Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΟΤΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ, ΗΤΟΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ   ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ   ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ   ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467

ΤΕΥΧΟΣ 52     /     2006

Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΟΤΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ, ΗΤΟΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ.

Εἴδομεν εἰς προηγούμενον δημοσίευμα τῆς ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ μας, ὅτι ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς καί τό 1973 ἀλλά καί τό 1997-8 ἡγήθη τοῦ κινήματος τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό μέν 1973 εἰσήγαγε εἰς τήν «Ὁμολογίαν» τῆς «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος ΓΟΧ Γενεύης» τήν «μή καταδίκην τῶν καινοτόμων μέχρι συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου τῶν ΓΟΧ», εἰς τήν ὁποίαν οἰκουμενιστικήν «ὁμολογίαν» περιέπλεξε, καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἄλλους Ἀρχιερεῖς, τό δέ 1997 μέ τό «Ἀνώνυμόν» του εἰσήγαγε τήν ἐπίσης οἰκουμενιστικήν ὁμολογίαν, ὅτι μετά τήν «χειροθεσίαν» τοῦ 1971 ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν διέκοψαν κοινωνίαν μετά τῶν νεοημερολογιτῶν, «οὐδεμίαν διαφοράν ἔχουν οἱ Ματθαιϊκοί μετά τῶν Φλωρινικῶν εἰς τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς».

Πρέπει νά ὑπογραμμίσωμεν, ὅτι τό κίνημα τοῦτο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἀφετηρίαν τό Ἀρχιεπισκοπικόν ψεῦδος τοῦ εἰσαγαγόντος τήν καινοτομίαν τοῦ νέου Ἡμερολογίου «Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν» Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖον αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16^ου αἰῶνος δέν κατεδίκασαν τό νέον καλλενδάριον (Μηνολόγιον), ἀλλά μόνον τό νέον Παπικόν Πασχάλιον, ἤτοι ἡ καταδίκη ἔγινε κατά τό ἥμισυ, καί ἐπομένως δέν μᾶς ἀφορᾶ.

Ἐπ’ αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ θέματος, ἀπήντησεν ἐν ἔτει 1932 ὁ ἁγιορείτης μοναχός Ἀρσένιος Κοττέας, μέ τό φυλλάδιόν του «ΑΝΤΕΛΕΓΧΟΣ», τό ὁποῖον ἤδη ἐπανεκτυπώσαμεν καί διατίθεται, καί τό ὁποῖον δύναταί τις νά εὕρη καί εἰς τήν ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ μας, εἰς τήν στήλην «ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ» θεωροῦμεν ὅμως ἐπάναγκες νά δημοσιεύσωμεν καί ἕτερον στοιχεῖον - ἱστορικόν ντοκουμέντον, τό ὁποῖον περιελάβαμεν εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» Νο 52 Ἰουλίου 2006, τήν ὁποίαν παραθέτομεν καί ἐνταῦθα.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΟΤΙ Η ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΘΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ (1583,1587 ΚΑΙ 1593) ΟΥΧΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΝ (ΚΑΛΛΕΝΔΑΡΙΟΝ)

Εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν ‘Εφημερίδα «’Ορθόδοξος Τύπος» συχνά πυκνά ἀναγινώσκομεν ἄρθρα μέ τά ὁποῖα στηλιτεύονται τά «Ἀρχιεπισκοπικά ψεύδη» τοῦ νεοημερολογίτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη, ἐνῶ οὐδεμίαν λέξιν εἴδομεν διά τά «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΑ ΨΕΥΔΗ» προηγουμένου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ καινοτόμου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καί δή δι’ ἐκεῖνο τό μέγα «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ» ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζεται ὅλον τό οἰκοδόμημα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἤτοι ὅτι ἡ Καινοτομία τοῦ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ κατεδικάσθη μόνον κατά τό ἤμισυ, ἤτοι ὅτι κατεδικάσθη μόνον τό παπικόν Πασχάλιον, οὐχί δέ καί τό Μηνολόγιον, ὅπως ψευδῶς, κατ’ αὐτόν, ἰσχυρίσθηκαν ἅμα τῆ ἀλλαγῆ τοῦ ἡμερολογίου οἱ ἁγιορεῖτες Ἱερομόναχοι.

Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἐάν ἤθελε νά μήν εἶναι «Ὀρθόδοξος» μόνον διά τόν ΤΥΠΟΝ, (δηλαδή μόνον εἰς τό ὄνομα), καί διά νά εἶναι συνεπής πρός τόν «ἀγῶνα» τόν ὁποῖον κάμνει στηλιτεύων καί ἐλέγχων τά «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΑ ΨΕΥΔΗ» τοῦ κ. Χριστοδούλου, καί ἐφ’ ὅσον κατά καιρούς ἀσχολεῖται καί μέ τούς «Παλαιοημερολογίτας» καί ἐνδιαφέρεται νά τούς «ἐπαναφέρη» εἰς τήν «Κανονικήν Ἐκκλησίαν», ΩΦΕΙΛΕ προηγουμένως νά ἐξετάση τό ἐπί 80 ἔτη ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝΟΝ ὡς ἄνω «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ», ἐπί τοῦ ὁποίου στηρίζεται ὅλον τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας του.

Ἀντί τούτου, ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι κάθε φορά πού ἀνακινεῖται ἀπό τῶν στηλῶν τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» θέμα διαλόγου μεταξύ νεοημερολογιτῶν καί «παλαιοημερολογιτῶν», κάποιοι ἀναθέτουν «ἐργολαβικῶς» εἰς ἕναν γραφικό τύπο, νά ἐπαναφέρη εἰς τήν ἐπιφάνειαν τό «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ» τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ὡς ἀλήθειαν, μοιράζων ἡμέραν καί νύχτα, εἰς κεντρικούς δρόμους τῆς ‘Αθήνας, (λεωφορεῖα, Μετρώ κλπ.), καί μάλιστα ΦΟΡΤΙΚΩΤΑΤΑ, ὅπως ἔκαμε καί εἰς ἐμέ πολλάκις, ἕν βιβλιαρίδιον τοῦ Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, εἰς τό ὁποῖον ἐπαναλαμβάνονται τά ψεύδη τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ὅσον ἀφορᾶ τό «Ἡμερολογιακόν».

Ἡ ἐλαχιστότης μου, ἀνεζήτησα εἰς τό Ἀρχεῖον τοῦ Ἀγῶνος, ὅ,τι ἀπέμεινε μετά ἀπό τήν καταλήστευσίν του ὑπό τῶν βαρβάρων (καί βανδάλων) κατακτητῶν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου, καί εὗρον τόν «ΑΝΤΕΛΕΓΧΟΝ ΑΒΑΣΙΜΟΥ ΚΑΙ ΑΣΥΣΤΑΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ», ἤτοι τήν «ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ» ὑπό τοῦ ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἀρσενίου Κοττέα, ἡ ὁποία ἐγράφη καί ἐδημοσιεύθη ἐν ἔτει 1932, μέσα ἀπό τήν ὁποίαν ἀποκαθίσταται ἡ ἀλήθεια ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ψεύδους τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νά μελετήσουν αὐτήν τήν ἀπάντησιν, καί νά τήν λάβουν σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν, διότι τό ψεῦδος τοῦτο τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, (περί μή καταδίκης τοῦ Καλλενδαρίου, ἀλλά μόνον τοῦ Πασχαλίου), τό ὁποῖον στηλιτεύει καί κατελέγχει ἐν ἔτει 1932 ὁ ζηλωτής μοναχός Ἀρσένιος Κοττέας, ἔχει ἐπηρεάσει καί τάς παλαιοημερολογιτικάς ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι παρέμειναν μέν εἰς τό παλαιόν, κονωνοῦν ὅμως μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν. Τό ψεῦδος τοῦτο κατέφαγε καί τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον μέ τήν θεωρίαν του «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία», καί αὐτόν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ὁ ὁποῖος τό 1973 παρεσυρθείς προφανῶς, ὑπέγραψε μυστικά καί ἀπεδέχθη τόν ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ψεύδους στηριζόμενον παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν τῆς «Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος τῆς Γενεύης» (Βασιλείου Σακκᾶ). Τό ψεῦδος τοῦτο κατέφαγε τέλος καί τήν σχισματοαιρετικήν ὁμάδα τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἡ ὁποία ἠρνήθη νά λάβη ὁμολογιακήν θέσιν ἔναντι τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεχείρησαν ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς καί ἄλλοι, νά ἐμπλέξουν (ἀνεπιτυχῶς βεβαίως) καί ἡμᾶς.

Πρέπει νά τά λάβη σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν, ὁ ἐνδιαφερόμενος διά τήν σωτηρίαν του, διότι αὐτό τό ἴδιον ψεῦδος τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου προπαγανδίζεται καί ὑπό Νεοημερολογιτῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ γιορτάζουν τάς ἑορτάς μέ τό νέον ἡμερολόγιον ξαναεορτάζουν αὐτάς μέ τό παλαιόν, ὅπως ἔκανε ὁ Νεοημερολογίτης Μητροπολίτης «Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς» κ. Νικόλαος, εἰς τόν ἀνεγειρόμενον πρός τόν σκοπόν αὐτόν, οὐνιτικόν, καθ’ ἡμᾶς, Ναόν Παναγίας Σουμελᾶ εἰς Ἀχαρνές.    

Ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις τῆς ἀκαινοτομήτου

καί ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας.

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος

Ἰδού ἡ νέα ἱστορική μαρτυρία, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν γραφίδα - ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως Καλλινίκου τοῦ Γ΄ (1713-1791), ἤτοι διακόσια ἔτη μετά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΟΥ Γ (1713 – 1791) ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΥ).

Τῶ αὐτῶ (Ἀνανία) κατά τῶν αὐτῶν (Λατίνων).

 Τό παρ’ ἡμῖν πασχάλιον ἀσύστατον οὐκ ἔστιν,

ὡς καταφλυαρεῖ αὐτός ὁ δυσσεβής Λατῖνος,

ἀλλ’ ὡς ἀκόλουθον αὐτό τοῖς ὁρισθεῖσιν ὅροις

πατέρων ἱερῶν ἡμῶν, μένει ὀρθόν ἀεί τε

καί εἰς αιῶνας σταθερόν διαμενεῖ ἐκεῖνο.

ἕως περ οἱ ἥν ἔλεγε τάξιν διαφυλάξει

σῶαν, ἀπαρασάλευτον, ἀρίστως ἐσκεμμένην

πατράσι θείοις τοῖς ἡμῶν, ὧνπερ οὐδείς τῶν νῦν γε

οὔτε οἶδε έπιστήμην τήν τῆς ἀστρονομίας

κατ’ ἐκείνους πολυμαθεῖς, οὔτε ἁγιωσύνην

ἔχει καί καθαρότητα, πλήν εἰ μή που δοκήσει

τά δ’ ἄλλα φίλτατε εἰσί μακράν τῆς ἀληθείας

τοῦ Πάσχα γάρ διορισμῶν τεσσάρων ὑπαρχόντων

πρῶτος αὐτῶν ἐντέλλεται, ὡς δεῖ τελεῖν τό Πάσχα,

μετά γε τήν ἑαρινήν φίλε ἰσημερίαν

ὁ δεύτερος, ὡς μή αὐτήν τῆς τελετῆς ἡμέραν

ἐκείνης ἰουδαϊκῆς, τοῦ φάσκα τῶν Ἑβραίων

ὁ τρίτος ὅτι οὐχ ἁπλῶς μετά ἰσημερίαν,

ἀλλά πρώτην πανσέληνον τήν μετ’ ἰσημερίαν

ὁ τέταρτος ὅτι γε καί μετά τήν ἡμέραν

τῆς πανσελήνου παρευθύς τῆ πρώτη ἑβδομάδι

ὅθεν οὐδείς ὅλων βροτῶν ἐκείνους νομισάτω

πατέρας παναρίστους τε διέλαθε καί θείους

τό λάθος τοῦτο τό δοκοῦν ἵνα παρά τῶν νῦν γε

κρείττονος διορθώσεως ἐν τύχη ἀστρονόμων

τῆ γάρ Κυρίου χάριτι ἀπό πρώτης συνόδου

καί ἕως γε τῆς σήμερον ἂεί Πάσχα τό θεῖον

γίνεται μετά νομικόν, καί ἐν Κυριακῆ γε,

καί σύγχυσιν οὐκ ἔγνωμέν τινά μέχρι τῆς δεῦρο

ἵν’ εἰς διόρθωσιν αὐτοῦ ἡμεῖς γε ἀναστῶμεν

διετυπώθη γάρ καλῶς ἁγίοις τοῖς πατράσι,

καί διαμένει ἄπταιστον ἀεί καί εἰς αἰῶνας

κακῶς δέ ἀφηρέθησαν παρά τῶν ἀστρονόμων

τῶν νῦν Ρώμης τῆς παλαιᾶς αἱ ἡμέραι

παρ’ Ὀκτωβρίου τοῦ μηνός πρός γάρ τοῖς ἄλλοις πᾶσι

καί σύγχυσιν ἐν ἑαυτῶ τό νέον περιέχει

αὐτῶν τό ὡρολόγιον, ἀνατροπήν τε ἔτι

ἐπαναθεωρούμενον εἰ γάρ δι’ ὅλων χρόνων

τεσσάρων καί τριάκοντα ἅμα τοῖς ἑκατόν γε

νυχθήμερον συνάγουσιν ἕν οἱ ἀστρονομοῦντες

εὔδηλον τοίνυν ὅτι γε ἀπό πρώτης συνόδου

δύο καί τεσσαράκοντα κ’ ἔτι τετρακοσίων

πρός δέ χιλίων τε ἐτῶν ἄχρι νῦν διελθόντων

ὡς δέκα καί ὀκτώ ἐτῶν σύν τοῖς τριακοσίοις

τό πρῶτον ἀπό τοῦ Χριστοῦ προπαρεληλυθότων

μέχρι πρώτης συνάξεως τῆς ἐπί Κωνσταντίνου

ἐξαιρουμένων ἑκατόν ἑπτά καί ἑβδομήντα

ἀφ’ οὗ τό ὡρολόγιον ἐγένετο Λατίνων

ἡμέραι μόνον έννέα συνάγονται καί δέκα

ὧραι παρά μισήν στιγμή, καί ἔτι λείπεταί τι

εἰ δέ δι’ ἑκατόν ἐτῶν καί εἴκοσι ὡς ἄλλοι

λέγουσιν ἕν νυχθήμερον γενήσεται καί ἔσται,

ἡμέραι δέκα ἔσονται, πρός δέ καί ὧραι δέκα,

καί πλεονάζει ὡς ὁρᾶς ἐπισφαλῆ δέ ταῦτα

ἀλλά καί τούς δεινούς ἐμπείρους ἀστρονόμους

τόν Πτολεμαῖον δηλαδή καί ἄλλους ἐσφαλμένον

εὑρίσκονται ταῦτα τῶν νῦν, ἐν γάρ τριακοσίοις

χρόνοις ἐκεῖνοι κι’ ἔτι πρός ἕν τινῶν νυχθημέρων

συνάγεσθαι ἀποφαίνονται μάλιστ’ ὁ Πτολεμαῖος

οὐκ ἀπό τῆς κινήσεως τοῦτο τῆς τοῦ ἡλίου,

ποιεῖται γάρ τήν κίνησιν ἐκεῖνος ὁμαλήν τε

καί ὅλως ἀπαράκλιτον, ἀλλά γίνεται τοῦτο

παρά τήν ἀπαρίθμησιν τῶν ἡμερῶν τοῦ χρόνου

καί κατά τούτους γίνονται τέσσαρες δή ἡμέραι,

καί ὧραι πέντε καί στιγμαί δύο καί δέκα μόνον.

ἀπό τῆς κατά Νίκαιαν συνόδου τῆς μεγίστης,

μέχρι ἐτῶν τῶν ἄνωθεν προαπηριθμημένων

ἀναμεμετρημένων οὖν τούτων τοιουτοτρόπως

καί τῆ σοφία τῆ τῶν νῦν Ἑλλήνων καί ἀρίστων

ἔτι τε ἀναδείκνυται, ὡς ἔξω παντός λόγου

οἱ ἀστρονόμοι παλαιᾶς ἐξέβαλον τῆς Ρώμης

τοῦ ‘Οκτωβρίου τοῦ μηνός τάς δέκα τάς ἡμέρας

ἵνα φανῶσιν ὡς δοκεῖ μόνον γε τοῖς ἀνθρώποις

ποιεῖν τί δόξης ἕνεκα κενῆς τε καί ματαίας

ὑπάρχον βέλτιον αὐτοῖς τοῦ μή καινοτομεῖν τε

καί τοιαῦτα μεταποιεῖν, καί στάσεως μεγίστης

ταῖς ἐκκλησίαις γίνεσθαι αἰτίους τοῦ Κυρίου

ἤ κἄν γε τούτων ἕνεκα τοῦ μή βίαν ἐπάγειν

ὡς τό τ’ αὐτό ὑπέφερον εἰδέτι παλτυτέραν

διδασκαλίαν ἀγαπᾶς περί ὡρολογίου

ἴδε είς βίβλον σεβαστοῦ τήν τοῦ Τραπεζουντίου

ἴδε Ματθαῖον Βλάσταριν, ἴδε καί Βαλσαμῶνα

ἴδε καί τό κανόνιον τῆς πρώτης τῆς συνόδου

καί τόν κανόνα τόν αὐτῆς, οὕς πάντας ἀποβλήτους

τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκοινωνήτους

τούς παραλύειν θέλοντας, καί τούς κατατολμῶντας,

τούς ὅρους καί ἀπόφασιν συνόδου τῆς ἁγίας

μεγάλης οίκουμενικῆς τῆς ἐν Νικαίᾳ πόλει

συγκροτηθείσης εὐσεβῶς ὑπό τοῦ Κωνσταντίνου

εὐσεβεστάτου ἄνακτος περί τοῦ θείου Πάσχα,

καί τέλος ἴδε σύνοδον τήν κατ’ ὠρολογίου

ἤτοι κατά λατινικοῦ νέου καλενδαρίου,

τήν γεγονυῖαν εὐσεβῶς ἐπί Ἱερεμίου

τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, καί τούς κανόνας ταύτης

καί γράμμα τό ἀποσταλέν πρός τόν Φιλαδελφείας

καί τούς ἐφόρους τοῦ Ναοῦ ἁγίου Γεωργίου.

καί ἄφες τόν νεκρόν αὐτόν νεκρούς τούς τούτου θάπτειν

καί πρᾶξιν τήν συνοδικήν τήν τότε γεγονυῖαν,

περί ἀποβολῆς αὐτῶν νέου καλενδαρίου

καί ἐκ τούτου γνώσει ἀκριβῶς ὅτι γε οἱ Λατῖνοι

ἀπώλεσαν πασχάλια τά τούτων καί τήν πίστιν

τήν εὐσεβῆ καί πατρικήν καί ὀρθοδοξοτάτην,

καινοτομίαις ταῖς αὐτῶν μεγίσταις βλασφημίαις,

ταῖς εἰς τό πνεῦμα, καί υἱόν διό μετά τῶν πρώτων

συντάττονται αἱρετικῶν, καί σύν ἐκείνοις ἅμα

παραδοθήσονται πυρί ἐσχάτω αἰωνίῳ

οἷς μεθ’ ἡμῶν καί σύ εἰπέ εὐαγγελιζομένοις

παρ’ ὅ γε παρελάβομεν ἀνάθεμα πολλάκις,

ρῖψον φιλίαν τήν αὑτοῦ, μή λάμβανε εἰς οἶκον,

μήτε χαίρειν λέγε αὐτῶ φέροντι ἀλλοτρίαν

διαδασκαλίαν, διδαχήν Χριστοῦ μου ἐναντίαν

Θεός δέ ὁ δυνάμενος τά πάντα καί σόν φίλον

παρασκευάσειεν αὐτοῦ τήν πλάνην ἐπιγνῶναι,

ἡμᾶς δέ ἀπαλλάγειε τῶν τούτων ζιζανίων,

καί οἷα σῖτον καθαρόν πάντας εἰς ἀποθήκας

συνάξειε τάς ἑαυτοῦ ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους. 

    (Τό κείμενον τοῦτο ἐλάβομεν ἀπό τήν μελέτην τοῦ ἐκλεκτοῦ ἐρευνητοῦ καί διδάκτορος θεολογίας – Οἰκονομολόγου, Ἀθανασίου Χρυσοβέργη, ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλον: «ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Γ΄ (1713-1791) ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ. ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ» (ΛΑΡΙΣΑ 2000), τήν ὁποίαν μελέτην ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς ἐνεχείρισεν εἰς τόν Μητροπολίτην Κήρυκον πρό δύο περίπου ἐτῶν).