ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΨΕΥΔΟΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΟΥ 2016

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ: Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΑΣ "ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ" ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Ἡ πρόφατη Εἰσήγησις τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου περί τῆς μέλλουσας "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" εἶναι ἄκρως προβληματική καί διάτρητη Θεολογικά

Ἐξ ἀρχῆς, ἐπιθυμῶ νά σχολιάσω "τά ἁπλᾶ", στήν ὅλην περιρρέουσα ατμόσφαιρα  καί ἀγωνία, περί τῆς μελοῦσης Πανορθοδόξου Συνόδου εἰς τό 2016, διότι, θέλει βαθυτέραν καί προσεκτικήν μελέτη τό εν λόγω Συνοδικόν ζήτημα... καθότι ὑφίσταντο πάμπολλες πληροφορίες ὑπό τινῶν πάμπολλων Προσυνοδικῶν συσκέψεων, ἀποφάσεων, ἀξιώσεων καί λοιπῶν ἄλλων θεολογικῶν ἐγκυκλίων, ἐγγράφων καί διακηρύξεων.

Ἐξ ἀφορμῆς ὅμως, τῆς εἰδικῆς εἰσηγήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου τῆς Μεσσηνίας, καί Καθηγητοῦ τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΕΚΠΑ, κυρίου Χρυσοστόμου Σαββάτου, σέ πρόσφατον οἰκουμενιστικόν συνέδριο στό Πατριαρχικόν κέντρον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βλατάδων Θεσσαλονίκης, με θέμα [1]: "Προς την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο" προκύπτουσιν μερικοί αὐθόρμητοι προβληματισμοί:

1. Ποῖον τό ἀπαρασάλευτον ἀλλά καί ὀρθόδοξον ἐπιχειρήμα: εἴτε Ἐκκλησιολογικόν, εἴτε Κανονικόν,  εἴτε Δογματολογικόν κ.ο.κ., πού νά προσδιορίζει a priori μία μέλλουσα καί Πανορθόδοξη Σύνοδο, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδον";

2. Ἀφοῦ γνωρίζομεν-ἄν ὄντως ἔτσι ἔχουν, τά θεολογικά πράγματα-ὡς ἁπλοί πιστοί, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί ἡ ὀρθόδοξη Κανονικότητα, προσδιορίζει, ὀνοματίζει καί ἀποκαλεῖ a posteriori, ὡς Ἁγίες καί Θεοπνεύστους, τίς  ἐκκλησιαστικές Συνόδους,  πολλῶ δέ μᾶλλον ἀμέσως μετά τήν συγκριτική μελέτη καί σπουδῆ, ἐξάπαντος τοῦ Χριστεπώνυμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί τῶν τελεσίδικων καί ἐπίσημων Συνοδικῶν ἀνακοινωθέντων, ὁρισθέντων, θεσπισθέντων, καί ἀποφασισθέντων. Λαθεύουμεν κάπου Σεβασμιώτατε; Ἄν ἡ ἀπάντηση σας εἶναι καταφατική, ἐπεξηγήστε καί αἰτιολογῆστε μας παρακαλῶ πολύ, διά τίνα λόγον (;!).

3. Ἆραγέ, ποῖον εἶναι τό βαθύτερον νόημα καί ποίος ὁ σημαίνων καί ἀνιδιοτελής σκοπός, τῶν σεπτῶν καί τιμίων Ἱεραρχῶν πού θά συμμετάσχουσιν μᾶλλον σ΄αὐτήν, νά προσδιορίζουν ἐκ τῶν προτέρων μία μέλλουσα Σύνοδόν τους, ὡς Ἁγίαν, μιᾶς καί ἐφόσον, ἀκόμη κἄν νά συγκληθεῖ, πολλῶ δέ μᾶλλον νά ἀποφασίσει, ἐπίσημα καί τελεσίδικα, διά σύγχρονα θεολογικά ζητήματα καί προβλήματα, πού ταλανίζουν τήν οἰκουμενικά Ὀρθόδοξη καί Καθολική Ἐκκλησία;

4. Ποία νά εἶναι ἆραγέ, τά ὀρθόδοξα κριτήρια, καί  ποιές νά εἶναι, οἱ ἀπλανής προϋποθέσεις, γενικά ἀλλά καί εἰδικά, ἵνα ἀποκληθεῖ δικαίως καί εὔλογα, μία Σύνοδος, ὡς "Ὀρθόδοξη", "Μεγάλη", "Ἁγία", "Θεόπνευστη" καί "Οἰκουμενική"; 

5. Μήπως, μέ ὅλην αὐτήν τήν πολύχρονη καί ἀκατάσχετον Προσυνοδική προεργασίαν ἀλλά καί Ἐκκλησιαστικήν διαφήμισιν, νά ἀποπειράται τεχνηέντως, μία συνειδητή ἤ καί ἀσυνείδητη, πιθανόν καί μία de facto προαποφασισμένη προ-ἐτικεττοποίησις καί αὐτο-προσδιορισμός, τῆς μέλλουσας Συνόδου, ὡς δῆθεν "Ἁγίας", δῆθεν "Μεγάλης", καί δῆθεν "Οἰκουμενικῆς", ἵνα προκαταληφθεῖ τό εὐγενές καί θρησκευτικόν συναίσθημα τοῦ Θεανθρώπινου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα φιμωθοῦν καί περιθωριοποιηθοῦν, τινές σοβαρές ἐνστάσεις καί διαμαρτυρίες, ἐπί τινῶν ἀντι-ὀρθόδοξων καί κακόδοξων μελλοντικῶν ἀποφάσεων;

6. Ἡ συγκεκριμένη "προ-δεδικασμένη" καί "προτετελεσμένη" ὀνομοταδοσία καί "βάφτησις", διακήρυξις, θέσις καί ἐνθουσιαστική τάσις, καί πάλιν περί τῆς μέλλουσας Συνόδου· ὡς δῆθεν Μεγάλης καί τάχα μου Ἁγίας, δέν ἀντιβάνει παρά ταῦτα, καί τήν λογική ἀρχή: τῆς λήψεως τοῦ ζητουμένου;

7.Φαίνεται, ὅτι σέ Πανορθόδοξα ἀποφασισθέντα, ὅπως π.χ. στίς λεγόμενες ἀξιώσεις (Desiderata) τῆς Σόφιας κ.ἄ., καθῶς σημειώνει ὁ Σεβ. Μεσσηνείας κ. Χρυσόστομος εἰς τήν εἰσήγησίν του, ὅτι: "Ἐτονίσθη ἡ ἀνάγκη ἀποφυγῆς κάθε μορφῆς συμπροσευχῆς"·  αὐτή ἡ Πανορθόδοξη ἀπόφασις εἰδικά,  ἐξ ὅσων παρατηρεῖται τά τελευταία χρόνια στήν Οἰκουμενική Κίνησι τῶν πολυποίκιλων συγκρητιστικῶν θεολογικῶν Διαλόγων, ὑποσκάπτεται σωρηδόν· ἔτσι λοιπόν, δέν  βρῆκεν οὐσιαστικήν καί πραγματικήν ἐφαρμογή μία σημαίνουσα Ἱεροκανονική καί Πανορθόδοξη ἀπόφασις τῶν Ὀρθοδόξων, πολλῶ δέ μᾶλλον ἀναπτύχθηκε, μία σφόδρα Φαναριώτικη πολεμική-προπαγάνδα ἑνάντια τῆς ἐν λόγου Πανορθόδοξου ἀπόφασις επί τῶν Συμπροσευχῶν, καθῶς καί μία παράδοξη καινοφανής Πατριαρχική ρητορική καί σοφιστεία, ὑπέρ τῶν Συμπροσευχῶν μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους, ἡ ὁποία κακόδοξη καί ἀνορθόδοξη πρακτική, κατέστει μία πάγια τακτική τῶν ἀντισυμβαλλομένων στούς Διαλόγους, μέ πρωταγωνιστήν μάλιστα, μέχρι καί τόν ἴδιο τόν Σεβασμιώτατον Μεσσηνείας, εἰς τήν π.χ. τότε  Διαχριστιανική Μεικτήν Ἐπιτροπήν τῆς Κύπρου τό 2009.  Τό ἐρώτημα πού προκύπτει εἶναι σαφῶς: Πῶς δύναται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, νά ἐμπιστευθεῖ τούς ὅποιους Ἱεράρχες, πού συμμετέχουσιν ἐνεργᾶ στούς Διαλόγους, ὅταν ἀπαξιώνονται προκλητικῶς καί σκοπίμως, Πανορθόδοξες Κανονικές ἀποφάσεις; Γιατί νά τούς ἐμπιστευθεῖ μάλιστα, ὅταν παραμένουν ἀμετανόητοι;

8. Ἕνα ἄλλο σημαντικόν σημεῖο, τό ὁποῖον προ(σ)δίδει ἀλλά καί (προ)καθορίζει, σαφῶς ἐξ ὀρθοδόξου Πατερικῆς Παραδόσεως, τήν ἄτοπον ἰδεολογικοποίησιν καί μαγικοποίησιν, τῶν ἀδιάλειπτων διαθρησκειακῶν και διαχριστιανικῶν συναντήσεων, καθότι γίνεται ἀναφορά ὅπως: "Ἐν περιπτώσει ἀδυναμίας ὑπερβάσεως συγκεκριμένης τινός θεολογικῆς διαφορᾶς ὁ Θεολογικός Διάλογος συνεχίζεται"...! Ποῖον τό οὐσιαστικόν καί ἀληθές νόημα, τῆς συνέχειας, τέτοιου εἶδους ἀτελέσφορων καί ἄκαρπων  "θεολογικῶν διαλόγων", ὅταν ὑφίστανται, παρατηρούνται καί καταγράφονται de facto, τέτοια ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια καί "ἀδυναμίες"; Εἶναι ἆραγέ, Πατερικά ἀποδεδειγμένο, Ἱεροκανονικά ἐπικυρωμένον καθῶς καί Βιβλικά κατοχυρωμένον, ὅτι οἱ συγκεκριμένοι διάλογοι μετά τῶν ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων, ὀφειλουν νά εἶναι: ἀτέλευτοι καί ἀδιάλειπτοι διάλογοι; Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη ἀτζέντα, καθῶς καί οἱ Εὐαγγελικές προϋποθέσεις τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν καί προσεγγίζειν τούς ἑτεροδόξους; Πῶς προστατεύεται, τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τέτοιου εἶδους ἀπροϋποθετων-Ἁγιοπνευματικά/Χαρισματικά-καί ἀνοχύρωτων διαλόγων; 

9. Γιατί ἆραγέ, ἐπιδιώκεται μία ἀνεξήγητη καί ἐμμονική-κατά ἄνθρωπον (=ἀνθρωποκεντρική)-ἐπίλυσις, τῶν πολυποίκιλων θεολογικῶν διαφορῶν, ἡ ὁποία, ἀποφατικῶς, εἶναι ἄκρως ἀσυντόνιστη καί ἀσχέτως τῆς  Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας;

10. Ὡστόσον, καταγράφεται ἀνάμεσα στά τόσα πολλά,  καί τό ἐξῆς ἐκπληκτικόν: "Εἶναι εὐνόητον λοιπόν ὅτι κατά τήν διεξαγωγήν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, κοινός πάντων σκοπός εἶναι ἡ τελική ἀποκατάστασις τῆς ἐν τῇ ὀρθῇ πίστει καί τῇ ἀγάπῃ ἑνότητος." Εἶναι ἀπείρως δυσνόητον (συγκριτικά μέ τόν  προαναφερόμενον καί 8ον προβληματισμό μας), πολλῶ δέ μᾶλλον να γίνει οἰκουμενικά πιστευτόν, ὅτι ὄντως, εἶναι κοινός καί ἀμφοτερος (ὀρθοδόξων/κακοδόξων) ὁ σκοπός, καί δή ἅγιος (sic) σκοπός ἐν τῇ ἐν Χριστῷ ἑνότητᾳ καί τῇ ἀγάπῃ Αὐτοῦ, ὅταν ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα τινά "ἀδυναμία ὑπερβάσεως" τινᾶς θεολογικῆς διαφορᾶς, σαφῶς ὑπό τῶν κακοδόξων συν-διαλεγομένων, καθότι ἀπαρέγκλιτως προϋπόθεσις δια τήν τελική ἀποκατάστασι είς τήν ὀρθήν δοξασία καί τήν ὀρθή Πίστην ἐπί τῶν ὀρθῶν Θεολογικῶν πραγμάτων, εἶναι πρώτιστα: ἡ ἀποβολή τοῦ θεολογικοῦ σφάλματος, δηλ. ἡ ἀπάρνησις  τῆς νοθεῖας καί τῆς ὅποιας κακοδοξίας, καί ταυτόχρονα ὁ Χαρισματικός καί Μυστηριακός, Θεανθρώπινος ἐγκεντρισμός, ἐν τῇ ὀρθῇ Πίστει τῶν ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων μας. Σύμφωνα ὅμως εἰς τήν θεωρία ἀλλά καί τήν πράξι, τῶν "ἀδιάλειπτων διαλόγων", εἶναι πλέον, ὑπό τοῦ σύμπαντος κόσμου φανερόν, ὅτι δέν εἶναι κοινός καί ὑπό πάντων, ὁ σκοπός τῆς ἐν Χριστῷ ἐνότητας· διότι ἀπουσιάζει παντελῶς, τό Εὐαγγελικόν καί Χαρισματικόν κριτήριον τῆς "ἀληθεύουσας ἀγάπης". Διότι ἄν ὑφίστατο ἡ Εὐαγγελική καί ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἐν τῇ ἀληθείᾳ: θά ἔπρεπεν, ἐξ ὀρθοδόξου πάντοτε ἀπόψεως, εἰς τινά ἐμμονή τῶν κακοδόξων εἰς τίς λογῆς-λογῆς πλάνες καί ψευδοδοξίες των, νά διακόπτεται ὑπό τῶν ὀρθοδόξων ἐπιτροπῶν, ἄμεσα, ἅπαξ καί διαπαντῶς, ὁ ἐν λόγω Διμερῆς Διάλογος, ἵνα τῶν ἀσκηθεῖ τινά βαθυτάτη κρίσις συνειδήσεως, ψυχολογική πίεσις καί ὀντολογικός προβληματισμός, καί ὄχι ἀσφαλῶς, νά συντάσσονται, ἀ-νόητα κοινά ἀνακοινωθέντα, πού νά διατυπώνουν βλακωδῶς, ἐξάπαντος ἀντιευαγγελικά κείμενα, ὅτι "συμφωνοῦμεν διαφωνόντας" στήν οὐσία, ἤ καί ὅτι, "διαφωνοῦμεν συμφωνόντας" ἀνούσια, εἰς πείσμαν ἐπί τό φαντασιολόγημαν  τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας "παρά τάς σημαντικάς θεολογικάς συγκλίσεις"... διότι μέ τούς de facto ἀμετανόητους κακοδόξους-ἑτεροδόξους, δέν ὑφίσταται, πραγματικά ἀληθινή, θεολογική σύγκλισις, πολλῶ δέ μᾶλλον λογική σύγκλισις, μιᾶς καί ἡ κακοδοξία εἶναι: ὑψιλή ἄ-νοησία καί ἄ-Θ[θ]εο  ἄ-Λ[λ]ογία...!

11. Στήν ἴδια εἰσήγησι τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας, τῆς Γ΄ θεματολογίας τῆς β΄ παραγράφου, ἐντοπίζουμεν ἕνα ἀκόμη παραδοξολόγημα πού τείνει "νά θεσπισθεῖ" ἀντικανονικά καί ἀντιδογματολογικά ὑπό τῆς "ὀρθοδόξου" ἀντιπροσωπείας μας, στούς Διαχριστιανικούς Διαλόγους, τό ὁποῖον κοντολογίς διακηρύττει μίαν βασική Συγκρητιστική Ἀρχή τοῦ πολυαιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐκείνην: τῆς "Βαπτισματικῆς θεολογίας". Παραθέτω ἐπί λέξει ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς εἰσηγήσεώς, τά ἑξῆς ἐκπληκτικά: "Ἐτέθησαν τά κανονικά κριτήρια ὡς πρός τήν προοπτική τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν. Καί "κατ΄ οἰκονομίαν" ἀνεγνωρίσθη, τό συμφώνως πρός τήν κανονικήν παράδοσιν, ὑποστατόν καί ἔγκυρον τοῦ βαπτίσματος."  Ἐτέθησαν, λέγει ἡ Οἰκουμενιστική τοῦτη ἄποψις, τά Κανονικά κριτήρια, τῆς ἀναγνωρίσεως, ἑνός ἀκόμη βαπτίσματος, ἐκείνου, τῶν ἑτεροδόξων (!) καί αἱρετικῶν, μέ τήν δῆθεν σύμφωνη καί Κανονική  ἄποψι τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως!!!  Ὅλα αὐτά βεβαίως, διακηρύτονται ἄτοπα καί εἰς βάρος τῆς Κανονικῆς ἀκρίβειας· ἐξάπαντος εἰς βάρος τῆς Δογματολογικῆς, τῆς Ἐκκλησιολογικῆς καί τῆς Μυστηριολογικῆς ἀκρίβειας τῶν Ὀρθοδόξων· πολλῶ δέ μᾶλλον εἰς βάρος, τῆς Συμφωνίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποίοι εἶναι, τό ἀναντίλεκτον καί βασικώτατον κριτήριον, τοῦ ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως θεολογεῖν.
Τό ἀθεολόγητον σκηνικόν, πού στήνεται, στό παρόν σημεῖον, εἶναι: Ἄν πράγματι ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία στούς διαλόγους, ἀναγνωρίζουν τό βάπτισμα τῶν ἑτεροδόξων, αὐτό συνεπάγεται λογικῶς, ὅτι ἀναγνωρίζουν αὐτομάτως, καί τόν ἱερουργόν τοῦ ψευδόδοξου βαπτίσματος, ἄρα "ἱεροκρυφίως" καί πάλιν λογικῶς, ἀναγνωρίζεται "σιωπηλῶς", καί ἡ ἱερωσύνη(;) τῶν αἱρετικῶν, καθῶς καί ἅπαντα τά σωρηδόν "Μυστήρια" των που ἱερουργοῦσιν· κατά "ἐκκλησιο-λογικήν" συνέπεια λοιπόν, ἀναγνωρίζεται ἀθεολόγητα, τόσον θεωρητικά ὅσον καί πρακτικά, ἕνας ἀκόμη φορέας καί παροχέας Μυστηρίων, δηλ. τῶν ἑτερόδοξων μυστηρίων· κοντολογίς, διακηρύτετται ἐκ τῶν "ὀρθοδόξων" Οἰκουμενιστῶν Ἱεραρχῶν, μία ἀκόμη "Ἐκκλησία"  ἀπολύτως σύμφωνη κατά τήν Οἰκουμενιστική Ἐκκλησιολογία καί κατά τήν Συγκρητιστική Δογματική.

12. Ὅμως ὁ ἔγκριτος Καθηγητής τῆς Δογματικῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Δογματολόγος κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, πάνω στά προαναφερθέντα μας ζητήματα, μᾶς προβληματίζει θεολογικά καί προβληματίζεται συνάμα σοβαρά καθῶς καί ἐπιστημονικά [2]: 
"Ποῦ βρῆκε τήν ἱερωσύνη ὁ (ἑτερόδοξος)  ἱερουργός; Ποιός τοῦ ἔδωσε τήν ἱερωσύνη, ἀφοῦ αὐτήν τήν παρέχει μόνον ἡ Ἐκκλησία; Καί ποῦ βρέθηκε ἡ Ἐκκλησία στούς ἑτεροδόξους ("Ρωμαιοκαθολικούς" ἤ Προτεστάντες), ἀφοῦ αὐτοί, λογῳ ἐσφαλμένης δογματικῆς πίστεώς τους, ξέπεσαν ἀπό τήν Ἐκκλησία; (...) Κατά συνέπεια, λόγος γιά Ἀποστολική Διαδοχή (π.χ. ἱεροσύνη κ.ο.κ.) ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι λόγος ἀτεκμηρίωτος ἐπιστημονικά, εἶναι, δηλαδή, λόγος ἀθεολόγητος." 

Εἶναι πραγματικά, ἄξιον ἀπορίας καθῶς καί βαθύτερου προβληματισμοῦ, πού δύο σημαντικοί Καθηγητές τῆς Δογματικῆς Ἐπιστήμης τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, φέρουν νά διατυπώνουν, διαμετρικά ἀντίθετες θεολογικά, ἀπόψεις! Γιατί ἆραγέ; Τό συγκριτικόν ἐρώτημα πού πρέπει νά τεθεῖ, ἀδυσώπητα, εἶναι: ποίος ἆραγε, Δογματολόγος ἐξ αὐτῶν, θεολογεῖ, μέ ὀρθόδοξες προϋποθέσεις καί ἀπλανή κριτήρια, καί ἄρα κατά θε-λογικήν συνέπεια, ἐκφράζει, ἀναντίρρητα, τήν  Θεολογία τῶν Πατέρων; 

13. Ἐπίσης, στά περί τῆς διατήρησις καί  τῆς διασφάλισις τῆς Πίστης τῶν Πατέρων μας, θεωροῦμεν ὅτι: οὐδένα ἐκκλησιοποιημένον "ἄτομον" καί οὐδεμία ἐκκλησιαστική "ὁμάδα", ἐπιθυμεῖ ἀναίτια, νά δια-ἀμφισβητεῖ, ἐξάπαντος ὅτι ἡ ἀρμοδιότητα τῶν θεολογικῶν θεμάτων, βαραίνει τό Συνοδικόν Σύστημα τῆς Ἐκκλησίας· ἀλλ΄ ὅμως τό σημαίνων ζήτημα πού πρέπει νά τείθεται ἐδῶ, εἶναι: ὄχι βεβαίως οἱ ὅποιες δικαιολογημένες ἀντιδράσεις ὑπό τινῶν ἐκκλησιαστικῶν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν κύκλων, ἀτόμων καί ὁμάδων, ἀλλά καταφανῶς, πῶς ἐρμηνεύεται Ἐκκλησιολογικά καί ποία ἡ ὀρθόδοξη ἔννοια τῆς Συνοδικότητας εἰς τήν Ἐκκλησία; Εἶναι ἆραγέ, ἕνας νοσηρός Δεσποτισμός καί λατινόφρων "ἐπισκοποκεντρισμός"; Ἕνας ἀνόνητος Κληρικαλιστικός "Μονοφυσιτισμός" ὑπό τῆς ἀνάλογης Διοικοῦσης Ἐκκλησίας; Ἤ, μήπως, μία νόρμαλ καί ὀρθοδοξοῦσα Συνοδικότητα, πού περιλαμβάνει Θεανθρωποκεντρικά, τό ἅπαν Χριστεπώνυμο πλήρωμα (Κλήρον καί Λαόν) τοῦ Σώματος;

14. Στά ἀντι-Ἐκκλησιολογικά, τά ἀντι-Δογματολογικά καί ἀντί-Κανονικά, ἐξάπαντος κακόδοξα, ἀθεολόγητα καί προβληματικά κείμενα: Κείμενο Μονάχου, Κείμενο  Νέου Μπαλάμου καί Κείμενο τῆς Ραβέννας, ὑφίσταντο, ἔντονες καί ὀξείες κριτικές κατά τῶν ἐν λόγῳ κειμένων, ὑπό τινῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐνῶ "δέν τοποθετήτηθησαν, ἐπισήμως" (!!!) [3] ὅλες οἱ Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Πολλῶ δέ μᾶλλον "δέν ἐλήφθησαν" ἐπ΄ αὐτῶν τῶν ἀπαράδεκτων κειμένων, Συνοδικές ἀποφάσεις, τῶν κατά τόπους ἱερῶν Συνόδων καί ἄρα δέν πρέπει διόλου, νά προβάλλονται, ὑπό τῶν ὀρθοδόξων Ἰεραρχῶν, ὡσᾶν νά εἶναι ἀναγνωρισμένα, ἐπικυρωμένα, ἀποδεκτά καί ἐγκεντρισμένα κείμενα, μέ τήν Πίστη τῆς ἀδιαιρέτου Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

15. Ἡ θλιβερά υἱοθέτησις ὑπό "ὀρθοδόξων" ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν: "τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας" , συνιστά μία σύγχρονον καί Θεομίσητον αἵρεσιν καί ἀπύθμενον ἀπόκλισιν ἐκ τῆς ὀρθοδόξου Πατερικῆς Θεολογίας, πράγμα πού τό ἀποδεικνύει [4] ἐπιστημο-Θεολογικά, ὁ σύγχρονος Μέγας Δογματολόγος καί Νέος Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Γέρων Ἰωάννης Ρωμανίδης. Ἡ οἰκουμενιστική Δογματική Ἀρχή τῆς "Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας", πρόκειται, κατά τόν μακαριστό παπα-Γιάννη Ρωμανίδη, γιά μία συγκρητιστική "Εὐχαριστιακή καί Ἐκκλησιολογική εἰδωλολατρία"!

Ἐν κατακλείδι καί σύμφωνα μέ ὅλα τά προβληματικά  προαναφερθέντα δεκαπέντα (15) "ἁπλᾶ" σημεῖα, καθῶς καί τούς θεολογικούς προβληματισμούς μας, "καλούμεθα" ὅπως: ἐπί τέλους νά συνειδητοποίησομεν, λείαν καλῶς, ὅτι ἡ "μελλοντική συνέχισις" τῶν πολυμερῶν Θρησκειολογικῶν καί Θεολογικῶν Διαλόγων με τά τινῶν κακοπροαίρετων, ἀμετανόητων καί ἄκαμπτων ἑτεροθρήσκων καί ἑτεροδόξων, ἐξάπαντος εἶναι χάσιμον πολύτιμου Ποιμαντικοῦ χρόνου, καθότι ὁ ἐν λόγῳ Διάλογος τῆς δῆθεν Οἰκουμενικῆς Κίνησις, δηλ. τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν πληρεῖ, τίς Ἐυαγγελικές, δηλ. τίς  Ἀποστολικές καί Πατερικές προϋποθέσεις καθῶς καί τά ὀρθόδοξα κριτήρια τοῦ διαλέγεσθαι ἐν Χριστῷ με τά τῶν αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων, καί ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβαρύνονται  εἰς χειρωτέραν κατάστασι καί τινά αἰῶνιον προοπτικήν, διότι  ἐδραιώνονται μέ ἀναίδεια εἰς τίς σωρηδόν πλάνες καί κακοδοξίες των, πολλῶ δέ μᾶλλον ἐπηρεάζονται ἀποφατικῶς σέ μέγιστο-καί ἀνεπαίσθητον-βαθμόν ἡ  ἀντιπροσωπεία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας! 

Ὅταν ἐννοήσομεν καλῶς καί καταφατικῶς, τήν πιό πάνω ἄποψι, καί ἐξέλθωμεν  ἄμεσα καί ταχέως, ἐκ τῶν Παμπροτεσταντικῶν ψευδο-Ἐκκλησιῶν ( τοῦ ΠΣΕ)  καί ὑπό ἄλλων Θρησκειολογικῶν καί Διμερῶν Συμβουλίων, διασώζοντας ἔτσι, τήν αὐτό-ἰδιαιτερότητα,  τήν αὐτό-ἰδιοπροσωπεία καί τήν αὐτο-συνειδησία τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου, σίγουρα καί μόνον τότε, τοῦτη ἡ ἁγία Ἔξοδος καί ἡ ἱερά Κίνησις ὑπό τῆς Φίλοκαλλικῆς Ὀρθοδοξίας, νά εἶναι μία ἐξαιρετική καί θετική ἐξέλιξις, πού θά συμφέρει τήν σύμπασα ἀνθρωπότητα, Χαρισματικῶς καί Μυστηριακῶς, καθότι θά δώσει μίαν κατά Θεάνθρωπον "νότα", στόν σύγχρονον οἰκουμενικόν διάλογον. 

Ἡ σήμερον "Ὀρθόδοξη" μαρτυρία, δέν διακηρύτεται ἁγίως ἀλλ΄ οὔτε δίδεται καλῶς, ἐπί τῆς συντάξεως κοινῶν, ψευδόδοξων καί διφορούμενων "θεολογικῶν" κειμένων· τά ὁποῖα ἀπό τήν μία  (κατα)σκανδαλίζουν καί προσβάλουν το Θεοτοκόφιλον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη, ἐδραιώνουν τούς ἑτεροδόξους, στήν μυθομανία των! Τό καλόν, ἵνα εἶναι γνήσιον, καί κατά Θεόν καλόν· ὡφείλει ἤ ὄχι, νά ἐνεργεῖται καί μέ κατά Χριστόν τρόπῷ; 

Ἆραγε, μήπως ἤγγικεν ἡ ἱερά στιγμή τοῦ Εὐαγγελικοῦ:  "Εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς δώδεκα· μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;" (Κατά Ἰωάννην, Στ΄, 67).

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Οἰκουμενιστικόν ἱστολόγιον: "ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ", Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΛΟΙΠΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ.

[2] ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ι. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ, ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΚΑΙ ΑΠΛΑΝΩΣ ΘΕΟΛΟΓΕΙΝ (ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ), ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2013, σελ. 170-171.

[3] Δ. Τσελεγγίδη, ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί μέ ἀφορμή τό Κείμενο τῆς Ραβέννας, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 229-250.

[4] Πρωτοπρεβύτερου Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδη, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΕΡΙ ΟΥΝΙΑΣ (Ἡ Εὐχαριστιακή καί Ἐκκλησιολογική εἰδωλολατρία), Μπαλαμάντ, Λίβανος, Ιούλιος 1993.

Δεν υπάρχουν σχόλια: