ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΟΥΜΕΝΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ 2016 ΨΕΥΔΟΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920

29 ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου•
30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν.
(Πράξεις τῶν Αποστόλων κ’ 29-30)

Η Σύναξη Προκαθημένων τῶν Ορθοδόξων Εκκλησιῶν στη Γενεύη (22-28 Ιανουαρίου 2016) απεκάλυψε το αιρετικό φρόνημα σχεδόν όλων τῶν Προκαθημένων και τον «θρυμματισμένο φωτισμό τῆς Ιεροσύνης» των, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή*.

Με το άρθρο 6 τοῦ κειμένου «Απόφασις σχέσεις τῆς Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο» κατοχυρώνεται η κακοδοξία περί «διηρημένης Εκκλησίας». Αναφέρει:

«Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικῶν Εκκλησιῶν και ομολογιῶν…..».
Το άρθρο 6 ταυτίζεται με την παναιρετική Εγκύκλιο τοῦ 1920 τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως (ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ) που αναφέρει:
«Η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν υπό πασῶν τῶν Εκκλησιῶν» τῶν μεγάλων χριστιανικῶν εορτῶν» (θέμα α).
Ακυρώνει το άρθρο 7 τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως περί Μίας Αγίας Καθολικῆς και Αποστολικῆς Εκκλησίας.
Στο άρθρο (Ζ) τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920 αλλοιώνεται η αλήθεια τῶν δογμάτων και η Ορθόδοξος Πίστις «διά τῆς απαθούς και επί το ιστορικότερον εξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν από τῆς έδρας και εν ταίς συγγραφαίς».
Τα δύο άρθρα τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920, τῆς οποίας οι αποφάσεις προκάλεσαν σχίσμα στην Εκκλησία το 1924, ανατρέπουν επιπλέον την θεολογία περί Βαπτίσματος και την Εκκλησιολογία τῆς Θείας Ευχαριστίας.
Η άρνηση τῆς δογματικῆς αληθείας, σχεδόν όλων τῶν Προκαθημένων, εκφράζεται και σε άλλα κείμενα τῆς Συνάξεως όπως π.χ. στο κείμενο «Το μυστήριο τοῦ γάμου και τα κωλύματα», που και αυτό είναι η συνέχεια τῆς Εγκυκλίου τοῦ 1920, ή οποία λέγει:
«διά τοῦ διακανονισμοῦ μεταξύ τῶν διαφόρων ομολογιῶν τοῦ ζητήματος τῶν μικτῶν γάμων». (θέμα ι.)
Ήδη από το 1920 συζητείται η Ορθόδοξη Εκκλησία να δέχεται τους μικτούς γάμους (ορθοδόξων και ετεροδόξων). Οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες δέχονται εδώ και δεκάδες χρόνια μικτούς γάμους, όλως αντικανονικῶς και χωρίς συνοδική απόφαση.
Το κείμενο τῆς Συνάξεως «Το μυστήριο του γάμου και τα κωλύματα», το οποίο δεν υπεγράφη από τα Πατριαρχεία Γεωργίας και Αντιοχείας, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διά τόν γάμον εἲναι ἡ πίστις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, μία πίστις, τήν ὁποίαν ὀφείλουν νά ἀποδέχωνται ὁ νυμφίος καί ἡ νύμφη, ὁ ἀνήρ καί ἡ γυνή. …………..
i. ὁ γάμος Ὀρθοδόξων μεθ᾿ ἑτεροδόξων κωλύεται κατά κανονικήν ἀκρίβειαν, μή δυνάμενος νά εὐλογηθῇ (κανών 72 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ συνόδου) δυνάμενος ὅμως νά εὐλογηθῇ κατά συγκατάβασιν καί διά φιλανθρωπίαν, ὑπό τόν ρητόν ὅρον ὅτι τά ἐκ τοῦ γάμου τούτου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καί ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ…………..
7) Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας σχετικῶς ὀφείλει νά ἀντιμετωπίζηται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑκάστης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τάς ἀρχάς τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ποιμαντικῆς διακρίσεως, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.»

Εκτός από την διαστρέβλωση τοῦ 72 κανόνος τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου, πρόκειται για μια εκ βάθους ασέβεια τῶν Προκαθημένων• μία φοβερή βλασφημία κατά όλων τῶν Πατέρων και τῶν Οικουμενικῶν Συνόδων. Στο Πηδάλιο τῆς Εκκλησίας αναφέρονται οι λόγοι για τους οποίους η Εκκλησία σε καμία περίπτωση δεν δέχεται – και δεν μπορεί ποτέ να δέχεται – μικτούς γάμους.

Σύμφωνα με τον 72ον κανόνα τῆς Πενθέκτης Οικουμενικῆς Συνόδου «δεν είναι συγκεχωρημένον να παίρνη ορθόδοξος άνδρας αιρετικήν γυναίκα, ή γυναίκα ορθόδοξος αιρετικόν άνδρα. Ει δε και τοῦτο ήθελε κάμει τινάς, να ήναι ο γάμος άκυρος και το παράνομον αυτό να χωρίζεται συνοικέσιον, διότι δεν πρέπει να ενόνεται ποτέ ο λύκος με το πρόβατον, και ο κλήρος τῶν αμαρτολῶν και αιρετικῶν με την μερίδα τοῦ Χριστοῦ και τῶν ορθοδόξων. Όποιος δε ήθελε παραβῆ τον παρόντα Κανόνα, να αφορίζεται. (1) …. Όρα και τον ιδ’ τῆς δ’.
(1) Άς φοβηθοῦν το επιτίμιον τῆς παρούσης Συνόδου οι Αρχιερεῖς, οποῦ ευρίσκονται εις τας επαρχίας τῶν νησίων, και όλων εκείνων τῶν τόπων, εις τους οποίους ευρίσκονται Λατίνοι, και κατ’ ουδένα τρόπον άς μη συγχωροῦν να παίρνη Λατίνος ορθόδοξον γυναίκα, ή Λατινίς γυνή ορθόδοξον άνδρα. Ποία γαρ κοινωνία ημπορεῖ να γένη τοῦ ορθοδόξου μέρους μετά τοῦ αιρετικοῦ; όχι και καθ’ οιονδήτινα τρόπον φθάσουν άνευ τῆς ειδήσεώς των να συζευχθοῦν τοιοῦτοι γάμοι παράνομοι, ας τους χωρίζουν παρευθύς, κατά τον Κανόνα τούτον, έξω μόνον αν βαπτισθῆ ορθοδόξως το λατινοφρονοῦν πρόσωπον.…». (ερμηνεία και παραπομπή, Πηδάλιον, εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 283)

Στο ίδιο πνεύμα συμβαδίζει και ο 31ος τῆς εν Λαοδικεία Τοπικῆς Συνόδου:
«…δεν πρέπει, λέγω, εις κανένα αιρετικόν να δίδουσιν οι Χριστιανοί τους υιούς και θυγατέρας αυτῶν προς γάμου κοινωνίαν, ίνα μη μεταστρέψουσιν αυτούς από την ορθήν πίστην εις τα κακόδοξα αυτῶν δόγματα, μάλλον δε αυτοί να λαμβάνουσιν εκ τῶν αιρετικῶν, εάν όμως αυτοί υποσχεθοῦν και μετατεθοῦν πρῶτον εκ τῆς αιρέσεως εις την ορθοδοξίαν. Όρα και τον ιδ’ τῆς δ’. (ερμηνεία, Πηδάλιον, σελ. 433)

ΟΙ ΜΙΚΤΟΙ ΓΑΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟΙ.

Στῶμεν Καλῶς Άγιοι Επίσκοποι τῆς Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Έχομεν ανάγκη ομολογητῶν επισκόπων στις ημέρες μας.

Aξίζει τέλος να αναφέρομεν τον μακαριστόν Άγιον Παΐσιον, που δεν δέχθηκε να ειπεї μαζί με αιρετικούς παπικούς στο υπαίθριο Αρχονταρίκι του – όχι σε ιερό ναό – ούτε το «Πατερ ημῶν» γιατί, όπως τους εἶπε, «δεν συμφωνοῦμε στο δόγμα», και επίσης «Μεταξύ ημῶν και υμῶν “χάσμα μέγα εστί”». (Γερ. Παїσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’. Πάθη και Αρετές, εκδ. Ιεροῦ Ησυχαστηρίου «Ευεγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος

*ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Σχόλια εἰς τό Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραχίας 5, 2.4 PG 4,164Α. Πρβλ. ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ, Περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας 3,2 PG 3, 428A.