ΤΑ ΕΥΡΗΚΑΝ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ 

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

 

ΑΠ. 273                  ΜΑΙΟΣ 2021 (ΕΗ)

 

 

«Καμπανάκι κινδύνου» από την Μητρόπολη Πειραιώς: Οι δύο πρώην άσπονδοι εχθροί… πλησιάζουν αλλήλους!

 

Επιμέλεια: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

ΣχετικάΆρθρα

 

4 Ιουνίου, 2021

Μητρόπολη Πειραιώς: Ο αποχριστιανισμός έχει ξεκινήσει – Η Ισλαμική τρομοκρατία και η Παγκόσμια Κυβέρνηση

1 Ιουνίου, 2021

Πειραιώς Σεραφείμ για τον Ιταλίας Πολύκαρπο: “Να ανακαλέσει – Είναι ορθόδοξος Επίσκοπος ή παπικός Ουνίτης”;

31 Μαΐου, 2021

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Μια νέα παρέμβαση σχετικά με τον Προτεσταντισμό και τον Παπισμό ήρθε από το Γραφείο Αιρέσων και Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

 

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, “από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική «Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα «εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό”.

 

Διαβάστε αναλυτικά τι αναφέρει το Γραφείο Αιρέσεων και Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς:

 

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού.

 

Μετά την απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό.

 

Αντίθετα μάλιστα παραμένει μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη. Η θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό: Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου.

 

Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή της Αποκαλύψεως.

 

Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει, φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ’ όλη την Οικουμένη.  Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas. Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο.

 

Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά διεφθαρμένος. Το «κατ’ εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

 

Από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική «Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα «εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό.

 

Η ιστορική του πορεία, ιστορία πέντε αιώνων και πλέον, είναι γεμάτη από λυσσώδεις εκκλησιαστικές αντιπαραθέσεις με τον Παπισμό, που έφτασαν μέχρι πολεμικών συγκρούσεων.     Όμως από τα μέσα του 20ου αιώνος τα πράγματα αλλάζουν. Ο Παπισμός, με το γνωστό διάταγμα περί Οικουμενισμού, της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), καθιερώνει μια νέα «Εκκλησιολογία», στην οποία αναγνωρίζει στοιχεία εκκλησιαστικότητος τόσο στον Προτεσταντισμό, όσο και στην Ορθοδοξία.

 

Έτσι αρχίζει μια προσπάθεια προσέγγισης με πολλές προτεσταντικές ομολογίες, (και με την Ορθοδοξία), μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, με στόχο την ενότητα του χριστιανικού κόσμου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές και υπό την «θεόθεν» εξουσία του «Πάπα».

 

Παπισμός και Προτεσταντισμός, σιγά σιγά πλησιάζουν αλλήλους, αρχίζουν να συνδιαλέγονται και τελικά γίνονται φίλοι. Την απάντηση στο ερώτημα: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να έφθασε αυτή η φιλική προσέγγιση, φαίνεται ότι μας την δίδει μια πρόσφατη συνταρακτική είδηση, την οποία μας αποκάλυψε το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Το ιστολόγιο κάνει λόγο για την επικείμενη «μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού.

 

Πρόκειται για μια είδηση, που εφ’ όσον πραγματοποιηθεί, θα προκαλέσει σίγουρα «σεισμό» πολλών ρίχτερ στα θεμέλια του Δυτικού Χριστιανισμού. Και τούτο διότι θα έχει σαν αποτέλεσμα την αναβάθμιση, παγκοσμίως, της ηγεμονικής θέσεως του «Πάπα», απέναντι σε όλες τις θρησκείες και όλες τις χριστιανικές ομολογίες και όλοι θα τον αναγνωρίσουν ως παγκόσμιο θρησκευτικό πλανητάρχη. Περαιτέρω θα επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στις διαχριστιανικές σχέσεις, που δεν θα αφήσουν δυστυχώς ανεπηρέαστη και την Ορθοδοξία.

 

Σύμφωνα με εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα του δημοσιογράφου κ. Μανώλη Κείου, προβλέπονται «συθέμελοι τριγμοί! – Ήρθε η ώρα για κοινό ποτήριο Ρ/Καθολικών-Προτεσταντών. Πριν από ένα μήνα το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αποκάλυψε τις προθέσεις για κοινό ποτήριο και το πως θα συγκοινωνήσουν Ρ/Καθολικοί και Προτεστάντες στην Γερμανία…Από ό, τι φαίνεται ήρθε εκείνη η ώρα! Για αυτήν την κομβική στιγμή είναι έτοιμοι οι διοργανωτές Οικουμενικού Φεστιβάλ στην Γερμανία.

 

“Οι προτεστάντες που επιθυμούν να παραβρεθούν στο μυστήριο σε καθολικές εκκλησίες κατά τη διάρκεια του οικουμενικού φεστιβάλ στη Φρανκφούρτη, θα μπορούν να λάβουν κοινωνία”, δήλωσε ο επίσκοπος Georg Bötzing, Πρόεδρος της Καθολικής Επισκοπικής Διάσκεψης της Γερμανίας. Ο ιερέας έκανε αυτήν την ανακοίνωση κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού συνεδρίου για την προετοιμασία του τρίτου χριστιανικού φεστιβάλ Ecumenical Kirchentag, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα μέσα Μαΐου.

 

“Οποιοσδήποτε προτεστάντης που έρχεται στην ευχαριστιακή τελετή θα μπορεί να λάβει κοινωνία», είπε ο επίσκοπος Μπέτζιγκ. Αυτό ισχύει και για τους Καθολικούς που θέλουν να ξεκινήσουν την κοινωνία σε λουθηρανικές εκκλησίες, όποιος πιστεύει στην Ευχαριστία που από άλλη ομολογία θα μπορεί να έρθει στο βωμό και δεν θα απορριφθεί”, τόνισε ο επίσκοπος. Αυτή η πρακτική δεν είναι ‘τίποτα νέο’ για τη Γερμανία, όπου διαδίδεται ‘σε όλη τη χώρα’, τόνισε ο επίσκοπος Μπέτζιγκ, προσθέτοντας ότι ‘δεν αναμένει αντιρρήσεις από τη Ρώμη’». (https://www.pentapostagma.gr /ekklisia/ 7007885_ sythemeloi-trigmoi-irthe-i-ora-gia-koino-potirio-r/katholikon-protestanton).

 

Μ’ άλλα λόγια έχουμε άρση της «ακοινωνησίας» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού και «κοινό ποτήριο», χωρίς να έχει προηγηθεί «Οικουμενική Σύνοδος» από την πλευρά των Παπικών και χωρίς να έχει επιτευχθεί δογματική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Επίσης πουθενά δεν γίνεται λόγος για «άρση των αναθεμάτων» εκατέρωθεν, όπως αυτό έγινε μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού το Δεκέμβριο του 1965, έστω και μονομερώς υπό του μακαριστού πατριάρχου Αθηναγόρου χωρίς την συναίνεση των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

 

Εδώ έχουμε εφαρμογή στην πράξη μιάς βασικής οικουμενιστικής αρχής: Τα δόγματα διαιρούν, ενώ η αγάπη ενώνει. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι το νέο «σκηνικό» στον Δυτικό Χριστιανικό κόσμο, είναι πολύ καλά στημένο από τα αφανή διεθνή οικουμενιστικά και σιωνιστικά κέντρα, τα οποία προωθούν την πανθρησκεία πυρετωδώς με φιέστες τύπου φεστιβάλ.

 

Ας μη λησμονούμε πως ο Παπισμός, προωθεί το δικό του πανθρησκειακό όραμα με φεστιβαλικές φιέστες, όπως τις είδαμε λ.χ. στις συναντήσεις της Ασίζης. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι και οι συνελεύσεις του Π.Σ.Ε. έχουν φεστιβαλικό και φολκλορικό χαρακτήρα. Το θέαμα λειτουργεί θετικά στα σχέδια των ιθυνόντων του Οικουμενισμού. Το «κοινό ποτήριο» θα πραγματοποιηθεί ως θέαμα, ως πολιτιστικό γεγονός!

 

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι δύο αιρετικές κοινότητες παγκοσμίου βεληνεκούς, Παπισμός και Προτεσταντισμός, βρήκαν μεταξύ τους μια φόρμουλα ενότητος. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο στη ζωή της Εκκλησίας να συσπειρώνονται μεταξύ τους οι σκοτεινές δυνάμεις, όταν πρόκειται να πλήξουν την Εκκλησία, αφού και οι δαίμονες ακόμη το ίδιο κάνουν, προκειμένου να επιτύχουν τον ίδιο στόχο.

 

Ως κλασικό παράδειγμα αναφέρουμε εδώ τους δύο ηγεμόνες Ηρώδη και Πιλάτο, οι οποίοι ενώ προηγουμένως βρισκόταν σε έχθρα μεταξύ τους, στη συνέχεια έγιναν φίλοι με αφορμή τη δίκη του Χριστού: «εγένοντο δε φίλοι, ο τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τη ημέρα μετ’ αλλήλων· προϋπήρχον γαρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς», (Λουκ.23,12).

 

Και συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «Πολλοί αξιωματούχοι στο Βατικανό φοβούνται τον “Συνοδικό Δρόμο” της Γερμανικής Εκκλησίας, βλέποντας σε αυτήν απειλή για την ενότητα της εκκλησίας. Το 2019, μια ομάδα Γερμανών Προτεσταντών και Καθολικών θεολόγων ενέκρινε το έγγραφο “Μαζί στο γεύμα του Κυρίου”, στο οποίο συνέστησε “αμοιβαία Ευχαριστική φιλοξενία” για Καθολικούς και Προτεστάντες. …Το έγγραφο επικρίθηκε από τον επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας, τον Καρδινάλιο Kurt Koch και τον Σεπτέμβριο του 2020 υπήρξε επίσημη αντίδραση από το Συνέδριο για το Δόγμα.

 

Οι “δογματικές διαφορές” μεταξύ του Καθολικισμού και του Λουθηρανισμού “είναι ακόμα τόσο σημαντικές που αποκλείουν τη δυνατότητα αμοιβαίας συμμετοχής των πιστών στην Ευχαριστία”, δήλωσε ο Καρδινάλιος Λουίς Λαδάρια, επικεφαλής της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστης». Πιστεύουμε ότι οι διατυπούμενες επιφυλάξεις του Βατικανού δεν πρέπει να μας παραπλανούν, διότι αποτελούν τακτική διπλωματικού ελιγμού, προκειμένου να διασκεδαστούν αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων του.

 

Φέραμε το θέμα στην επικαιρότητα για να φανεί ξεκάθαρα για μια ακόμη φορά ότι ο Οικουμενισμός, τώρα πια απροκάλυπτα, προχωρεί ακάθεκτος στην υλοποίηση των στόχων του και ότι σ’ όλη δε αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει το Βατικανό.

 

Εκείνο που μας προβληματίζει, είναι ο κίνδυνος να συρθούμε στο «Κοινό Ποτήριο» με τους Παπικούς και Προτεστάντες, προφανώς στα πλαίσια του παναιρετικού Π.Σ.Ε., στο οποίο θα έχει ηγετικό ρόλο το Βατικανό, επειδή διεκδικεί την ηγεσία της εφιαλτικής πανθρησκείας. Η «μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού είναι σαφώς ο προπομπός της «διακοινωνίας» με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησιαστικές Ηγεσίες θα δεχθούν αφόρητες πιέσεις από διεθνή σκοτεινά κέντρα και πολιτικούς παράγοντες προκειμένου να υποκύψουν και τελικά να δεχθούν το «κοινό ποτήριο» με τους Ετεροδόξους και αιρετικούς.

 

Οι φόβοι μας εντείνονται από το γεγονός, ότι σήμερα, διαβρωμένοι από την οικουμενιστική λαίλαπα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς πνευματικά αντισώματα, ούτε τις πνευματικές εκείνες προϋποθέσεις, που απαιτούνται ώστε να μιμηθούμε τους αγίους Πατέρες μας και να αντισταθούμε με γενναιότητα και χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στην κυοφορούμενη προδοσία της Πίστεως. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση και ομολογιακός συναγερμός και βέβαια θυσιαστικό φρόνημα και καθαρός από σαρκικά πάθη βίος.