Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟΝ
Ζ.’ Μόνη της ή πίστης δεν είναι επαρκής για την σωτηρία.
Πρέπει να συνοδεύεται καί από τα καλά έργα καί μια ζωή αγία, σύμφωνα με τίς εντολές του Κυρίου. «Ου πάς ό λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, είσελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, άλλ’ ό ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7, 21). Το θέλημα δε του ουρανίου Πατρός διατυπώνεται στις εντολές Του.
Διαβάζετε συχνά το Ευαγγέλιο καί θα διδαχθείτε τους ορούς της σωτηρίας, θα λάβετε μαθήματα για την αγία και θεοφιλή ζωή, πώς δηλαδή να εκτελείτε με ειλικρίνεια καί με ακρίβεια πάντοτε τίς εντολές του Κυρίου καί έτσι να σωθείτε.
Θα ευαρεστείτε τον Θεό: «Ό έχων τάς έντολάς μου καί τηρών αύτάς, εκείνος εστίν ό αγαπών με• ό δε αγαπών με άγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου, καί εγώ αγαπήσω αυτόν… Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, καί ό Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, καί προς αυτόν έλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αύτώ ποιήσομεν» (Ίωάν. 14,21-23).
Επίσης καί οι αποστολικές επιστολές γράφουν πολλά για την αναγκαιότητα της πίστεως, περισσότερα όμως για την αναγκαιότητα της αγίας ζωής προκειμένου να σωθούμε. Ό απόστολος Παύλος τα συνόψισε και τα συνδύασε ως έξης: «πίστης δι’ αγάπης ενεργούμενη» (Γαλάτ. 5, 6). Με την «αγάπη» εννοεί την εκπλήρωση όλων των εντολών καί την αποξένωση άπ’ όλα τα πάθη.
Σ’ όλες του τίς επιστολές στρέφει την φροντίδα των χριστιανών προς την αγία καί θεοφιλή ζωή: «Οσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή καί ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε… και ό Θεός της ειρήνης έσται μεθ’ υμών» (Φιλιπ. 4, 8-9). «Έπεφάνη γαρ ή χάρις του Θεού ή σωτήριος πασιν άνθρώποις, παιδεύουσα ημάς, ίνα άρνησάμενοι την ασέβεια καί τάς κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακάρια ελπίδα καί επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτον 2, 11-12).
Επίσης καί ό Ιάκωβος ό Άδελφόθεος γράφει: «τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγει τις έχειν, έργα δε μη έχη;» (Ιακώβ. 2,14). «Οράτε τοίνυν ότι εξ έργων δικαιούται άνθρωπος καί ουκ εκ πίστεως μόνον» (Ιακώβ. 2, 24).
Βλέπετε πόσον απαραίτητη είναι για την σωτηρία ή έκπλήρωσις των εντολών; Γι’ αυτό κι εγώ επεκτάθηκα στο σημείο αυτό. Εκείνοι πού παρέσυραν στην πλάνη τον νέο σας διδάσκαλο δεν σκέπτονται σωστά. Αποδίδουν όλο το έργο της σωτηρίας στην πίστη. Τα έργα σχεδόν τα απορρίπτουν. Καθόλου απίθανο καί αυτός να σκέπτεται παρόμοια.
Σύμφωνα όμως με τον λόγο του Θεού έχουν ίση σημασία καί ή πίστης καί τα έργα. Σε κανένα από τα δύο δεν δίνεται προβάδισμα. Ή πίστης χωρίς έργα καί τα έργα χωρίς πίστη καθόλου δεν ωφελούν. Μόνον ενωμένα οικοδομούν την σωτηρία μας. Με την άρρηκτη ενότητα τους αποκτούν πραγματική αξία, δύναμη καί σημασία.
Η . Είναι απαραίτητη ή Θ. Χάρις για να είναι ή πίστης σωστή καί τα έργα άγια. Χωρίς την Θ. Χάρι όχι μόνο δεν μπορούμε να πιστεύουμε, άλλά ούτε καί να σκεπτόμαστε το καλό. Άλλα κι αν θα μπορούσαμε να σκεφθούμε το καλό, δεν θα μπορούσαμε να το πράξουμε, όπως αναφέρει ό απόστολος Παύλος: «Το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεστε το καλόν ούχ ευρίσκω» (Ρωμ. 7,18)
Εάν ό Κύριος μόνο μας δίδασκε τι πρέπει να πιστεύουμε καί πώς πρέπει να ζούμε, καί μας άφηνε μόνο μ’ αύτη την γνώση, θα μοιάζαμε μ’ εκείνον πού φωτίζεται με το φως του ηλίου, βλέπει τον δρόμο πού πρέπει να διάσχιση, αλλά δεν έχει την δύναμη να βάδιση, διότι είναι παράλυτος καί ασθενής. Στην περίπτωση αύτη θα ήταν καλύτερα τίποτε να μη γνώριζε καί τίποτε να μην έβλεπε.
Ό φιλάνθρωπος Κύριος δεν μας άφησε μόνο στην γνώση του δρόμου της σωτηρίας, αλλά ευδόκησε να ενεργήσει καί την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος, για να μας βοηθήσει να επιτύχουμε την σωτηρία.
Το Αγ. Πνεύμα κατήλθε στους αποστόλους καί κατόπιν δια μέσου αυτών σε όλους τους πιστούς. Αυτό διήγειρε την πίστη σ’ όσους ήθελαν να πιστέψουν. Αυτό ενίσχυε στην εκπλήρωση των εντολών όσους με την βοήθεια της πίστεως έφθαναν στην απόφαση να ζήσουν άγια. Ο,τι συνέβαινε με τους αποστόλους, το ίδιο συνέβαινε καί μετέπειτα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα δια μέσου των διαδόχων τους, σύμφωνα με την τάξη πού το Αγ. Πνεύμα θέσπισε. Έτσι ή Θ. Χάρις παραμένει διαρκώς μέσα στην αγία μας Εκκλησία, μέσα στο πλήθος των πιστών. Όλους τους φωτίζει, όλους τους ενισχύει, όλους τους αγιάζει.
Με την Θ. Χάρι σώθηκαν καί σώζονται οί πιστοί: «Χάριτί έστε σεσωσμένοι» (Έφεσ. 2, 8), γράφει ό απόστολος Παύλος. Ή Θ. Χάρις έγκαταβιώνει στους πιστούς: «Ουκ οιδατε ότι ναός Θεού έστε καί το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κοριν. 3, 16), συνεχίζει με αναμφισβήτητη βεβαιότητα γι’ αυτή την ενοίκησι του Αγ. Πνεύματος. Ό ίδιος ομολογούσε για τον εαυτό του: «Χάριτί δε Θεού ειμί ό ειμί» (Α’ Κοριν. 15, 10). Καί ό απόστολος Πέτρος μαρτυρεί για τον εαυτό του καί για όλους: «Πάντα ημίν της θείας δυνάμεως αυτού τα προς ζωήν καί ευσέβεια δεδωρημένης» (Β’ Πέτρου 1, 3).
Γι’ αυτό πολύ συχνά στις αποστολικές επιστολές, ιδιαίτερα στην αρχή καί στο τέλος, διατυπώνεται ή ευχή να παραμένει καί ν’ αυξάνει σε κάθε πιστό ή Θ. Χάρις. Ως προς το ότι είναι απαραίτητη για το έργο της σωτηρίας μας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Άλλα ως προς τον τρόπο πού λαμβάνεται καί ενεργεί υπάρχουν διαφωνίες.
Επίτηδες σας θίγω αυτό το θέμα, γιατί έχω την υποψία ότι ό πλανεμένος διδάσκαλος σας ανήκει στην κατηγορία εκείνων πού δεν κατανοούν σωστά το έργο της. Υπάρχουν επίσης κακόδοξοι πού διακηρύττουν ότι αρκεί να πιστέψει κανείς καί αυτόματα ή Θ. Χάρις θα εγκατασταθεί μέσα του.
Μάθετε λοιπόν καί πιστέψτε βαθιά ότι ή Θ. Χάρις δεν παρέχεται καί δεν λαμβάνεται διαφορετικά, παρά με τα άγια μυστήρια πού τελούνται από τους αποστόλους ή τους διαδόχους τους, όπως θέσπισε στην Εκκλησία ό ίδιος ό Κύριος. Καί για να βεβαιωθείτε περισσότερο σ’ αυτό, θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα από την ‘Αγ. Γραφή:
1) Ό ίδιος ό Κύριος μας συζητώντας με τον Νικόδημο είπε: «Δει υμάς γεννηθήναι άνωθεν» (Ίωάν. 3, 7), εννοώντας την δια της Θ. Χάριτος πνευματική αναγέννηση. Καί με τι μέσον θα ερχόταν καί θα ενεργούσε; Μήπως είπε: «Πίστεψε, άνοιξε το στόμα καί ή Θ. Χάρις θα εισχώρηση μέσα σου καί θα σε αναγέννηση»; Ασφαλώς όχι. Δεν είπε κάτι τέτοιο. τι είπε; «Εάν μη τις γεννηθεί εξ ύδατος καί Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ίωάν. 3, 5-7).
Αύτη ή γέννησης «δι’ ύδατος καί Πνεύματος» τι άλλο είναι παρά το άγ. βάπτισμα, το πρώτο χριστιανικό μυστήριο;
Ή αναγέννησης κάνει την φύση μας ικανή να δέχεται και να συγκρατεί την Θ. Χάρι. Ή προσφορά της όμως γίνεται με τα μυστήρια καί πιο συγκεκριμένα με την «έπίθεσιν των χειρών», δηλαδή την τοποθέτηση των χειρών των αποστόλων ή των διαδόχων τους πάνω στους πιστούς.
2) Ένα περιστατικό πού συνέβη στην Έφεσο κατά την περίοδο μιας περιοδείας του αποστόλου Παύλου θ’ απόδειξη αυτή την αλήθεια. Φθάνοντας στην Έφεσο ό απόστολος συνάντησε δώδεκα πιστούς καί τους ρώτησε:
-Όταν πιστέψατε, λάβατε το Πνεύμα το Άγιο;
Κι εκείνοι απάντησαν:
-Δεν ακούσαμε τίποτε για το Πνεύμα το Άγιο.
-Πώς τότε βαπτισθήκατε; ρώτησε ό απόστολος.
-Στο βάπτισμα του Ιωάννου, απάντησαν.
Τότε ό απόστολος τους εξήγησε ότι το βάπτισμα του Ιωάννου του Προδρόμου ήταν μόνο προετοιμασία για την πίστη στον Χριστό. Καί αφού τους ολοκλήρωσε την ευαγγελική διδασκαλία, τους βάπτισε με το χριστιανικό βάπτισμα. Μετά την βάπτιση τοποθέτησε πάνω τους τα χέρια του καί έλαβαν το Αγ. Πνεύμα.
Βλέπετε ότι άλλο είναι το βάπτισμα καί άλλο ή «επίθεσης των χειρών».
Με την «επίθεση των χειρών» μόνο, δίνεται ή Θ. Χάρις. Αυτή την αισθητή ενέργεια την αντικατέστησαν αργότερα οί απόστολοι με το χρίσμα καί έτσι καθιερώθηκε το χρίσμα σαν μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Τα δύο αυτά περιστατικά, του αγίου Νικόδημου καί των πιστών της Εφέσου, είναι αρκετά για να βεβαιωθείτε οι ή Θ Χάρις μεταδίδεται με αισθητή οδό, δια μέσου των αγίων μυστηρίων καί όχι με την νοερή μόνον οδό της θεωρητικής απλώς πίστεως.
Έτσι θέσπισε ό ίδιος ό Χριστός, θ’ απαριθμήσω εδώ καί τα άλλα μυστήρια:
Ή συγχώρησης των αμαρτιών, στις όποιες πέφτει κανείς μετά το βάπτισμα, δεν επιτελείται με μια απλή νοερή εξομολόγηση στον Θεό, αλλά με εξομολόγηση πού γίνεται ενώπιον πνευματικού πατρός, με βαθιά συντριβή καί απόφαση να μην επαναληφθούν οί ίδιες αμαρτίες.
Το μυστήριο της Θ Κοινωνίας δημιουργεί μια ζωντανή ενότητα του πιστού με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Ή δύναμις της Θ. Χάριτος για την συνέχιση του εξαγιαστικού έργου της Εκκλησίας παρέχεται με το μυστήριο της χειροτονίας.
Δύο πρόσωπα ενώνονται σε ένα καί δημιουργούν ευλογημένη χριστιανική οικογένεια με το μυστήριο του γάμου.
Οί ασθενείς θεραπεύονται με το μυστήριο του ευχελαίου.
Τα μυστήρια είναι ρυάκια της Θ. Χάριτος πού αρδεύουν ζωογόνα τους πιστούς. Δεν υπάρχει άλλη οδός, άλλο μέσο για να λαβή κανείς την Θ. Χάρι.
Και όποιος διακηρύττει άλλο δρόμο, είναι κακόδοξος καί πλανεμένος.
Θ . Τα τρία σημεία πού μέχρι τώρα εκθέσαμε σαν αναγκαία για το έργο της σωτηρίας, δηλαδή ή πίστης, ή ζωή ή σύμφωνη με τίς θείες εντολές καί ή Θ. Χάρις πού προσφέρεται με τα άγια μυστήρια, απαιτούν καί ένα τέταρτο: Το ιερατείο, πού θέσπισε ό Κύριος.
Πρέπει να πιστέψουν οι άνθρωποι. «Πώς δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; πώς δε άκούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσιν εάν μη άποσταλώσι;» (Ρωμ. 10, 14 -15). Είναι απαραίτητο να λάβουμε με τα μυστήρια την Θ. Χάρι. Άλλα πώς θα γίνει αυτό χωρίς τους «ύπηρέτας Χριστού καί οικονόμους μυστηρίων Θεού»; (Α’ Κοριν. 4, 1). Είναι αναγκαίο να ζούμε σύμφωνα με τίς θειες εντολές, αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την χειραγώγηση από τα κατάλληλα όργανα του Θεού πού θα μας συμβουλεύουν, θα μας εφιστούν την προσοχή, θα μας διορθώνουν τα λάθη, θ’ ανορθώνουν όσους πέφτουν, θα επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο όσους λοξοδρομούν…
Για την οικοδομή της σωτηρίας είναι λοιπόν απαραίτητα τα πρόσωπα, πού θα ενεργούν σύμφωνα με το θείο θέλημα, πού θα διδάσκουν την πίστη, θ’ αγιάζουν με την Θ. Χάρι δια μέσου των μυστηρίων καί θα χειραγωγούν στον δρόμο της σωτηρίας. Είναι απαραίτητοι οί ποιμένες, οί χαρισματούχοι καί θεόκλητοι.
Αυτούς ακριβώς αποστέλλει ό Κύριος. Καί ιδού ή αποστολική διαβεβαίωσης: «Έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτες, τους δε ευαγγελιστές, τους δε ποιμένας καί διδασκάλους, προς καταρτισμό των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομή του σώματος του Χριστού» (Έφεσ. 4, 11-13).
Άλλα καί ή ίδια ή πράξης αυτό αποδεικνύει. Ό Κύριος εξαπέστειλε τους αποστόλους λέγοντας τους: «Πορευθέντες ούν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός καί του Υιού καί του Αγ. Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρειν πάντα όσα ένετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 19-20).
Καί οί απόστολοι υπάκουσαν σ’ αυτό. Άλλα επειδή δεν ήσαν αιώνιοι, το δε έργο τους έπρεπε να συνεχιστεί σε όλους τους αιώνες, άφηναν παντού κατ’ εντολή του Θεού διαδόχους τους ποιμένες καί διδασκάλους, πού θα ιερουργούσαν τα άγια μυστήρια καί θα υπηρετούσαν στο έργο της σωτηρίας.
Έτσι διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων:
Οί απόστολοι Παύλος καί Βαρνάβας κήρυξαν την πίστη στα Λύστρα, στην Δέρβη, στο Ικόνιο, στην Αντιόχεια, στην Πισιδία. Ήλθε πλέον καιρός να επιστρέψουν εκεί, από όπου ξεκίνησαν, στην Αντιόχεια της Συρίας. Τι λοιπόν; Εγκατέλειψαν τους νεοφώτιστους στην τύχη, να ζουν μόνο με την πίστη; Όχι. Ξαναπέρασαν άπ’ όλες τίς πόλεις καί θέσπισαν πώς να ζουν χριστιανικά. Και για την παρακολούθηση καί την εκπλήρωση των θρησκευτικών υποχρεώσεων των πιστών, χειροτόνησαν καί τοποθέτησαν πρεσβυτέρους (Πράξ. 14, 22-23).
Το ίδιο έκανε ό απόστολος Παύλος καί στην Έφεσο καί σε όλες τις πόλεις της Ασίας. Παντού χειροτόνησε καί τοποθέτησε ποιμένες καί διδασκάλους
Αργότερα δε κάλεσε όλους τους ποιμένες της Εφέσου στην Μίλητο, μην έχοντας χρόνο να τους επισκεφθεί ό ίδιος, καί τους αποχαιρέτησε συμβουλεύοντας τους για την διαποίμανσι του ποιμνίου τους: «Προσέχετε ούν εαυτοΐς καί παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Αγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την έκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πράξ. 20,28).
Άλλα καί αργότερα, επιστρέφοντας από την Ρώμη, μετά την άπελευθέρωσι από τα πρώτα δεσμά, έφθασε στην Κρήτη καί διέδωσε την πίστη στον Χριστό. Επειδή όμως δεν είχε τον χρόνο να τοποθέτηση ό ίδιος ποιμένες, άφησε τον απόστολο Τίτο «ίνα τα λείποντα επιδιόρθωση καί καταστήση κατά πόλιν πρεσβυτέρους» (Τίτον 1, 5).
Ασφαλώς παντού το ίδιο έκανε. Καί όπως χειροτονούσε ποιμένες ό ίδιος, έτσι χειροτονούσαν καί οί άλλοι απόστολοι. Διότι δεν ενεργούσαν μόνοι τους, αλλά κατ’ εντολή του Κυρίου. Καμιά χριστιανική κοινότητα δεν εγκαταλείφθηκε χωρίς χειροτονημένους ιερείς.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται καί σήμερα. Καί οί πιστοί έχουν λάβει την εντολή: «Πείθεσθε τοις ήγουμένοις υμών καί ύπείκετε• αυτοί γαρ άγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών» (Έβρ. 13, 17). Ενώ για τους ιερείς ισχύει ό,τι είπε ό Κύριος στους αποστόλους: «Ό άκούων υμών εμού ακούει, καί ό αθετών υμάς έμέ αθετεί• ό δε έμέ αθετών αθετεί τον άποστείλαντά με» (Λουκ. 10,16).
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟΝ
Ζ.’ Μόνη της ή πίστης δεν είναι επαρκής για την σωτηρία.
Πρέπει να συνοδεύεται καί από τα καλά έργα καί μια ζωή αγία, σύμφωνα με τίς εντολές του Κυρίου. «Ου πάς ό λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, είσελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, άλλ’ ό ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7, 21). Το θέλημα δε του ουρανίου Πατρός διατυπώνεται στις εντολές Του.
Διαβάζετε συχνά το Ευαγγέλιο καί θα διδαχθείτε τους ορούς της σωτηρίας, θα λάβετε μαθήματα για την αγία και θεοφιλή ζωή, πώς δηλαδή να εκτελείτε με ειλικρίνεια καί με ακρίβεια πάντοτε τίς εντολές του Κυρίου καί έτσι να σωθείτε.
Θα ευαρεστείτε τον Θεό: «Ό έχων τάς έντολάς μου καί τηρών αύτάς, εκείνος εστίν ό αγαπών με• ό δε αγαπών με άγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου, καί εγώ αγαπήσω αυτόν… Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, καί ό Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, καί προς αυτόν έλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αύτώ ποιήσομεν» (Ίωάν. 14,21-23).
Επίσης καί οι αποστολικές επιστολές γράφουν πολλά για την αναγκαιότητα της πίστεως, περισσότερα όμως για την αναγκαιότητα της αγίας ζωής προκειμένου να σωθούμε. Ό απόστολος Παύλος τα συνόψισε και τα συνδύασε ως έξης: «πίστης δι’ αγάπης ενεργούμενη» (Γαλάτ. 5, 6). Με την «αγάπη» εννοεί την εκπλήρωση όλων των εντολών καί την αποξένωση άπ’ όλα τα πάθη.
Σ’ όλες του τίς επιστολές στρέφει την φροντίδα των χριστιανών προς την αγία καί θεοφιλή ζωή: «Οσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή καί ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε… και ό Θεός της ειρήνης έσται μεθ’ υμών» (Φιλιπ. 4, 8-9). «Έπεφάνη γαρ ή χάρις του Θεού ή σωτήριος πασιν άνθρώποις, παιδεύουσα ημάς, ίνα άρνησάμενοι την ασέβεια καί τάς κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακάρια ελπίδα καί επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτον 2, 11-12).
Επίσης καί ό Ιάκωβος ό Άδελφόθεος γράφει: «τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγει τις έχειν, έργα δε μη έχη;» (Ιακώβ. 2,14). «Οράτε τοίνυν ότι εξ έργων δικαιούται άνθρωπος καί ουκ εκ πίστεως μόνον» (Ιακώβ. 2, 24).
Βλέπετε πόσον απαραίτητη είναι για την σωτηρία ή έκπλήρωσις των εντολών; Γι’ αυτό κι εγώ επεκτάθηκα στο σημείο αυτό. Εκείνοι πού παρέσυραν στην πλάνη τον νέο σας διδάσκαλο δεν σκέπτονται σωστά. Αποδίδουν όλο το έργο της σωτηρίας στην πίστη. Τα έργα σχεδόν τα απορρίπτουν. Καθόλου απίθανο καί αυτός να σκέπτεται παρόμοια.
Σύμφωνα όμως με τον λόγο του Θεού έχουν ίση σημασία καί ή πίστης καί τα έργα. Σε κανένα από τα δύο δεν δίνεται προβάδισμα. Ή πίστης χωρίς έργα καί τα έργα χωρίς πίστη καθόλου δεν ωφελούν. Μόνον ενωμένα οικοδομούν την σωτηρία μας. Με την άρρηκτη ενότητα τους αποκτούν πραγματική αξία, δύναμη καί σημασία.
Η . Είναι απαραίτητη ή Θ. Χάρις για να είναι ή πίστης σωστή καί τα έργα άγια. Χωρίς την Θ. Χάρι όχι μόνο δεν μπορούμε να πιστεύουμε, άλλά ούτε καί να σκεπτόμαστε το καλό. Άλλα κι αν θα μπορούσαμε να σκεφθούμε το καλό, δεν θα μπορούσαμε να το πράξουμε, όπως αναφέρει ό απόστολος Παύλος: «Το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεστε το καλόν ούχ ευρίσκω» (Ρωμ. 7,18)
Εάν ό Κύριος μόνο μας δίδασκε τι πρέπει να πιστεύουμε καί πώς πρέπει να ζούμε, καί μας άφηνε μόνο μ’ αύτη την γνώση, θα μοιάζαμε μ’ εκείνον πού φωτίζεται με το φως του ηλίου, βλέπει τον δρόμο πού πρέπει να διάσχιση, αλλά δεν έχει την δύναμη να βάδιση, διότι είναι παράλυτος καί ασθενής. Στην περίπτωση αύτη θα ήταν καλύτερα τίποτε να μη γνώριζε καί τίποτε να μην έβλεπε.
Ό φιλάνθρωπος Κύριος δεν μας άφησε μόνο στην γνώση του δρόμου της σωτηρίας, αλλά ευδόκησε να ενεργήσει καί την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος, για να μας βοηθήσει να επιτύχουμε την σωτηρία.
Το Αγ. Πνεύμα κατήλθε στους αποστόλους καί κατόπιν δια μέσου αυτών σε όλους τους πιστούς. Αυτό διήγειρε την πίστη σ’ όσους ήθελαν να πιστέψουν. Αυτό ενίσχυε στην εκπλήρωση των εντολών όσους με την βοήθεια της πίστεως έφθαναν στην απόφαση να ζήσουν άγια. Ο,τι συνέβαινε με τους αποστόλους, το ίδιο συνέβαινε καί μετέπειτα, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα δια μέσου των διαδόχων τους, σύμφωνα με την τάξη πού το Αγ. Πνεύμα θέσπισε. Έτσι ή Θ. Χάρις παραμένει διαρκώς μέσα στην αγία μας Εκκλησία, μέσα στο πλήθος των πιστών. Όλους τους φωτίζει, όλους τους ενισχύει, όλους τους αγιάζει.
Με την Θ. Χάρι σώθηκαν καί σώζονται οί πιστοί: «Χάριτί έστε σεσωσμένοι» (Έφεσ. 2, 8), γράφει ό απόστολος Παύλος. Ή Θ. Χάρις έγκαταβιώνει στους πιστούς: «Ουκ οιδατε ότι ναός Θεού έστε καί το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κοριν. 3, 16), συνεχίζει με αναμφισβήτητη βεβαιότητα γι’ αυτή την ενοίκησι του Αγ. Πνεύματος. Ό ίδιος ομολογούσε για τον εαυτό του: «Χάριτί δε Θεού ειμί ό ειμί» (Α’ Κοριν. 15, 10). Καί ό απόστολος Πέτρος μαρτυρεί για τον εαυτό του καί για όλους: «Πάντα ημίν της θείας δυνάμεως αυτού τα προς ζωήν καί ευσέβεια δεδωρημένης» (Β’ Πέτρου 1, 3).
Γι’ αυτό πολύ συχνά στις αποστολικές επιστολές, ιδιαίτερα στην αρχή καί στο τέλος, διατυπώνεται ή ευχή να παραμένει καί ν’ αυξάνει σε κάθε πιστό ή Θ. Χάρις. Ως προς το ότι είναι απαραίτητη για το έργο της σωτηρίας μας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Άλλα ως προς τον τρόπο πού λαμβάνεται καί ενεργεί υπάρχουν διαφωνίες.
Επίτηδες σας θίγω αυτό το θέμα, γιατί έχω την υποψία ότι ό πλανεμένος διδάσκαλος σας ανήκει στην κατηγορία εκείνων πού δεν κατανοούν σωστά το έργο της. Υπάρχουν επίσης κακόδοξοι πού διακηρύττουν ότι αρκεί να πιστέψει κανείς καί αυτόματα ή Θ. Χάρις θα εγκατασταθεί μέσα του.
Μάθετε λοιπόν καί πιστέψτε βαθιά ότι ή Θ. Χάρις δεν παρέχεται καί δεν λαμβάνεται διαφορετικά, παρά με τα άγια μυστήρια πού τελούνται από τους αποστόλους ή τους διαδόχους τους, όπως θέσπισε στην Εκκλησία ό ίδιος ό Κύριος. Καί για να βεβαιωθείτε περισσότερο σ’ αυτό, θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα από την ‘Αγ. Γραφή:
1) Ό ίδιος ό Κύριος μας συζητώντας με τον Νικόδημο είπε: «Δει υμάς γεννηθήναι άνωθεν» (Ίωάν. 3, 7), εννοώντας την δια της Θ. Χάριτος πνευματική αναγέννηση. Καί με τι μέσον θα ερχόταν καί θα ενεργούσε; Μήπως είπε: «Πίστεψε, άνοιξε το στόμα καί ή Θ. Χάρις θα εισχώρηση μέσα σου καί θα σε αναγέννηση»; Ασφαλώς όχι. Δεν είπε κάτι τέτοιο. τι είπε; «Εάν μη τις γεννηθεί εξ ύδατος καί Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ίωάν. 3, 5-7).
Αύτη ή γέννησης «δι’ ύδατος καί Πνεύματος» τι άλλο είναι παρά το άγ. βάπτισμα, το πρώτο χριστιανικό μυστήριο;
Ή αναγέννησης κάνει την φύση μας ικανή να δέχεται και να συγκρατεί την Θ. Χάρι. Ή προσφορά της όμως γίνεται με τα μυστήρια καί πιο συγκεκριμένα με την «έπίθεσιν των χειρών», δηλαδή την τοποθέτηση των χειρών των αποστόλων ή των διαδόχων τους πάνω στους πιστούς.
2) Ένα περιστατικό πού συνέβη στην Έφεσο κατά την περίοδο μιας περιοδείας του αποστόλου Παύλου θ’ απόδειξη αυτή την αλήθεια. Φθάνοντας στην Έφεσο ό απόστολος συνάντησε δώδεκα πιστούς καί τους ρώτησε:
-Όταν πιστέψατε, λάβατε το Πνεύμα το Άγιο;
Κι εκείνοι απάντησαν:
-Δεν ακούσαμε τίποτε για το Πνεύμα το Άγιο.
-Πώς τότε βαπτισθήκατε; ρώτησε ό απόστολος.
-Στο βάπτισμα του Ιωάννου, απάντησαν.
Τότε ό απόστολος τους εξήγησε ότι το βάπτισμα του Ιωάννου του Προδρόμου ήταν μόνο προετοιμασία για την πίστη στον Χριστό. Καί αφού τους ολοκλήρωσε την ευαγγελική διδασκαλία, τους βάπτισε με το χριστιανικό βάπτισμα. Μετά την βάπτιση τοποθέτησε πάνω τους τα χέρια του καί έλαβαν το Αγ. Πνεύμα.
Βλέπετε ότι άλλο είναι το βάπτισμα καί άλλο ή «επίθεσης των χειρών».
Με την «επίθεση των χειρών» μόνο, δίνεται ή Θ. Χάρις. Αυτή την αισθητή ενέργεια την αντικατέστησαν αργότερα οί απόστολοι με το χρίσμα καί έτσι καθιερώθηκε το χρίσμα σαν μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Τα δύο αυτά περιστατικά, του αγίου Νικόδημου καί των πιστών της Εφέσου, είναι αρκετά για να βεβαιωθείτε οι ή Θ Χάρις μεταδίδεται με αισθητή οδό, δια μέσου των αγίων μυστηρίων καί όχι με την νοερή μόνον οδό της θεωρητικής απλώς πίστεως.
Έτσι θέσπισε ό ίδιος ό Χριστός, θ’ απαριθμήσω εδώ καί τα άλλα μυστήρια:
Ή συγχώρησης των αμαρτιών, στις όποιες πέφτει κανείς μετά το βάπτισμα, δεν επιτελείται με μια απλή νοερή εξομολόγηση στον Θεό, αλλά με εξομολόγηση πού γίνεται ενώπιον πνευματικού πατρός, με βαθιά συντριβή καί απόφαση να μην επαναληφθούν οί ίδιες αμαρτίες.
Το μυστήριο της Θ Κοινωνίας δημιουργεί μια ζωντανή ενότητα του πιστού με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Ή δύναμις της Θ. Χάριτος για την συνέχιση του εξαγιαστικού έργου της Εκκλησίας παρέχεται με το μυστήριο της χειροτονίας.
Δύο πρόσωπα ενώνονται σε ένα καί δημιουργούν ευλογημένη χριστιανική οικογένεια με το μυστήριο του γάμου.
Οί ασθενείς θεραπεύονται με το μυστήριο του ευχελαίου.
Τα μυστήρια είναι ρυάκια της Θ. Χάριτος πού αρδεύουν ζωογόνα τους πιστούς. Δεν υπάρχει άλλη οδός, άλλο μέσο για να λαβή κανείς την Θ. Χάρι.
Και όποιος διακηρύττει άλλο δρόμο, είναι κακόδοξος καί πλανεμένος.
Θ . Τα τρία σημεία πού μέχρι τώρα εκθέσαμε σαν αναγκαία για το έργο της σωτηρίας, δηλαδή ή πίστης, ή ζωή ή σύμφωνη με τίς θείες εντολές καί ή Θ. Χάρις πού προσφέρεται με τα άγια μυστήρια, απαιτούν καί ένα τέταρτο: Το ιερατείο, πού θέσπισε ό Κύριος.
Πρέπει να πιστέψουν οι άνθρωποι. «Πώς δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; πώς δε άκούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσιν εάν μη άποσταλώσι;» (Ρωμ. 10, 14 -15). Είναι απαραίτητο να λάβουμε με τα μυστήρια την Θ. Χάρι. Άλλα πώς θα γίνει αυτό χωρίς τους «ύπηρέτας Χριστού καί οικονόμους μυστηρίων Θεού»; (Α’ Κοριν. 4, 1). Είναι αναγκαίο να ζούμε σύμφωνα με τίς θειες εντολές, αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την χειραγώγηση από τα κατάλληλα όργανα του Θεού πού θα μας συμβουλεύουν, θα μας εφιστούν την προσοχή, θα μας διορθώνουν τα λάθη, θ’ ανορθώνουν όσους πέφτουν, θα επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο όσους λοξοδρομούν…
Για την οικοδομή της σωτηρίας είναι λοιπόν απαραίτητα τα πρόσωπα, πού θα ενεργούν σύμφωνα με το θείο θέλημα, πού θα διδάσκουν την πίστη, θ’ αγιάζουν με την Θ. Χάρι δια μέσου των μυστηρίων καί θα χειραγωγούν στον δρόμο της σωτηρίας. Είναι απαραίτητοι οί ποιμένες, οί χαρισματούχοι καί θεόκλητοι.
Αυτούς ακριβώς αποστέλλει ό Κύριος. Καί ιδού ή αποστολική διαβεβαίωσης: «Έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτες, τους δε ευαγγελιστές, τους δε ποιμένας καί διδασκάλους, προς καταρτισμό των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομή του σώματος του Χριστού» (Έφεσ. 4, 11-13).
Άλλα καί ή ίδια ή πράξης αυτό αποδεικνύει. Ό Κύριος εξαπέστειλε τους αποστόλους λέγοντας τους: «Πορευθέντες ούν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός καί του Υιού καί του Αγ. Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρειν πάντα όσα ένετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 19-20).
Καί οί απόστολοι υπάκουσαν σ’ αυτό. Άλλα επειδή δεν ήσαν αιώνιοι, το δε έργο τους έπρεπε να συνεχιστεί σε όλους τους αιώνες, άφηναν παντού κατ’ εντολή του Θεού διαδόχους τους ποιμένες καί διδασκάλους, πού θα ιερουργούσαν τα άγια μυστήρια καί θα υπηρετούσαν στο έργο της σωτηρίας.
Έτσι διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων:
Οί απόστολοι Παύλος καί Βαρνάβας κήρυξαν την πίστη στα Λύστρα, στην Δέρβη, στο Ικόνιο, στην Αντιόχεια, στην Πισιδία. Ήλθε πλέον καιρός να επιστρέψουν εκεί, από όπου ξεκίνησαν, στην Αντιόχεια της Συρίας. Τι λοιπόν; Εγκατέλειψαν τους νεοφώτιστους στην τύχη, να ζουν μόνο με την πίστη; Όχι. Ξαναπέρασαν άπ’ όλες τίς πόλεις καί θέσπισαν πώς να ζουν χριστιανικά. Και για την παρακολούθηση καί την εκπλήρωση των θρησκευτικών υποχρεώσεων των πιστών, χειροτόνησαν καί τοποθέτησαν πρεσβυτέρους (Πράξ. 14, 22-23).
Το ίδιο έκανε ό απόστολος Παύλος καί στην Έφεσο καί σε όλες τις πόλεις της Ασίας. Παντού χειροτόνησε καί τοποθέτησε ποιμένες καί διδασκάλους
Αργότερα δε κάλεσε όλους τους ποιμένες της Εφέσου στην Μίλητο, μην έχοντας χρόνο να τους επισκεφθεί ό ίδιος, καί τους αποχαιρέτησε συμβουλεύοντας τους για την διαποίμανσι του ποιμνίου τους: «Προσέχετε ούν εαυτοΐς καί παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Αγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την έκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πράξ. 20,28).
Άλλα καί αργότερα, επιστρέφοντας από την Ρώμη, μετά την άπελευθέρωσι από τα πρώτα δεσμά, έφθασε στην Κρήτη καί διέδωσε την πίστη στον Χριστό. Επειδή όμως δεν είχε τον χρόνο να τοποθέτηση ό ίδιος ποιμένες, άφησε τον απόστολο Τίτο «ίνα τα λείποντα επιδιόρθωση καί καταστήση κατά πόλιν πρεσβυτέρους» (Τίτον 1, 5).
Ασφαλώς παντού το ίδιο έκανε. Καί όπως χειροτονούσε ποιμένες ό ίδιος, έτσι χειροτονούσαν καί οί άλλοι απόστολοι. Διότι δεν ενεργούσαν μόνοι τους, αλλά κατ’ εντολή του Κυρίου. Καμιά χριστιανική κοινότητα δεν εγκαταλείφθηκε χωρίς χειροτονημένους ιερείς.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται καί σήμερα. Καί οί πιστοί έχουν λάβει την εντολή: «Πείθεσθε τοις ήγουμένοις υμών καί ύπείκετε• αυτοί γαρ άγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών» (Έβρ. 13, 17). Ενώ για τους ιερείς ισχύει ό,τι είπε ό Κύριος στους αποστόλους: «Ό άκούων υμών εμού ακούει, καί ό αθετών υμάς έμέ αθετεί• ό δε έμέ αθετών αθετεί τον άποστείλαντά με» (Λουκ. 10,16).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου