ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ Γ ΚΛΗΣΙΝ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΣΤΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057

Α.Π. 421 Ἐν Κορωπίῳ τῆ 25 12.2006 (π.ἡ.)

ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ,

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΗΡΥΚΟΥ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΝ ΤΗΝ ΥΠ’ ἉΡΙΘΜ. 3243/7.10.2006 «Γ΄ ΚΛΗΣΙΝ»

ΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝΗΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΠΡΟΣ

α) Τούς πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς καί Συνεπισκόπους: «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον, «Ἀργολίδος» κ. Παχώμιον, «Περιστερίου» κ. Γαλακτίωνα, «Βερροίας» κ. Ταράσιον, «Διαυλείας» κ. Ἀνδρέαν, «Φιλίππων» κ. Χρυσόστομον.

β) Τούς ὑπ’ αὐτούς Πρεσβυτέρους καί Ἱεροδιακόνους: Χρύσανθον, Εὐστάθιον, Στέφανον, Νεόφυτον, Δαμασκηνόν, Ἀνανίαν, Ἀντώνιον, Ἀπόστολον, Δημήτριον, Ἠλίαν, Κασσιανόν, Κυπριανόν, Λάζαρον, Νικόλαον, Παντελεήμονα, Στέφανον, Ἰγνάτιον, Μεθόδιον καί Βαρθολομαῖον, καί τούς ἐπίσης ὑπ’ αὐτούς Ἱερεῖς τῆς Αὐτοκεφάλου ‘Εκκλησίας τῆς Κύπρου.

Κοινοποίησις: Πρώην Μητροπολίτας κ. Γρηγόριον καί κ. Χρυσόστομον.

Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, μέ τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ δέν θά παύσωμεν νά προσευχώμεθα διά τήν μετ’ ἐπιγνώσεως ἐπιστροφήν σας εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησία, ἐνῶ τήν κατ’ Αὐτῆς προδοσίαν σας, (εἰς τήν ὁποίαν σᾶς ὡδήγησαν καί σᾶς κρατοῦν σιδηροδεσμίους τά ξένα Κἐντρα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, διά τῶν ἐγκαθέτων των, Δημ. Κάτσουρα, Μαξίμου κλπ.) δέν θά παύσωμεν νά καταγγέλλωμεν καί ἐν πολλῆ βδελυγμία νά καταδικάζωμεν. Δυστυχῶς, ὅμως, καθίσταται μὰλλον προφανές ὅτι αἱ μέχρι σήμερον προσευχαί μας δέν φθάνουν κἄν εἰς τόν Χριστόν, καί διά τάς πολλάς μας ἁμαρτίας, ἀλλά προπάντων, διά τήν ΕΣΧΑΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ ΥΜΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ἤτοι κατά τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί, μέ ἀφορμήν τήν ὑφ’ ὑμῶν πρός τήν ἐλαχιστότητά μου ἀποσταλεῖσαν ὑπ’ ἀριθμ. 3243/7.10.2006 «Γ΄ ΚΛΗΣΙΝ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ»[1] μου, ἐπί δῆθεν «κακοδοξία», «σχίσματι» κ.λ.π. ὑπογραφομένην ὑπό τοῦ βλασφήμου ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου Μεσσιακάρη καί ὑπό τοῦ παρανόμως καί ἀντικανονικῶς φερομένου ὡς «ἀρχιγραμματέως» π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου, δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου μας, σᾶς ἀπαντῶ καί διά τῆς παρούσης. ‘Εκ προοιμίου ὅμως διευκρινίζω καί ὑπογραμμίζω, ὅτι τοῦτο ποιῶ διά νά μήν αὐταπατᾶται οὐδείς, οὔτε ἐξ ὑμῶν, οὔτε ἐκ τῶν πλανηθέντων ὀπίσω ὑμῶν πιστῶν χριστιανῶν, ἀλλά νά γνωρίζουν οἱ πάντες ὅτι δέν μᾶς ἐχώρισαν καί δέν μᾶς χωρίζουν αἱ ἀήθεις ψευδεῖς καί ἀνυπόστατοι κατηγορίαι σας, οὔτε ἄλλαι προσωπικαί ἤ ἐπουσιώδεις διοικητικαί διαφοραί, ἀλλά τά ἀμέσως μετά τό 1995 προκύψαντα καί λαβόντα διαστάσεις σοβαρά Ἐκκλησιαστικά θέματα ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ. Αὐτά προεκάλεσαν τήν πτῶσίν σας, τήν αὐτοαποβολήν σας ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί προεκάλεσαν μέγα χάσμα μεταξύ ἡμῶν τε καί Ὑμῶν, τό ὁποῖον δέν γεφυρώνεται καί δέν διαπερᾶται, παρά μόνον διά τῆς ἐν μετανοία διορθώσεως καί ἐπιστροφῆς ἐκεῖ ὁπόθεν ἐξεπέσατε. Γίνομαι δι’ ἄλλην μίαν φοράν σαφής καί ρητός, ὅσον καί ἄν αὐτή ἡ ἐπανάληψις γίνεται κουραστική.

ΜΕΡΟΣ Α΄

ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΩΡΙΣΕΝ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Α. Η ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ

Κατ’ ἀρχάς, κατά τήν μετά τό 1997 περίοδον, δέν ἐφηρμόζετο ἡ Κανονική Τάξις, ἐνῶ ἐν συνεχείᾳ ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ ΚΑΤΕΛΥΘΗ καί ΚΑΤΕΠΑΤΗΘΗ αὕτη, πρός χάριν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ σας Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς προδοσίας κατά τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί ‘Εκκλησιολογίας. Τό θέμα τοῦτο, τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως, εἶναι μεῖζον θέμα, διότι ὁ σεβασμός καί ἡ ἐφαρμογή της ἐν πᾶσι, ἀποτελεῖ μίαν ἐκ τῶν βασικῶν ἀρχῶν διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἄνευ τῆς ὁποίας δέν νοεῖται ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Πέραν τούτου οὐδείς ἀγνοεῖ ὅτι οἱ παραβάται τῆς Κανονικῆς Τάξεως καθίστανται εὐθέως καί βλάσφημοι κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ λαλήσαντος ἐν ταῖς Ἁγίαις Συνόδοις, ἐν αἷς Πνευματοκινήτως διετυπώθησαν οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες. Τό γεγονός τοῦτο, ἤτοι τῆς καθ’ ὑποτροπήν καί ἐξακολουθητικῶς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως, δέν ἔπαυσεν νά ἐνεργῆται ὑφ’ ὑμῶν μέχρι καί αὐτῆς ταύτης τῆς «Γ’ ΚΛΗΣΕΩΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» μου, διότι καί ταύτην ἐνεργήσατε, οὐχί Κανονικῶς, οὐδέ ‘Ορθοδόξως, οὐδέ κατ’ Ἐκκλησιαστικήν Δεοντολογίαν, ἀλλ’ ἀποκλειστικῶς, κατά οἰκουμενιστικήν καί προδοτικήν δεοντολογίαν, καί διότι, ἀφ’ ἑνός ἀφελῶς πιστεύετε ὅτι θά φοβηθῶμεν τάς σκευωρίας, θά σιωπήσωμεν καί θά ἀναστείλωμεν τόν ὑπέρ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας σκληρόν ἀγῶνα. Μέ ἕνα λόγον πράττετε ταῦτα διότι ἀμετανοήτως ἐμμένετε εἰς τήν προδοσίαν κατά τῆς ‘Αποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Β. Η ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ

Κατά τήν μετά τό 1996 περίοδον, καταλύσαντες τήν Κανονικήν Τάξιν, κατ’ ἀνάγκην κατελύσατε καί τόν ἱερόν θεσμόν, τόν πρῶτον καί μέγιστον θεσμόν τῆς ‘Εκκλησίας, τήν ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ, ἥτις ἐστίν κοινωνία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, Ἀγάπῃ καί Ἀληθείᾳ, ἐν ἧ καί δι’ ἧς μυσταγωγεῖται τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἄνευ τῶν ὅρων τούτων, οἱαδήποτε ἄλλη σύναξις ‘Επισκόπων δέν συγκροτεῖ Σύνοδον ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλά συνάθροισιν ἐν τῶ πονηρῶ. Αὕτη ἡ ἁμαρτία, τοῦτο τό ἔγκλημα ὁδηγεῖ αὐτόχρημα εἰς σκοτισμόν καί ἐγκατάλειψιν τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἐπισύρει καί τήν ὀργήν Του «ἐπί τῶν υἱῶν τῆς ἀπειθείας». Παρακαλῶ, διά νά μήν ἀπατᾶται κανείς καί ἐπ’ αὐτοῦ, ἀκουσώμεθα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «... Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν (ἐφρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἀπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων γάρ εἶς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθείᾳ, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἵνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί ταῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται ... καί ἐξουσίᾳ τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδεμία δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». Ἀκούετε, ἀγαπητοί, τί περί τῆς ἀληθοῦς Συνόδου λέγει ὁ Ἅγιος; Σᾶς ἐρωτῶ, ἡ ὑμετέρα ἀσεβής ὁμάς πληροῖ τι, ἔστω καί κατ’ ἐλάχιστον, ἐκ τῶν ὅσων ἀναφέρει ὁ Ἅγιος; «Σύνοδος» τῶν 5, «Σύνοδος» ὑμεῖς, «Σύνοδοι» 5-6 οἱ Φλωρινικοί! Σᾶς ἐρωτῶ, ὅλαι αὐταί αἱ «ἀσεβεῖς συμμορίαι» τῶν ἀπίστων χριστεμπόρων εἶναι «Σύνοδοι»;

Ἀκουσόμεθα ὅμως καί τοῦ μεγάλου διδασκάλου καί θεολόγου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου ἐκτενέστερον διδάσκοντος: «Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα άπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τούς Κανόνας τῆς Καθολικῆς ‘Εκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστίν ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται. Λοιπόν δέν εἶναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ’ ἐκείνη εἶναι σεπτή καί τιμία καί ἀγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν’ ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ’ ἵνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἀς ἴδη ὀ ἀναγνώστης τόν Β΄ Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρει αὐτάς, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται. Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πολυάριθμοι, οἵα ἡ ἐν ‘Εφέσῳ τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτῃ Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. Μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἀγίων Εἰκόνων, ὁμοίως καί ἠ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δέ ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσασα τόν ἀγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἶναι ν’ ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντίᾳ οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἶναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα, καθώς οὐδέ τό τῆς ἐκκλησίας, καθότι ἔστι ‘Εκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμωδόν καί «ἐκκλησία πονηρευομένων». Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν, ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν λαμβάνονται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλ’ οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. Ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει, εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὁμολογεῖ πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». (Βλέπετε καί ἡμέτερον σχετικόν ὑπ’ ἀριθμ. 209/19.6.2001 ἐν Ο.Π. Τόμος 12^ος, σελ. 106, καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου: «Ο.Π»., Τόμος 15^ος, σελ. 378).

Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι τό ὄργανον δι’ οὗ, θέμις εἰπεῖν, «μυσταγωγεῖται» τό θεῖον θέλημα. Σεῖς, ὅμως ἀγαπητοί, κατελύσατε τόν μέγαν τοῦτον θεσμόν, καί μετατρέψατε αὐτόν εἰς ἰδικήν σας «ἄτιμον θεραπαινίδα», ἤτοι ὄργανον τῶν στόχων καί τῶν σκοπῶν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ σας οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο ἀκριβῶς ἔσχεν ὡς ἀποτέλεσμα εἰς τάς μετά τό 1997 «Συνόδους» σας, νά μήν ἰσχύση ποτέ τό «ἔδοξε τῶ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν», ἀλλά μονίμως τό κατηραμένον «ἕδοξεν τοῖς Φλωρινικοῖς, Νεοημερολογίταις καί τοῖς ἐγκαθέτοις αὐτῶν καί ὑμῖν», (δηλαδή καί σέ σᾶς)»! Παρακαλῶ, ὅπως ἐν ὀνόματι τῆς Ἀγάπης καί τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, φέρετε εἰς τήν μνήμην σας ὅλας τάς «συγκλήσεις τῶν Συνόδων σας» καί νά ἴδητε ἄν, ἔστω καί εἰς μίαν συνεδρίαν, ἔστω καί ἐπί ἑνός θέματος, ἐτηρήθη ἡ Κανονική Τάξις, ὑπηρετήθη δέ τό δίκαιον καί ἡ Ὀρθοδοξία, ἤτοι ἡ Ὁμολογία – ‘Εκκλησιολογία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή. Ὑποδεῖξτε, ἐμοί τῶ ἐλαχίστω, ὅτι ἔστω καί ἐν μιᾶ τῶν τοιούτων «Συνόδων» σας, δέν ὑπῆρξεν ἀθλία σκοπιμότης διά παραλείψεις ἐπί Κανονικῶν καί Δογματικῶν θεμάτων καί ὅτι δέν σᾶς ἐπεβλήθησαν ἔξωθι ὑπό τρίτων προειλημμέναι ἀποφάσεις, προωθοῦσαι προσχεδιασμένας καί ἐλεεινάς σατανικάς σκευωρίας τῶν συγκεκριμένων Κέντρων καί τῶν ἐγκαθέτων των, τούς ὁποίους ἤδη ἀνεφέραμεν, καί τούς ὁποίους γνωρίζετε κάλλιον ἐμοῦ. Διά τούς λόγους αὐτούς τούς Κανονικούς, Θεσμικούς καί Δογματικούς, ἤχθημεν εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 223/2.11.2001 ἀπόφασίν μας, δι’ ἧς ὡς ὑπεύθυνος, Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, διεχωρίσαμεν τάς εὐθύνας ἡμῶν καί ΕΞΗΛΘΟΜΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΝ ΤΩ ΠΟΝΗΡΩ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΣΑΣ, διότι εἰς αὐτά μονίμως ἀπεσιωπῶντο καί ἀπερρίπτοντο θέματα ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ. ‘Εξήλθομεν, διότι τήν Ἱεράν Σύνοδον μετετρέψατε εἰς Καϊαφικόν Συνέδριον πρός συνεχεῖς ἀντιχρίστους σκευωρίας καί κατά Προσώπων καί κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀποδειχθέντες ὡς τά πλέον φθηνά ὄργανα τοῦ κατηραμένου παλαιοημερολογιτικοῦ, ἀλλά καί νεοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ!

Παρακαλῶ μελετῆστε τό γεγονός καί, ἄν σᾶς ἀδικῶ, ἄν σᾶς συκοφαντῶ, γνωστοποιῆστε μας τοῦτο ἀποδεικτικῶς καί τότε ἑβδομηκοντάκις ἑπτά θά πέσω ἐν τῶ ἐδάφει ζητῶν συγγνώμην καί ἀνακαλῶν. Ἴσως εἴπητε: «Ὑποκρίνεσαι καί ὑπεκφεύγεις ‘Επίσκοπε Κήρυκε. Ἡμεῖς σέ καλοῦμε εἰς ἀπολογίαν, διότι μέ τήν διατύπωσιν τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη: «Δέν θά ὁμιλήσω διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν ...» κηρύσσεις «ἀμάρτυρα» καί περιέπεσες εἰς Τριαδολογικήν, Χριστολογικήν καί ‘Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν ...»!

Ἀπάγετε τῶν βλασφημιῶν τούτων καί κάμετε ὀλίγην ὑπομονήν, διότι καί πάλιν χωρίς πάθος, ἀλλά μόνον κατά ὁμολογιακόν καθῆκον, καί ἵνα μή τις ἐστίν ὁ ἐξαπατῶν ὑμᾶς καί ἰδιαιτέρως τούς ἁπλοῦς χριστιανούς, καί πάλιν, λέγω, χάριτι Χριστοῦ καί δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων, θά σᾶς ἀποδείξωμεν ὅτι δυστυχῶς, Σεῖς, ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, εἰς τήν ἀπεγνωσμένην προσπάθειάν σας νά μᾶς κηρύξετε ὡς δῆθεν «κακόδοξον» καί «ἐκτός Συνόδου»!!!, Σεῖς περιεπέσατε ὄχι μόνον εἰς βλασφημίαν καί ἄρνησιν κατά τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί Ὁμολογίας, ἀλλ’ ὅπως παρακατιών θέλομεν σᾶς ἀποδείξει, ἠσεβήσατε, ἐκτός τῆς βλασφημίας σας κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς, καί κατά τοῦ Τριαδολογικοῦ, Χριστολογικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ Δόγματος.

Γ΄. ΑΛΛΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

Δύο λόγια ὅμως ἀκόμη, ὡς πρός τό τί μᾶς χωρίζει ἀπό τό 1997 καί ἐντεῦθεν, μέ κατάληξιν τάς ἀπό Φεβρουαρίου τοῦ 2003 καί μέχρι 16.6.2005 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ὠργανωμένας βλασφημίας σας κατά τῆς τε ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί Ἐκκλησιολογίας, ΟΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΜΕΝ.

Α) Μᾶς ἐχώρισεν καί μᾶς χωρίζει ἡ ἄρνησίς σας νά ἐκτελεσθῆ ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 3005/1997 ὁμόφωνος Ἀπόφασις τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας κατά τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, καί ἐν ταυτῶ ἡ ἐκ μέρους σας ἐν τῆ πράξει δικαίωσις καί τῶν ἰδίων, γεγονός τό ὁποῖον ἔσχεν ὡς ἄμεσον συνέπειαν τήν ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΙΝ τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 10/25.6/8.7.1995 καθ’ ὑμῶν «καθαιρετικῆς ἀποφάσεώς των». Οὕτω, Σεῖς, μίαν ΑΚΥΡΟΝ καί ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ἀπόφασίν των, ὡς ἐκ σχισματοαιρετικῶν προερχομένην, τήν ὑποστασιοποιήσατε καί ἐπεκυρώσατε δι’ ἑαυτούς καί ἐπομένως εἶσθε καί ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΙ, ἐκτός ἄν μέ μυστικά Πρωτόκολλα ἀνεκλήθη ἀμοιβαίως ἐκείνη ἡ «καθαιρετική ἀπόφασίς» των, ἀφοῦ ἐξομοιώθητε αὐτοῖς καί οὐσία εἶσθε ἡνωμένοι.

Β) Μᾶς ἐχώρισεν καί μᾶς χωρίζει ἡ ἀπό τό 1998 ἐκδηλωθεῖσα ἐλεεινή σκευωρία σας κατά τοῦ Παν/του Ἱερομ. Ἀμφιλοχίου, διότι διά τῶν ἱστορικῶν του ἐγγράφων: α) Ἀπό 22.9.1998 β) Ἀπό 11/24.12.1998 καί ὅλων ὅσων ἠκολούθησαν, Κανονικῶς, Ὀρθοδόξως καί ἁρμοδίως, ὡς Ἱερεύς, σᾶς ἐζήτησεν νά κηρύξετε καθαράν τήν Ὁμολογίαν σας, ἤτοι νά ὁμολογήσετε τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν σας Διαδοχήν. Ἕνεκα τούτου ἠγέρθησαν ὅλοι οἱ δαίμονες τοῦ Ἄδου, καί μέσω τῶν γνωστῶν Φλωρινικῶν καί τῶν ἐγκαθέτων των, ὡς τοῦ Δημ. Κάτσουρα καί τοῦ Μον. Μαξίμου Τσακίρογλου καί τῶν λοιπῶν, σᾶς ἐκίνησαν εἰς ἀντικανονικάς πράξεις – σκευωρίας, ψεύδη συκοφαντίας καί διώξεις κατά τοῦ ὁμολογητοῦ Κληρικοῦ καί τάς ὁποίας κλιμακώνετε καί μέχρι σήμερον κατά τόν πλέον ἀήθη τρόπον διά τοῦ δευτέρου ἐξ’ ὑμῶν τῆ τάξει, τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου. Ἀποτέλεσμα, διά μέν τόν Πανοσιολογιώτατον Ἱερομόναχον ὅλα αὐτά νά λογίζωνται ὡς «εὔσημα» καί μαρτυρίαι καλῆς Ὁμολογίας[2], δι’ ὑμᾶς ὅμως ἐπαίσχυντοι καί κατάπτυστοι σκευωρίαι, διά τάς ὁποίας θά δώσετε φρικτόν λόγον. Ταῦτα ἐποιήσατε διότι, τήν ἰδίαν περίοδον τοῦ 1998 ἤδη, εὑρίσκοντο ἐπί τῆς τραπέζης τοῦ ἀντιχρίστου παλαιοημερολογιτικοῦ σας Οἰκουμενισμοῦ τά θέματα: α) Δικαίωσις τῶν πέντε καί ἀκύρωσις τῆς κατά τῆς σχισματοαιρέσεώς των, ὑπ’ ἀριθμ. 3005/1997, ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, δίωξις δέ κατά παντός μή συνοδοιποροῦντος εἰς τήν ὁδόν τῆς προδοσίας σας, β) Ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν μέσω τοῦ ἐπί τῆς ἰδίας τραπέζης εὑρισκομένου ψευτοδιαλόγου καί, γ) Πῶς μετά καί ἀπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3166/14/27.2.2002 ἐπαίσχυντον καί βδελυκτήν σατανικήν πρᾶξιν - ἀπόφασιν σας κατά τοῦ θεολόγου ‘Ελ. Γκουτζίδη, θά ἐξουδετερώσετε ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί πρωτίστως τήν ἐλαχιστότητά μου, ἀλλά καί τόν Ὁμολογητήν καί ἤδη μακαριστόν Μητροπολίτην Λαρίσης κυρόν Πανάρετον (+22.11.2004), προκειμένου νά περάσετε τελικῶς καί τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν τοῦ 1971, ὡς χειροθεσίαν σας.

Γ) Μᾶς ἐχώρισαν καί αἱ συνωμοσίαι πρός ὑφαρπαγήν τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί ‘Ενοριῶν, ἀλλά καί Μητροπόλεων καί Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων, ἀφοῦ τάς δύο ἱστορικάς Μονάς ἤδη τάς ἐρημώσατε τόσον ἐξ’ ἐπόψεως πνευματικότητος, ὅσον καί κυρίως ἐξ’ ἐπόψεως Κέντρων Ὀρθοδοξίας!... Ταῦτα, αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν.

Δ) Μᾶς ἐχώρισεν καί τό γεγονός, ὅτι προέβητε εἰς μίαν θρασυτάτην σκευωρίαν, ἐναντίον μας περί δῆθεν «κακοδοξίας», τήν ὁποίαν, δι’ ἄλλην μίαν φοράν ΚΑΛΕΙΣΘΕ νά μελετήσετε καί νά συνειδητοποιήσετε ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου: «Δέν θά ὁμιλήσω διά τήν πρώτην ἄναρχον αἰωνίαν καί ἀόρατον ἐκκλησίαν, διότι αὐτή εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἐνότης τῶν τριῶν θείων προσώπων ...», εἶναι ἐντός τῆς παραδοθείσης Πίστεως καί τοῦ Πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, καί πρωτίστως συνάδει πρός τούς λόγους τοῦ Κυρίου (‘Ιωάννου ΙΖ), κατόπιν δέ καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀκόμη δέ καί τῶν Δογματολόγων. Κατανοεῖστε ὅτι ὁ χαρακτηρισμός τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς Τριαδικῆς ὁμοουσίου Θεότητος ὡς «Ἐκκλησίας», (τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν μεταξύ Ἀκτίστου Θεότητος καί τῆς ἐν χρόνῳ κτιστῆς ’Εκκλησίας), καί ἐφ’ ὅσον ἐν τῆ Ὀρθοδοξίᾳ, τό μυστήριον τῆς ἑνότητος καί Κοινωνίας ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί ὀνομάζεται Ἐκκλησία, ἐφ’ ὅσον ὁ ἴδιος ὁ Κύριος περιγράφει καί προσδιορίζει ταύτην τήν ἐν τῶ ‘Ονόματί του ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν κτιστῶν, ὡς («καθώς») τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς τῆς Ἀκτίστου καί Ὀμοουσίου Τριαδικῆς ἑνότητος, κατά δέ τούς Ἁγίους Πατέρας, Αὕτη, ἡ Τριαδική Κοινωνία, εἶναι τό ἀρχέτυπον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τότε οὐδέν τό μεμπτόν ἄν τις ἀποκαλέση καί τό Ἀρχέτυπον ὡς πρώτην Ἄναρχον, Προαιωνίαν καί Ὑπερούσιον Ἐκκλησίαν, περί τῆς Ὁποίας οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει. Τοῦτο τό ὄνομα τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἀγαπητοί ὄνομα ἐστίν ἑνότητος, πρῶτον τῆς ὁμοουσίου Ἁγίας Τριάδος καί δεύτερον τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς ὁ ἀντίχριστος παλαιοημερολογιτικός σας Οἰκουμενισμός, ὄχι μόνον σᾶς ἐσκότισεν, ἀλλά καί ἦρεν τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερίαν καί λογικήν σας, ἅτινα κατ’ ἐξοχήν εἶναι τά γνωρίσματα - ἰδιότητες τοῦ ἀνθρώπου ὡς Προσώπου. Οὕτω, καθ’ ὑμᾶς, κατανοεῖται τό γεγονός ὅτι πάντα ταῦτα τά ἀγνοεῖτε ἤ δέν τά λαμβάνετε ὑπ’ ὄψιν, διό, ὅπως ὅλοι οἱ αἱρετικοί καί πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅπως οἱ Ἀρειανοί .... οἱ Εἰκονομάχοι ... οἱ Οἰκουμενισταί .. οἱ Νεοημερολογῖται ... οὕτω καί σεῖς διώκετε καί ληστεύετε τούς Ὀρθοδόξους, ἐνῶ προδίδετε τήν Ἐκκλησίαν.

Ε) Δέν εἶναι ὅμως μόνον αὐτά, τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν, δι’ Ὑμᾶς εἶναι καί ὁλόκληρος ἡ ἀπό τό 1997, (Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας), ὁμιλία τοῦ θεολόγου κ. ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, μέ τήν ὁποίαν καί τότε καί νῦν κατελέγχονται καί ἀνετρέπονται τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ σας οἰκουμενισμοῦ. Κατόπιν αὐτῆς τῆς ὁμιλίας του δέν τόν ἐμισήσατε ἁπλῶς, δέν διεκόψατε μόνον τήν μετ’ αὐτοῦ συνεργασίαν[3]. ἀλλά καί δέν θέλετε κἄν νά τόν βλέπετε! Δι’ αὐτό σᾶς ἐμώρανεν ὁ Θεός καί, ὅπως προανεφέρθη, τήν 14^ην Φεβρουαρίου 2002 τόν «ἀφωρίσατε» ἀποκλειστικῶς δι’ αὐτήν τήν ὁμολογιακήν Ὁμιλίαν καί ἐν γένει διότι ἐπί πλεῖστα ἔτη σταθερῶς ὑπερμαχεῖ διά τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ὦ τῆς ἀθλιότητος, ὦ τῆς μωρίας, διότι τήν εἰσήγησιν, τήν ὁποίαν σᾶς συνέταξαν ἄσπονδοι ἐχθροί κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί κατά τοῦ θεολόγου, ἤτοι, οἱ «Φλωρινικοί» καί οἱ ἐγκάθετοι των, τήν «ἐχρέωσαν» εἰς τόν πρῶτον ἐξ’ ὑμῶν, ἤτοι, τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, οὗτος δέ τήν 14.2.2002 τήν ἐπεσώρευσεν ἐπί τῶν κενῶν καί ἀσυνέτων κεφαλῶν σας, ὅθεν καί ἐν τέλει ὑπεπέσατε καί εἰς αὐτοαφορισμόν! Παρεχώρησεν ὁ Θεός, ὥστε τόν λάκκον τόν ὁποῖον ὠρύξατε διά νά ρίψετε τόν θεολόγον, ὁ ὁποῖος πλήν τόσων ἄλλων, κατά τήν περίοδον τοῦ 1977 κ. ἑ. σᾶς ἀπήλλαξεν ἐκ τῶν ὀνύχων τῆς συκοφαντῶν σας καί ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τά ‘Εκκλησιολογικά του θέματα! (Βλέπετε εἰς «Ὀρθόδοξον Τύπον»). Ὑπό τῶν ἰδίων κινούμενοι καί προφασιζόμενοι τά δῆθεν «ἀμάρτυρα», τάς «ἀσεβείας» καί «ὕβρεις», τέλος δέ καί μέ τά περί δῆθεν προσβολῆς τοῦ Τριαδολογικοῦ καί ‘Εκκλησιολογικοῦ δόγματος, καί ... ἄκουσον - ἄκουσον μέ τά περί «Οκουμενιστικῆς» καί «Παπικῆς» δῆθεν ἐπιρροῆς ἐπ’ αὐτοῦ, δι’ ὅλα αὐτά, λέγω, παρεχώρησεν ὁ Θεός τήν 14/27.2.2002, ΣΕΙΣ, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ νά ἀσεβήσετε καί ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ καί ἐπί τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ Δόγματος.

Προσοχή, ἀγαπητοί, ἐφθάσατε εἰς αὐτό τό ἔσχατον σημεῖον τῆς πτώσεως σας, ἐν ὀνόματι τῆς ἀσυλλήπτου διαστάσεως προδοσίας, τήν ὁποίαν σᾶς ἐπέβαλεν ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός καί διότι δέν ἠθελήσατε νά λάβετε ὑπ’ ὄψιν οὔτε τά πλήρη Ἁγιογραφικῶν καί Ἁγιοπατερικῶν μαρτυριῶν Θεολογικά Ὑπομνήματα,, ἀλλά καί τάς μαρτυρίας ὅλων τῶν Δογματολόγων. Ταῦτα πάντα συλλήβδην τά ἀπερίψατε, ἐνῶ πολλάς μαρτυρίας τάς ἐκακοποιήσατε μέ περιστροφάς καί παρερμηνείας! Δέν φοβεῖσθε τόν Θεόν; Δέν πιστεύετε εἰς τόν Θεόν; Διατί δέν ἀποδείξατε τό «ἀμάρτυρον» τῆς διατυπώσεως; Ποῦ εἶναι αἱ σχετικαί μελέται τῶν κατ’ εὐφημισμόν «θεολόγων» σας καί ἐν τέλει πόσας φοράς σᾶς ἐδηλώθη ὅτι ΔΕΝ ΕΜΜΕΝΟΜΕΝ εἰς καμμίαν διατύπωσιν τήν ὁποίαν μέ ἀγάπην καί τιμιότητα ἠθέλατε ἀποδείξει ὡς τῶ ὄντι ἐπιλήψιμον ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως ‘Επ’ αὐτοῦ ὅμως ποιοῦμεν εἰδικόν λόγον κατωτέρω.

ΣΤ) Μᾶς ἐχώρισαν καί: α) Ἡ ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλος συμπαιγνία περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου. β) Ἡ δήλωσίς του περί «λάθους» εἰς τό θέμα τῆς «χειροθεσίας» κατά τό 1971. γ) Τό ἀπό τό 1998 κατηγγειλμένον 54/76 βλάσφημον, καί καθ’ ἡμᾶς, στημένον ὑπό τῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἐν Πειραιεῖ Συμβουλίου Πλημελλειοδικῶν, δ) Αἱ ΜΕΤΑ ὑπέρ τριακονταετίαν ὑπαναχωρήσεις σας ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία», τόσον τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, ὅσον καί τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος καί ἐν ἑνί λόγῳ ἡ ἐν χορῶ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» βλασφημία σας κατά τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί Ἐκκλησιολογίας.

Ζ) Μᾶς ἐχώρισαν καί ἡ ἐκ μέρους σας ἀπόρριψις ὅλων τῶν διακηρυχθεισῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ, τόσον τῆς ὑπογραφομένης ὑπό τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, ὅσον καί τῶν ἐπανειλημμένων ὑπό τοῦ μακαρία τῆ λήξει γενομένου Μητροπολίτου Λαρίσης Παναρέτου (+22.11.2004). Συγκεκριμένως μᾶς ἐχώρισεν καί μᾶς χωρίζει ἡ ἀπό 4.2.2005 ἀπόφασίς σας, δι’ ἧς ἀπερρίψατε τήν ἀπό Μαίου 2004 «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, καί τήν ὁποίαν μέ θράσος ὄντως αἱρετικῶν - Ἐκκλησιομάχων, ἀπητήσατε νά τήν ἀνακαλέσωμεν καί ὁ ἴδιος!!! Ταῦτα δέ μέ πρόφασιν τό γεγονός, ὅτι ἐν τῆ Ὁμολογίᾳ ταύτῃ περιελάβομεν καί τήν καθ’ ὑμᾶς δῆθεν «ἀμάρτυρον» διατύπωσιν τοῦ θεολόγου ‘Ελευθ. Γκουτζίδη!!

Αὐτά μᾶς χωρίζουν καί σήμερον, καί ἐπί τό ἀκριβέστερον αὐτά σᾶς ἐχώρισαν καί σᾶς ἀπέκοψαν ἐκ τοῦ ζωηφόρου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Δ. ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ»

ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΛΥΠΤΕΤΕ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΚΗΡΥΣΣΕΤΕ ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ.

Μᾶς χωρίζουν τά κατηγγειλμένα αἱρετικά φρονήματα τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου ἐπί τῶν ὁποίων σιωπᾶτε καί τά ἀνέχεσθε, τόν ἴδιον δέ τόν «Πειραιῶς», καίτοι βλάσφημον καί αἱρετικόν, ἐκηρύξατε καί ὡς «Ἀρχιεπίσκοπόν» σας! Συγκεκριμένως ὁ κ. Νικόλαος εἰς τό φῦλλον 21 τοῦ Ἀπριλίου – Ἰουνίου 1998 τῆς «ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» διά πολλοστήν φοράν διαστρέφει καί παραποιεῖ τά Πρακτικά καί Κανόνας τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀποδίδει τά ἰδικά του αἱρετικά φρονήματα. Τοῦτο ἐνδεικτικῶς μόνον, ἐνῶ σᾶς παραπέμπομεν εἰς τήν Καταγγελίαν τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη ὡς καί τάς τοιαύτας τῶν κ.κ. Χρήστου Νούκα, Ἀνέστη Χατζῆ καί Ἀντιγόνης Παπαμιχαήλ, αἵτινες καί ἐδημοσιεύθησαν εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 147 τεῦχος τῆς «Ο.Π.», μηνός Ἀπριλίου 2004 καί εἰς τάς σελίδας 123-154. Ὡσαύτως σᾶς παραπέμπομεν καί εἰς τήν ἡμετέραν «Συνοπτικήν παρουσίασιν τῶν κυριωτέρων ἐκ τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου τῶν περιεχομένων μόνον εἰς τό πονημάτιόν του «ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ... Πειραιεύς 1993, δημοσιευθεῖσαν καί αὐτήν εἰς τό ἑπόμενον τεῦχος τοῦ Μαίου 2004, σελ. 212-214.

Ε. ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΕΚΡΙΘΗΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ.

401/26.10.2005 ΕΓΓΡΑΦΟΝ ΜΑΣ

Συνεχίζει, καί μετά τήν διακοπήν κοινωνίας, νά μᾶς χωρίζη ἔτι περισσότερον καί νά κάμνη εὐρύτερον τό χάσμα, καί τό γεγονός, ὅτι δέν ἀνταπεκρίθητε καί εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ» μου διά τῆς ὁποίας κατ’ ἀρχάς, περί τῆς ἀπό 16.6.2005 διακοπῆς τῆς μεθ’ ὑμῶν κοινωνίας, σᾶς ἐγράφομεν τά κάτωθι:

«Ἀγαπητοί, θέλω νά πιστεύω ὅτι κατανοεῖτε, ὅτι ἡ ἀπό 16..6.2005 διακοπή τῆς μεθ' Ὑμῶν πνευματικῆς κοινωνίας ὑπό τῆς ἐλαχιστότητός μου, ἡ παῦσις τοῦ μνημοσύνου τῶν ὀνομάτων Ὑμῶν καί ἡ διαγραφή αὐτῶν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐγένετο κατόπιν μακρῶν ἀγώνων, ὑπομονῆς καί ἐπιμονῆς, ὅπως καί ὡς Ἀρχιερεῖς καί ὡς Ἱερά Σύνοδος, ὀρθοτομήσωμεν, τόν λόγον τῆς 'Αληθείας, ἀλλά δυστυχῶς, δέν ἠθελήσατε. Διατί ἆραγε; Καθ' ἡμᾶς, ἡ ἀπό καιρόν τοιαύτη ἀπαράδεκτος στάσις σας, ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΑ μαρτυρεῖ τήν ἐν ἐπιγνώσει ἄρνησιν ὑφ' ὑμῶν τῆς Γνησίας 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας, ἀφοῦ ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν, εἴτε ἐκ δειλίας, εἴτε ἐξ ἀδυναμίας, ἤ ἄλλων ὑστεροβουλιῶν, δέν ὁμολογεῖτε εὐθέως "ἐν γράμμασιν καί πράγμασιν" τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, ἀλλά ἐμμέσως ἤ ἀμέσως, εὐθέως ἤ πλαγίως, προδίδετε καί πολεμεῖτε τήν Ἐκκλησίαν. Δυστυχῶς, καθ' ὅλα τά τελευταῖα ἔτη προκύπτετε δέσμιοι τῶν ἐγκαθέτων καί γενιτσάρων, οἱ ὁποῖοι κατέκλυσαν τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι, τῶν Ἀδελφῶν Τσακίρογλου, τοῦ κ. Δημητρίου Κάτσουρα, τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, καί τῶν Φλωρινικῶν, ἐν οἷς πρωτίστως τοῦ κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου καί κ. 'Αθανασίου Σακαρέλλου! .... Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ περαιτέρω ὑπομονή καί ἀνοχή τῆς τοιαύτης καταστάσεως εἰς ἕναν ὀρθόδοξον Ἀρχιερέα δέν ἦτο ἐπιτρεπτή, διά τοῦτο, θέλων τοῖς ἴχνεσιν τῶν Πατέρων ἀκολουθεῖν καί δή αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου καί ὁμολογητοῦ Πατρός Ματθαίου, προέβημεν εἰς τό ἀπολύτως καί ἐν πᾶσιν παρόμοιον διάβημα καθ' Ὑμῶν, εἰς τό ὁποῖον, πρῶτος Ἐκεῖνος, προέβη κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1937, ἀποκηρύξας τούς τότε ἀποδεδειγμένως συνειδητούς καί ἀμετανοήτους προδότας, Φλωρίνης Χρυσόστομον καί Δημητριάδος Γερμανόν.

Μέ τάς εὐχάς καί πρεσβείας τοῦ ἐν Ἁγίοις Ἀοιδίμου Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ἐλπίζομεν νά ἀκολουθήσωμεν περαιτέρω καί μέχρι τέλους τήν γραμμήν Ἐκείνου, ἡ ὁποία εἶναι Η ΜΙΑ ΕΥΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΕΚΚΛΙΤΟΣ ΓΡΑΜΜΗ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Εὐνόητον, ὅτι καί μετά τό θεάρεστον τοῦτο διάβημά μας, ΔΙΑΒΗΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ, ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ καί ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ, δέν ἐφησυχάζομεν, ἀλλά δι' εὐχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων, ἔχομεν συνείδησιν τῶν εὐθυνῶν μας, τοῦ Γολγοθᾶ τόν ὁποῖον πρέπει νά ἀνέλθωμεν καί νά συσταυρωθῶμεν τῷ Νυμφίῳ τῆς 'Εκκλησίας καί ὅλοις τοῖς οἰκοδομηθεῖσι παρά τῷ Ἀκρογωνιαίῳ λίθῳ Αὐτῆς. Διό καί πάλιν σᾶς γράφομεν ποιοῦντες θερμήν ἔκκλησιν καί παράκλησιν, ἵνα ὅπου ἐπερίσσευσεν ἡ ἀποστασία, περισσεύσῃ ἡ ταπείνωσις, ἡ μετάνοια καί ἡ ἀγάπη, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν τήν ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ἡ ὁποία διά τῶν ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας ὑπαναχωρήσεων σας, εἴτε διά τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, εἴτε διά τῶν νεωτέρων τοιούτων τῶν «Ἁργολίδος» κ. Παχωμίου καί «Περιστερίου» κ. Γαλακτίωνος καταπροδίδεται καί εὐθέως βάλλεται ἡ ‘Αποστολική σας Διαδοχή καί ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καί ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία. 'Επίσης τό συγκεκριμένον διάβημά μας εἶχεν καί ἔχει καί ἀδελφικήν - ποιμαντικήν προέκτασιν ἀγάπης, σκοποῦν ὅπως, ἔστω καί μετά τήν 12ην ὥραν, ἀναλάβητε τάς ἀπ’ ἀρχῆς εὐθύνας σας, καί ἐξαιρέτως ἔναντι αὐτοῦ τοῦ τρίτου σχίσματος, τό ὁποῖον, ὅπως καί τά προηγούμενα (ἐκεῖνο τοῦ 1937 καί τοῦ προσφάτου τοῦ 1995), ἔχει τούς ἰδίους σαφεῖς καί συγκεκριμένους Δογματικούς - Ἐκκλησιολογικούς λόγους, οἱ ὁποῖοι παρ' Ὑμῖν ἔλαβον τάς μεγίστας διαστάσεις των...».

Συνεχίζοντες, ἐν τῶ ἰδίω ἐγγράφῳ, σᾶς ἐκαλοῦμεν, ὅπως ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους καί ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν ἐπί τῶν κάτωθι θεμάτων:

«1) Ἡμεῖς ὁ ἐλάχιστος ἐν 'Επισκόποις, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος τῆς Γνησίας 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας, ἑτοίμως ἔχομεν, ὅπως τῇ χάριτι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν 'Ιησοῦ Χριστοῦ συνεργασθῶμεν μεθ' Ὑμῶν πρός οἱανδήποτε εἰλικρινῆ εὐθεῖαν καί κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ὀμολογιακήν κίνησίν σας, ἡ ὁποία ἐννοεῖται θά προκύπτῃ ὡς τοιαύτη ἀφ' ἑαυτῆς καί μετά ἀπό σχετικάς προφορικάς ἤ γραπτάς διαβεβαιώσεις καί δηλώσεις. 'Επί τῷ σκοπῷ τούτῳ δέν κωλύομαι νά συμμετάσχω εἰς μίαν κοινήν συνεδρίασιν ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι κατ' αὐτήν πρωτίστως θά τεθῇ ὑπό κρίσιν ἡ ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλος παραίτησις καί θά κριθῇ αὕτη ὑπό τό φῶς τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, τῆς Πράξεως τῆς 'Εκκλησίας καί τῆς 'Ορθοδόξου δεοντολογίας. Περί αὐτῆς ἀρκούντως ἔχουν γραφεῖ καί δημοσίως διακηρυχθεῖ, ὅπως καί ἡ δεοντολογἰα, ὑφ' ἧς αὕτη ὑπηγορεύθη καί ἡ ὁποία ἐν τέλει ἀπέτυχεν, ἐνῶ ἡ ἱεροσυλία παρέμεινεν! Ἡ παρουσία καί συμμετοχή εἰς τήν ἐν λόγῳ Σύναξιν, τοῦ φερομένου ὡς "Ἀρχιεπισκόπου" κ. Νικολάου, οἰκονομικῶς γενήσεται δεκτή ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ "Μητροπολίτου Πειραιῶς", ὁ ὁποῖος θά κληθῇ νά δώσῃ ἐξηγήσεις ἐπί τῆς ὅλης ἱεροσύλου πράξεως προκειμένου ἀναλόγως νά ἀποφασισθῇ.[4]

2) Κατόπιν τούτου, καθ' ἡμᾶς, προηγεῖται τό θέμα τοῦ κινήματος τῶν "πέντε", τό ὁποῖον κατέληξεν εἰς τό σχίσμα τοῦ 1995. Ἐπ' αὐτοῦ ἐπιβάλλεται νά χυθῇ ἄπλετον φῶς καί νά καταστῆ σαφές, διατί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 3005/1997 ὁμόφωνος ἀπόφασις τῆς τότε Κανονικῆς καί 'Ορθοδόξου Ἰερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας δέν ὑλοποιήθη, καθώς καί ὅλα τά θέματα τά σχετικά μέ αὐτήν, ὅπως τό ἀνακριτικόν ἔργον καί ἡ μή γνωμάτευσις τῶν θεολόγων. 'Επιβάλλεται, ἐπίσης, νά τεθῇ ἐπί τῆς τραπέζης ἡ μοναδική ἀναλυτική γνωμάτευσις τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου καί ἐπί τριακονταετίαν κοινοῦ Συμβούλου καί συνεργάτου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη.

3) Νά ἐξετασθῇ τό, κατά τά ἔτη 1997-98, ἀνακινηθέν θέμα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ ὅλας τάς σχετικάς παραμέτρους καί προεκτάσεις του, διότι ἀπαραιτήτως πρέπει νά προκύψῃ σαφῶς ἄν ἐπρόκειτο περί σχεδίου τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (ὁ ὁποῖος ἀσφαλῶς δέν ἐνεφανίσθη κατά τήν περίοδον ταύτην, ἀλλ' εὐθύς ἀμέσως μετά τό 1924 καί ἰδιαιτέρως μετά τό 1971), ἤ περί συνεχείας τοῦ ἀπό τό 1989 - 1992 ἐν 'Αγάπῃ καί Ἀληθείᾳ θεολογικοῦ Διαλόγου. 'Επί τούτῳ νά ἐξετασθῇ ἄν ὄντως ὑφίσταται καί ἀπό πότε ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμὀς.

4) Νά τεθοῦν ἐπί τῆς κοινῆς τραπέζης αἱ ἀπό τοῦ 1998 ἱστορικαί ἐπιστολαί τοῦ Παν/του Ἱερ/χου π. 'Αμφιλοχίου καί ὅσα κατ' αὐτοῦ ἀντικανονικῶς, ἀδίκως καί ἐκ συγκεκριμένης ἀντορθοδόξου σκοπιμότητος ἔλαβον χώραν, διότι εἶναι ἀποκαλυπτικά τῆς ἤδη ἀπό τό 1997-1998 προσυμπεφωνημένης καί προαποφασισμένης μεγάλης καί δολίας προδοσίας κατά τῆς Μητρός 'Εκκλησίας.

5) Νά τεθοῦν ἐπί τῆς τραπέζης καί τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ "Πειραιῶς" κ. Νικολάου, τά ὁποῖα διετύπωσεν εἰς τήν εἰσήγησίν του τῆς 14.2.2002, εἰς τήν προσπάθειάν του νά ἐμφανίσῃ ὡς αἱρετικήν τήν διατύπωσιν τοῦ κ. 'Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἀλλά καί ἡ πληθύς τῶν ἐκκρεμουσῶν κατά τοῦ ἰδίου Καταγγελιῶν καί νά προκύψῃ τί ἀνεκάλεσεν ἐξ' ὅλων τῶν κακοδόξων φρονημάτων του, τά ὁποῖα δημοσίως ἐκήρυξεν εἴτε ἐν βιβλιδίοις του καί ἐφημερίσι, εἴτε ἐν εἰσηγήσεσι ἐν Συνόδοις.

6) Νά ἐξετασθοῦν ἅπαντα τά μετά τό 1997 Πρακτικά τῶν 'Ενδημουσῶν Συνόδων καί τῶν τοιούτων τῆς Ἰεραρχίας καί νά κριθοῦν, προκειμένου νά ἐπέλθουν ἀνάλογοι διορθώσεις, ἀκυρώσεις ἤ καί νά ἐπιβληθοῦν, ἄν κριθῇ ἀπαραίτητον, καί κυρώσεις κατά προσώπων εὐθυνομένων διά τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι προέκυψαν καί ἐν τέλει μέ τήν συμπεριφοράν των ἀπέβησαν πολέμιοι κατά τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τῆς Μητρός 'Εκκλησίας.

7) Νά ἐξετασθοῦν ἅπαντα τά ἀπό τοῦ 1998 μέχρι καί σήμερον Πρακτικά τῶν Διοικητικῶν Συμβουλίων καί τά τοιαῦτα τῶν Γενικῶν Συνελεύσεων τοῦ ΙΦΣΚΑΕ καί νά κριθοῦν ὑπό τῆς 'Ανωτάτης 'Εκκλησιαστικῆς 'Αρχῆς, ἤτοι τῆς προϋποτιθεμένης Κανονικῆς καί 'Ορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, καί νά προσκομισθοῦν καί νεώτεραι δικαστικαί ἀποφάσεις. Τό θέμα τοῦ ΙΦΣΚΑΕ δέν εἶναι ἤσσονος σημασίας, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι οὗτος ἱδρύθη διά νά διαφυλάξῃ τά εἰς τήν 'Εκκλησίαν ἀνήκοντα, ὁ χαρακτήρ του καί ὡς Νομικοῦ Προσώπου, ἦτο καί παραμένει νά εἶναι ΦΥΛΑΞ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ἤτοι τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

8) Νά τεθοῦν ἐπί τῆς τραπέζης καί αἱ φατριαστικαί ἐνέργειαι τοῦ "Πειραιῶς" Νικολάου μετά τοῦ ἀποβιώσαντος Ἀρχιεπισκόπου 'Ανδρέου εἰς βάρος τῆς ἐλαχιστότητός μας καί ἀναφορικά μέ τήν ἐπιχειρηθεῖσαν ἐκδίωξίν μου ἀπό τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν καί τήν κατάληψίν του ὅπως καί αὕτη τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἠλιουπόλεως, εἰς τά πλαίσια καί τάς σκοπιμότητας τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ,.

9) Νά τεθῇ τό θέμα τῆς ἐν τῷ πλαισίῳ καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ προδοσίας τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς Ρουμανίαν καί προηγουμένως νά τεθοῦν ἐπί τάπητος αἱ ἐπιστολαί τοῦ Ρουμάνου "Μητροπολίτου" Βλασίου πρός τόν Μακαριώτατον καί αἱ παρεμβάσεις τοῦ "Μητροπολίτου" Ὠρωποῦ διά τήν ἰδίαν ὑπόθεσιν, καθώς καί ἡ αἰτηθεῖσα Κανονικῶς καί ἐπισήμως καί μή δοθεῖσα Ἔκθεσις τῆς ὑπό τόν "Διαυλείας" 'Ανδρέαν ἀποσταλείσης εἰς τήν Ρουμανίαν 'Επιτροπῆς.

10) Νά τεθῇ ἐπί τῆς ἰδίας τραπέζης ἡ κατά τήν Κυριακήν τῆς 'Ορθοδοξίας τοῦ 1997 ὁμιλία τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου κ. 'Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἡ ἐκφωνηθεῖσα ἐν Θεσσαλονίκη καί δημοσιευθεῖσα εἰς τόν Κ.Γ.Ο., νά ἐξετασθῇ ἡ "ἐπίμαχος" διατύπωσις καί νά τεθοῦν ἐπί τάπητος ὅλαι αἱ πτυχαί τῆς σκευωρίας (Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων), εἰς τήν ὁποίαν ἐνεπλάκη καί ὁ ἤδη ἀποβιώσας πρώην 'Αρχιεπίσκοπος 'Ανδρέας, μέχρι καί τῆς ἀπό Φεβρουαρίου 2002 "Συνοδικῆς" σας κατά τοῦ θεολόγου ἀφοριστικῆς πράξεως".

11) Νά τεθοῦν ἐπίσης ἐνώπιον πάντων αἱ κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό 2001, 2002 καί 2003 διακηρυχθεῖσαι ὀρθόδοξοι Ὁμολογίαι εἰς τήν Ἰεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, ὡς καί ἡ ἡμετέρα τοιαύτη, ὡς Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ὑπ' ἀριθμ. 357/14.5.2004 καί νά ἀποφανθῶμεν ἕκαστος προσωπικῶς καί ἀπό κοινοῦ.

12) Νά ἐξετασθοῦν ἐπίσης ἐξ ἀπόψεως Κανονικῆς καί 'Ορθοδόξου αἱ ἡμέτεραι Εἰσηγήσεις, Προτάσεις, Καταγγελίαι ἐπί Δογματικῶν, Ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καθώς καί αἱ ἐπ' αὐτῶν Προτάσεις καί Ἀποφάνσεις ἤ Ἀποφάσεις Ὑμῶν.

13) Τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας δέον ὅπως ἐξετασθῇ ἐν πάση λεπτομερείᾳ, ἤτοι τά πρό τῆς ἀποστολῆς τῆς 'Εξαρχίας εἰς 'Αμερικήν καί αἱ ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ δηλώσεις αὐτῆς ἐπί τοῦ ὅλου θέματος. 'Ιδιαιτέρως τί ἀκριβῶς ἐδηλώθη ὑπό τῶν δύο Ἀρχιερέων ἐκείνης τῆς Ἐξαρχίας, τί ἐδέχθησαν ὁμοφώνως οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, τί ἐνηργήθη ἐν Ἑλλάδι ἐπί τῶν ὑπολοίπων 'Αρχιερέων. Ποία ἡ ἀπ' ἀρχῆς Πράξις καί συνείδησις τοῦ Πληρώματος τῆς 'Εκκλησίας. Διατί ἀπεκρύβη ἡ σχετική ἀντιφατική καί ἀλλοπρόσαλλος Πρᾶξις τῆς ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον Ρωσικῆς Συνόδου, πῶς καί πότε ἦλθεν αὕτη είς φῶς καί πῶς ἀντιμετωπίσθη αὐτή ἡ Πράξις. Τί προφορικῶς καί ἐγγράφως διεκηρύσσετο ὑφ' ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν, ἀλλά καί ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΩΣ καί ΚΑΘΟΛΙΚΩΣ ὑπό τοῦ ὅλου Σώματος τῆς 'Εκκλησίας, μέχρι τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003. Πῶς ἀντιμετωπίσθη τό 1976-77 ὁ τότε Κορινθίας Κάλλιστος μέχρι καί τῆς 'Εγκυκλίου ἐπιστολῆς (11.10.1991) τῶν πέντε, τῆς ὑπογραφομένης ὑπό τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου Εὐθυμίου. Ποία ἡ ἀπόφανσις ἐπί τοῦ ἰδίου αὐτοῦ θέματος τῆς "χειροθεσίας", τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς 19.8.1981, καί ποία ἡ ἀπάντησις εἰς τήν Φλωρινικήν προπαγάνδαν ὑπέρ τῆς χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τήν "Ιεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας 16 καί 18 Ἰουνίου 1983 (Κ.Γ.Ο. 'Ιουλίου καί Αὐγούστου 1983). Πότε, μέχρι τό 2003, ἔστω καί εἷς ἐξ' Ὑμῶν, διενοήθη, ὡμίλησεν ἤ κατήγγειλεν, ὅσα ἀπό τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003 ἐπισήμως ἐδήλωσεν ὁ Μακαριώτατος 'Αρχιεπίσκοπος κ. 'Ανδρέας "περί λάθους του ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας". Πῶς νοεῖται ὅτι παραλλήλως πρός τήν ἀνωτέρω δήλωσιν, καί δή κατόπιν αἰτήσεως, ἡ Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν τῆς Μασσαχουσέτης ἐδημοσίευσεν μέσω τοῦ ΙΝΤΕΡΝΕΤ τήν σχετικήν "πληροφόρησιν" περί χειροθεσίας τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου 'Επιφανίου κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτ. 1971 (Ο.Π. Τόμος 16ος, Μαίου 2005, σελ. 153-154). 'Επίσης πῶς συμβαίνει καί τό παράλληλον ἐν μηνί Φεβρουαρίῳ 2003 Πραξικόπημα τοῦ τότε Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου κατά τῆς ἐν Ρωσίᾳ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί τά σχετικά ἐπίσης μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ βλάσφημα δημοσιεύματα ἀφορῶντα τόν ἐν λόγῳ Μητροπολίτην; Διατί οἰ "Σεβασμιώτατοι" κ.κ. Παχώμιος καί Γαλακτίων, ἐπί ὑπέρ τριάκοντα ἔτη, ὑπέγραφον καί ὡμολόγουν ὅτι τό 1971 οὐδεμίαν χειροθεσίαν ἐδέχθημεν καί μόνον ἐν ἔτει 2003-04, ἔφερον εἰς φῶς ὁ μέν "ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν" τοῦ 1974, καθ' ἥν ὁμολογεῖ ὅτι "καί ἐν 'Αμερικῇ καί ἐν Ἐλλάδι οἱ 'Αρχιερεῖς ἐδέχθησαν ἰλέῳ ὅμματι καί ἀγαλλομένῳ ποδί τήν χειροθεσίαν κατά τόν Η Κανόνα", κατά δέ σύγχρονον ἀπό Ἰουλἰου 2004 ἐπιστολήν του, ρητῶς ὑποστηρίζει καί διακηρύσσει ἐγγράφως ὅτι ἁπαξάπαντες οἱ νῦν Ἀρχιερεῖς "προερχόμεθα παρά χειροθετημένων ...". 'Ιδού τί ἀκριβῶς διακηρύσσει καί ὁμολογεῖ: "ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν Ἀμερικῇ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν Ἑλλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτταρσιν Ἀρχιερεῦσιν, οἵτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ! ΠΛΕΟΝ ΕΤΙ ΟΥΔΕΝ. Τά μεθ' ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ! ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ, Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ;". Παραλλήλως, ὁ "Σεβ/τος", διακηρύσσει ὅτι "ΤΑ ΓΕΝΟΜΕΝΑ ΟΥΚ ΑΠΟΓΙΝΟΝΤΑΙ".

Ὁ ἕτερος δέ Ἀρχιερεύς προφορικῶς, ἀκόμη καί ἀπ' ἄμβωνος, διακηρύσσει ὅτι ἦτο αὐτόπτης καί αὐτήκοος μάρτυς ὅτι ὁ Μακαριώτατος τό 1971 εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως «ἀνέγνωσεν εὐχάς χειροτονίας καί ὄχι συγχωρητικήν» τοιαύτην! Ἦτο ψευδής ἡ ἀπ' ἀρχῆς μέχρι καί τό 2003 καθολικῶς διακηρυσσομένη καί συνειδητῶς βιουμένη καί ὁμολογουμένη ἀλήθεια; Ἐάν τά τοιαῦτα φρονήματα ἐξετασθησόμενα δεόντως, προκύψουν ὅτι ἦσαν καί εἶναι πραγματικά, καί ὅτι ἐπιμένετε εἰς αὐτά, δέν διανοούμεθα νά ὁμιλῶμεν περί Γνησίων καί 'Ορθοδόξων 'Επισκόπων, ἀλλά περί ἱεροσύλων ἐκπεσόντων, οἱ ὁποῖοι ἀπεδείχθησαν χείρονες τοῦ Καλλίστου καί τοῦ πρώην Φλωρίνης, μέ ὅ,τι ἄλλο σημαίνει τοῦτο. Χρειάζεται ἰδιαιτέρα προσοχή καθ’ ὅτι ἀδιακόπως "γράμμασιν καί πράγμασιν", ἐκηρύχθη σαφῶς καί μέ πλήρη συνέπειαν, ὅτι τό 1971 ἐδέχθημεν καί ἐνεργήσαμεν οὐχί χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλ' ὑπό ΕΙΔΙΚΑΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ καί ΑΚΡΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ, συγχωρητικήν εὐχήν, διά νά ἐκλείψῃ τό πρόσχημα τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο τήν ἐπιστροφήν εἰς τήν Γνησίαν 'Ορθόδοξον 'Εκκλησίαν καί οὕτω ἐπέλθη ἡ θεραπεία καί ἐξάλειψις τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος» κλπ.

ΣΤ. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 401/ 26.10.2005 ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΜΑΣ

Δυστυχῶς εἰς τήν ὡς ἄνω «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ (μας) ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ», Σεῖς μοί ἀπεστείλατε τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 «Συνοδικήν» ἐπιστολήν σας, μέ τήν ὁποίαν κατ’ ἀρχάς ὑποκρίνεσθε, καταχρᾶσθε χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί καταλήγετε: «Καί σύ ἀγαπητέ πλέον μόνον τήν προσηγορίαν τῆς διαδοχῆς δύνασαι νά ἐπικαλῆσαι, ὄχι ὅμως τήν ἀλήθειαν. Διότι, ὡς κατωτέρω θά εἴπωμεν, δυστυχῶς, δέν εἶσαι τῆς αὐτῆς Πίστεως, οὔτε μεθ’ ἡμῶν, οὔτε μετά τῶν Ἀγίων Πατέρων»!!! ‘Ακολούθως στήνετε ἕν μακρόν, πλήν οὐσίᾳ ἀνυπόστατον ὡς ψευδές κατηγορητήριον κατ’ ἐμοῦ, καί τοῦτο ἵνα ἀποφύγετε τήν ἀπάντησιν - ἀνταπόκρισιν ἐπί τῶν μόλις ἀνωτέρω πάλιν μνημονευθέντων θεμάτων. Διανοεῖσθε ὅτι ἐπιχειρεῖτε νά κρύψετε ἑαυτούς καί τήν προδοσίαν σας μέ τά δῆθεν «ἀμάρτυρα» καί λοιπάς ἀνοήτους ψευδοκατηγορίας; Ὡστόσον παρακαλῶ, ἐπί τοῦ ἀνωτέρω ἰσχυρισμοῦ σας νά λάβετε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ΝΑΙ, ἐχωρίσθην ἀφ’ Ὑμῶν, διότι δέν ὀρθοτομεῖτε τόν λόγον τῆς Ἀληθείας (Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή), ὅπως ἀνωτέρω σᾶς ἐκθέτω διά πολλοστήν φοράν, ἐχωρίσθην διότι κατά τά τελευταῖα ἔτη δέν ἔχω τήν αὐτήν «πίστιν», δηλαδή τά βλάσφημα φρονήματα, μεθ’ Ὑμῶν, ἀλλά καί διότι δέν διστάζετε νά παρερμηνεύσετε Ἁγιογραφικάς καί Πατερικάς μαρτυρίας. ‘Εχωρίσθην διά να φυλάξω την Πίστιν και Ὁμολογίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων τούς ὁποίους σεῖς ὅλοι περιφρονεῖτε και καθυβρίζετε θρασύστατα.

Τέλος γράφετε, ὅτι «δέν μέ ἀποκαλεῖτε μέ οἱονδήποτε ἐκκλησιαστικόν τίτλον, τόν ὁποῖον εἶχον ἐν ὅσῳ, ὡς ‘Ορθόδοξος ‘Επίσκοπος, εὑρισκόμην εἰς πνευματικήν καί ‘Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τῶν ὑπολοίπων ‘Αρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» καί ἐπισημειώνετε, ὅτι τοῦτο ποιεῖτε καί ἀντιπερισπαστικῶς, διότι καί ἡ ἐλαχιστότης μου σᾶς προσφωνῶ «ὡς πρώην ἐν Χριστῶ ‘Αδελφούς»!. ‘Αντί ἄλλης ἀπαντήσεώς μου, παρακαλῶ νά ἀρχίσωμεν ἀπό αὐτό τό θέμα, διότι ἀσφαλῶς δέν ἔχω μεθ’ ὑμῶν κοινωνίαν, ὅμως δέν λέγετε διατί τήν 16.6.2005 διεκόψαμεν τήν μεθ’ ὑμῶν κοινωνίαν. Δικαιολογημένως ἤ ἀδικαιολογήτως ἐποίησα τοῦτο; Κανονικῶς καί ὀρθοδόξως, ἤ ἀνταρτικῶς; Ἦτο καί παραμένει ἐπιβεβλημένη αὐτή ἡ διακοπή ἤ ὄχι; ’Εάν, λοιπόν, πιστεύετε ὅτι εἶσθε Κανονικοί καί ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὠφείλατε καί ὀφείλετε νά σπεύσετε νά φέρετε Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως εἰς κοινωνίαν καί ἐνότητα τόν ΜΗ μεθ’ ὑμῶν κοινωνοῦντα Ἀρχιερέα. [5] Ἔπρεπε καί πρέπει νά ἐπαναφέρετε τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθεία Χριστοῦ ΕΝΟΤΗΤΑ ἐν τῆ Ἁγία Του Ἐκκλησία, διά τήν ὁποίαν μετά δακρύων σᾶς παρακαλοῦμεν, καί πάλιν ὁμοίως σᾶς παρακαλῶ μετά δακρύων νά σπεύσωμεν εἰς μίαν τοιαύτην συνάντησιν, κατά τούς θείους καί Ἱερούς Κανόνας καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας πρός ἐπαναφοράν τῆς ἑνότητος «ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΕΝΩΣΙΝ» (PG 8, σελ. 200).

Συνεχίζοντες ἐν τῶ ἰδίῳ ἐγγράφω σας, δικαιολογεῖτε ἑαυτούς ὅτι ἀπερρίψατε τήν ἀπό Μαίου 2004 ‘Επισκοπικήν μου «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», «διά τόν κυριώτερον λόγον ὅτι δι’ αὐτῆς ὑποστηρίζεται ἡ ‘Εκκλησιολογική καί Τριαδολογική καινοτομία περί τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν θείων Προσώπων ὡς πρώτης Ἀνάρχου Ἐκκλησίας»! ‘Εφ’ ὅσον, ὅμως, ὄντως αὐτό φρονεῖτε καί τό ἐπικαλεῖσθε πάλιν, δεῦτε, ὅπως ἐπανειλημμένως σᾶς προετάθη, και πάλιν παρακαλοῦμεν να ἐξετάσωμεν αὐτήν τήν, καθ’ ὑμᾶς, καινοτομίαν χωρίς καμμίαν ἀναβολήν. Δέν ἔχετε δικαίωμα νά ἀρνῆσθε τόν διάλογον καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος. Νά ἐξετάσωμεν ὅλα τά ἑκατέρωθεν σχετικά καί πρωτίστως ὁλόκληρον τήν ὁμιλίαν τοῦ θεολόγου μετά τῆς «ἐπιμάχου» δι’ ὑμᾶς διατυπώσεως, ὄχι πρός δικαίωσιν τινός ἤ καταισχύνην ἄλλων, ἀλλά διά τήν ἀγάπην καί ἐνότητα καί πρός δόξαν τοῦ Χριστοῦ μας. Νά ἐξετάσωμεν τήν ἀπ’ ἀρχῆς ἐμφάνισιν καί ἐξέλιξιν τοῦ θέματος, ποῖοι καί πῶς τό ἐκίνησαν τό 1997, τί ἐπηκολούθησεν καί ὑπό ποίων. Νά ἴδωμεν τό ἀπό τό 2001 θεολογικόν Ὑπόμνημα τοῦ θεολόγου καί τήν ἐπ’ αὐτοῦ «εἰσήγησιν» τοῦ «Πειραιῶς» καί τόν ... «ἀφορισμόν» σας. Ἄν φρονῆτε ὅτι δἐν εἶσθε «αὐτοαφορισμένοι» ἀλλ’ ὀρθόδοξοι καί ἐλεύθεροι ἐν Χριστῶ, ὁπωσδήποτε πρέπει νά σπεύσετε εἰς διάλογον καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ τόσον σοβαροῦ θέματος, λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψιν καί ὅσα ἀκολούθως πάλιν ἐν ἰδιαιτέρω μέρει τοῦ παρόντος σᾶς ἀπαντῶμεν.

Δεῦτε, ἀγαπητοί, νά ἴδωμεν, ποῖοι κακοδοξοῦν, ποῖοι βλασφημοῦν, ποῖοι εἶναι αἱρετικοί διά νά διορθώσουν καταλλήλως, διότι, ὅπως πολύ ὀρθῶς ἀναφέρετε τό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ἐκπίπτων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ‘Εκκλησίας, δέν εἶναι δεκτόν νά καλῆται κἄν χριστιανός, «οὔτ’ ἄν εἴη, οὔτε’ ἄν λέγοιτο χριστιανός», καί τό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου καθ’ ὅ «οἱ αἱρετικοί ἱερωσύνην δέν ἔχουν, ἄρα τά παρ’ αὐτῶν ἱερουργούμενα κενά εἰσίν Χάριτος καί ἁγιασμοῦ ἄμοιρα». Καί μόνον αὕτη ἡ ἐκ μέρους σας ἐπίκλησις αὐτῶν τῶν Πατερικῶν χωρίων, σᾶς δεσμεύουν νά ἀποδείξετε διά ποίους ἰσχύουν ταῦτα, δηλαδή ποῖοι δέν εἶναι καί δέν πρέπει καί νά ὀνομάζωνται «χριστιανοί» καί πολύ περισσότερον «Ἐπίσκοποι», κλπ, τά δέ ἱερουργούμενα ὑπ’ αὐτῶν εἰσί κενά Χάριτος καί ἄμοιρα ἁγιασμοῦ. Ταῦτα, ἐπαναλαμβάνομεν πρός διόρθωσιν καί διά τήν ἀγάπην καί κατά χάριν καί ἐνέργειαν ἑνότητα ἐν τῆ Ἐκκλησία, κατ’ εἰκόνα τῆς κατ’ οὐσίαν Τριαδικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας.

Δεῦτε νά ἴδωμεν διά ποίους ἰσχύουν καί τά κατωτέρω, τά ὁποῖα μοί προσάπτετε ἐν τῶ ἰδίῳ ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 «Συνοδικοῦ» σας ἐγγράφου: «Κατόπιν τῆς κατά ‘Ιούνιον 2005 ἀποκηρύξεως ἐκ μέρους σας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καί τῆς ἀποσχίσεώς σας ἀπό τήν Ἐκκλησίαν,[6] ἀπεστηρήθητε πάσης ἱερατικῆς χάριτος καί ἐξουσίας, μή δυνάμενοι πλέον νά ἱερουργῆτε τά ἄχραντα μυστήρια, νά χειροτονῆτε Κληρικούς καί γενικῶς νά τελῆτε πᾶν ἱερατικόν ... ὁ μέγας Βασίλειος ὁρίζει ὅτι αὐτός ὁ ὁποῖος θά τολμήση νά λάβη χειροτονίαν[7] ἀπό Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος περιέπεσεν εἰς αἵρεσιν, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωσίς σας, δέν εἶναι ἄξιος νά θεωρηθῆ ποτέ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος», κλπ. Βεβαίως, ἀγαπητοί, ὁ ἀποσχιζόμενος ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον στερεῖται τοῦ χαρίσματος – διακονίας τῆς Ἱερωσύνης ἤ ‘Αρχιερωσύνης, ὄχι μόνον ἄκυρον εἶναι ὅ,τι ἐπιτελεῖ, ἀλλά δέν λογίζεται κἄν χριστιανός, ἀλλά μία δυστυχεστάτη, νεκρά ὑπόστασις! Δι’ αὐτό και πάλιν σᾶς παρακαλῶ νά θελήσετε νά κατανοήσετε ὅτι δέν ἀπεκηρύξαμεν καί δέν ἀπεσχίσθημεν τῆς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, ἀλλά ἀπεκηρύξαμεν Ὑμᾶς ὡς ἄτομα καί ὡς προδοτικήν «ἀσεβῆ συμμορίαν» καί ἐξ’ αὐτῆς ἐξήλθομεν. Ἀπεκηρύξαμεν μίαν ὠργανωμένην ὁμάδα πεπτωκότων Ἀρχιερέων, τῆς ὁποίας τά μέλη ἐκτός τῶν ἄλλων, ΕΒΛΑΣΦΗΜΗΣΑΝ καί κατά τῆς ‘Αποστολικῆς των Διαδοχῆς καί κατά τῆς Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἀποκηρύξαντες Ὑμᾶς σαφέστατα ΔΕΝ ἀπεσχίσθημεν τοῦ Ζωηφόρου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἀπό τό σεσηπός σῶμα τῆς ὠργανωμένης παλαιοημερολογιτικῆς σας συνωμοτικῆς ὁμάδος. Τοῦτο δε ἐποιήσαμεν ἵνα μή ἐκπέσωμεν τῆς Ἐκκλησίας ὡς Ὑμεῖς. ‘Εξήλθομεν ἐκ μέσου Ὑμῶν και σᾶς ἀπεκηρύξαμεν διά νά μήν ἐξέλθωμεν τοῦ Ζωηφόρου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, διά νά μήν ἐκπέσωμεν τοῦ Ἀρχιερατικοῦ διακονήματος, και ἵνα ἐπιτελῶμεν πάσας τάς ἱεροτελεστίας (και τάς ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ …), ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Ὅθεν τά ἀνωτέρω τοῦ Μεγάλου Βασιλείου νά τά λάβητε σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν, ἀλλά διά τούς ἑαυτούς σας,, ὅπως καί την πολύ ὀρθήν θέσιν σας καθ’ ἥν οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί «οὐκ εἰσίν Ἱερεῖς ἤ ‘Αρχιερεῖς καί οὐδέν δι’ αὐτῶν τῶν τῆς ‘Εκκλησίας ἐνεργεῖται, ὡς καί τό μυστήριον τῆς χειροτονίας ἱερέως ἤ Ἐπισκόπου». Ταῦτα ἀποδεδειγμένως ἰσχύουν ἀπολύτως δι’ Ὑμᾶς τούς βλασφήμους καί Ἐκκλησιομάχους, καί ἀς εἴμεθα ὅλοι βέβαιοι ὅτι, θά ποιήσωμεν τό πᾶν ὅπως οἱαδήποτε χειροτονία ὑφ’ ἡμῶν Κανονικῶς καί πρός ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ τῆς Ἐκκλησίας τελεσθεῖσα ἤ τελεσθησομένη ἦ αὕτη ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ.

Ὀρθῶς καί πάλιν γράφετε καί τό τοῦ ἱεροῦ Φωτίου: «Καί γάρ ἔστιν ὄντως κοινά πᾶσιν, ἅπαντα φυλάττειν ἐπάναγκες, καί πρό γε τῶν ἄλλων μικρόν παρεκκλῖναι, ἁμαρτεῖν ἐστίν ἁμαρτίαν τήν πρός θάνατον» καί τό τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Φύλαξον τό μέγα καί πρῶτον τῆς σωτηρίας ὑμῶν φάρμακον, τήν καλήν λέγω τῆς Πίστεως κληρονομίαν, ὁμολογοῦντες ψυχῆ τε καί σώματι μετά παρρησίας ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐδίδαξαν» ὡς καί «πᾶς ἄνθρωπος ἁγιάζεται διά τῆς ἀκριβοῦς ὁμολογίας τῆς Πίστεως», καί πάλιν ὅτι «τά ὀρθά δόγματα περί Θεοῦ λεγόμενα ἁγιάζει τήν ψυχήν». Ποῖος ἔχει ἀντίρρησιν ἐπ’ αὐτῶν; ‘Ενῶ, ὅμως, ὀρθώτατα γράφετε ταῦτα, ἐν τούτοις δέν φαίνεται νά σᾶς ἀπασχολῆ ὅτι, Σεῖς καί τό Δόγμα τῆς ‘Εκκλησίας, ἀλλά καί τό πρῶτον Δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος βλασφημεῖτε καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑβρίζετε καί ἀρνεῖσθε καί ἀποστερεῖτε ἑαυτούς τῆς χάριτός Του. Ἀλλά τί λέγω, Σεῖς δέν ἀθετεῖτε μόνον ἕν ἤ περισσότερα δόγματα, ἀλλά βλασφημεῖτε καί ἀρνεῖσθε αὐτό τοῦτο τό μἐγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας τό συνέχον καί φυλάσσον ἅπαντα τά Δόγματα, ἤγουν ἀρνεῖσθε καί βλασφημεῖτε τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. Ποῦ εἶναι ἀγαπητοί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ σας ἐπί τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Διά ποίαν Ὀρθοδοξίαν δύναται νά καυχᾶται ὁ Ἐκκλησιομάχος καί ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκόμενος; Ἄν σᾶς ἀδικῶ ἀποδεῖξτε τό ἀδίκημα, ὁμολογῆστε εἰλικρινῶς καί συνεπῶς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ταύτην καί νά εἶσθε (νά εἴμεθα) βέβαιοι ὅτι, μία τοιαύτη Ὁμολογία, θά φωτίση, θά καταυγάση καί θά κατελέγξη καί τό «περί Ἀνάρχου», τά περί «ἀμαρτύρων», τάς «καινοτομίας», τάς «κακοδοξίας» καί ἐν τέλει, ὅπως ἀπετολμήθη καί τήν, καθ’ ὑμᾶς πάντοτε, «Τριαδολογικήν καί ‘Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν»!

Ἀκολούθως καί πάλιν ὀρθῶς σημειώνετε το τοῦ Μεγάλου Φωτίου: «Μία ἐστίν ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην συνέδρια καί σύνοδοι ἀθετούντων. Οὕτω φρονοῦμεν οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί, οὕτω πιστεύομεν, οὕτω κηρύσσομεν». Σεῖς ὅμως τά ἐνάντια φρονεῖτε καί ἐνεργεῖτε ἀπό τό 1998! Γνωρίζω τί λέγω καί σεῖς καλύτερον ἐμοῦ γνωρίζετε, διότι καί μετέχετε εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν ἔργῳ, καί τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πληγώνετε καί ἐκβάλλετε τούς πιστούς ἐκ τῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Λοιπόν, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, «ἵνα ἐν ΟΜΟΝΟΙΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ» καί ὅπου «φιλαρχία», ὅπου αἵρεσις, ὅπου κακοδοξία, ὅπου παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ὅπου βλασφημία κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας, νά διορθώση καί θεραπεύση δι’ Ἡμῶν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐν μιᾶ Κανονικῆ Ὀρθοδόξῳ καί Ἀγία Συνόδῳ.

Ἐν τέλει τήν ἰδίαν ἐπιστολήν σας κλείετε μέ τήν ἀπό καθέδρας ἄποψίν σας, καθ’ ἥν «ἡ πτῶσις τοῦ Ἐπισκόπου Κηρύκου δέν σᾶς δημιουργεῖ ἀπορίας. Εἶναι συνέπεια τῆς ἐγκαταλείψεως τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ» διά τήν κακοδοξίαν του περί «Ἀνάρχου ‘Εκκλησίας» καί καταλήγετε: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἀμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»!!!. Καί πάλιν ὑπενθυμίζετε εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου τό τῆς Ἀποκαλύψεως: «Μνημόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας, καί μετανόησον καί τά πρῶτα ἔργα ποίησον, εἰ δέ μή ἔρχομαι ταχύ»! Ἀμήν, γένοιτο, ἀγαπητοί, ὅστις πέπτωκεν ἐκ τῆς Πίστεως ἄς δημιουργήση τάς προϋποθέσεις διά νά ἴδη τήν πτῶσίν του καί πόθεν ἔπεσεν καί ἄς μετανοήση καί ἄς ἐπανέλθη εἰς τήν προτέραν Ὁμολογίαν, ἐνῶ «ὁ δοκῶν ἐστάναι βλεπέτω μή πέση». Πρός τοῦτο ἀς προσευχηθῶμεν ἐν ταπεινώσει καρδίας, ἵνα γίνη ἵλεως ἡμῖν ὁ Κύριος καί διά τάς πολλάς ἄλλας ἁμαρτίας μας.

Αὐτά ἐπί τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 3229/31.1.2006 «Συνοδικῆς» σας ἐπιστολῆς, τήν ὁποίαν μοί ἀπεστείλατε κατόπιν τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 ἡμετέρας «Ἀνοικτῆς Προσκλήσεως διά τήν ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησία Του ἕνωσιν» ἐπί τῆς ὁποίας ἐτηρήσατε καί τηρεῖτε ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟΝ ΣΙΓΗΝ!...

Ζ’ . ΤΙ ΠΑΛΙΝ ΕΠΗΚΟΛΟΥΘΗΣΕΝ;

«ΕΣΤΩ ΔΕ ΗΜΩΝ Η ΙΣΧΥΣ ΝΟΜΟΣ»

Ἡ ‘Εκκλησία, ἀγαπητοί, ὥρισεν ὅπως κατά τήν μνήμην τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἐν τοῖς ἀναγνώσμασι τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀναγινώσκεται καί τό κάτωθι Χριστολογικόν ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Σοφίας Σολομῶντος, διότι τοῦτο ἀναλογικῶς προσιδιάζει εἰς τόν Ἅγιον, ὡς γνήσιον μαθητήν, κήρυκα τῆς ἀληθείας καί ἐν πᾶσι μιμητήν ‘Εκείνου: «Εἶπον γάρ ἐν ἑαυτοῖς. λογισάμενοι οὐκ ὀρθῶς. Καταδυναστεύσωμεν τόν δίκαιον, μή φεισώμεθα τῆς ὁσιότητος αὐτοῦ, μηδέ ἐντραπῶμεν πολιάς πρεσβυτέρου πολυχρονίους. Ἔστω δέ ἡμῶν ἡ ἰσχύς νόμος. Καί ἐνεδρεύσωμεν τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστίν καί ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καί ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν. Ἐπαγγέλλεται γνῶσιν ἔχειν Θεοῦ, καί παῖδα Κυρίου ἑαυτόν ὀνομάζει. ‘Εγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν. Βαρύς ἐστίν ἡμῖν καί βλεπόμενος... Ἴδωμεν οὖν εἰ οἱ λόγοι αὐτοῦ ἀληθεῖς, καί πειράσωμεν τά ἐν ἐκβάσει αὐτοῦ. Ὕβρει καί βασάνω ἐτάσωμεν αὐτόν, ἵνα γνῶμεν τήν ἐπιείκειαν αὐτοῦ καί δοκιμάσωμεν τήν ἀνεξικακίαν αὐτοῦ. Θανάτω ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν, ἔσται γάρ ἡ ἐπισκοπή ἐκ λόγων αὐτοῦ. Ταῦτα ἐλογίσθησαν καί ἐπλανήθησαν, ἀπετύφλωσε γάρ αὐτούς ἡ κακία αὐτῶν. Καί οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια Θεοῦ, οὐδέ ἔκριναν, ὅτι σύ εἶ Θεός μόνος, ὁ ζωῆς ἔχων καί θανάτου ἐξουσίαν καί σώζων ἐν καιρῶ θλίψεως, καί ρυόμενος ἐκ παντός κακοῦ, ὁ οἰκτίρμων καί ἐλεήμων καί διδούς τοῖς ὁσίοις σου χάριν, καί τῶ σῶ βραχίονι τοῖς ὑπερηφάνοις ἀντιτασσόμενος». Παρακαλῶ νά μελετήσετε καί νά στοχασθῆτε ἐπί τοῦ ἀνωτέρω προφητικοῦ Χριστολογικοῦ κειμένου διά νά κατανοήσετε διατί ἡ Ἐκκλησία τό παραθέτει ὡς ἀνάγνωσμα κατά τήν μνήμην τοῦ θείου Πατρός Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὡς καί ἄλλων. Ἀσφαλῶς δέν τό ἐπικαλούμεθα διά τήν ἐλαχιστότητά μας καί διότι μικρός καί ἄσημος ἔναντι τῶν Πατέρων εἴμεθα, ἀλλά δι’ Ὑμᾶς, οἱ ὁποῖοι «εἴπατε ἐν ἑαυτοῖς, καταδυναστεύσωμεν τόν ‘Επίσκοπον Κήρυκον», ὅτι διά τήν Ὁμολογίαν του «βαρύς ἐστίν ἡμῖν καί βλεπόμενος» διό «θανάτω ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν». Ταῦτα παρά τήν ἀσημότητα μας, διότι ὡς «σκουπίδι» φαντάζομεν ἐνώπιον τοῦ Ἀγίου. Οὕτω ἐκινήσατε τήν διαδικασίαν πρός δίωξιν καί «καθαίρεσιν» ἐμοῦ τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ἀλλά καί τοῦ π. ‘Αμφιλοχίου καί τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη, διότι δέν ἀντέχετε τόν ἔλεγχον, ἀλλά οὔτε καί τήν ἀγάπην, ἐνῶ λησμονεῖτε ὅτι οὐδέν καθ’ ἡμῶν δύνασθε ποιῆσαι, ὡς ἀρνηταί τῆς τε ‘Αποστολικῆς σας Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας, ὡς ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΟΙ, ἀλλά καί ὡς ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΙ ὑπό τῶν πέντε, καί προπάντων «εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν» τί δύνασθε Σεῖς νά ποιῆσαι;

Η΄. Η ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 3235/31.3.2006 Α΄ ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 412/20.4.2006 ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟΝ ΜΑΣ ΕΓΓΡΑΦΟΝ

Πρός αὐτήν, λοιπόν, τήν κατεύθυνσιν κινούμενοι ἀντί ἄλλης κατά Θεόν πρωτοβουλίας σας μοί ἀπεστείλατε τήν ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 3235/31.3.2006 «Α΄ Κλῆσιν πρός ἀπολογίαν» μου!. Δι’ αὐτῆς μοί γνωρίζετε ὅτι μέ καταστήσατε «ὑπόδικον» καί μέ «ἐγκαλεῖτε εἰς ‘Απολογἰαν», διότι ὅπως εἰς τό προηγούμενον ἑξασέλιδον ἔγγραφον σας, οὕτω καί εἰς αὐτό, χωρίς νά τό συνηδειτοποιεῖτε, ἐξιστορεῖτε, ἔστω ἐλλειπῶς τήν ἀπό τό 1998-99 φρικτήν σκευωρίαν σας, τόσον κατά τοῦ θεολόγου ‘Ελευθ. Γκουτζίδη, ὅσον καί καθ’ ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, διότι, καθ’ Ὑμᾶς, ἀπό τήν 4.9.1999 ἐγγράφως ὑποστηρίζομεν τήν «ἐκκλησιολογικήν καί τριαδολογικήν καινοτομίαν» τοῦ θεολόγου ‘Ελευθ. Γκουτζίδη! Οὕτω, ἐνομίσατε ὅτι καθιστάμενοι ψευδοκατήγοροί μου καί ἀποφεύγοντες νά πλησιάσετε καί νά ἐπιληφθῆτε τῶν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ, τά ὁποῖα σᾶς ἐτέθησαν ὑπ’ ὄψιν καί μέ τό 401/26.10.2005, θά ἔχετε κάποιο ἀποτέλεσμα;, ἤ ὅτι θά καλύψετε τήν προδοσίαν σας.

Εἰς αὐτό τό προκλητικόν σας καί ἐντελῶς ἀντιδεοντολογικόν καί οὐσία κενόν, ὡς ψευδές, ἑξασέλιδον κατηγορητήριόν σας, δέν ἀπηξιώσαμεν ἀλλ’ ἀπηντήσαμεν μέ τό 412/20.4.2006 ἔγγραφόν μας. Σᾶς ὑπομιμνήσκομεν ἐκ τῆς ἐν λόγῳ τετρασελίδου ἀπαντήσεώς μας, μόνον ὅσα ἐν τῆ τελευταία 4^η σελίδι σημειοῦμεν, ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝ καί ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕΝ:

«....«Ἡ ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 3235/31.3.2006 ἑξασέλιδος πρός ἐμέ «ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» ἐπιστρέφεται, συνημμένως τῶ παρόντι, ὡς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ καί ΑΚΥΡΟΣ, διότι προέρχεται παρά ψευδοσυνόδου ἐκπεσόντων καί ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ ‘Επισκόπων, οἱ ὁποῖοι ΟΥΔΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ νομιμοποιοῦνται νά ἐνεργοῦν κατά Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, ἀλλά ὑποχρεοῦνται νά ἐπιδείξουν τήν δέουσαν μετάνοιαν καί καλήν θέλησιν πρός θεραπείαν τοῦ σχίσματος των, τό ὁποῖον ἐν προκειμένω ἔχει βασικάς Δογματικάς καί Κανονικάς αἰτίας.

ΠΡΟΤΑΣΙΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

Ἀγαπητοί, ἐπειδή τό θέλημα τοῦ ‘Αναστάντος Χριστοῦ εἶναι ἡ ‘Αγάπη, ἡ Εἰρήνη καί ἡ ἐν τῆ ‘Εκκλησία Του ἑνότης μας, ἡμεῖς ἐν συνεχείᾳ τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ μας καί τῶν ἐπ’ αὐτῆς ὑμετέρων ὑπεκφυγῶν (ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/311.2006 καί 3235/31.3.2006)

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕΝ

Ὅπως ἀναθεωρήσηστε τήν ἄχρι τοῦδε πορείαν σας καί ΔΕΧΘΗΤΕ ΕΝ ΑΓΑΠΗ καί ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ἐφ’ ὅλων τῶν θεμάτων ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΚΛΗΡΟΥ καί ΛΑΟΥ, καί ὁρίσετε ΣΕΙΣ τόπον καί χρόνον δι’ αὐτόν τόν θεάρεστον διάλογον ὄχι πρός ἀντιδικίαν, ἀλλά διά νά γίνη τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι νά ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους καί ἐν Ὁμονοίᾳ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ Πίστιν εἰς τήν Ἐκκλησιολογίαν καί ‘Αποστολικήν Διαδοχήν. Συνεχίζομεν διατελοῦντες ἐν ἀγάπῃ καί ἀγωνία Γνήσιος τῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας ‘Επίσκοπος.

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος»

.....

Θ΄. Η ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΗ «Β΄ ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ».

Ἐνῶ σᾶς ἀπεστέλλετο ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 412/20.4.2006 ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ μας εἰς τήν «Α΄ Κλῆσιν σας πρός ‘Απολογίαν» μου, Σεῖς, προφανῶς ὄντες ἐν συγχύσει καί κακοδαιμονία, μοί ἐπιστέλλετε τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3239/20.4.2006 «Β΄ Κλῆσιν προς ἀπολογίαν» μου! Δι αὐτῆς δυστυχῶς, προκύπτετε καί ὡς «ἀνοηταίνοντες», διότι ἐνῶ τήν ὡς ἄνω «Β’ Κλῆσιν» τήν γράφετε τήν 20ήν Ἀπριλίου καί προσδιορίζετε ὡς ἡμερομηνίαν «ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ» μου τήν Πέμπτην καί περί ὥραν 10ην τῆς 28 Ἀπριλίου, ὅμως ταύτην ἐπιστείλατε, μέσω COURIER, μόλις τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης 28^ης Ἀπριλίου, καί περί ὥραν 4^ην μ.μ., ἤτοι μετά 6 ὥρας, ἀφοῦ ἐξέπνευσεν ὁ χρόνος, ὁ ὁποῖος ἐν αὐτῆ προσδιωρίζετο πρός ἀπολογίαν μου! Προσοχή τήν ....... πράξιν σας αὐτήν δέν διωρθώσατε, καίτοι ὅ,τι καί ἄν σᾶς συνέβη, ὠφείλατε νά ἐπανορθώσετε. Ὡστόσον ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι ἡμεῖς αὐτήν τήν φοράν, οὐδόλως ἐλάβομεν ὑπ’ ὄψιν οὔτε τό περιεχόμενον αὐτῆς, οὔτε τό μεθύστερον τῆς ἀποστολῆς της, ὡς A PRIORI ΑΚΥΡΟΥ καί ΚΕΝΗΣ ἀπό πάσης ἀπόψεως.

Ι’. Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΥΦ’ ΗΜΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΥΜΩΝ

‘Ενῶ ταῦτα λαμβάνουν χώραν κατά Ἀπρίλιον 2006, ἡ ἐλαχιστότης μου τήν 21.9.2006 σᾶς ἀποστέλλει τήν ἐξ 25 σελίδων «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ...» τῆς ὑφ’ Ἡμᾶς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς ὑπέρ ποτε καί ἄλλοτε σήμερον χειμαζομένης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπί τῆς ὁποίας, μέχρι σήμερον, τηρεῖτε ἀνεπίτρεπτον σιγήν. Ἀντιθέτως μετά ἑπτάμηνον περίπου, ἀπό τήν ὡς ἄνω «Β΄ Κλῆσιν», ἐσπευσμένως προβαίνετε εἰς «Γ΄ Κλῆσιν προς ἀπολογίαν» μου «ἐνώπιον τοῦ συνοδικοῦ σας δικαστηρίου»!! (3243/7.10.2006), τό ὁποῖον, ὅπως γράφετε θά συνεδρίαζε τήν 10ην Νοεμβρίου 2006! Καί τοῦτο, τό ἐξ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΚΥΡΟΝ καί ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ χαρτίον σας, ὅπως καί τά δύο προηγούμενα, ὑπογράφονται ὑπό τῶν: α) «Πειραιῶς» Νικολάου, ἀντιποιουμένου τόν «Ἀρχιεπίσκοπον» καί β) Πρεσβυτέρου Δημητρίου Τσαρκατζόγλου, ἐπίσης ἀντιποιουμένου τόν «Ἀρχιγραμματέα»! Ἐπί τῆς ὡς ἄνω «Γ΄ Κλητεύσεως», καίτοι ἀκύρου καί ἀνυποστάτου, καί πάλιν διά τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 420/22.11.2006 ἐγγράφου μας σᾶς ἀπεστείλαμεν συνημμένως τά ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005, 412/20.4.2006 καί 418/21.9.2006 ἡμέτερα ἔγγραφα. ‘Επί πᾶσι τούτοις θερμῶς σᾶς παρακαλοῦμεν να παύσετε αὐτήν την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ συμπεριφοράν και νά ἐπιδείξετε στοιχειώδη σοβαρότητα, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἀναλάβητε τάς εὐθύνας σας ἐνώπιον Θεοῦ και τῆς Ἐκκλησίας Του.

ΜΕΡΟΣ Β΄

Η ΚΑΤΑΛΗΞΙΣ ΤΗΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ «ΑΜΑΡΤΥΡΟΥ»

Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ ‘Αδελφοί, ἡ ἱστορική Ὁμιλία τοῦ θεολόγου κ. ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν ἔτει 1997 δυστυχῶς συνέπεσεν μέ τά σχέδια τῶν ξένων Κέντρων (Φλωρινικῶν, Νεοημερολογιτῶν, Βασ. Σακκᾶ καί τῶν ἐγκαθέτων αὐτῶν) περί ἐνώσεώς σας μετά τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν πέντε μέσω δῆθεν ἑνός θεολογικοῦ διαλόγου, οὐσία δέ ἀήθους διπλωματίας. Δι’ αὐτοῦ τοῦ διαλόγου θά προσεποιεῖσθε τήν «κοινήν Ὁμολογίαν», ἐνῶ ἐν τῆ πράξει σιωπηρῶς θά ἀπεδέχεσθε τήν χειροθεσίαν, θά ἀπεκλείετο δέ καί ἡ οἱαδήποτε Κανονική ἀντιμετώπισις τοῦ ἀντιεκκλησιαστικοῦ - ἀντορθοδόξου καί καθαρά σατανικοῦ κινήματος τῶν πέντε. Ἡ ἕνωσίς σας (προδοσία) δέν θά ἐπανηγυρίζετο, ἀφοῦ θά ἐπεβάλετο ὕπουλα καί δόλια ἐν τῆ πράξει, καί «αἱ ὑπογραφαί θά ἔμενον ἄχρι καιροῦ εἰς τά συρτάρια»!

Αὐτός ἦτο καί παραμένει ὁ οὐσιαστικός λόγος τῶν ἀπό τοῦ 1997 σκευωριῶν, εἰς τάς ὁποίας ἀπό τό 1999, τόν πρωτεύοντα ρόλον ἐνέλαβεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί Ὑμεῖς ὅλοι, μέχρι τοῦ ΑΝΟΗΤΟΥ «ἀφορισμοῦ» σας κατά τοῦ θεολόγου ‘Ελ. Γκουτζίδη, τῶν κατά τοῦ Παν/του π. ‘Αμφιλοχίου διώξεων (Δικαστηρίων, ἀργίας μέχρι καί τῆς διαλύσεως τῆς ὑπ’ αὐτόν ‘Αδελφότητος), ἀλλά καί ἐναντίον μας μέχρι σήμερον.

Θά παραμείνουν ὅμως μεγάλα ἱστορικά σημεῖα τῆς προδοσίας σας, αἱ ληστρικαί Σύνοδοί σας κατά Φεβρουάριον 2002 καί 2003.Τήν μέν συνεδρίαν σας, κατά τήν 14/27 Φεβρουαρίου 2002, ἐσημάδεψεν τόσον ἡ ΑΝΟΗΤΟΣ πρᾶξις τοῦ «ἀφορισμοῦ» σας κατά τοῦ θεολόγου, ὅσον καί τό ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΟΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ τῆς ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου. Δι’ αὐτῆς, κατά σατανικόν δικολαβικόν τρόπον παρερμηνεύθη καί διεστράφη τό ὀρθόδοξον πνεῦμα καί γράμμα ὅλων τῶν Ἁγιογραφικῶν καί Πατερικῶν μαρτυριῶν, δι’ ὧν κατηλέγχθη καί συνετρίβη ἡ σκυεωρία περί «ἀμαρτύρου», καί ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ τό γεγονός ὅτι κατ’ αὐτήν ἐκηρύξατε ΑΙΡΕΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ, ἀλλά καί τό Τριαδολογικόν δόγμα κατελύσατε. Εἰς δέ τήν κατά τήν 5.2.2003 πολύ χειροτέραν Συνεδρίαν σας, ἔλαβε χώραν ἡ ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ ΠΡΑΞΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ὑπέρ τοῦ αἱρετικοῦ, βλασφήμου καί ματαιόφρονος «Πειραιῶς» Νικολάου, τόν ὀποῖον περιλούει τό 54/76 βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς. Ἡ ἀπό 5.2.2003 ματαιόφρων συνεδρίασί σας ἐσήμανε καί τήν ἐν χορῶ καθ’ ὑπαγόρευσιν - ἐντολήν τοῦ ἀντιχρίστου παλαιοημερολογιτικοῦ σας Οἰκουμενισμοῦ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΝ σας ἐπί τοῦ θέματος τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν ὑπό τάς γνωστάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἐδέχθη καί ἐπισήμως ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 8.10.1971 καί ἐπραγματοποίησε τήν 15.10.1971, καί τήν ὁποίαν μετά 33 ἔτη μετεποιήσατε καί ὡμολογήσατε ὡς ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ σας!!!

‘Εν προκειμένω ὅμως ὁ λόγος εἰδικώτερον ἐπί τῆς «Εἰσηγήσεως» τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου.

Α΄. ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ «ΑΜΑΡΤΥΡΟΥ»

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙ «ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ»

Εἰς τό κείμενον τῆς εἰσηγήσεως, τό ὁποῖον σᾶς ἔγραψαν ἄγνωστοί σας τύποι καί σᾶς εἰσηγήθη ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος τήν 14/27.2.2002, ἐκτός τῶν διαστροφῶν, παρερμηνειῶν καί λοιπῶν, τά ὁποῖα μετῆλθον διά νά ἐντυπωσιάσετε καί πλανήσετε, δέν ἐδίστασαν νά σᾶς παραθέσουν καί βλασφήμους αἱρετικάς διατυπώσεις, τάς ὁποίας ὅμως κατά τό κοινῶς λεγόμενον, τάς «ἐλούσθητε»!. Τοῦτο δέ διότι ἐν ὀνόματι τῆς ἐμπαθείας, τοῦ μίσους καί τῆς προδοσίας σας, ἔπρεπε νά «ἀφορίσετε» τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην. ‘Αντιλαμβάνεσθε εἰς ὁποῖον ἀδίκημα, εἰς ὁποίαν ἱερόσυλον αἰσχράν πρᾶξιν προέβητε τήν 14/27.2.2002, διά τήν ὁποίαν δυστυχῶς οὐδόλως ἐλέγχεσθε, δέν μετανοεῖτε καί δέν ἀνακαλεῖτε. ‘Ιδού αὗται, αἱ βλάσφημοι καί αἱρετικαί σας διατυπώσεις, ὅπως τάς ἐδημοσιεύσατε ὡς φρονήματά σας ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ καί ‘Εκκλησιολογικοῦ δόγματος: «Τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2001, λοιπόν, εἰς τήν Λάρισαν ὁ θεολόγος ‘Ελ. Γκουτζίδης ἐπιβεβαίωσε τραγικῶς ὅτι ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται ... Καί λέγω τοῦτο, διότι εἰς τήν Λάρισαν ξεκίνησε ἡ προσπάθεια νά μετατεθῆ σταδιακῶς ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τό κέντρον βάρους τῆς Θεολογικῆς τοποθετήσεως τοῦ κ. ‘Ελ. Γκουτζίδη ἀπό τό σημεῖον πού πράγματι εἶναι, τοῦ ἰσχυρισμοῦ δηλαδή ὅτι ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ἡ «πρώτη ἄναρχος ‘Εκκλησία» εἰς τό σημεῖον ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, θέσις διά τήν ὁποίαν οὐδέποτε κατεκρίθη ὁ ἀδ. Ἐλευθέριος. ‘Εκεῖνο δέ πού πραγματικῶς μᾶς ἐκπλήσσει εἶναι πῶς ἕνας ἐπιστήμων θεολόγος δέν μπορεῖ νά καταλάβη ὅτι χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξύ τῆς μιᾶς θέσεως, ἡ ὁποία εἶναι καί πατερικῶς μεμαρτυρημένη (ὑπό τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ) καί τῆς ἄλλης, ἡ ὁποία εἶναι ἀμάρτυρος καί σαφῶς δέν μπορεῖ νά εἶναι συνεπαγωγή τῆς πρώτης. Ἄλλο εἶναι νά ποῦμε ὅτι ἠ Ἐκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ Θεοῦ καί ἄλλο ὅτι ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι Ἐκκλησία. Δέν γνωρίζει ὁ θεολόγος ‘Ελ. Γκουτζίδης , ὅτι εἰς τήν περίπτωσιν τῆς Ἁγ. Τριάδος ἔχομε ἐκ φύσεως ἕνωσιν, λόγῳ τῆς ὁμοουσιότητος καί ἅρα εἶναι ἀδύνατο ἡ Ἁγία Τριάς νά εἶναι (χαρακτηρίζεται) ‘Εκκλησία, ἡ ὁποία ἐξ’ ὁρισμοῦ σημαίνει κλῆσι πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων; Δέν κατανοεῖ ὅτι ἄν δεχθοῦμε τήν Ἁγία Τριάδα ὡς ‘Εκκλησία προσβάλλεται τό ἀδιαίρετον τῆς Παναγίας Τριάδος, διότι τότε θεωρητικῶς εἶναι ἀνοικτόν τό ἐνδεχόμενον ὡς ‘Εκκλησία ἡ Ἁγία Τριάς νά ἦτο κάποτε χωρισμένη ἤ καί δυνατότης νά χωρισθῆ εἰς τό μέλλον». (Κ.Γ.Ο. ἀριθμ. τ. 287, Φεβρ. 2002, σελ. 51).

‘Επ’ αὐτοῦ κατ’ ἀρχάς παρατηροῦμεν, ὅτι καμμία ἀπολύτως προσπάθεια «μεταθέσεως τοῦ κέντρου βάρους τῆς θεολογικῆς ταύτης τοποθετήσεως» δέν ἐγένετο ποτέ, οὔτε θά γίνη. Ὁ θεολόγος ‘Ελ. Γκουτζίδης ἀπεκάλεσε τήν ἐν τῆ θείᾳ οὐσία κοινωνίαν ἀγάπης καί ἐνότητος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὡς «πρώτην Ἄναρχον καί αἰωνίαν Ἐκκλησίαν,...» καί ἐπ’ αὐτῆς τῆς διατυπώσεως σᾶς ἐδόθησαν Ἁγιογραφικαί καί Πατερικαί μαρτυρίαι. Διευκρινίσθη ὅτι ὁ χαρακτηρισμός οὗτος ὑπηγορεύθη εἰς τόν ὁμιλητήν ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι αὕτη ἡ κατ’ οὐσίαν Ἁγιοτριαδική κοινωνία καί ἑνότης ἀντανακλᾶ, εἰς τήν κατά χάριν ἐνότητα καί κοινωνίαν τῶν πολλῶν προσώπων ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησία Του, ἤτοι ἑνότητα ἑκάστου πιστοῦ μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἑνότητα μεταξύ των εἰς ἕν ὀργανικόν σῶμα. Σεῖς φέρεσθε μέν ὡς δεχόμενοι μέν τό ὅτι «ἡ ‘Εκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ», ἀπορρίπτετε ὅμως τόν χαρακτηρισμόν τοῦ ‘Αρχετύπου τῆς Εἰκόνος, ἤτοι τῆς Τριαδικῆς κοινωνίας καί ἑνότητος ὡς «’Εκκλησίας», καί καταλήγετε: «Ἄλλο εἶναι νά ποῦμε ὅτι ἡ ‘Εκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ Θεοῦ καί ἄλλο ὅτι ἠ Ἁγία Τριάς εἶναι ‘Εκκλησία», διότι εἰς μέν τήν Ἁγίαν Τριάδα ἡ ἑνότης καί κοινωνία εἶναι ἐκ φύσεως, ὡς ἐκ τοῦ ὁμοουσίου, καί ἄρα αὐτό, καθ’ ὑμᾶς, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ τόν χαρακτηρισμόν ὡς ‘Εκκλησίας τῆς Τριαδικῆς κοινωνίας καί ἑνότητος! Πρός ἐπίρρωσιν τούτου, διατυπώνετε τούς πλέον ἀντορθοδόξους καί βλασφήμους – αἱρετικούς συλλογισμούς,, διότι, ὅπως γράφετε «Ἐκκλησία ἐξ’ ὁρισμοῦ σημαίνει κλῆσι πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων»! Ἤδη, ἀγαπητοί, διεπράξατε τό πρῶτον θεολογικόν ‘Εκκλησιολογικόν ἀτόπημα, κηρύξαντες ταύτην τήν ἀπαράδεκτον «ἐξ’ ὁρισμοῦ» ἔννοιαν περί Ἐκκλησίας καί μάλιστα τήν προεκτείνατε καί εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα! Διότι ἀμέσως καταλήγετε ὀρθολογιστικῶ καί δικολαβικῶ τῶ τρόπῳ, εἰς τό συμπέρασμα καθ’ ὅ, «ἄν δεχθοῦμε τήν Ἁγία Τριάδα ὡς ‘Εκκλησία προσβάλλεται τό ἀδιαίρετον τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ἐπεκτείνετε τήν βλασφημίαν γράφοντες (ἔστω κατά ὀρθολογιστικήν δικολαβικήν ὑπόθεσιν - θεωρίαν), ὅτι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει «θεωρητικῶς εἶναι ἀνοικτόν τό ἐνδεχόμενον, ὡς Ἐκκλησία ἡ Ἁγία Τριάς νά ἦτο κάποτε χωρισμένη ἤ καί ἠ δυνατότης νά χωρισθῆ εἰς τό μέλλον». Ἄν, δηλαδή, καθ’ ὑμὰς, «ἡ ἐξ’ ὁρισμοῦ ‘Εκκλησία σας» ἦτο ἀδιαίρετος, τότε κατά τά λεγόμενά σας δέν θά ἀπεκλείετο νά χαρακτηρισθῆ καί τό ‘Αρχέτυπον Αὐτῆς ὡς ‘Εκκλησία! Μέ τό νά ἐκλαμβάνετε, ὅμως, τήν Ἐκκλησίαν ὑπό τήν «κυριολεκτικήν» «ἐξ’ ὁρισμοῦ» σημασίαν τῆς λέξεως, δηλαδή, ὡς «κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων»», σαφέστατα ὑπ’ αὐτήν τήν ἔννοιαν ἡ «ἐξ’ ὁρισμοῦ» ‘Εκκλησία σας, «ἦτο κάποτε χωρισμένη», ἐνῶ «ὑπάρχει και ἡ δυνατότης κάποτε νά χωρισθῆ εἰς τό μέλλον»! Αὐτόν τόν ἀπαράδεκτον, ὡς βλάσφημον και αἱρετικόν συλλογισμόν, ἐπεκτείνετε καί εἰς τἠν κατ’ οὐσίαν ἑνότητα και κοινωνίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἄν τῆς ἀποδοθῆ ὁ χαρακτηρισμός ὡς «’Εκκλησία». Οὕτω πως καταλήγετε εἰς το συμπέρασμα ὅτι αὐτή ἡ διατύπωσις προσβάλλει τό ἀδιαίρετον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὄχι, ἀγαπητοί, ὁ χαρακτηρισμός τῆς Τριαδικῆς κοινωνίας ὡς ‘Εκκλησίας δέν προσβάλλει το ἀδιαἰρετον (τά ἀνάρχως και κατ’ οὐσίαν ἀδιαίρετον), ἀλλά ὅλως τουναντίον, ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ὅτι κατά τό Ἀδιαίρετον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι καί τό Ἀδιαίρετον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦ ἀνωτέρω συλλογισμοῦ σας δύο τινά ἀδιανόητα ἐπιχειρεῖτε: Πρῶτον νά περάσετε τό κακόδοξον καί αἱρετικόν οἰκουμενιστικόν φρόνημα περί τοῦ Μυστηρίου τῆς ‘Εκκλησίας, καθ’ ὅ ἡ ‘Εκκλησία ἦτο κάποτε χωρισμένη καί ὑπάρχει ἡ δυνατότης κάποτε πάλιν νά χωρισθῆ, καί δεύτερον, τήν αἱρετικήν ταύτην περί ‘Εκκλησίας θεωρητικήν σας ὑπόθεσιν την ἀποδίδετε και εἰς το Ἀρχέτυπον Αὐτῆς, ἤτοι την Ἁγίαν Τριάδα. Ὁμολογοῦμεν ὅτι τοιαύτην ἐπινόησιν, ἔστω καί καθ’ ὑπόθεσιν, προκειμένου νά στοιχειοθετήσετε ψευδοκατηγορητήριον, μᾶς ἀφήνει ἀναύδους! Ναί μᾶς ἀφήνει ἀναύδους καί διά τόν λόγον αὐτόν καί κυρίως διότι τά ἀνωτέρω και ὡς ἁπλῆ σκέψις τοῦ λέγοντος, καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ὑποτιθέμενα καί νοούμενα, μαρτυροῦν ἀσέβειαν, βλασφημίαν, ἀθεολογησίαν καί πάντως χειρίστου εἴδους δικολαβίαν, διά συγκεκριμένην σκοπιμότητα.

Κατ’ ἀρχάς ἡ ‘Εκκλησία, ἀγαπητοί, εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν δέν εἶναι καί δέν νοεῖται, ὅπως Σεῖς τήν ἐννοεῖτε καί τήν ἐκφράζετε, δηλαδή «ἐξ’ ὁρισμοῦ», νοησιαρχικῶς - λογικῶς καί λεξικολογικῶς. Ἡ ‘Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ὁρίζεται εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, διότι δέν εἶναι «Ἐκκλησία τοῦ Δήμου τῶν Ἀθηναίων», τήν ὁποίαν κατόπιν κλήσεως (προσκλήσεως – καλέσματος) συνεκρότουν οἱ ‘Αθηναῖοι Ἄρχοντες, ἀπεφάσιζον περί τῶν κοινῶν καί κατόπιν πάλιν διέλυον αὐτήν εἰς τά ἐξ’ ὧν συνετέθη. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ ‘Εκκλησία εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν δέν ὁρίζεται οὕτω, καί δέν ἔχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑΝ σχέσιν ἤ προσέγγισιν πρός ἐκείνας τάς Ἐκκλησίας τοῦ Δήμου, οὔτε καί πρός τάς πάσης φύσεως σχισματικάς καί αἱρετικάς τοιαύτας, ὡς καί τάς Προτεσταντικάς «ἐκκλησίας», αἱ ὁποῖαι εἶναι καθαρῶς ἀνθρώπιναι ὀργανώσεις καί κατασκευάσματα τοῦ ἀντιδίκου Διαβόλου. Ἡ ‘Εκκλησία δέν εἶναι, ὅπως σεῖς φρονεῖτε καί κηρύσσετε, ὅτι «ἐξ’ ὁρισμοῦ σημαίνει κλῆσιν πρός ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων», διότι ποτέ δέν ἦτο διεσπασμένη εἰς διεστῶτα μέρη, οὔτε θά διασπασθῆ. Δέν ἦτο ποτέ διηρημένη, οὔτε θά διαιρεθῆ!. Τά πρίν διεστῶτα ἤ τά «ἀμφότερα», ἅτινα ἐγένοντο ΕΝ ἐν Χριστῶ, δέν ἦτο ἡ εἰς δύο διηρημένη ‘Εκκλησία, ἀλλ’ ἦσαν, οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ ‘Εθνικοί!! Αὐτά ἦσαν τά πρίν διεστῶτα. Βλέπετε παρακαλῶ και μόνον τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μόνον εἰς το Β΄ Κεφάλαιον τῆς προς ‘Εφεσίους ἐπιστολῆς του ἀπό τίν στίχον 14 και ἐξῆς. Ἐνανθρωπήσας ὁ Κύριος, Σταυρωθείς καί Ἀναστάς, Αὐτός ἵδρυσεν τήν ‘Εκκλησίαν καί ὡς ὁ Χριστός οὐδέποτε ἀποθνήσκει, ἀλλά ΖΗ εἰς τούς αἰῶνας οὕτω καί ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί ‘Αποστολική Εκκλησία ΖΗ ἀδιαιρέτως καί ἀδιασπάστως κατ’ ἀναλογίαν τῆς ἐν Χριστῶ εἰς τούς αἰῶνας Ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο ἐν Χριστῶ φύσεων. Ὡστόσον, ἡ κατά φύσιν ἕνωσις τῆς Ἁγίας Τριάδος δέν μιμεῖται, οὔτε ἔχει ὡς ἀρχέτυπον τό ἐν χρόνῳ ἀποκαλυφθέν μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ ὅλως τό ἀντίθετον. Ἡ κατά Χάριν ἐνότης καί κοινωνία ἐν τῶ σώματι τοῦ Χριστοῦ ἔχει ὡς ἀρχέτυπον τήν κατ’ οὐσίαν ἕνωσιν καί κοινωνίαν τῆς ‘Ανάρχου Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἐπινοηθείς ὑφ’ ἡμῶν, ἔστω ὑποθετικός νοησιαρχικός συλλογισμός, εἶναι ἀνόητος, ἐξ’ ὀρθοδόξου δέ ἀπόψεως ΑΚΡΩΣ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟΣ ὡς ΑΚΡΩΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ καί ΠΑΝΤΗ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ὅπως δέ πρέπει νά ἀντιλαμβάνεσθε, αὐτός ὁ συλλογισμός σας, καταλύει καί τό Τριαδολογικόν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα.

Ὅθεν, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τύπος καί εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ Τριαδικοῦ, δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθῆ ποτέ ὡς διηρημένη, οὔτε καί ὅτι θά διαιρεθῆ εἰς τό μέλλον, διά τόν λόγον ὅτι ἔχει κεφαλήν τόν ‘Αναστάντα Χριστόν, ἔχει ψυχήν τό Ἅγιον Πνεῦμα καί πληροῦται ὑπό τῆς Ἁγίας Τριάδος. Οὕτω δυνάμεθα νά λέγωμεν ὅτι ἐν τῆ Ἐκκλησία ἐνυπάρχει ἤ συνυπάρχει τό Χριστολογικόν καί τό Τριαδολογικόν δόγμα, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί διά τόν λόγον, ὅτι ἐν τῶ Χριστῶ κατοικεῖ πᾶν το πλήρωμα τῆς Θεότητος (Κολ. β, 9). Ὡστόσον ἐπιβάλλεται νά προσθέσω ὅτι τά ἀσθενῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὡς σεσηπότα αὐτά ἀποβάλλονται, ἤ ὅταν ὑπό αἱρετικῶν προκαλοῦνται ὠργανωμένα σχίσματα καί αὐτοαποκόπτονται, αὗται αἱ σχισματικαί ὀργανώσεις «ἐκκλησίαι», ὄχι ἁπλῶς δέν εἶναι ὅπως αὐτοαποκαλοῦνται, ἀλλά καί οὐδεμίαν ναί, ἀπολύτως ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέσιν ἔχουσι πρός τό ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, πολλῶ δέ μᾶλλον, δέν προκαλοῦν ΔΙΑΙΡΕΣΙΝ τῆς ‘Εκκλησίας. Τά φρονήματά σας φρονεῖ καί διδάσκει μόνον ὁ Ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός καί ἐσχάτως καί ὁ ἰδικός σας παλαιοημερολογιτικός τοιοῦτος.

Παρακαλῶ εἰς τό σημεῖον αὐτό νά παραθέσω καί ἕν ἀπόσπασμα ἑνός Νεοημερολογίτου διά νά διδαχθῶμεν τήν σχέσιν Τριαδολογίας καί Ἐκκλησιολογίας. Ὁ π. Γεώργιος Δράγας εἰς τόν 14^ον τόμον τοῦ 1982, ἀριθμ. τ. σελ. 326 τῆς «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ» γράφει: «Ἡ φύση τῆς Ἐκλκλησίας πρέπει νά κατανοηθεῖ μέ βάση τό γεγονός ὅτι εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ἡ θεμελιώδης βάση καί πηγή τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας. Σάν τέτοια ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εἰκόνα καί ἡ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Αὕτη ἡ ὕπαρξη κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση τῆς Εὐλογημένης Τριάδος, συνιστᾶ τόν τρόπο τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας, πού πραγματικά ἀποκαλύπτει τή φύση της. Μέ τό νά ὑπάρχη κατά Θεό ἀντανακλᾶ ἡ Ἐκκλησία στό κτιστό ἐπίπεδο τῆς ὑπάρξεως τήν ἑνότητα στήν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι ἔχει ἀπό τήν φύση του ὁ Θεός δίδεται στήν Ἐκκλησία μέ τή χάρη. Ἡ χάρη τῆς Τριάδος εἶναι τό ἀρχικό σημεῖο γιά τήν κατανόηση τῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως τῆς ἐνότητάς της στήν πολλαπλότητα. Ἡ Ἁγία Τριάς ἔχει μία ζωή καί μία οὐσία. Παρόμοια ἡ Ἐκκλησία παρουσιάζει μία παράλληλη πολλαπλότητα προσώπων στήν ἑνότητα τῆς ζωῆς καί τῆς οὐσίας. Ἡ διαφορά μεταξύ Θεοῦ καί Ἐκκλησίας εἶναι ὄτι στόν Πρῶτο ἡ πολλαπλότητα στήν ἐνότητα εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐνῶ στή δεύτερη αὐτό εἶναι μόνον μετοχή καί μέθεξη στήν ἀλήθεια. Στήν Πατερική γλῶσσα τό πρῶτο εἶναι «οὐσία», ἐνῶ τό δεύτερο εἶναι «μετουσία». Ἔτσι λοιπόν ἡ ἑνότητα τῶν τριῶν θείων Προσώπων στή ζωή καί τήν οὐσία εἶναι τό πρωτότυπο τῆς ἑνότητας τῶν προσώπων τῆς Ἐκκλησίας στή ζωή καί στήν ὕπαρξη, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγει στήν προσευχή Του γιά τήν ‘Εκκλησία, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν΄ ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν». Τό σημεῖον τῆς ἑνότητας εἶναι προσωπική ἐμπεριχώρηση μέ βάση τήν κοινή φύση καί ἀγάπη καί οὐχί καθυπόταξη. Πρῶτα – πρῶτα λοιπόν ἡ Ὀρθόδοξη Τριαδολογία, βασισμένη στήν χάρη τῆς Τριάδος, προσφέρει τίς βασικές ὀντολογικές κατηγορίες γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, μετοχή στήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ».

Ἐν κατακλεῖδι μετά τά ἀνωτέρω ἔχομεν νά σᾶς εἴπωμεν ὅτι εἶναι δικαίωμά σας νά εἴπητε, (ὅπως ἄλλωστε εἶπον καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ὁ Φλωρίνης) ὅτι δέν δέχεσθε πλέον τήν ‘Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὄχι ὅμως καί νά ὑποκρίνεσθε καί ἐξαπατᾶτε τούς ἁπλοῦς χριστιανούς. Δέν ἔχετε δικαίωμα νά σκευωρῆτε, νά μισῆτε, νά εἶσθε δοῦλοι τοῦ κάθε Οἰκουμενιστικοῦ Κέντρου, Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ, νά ὑπονομεύετε τήν Ἐκκλησίαν, διότι «σκληρόν ἐστί πρός κέντρα λακτίζειν», διότι εἶσθε πολλῶ χείρονες καί αὐτῶν τῶν συνειδητῶν καί σκληροτραχήλων ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν.

Β΄ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΣΑΣ ΠΕΡΙ «ΑΜΑΡΤΥΡΟΥ» ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΩΝ – ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ ΣΑΣ

Ὅσον δέ διά τήν κατηγορία σας περί «ἀμαρτύρου» σᾶς ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόιγου: «Δέν θά ὁμιλήσω, διά τήν πρώτην ἄναρχον καί αἰωνίαν ‘Εκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἐνότης τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...», σᾶς ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΩΣ, ὅτι, καί Ἁγιογραφικῶς καί Πατερικῶς, μεμαρτύρηται πληθωρικῶς, ἀλλ’ ὑμεῖς, ὅλας τάς Ἁγιογραφικάς καί Πατερικάς μαρτυρίας, τάς ἐν τῶ θεολογικῶ Ὑπομνήματι καταγεγραμμένας, τάς διεστρέψατε, τάς ἐκακοποιήσατε καί τάς παρηρμηνεύσατε αὐθαιρέτως. Τοῦτο δέ σαφῶς ἐπί τῶ σκοπῶ νά συκοφαντήσετε, νά διώξετε καί νά ἐξοντώσετε πρόσωπα ἐπί τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας τῶν ὁποίων ἐν πολλοῖς σκοντάπτουν τά σχέδια καί οἱ στόχοι τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ σας Οἰκουμενισμοῦ, τά σχέδια καί οἱ στόχοι τῆς προδοσίας σας. ‘Εν προκειμένῳ ἕν μόνον σᾶς δηλοῦμεν δι’ ἄλλην μίαν φοράν, ὅτι σᾶς ἀγαπῶμεν ὡς θανασίμως τετραυματισμένα καί ἀποβεβλημένα μέλη καί προσευχόμεθα νά εἰσέλθετε εἰς τό πανδοχεῖον, τήν Ἐκκλησίαν διά νά σᾶς περιποιηθῆ Αὕτη καί ἀποφύγετε τελικῶς τόν αἰώνιον θάνατον. Καί ὡς ἄνθρωπος καί ὡς ‘Αρχιερεύς καί μέχρι πρό τινος καί ὡς ἐν Χριστῶ ‘Αδελφός παραμένομεν ἀνοικτοί, προσευχόμενοι καί δεόμενοι ὑπέρ Ὑμῶν, ἐνῶ ὡς γνωστόν ὅλα τά βλάσφημα καί ἀντικανονικά κατεδικάσαμεν καί ἀνεθεματίσαμεν τρίς.

Ἐπειδή ἡ ἀπό 14.2.2002 «Εἰσήγησις» τοῦ «Πειραιῶς» κ. Νικολάου Μεσσιακάρη, ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΕΙ τήν ἀπό τό 1997 συλληφθεῖσαν σκευωρίαν τῶν προμνημονευθέντων, καί ἐπειδή δι’ αὐτῆς ἐπεχειρήθη ἡ χειρίστη διαστρέβλωσις καί παρερμηνεία τῶν Ἁγιογραφικῶν καί Πατερικῶν χωρίων, ἅτινα τῶ ὄντι ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΙ τήν διατύπωσιν ὡς οὖσαν ἐν τῶ Πνεύματι καί γράμματι τῆς Ὀρθδοξίας, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καί ἵνα μή συνεχίση ὁ ἀντίδικος διάβολος νά πλανᾶ καί συλλαγωγῆ τούς ἁπλούς πιστούς χριστιανούς, δέν ἀπαξιοῦμεν ἀλλά συνεχίζομεν τήν «’Απολογίαν» μας, κατά τό «δεῖ διδόναι λόγον παντί τῶ αἰτοῦντι», ἀκόμη καί εἰς κακοπροαιρέτους κατηγόρους:

Γ) ΔΙΕΣΤΡΕΨΑΤΕ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ!

Εἰς τά δημοσιευμένα Πρακτικά τῆς Συνόδου σας τῆς 14/27.2.2002, (Κ.Γ.Ο. Φεβρουαρίου 2002), ἐπί τῆς Ἁγιογραφικῆς μαρτυρίας τοῦ Κυρίου (‘Αρχιερατική προσευχή), παρατηρεῖτε ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης γράφει: «Ὁ Κύριος πρῶτος κηρύσσει ὅτι ἡ ἑνότητα καί κοινωνία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μελῶν τοῦ ἰδικοῦ Του σώματος θά εἶναι «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν, πρός τήν πλήρη καί τελείαν κοινωνίαν καί ἐνότητα ἀγάπης τῆς Ὁμοουσίου καί Τρισυποστάτου Θεότητος, θέτει τήν Ἁγιοτριαδικήν κοινωνίαν καί ἐνότητα ὡς ΠΡΟΤΥΠΟΝ τῆς κοινωνίας τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι τό ἰδικόν Του Σῶμα» (Κ.Γ.Ο., Φεβρ. 2002, σελ. 53-54). Καί διευκρινίζετε ὅτι ὁ θεολόγος μέ τά ἀνωτέρω: «ἀναφέρεται εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἐκ τῆς ‘Αρχιερατικῆς του προσευχῆς εἰς τό κατά ‘Ιωάννην Εὐαγγέλιον (Κεφ. ΙΖ, στ. 20-21) «Οὐ περί τούτων δέ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πεπιστευκότων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί καγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν...» καί ἀμέσως γράφετε: «Ὁ Ἐλ. Γκουτζίδης ὑποστηρίζει ὅτι ἐκ τοῦ συγκεκριμένου ἀποσπάσματος τῆς ‘Αρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου, συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ἡ «ἑνότητα καί κοινωνία τῶν μελῶν τῆς ‘Εκκλησίας» εἶναι «κατ’ εἰκόνα καί κατ’ ὁμοίωσιν» πρός τήν... κοινωνίαν καί ἑνότητα ἀγάπης τῆς Ὁμοουσίου καί Τρισυποστάτου Θεότητος! Τό συμπέρασμα ὅμως αὐτό εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετο καί ἀστήρικτο, διότι : α) ἐνῶ ἡ κοινωνία καί ἐνότητα τῶν πιστῶν μέ τόν Θεόν εἶναι «κατ’ ἐνέργειαν» καί «κατά χάριν»», ἡ κοινωνία καί ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι κατ’ οὐσίαν... β) «Η ‘Εκκλησία μᾶς διδάσκει διά τήν «κατ’ εἰκόνα καί Ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργίαν τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ὅμως καί διά τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τῆς ἑνότητος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τῶν ἀνθρώπων. καί γ) Τό «καθώς» τοῦ Εὐαγγελίου ... δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνεται κυριολεκτικῶς...» (Αὐτόθι σελ. 54). Μέ τά ἀνωτέρω σαφῶς φρονεῖτε καί κηρύσσετε τά κάτωθι:

Πρῶτον ὅτι ἡ κοινωνία καί ἑνότητα τῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία δέν εἶναι κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τῆς Τριαδικῆς τοιαύτης» (!). ‘Επ’ αὐτοῦ ἐρωτᾶσθε τό «ἵνα πάντες ἕν, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί» ποῦ ἀλλοῦ ἀναφέρεται, ἄν δέν ἀναφέρεται εἰς τήν κατ’ οὐσίαν ἑνότητα καί κοινωνίαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί εἰς τήν τοιαύτην κατά Χάριν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ των. Παραλογίζεσθε ἤ εἶσθε ἐντελῶς ἐσκοτισμένοι; Καί διά νά προκύψη κραυγαλέα ἡ ἐπιχειρημετολογία σας, ἰδού τί γράφετε εἰς τήν ἐπομένην σελίδα ἀκριβῶς διά τό θέμα αὐτό ἀναφερόμενοι εἰς τόν Ἅγιον Μάξιμον: «’Εκ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ὁ κ. Γκουτζίιδης ἐπικαλεῖται τά ὅσα ἀναφέρει ὁ ἅγιος εἰς τό ἔργον του «Μυσταγωγία» (Α΄ Κεφ.), ὅπου ὅμως πουθενά δέν γίνεται λόγος περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς Ἐκκλησίας ἀλλά περί τῆς ‘Εκκλησίας ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ»! Λοιπόν, ἡ ἐν τῆ ‘Εκκλησίᾳ ἑνότης καί κοινωνία εἶναι κατ’ εἰκόνα τῆς κατ’ οὐσίαν ἐν τῆ Τριαδικῆ Θεότητι ἤ δέν εἶναι; Καί ἐφ’ ὅσον ἀσφαλῶς εἶναι, τότε ποῦ ἀναφέρεται ἤ τί εἶναι αὐτό ἐκ τῆς ἁγίας Τριάδος τό ὁποῖον ἀντανακλᾶ εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἄν δέν εἶναι ἡ ἑνότης καί Κοινωνία; Καί ἄν ‘Εκκλησία εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ κατ’ ἐνέργειαν καί κατά Χάριν ἑνότης καί κοινωνία τῶν πολλῶν πιστῶν, κατ’ ἀναλογίαν τῆς κατ’ οὐσίαν τοιαύτης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποῦ εἶναι τό πρόβλημα, ἐάν καί τό πρότυπον τῆς Εἰκόνος, ἤτοι ἡ κατ’ οὐσίαν ἑνότης καί Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χαρακτηρισθῆ ὡς «Ἐκκλησία» ἵνα τονισθῆ καί συνειδητοποιηθῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία σημαίνει καί εἶναι μυστική κατά χάριν καί ἐνέργειαν ἑνότης τῶν πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ των, κατά τήν πρότυπον τῆς τοιαύτης τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Διά νά ἐπιβάλλετε τήν διαστροφήν σας ἐπιχειρηματολογεῖτε λέγοντες ὅτι: «α) ‘Ενῶ ἡ κοινωνία καί ἑνότητα τῶν πιστῶν μέ τόν Θεόν (σ.σ. καί μεταξύ των) εἶναι «κατ’ ἐνέργειαν» καί «κατά χάριν», ἡ κοινωνία καί ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι κατ’ οὐσίαν...» (Ἀὐτόθι σελ. 54), καί ἐπάγεσθε καί ἔτερα ὅμοια! ‘Επ’ αὐτῶν ἐρωτᾶσθε: Ποῖος, ἀγαπητοί κατήγοροι, ἐταύτισεν τήν «κατ’ οὐσίαν» ἑνότητα τῆς Τριαδικῆς Θεότητος πρός τήν «κατ’ ἐνέργειαν» καί «κατά χάριν» τῶν πιστῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία; Πόθεν ἐλάβετε τήν ἐξουσίαν νά κάμετε τοιαύτας δικολαβικάς – καταχρηστικάς διατυπώσεις; Δέν καταλαβαίνετε ὅτι οὕτω κατελέγχετε πρωτίστως τούς λόγους τοῦ Κυρίου ὡς «κακοδοξίαν», διότι καθ’ ὑμᾶς ἀφοῦ καί ὁ Κύριος δέν διευκρινίζει εἰς τήν προσευχήν του πῶς ἐννοεῖ ἤ πῶς χρησιμοποιεῖ τήν λέξιν «καθώς», πάλιν λέγω κατά τά λεγόμενά σας, «ἔκαμε λάθος» καί ὁ Κύριος, διό ἤλθατε Σεῖς, ὦ δυστυχεῖς, διά νά ὑποστηρίξετε τά περί δῆθεν «ἀμαρτύρου», νά τόν κατελέγξητε καί νά τόν διορθώσητε μέ τήν τήν κακόβουλον καταχρηστικήν σας «διευκρίνισιν», νομίζοντες ὅτι καί οὕτω πως θά ἀκυρώσητε τήν μαρτυρίαν καί σκευωρήσετε κατά τοῦ θεολόγου. ‘Ετολμήσαμε πάλιν τά ἀνωτέρρω τολμηρά διά νά ἀντιληφθῆ κάθε λογικός καί ἐλεύθερος ἄνθρωπος, πόσον ἀδίστακτοι εἶσθε.[8] Διότι ποῖος πάλιν σᾶς εἶπεν, ἤ πόθεν προκύπτει ὅτι ὁ θεολόγος ταυτίζει καί ἐξισώνει τάς δύο κοινωνίας καί εἰ θέμις εἰπεῖν καί τάς δύο «Ἐκκλησίας»; Καί ἐκεῖνοι μέν οἱ ἀσυνείδητοι καί ἄθλιοι συντάκται δέν ἐδίστασαν νά σᾶς διατυπώσουν ταῦτα, διότι ἀπό δεκαετιῶν «προσκρούουν τῶ ἀκρογωνιαίῳ λίθῳ» πολεμῶντες τήν Ἐκκλησίαν, Σεῖς ὅμως διατί ὡμοιώθητε αὐτοῖς, ἀλλά καί ὑπερέβητε αὐτούς;

Ἕτερον ἐπιχείρημά σας:«β) Ἡ ‘Εκκλησία μᾶς διδάσκει διά τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ δημιουργίαν τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι ὅμως καί διά τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων...., Πάλιν ἀντιφάσκοντες πρός ἑαυτούς, ἀπορρίπτετε ὅτι ὁ Κύριος εἶπεν ἐν τῆ προσευχῆ του νά εἶναι ἕν οἱ μαθηταί του καί ὅλοι οἱ πιστοί, καθώς» εἶναι ΕΝ ὁ Υἱός ἐν τῶ Πατρί καί ὁ Πατήρ ἐν τῶ Υἱῶ; Συνειδητοποιῆτε τί ἠρνήθητε, τί ἀπερρίψατε; Μᾶλλον συνειδητοποιεῖτε ὅτι ἐπεράσατε καί ‘Αρείους καί ὅλους τούς αἱρετικούς καί αὐτούς τούς Οἰκουμενιστάς; Συνεχίζοντες ὅμως τήν ΆΝΤΙΦΑΣΙΝ σας γράφοντες ὅτι εἰς τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ἀπό τό ἔργον του «Μυσταγωγία», τήν ὁποίαν ἐπικαλεῖται ὁ θεολόγος εἰς τό ἴδιον θεολογικόν του Ὑπόμνημα:«πουθενά δέν γίνεται λόγος περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς ‘Εκκλησίας, ἀλλά περί τῆς Ἐκκλησίας ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Ἕτερον ἑκάτερον» καί συνεχίζετε: «Καί τοῦτο μάλιστα ὑπό τήν ἔννοιαν ὅτι, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τύπος καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, «ἐπειδή μιμεῖται τήν ἐνέργειαν ἐκείνου, ... ὁ ὁποῖος συνδέει μέ τήν πρόνοιά Του τό ἕνα μέ τό ἄλλο καί μέ τόν ἑαυτόν Του». Λοιπόν τί φρονεῖτε τελικῶς; Διατί ἐν προκειμένω πρῶτον ἀπορρίπτετε τήν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ἑνότητα τῆς ‘Εκκλησίας πρός αὐτήν τῆς Τριαδικῆς, καί κατόπιν δέχεσθε μετά τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τύπος καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Εἶναι κατ’ εἰκόνα κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τῆς Τριαδικῆς καί ἡ κατά χάριν κοινωνία καί ἐνότης τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἤ δέν εἶναι;

Εἰς τήν ἐν λόγῳ ἀντίφασιν προσθέτετε καί ὅτι «τό «καθώς» τοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀποσπάσματος ... δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνεται κυριολεκτικῶς, διότι ... δέν ὑπάρχει πραγματική ἀναλογία μεταξύ τῆς κατ’ οὐσίαν ἐνώσεως καί κοινωνίας τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῆς κατά Χάριν καί ἐνέργειαν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δέν ὑπάρχει ὁμοιότης μεταξύ κτιστῶν καί ἀκτίστων» (Αὐτόθι σελ. 54). Ποῖος πάλιν σᾶς εἶπεν ἤ πόθεν ἐξάγετε τό συμπέρασμα σας ὅτι ὁ θεολόγος ‘Ελ. Γκουτζίδης ὅλα τά ἐκλαμβάνει δῆθεν κυριολεκτικῶς (!) καί ἐξισώνει τό κτιστόν πρός τό ἄκτιστον! Τεσσαράκοντα ἔτη παρακολουθεῖτε τήν θεολογίαν του, τά πιστεύω καί φρονήματά του καί τώρα ἀμφισβητεῖτε πῶς ἐκλαμβάνει τό «καθώς; Πῶς νά σᾶς χαρακτηρίση κανείς καί δι’ αὐτήν τήν τόλμην σας; Καθ’ ἡμᾶς, ἀγαπητοί, δι’ αὐτῶν τῶν διαστροφῶν προκύπτετε ἐκτός τοῦ ὅ,τι ὁ καθείς λογικῶς σκεπτόμενος μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ, καί ὡς ἐντελῶς ἄσχετοι ἤ ... καί ὡς ἐντελῶς ἄπιστοι. ‘Εφ’ ὅσον λοιπόν θἐλετε «ἀπολογίαν», ἐφ’ὅσον ζητεῖτε, ἔστω καί κακοπροαιρέτως λόγον, ἰδού τόν ἔχετε ... Ὅμως οὐαί ὑμῖν, ἄν δέν προλάβετε νά μετανοήσετε καί νά ἀποκαταστήσετε ὅσα διά τόν ἀντίχριστον Οἰκουμενισμόν σας ἐξωθῆσθε νά κηρύσσετε! ...

Δεύτερον, θέτετε τό ἀνόητον μᾶλλον πονηρόν ἐρώτημα, ὅπως παλαιότερον ὁ ἐγκάθετος τῶν Φλωρινικῶν καί ἐνδεχομένως ὄχι μόνον αὐτῶν, ἤτοι ὁ Δημ. Κάτσουρας ἠρώτησεν, «εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος ποῖος εἶναι ὁ καλῶν καί ποῖοι οἱ καλούμενοι»[9], οὕτω καί πάλιν ὁ ἴδιος καί οἱ συνεργάται του, ἔγραψαν εἰς τήν «εἰσήγησίν» σας:β «...ὁ κ. Γκουτζίδης ὑποστηρίζει ὅτι «ἡ Ἁγιοτριαδική κοινωνία εἶναι πλήρης, τελεία, σταθερά, ἀνεξέλικτος, ἀπερινόητος, ἀπερίγραπτος καί ἀνέκφραστος, ἐνῶ ἡ κοινωνία τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐξελικτική καί προοδευτική, βαίνουσα συνεχῶς «πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν» αὐτῆς τῆς Τριαδικῆς. Ἡ ἁγιοτριαδική ἑνότητα καί κοινωνία εἶναι τό Α καί τό Ω, ἐνῶ ἡ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία συνεχής πορεία ἐκ τοῦ Α πρός τό Ω»! Τά ἀνωτέρω χαρακτηρίζετε ὡς δῆθεν «πρωτοφανῆ βλασφημίαν» τοῦ θεολόγου, ἐνῶ θέτετε ὡς συμπέρασμα καί τό ψευδές δίλημμα: «Δηλαδή εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν ὅταν ἡ πορεία ὁλοκληρωθῆ, κατά τά γραφόμενα τοῦ κ. Γκουτζίδη, θά ἐξομοιωθῆ πλήρως ἡ κοινωνία τῶν πιστῶν μέ τήν Κοινωνίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος! ...».

Προσοχή, δέν ἐρωτᾶτε ἀνωτέρω, ἀλλά ἀποφαίνεσθε θαυμαστικῶς διά λογαριασμόν τοῦ κ. Γκουτζίδη! Ὦ τῆς κακότητος, διότι τήν ἀπάντησιν εἰς τό ἐν λόγῳ ψευδοδίλημμά σας, «Ὅταν ἡ πορεία θά ὁλοκληρωθῆ, τότε εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν θά ἐξομοιωθῆ πλήρως ἡ κοινωνία τῶν πιστῶν μέ τήν κοινωνίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος...», τήν ἔχομεν δεδομένην καί σᾶς τήν ὑπενθυμίζομεν. «Ὅταν θά ὁλοκληρωθῆ αὐτή ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας», δέν θά ἐξομοιωθῆ κατ’ οὐσίαν τό κτιστόν πρός τό ἄκτιστον, ἀλλά τότε θά φθάσωμεν εἰς τήν κατά χάριν θέωσιν! Τότε θά ἔχη ὁλοκληρωθῆ ὁ σκοπός - ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι: «πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἀγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἐνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδιασκαλίας, ἐν τῆ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρός τήν μεθοδείας τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δέ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός, ἐξ οὗ πᾶν τό σῶμα συναρμολογούμενον καί συμβιβαζόμενον διά πάσης ἀφῆς τῆς ἐπιχορηγίας ΚΑΤ’ ΕΝΕΡΓΕΙΑΝ ἐν μέτρῳ ἑνός ἑκάστου μέρους τήν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομήν ἑαυτοῦ ἐν ἀγάπῃ» (‘Εφες. Δ, 11-16).

Ὅταν λοιπόν «ὁλοκληρωθῆ» αὐτή ἡ πορεία, ὅταν «αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα», τότε δέν θά εἴμεθα νήπιοι, δέν θά κλυδωνιζώμεθα, ... καί θά ἀληθεύωμεν ἐν ἀγάπῃ! Τότε, ἐπαναλαμβάνομεν, θά φθάσωμεν εἰς τήν κατά χάριν καί κατ’ ἐνέργειαν θέωσιν καί θείαν μέθεξιν. Τότε ἡ κατ’ ἐικόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου θά κατστῆ πραγματικότης διά καί ἐν τῆ Ἐκκλησία! Εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν τό κτιστόν δέν θά ἐξομοιωθῆ ἐξισωτικῶς οὔτε οὐσιαστικῶς πρός τόν ὑπερούσιον Θεόν. Ὡστόσον πρέπει νά μή μᾶς διαφεύγη τῆς προσοχῆς ὅτι ὅταν ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἡ πορεία τοῦ πληρώματος Αὐτῆς φθάση εἰς τό Ω, τότε ὦ τότε, θά ἔχωμεν ἐπίγνωσιν ὅτι εὑρισκόμεθα ὄχι εἰς τό Ω, ἀλλά εἰς τό Α. Τώρα δυστυχῶς προκύπτομεν ἐκ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς ὡς παντελῶς ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ Ἐκκλησιολογικῶς καί διεστραμμένοι! Θά ἠδυνάμεθα νά γράψωμεν πλεῖστα ὅσα, ἐν προκειμένῳ ὅμως ἀρκετά ταῦτα πρός ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ ΜΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ καί ἐν τῃ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ!

Τρίτον ἐπί τῆς μαρτυρίας τοῦ Κλήμεντος ‘Αλεξανδρείας παρατηρεῖτε ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης παραθέτει ἐν συνεχείᾳ ἕνα χωρίον τοῦ Κλήμεντος τοῦ ‘Αλεξανδρέως, ὅπου καί πάλιν ἀναφέρεται ἡ Ἐκκλησία ὡς εἰκών τῆς Οὐρανίου Ἐκκλησίας. «Ὁ ‘Εκκλησιαστικός συγγραφεύς τοῦ β΄ αἰῶνος, ὁ περιώνυμος Κλήμης ὁ ‘Αλεξανδρεύς γράφει: «Σπεύσωμεν εἰς σωτηρίαν ἐπί τήν παλιγγενεσίαν, εἰς μίαν ἀγάπην συναχθῆναι οἱ πολλοί, κατά τήν τῆς μοναδικῆς οὐσίας ἕνωσιν» καί πάλιν: «Εἰκών δέ τῆς οὐρανίου Ἐκκλησίας ἡ ἐπίγειος, ὅπερ εὐχόμεθα καί ἐπί τῆς γῆς γενέσθαι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῶ». (Κλήμεντος ‘Αλεξανδρείας α) Λόγος Προτρεπτικός πρός ?Ελληνας, PG 8 σελ. 200β καί β) Λόγος Δ τῶν Στρωματέων, Αὐτόθι σελ. 1277Β). ‘Ενταῦθα, ἐνῶ πολύ ὀρθῶς σχολιάζεται ἡ δευτέρα ρῆσις τοῦ συγγραφέως τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, ὅμως τήν πρώτην: «Σπεύσωμεν εἰς σωτηρίαν ἐπί τῆν παλιγγενεσίαν εἰς μίαν ἀγάπην συναχθῆναι οἱ πολλοί, κατά τήν τῆς μοναδικῆς οὐσίας ἕνωσιν», τήν συσκοτίζετε καί τήν διαστρέφετε μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι «καί «έδῶ» τό «κατά», ὅπως προηγουμένως τό «καθώς» (σ.σ. τοῦ Κυρίου) «δέν ἔχουν κυριολεκτικήν σημασίαν, διότι τότε θά ἐθεωρεῖτο τό ὁμοούσιον τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς τό χαρακτηριστικόν γνώρισμα καί τῆς ‘Εκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῶν πιστῶν». ‘Ερωτᾶσθε, ἀγαπητοί, ἔχετε ἐπίγνωσιν τί ἀνωτέρω κάμνετε; Πρῶτον συνεχίζετε τήν ἐπίθεσιν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά παντός, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τούς ὅρους «καθώς» καί «κατά», λέγοντες ὅτι αἱ λέξεις αὗται χρησιμοποιοῦνται οὐχί κυριολεκτικῶς! Ποῖος, ὅμως, σᾶς ἐπαναλαμβάνομεν, εἴτε τάς λέξεις «καθώς» καί «κατά» ἤ καί τόν ὅρον «‘Εκκλησίαν» καί τήν παράγωγον μετοχήν «Ἐκκλησιάσασα» τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τάς ἐχρησιμοποίησε ἤ τάς ἠννόησε κυριολεκτικῶς ἐν τῆ Ἁγία Τριάδι; Πρός τί πάλιν αὕτη ἡ δικολαβική διευκρίνισις; Ἁπλούστατα διά νά ψευδοκατηγορήσετε ὅτι ἡμεῖς δῆθεν θεωροῦμεν τό ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ τῆς Ἁγίας Τριάδος «ὡς τό χαρακτηριστικόν γνώρισμα καί τῆς ‘Εκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῶν πιστῶν, ὅπερ, ὅπως ἀποφαίνεσθε, ἄτοπον».

Συνειδητοποιεῖτε εἰς ποίαν «ἀτοπίαν» περιεπέσατε καί μέ τήν ἀνωτέρω διατύπωσίν σας; Διακηρύσσετε ὅτι ἐν τῶ ΕΝΙ ΣΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ δέν ὑπάρχει ΟΜΟΟΥΣΙΟΤΗΣ! Ὄχι, ἀγαπητοί, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καίτοι ἀποτελεῖται ἀπό ἀναρίθμητα πλήθη κτιστῶν προσώπων, πλήν ὅμως ταῦτα ἀποτελοῦν τό κατά χάριν καί ἐνέργειαν ἕν ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ καί ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ναί, ἀγαπητοί, «χαρακτηριστικόν γνώρισμα καί τῆς ‘Εκκλησιαστικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῶν πιστῶν» εἶναι ὅτι οὗτοι «συντάσσονται εἰς μίαν ἀγάπην οἱ πολλοί κατά τήν τῆς ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΕΝΩΣΙΝ», νοουμένης, ὁμολογουμένης καί κηρυσσομένης ὅμως ταύτης ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΩΣ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΝ, ἐν Χριστῶ καί Ἁγίῳ Πνεύματι.

‘Ιδού, ἀγαπητοί, ἐν πάση δυνατῆ συντομία καί ἐπ’ αὐτῆς τῆς «κατηγορίας» σας ἡ ἐμή Ἀπολογία! Τί θά κάνετε; Θά παραμείνετε ἀμετανόητοι ἤ θά ἀγαπήσετε καί θά συνομολογήσωμεν καί ταύτην τήν ‘Αλήθειαν; ‘Εν τέλει δέ πῶς σεῖς ἐννοεῖτε καί ἐρμηνεύετε τήν ρῆσιν τοῦ περιωνύμου Κλήμεντος τοῦ ‘Αλεξανδρείας, «εἰς μίαν ἀγάπην συναχθῆναι οἱ πολλοί, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΕΝΩΣΙΝ»;

Τέταρτον, καί τήν συντριπτικήν μαρτυρίαν τοῦ Μ. Φωτίου, (ὁ ὁποῖος προφανῶς ἔχει ὑπ’ ὄψιν τήν ἀνωτέρω ρῆσιν τοῦ Κλήμεντος) τήν ὁποίαν ὁ θεολόγος ‘Ελευθέριος Γκουτζίδης παραθέτει εἰς τό θεολογικόν του Ὑπόμνημα καί ἡ ὁποία ἔχει οὕτως: «... Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης, εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν (=εἶναι ἐπιτρεπτόν δέ νά λέγωμεν ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ) ἐπί τῆς ἀναπλάσεως». τήν ἠμαυρώσατε, ἀλλά καί τόν Μέγαν Φώτιον, ὅλως ἀσεβῶς τόν παρερμηνεύετε, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὁ Μέγας οὗτος θεολόγος δέν ἀποκαλεῖ τήν Ἁγιοτραδικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ὡς ‘Εκκλησίαν! Καί ναί μέν ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου σας εἶναι ἀσεβής καί καταχθόνιος τύπος, σεῖς δέν βλέπετε τόν χαρακτηρισμόν τοῦ Μεγάλου Θεολόγου, «Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ ... τῶ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι τήν ἀνάπλασιν τοῦ συντριβέντος διετίθετο πλάσματος»; Δυστυχῶς οὔτε θελήσατε, οὔτε θέλετε νά ἴδητε καί νά κατανοήσετε αὐτόν τόν ρηματικόν τύπον, τήν μετοχήν «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης... τῶ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι ... », ἀλλ’ ἀποδίδετε τήν «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ», μέ τά ρήματα «ΣΥΝΗΘΡΟΙΣΘΗ» «ΣΥΝΗΧΘΗ» ἡ ἑνότης τῆς Ἁγἰας Τριάδος». Ὄχι, κύριοι, τό «ἐκκλησιάσασα πρός ἑαυτήν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης» δέν χρησιμοποιεῖται κυριολεκτικῶς καί κατά τήν λεξικολογικήν ἔννοιαν τοῦ ὅρου. Ὁ Μέγας Φώτιος βιοῖ τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας καί δέν τό ἐννοεῖ, ὅπως σεῖς τό ἐννοεῖτε καί τόν ἐκφράζετε. οὔτε χρησιμοποιεῖ τήν μετοχήν «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ», ὅπως σεῖς χρησιμοποιεῖτε καί ἐννοεῖτε «ἐξ’ ὁρισμοῦ». Δέν φαντάζεται, ὅπως σεῖς, διηρημένην τήν Παναγίαν Τριάδα, (ὅπως ἰδιαιτέρως τήν φαντάζεται ὁ «Πειραιῶς»), νά κινῆται εἰς συνάθροισιν – σύναξιν, διότι ὁ Ἅγιος «ἐμπειρικῶς» βιώνων τό μυστήριον τῆς σωτηρίας λέγει: «πρός ἑαυτήν ἐκκλησιάσασα ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης»! Τοῦτο δέν προϋποθέτει οὔτε καλοῦντα, οὔτε καλουμένους, πολλῶ δέ μᾶλλον κίνησιν κεχωρισμένων πρός ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΙΝ – ΣΥΝΑΞΙΝ, ἀλλ’ εἶναι ἔκφρασις τῆς προαιωνίως ἡνωμένης ἐν τῆ μιᾶ θεία οὐσία τρισυποστάτου θεότητος, ἡ Ὁποία προαιωνίως καί ἑνιαίως ἠβουλήθη νά δημιουργήση τόν κόσμον καί τόν ἄνθρωπον καί νά ἀναπλάση καί συνθέση αὐτήν τήν δημιουργίαν ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησία Του.

Ὁ ἱερός καί Μέγας Φώτιος μέ τήν μετοχήν «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ» ἀποδίδει τήν ἐν τῆ μιᾶ Οὐσία δεδομένην ἑνότητα καί κοινωνίαν τῆς τρισυποστάτου Θεότητος, τήν «ἐν τῆ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΕΝΩΣΙΝ. Ἐκκλησία καί ‘Εκκλησιάσασα, σημαίνει δεδομένην ΕΝΟΤΗΤΑ («πρός ἑαυτήν»), ἐκ τῆς ὁποίας καί ἡ ΜΙΑ Μεγάλη καί κοινή Βουλή πρός ἀνάπλασιν καί παλιγγενεσίαν τοῦ πλάσματος καί τοῦ κόσμου.[10]

Πέμπτον, ἀπορρίπτετε καί τάς μαρτυρίας τῶν δογματολόγων! Εἰς τήν ἐν λόγῳ «Εἰσήγησιν» δέν παρέλειψεν ὁ συντάκτης σας νά ἀπορρίψη καί τάς μαρτυρίας τῶν συγχρόνων Δογματολόγων μέ τήν αἰτιολογίαν – πρόφασιν ὅτι εἶναι Νεοημερολογῖται καί μετέχουν εἰς τόν Οἰκουμενισμόν! Μεταξύ ἄλλων γράφετε, ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης «ἐπικαλεῖται τούς συγχρόνους δογματολόγους, διότι δέν εὗρεν στήριγμα εἰς τούς Πατέρας» καί καταλήγετε: «Ἄν καί ὡς κακοδοξοῦντες καί οἰκουμενισταί (σ.σ. οἱ Δογματολόγοι Καθηγηταί), δέν ἀξίζουν κἄν τήν ἀναφοράν εἰς τά λεγόμενά των, ὅμως, διά νά μή θεωρηθῆ μία τοιαύτη στάσις ὡς ἀδυναμία ἀντικρούσεως τῶν ἰσχυρισμῶν των, ἀναφέρομεν ὅτι ἐκ τῶν ἀναφερομένων ὑπό τοῦ κ. Γκουτζἰδη θεολόγων, Ι. Καρμίρη, Νικ. Μητσοπούλου, Παύλου Εὐδοκίμωφ, Σπυρίδωνος Μπιλάλη, Νικ. ‘Ιωαννίδη, Γεωργίου Μεταλληνοῦ καί Γεωργίου Καψάνη, οὐσιαστικῶς μόνον ὁ Παῦλος Εὐδοκίμωφ ὑποστηρίζει τήν θέσιν ὅτι ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ‘Εκκλησία, χαρακτηρίζων αὐθαιρέτως τήν Ἁγίαν Τριάδα ὡς «ἀπόλυτον Ἐκκλησίαν».

Δυστυχῶς, ἀγαπητοί, ἠδικήσατε καί ἠσεβήσατε καί κατά τῶν Νεοημερολογιτῶν Δογματολόγων, ἀπορρίψαντες τάς ὀρθοδόξους μαρτυρίας των μέ τό πρόσχημα ὅτι εἶναι Νεοημερολογῖται! Ἄλλο, κύριοι, ὁ Νεοημερολογιτισμός – Οἰκουμενισμός, ὡς παπική καινοτομία καί ὡς ὑπό οἰκουμενιστικῆς δεοντολογίας ἐπιβληθείσης τό 1924, καί ἄλλο τά Δογματικά των συγγράμματα, τά ὁποῖα δέν εἶσθε εἰς θέσιν νά ἀξιολογήσετε καί ἐκτιμήσετε. Ὅσον καί ἄν ἕκαστος τῶν Δογματολόγων ὑπέστη τυχόν ἐπίδρασιν ἐκ τῶν διαφόρων θεολογικῶν Δυτικῶν «ρευμάτων», ὅμως δέν ἀγνοοῦν, ὅπως ἡμεῖς, οἱ ἀθεολόγητοι, (καί ἐξ’ ἀκαδημαϊκῆς ἀπόψεως, ἀλλά καί ἐμπειρικῆς τοιαύτης), τήν Ὀρθόδοξον Δογματικήν Διδασκαλίαν. Οἱ πλείονες τῶν Δογματολόγων, τουλάχιστον ὡς ‘Ακαδημαϊκοί Διδάσκαλοι, διατυπώνουν ὀρθῶς τήν συστηματικήν δογματικήν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων καί γενικῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, καίτοι κακῶς δέν ὑπεισέρχονται εἰς τήν ‘Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Νεοημερολογιτισμοῦ, ἤ ὅσοι, συστηματικῶς καί εὐθέως εἰσέρχονται, δυστυχῶς ἐν τῆ πράξει δέν ἐξέρχονται τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ -Οἰκουμενισμοῦ. .

Ἰδού ἐν προκειμένῳ μόνον ἡ μαρτυρία τοῦ Δογματολόγου διδασκάλου‘Ιωάννου Καρμίρη[11], διά νά ἴδητε πόσον ‘Ορθοδόξως διατυπώνει τήν σχετικήν διδασκαλίαν καί πόσον ἐκφράζει τούς Ἁγίους Πατέρας, ἤτοι τόν Ἁγιον Διονύσιον τόν ‘Αρεοπαγίτην καί τόν Ἅγιον Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν. Οὗτος ἐις τό βιβλίον του "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ" ᾿Αθῆναι 1973, σελ. 156 γράφει:

"῾Η ἑνότης δέ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῶν χριστιανῶν πρός ἀλλήλους ἐν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Χριστοῦ ἀντικατοπτρίζει τήν ΤΡΙΑΔΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, δυναμένη νά συγκριθῇ πως πρός τήν ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Τριάδι ἔνωσιν τῶν τριῶν θείων προσώπων, εἰ καί αὕτη εἶναι ἄλλης τάξεως καί πάντη ἀκατάληπτος τῷ ἀνθρώπῳ. Οὕτως "ΕΙΚΩΝ ἐστί τοῦ (Τριαδικοῦ) Θεοῦ ἡ ἁγία ᾿Εκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῷ Θεῷ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν, κἄν διαφόροις ἰδιώμασιν...". Καθώς δηλαδή τά τρία πρόσωπα τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἑνοῦνται ἐν τῇ μιᾷ θείᾳ οὐσίᾳ καί εἶναι εἷς Θεός, οὕτω καί ἡ πληθύς τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας ἑνοῦται ἐν τῷ ἐνί σώματι τοῦ Θεανθρώπου, ὅ ἔστιν ἡ ᾿Εκκλησίᾳ....ὡς ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Τριάδι ὑπάρχει μία μέν θεία οὐσία, τρία δέ πρόσωπα, οὕτω καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾶ ὑπάρχει μία μέν θεανθρωπίνη φύσις, πληθύς δέ καί ποικιλία προσώπων μελῶν, ἅτινα πάντα ἑνοῦνται ἐν τῷ ἑνί πνευματικῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ, ὅ ἔστιν ἡ ᾿Εκκλησία. ῞Ενεκα τούτου ἡ ᾿Εκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, θεωρεῖται ὑπό τῶν ᾿Ορθοδόξων ὡς ΕΙΚΩΝ καί ΟΜΟΙΩΣΙΣ τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ἀναγομένης τουντεῦθεν τῆς ᾿Εκκλησιολογίας εἰς Τριαδολογίαν".

Σεῖς καί τήν ἀνωτέρω μαρτυρίαν τήν ἀπερρίψατε, ὅπως καί ὅλας τάς ἄλλας, διότι ἦτο Νεοημερολογίτης – Οἰκουμενιστής!...‘Ιδού ὁ ἄθλιος συντάκτης νά ἀναιρέση τόν Παῦλο Εὐδοκίμωφ, ὁ ὁποῖος, ὅπως γράφετε, «μόνον αὐτός ὑποστηρίζει τήν θέσιν, ὅτι «ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ‘Εκκλησία, χαρακτηρίζων αὐθαιρέτως τήν Ἁγίαν Τριάδα, ὡς ἀπόλυτον Ἐκκλησίαν». Δυστυχῶς ὁ διεστραμμένος συντάκτης τοῦ κειμένου τό ὁποῖον τήν 14/27.2.2002 σᾶς εἰσηγήθη ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, μέ ἀντάλλαγμα, μετά ἕν ἔτος, τόν θρόνον τῶν ‘Αθηνῶν!!!,(Ὦ κατάντημα! Ὦ πόσον τά ξένα Κέντρα εἰσεχώρησαν διά τῶν ἀθλίων ἐγκαθέτων των;) πρέπει νά γνωρίζη πολύ καλά τί περί τοῦ θέματος γράφει ὁ Παῦλος Εὐδοκίμωφ καί ὅλοι οἱ Δογματολόγοι, πλήν σεῖς ἔχετε μεσάνυκτα καί ἐγίνατε εὐτελές ὄργανον τῶν ξένων σκοτεινῶν Κέντρων.

Δ΄. ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ

Δέν ἠρκέσθησαν ὅμως εἰς ὅσα διατροφικά καί παρερμηνευτικά κατέγραψαν κατά τῶν Ἁγιογραφικῶν καί Πατερικῶν μαρτυριῶν. Δέν ἠρκέσθησαν εἰς κακοδόξους καί αἱρετικάς διατυπώσεις, καί ὅλας τάς Κανονικάς – θεολογικάς καί ἄλλας τιμίας παρεμβάσεις τοῦ θεολόγου κατά τῆς προδοσίας, ἀλλά ἐχαρακτήρισαν ταύτας ὡς «ἀνοίκειον στάσιν δι’ ἑνα ὀρθόδοξον θεολόγον ἔναντι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί εὐρύτερον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία τόν ἀνέθρεψεν ἐν Κυρίῳ ...»!. Ταῦτα δέ διότι ὁ θεολόγος θέλων δῆθεν νά δικαιώση τόν ἐαυτόν του, ἀρνεῖται νά συνεργασθῆ μέ τούς συνεργάτας καί ἀδελφούς του, «ἀντιδρᾶ ἀρνητικῶς εἰς τάς Πατρικάς προσπαθείας τοῦ Μακαριωτάτου νά τόν ἐπαναφέρη εἰς τήν ὁδόν τῆς ἐπιγνώσεως καί τῆς ὑπακοῆς ... κρατεῖ ὑβριστικήν καί συκοφαντικήν στάσιν κατά τῆς Συνόδου διότι δέν συνεδριάζει Κανονικῶς αὕτη, ὅτι ἐγκρίνει ἐξωεκκλησιαστικάς προειλημμένας ἀποφάσεις, καί συκοφαντεῖ ὅτι ἡ Σύνοδος διά τῶν ἀποφάσεών της ἐξυπηρετεῖ σχέδια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Μέ αὐτήν τήν ἐν πολλοῖς ΟΡΘΗΝ καί ΑΛΗΘΗ ὁμολογίαν, ἔστω καί παρά τήν θέλησίν των, τήν ὁποίαν ὅμως ἔθεσαν ὡς κατηγορητήριον, ἔκλεισαν τήν ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ των «εἰσήγησιν» τήν 14/27.2.2002. Καί καταλήγει ὁ «εἰσηγητής»: «Ὅπως ἀπεδείχθη, ἡ θεολογική θέσις τοῦ ‘Ελευθ. Γκουτζίδη[12] δέν εἶναι ἁπλῶς ἀδόκιμος καί ἐσφαλμένη, ἀλλά συνιστᾶ ἀλλοίωσιν τῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί εἰσαγωγήν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας τῶν διεφθαρμένων ἀπόψεων τῶν Οἱκουμενιστῶν...». (Αὐτόθι σελ. 61). Φιμώθητι στόμα ἀσεβές καί κοπήτω ἡ πονηρά δεξιά ἡ τοιαῦτα τολμήσασα καταγράψαι. Ὁ θεολόγος, κύριοι, δέν ἐτήρησεν ποτέ «ἀνοίκειον στάσιν» ἔναντι οὐδενός, πολλῶ δέ μᾶλλον «ἔναντι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου» ἤ τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου, ἤ μελῶν τῆς Συνόδου, τῆς Ὁποίας μόνον εἰς τάς ἑκάστοτε ἀδυναμίας ἤ ἐκτροπάς ἀνεπλήρωνεν καί προελάμβανεν, εἰς τά μέτρα τῶν δυνατοτήτων του, ἐνῶ ὑπῆρξε καί σκληρός μόνον εἰς τάς ἐκτροπάς ἐκ τῆς Κανονικῆς τάξεως καί τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί ἰδιαιτέρως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. ΠΑΝΤΟΤΕ καί μέ ΟΛΟΥΣ ἐπεδίωξεν καί συνειργάσθη, ὅλους τούς προώθησεν καί ἐχαίρετο νά ἔχη συνεργάτας. Δέν συνειργάσθησαν μετ’ αὐτοῦ μετ’ αὐτοῦ μόνον ἐκεῖνοι οἱ κακοήθεις ὑποκριταί, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ἐφέροντο «ὡς μή κατανοοῦντες τά περί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας», ἤθελον ὅμως νά τά «ἔχουν καλά» μαζί του, διό ὑπεκρίνοντο, τοῦ προσέφερον δέ μέχρι καί ὑλικάς ἐκδουλεύσεις, μέχρις ὅτου «ὁ κόμπος ἔφθασε στό χτένι»! Δηλαδή μέχρις ὅτου τό ἀντίχριστον κίνημα (1997) ἔδωκε τήν ἐντολήν «ἔξω ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι, διότι ἄλλως δέν γίνεται ἕνωσις καί δέν περνᾶ ἡ χειροθεσία». Αὐτή εἶναι ἡ περιβόητος ‘Αδελφότης τῶν 6 Τσακίρογλου, μετά τοῦ Δημ. Κάτσουρα, τοῦ Καλλινίκου Σαραντοπούλου, τοῦ ‘Αθανασίου Σακαρέλλου, τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ καί ἀρκετῶν ἄλλων!

Εἰς αὐτό ἀπέβλεπον καί «αἱ Πατρικαί προσπάθειαι τοῦ Μακαριωτάτου νά τόν ἐπαναφέρη εἰς τήν ὁδόν τῆς ἐπιγνώσεως καί τῆς τῆς ὑπακοῆς», δηλαδή νά τόν εὐθυγραμμίση μέ τήν γραμμήν ὅλων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ὡρκίσθησαν νά «διαλύσουν» τήν Ἐκκλησίαν ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς ἑνώσεως ἐν τῶ Παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ, καί πάντως μέ τήν προσβολήν καί ἄρνησιν τῆς Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ἀποκορύφωσις, ἡ ἀπό τό 2003 ἀπροκάλυπτος μεταποίησις καί μεταλλαγή τῆς κατά τό 1971 ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς «χειροθεσίαν»! Αὐτή ἦτο ἡ «Πατρική προσπάθεια» τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου, καί ἀφοῦ δέν κατέστη δυνατόν νά τόν ὑποτάξῃ, ἐν ὀνόματι τῆς ὄντως παλαιᾶς ἀγάπης σεβασμοῦ καί συνεργασίας, ἀπεφάσισεν καί τόν διωγμόν, τήν συκοφαντίαν, τάς σκευωρίας καί ἐν τέλει τόν ἀνόητον καί ἄκυρον «ἀφορισμόν» τοῦ θεολόγου. Ὅσον δέ ἀφορᾶ τήν δῆθεν ὑπό τοῦ θεολόγου «ἀλλοίωσιν τῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί εἰσαγωγήν εἰς τόν χῶρον τῆς ‘Εκκλησίας τῶν διεφθαρμένων ἀπόψεων τῶν Οἰκουμενιστῶν», τοῦτο ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς πλέον σατανικῆς ἔκφρασιν τῆς πλέον ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ καί πλέον ΑΝΗΘΙΚΟΥ ἐπινοήσεως καί μεθοδείας, ἐνῶ δι’ αὐτούς ἔχουν ἀπόλυτον ἐφαρμογήν καί οἱ λόγοι τοῦ θείου Χρυσοστόμου, ὅστις λέγει ὅτι «αἱ πόρναι γυναῖκες, διά νά προκαλέσουν δι’ ἑαυτάς ἰσχυρόν ἄλλοθι, προλαμβάνουν καί ὑβρίζουν καί συκοφαντοῦν τάς παρθένους ὡς δῆθεν πόρνας, ὥστε οὕτω νά ἐντυπωσιάσουν καί νά μήν δύναται αἱ παρθένοι νά ἀποκαλέσουν τά ὄντως πορνικά καί αἰσχρά γύναια ὡς πόρνας»! Αὐτό ἔκαμεν ὁ εἰσηγητής σας καί αὐτό ἐγκρίνατε.

Ὁ θεολόγος κύριοι, καί ὡς πιστόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς θεολόγος, ἐπί 45 συναπτά ἔτη, ὅπως καί εἰς τήν ἐπίσημον ὁμιλίαν του κατά τό 1997, ἀλλά καί εἰς ὅλας τάς Συνόδους καί εἰς τάς ἐπισήμους Συνάξεις, εἰς τάς ὁποίας πάντοτε κανονικῶς συμμετεῖχεν καί ἦτο ἐνεργόν μέλος, μέ σταθερότητα ἀταλάντευτον ἀλλά καί συνέπειαν, πάντοτε, προφορικῶς καί γραπτῶς, ὁμολογεῖ καί κηρύσσει, τήν Ἐκκλησιολογίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Αὐτήν τήν ‘Εκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν διακρατεῖ καί ὀμολογεῖ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια (ἀπό τό 1924), καί ὄχι «τῶν διεφθαρμένων Οἰκουμενιστῶν». Σεῖς, ἀγαπητοί, οἱ ὁποῖοι δέν εἶσθε εἰς θέσιν νά ἀξιολογήσετε τάς σχετικάς μαρτυρίας, τάς ὁποίας σᾶς προσέφερεν, δυστυχῶς ἐπί 45 ὁλόκληρα ἔτη ἀπεδείχθητε ἤ ἀνίκανοι νά τήν παρακολουθήσετε καί νά βιώσετε αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, ἤ ἐσχάτως, ὡς διχασμένοι μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφθάσατε εἰς τό σημεῖον, κατ’ ἀκρότατον Φαρισαϊκόν τρόπον νά ἀρνῆσθε αὐτήν τήν Ἐκκλησιολογίαν, νά σκευωρῆτε, νά διώκετε καί νά προκαλῆτε σχίσματα!

Ε΄. ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΩΜΕΝ

Ἡ δεοντολογία τοῦ πονηροῦ τούτου κατασκευάσματος ἦτο νά ζητήση ὁ ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΟΣ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος τόν ἀφορισμόν τοῦ θεολόγου, διό λέγει: «... Προτείνω ... νά ἐπιβληθῆ εἰς τόν θεολόγον ‘Ελ. Γκουτζίδην έπιτίμιον ... ἀποχῆς τοῦ ἐν λόγῳ θεολόγου ἀπό τό ψάλλειν, τό κηρύττειν ακί μετέχειν τῶν θείων Μυστηρίων ..»!!! Ποῖος εἰσηγεῖται ταῦτα;Ἕνας σφόδρα βλάσφημος, ἕνας αἱρετικός, μία ἐκ νεότητος δυστυχής ὕπαρξις!.. Σεῖς δέ ἐγκρίνατε ταῦτα καί οὕτω ἀπέβητε πολύ χείρονες αὐτοῦ!... Ἀγαπητοί, δέν ἀποκρύπτω, ὅτι ἀντιγράφων τήν ἀνωτέρω σατανικήν πρότασιν, πρός στιγμήν ἠγανάκτησα διά τήν ὅλην στάσιν σας πρός ἕνα ταπεινόν, ἀνιδιοτελῆ ‘Ορθόδοξον καί σεμνόν κοινόν διδάσκαλόν μας καί ἀδιάβλητον ἀγωνιστήν, πλήν ὅμως, ἐμπρός μου ἐπρόβαλαν οἱ διωγμοί, ἒξορίαι, φυλακίσεις, βασανιστήρια, θάνατοι μεγίστων τῆς Πίστεως Ὑπερμάχων ἀπείρως ἐμπρός εἰς τούς ὁποίους ὁ θεολόγος ‘Ελευθέριος, μόλις ὡς μικρά παρωνυχίς φαντάζει. Διά τόν λόγον αὐτόν ἠρέμησα καί ἐδοξολόγησα τόν Θεόν, διότι αὐτόν τόν μικρόν καί ἄσημον, Σεῖς, κατ’ ἀναλογίαν, τόν ἠξιώσατε αὐτοῦ τοῦ μικροῦ ἐλαχίστου διωγμοῦ ἐν σχέσει πρός ἐκεῖνον τῶν Ἀγίων Πατέρων! Εἴθε ὁ Κύριος νά τόν ἐνισχύη, νά τοῦ δίδη σύνεσιν καί ὑπομονήν, ἀλλά καί ἐπιμονήν, φρόνημα ταπεινόν, νά ζῆ ἐν συνεχῆ μετανοίᾳ, διά νά τόν ἐπισκιάζη ἡ θεία Χάρις καί συνεχίση τόν σκληρόν ἀγῶνα μέχρι τῆς τελευταίας του ἀναπνοῆς. ‘Εξαιρέτως ὅμως ἠρεμήσαμεν, διότι προέβαλον οἱ διωγμοί κατά τοῦ Κυρίου μας, ἐνῶ ἀκόμη ἔκειτο Βρέφος ἐν τῆ Φάτνη, ἀλλά καί αἱ κατ’ αὐτοῦ ὕβρεις καί κατηγορίαι τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων!!. Προέβαλεν ὁ Σταυρός Του καί ἐμνήσθημεν τῶν λόγων του «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσι, εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσωσιν» (‘Ιω. 15,20).

Ἡ δεοντολογία τῆς «Εἰσηγήσεως», τῆς «Προτάσεως» καί τῆς «ἀποφάσεώς» σας ἦτο νά ἐκφοβίσετε, φιμώσετε ὄχι μόνον τόν θεολόγον, ἀλλά καί ἐμέ τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, καί ἐν ὅσω ἔζη τόν Μητροπολίτην κυρόν Πανάρετον, καί νά διασύρετε τόν Ἰερομ. π. Ἀμφιλόχιον καί ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Ἱερεῖς, Μοναχούς, Μοναχάς καί λαϊκούς, ἐπί τῆς Ὁμολογίας τῶν ὁποίων προσέκρουσαν καί προσκρούουν τά οἰκουμενιστικά σας σχέδια. Αὐτή ἡ ἰδία δεοντολογία σᾶς ἐξωθεῖ καί εἰς τάς «Κλήσεις» σας πρός ‘Απολογίαν μου! ... Παρά ταῦτα, ἀπηντήσαμεν καί ἀπελογήθημεν διά τήν ‘Αγάπην καί τήν Ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ καί δέν θά παύσωμεν, χάριτι Χριστοῦ καί δι’ εὐχῶν τῶν ‘Αγίων Πατέρων νά ἀγωνιζώμεθα καί νά προσευχώμεθα διά τήν μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν σας ἐκεῖ ὁπόθεν ἐξεπέσατε. ΑΜΗΝ.

Ταῦτα μέ πολλήν κόπον καί ὀδύνην, ἐγράψαμεν καί ἀποστέλλομεν ὡς ταπεινόν δῶρον ἡμῶν πρός Ὑμᾶς ἐπί τῆ θείᾳ Ἐνανθρωπήσει τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ μας.

Συνεχίζομεν διατελοῦντες ἐν ἀγάπῃ καί ἀγωνία

Γνήσιος τῆς ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας ‘Επίσκοπος

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2006.

[1] Αὕτη ἐπιστρέφεται συνημμένως.

[2] Μέχρι καί οἱ τελευταῖοι προπηλακισμοί ἐναντίον του καί αἱ βάρβαροι τρομοκρατικαί χειρονομίαι βίας! αἱ ὑποκινηθεῖσαι ὑπό τῶν πρώην ὑποτακτικῶν του καί πνευματικῶν του τέκνων (Ἱερομ. ‘Ιγνατίου, Ἱεροδ. Βαρθολομαίου καί τοῦ ἀρχαιοτέρου καί πρεσβυτέρου ὅλων Μον. ‘Αγαθαγγέλλου), ἐπιχειρηθεῖσαι δέ ὑπό δυστυχοῦς λαϊκοῦ ὀργάνου των, γίνονται μέ τάς εὐλογίας τοῦ δυστυχοῦς Γέροντος Παχωμίου, ὅστις ἀπέδειξεν ποῖος πράγματι εἶναι καί ὁποίας δυνατότητας ἔχει ἐν τῶ πονηρῶ κινούμενος καί ὡς ἀντικανονικός καί ἄκυρος «Τοποτηρητής».

[3] Μετά ποίου; Μεθ’ ἑνός πρωτεργάτου εἰς τό ἀγῶνα! Μεθ’ ἑνός, τόν ὁποῖον σεῖς ἀναγεννήσατε ἐν Χριστῶ, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι «ἐμαθητεύσατε» παρ’ αὐτῶ...),

[4] Χωρίς ἐννοεῖται ὅτι θά ἀποσιωπηθοῦν τό 54/76 Βούλευμα, οὔτε τά αἱρετικά του φρονήματα.

[5] Παρακαλῶ, προσέχετε τί ὑπογράφετε, καί νά ἔχετε ὑπ’ ὄψιν σας ὅτι ἀκόμη καί Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, δι ὧν ἐλάλησε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἦσαν εἰς τήν Διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί δέν ἦσαν Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ὅπως σεῖς ἐπανειλημμένως πεπλανημένως καί βλασφήμως ἐδηλώσατε, ὅπως π.χ. ὅτι ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος «φιλονεικῶμεν πρός τήν Ἐκκλησίαν», καί ἐννοεῖτε τά ἴδια τά πρόσωπά σας ἤ τήν «Ἱεράν σας Σύνοδον», καί τοῦτο, διότι «ὑποστηρίζομεν τήν καινοτομίαν περί τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν θείων Προσώπων ὡς πρώτης ‘Ανάρχου Ἐκκλησίας», οὐσία δἐ διότι σᾶς ζητοῦμεν τήν καλήν Ὁμολογίαν ἐπί τῆς Ἀποστολικῆς σας Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν βλασφημεῖτε καί ἐν τέλει Ἐκκλησιομαχεῖτε.

[6] Πάλιν ταυτίζετε τήν «Σύνοδόν» σας πρός τήν Ἐκκλησίαν.

[7] Αὐτό σᾶς ἀπασχολεῖ; Μά ἄν ἡ Ἐκκλησία τό ἀπαιτήση καί εὐδοκήση ὁ Κύριος, τίς ὁ ἀνθιστάμενος; Ὡστόσον, μήν ἀνησυχῆτε, ὁπότε καί ἄν τοῦτο συμβῆ, θά ἐνημερωθῆτε καί ... διατί ὄχι θά κληθῆτε νά ἀναλάβητε τάς εὐθύνας σας.

[8] Παρομοίας «ἐνστάσεις» ἔκαμνον πολλοί Ἐπίσκοποι καί κατά τήν Β Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐχρησιμοποίησε τόν δογματικόν ὅρον «ὁμοούσιος» τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς καί περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ἐκατηγόρησαν τόν ?Αγιον ὅτι καινοτομεῖ καί διδάσκει «ἀμάρτυρα» Ἁγιογραφικῶς! Μελετεῖστε διά νά ἴδητε τί ὑπέφερεν ὁ Ἅγιος ἀπό ἀρκετούς Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ὅμως διά νά εἶναι ἐλεύθεροι ἐν Χριστῶ ἐξεπέρασαν τήν ἀμάθειάν των καί ἐν τέλει ὑπέγραψαν τόν ὅρον περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ἐν τῆ Ἁγία Τριάδι. Σεῖς ὅμως, διότι εἶσθε δέσμιοι ξένων Κέντρων, καί διότι δέν λαλεῖτε διεστραμμένα ἐξ’ ἀγνοίας, ἀλλ’ ἐκ σκοπιμότητος, διαστρέφετε καί τάς Ἁγιογραφικάς – Κυριακάς μαρτυρίας.

[9] Δέν ἐφρονηματίσθη ὁ ἐσκοτισμένος Δημήτριος ἐκ τῆς ἀπαντήσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη, ἀλλά πάλιν ἐν τῆ ἀπογνώσει του ἔγραψε ταῦτα!

[10] «Μεγάλως ὁ Θεός ἀγαπήσας τόν κόσμον, τόν Ἄγγελον βουλῆς ἑαυτοῦ τῆς μεγάλης, τῶ κόσμῳ μέν ἀπέστειλεν, εἰς ἀγάπης ἐπίδειξιν τόν Υἱόν αὐτοῦ, ἐκ τῆς ἁγνῆς σαρκωθέντα, τεχθησόμενον ἐν Βηθλεέμ τῶ σπηλαίῳ, ταχύ ὅν δοξάσομεν» (Θεοτοκίον Α΄ Καθίσματος, 17^ης Δεκεμβρίου).

[11] Χωρίς ἐννοεῖται νά ὑποτιμῶνται ὅλαι αἱ λοιπαί μαρτυρίαι τῶν λοιπῶν Δογματολόγων, τάς ὁποίας ἀναφέρει εἰς τό θεολογικόν του Ὑπόμνημα ὁ θεολόγος κ. ‘Ελευθ. Γκουτζίδης.

[12] Δέν θά ὁμιλήσω σήμερον διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν. διότι αὐτή εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἑνότης τῶν τριῶν θείων προσώπων...»

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ Γ ΚΛΗΣΙΝ

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΟΣΙΩΤΑΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟΝ

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟ " ΒΑΠΤΙΣΜΑ" ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ