Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΙΕΣΣΑΙ
ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
<<ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΩΣ ΑΛΗΘΩΣ, ΜΑΚΑΡΙΖΕΙΝ ΣΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ....>>
Ένα αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας του «Άξιον Εστί», που μεταφέρθηκε από τους πρόσφυγες στην Ελλάδα μετά τον διωγμό του 1922, κρύβει την ακόλουθη θαυμαστή ιστορία:
Στα χρόνια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους. Δύο Έλληνες, ενώ έφευγαν για να γλυτώσουν, συνάντησαν ένα Τούρκο. Εκείνος τότε τους έδωσε μια εικόνα λέγοντας:
- Πάρετε αυτή τη Μεριέμ (Μαρία).
Οι Έλληνες κοντοστάθηκαν διστακτικοί, όποτε ο Τούρκος εξηγήθηκε:
- Προσπάθησα μ’ ένα τσεκούρι να την κομματιάσω, για να βάλω τα σανίδια στη φωτιά. Το τσεκούρι χτύπησε πολλές φορές την εικόνα, εκείνη όμως δεν έπαθε τίποτε. Την κοίταξα προσεκτικά και είδα το εικονιζόμενο πρόσωπο να μου χαμογελά. Κατάλαβα ότι η πίστη σας είναι μεγάλη κι ότι η εικόνα δεν πρέπει να καταστραφεί. Να την πάρετε και να τη βάλετε στην Εκκλησία σας.
Οι Έλληνες την πήραν, την έκρυψαν σ’ ένα σακκί και ξεκίνησαν για το Ρεϊζδερέ της Μικράς Ασίας. Η εικόνα τοποθετήθηκε στον Ναό της Μονής του Αγίου Νικολάου, όπου γρήγορα έγινε η παρηγοριά των δυστυχισμένων και ο ιατρός των ασθενών. Μεταξύ των πολλών της θαυμάτων αναφέρουμε το εξής:
Κάποια γυναίκα άρρωστη ζήτησε από την Παναγία να τη θεραπεύσει κι έταξε σαν αφιέρωμα να της προσφέρει τα βραχιόλια της. Πράγματι έγινε καλά. Η μεγάλη όμως απόσταση του τόπου της από το Ρεϊζδερέ την εμπόδιζε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση της. Πάντως δεν έπαυε μα σκέπτεται την υποχρέωση της απέναντι στην Παναγία.
Κάποια ημέρα είδε με κατάπληξη ότι τα βραχιόλια της έλειπαν. Υπέθεσε ότι της τα έκλεψαν. Ξεκίνησε τότε να πάει στο μοναστήρι και ν’ αναπληρώσει την αξία τους με χρήματα. Όταν έφθασε, ανέφερε στην ηγουμένη το γεγονός, κι εκείνη την οδήγησε μπροστά στην εικόνα. Εκεί, με μεγάλη κατάπληξη, αντίκρυσε τα δυό της βραχιόλια, που με μυστηριώδη τρόπο είχαν βρεθεί πριν μερικές ημέρες κοντά στ’ άλλα αφιερώματα. Η Παναγία είχε εκπληρώσει την επιθυμία της πίστης γυναίκας.
ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΣΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ
ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ
Αυτή η Παρθένος το ομολογεί: «εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός· εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού»· οπού θέλει να ειπή: δια να την πλάση ο Θεός, έκαμε τόσον, όσον εδύνατο να κάμη ένας Θεός παντοδύναμος. Την έπλασε με ένα κάλλος σωματικόν, οπού παραβαλλόμενον, αυξάνει πολύ αυτό το κάλλος των άυλων πνευμάτων. Με μίαν ψυχήν, σκεύος δεκτικόν όλων ομού των υπερφυών χαρισμάτων τού πνεύματος·
Με ένα νουν, φωτισμένον προς την γνώσιν της αληθείας, με όλας τας ακτίνας των θείων εκλάμψεων. Με θείαν θέλησιν, αναμμένην προς την έφεσιν τού αγαθού, με όλας τας φλόγας τού θείου έρωτος, οπού εστάθη ακατάπαυστα ενεργούν και συνεργούν το πανάγιον Πνεύμα. Ο Ιερός Αυγουστίνος ονομάζει την πλάσιν της παρθένου: «έργον αϊδίου βουλής».
Και ιδού η Παρθένος Μαρία, ναός έμψυχος τού Θεού, τον οποίον επροεικόνιζε τυπικώς εκείνος τού Σολομώντος· όθεν και η δόξα εκείνη, οπού επλήρωσε μετά την καθιέρωσιν τον ναόν τού Σολομώντος, αίνιγμα μόνον αμυδρόν ήτον της απειρουσίου δόξης, οπού επλήρωσε την Θεομήτορα, περί της οποίας προφητικώς το Πνεύμα το άγιον προανεφώνησε˙ «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».
Έως δηλαδή εις αυτόν τον θρόνον της τρισηλίου Θεότητός εφτασεν η Αειπαρθενος Μαρια. Και εδώ αληθινά την προείδεν ανεβασμένην ο προφητάναξ Δαυίδ: «παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου»· και τούτο είναι το σωστόν μέγεθος της αγιότητας, οπού έλαβεν η Παρθένος, ο έμψυχος ναός τού Θεού˙ πλήρης χάριτος εδώ εις την γην, πλήρης δόξης εις τον ουρανόν «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».
Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κατακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου.
<<ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΩΣ ΑΛΗΘΩΣ, ΜΑΚΑΡΙΖΕΙΝ ΣΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ....>>
Ένα αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας του «Άξιον Εστί», που μεταφέρθηκε από τους πρόσφυγες στην Ελλάδα μετά τον διωγμό του 1922, κρύβει την ακόλουθη θαυμαστή ιστορία:
Στα χρόνια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους. Δύο Έλληνες, ενώ έφευγαν για να γλυτώσουν, συνάντησαν ένα Τούρκο. Εκείνος τότε τους έδωσε μια εικόνα λέγοντας:
- Πάρετε αυτή τη Μεριέμ (Μαρία).
Οι Έλληνες κοντοστάθηκαν διστακτικοί, όποτε ο Τούρκος εξηγήθηκε:
- Προσπάθησα μ’ ένα τσεκούρι να την κομματιάσω, για να βάλω τα σανίδια στη φωτιά. Το τσεκούρι χτύπησε πολλές φορές την εικόνα, εκείνη όμως δεν έπαθε τίποτε. Την κοίταξα προσεκτικά και είδα το εικονιζόμενο πρόσωπο να μου χαμογελά. Κατάλαβα ότι η πίστη σας είναι μεγάλη κι ότι η εικόνα δεν πρέπει να καταστραφεί. Να την πάρετε και να τη βάλετε στην Εκκλησία σας.
Οι Έλληνες την πήραν, την έκρυψαν σ’ ένα σακκί και ξεκίνησαν για το Ρεϊζδερέ της Μικράς Ασίας. Η εικόνα τοποθετήθηκε στον Ναό της Μονής του Αγίου Νικολάου, όπου γρήγορα έγινε η παρηγοριά των δυστυχισμένων και ο ιατρός των ασθενών. Μεταξύ των πολλών της θαυμάτων αναφέρουμε το εξής:
Κάποια γυναίκα άρρωστη ζήτησε από την Παναγία να τη θεραπεύσει κι έταξε σαν αφιέρωμα να της προσφέρει τα βραχιόλια της. Πράγματι έγινε καλά. Η μεγάλη όμως απόσταση του τόπου της από το Ρεϊζδερέ την εμπόδιζε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση της. Πάντως δεν έπαυε μα σκέπτεται την υποχρέωση της απέναντι στην Παναγία.
Κάποια ημέρα είδε με κατάπληξη ότι τα βραχιόλια της έλειπαν. Υπέθεσε ότι της τα έκλεψαν. Ξεκίνησε τότε να πάει στο μοναστήρι και ν’ αναπληρώσει την αξία τους με χρήματα. Όταν έφθασε, ανέφερε στην ηγουμένη το γεγονός, κι εκείνη την οδήγησε μπροστά στην εικόνα. Εκεί, με μεγάλη κατάπληξη, αντίκρυσε τα δυό της βραχιόλια, που με μυστηριώδη τρόπο είχαν βρεθεί πριν μερικές ημέρες κοντά στ’ άλλα αφιερώματα. Η Παναγία είχε εκπληρώσει την επιθυμία της πίστης γυναίκας.
ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΣΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ
ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ
Αυτή η Παρθένος το ομολογεί: «εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός· εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού»· οπού θέλει να ειπή: δια να την πλάση ο Θεός, έκαμε τόσον, όσον εδύνατο να κάμη ένας Θεός παντοδύναμος. Την έπλασε με ένα κάλλος σωματικόν, οπού παραβαλλόμενον, αυξάνει πολύ αυτό το κάλλος των άυλων πνευμάτων. Με μίαν ψυχήν, σκεύος δεκτικόν όλων ομού των υπερφυών χαρισμάτων τού πνεύματος·
Με ένα νουν, φωτισμένον προς την γνώσιν της αληθείας, με όλας τας ακτίνας των θείων εκλάμψεων. Με θείαν θέλησιν, αναμμένην προς την έφεσιν τού αγαθού, με όλας τας φλόγας τού θείου έρωτος, οπού εστάθη ακατάπαυστα ενεργούν και συνεργούν το πανάγιον Πνεύμα. Ο Ιερός Αυγουστίνος ονομάζει την πλάσιν της παρθένου: «έργον αϊδίου βουλής».
Και ιδού η Παρθένος Μαρία, ναός έμψυχος τού Θεού, τον οποίον επροεικόνιζε τυπικώς εκείνος τού Σολομώντος· όθεν και η δόξα εκείνη, οπού επλήρωσε μετά την καθιέρωσιν τον ναόν τού Σολομώντος, αίνιγμα μόνον αμυδρόν ήτον της απειρουσίου δόξης, οπού επλήρωσε την Θεομήτορα, περί της οποίας προφητικώς το Πνεύμα το άγιον προανεφώνησε˙ «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».
Έως δηλαδή εις αυτόν τον θρόνον της τρισηλίου Θεότητός εφτασεν η Αειπαρθενος Μαρια. Και εδώ αληθινά την προείδεν ανεβασμένην ο προφητάναξ Δαυίδ: «παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου»· και τούτο είναι το σωστόν μέγεθος της αγιότητας, οπού έλαβεν η Παρθένος, ο έμψυχος ναός τού Θεού˙ πλήρης χάριτος εδώ εις την γην, πλήρης δόξης εις τον ουρανόν «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».
Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κατακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου