ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

   Ἀρ. φύλλου:  64

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2015

Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καί Δαμιανός

Τῆ Α’ (1^η) τοῦ μηνός Νοεμβρίου μνήμη τῶν Ἁγίων

καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων ΚΟΣΜΑ καί ΔΑΜΙΑΝΟΥ.

 

Εἰ καί παρῆκαν γῆν Ἀνάργυροι δύο,

Πληροῦσιν ὡς πρίν καί πάλιν γῆν θαυμάτων.

Πρώτη ἀκέστορε φῶτε Νοεμβρίου ἔπτατον ἐκ γῆς.

ΚΟΣΜΑΣ καί ΔΑΜΙΑΝΟΣ οἱ αὐτάδελφοι Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ διά τήν δωρεάν παρ’ αὐτῶν παρεχομένην ἰατρείαν τῶν ἀσθενῶν ἀποκληθέντες Ἀνάργυροι, ἦσαν ἀπό τά μέρη τῆς Ἀσίας, υἱοί ὑπάρχοντες εὐσεβοῦς τινος γυναικός ὀνόματι Θεοδότης, ἀποτελοῦν δέ οὗτοι τήν πρώτην συζυγίαν τῶν φερόντων τό ὄνομα Κοσμᾶς καί Δαμιανός Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἐκτός τῶν σήμερον ἑορταζομένων ἔχομεν ἑτέρους δύο Ἁγίους Ἀναργύρους, ὀνομαζομένους καί αὐτούς Κοσμᾶν καί Δαμιανόν, οἵτινες ἦσαν ἀπό τήν Ρώμην καί ἤθλησαν ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Καρίνου ἐν ἔτει σπδ’ (284). Ἦσαν δέ ἰατροί τήν τέχνην καί ἐθεράπευον ἀνθρώπους καί ζῶα ἀμισθί^. ὁμοῦ δέ μέ τήν θεραπείαν ἐδίδασκον καί τον Χριστόν ὡς τόν ἀληθῆ Θεόν, τούς ἐθανάτωσαν δέ διά λιθοβολισμοῦ καί ἡ μνήμην αὐτῶν ἑορτάζεται τήν α’ (1^ην) τοῦ Ἰουλίου μηνός. Εἶναι καί ἄλλοι δύο ἀκόμη Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καί Δαμιανός ὀνομαζόμενοι, οἱ ὁποῖοι κατήγοντο ἀπό τήν Ἀραβίαν, ἄριστοι ὄντες εἰς τήν ἰατρικήν τέχνην, οὕτοι ἀπεκεφαλίσθησαν ἐπί τοῦ Σταυροῦ διά προσταγῆς τοῦ αὐθέντου τῆς χώρας Λυσίου, διότι ἐκήρυττον παρρησία τόν Χριστόν. Ἡ μνήμη αὐτῶν ἑορτάζεται τήν ιζ’ (17^η) τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός.

Ὀνομάσθησαν δέ Ἀνάργυροι, διότι ἰάτρευον τούς ἀσθενεῖς, χωρίς νά λαμβάνουν παρ’ αὐτῶν καμμίαν ἀνταμοιβήν τῆς ἐργασίας των, οὔτε ἀργύρια οὔτε ἄλλα δῶρα^. ἡ οἰκογένειά των ἦτο εὐκατάστατος καί ὁ μέν πατήρ των κατ’ ἀρχάς ἦτο Ἕλλην τήν θρησκείαν, ὕστερον ὅμως, ἀφ’ ὅτου δηλαδή ἐγέννησε τούς δύο τούτους Ἁγίους, ἀπηρνήθη τήν μυσαράν εἰδωλολατρείαν καί ἤσπάσθη τόν Χριστιανισμόν, μετά παρέλευσιν δέ ὀλίγου χρόνου, κατά τόν ὁποῖον ἐβίωσεν ἐν ἀρετῆ καί σωφροσύνη, παρέδωκε τό πνεῦμα εἰς τόν Πλάστην καταλιπών τούς δύο παῖδας του εἰς τήν βοήθειαν καί τήν προστασίαν τῆς μητρός των. Ἡ δέ μήτηρ αὐτῶν, Θεοδότη ὀνόματι καί Χριστιανή παιδιόθεν, ἀφ’ οὗ ἀπέμεινε χήρα, ἐσπούδαζε νά ἀναθρέψη τούς υἱούς της ἔτι περισσότερον μέ τήν εὐσέβειαν^. διότι καί αὐτή ἡ ἰδία ἦτο γυνή ἐνάρετος καί διά τά πολλά καί καλά προτερήματά της κατέστη τό παράδειγμα ὅλων τῶν τότε πλησίον της εὑρισκομένων γυναικῶν. Οἱ δέ δύο υἱοί της ἐσπούδασαν καλῶς τήν ἰατρικήν τέχνην καί ἤρχισαν ἀμέσως τό φιλανθρωπότατον ἔργον των. Δέν προσεπάθουν ὅμως νά θεραπεύωσι τόσον τά σώματα, ὅσον τάς ψυχάς, κηρύττοντες πανταχοῦ καί πάντοτε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Οὕτω πολιτευόμενοι οἱ Ἅγιοι ἠξιώθησαν καί ἀποστολικῶν χαρισμάτων. Διότι τό χάρισμα, τό ὁποῖον ἔδωκεν ὁ Χριστός εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, νά ἰατρεύωσι κάθε εἶδος ἀσθενείας, τό ἀπέκτησαν καί αὐτοί. Καί διά τοῦτο ἄνευ βοτάνων, ἄνευ ἐμπλάστρων καί ἄλλων θεραπευτικῶν μέσων, ἀλλά μέ τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐθεράπευον τούς πάσχοντας. Τί δέ νά διηγῶμαι τήν ταπείνωσιν, τήν ἀκτημοσύνην, τήν φιλανθρωπίαν καί τάς ἄλλας ἀρετάς, τάς ὁποίας οἱ Ἀπόστολοι οὗτοι τοῦ Χριστοῦ εἶχον; Διότι τόσον ταπεινοί ἦσαν, ὥστε τάς πληγάς τῶν ἀσθενῶν μόνοι των τάς περιποιοῦντο. Τοσαύτην δέ ἀκτημοσύνην εἶχον, ὥστε οὐχί μόνον ἀργύρια οὐδέποτε ἀπέκτησαν, ἀλλ’ οὔτε δεύτερον ἔνδυμα δέν ἐφόρεσαν ποτέ, οὐδέ σάκκον δέν ἔφερον καθ’ ὁδόν. Δι’ ὅ καί οἱ ἄνθρωποι δέν τούς ἔκραζον ὀνομαστί, Κοσμᾶν δηλαδή καί Δαμιανόν, ἀλλά Ἀναργύρους καί τό ἐπίθετον τοῦτο ἦτο δηλωτικόν καί τοῦ γένους αὐτῶν. Ἐλεημοσύνην δέ καί φιλανθρωπίαν τοσαύτην εἶχον, ὥστε ὄχι μόνον ἀσθενεῖς ἀνθρώπους ἐθεράπευον, ἀλλά καί τά ἄλογα ζῶα, ὁσάκις τά ἔβλεπον ἄρρωστα τά ἰάτρευον, ὡς τοῦτο θέλει γίνει φανερόν εἰς τήν συνέχειαν τοῦ λόγου μας. Ἐφέροντο δέ ἴσως καί πρός τούς πλουσίους καί πρός τούς πτωχούς, παρέχοντες εἰς ὅλους τήν θεραπείαν, ὁμοίως δέ ἰάτρευον τούς ξένους ὡς καί τούς ἰδίους. Ἄλλη τις προβατική κολυμβήθρα ἦτο ἡ οἰκία των, μᾶλλον δέ ὑπερεῖχεν ἐκείνης. Καθ’ ὅτι ἐκείνη μέν ἕνα τινά τῶν ἀρρώστων ἐθεράπευε καθ’ ὅλον τό ἔτος, εἰς δέ τήν οἰκίαν τῶν Ἁγίων πολλούς καί διαφόρους ἔβλεπέ τις θεραπευομένους καθ’ ἑκάστην ἡμέραν.

 Ἔχοντες δέ οἱ Ἅγιοι τοσαύτην Χάριν Θεοῦ καί ἰατρεύοντες πᾶσαν ἀσθένειαν δέν ἐνόμιζον ὅτι ἀπό τήν τέχνην των ἐγίνετο τοῦτο, ἀλλά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ὠνόμαζον τό κατόρθωμα, ἐπειδή ἐγνώριζον μέν τῶν παλαιῶν ἰατρῶν τά βιβλία, τοῦ Ἱπποκράτους, τοῦ Γαληνοῦ, τοῦ Διοσκορίδου καί ἄλλων, ἀλλά δέν ἐχρειάζοντο καί τόσον αὐτά ὅσον τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντες αὐτό καί μόνον εἰς τάς θεραπείας των ὁδηγόν καί βοηθόν. Καί ἡ μέν τέχνη τῆς ἰατρικῆς τυφλόν δέν δύναται νά ἰατρεύση, οὐδέ χωλόν νά περιπατήση, οὐδέ νεκρόν νά ἀναστήση. Αὐτοί ὅμως μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ὅλα ταῦτα ἐνήργουν. Διά τοῦτο καί οἱ ἄνθρωποι, ἀκούοντες ἀπό μακράν τήν τόσην θαυματουργόν αὐτῶν δύναμιν, καθ’ ἑκάστην συνέτρεχον, φέροντες ἀσθενεῖς, τυφλούς, χωλούς, δαιμονιζομένους, κλινήρεις ἀπό πᾶσαν ἀσθένειαν. Καί ἐν τούτοις οἱ τοιοῦτοι δέν ἀνεχώρουν ἀνωφελῶς, ἀλλ’ ἀπήρχοντο χαίροντες καί ἀπολαμβάνοντες διπλῆν τήν θεραπείαν, τήν τοῦ σώματος δηλαδή καί τήν τῆς ψυχῆς. Τά μέν λοιπόν θαύματα τούτων νά διηγῆται τις εἶναι κόπος πολύς, εὐλογημένοι Χριστιανοί^. ἐν τούτοις ὅμως διά παράδειγμα τῆς θαυματουργίας τῶν Ἁγίων θά σᾶς διηγηθῶ τώρα ἕν ἤ δύο μόνον θαύματα^. τά δέ ἐπίλοιπα, ἀναρίθμητα ὄντα, θά ἀντιπαρέλθω προσωρινῶς ἵνα μή γίνη φορτικός ὁ λόγος μου.

Κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν ἦτο μία γυνή ὀνόματι Παλλαδία, κατά πολλά ἀσθενής καί κλινήρης, ἕως οὗ παντελῶς δέν ἠδύνατο ἐπί πολλά ἔτη νά κινηθῆ ἀπό τόν τόπον της^. ἀλλ’ οἱ Ἅγιοι οὗτοι, ἅμα εἰσῆλθον εἰς τήν οἰκίαν της, παρευθύς τήν ἰάτρευσαν καί τοσοῦτον ὥστε ἤθελέ τις νομίσει ὅτι παντελῶς δέν εἶχεν ὑποπέσει εἰς ἀσθένειαν. Αὕτη λοιπόν, θαυμάζουσα καί χαίρουσα διά τήν μεγάλην καί παράδοξον ταύτην τῶν Ἁγίων θαυματουργίαν, θέλουσα δέ νά τούς ἀνταμείψη μέ μικράν τινα δωρεάν, ἔλαβε τρία αὐγά καί τά παρουσίασεν ὡς ἐλάχιστον δῶρον εἰς τούς Ἁγίους^. ἀλλ’ ἐκεῖνοι, ἰδόντες αὐτά, ὄχι διότι ἦσαν ὀλίγα, ἀλλά μή θέλοντες καθ’ ὁλοκληρίαν νά λάβωσι μισθόν διά τήν ἰατρείαν, δέν τά ἐδέχθησαν. Ὡς δέ εἶδεν ἡ γυνή αὕτη, ὅτι δέν ἐδέχθησαν οἱ Ἅγιοι τήν δωρεάν της, κατά πολλά ἐλυπήθη. Ὅθεν καιροφυλακτοῦσα καί εὑροῦσα τόν Ἅγιον Δαμιανόν, τόν μικρότερον ἀδελφόν, προσῆλθεν εἰς αὐτόν, καί σταθεῖσα ἔμπροσθέν του εἶπε κλαίουσα^. «Διατί ἔχετε ἐμέ τήν ἀθλίαν ὡς βδελυκτήν; Διατί μέ ἀποβάλλετε ὡς μιαράν; διατί μέ ἀποστρέφεσθε τήν ταλαίπωρον καί δέν θέλετε νά λάβητε τήν παραμικράν δωρεάν μου; ὁρκίζω σε εἰς τόν Χριστόν, τόν ἀληθῆ Θεόν, τόν ὁποῖον πιστεύω ἡ ἀθλία, νά μή μέ πικράνης τήν δούλην σου, ἀλλά νά δεχθῆς τό ἐλάχιστον τοῦτο χάρισμα ὡς μέγα». Αὐτούς τούς λόγους ἀκούσας ὁ Ἅγιος Δαμιανός, ἐλυπήθη τήν γυναῖκα καί ἔλαβε τά τρία ἐκεῖνα αὐγά.

Μετά τινας ἡμέρας ἀνέφερεν ὁ μακάριος Δαμιανός τήν ὑπόθεσιν ταύτην εἰς τόν ἀδελφόν του, τόν Ἅγιον Κοσμᾶν, ὅτι δηλαδή τόν συνήντησεν ἡ ἰατρευθεῖσα ἐκείνη γυνή, ὅτι τόν παρεκάλεσε, τόν ὥρκισε καί ὅτι αὐτός τήν ἐλυπήθη καί τέλος ἔλαβε τήν δωρεάν της. Τοῦτο ὡς ἤκουσεν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς πολύ ήγανάκτισεν, ἐστέναξε καί ἔκλαιε τόν ἀδελφόν του, ὡς ὑποπεσόντα εἰς μέγα ἁμάρτημα, εἰς τό πάθος τῆς φιλαργυρίας, περισσότερον δέ τόν ἐπέπληττεν, ὅτι παρέβη τήν ρητήν συμφωνίαν των, νά μή λαμβάνωσι δηλαδή ποτέ δῶρα διά τάς ἰατρείας. Οὐχί δέ τόσον μόνον τόν ὠνείδισεν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἀλλ’ εἶπε καί τοῦτο, ὅτι μετά τόν θάνατόν του νά μή θάψωσι τό σῶμά του ἐκεῖ ὅπου θά θάψωσι καί τό τοῦ Δαμιανοῦ. Τόσον βαρύ ἐφάνη τοῦτο εἰς τόν Ἅγιον καί τόσον ἐπικράνθη, μή γνωρίζων τόν σκοπόν τοῦ Ἁγίου Δαμιανοῦ, ὅτι δηλαδή ἔλαβε τήν δωρεάν διά τόν ὅρκον τῆς γυναικός, ἀλλά νομίζων ὅτι διά μισθόν ἰατρείας ἔλαβε ταύτην.

Ἐν τούτοις ὅμως ὁ καρδιογνώστης Θεός, ὅστις ἐγνώριζε καθαρῶς τόν σκοπόν τοῦ Ἀγίου Δαμιανοῦ, δέν ἄφησε τόν Ἅγιον Κοσμᾶν νά εἶναι οὕτω καταβεβλημένος ὑπό τῆς λύπης κατά τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀλλά δι’ ἀποκαλύψως φανείς ἐν ὁράματι εἰρήνευσε τήν καρδίαν του, φανερώσας εἰς αὐτόν τόν σκοπόν τοῦ ἀδελφοῦ του. Καί αὐτός μέν ὁ θεῖος Κοσμᾶς, ἰδών τήν τοιαύτην ὀπτασίαν, συνεφιλιώθη μετά τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, πρός δέ τούς ἀνθρώπους δέν εἶπε τήν ὀπτασίαν, τήν ὁποίαν εἶδε. Διά τοῦτο καί ὅταν ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, δέν ἤθελον οἱ Χριστιανοί νά θέσωσι τό τίμιόν του λείψανον ἐκεῖ ὅπου ἔθεσαν καί τό τοῦ ἁγίου Δαμιανοῦ, κατά τήν παραγγελίαν του. Ἀκούσατε ὅμως τί ὁ Θεός παράδοξον θαῦμα ὠκονόμησεν ἐπ’ αὐτοῦ^. ἀλλ’ ἐν τούτοις ἀναμείνατε νά μάθητε πρότερον περί τῆς κοιμήσεως αὐτῶν καί μετά ταῦτα ἀκούσατε καί τά περί τοῦ θαύματος τούτου. Περιπατοῦντες οἱ Ἅγιοι, ὡς προεῖπον, καί παρέχοντες ἀφθόνους εὐεργεσίας εἰς τούς ἀνθρώπους, ἔφθασαν καί εἴς τινα χώραν τῆς Ἀσίας Φερεμάν λεγομένην. Ἐκεῖ λοιπόν ἠσθένησεν ὁ Ἅγιος Δαμιανός, ὁ νεώτερος ἀδελφός, ἐπειδή δέ ἦτο θέλημα Θεοῦ νά ἀναπαυθῆ ἀπό τά φθαρτά καί νά πορευθῆ εἰς τά ἄφθαρτα κάλλη τοῦ Παραδείσου, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω καί τήν μέν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχήν παρέλαβον Ἄγγελοι φωτεινοί, τό δέ τίμιον λείψανον κετετέθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί ἄλλων πολλῶν Χριστιανῶν ἐκεῖ εἰς τήν προρρηθεῖσαν χώραν. Δέν παρῆλθον δέ πολλαί ἡμέραι, ὅτε ἐκοιμήθη καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς.

Οἱ δέ Χριστιανοί, ὡς προεῖπον, ἐπειδή εἶχον παραγελίαν τοῦ Ἁγίου, ὅπως μή βάλωσι τό λείψανόν του εἰς τόν αὐτόν τόπον ὅπου καί τό τοῦ ἁγίου Δαμιανοῦ, δέν ἤθελον νά τόν θάψωσι πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἀλλ’ ὁ τῶν θαυμασίων Θεός ἰδού τί ὠκονόμησεν: Οἱ μέν Χριστιανοί ἠπόρουν ἐπί πολλήν ὥραν περί τοῦ πρακτέου, ἄν δηλαδή ἔπρεπε νά μή θάψωσι πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του, κατά τήν παραγγελίαν, ἤ ἐπειδή ἦσαν ἀδελφοί σαρκικοί ἐκ μιᾶς καί τῆς αὐτῆς κοιλίας γεννηθέντες νά τεθῶσι ὁ εἷς πλησίον τοῦ ἄλλου^. ὁ δέ Θεός φανερώνει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων κάμηλόν τινα, τῆς ὁποίας τόν πόδα εἶχέ ποτε θεραπεύσει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, βεβλαμμένον ὄντα, αὐτή δέ ἐλάλησεν ἐνθρωπίνως, ὅτι θέλημα Θεοῦ εἶναι νά ταφῶσιν οἱ δύο ἀδελφοί πλησίον^. καί ταῦτα εἰποῦσα απῆλθεν εἰς τό ὄρος^. οἱ δέ παρευρεθέντες Χριστιανοί, ἅμα εἶδον τό παράδοξον τοῦτο θαῦμα, μέ μεγάλην αὐτῶν ἔκπληξιν ἔπραξαν ὅπως ἡ κάμηλος εἶπεν. Οὐδείς δέ ἐξ ὑμῶν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἄς μή ἀπιστήση περί τοῦ θαύματος τούτου, διότι τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατά ἐστι παρά τῶ Θεῶ καί ὅπου θέλει ὁ Θεός νικᾶται φύσεως τάξις.

Γεωργός τις ἄνθρωπος, θερίζων τόν ἀγρόν του, ἔπεσε τήν μεσημβρίαν ὑπό τήν σκιάν δένδρου τινός ἵνα κοιμηθῆ. Πλήν κατά δυστυχίαν, ὡς συμβαίνει πολλάκις, ὄφις εἰσελθών ἐντός τοῦ στόματός του καί εἰσχωρήσας εἰς τήν κοιλίαν του ἔμελλε νά καταφάγη τά σπλάγχνα του καί ὁ ταλαίπωρος γεωργός ἐκινδύνευε νά ἀποθάνη. Λαβόντες ὅθεν αὐτόν τινές τῶν συγγενῶν του, τόν ἔρριψαν ἐπί τοῦ τάφου τῶν ἁγίων^. καί τήν νύκτα ἐκείνην φαίνονται οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι καί τοῦ δίδουσιν εἶδος τι ποτοῦ καί τήν ἐπαύριον παρευθύς ἐξήμεσε τόν ὄφιν, ὅστις ἦτο εἶδος τέρατος.

Ἄνθρωπός τις Χριστιανός γέρων ἠσθένησε βαρεῖαν ἀσθένειαν^. ἡ δέ ἀσθένειά του ἦτο ὑδρωπικία, καί ἐπερίμενε τόν θάνατον. Ἀκούων ὅμως τά θαύματα τῶν ἁγίων Ἀναργύρων, τά ὁποῖα ἐγίνοντο καθ’ ἑκάστην εἰς τόν Ναόν των, παρεκάλεσε τούς συγγενεῖς του καί τόν ἐπῆγαν ἐπί κραββάτου, ρίψαντες αὐτόν ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τῶν Ἁγίων. Ἔμενε λοιπόν ἐκεῖ κείμενος ἠμέρας πολλάς καί καμμίαν ὠφέλειαν δέν ἔβλεπε, διότι δοκιμάζοντες οἱ Ἅγιοι τήν πίστιν του δέν τόν ἰάτρευον. Αὐτός δέ βλέπων, ὅτι οἱ μέν ἄλλοι ἀσθενεῖς ἐρχόμενοι μετ’ αὐτόν ἰατρεύοντο, αὐτός δέ τόσας ἡμέρας δέν ἰατρεύετο, ἀντί νά ἔχη ὑπομονήν καί νά δέεται περισσότερον τῶν Ἁγίων, ἐκεῖνος ἐβλασφήμει κατά τῶν Ἀγίων, ὅτι τόν παραβλέπουσι καί δέν τόν ἰατρεύουν σύντομα, ἀπό δέ τήν ἀπιστίαν του ἡμέραν τινά ἐμήνυσεν εἰς τούς συγγενεῖς του νά ὑπάγουν νά τόν πάρουν, ἵνα ἀποθάνη τουλάχιστον εἰς τόν οἶκόν του. Ἐπῆγαν λοιπόν καί τόν ἐπῆραν πάλιν ἐπί κραββάτου. Πορευόμενος δέ εἰς τήν ὁδόν, ἐπειδή αὕτη ἦτο μακράν τῆς χώρας, τόν ἔβαλαν εἰς μέρος εἰς τό ὁποῖον ἦσαν δένδρα καί ὕδωρ, νά ἀναπαυθῶσιν ὀλίγον. Ἐκεῖ λοιπόν καθεζόμενοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ἐκοιμήθησαν ἀπό τόν κόπον τῆς ὁδοῦ, ὀ δέ ἀσθενής ἀπό τόν πόνον τῆς ἀσθενείας μή δυνάμενος νά κοιμηθῆ, ἔκειτο ἔξυπνος.

Φαίνονται λοιπόν τότε οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καί Δαμιανός πρός τόν ἀσθενῆ εἰς σχῆμα ἀνθρώπων διαβατῶν, καί τοῦ λέγουν^. «Τί ἔχεις, ἄνθρωπε, καί εἶσαι ἀσθενής, καί ποῦ ὑπάγης;» Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος^. «Τήν μέν ἀσθένειά μου βλέπετε, διότι εἶναι φανερά, ὑπάγω δέ εἶς τόν οἶκόν μου νά ἀποθάνω πλησίον τῶν τέκνων μου». Τοῦ λέγουσιν οἱ Ἅγιοι^. «Καί διατί δέν ἐπῆγες εἰς τόν Ναόν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ὅστις εἶναι ἐδῶ πλησίον, νά ἰατρευθῆς; δέν ἀκούεις πώς ἔρχονται ἀπό πέντε καί δέκα ἡμερῶν δρόμον οἱ ἀσθενεῖς καί ἰατρεύονται;» Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος^. «Ἐπῆγα καί ἐγώ καί τώρα ἀπ’ ἐκεῖθεν ἔρχομαι, ἀλλά δέν εἶδα καμμίαν βοήθειαν εἰς τόν ἑαυτόν μου^. ὡς ἐκ τούτου ἐβεβαιώθην, ὅτι εἶχον εἴπει οἱ ἄνθρωποι ψεύματα, ὅτι εἶναι θαυματουργοί οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, καί ἀπόδειξις ὅτι ἐμέ δέν ἠδυνήθησαν νά μέ ἰατρεύσουν». Λέγουσιν οἱ Ἅγιοι^. «Μή βλασφημῆς, ὦ ἄνθρωπε, εἰς τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν χάριν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, μόνον ἄκουσόν μας^. ἐπίστρεψε πάλιν ἐκεῖ ὅπου ἔκεισο καί θέλεις ἴδει τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ». Ἀπεκρίθη ὁ ἀσθενής^. «Καί τις νά μέ γυρίση πάλιν ὄπισθεν, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι οὗτοι ἠγανάκτησαν, ὅσον νά μέ φέρουν ἐδῶ;» Οἱ Ἅγιοι τοῦ λέγουν^. «Αὐτούς μέν ἄφησέ τους νά ἀναπαύωνται, ἡμεῖς δέ διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ θά σέ βαστάσωμεν νά σέ ὑπάγωμεν».

Τόν ἐσήκωσαν λοιπόν οἱ δύο Ἅγιοι Ἀνάργυροι μέ τό ξυλοκράββατον καί τόν ἐπῆγαν ἕως εἰς τόν Ναόν των, ἔπειτα τόν ἄφησαν ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος αὐτῶν καί ἔγιναν ἄφαντοι. Μετά παρέλευσιν ὥρας ἐξύπνησαν καί οἱ συγγενεῖς του καί μή εὑρόντες αὐτόν ἐκεῖ, ἐπέστρεψαν εἰς τόν Ναόν τῶν Ἀγίων καί τόν εὗρον. Κατά δέ τήν νύκτα ἐκείνην φαίνονται οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι πρός αὐτόν, κρατοῦντες ξίφη εἰς τάς χεῖρας, λεγει δέ ὁ Κοσμᾶς πρός τόν Δαμιανόν^. «Σχίσε τήν κοιλίαν τοῦ γέροντος δυνατά, διότι εἶναι καί γέρων καί βλάσφημος». Τοῦ ἐφάνη λοιπόν ὅτι τόν ἔσχισε μέ τό ξίφος εἰς τό ὑπογάστριον^. ὁ δέ ἀσθενής ἀπό τόν φόβον του ἐξύπνησε καί βλέπει ὅτι ἀληθῶς ἦτο τό ὑπογάστριον αὐτοῦ ἐσχισμένον, ὡς νά ἦτο ἀπό φλεβοτόμον, παρευθύς δέ τόση ὕλη καί δυσωδία ἐξῆλθεν, ὥστε ἐλέπτυνε τό σῶμά του καί ἦλθεν εἰς τήν προτέραν του κατάστασιν. Καί ὄχι μόνον τοῦτο ἰάτρευσαν, ἀλλά καί τό τραῦμα ἐκεῖνο, ὅπερ ἦτο ἀπό τήν πληγήν τοῦ ξίφους, φανέντες πρός αὐτόν τήν δευτέραν νύκτα ἐθεράπευσαν. Οὕτως ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εἰς τόν οἶκόν του ὑγιής, περιπατῶν καί δοξάζων τόν Θεόν. Ἀκούσατε ὅμως καί ἕτερον θαῦμα τῶν Ἁγίων.

Ἄρχων τις τῶν Χριστιανῶν βασιλέων εἶχεν ἀσθένειαν μεγάλην καί ἀθεράπευτον, δυσουρίαν ὀνομαζομένην. Ἔχων λοιπόν τήν ἀσθένειαν αὐτήν ὁ ἄρχων ἐκεῖνος, ἐξώδευσεν ὅλην αὐτοῦ τήν περιουσίαν, ἵνα εὕρη τήν θεραπείαν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Ἀφ’ οὗ λοιπόν ἀπελπίσθη ἀπό τούς ἰατρούς ὅλους, ἐνεθυμήθη τούς Ἁγίους Ἀναρτύρους καί εἶπε πρός τούς συγγενεῖς καί φίλους του νά τόν ὑπάγωγιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν των. Οἱ δέ Ἅγιοι, ὡς φιλάνθρωποι καί ἐλεημόνες, βλέποντες τήν ἀσθένειαν τοῦ ἄρχοντος, ἐπιφαίνονται εἰς αὐτόν διά νυκτός καί λέγουσιν^. «Ὦ ἄνθρωπε, λάβε ὀλίγας τρίχας ἀπό τόν Κοσμᾶν καί ἀφοῦ κάψης αὐτάς καί τρίψης καλῶς, πιέ μέ ὀλίγον ὕδωρ καί θέλεις ἰατρευθῆ». Ὁ δέ ἄρχων ἐκεῖνος, ἅμα ἐξύπνησεν, ἐθαύμασζε τί νά ἐδήλου τό ὅραμα ἐκεῖνο. Ποῦ νά εὕρη τόν Κοσμᾶν νά λάβη τάς τρίχας; ἐπειδή ἐνόμιζεν ὅτι πραγματικῶς διά τόν Ἅγιον Κοσμᾶν ἔλεγον, ὅμως τό τοιοῦτον εἶχεν ἄλλο νόημα καί ἀκούσατε αὐτό. Εἰς τάς ἡμέρας ἐκείνας, πρίν ἤ προσπέση ὁ ἄρχων ἐκεῖνος εἰς τόν Ναόν τῶν Ἁγίων, Χριστιανός τις εἶχε χαρίσει ἕν πρόβατον εἰς τόν Ναόν αὐτῶν νά τό σφάξωσι εἰς τήν ἑορτήν των^. ἐπειδή δέ ἐν τῶ μεταξύ ἦσαν ἀκόμη ἡμέραι τινές ἕως ὅτου ἔλθη ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως τῶν Ἁγίων, ἐτρέφετο τό πρόβατον εἰς τήν αὐλήν τῆς Ἐκκλησίας καί ἔγινε κατά πολλά ἥμερον, οἱ δέ ὑπηρέται τῆς Ἐκκλησίας τό ὠνόμαζον Κοσμᾶν, δόντες εἰς αὐτό τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Ἀπ’ ἐκεῖνο λοιπόν τό πρόβατον ἐννόουν λέγοντες νά λάβη τρίχας, τάς ὁποίας ἀφοῦ καύση καί τρίψη καλῶς νά τάς πίη μέ ὀλίγον ὕδωρ. ὁ ἄρχων ὅμως ἐκεῖνος εὐλόγως ἠπόρει τί ἐδήλου ἡ ὀπτασία ἐκείνη, μή γνωρίζων οὔτε τό πρόβατον οὔτε τήν ὀνομασίαν του. Ἀλλ’ ἰδού πῶς ὠκονόμησαν τό πρᾶγμα οἱ Ἅγιοι.

Ὅταν ἀνέτειλεν ἡ ἡμέρα, τό πρόβατον ἐκεῖνο, ὁδηγούμενον ἐκ τῆς χάριτος τῶν Ἁγίων, ἐπορεύθη καί ἐστάθη ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος ἐκείνου, κράζον μεγαλοφώνως κατά τήν φωνήν τῶν προβάτων, ὥσπερ νά ἐζήτει τι. Οἱ δέ ἄλλοι ἀσθενεῖς καί ὑπηρέται τοῦ ἄρχοντος, βλέποντες τό πρόβατον οὕτω στενοχωρούμενον καί μεγαλοφώνως κράζον, ἐθαύμαζον, τί ἆρά γε νά ἐσήμαινε τοῦτο. Μεθ’ ἱκανήν δέ ὥραν, εἷς τῶν Ἱερέων τῆς Ἐκκλησίας, ἐλθών καί ἰδών καί αὐτός τό πρόβατον εἰς τοιαύτην κατάστασιν τῶ εἶπε^. «Τί ἔχεις, Κοσμᾶ, καί κράζεις οὕτω;» Τότε παρευθύς ὡς ἤκουσε τήν λέξιν «Κοσμᾶ» εἰς τό πρόβατον, ὡς φρόνιμος διηγήθη τήν ὀπτασίαν εἰς τούς περιεστῶτας καί οὕτω λαβόντες τό πρόβατον ἐκούρευσον ὀλίγας τρίχας ἀπό τοῦ δέρματός του καί τάς ὁποίας, ἀφοῦ τάς ἔκαυσαν καί τάς ἔτριψαν καλῶς, κατά τήν παραγγελίαν τῶν Ἁγίων, τάς ἔδωκαν εἰς τόν ἄρχοντα, ὅστις μετ’ ὀλίγου ὕδατος τάς ἔπιε. Παρευθύς δέ, ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστέ Βασιλεῦ! ὑγιής ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος καί ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ δοξάζων τόν Θεόν, τόν θαυματουργοῦντα διά τῶν πιστῶν αὐτοῦ δούλων. Ἀκούσατε πρός περισσότερον δόξαν τῆς Παναγίας Τριάδος, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καί ἄλλο θαῦμα ἐπίσης μέγα.

Ἄνθρωπός τις ἦτο ἀπό τά μέρη τῆς Ἀνατολῆς, πλούσιος καί ἄρχων, εὐλαβής δέ καί φοβούμενος τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλην ἀσθένειαν εἰς τήν καρδίαν καί τόν στόμαχον, ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας^. ἡ δέ ἀσθένειά του αὕτη ἦτο ἀνίατος καί οὔτε νά φάγη ὅσον ἐχρειάζετο ἠδύνατο, οὔτε νά πίη καί τέλος ἐφαίνετο ὡς δαιμονισμένος. Ἀπορῶν δέ περί τοῦ πρακτέου, ἦτο βυθισμένος εἰς μεγάλην στενοχωρίαν καί λύπην, ἔχων μόνην παρηγορίαν καί ἐλπίδα τόν Θεόν. Οὕτω λοιπόν διακείμενος ὁ ἄνθρωπος, καί μή εὑρίσκων οὐδαμοῦ ἰατρείαν, προσέδραμεν εἰς τόν Ναόν τῶν ἁγίων Ἀναργύρων. Μεῖνας δέ ἐκεῖ ὀλίγας ἡμέρας καί μή ἰδών καμμίαν ὠφέλειαν, ἐνόμισεν ὅτι δέν εἶναι θέλημα Θεοῦ νά ἰατρευθῆ παντελῶς. Ὅθεν ἀπεφάσισε νά ἀπέλθη πάλιν εἰς τόν οἶκόν του^. ἐν τούτοις ὅμως τήν νύκτα πρός τήν ἐπαύριον ἠμέραν, ὅτε ἔμελλε νά ἀναχωρήση, ἀφοῦ πάντα τά πρός τήν ὁδοιπορίαν ἀναγκαιοῦντα ἡτοιμάσθησαν, ἐπιφαίνεται ἄνθρωπός τις εἰς τόν ὕπνον του καί λέγει εἰς αὐτόν^. «Μή βιάζεσαι, ἄνθρωπε, νά ἐπιστρέψης εἰς τόν οἶκόν σου, ἀλλά πρόσμενε ἀκόμη μέχρι τῆς ἐρχομένης Κυριακῆς καί θέλεις ἴδει τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καί τήν δόξαν τῶν πανευφήμων Ἁγίων Ἀναργύρων».

Ὡς ἔφθασε λοιπόν ἡ Κυριακή, πάλιν κατά τήν συνήθειάν του ὁ ἀσθενής ἔπεσε πρό τῆς Εἰκόνος τῶν Ἁγίων, καί πρός τό μεσονύκτιον βλέπει φανερῶς, ὅτι ἐξῆλθε τοῦ Ἀγίου Βήματος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, καί περιῆλθεν ὅλην τήν Ἐκκλησίαν ἐπισκεπτόμενος τούς ἀσθενεῖς, πρός αὐτόν δέ τόν ἀσθενῆ, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τήν ὀπτασίαν, δέν ἔστρεψε παντελῶς τόν ὀφθαλμόν του. ἐνόμισε δέ τότε ὁ ἄρχων ἐκεῖνος, ὅτι εἰς τήν ἐπιστροφήν τοὐλάχιστον ὁ Ἅγιος θά τόν ἔβλεπεν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Τότε λοιπόν ἰδών ὁ ἀσθενής ὅτι ἐπλησίαζε νά εἰσέλθη πάλιν εἰς τό Ἅγιον Βῆμα, ἐνῶ αὐτόν καθ’ ὁλοκληρίαν δέν τόν παρετήρησε, προσέδραμεν εἰς τούς πόδας του δεόμενος αὐτοῦ νά τόν ἰατρεύση. Λέγει τότε εἰς αὐτόν ὁ Ἅγιος^. «Λάβε αὐτό τό γλύκισμα καί ἀφοῦ τό φάγης θέλεις ἰατρευθῆ». Ὡς ἔλαβε δέ ὁ ἄρχων ἀπό τάς χεῖρας τοῦ Ἁγίου τό γλύκισμα ἐκεῖνο, πάλιν προσέπεσεν ἐνώπιόν του λέγων^. «Παρακαλῶ σε, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, νά εὐδοκήσης νά μή μέ πειράξη πλέον ἡ ἐπάρατος αὕτη ἀσθένεια». Τότε ἁπλώσας ὁ Ἅγιος τήν χεῖρά του ἐπί τοῦ ἄρχοντος καί ποιήσας τό σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶπεν^. «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ νά μή σέ πειράξη πλέον ἡ τοιαύτη ἀσθένεια, σοῦ παραγγέλλω ὅμως ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἑξῆς νά μή γευθῆς οὐδέποτε ὄσπρια, καθ’ ὅλην σου την ζωήν».

Εἶχε δέ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὡς ἔλεγε, καί ἄλλην ἀσθένεια, και αὕτη ἦτο ἐκ διαλειμμάτων μονομερής πόνος τῶν ὀδόντων του. Παρεκάλεσεν ὅθεν τόν Ἅγιον νά ἰατρεύση καί αὐτήν τήν ἀσθένειαν^. ὁ δε Ἅγιος εἶπεν^. «Ἀρκετή σου εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ στομάχου, αὐτήν δέ τήν μικράν ἀσθένειαν εἶναι θέλημα Θεοῦ νά τήν ἔχης^. διότι «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει» (Παροιμ. γ’ 12). Οὕτω λοιπόν τυχών ὁ ἄρχων ἐκεῖνος ἐντελοῦς ἰατρείας τοῦ στομάχου ἐπανῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ δοξάζων τόν Θεόν καί μεγαλύνων τούς αὐτοῦ θεράποντας Ἁγίους Ἀναργύρους.

Ἄρχων τις εὐγενής καί χρηστός ἀπό τήν Φερεμάν, θέλων νά πορευθῆ εἰς μακρινήν χώραν δι’ ἐμπορεύματα, ἔλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ τήν γυναῖκα του καί κατηυθύνθη εἰς τόν τάφον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ὅπου ἐκτείνας τάς χεῖράς του πρός τούς ἁγίους εἶπεν^. «Ἅγιοι Ἀνάργυροι καί θαυματουργοί, ὑπό τήν σκέπην σας ἀφήνω την γυναῖκα ταύτην καί ἡ χάρις ὑμῶν νά τήν περισκεπάση ἕως ὅτου ἐπανέλθω». Ταῦτα εἰπών ὁ ἄρχων ἐκεῖνος ἐπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, παραγγείλας εἰς τήν γυναῖκα, ὅτι ἐν ὅσω δέν βλέπει ἴδιόν του γράμμα καί τόν δακτύλιόν του νά μή πιστεύση καμμίαν περί αὐτοῦ εἴδησιν ὡς ἀληθῆ. Καί ταῦτα εἰπών ὁ ἄρχων ἐκεῖνος εἰς τήν σύζυγόν του ἀπῆλθεν εἰς μεμακρυσμένην χώραν^. ὁ δέ ἐχθρός τῆς ἀληθείας διάβολος φθονῶν τόν ἄρχοντα, ὅτι ἐνεπιστεύθη τήν σύζυγον αὐτοῦ εἰς τούς Ἁγίους καί θέλων νά τόν κάμη νά πικρανθῆ καί νάἀπιστήση τί ἐτεχνεύθη; ἔπλασε γράμματα κατά φαντασίαν, ὡς προερχόμενα ἀπό τοῦ ἄρχοντος ἐκείνου καί προοριζόμενα διά τήν σύζυγόν του, ἔπλασε δέ κατά φαντασίαν καί τόν δακτύλιόν του. Ἔλεγον δέ τά γράμματα ἐκεῖνα, ἵνα δῆθεν αὐτή μεταβῆ ἐσπευσμένως πλησίον του.

Ἀφοῦ λοιπόν ἡτοίμασεν ὅλα ταῦτα ὁ δολερός διάβολος, μετεμορφώθη εἰς εἶδος ἀγωγέως και προσελθών εἰς τήν σύζυγόν του τοῦ ἄρχοντος ἐνεχείρισεν εἰς αὐτήν τά γράμματα καί τό δακτύλιον τοῦ συζύγου της, ἅτινα δῆθεν παρέδωκεν ἐκεῖνος εἰς αὐτόν διά νά τά φέρη. Ἰδοῦσα λοιπόν ἡ γυνή καί ἀναγνωρίσασα τό γράμμα τοῦ συζύγου της, πρός δέ καί τόν δακτύλιόν του, ἀπεφάσισε νά ἀπέλθη πρός αὐτόν, συνοδευόμενη μάλιστα ὑπό τοῦ ἀπεσταλμένου. Ἀλλά παρατηρήσατε πόσον ἰσχύει ἡ πρεσβεία τῶν Ἁγίων. Πορευόμενος ὁ μεταμορφωμένος δαίμων μέ τήν γυναῖκα, ὡδήγησεν αὐτήν εἰς ἕνα μέγαν κρημνόν^. ἐκεῖ δέ ὤθησεν αὐτήν μέ σκοπόν νά τήν θανατώση^. ἐκείνη δέ ἡ ἀθλία, κρημνιζομένη ἀπό τοιοῦτον μέγαν κρημνόν, ἄλλο τι δέν ἠδυνήθη νά εἴπη εἰμή μόνον: «Ἅγιοι Ἀνάργυροι, βοηθήσατέ με τήν δούλην σας». Καί Παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! Εὑρέθη ἡ γυνή ἐκείνη ἀπό τόν κρημνόν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς. Οὕτω λοιπόν ἐλευθερωθεῖσα τῆς ἐπιβουλῆς τοῦ πονηροῦ δαίμονος, ἐδόξασε καί ηὐχαρίστησε τόν Θεόν καί τούς αὐτοῦ θεράποντας Ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶν καί Δαμιανόν. Ἀλλά καί περί τούτου τοῦ θαύματος ἄν τις ἀμφιβάλλη, ἄς ἀναγνώση τό βιβλίον τοῦ Προφήτου Δανιήλ διά νά ἐννοήση ὅτι καί ὁ Προφήτης Ἀββακούμ ἐν διαστήματι μιᾶς ἡμέρας ἀπό Ἱερουσαλήμ εὑρέθη εἰς τήν Βαβυλώνα, ἐν ὧ τό διάστημα τῶν δύο αὐτῶν πόλεων εἶναι εἴκοσι καί τεσσάρων ἡμερῶν (Δανιήλ ιβ’(ἐν Βήλ και Δράκων) 33-39).

Διά τά θαύματα τέλος τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἀρκετός εἶναι εἰς ἡμᾶς ὁ λόγος. Τοῦτο δέ μόνον θά σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι πρέπον νά συλλογισθῶμεν, ὦ εὐσεβέστατοι Χριστιανοί, διατί μέν ἐπί τῶν ἀρχαίων καιρῶν οἱ ἄνθρωποι ἡγίαζον εὐκόλως, τήν σήμερον δέ ἐποχήν δυσκόλως δυνάμεθα νά εὕρωμεν ἄνθρωπον ἐνάρετον. Μήπως ἄλλος Θεός ἦτο τότε καί ἄλλος τώρα; Μήπως τά ἔτη, οἱ μῆνες, αἱ ἡμέραι καί αἱ ὧραι ἤλλαξαν; Μήπως τά τέσσερα στοιχεῖα τῆς φύσεως μετεβλήθησαν, ἡ γῆ δηλαδή, τό ὕδωρ, ὁ ἀήρ και ὁ αἰθήρ; Μήπως ἄλλο Εὐαγγέλιον ἤκουσαν ἐκεῖνοι καί ἄλλο ἀκούομεν ἡμεῖς; οὐχί, οὐχί^. ὅλα εὑρίσκονται ὅπως ὁ Θεός ἀπ’ ἀρχῆς ἐποίησεν αὐτά καί τοιαῦτα θά διαμένωσι μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Τί λοιπόν εἶναι τό αἴτιον; ἡμεῖς ἠλλάξαμεν τήν γνώμην ἡμῶν, ἡμεῖς ἠγριώθημεν καί ἡμεῖς πταίομεν, διότι δέν παρακινοῦμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον εἰς ἐναρέτους πράξεις, ἀλλά ἀλληλοκτονούμεθα, ἀλληλοκλεπτόμεθα καί μυρία ὅσα ἀντιχριστιανικά πράττομεν. Λέγετέ μοι, μέ τοιούτου εἴδους ἔργα εἶναι δυνατόν νά εὐαρεστήσωμεν τόν Θεόν; Εἶναι δυνατόν νά ὀνομασθῶμεν τέκνα του; Εἶναι δυνατόν νά μιμηθῶμεν τούς Ἁγίους καί νά φανῶμεν ἄξιοι ἀπόστολοι καί ἡμεῖς τοῦ Χριστοῦ; Οὐχί βεβαίως. Λοιπόν παρακαλῶ ὑμᾶς, εὐλογημένοι ἀδελφοί μου, διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντος, ἄς φροντίζωμεν καί διά τήν ψυχήν ἡμῶν, ἡ ὁποία δέν ἐξαγοράζεται μέ ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου^. ἄς συλλογιζώμεθα συνεχῶς τά μέλλοντα^. ἄς ἀποφεύγωμεν τά μάταια πράγματα καί ἄς ζητῶμεν τά αἰώνια^. ἄς μή δαπανῶμεν τήν ζωήν ἡμῶν χάσκοντες διά τάς ματαιότητας τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλ’ ἄς τήν χρησιμοποιῶμεν εἰς ἔργα θεάρεστα^. ἄς μή ραθυμῶμεν εἰς τά καλά^. ἄς μή ἀναβάλλωμεν τάς ὅσας καλάς πράξεις σκοποῦμεν νά πράξωμεν. Σήμερον ἐνεθυμήθης νά πράξης μίαν ἀγαθήν πρᾶξιν, ἄν δύνασαι, σήμερον πρᾶξον αὐτήν^. οὐ γάρ οἶδας τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα.

Ἕως πότε θά εἴμεθα ὀκνηροί καί ἀμελεῖς εἰς τάς παραγγελίας τοῦ Θεοῦ; δέν θά ἐξυπνήσωμεν ποτέ ἀπό τόν βυθόν τῆς ραθυμίας ὕπνον; Δέν θά προσέχωμεν ποτέ νά συλλογισθῶμεν ποῦ εἶναι οἱ πάπποι ἡμῶν, ποῦ οἱ πατέρες ἡμῶν; ποῦ εἶναι οἱ ἄρχοντες καί βασιλεῖς; ποῦ εἶναι οἱ δυνατοί τῆς γῆς; ποῦ οἱ πλούσιοι; ποῦ οἱ εὔμορφοι; ποῦ οἱ ὑπερήφανοι; ποῦ οἱ ἄδικοι; ποῦ οἱ μέθυσοι; ποῦ οἱ πόρνοι καί τόσοι ἄλλοι; Δέν ἦσαν καί ἐκεινοί ποτε εἰς τόν κόσμον; δέν ἐχάρησαν; δέν ἔκαμον τάς ὀρέξεις των; ἀλλά τώρα ποῦ εὑρίσκονται; Χῶμα μόνον καί οὐδέν πλέον, κόκκαλα ξηρά καί ἐκεῖνα καταπατημένα. Τί ὠφελήθησαν λοιπόν ἐκεῖνοι; οὐδέν^. ἐκτός μόνον τῶν ἀγαθῶν πράξεων. Ἐνῶ ἀπό τά πλούτη, τά μεγαλοπρεπῆ οἰκοδομήματα, τούς ἐκτεταμένους ἀγρούς καί τάς εὐφόρους ἀμπέλους, οὐδέν ἐκέρδησαν. Μετά θάνατον ὁ ἄνθρωπος δέν φέρει μεθ’ ἑαυτοῦ, ἀνερχόμενος εἰς τούς οὐρανούς, ἵνα κριθῆ ἐνώπιον τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ, ἄλλο τι, εἰμή μόνον τάς καλάς καί κακάς τῆς ψυχῆς του πράξεις. Ἕν πρᾶγμα εἶναι ἀθάνατον, ἡ ἀρετή, τά δέ ἄλλα εἶναι σκιά, καπνός, ὄνειρον. Λοιπόν ἄς ἐργασθῶμεν τά καλά, ἵνα κληρονομήσωμεν τά ἀθάνατα. Ἡ ζωή ἡμῶν εἶναι πρόσκαιρος, ἀλλ’ ἡ μέλουσα εἶναι αἰώνιος. Καθείς τέλος Χριστιανός ἄς κτίση τον οἶκον τῆς ψυχῆς του^. ἄς βάλη θεμέλιον τήν ἐξομολόγησιν^. ἄς τόν τειχίση μέ τάς ἀρετάς^. ἄς τόν σκεπάση μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ. Προθυμίαν μόνον θέλει ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπον καί αὐτός τόν τελειοποιεῖ. Μή θαρρῶμεν δέ ὅτι ἄνευ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατόν νά κατορθώσωμέν τι, διότι «Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήση οἶκον (τόν τῆς ψυχῆς), εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμ. ρκς’ 1). Ἄς παρακινῶμεν τέλεος ὁ εἷς τόν ἄλλον εἰς τό ἀγαθόν, ἵνα οὕτως ἐνταῦθα μέν διέλθωμεν ζωήν εὔθυμον, εἰρηνικήν, ἀνεπίδεκτον πάσης διαβολικῆς συνεργείας, ἐκεῖ δέ ἀξιωθῶμεν τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ^. ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

                                                  Ταῖς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καί θαυματουργοί,

ἐπισκέψασθε τάς ἀσθενείας ἡμῶν^.

δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε ἡμῖν.

*****

Κοντάκιον. Ἦχος β’.

Οἱ τήν χάριν λαβόντες τῶν ἰαμάτων,

ἐφαπλοῦτε τήν ρῶσιν τοῖς ἐν ἀνάγκαις,

 Ἰατροί θαυματουργοί, ἔνδοξοι.

Ἀλλά τῆ ὑμῶν ἐπισκέψει,

καί τῶν πολεμίων τά θράση κατευνάσατε,

τόν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασι.

================================================================================================

«ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ»

 Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης:  +  Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.