερε τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως καί τῆς νίκης κατά τῶν παπικῶν καί τῶν «Ὀρθοδόξων» λατινοφρόνων, (τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὠνόμαζε «Γραικολατίνους».
Ὑπάρχουν βεβαίως καί πολλές ἄλλες ἀκόμη αἱρετικές καί ληστρικές Σύνοδοι.
Ἄς ὑπενθυμίσουμε, ὅτι ὅταν συγκαλοῦντο αὐτές οἱ Σύνοδοι, δέν χαρακτηρίζονταν ὡς «αἱρετικές» οὔτε ὑπῆρχε κάποια ἄλλη ἐπίσημη ἔνδειξη γιά τήν ἑτεροδοξία τους, ἀλλά οἱ περισσότερες ἀπό αὐτές ἧταν διοργανωμένες ἀπό τήν «ἐπίσημη Ἐκκλησία» τῆς Πολιτείας, καί μέ τήν προστασία τῶν τοπικῶν (βασιλικῶν ἤ καί αὐτοκρατορικῶν) ἀρχῶν καί μέ τό πρόσχημα τῆς ἐπιδιώξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης. Μόνον οἱ μεταγενέστερες ὀρθόδοξες Σύνοδοι στιγμάτιζαν καί κατεδίκαζαν τίς προηγηθεῖσες αἱρετικές.
Ὁ σπουδαῖος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἀποτυπώνοντας τήν ἱστορική πραγματικότητα γιά τό ἄν εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια πάντα μαζί μέ τό πλῆθος ἤ ὄχι, γράφει: «Πολύ συχνά τό μέτρον τῆς ἀληθείας εἷναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἷναι δυνατόν νά εἷναι Καθολική Ἐκκλησία τό μικρόν ποίμνιον. (Λουκ. 12, 32). Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἷναι δυνατόν νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ, ubique, καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία εἰς τό περιθώριον τῆς ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ εἰς τήν ἔρημον. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψιν εἰς τήν ἱστορίαν καί εἷναι πολύ πιθανόν νά συμβῆ καί πάλιν (...). Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνει ἀπό τον καθολικόν κανόνα καί ὁ Λαός ἔχει το δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δε καί νά τόν καθαιρέση»(3).
Ἀλλά τότε, πότε μία Σύνοδος ἀναγνωρίζεται ὡς Οἰκουμενική ἤ ὡς γενικῶς ἀποδεκτή; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς συμμετοχῆς ἁγίων ἀνθρώπων σ' αὐτήν; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς γνώμης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (τοπικῶς καί διαχρονικῶς) γιά τήν ἰσχύ τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου; Πόσο ἀποφασιστικός παράγων εἷναι ἡ διατήρηση ἀναλλοίωτης τῆς Παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ἀποδοχή ἤ κατάκριση τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου ἀπό τόν Λαό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν;
Τελικῶς, τό κῦρος μιᾶς Συνόδου κρίνεται ἀπό τήν εὐθυγράμμισή της μέ την ἀλήθεια τήν ἀποκαλυμμένη στούς ἁγίους (Πατριάρχες, Προφῆτες, ἀποστόλους, Πατέρες). Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς στήν ἀπάντησή τους στόν Πάπα Πίο τόν 9ο, τό 1848, διεκήρυξαν, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση, ὅτι «σέ μᾶς, οὔτε Πατριάρχες, οὔτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα (δόγματα καί ἔθη), διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας εἷναι τό ἴδιο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ λαός, ὁ ὁποῖος θέλει τό θρήσκευμά του αἰωνίως ἀμετάβλητο καί ὁμοειδές μέ αὐτό τῶν πατέρων του»(4).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, τον ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ (στίς 21 Ἰανουαρίου) ὡς «ὁδηγόν Ὀρθοδοξίας καί διδάσκαλον τῆς εὐσεβείας» καί ἀκόμη ὡς «πῦρ καιόμενον κατά τῶν αἱρέσεων», ἐκφράζει ρητῶς τήν ἀλήθεια σχετικῶς μέ τό κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων. οἱ Σύνοδοι δέν εἷναι ἀλάθητες «ἐκ τῶν προτέρων» καί «ἐξ ἀξιώματος», ἀλλά κρίνονται βάσει τῆς ὀρθότητος τῶν δογμάτων τῆς πίστεως τήν ὁποίαν αὐτές διατυπώνουν, κρίνονται δέ μέ μέτρο συγκρίσεως τήν ἀναλλοίωτη καί διαχρονική εὐσεβή Πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος σε διάλογό του μέ τόν μονοθελήτη ἐπίσκοπο Καισαρείας τῆς Βιθυνίας Θεοδόσιο (ἀπεσταλμένο τοῦ μονοθελήτου αἱρετικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Πέτρου), κατά τήν πρώτη ἐξορία του στη Βιζύη, διατυπώνει τήν ἀλήθεια αὐτή με τίς φράσεις «τάς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ» (μετάφρ. «Τίς Συνόδους πού ἔγιναν τίς ἐπικυρώνει ἡ εὐσεβής Πίστη»)(5) καί «ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης ἐγκρίνει τάς συνόδους» (μετάφρ. «ἡ ὀρθότητα τῶν δογμάτων ἐγκρίνει τίς συνόδους»)(6).
Ἄς προσέξουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μάξιμος δέν ἀντιπαραβάλλει ἔναντι τοῦ αὐτοκρατορικοῦ κύρους κάποιο κῦρος ἑνός Θρόνου, ἑνός προσώπου ἐπισκόπου, ἤ ἔστω μιᾶς τοπικῆς Συνόδου, δῆθεν ἀλαθήτων, ἀλλά τή διαχρονική εὐσέβεια τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τήν «ὀρθότητα τῶν δογμάτων» καί τήν «εὐσεβή πίστιν». Γι' αὐτό στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.), κατά τῆς εἰκονομαχίας, ἀναφέρονται καί τά ἑξῆς λόγια τῶν ἁγίων Πατέρων: «Αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν ἀποστόλων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Πατέρων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. αὐτή ἡ Πίστη στήριξε τήν οἰκουμένη (...). Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τήν ἀρχαία θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς (ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας. ἐμεῖς ὅσους προσθέτουν κάτι ἤ ἀφαιροῦν ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τούς ἀναθεματίζουμε»(7).
«ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΑΓΩΝΤΑΙ ΑΠΛΩΣ
ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ»
Χαρακτηριστικά εἷναι καί ὅσα διατυπώνει ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:
«...Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς, καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι. καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν, (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων το ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τι δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα τυχόν ἐπίσκοποι συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων, γάρ, φησί, εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. εἰ ού δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἴνα μή εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τούς μετέπεται γενεαῖς παραδοθήσεται... καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου).
ΠΟΙΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ
«Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα ἀπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τους Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστί ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται.
Λοιπόν δέν εἷναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ' ἐκείνη εἷναι σεπτή καί τιμία καί ἁγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν, οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν' ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ' ἴνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἄς ἴδη ὁ ἀναγνώστης τόν Β΄ Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρει αὐτάς, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται.
Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πολυάριθμοι, οἴα ἡ ἐν ἐφέσω τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτη Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων. ὁμοίως καί ἡ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δε ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσσα τόν ἁγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἷναι ν' ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντία οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἷναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα, καθώς οὐδέ τό τῆς Ἐκκλησίας, καθ' ὅτι ἔστι μέν Ἐκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμόν καί «Ἐκκλησία πονηρευομένων».
Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν. ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν νά λαμβάνωνται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλ' οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει. εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ἀπόστολος ὁμολογεῖ, πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν». (Ἀθανασίου τοῦ Παρίου) «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 282.
ΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ
ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΕΠΛΗΞΑΝ
ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ
Κατόπιν αὐτῶν τῶν ὡς προλογικῶς-εἰσαγωγικῶς σημειωθέντων, ἐπανερχόμεθα διά νά κατωνομάσωμεν τάς ΑΙΡΕΤΙΚΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ τῶν ἡμερῶν μας καί κατ' ἀποκλειστικότητα αὐτάς αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀφ' ἑνός κατά τήν περίοδον 1991-1995, ἤτοι τήν ὁμάδα τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν πρώην ἐπισκόπων μας, τήν ὁποίαν τότε συνεκρότουν οἱ πρώην: 1) Μεσσηνίας Γρηγόριος, 2) Ἀττικῆς Ματθαῖος, 3) Φθιώτιδος Θεοδόσιος, 4) Κοζάνης Τῖτος καί 5) Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, καί ἀφ' ἑτέρου εἰς τήν μετά τό 1995 καί συγκεκριμένως τό 2004-2005 προελθοῦσαν ὡς διαδόχου καταστάσεως τῆς προηγουμένης Σχισματοαιρέσεως, τήν ὁποίαν συγκροτοῦν οἱ πρώην: 1) Πειραιῶς Νικόλαος, 2) Ἀργολίδος Παχώμιος, 3) Περιστερίου Γαλακτίων, 4) Βερροίας καί Ναούσης Ταράσιος, 5) Θηβῶν καί Λεβαδίας ἀνδρέας καί οἱ ἐξ αὐτῶν προελθόντες τό 2007, ἤτοι, οἱ Παντελήμων Ντέσκας, ἰγνάτιος Δάσιος, Σεβαστιανός Σταύρου καί Λάζαρος Ἀθανάσωφ. Αὗται αἱ ὁμάδες εἷναι βαρύτατα σχισματοαιρετικαί, διότι καί τήν Ὀρθοδοξίαν κατέλυσαν καί τήν Ἐκκλησίαν ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν ὡς ἀντίχριστοι! Τοῦτο ἐποίησαν καί συνεχίζουν ἀμετανοήτως, μέ τήν ἐπιχειρηθεῖσαν μετάλλαξιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971 εἰς «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ» των ὡς ἐπί Σχισματικῶν! Μέσω δέ αὐτῆς τῆς ἐσχάτης βλασφημίας των κατέλυσαν καί ἔπτυσαν καί ἐπί τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!...
Οἱ δύο ἀρχηγοί τῆς ὡς ἄνω δευτέρας ὁμάδος τῶν βλασφήμων καί ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας, Νικόλαος, Παχώμιος, ὅλως δολίως ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΩΣ ἀλλά καί ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΩΣ, κατά τό 1995 εἷχον δῆθεν ἀποδοκιμάσει καί καταδικάσει τήν σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε καί κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον, ὅστις ἐντέλλεται τό «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε», πράγματι ὀλίγον πρό τοῦ 1995 ἐξῆλθον τῆς «σαθρᾶς συμμορίας» τῶν πέντε ἐπιόρκων καί ἐκκλησιομάχων ἐπισκόπων, πλήν ὅμως ἐξῆλθον καί ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς κοινωνίας αὐτῶν σκοπίμως καί ὑστεροβούλως, προκειμένου νά ὁλοκληρώσουν τό ἔργο τῶν πέντε! Οὕτω ἐάν οἱ πρῶτοι πέντε προέκυψαν ὡς Σχισματοαιρετικοί ἐκκλησιομάχοι, ἡ Δευτέρα ὁμάς τῶν Νικολάου, Παχωμίου καί τῶν λοιπῶν, εἷναι πολύ περισσότερον Σχισματοαιρετικοί, δόλιοι, ὑποκριταί θρασεῖς καί βλάσφημοι!
Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος μετά ἀπό πλῆθος ἀλλεπαλλήλων ἐκκλήσεων καί παρακλήσεων διά τήν Κανονικήν λειτουργίαν τῆς Συνόδου καί τῆς διακηρύξεως τῆς ὁμολογίας-ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948), καί ἀφοῦ ἤδη ἀπό τό 2003 διακηρύσσουν ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν, ἠναγκάσθη καί ἀπεκήρυξεν τήν τόσον βλάσφημον καί ἐκκλησιόμαχον σύνοδον τῶν Νικολαϊτῶν. Ἄς τό γνωρίζουν καί ἄς τό ἔχουν ὑπ' ὄψιν των ὅλοι ὅσοι μᾶς κατηγοροῦν ἀδίκως ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐξ αὐτῶν δεινῶν Σχισματοαιρετικῶν «ἐξῆλθεν ἐπισήμως τό 2005 καί ἀφώρισεν (ἐχώρισεν) ἑαυτόν», μετ' αὐτοῦ δέ καί ὁ ἐλάχιστος παραμείνας πιστός ἱερός Κλῆρος, Μοναχοί καί Πιστός Λαός. Ἐξῆλθεν καί ἐχώρισεν ἑαυτόν διά νά μήν συμπράξη καί γίνη καθ' οἱονδήποτε τρόπον κοινωνός τῶν Σατανικῶν σχεδίων καί πράξεών των, ἐξῆλθεν διαφυλάξη γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ἀποστολικήν του Διαδοχήν, ἤγουν τό ἐπισκοπικόν του χάρισμα. Αὐτό το γεγονός ἀποθρασυνθέντες οἱ δόλιοι καί ὑποκριταί Νικολαῒται ἐμφανίζουν ὡς ἀρνητικόν, ἐνῶ πλανοῦν καί πλῆθος ἁπλῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι «ἐπείσθησαν» καί πλανώμενοι τό προπαγανδίζουν ὡς δῆθεν κακόν, λέγοντες: «Κακῶς ὁ Μεσογαίας ἔφυγεν ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι σχισματικός διότι ἀπεσχίσθη ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι ἀρνητής τῆς χειροτονίας του διότι δέν καταδικάζει (ὅπως ὁ Νικόλαος καί οἱ λοιποί) τήν χειροθεσίαν καί αὐτό σημαίνει ὅτι εἷναι χειροθετημένος»!!! Ὅσα σατανικῶ τῶ τρόπω προπαγανδίζουν εἷναι ἀσύστολα ψεύδη, τό δέ τελευταῖον εἷναι ἀσυλήπτου διαστάσεων Σατανικόν ψεῦδος. ἀπαντῶμεν ὅμως μέ ἀγάπην καί ὑπομονήν, παραθέτοντες πρωτίστως τι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἔγραφεν παρακλητικῶς ἤδη ἀπό τό 2001.
Εἰς τόν Τόμον τῆς «Ο.Π.» τοῦ 2001 σελ. 244 ἔγραφεν: «...Δυστυχῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ὅλα τά τρία τελευταῖα ἔτη, κατήντησε ἕνα προσωποπαγές ἐξάρτημα τοῦ Πρώτου. Δηλαδή ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, μετ' ἄλλων δύο ἐπισκόπων, ἀπό πολύν χρόνον, καθ' ἡμᾶς, καταφανῶς ἐτέθησαν ὑπό τόν ἀσφυκτικόν ἔλεγχον καί κηδεμονίαν ἑνός παρασυνοδικοῦ κατεστημένου. Αὐτό σχεδιάζει καί ἀποφασίζει καί κατόπιν ἀναθέτει εἰς τούς τρεῖς ἀρχιερεῖς νά ἐπιβάλουν τάς προειλημμένας κακάς ἀποφάσεις των καί εἰς τούς ὑπολοίπους ἀρχιερεῖς. Ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐσιαστικά δέν συνεδριάζει καθ' ὅλα τά τελευταῖα αὐτά ἔτη, ἀλλ' ἁπλῶς συγκαλεῖται καί συνεδριάζει δι' ἐλάχιστον μόλις χρόνον, ὅσος ἀπαιτεῖται ὥστε μέσα ἀπό ἀντικανονικάς ληστρικάς μεθοδεύσεις, νά περάσουν, προειλημμέναι ἀποφάσεις ἐξυπηρετοῦσαι ἐξωεκκλησιαστικούς παράγοντας καί στόχους.
Ὅλα αὐτά διενεργοῦνται μέ ἰδιαιτέραν φαρισαϊκότητα, δολίως καί ὑπούλως, ἐνῶ καταβάλλεται ἰδιαιτέρα προσπάθεια τά πάντα νά καλύπτωνται μέσα σέ πυκνά τεχνητά νέφη σκανδάλων καί συκοφαντιῶν τοῦ γνωστοῦ «παρασυνοδικοῦ καί ἐξωεκκλησιαστικοῦ κατεστημένου» καί ἄλλων ἐμπνευστῶν καί ἐκφραστῶν, τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι τόν προώθησαν, ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, καί σήμερα κάμνουν «σεμινάρια» εἰς τό παρασυνοδικό μας κατεστημένον... διά νά κατανοήση τοῦτο καί καταστῆ ἱκανόν νά ἐπιβάλη καί τήν «εὐρεῖαν περί Ὀρθοδοξίας ἀντίληψιν... ἡ εἰκών μόνον τῶν τελευταίων συγκλήσεων τόσον τῆς ἐνδημούσης ὅσον καί τῆς Συνόδου τῆς ἱεραρχίας, εἷναι ἀντιπροσωπευτική καί ἀποδίδει ζωντανήν τήν κρίσιν τῆς συνοδικότητος. Μία εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ φαινομένου θά ἴδη ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης στό ἄρθρου τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου πού ἀκολουθεῖ. Τό θέμα ἀφορᾶ ὅλα τά ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. («Ο.Π.» Τόμος 12ος 2001 σελ. 244).
Παραθέτομεν ἐπίσης ἕν ἄλλο ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀνοικτήν ἀπάντησιν» τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου πρός τόν κ. Νικόλαον, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό τεῦχος τῆς «Ο.Π.» τοῦ Αὐγούστου 2003, εἰς τάς σελίδας 291-305 καί ἀκριβῶς 301-302).
«...Ἕνα μόνον θά σᾶς ὑπενθυμίζω καί αὐτό εἷναι τό γεγονός ὅτι καθ' ὅλα τά τελευταῖα μετά τό 1998 ἔτη δέν ἐλειτούργησε Κανονικῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος καί δέν ἀνταπεκρίθητε ὡς Συνοδικοί ἔναντι τοῦ θεσμοῦ. Πάντοτε (προφορικῶς καί γραπτῶς) εἰσηγούμεθα, διεφωνοῦμεν, ἐνιστάμεθα, κατηγγέλλαμεν συγκεκριμένως καί Κανονικῶς καί ποτέ τίποτε δέν ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν, διότι αἱ ἐργασίαι αὐτῶν τῶν «Συνόδων» ἧσαν προκαθωρισμέναι καί αἱ ἀποφάσεις των προειλημμέναι καί σᾶς ἐπέβαλον καί σᾶς ἐπιβάλλουν ληστρικήν συμπεριφοράν. Λυποῦμαι, ἀλλά ὅταν διαχωρίζω τάς εὐθύνας μου ἀπό τοιαύτας «Συνόδους», πιστεύω ὅτι τιμῶ, σέβομαι καί ὑπηρετῶ τόν ἀληθῆ θεσμόν τῆς Συνόδου καί οὕτω καί τήν Μητέρα μας Ἐκκλησίαν καί τόν Χριστόν μας τήν κεφαλήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ἀπό τοῦ ὁποίου δέν χωρίζομαι.
Ἐπανειλημμένως σᾶς ἐγράψαμεν καί ἀνελύσαμεν ὅτι εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀνήκομεν καί εἴμεθα ὀργανικά ἡνωμένοι εἰς τό Σῶμα Αὐτῆς, ὅταν δέν ἀφιστάμεθα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἀλλ' εἴμεθα ἀρρήκτως, μετ' αὐτοῦ συνδεδεμένοι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἷναι κατηγορηματικός: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Περαιτέρω ἡ συμμετοχή εἰς ὁποιανδήποτε συνάθροισιν, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅταν αὕτη δέ διατηρῆ ἄρρηκτον τόν σύνδεσμον μέ τήν ἀλήθειαν καί δέν διαφυλάσσει ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν τάξιν, τότε αὕτη δέν μετέχει τῆς ἑνότητος ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἀλλ' ἀποκόπτεται καί ἐξέρχεται Αὐτῆς. Ἀκοῦστε πάλιν τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν «Οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί. καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ' ἀλλήλων καλούμενοι. μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ' ἀληθεία καί ἀκριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». Ἑπομένως, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, Μητροπολῖτα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Νικόλαε, ὅσον χωρίζομαι ἀπό τά «Καϊαφικά σας συνέδρια» δέν χωρίζομαι ἀπό τήν ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὔτε «ἀποκόπτομαι ἐκ τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως φέρεσθε πεπλανημένως νά φρονῆτε, ἤ κακοηθέστατα σᾶς ἔγραψαν οἱ ἐγκάθετοι τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου, ἀλλά τουναντίον, χάριτι Χριστοῦ, μένω καί στερεώνομαι ἐν τῆ Ἐκκλησία καί ὑπερασπίζομαι τόν πρῶτον καί ἱερώτατον Συνοδικόν θεσμόν, κατά τοῦ ὁποίου Σεῖς ἐπί ἔτη καί κατ' ἐξακολούθησιν ἱεροσυλεῖτε...». (Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ τοῦ Σεβ/του Κηρύκου εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 1163/28.5.2003 ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, «Ο.Π.» Αὐγούστου 2003, σελ. 291-305)(*).
ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Ὁ Ἐκκλησιαστικός Συνοδικός Θεσμός εἷναι ὁ πρῶτος ἱερός Θεσμός τῆς Ἐκκλησίας! Δι' αὐτοῦ, ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ρυθμίζονται καί οἰκονομοῦνται ὅλα τά ἐκκλησιαστικά θέματα καί οὔτω εὐοδοῦται ἡ ζωή καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. ἀπό τῆς πρώτης Ἁγίας Ἀποστολικῆς Συνόδου, τῶν ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Πανορθοδόξων καί τῶν Τοπικῶν ἁγίων Συνόδων, ὑπάρχει ἕνας σταθερός ἐσωτερικός σύνδεσμος καί μία ἀπαράβατος ἀκολουθία, ὥστε νά δυνάμεθα νά λέγωμεν ὅτι ὅλαι αὗται αἱ ἱεραί Σύνοδοι, εἷναι ΩΣ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ἡ ὁποία ὑπηρέτησεν καί ὑπηρετεῖ τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς γνωστόν τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται καί εἰς τρία ἀκόμη πρόσωπα, τά ὁποῖα (Κληρικός καί λαϊκοί), τελοῦν τήν θείαν Εὐχαριστίαν καί κοινωνοῦν ἐκ τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Ἐκ τῆς ἐπόψεως ταύτης δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἰς μίαν ἁγίαν Ἱεράν Σύνοδον ἐκφράζεται ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ ἐν Αὐτῆ καί δι' Αὐτῆς ὁμιλεῖ καί ἀποφασίζει αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατά τό «ἔδοξεν τῶ ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ΄ 28). ἡ ἐπενέργεια αὕτη τῆς Θείας Χάριτος θά ἠδυνάμεθα να εἴπωμεν ὅτι ἐπιδίδει μυστικόν-μυστηριακόν χαρακτῆρα εἰς πᾶσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, ἡ ὁποία προστιθεμένη ἀποτελεῖ ἀδιάκοπον συνέχειαν τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν Συνόδων, εἰς τάς ὁποίας καί διά τῶν ὁποίων ἐξεφράσθη καί διετυπώθη ἡ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ἤγουν ὁ Χριστός. Ὡς ἐκ τούτου εἴπομεν ὅτι αἱ ἀπ' ἀρχῆς Σύνοδοι ἤγουν, ἀπό τῆς ἀποστολικῆς καί ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν, τῶν Πανορθόδοξων καί τῶν Τοπικῶν, θεωροῦνται ὡς μία συνεχής ΣΥΝΟΔΟΣ, διά τῆς ὁποίας διαχρονικῶς ὡμίλησεν καί ὁμιλεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Δέν θα ἧτο ὑπερβολή ἐάν ἐλέγομεν ὅτι αὕτη ἡ ἀδιάκοπος Σύνοδος δέν ἀπέχει πολύ τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ διά τῶν ἀξίων καί ἁγίων Συνοδικῶν, ὅπως ἤδη εἴπομεν, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας!
Προσοχή ὅμως! Δέν εἷναι ὅλαι αἱ κατά τήν μακράν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανισθεῖσαι Σύνοδοι Κανονικαί καί Ἅγιαι, οὔτε καί ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Πάρα πολλαί ἐξ αὐτῶν εἷναι συνάξεις ἀναξίων προδοτῶν καί σχισματοαιρετικῶν ἐπισκόπων, εἰς τάς ὁποίας κυριαρχεῖ καί τάς κατευθύνει ὁ Διάβολος! Τό μέγιστον κακόν εἰς την λυτρωτικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τό ἐπέφερον οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι καί ὡς ἄτομα καί ὡς συνάξεις, δηλαδή ὡς ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, ὡς ΚΑ.Ι.ΑΦΙΚΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ! ὁποῖοι καί ὁπόσοι ἑκάστοτε ἔλαβον ἤ λαμβάνουν μέρος εἰς τοιαύτας «συνόδους», δέν ἔχει ἀπολύτως καμμίαν σημασίαν παρ' ἐκτός ὅτι ὁ μεγάλος ἀριθμός ἤ καί ἡ ἐπισημότης αὐτῶν συμβάλλουν ὥστε τό κακόν, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται δι' αὐτῶν, νά εἷναι μεγαλύτερον, ἀλλά καί οἱ πλανώμενοι ἐπίσης να εἷναι πολλοί!
ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Ἀφορμή διά νά ἐπισημάνωμεν, ἔστω καί ἐπιγραμματικῶς, τά ἀνωτέρω ἐστάθη τό γεγονός ὅτι εἰς τόν αἰῶνα αὐτόν, τόν ὁποῖον πορευόμεθα ἀλλά καί κατά τόν προηγούμενον, ἐσημειώθη ἐμφάνισις πλήθους «Συνόδων» ὡς καί πλήθους σχισματικῶν Παρατάξεων (=ψευδεκκλησιῶν), μέ πλῆθος ψευδεπισκόπων καί ψευδαρχιεπισκόπων! Τό γεγονός τοῦτο ἐξέφρασεν καί ἐκφράζει τόν Οἰκουμενισμόν καί ἐνθυμίζει προτεσταντικάς ὀργανώσεις. Ὅλαι αὗται αἱ ψευδοσύνοδοι ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν διττῶς: ἔνθεν μέν σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἀντιποιούμενοι τούς Ὀρθοδόξους λειτουργούς καί αὐτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν, ἔνθεν δέ μέ τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Δι' αὐτό γράφομεν συνεχῶς καί διά μακρῶν ἄρθρων, ἀλλά καί διά τοῦ παρόντος ἐπαναλαμβάνομεν, διότι τό κακόν τό ὁποῖον ἐνεργεῖται εἷναι συνεχές καί μέγα!
Ἐπίσης γράφομεν, διότι ὡρισμένοι Χριστιανοί, ἴσως καλοπροαίρετοι (τινες δέ ἴσως καί διεστραμμένοι), μᾶς γράφουν ὅτι «συνεχῶς γράφομεν περί ἐκκλησιολογίας, ὁμολογίας, ἀποστολικῆς Διαδοχῆς» καί...ὅτι «ὑβρίζομεν καί κατηγοροῦμεν τούς ἄλλους»!!! Αὐτοί λοιπόν οἱ λόγοι μᾶς ἐπιβάλλουν ὅπως διά μακροῦ ἀπαντήσωμεν πρός ὅλους τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας, ἐνῶ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς κατηγοροῦν, ἀπό καρδίας τούς εὐχαριστοῦμεν καί εἰλικρινῶς τούς ἀγαπῶμεν, διότι αἱ παρατηρίσεις των ἔγιναν αἰτία καί ἀφορμή διά τήν παροῦσαν ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ.
Ἀναφερόμεθα εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου καίτοι σχισματοαιρετική ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, ἀπό τό 1924 ἀναγνωρίζεται ὡς Ἱερά Σύνοδος! Ἐξ αὐτῆς τό 1937 προέκυψεν ὡς θυγατρική ἡ Φλωρινική σχισματοαίρεσις) ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν δίκην Νεοημερολογιτικῆς Οὐνίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀκολούθως ἐξ αὐτῆς προέκυψαν ὑπέρ τάς δέκα θυγατρικαί παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι, αἱ ὁποῖαι ἀπετέλεσαν τό κακόμορφον μωσαϊκόν τῶν Φλωρινικῶν Σχισμάτων καί πλέον κινοῦνται εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅλαι α`ῦται αἱ σχισματοαιρέσεις, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς Νεοημερολογιτικῆς (1924), ἐπολέμησαν καί συνεχίζουν νά πολεμοῦν «Συνοδικῶς» την ἀπό τό 1924 Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Εἷναι ἐξωφρενικόν πῶς τόσοι ρασοφόροι, τόσοι «ζηλωταί», δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι δεν νοοῦνται πολλαί Σύνοδοι, πολλαί Ἐκκλησίαι καί ὅτι ὅλαι αὐταί αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Παρατάξεις, εὑρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας, εἷναι ἀπεσχισμέναι ἐκ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, διό ἐν τῆ γενέσει των ὑπῆρξαν καί παραμένουν ὄντως ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΑΙ!!!
Κάθε «Ἐκκλησία», ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται μετά ἀπό τήν ἀπόσχισιν μιᾶς κακοδόξου, αἱρετικῆς ὁμάδος, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅσον ἐπίσημος καί ἄν φαίνεται καί ἀναγνωρίζεται, δέν εἷναι Ἐκκλησία Χριστοῦ, εἷναι ὅλαι σχίσματα, εἷναι «Ἐκκλησίαι» ξέναι καί ἄσχετοι πρό τό Μυστήριον τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἁπλῶς ἐκφράζουν μόνον τήν λεξικολογικήν σημασίαν τοῦ ὅρου, δηλαδή συναθροίσεις, ὀργανώσεις σχισματικῶν, ἀποτελούμεναι ἐν πολλοῖς καταφανῶς ὑπό θερμῶς θρησκευομένων πλήν πλανωμένων προσώπων! Δέν εἷναι εὔκολον νά ἀπαριθμήση τις (ὄχι καί νά περιγράψη) αὐτάς τάς ἀπ' ἀρχῆς σχισματικάς-αἱρετικάς «Ἐκκλησίας», ὅπως τάς προσεδιωρίσαμεν, ἀφοῦ εἷναι δύσκολον νά ἐπιχειρήσης τοῦτο καί μόνον ὅσον ἀφορᾶ εἰς τάς ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν ἐμφανισθείσας σχισματικάς ἐπισκοπικάς-Συνοδικάς ὀργανώσεις.
ΑΙ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ
ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΙ
Τά πράγματα ὅμως ἐξελίχθησαν πολύ χειρότερα κατά τάς προηγουμένας δεκαετίας καί ἐξαιρέτως τάς δύο τελευταίας, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι προεκάλεσαν τά Φλωρινικά σχίσματα, αἱ ἴδιαι δυνάμεις εἰσχωρήσασαι, δι' ἐγκαθέτων των, καί εἰς τό σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤδη προεκάλεσαν δύο ἀκόμη Σχισματοαιρέσεις πολύ χειροτέρας ὅλων τῶν Φλωρινικῶν! Ναί, καθ' ἡμᾶς, ἐγκάθετοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνέδειξαν «ἱκανούς» Γενιτσάρους ἐκ τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ καί πλείστους τῶν ἐπισκόπων Αὐτῆς κατέστησαν ἐπιόρκους! Δηλαδή δέν τούς κατέστησαν ἁπλῶς ψευδεπισκόπους, ἀλλ' αὐτόχρημα ἀντιχρίστους, διότι οὐσία ἀμετανοήτως ἐνεργοῦν τό κατά τῆς Ἐκκλησίας ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου, ὅστις πρῶτον ἐπολέμησεν τόν Χριστόν! Ὅλαι αὗται αἱ ψευδοσύνοδοι, ὅλαι αἱ Σχισματοαιρετικαί Φλωρινικαί παρατάξεις, ἀλλά καί αὗται αἱ τελευταίως προκύψασαι ὡς «Ματθαιϊκαί»(*), ἐπαναλαμβάνω, ὅλαι θεωροῦν καί προβάλλουν τάς ὀργανώσεις των, ὡς δῆθεν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! Ἄς προσέξωμεν λοιπόν τά σχίσματα καί τάς ψευδοσυνόδους καί ψευδοεκκλησίας ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων.
Ἐν προκειμένω τονίζομεν ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ἀπολύτως δύναται νά ἀντισταθῆ εἰς τόν Ἀντίχριστον καί ἤδη εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ ἐνεργουμένην ὑπό τῶν «προδρόμων» του ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ, ἄν δέν εὑρίσκεται ἐντός τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας καί δέν εἷναι ἡνωμένος ὀργανικῶς καί δέν κοινωνεῖ ὡς μέλος μετά τοῦ ἀνεστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τό ἔργον λοιπόν τοῦ ἀντιχρίστου ἀπό τόν παρελθόντα αἰῶνα ἐνεργεῖται μέσω τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἀκριβέστερον τοῦ ἐν γένει ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὁ ὁποῖος ἐπιτίθεται κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀρνούμενος τήν ὕπαρξιν τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ καί κηρύσσων ὅτι Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται διηρημένη καί κομματιασμένη εἰς ὅλας τάς ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ! (Ἐλ. Γκουτζίδης «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ... 1985 σελ. 52-56).
Δυστυχῶς ὅλη αὐτή ἡ ἐσχάτη καί μεγίστη Αἴρεσις, εἰσεχώρησεν ὡς πράξις διά καί μέσω τῶν ἀπό τό 1937 Παλαιοημερολογιτικῶν σχισμάτων καί εἰς τόν χῶρον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ὅπως ἤδη ἐτονίσθη, κατά τάς δύο τελευταίας δεκαετίας, εἰσεχώρησεν καί εἰς ἐπιόρκους ἐπισκόπους μας, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσεν ὄχι μόνον τάς γνωστάς φοβεράς Σχισματοαιρέσεις, τῆς μέν πρώτης γνωστῆς ὡς «τῶν πέντε» (1995), τῆς δέ δευτέρας γνωστῆς ἐπίσης ὡς τῶν «Νικολαϊτῶν» (2005)! ἀμφότεραι αὗται ἀντιποιοῦνται τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἀσυστόλος βλασφημοῦν τήν τε ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀοστολικήν Διαδοχήν!
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ὅπως προεγράφη, εἷναι ΜΙΑ, ὅπως εἷναι ΕΝΑΣ ὁ Χριστός, δέν διαιρεῖται, δέν κομματιάζεται, οἱ δέ αἱρετικοί ἀποσχιζόμενοι δέν ἀποτελοῦν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ», ὅπως δέν ἀποτελεῖ καί κάθε ἀρρωστημένον καί ἐκκοπέν μέλος τοῦ σώματός μας, το ὁποῖον ἅμα τῆ ἐκκοπῆ του, ἀποβάλλεται νεκρώνεται καί δέν ζῆ καί δέν ὑπάρχει οὐσιαστικά.
Ὅλαι, λοιπόν, αἱ σχισματοαιρέσεις, καί περιοριζόμεθα εἰς αὐτάς τάς προελθούσας ἀπό τό 1924 καί μετά, δέν εἷναι Ἐκκλησίαι Χριστοῦ, «ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, διότι πέραν τῶν λόγων, τούς ὁποίους προανεφέρομεν, οἱ φερόμενοι ὡς ἐπίσκοποι αὐτῶν, σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἔπαυσαν νά εἷναι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δηλαδή ἔχασαν τήν ἀρχιερωσύνην ἤ τήν ἱερωσύνην καί πλέον εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν ἐπενεργεῖ δι' αὐτῶν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὡ ἐκ τούτου εἰς ὅλας αὐτάς τάς σχισματοαιρετικάς καταστάσεις, αἱ «ἐπισκοπικαί» συνάξεις, αἱ ἐμφανιζόμεναι ὡς «Σύνοδοι», δεν εἷναι ἱεραί Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, αἱ ὁποῖαι ἀντιποιοῦνται την ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί μόνον βλασφημοῦν πλανῶντες καί πλανόμενοι!
Δέν θά προτείνομεν οὔτε θά ὑποδείξωμεν τί θά κάμη ἕκαστος πρό αὐτῶν τῶν σχισματικῶν καταστάσεων, τῶν ψευδοεκκλησιῶν, τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδεπισκόπων, διότι αὐτό εἷναι καί αὐτονόητον, ἀλλ' εἷναι καί τῆς ἐλευθέρας καί μετ' ἐπιγνώσεως βουλῆς ἑκάστου, ἐπί πλέον δέ καί ἐντολή τοῦ ἀπ. Παύλου: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τις δέ συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαρ; ἤ τις μερίς πιστῶ μετά ἀπίστου;... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει ὁ Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, καγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθ. ΣΤ΄ 1-18).
Ἑπομένως ὅποιος ἀξιώνεται νά μην κοινωνῆ μετ' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί τῶν ψευδοεκκλησιῶν, αὐτός δέν βγαίνει ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ' ἐξέρχεται ἀπό κοινωνίαν ἀνόμων, ἀπίστων καί αἱρετικῶν! Ὅσοι, λοιπόν χωρίζουν καί ἀπομακρύνουν τους ἑαυτούς των «ἐκ μέσου αὐτῶν», αὐτοί παραμένουν εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν Του, καί αὐτοί συνεχίζουν νά ἀπολαμβάνουν τῆς θείας υἱοθεσίας καί ὡς τέκνα Θεοῦ ἐλπίζουν εἰς τήν σωτηρίαν των. (Μετά πολλῆς χαρᾶς θα δεχθῶμεν διαφορετικάς ἀπόψεις-διαφωνίας).
ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΕΣ
ΔΙ' ΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ (Σύνοδοι = Καϊαφικά-Ληστρικά Συνέδρια!...)
Κατ' ἀρχάς ἡ πρώτη καί μεγάλη ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ὑπῆρξεν ἐκείνη τῶν Ἑραίων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐσταύρωσαν τόν Χριστόν! Βεβαίως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, οὕτως εἰπεῖν, ἀπετέλουν τήν σύνοδον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης(!), ἐκεῖνοι, λέγω, κατήντησαν νά ἀκυρώσουν ὁλόκληρον τήν Παλαιάν Διαθήκην καί ὅλους τούς Πατριάρχας καί Προφήτας, οἱ ὁποῖοι προεκήρυξαν τόν ἐρχόμενον Μεσσίαν-Χριστόν καί ὁ ὁποῖος ἧλθεν, πλήν ὅμως αὐτοί ὄχι μόνον δέν τόν ἐδέχθησαν ἀλλά καί τόν ἐσταύρωσαν, ἀναγγείλαντες κατόπιν τήν προσμονήν τοῦ ἰδικοῦ των «Μεσσίου», ἤτοι, τοῦ ἀντιχρίστου! ἐν συνεχεία αὐτοί ἐδίωξαν καί τούς ἁγίους ἀποστόλους, τούς Χριστιανούς καί ὅλους τούς ἁγίους τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐνῶ «ξεφύτρωσαν» καί οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων προκύψαντες ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν καί «Συνόδους» καί ἀδιακόπως ἐδίωξαν καί συνεσκότησαν τήν ἀλήθειαν τῆς ἀποκαλύψεως, αὐτό το πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, καί παραλλήλως ἐδίωξαν καί ὅλους τούς Γνησίους Διαδόχους τῶν ἁγ. Ἀποστόλων, ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους!
Δι' αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Συνόδων ὅπως π.χ. τῶν ἀρειανικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐβλασφήμησαν τόν Χριστόν καί τό Δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐν συνεχεία προέκυψαν πολλαί ἑκατοντάδες ψευδοσυνόδων, αἱ ὁποῖαι συνήθως ἧσαν πολυάριθμοι, εἷχον κάθε ἐπισημότητα, καί πολλαί εἷχον καί τό «Κύρος» τῆς Αὐτοκρατορικῆς προστασίας καί προβολῆς. Αἱ «σύνοδοι» αὗται ἐδίωξαν ὅλους τούς μεγάλους ἁγίους Πατέρας! ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τόν Μέγαν ἀθανάσιον, τον ἱερόν Χρυσόστομον, τούς ὁποίους καθήρεσαν, ἐξώρισαν καί οὐσία διά τῶν διωγμῶν των τούς ἐθανάτωσαν σωματικῶς ἰδιαιτέρως κατά τήν δεινήν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας.
Ἔτσι, εἰς τήν δικαίως ὀνομασθεῖσαν ληστρικήν σύνοδον τῆς Ἐφέσου (τό 449), παρεκάθησαν 135 ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διόσκορος (Πατριάρχης) Ἀλεξανδρείας καί ὁ (Ἀρχιεπίσκοπος) Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος καί ὁ Θαλάσσιος (ἀρχιεπίσκοπος) τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας»(1) ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἠριθμοῦντο εἰς μόλις 2-3!... Πρίν ὅμως καί ἀπ' αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς ἐφέσου, εἷναι ἀπαραίτητον νά ἀναφερθοῦν ἀντιπροσωπευτικῶς ὡρισμέναι τοιαῦται ψευδοσύνοδοι:
«Αἱ «δίδυμαι Σύνοδοι» ἀριμίνου (Ρίμινι Ἰταλίας) καί Σελευκείας τῆς ἰσαυρίας, αἱ ὁποῖαι συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) ἀπό τον αἱρετικό (ἀρειανόφρονα) Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων, καί στίς ὁποῖες πῆραν μέρος ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως τῆς Δύσεως καί τῆς ἀνατολῆς, ἀποτελούμενες ἡ μέν πρώτη ἀπό 400 ἐπισκόπους (στους ὁποίους 80 ἀρειανόφρονες) καί ἡ δεύτερη ἀπό 160 ἐπισκόπους (στούς ὁποίους 15 Ὀρθόδοξοι), τελικῶς ἀποδέχθησαν τον Δεκέμβριο τοῦ 359 μ.Χ. τό ἀρειανικό σύμβολο πίστεως «τῆς Νίκης», πόλεως τῆς Θράκης, ἐπειδή τό ἐπέβαλε ὁ Αὐτοκράτωρ καί στίς δύο συνόδους, παρά τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις πού αὐτές εἷχαν λάβει.
Ἡ ληστρική (δηλαδή τῶν ληστῶν) σύνοδος τῆς ἐφέσου (Αὔγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450) μέ πρόεδρο τόν (μετριοπαθῆ) μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, γιά τήν ἀθώωση τοῦ ἀκραίου μονοφυσίτη αἱρεσιάρχη ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχοῦς, πού ἧταν ἐπόπτης τῶν Μοναχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σύνοδος αὐτή καθήρεσε τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως(2) καί τόν Εὐσέβιον ἐπίσκοπον Δορυλαίου κ.ἄ. ὁ Ἅγιος Φλαβιανός ἐκοιμήθη λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακώσεις πού ὑπέστη ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ Διοσκόρου.
Οἱ εἰκονομαχικές σύνοδοι ἱερείας (754 μ.Χ.) καί Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). ἡ πρώτη συνεκλήθη ὑπό τήν προστασία τοῦ εἰκονομάχου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ (741-775) μέ τη συμμετοχή 338 εἰκονομάχων ἐπισκόπων. Στη Σύνοδο αὐτή ἐκφωνήθηκαν καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ (715-730 μ.Χ.), ἀλλά ἰδίως κατά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ca 680-749 μ.Χ.), λόγω τῆς τεραστίας του συμβολῆς στή θεολογική κατάρριψη τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίσθηκε ὡς «κακώνυμος καί σαρακηνόφρων» καί «ἐπίβουλος τῆς βασιλείας». ἡ σύνοδος τῆς Φραγκφούρτης συγκλήθηκε ἀπό τόν Βασιλέα τῶν Φράγκων Καρλομάγνο καί οὐσιαστικῶς ἀπέρριψε τήν τιμή τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στή Δύση, θεωρώντας τίς ἱερές Εἰκόνες μόνον ὡς διακοσμητικό στοιχεῖο (ὄχι δηλαδή πρός σχετική προσκύνηση),πρᾶγμα τό ὁποῖον ἰσχύει καί μέχρι σήμερα στόν αἱρετικό παπισμό.
Ἡ ἑνωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στήν Ἰταλία. Τό συμφέρον τοῦ Πάπα Ρώμης Εὐγενίου Δ΄ (1431-1447) καί τοῦ Ρωμηοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) ἧτο νά ἑνωθῆ ἡ δυτική χριστιανωσύνη μ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὥστε ὁ μέν Πάπας νά ὑπερισχύση ἔναντι τῆς μεταρρυθμιστικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας (1431-1449), ὁ δέ Αὐτοκράτωρ νά τύχη τῆς παππικῆς βοηθείας ἔναντι τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων ὡδήγησαν στή σύνοδο αὐτή. Μετά ἀπό πολύμηνες διαπραγματεύσεις καί ἀφόρητη πίεση ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἐκ μέρους τῶν παπικῶν καί τοῦ Αὐτοκράτορος ἰωάννου, ἡ σύνοδος κατέληξε στήν ὑπογραφή «Ὅρου», ὁ ὁποῖος εὐνοοῦσε τίς παπικές ἀξώσεις καί αἱρέσεις. Μόνον ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, τό κυριώτερο θεολογικό ἀνάστημα τῶν ὀρθοδόξων, καί ἄλλοι πέντε ἀντιπρόσωποι, καθώς καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) δεν ὑπέγραψαν τόν «Ὅρο» καί ἀπεχώρησαν. Ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων δέν ἐπέτρεψε τελικῶς τήν ἐπικράτηση τῆς ψευδενώσεως στήν ἀνατολή, παρά τίς μεθοδεύσεις τοῦ Αὐτοκράτορος, καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἀνεδείχθη σέ «ἄτλαντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος μόνος ἔφερε τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως καί τῆς νίκης κατά τῶν παπικῶν καί τῶν «Ὀρθοδόξων» λατινοφρόνων, (τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὠνόμαζε «Γραικολατίνους».
Ὑπάρχουν βεβαίως καί πολλές ἄλλες ἀκόμη αἱρετικές καί ληστρικές Σύνοδοι.
Ἄς ὑπενθυμίσουμε, ὅτι ὅταν συγκαλοῦντο αὐτές οἱ Σύνοδοι, δέν χαρακτηρίζονταν ὡς «αἱρετικές» οὔτε ὑπῆρχε κάποια ἄλλη ἐπίσημη ἔνδειξη γιά τήν ἑτεροδοξία τους, ἀλλά οἱ περισσότερες ἀπό αὐτές ἧταν διοργανωμένες ἀπό τήν «ἐπίσημη Ἐκκλησία» τῆς Πολιτείας, καί μέ τήν προστασία τῶν τοπικῶν (βασιλικῶν ἤ καί αὐτοκρατορικῶν) ἀρχῶν καί μέ τό πρόσχημα τῆς ἐπιδιώξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης. Μόνον οἱ μεταγενέστερες ὀρθόδοξες Σύνοδοι στιγμάτιζαν καί κατεδίκαζαν τίς προηγηθεῖσες αἱρετικές.
Ὁ σπουδαῖος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἀποτυπώνοντας τήν ἱστορική πραγματικότητα γιά τό ἄν εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια πάντα μαζί μέ τό πλῆθος ἤ ὄχι, γράφει: «Πολύ συχνά τό μέτρον τῆς ἀληθείας εἷναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἷναι δυνατόν νά εἷναι Καθολική Ἐκκλησία τό μικρόν ποίμνιον. (Λουκ. 12, 32). Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἷναι δυνατόν νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ, ubique, καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία εἰς τό περιθώριον τῆς ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ εἰς τήν ἔρημον. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψιν εἰς τήν ἱστορίαν καί εἷναι πολύ πιθανόν νά συμβῆ καί πάλιν (...). Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνει ἀπό τον καθολικόν κανόνα καί ὁ Λαός ἔχει το δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δε καί νά τόν καθαιρέση»(3).
Ἀλλά τότε, πότε μία Σύνοδος ἀναγνωρίζεται ὡς Οἰκουμενική ἤ ὡς γενικῶς ἀποδεκτή; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς συμμετοχῆς ἁγίων ἀνθρώπων σ' αὐτήν; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς γνώμης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (τοπικῶς καί διαχρονικῶς) γιά τήν ἰσχύ τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου; Πόσο ἀποφασιστικός παράγων εἷναι ἡ διατήρηση ἀναλλοίωτης τῆς Παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ἀποδοχή ἤ κατάκριση τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου ἀπό τόν Λαό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν;
Τελικῶς, τό κῦρος μιᾶς Συνόδου κρίνεται ἀπό τήν εὐθυγράμμισή της μέ την ἀλήθεια τήν ἀποκαλυμμένη στούς ἁγίους (Πατριάρχες, Προφῆτες, ἀποστόλους, Πατέρες). Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς στήν ἀπάντησή τους στόν Πάπα Πίο τόν 9ο, τό 1848, διεκήρυξαν, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση, ὅτι «σέ μᾶς, οὔτε Πατριάρχες, οὔτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα (δόγματα καί ἔθη), διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας εἷναι τό ἴδιο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ λαός, ὁ ὁποῖος θέλει τό θρήσκευμά του αἰωνίως ἀμετάβλητο καί ὁμοειδές μέ αὐτό τῶν πατέρων του»(4).
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, τον ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ (στίς 21 Ἰανουαρίου) ὡς «ὁδηγόν Ὀρθοδοξίας καί διδάσκαλον τῆς εὐσεβείας» καί ἀκόμη ὡς «πῦρ καιόμενον κατά τῶν αἱρέσεων», ἐκφράζει ρητῶς τήν ἀλήθεια σχετικῶς μέ τό κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων. οἱ Σύνοδοι δέν εἷναι ἀλάθητες «ἐκ τῶν προτέρων» καί «ἐξ ἀξιώματος», ἀλλά κρίνονται βάσει τῆς ὀρθότητος τῶν δογμάτων τῆς πίστεως τήν ὁποίαν αὐτές διατυπώνουν, κρίνονται δέ μέ μέτρο συγκρίσεως τήν ἀναλλοίωτη καί διαχρονική εὐσεβή Πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος σε διάλογό του μέ τόν μονοθελήτη ἐπίσκοπο Καισαρείας τῆς Βιθυνίας Θεοδόσιο (ἀπεσταλμένο τοῦ μονοθελήτου αἱρετικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Πέτρου), κατά τήν πρώτη ἐξορία του στη Βιζύη, διατυπώνει τήν ἀλήθεια αὐτή με τίς φράσεις «τάς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ» (μετάφρ. «Τίς Συνόδους πού ἔγιναν τίς ἐπικυρώνει ἡ εὐσεβής Πίστη»)(5) καί «ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης ἐγκρίνει τάς συνόδους» (μετάφρ. «ἡ ὀρθότητα τῶν δογμάτων ἐγκρίνει τίς συνόδους»)(6).
Ἄς προσέξουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μάξιμος δέν ἀντιπαραβάλλει ἔναντι τοῦ αὐτοκρατορικοῦ κύρους κάποιο κῦρος ἑνός Θρόνου, ἑνός προσώπου ἐπισκόπου, ἤ ἔστω μιᾶς τοπικῆς Συνόδου, δῆθεν ἀλαθήτων, ἀλλά τή διαχρονική εὐσέβεια τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τήν «ὀρθότητα τῶν δογμάτων» καί τήν «εὐσεβή πίστιν». Γι' αὐτό στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.), κατά τῆς εἰκονομαχίας, ἀναφέρονται καί τά ἑξῆς λόγια τῶν ἁγίων Πατέρων: «Αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν ἀποστόλων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Πατέρων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. αὐτή ἡ Πίστη στήριξε τήν οἰκουμένη (...). Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τήν ἀρχαία θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς (ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας. ἐμεῖς ὅσους προσθέτουν κάτι ἤ ἀφαιροῦν ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τούς ἀναθεματίζουμε»(7).
«ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΑΓΩΝΤΑΙ ΑΠΛΩΣ
ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ»
Χαρακτηριστικά εἷναι καί ὅσα διατυπώνει ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:
«...Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς, καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι. καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν, (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων το ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τι δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα τυχόν ἐπίσκοποι συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων, γάρ, φησί, εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. εἰ ού δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἴνα μή εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τούς μετέπεται γενεαῖς παραδοθήσεται... καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου).
ΠΟΙΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ
«Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα ἀπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τους Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστί ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται.
Λοιπόν δέν εἷναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ' ἐκείνη εἷναι σεπτή καί τιμία καί ἁγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν, οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν' ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ' ἴνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἄς ἴδη ὁ ἀναγνώστης τόν Β΄ Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρει αὐτάς, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται.
Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πολυάριθμοι, οἴα ἡ ἐν ἐφέσω τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτη Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων. ὁμοίως καί ἡ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δε ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσσα τόν ἁγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἷναι ν' ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντία οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἷναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα, καθώς οὐδέ τό τῆς Ἐκκλησίας, καθ' ὅτι ἔστι μέν Ἐκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμόν καί «Ἐκκλησία πονηρευομένων».
Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν. ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν νά λαμβάνωνται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλ' οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει. εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ἀπόστολος ὁμολογεῖ, πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν». (Ἀθανασίου τοῦ Παρίου) «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 282.
ΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ
ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΕΠΛΗΞΑΝ
ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ
Κατόπιν αὐτῶν τῶν ὡς προλογικῶς-εἰσαγωγικῶς σημειωθέντων, ἐπανερχόμεθα διά νά κατωνομάσωμεν τάς ΑΙΡΕΤΙΚΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ τῶν ἡμερῶν μας καί κατ' ἀποκλειστικότητα αὐτάς αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀφ' ἑνός κατά τήν περίοδον 1991-1995, ἤτοι τήν ὁμάδα τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν πρώην ἐπισκόπων μας, τήν ὁποίαν τότε συνεκρότουν οἱ πρώην: 1) Μεσσηνίας Γρηγόριος, 2) Ἀττικῆς Ματθαῖος, 3) Φθιώτιδος Θεοδόσιος, 4) Κοζάνης Τῖτος καί 5) Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, καί ἀφ' ἑτέρου εἰς τήν μετά τό 1995 καί συγκεκριμένως τό 2004-2005 προελθοῦσαν ὡς διαδόχου καταστάσεως τῆς προηγουμένης Σχισματοαιρέσεως, τήν ὁποίαν συγκροτοῦν οἱ πρώην: 1) Πειραιῶς Νικόλαος, 2) Ἀργολίδος Παχώμιος, 3) Περιστερίου Γαλακτίων, 4) Βερροίας καί Ναούσης Ταράσιος, 5) Θηβῶν καί Λεβαδίας ἀνδρέας καί οἱ ἐξ αὐτῶν προελθόντες τό 2007, ἤτοι, οἱ Παντελήμων Ντέσκας, ἰγνάτιος Δάσιος, Σεβαστιανός Σταύρου καί Λάζαρος Ἀθανάσωφ. Αὗται αἱ ὁμάδες εἷναι βαρύτατα σχισματοαιρετικαί, διότι καί τήν Ὀρθοδοξίαν κατέλυσαν καί τήν Ἐκκλησίαν ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν ὡς ἀντίχριστοι! Τοῦτο ἐποίησαν καί συνεχίζουν ἀμετανοήτως, μέ τήν ἐπιχειρηθεῖσαν μετάλλαξιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971 εἰς «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ» των ὡς ἐπί Σχισματικῶν! Μέσω δέ αὐτῆς τῆς ἐσχάτης βλασφημίας των κατέλυσαν καί ἔπτυσαν καί ἐπί τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!...
Οἱ δύο ἀρχηγοί τῆς ὡς ἄνω δευτέρας ὁμάδος τῶν βλασφήμων καί ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας, Νικόλαος, Παχώμιος, ὅλως δολίως ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΩΣ ἀλλά καί ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΩΣ, κατά τό 1995 εἷχον δῆθεν ἀποδοκιμάσει καί καταδικάσει τήν σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε καί κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον, ὅστις ἐντέλλεται τό «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε», πράγματι ὀλίγον πρό τοῦ 1995 ἐξῆλθον τῆς «σαθρᾶς συμμορίας» τῶν πέντε ἐπιόρκων καί ἐκκλησιομάχων ἐπισκόπων, πλήν ὅμως ἐξῆλθον καί ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς κοινωνίας αὐτῶν σκοπίμως καί ὑστεροβούλως, προκειμένου νά ὁλοκληρώσουν τό ἔργο τῶν πέντε! Οὕτω ἐάν οἱ πρῶτοι πέντε προέκυψαν ὡς Σχισματοαιρετικοί ἐκκλησιομάχοι, ἡ Δευτέρα ὁμάς τῶν Νικολάου, Παχωμίου καί τῶν λοιπῶν, εἷναι πολύ περισσότερον Σχισματοαιρετικοί, δόλιοι, ὑποκριταί θρασεῖς καί βλάσφημοι!
Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος μετά ἀπό πλῆθος ἀλλεπαλλήλων ἐκκλήσεων καί παρακλήσεων διά τήν Κανονικήν λειτουργίαν τῆς Συνόδου καί τῆς διακηρύξεως τῆς ὁμολογίας-ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948), καί ἀφοῦ ἤδη ἀπό τό 2003 διακηρύσσουν ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν, ἠναγκάσθη καί ἀπεκήρυξεν τήν τόσον βλάσφημον καί ἐκκλησιόμαχον σύνοδον τῶν Νικολαϊτῶν. Ἄς τό γνωρίζουν καί ἄς τό ἔχουν ὑπ' ὄψιν των ὅλοι ὅσοι μᾶς κατηγοροῦν ἀδίκως ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐξ αὐτῶν δεινῶν Σχισματοαιρετικῶν «ἐξῆλθεν ἐπισήμως τό 2005 καί ἀφώρισεν (ἐχώρισεν) ἑαυτόν», μετ' αὐτοῦ δέ καί ὁ ἐλάχιστος παραμείνας πιστός ἱερός Κλῆρος, Μοναχοί καί Πιστός Λαός. Ἐξῆλθεν καί ἐχώρισεν ἑαυτόν διά νά μήν συμπράξη καί γίνη καθ' οἱονδήποτε τρόπον κοινωνός τῶν Σατανικῶν σχεδίων καί πράξεών των, ἐξῆλθεν διαφυλάξη γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ἀποστολικήν του Διαδοχήν, ἤγουν τό ἐπισκοπικόν του χάρισμα. Αὐτό το γεγονός ἀποθρασυνθέντες οἱ δόλιοι καί ὑποκριταί Νικολαῒται ἐμφανίζουν ὡς ἀρνητικόν, ἐνῶ πλανοῦν καί πλῆθος ἁπλῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι «ἐπείσθησαν» καί πλανώμενοι τό προπαγανδίζουν ὡς δῆθεν κακόν, λέγοντες: «Κακῶς ὁ Μεσογαίας ἔφυγεν ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι σχισματικός διότι ἀπεσχίσθη ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι ἀρνητής τῆς χειροτονίας του διότι δέν καταδικάζει (ὅπως ὁ Νικόλαος καί οἱ λοιποί) τήν χειροθεσίαν καί αὐτό σημαίνει ὅτι εἷναι χειροθετημένος»!!! Ὅσα σατανικῶ τῶ τρόπω προπαγανδίζουν εἷναι ἀσύστολα ψεύδη, τό δέ τελευταῖον εἷναι ἀσυλήπτου διαστάσεων Σατανικόν ψεῦδος. ἀπαντῶμεν ὅμως μέ ἀγάπην καί ὑπομονήν, παραθέτοντες πρωτίστως τι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἔγραφεν παρακλητικῶς ἤδη ἀπό τό 2001.
Εἰς τόν Τόμον τῆς «Ο.Π.» τοῦ 2001 σελ. 244 ἔγραφεν: «...Δυστυχῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ὅλα τά τρία τελευταῖα ἔτη, κατήντησε ἕνα προσωποπαγές ἐξάρτημα τοῦ Πρώτου. Δηλαδή ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, μετ' ἄλλων δύο ἐπισκόπων, ἀπό πολύν χρόνον, καθ' ἡμᾶς, καταφανῶς ἐτέθησαν ὑπό τόν ἀσφυκτικόν ἔλεγχον καί κηδεμονίαν ἑνός παρασυνοδικοῦ κατεστημένου. Αὐτό σχεδιάζει καί ἀποφασίζει καί κατόπιν ἀναθέτει εἰς τούς τρεῖς ἀρχιερεῖς νά ἐπιβάλουν τάς προειλημμένας κακάς ἀποφάσεις των καί εἰς τούς ὑπολοίπους ἀρχιερεῖς. Ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐσιαστικά δέν συνεδριάζει καθ' ὅλα τά τελευταῖα αὐτά ἔτη, ἀλλ' ἁπλῶς συγκαλεῖται καί συνεδριάζει δι' ἐλάχιστον μόλις χρόνον, ὅσος ἀπαιτεῖται ὥστε μέσα ἀπό ἀντικανονικάς ληστρικάς μεθοδεύσεις, νά περάσουν, προειλημμέναι ἀποφάσεις ἐξυπηρετοῦσαι ἐξωεκκλησιαστικούς παράγοντας καί στόχους.
Ὅλα αὐτά διενεργοῦνται μέ ἰδιαιτέραν φαρισαϊκότητα, δολίως καί ὑπούλως, ἐνῶ καταβάλλεται ἰδιαιτέρα προσπάθεια τά πάντα νά καλύπτωνται μέσα σέ πυκνά τεχνητά νέφη σκανδάλων καί συκοφαντιῶν τοῦ γνωστοῦ «παρασυνοδικοῦ καί ἐξωεκκλησιαστικοῦ κατεστημένου» καί ἄλλων ἐμπνευστῶν καί ἐκφραστῶν, τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι τόν προώθησαν, ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, καί σήμερα κάμνουν «σεμινάρια» εἰς τό παρασυνοδικό μας κατεστημένον... διά νά κατανοήση τοῦτο καί καταστῆ ἱκανόν νά ἐπιβάλη καί τήν «εὐρεῖαν περί Ὀρθοδοξίας ἀντίληψιν... ἡ εἰκών μόνον τῶν τελευταίων συγκλήσεων τόσον τῆς ἐνδημούσης ὅσον καί τῆς Συνόδου τῆς ἱεραρχίας, εἷναι ἀντιπροσωπευτική καί ἀποδίδει ζωντανήν τήν κρίσιν τῆς συνοδικότητος. Μία εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ φαινομένου θά ἴδη ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης στό ἄρθρου τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου πού ἀκολουθεῖ. Τό θέμα ἀφορᾶ ὅλα τά ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. («Ο.Π.» Τόμος 12ος 2001 σελ. 244).
Παραθέτομεν ἐπίσης ἕν ἄλλο ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀνοικτήν ἀπάντησιν» τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου πρός τόν κ. Νικόλαον, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό τεῦχος τῆς «Ο.Π.» τοῦ Αὐγούστου 2003, εἰς τάς σελίδας 291-305 καί ἀκριβῶς 301-302).
«...Ἕνα μόνον θά σᾶς ὑπενθυμίζω καί αὐτό εἷναι τό γεγονός ὅτι καθ' ὅλα τά τελευταῖα μετά τό 1998 ἔτη δέν ἐλειτούργησε Κανονικῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος καί δέν ἀνταπεκρίθητε ὡς Συνοδικοί ἔναντι τοῦ θεσμοῦ. Πάντοτε (προφορικῶς καί γραπτῶς) εἰσηγούμεθα, διεφωνοῦμεν, ἐνιστάμεθα, κατηγγέλλαμεν συγκεκριμένως καί Κανονικῶς καί ποτέ τίποτε δέν ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν, διότι αἱ ἐργασίαι αὐτῶν τῶν «Συνόδων» ἧσαν προκαθωρισμέναι καί αἱ ἀποφάσεις των προειλημμέναι καί σᾶς ἐπέβαλον καί σᾶς ἐπιβάλλουν ληστρικήν συμπεριφοράν. Λυποῦμαι, ἀλλά ὅταν διαχωρίζω τάς εὐθύνας μου ἀπό τοιαύτας «Συνόδους», πιστεύω ὅτι τιμῶ, σέβομαι καί ὑπηρετῶ τόν ἀληθῆ θεσμόν τῆς Συνόδου καί οὕτω καί τήν Μητέρα μας Ἐκκλησίαν καί τόν Χριστόν μας τήν κεφαλήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ἀπό τοῦ ὁποίου δέν χωρίζομαι.
Ἐπανειλημμένως σᾶς ἐγράψαμεν καί ἀνελύσαμεν ὅτι εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀνήκομεν καί εἴμεθα ὀργανικά ἡνωμένοι εἰς τό Σῶμα Αὐτῆς, ὅταν δέν ἀφιστάμεθα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἀλλ' εἴμεθα ἀρρήκτως, μετ' αὐτοῦ συνδεδεμένοι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἷναι κατηγορηματικός: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Περαιτέρω ἡ συμμετοχή εἰς ὁποιανδήποτε συνάθροισιν, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅταν αὕτη δέ διατηρῆ ἄρρηκτον τόν σύνδεσμον μέ τήν ἀλήθειαν καί δέν διαφυλάσσει ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν τάξιν, τότε αὕτη δέν μετέχει τῆς ἑνότητος ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἀλλ' ἀποκόπτεται καί ἐξέρχεται Αὐτῆς. Ἀκοῦστε πάλιν τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν «Οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί. καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ' ἀλλήλων καλούμενοι. μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ' ἀληθεία καί ἀκριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». Ἑπομένως, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, Μητροπολῖτα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Νικόλαε, ὅσον χωρίζομαι ἀπό τά «Καϊαφικά σας συνέδρια» δέν χωρίζομαι ἀπό τήν ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὔτε «ἀποκόπτομαι ἐκ τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως φέρεσθε πεπλανημένως νά φρονῆτε, ἤ κακοηθέστατα σᾶς ἔγραψαν οἱ ἐγκάθετοι τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου, ἀλλά τουναντίον, χάριτι Χριστοῦ, μένω καί στερεώνομαι ἐν τῆ Ἐκκλησία καί ὑπερασπίζομαι τόν πρῶτον καί ἱερώτατον Συνοδικόν θεσμόν, κατά τοῦ ὁποίου Σεῖς ἐπί ἔτη καί κατ' ἐξακολούθησιν ἱεροσυλεῖτε...». (Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ τοῦ Σεβ/του Κηρύκου εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 1163/28.5.2003 ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, «Ο.Π.» Αὐγούστου 2003, σελ. 291-305)(*).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου