ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ, ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΗ,

 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ’

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ

 Ὁμολογουμένως ἡ Ἀποστολική Πίστις καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἶναι δύο βασικώτατα δογματικά στοιχεῖα τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα εἰς τοιοῦτον βαθμόν ὥστε ἐλλείψει αὐτῶν νά μήν νοῆται Ἐκκλησία, ἤ προσβαλλομένου τοῦ ἑνός νά μένη ἀνενέργητον καί τό ἄλλο! Τί εἶναι ὅμως ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ καί τί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ;

 Ἡ μετά τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν μετάδοσις τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων ἐπί τῶν Διαδόχων αὐτῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων συνιστᾶ τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ἡ ἀδιάκοπος αὕτη μετάδοσις τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος διά τοῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας, ὀνομάζεται Ἀποστολική Διαδοχή καί εἶναι τό ἕν ἐκ τῶν βασικῶν οὐσιαστικῶν γνωρισμάτων-προϋποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς οἱ ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι ἀνάγονται διαδοχικῶς εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί δι' Αὐτῶν εἰς τόν Χριστόν. Ὑπό τήν ἔννοιαν ταύτην, ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἀποστολική.

 Τό δεύτερον, τό ὁποῖον ἐτονίσαμεν, εἶναι ἡ Ἀποστολική Πίστις! Δι' Αὐτῆς ἐννοοῦμεν τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς αὕτη ἀπεκαλύφθη ὑπό τοῦ Κυρίου, παρεδόθη εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἡρμηνεύθη δέ καί διεφυλάχθη ὑπό τῶν ἁγίων Πατέρων διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀλλά καί ἐν τῆ ὀρθοδόξω διδασκαλία τῶν ἁγ. Πατέρων, ἤτοι, ἐν τῆ «Consensus Patrum».

 Ἡ παρουσία τῶν στοιχείων αὐτῶν εἶναι οὐσιωδεστάτη, ἡ ἀπώλεια δέ ἤ παραχάραξις τοῦ ἑνός ἔχει ἐπιπτώσεις καί ἐπί τοῦ ἑτέρου. Δηλαδή ἡ παραχάραξις τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως ἔχει ὡς συνέπειαν τήν ἀπώλειαν καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Καί πάλιν ὁ ἄνευ τῆς Κανονικῆς καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Κληρικός, ὅσον καί ἄν εἶναι φύλαξ τῆς παραδοθείσης Πίστεως, ἄν δέν εἶναι καί διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τά ὑπ' αὐτοῦ τελούμενα «μυστήρια» εἶναι κενά καί παντελῶς ἄμοιρα τῆς θείας χάριτος.

Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή πρέπει νά εἶναι ἀδιάκοπος, ἀνόθευτος καί Κανονική, δηλαδή εἷς ἐπίσκοπος προκειμένου νά χειροτονήση ἀπαραιτήτως δέον νά ἔχη ὄντως αὐτήν τήν ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου, διότι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀπώλυται εἰς Κληρικόν τινά ἤ Κληρικούς, ἀφ' ἧς στιγμῆς, οὗτοι ἔχουν παραχαράξει καί νοθεύσει τήν Ἀποστολικήν Πίστιν. Διό λέγομεν, ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἀλλά καί οἱ Σχισματικοί, διασπάσαντες τήν ἑνότητα καί κοινωνίαν των, μετά τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἔπαυσαν νά ἀρύωνται τήν χάριν ἐκ τῆς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας καί δέν εἶναι ἑπομένως οἰκονόμοι τῆς θείας Χάριτος. Διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία τά μέν λεγόμενα «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν οὐδόλως ἀναγνωρίζει, διό καί τελεῖ ταῦτα ἐξ ὑπ' ἀρχῆς, τά δέ τοιαῦτα τῶν σχισματικῶν ἀντιμετωπίζει οἰκονομικῶς κατά τόν Α΄ κανόνα τοῦ Μεγ. Βασιλείου διαγορεύοντα:

 «...ἀλλ' ἔδοξε τοῖς ἀρχαίοις, τοῖς περί Κυπριανόν λέγω, καί Φιρμιλιανόν τόν ἡμέτερον, τούτοις πάντας μιᾶ ψήφω ὑποβαλλεῖν,Καθαρούς καί ἐγκρατίτας καί ὑδροπαραστάτας καί ἀποτακτίτας, διότι ἡ μέν ἀρχήτοῦ χωρισμοῦ διά σχίσματος γέγονεν, οἱδέ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκ ἔτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐφ' ἑαυτούς, ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῶ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν. Οἱ μέν γάρ πρῶτοι ἀναχωρήσαντες, παρά τῶν Πατέρων ἔσχον τάς χειροτονίας, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν, εἶχον τό χάρισμα τό πνευματικόν, οἱ δέ ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο χάριν Πνεύματος ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασι. δι' ὅ ὡς παρά λαϊκῶν βαπτιζομένους τούς παρ' αὐτῶν ἐκέλευσαν, ἐρχομένους ἐπί τήν Ἐκκλησίαν, τῶ ἀληθινῶ βαπτίσματι τῶ τῆς Ἐκκλησίας ἀνακαθαίρεσθαι. Ἐπειδή δέ ὅλως ἔδοξέ τισι τῶν κατά τήν Ἀσίαν, οἰκονομίας ἕνεκα τῶν πολλῶν, δεχθῆναι αὐτῶν τό βάπτισμα, ἔστω δεκτόν. Τό δέ τῶν ἐγκρατιτῶν κακούργημα νοῆσαι ἡμᾶς δεῖ, ὅτι, ἵνα αὐτούς ἀπροσδέκτους ποιήσωσι τῆ Ἐκκλησία, ἐπεχείρησαν λοιπόν, ἰδίω προκαταλαμβάνειν βαπτίσματι, ὅθεν καί τήν συνήθειαν τήν ἑαυτῶν παρεχάραξαν. Νομίζω τοίνυν, ὅτι ἐπειδή οὐδέν ἐστι περί αὐτῶν φανερῶς διηγορευμένων, ἡμᾶς προσῆκεν ἀθετεῖν αὐτῶν τό βάπτισμα, κἄν τις ἧ παρ' αὐτῶν εἰληφώς, προσιόντα τῆ Ἐκκλησία βαπτίζειν. Ἐάν μέντοι μέλλη τῆ καθόλου οἰκονομία ἐμπόδιον ἔσεσθαι τοῦτο, πάλιν τῶ ἔθει χρηστέον καί τοῖς οἰκονομήσασι τά καθ' ἡμᾶς Πατράσιν ἀκολουθητέον. ἀφορῶμαι γάρ μήποτε, ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι, ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζομένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν. Εἰ δέ ἐκεῖνοι φυλάττουσι τό ἡμέτερον βάπτισμα, τοῦτο ἡμᾶς δυσωπείτω. οὐ γάρ ἀντιδιδόναι αὐτοῖς ὑπεύθυνοι χάριν ἐσμέν, ἀλλά δουλεύειν ἀκριβεία Κανόνων. Παντί δέ λόγω τυπωθήτω, τούς ἐπί τόν βαπτισμόν ἐκείνων προσερ­χο­μένους χρίεσθαι ὑπό πιστῶν δηλαδή, καί οὕτω προσιέναι τοῖς Μυστηρίοις...».

 Ἑρμηνεία

 «...Περί δέ τῶν Σχισματικῶν δύο γνῶμαι ἐστάθησαν. Ὁ μέν γάρ Ἅγιος Κυπρια­νός καί αἱ περί αὐτόν ἐν ἀφρικῆ γενόμεναι δύο Σύνοδοι (ὅρα τόν Κανόνα αὐτοῦ) . ἀλλά καί ἡ Σύνοδος ὅπου ἔγινεν ἐν Ἰκονίω ὑπό τοῦ ἁγίου Φιρμιλιανοῦ (τόν ὁποῖον ἐδικόν του ὀνομάζει ὁ Βασίλειος, ὡς χρηματίσαντα Καισαρείας ἐπίσκοπον), φυλάττοντες τήν ἀκρίβειαν ἐπρόσταξαν, ὅτι οἱ Καθαροί οὗτοι, περί ὦν ὁ λόγος, οἱ ἐγκρατῖται καί ἀποτακτῖται (ὅρα ὑποσημείωσιν τοῦ ε΄ τῆς ς΄) καί οἱ ὑδροπαραστάται (ὅρα ὑποσημ. τοῦ λβ΄ τῆς ς΄) καί ἁπλῶς ὅλοι οἱ Σχισματικοί, ἐρχόμενοι εἰς τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, νά βαπτίζωνται, ἐπειδή οἱ πρῶτοι ἱερωμένοι τῶν Σχισματικῶν εἶχον μέ τό χάρισμα τοῦ νά χειροτονοῦν καί τοῦ νά βαπτίζουν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ἀφ' οὗ δέ μίαν φοράν ἐσχίσθησαν ἀπό τό ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔχασαν αὐτό καί δέν ἠμποροῦν πλέον νά βαπτίσουν ἄλλους ἤ νά χειροτονήσουν, καί ἁπλῶς νά δώσουν χάριν, τήν ὁποίαν διά τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν. ὅθεν καί οἱ παρ' αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ἀπό λαϊκούς ἐβαπτίσθησαν, διό καί χρειάζονται νά βαπτισθοῦν. Μερικοί δέ ἐπίσκοποι κατά τήν ἀσίαν ἐδέχθησαν τό βάπτισμα αὐτῶν, χάριν οἰκονομίας καί συγκαταβάσεως, καί οὐχί ἀκριβείας, ὡσάν ὅπου οἱ σχισματικοί εἶναι ἀκόμη μέλη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅθεν κατά τήν γνώμην αὐτῶν ἄς εἶναι δεκτόν. οἱ σχισματικοί ἐγκρατῖται ὅμως ἰδιαίτερον πρέπει νά βαπτίζωνται ἐπιστρέφοντες, κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν Κανόνων, καί διά τί ἴδιον ἐπενόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες τήν ἐν τῶ βαπτίσματι παράδοσιν, καί διά τί περί τούτων ξεχωριστή καί φανερά ψῆφος δέν ἔγινε πῶς πρέπει νά δέχωνται. ἄν δέ αὐτοί δέν ἀναβαπτίζουσι τούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων ἡμῶν προσερχομένους εἰς αὐτούς, τοῦτο δέν πρέπει νά μᾶς δυσωπήση, εἰς τό νά μή βαπτίζωμεν ἀμοιβαίως καί ἡμεῖς τούς ἐξ αὐτῶν εἰς ἡμᾶς προσερχομένους. Πλήν ἀνίσως καί τοῦτο τό, νά βαπτίζωμεν αὐτούς ἐπιστρέφοντας, ἔχη νά γένη ἐμπόδιον εἰς τήν κοινήν συγκατάβασιν καί οἰκονομίαν, ὁποῦ περί πάντων τῶν σχισματικῶν ἔκαμαν οἱ Πατέρες, ἄς ἀκολουθοῦμεν καί ἡμεῖς εἰς αὐτήν, μήπως διά τήν αὐστηρότητα τῆς προσταγῆς ταύτης τούς κάμνωμεν ἀμελεῖς εἰς τό νά βαπτίζωνται, αἰσχυνομένους τάχα, ὅτι ὡσάν ἄπιστοι τελείως βαπτίζονται καί ἀκολούθως ἐμποδίσωμεν τήν σωτηρίαν τους. Καί συντόμως εἰπεῖν, ὅσοι βαπτισθοῦν εἰς τό ἐκείνων βάπτισμα, οὗτοι ἐπιστρέφοντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, ἐξάπαντος τρόπου πρέπει νά χρίωνται ἀπό τούς πιστούς μέ τό ἅγιον Μῦρον, καί οὕτω νά μεταλαμβάνουν...».

 Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διά καθαρῶς Ποιμαντικούς λόγους, ὡς ἀνωτέρω ἀναφέρεται, δέν ἀναγνωρίζει τά «μυστήρια» τῶν Νεοημερολογιτῶν ὡς σχισματικῶν, καίτοι πρόκειται περί ὄντως ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, πλήν ὅμως, κατ' ἄκραν οἰκονομίαν, τούς ἐπιστρέφοντας ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τούς μέν λαϊκούς δέχεται διά λιβέλλου κατά τοῦ Νεοημερολο­γιτισμοῦ, Ὁμολογίας Πίστεως καί χρίσεως δι' Ἁγίου Μύρου, τούς δέ κληρικούς καί διά χειροθεσίας. Αὐτό δέν πρέπει νά θίγη οὐδέναν, ἀλλ' ὀφείλομεν πάντες νά ἐξετάσωμεν μόνον ἄν ὁ Νεοημερολογιτισμός εἶναι σχίσμα, ὁ ὁποῖος εἰσήχθη ὡς δῆθεν «ἁπλῆ καινοτομία», ἐνῶ ἐξ ἀρχῆς σαφέστατα εἰσήχθη-ἐπεβλήθη ὡς Οἰκουμενισμός καί ἀνεξελέγκτως ἐξελίσσεται εἰς ἀντίχριστον ἐκκλησιολογικήν Παναίρεσιν.

 Δέν εἶναι θέμα καλῆς θελήσεως ἤ μή ἡ ἀναγνώρισις, τῶν «μυστηρίων» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά τί διδάσκει ἡ δισχιλιετής Κανονική τάξις, συνείδησις καί πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας καί τί προκύπτει ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ προβλήματος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ὡς ἀπολύτως Οἰκουμενισμοῦ. ἑπομένως, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, μή ἀναγνωρίζουσα τά «μυστήρια» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, δέν ὁδηγεῖται, ὡς κάκιστα ἰσχυρίζεται ὁ διδάκτωρ Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, εἰς αἵρεσιν, ἀλλά πατάσσει τήν αἵρεσιν. ἐκτός ἄν οὗτος ἐννοεῖ καί θέλει νά ἐφαρμόζη ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν τῆς ἰδικῆς του «Ἐκκλησίας» τήν οἰκουμενιστικήν «οἰκονομίαν», πρός τά σχίσματα καί τάς αἱρέσεις, μεθ' ὦν συμπορεύεται, διό δέν ἐγείρει θέμα «μυστηρίων», ἀλλά συμπροσεύχεται, κοινωνεῖ καί συμπορεύεται μετ' αὐτῶν, ὡς μετ' «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, συγκληρονόμων τῆς χάριτος»!

 Ἀφοῦ ἠμφισβήτησεν τόν Δογματικόν χαρακτῆρα τῆς Νεοημερολογι­τικῆς-Οἰκουμενιστικῆς του Καινοτομίας, ἀπεκάλεσε δέ τοῦτον τόν Νεοημερο­λογιτισμόν καί «συμφυές γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας»(!), ἀφοῦ μᾶς εἶπεν τόσα αὐθαίρετα, ἀφοῦ ἠμφισβήτησεν τήν Μασονικήν ἰδιότητα τοῦ Μελετίου Μεταξάκη κ.λπ., κατά τήν τοιαύτην παράλογον ἀκολουθίαν, ἠμφισβήτησεν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Εὐτυχῶς ὅμως, διότι καί τοῦτο δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν κ. Παρασκευαΐδην. Ἄν δέ σιγήση ταπεινῶς καί ἀκούση τήν φωνήν τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ καί ὄχι αὐτήν τῆς ἰδικῆς του σκοπιμότητος, θα ἴδη, ὅτι δέν τίθεται κἄν θέμα ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τούς ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι Αὕτη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν κέκτηται γνησίαν καί ἀδιάκοπον παρά ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, ἀλλά καί τήν Ἀποστο­λικήν Πίστιν, ὁμοίως κέκτηται, διακρατεῖ καί διαφυλάσσει ἀκαινοτόμητον. Οὗτος ὅμως προσωπικῶς καί γενικώτερον ἡ «Ἐκκλησία» του, ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν;

Ὁ διδάκτωρ Παρασκευαΐδης καί ἡ «Ἐκκλησία» του ἐγείρουν θέμα ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τόν ἱερόν Κλῆρον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας, διότι δέν δύνανται νά διαλεχθοῦν ἐπί τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων δέν τολμοῦν νά διαλεχθοῦν ἐπί τοῦ θέματος τί εἶναι καί πῶς ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός των! Ὑποκριτικῶς ὡστόσον, οὗτος καί ἡ «Ἐκκλησία» του, ἐπιχειροῦν νά ἀμφισβητή­σουν τήν ὑπόστασιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν τῆς ἐν ἔτει 1935 χειροτονίας ἐπισκόπων ὑπό τῶν κατ' αὐτό τό ἔτος ἐπιστρεψάντων εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τριῶν Μητροπολιτῶν, ἤτοι, τῶν Δημητριά­δος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Οὗτοι ὅμως ἐπιστρέψαντες, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, κανονικήν καί Ὀρθόδοξον ἔχοντες τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, προέβησαν κανονικῶς εἰς ἐκλογήν καί χειροτονίαν τεσσάρων ἄλλων ἀρχιερέων, ἤτοι τῶν: Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζῆ, Διαυλείας Πολυκάρπου Λιόση καί Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη.

 Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἰδών τότε, ὅτι ἰδιαιτέρως ἐπί τῆς παρου­σίας ἐπισκόπων εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν προσκρούει τό Οἰκου­μενιστικόν ἔργον τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐκ τῶν ὑστέρων καί πάντως ἀπολύτως ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί χωρίς νά ἔχη τοιοῦτον δικαίωμα, πρίν ἀπαντήση ἤ τοὐλάχιστον λάβη ὑπ' ὄψιν τούς λόγους δι' οὕς οἱ τρεῖς ἀπεκήρυξαν καί τόν ἴδιον καί τήν Ἱεραρχίαν του, προέβη εἰς καθαίρεσιν τῶν τριῶν ἐκείνων τῶν ἐπιστρεψάντων εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί κατόπιν καί τῶν ὑπ' αὐτῶν χειροτονηθέντων. Φρονοῦν (μᾶλλον ἰσχυρίζονται), ὅτι ἐκ τῆς αἰτίας αὐτῆς, οἱ ἐκ τῶν ἀρχιερέων τούτων λαβόντες τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν Κληρικοί, ὡς καί οἱ ἴδιοι, στεροῦνται τῆς Ἱερωσύνης!

 Δεύτερον λόγον, τόν ὁποῖον ἐπικαλοῦνται διά νά στηρίξουν καί παρουσιάσουν ὡς ἀληθοφανῆ τόν ἰσχυρισμόν των, εἶναι, κατ' αὐτούς, ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου -τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου,- χειροτονία ἐπισκόπου κατά τό 1948. Ταῦτα ἔχων ὑπ' ὄψιν του ὁ κ. Παρασκευαΐδης ἀποφαίνεται: «Κατά συνέπειαν αἱ ὑπό τοῦ Ματθαίου, καθηρημένου ὄντος καί μόνου, γενόμεναι χειροτονίαι τυγχάνουν ἀντικανονικαί καί ἀνίσχυροι κατ' ἀκρίβειαν κανονικήν, δυνάμεναι ἐνδεχομένως, ὑπό αὐστηράς προϋποθέσεις, νά ἀντιμετωπισθῶσι κατ' Οἰκονομίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὀψέποτε αἱ συνθῆκαι θά ἐπέτρεπον τήν τοιαύτην φιλάνθρωπον ἐκδήλωσιν ἔναντι εἰλικρινῶς μετανοούντων καί ἐπιστρεφόντων τῆ Ἐκκλησία» (Αὐτόθι σελ. 338). Ἄς ἴδωμεν καί τάς δύο περιπτώσεις.

  Η «ΚΑΘΑΙΡΕΤΙΚΗ» ΠΡΑΞΙΣ

 ΚΑΤΑ ΤΡΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

 Κατά τήν πρώτην περίπτωσιν, ἐγείρεται τό σοβαρόν θέμα, ἤτοι, ποῖον κῦρος κέκτηται ἡ καθαιρετική ἀπόφασις τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου(43), κατά τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν, ἤτοι τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου.

 Οἱ τρεῖς Μητροπολῖται, κατά τήν ρητήν ὁμολογίαν των, τό 1935 καί μετά 11 ἐτῶν καταγγελίας καί παραστάσεις ἐν πάσαις ταῖς Συνόδοις τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἐξῆλθον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ διά λόγους Πίστεως, ὡς εἴδομεν καί ἐν τοῖς ἔμπροσθεν. Τοῦτο σαφῶς καί καλῶς τό ἐγνώριζεν ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ὅπως βεβαίως τό ἐγνώριζεν καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, καί ἑπομένως ἀπέκλειεν κάθε κατ' αὐτῶν ἐνέργειά του τό 1935, πρίν ἐξετάση τούς λόγους πίστεως διά τούς ὁποίους ἀπεκηρύχθη κ.λπ. ἑτέρωθεν, ὑφ' ἅς συνθήκας ἐγένοντο αἱ «καθαιρέσεις», εἰσίν ἄκυροι καί στεροῦνται ἀπολύτως πάσης σημασίας, ἀφοῦ πρόκειται περί ἀπολύτως ληστρικῆς πράξεως σκοπιμότητος.

Παρά ταῦτα δέ καί ἐάν τις ἤθελεν δεχθεῖ ὡς κανονικήν καί ἔγκυρον τήν «καθαίρεσιν» τῶν Μητροπολιτῶν, ὅπερ πάντη ἀδιανόητον, καί πάλιν λέγομεν ὅτι: «Ἡ καθαίρεσις, δέν ἀφαιρεῖ ἀπό τόν καθαιρούμενον Κληρικόν τήν ἱερωσύνην, ἥν φέρει οὗτος καί μετά τήν καθαίρεσιν ἀκεραίαν, ἀλλά καθιστᾶ ταύτην ἀδρανῆ καί ἀνενέργητον, καί γίνεται, ὡς ἐξεφράσθησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐπίσχεσις τῆς χάριτος τῆς Ἱερωσύνης. Δέν ἐπιτρέπεται εἰς τόν καθηρημένον ἡ τέλεσις ἱερατικῶν πράξεων, αἴτινες ὅμως, τελούμεναι τυχόν, ὑπ' αὐτοῦ, εἰσίν ἔγκυροι, διότι, ὡς ὀρθῶς οὗτος λέγει, πηγάζουν ἐκ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης, ὅπερ φέρει οὗτος ἀκέραιον» (Ἀρχεῖον ἐκκλησιαστικοῦ καί Κανον. Δικαίου, ἔτος ΣΤ΄ Τεῦχ. Α΄ σελ. 8-9).

 Πέραν τῶν ἀνωτέρω, ἐρωτᾶται ὁ κ. Παρασκευαΐδης, πῶς ἡ «Ἐκκλησία» του ἄλλους παλαιοημερολογίτας Κληρικούς, τούς ὁποίους ἀπέσπασεν ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνεχειροτόνησεν, ἄλλους δέ ἕλκοντας παραλλήλως τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τούς ἐδέχθη ἀπολύτως ὡς Κανο­νικούς; Πῶς ἄλλας βαπτίσεις ἐδέχθη, ἄλλας ἐπανέλαβεν, ἄλλους γάμους αὐτομάτως διέλυσεν, ἄλλους ἀνεγνώρισεν κ.λπ.; Οὐδέν ἀπολύτως πρόβλημα δύναται νά ἐγερθῆ ἐκ τῆς «Καθαιρετικῆς Πράξεως» τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου τοῦ 1935, διότι ἡ πρᾶξις αὕτη εἶναι ἄκυρος καί ὡς μή γεγενημένη λογίζεται, διότι τοιαῦται εἶναι ὅλαι αἱ ἀπ' ἀρχῆς κατά τῶν ὀρθοδόξων πράξεις τῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν. ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ὤφειλεν πρῶτον νά ἐξετάση τάς κατ' αὐτοῦ κατηγορίας Πίστεως τῶν τριῶν καί ἄν τῶ ὄντι δέν ὑφίσταντο, τότε θά ἐδικαιοῦτο, μᾶλλον θά ἐπεβάλετο εἰς αὐτόν, νά ἀντιμετωπίση κανονικῶς αὐτούς, ὡς στασιαστάς καί προξένους σχίσματος. Δέν ἔπραξεν ὅμως τοῦτο, διότι ὁ ἴδιος ἦτο ὁ στασιαστής κατά τῆς Ἐκκλησίας καί σχισματοαιρετικός.

Η ΥΦ’ ΕΝΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

 Ἕτερον ἐπιχείρημα, ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζει ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ὁ κ. Παρασκευαΐδης τήν ἀμφισβήτησιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονία ἐπισκόπου κατά τό 1948.

 Ἐκ τῶν ἑπτά ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τό 1935, ὁ μέν Δημητριάδος εἶχεν ἀποθάνει τό 1943 (ἐκηδεύθη ὑπό τοῦ Νεοημερο­λογιτισμοῦ ὡς κανονικός ἐπίσκοπος!), ὁ δέ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἠρνήθη τήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί ἀνεγνώρισεν τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς Ἐκκλησίαν, εἶχεν δέ δηλώσει ὅτι δέν θά προβῆ εἰς οὐδεμίαν χειροτονίαν (καί δέν προέβη μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του), διά νά μή διευρύνη τό χάσμα μεταξύ Νεοημερολογιτισμοῦ καί Παλαιοημερολογιτῶν. Ὁ Κυκλάδων ἐπίσης ἀποκοπείς δέν συνέπραττεν μετά τοῦ Βρεσθένης, τό δέ 1949 προσεχώρησεν εἰς τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης. Οἱ λοιποί δέ, Ζακύνθου Χρυσόστομος, Μεγαρίδος Χριστόφορος καί Διαυλείας Πολύκαρπος εἶχον προσχωρήσει εἰς τόν Νεοημερο­λογιτισμόν, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς.

 Ὁ ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος παραμείνας μόνος ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί διαισθανόμενος τό τέλος τοῦ βίου του, ἵνα μή περιέλθη εἰς νέαν δοκιμασίαν ἡ Ἐκκλησία, ἐκ τῆς μή παρουσίας ἐπισκόπων, ἀλλά καί διά λόγους ἐκκλησιαστικῆς Συνειδήσεως καί συνεπείας πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, προέβη τό 1948, παρά τόν Α΄ Ἀποστολικόν Κανόνα, εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπου μόνος του, ἔχων ἐν προκειμένω τό σύμψηφον τοῦ σώματος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ. Ἡ ἐνέργεια τοῦ ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, νά χειροτονήση μόνος του ἐπίσκοπον, ἦτο πρᾶξις οὐχί στασιαστική κατά τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἐπί καταφρονήσει τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά πρᾶξις ὑπαγορευσθεῖσα ὑπό κατεπειγούσης καί ἐπιτακτικῆς καί ἀδηρίτου ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης.

Οἱ Ἱεροί Κανόνας Α΄ Ἀποστολικός, Δ΄ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Γ΄ τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς, ὁ ΙΘ΄ τῆς ἐν Ἀντιοχεία, ὁ Α΄ τῆς ἐν Κων/λει, ὁ ΙΓ΄ καί ΝΗ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη προβλέπουν τήν ὑπό δύο ἤ τριῶν ἐπισκόπων χειροτονίαν ἐπισκόπων καί ἰδιαιτέρως διά τήν ἐκλογήν προβλέπουν νά ἐκλέγη ὁλόκληρον τό Σῶμα τῶν ἐπισκόπων! Οἱ ἐν λόγω Ἱεροί Κανόνες προβλέπουν τά ἀνωτέρω, εἰς περίοδον ἀσφαλῶς εἰρήνης καί δεύτερον δέν λέγουσι ρητῶς τάς συνεπείας ἐκ τῆς παραβιάσεως τῶν Κανόνων αὐτῶν. Αὐτονόητον βεβαίως, ὅτι παραβίασις τῶν ἱερῶν Κανόνων διά στασιαστικούς λόγους εἶναι ἀδιανόητος ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως, αἱ δέ συνέπειαι εἶναι σοβαραί. Ἐν προκειμένω τό 1948 ὁ τότε Βρεσθένης Ματθαῖος δέν κατέλυσεν τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά τήν ὑπερέβη, πρός μετάδοσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ὑψίστην διακονίαν Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἡ Ἐκκλησία, παραλλήλως πρός τήν Κανονικήν ἀκρίβειαν, ἐχρησιμο­ποίησεν καί χρησιμοποιεῖ καί τήν οἰκονομίαν(44) εἰς εἰδικάς περιπτώσεις. Καί ἐπί τοῦ θέματος τούτου τῆς «ὑφ' ἑνός» χειροτονίας, ἡ Ἐκκλησία ἐν τῆ πράξει ἐφήρμοσεν πάντοτε τήν ἀκρίβειαν τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀλλ' ἐνίοτε ἐχρησι­μοποίησεν καί τήν Οἰκονομίαν, ὅτε τό ἀπήτησαν αἱ ἀνάγκαι τῆς Ἐκκλησίας. Ὡστόσον ἡ Ἐκκλησία ἄλλοτε ἐξέλεξεν καί ἐχειροτόνησεν τούς ἐπισκόπους της Κανονικῶς ὑφ' ὅλων τῶν ἐπισκόπων, ἄλλοτε ὑπό τῶν περισσοτέρων, ἄλλοτε ὑπό τριῶν, ἄλλοτε ὑπό δύο καί ἄλλοτε οἰκονομικῶς ὑφ' ἑνός, λόγω ἀπολύτου κατεπειγούσης ἀνάγκης τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς περιόδους κυρίως διωγμοῦ, ὡς ὁρίζουν αἱ ἀποστολικαί Διαταγαί. «Ἐπίσκοπος ὑπό τριῶν ἤ δύο ἐπισκόπων χειροτονείσθω. ἐάν δέ τις ὑπό ἑνός χειροτονηθῆ ἐπισκόπου, καθαιρείσθω καί αὐτός καί ὁ χειροτονήσας αὐτόν. Ἐάν δέ ἀνάγκη καταλάβη ὑπό ἑνός χειροτονηθῆναι, διά τό μή δύνασθαι πλείονας παραγενέσθαι, διωγμοῦ ὄντος ἤ ἄλλης τοιαύτης ἀνάγκης, ψήφισμα κομιζέσθω τῆς ἐπιτροπῆς πλειόνων». (Βιβλίον η΄ κεφ. κζ΄). Ἑρμηνεία Ἱεροῦ Νικοδήμου: «Αἱ δέ τῶν ἀποστόλων Διαταγαί προστάζουν, ὅτι ἐκεῖνος ὅπου χειρο­τονηθῆ ἀπό ἕνα ἐπίσκοπον, νά καθαίρεται ὁμοῦ μέ τόν χειροτονήσαντα, ἔξω μόνον ἄν κατά ἀνάγκην διωγμοῦ ἤ ἄλλην τινα αἰτίαν, δέν μποροῦν πολλοί νά συναχθοῦν, καί μέ τήν ψῆφον τούτων χειροτονηθῆ ἀπό ἕνα. Καθώς ὁ Σιδήριος ἐχειροτονήθη ἐπίσκοπος Παλαιβίσκης κατά τόν Συνέσιον, ὄχι ὑπό τριῶν, ἀλλά ὑπό ἑνός ἐπισκόπου, τοῦ Φίλωνος, διά τό ἀπαρρησίαστον τῶν ἐπισκόπων ἐν τοῖς καιροῖς ἐκείνοις». (Εἰς τήν ἑρμ. καί Συμφ. τοῦ Α΄ Ἀποστολικοῦ). Ἡ περικοπή αὕτη τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, καί ἡ ἑρμηνεία τούτου εἰς τό Ἱερόν Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό ἰσχυρότερον καί ἐμφαντικώτερον ἐπιχείρημα τοῦ κανονικοῦ κύρους τῆς χειροτονίας ἐπισκόπου ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, τῆς γινομένης λόγω κατεπειγούσης ἀνάγκης, «διωγμοῦ ὄντος ἤ ἄλλης τοιαύτης ἀνάγκης».

Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, δηλαδή τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας ἐπισκόπου κατά τό 1948, δέον ὅπως ληφθῶσιν ὑπ' ὄψιν καί ταῦτα:

α) Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ἦτο Κανονικός καί Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί οὐδείς ἕτερος ἐπίσκοπος ὑπῆρχεν.

β) Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκετο εἰς περίοδον μεγίστου καί πολυμόρφου διωγμοῦ.

 γ) Ὑπῆρχεν ὄντως ἐπιτακτική καί ἀδήριτος ἐκκλησιαστική ἀνάγκη, νά χειροτονήση μόνος του ὁ εἷς, ἀλλά Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, ἵνα μή ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ὡς ἐπεδίωκεν ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά νά χειμασθῆ ἡ Ἐκκλησία!...

δ) Ἡ πρᾶξις ἐβασίσθη καί εἰς αὐτούς τούτους τούς ἀπαγορευτικούς Κανόνας, ἐξ ὦν ἐξάγεται, ὅτι εἰς περίοδον διωγμοῦ καί ἀνάγκης τῆς Ἐκκλησίας δυνατόν νά σημειωθῆ ΥΠΕΡΒΑΣΙΣ των, ἀλλά καί εἰς τάς Ἀποστολικάς Διδαχάς καί τήν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας.

 ε) Ὁ Βρεσθένης χειροτονῶν εἶχεν τό σύμψηφον τοῦ Σώματος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τήν ψῆφον καί μαρτυρίαν τοῦ Ὀρθοδόξου καί πιστοῦ λαοῦ, δέν ἠδύνατο δέ νά ἐφαρμόση τήν Κανονικήν ἀκρίβειαν.

στ) Διά τῆς συγκεκριμένης ἐνεργείας του δέν ἐστασίασεν κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἐνήργησεν διά τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς.

Ὡς ἐκ τούτου ἡ οἰκονομική πρᾶξις τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου δέν φέρει καθ' ἑαυτήν τό βάρος τῆς ἀντικανονικότητος, ἀλλά σαφῶς χαρακτηρίζεται καί ὡς πρᾶξις συνεπείας, διότι ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ἐνήργησεν ὡς βαθύτατα συνειδητός ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι μεγάλης τιμῆς καί ἐπαίνων ἄξιος δι' αὐτό.

Ἀσφαλῶς δέν συμφωνοῦν οἱ Καινοτόμοι, ὄχι διότι τά ἀνωτέρω δέν εἶναι ἀπολύτως ἀληθῆ, ἀλλά διότι διά τῆς χειροτονίας ἐκείνης ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐχειμάσθη καί δέν διελύθη, ὡς αὐτοί ἐπίστευον. ὁ ἀοίδιμος ἐκεῖνος ὁμολογητής ἐπίσκοπος προέβη μόνος του εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπου, κατόπιν τῶν ρητῶν δηλώσεων(45) τοῦ πρώην Φλωρίνης, ὅτι δέν θά πράξη καί πάλιν τό «ἔγκλημα» νά χειροτονήση ἐπισκόπους, ὅπως τό 1935»!...

Πέραν ὅμως τοῦ ἀντικανονικοῦ ἤ μή, τίθεται τό θέμα ἄν ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία ὑστερεῖ ὡς μυστήριον ἤ ὄχι, ὅταν μάλιστα αὕτη λαμβάνει χώραν ὄχι πραξικοπηματικῶς, ἀλλά διά νά θεραπεύση ἀδήριτον ἐκκλησιαστικήν ἀνάγκην, «διωγμοῦ ὄντος».

Τόσον ἡ Νεοημερολογιτική ἱεραρχία, ὅσον καί τινες Παρασυνάγωγοι Παλαιοημερολογῖται καί τελευταῖος ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἠμφισβήτησαν τήν ἀκεραιότητα τοῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας καί οὕτω ἐβλασφήμησαν καί ἱερόσυλοι κατεστάθησαν. Τοῦτο, καθ' ἡμᾶς, εἶναι ἠθελημένη, ὡς προείπομεν, Ἰησουϊτική διαστροφή, διότι εἶναι δεδομένον, ὅτι ἡ ὑπέρβασις τοῦ Κανόνος, ἕνεκα τῆς μή παρουσίας ἑτέρων ἐπισκόπων, οὐδόλως ἐπηρεάζει τό τελούμενον Μυστήριον, διότι:

 α) Ἡ σκοπιμότης τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν προβλεπόντων, ἵνα πλείονες τοῦ ἑνός ἐπισκόπου παρίστανται εἰς τήν χειροτονίαν ἐπισκόπου, εἶναι οὐχί διά νά ἐπιτελέσουν τό Μυστήριον ἤ νά τό κάμουσιν ἰσχυρότερον, ἀλλά κυρίως διά τήν καλήν ἐκλογήν τοῦ μέλλοντος νά χειροτονηθῆ «καί τήν βεβαιοτέραν καί ἀσφαλεστέραν μαρτυρίαν» αὐτῶν.

 β) Πρός ἀποφυγήν ὑπερορίων χειροτονιῶν καί διά τήν διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας.

γ) Ἰδιαιτέραν σημασίαν ἔχει ἡ ἐκλογή τῶν ὑποψηφίων, ἡ ὁποία προβλέπεται νά γίνεται ὑφ' ὁλοκλήρου τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων.

 Τό μυστήριον τῆς χειροτονίας τελεῖ, εἷς Ἐπίσκοπος, εἴτε δέ εἷς παρίσταται εἴτε χίλιοι, τό αὐτό Μυστήριον τελεῖται καί ἡ αὐτή Θεία Χάρις ἐπισκιάζει. Δέν ἔχει ἑπομένως οὐδεμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ τήν τέλεσιν τοῦ Μυστηρίου καί τήν ἐπιφοίτησιν τῆς Χάριτος ἐπί τοῦ χειροτονουμένου. Ἐν προκειμένω ἡ ὑπό τοῦ Βρεσθένης χειροτονία τοῦ Ἀρχ/του Σπυρίδωνος Πάσιου εἰς ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος καί κατόπιν μετ' Αὐτοῦ καί ἑτέρων, δέν δύναται νά θεωρηθῆ κἄν ἀντικανονική, δι' οὕς λόγος προεγράψαμεν, ἡ δέ ὑπέρβασις τοῦ σχετικοῦ Κανόνος ἐπεβλήθη καί πάλιν, δι' οὕς λόγους προδιετυπώσαμεν καί πάντοτε ἐν τῶ πνεύματι ὅτι «τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον καί οὐχί ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον», καί ὁ νοῶν νοείτω.

Ἀλλά καί εἰς περίπτωσιν, καθ' ἥν ἐπίσκοπός τις Ὀρθόδοξος καί ἔχων κανονικήν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, προβῆ εἰς χειροτονίας ἐπισκόπων μόνος του, ἤτοι πραξικοπηματικῶς καί ἐπί καταφρονήσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οὗτοι πάλιν εἰσίν ἐπίσκοποι, πλήν ὑπόκεινται εἰς τήν καθαίρεσιν, ὅ τε χειροτονήσας καί ὁ χειροτονηθείς.

Ἀπαράδεκτος λοιπόν ἡ κατάσπαρτος εἰς τήν μελέτην τοῦ κ. Παρα­σκευαΐδη διαστροφή καί εἰς τό θέμα τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν γνησίαν καί ἀδιάκοπον κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. ἠρώτησεν ὅμως ἑαυτόν ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἄν διά τάς ἀλλεπαλλήλους ἀντικανο­νικότητας εἰς τήν Ἐκκλησίαν του (δέν λέγομεν διά τό σχίσμα, τήν αἵρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ), ἔχει ὁ ἴδιος ἀναμφισβήτητον τήν «Ἀπο­στολικήν Διαδοχήν»; ἡ Ἐκκλησία σαφῶς λέγει ὄχι!

ΑΛΛΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

ΥΦ’ΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

 Πλεῖσται ἄλλαι τοιαῦται χειροτονίαι ἔλαβον χώραν κατά διαφόρους περιόδους καί ὁσάκις ἡ ἀνάγκη τῆς Ἐκκλησίας ἐπέβαλεν τοῦτο. Οὐδέποτε δέ ἐσκέφθη τις νά κατηγορήση τήν χειροτονίαν ἐπισκόπου ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, εἰς περίπτωσιν καθ' ἥν δέν ὑπῆρχον ἕτεροι Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἡ δέ ἐκκλησια­στική δεοντολογία ἐπέβαλλεν τήν ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονίαν ἄλλου ἐπισκόπου. Οὕτω πως ἐχειροτονήθη περί τό ἔτος 243, διά τήν τότε ἀνάγκην τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας, ὁ θαυματουργός ὑπό μόνου τοῦ ἐπισκόπου Φαιδίμου τοῦ Ἀμασείας, χωρίς οὐδέποτε νά κατηγορη­θῶσι διά τοῦτο. Κατ' αὐτόν τόν τρόπον ἐχειροτονήθη καί ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ὁμολογητής. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλως ὑπό μόνου τοῦ ἐπισκόπου Συρακουσῶν Γρηγορίου τοῦ Ἀσβεστᾶ ἐν ἔτει 857-858, τελοῦντος μάλιστα ἐν ἐπιτιμίω. (Βλέπε Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Τμ. Β΄ σελ. 274). Ὁ δέ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἡλιόδωρος Ἐπίσκοπος Περσίας ἐχειροτόνησε μόνος του Ἐπίσκοπον τόν ἐπίσης Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Δησάν.

 Ἐν τῆ ἀρχαία Ἐκκλησία ἀπαντῶσι παραδείγματα χειροτονίας Ἐπισκό­που ὑφ' ἑνός καί μόνου Ἐπισκόπου. Ὁ Μελήτιος ἤ Μελέτιος Λυκοπόλεως Ἐπί­σκοπος (ἀρχαί Δ΄ ἑκατονταετηρίδος), κατά τούς διωγμούς καταδικασθείς εἰς ἐξορίαν, κατά τήν ὁδοιπορίαν, «καθ' ἑκάστην χώραν καί καθ' ἕκαστον τόπον διερχόμενος καθίστα Κληρικούς ἐπισκόπους τε καί πρεσβυτέρους». Ἡ δέ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος «φιλανθρωπότερον κινουμένη» ἐπέτρεψεν τήν μετ' αὐτῶν κοινωνίαν καί λειτουργίαν, δηλαδή ἀνεγνώρισεν τήν χειροτονίαν τῶν Ἐπισκό­πων. Ἄλλως τε ἡ παρανομία τῶν χειροτονιῶν τοῦ Μελετίου κατά τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὡς τοῦτο καταφαίνεται ἐκ τῆς πρός τήν ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίαν ἐπιστολῆς τῆς Συνόδου ταύτης, δέν συνίστατο εἰς τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπων ὡς γενομένην ὑπό μόνου τῆς Μελετίου, ἀλλ' ὡς γενομένην παρ' ἐνορίαν.

 Ἐν τοῖς πρακτικοῖς τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γίνεται λόγος περί χειροτονίας ἐπισκόπων τελεσθείσης ὑπό τοῦ Ἀγκύρας Εὐσεβίου, «Ἐχειροτόνησα αὐτόν (τόν Γαγγρῶν Καλλίνικον)... Ἀπῆλθον εἰς Γάγγραν ἐνεθρόνισα τόν ἐπίσκοπον». Καταφαίνεται ὅθεν ἐκ τούτου ὅτι ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν ἀσχολεῖται οὐδόλως μέ τό ζήτημα τῆς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονίας ἐπισκόπου, ἀλλά περί χειροτονίας ἐπισκόπου, τοῦ ὁποίου ἡ χειροτονία ἀνῆκεν εἰς τόν Ἀρχιεπί­σκοπον Κωνσταντινουπόλεως. ἐν τούτοις φαίνεται ὅτι εἷς καί μόνον ἦτο ὁ χειροτονήσας ἐπίσκοπον Ἀρχιερεύς.

Ὁ Σιδήριος ἐπίσκοπος Παλαιβίσκης ἐχειροτονήθη ἐπίσκοπος ὑπό τοῦ ἐπισκόπου Φίλωνος. Τούτου τοῦ Σιδηρίου χειροτονηθέντος ὑφ' ἑνός μόνου ἐπισκόπου οὐδόλως ἠμφισβητήθη ἡ χειροτονία ὡς ἄκυρος ἤ ἀντικανονική, ἀλλά τοὐναντίον ἐπεσφραγίσθη διά τοῦ κύρους τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ὡς τελείως νόμιμος καί κανονική, ὁ ὁποῖος καί προήγαγεν τοῦτον εἰς Μητροπολίτην Πτολεμαΐδος «Διά τό εἶναι αὐτόν (τόν Σιδήριον) μείζονι πράγμασιν ἐπιτήδειον» (ἐν Συνεσίω ἐπιστολῆ ξζ΄). Καί περαιτέρω ὁ φιλόσοφος Συνέσιος δικαιολογῶν λέγει: «...Ἀνάγκη δή ἐν καιροῖς ἀπαρουσιάστοις τήν ἀκρίβειαν παρα­βαίνεσθαι», ἀλλά καί ἐπαινεῖ τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, ὁ ὁποῖος λόγω τοῦ πλήθους τῶν αἱρετικῶν, ἕναν ἐπίσκοπον δόκιμον καί ἐνάρετον, ὄντα κεχειροτονημένον ὑφ' ἑνός μόνου ἐπισκόπου, τόν ἐδέχθη, τόν ἀνεγνώρισεν καί τόν προήγαγεν. (Βλέπε «Ταμεῖον Ὀρθοδοξίας» Σάββα Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου Ἰβηρίτου σελ. 229 ἔκδ. 1939. Ἐπίσης τά αὐτά ἐπαναλαμβάνονται καί εἰς τήν ἔκδοσιν Ἰωάννου Μουστακοπούλου «Ταμεῖον Ὀρθοδοξίας» ἔκδοσις 1908). Ὅταν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Τριαδικός θεολόγος, ὁ ἥρως ἀγωνιστής, τῆς ὀρθοδοξίας ἐδέξατο τήν συγκατάβασιν τῆς χειροτονίας ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, τίνα τά πνευματικά καί ἠθικά ἀναστήματα τά κοάζοντα καί τολμῶντα νά ὑψωθῶσιν ὑπέρ τόν Γίγαντα;

Ὁ Εὐάγριος ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας ὑπό τοῦ ἐπισκόπου Παυλίνου μόνου, τῆς χειροτονίας ταύτης οὐδόλως ἀμφισβητηθείσης. Ταῦτα βεβαιοῖ ὁ Θεοδώρητος ἐν τῆ ἐκκλησιαστικῆ ἱστορία (Ε΄, κγ΄).

 Ὁ Ἱερός Ἰωάννης Χρυσόστομος κατά τήν ἐξορίαν του εἰς Κουκουσόν τῆς Ἀρμενίας ἐθεράπευσεν ἀσθενοῦντα εἰδωλολάτρην προσελθόντα καί ζητήσαντα θεραπείαν καί ὁμολογήσαντα πίστιν εἰς Χριστόν. Τοῦ γεγονότος τούτου ἕνεκα, πολλοί ὡμολόγησαν Χριστόν καί ἐβαπτίσθησαν ὑπό ἰωάννου Χρυσοστόμου. Καί ἐκεῖ εἰς τήν ἐξορίαν ἐχειροτόνησεν ἱερεῖς καί ἐπισκόπους μόνος καί ἄνευ συμψήφου. Οἱ ἠθελημένως ἀμετανόητοι, οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς «Ἡρακλεῖς» τῆς ὀρθοδοξίας φρονοῦ­σιν ἆραγε ὅτι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος περιεφρόνησε τόν ἀποστολικόν Κανόνα καί ὅτι αἱ τοιαῦται χειροτονίαι ἦσαν ἀντικανονικαί ἤ ἠκυρώθησαν; (Βλέπε Συναξάριον Δουκάκη).

Ὁ Ἀγκύρας Εὐσέβιος ἐχειροτόνησε μόνος αὐτός τόν Γαγγρῶν Καλλίνικον, ἀσχοληθείσης περί τούτου τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Μονεμβα­σίας Ἀρσένιος ἐχειροτονήθη ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Ἔλους καί δύο ἱερέων. Ὁ Παυλῖνος, ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας ὑπό μόνου τοῦ Λούτσιφερ.

Ὁ Μέγας Φώτιος, ὡς προείπομεν, ὁ ὁμολογητής Πατριάρχης Κωνσταν­τινουπόλεως ἐχειροτονήθη ὑπό μόνου τοῦ ἐπισκόπου Συρακουσῶν Γρηγορίου τοῦ Ἀσβεστᾶ, τελοῦντος μάλιστα ἐν ἐπιτιμίω κατά τό ἔτος 857-858. (Βλέπε ἐκκλησιαστική ἱστορία Μελετίου Τόμ. Β΄ σελ. 274 καί Συναξάριον 6 Φεβρουαρίου). Τί λέγουσιν οἱ ἀναφανέντες κατά τάς ἐσχάτους ἡμέρας «ΡΗΤΟΡΕΣ» τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας; Μή εἶναι ἄκυρος ἡ χειροτονία τοῦ Μεγάλου Φωτίου καί κατ' ἀκολουθίαν ὁλόκληρον τό παμμέγιστον ἱστορικόν καί ἐκκλησιαστικόν οἰκοδόμημα τό ὑπό τοῦ μεγαλεπηβόλου καί σοφοῦ ἀνδρός θεμελιωθέν;

Κατά τήν ἑλληνικήν ἐπανάστασιν τῶν Γιγάντων τοῦ 1821, ὁ Ἐπίσκοπος Ζαρνάτας Γαβριήλ ἐχειροτόνησε μόνος τρεῖς ἐπισκόπους, τόν Μηλέας, τόν Μα?νης καί τόν Πλάτζης, λόγω ἀνάγκης μαινομένου τοῦ πολέμου. Μετά τήν δημιουργίαν τοῦ ἐλευθέρου κυράρχου ἑλληνικοῦ Κράτους καί τήν ἄφιξιν τοῦ πρώτου Βασιλέως τῶν ἑλλήνων Ὄθωνος, ἐξητάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὑπόθεσις αὕτη καί ἀνεγνωρίσθη ὄχι μόνον τό ἔγκυρον τῶν χειροτονιῶν, περί τοῦ ὁποίου οὐδέ ἀμφισβήτησις κἄν ἠγέρθη, ἀλλά καί ἐδικαιώθησαν οἱ ἐπί τοῦ πολέμου χειροτονηθέντες ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 257/176 τῆς 10ης Φεβρουαρίου 1834 Συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἐπιβληθείσης μόνον πειθαρχικῆς ποινῆς ἀργίας ἐκκλησιαστικῆς ἐπί τρεῖς μῆνας καί προστίμου 480 δραχμῶν εἰς τούς τρεῖς ἐπισκόπους (διά τυπικάς παραλείψεις).

Ἀλλ' ὁ ἐπίσκοπος Ζαρνάτας Γαβριήλ καί μετά τόν πόλεμον, μή ὑπάρχοντος τοῦ ἀπαραιτήτου κανονικοῦ στοιχείου τῆς ἀνάγκης, κατά τό ἔτος 1832 αὐθαιρέτως ἐχειροτόνησε τόν ἀνδρουβίστης Προκόπιον. Ἐχειροτόνησεν μή ὑπαρχούσης τῆς ἐκ τοῦ πολέμου ἀνάγκης, ἀλλά καί ὑπαρχόντων ἑτέρων ἐπισκόπων οὐδόλως ἐζήτησεν τήν γνώμην αὐτῶν. Ἐν προκειμένω ὑπῆρχον πράγματι κανονικαί, διοικητικαί πειθαρχικαί ἀνομίαι καί ἀνωμαλίαι καί εὐλογώτατα οἱ ὑπαίτιοι κατε­δικάσθησαν. Καί ὅμως μετά διετίαν ἡ Ἱερά Σύνοδος καί τόν χειροτονήσαντα Γαβριήλ συνεχώρησεν καί τόν ἀνόμως καί ἀντικανονικῶς χειροτονηθέντα Προκόπιον ἀποκατέστησεν, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἡ χειροτονία τοῦ Προκοπίου ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, καί ἄνευ συμψήφου, ἦτο ἐγκυροτάτη, καθ' ὅσον ἄλλως δέν ἐχώρει ἀποκατάστασις, διότι εἶναι ἀναμφισβήτητος ὁ κανών ἐν τῶ Δικαίω «τό ἀπ' ἀρχῆς ἄκυρον δέν κυροῦται διά τῆς παρελεύσεως τοῦ χρόνου». Ἡ δέ ἐπιβληθεῖσα ποινή ἦτο πειθαρχική λόγω ἀδικαιολογήτων καί καταφώρων παρανομιῶν. (Βλέπε Δ. Πετρακάκου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Νομοκανονικαί ἐνασχολήσεις, σελ. 101).

 Ὅσον ἀφορᾶ τάς ἀήθεις ἐκφράσεις, τάς ὁποίας σταχυολογεῖ καί ἀκρίτως παραθέτει περί τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου(46) ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἀπαντῶμεν, ὅτι οἱ πολέμιοι τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης ἀδύναμοι νά τόν πολεμήσουν εὐθέως, διότι οὗτος εὑρίσκετο ἐν τῆ ἀληθεία, ἐξετρέποντο εἰς ὅλως ἀήθεις συκοφαντίας καί ὕβρεις διά νά μειώσουν τήν ἀμείωτον προσωπικότητά του καί βλάψουν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Ὁ ἀοίδιμος Ματθαῖος ἕν μόνον ἦτο, ὁμολο­γητής καί Ὅσιος, ἅτινα ἐστεροῦντο οἱ διῶκται του καί τά ὁποῖα φρονοῦμεν ὅτι στερεῖται καί ὁ κ. Παρασκευαΐδης. Ἠθέλησαν νά φονεύσουν ἠθικῶς τόν ἄνδρα, ἀλλ' οὗτος ἔμεινεν ἀπαράτρωτος(47), ἡ δέ ἴδε μνήμη του αἰωνία. Μετά δέ 33 περίπου ἔτη, (σήμερον 2011 61 ἔτη) ἀπό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του, ἡ μνήμη του παραμένει φωτεινόν μετέωρον ὁσιότητος καί ὁμολογίας τῆς ὀρθοδοξίας! Αἱ λασπολογίαι τοῦ κ. Παρασκευαΐδη, αἱ ὁποῖαι προέρχονται ἐκ τῶν ἀπ' ἀρχῆς ἰδίων μηχανισμῶν, δέν ἐπικολλοῦν εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἀνδρός, ἀλλ' ἐπιστρέφουν εἰς τούς ἰδίους, οἴτινες, ὅπως καί ὁ ἴδιος γράφει, προκύπτουν καί «πονηροί» καί «ἀμαθεῖς» καί «ἀσυνείδητοι» καί «ἀναιδεῖς». Κατά τόν κ. Παρασκευαΐδην «τοῦτος ὁ Ματθαῖος» «δέν ἐδίστασεν, παρά πάντα νόμον καί κανόνα νά χειροτονήση μόνος αὐτός νέους ἐπισκόπους καί νά σχηματίση νέαν ψευδοσύνοδον» (αὐτόθι). Δι' ἕνα Νεοημερολογίτην-Οἰκουμενιστήν, δι' ἕναν πολέμιον τῆς ὀρθοδοξίας οὕτως ἔχει τό πρᾶγμα. Μήπως ὁ Πάπας δέν λέγει, ὅτι ἡ ὀρθοδοξία εἶναι αἵρεσις; Τί ἄλλο δύναται νά εἴπη ἀμυνομένη καί ἡ Καινοτόμος «Ἐκκλησία» καί ὁ κ. Παρασκευαΐδης; Δυστυχῶς ὅμως δι' αὐτούς, οἱ ἴδιοι προκύπτουν ψευδεπίσκοποι καί ἡ ψευδοσύνοδος, διότι ἠσέβησαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπανεστάτησαν κατ' αὐτῆς καί ἐξακολουθητικῶς ἀρνοῦνται αὐτήν καί συμπορεύονται μετά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 (Συνεχίζεται)

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 (43) Καί ἄν ἀκόμη εἶναι ἔγκυρος ἡ καθαιρετική ἀπόφασις, αὕτη δέν ἐξαλείφει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, πόσω μᾶλλον ἄν εἶναι ἄκυρος.

  (44) Εἶναι δέ οἰκονομία οὐχί ἀνατροπή τῶν Κανόνων, ἀλλά συγκατάβασις πρός ἐξυπηρέτησιν τοῦ λαοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν, ὅπως ὁ ΙΒ΄ Κανών τῆς ἐν Τρούλλω ἁγίας Συνόδου, ὁρίζει: «...Τοῦτο δέ φαμέν οὐκ ἐπ' ἀθετήσει ἤ ἀνατροπῆ τῶν ἀποστολικῶς νομοθετημένων, ἀλλά τῆς σωτηρίας καί τῆς ἐπί τό κρεῖττον προκοπῆς τῶν λαῶν προμηθούμενοι καί τοῦ μή δοῦνται μῶμόν τινα κατά τῆς ἱερατικῆς καταστάσεως».

 (45) Εἰς τό πρός τό ὑπουργεῖον παιδείας ἔγγραφόν των οἱ πρώην Φλωρίνης καί Δημητριάδος Γερμανός ἐδήλουν ρητῶς: «...θά ἀποφύγωμεν πᾶσαν νέαν χειροτονίαν καί ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν δυναμένην νά θίξη τό κῦρος τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας» καί ὅτι «δέν θά προβῶ εἰς τοιαύτας ἐκνόμους πράξεις» (ἐφημερίς «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», 14.11.1947). Περί δέ τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ, ὅρα Κ.Γ.Ο. Φεβρουάριος 1983, σελ. 62-66, καί «Πραγματικήν Ἀλήθειαν», σελ. 23 καί Κ.Ε.Ο., 1957, σελ. 5).

 (46) Ὅρα π.χ. εἰς σελ. 294: «ταραξίας», «περιβόητος», «ἀμαθής καί φανατικός καί ὑπόπτου βίου», «ἀναιδέστερος καί πονηρότερος» κ.λπ. ἐκ τῶν ὁποίων βρίθει τό βιβλίον του εἰς πάσας τάς σελίδας!!! Καί μόνον διά τό τοιοῦτον περιεχόμενον δέν θά ἔδει νά εἶχεν ἀπορριφθεῖ ἡ Διατριβή του;

(47) Ἀναφέρομεν μόνον, ὅτι διά νά διαλύσουν τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας εἰς Κερατέαν Ἀττικῆς, οἱ σκοτεινοί μηχανισμοί ἐνέδυον κοινάς γυναῖκας εἰς Μοναχάς και τάς παρουσίαζον, εἰς ὕποπτα κέντρα μέ τό ὄνομα δῆθεν Μαριάμ!... Αὐτάς τάς ἀνη­κούστους μεθόδους ἐχρήσαντο τό 1950 διά νά διαλύσουν τήν Ἱεράν Μονήν καί νά φονεύσουν ἠθικῶς τούς ἱδρυτάς αὐτῆς, ἐπίσκοπον Ματθαῖον καί ὁμολο­γήτριαν καί ὁσίαν Καθηγουμένην Μαριάμ!!! Σατανικά ὄντως μέσα!