Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησιας Κατακομβων Εις τό Σωτηριον Πάθος Ηλία Μηνιατη
ΕΙΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΠΑΘΟΣ
ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Τόσον πολύτιμος εἶναι ἡ σωτηρία μας ὅπου ἀξίζει τό αἷμα ἑνός Θεοῦ. Μία μοναχή σταλαγματία τοῦ θείου αἵματος, εἶναι ὁ ἀκριβώτερος μαργαρίτης τοῦ παραδείσου· καί μία μοναχή σταλαγματία ἔφθανε, διά νά σβύσῃ ὅλας τάς φλόγας τῆς αἰωνίου κολάσεως. Καί μ᾽ ὅλον τοῦτο, τόσον πλουσιοπάροχα, ἐχύθη διά τήν σωτηρίαν μας, ὅπου ἐχύθη ὅλον καί δέν ἔμεινε μία σταλαγματία εἰς τήν φλέβα τοῦ ἐσταυρωμένου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στοχασθῆτε καλά τοῦτο τό μέγα πρᾶγμα, χριστιανοί· Τοῦτος, ὁποῦ ἔπαθεν, ὁποῦ ἐσταυρώθη, ὁποῦ ἀπέθανεν, εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ· τοῦτος ἔχυσε, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ τάς ψυχάς ὅλον τό αἷμα· καί ἡμεῖς, ἀλλοίμονον! κρατοῦμεν ἀκόμη αἰχμαλώτους τάς ψυχάς· ἡμεῖς ἀκόμη δουλεύομεν τῇ ἁμαρτία· ἡμεῖς ἀκόμη δέν ἤλθομεν εἰς ἐξομολόγησιν καί μετάνοιαν· καί λοιπόν, τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου; ἠμπορεῖ νά μᾶς εἰπῇ ὁ Σωτήρ. Τόσον αἷμα, ὅπου ἔχυσα ἀπό ὅλα τά μέλη μου· ἡ ἀγωνία, ὅπου ἔκαμα εἰς τόν κῆπον· τόσον, ὅπου ἔτρεξεν ἀπό ὅλον μου τό σῶμα εἰς τάς μάστιγας, ἀπό τήν κεφαλήν μου διά τάς ἀκάνθας, ἀπό τήν πλευράν μου διά τήν λόγχην· τόσον αἷμα ἀπό τάς πληγάς τῶν χειρῶν καί ποδῶν ἔπεσε ματαίως εἰς τήν γῆν, διά νά τό καταπατοῦσιν οἱ ἄνθρωποι; τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου!
Πατήρ ἄναρχε, ἐγώ ἔκαμα τό θέλημά σου τό ἅγιον, ἔπαθα, ἐσταυρώθηκα, παρέδωκα τό πνεῦμα, ἔχυσα ὅλον τό αἷμα διά τήν σωτηρίαν τῶν χριστιανῶν, μά οἱ χριστιανοί δέν γνωρίζουσι τόν σωτῆρα τους, δέν θέλουσι τήν σωτηρίαν τους, ἀγαποῦσι τήν κόλασίν τους· λοιπόν διά τούς Ἰουδαίους, ὅπου μέ ἐσταύρωσαν, ὅπου μέ ἔκαμαν νά ἀποθάνω, ζητῶ συγχώρησιν: «ἀφες αὐτοῖς»· διά τούς χριστιανούς, ὁποῦ μέ ἔκαμαν νά ἀποθάνω δίχως ὄφελος τῶν πολλῶν, ζητῶ κρίσιν: «κρῖνον αὐτούς ὁ Θεός»· ἡ δικαιοσύνη σου μέ ἔκαμε νά χύσω τό αἷμα μου, ἡ δικαιοσύνη σου ἄς ἐκδικήσῃ τό αἷμα μου.
Καί δέν ἔχει καμμίαν ἀπολογίαν ἕνας χριστιανός ἀμετανόητος. «Ὁ τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας, καί τό αἷμα τῆς διαθήκης κοινόν ἡγησάμενος» λέγει ὁ Παῦλος· ὅσῳ τιμιωτέρα ἐστάθη ἡ ἐξαγορά του, τόσῳ βαρυτέρα θέλει εἶναι ἡ τιμωρία του.
Ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἄς δοξάσωμεν τόν Σωτῆρα· ἄς κάμωμεν μετάνοιαν· καί ἄς λάβωμεν τήν ὠφέλειαν τοῦ πολυτίμου ἐκείνου αἵματος, ὁποῦ ἐχύθη δι᾽ ἡμᾶς. Ἴδαμεν τίς εἶναι ἐκεῖνος ὁποῦ ἔπαθε, καί ἐθαυμάσαμεν μίαν ἄκραν συγκατάβασιν· ἄς ἰδῶμεν τί ἔπαθε, διά νά συμπονέσωμεν εἰς μίαν ἄκραν ὑπομονήν.
ΜΕΡΟΣ Β’
Ἴδετε ποτέ, χριστιανοί, ἕνα μικρόν πλοιάριον μέσα εἰς πλατεῖαν θάλασσαν, μακράν ἀπό τήν γῆν, ἐγκαταλελειμμένον ἀπό πᾶσαν τέχνην καί βοήθειαν, πολεμούμενον ἀπό ἐναντίους καί σφοδροτάτους ἀνέμους, συχνοδαρμένον ἀπό ἄγρια κύματα, ὅπου τέλος πάντων καταποντίζεται εἰς τόν βυθόν; τέτοιας λογῆς στοχασθῆτε νά βλέπετε εἰς τήν αἱματώδη θάλασσαν τῶν πικροτάτων παθῶν, τόν μονογενῆ υἱόν τῆς Παρθένου, μακράν ἀπό τάς ἀγκάλας τῆς ἠγαπημένης του μητρός· ἐγκαταλελειμ -μένον ἀπό τόν ἄναρχον Πατέρα του, ὅπου μίαν φοράν παρέδωκεν αὐτόν· μοναχόν, χωρίς τήν βοήθειαν καί συντρο -φίαν τῶν μαθητῶν, ὅπου τόν ἀφῆκαν καί ἔφυγον.
Μά, ὄχι· ἐγώ βλέπω ἕναν του μαθητήν, ὅπου ἔρχεται μέ πλῆθος πολύ στρατιωτῶν καί ὑπηρετῶν, μέ ἅρματα, μέ φανούς, μέ λαμπάδας, πλησιάζει, τόν ἀγκαλιάζει, τόν φιλεῖ· εἰς καλήν ὥραν ἦλθες, φίλε καί πιστέ μαθητά, νά παρηγορήσης τόν λυπημένον, νά συντροφεύσης τόν ἐγκαταλελειμμένον Διδάσκαλον· μά – εἶπε μου – τί καλόν μήνυμα φέρεις ἀπό τήν αὐλήν τῶν ἀρχιερέων; «Φίλε ἐφ᾽ ᾧ πάρει»; τούς ἐκατάπεισες τάχα νά ἀφήσωσιν εἰς εἰρήνην ἕνα θειότατον ἄνθρωπον, ὅπου δέν ἔδωκε κανένα σκάνδαλον, μάλιστα ἔκαμε χιλίας εὐεργεσίας εἰς ὅλον τόν λαόν τῆς Ἱερουσαλήμ; ἤ τάχα ἐξάνοιξες πώς τοῦ μελετοῦσι κανένα μεγάλον κακόν καί ἦλθες μέ τόσην παράταξιν νά τοῦ δώσῃς βοήθειαν;
Δέν ἀποκρίνεσαι; Νά σέ ἰδῶ καλύτερα ποῖος εἶσαι; Ἄχ! ἐσύ εἶσαι ὁ Ἰούδας ὁ προδότης, ὁ ἀποστάτης ἀπόστολος, ὁ δόλιος μαθητής· ἐσύ εἶσαι, ὁποῦ τόν ἐφίλησες τώρα, καί ἔρχεσαι νά τόν παραδώσῃς; ὤ μεγάλη ἀχαριστία τοῦ Ἰούδα! ὤ μεγάλη συμφορά τοῦ Χριστοῦ. Χριστιανοί, λέγουσι πώς, ὅταν Ἰούλιος ὁ Καῖσαρ εἶδε τούς φονεῖς, ὅπου ἦλθον νά τόν φονεύσουν μέσα εἰς τήν Γερουσίαν, καί ἐξάνοιξεν ἀνάμεσα εἰς ἐκείνους τόν Βροῦτον, ὅπου ἠγάπα ὡς υἱόν· «καί σύ τέκνον»; τοῦ εἶπε· καί μέ τοῦτο ἐσκέπασε τό πρόσωπόν του μέ τήν χλαμμύδα του, διά νά μή βλέπῃ τόσην ἀχαριστίαν, τήν ὁποίαν ἐτρόμαξε περισσότερον ἀπό τόν θάνατον.
Καί πόσην λύπην θά ἔλαβε ὁ Ἰησοῦς εἰς τήν παρουσίαν τοῦ Ἰούδα; καί σύ τέκνον; θά ἔλεγε· καί σύ μαθητά μου; καί σύ, ἀπόστολέ μου, εἰς τήν συντροφίαν τῶν ἐχθρῶν μου; μάλιστα καταφυγή τῶν ἐχθρῶν μου καί μέ προδίδεις εἰς θάνατον; «Ἰούδα, φιλήματι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως»; Ἀλλά εἰς τήν μεγάλην ἀχαριστίαν τοῦ προδότου μαθητοῦ, εἶναι καί μεγάλη καταφρόνησις τοῦ προδομένου διδασκάλου.
Ἐπροδόθησαν καί ἄλλοι, ἐπωλήθησαν καί ἄλλοι, ἀλλά καθώς ἐπροδόθη καί ἐπωλήθη ὁ Χριστός, ἄλλος οὐδείς. Ἐπρόδωσεν ὁ Βροῦτος τόν Καίσαρα, μά διά τήν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος· ἐπρόδωσεν ὁ Ἰούδας τόν Χριστόν, ἀλλά διά τριάκοντα ἀργύρια· τόσον ἐνομοθέτησεν ὁ Μωϋσῆς νά πληρώνεται ὁ φόνος ἑνός δούλου. Κακόν παράδειγμα, ὅπου ἄφησες, ὦ Ίούδα, νά πωλῆται διά φιλαργυρίαν ἀπό τούς ἀποστόλους ὁ Χριστός, ἀπό τούς ἱερεῖς νά πραγματεύωνται τά μυστήρια.
Ἐπώλησαν οἱ ἀδελφοί τόν Ἰωσήφ, μά διά νά μή λάβῃ θάνατον· ἐπώλησεν ὁ Ἰούδας τόν Χριστόν, ἀλλά διά νά λάβῃ θάνατον· «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς τό σταυρωθῆναι»· ἄν δέν λογίζεται ὡς υἱός Θεοῦ, ὑπομονή, δέν εἶναι ἀκόμη φανερά γνωρισμένος· μά, κἄν νά ἐλογίζεται ὡς υἱός ἑνός ἀνθρώπου! οὐδέ τοῦτο· λογίζεται ὡσάν ἕνα ἄλογον ζῶον, διωρισμένον εἰς τήν σφαγήν. Διψοῦσι τό αἷμά του οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι καί τό Συνέδριον ὅλον, συνηγμένοι εἰς τά παλάτια Ἄννα καί Καϊάφα, ὅπου, συρμένος ἀπό ὅλην τήν σπεῖραν, παραστέκεται διά νά κριθῇ ὁ Ἰησοῦς.
Οἱ κριταί ἐχθροί, οἱ μάρτυρες ψευδεῖς, ποίαν ἀπόφασιν ἀναμένομεν; «Ἔνοχος θανάτου ἐστίν»· ἔνοχος θανάτου ἐστί; καί λοιπόν ἄς πεθάνῃ μά τίς χρεία εἶναι νά τόν πτύουσι εἰς τό πρόσωπον; νά τόν κολαφίζουν, νά τόν ραπίζωσι; καί, διά περισσότερον περιγέλοιον, νά τοῦ σφαλίζωσι τά μάτια; καί, προσθέτοντες τάς ὕβρεις τῆς βλασφήμου γλώσσης εἰς τάς βαρυματίας τῆς ἱεροσύλου δεξιᾶς, ἐρωτοῦσιν εἰς κάθε ράπισμα: «προφήτευσον ἡμῖν (λέγοντες), Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε»; Σταθῆτε, ὦ ὑπηρέται τοληροί, καί ἐγώ θέλω νά τόν ἐρωτήσω:
Ἰησοῦ μου, Λυτρωτά μου, ὅπου ἐκαταστήθης καί ἔγεινες παίγνιον τῶν ἀνθρώπων, διατί τώρα ἔχεις τό πρόσωπον, ὡσάν σκεπασμένον μέ τό κάλυμμα τῆς πίστεως, «προφήτευσον ἡμῖν· τίς ἐστιν ὁ παίσας σε»; προφήτευσον ἡμῖν ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου συχνότερα σέ κολαφίζει, Ἰουδαῖος ἤ αἱρετικός ἤ ὀρθόδοξος; προφήτευσον ἡμῖν· τίνος εἶναι ἐκεῖνο τό χέρι, ὅπου σοῦ δίδει τό βαρύτερον ράπισμα; εἶναι χέρι σκανδαλοποιοῦ ἱερέως ἤ ἀνευλαβοῦς λαϊκοῦ; εἶναι χέρι πόρνης ἀσελγοῦς ἤ νέου ἀκολάστου; εἶναι χέρι ἀδίκου κριτοῦ ἤ πλουσίου πλεονέκτου; εἶναι χέρι φονέως αἱμοβόρου ἤ κλέπτου ἅρπαγος; προφήτευσον ἡμῖν· τί σοῦ πονεῖ περισσότερον; τά ραπίσματα τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱ ἁμαρτίαι τῶν χριστιανῶν;
Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς μου τώρα δέν ὁμιλεῖ, σιωπᾷ, καί εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄφωνος ἀμνός, ὁποῦ προεῖπεν ὁ Ἡσαΐας. Ἀλλά θέλετε νά προφητεύσω ἐγώ; Περισσότερον ἀπό ὅλα τά ἀναρίθητα ραπίσματα, ὅπου τοῦ δίδουσιν οἱ ὑπηρέται τῶν ἀρχιερέων, τοῦ κακοφαίνονται τρία, ὅπου τοῦ δίδει ἕνας του μαθητής, ὁ Πέτρος, ὅπου τρεῖς φοραῖς τόν ἀρνεῖται· «οὐκ οἷδα τόν ἄνθρωπον».
Ὁ Πέτρος ἡ πέτρα τῆς πίστεως, ἔγεινε πέτρα σκανδάλου· αὐτή εἶναι ἡ μοναχή πέτρα, ὅπου ἐρράγη, καί πρίν νά ἀποθάνῃ ὁ Χριστός, ὅτε τρίς ἠρνήθη τόν διδασκαλον· μά πάλιν ἐρράγη εἰς τήν συντριβήν καί ἐγνώρισε τόν διδάσκαλον. Καθώς ἐκείνη ἡ πέτρα εἰς τήν ἔρημον κτυπημένη μέ τήν ράβδον τοῦ Μωϋσέως, ἔτσι ἐτούτη συντετριμένη μέ ἕνα βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ· μέ ταύτην τήν διαφοράν, πώς ἀπό ἐκείνην ἔτρεξε νερόν γλυκύ ὡσάν μέλι, ἀπό ἐτούτην δέ ἔτρεξαν πικρότατα δάκρυα· «ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς».
Δίκαιον ἔχεις, ὦ Πέτρε, νά κλαίῃς ἀπαρηγόρητα, πάλιν μακάριος ἐσύ, ὁποῦ καθώς ἐστάθης γλήγορος εἰς τό νά ἀρνηθῇς, ἔτσι ἐστάθης καί γλήγορος εἰς τό νά μετανοήσῃς, μίαν ὥραν ἐστάθης εἰς τήν ἁμαρτίαν καί ἔκλαυσες ὅλην σου τήν ζωήν. Ἄθλιοι ἡμεῖς, ὁποῦ εἴμασθεν τόσον γλήγοροι εἰς τήν ἁμαρτίαν καί τόσον ἀργοί εἰς τήν μετάνοιαν· ἡμεῖς ἁμαρτάνομεν ὅλην μας τήν ζωήν καί δέν κλαίομεν μίαν ὥραν.
Μά ἐγώ ἀπό τήν μετάνοιαν τοῦ Πέτρου καταλαμβάνω πώς ὁ ἀλέκτωρ ἐφώνησε τρίς, ὅπου ἦτον τό σημάδι τῆς μετανοίας του· καί λοιπόν ἐξημέρωσεν, ἤνοιξε τό Πραιτώριον τοῦ Πιλάτου. Ἐδῶ ἀπό τό σπῆτι τοῦ Καϊάφα φέρεται δεμένος ὡσάν κατάδικος ὁ Ἰησοῦς· καί ἀνάμεσα εἰς τά χέρια τῶν ἱερωμένων, μέσα εἰς τά σπίτια τῶν ἀρχιερέων κακά, καί ἀνάμεσα εἰς τά χέρια τῶν λαϊκῶν, μέσα εἰς τά παλάτια τῶν ἀρχόντων χειρότερα.
Ὤ ἀσύγκριτος δυστυχία τοῦ Ἰησοῦ! πού ποτε δέν εὑρίσκει καταφυγήν καί βοήθειαν, ὁλοῦθεν καταφρόνησιν καί τιμωρίαν. Ἱερεῖς καί λαϊκοί, Ἰουδαῖοι καί ἄρχοντες καί δοῦλοι, κριταί καί στρατιῶται, νέοι καί γέροντες, κάθε τάξις, ὅλος ὁ λαός τόν κατακρίνουσι ὡς πταίστην, ὅλοι τόν θέλουσι ἀποθαμένον, ὅλοι φωνάζουσι: «σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν»· ἕνας Βαραββᾶς λῃστής ἐπίσημος, προτιμᾶται ἀπό τόν ἄπταιστον Ἰησοῦν, διά τόν ὁποῖον μία εἶναι ὁλονῶν ἡ γνώμη καί ἡ φωνή: «σταυρωθήτω»· ἐξίσταται εἰς τόσην ὁργήν ὁ ἡγεμών καί θέλει νά μάθῃ ποῖον εἶναι τό πταίσιμόν του, ὅθεν: «τό ἔθνος τό σόν – λέγει – καί οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί, τί ἐποίησας»;
Οὐχί, Πιλάτε ἐσύ μόνος εἶσαι ξένος ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, καί δέν ἠξεύρεις τί ἔκαμεν ὁ Ναζωραῖος ἐτοῦτος; «Τί ἐποίησας»; ἐγώ νά σοῦ εἰπῶ· τυφλούς ἐφώτισε, λεπρούς ἐκαθάρισε, παραλύτους ἀνώρθωσε, νεκρούς ἀνέστησε, λαούς πεινασμένους ἐχόρτασε, ψυχάς πλανεμένας ἐδίδαξεν· αὐτό εἶναι τό πταίσιμόν του. «Τί ἐποίησας»; ἐρώτησαι τούς λαούς, ὁποῦ ἐκστατικοί ἤκουον τό θεῖον του κήρυγμα· ἐρώτησαι μίαν Σαμαρῖτιν, ὁποῦ μέ ἕνα του λόγον, ἀπό πόρνη ἔγεινε παρθένος· μίαν Μαγδαληνήν, ὁποῦ ἀπό ἁμαρτωλός ἔγεινεν ἀπόστολος· ἕνα Ζακχαῖον, ὅπου ἀπό πλεονέκτης ἔγεινεν ἐλεήμων· ἕνα Ματθαῖον, ὅπου ἀπό τελώνης ἔγεινεν εὐαγγελιστής· ἐρώτησε ἕνα Λάζαρον, ὁποῦ ἀκόμη ζῇ, τόν ὁποῖον ἕξ ἡμέρας εἶναι, ὁποῦ ἀνέστησε τεταρταῖον· ἐρώτησε τούς παῖδας τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου τόν ἐπροϋπάντησαν μετά βαΐων καί κλάδων, ψάλλοντες τό Ὡσαννά.
«Τί ἐποίησας»· ἄν ἦτον δυνατόν νά ὁμιλήσωσι καί ἡ θάλασσα καί οἱ ἄνεμοι, ὁποῦ τόν ὑπήκουσαν, καί οἱ ἴδιοι δαίμονες, οἱ ἐχθροί του, ὁποῦ τόν ὡμολόγησαν Υἱόν Θεοῦ. «Τί ἐποίησας»· καί τί δέν ἔκαμεν, ὦ Πιλάτε; ἄν εἶχες νοῦν νά ἐκαταλάβανες τήν ὑψηλήν μας θεολογίαν, ἐγώ σοῦ ἔλεγα: πώς τοῦτος εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ προανάρχου Πατρός, «δι᾽ οὗ τά πάντα ἐγένετο»· ὅπου ἔκαμεν ὅσα βλέπεις καί ὅσα δέν βλέπεις, τήν γῆν μέ τά φυτά καί τά ζῶα· τόν οὐρανόν μέ τά ἄστρα καί μέ τόν ἥλιον·
ὁποῦ ἔκαμε τούς ἀγγέλους καί ἀνθρώπους καί ἐσέ τόν ἴδιον, ὦ Πιλάτε· ἕνα μόνον πρᾶγμα δέν ἔκαμε, τήν ἁμαρτίαν· «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Τοῦτο τό ἠξεύρει καί ὁ Πιλάτος καί τό λέγει φανερά εἰς ἐπήκοον παντός τοῦ λαοῦ: «οὐκ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν»· καί μ᾽ ὅλον τοῦτο… παράνομα κριτήρια τῆς γῆς, κρίσεις ἄδικοι τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, δέν φθάνει νά εἶναι ἄπταιστος, ὅταν πέφτῃ εἰς τά χέρια ἑνός ἀδίκου κριτοῦ, ὅπου ἔχει τά ἴδια τέλη, ὁποῦ φοβεῖται μή χάσῃ τήν φιλίαν τοῦ Καίσαρος.
Ὁ ἄπταιστος Ἰησοῦς μαστιγώνεται καί, ἄν ἐρωτήσῃς τήν ἀφορμήν, ὁ ἴδιος κριτής ἀποκρίνεται· διατί «οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν»· ὤ ἐλεεινόν θέαμα! νά βλέπῃ τινάς ἕνα Υἱόν Θεοῦ, ὁποῦ εἰς τούς οὐρανούς ἀναβάλλεται τό φῶς ὡς ἱμάτιον, γυμνόν εἰς τά μάτια καί στρατιωτῶν, ὁποῦ ἐμπαίζουσι, καί Ἰουδαίων, ὁποῦ βλασφημοῦσιν! Αὐτοί ἁρματώνουσι τήν ἀπάνθρωπον δεξιάν μέ τάς μάστιγας· δέρνουσι, πληγώνουσι, καταξεσκλοῦσι τάς καθαρωτάτας σάρκας τοῦ θείου Ἐμμανουήλ, ὁποῦ τρέμει, ἱδρώνει, ὀλιγοψυχεῖ ἀπό τό πλῆθος τοῦ χυνομένου αἵματος.
Καί τέτοια βάσανος δέν ἐτύχαινεν ἐμέ; τέτοιαι μάστιγες, δέν ἔπρεπε νά δέρνουσι τάς σάρκας μου, ὁποῦ ἔπταισαν μέ χιλίων λογιῶν ἁμαρτίας; τόσον αἷμα δέν ἔπρεπε νά τρέξῃ ἀπό τό κορμί μου, διά νά πλύνῃ τάς ἀκαθαρσίας μου; Ἄγγελοι, Σεραφίμ, δράμετε τό ὀγληγορώτερον σκεπάσατε τά ἀμώμητα ἐκεῖνα μέλη, κρύψετέ τα ἀπό τῶν ἀσεβῶν τά ἀκάθαρτα βλέμματα. Μά ἐγώ βλέπω καί τά ἐσκέπασαν μέ κόκκινην χλαμύδα, μέ τήν ὁποίαν οἱ στρατιῶται τόν ἐνδύουσι διά παίγνιον, ὡς βασιλέα τῶν Ἰουδαίων. Τοῦ βάνουσιν, ὡσάν βασιλικόν διάδημα, ἕνα ἀκάνθινον στέφανον, ὁποῦ τοῦ κεντᾶ καί πληγώνει βαθεῖα τήν κεφαλή. Τοῦ δίδουσι βασιλικόν σκῆπτρον ἕνα κάλαμον, τόν ὁποῖον συχνοπαίρνουσιν ἀπό τά χέρια του, διά νά δέρνουσι τήν κεφαλήν του.
Γονατίζουσιν ἐμπρός του, ἐμπαίζοντές τον ὡς ἕνα μωρόν, καί τόν χαιρετοῦσι μέ ἐμπτυσμούς καί ραπίσματα· «χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων». Δέν ἐσφάλετε, ὄχι, ὦ ἀσεβεῖς· θέλοντες νά κάμετε ἕνα πλαστόν βασιλέα τῶν Ἰουδαίων, ἐκάματε τόν ἀληθινόν βασιλέα τῶν χριστιανῶν. Ἡ βασιλεία τοῦ Ἰησοῦ μας Χριστοῦ, δέν εἶναι, ὄχι, βασιλεία ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· τέτοιον βασιλέα καταφρονεμένον καί βασανισμένον προσκυνοῦμεν ἡμεῖς, διατί καυχώμεθα εἰς τάς καταφρονήσεις καί εἰς τά βάσανα.
Μέ τέτοιαν ὀνειδιστικήν χλαμμύδα τόν θέλομεν, διατί τό ὄνειδός μας εἶναι δόξα καί τιμή· μᾶς ἀρέσει ὁ ἀκάνθινός του στέφανος διατί μᾶς ἀρέσει ἡ θλῖψις καί στενοχώρια. Δέν ἐπιθυμοῦμεν νά ἔχῃ ἄλλο σκῆπτρον, παρά ἕνα ἐλαφρόν κάλαμον, διότι δέν ὀρεγόμεθα βάρος περιουσίας βιοτικῆς. Δέν ἐσφάλετε ὄχι, ὦ ἀσεβεῖς, καί μή θέλοντες ἐχειροτονήσατε τόν βασιλέα τῶν μαρτύρων μας καί ἀσκητῶν μας, πού θέλουσι πολιτεύσειν τόν οὐρανόν.
Ἄχ! καί νά ἠξεύρετε πώς τέτοιον βασιλέα, ὅπου τώρα ἐμπαίζετε, θέλουσι προσκυνήσει ὅλοι οἱ βασλεῖς τῆς γῆς. Νά ἠξεύρετε πώς ὑποκάτω ἐκείνης τῆς ξεσχισμένης χλαμμύδος, ὁποῦ τοῦ ἐβάλετε, θέλουσιν ὑποταχθῇ εἰς προσκύνησιν πάντα τά ἔθνη. Νά ἠξεύρετε πώς ἐκεῖνα τά ἀκάνθια, μέ τά ὁποῖα τοῦ ἐπλέξατε στέφανον, θέλουσι γίνει βέλη κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς ἁγίας μας πίστεως. Νά ἠξεύρετε, πώς μέ ἐκεῖνον τόν ἐλαφρόν κάλαμον, ὅπου τοῦ ἐδώκατε, θέλει καταβάλει καί τήν συναγωγήν τῶν Ἰουδαίων καί τούς ναούς τῶν εἰδωλολατρῶν.
Χριστιανοί, ὅπου μέ ἀκούετε, δέν εἶναι ἔτσι; τοιοῦτος σωστά εἶναι ὁ βασιλεύς, τοῦ ὁποίου ἡμεῖς εἴμεσθεν δοῦλοι. Βασιλεύς τῶν πόνων καί τῆς ὑπομονῆς, καί ἰδέτε τον, ὅπου προβαίνει φορῶν τόν ἀκάνθινον στέφανον καί τό πορφυροῦν ἱμάτιον, συντροφιασμένος ἀπό τόν Πιλάτον, ὁποῦ τόν δείχνει εἰς τά μάτια ὅλης τῆς Ἱερουσαλήμ καί λέγει: «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος». Κρατήσετε τά δάκρυά σας, δέν θέλω νά κλαύσετε· θέλω νά προσκυνήσετε τόν βασιλέα ἡμῶν. «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος».
Πάτερ οὐράνιε, τοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὁποῦ δέν ἔχει οὔτε εἶδος, οὔτε κάλλος, εἶναι ὁ μονογενῆς σου Υἱός, ὁποῦ «ἐκ γαστρός πρό ἑωσφόρου ἐγέννησας»; Ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὁ πολυπαθής, εἶναι ἐκεῖνος ὁ βασιλεύς τῆς δόξης, τοῦ ὁποίου ψάλλετε ἀκατάπαυστα τόν ἐπινίκιον ὕμνον ἐν οὐρανοῖς;
«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος».Ποῦ εἶσθε, προφῆται, νά ἰδῆτε τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν, τόν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, τόν ἐπιθυμημένον Μεσσίαν; ποῦ εἶσθε, Ἀπόστολοι, νά ἰδῆτε τόν Θεόν καί διδάσκαλον; ποῦ εἶσαι, μήτηρ γλυκυτάτη Μαρία, νά ἰδῇς τόν μονάκριβόν σου υἱόν; «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος». Ἴδετε, ἱερεῖς, τόν ἄκρον ἀρχιερέα σας· ἴδετε, παρθένοι, τόν νυμφίον σας· ἴδετε, ὀρφανοί, τόν πατέρα σας· ἴδετε, πλανεμένοι τόν ὁδηγόν· ἴδετε, ἀσθενησμένοι, τόν ἰατρόν· ἴδετε, ἁμαρτωλοί, τόν σωτῆρα· ἴδετε χριστιανοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, καί γνωρίσατε τόν βασιλέα ἡμῶν· Χαῖρε ὁ βασιλεύς, ὄχι τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά τῶν Χριστιανῶν.
Ὁ θεῖος σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν· ὁ αἰώνιος νυμφίος τῆς ἐκκλησίας μας. Ἐσύ δέν ἔχεις εἶδος καί μορφήν ἀνθρώπου, ἀλλ᾽ ἡμεῖς τοῦτο τό πρόσωπον λατρεύομεν· φιλοῦμεν τά σχοινία τῶν χειρῶν σου, ὁποῦ μᾶς ἰάτρευσαν· καταφρονεμένος, πληγωμένος, αἱματωμένος, ἄς εἷσαι ὁ βασιλεύς ἡμῶν· ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν.
«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος»· μά ὄχι, ἴδε ὁ Θεός· σέ γνωρίζομεν διά ἄνθρωπον, ὅταν βλέπωμεν τά πάθη σου· σέ γνωρίζομεν διά Θεόν, ὅταν βλέπωμεν τήν εὐεργεσίαν σου· ἄνθρωπος ὁμοῦ καί Θεός, διατί πάσχεις καί σώζεις. Μά φθάνει, σέ παρακαλοῦμεν, ἕως ἐδῶ· ἵλεώς σοι, Κύριε, μή πάθῃς ἄλλο περισσότερον· φθάνει καί περισσεύει διά τήν σωτηρίαν μας, ὅσον αἷμα ἔχυσες ἕως τώρα. Ἰησοῦ μου, ψυχή τῆς ψυχῆς μου, διά νά μή σέ ἀφήσω νά μισεύῃς, ἄν ἦτον δυνατόν ἤθελα νά σέ κρύψω μέσα εἰς τήν καρδίαν μου.
Μά, ἀλλοίμονο εἰς ἐμέ· αὐτή εἶναι ὅλη μολυσμένη ἀπό ἁμαρτίας καί φοβοῦμαι πώς ἐσύ, ὁ καθαρώτατος, παρά νά στέκῃς εἰς τήν ἀκάθαρτόν μου καρδίαν, κάλιον θέλεις νά στέκῃς εἰς τόν σταυρόν· καί πήγαινε εἰς τόν Σταυρόν, ὁποῦ ἐγώ σέ ἀκολουθῶ μέ τά δάκρυά μου καί μέ τόν λόγον μου. Καί ὄντως Σταυρός εἶναι ὁ θάνατος, εἰς τόν ὁποῖον τόν ἀπεφάσισεν ὁ Πιλάτος· «παρέδωκεν αὐτόν αὐτοῖς, ἵνα σταυρωθῇ». Καί λοιπόν μέ φοβερούς ἀλαλαγμούς, μέ μεγάλας χαράς, μέ ἄπειρον πλῆθος λαοῦ, τόν παίρνουσιν ἀπό τό πραιτώριον τοῦ Πιλάτου οἱ Ἰουδαῖοι· καί οἱ στρατιῶται τοῦ φορτώνουσιν εἰς τούς ὤμους του τό τιμωρητικόν ξύλον τοῦ σταυροῦ· τόν περνοῦσιν ἀπό τούς δρόμους τῆς Ἱερουσαλήμ καί φορτωμένον τό βάρος, ἀγωνισμένον ἀπό τόν κόπον, στάζοντα ἱδρῶτα ἀπό ὅλον τό κορμί, τόν ἀνεβάζουσιν ἐπάνω εἰς τόν Γοργοθᾶ.
Ποτίζουσι τά μαραμένα του χείλη μέ ὄξος καί χολήν· καί, ἐπειδή πολλά ὀλίγη ζωή ἔμεινεν ἀκόμη εἰς ἐκεῖνα τά πολυπαθῆ μέλη, σπουδάζουσι τό γρηγορώτερον νά τελειώσωσιν τό παράνομον ἔργον. Τόν ἐκδύουσι μέ βίαν· τόν ρίπτουσι εἰς τήν γῆν, τόν ἁπλώνουσιν ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν, καρφώνουσι πρῶτον τήν δεξιάν, τήν ἀριστεράν ὕστερα, καί τούς δύο πόδας, καί τέλος πάντων, μέ χίλιαις φοβεραῖς φωναῖς, συμπλεγμέναις μέ ἄλλας τόσας βλασφημίας, τόν σηκώνουσι ὑψηλά καί σταίνουσι τόν Σταυρόν ἐπί τόν καλούμενον Κρανίου τόπον. Δέν φθάνει, ἀλλ᾽ εἰς τόν ἴδιον καιρόν σταυρώνουσι καί δύο ληστάς, ἕνα ἐκ δεξιῶν καί ἕνα ἐξ εὐωνύμων διά νά μή λείψῃ εἰς τήν ἄκραν βάσανον καί ἄκρα ἀτιμία· διά νά εἶναι διπλοῦν πάθος, καί σώματος καί ψυχῆς.
Τούς πόνους τῆς σκληρᾶς ταύτης σταυρώσεως ἐκεῖνος μόνο ἔχει δύναμιν νά τούς ἐξηγήσῃ, ὅπου μόνος ἔλαβεν ὑπομονήν νά τούς δοκιμάσῃ. Λέγουσιν οἱ ἱεροί θεολόγοι, στοχαζόμενοι τό ἁγιώτατον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πώς ἦτον ὄχι ἔργον φύσεως, διατί δέν ἦτον τῆς θείας δυνάμεως ἐξ αἱμάτων, οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός · διατί ἦτον ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί ἐκ τῶν καθαρῶν αἱμάτων Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, θεότευκτον κατοικητήριον μιᾶς ὁλοφώτου ψυχῆς· ὅπου ἔχει δηλαδή καί τάς ἔξω αἰσθήσεις, καί τάς ἔσω δυνάμεις εἰς μίαν ἄκραν τελειότητα. Λέγουσι· πώς ὅλοι οἱ πόνοι ὁμοῦ, ὁποῦ ἐδοκίμασαν εἰς τάς βασάνους οἱ μάρτυρες, δέν εἶναι νά συγκριθῶσι ἕναν μόνον πόνον ἀπό ἐκείνους, ὅπου ἐδοκίμασεν εἰς τά πάθη του ὁ Χριστός.
Εἶναι ὅμως ἀκόμη καί τοῦτο, πώς εἰς ἐκείνους τούς πόνους τῶν μαρτύρων ἔστεκεν ἀοράτως ὁ Θεός, ὅπου τούς ἐδυνάμωσε μέ τήν θείαν του χάριν· ὅθεν ἐκεῖνοι πολλάκις ἐχόρευον μέσα εἰς τάς φλόγας, ἔχαιρον εἰς τήν σφάγήν καί ἤ ἐκεῖνοι ἦτον ὁλότελα ἀναίσθητοι εἰς τούς πόνους ἤ οἱ πόνοι ἦσαν πολλά ἐλαφροί εἰς ἐκείνην τήν αἴσθησιν· ἀλλ᾽ εἰς τούς πόνους, ὅπου ἐδοκίμασεν εἰς τά πάθη του ὁ Χριστός, παρέδωκεν αὐτόν ὁ Θεός καί τρόπον τινά ὁλότελα τόν ἐγκατέλειπε· τό λέγει ὡσάν παραπονεμένος ὁ αὐτός Ἰησοῦς: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»;
Ὄχι πώς ἡ θεότης ἐγκατέλειψε κἄν μίαν στιγμήν τήν ἀνθρωπότητα, μέ τήν ὁποίαν ἦτον ἀχώριστα ἡνωμένη ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ὑποστάσεως, ἀλλ᾽ ὅσον εἰς τά πάθη, ἡ θεότης τέτοιας λογῆς ἄφησε μοναχήν τήν ἀνθρωπότητα νά πάσχῃ καί νά πονῇ, ὡσάν νά μήν ἦτον μετ᾽ αὐτήν ἡνωμένη ὁλότελα, διά νά μήν ἔχῃ εἰς τά πάθη καμμίαν βοήθειαν, εἰς τούς πόνους καμίαν παρηγορίαν· «Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»; Μά ἄν ὁ οὐράνιος Πατήρ ἐγκατέλιπε τόν Χριστόν, δέν τόν ἐγκατέλιπε ἡ ἀγαπημένη του Μήτηρ.
Από την ιστοσελίδα: "Κύριε δίδαξε με να σε αγαπήσω"·
ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Τόσον πολύτιμος εἶναι ἡ σωτηρία μας ὅπου ἀξίζει τό αἷμα ἑνός Θεοῦ. Μία μοναχή σταλαγματία τοῦ θείου αἵματος, εἶναι ὁ ἀκριβώτερος μαργαρίτης τοῦ παραδείσου· καί μία μοναχή σταλαγματία ἔφθανε, διά νά σβύσῃ ὅλας τάς φλόγας τῆς αἰωνίου κολάσεως. Καί μ᾽ ὅλον τοῦτο, τόσον πλουσιοπάροχα, ἐχύθη διά τήν σωτηρίαν μας, ὅπου ἐχύθη ὅλον καί δέν ἔμεινε μία σταλαγματία εἰς τήν φλέβα τοῦ ἐσταυρωμένου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στοχασθῆτε καλά τοῦτο τό μέγα πρᾶγμα, χριστιανοί· Τοῦτος, ὁποῦ ἔπαθεν, ὁποῦ ἐσταυρώθη, ὁποῦ ἀπέθανεν, εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ· τοῦτος ἔχυσε, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ τάς ψυχάς ὅλον τό αἷμα· καί ἡμεῖς, ἀλλοίμονον! κρατοῦμεν ἀκόμη αἰχμαλώτους τάς ψυχάς· ἡμεῖς ἀκόμη δουλεύομεν τῇ ἁμαρτία· ἡμεῖς ἀκόμη δέν ἤλθομεν εἰς ἐξομολόγησιν καί μετάνοιαν· καί λοιπόν, τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου; ἠμπορεῖ νά μᾶς εἰπῇ ὁ Σωτήρ. Τόσον αἷμα, ὅπου ἔχυσα ἀπό ὅλα τά μέλη μου· ἡ ἀγωνία, ὅπου ἔκαμα εἰς τόν κῆπον· τόσον, ὅπου ἔτρεξεν ἀπό ὅλον μου τό σῶμα εἰς τάς μάστιγας, ἀπό τήν κεφαλήν μου διά τάς ἀκάνθας, ἀπό τήν πλευράν μου διά τήν λόγχην· τόσον αἷμα ἀπό τάς πληγάς τῶν χειρῶν καί ποδῶν ἔπεσε ματαίως εἰς τήν γῆν, διά νά τό καταπατοῦσιν οἱ ἄνθρωποι; τίς ὠφέλεια ἐν τῷ αἵματί μου!
Πατήρ ἄναρχε, ἐγώ ἔκαμα τό θέλημά σου τό ἅγιον, ἔπαθα, ἐσταυρώθηκα, παρέδωκα τό πνεῦμα, ἔχυσα ὅλον τό αἷμα διά τήν σωτηρίαν τῶν χριστιανῶν, μά οἱ χριστιανοί δέν γνωρίζουσι τόν σωτῆρα τους, δέν θέλουσι τήν σωτηρίαν τους, ἀγαποῦσι τήν κόλασίν τους· λοιπόν διά τούς Ἰουδαίους, ὅπου μέ ἐσταύρωσαν, ὅπου μέ ἔκαμαν νά ἀποθάνω, ζητῶ συγχώρησιν: «ἀφες αὐτοῖς»· διά τούς χριστιανούς, ὁποῦ μέ ἔκαμαν νά ἀποθάνω δίχως ὄφελος τῶν πολλῶν, ζητῶ κρίσιν: «κρῖνον αὐτούς ὁ Θεός»· ἡ δικαιοσύνη σου μέ ἔκαμε νά χύσω τό αἷμα μου, ἡ δικαιοσύνη σου ἄς ἐκδικήσῃ τό αἷμα μου.
Καί δέν ἔχει καμμίαν ἀπολογίαν ἕνας χριστιανός ἀμετανόητος. «Ὁ τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας, καί τό αἷμα τῆς διαθήκης κοινόν ἡγησάμενος» λέγει ὁ Παῦλος· ὅσῳ τιμιωτέρα ἐστάθη ἡ ἐξαγορά του, τόσῳ βαρυτέρα θέλει εἶναι ἡ τιμωρία του.
Ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἄς δοξάσωμεν τόν Σωτῆρα· ἄς κάμωμεν μετάνοιαν· καί ἄς λάβωμεν τήν ὠφέλειαν τοῦ πολυτίμου ἐκείνου αἵματος, ὁποῦ ἐχύθη δι᾽ ἡμᾶς. Ἴδαμεν τίς εἶναι ἐκεῖνος ὁποῦ ἔπαθε, καί ἐθαυμάσαμεν μίαν ἄκραν συγκατάβασιν· ἄς ἰδῶμεν τί ἔπαθε, διά νά συμπονέσωμεν εἰς μίαν ἄκραν ὑπομονήν.
ΜΕΡΟΣ Β’
Ἴδετε ποτέ, χριστιανοί, ἕνα μικρόν πλοιάριον μέσα εἰς πλατεῖαν θάλασσαν, μακράν ἀπό τήν γῆν, ἐγκαταλελειμμένον ἀπό πᾶσαν τέχνην καί βοήθειαν, πολεμούμενον ἀπό ἐναντίους καί σφοδροτάτους ἀνέμους, συχνοδαρμένον ἀπό ἄγρια κύματα, ὅπου τέλος πάντων καταποντίζεται εἰς τόν βυθόν; τέτοιας λογῆς στοχασθῆτε νά βλέπετε εἰς τήν αἱματώδη θάλασσαν τῶν πικροτάτων παθῶν, τόν μονογενῆ υἱόν τῆς Παρθένου, μακράν ἀπό τάς ἀγκάλας τῆς ἠγαπημένης του μητρός· ἐγκαταλελειμ -μένον ἀπό τόν ἄναρχον Πατέρα του, ὅπου μίαν φοράν παρέδωκεν αὐτόν· μοναχόν, χωρίς τήν βοήθειαν καί συντρο -φίαν τῶν μαθητῶν, ὅπου τόν ἀφῆκαν καί ἔφυγον.
Μά, ὄχι· ἐγώ βλέπω ἕναν του μαθητήν, ὅπου ἔρχεται μέ πλῆθος πολύ στρατιωτῶν καί ὑπηρετῶν, μέ ἅρματα, μέ φανούς, μέ λαμπάδας, πλησιάζει, τόν ἀγκαλιάζει, τόν φιλεῖ· εἰς καλήν ὥραν ἦλθες, φίλε καί πιστέ μαθητά, νά παρηγορήσης τόν λυπημένον, νά συντροφεύσης τόν ἐγκαταλελειμμένον Διδάσκαλον· μά – εἶπε μου – τί καλόν μήνυμα φέρεις ἀπό τήν αὐλήν τῶν ἀρχιερέων; «Φίλε ἐφ᾽ ᾧ πάρει»; τούς ἐκατάπεισες τάχα νά ἀφήσωσιν εἰς εἰρήνην ἕνα θειότατον ἄνθρωπον, ὅπου δέν ἔδωκε κανένα σκάνδαλον, μάλιστα ἔκαμε χιλίας εὐεργεσίας εἰς ὅλον τόν λαόν τῆς Ἱερουσαλήμ; ἤ τάχα ἐξάνοιξες πώς τοῦ μελετοῦσι κανένα μεγάλον κακόν καί ἦλθες μέ τόσην παράταξιν νά τοῦ δώσῃς βοήθειαν;
Δέν ἀποκρίνεσαι; Νά σέ ἰδῶ καλύτερα ποῖος εἶσαι; Ἄχ! ἐσύ εἶσαι ὁ Ἰούδας ὁ προδότης, ὁ ἀποστάτης ἀπόστολος, ὁ δόλιος μαθητής· ἐσύ εἶσαι, ὁποῦ τόν ἐφίλησες τώρα, καί ἔρχεσαι νά τόν παραδώσῃς; ὤ μεγάλη ἀχαριστία τοῦ Ἰούδα! ὤ μεγάλη συμφορά τοῦ Χριστοῦ. Χριστιανοί, λέγουσι πώς, ὅταν Ἰούλιος ὁ Καῖσαρ εἶδε τούς φονεῖς, ὅπου ἦλθον νά τόν φονεύσουν μέσα εἰς τήν Γερουσίαν, καί ἐξάνοιξεν ἀνάμεσα εἰς ἐκείνους τόν Βροῦτον, ὅπου ἠγάπα ὡς υἱόν· «καί σύ τέκνον»; τοῦ εἶπε· καί μέ τοῦτο ἐσκέπασε τό πρόσωπόν του μέ τήν χλαμμύδα του, διά νά μή βλέπῃ τόσην ἀχαριστίαν, τήν ὁποίαν ἐτρόμαξε περισσότερον ἀπό τόν θάνατον.
Καί πόσην λύπην θά ἔλαβε ὁ Ἰησοῦς εἰς τήν παρουσίαν τοῦ Ἰούδα; καί σύ τέκνον; θά ἔλεγε· καί σύ μαθητά μου; καί σύ, ἀπόστολέ μου, εἰς τήν συντροφίαν τῶν ἐχθρῶν μου; μάλιστα καταφυγή τῶν ἐχθρῶν μου καί μέ προδίδεις εἰς θάνατον; «Ἰούδα, φιλήματι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως»; Ἀλλά εἰς τήν μεγάλην ἀχαριστίαν τοῦ προδότου μαθητοῦ, εἶναι καί μεγάλη καταφρόνησις τοῦ προδομένου διδασκάλου.
Ἐπροδόθησαν καί ἄλλοι, ἐπωλήθησαν καί ἄλλοι, ἀλλά καθώς ἐπροδόθη καί ἐπωλήθη ὁ Χριστός, ἄλλος οὐδείς. Ἐπρόδωσεν ὁ Βροῦτος τόν Καίσαρα, μά διά τήν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος· ἐπρόδωσεν ὁ Ἰούδας τόν Χριστόν, ἀλλά διά τριάκοντα ἀργύρια· τόσον ἐνομοθέτησεν ὁ Μωϋσῆς νά πληρώνεται ὁ φόνος ἑνός δούλου. Κακόν παράδειγμα, ὅπου ἄφησες, ὦ Ίούδα, νά πωλῆται διά φιλαργυρίαν ἀπό τούς ἀποστόλους ὁ Χριστός, ἀπό τούς ἱερεῖς νά πραγματεύωνται τά μυστήρια.
Ἐπώλησαν οἱ ἀδελφοί τόν Ἰωσήφ, μά διά νά μή λάβῃ θάνατον· ἐπώλησεν ὁ Ἰούδας τόν Χριστόν, ἀλλά διά νά λάβῃ θάνατον· «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς τό σταυρωθῆναι»· ἄν δέν λογίζεται ὡς υἱός Θεοῦ, ὑπομονή, δέν εἶναι ἀκόμη φανερά γνωρισμένος· μά, κἄν νά ἐλογίζεται ὡς υἱός ἑνός ἀνθρώπου! οὐδέ τοῦτο· λογίζεται ὡσάν ἕνα ἄλογον ζῶον, διωρισμένον εἰς τήν σφαγήν. Διψοῦσι τό αἷμά του οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι καί τό Συνέδριον ὅλον, συνηγμένοι εἰς τά παλάτια Ἄννα καί Καϊάφα, ὅπου, συρμένος ἀπό ὅλην τήν σπεῖραν, παραστέκεται διά νά κριθῇ ὁ Ἰησοῦς.
Οἱ κριταί ἐχθροί, οἱ μάρτυρες ψευδεῖς, ποίαν ἀπόφασιν ἀναμένομεν; «Ἔνοχος θανάτου ἐστίν»· ἔνοχος θανάτου ἐστί; καί λοιπόν ἄς πεθάνῃ μά τίς χρεία εἶναι νά τόν πτύουσι εἰς τό πρόσωπον; νά τόν κολαφίζουν, νά τόν ραπίζωσι; καί, διά περισσότερον περιγέλοιον, νά τοῦ σφαλίζωσι τά μάτια; καί, προσθέτοντες τάς ὕβρεις τῆς βλασφήμου γλώσσης εἰς τάς βαρυματίας τῆς ἱεροσύλου δεξιᾶς, ἐρωτοῦσιν εἰς κάθε ράπισμα: «προφήτευσον ἡμῖν (λέγοντες), Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε»; Σταθῆτε, ὦ ὑπηρέται τοληροί, καί ἐγώ θέλω νά τόν ἐρωτήσω:
Ἰησοῦ μου, Λυτρωτά μου, ὅπου ἐκαταστήθης καί ἔγεινες παίγνιον τῶν ἀνθρώπων, διατί τώρα ἔχεις τό πρόσωπον, ὡσάν σκεπασμένον μέ τό κάλυμμα τῆς πίστεως, «προφήτευσον ἡμῖν· τίς ἐστιν ὁ παίσας σε»; προφήτευσον ἡμῖν ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου συχνότερα σέ κολαφίζει, Ἰουδαῖος ἤ αἱρετικός ἤ ὀρθόδοξος; προφήτευσον ἡμῖν· τίνος εἶναι ἐκεῖνο τό χέρι, ὅπου σοῦ δίδει τό βαρύτερον ράπισμα; εἶναι χέρι σκανδαλοποιοῦ ἱερέως ἤ ἀνευλαβοῦς λαϊκοῦ; εἶναι χέρι πόρνης ἀσελγοῦς ἤ νέου ἀκολάστου; εἶναι χέρι ἀδίκου κριτοῦ ἤ πλουσίου πλεονέκτου; εἶναι χέρι φονέως αἱμοβόρου ἤ κλέπτου ἅρπαγος; προφήτευσον ἡμῖν· τί σοῦ πονεῖ περισσότερον; τά ραπίσματα τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱ ἁμαρτίαι τῶν χριστιανῶν;
Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς μου τώρα δέν ὁμιλεῖ, σιωπᾷ, καί εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄφωνος ἀμνός, ὁποῦ προεῖπεν ὁ Ἡσαΐας. Ἀλλά θέλετε νά προφητεύσω ἐγώ; Περισσότερον ἀπό ὅλα τά ἀναρίθητα ραπίσματα, ὅπου τοῦ δίδουσιν οἱ ὑπηρέται τῶν ἀρχιερέων, τοῦ κακοφαίνονται τρία, ὅπου τοῦ δίδει ἕνας του μαθητής, ὁ Πέτρος, ὅπου τρεῖς φοραῖς τόν ἀρνεῖται· «οὐκ οἷδα τόν ἄνθρωπον».
Ὁ Πέτρος ἡ πέτρα τῆς πίστεως, ἔγεινε πέτρα σκανδάλου· αὐτή εἶναι ἡ μοναχή πέτρα, ὅπου ἐρράγη, καί πρίν νά ἀποθάνῃ ὁ Χριστός, ὅτε τρίς ἠρνήθη τόν διδασκαλον· μά πάλιν ἐρράγη εἰς τήν συντριβήν καί ἐγνώρισε τόν διδάσκαλον. Καθώς ἐκείνη ἡ πέτρα εἰς τήν ἔρημον κτυπημένη μέ τήν ράβδον τοῦ Μωϋσέως, ἔτσι ἐτούτη συντετριμένη μέ ἕνα βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ· μέ ταύτην τήν διαφοράν, πώς ἀπό ἐκείνην ἔτρεξε νερόν γλυκύ ὡσάν μέλι, ἀπό ἐτούτην δέ ἔτρεξαν πικρότατα δάκρυα· «ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς».
Δίκαιον ἔχεις, ὦ Πέτρε, νά κλαίῃς ἀπαρηγόρητα, πάλιν μακάριος ἐσύ, ὁποῦ καθώς ἐστάθης γλήγορος εἰς τό νά ἀρνηθῇς, ἔτσι ἐστάθης καί γλήγορος εἰς τό νά μετανοήσῃς, μίαν ὥραν ἐστάθης εἰς τήν ἁμαρτίαν καί ἔκλαυσες ὅλην σου τήν ζωήν. Ἄθλιοι ἡμεῖς, ὁποῦ εἴμασθεν τόσον γλήγοροι εἰς τήν ἁμαρτίαν καί τόσον ἀργοί εἰς τήν μετάνοιαν· ἡμεῖς ἁμαρτάνομεν ὅλην μας τήν ζωήν καί δέν κλαίομεν μίαν ὥραν.
Μά ἐγώ ἀπό τήν μετάνοιαν τοῦ Πέτρου καταλαμβάνω πώς ὁ ἀλέκτωρ ἐφώνησε τρίς, ὅπου ἦτον τό σημάδι τῆς μετανοίας του· καί λοιπόν ἐξημέρωσεν, ἤνοιξε τό Πραιτώριον τοῦ Πιλάτου. Ἐδῶ ἀπό τό σπῆτι τοῦ Καϊάφα φέρεται δεμένος ὡσάν κατάδικος ὁ Ἰησοῦς· καί ἀνάμεσα εἰς τά χέρια τῶν ἱερωμένων, μέσα εἰς τά σπίτια τῶν ἀρχιερέων κακά, καί ἀνάμεσα εἰς τά χέρια τῶν λαϊκῶν, μέσα εἰς τά παλάτια τῶν ἀρχόντων χειρότερα.
Ὤ ἀσύγκριτος δυστυχία τοῦ Ἰησοῦ! πού ποτε δέν εὑρίσκει καταφυγήν καί βοήθειαν, ὁλοῦθεν καταφρόνησιν καί τιμωρίαν. Ἱερεῖς καί λαϊκοί, Ἰουδαῖοι καί ἄρχοντες καί δοῦλοι, κριταί καί στρατιῶται, νέοι καί γέροντες, κάθε τάξις, ὅλος ὁ λαός τόν κατακρίνουσι ὡς πταίστην, ὅλοι τόν θέλουσι ἀποθαμένον, ὅλοι φωνάζουσι: «σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν»· ἕνας Βαραββᾶς λῃστής ἐπίσημος, προτιμᾶται ἀπό τόν ἄπταιστον Ἰησοῦν, διά τόν ὁποῖον μία εἶναι ὁλονῶν ἡ γνώμη καί ἡ φωνή: «σταυρωθήτω»· ἐξίσταται εἰς τόσην ὁργήν ὁ ἡγεμών καί θέλει νά μάθῃ ποῖον εἶναι τό πταίσιμόν του, ὅθεν: «τό ἔθνος τό σόν – λέγει – καί οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί, τί ἐποίησας»;
Οὐχί, Πιλάτε ἐσύ μόνος εἶσαι ξένος ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, καί δέν ἠξεύρεις τί ἔκαμεν ὁ Ναζωραῖος ἐτοῦτος; «Τί ἐποίησας»; ἐγώ νά σοῦ εἰπῶ· τυφλούς ἐφώτισε, λεπρούς ἐκαθάρισε, παραλύτους ἀνώρθωσε, νεκρούς ἀνέστησε, λαούς πεινασμένους ἐχόρτασε, ψυχάς πλανεμένας ἐδίδαξεν· αὐτό εἶναι τό πταίσιμόν του. «Τί ἐποίησας»; ἐρώτησαι τούς λαούς, ὁποῦ ἐκστατικοί ἤκουον τό θεῖον του κήρυγμα· ἐρώτησαι μίαν Σαμαρῖτιν, ὁποῦ μέ ἕνα του λόγον, ἀπό πόρνη ἔγεινε παρθένος· μίαν Μαγδαληνήν, ὁποῦ ἀπό ἁμαρτωλός ἔγεινεν ἀπόστολος· ἕνα Ζακχαῖον, ὅπου ἀπό πλεονέκτης ἔγεινεν ἐλεήμων· ἕνα Ματθαῖον, ὅπου ἀπό τελώνης ἔγεινεν εὐαγγελιστής· ἐρώτησε ἕνα Λάζαρον, ὁποῦ ἀκόμη ζῇ, τόν ὁποῖον ἕξ ἡμέρας εἶναι, ὁποῦ ἀνέστησε τεταρταῖον· ἐρώτησε τούς παῖδας τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου τόν ἐπροϋπάντησαν μετά βαΐων καί κλάδων, ψάλλοντες τό Ὡσαννά.
«Τί ἐποίησας»· ἄν ἦτον δυνατόν νά ὁμιλήσωσι καί ἡ θάλασσα καί οἱ ἄνεμοι, ὁποῦ τόν ὑπήκουσαν, καί οἱ ἴδιοι δαίμονες, οἱ ἐχθροί του, ὁποῦ τόν ὡμολόγησαν Υἱόν Θεοῦ. «Τί ἐποίησας»· καί τί δέν ἔκαμεν, ὦ Πιλάτε; ἄν εἶχες νοῦν νά ἐκαταλάβανες τήν ὑψηλήν μας θεολογίαν, ἐγώ σοῦ ἔλεγα: πώς τοῦτος εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ προανάρχου Πατρός, «δι᾽ οὗ τά πάντα ἐγένετο»· ὅπου ἔκαμεν ὅσα βλέπεις καί ὅσα δέν βλέπεις, τήν γῆν μέ τά φυτά καί τά ζῶα· τόν οὐρανόν μέ τά ἄστρα καί μέ τόν ἥλιον·
ὁποῦ ἔκαμε τούς ἀγγέλους καί ἀνθρώπους καί ἐσέ τόν ἴδιον, ὦ Πιλάτε· ἕνα μόνον πρᾶγμα δέν ἔκαμε, τήν ἁμαρτίαν· «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Τοῦτο τό ἠξεύρει καί ὁ Πιλάτος καί τό λέγει φανερά εἰς ἐπήκοον παντός τοῦ λαοῦ: «οὐκ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν»· καί μ᾽ ὅλον τοῦτο… παράνομα κριτήρια τῆς γῆς, κρίσεις ἄδικοι τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, δέν φθάνει νά εἶναι ἄπταιστος, ὅταν πέφτῃ εἰς τά χέρια ἑνός ἀδίκου κριτοῦ, ὅπου ἔχει τά ἴδια τέλη, ὁποῦ φοβεῖται μή χάσῃ τήν φιλίαν τοῦ Καίσαρος.
Ὁ ἄπταιστος Ἰησοῦς μαστιγώνεται καί, ἄν ἐρωτήσῃς τήν ἀφορμήν, ὁ ἴδιος κριτής ἀποκρίνεται· διατί «οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν»· ὤ ἐλεεινόν θέαμα! νά βλέπῃ τινάς ἕνα Υἱόν Θεοῦ, ὁποῦ εἰς τούς οὐρανούς ἀναβάλλεται τό φῶς ὡς ἱμάτιον, γυμνόν εἰς τά μάτια καί στρατιωτῶν, ὁποῦ ἐμπαίζουσι, καί Ἰουδαίων, ὁποῦ βλασφημοῦσιν! Αὐτοί ἁρματώνουσι τήν ἀπάνθρωπον δεξιάν μέ τάς μάστιγας· δέρνουσι, πληγώνουσι, καταξεσκλοῦσι τάς καθαρωτάτας σάρκας τοῦ θείου Ἐμμανουήλ, ὁποῦ τρέμει, ἱδρώνει, ὀλιγοψυχεῖ ἀπό τό πλῆθος τοῦ χυνομένου αἵματος.
Καί τέτοια βάσανος δέν ἐτύχαινεν ἐμέ; τέτοιαι μάστιγες, δέν ἔπρεπε νά δέρνουσι τάς σάρκας μου, ὁποῦ ἔπταισαν μέ χιλίων λογιῶν ἁμαρτίας; τόσον αἷμα δέν ἔπρεπε νά τρέξῃ ἀπό τό κορμί μου, διά νά πλύνῃ τάς ἀκαθαρσίας μου; Ἄγγελοι, Σεραφίμ, δράμετε τό ὀγληγορώτερον σκεπάσατε τά ἀμώμητα ἐκεῖνα μέλη, κρύψετέ τα ἀπό τῶν ἀσεβῶν τά ἀκάθαρτα βλέμματα. Μά ἐγώ βλέπω καί τά ἐσκέπασαν μέ κόκκινην χλαμύδα, μέ τήν ὁποίαν οἱ στρατιῶται τόν ἐνδύουσι διά παίγνιον, ὡς βασιλέα τῶν Ἰουδαίων. Τοῦ βάνουσιν, ὡσάν βασιλικόν διάδημα, ἕνα ἀκάνθινον στέφανον, ὁποῦ τοῦ κεντᾶ καί πληγώνει βαθεῖα τήν κεφαλή. Τοῦ δίδουσι βασιλικόν σκῆπτρον ἕνα κάλαμον, τόν ὁποῖον συχνοπαίρνουσιν ἀπό τά χέρια του, διά νά δέρνουσι τήν κεφαλήν του.
Γονατίζουσιν ἐμπρός του, ἐμπαίζοντές τον ὡς ἕνα μωρόν, καί τόν χαιρετοῦσι μέ ἐμπτυσμούς καί ραπίσματα· «χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων». Δέν ἐσφάλετε, ὄχι, ὦ ἀσεβεῖς· θέλοντες νά κάμετε ἕνα πλαστόν βασιλέα τῶν Ἰουδαίων, ἐκάματε τόν ἀληθινόν βασιλέα τῶν χριστιανῶν. Ἡ βασιλεία τοῦ Ἰησοῦ μας Χριστοῦ, δέν εἶναι, ὄχι, βασιλεία ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· τέτοιον βασιλέα καταφρονεμένον καί βασανισμένον προσκυνοῦμεν ἡμεῖς, διατί καυχώμεθα εἰς τάς καταφρονήσεις καί εἰς τά βάσανα.
Μέ τέτοιαν ὀνειδιστικήν χλαμμύδα τόν θέλομεν, διατί τό ὄνειδός μας εἶναι δόξα καί τιμή· μᾶς ἀρέσει ὁ ἀκάνθινός του στέφανος διατί μᾶς ἀρέσει ἡ θλῖψις καί στενοχώρια. Δέν ἐπιθυμοῦμεν νά ἔχῃ ἄλλο σκῆπτρον, παρά ἕνα ἐλαφρόν κάλαμον, διότι δέν ὀρεγόμεθα βάρος περιουσίας βιοτικῆς. Δέν ἐσφάλετε ὄχι, ὦ ἀσεβεῖς, καί μή θέλοντες ἐχειροτονήσατε τόν βασιλέα τῶν μαρτύρων μας καί ἀσκητῶν μας, πού θέλουσι πολιτεύσειν τόν οὐρανόν.
Ἄχ! καί νά ἠξεύρετε πώς τέτοιον βασιλέα, ὅπου τώρα ἐμπαίζετε, θέλουσι προσκυνήσει ὅλοι οἱ βασλεῖς τῆς γῆς. Νά ἠξεύρετε πώς ὑποκάτω ἐκείνης τῆς ξεσχισμένης χλαμμύδος, ὁποῦ τοῦ ἐβάλετε, θέλουσιν ὑποταχθῇ εἰς προσκύνησιν πάντα τά ἔθνη. Νά ἠξεύρετε πώς ἐκεῖνα τά ἀκάνθια, μέ τά ὁποῖα τοῦ ἐπλέξατε στέφανον, θέλουσι γίνει βέλη κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς ἁγίας μας πίστεως. Νά ἠξεύρετε, πώς μέ ἐκεῖνον τόν ἐλαφρόν κάλαμον, ὅπου τοῦ ἐδώκατε, θέλει καταβάλει καί τήν συναγωγήν τῶν Ἰουδαίων καί τούς ναούς τῶν εἰδωλολατρῶν.
Χριστιανοί, ὅπου μέ ἀκούετε, δέν εἶναι ἔτσι; τοιοῦτος σωστά εἶναι ὁ βασιλεύς, τοῦ ὁποίου ἡμεῖς εἴμεσθεν δοῦλοι. Βασιλεύς τῶν πόνων καί τῆς ὑπομονῆς, καί ἰδέτε τον, ὅπου προβαίνει φορῶν τόν ἀκάνθινον στέφανον καί τό πορφυροῦν ἱμάτιον, συντροφιασμένος ἀπό τόν Πιλάτον, ὁποῦ τόν δείχνει εἰς τά μάτια ὅλης τῆς Ἱερουσαλήμ καί λέγει: «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος». Κρατήσετε τά δάκρυά σας, δέν θέλω νά κλαύσετε· θέλω νά προσκυνήσετε τόν βασιλέα ἡμῶν. «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος».
Πάτερ οὐράνιε, τοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὁποῦ δέν ἔχει οὔτε εἶδος, οὔτε κάλλος, εἶναι ὁ μονογενῆς σου Υἱός, ὁποῦ «ἐκ γαστρός πρό ἑωσφόρου ἐγέννησας»; Ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὁ πολυπαθής, εἶναι ἐκεῖνος ὁ βασιλεύς τῆς δόξης, τοῦ ὁποίου ψάλλετε ἀκατάπαυστα τόν ἐπινίκιον ὕμνον ἐν οὐρανοῖς;
«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος».Ποῦ εἶσθε, προφῆται, νά ἰδῆτε τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν, τόν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, τόν ἐπιθυμημένον Μεσσίαν; ποῦ εἶσθε, Ἀπόστολοι, νά ἰδῆτε τόν Θεόν καί διδάσκαλον; ποῦ εἶσαι, μήτηρ γλυκυτάτη Μαρία, νά ἰδῇς τόν μονάκριβόν σου υἱόν; «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος». Ἴδετε, ἱερεῖς, τόν ἄκρον ἀρχιερέα σας· ἴδετε, παρθένοι, τόν νυμφίον σας· ἴδετε, ὀρφανοί, τόν πατέρα σας· ἴδετε, πλανεμένοι τόν ὁδηγόν· ἴδετε, ἀσθενησμένοι, τόν ἰατρόν· ἴδετε, ἁμαρτωλοί, τόν σωτῆρα· ἴδετε χριστιανοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, καί γνωρίσατε τόν βασιλέα ἡμῶν· Χαῖρε ὁ βασιλεύς, ὄχι τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά τῶν Χριστιανῶν.
Ὁ θεῖος σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν· ὁ αἰώνιος νυμφίος τῆς ἐκκλησίας μας. Ἐσύ δέν ἔχεις εἶδος καί μορφήν ἀνθρώπου, ἀλλ᾽ ἡμεῖς τοῦτο τό πρόσωπον λατρεύομεν· φιλοῦμεν τά σχοινία τῶν χειρῶν σου, ὁποῦ μᾶς ἰάτρευσαν· καταφρονεμένος, πληγωμένος, αἱματωμένος, ἄς εἷσαι ὁ βασιλεύς ἡμῶν· ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν.
«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος»· μά ὄχι, ἴδε ὁ Θεός· σέ γνωρίζομεν διά ἄνθρωπον, ὅταν βλέπωμεν τά πάθη σου· σέ γνωρίζομεν διά Θεόν, ὅταν βλέπωμεν τήν εὐεργεσίαν σου· ἄνθρωπος ὁμοῦ καί Θεός, διατί πάσχεις καί σώζεις. Μά φθάνει, σέ παρακαλοῦμεν, ἕως ἐδῶ· ἵλεώς σοι, Κύριε, μή πάθῃς ἄλλο περισσότερον· φθάνει καί περισσεύει διά τήν σωτηρίαν μας, ὅσον αἷμα ἔχυσες ἕως τώρα. Ἰησοῦ μου, ψυχή τῆς ψυχῆς μου, διά νά μή σέ ἀφήσω νά μισεύῃς, ἄν ἦτον δυνατόν ἤθελα νά σέ κρύψω μέσα εἰς τήν καρδίαν μου.
Μά, ἀλλοίμονο εἰς ἐμέ· αὐτή εἶναι ὅλη μολυσμένη ἀπό ἁμαρτίας καί φοβοῦμαι πώς ἐσύ, ὁ καθαρώτατος, παρά νά στέκῃς εἰς τήν ἀκάθαρτόν μου καρδίαν, κάλιον θέλεις νά στέκῃς εἰς τόν σταυρόν· καί πήγαινε εἰς τόν Σταυρόν, ὁποῦ ἐγώ σέ ἀκολουθῶ μέ τά δάκρυά μου καί μέ τόν λόγον μου. Καί ὄντως Σταυρός εἶναι ὁ θάνατος, εἰς τόν ὁποῖον τόν ἀπεφάσισεν ὁ Πιλάτος· «παρέδωκεν αὐτόν αὐτοῖς, ἵνα σταυρωθῇ». Καί λοιπόν μέ φοβερούς ἀλαλαγμούς, μέ μεγάλας χαράς, μέ ἄπειρον πλῆθος λαοῦ, τόν παίρνουσιν ἀπό τό πραιτώριον τοῦ Πιλάτου οἱ Ἰουδαῖοι· καί οἱ στρατιῶται τοῦ φορτώνουσιν εἰς τούς ὤμους του τό τιμωρητικόν ξύλον τοῦ σταυροῦ· τόν περνοῦσιν ἀπό τούς δρόμους τῆς Ἱερουσαλήμ καί φορτωμένον τό βάρος, ἀγωνισμένον ἀπό τόν κόπον, στάζοντα ἱδρῶτα ἀπό ὅλον τό κορμί, τόν ἀνεβάζουσιν ἐπάνω εἰς τόν Γοργοθᾶ.
Ποτίζουσι τά μαραμένα του χείλη μέ ὄξος καί χολήν· καί, ἐπειδή πολλά ὀλίγη ζωή ἔμεινεν ἀκόμη εἰς ἐκεῖνα τά πολυπαθῆ μέλη, σπουδάζουσι τό γρηγορώτερον νά τελειώσωσιν τό παράνομον ἔργον. Τόν ἐκδύουσι μέ βίαν· τόν ρίπτουσι εἰς τήν γῆν, τόν ἁπλώνουσιν ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν, καρφώνουσι πρῶτον τήν δεξιάν, τήν ἀριστεράν ὕστερα, καί τούς δύο πόδας, καί τέλος πάντων, μέ χίλιαις φοβεραῖς φωναῖς, συμπλεγμέναις μέ ἄλλας τόσας βλασφημίας, τόν σηκώνουσι ὑψηλά καί σταίνουσι τόν Σταυρόν ἐπί τόν καλούμενον Κρανίου τόπον. Δέν φθάνει, ἀλλ᾽ εἰς τόν ἴδιον καιρόν σταυρώνουσι καί δύο ληστάς, ἕνα ἐκ δεξιῶν καί ἕνα ἐξ εὐωνύμων διά νά μή λείψῃ εἰς τήν ἄκραν βάσανον καί ἄκρα ἀτιμία· διά νά εἶναι διπλοῦν πάθος, καί σώματος καί ψυχῆς.
Τούς πόνους τῆς σκληρᾶς ταύτης σταυρώσεως ἐκεῖνος μόνο ἔχει δύναμιν νά τούς ἐξηγήσῃ, ὅπου μόνος ἔλαβεν ὑπομονήν νά τούς δοκιμάσῃ. Λέγουσιν οἱ ἱεροί θεολόγοι, στοχαζόμενοι τό ἁγιώτατον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πώς ἦτον ὄχι ἔργον φύσεως, διατί δέν ἦτον τῆς θείας δυνάμεως ἐξ αἱμάτων, οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός · διατί ἦτον ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί ἐκ τῶν καθαρῶν αἱμάτων Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, θεότευκτον κατοικητήριον μιᾶς ὁλοφώτου ψυχῆς· ὅπου ἔχει δηλαδή καί τάς ἔξω αἰσθήσεις, καί τάς ἔσω δυνάμεις εἰς μίαν ἄκραν τελειότητα. Λέγουσι· πώς ὅλοι οἱ πόνοι ὁμοῦ, ὁποῦ ἐδοκίμασαν εἰς τάς βασάνους οἱ μάρτυρες, δέν εἶναι νά συγκριθῶσι ἕναν μόνον πόνον ἀπό ἐκείνους, ὅπου ἐδοκίμασεν εἰς τά πάθη του ὁ Χριστός.
Εἶναι ὅμως ἀκόμη καί τοῦτο, πώς εἰς ἐκείνους τούς πόνους τῶν μαρτύρων ἔστεκεν ἀοράτως ὁ Θεός, ὅπου τούς ἐδυνάμωσε μέ τήν θείαν του χάριν· ὅθεν ἐκεῖνοι πολλάκις ἐχόρευον μέσα εἰς τάς φλόγας, ἔχαιρον εἰς τήν σφάγήν καί ἤ ἐκεῖνοι ἦτον ὁλότελα ἀναίσθητοι εἰς τούς πόνους ἤ οἱ πόνοι ἦσαν πολλά ἐλαφροί εἰς ἐκείνην τήν αἴσθησιν· ἀλλ᾽ εἰς τούς πόνους, ὅπου ἐδοκίμασεν εἰς τά πάθη του ὁ Χριστός, παρέδωκεν αὐτόν ὁ Θεός καί τρόπον τινά ὁλότελα τόν ἐγκατέλειπε· τό λέγει ὡσάν παραπονεμένος ὁ αὐτός Ἰησοῦς: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»;
Ὄχι πώς ἡ θεότης ἐγκατέλειψε κἄν μίαν στιγμήν τήν ἀνθρωπότητα, μέ τήν ὁποίαν ἦτον ἀχώριστα ἡνωμένη ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ὑποστάσεως, ἀλλ᾽ ὅσον εἰς τά πάθη, ἡ θεότης τέτοιας λογῆς ἄφησε μοναχήν τήν ἀνθρωπότητα νά πάσχῃ καί νά πονῇ, ὡσάν νά μήν ἦτον μετ᾽ αὐτήν ἡνωμένη ὁλότελα, διά νά μήν ἔχῃ εἰς τά πάθη καμμίαν βοήθειαν, εἰς τούς πόνους καμίαν παρηγορίαν· «Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»; Μά ἄν ὁ οὐράνιος Πατήρ ἐγκατέλιπε τόν Χριστόν, δέν τόν ἐγκατέλιπε ἡ ἀγαπημένη του Μήτηρ.
Από την ιστοσελίδα: "Κύριε δίδαξε με να σε αγαπήσω"·
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου