Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ Ο ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΑΣΚΗΣΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 1330 ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ, Ο ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΑΣΚΗΣΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 1330

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου

Ἀρ. φύλλου: 167

Σάββατο 14 Ιουνίου 2020

Ὁ Ὃσιος Νήφων

Τῆ ΙΔ' (14η) τοῦ μηνός Ἰουνίου μνήμη τοῦ Ὁσίου ΝΗΦΩΝΟΣ ὁ ἐν τῶ ὂρει τοῦ Ἀθω ἀσκήσας

κατά τό ἒτος ατλ'(1330) ἐν εἰρήνη τελειοῦται.

Νήφων ὁ Νήφων ἐστίν ἐκ τῶν πραγμάτων,

Νήψει νοός γάρ διέδραμε τόν βίον.

ΝΗΦΩΝ ὁ Ὃσιος πατήρ ἡμῶν κατήγετο ἀπό ἓν χωρίον τοῦ Ἀργυροκάστρου, Λουκώβη ὀνομαζόμενον· ὁ πατήρ του ἦτο ἱερεύς, εὐλαβέστατος καί θεοφοβούμενος· ἀφοῦ δέ ἒγινε δέκα ἐτῶν ὁ Ὃσιος, τόν ἐπῆρεν ὁ ἀδελφός τοῦ πατρός του εἰς τό Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἰς τό ὁποῖον ἦτο Ἐκκλησιάρχης. Τό δέ Μοναστήριον αὐτό τό ἀνοικοδόμησεν ὁ ἀοίδιμος βασιλεύς Κωνσταντίνος ὁ Μονομάχος καλούμενος, εἰς τήν τοποθεσίαν ὃπου λέγεται, ἓως τῆ σήμερον, Μεσοπόταμον. Καί πρῶτον μέν ἐδίδαξεν αὐτόν τά ἱερά γράμματα, ἒπειτα τοῦ ἐφόρεσε καί μοναχικόν σχῆμα. Βλέπων δέ ὃτι ἐπρόκοπτε τόσον εἰς τά γράμματα, ὃσον καί εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Μοναστηρίου, τόν ἐχειροτόνησε καί Ἀναγνώστην· ἀφ᾿ οὗ δέ ἦλθεν εἰς τελείαν ἡλικίαν καί ηὒξησεν εἰς τήν ἀρετήν, τόν ἐχειροτόνησε καί Ἱερομόναχον.

Ὢν δέ ὁ Ὃσιος εὐφυής κατά πολλά καί ἐπιμελής, ἀναγινώσκων τάς θείας Γραφάς καί τούς βίους τῶν Ἁγίων, ἒγινε καί πολυμαθής· ὃθεν καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἢρχισε νά τόν κεντᾶ μέσα εἰς τήν καρδίαν, καί ὁ πόθος τῆς ἡσυχίας ἢναψεν ἐντός του, καί ἒγινε φλόξ μεγάλη, ἣτις κατέφλεγε τόν νοῦν καί τήν διάνοιάν του· δι᾿ ὃ ἀναχωρήσας ἀπό τό Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπῆγεν εἰς ἓνα ἐνάρετον ἀσκητήν, ὃστις τότε εἶχεν ἒλθει ἀπό τό Σίναιον ὂρος, καί ἡσύχαζεν εἰς ἓν βουνόν, Γερομέριον καλούμενον, ἀπό τό ὁποῖον ἐδιδάχθη ἀκριβέστερον τήν μοναχικήν πολιτείαν· ὃθεν καί γλυκανθείς ἀπό τό μέλι τῆς ἡσυχίας, δέν ἠδύνατο πλέον νά εὑρίσκεται εἰς τόν κόσμον, ἀλλά καταφρονεῖ καί πατρίδα καί συγγενεῖς καί φίλους καί κάθε ἂλλην περιουσίαν κοσμικήν, καί ἒρχεται μέ προθυμίαν εἰς τό Ἃγιον Ὂρος, καί Θεοῦ ὁδηγία πηγαίνει εἰς τά μέρη τῆς Μεγίστης Λαύρας, εἰς τό Κάθισμα τοῦ Ἁγίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου, ἐκεῖ δέ εὑρών ἀσκητήν θαυμαστόν, ὀνόματι Θεόγνωστον, ὑπετάχθη εἰς αὐτόν μέ ἂκραν ὑπακοήν χωρίς νά ἀποκαλύψη ὃτι εἶναι ἱερεύς. Μετά τρεῖς χρόνους μαθών ὁ Θεόγνωστος, ὃτι ὁ Νήφων εἶναι ἱερεύς, καί βλέπων τάς πολλάς καί μεγάλας ἀρετάς του, δέν ἢθελε νά τόν ἒχη πλέον ὡς ὑποτακτικόν, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφόν ἰσότιμον. Ὁ δέ Ὃσιος Νήφων λέγων, ὃτι δέν δύναται ὁ Μοναχός νά ἡσυχάση κατά μόνας, ἂν δέν ὑποτάξη πρότερον τόν ἑαυτόν του μέ τήν ὑπακοήν, τόν παρεκάλει νά τόν ἒχη ὡς καί πρότερον ὑποτακτικόν. Ἀλλ᾿ ἐπειδή ὁ Θεόγνωστος δέν ἐπείθετο εἰς τοῦτο, διά τήν ἂκραν του ταπείνωσιν, ἀνεχώρησεν ὁ θεῖος Νήφων ἀπό ἐκεῖ, πλουτισμένος μέ τό χάρισμα τῶν δακρύων, καί ἐπῆγεν εἰς τό κάθισμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τό ὁποῖον εὑρίσκετο ἐκεῖ πλησίον καί ἒμεινεν εἰς αὐτό μέ ἂκραν ἡσυχίαν χρόνους δεκατέσσαρας, τρώγων μίαν φοράν τήν ἑβδομάδα ὀλίγον ξηρόν ἂρτον.

Κατ᾿ ἐκεῖνον τόν καιρόν παρουσιάσθη πανώλης εἰς τήν Μονήν τῆς Λαύρας καί ἀπέθανον πολλοί. Ὃθεν προσεκλήθη ὁ Ἃγιος ἀπό τόν Ἡγούμενον, ἳνα ἒλθη εἰς τήν Λαύραν νά ἐφημερεύη, διότι ἀπό τήν φοβεράν νόσον ἒμειναν ὀλίγοι ἐφημέριοι. Προτιμῶν ὃμως τήν ἡσυχίαν ὁ Ὃσιος, εἶπεν εἰς τόν Ἡγούμενον· συγχώρησόν μοι, πάτερ, διότι εἶμαι ἀγράμματος καί ἂγροικος. Τότε τοῦ εἶπεν ὁ Ἡγούμενος νά ἐφημερεύει τουλάχιστον εἰς τά ἒξω καθίσματα τῆς Λαύρας· καί ὑπακούσας εἰς τοῦτο, ὡς ταπεινόφρων, ἐπέρασε μέ τό τοιοῦτον διακόνημα τρεῖς χρόνους. Ἀλλ᾿ ἐπειδή ἡ καρδία του ὃλη κατεφλέγετο ἀπό τόν πόθον τῆς ἡσυχίας, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καί ἐπῆγεν εἰς τά Βουλευτήρια, ἐκεῖ ὃπου εἶναι τώρα ἡ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἂννης, καί ἐκεῖ ἡσύχασε χρόνους πολλούς χωρίς καλύβην, ἂστεγος, τρώγων μόνον χόρτα τῆς γῆς.

Ἀλλά τήν τοιαύτην ὑψηλήν πολιτείαν μή ὑποφέροντες νά βλέπουν τινές, ἀπό τόν φθόνον τοῦ μισοκάλου κινούμενοι, τόν ἐσυκοφάντησαν εἰς τόν ἡγούμενον τῆς Ἱεράς Λαύρας, ὃτι εἶναι πεπλανημένος καί ἀποστρέφεται τόν ἂρτον, διά τοῦτο δέ τρώγει μόνον χόρτα· ὁ δέ Ἡγούμενος, καλέσας αὐτόν εἰς τό Μοναστήριον, τοῦ λέγει· διατί, ἀδελφέ μου καί τέκνον μου, διάγεις τοιαύτην πολιτείαν σκληράν καί ὑψηλήν, ἀπό τήν ὁποίαν γεννᾶται οἲησις καί πλάνη, καί δέν περιπατεῖς τήν μέσην καί ὁμαλήν ὁδόν, ἡ ὁποία εἶναι εὒκολος καί δέν ἒχει κρημνούς; Οἱ παλαιοί Πατέρες ἐτρέφοντο μέ χόρτα εἰς τάς ἐρήμους, ἐπειδή ἐκεῖ δέν εὓρισκον ἂρτον. Ἀλλ᾿ ἐδώ καί ἂρτος ὑπάρχει, καί ἂλλα διάφορα φαγητά, ἀπό τά ὁποία πρέπει νά τρώγης μέ ἐγκράτειαν, διά νά ἀποδιώκης τήν οἲησιν τήν δαιμονικήν καί τήν πλάνην. Ὁ δέ Ὃσιος πείθεται εἰς αὐτά, διά τήν ἂκραν του ταπείνωσιν, καί φεύγων ἀπό τά Βουλευτήρια ἦλθεν εἰς τό κάθισμα τῆς Μεταμορφώσεως, καί ἒμεινεν ἐκεῖ χρόνους ἱκανούς ἱερουργῶν τήν θείαν λειτουργίαν.

Μαθόντες τοῦτο καί ἂλλοι ἀδελφοί, συνάγονται ἐκεῖ πολλοί, θέλοντες νά ὑποταχθούν εἰς αὐτόν καί νά τόν ἒχουν ὁδηγόν καί διδάσκαλον τῆς μοναχικῆς πολιτείας· αὐτός δέ, μή ὑποφέρων τήν ἐνόχλησιν τῶν πολλῶν, ἀνεχώρησε καί ἀπό ἐκεῖ καί ἐπῆγεν εἰς τόν Ὃσιον Μάξιμον τόν Καυσοκαλύβην καί ἡσύχαζε μαζί του χρόνους πολλούς· καί τόσην ἀγάπην ἀπέκτησαν ὁ εἷς πρός τόν ἓτερον, ὣστε ἐφαίνοντο ὃτι οἱ δύο εἶχον μίαν ψυχήν εἰς δύο σώματα. Ἐχάρισε δέ ὁ Ἃγιος Μάξιμος τήν καλύβην του εἰς τόν Ὃσιον Νήφωνα, καί κατεσκεύασεν ἂλλην ἐκεῖ κοντά διά τόν ἑαυτόν του. Ἐπειδή δέ ἒτρεχον πολλοί εἰς τόν Ἃγιον Μάξιμον, διά τά θαύματα ὃπου ἒκαμνε καί διά τάς προφητείας ὃπου ἒλεγε, διά τοῦτο ὁ Ὃσιος Νήφων, μή ὑποφέρων τήν ἐνόχλησιν, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, καί ὁδηγηθείς ἀπό τόν μακάριον Μάξιμον ἐπῆγεν εἰς τό σπήλαιον, τό ὁποῖον κεῖται ἀντίκρυ ἀπό τόν Ἃγιον Χριστόφορον, καί ἡσύχαζεν.

Ὀλίγου καιροῦ παρελθόντος, ἦλθεν ἀπό τήν πατρίδα τοῦ Ὁσίου Μοναχός τις, Μᾶρκος τό ὂνομα, καί ἐζήτει νά ὑποταχθῆ, διά νά μάθη τήν τάξιν τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τόν ὁποῖον ἐδέχθη ὁ Ὃσιος, πλήν τοῦ εἶπε νά κτίση κοντά εἰς τήν ἰδικήν του καλύβην καί μίαν ἂλλην, διά νά κατοικήση ὁ ἀδελφός του. Ὁ δέ Μᾶρκος, γενόμενος ἐκστατικός εἰς τούς λόγους τοῦ Ὁσίου, εἶπε· πῶς εἶναι δυνατόν, πάτερ, νά ἒλθη ὁ ἀδελφός μου ἐδῶ, ὃστις εἶναι κοσμικός μέ οἰκογένειαν; Τότε ὁ Ὃσιος, διά τήν μεγάλην του ταπεινοφροσύνην, ἀπεκρίθη· ἐγώ ἀδελφέ, παρελογίσθην καί δέν ἠξεύρω τί λέγω, σύ δέ κάμε ὃπως θέλεις. Ἒτυχε δέ τότε καί ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, καί στέλλων τόν Μᾶρκον ὁ Ὃσιος εἰς τήν Λαύραν διά κάποιαν ὑπηρεσίαν, τοῦ εἶπε καί τοῦτο: Ἐπιστρέφων ἀπό τήν ἑορτήν φέρε μαζί σου καί τόν ἀδελφόν σου διά νά τόν ἲδωμεν. Ὁ δέ Μᾶρκος πάλιν ἀπεκρίθη τά ἲδια. Φθάσας ὃμως εἰς τήν Λαύραν, βλέπει τόν ἀδελφόν του, ὃστις ἐκάθητο ἒξω τῆς θύρας, καί θαυμάζων διά τήν προφητείαν τοῦ Ὁσίου ὑπεδέχθη τόν ἀδελφόν του καί τόν ἠσπάσθη, ἀπό δέ τήν χαράν του ἒγινεν ἂλλος ἐξ ἂλλου, πλήν τόν ἒτυπτεν ἐνδομύχως ἡ συνείδησίς του διά τήν ἀπιστίαν, τήν ὁποίαν ἒδειξεν εἰς τόν γέροντά του. Ὃθεν παραλαμβάνων τόν ἀδελφόν του ἐπανῆλθεν εἰς τόν Ἃγιον καί προσπίπτων ἐζήτει συγχώρησιν διά τήν ἀπιστίαν του. Δέν ἐπέρασε πολύς καιρός, καί ὁ Μᾶρκος ἒγινεν ὃλος παράλυτος, τόσον ὣστε δέν ἠδύνατο μήτε νά περιπατήση, μήτε χεῖρας ἢ πόδας νά κινήση. Παρεκάλει λοιπόν τόν Ὃσιον νά τόν λυπηθῆ καί νά τόν θεραπεύση· ἀλλ᾿ ὁ Ὃσιος, θέλων νά τόν κάμη νά γνωρίση τό σφάλμα τῆς ἀπιστίας καί παρακοῆς του, του λέγει· οἱ Ἃγιοι Ἀνάργυροι δύνανται νά σέ θεραπεύσουν, ὡς θαυματουργοί· ἐγώ δέ τέκνον μου, εἶμαι ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος, καί ὁ Θεός δέν μέ ἀκούει· ἐπειδή δέ καί ὁ ἀδελφός του συμπονῶν παρεκάλει τόν Ὃσιον νά τόν συγχωρήση, ἐπῆρεν ἀπό τήν κανδύλαν τῆς εἰκόνος ἒλαιον καί ἢλειψε τό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς καί, ὦ τοῦ θαύματος! Παρευθύς ἰατρεύθη ὁ Μᾶρκος καί ἐσηκώθη ἀπό τήν κλίνην, εἰς τήν ὁποίαν ἒκειτο ἀκίνητος. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ὃσιος· «ἲδε ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἳνα μή χεῖρόν τί σοι γένηται». Ἀλλά πάλιν ὁ Μᾶρκος ἒπεσεν εἰς παρακοήν, διότι ζητήσας τήν ἂδειαν τοῦ γέροντος, διά νά ὑπάγη εἰς τόν αἰγιαλόν νά ψαρεύση, δέν ἒλαβε ταύτην, ἢκουσε μάλιστα τό νά μάθη νά ψαρεύη τούς ἀκαθάρτους λογισμούς, διά νά μή τόν φάγουν καί νά ἀπέχη ἀπό τήν θάλασσαν καί τά ψάρια, ἳνα μή πέση εἰς τήν θάλασσαν τῶν πειρασμῶν. Αὐτός ὃμως, ὡς παρήκοος, κατέβη εἰς τόν αἰγιαλόν, διά νά πλύνη τάχα τά παλαιά ἐνδύματά του καί συνελάμβανε ψάρια μέ τό ἂγκιστρον. Ἐνῶ δέ κατεγίνετο εἰς τοῦτο, ἓνα μεγάλον σκυλόψαρον ἐπήδησεν ἒξαφνα ἒξω ἀπό τήν θάλασσαν ἐναντίον του, διά νά τόν καταπίη.

Περίτρομος γενόμενος τότε ὁ Μᾶρκος ἐπεκαλέσθη τήν εὐχήν τοῦ γέροντός του, καί παραμερίσας ὀλίγον μετά βίας ἐλυτρώθη ἀπό τό θηρίον, καί τρέχει παρευθύς περίφοβος εἰς τόν Ὃσιον, κρατῶν εἰς τάς χεῖράς του καί τούς ἰχθῦς πού συνέλαβεν. Ὁ δέ Ὃσιος, βλέπων αὐτόν τοῦ εἶπε: Μή γίνεσαι ἂπιστος, παρήκοε· διότι ἐκεῖνος, ὃστις μετεμορφώθη εἰς ὂφιν καί παρέσυρε τούς προπάτορας εἰς τήν παρακοήν, αὐτός ὁ ἲδιος σήμερον μετεμορφώθη εἰς σκυλόψαρον, διά τήν παρακοήν πού σέ ἐδίδαξε πρότερον, θέλων νά σέ ρίψη εἰς τόν λάκκον τῆς ἀπωλείας καί ψυχικῶς καί σωματικῶς. Ὃμως ὁ Χριστός, ὃπως ἦλθεν εἰς τόν κόσμον διά νά τόν καταργήση, σέ ἐβοήθησε σήμερον, ἀναμένων τήν μετάνοιάν σου, διά τήν ἂπειρόν Του ἀγαθότητα. Ἐγώ δέ οὐδέποτε θέλω φάγει ψάρια τῆς παρακοῆς. Ἀκούσας ταῦτα ὁ Μᾶρκος ἒρριψε μακράν τά ψάρια, καί προσπεσών εἰς τούς πόδας τοῦ Ὁσίου ἐζήτει μέ θερμά δάκρυα τήν συγχώρησιν, ὁ δέ Ὃσιος ὡς συμπαθέστατος τόν συνεχώρησεν. Ἀπό τότε δέ καί ὓστερον διετήρησεν ἂκραν ὑπακοήν, ἓως ὃτου ἐτελείωσε τήν ζωήν του καί ἐπορεύθη εἰς τήν ἂλλην ζωήν μέ χρηστάς ἐλπίδας, διά νά λάβη τόν μισθόν τῆς ὑπακοῆς του μυριοπλάσιον. Ἂφησε δέ ὡς διάδοχον τῆς ὑπακοῆς του διά νά ὑπηρετῆ τόν Ὃσιον τόν ἀνεψιόν του Γαβριήλ, τοῦ ὁποίου ὁ πατήρ ὠνομάζετο Δοσίθεος. Ὁ Δοσίθεος οὗτος παρεκάλεσε μίαν φοράν τόν Ὃσιον νά στείλη τόν Γαβριήλ διά κάποιαν ἀνάγκην εἰς τήν ἱεράν μονήν τοῦ Βατοπεδίου. Καί τόν ἒστειλε μέν ὁ Ὃσιος, τοῦ καθώρισεν ὃμως ποίαν ἡμέραν νά ἒλθη ὀπίσω ἐξ ἃπαντος· ὃταν δέ ἦλθεν ἡ ὡρισμένη ἡμέρα καί ὁ Γαβριήλ δέν ἦλθεν, τότε ὁ Δοσίθεος ἢρχισε νά κλαίη, στοχαζόμενος ὃτι ἐσκλαβώθη ὁ υἱός του, διότι ἢκουσεν ὃτι οἱ Ἀγαρηνοί ἐκούρσευσαν εἰς ἐκεῖνα τά μέρη. Ἀλλά ὁ Ὃσιος Νήφων, μέ τό διορατικόν ὂμμα τῆς ψυχῆς του, ἠξεύρων τά γινόμενα, εἶπε: Μή κλαίης, Γερο-Δοσίθεε, τόν υἱόν σου, διότι εἶναι ἐλεύθερος. Καί πράγματι πρίν νά δύση ὁ ἣλιος ἒφθασεν ὁ Γαβριήλ χωρίς νά πάθη κανέν κακόν. Ἐπειδή δέ προεγνώρισεν ὁ Ὃσιος, ὃτι μετά ἓξ μῆνας ἒμελλε νά κοιμηθῆ ὁ Ἃγιος Μάξιμος τόν τελευταῖον ὓπνον, εἶπεν εἰς τήν συνοδείαν του· ἂς ὑπάγωμεν πρός τόν Ὃσιον Μάξιμον, διά νά τόν ἀπολαύσωμεν, διότι δέν πρόκειται νά τόν ἲδωμεν πλέον εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Ἐπῆγαν λοιπόν πρός αὐτόν καί ἀφοῦ ἀντήλλαξαν τόν ἐν Χριστῶ ἀσπασμόν, εἶπεν ὁ Ἃγιος Μάξιμος. Χαίρετε ἐν Χριστῶ, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Οὗτος εἶναι ὁ τελευταῖος χαιρετισμός μας, διότι δέν πρόκειται πλέον νά ἲδωμεν ὁ εἷς τόν ἂλλον, καί ἠκολούθησεν ἐν τοῖς πράγμασιν ἡ προφητεία καί τῶν δύο κατά ἀλήθειαν.

Μετά πολλούς χρόνους παρουσιάσθη πάλιν ἡ πανώλης εἰς τό Ἃγιον Ὂρος, καί προσέβαλεν τόν Γαβριήλ τόσον βαρέως, ὣστε ἐκινδύνευε νά ἀποθάνη. Βλέπων αὐτόν εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν ὁ πατήρ του ἒκλαιεν ἀπαρηγόρητα· ὁ δέ Ὃσιος τόν παρηγόρει λέγων· Μή κλαίης, ἀδελφέ, ὃτι ὁ υἱός σου δέν πρόκειται νά ἀποθάνη τώρα, ἐπειδή μέ ὑπηρέτησε καθώς θέλει ὁ Θεός. Καί εὐθύς γυρίσας κατά Ἀνατολάς ἐδεήθη τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ μυστικῶς διά τόν ἀσθενῆ ὣραν πολλήν· καί, ὦ τοῦ θαύματος! Ἐσηκώθη ὁ ἀσθενής ὑγιής, καί ἐδόξαζε τόν Θεόν. Τότε στραφείς ὁ Ὃσιος πρός αὐτούς εἶπεν· ὁ μέν ἀδελφός ἡμῶν, ἰδού ἒλαβε τήν ὑγείαν μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ· ἐγώ δέ κατά τόν καιρόν τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπέρχομαι. Ἦλθε λοιπόν ἡ νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καί τό πρωΐ τοῦ πρώτου Σαββάτου ἠγέρθη καί ἒκαμε προσευχήν καί ἐκοινώνησε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἒπειτα λέγει πρός τήν συνοδείαν του. Τέκνα μου ἐν Κυρίω ἀγαπητά, ἰδού ἦλθεν ὁ καιρός διά νά ὑπάγω πρός τόν Κύριον, τόν ὁποῖον ἐπεπόθησεν ἐκ νεότητος ἡ ψυχή μου. Βλέπων δέ αὐτούς ὃτι ἐταράχθησαν καί ἐλυπήθησαν ὑπερβολικά, τούς εἶπε: Δέν πρέπει, τέκνα μου, νά λυπῆσθε, διότι ἀπό τώρα καί εἰς τό ἐξής μέλλετε νά μέ ἒχετε πρέσβυν πρός τόν Θεόν, ἳνα τόν παρακαλῶ διά τήν σωτηρίαν σας. Σεῖς μόνον νά φυλάττετε τάς ἐντολάς Του. Τῆ δέ Κυριακῆ τούς εἶπε νά βάλουν πρῶτον τράπεζαν νά γευματίσουν, ἒπειτα νά σκάψουν τόν τάφον του καί νά τόν ἑτοιμάσουν, διά νά ὑπάγω, λέγει, εἰς τήν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην· ἀφ᾿ οὗ δέ ἒγιναν ταῦτα, ἠγέρθη ὂρθιος ὁ Ἃγιος, καί ὑψώσας ὂμματα καί χεῖρας πρός τόν οὐρανόν προσηυχήθη ὣραν πολλήν· ἒπειτα εὐλογήσας καί συγχωρήσας αὐτούς, καί λαβών καί ἀπό αὐτούς συγχώρησιν, ἐσχημάτισε τόν ἑαυτόν του σταυροειδῶς, καί παρέδωκε τήν ἁγίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ· ἢστραψε δέ τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἣλιος, δίδον σημεῖον μέ τοῦτο τῆς πρός Θεόν παρρησίας του. Ἐκοιμήθη λοιπόν οὗτος ὁ ἀείμνηστος πατήρ τῆ ιδ΄ (14η) τοῦ Ἰουνίου, ἒζησε δέ χρόνους ἐνενήκοντα καί ἓξ, ἒκαμε δέ θαύματα πολλά εἰς τήν ζωήν του, ἀπό τά ὁποῖα εἶναι καί ταῦτα.

Ἕνας Μοναχός, ἰδιόρρυθμος ὢν, εἶχε τήν ὑπερηφάνειαν νά ἒχη ἐμπιστοσύνην εἰς τόν ἑαυτόν του καί εἰς τήν γνῶσιν του, καί δέν ἀνέφερε τούς λογισμούς του εἰς κανέναν πνευματικόν πατέρα πρακτικώτερόν του, ἀλλά καθώς τοῦ ἒλεγεν ὁ ἰδικός του λογισμός, οὓτως ἐπολιτεύετο. Ὃθεν ἐπλανήθη ὁ ἂθλιος καί ἐδέχθη ἂγγελον σκότους, ἀντί φωτός, ἀπό τόν ὁποῖον ἐδιδάχθη πολλά ἂτοπα, καί ἒπεσεν εἰς τόσην ὑψηλοφροσύνην, ὣστε ἐφαντάζετο, ὃτι εἰς ὃλας τάς ἀρετάς αὐτός εἶναι ἀνώτερος ἀπό ὃλους τούς ἂλλους. Οὗτος λοιπόν μίαν φοράν ἐπῆγεν εἰς τόν Ὃσιον Νήφωνα, καί ἐρωτηθείς ἀπό τόν Ὃσιον διά ποῖον αἲτιον ἒπῆγεν εἰς αὐτόν, τοῦ ἀπεκρίθη. Ἦλθον νά σέ ἲδω, ὡς περιβόητον εἰς τήν ἀρετήν. Ὁ δέ Ὃσιος τοῦ εἶπε· καί πῶς σύ, ὁ τόσον μέγας καί θαυμαστός, κατεδέχθης νά ἒλθης εἰς ἐμέ τόν ἐλάχιστον καί εὐτελῆ; Ἐκεῖνος τοῦ λέγει· ὁ Θεός μέ εὐηργέτησε, καί τό χάρισμα ὃπου ἒχω εἶναι τοῦ Θεοῦ. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ὃσιος· χάρισμα τοῦ Θεοῦ, ἀδελφέ, εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη· τοῦ Θεοῦ εἶναι τό νά θεωρῆς τόν ἑαυτόν σου, ὃτι εἶσαι ἒσχατος πάντων· τοῦ Θεοῦ εἶναι τό νά κατορθώσης μεγάλας ἀρετάς, καί νά νομίζης τόν ἑαυτόν σου ὃτι εἶσαι κατώτερος ἀπό ὃλους· αὐτά δέ ὃπου φαντάζεσαι σύ, εἶναι τῆς πλάνης καί τοῦ σατανᾶ, ὃστις σοῦ τά ἐδίδαξεν. Εὐθύς τότε ὁ Μοναχός ἐκεῖνος, γενόμενος ἐκστατικός ἀπό τά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ὁσίου καί ἐλθών εἰς τόν ἑαυτόν του, εἶπεν· ἐάν αὐτά εἶναι τοῦ πονηροῦ, πάτερ, ἀποδίωξον ταῦτα ἀπ᾿ ἐμοῦ, σέ παρακαλῶ, μέ τήν προσευχήν σου καί ἐλευθέρωσέ με ἀπό τάς φαντασίας του. Ὁ δέ μακάριος Νήφων, ὑψώσας τό ὂμμα τῆς ψυχῆς του εἰς τούς οὐρανούς, εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὃστις ἐζήτησας τό πεπλανημένον καί ἀπολωλός πρόβατον, καί εὑρών αὐτό τό συγκατηρίθμησας μέ τά λοιπά πρόβατα καί ἐδίωξας τόν νοητόν λύκον, ὃστις ἐζήτει νά τό θανατώση, καί ἒδειξας εἰς ἡμᾶς ὁδόν σωτηρίας, σύ Δέσποτα, καί τόν δοῦλον σου τοῦτον, ὃστις διά τήν ἁπλότητά του ἒπεσεν εἰς πλάνην ἀπό τάς μεθοδίας τοῦ πλάνου διαβόλου, ἐλευθέρωσον αὐτόν ἀπό τάς φαντασίας ἐκείνου, διά νά γνωρίζη σέ τόν μόνον Θεόν ἀληθινόν, τόν δι᾿ ἡμᾶς σταυρόν καί θάνατον ὑπομείναντα, καί νά δοξάζη τό ὂνομά Σου τό εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν». Οὓτω προσηυχήθη ὁ Ὃσιος, καί παρευθύς ἀχλύς τις ὡς νεφέλη διεσκορπίσθη ἀπό τούς ὀφθαλμούς τοῦ ἀδελφοῦ, καί ἐγνώρισε καθαρά εἰς ποῖον μέγα κακό εἶχε περιπέσει ὁ ἂθλιος, ἀπό τότε δέ καί εἰς τό ἐξῆς ἠλευθερώθη ἀπό τάς φαντασίας τοῦ σατανᾶ καί ἒζησε θεαρέστως μέ πολλήν φρόνησιν καί ταπείνωσιν.

Ὁ ὡρολόγος τῆς ἱερᾶς Λαύρας, διωχθείς ἀπό τό Μοναστήριον διά κάποιον σφάλμα, εἰς τό ὁποῖον ὑπέπεσεν, ἐπῆγεν εἰς τόν Ὃσιον, καί λέγων πρός αὐτόν ὃτι ἐδιώχθη ἀδίκως ἀπό τήν Λαύραν, τόν παρεκάλει, ἂν ἦτο δυνατόν, νά μείνη ἐκεῖ εἰς τήν ὑποταγήν του. Ὁ δέ Ὃσιος, προβλέπων τό μέλλον, τοῦ εἶπε· πήγαινε ὀπίσω εἰς τό Μοναστήριον, καί πρόσπεσε εἰς τόν ἡγούμενον μέ μετάνοιαν καί ταπεινοφροσύνην, καί θέλει σέ δεχθῆ πάλιν. Διότι, ἂν δέν ὑπάγης, καί ἐδῶ δέν θέλεις ὑπομείνει τήν στενοχωρίαν, καί ἀπό τά καλά τοῦ Μοναστηρίου θέλεις ἐκπέσει. Ἀφοῦ δέ ἐπιστρέψης ὀπίσω, δέν θά παρέλθη πολύς καιρός καί θά γίνης Ἐκκλησιάρχης, ὓστερα δέ καί Ἡγούμενος· πρέπει ὃμως νά ἒχης ἀπό ὃλα περισσότερον τήν ταπεινοφροσύνην. Χαμογελῶν δέ τοῦ εἶπε καί τοῦτο· ὃταν σύν Θεῶ ἡγουμενεύης, νά ἐνθυμηθῆς καί ἡμᾶς καί νά μᾶς ἀξιώσης τῆς μερίδος τοῦ Κοινοβίου. Ἀφ᾿ οὗ ἐπῆγε λοιπόν ὁ ὡρολόγος εἰς τό Μοναστήριον, εἰς ὀλίγον καιρόν ἐγινε κατά τήν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου καί Ἐκκλησιάρχης καί Ἡγούμενος, ὃθεν καί ἒστελλεν εἰς τόν Ὃσιον τά πρός τό ζῆν ἀναγκαῖα. Ἀλλά καί τρεῖς Μοναχοί ἠθέλησαν νά ὑπάγουν εἰς τόν Ὃσιον· ἐπειδή δέ ὁ εἷς ἀπ᾿ αὐτούς ἦτο ἀγένειος, τόν ἂφησαν εἰς τήν ὁδόν μακράν ἀπό τό κάθισμα τοῦ Ὁσίου, καί ἐπῆγαν μόνον οἱ δύο· ὁ δέ Ὃσιος τούς εἶπε· πῶς δέν ἐφέρατε καί τόν νέον; διότι αὐτός μέλλει νά γίνη κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ἐκεῖνοι, θαυμάσαντες εἰς τήν πρόρρησιν τοῦ Ὁσίου, ἐπῆγαν καί ἒφεραν καί τόν νέον· ὠφεληθέντες δέ πολλά ἀπό τούς λόγους τοῦ Ὁσίου, καί λαβόντες εὐλογίαν, ἀνεχώρησαν δοξάζοντες τόν Θεόν· ὁ δέ νέος ἐκεῖνος προκόψας εἰς τήν ἀρετήν καί τήν ἂσκησιν κατά τόν λόγον τοῦ Ὁσίου διέπρεψεν εἰς τήν μοναχικήν πολιτείαν.

Ὁ Δοσίθεος, περί τοῦ ὁποίου καί προλαβόντως εἲπομεν, ὁ πατήρ τοῦ Γαβριήλ, παρεκάλει τόν Ὃσιον νά δώση ἂδειαν εἰς τόν Γαβριήλ νά ὑπάγη διά χρείαν τινά εἰς τήν Μονήν τῶν Ἰβήρων. Ὁ δέ Ὃσιος, προβλέπων τόν κίνδυνον, εἰς ὃν ἒμελλεν νά ἐκτεθῆ, τόν ἠμπόδιζεν· ἀλλ᾿ ὁ Δοσίθεος διισχυρίζετο ὃτι δέν ὑπάρχει κανείς φόβος νά ὑπάγη τήν πρώτην ἡμέραν εἰς τό μονύδριον τοῦ Ἀμαλφινοῦ, τοῦ νῦν Μορφινοῦ καλουμένου. Τότε λέγει ὁ Ὃσιος. Ἀλλ᾿ ἐάν ὁ Γαβριήλ σκλαβωθῆ ἐδῶθεν ἀπό τό μονύδριον τοῦ Ἀμαλφινοῦ, τί μέλλει γενέσθαι; πλήν ἂς ὑπάγη, καί ἐγώ θά εἶμαι ἀθῶος ἀπό τήν ζημίαν, ἣτις θά ἐπακολουθήση. Πιστεύσας λοιπόν ὁ Δοσίθεος εἰς τούς λόγους τοῦ Ὁσίου, δέν ἀντέτεινε πλέον. Καί τό βράδυ ἐκεῖνο ἀδελφός τις, πηγαίνων εἰς αὐτούς, τούς ἀνήγγειλεν, ὃτι ἐδῶθεν ἀπό τό μονύδριον τοῦ Μορφινοῦ ἐπῆγε πλοῖον πειρατικόν, καί συνέλαβον αἰχμαλώτους τρεῖς Μοναχούς, οἳτινες εὑρέθησαν κατά τύχην εἰς τόν δρόμον ἐκεῖνον, καθώς προεῖπεν ὁ Ὃσιος.

Πρός τούτοις καί Μοναχός τις ἀπό τήν Λαύραν ἐπῆγεν εἰς τόν Ὃσιον καί τοῦ ἀνήγγειλεν, ὃτι ὁ Ἰερομόναχος Ἰωαννίκιος ἐστάλη ἀπό τόν Ἡγούμενον μαζί μέ ἂλλους Μοναχούς εἰς τήν νῆσον τῆς Σκύρου. Ἐνῶ λοιπόν ἒπλεον μέ τό καΐκι τοῦ Μοναστηρίου εἰς τόν δρόμον ἐσκλαβώθησαν ἀπό τούς πειρατάς καί ὃτι εἰς τήν Λαύραν οἱ πατέρες ἐσύναξαν χρήματα καί ἒστειλαν διά νά τούς ἐξαγοράσουν· ἒδωκε δέ καί αὐτός τό μερίδιόν του ἓνα φλωρί. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ὃσιος· καλύτερον ἦτο, τέκνον μου, νά ἒδιδες τό φλωρί εἰς τούς πτωχούς, διότι ὁ Ἰωαννίκιος καί οἱ λοιποί ἠλευθερώθησαν καί εἶναι ἢδη καλά. Εὒχομαι εἰς τόν Θεόν νά μετείχομεν καί ἡμεῖς εἰς τήν παράκλησιν, τήν ὁποίαν ἀπολαμβάνουν ἐκεῖνοι τώρα. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Μοναχός ἐκεῖνος ἀπό τόν Ἃγιον ἐσημείωσε τήν ἡμέραν ἐκείνην· καί ὃταν ἐγύρισεν εἰς τήν Λαύραν ὁ Ἰωαννίκιος τοῦ εἶπε ἐκεῖνα ὃπου ἐπροφήτευσεν ὁ Ὃσιος Νήφων δι᾿ αὐτούς, καί ἒμαθεν ὃτι κατά τήν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου, οὓτως ἒγινε, καί τήν ἡμέραν ἐκείνην ὃπου ἐσημείωσεν, ἡλίευσαν ψάρια πολλά καί μεγάλα, καί ἒλαβον μεγάλην παράκλησιν, εἰς δόξαν Θεοῦ τοῦ δοξάζοντος τούς Αὐτόν ἀντιδοξάζοντας.

Ταῖς τοῦ σοῦ Ἁγίου πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.

==================================================================================================

«ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ»

Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης: + Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.

==========================================================