ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΜΗΓΥΡΙΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΕΝΟΡΙΤΙΣΣΑΣ
ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ ΑΧΑΡΝΩΝ ΧΘΕΣ Ο
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΞΕΦΩΝΗΣΕ ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΝ ΛΟΓΥΔΡΙΟΝ
Τεθλιμμενη ομηγυρις. Ακουσαμε προηγουμενως στην Εξοδιο Ακολουθια της μακαριστης αδελφης Σοφιας, ότι «παντα ματαιοτης τα ανθρωπινα, οσα ουχ υπάρχει μετα θανατον". Και ακόμη: «Ου παραμενει ο πλουτος, ου συνοδευει η δοξα, επελθων γαρ ο θανατος ταυτα παντα εξηφανισται»… Ακουσαμε καί την προτροπην του ιερου υμνογραφου της Εξοδιου Ακολουθιας: «Διο αγαπητοι μου αδελφοι, εννοησαντες ημων το βραχυ της ζωης, τη μεταστασει την αναπαυσιν παρα Χριστου αιτησωμεθα»… Και επίσης εψαλαμε το: «μακαρια η οδός η πορευει σημερον, ότι ητοιμασθη σοι τοπος αναπαύσεως», τα οποια βλεπομεν νοτι χαρι τι θεια ευρισκουν εφαρμογην εις τήν ευλογημενην ψυχην της μακαριστης Σοφιας. Καί το πιστευομεν τουτο τουτο. Πιστευομεν ότι η "οδος της αιωνιοτητος", την οποιαν πορευεται σημερον η εκδημησασα πρός Κυριον μακαριστη Σοφια είναι μακαρια, ειναι οντως μακαρια, διοτι ο Θεος της ετοιμασε τον τοπον της αναπαύσεως της. Δηλαδη της ετοίμασε, αιωνιαν κατοικίαν εις τον Παραδεισον, εκεί «ενθα ουκ εστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωη ατελεύτητος. Διοτι, η μακαριστη αδελφη Σοφια, η Σονια όπως ηταν γνωστη εις τους περισσοτερους, απ αυτή την ζωη ειχε τον νουν της την καρδιαν της και το βλέμμα της εστραμμενα εις τον ουρανόν. Ηταν μια γνησια αγωνιστρια της Ορθοδοξιας. Ειχε εστολισμενην την ψυχην της με πολλες αρετες. Ητο ελεήμων και φιλανθρωπος ψυχη. Ηγαπα περιπαθως τον Θεόν, την Υπεραγια Θεοτοκο και τους Αγιους, τους οποίους επεκαλειτο νυχθημερον. Ηγαπα και ολους τους Ορθοδοξους, υπέρ των οποίων πάντοτε επροσηυχετο μυστικως και νοερως. Από τα χερια της δεν της ελειπε το κομποσκοινι, παρ ολον πού δεν ητο μοναχή. Ειχε τον πόθον να ευρισκεται πάντοτε εις τας αυλάς του Κυριου, δηλαδή εις τον Ναό. Ησθανεττο ιδιαιτεραν χαραν, όταν ευρισκετο εις τον Ναόν τουτον, της Παναγιας Σουμελά, διοτι της θυμιζε τους αγιους μαρτυρας του Πόντου τους οποίους μεγαλως ηυλαβειτο. Αλλά και την Παναγιαν την Παραμυθιαν ιδιαιτερως ηγαπα, και ητο μεγαλη η χαρα της, όταν ελειτουργητο εις το μικρόν παρεκκλησιον Της, διοτι εκεί ευρισκε αληθινην παραμυθιαν και παρηγοριαν. Εθελγετο η ψυχη της από την ενθυμιση των αιωνιων αγαθων πρωτα και υστερα από τα επίγεια… Ειθε ο Κυριος και εξουσιαστης της ζωης και του θανατου να αναπαύση την ψυχην της εν χωρα ζωντων, εν σκηναις δικαίων και να δινη ουρανια παρηγορια στον συζυγο της στα παιδια της και σε ολους τους συγγενεις, φιλους και οικείους της πίστεως. Αλλά και εις ημας τους περιλειπομενους εις την ζωην ταυτην ειθε να χαριζη ο Κυριος χριστιανα τα τελη της ζωης μας. ΑΜΗΝ
Τεθλιμμενη ομηγυρις. Ακουσαμε προηγουμενως στην Εξοδιο Ακολουθια της μακαριστης αδελφης Σοφιας, ότι «παντα ματαιοτης τα ανθρωπινα, οσα ουχ υπάρχει μετα θανατον". Και ακόμη: «Ου παραμενει ο πλουτος, ου συνοδευει η δοξα, επελθων γαρ ο θανατος ταυτα παντα εξηφανισται»… Ακουσαμε καί την προτροπην του ιερου υμνογραφου της Εξοδιου Ακολουθιας: «Διο αγαπητοι μου αδελφοι, εννοησαντες ημων το βραχυ της ζωης, τη μεταστασει την αναπαυσιν παρα Χριστου αιτησωμεθα»… Και επίσης εψαλαμε το: «μακαρια η οδός η πορευει σημερον, ότι ητοιμασθη σοι τοπος αναπαύσεως», τα οποια βλεπομεν νοτι χαρι τι θεια ευρισκουν εφαρμογην εις τήν ευλογημενην ψυχην της μακαριστης Σοφιας. Καί το πιστευομεν τουτο τουτο. Πιστευομεν ότι η "οδος της αιωνιοτητος", την οποιαν πορευεται σημερον η εκδημησασα πρός Κυριον μακαριστη Σοφια είναι μακαρια, ειναι οντως μακαρια, διοτι ο Θεος της ετοιμασε τον τοπον της αναπαύσεως της. Δηλαδη της ετοίμασε, αιωνιαν κατοικίαν εις τον Παραδεισον, εκεί «ενθα ουκ εστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωη ατελεύτητος. Διοτι, η μακαριστη αδελφη Σοφια, η Σονια όπως ηταν γνωστη εις τους περισσοτερους, απ αυτή την ζωη ειχε τον νουν της την καρδιαν της και το βλέμμα της εστραμμενα εις τον ουρανόν. Ηταν μια γνησια αγωνιστρια της Ορθοδοξιας. Ειχε εστολισμενην την ψυχην της με πολλες αρετες. Ητο ελεήμων και φιλανθρωπος ψυχη. Ηγαπα περιπαθως τον Θεόν, την Υπεραγια Θεοτοκο και τους Αγιους, τους οποίους επεκαλειτο νυχθημερον. Ηγαπα και ολους τους Ορθοδοξους, υπέρ των οποίων πάντοτε επροσηυχετο μυστικως και νοερως. Από τα χερια της δεν της ελειπε το κομποσκοινι, παρ ολον πού δεν ητο μοναχή. Ειχε τον πόθον να ευρισκεται πάντοτε εις τας αυλάς του Κυριου, δηλαδή εις τον Ναό. Ησθανεττο ιδιαιτεραν χαραν, όταν ευρισκετο εις τον Ναόν τουτον, της Παναγιας Σουμελά, διοτι της θυμιζε τους αγιους μαρτυρας του Πόντου τους οποίους μεγαλως ηυλαβειτο. Αλλά και την Παναγιαν την Παραμυθιαν ιδιαιτερως ηγαπα, και ητο μεγαλη η χαρα της, όταν ελειτουργητο εις το μικρόν παρεκκλησιον Της, διοτι εκεί ευρισκε αληθινην παραμυθιαν και παρηγοριαν. Εθελγετο η ψυχη της από την ενθυμιση των αιωνιων αγαθων πρωτα και υστερα από τα επίγεια… Ειθε ο Κυριος και εξουσιαστης της ζωης και του θανατου να αναπαύση την ψυχην της εν χωρα ζωντων, εν σκηναις δικαίων και να δινη ουρανια παρηγορια στον συζυγο της στα παιδια της και σε ολους τους συγγενεις, φιλους και οικείους της πίστεως. Αλλά και εις ημας τους περιλειπομενους εις την ζωην ταυτην ειθε να χαριζη ο Κυριος χριστιανα τα τελη της ζωης μας. ΑΜΗΝ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου