ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 346 ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020 ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου                

      

Ἀρ. φύλλου:  346

Κυριακή 13 Ἀπριλίου 2020

Τρίτη τῆς Διακαινησίμου

Εὐαγγέλιον:  Λουκ. κδ’ 12-18

     Τῶ καιρῶ ἐκείνω ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί τό μνημεῖον, καί παρακύψας βλέπει τά ὀθόνια κείμενα μόνα· καί ἀπῆλθε, πρός ἑαυτόν θαυμάζων τό γεγονός. Καί ἰδού δύω ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευομένοι ἐν αὐτῆ τῆ ἡμέρα εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπό Ἱερουσαλήμ, ἧ ὄνομα Ἐμμαούς· καί αὐτοί ὡμίλουν πρός ἀλλήλους περί πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. Καί ἐγένετο ἐν τῶ ὁμιλεῖν αὐτούς καί συζητεῖν, καί αὐτός ὀ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς. Οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μή ἐπιγνῶναι αὐτόν. Εἶπε δέ πρός αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι, οὕς ἀντιβάλλετε πρός ἀλλήλους περιπατοῦντες, καί ἐστέ σκυθρωποί; Ἀποκριθείς δέ ὁ εἷς, ὧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρός αὐτόν· Σύ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλήμ, καί οὐκ ἔγνως τά γενόμενα ἐν αὐτῆ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; Καί εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; Οἱ δέ εἶπον αὐτῶ· Τά περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅς ἐγένετο ἀνήρ προφήτης, δυνατός ἐν ἔργω καί λόγω, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί παντός τοῦ λαοῦ· ὅπως τε παρέδωκαν αὐτόν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρίμα θανάτου, καί ἐσταύρωσαν αὐτόν. Ἡμεῖς δέ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σύν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον, ἀφ’ οὗ ταῦτα ἐγένετο. Ἀλλά καί γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς, γενόμεναι ὄρθριαι ἐπί τό μνημεῖον· καί μή εὑροῦσαι τό σῶμα αὐτοῦ, ἦλθον, λέγουσαι καί ὀπτασίαν ἀγγέλων

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα 

 Τῶ καιρῶ ἐκείνω ὁ Πέτρος ἐσηκώθηκε καί ἔτρεξεν εἰς τό μνημεῖον. Καί ἀφοῦ ἔσκυψεν ἀπό τήν εἴσοδον, βλέπει τίς λωρίδες ἀπό σινδόνι, μέ τίς ὁποῖες εἶχε τυλιχθῆ τό σῶμα τοῦ Κυρίου νά εἶναι κάτω εἰς τό μνημεῖον μόνες, χωρίς τό σῶμα καί ἐπέστρεψεν εἰς τό σπίτι θαυμάζων τό γεγονός. Καί ἰδού, δύο ἀπό τούς μαθητάς ἐπήγαιναν αὐτήν τήν ἡμέραν εἰς κάποιο χωριό, πού ἀπεῖχε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ ἔνδεκα περίπου χιλιόμετρα καί τό ὁποῖον ἐλέγετο Ἐμμαούς. Καί ἐνῶ αὐτοί συνομιλοῦσαν καί συζητοῦσαν περί τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τούς ἐπλησίασε καί ἐπήγαινε μαζῆ των. Τά δέ μάτια των ἐμποδίζοντο ἀπό κάποιαν ὑπερφυσικήν δύναμιν, διά νά μή τόν ἀναγνωρίσουν. Εἶπε δέ πρός αὐτούς· «ποῖοι εἶναι αὐτοί οἱ λόγοι καί ποιά εἶναι αὐτά τά θέματα, τά ὁποῖα καθώς περιπατεῖτε, συζητεῖτε μεταξύ σας καί εἶσθε σκυθρωποί;» Ἀπεκρίθη δέ ὁ ἕνας πού ἐλέγετο Κλεόπας καί εἶπε πρός αὐτόν· «σύ μόνος σάν προσκυνητής κατοικεῖς τόν καιρόν αὐτόν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί δέν ἔμαθες ὅσα ἔγιναν εἰς αὐτήν κατά τάς ἡμέρας αὐτάς;» Καί εἶπεν εἰς αὐτούς· «ποῖα;» Ἐκεῖνοι δέ τοῦ εἶπαν· «τά περί τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη προφήτης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ὅλου τοῦ λαοῦ, δυνατός εἰς ἔργα θαυμαστά καί εἰς διδασκαλίαν πρωτάκουστον. Δέν ἔμαθες καί πῶς τόν παρέδωκαν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄρχοντές μας εἰς θανατικήν καταδίκην καί τόν ἐσταύρωσαν; Καί ὅμως ἡμεῖς ἠλπίζαμεν, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, πού θά ἐλευθέρωνε τόν Ἰσραήλ. Ἀλλά μαζῆ μέ ὅλα αὐτά, πού σοῦ εἴπαμε, ἰδού ὅτι εἶναι ἡ τρίτη ἡμέρα σήμερα ἀπό τότε πού ἔγιναν αὐτά, καί δέν εἴδαμε ἀκόμη τίποτε, πού νά δικαιολογῆ τάς ἐλπίδας μας. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο συνέβη· μερικαί δηλαδή γυναῖκες ἀπό τόν κύκλον μας μᾶς ἐξέπληξαν, διότι ἐπῆγαν κατά τά χαράματα εἰς τό μνημεῖον καί ἐπειδή δέν εὗρον ἐκεῖ τό σῶμα του, ἦλθαν καί εἶπαν ὅτι εἶδαν καί ὀπτασίαν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ζῆ. Ἐπῆγαν ἐπίσης εἰς τό μνημεῖον καί μερικοί ἀπό  

ἑωρακέναι οἵ λέγουσιν αὐτόν ζῆν. Καί ἀπῆλθόν τινες τῶν σύν ἡμῖν ἐπί τό μνημεῖον, καί εὗρον οὕτω, καθώς καί αἱ γυναῖκες εἶπον· αὐτόν δέ οὐκ εἶδον. Καί αὐτός εἶπε πρός αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῆ καρδία τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν, οἷς ἐλάλησαν οἱ Προφῆται· οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν, καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ; Καί ἀρξάμενος ἀπό Μωσέως καί ἀπό πάντων τῶν Προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ. Καί ἤγγισαν εἰς τήν κώμην, οὗ ἐπορεύοντο. Καί αὐτός προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι. Καί παρεβιάσαντο αὐτόν, λέγοντες· Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί, καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα. Καί εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σύν αὐτοῖς. Καί ἐγένετο ἐν τῶ κατακλιθῆναι αὐτόν μετ’ αὐτῶν, λαβών τόν ἄρτον εὐλόγησε, καί κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. Αὐτῶν δέ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί, καί ἐπέγνωσαν αὐτόν· καί αὐτός ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν. Καί εἶπον πρός ἀλλήλους· Οὐχί ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῆ ὁδῶ, καί ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τά Γραφάς; Καί ἀναστάντες αὐτῆ τῆ ὥρα, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ, καί εὗρον συνηθροισμένους τούς ἕνδεκα καί τούς σύν αὐτοῖς, λέγοντας· Ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως, καί ὤφθη Σίμωνι. Καί αὐτοί ἐξηγοῦντο τά ἐν τῆ ὁδῶ· καί ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῆ κλάσει τοῦ ἄρτου.

αὐτούς, πού εἶναι μαζῆ μας, καί εὑρῆκαν τά πράγματα, ὅπως τά εἶχαν εἴπει αἱ γυναῖκες εἶδαν ἀνοικτόν μέν τό μνημεῖον, ὄχι ὅμως καί τόν Ἰησοῦν». Καί τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρός αὐτούς· «ὦ ἀνόητοι, πού ἔχετε βραδυκίνητη καρδιά εἰς τό νά πιστεύετε ὅλα ὅσα ἐλάλησαν οἱ προφῆται. Αὐτά δέν ἔπρεπε, σύμφωνα μέ τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ, νά πάθη ὁ Χριστός καί νά εἰσέλθη κατόπιν εἰς τήν δόξαν του, ἡ ὁποία καί ἤρχισε μέ τήν ἀνάστασίν του;» Καί αφοῦ ἤρχισε ἀπό τόν Μωϋσέα καί ἐν συνεχεία ἀπό ὅλους τούς προφήτας, ἐξηγοῦσε λεπτομερῶς εἰς αὐτούς ὅλας τάς προφητείας τῶν Γραφῶν, πού ἀναφέροντο εἰς αὐτόν. Καί ἐπλησίασαν εἰς τό χωρίον, ὅπου οἱ δύο μαθηταί ἐπήγαιναν καί αὐτός ἐφαίνετο ὅτι θά προχωροῦσε μακρύτερα. Αὐτοί ὅμως μέ τίς ἐπίμονες παρακλήσεις των τόν ἠνάγκασαν νά μείνη, λέγοντες· «μεῖνε μαζῆ μας, διότι πλησιάζει ἡ ἑσπέρα καί ἡ ἡμέρα ἔχει προχωρήσει πρός τήν δύσιν». Καί ἐμπῆκε εἰς τό σπίτι νά μείνη μαζῆ τους. Καί ἐνῶ ἐξηπλώθη κοντά εἰς τό τραπέζι τοῦ φαγητοῦ μαζῆ μέ αὐτούς, ἐπῆρε τόν ἄρτον, τόν εὐλόγησε εὐχαριστῶν τόν Θεόν, ὅπως συνήθιζε νά κάνη πρό τοῦ φαγητοῦ, καί ἀφοῦ τόν ἔκοψε εἰς κομμάτια, ἔδιδε εἰς αὐτούς. Τήν στιγμήν αὐτήν, ὅταν εἶδαν τόν τρόπον τῆς εὐλογίας καί τοῦ τεμαχισμοῦ τοῦ ἄρτου, ἤνοιξαν μέ θεῖον φωτισμόν τά μάτια των καί ἀνεγνώρισαν ἀμέσως τόν διδάσκαλόν των. Ἀλλά αὐτός ἔγινε ἀμέσως ἄφαντος ἀπό αὐτούς. Καί εἶπαν μεταξύ των· «ἡ καρδία μας δέν ἐφλογίζετο ἐντός ἡμῶν ἀπό θεῖον ἐνθουσιασμόν, καθώς μᾶς ὡμιλοῦσε εἰς τόν δρόμον καί μᾶς ἐφανέρωσε τά δυσκολονόητα γιά μᾶς νοήματα τῶν Γραφῶν»; Καί ἀφοῦ ἐσηκώθηκαν ἀμέσως αὐτήν τήν ὥραν, ἐγύρισαν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί εὑρῆκαν συγκεντρωμένους τούς ἕνδεκα Ἀποστόλους καί τούς ἄλλους, πού ἦσαν μαζῆ των. Ὅλοι δέ ἔλεγαν, ὅτι πραγματικά ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί παρουσιάσθηκε εἰς τόν Σίμωνα. Καί οἱ δύο αὐτοί διηγοῦντο λεπτομερῶς ὅσα συνέβησαν εἰς τόν δρόμον καί πῶς ἀνεγνωρίσθη ἀπό αὐτούς ὁ Κύριος τήν ὥραν πού ἔκοπτε τόν ἄρτον.

Ἀπόστολος

Πράξεων τῶν Ἀποστόλων

Kεφάλαιον β’ στίχοι 14-21

Προκείμενον. Ἦχος  βαρύς (Ψαλμ. ξγ΄)

Εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐν τῶ Κυρίω.

Στίχ. Εἰσάκουσον, ὁ Θεός, τῆς φωνῆς μου.

     Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, σταθείς ὁ Πέτρος σύν τοῖς ἕνδεκα ἐπῆρε τήν φωνήν αὐτοῦ καί

Ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστόλου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα   

 Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ὁ Πέτρος μαζί μέ τούς ἕνδεκα ἐστάθηκε, ὥστε νά τόν βλέπουν ὅλοι, ὕψωσε τήν φωνήν αὐτοῦ καί ἤρχισε νά ὁμιλῆ, ὅπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τόν ἐφώτιζε· «Ἄνδρες Ἰουδαῖοι καί σεῖς ὅλοι πού κατοικεῖτε τήν Ἱερουσαλήμ, ἄς γίνη γνωστόν εἰς σᾶς αὐτό, πού θά σᾶς πῶ καί ἀκούσατε μέ προσοχήν τά λόγια μου. Δέν εἶναι ὀρθόν αὐτό πού εἴπατε, διότι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού ὁμιλοῦν ἐνώπιόν σας

ἀπεφθέγξατο αὐτοῖς· Ἄνδρες Ἰουδαῖοι καί οἱ κατοικοῦντες Ἱερουσαλήμ ἅπαντες, τοῦτο ὑμῖν γνωστόν ἔστω καί ἐνωτίσασθε τά ρήματά μου. Οὐ γάρ, ὡς ὑμεῖς ὑπολαμβάνετε, οὗτοι μεθύουσιν· ἔστι γάρ ὥρα τρίτη τῆς ἡμέρας· ἀλλά τοῦτό ἐστι τό εἰρημένον διά τοῦ προφήτου Ἰωήλ· «Καί ἔσται» ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, «ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα, καί προφητεύσουσιν οἱ υἱοί ὑμῶν καί αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καί οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται, καί οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται· καί γε ἐπί τούς δούλους μου καί ἐπί τάς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου», καί προφητεύσουσι. «Καί δώσω τέρατα ἐν τῶ οὐρανῶ ἄνω καί σημεῖα ἐπί τῆς γῆς κάτω, αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ· ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καί ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρίν ἤ ἔλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ. Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται».

Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος  β’ (Ψαλμ. α΄).

Στίχ. Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεί ἡ κέδρος ἡ ἐν τῶ Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Πεφυτευμένοι ἐν τῶ οἴκω Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσι.

ξένας γλώσσας, δέν εἶναι μεθυσμένοι, ὅπως σεῖς νομίζετε· ἄλλωστε ἡ ὥρα εἶναι τρεῖς μετά τήν ἀνατολήν τοῦ ἡλίου, πού ὡς γνωστόν καί σύμφωνα μέ τήν διδασκαλίαν τῶν ραββίνων δέν πίνουν ἀκόμη κρασί οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά αὐτό, πού βλέπετε, εἶναι ἐκπλήρωσις ἐκείνου πού ἐλέχθη ἀπό τόν προφήτην Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος καί προεῖπε: Καί κατά τίς τελευταῖες ἐκεῖνες ἡμέρες, πού θά ἐπακολουθήσουν τήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου, θά χύσω – λέγει ὁ Θεός - ἀπό τάς δωρεάς καί τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματός μου εἰς κάθε ἄνθρωπον· καί θά προφητεύσουν οἱ υἱοί σας καί αἱ θυγατέρες σας· οἱ δέ νέοι σας θά ἴδουν ἀποκαλυπτικά ὁράματα καί οἱ γέροντες σας θά λάβουν θεῖα καί ἀποκαλυπτικά ὄνειρα. Ἀκόμη δέ εἰς τούς δούλους μου καί εἰς τάς δούλας μου θά χορηγήσω κατά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀπό τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματός μου καί θά προφητεύσουν. Καί θά δώσω θαύματα ἐπάνω εἰς τόν οὐρανόν καί σημεῖα εἰς τήν γῆν κάτω, πού θά μαρτυροῦν τήν θείαν μου δύναμιν· αἱματοχυσίας καί πυρκαΐας καί σύννεφα καπνοῦ, πού θά ἀνεβαίνουν ἀπό τάς καιομένας πόλεις σας. Ὁ ἥλιος ἀπό φωτεινός πού εἶναι θά ἀλλάξη καί θά γίνη σκοτάδι· τό φεγγάρι θά φαίνεται σάν αἷμα, πρίν ἔλθη ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡ μεγάλη καί περίβλεπτος. Καί τότε καθένας, πού μέ πίστιν θά ἐπικαλεσθῆ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου θά σωθῆ».

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον τῆς Τρίτης

Ἀπό τό «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» Ἀγαπίου Μοναχοῦ

Ὁ Πέτρος ἀναστάς, ἔδραμεν ἐπί τό μνηνεῖον· καί παρακύψας βλέπει τά ὀθόνια κείμενα μόνα, καί ἀπῆλθε πρός ἑαυτόν, θαυμάζων τό γεγονός. Καί ἰδού δύω ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευομένοι ἐν αὐτῆ τῆ ἡμέρα, εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπό Ἱερουσαλήμ, ἧ ὄνομα Ἐμμαούς. Ἡ ζωηφόρος τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις δέν εφάνη εἰς τούς προκρίτους Ἀποστόλους ἀρχαιότερα, ἀλλά πρότερον μέν ἠξιώθησαν νά τόν ἰδοῦν αἱ Μυροφόροι Μαθήτριαι, ἔπειτα τόν εἴδασι οἱ Μαθηταί τῶν Ἀποστόλων, ἀπό τούς ὁποίους ἦσαν καί τοῦτοι οἱ δύω ὁποῦ εἰς τό χωρίον Ἐμμαούς ὑπήγαιναν αὐτήν τήν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως· καί τοῦ μέν ἑνός ὁ Εὐαγγελιστής τό ὄνομα, πῶς ἦτον ὁ Κλεόπας· τοῦ δέ ἄλλου τήν κλῆσιν δέν ὡμολόγησεν· ὅθεν ἄλλοι μέν λέγουσι, πῶς ἦτον ὁ Κανανίτης Ναθαναήλ, καί ἕτεροι λέγουν διά τόν Σίμωνα, καί ἄλλοι ἄλλον· ἀμή οἱ περισσότεροι λέγουσι, πῶς ἦτον αὐτός ὁ θεηγόρος Λουκᾶς, ὁποῦ γράφει τό παρόν Εὐαγγέλιον, διά τοῦτο καί τό ὄνομά του παρεσιώπησε διά εὐλάβειαν. Τοῦτο μαρτυρεῖ καί Συμεών ὁ Μεταφραστής εἰς τό ὑπόμνημα, ὁποῦ γράφει εἰς τοῦτον τόν Ἱερόν Λουκᾶν, καί ἐγκωμιάζει τον. Φθάνει λοιπόν ἡ μαρτυρία τούτου τοῦ Σοφωτάτου Διδασκάλου, ὁποῦ σχεδόν ὅλων τῶν Ἁγίων τούς βίους, φιλαλήθως καί ἐπιμελῶς ἐμετάφρασε. Περιπατοῦντες οὖν τοῦτοι οἱ δύω Ἀπόστολοι, ἦσαν πικραμένοι καί πολλά ἐννοιάζοντο δι’ ἐκεῖνα ὁποῦ εἰς τόν Χριστόν ἐσυνέβησαν καί ἦσαν ὡς μεθυσμένοι ἀπό τήν λύπην τους, καί ἐδιηγοῦντο ἕνας τοῦ ἄλλου τήν φρικτήν ἐκείνην τοῦ Σωτῆρος καί θαυμασίαν ὑπόθεσιν, ἐπειδή τῆς συμφορᾶς ἠ διήγησις ἐλαφρύνει πολλάκις τήν λύπην τῆς σκυθρωπότητος. Καί αὐτοί ὡμίλουν περί πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων· ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁποῦ εἶναι πανταχοῦ ὡς Θεός ἀπερίγραπτος, ἦτον καί ἐκεῖ μέ αὐτούς ἀοράτως, καί δέν τόν ἔβλεπαν· καί ἠκροάζετο τούς λόγους ὁποῦ διά τήν ὀλιγοπιστίαν τους ἔλεγον, ὡς μικρόψυχοι· ἔπειτα ἐφανερώθη καί ὁρατῶς πρός αὐτούς, ὡς ἄνθρωπος, ἀμή δέν ἐγνωρίσθη τις ἦτον· μόνον ἐφάνη ὡς ξένος τινάς στρατοκόπος, καί ἐπεριπάτει ἀνάμεσά τους. «Καί αὐτός ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας, συνεπορεύετο αὐτοῖς, οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτῶν ἐκρατοῦντο, τοῦ μή ἐπιγνῶναι αὐτόν· εἶπε δέ πρός αὐτούς: τίνες οἱ λόγοι οὗτοι, οὕς ἀντιβάλλετε πρός ἀλλήλους, καί ἐστέ σκυθρωποί»; Ὥσπερ νά μή ἤξευρε τήν αἰτίαν, τούς ἠρώτησε, τί εἴχασι καί ἦσαν περίλυποι καί σκυθρωποί εἰς τά πρόσωπα· αὐτοί δέ ἀπό τήν φωνήν καί τό σχῆμά του ἐνόμισαν πῶς ἦτον ἀπό τά Ἱεροσόλυμα· διά τοῦτο καί ὁ Κλεόπας (ὁποῦ ἦτον ἀνεψιός τοῦ Κυρίου, καθώς τό μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος) τόν ἐκύτταζε μέ ὄμμα ἄγριον, λέγωντας: Ἐσύ μόνος παροικεῖς εἰς τά Ἱεροσόλυμα, καί δέν ἠξεύρεις τά πράγματα ὁποῦ ἔγιναν εἰς αὐτήν τούταις ταῖς ἡμέραις; Πάροικον δέ τόν εἶπε προφητεύωντας, ἐπειδή ἀφῆκε τά οὐράνια, καί ἐκαταδέχθη νά ἔλθη εἰς ταύτην τήν παροικίαν μας, ὡς ἐλεήμων καί πολυεύσπλαγχνος, διά νά ἀναβάση τήν φύσιν μας πάλιν εἰς τόν Παράδεισον, ἀπό τόν ὁποῖον ἐξωρίσθη, καί εὑρίσκετο ἐδῶ εἰς τοῦτον τόν πρόσκαιρον Κόσμον πάροικος ὄντως καί παρεπίδημος· ὅθεν κλαίωντας μέ τόν Προφήτην Δαυΐδ ὠλοφύρετο· «Οἴμοι ὅτι ἡ παροικία μου ἐμακρύνθη». Οἱ δέ εἶπον αὐτῶ: Σύ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλήμ, καί οὐκ ἔγνως τά γενόμενα ἐν αὐτῆ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; Καί εἶπεν αὐτοῖς, ποῖα; Οἱ δέ εἶπον αὐτῶ: τά περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅς ἐγένετο ἀνήρ Προφήτης. Ὑπεκρίθη μέν ὁ Δεσπότης πῶς δέν ἤξευρε τα γενόμενα, καί τούς ἠρώτησε νά τοῦ εἰποῦσι τήν ὑπόθεσιν. Ὁ δέ Κλεόπας ἀρχίζει τήν διήγησιν, ὀνομάζωντας Προφήτην τόν Κύριον, διατί ἀκόμη δέν ἦσαν εἰς τήν δόξαν καί γνώμην τέλειοι οἱ Ἀπόστολοι. «Δυνατός ἐν ἔργω καί λόγω ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καί παντός τοῦ λαοῦ». Ἐδῶ φανερώνει τήν παρρησίαν ὁποῦ εἶχεν εἰς τήν διδαχήν, καί τῶν θαυμάτων τήν δύναμιν· ὅτι εἰς τά λόγια τοῦ Δεσπότου ἦτον κάποια γλυκύτης θαυμάσιος, καί ἔδιδεν εἰς τάς καρδίας τῶν ἀκροατῶν πολλήν κατάνυξιν καί ὠφέλειαν, τούς μέν Γραμματεῖς ἐλέγχουσα, τούς δέ ὄχλους ὑφέλκουσα, τουτέστιν τόν ἀπονήρευτον λαόν ἔσυρε πρός τοῦ λόγου του. Καί τόσον ἐγλυκαίνοντο, ὁποῦ ἔλεγαν, ὅτι ποτέ δέν ἐσύντυχεν ἄλλος τινάς τόσον γνωστικά καί δίκαια, ὡς οὗτος ὁ Ἄνθρωπος. Εἰς δέ τά ἔργα καί πράξεις του ἠκολούθει κάποια θεία δύναμις, ὁποῦ μόνον μέ τό νεῦμά του καί μέ τήν κίνησιν τοῦ θελήματος ἐκαθάριζεν ὅλας τάς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων, καί τελείως αὐτούς ἐθεράπευεν, ὥστε ὁποῦ πάλιν ἔλεγον: «Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν. Τό δέ: Ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί παντός τοῦ λαοῦ, ἔχει τόν ἔπαινον τέλειον. Διότι εἶναι πολλοί ὁποῦ νομίζονται καλοί ἔμπροσθεν τοῦ λαοῦ μέ τό σχῆμα τῆς ὑποκρίσεως, ἀμή εἰς τόν Θεόν εἶναι μισητοί καί ἀπόβλητοι, ἀμή οἱ τέλειοι εἶναι εἰς τούς ἀνθρώπους καί εἰς τόν Θεόν εὐπρόσδεκτοι. Ἔπειτα λέγει τήν ἐπιβουλήν τῶν Φαρισαίων, πῶς τόν ἐπαράδωσαν εἰς τόν Πιλάτον καί τόν ἐσταύρωσαν. Μετά ταῦτα φανερώνει καί τήν ἐλπίδα ὁποῦ εἰς αὐτόν εἴχασιν. «Ἡμεῖς δέ ἠλπίζομεν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ»· ὅτι πρίν τῆς Σταυρώσεως εἴχασιν ἄλλαις ἐλπίδας διά τόν Χριστόν, διατί ἐνόμιζον πῶς θέλει βασιλεύσει Βασιλείαν ἐπίγειον, νά τούς λυτρώση ἀπό τάς χεῖρας τῶν Ρωμαίων. Καί ὅταν τόν εἴδασι πῶς ἐκατακρίθη εἰς ἄτιμον καί ἐπονείδιστον θάνατον, ἔπεσαν εἰς ἄλλην ἔννοιαν, καί ἐμέμφοντο τοῦ λόγου τους, πῶς ἐθαροῦσαν ἄλλέως τό πρότερον, καί τώρα συνέβησαν ἐναντίον τά πράγματα. «Καί ἰδού τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον, ἀφ’ οὗ ταῦτα ἐγένετο». Ἐν συντομίαν τοῦτο λέγει, ὅτι ἐχάσαμεν τάς ἐλπίδας ὁλότελα, ὄτι ἔχει τώρα τρεῖς ἡμερας σήμερον ὁποῦ ἀπέθανε· καί νομίζομεν ὅτι τό σῶμα εἰς τόν τάφον ἐσάπη, καί διά τοῦτο δέν ἐφάνη. Εἶτα ἀναφέρει καί διά τάς ὀπτασίας τῶν Γυναικῶν, σκοτεινά ταύτας καί ἀμυδρῶς διηγούμενος.

«Ἀλλά καί Γυναῖκες τινές ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς, γενόμεναι ὄρθριαι ἐπί τό μνημεῖον· καί μή εὑροῦσαι τό Σῶμα αὐτοῦ, ἦλθον λέγουσαι καί ὀπτασίαν Ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἵ λέγουσιν αὐτόν ζῆν». Ἔκστασιν ὀνομάζει τοῦ Ἀγγέλου τά λόγια, ὡσάν νά εἰποῦμεν φαντασίαν τινά καί ὄχι ἀλήθειαν. «Καί ἀπῆλθον τινές τῶν σύν ἡμῖν, καί εὗρον οὕτω». Διά τόν Πέτρον καί Ἰωάννην εἶπεν ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι τά μέν ὀθόνια εἶδον εἰς τό μνημεῖον κείμενα, αὐτόν δέ οὐκ εἶδον, ἤγουν τόν Κύριον. Τότε ὡσάν ἤκουσεν ὁ Σωτῆρ αὐτά τά ἀσύνετα λόγια, τούς ἐβαρύνθη πῶς ἦσαν παντελῶς ἄγνωστοι εἰς τήν νόησιν τῆς θείας Γραφῆς, καί δέν ἐκαταλάμβανον τόν Νόμον  καί τούς Προφήτας, καί τούς ὠνείδισε πρεπόντως, καί λέγει τους: «ὧ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῆς καρδία, τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν, οἷς ἐλάλησαν οἱ Προφῆται», καί τά ἑξῆς. Ἀφ΄ οὗ τούς ὠνείδιδε, τούς ἐξήγησε τινάς ρήσεις τῆς θείας Γραφῆς ἀπό τήν Μωϋσῆν καί ἄλλους Προφήτας, μέ ταῖς ὁποίαις τούς ἐπέδειξε πῶς ἦτον χρειαζόμενον νά λάβη θάνατον, διά νά λυτρώση τό γένος τῆς ἀνθρωπότητος, καί οὕτως ὑπ’ αὐτοῦ διδαχθέντες, ἐφωτίσθησαν, καί ἐκατάλαβαν τήν ἀλήθειαν. Οὕτω γοῦν περιπατοῦντες, ἔφθασαν πλησίον τοῦ χωρίου, τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ, καί αὐτός προσεποιεῖτο πορρωτέρω) πορεύεσθαι. Ὑπεκρίθη ὁ Δεσπότης, πῶς ἤθελε νά ὑπάγη εἰς ἄλλον τόπον μακρύτερον, ἀμή αὐτοί δέν τόν ἄφησαν, διατί ἐκατανύχθησαν πολλά ἐπ’ ἐκεῖνα τά γλυκύτατα καί πάνσοφα λόγια, καί δέν ἐδύνοντο νά χωρίσουν ἀπό τοιοῦτον Διδάσκαλον· ὅθεν ἐπαρεκάλεσαν αὐτόν μετά πολλῆς ἱκεσίας, ἐπειδή ἐπλησίαζε νά βασιλεύση ὁ ἥλιος.

«Καί παρεβιάσαντο αὐτόν λέγοντες· μεῖνον ἡμῶν, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα· καί εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σύν αὐτοῖς. Καί ἐγένετο ἐν τῶ κατακλιθῆναι αὐτόν μετ’  αὐτῶν, λαβών τόν ἄρτον, εὐλόγησε, καί κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς· αὐτῶν δέ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί, καί ἐπέγνωσαν αὐτόν, καί αὐτός ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν». Ἔμεινε λοιπόν μετ’ αὐτούς ὁ Κύριος διά νά κάμη τόν λόγον τους, καί διά νά τούς ἀνεβάση εἰς ὑψηλοτέραν ἐπίγνωσιν. Καί ἐκεῖ ἔθεσαν τράπεζαν, καί ἄρτον ἄζυμον, ἐπειδή ἦτον τρίτη ἡμέρα ἀπό τό Πᾶσχα, καί δέν εὑρίσκετο ψωμί ἔνζυμον κατά τόν Νόμον. Τότε ἔκοψε τό ψωμί ὁ Κύριος, κατά τήν τάξιν ὁποῦ εἶχε προτήτερα νά τό κόπτη χωρίς μαχαῖρι μέ τρόπον θαυμαστόν· ὅτι Ἔκλασεν, Ἑλληνικά λέγει, Ἐτζάκισεν, ἤγουν Ἔκοψε· καί Ἐν τῆ κλάσει τοῦ ἄρτου, θέλει νά εἰπῆ Εἰς τό κόψιμον τοῦ ψωμίου. Ὅταν οὖν εἶδον ὁ Λουκᾶς καί Κλεόπας, πῶς ἔκοψεν οὕτω τόν ἄρτον, ἐφωτίσθη ἡ ψυχή τους καί τόν ἐγνώρισαν, ὅτι οἱ ὀφθαλμοί τους ἐκρατοῦντο καί δέν τόν ἐγνώριζαν πρότερον. Ἀλλά καί τότε ὅταν τόν ἐγνώρισαν, καί ἐσηκώθησαν νά τόν προσκυνήσουν· ὡς ἔπρεπεν, ἔγινεν εὐθύς ὁ φανείς ἀφανής ἀπό τό μέσον τους· οἱ δέ Ἀπόσοτλοι ἔμειναν εἰς λύπην καί ἀγαλλίασιν, καί δακρυρροοῦντες ἐχαίροντο, ὅτι ἐκεῖνον ὁποῦ ἐζητοῦσαν εἶχαν κοντά τους καί δέν τόν ἐγνώριζαν· καί πάλιν ἐπειδή ἐκεῖνον ὁποῦ εὑρήκασιν ἔχασαν, ἔχαιρον ἰδόντες ἀγαλλιώμενοι, καί στερηθέντες ἐδάκρυσαν. Ἐπικραίνοντο ὅτι δέν τόν ἐγνώρισαν, καί ἐμετανοοῦσαν εἰς τά ἄγνωστα λόγια ὁποῦ τοῦ εἴπασιν ὡς ἀπαίδευτοι· καί μεμφόμενοι ἐκατηγοροῦσαν τοῦ λόγου τους, πῶς μηδέ τῆς Διδασκαλίας ἡ χάρις τούς ἔφερεν εἰς ἐπίγνωσιν. Καί ἔλεγον: Οὐχί ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῆ ὁδῶ καί ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τάς Γραφάς; Τι θέλει νά εἰπῆ τοῦτο; ἀκούσατε. Εἰς τά λόγια τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί Δεσπότου μας ἠκολούθει θεία δύναμις ἄρρητος καί διά πυρός, ἥτις ἐκατάνυγε καί ἐγλύκαινε τόν νοῦν τῶν ἀκουόντων, καί εἴχασι πολύν πόθον νά τόν ἀκούουσιν, ὅτι ἡ νοστιμάδα ἐκείνης τῆς νεκταρώδους λαλιᾶς τούς ἐτράβιζεν, ὡς ὁ μαγνήτης τόν σίδηρον. Διά τοῦτο καί ὁππόταν τούς ἑρμήνευε τάς Γραφάς, ἔβραζεν ἡ καρδία τους ἀπό τήν κατάνυξιν, ἐνθυμούμενοι ταῖς θείαις Διδασκαλίας του. Ἐπειδή γοῦν ἀπό τοῦτο τό συνηθισμένον σημεῖον δέν τόν ἐγνώρισαν, μέμφονται τώρα μεταμελούμενοι.

«Καί ἀναστάντες αὐτῆ τῆ ὥρα, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ». Τό πῦρ τοῦ θείου πόθου καί ἔρωτος ὁποῦ εἶχαν εἰς τάς καρδίας τους, δέν τούς ἄφησε νά ὑπομείνουσιν, ἤ κἄν νά καρτερήσουν ἕως τό ξημέρωμα· ἀλλά παρευθύς ἐσηκώθησαν αὐτήν τήν ὥραν ἀδείπνητοι, καί ὑπήγαιναν πρός τήν Ἱερουσαλήμ τρέχοντες, νά εὕρουν τούς ἄλλους Ἀποστόλους νά τούς δώσουν τό χαρμόσυνον μήνυμα. Ἀλλά ὁ Δεσπότης Χριστός τούς ἐπρόφθασε, καί φαίνεται πρός τόν Σίμωνα ὁποῦ ἦτον ἀπό τούς ἄλλους Ἀποστόλους πρόκριτος, διά νά πιστεύουν κἄν ἐκείνου καί οἱ ἐπίλοιποι, ὁποῦ ἐνόμισαν φλυαρίας τῶν Γυναικῶν τά Εὐαγγέλια. Οἱ Εὐαγγελισταί μέν ἐσιώπησαν αὐτό, καί δέν λέγουν τότε, καί πῶς πρός τόν Πέτρον ἐφάνη· ὁ δέ μέγας Παῦλος τό μαρτυρεῖ λέγωντας, ὅτι «Χριστός ἀπέθανεν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν, καί ὅτι ἐτάφη, καί ὅτι ἐγήγερται τῆ τρίτη ἡμέρα, καί ὅτι ὤφθη Κηφᾶ, ἤγουν τῶ Πέτρω». «Καί εὗρον συνηθροισμένους τούς ἕνδεκα, καί τούς σύν αὐτοῖς, λέγοντας, ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως, καί ὤφθη Σίμωνι· καί αὐτοί ἐξηγοῦντο τά ἐν τῆ ὁδῶ, καί ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῆ κλάσει τοῦ ἄρτου. Ἐπειδή οἱ Μαθηταί δέν ἐπίστευον τῶν Γυναικῶν τά Εὐαγγέλια, φαίνεται καί πρός τόν Πέτρον, ἵνα κἄν ἐκείνου πιστεύσωσι, καί οὕτως ἐγένετο. Ὅτι ἀφ’ οὗ ὑπῆγεν ὁ Πέτρος καί εἶπε, πῶς τόν εἶδε βέβαια, μετά ταῦτα ἤλθασι καί τοῦτοι οἱ δύω, διηγούμενοι πάντα ὅσα ἐγράψαμεν ἄνωθεν, ἤγουν τήν διδαχήν ὁποῦ εἰς τόν δρόμον τούς ἔκαμε, καί πῶς τόν ἐγνώρισαν εἰς τό κόψιμον τοῦ ἄρτου, ὡς εἴπομεν· τότε ὅλοι ἀναντιρρήτως ἐπίστευσαν. Ἄς μιμηθοῦμεν λοιπόν καί ἡμεῖς, Χριστιανοί καί φιλόχριστοι, αὐτούς τούς δύω Μαθητάς τοῦ Σωτῆρός μας, νά ἀφήσωμεν τήν Ἱερουσαλήμ, τήν Προφητοκτόνον πρότερον, καί Χριστοκτόνον εἰς τό ὕστερον, τήν ὁποίαν καί αὐτός ταλανίζει ὁ Κύριος, ὡς τῶν Προφητῶν φονεύτριαν, καί τῶν Ἀποστόλων λιθοβολήτριαν. Ἄς εἶναι λοιπόν αὐτή ἡ κακία ὁποῦ εἶναι ἀρετῆς ἡ ἀντίδικος, ἥτις ἐσταύρωσε τῆς ἀληθείας τόν Κύριον, τούς προφητικούς καί ἀποστολικούς λόγους ἀποδιώκουσα. Ἄς φύγωμεν ἀπ’ αὐτήν σπουδάζοντες, νά φθάσωμεν τό χωρίον Ἐμμαούς, ἤγουν τήν πρακτικήν ἀρετήν, ὁποῦ εἶναι μακράν ἑξήκοντα στάδια· ὅτι δεκαπλασιαζόμεναις ἡ ἕξη ἐντολαῖς τοῦ Κυρίου, τοῦτον τόν ἀριθμόν τελειώνουσι· καί ὅσοι ταύτας τάς ἐντολάς φυλάξουσι κληρονομοῦσι Βασιλείαν οὐράνιον. Δεκαπλασιαζομένη λοιπόν ἡ πρακτική ἀρετή μέ ἔργα θεάρεστα, πληθύνεται εἰς ἑξήκοντα, καθώς εἰς τήν παραβολήν τοῦ σπορέως σαφέστατα φαίνεται. Ὅταν οὖν καί ἡμεῖς περιπατήσωμεν τά ἑξήκοντα στάδια, θέλομεν ἀξιωθῆ νά ἰδοῦμεν τόν Κύριον, νά περιπατοῦμεν νοερῶς μετ’ αὐτοῦ, καί νά τοῦ συντυχαίνωμεν· διότι ὅποιος ἐνάρετα πολιτεύεται, συντρέχει καί ὁ Δεσπότης σύν αὐτῶ, καί διώκει ἀπ’ αὐτόν τήν ἀμέλειαν, δίδωντάς του τήν ἐδικήν του βοήθειαν, χωρίς τῆς ὁποίας μηδένα καλόν τελειώνεται, οὔτε πρᾶξις θεάρεστος κατορθώνεται. Συμβαδίζει δέ ὁ Λόγος καί συμπεριπατεῖ, πρότερον μέν μυστικῶς θεωρούμενος, ὕστερον δέ καθαρώτερον φαίνεται· διότι ὅσον καθαίρονται τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων αἱ ψυχαί μέ ταῖς ἀγαθοεργίαις, τοσοῦτον καί τόν Θεόν γινώσουσι· καί εἰς αὐτούς εἰς τήν κλάσιν τοῦ ἄρτου ἀποκαλύπτεται, ἤγουν εἰς τήν μετάληψιν τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καί ἕνωσιν. Μή θαυμάσης δέ πῶς εὐθύς ὁποῦ φανερωθῆ ὁ Χριστός εἰς τούς φίλους, γίνεται ἄφαντος, ὅτι τό θεῖον κάλλος ἔχει τοιαύτην συνήθειαν, εὐθύς ὁποῦ φανερωθῆ εἰς τόν νοῦν τῶν καθαρῶν καί λαμπρύνει τους, νά γίνεται ἄληπτον, νά ἀναχωρῆ ὡς ἀστραπή ἀπό λόγου τους, διά νά κάμη τήν ψυχήν ὁποῦ τόν ἀγαπᾶ, νά τόν ποθῆ περισσότερον· ὅτι αὐτός εἶναι τό ἀκρότατον ἐφετόν, καί γλυκασμός ὀ ἀκόρεστος, ἠ ἄρρητος ἠδονή, ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη, καί μακαριότης ἀΐδιος. Ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις καί μεγαλοπρέπεια πάντοτε, νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Περί μακροθυμίας.

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ»

Ἦλθαν κάποτε λησταί εἰς τό κελλί ἑνός Γέροντος καί τοῦ εἶπον· ἤλθαμε, διά νά πάρωμεν ὅλα τά πράγματα, πού ὑπάρχουν εἰς τό κελλί σου. Πάρετε, παιδιά μου, τούς ἀπήντησεν ὁ Γέρων, ὅσα νομίζετε. Ἐκεῖνοι ἐπῆραν ὅλα ὅσα εὑρῆκαν καί ἔφυγαν· ἐξέχασαν ὅμως ἕνα δερμάτινον ταγάρι, πού ἦτο κάπου κρεμασμένον. Ὁ Γέρων τό ἐπῆρε καί ἔτρεξεν ὀπίσω ἀπό τούς ληστάς· παιδιά, τούς ἐφώναξε, πάρετε καί αὐτό, πού ἐλησμονήσατε εἰς τό κελλί μου. Ἐκεῖνοι ἐξεπλάγησαν ἀπό τήν ἀνεξικακίαν τοῦ Γέροντος, ἐπέστρεψαν καί ἄφησαν εἰς τό κελλί ὅσα εἶχαν πάρει. Πραγματικά, εἶπαν μετανοημένοι μεταξύ των, αὐτός εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

*****

Εἰς ἕνα τόπον κατοικοῦσαν δύο Μοναχοί· τούς ἐπεσκέφθη λοιπόν κάποιος Γέροντας διά νά τούς δοκιμάση. Ἥρπασεν ἕνα ξύλο καί ἤρχισε νά σπάζη τά λαχανικά εἰς τόν κῆπον τοῦ ἐνός ἀπ’ αὐτούς. Μόλις τόν εἶδεν ὁ ἀδελφός ἐκρύφθηκε, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος τοῦ τά κατέστρεψεν ὅλα. Μόνον μία ρίζα ἔμεινεν ἄθικτος καί ὁ Μοναχός λέγει εἰς τόν Γέροντα:

-Ἀββᾶ, ἄν θέλης, ἄφησέ την νά τήν μαγειρεύσω καί νά τήν φάγωμεν μαζί.

Τότε ὁ Γέρων ἔβαλε μετάνοιαν εἰς τόν ἀδελφόν καί τοῦ εἶπε:

-Ἀδελφέ, διά τήν ἀνεξικακίαν σου, τό Ἅγιον Πνεῦμα εὑρίσκεται ἐπάνω σου.

*****

Ἕνας Γέρων εἶχεν ἀνάγκην ἐνδύματος. Μετέβη λοιπόν εἰς τήν ἀγοράν καί ἠγόρασεν ἕνα ἱμάτιον ἀξίας ἑνός νομίσματος καί ὀλίγων νουμίων. (νομίσματα μικρᾶς ἀξίας). Ἀφοῦ παρέλαβεν ἀπό τόν πωλητήν τό φόρεμα, τό ἔβαλε καί ἐκάθισεν ἐπάνω εἰς αὐτό· ἀφοῦ δέ ἔδωσεν εἰς τόν πωλητήν τό νόμισμα, ἔπειτα ἐμετροῦσε ἐπάνω εἰς τήν μικράν πλάκαν πού εὑρίσκετο εἰς τό κατάστημα τά ὀλίγα νουμία. Ἐν τῶ μεταξύ ἦλθε κάποιος ἀπό πίσω του καί ἐτραβοῦσε σιγά – σιγά τό ἱμάτιον, θέλων νά τό ἀφαιρέση κρυφά. Ὅταν ἀντελήφθη ὁ Γέρων ὅτι κάποιος ἐτραβοῦσε τό ἱμάτιον, ἀνεσηκώθη ὀλίγον, διά νά πλησιάση δῆθεν πρός τό μέρος πού ἐμετροῦσε τά χρήματα, ἕως ὅτου ἐκεῖνος πού ἐτραβοῦσε τό ἱμάτιον τό ἐπῆρε καί ἔφυγε. Καί ἔτσι ὁ Γέρων, ἐνῶ ἐπλήρωσε τήν ἀξίαν τοῦ ἱματίου, ἔφυγε χωρίς νά πάρη τίποτε.

*****

Μίαν ἡμέραν πού ἐπέστρεφεν εἰς τό κελλί του ὁ Ἀββᾶς Μακάριος, εὑρῆκε ἕνα ἄνθρωπον πού εἶχε καί ἕνα κτῆνος μαζί του, νά κλέπτη τά πράγματά του. Τότε καί ἐκεῖνος, ὡς νά ἦτο ξένος, ἐβοήθησε τόν κλέπτην καί ἐφόρτωνε μαζί του τό ζῶον· μέ μεγάλην δέ ἠρεμίαν τόν προέπεμπε καί ἔλεγε· τίποτε δέν ἐφέραμεν εἰς αὐτόν τόν κόσμον, δι’ αὐτό οὔτε καί νά πάρωμεν τίποτε μαζί μας ἠμποροῦμεν. Ὁ Κύριος τά ἔδωσεν· ὅπως αὐτός ἠθέλησε, ἔτσι καί ἔγινεν· ἄς εἶναι ὁ Κύριος εὐλογημένος δι’ ὅλα.

===============================================================================================

                                                                                   «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ»                                                          

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης:  +  Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

                                                                              Συντάσσεται ὑπό Επιτροπῆς.                                                                             

================================================================================================