ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ

Το μεγάλο κενό που άφησε ο θάνατος του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου (1955) στην ηγεσία των οπαδών του ''Γ.Ο.Χ.'' έσπευσαν να καλύψουν άμεσα οι κληρικοί της παρατάξεώς του. Οι Φλωριναίοι έως το 1960 διοικούντο και πάλι από επιτροπή ιερέων, 44, οι οποίοι, αξίζει να σημειωθεί, διεκήρυτταν κατηγορηματικά την συμφωνία τους με απόψεις περί απουσίας της θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών.

Καθώς όμως θα αποδειχθεί κατωτέρω, οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' στην πραγματικότητα δεν αποδέχονταν τις απόψεις αυτές.

Πράγματι, έπειτα από επίμονες προσπάθειες απέκτησαν το 1960 τον πρώτο τους επίσκοπο. Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παπάς (όπως λέγεται) χειροτονήθηκε στην Αμερική ως επίσκοπος Ταλαντίου από τους επισκόπους Σικάγου Σεραφείμ και Ντητρόιτ Θεόφιλο, οι οποίοι ανήκαν στην λεγομένη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς, 45. Η τέλεσις της χειροτονίας αυτής αποτελεί σίγουρα την μεγαλύτερη καταδίκη των σχισματικών Φλωριναίων ''Γ.Ο.Χ.'', καθώς φανερώνει την ανειλικρίνεια· συγκεκριμένα:

1. Η χειροτονία (αν) πραγματοποιήθηκε παρά την ρητή απαγόρευση της Ρωσικής Συνόδου, 46.

2. Στην χειροτονία συμμετείχαν μόνο δύο επίσκοποι. (Αυτό δεν αποδεικνύεται διότι ο δεύτερος που δήθεν παρίστατο, ο Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος Ιονέσκου το αρνήθηκε γραπτώς και επισήμως προς τον Πρόεδρο της Συνόδου των Ρώσων της Διασποράς. Επίσης δεν κατονομάζεται σε κανένα επίσημο ή ανεπίσημο γραπτό κείμενο ο εν λόγω Επίσκοπος ως δεύτερος συμμετέχων στην χειροτονία του π. Ακακίου Παππά.)

3. Η χειροτονία (αν) ετελέσθη υπερορίως με την πρόφαση, ότι όλοι οι νεοημερολογίτες επίσκοποι της Ελλάδος ήταν σχισματικοί και στερημένοι της θείας Χάριτος.

4. Οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' δεν ετόλμησαν επί επτά έτη να ανακοινώσουν τα ονόματα των επισκόπων που τέλεσαν την χειροτονία, 47. Η ένοχη αυτή απόκρυψη των ονομάτων, καθώς ήταν φυσικό δημιουργούσε αμφιβολίες σε κάθε λογικό άνθρωπο για την αξιοπιστία της χειροτονίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά την γνωστοποίηση των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο, ο Θεόφιλος αρνήθηκε κατηγορηματικά την συμμετοχή του στην χειροτονία αυτή, 48. Οπότε ουδείς γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά αν έγινε από δύο ή έναν Επίσκοπο η χειροτονία...

5. Εκείνα όμως που αποδεικνύουν, ότι η χειροτονία του Ακακίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εμπαιγμός Θεού και ανθρώπων είναι τα κατωτέρω: Η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς:

α'. Είχε επί δεκαετίες διακόψει κάθε σχέση με το πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο κατηγορούσε για σύμπραξη με τους Κομμουνιστές. Παρά ταύτα είχε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με όλες τις Εκκλησίες που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο, 49, και με όλες τις Εκκλησίες που συμμετείχαν στην αιρετική Οικουμενική κίνηση και ιδίως με τους Αθηναγόρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και Ιάκωβο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, 50, τους οποίους οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' θεωρούν αιρεσιάρχες. (Αυτό ισχύει μέχρι το 1965 όπου διέκοψαν κάθε κοινωνία πνευματική. Το 1960 οπότε οι παλ/τες ακόλουθοι του π. Φλωρίνης πήγαν στις ΗΠΑ και έλαβαν την άκυρη χειροτονία του Αρχ/του Ακακίου, η Σύνοδος της Διασποράς είχε κοινωνία με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής και τις άλλες τοπικές Εκκλησίες)

β'. Είχε ενορίες και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο.

γ'. Δεν ήταν άμοιρη συμπροσευχών με αιρετικούς. Αναφέρουμε ενδεικτικά την παρουσία (1951) Αγγλικανού αρχιερέως με πλήρη αρχιερατική στολή στο ιερό Βήμα κατά την χειροτονία του επισκόπου Βιταλίου. Επίσης την συμμετοχή του επισκόπου Φιλαρέτου σε λιτανεία μαζί με παπικό επίσκοπο και την τέλεση παρακλήσεως σε παπικό ναό (δεκαετία του 1960), 51. Οι Ρώσοι έστειλαν επίσης κατόπιν παπικών προσκλήσεων τρεις παρατηρητές στην μεγάλη δεύτερη Βατικάνεια παπική Σύνοδο του Βατικανού, 52. (Οι συμποσευχές δεν είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι συνέβησαν. Οι παρατηρητές σε σύνοδο αιρετικών, εφόσον δεν υφίσταται συμπροσευχή, δεν αποτελεί κανονικό παράπτωμα.)

6. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Σικάγου Σεραφείμ ο «Θεόφιλος ηκολούθει το νέον ημερολόγιον... Ο εν Ντητρόιτ Καθεδρικός ναός (στον οποίο έγινε η χειροτονία), ελειτούργει με το νέον ημερολόγιον. Δεν απέκρυψα το γεγονός τούτο από τον Επίσκοπον Ακάκιον», 53.

Ο νεοημερολογίτης-παλαιοημερολογίτης Αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος Ιονέσκου, υπαγόμενος στη Ρωσσική Σύνοδο της Διασποράς. Ο εν λόγω Επίσκοπος μνημόνευε κρυφίως τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, αργότερα το ομολόγησε και το 1960 λέγεται ότι συμμετείχε κρυφά από την Σύνοδό του, στην χειροτονία του Οικουμενιστή παλαιοημερολογίτη Αρχιμανδρίτη Ακακίου Παππά εις Επίσκοπον Ταλαντίου για την Ελλάδα. Η χειροτονία του Ακακίου, (αν) έγινε στο νεοημερολογίτικο ναό του Επισκόπου Θεοφίλου, στο Μίτσιγκαν του Ντιτρόιτ. Το 1971 ο Αρχ/πος Θεόφιλος αρνήθηκε ότι συμμετείχε στην χειροτονία του π. Ακακίου και ομολόγησε ότι μνημόνευε τον Πάπα Ρώμης. Κατόπιν της οικουμενιστικής δράσεως του, αρχικώς έδειχνε σοβαρός και ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο, και της εντάξεως του στο Πατριαρχείο Ρουμανίας, που ακολουθούσε το νέο ημερολόγιο, η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς τον καθήρεσε το 1973 και τον επανέφερε στην τάξη των Μοναχών.

Βάσει των ανωτέρω στοιχείων - και ιδίως των δύο τελευταίων - οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' καλούνται να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα, αν και, κατά την γνώμη μας, αυτό είναι αδύνατο να γίνει:

1. Η χειροτονία του Ακακίου από ένα νεοημερολογίτη επίσκοπο και από ένα παλαιοημερολογίτη, ο οποίος όμως κοινωνούσε πλήρως με τους Νεοημερολογίτες, δεν πρέπει να θεωρηθεί άκυρη, καθώς κατά την εποχή εκείνη (1960) οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' και ιδίως ο Ταλαντίου Ακάκιος διεκήρυτταν, ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών στερούνται της θείας Χάριτος, 54;

Θα πρέπει άλλωστε να σημειωθεί, ότι ο Ταλαντίου Ακάκιος ήταν ένας από τους υποστηρικτές των θέσεων ότι οι νεοημερολογίτες και οι κοινωνούντες μετ' αυτών είναι άνευ εγκύρων μυστηρίων. Ο Ακάκιος υποστήριζε πάντοτε, ότι οι νεοημερολογίτες επίσκοποι είναι σχισματικοί, ότι τα Μυστήριά τους είναι άμοιρα της θείας Χάριτος και ότι οι Νεοημερολογίτες που προσχωρούν στους Γ.Ο.Χ. πρέπει οπωσδήποτε να αναμυρώνονται, τακτική άλλωστε που ο ίδιος διαρκώς εφήρμοζε, 55. Ο Ακάκιος επίσης έως το 1945 αποκαλούσε τον υποστηρικτή των αντιθέτων, εκκλησιολογικών φρονημάτων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο «ανισόρροπον, φρενοβλαβή, παλίμβουλον, ακατάρτιστον και αμαθέστατον θεολογικώς και εκκλησιαστικώς, πεπλανημένον, κακόδοξον, ψευδοδιδάσκαλον, ψευδαπόστολον, ψευδεπίσκοπον, ανατροπέα των εκκλησιαστικών παραδόσεων», 56. Σημειωτέον ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος υποστήριζε πως οι νεοημερολογίτες έχουν έγκυρα μυστήρια και δεν πρέπει να μυρώνονται οι προσερχόμενοι εκ του νέου ημ/γίου. Γι' αυτό ο Ακάκιος μιλούσε έτσι για τον πρ. Φλωρίνης.

2. Γιατί οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' συντηρούσαν επί δεκαετίες ένα φοβερό σχίσμα με την Εκκλησία του Χριστού, εφόσον το 1960 απέδειξαν ότι την θεωρούσαν ικανή να τους μεταδώση την Χάρι της αρχιερωσύνης;

3. Τί περισσότερο είχε ο νεοημερολογίτης Αρχιεπίσκοπος Γαλλίας Θεόφιλος, τον οποίο ο Ακάκιος αποκαλούσε «ομόδοξο κανονικό επίσκοπο», 57, από τους επισκόπους της νεοημερολογίτικης Εκκλησίας της Ελλάδος, τους οποίους οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' επί δεκαετίες κατηγορούσαν και κατηγορούν ως σχισματικούς και εστερημένους της θείας Χάριτος;

4. Ποιούς σκόπευαν να κοροϊδεύσουν οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' με την επί επταετίας απόκρυψη των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο; Τον Θεό ή τους ανθρώπους;

Ο Αρχ/πος Χιλής Λεόντιος ο οποίος το 1962 χειροτόνησε Επισκόπους του παλαιού για την Ελλάδα, μαζί (;) με τον Ταλαντίου Ακάκιο, τον προερχόμενο από τον νεοημερολογίτη Θεόφιλο Ιονέσκου. Ο Οικουμενισμός έχει πολλά παρακλάδια, ένα εξ αυτών είναι οι γνωστοί και ως ''Φλωριναίοι'', αυτοαποκαλούμενοι ''ΓΟΧ'' της Ελλάδος. Επισήμως, γραπτώς, με αποδείξεις κανείς δεν έχει αποδείξει ότι στην φωτογραφία δεν είναι ο Αρχ/πος Λεόντιος.

Το 1962 ο Ακάκιος χειροτόνησε (;) νέους επισκόπους με την σύμπραξη του Αρχιεπισκόπου Χιλής της Ρωσικής Διασποράς Λεοντίου Χιλής, 58, ο οποίος ενήργησε και πάλι κρυφά από την προϊσταμένη του αρχή, 59. (Ο Λεόντιος λέγεται ότι είχε πνευματική κοινωνία με τη παπική εκκλησία, φέρεται ως απόδειξη η φωτογραφία του 1959 από παπικό ναό όπου ο Λεόντιος συμμετείχε σε κηδεία παπικού Καρδιναλίου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι στην φωτογραφία ο Αρχ/πος Λεόντιος, αλλά επισήμως τίποτα δεν έχει γραφεί ωστε να αποδειχτεί ο ισχυρισμός αυτός.) Το κύρος των χειροτονιών του 1960 και 1962 αναγνώρισαν (ανεπισήμως και όχι Συνοδικώς) κάποιοι Επίσκοποι της Συνόδου των Ρώσων της Διασποράς μόλις το 1969, η οποία δήλωσε ταυτόχρονα στον τότε αρχιεπίσκοπο των Φλωριναίων ''Γ.Ο.Χ.'' Αυξέντιο, ότι «θεωρεί την υμετέραν Ιεραρχίαν, ως αδελφούς εν Χριστώ, οι οποίοι θα είναι εν πλήρει επικοινωνία μεθ' ημών», 60. (Η βεβαίωση κάποιων Επισκόπων Ρώσσων της Διασποράς με ένα χαρτί άνευ αριθμού πρωτοκόλλου δεν αποτελεί αναγνώριση επίσημη από την Σύνοδο των Ρώσσων της Διασποράς. Οι Ιεροί Κανόνες δεν καλύπτουν τέτοιες ιδιωτικές ενέργειες Επισκόπων αλλά μόνο επίσημες αναγνωρίσεις σύνολης της Συνόδου. Όχι ομάδος Επισκόπων που λειτουργεί ιδιωτικώς μέσα στη Σύνοδο, σαν ξεχωριστή παρασύνοδο εντός αυτής. Επίσης κατά την επίσκεψη του Αρχ/που Αυξεντίου στις ΗΠΑ, κατά τις 30 ημέρες της εκέι διαμονής του δεν συλλειτούργησε με κανέναν Επίσκοπο των Ρώσων της Διασποράς. Αν είχε κανονικώς επιτευχθεί ένωση μεταξύ των ''Φλωριναίων ΓΟΧ'' και των Ρώσων της Διασποράς γιατί δεν έγινε ποτέ επίσημο συλλείτουργο; Το εν Ελλάδι συλλείτουργο του Επισκόπου Λαύρου με τους ''Φλωριναίους ΓΟΧ'' ήταν ανεπίσημο και ίσως δεν είχαν λάβει γνώση οι Επίσκοποι στην Αμερική, όπως δεν γνώριζαν για τις χειροτονίες του 1960 και 1962.)

Ο Αρχ/πος Χιλής Λεόντιος με την Μίτρα, ο Επίσκοπος Γαρδικίου Αυξέντιος Πάστρας, ευλογών, στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Παιανίας, το 1962. Ο Επίσκοπος Αυξέντιος εξελέγη λίγα έτη αργότερα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών των Οικουμενιστών Φλωριναίων ''ΓΟΧ''. Ο εν λόγω Επίσκοπος όπως και ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Νασλίμης, δίπλα του, ήταν γνωστοί και για την αγιομαχία τους εναντίον του Αγίου Νεκταρίου του εν Αιγίνη. Δεν τον τιμούσαν, ούτε τον δέχονταν ως Άγιο. Στην φωτογραφία παραδόξως δεν φρόντισε να εμφανίζεται και ο Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς, ενώ είχε τόσο πολύ σκανδαλίσει του πιστούς το ότι δεν είχε Πιστοποιητικό Χειροτονίας εξ Αμερικής, αλλά παρουσιάστηκε στην Ελλάδα με Εγκόλπιο. Αν όντως είχε χειροτονηθεί Επίσκοπος δεν θα έπρεπε να εμφανίζεται στην φωτογραφία ομού με τον Αρχ/πο Λεόντιο, ώστε να ηρεμήσουν όσοι αμφέβαλαν για την Επισκοπική του ιδιότητα, αλλά και να αφήσει ένα τεκμήριο ιστορικότητος της χειροτονίας του στις ΗΠΑ;

Οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' δέχθηκαν με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση την ανωτέρω ''αναγνώριση'' από τους Ρώσους, οι οποίοι μετά το 1965 διέκοπταν προοδευτικά την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι. Φυσικά οι Ρώσοι κατά το 1969 δεν είχαν διακόψει την κοινωνία με όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, όπως π.χ. με την Εκκλησία της Σερβίας, με την οποία μάλιστα δεν διέκοψε ποτέ την εκκλησιαστική κοινωνία.

Αυτό βέβαια δεν απασχολούσε τους Φλωριναίους ''Γ.Ο.Χ.'', οι οποίοι ήδη από το 1960 είχαν αποδείξει ότι είναι τελείως ανειλικρινείς και ασυνεπείς προς την εκκλησιολογία τους, και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πάση θυσία συντήρησις του αντικανονικού σχίσματός τους. Η ανειλικρίνειά τους αυτή γινόταν περισσότερο εμφανής, όταν σε κάθε ευκαιρία διεκήρυτταν επίσημα το φρόνημά τους περί απουσίας θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών, 61 - με τους οποίους φυσικά έμμεσα ή άμεσα κοινωνούσαν - αδιαφορώντας για την τελείως αντίθετη άποψι των Διασποριτών Ρώσων, 62.

Το γεγονός ότι οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' έμειναν το 1955 χωρίς επίσκοπο ήταν, κατά την γνώμη μας, μία φανερή εγκατάλειψις Θεού, η οποία απεκάλυπτε το τραγικό τους αδιέξοδο. Δυστυχώς οι Φλωριναίοι ''Γ.Ο.Χ.'' δεν συνετίσθηκαν ούτε κατενόησαν, ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε ποτέ να μείνουν χωρίς επίσκοπο και να βρεθούν στην ανάγκη να αναζητήσουν την ιερωσύνη από τους σχισματικούς, εάν πράγματι αυτοί αποτελούσαν την μοναδική Ορθόδοξο Εκκλησία. Οι Φλωριναίοι Ιερείς βέβαια έδωσαν λύσι στο πρόβλημά τους, αλλά με τον πλέον ανέντιμο και ανειλικρινή τρόπο. Στην ανωτέρω περίπτωσι αρμόζει, πιστεύουμε, η σχετική, κατηγορηματική διδασκαλία του μεγάλου Βασιλείου: «Αυτός που τόλμησε να λάβη εσκεμμένα χειροτονία από τους αιρετικούς, δεν είναι άξιος να θεωρηθή ποτέ ως Ορθόδοξος επίσκοπος», 63.

Η πρώτη οικουμενιστική παλαιοημερολογίτικη Σύνοδος στην Ελλάδα. Στη κάτω σειρά από αριστερά: Μαγνησίας Χρυσόστομος Νασλίμης, Κυκλάδων Παρθένιος Σκουρλής, Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς, Γαρδικίου Αυξέντιος Πάστρας, πάνω σειρά από αριστερά: Διαυλείας Ακάκιος Παππάς, ανιψιός του προηγουμένου, Σαλαμίνος Γερόντιος Μαριόλης

Από το 1973 ως σήμερα υπήρξαν πολλές διασπάσεις στη Σύνοδο αυτή και τους διαδόχους της. Αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα τρείς μεγάλες ομάδες και κάποιες μικρότερες που όλες προέρχονται από τις χειροτονίες των ετών 1960 και 1962. Ουδεμία ουσιαστική εκκλησιολογική διαφορά έχουν, αν και διατηρούν διαφορετικές Συνόδους, με διαφορετικούς Αρχιεπισκόπους ή Προέδρους η κάθε μία.

Απο τους εικονιζομένους Επισκόπους, οι μισοί τουλάχιστον δεν τιμούσαν τον Άγιο Νεκτάριο και παρ' όλα τα θαύματα,την ενάρετη ζωή και την Ορθόδοξη πίστη του Αγίου τον απέρριπταν. Μάλιστα ο Αρχ/πος Αυξέντιος αρνήθηκε να κάνει εγκαίνια Ναού επειδή θα τον αφιέρωναν οι κτήτορες στον Άγιο Νεκτάριο τον εν Αιγίνη! Τέτοιο βάθος σκότους και βλασφήμιας.

______________________
Σημειώσεις:

44. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, Σύντομος ιστορική περιγραφή της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, σελ. 35-36.

45. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής επόψεως, σελ. 19-20.

46. Καλλίστου Κορινθίας, Δικαιοσύνην μάθετε (και κρίνετε) οι ενοικούντες επί της γης, σελ. 8-9.

47. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ. σελ. 348.

48. Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, Διάλογος εν αγάπη και αληθεία δια την εν Χριστώ ένωσιν, σελ. 69.

49. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, τα δύο άκρα, σελ. 69.

50. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 74, σελ. 49.

51. Κυπριανού αγιοκυπριανίτου, Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις, σελ. 78.

52. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ένθ ανωτ. σελ. 143.

53. Περιοδικό Ορθόδοξος Πνοή, τεύχος 130, σελ. 424.

54. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 68, σελ. 267.

55. Ένθ ανωτ. Τεύχος 79, σελ. 260.

56. Ένθ ανωτ. Τεύχος 81, σελ. 339-340.

57. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ.

58. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, ένθ ανωτ. σελ. 38.

59. Αμφιλοχίου ιερομονάχου, «Γνώσεσθε την αλήθειαν», σελ. 43.

60. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, ένθ ανωτ. σελ. 41.

61. Εφημερίς Ορθόδοξος Χριστιανικός αγών, φύλλο 8, σελ. 7.

62. Ιωάσαφ Ανάγνου, Βίγλα Ορθοδοξίας, σελ. 27.

63. Επιστολή σμ΄, κεφ. γ΄, P.G.32, 897AB.

Πηγή: oodegr.com, με δικές μας διευκρινίσεις.