ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Γενοκτονία, σύμφωνα με το ελληνικό λεξικό, ονομάζεται ή <<συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση μίας φυλής ή ενός έθνους>>. Πρόκειται, ορθότερα, για ένα προμελετημένο σχέδιο, πού ως στόχο του έχει να εξοντώσει μία ομάδα ανθρώπων, όχι για κάτι πού έκανε, αλλά για κάτι πού είναι. Έλληνες και Χριστιανοί ήταν λοιπόν οι κάτοικοι του Πόντου, πού βίωσαν, εξαιτίας αυτών των δύο χαρακτηριστικών τους, εγκληματικές πράξεις, που μέχρι τότε δεν είχαν προηγούμενο!

Από την πτώση της αυτοκρατορίας του Πόντου, του Δαυίδ του Κομνηνού, μέχρι και την δεύτερη δεκαετία του 20ού αί., ο Ποντιακός Ελληνισμός υφίσταται συνεχώς διώξεις από τους Τούρκους, με αποκορύφωμα την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα στις 19 Μαΐου του 1922. Από εδώ και πέρα, ξεκινά η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, καθώς ο Μουσταφά Κεμάλ κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και ετοιμάζει την ολοκληρωτική πλέον εξόντωση τους.

Οι διωγμοί αποκτούν μεγαλύτερη ένταση, ενώ οι σφαγές, οι βιασμοί, οι αρπαγές, οι φυλακίσεις και οι πυρπολήσεις ολόκληρων  χωριών συνθέτουν μια τραγική καθημερινότητα. Οι μαρτυρίες, γραπτές η προφορικές, είναι αποκαλυπτικές. Μια από αυτές αναφέρει: <<Με πολλἀ βάσανα φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες. Μας προειδοποίησαν ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες, και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπληρωνόταν ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούσαν με καΐκια σε άγνωστα μέρη. Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός των 250, γιατί χωρίς φαγητό και χωρίς νερό  οι ανθρωποι μέσα σε λίγες μέρες πέθαιναν. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε, εγώ  και ο αδελφός μου, να μεταφέρουν τα παιδιά έξω από την Κερασούντα και να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες. Εκείνοι τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους στα βράχια της ακτής, μέχρι να πεθάνουν>>.

Ο Τοπάλ Οσμάν, ο αδίστακτος σφαγέας των Ποντίων, ο μαύρος δαίμονας η ή ύαινα του Πόντου, όπως ονομάστηκε, ήταν παρών σε εγκληματικές πράξεις που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Μετά από την μυστική συνάντησή του με τον Κεμάλ και αφού εξασφάλισε την <<νομιμοποίηση>> των εγκληματικών του πράξεων, είπε: << Να μην ανησυχείτε καθόλου, στρατηγέ μου. Όλους αυτούς τους Πόντιους Ρωμιούς θα τους περιποιηθώ ἐτσι, που θα πνιγούν όλοι τους μέσα στις σπηλιές, σαν τις γαϊδουρινές μέλισσες>>. Όσοι συμμετείχαν στις άγριες επιχειρήσεις του, γίνονταν πλούσιοι από τις περιουσίες των Ελλήνων που λεηλατούσαν. Ένα από τα σκληρά μέτρα αφανισμού, που εφάρμοσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία εναντίον του Ποντιακού Ελληνισμού, ήταν τα λεγόμενα Άμελγε Ταμπουρού, τα γνωστά Τάγματα Εργασίας. Μέσω αυτών, εξασφάλιζαν δωρεἀν εργατικά χέρια, ενώ πραγματοποιούσαν την σταδιακή εξόντωση του Ελληνισμού. Η τουρκική αστυνομία περιὀδευε στα ελληνικά χωριά, δίδοντας περιθώρι λίγων ωρών, για την απαραίτητη προετοιμασία. Οι άνδρες αφού εφοδιάζονταν με τα απολύτως αναγκαία, ξεκινούσαν ένα ταξίδι, που δυστυχώς δεν είχε επιστροφή. Πορείες χιλιομέτρων χωρίς νερό και τροφή. Και μόλις έφταναν στον προορισμό τους, ξεκινούσε το μαρτύριο. Εργασία σε λατομεία και ορυχεία, διάνοιξη δρόμων, κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών και χτίσιμο γεφυρών. Οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης, η έλλειψη υγιεινής, ο ανύπαρκτος σχεδόν επισιτισμός, οδήγησαν πολλούς στον θάνατο. Η χολέρα, ο εξανθηματικός τύφος, η φυματίωση θέριζαν τους στρατιώτες των ταγμάτων.

Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία, Χένρι Μοργκεντάου, γράφει: <<Τους είχαν μετατρέψει σε εργάτες διάνοιξης δρόμων και σε μεταφορικά ζώα. Ήταν υποχρεωμένοι να κουβαλούν στις πλάτες τους όλα τα εφόδια του στρατού, κι όσο κουβαλούσαν το βαρύ τους φορτίο, υπέφεραν από το μαστίγιο και από τις ξιφολόγχες των Τούρκων>>.

Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν και προσπάθησαν να διαφύγουν, δέχτηκαν σκληρά βασανιστήρια, αλλά και εκτελέσεις, Εκείνοι που με κίνδυνο της ζωής τους κατάφερναν να επιστρέψουν στα χωριά τους, δεν είχαν αποφύγει ακόμα τον κίνδυνο. Όταν η αστυνομία διαπίστωνε την φυγή τους από το τάγμα, άρχιζε την αναζήτηση. Τότε ήταν που δημιουργήθηκαν τα <<ταβάν ταμπουρού>>, τα κρησφύγετα δηλαδή των δραπετών, οι οποίοι αναγκάζονταν να ζουν μεσα σε υπόγεια, σε σοφίτες, ακόμα και μέσα σε εντοιχισμένες ντουλάπες.

Οι άγριοι Τσέτες στο πέρασμα τους κατέστρεφαν τα πάντα. Το σύνθημα τους, <<σφάξετε τους γκιαούρηδες, πάρτε τους τις περιουσίες>>, αντηχούσε παντού. Οι άλλοτε ζωντανές και γεμάτες χρώμα πόλεις του Πόντου είχαν ερημωθεί. Οι εκκλησίες και τα μοναστήρια είχαν την ιδιαίτερη προτίμηση των αδίστακτων τυράννων. Η ιστορικἠ Μονή Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος από τὀπος προσκυνήματος μεταβλήθηκε σε τόπο αίματος και ακολασίας  από τους Τσέτες του Τοπἀλ Οσμάν.   

Στις μέρες της Γενοκτονίας συνέβησαν γεγονότα πρωτοφανή στην πακόσμια ιστορία. Γεγονότα πού εξαιτίας της σκληρότητάς τους θα μείνουν ἀνεξίτηλα  στην μνήμη ολων μας.