Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ (ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ)

 ΑΠΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», ΤΕΥΧΟΣ 208

  Ὀκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013

 

ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ:

«Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ»

 

 ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ

 

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

 

 Τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ

 

Τό 1924 ἡ κακῆ τῆ μνήμη Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κων/λεως, ὑποχειρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἀποδέχεται καί ἐπιβάλλει τήν καταδεδικασμένην ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας (Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593, ἐπί τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ), Παπικήν-Νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν, κατ' ἀπόλυτον ἐφαρμογήν τῶν προαποφασισμένων ὑπό ἄλλης Παναιρετικῆς Συνόδου τοῦ 1920, ἐπίσης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διά τῆς γνωστῆς ὡς «Πατριαρχικῆς ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920»! Ἄς σημειωθῆ ὅτι προκειμένου νά ἐκδοθῆ ἡ Παναιρετική αὕτη Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, εἶχον συγκεντρωθεῖ εἰς τήν Κων/πολιν πλεῖστοι ὅσοι Προτεστάνται καί Παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβον ἕκαστος νά συντάξη τό σχέδιον αὐτῆς τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου.

 

Ὅταν παρουσιάσθησαν ὑφ' ὅλων τά σχετικά σχέδια, ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μόνον τό ὑπό ὀρθοδόξου συνταχθέν προεβλήθη μετ' ἐνθουσιασμοῦ καί χειροκροτημάτων, διότι αὐτό τό σχέδιον τοῦ Ἐπισκόπου κλίματος τῆς Κων/λεως, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ ἐκήρυσσεν τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖον περιέλαβεν ἀμέσως ἡ Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920! Ἡ ἐν λόγω Ἐγκύκλιος, — α) ἀπευθύνεται ἀδιακρίτως «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», δηλαδή τόσον τήν ὀρθόδοξον ὅσον καί ὅλας τάς αἱρετικάς ψευδοεκλησίας, τάς χαρακτηρίζει ὡς «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! — β) Κηρύσσει ὅτι «ἡ ἕνωσις ὅλων αὐτῶν δέν ἐμποδίζεται ἀπό τάς διαφόρους αἱρέσεις των»! — γ) Ὅλας αὐτάς τάς αἱρέσεις τάς ἀποκαλεῖ «ἀδελφάς καί σεβαστάς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»! — δ) «Ἐπιβάλλεται νά μήν βλέπουν οἱ Ὀρθόδοξοι τούς διαφόρους αἱρετικούς μέ δυσπιστίαν, ἀλλά νά κυριαρχήση ἡ ἀγάπη πρός τόν σκοπόν αὐτόν»! — ε) Ἡ ἕνωσις, ὡς «παγχριστιανική ἕνωσις» θά ἀρχίση, 1) «διά τοῦ συνεορτασμοῦ ὑφ' ὅλων, τῶν μεγάλων ἑορτῶν», 2) «διά τῆς ἀνταλλαγῆς ἀδελφικῶν γραμμάτων», 3) «διά τῆς ἐπικοινωνίας τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν ἁπανταχοῦ Πανεπιστημίων», ὅπως καί διά «τῆς ἀποστολῆς ἑκατέρωθεν σπουδαστῶν», δηλαδή Ὀρθόδοξοι θά φοιτοῦν εἰς τά Πανεπιστήμια τῶν αἱρετικῶν ὅπως καί αἱρετικοί εἰς τά Πανεπιστήμια τῶν Ὀρθοδόξων! 4) «Θά συγκαλοῦνται μικτά Συνέδρια, δέν θά ἐξετάζωνται θέματα Δογματικά, θά παρέχωνται Ναοί καί Νεκροταφεῖα ἀμοιβαίως, θά γίνωνται μικτοί γάμοι», κ.λπ.(*).

 

Πρῶτον καί βασικόν γνώρισμα αὐτοῦ τοῦ ἀπροκαλύπτως ἐκκινήσαντος τό 1920 κινήματος τοῦ Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ἦτο καί παραμένει τό γεγονός ὅτι ἀρνεῖται τήν Ἐκκλησιολογίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δηλαδή τό «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν»(!), θρασύτατα δέ διακηρύσσει ὅτι «μετά τά σχίσματα δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ Μία Ἐκκλησία καί καλεῖ εἰς ἕνωσιν ὅλας τάς σχισματικάς καί αἱρετικάς ψευδοεκκλησίας εἰς ἕνωσιν διά νά «ἐπανασυστήση»(!), ὁ ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός, τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ»!!

 

 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΟΥ 1923

 

Μετά τήν ἐν λόγω Ἐγκύκλιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως, ἠκολούθησεν τό κατά Μάϊον, Ἰούνιον τοῦ 1923 «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως»! Τοῦτο μόνον ὀρθόδοξον δέν ἦτο, διότι καί κατά τήν σύνθεσιν καί κατά τάς ἐργασίας καί ἀποφάσεις του, ἦτο καί παρέμεινεν ἕν Μασωνικόν, Προτεσταντικόν καί Οἰκουμενιστικόν Συνέδριον, τό ὁποῖον ἐμεθόδευσεν καί ἔθεσεν εἰς ἐφαρμογήν τόν πρῶτον στόχον τῆς «Ἐγκυκλίου» τοῦ 1920, ἤτοι τήν ἐπιβολήν τῆς ἀπαρχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τῆς ἀρνήσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως! Ἀπεφάσισεν ἀμέσως νά ἀρχίση ἡ Παναιρετική Ἕνωσις εἰς τόν Οἰκουμενισμόν μέ ἀπ' ἀρχήν τήν ἐπιβολήν τοῦ Νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄! Σημειωθήτω ὅτι εἰς τόν θρόνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εὑρίσκεται ὁ ἀρχιμασῶνος καί ἀρχιοικουμενιστής Μελέτιος Μεταξάκης!.. (βλέπε πλείονα περί τοῦ Συνεδρίου τούτου αὐτόθι σελ. 60—68).

 

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ

 

Κατόπιν καί αὐτοῦ τοῦ Συνεδρίου καί πρίν παρέλθη ἔτος, τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κων/λεως σύρεται ὡς ἄβουλον σύνολον ὑπό τοῦ πανισχύρου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καί κατ' ἐντολήν του ἐπιβάλλει τόν καταδεδικασμένον Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν!

 

Διά νά ἔχη πλήρη ἐφαρμογήν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου καί μήν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί Λαοῦ, πρωτίστως ἐπροπαγανδίσθη ὅτι ἡ Καινοτομία δέν προσκρούει οὐδαμῶς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐνῶ ἐρρίφθη καί ἄφθονον χρῆμα, ἐξηγοράσθησαν συνειδήσεις, ἐσημειώθησαν πιέσεις πρός τήν τότε Κυβέρνησιν διά νά ἐνισχύση τήν ἐπιβολήν τῆς καινοτομίας καί τέλος μονίμως ἀνελήφθη ἡ μεγίστη συστηματική προπαγάνδα πρός παραπλάνησιν ἤ καί συκοφαντία κατά τῶν ἀντιδρώντων. Κατ' αὐτήν δῆθεν τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἔχανεν κάποια λεπτά-δευτερόλεπτα κατ' ἔτος, διά τοῦτο ἔπρεπε νά ἀντικατασταθῆ ἐπειγόντως μέ τελειώτερον, ἰδιαιτέρως διά λόγους «Οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐμπορικούς καί πολλούς ἄλλους»!

 

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ, Ο ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Παρ' ὅλα ταῦτα, ὁ πιστός ὀρθόδοξος λαός, ὡς τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος ἀντέδρασε δυναμικῶς κατά τῶν Ἀντιχρίστων σχεδίων καί ἐνεργειῶν καί ἀπέρριψεν τήν Παπικήν Νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν, ἐνῶ ἐστερρεώνετο εἰς τήν ἑορτολογικήν Παράδοσιν καί τάς Καταδικαστικάς κατά τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προμνημονευθείσας πανορθοδόξους ἀποφάσεις, αὐθημερόν δέ διεκηρύχθη καί ἔκτοτε διαχρονικῶς διακηρύσσεται ὅτι «Μᾶς ΕΦΡΑΓΚΕΨΑΝ»! Ὡστόσον τό γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὡς θύματα ἀπάτης καί πρό πάντων βίας, ὑπέκυψαν εἰς τόν πειρασμόν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου, καί ἑπομένως συνέχισαν νά κατέχουν καί ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς, εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα οἱ παραμείναντες ὀρθόδοξοι νά στερηθοῦν ἐν πολλοῖς Ἱερῶν Ναῶν καί ὡς ἐκ τούτου νά δυσκολεύωνται εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν πνευματικῶν καί τῶν λατρευτικῶν καθηκόντων των! Παρά ταῦτα ἡ Πίστις καί Ὁμολογία των τούς διεφύλαξεν καί τούς ἐστερέωσεν, ὥστε ἀντιμετώπισαν καί τούς σκληρούς διωγμούς, κατά τό «διωκόμενοι, θλιβόμενοι, φυλακιζόμενοι» καί τό κυριώτερον στερούμενοι καί Ἐπισκόπων!

 

Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

 

Ὁ πανάγαθος ὅμως Θεός «ἤκουσεν τάς φωνάς τῶν πενήτων» ἀγωνιστῶν καί τό 1935, 11 ἔτη μετά τό σχῖσμα, ηὐδόκησεν ὅπως ἡ χειμαζομένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποκτήση ἐπισκόπους! Ὡς γνωστόν τρεῖς ἀρχιερεῖς, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἐπέστρεψαν ἐκ τῆς καινοτομίας τοῦ Παπικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οὗτοι ἐπιστρέφοντες, ἐνώπιον τοῦ πιστοῦ Κλήρου καί Λαοῦ, ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ τήν ἐπιβληθεῖσαν Παπικήν ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, ἀποστείλαντες τήν ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΝ των πρός τούς ἁρμοδίους, ἤτοι, τόν ὑπεύθυνον τῆς Καινοτομίας Ἀρχιεπίσκοπον, ὑπουργεῖον Παιδείας, ἐφημερίδας κ.λπ.

 

Ἀμέσως μέ τήν ἀποκήρυξιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, οἱ προαναφερθέντες τρεῖς ἀρχιερεῖς προέβησαν καί εἰς χειροτονίας νέων ἀρχιερέων! Τό γεγονός τοῦτο παρέμεινεν ἡ μεγαλυτέρα καί ἡ πλέον σημαντική ὁμολογία των. Ἡ σθεναρά αὕτη πρᾶξις ἐκείνων τῶν ἀρχιερέων ἐγένετο αἰτία καί ἀφορμή, ὥστε ὁ Νεοημερολογιτισμός νά ἐγείρη τόν πιό σκληρόν διωγμόν ἐναντίον των. Τοῦτο κατανοεῖται λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν ὅτι, ἐνῶ ἅπαντες ἀνέμενον τόν ἀφανισμόν καί τήν διάλυσιν τῶν Ὀρθοδόξων, λόγω ἐλλείψεως ἀρχιερέων, οὗτοι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΝΕΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, πληρώσαντες τό οὐσιαστικόν αὐτό κενόν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν χλευαστικῶς ἀπεκάλουν «σχισματικούς Παλαιοημερολογίτας»!!! Φοβερόν καί τοῦτο, δεδομένου ὅτι τό 1924 δέν προέκυψαν οἱ οὕτω ἀποκληθέντες «Παλαιοημερολογῖται», ἀλλά ἀπολύτως οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ καί δι' αὐτῶν ὁ Νεοημερολογιτισμός καί δή ὡς ἀπολύτως Οἰκουμενισμός!!!

 

Δυστυχῶς ὅμως, μέ τούς σκληρούς διωγμούς καί καταδιώξεις ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἀρχιερέων, οἱ πλείονες ἐξ αὐτῶν ὀλιγοπιστήσαντες ὑπέκυψαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τόν Παπικόν-Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, ὁ δέ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, δέν ἐπέστρεψεν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὅπως οἱ ἄλλοι, ἀλλά παρέμεινεν ὡς «παλαιοημερολογίτης», μέ σκοπόν νά πολεμήση ἐκ τῶν «ἔσω» τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εὐθύς δέ ἀμέσως διετύπωσεν τήν θεωρίαν του περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνέργεια σχίσματος κατά τό 1924»! Ἰδιαιτέρως ὡς ἀπεσταλμένος πλέον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀνέλαβεν ὅπως μέ κάθε τρόπον διακόψη-ἀκυρώση καί ἐξαλείψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν διά τῶν ὑπ' αὐτῶν τελεσθεισῶν χειροτονιῶν κατά τό 1935, ἐχαρίσατο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Πρός μεγίστην ὅμως ἀπογοήτευσιν τόσον τοῦ ἰδίου, ὅσον καί ὅλων τῶν κέντρων τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, εἷς ἐκ τῶν ἑπτά χειροτονηθέντων κατά τό 1935 ἐπισκόπων, ἤτοι, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὄχι μόνον δέν ὑπέκυψεν εἰς τούς διωγμούς, ἀλλά παραμείνας σταθερός ἕως τέλους τῆς ζωῆς του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, τό 1948, ὅταν οἱ συσπειρωμένοι διώκται τῆς ὀρθοδοξίας, ἐπερίμεναν τόν θάνατόν του (ὑπέργηρος γάρ) καί ὡς ἐκ τούτου τήν διακοπήν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί εὐρύτερον τῆς Ὀρθοδοξίας, λόγω ἐλλείψεως ἀρχιερέων, οὗτος πιστός εἰς τό καθῆκον του, προέβη μόνος εἰς χειροτονίας νέων ἀρχιερέων! Ἡ πρᾶξις αὐτή ἐτάραξεν ἐκ νέου ὅλους τούς Ἡρώδεις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Φλωρινικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά κινηθῆ νέος σκληρότερος διωγμός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Οὕτω πρωτίστως ἠγέρθησαν ἀδίστακτοι ἱερόσυλοι συκοφάνται κατά τῶν συγκεκριμένων ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, τόσον ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν ὅσον καί ὑπό τῶν Φλωρινικῶν μέ κεντρικόν πρόσωπον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον.

 

Οὗτοι πάντες ἀπό κοινοῦ διεκήρυσσον ὅλως ψευδῶς καί ὅλως ἱεροσύλως, ὅτι δῆθεν αἱ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου τελεσθεῖσαι χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι «ἄκυροι» κ.λπ. συναφῆ τῆς ἀνοίας ρητά! Αἱ χειροτονίαι αὗται ἔγιναν μέν ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, ἀλλά κατά πάντα ὀρθοδόξου καί κατ' ἀπόλυτον ἐκκλησιαστικήν ἀνάγκην καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ἐν Ἑλλάδι. Ἄλλωστε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπαντῶσα εἰς τούς ἱεροσύλους συκοφάντας, δέν παρέλειψε νά δηλώση ὅτι ἁρμοδία νά κρίνη καί ἀποφανθῆ περί τῶν συγκεκριμένων χειροτονιῶν εἶναι μία Κανονική καί Ὀρθόδοξος Ἱερά Σύνοδος ὅταν αὕτη ἤθελεν προκύψει!

 

Ὡστόσον ὁ νέος αὐτός διωγμός καί αἱ συκοφαντίαι, σκοπόν εἶχον, ὥστε οἱ νέοι ἐπίσκοποι, ἤ νά ὑποκύψουν καί νά ὑπαχθοῦν διοικητικῶς (καί ὄχι μόνον), εἰς τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, ἤ εἰς τήν Φλωρινικήν σχισματικήν παρασυναγωγήν ἤ ἐν πάση περιπτώσει νά εὑρεθῆ τρόπος νά μολυνθοῦν καί νά προσβληθοῦν αἱ χειροτονίαι αὗται, διά μίας ἔστω χειροθεσίας ὅπως γίνεται εἰς τούς ἐπιστρέφοντας σχισματικούς!!! Τρομακτικά Σατανικόν ἐπινόημα, διότι ἐάν τοῦτο ἤθελεν ποτέ πραγματοποιηθεῖ δέν θά διέκοπτεν μόνον τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ὅλας ὅσας ἠκολούθησαν, ἀλλά προηγουμένως ἤ καί ἐν ταὐτῶ θά ἐμόλυνε, θά προσέβαλλεν καί θά συνέτριβεν καί τήν ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιολογίαν-Ὁμολογίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Διά τῆς ἀποδοχῆς μιᾶς τοιαύτης ἀνοήτου καί ἱεροσύλου πράξεως, (χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν, κατά τόν Η΄ κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), πρωτίστως θά ἐγίνετο παραδεκτόν ὅτι οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀπό τό 1924 καί ἰδιαιτέρως ἀπό τό 1937 (ὅτε ἀπεκήρυξαν τόν Φλωρινισμόν), κατέστησαν «σχισματικοί»! Δηλαδή θά ἐνέπτυον τόσον ἐπί τῆς ἀπό τό 1924 Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ὅσον καί ἐπί τῶν χειροτονιῶν των! Οὕτω θά καθίσταντο ἀσεβεῖς καί ἱερόσυλοι καί θά ἐξισοῦντο πρός τάς σχισματοαιρέσεις τόσον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὅσον καί τοῦ Φλωρινισμοῦ!!!

 

ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΣΧΕΔΙΟΝ

 

Οὕτω σκεπτόμενοι οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκίνησαν τούς μηχανισμούς των πρός αὐτόν τόν σκοπόν, διό ἀμέσως μετά τό 1948 καί κυρίως μετά τό 1960 ἐπιστρατεύουν ἐγκαθέτους, οἱ ὁποῖοι προσποιούμενοι δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους, δολιώτατα παρεισδύουν εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, π.χ. ὁ Ἀρχιμ. Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος κ.ἄ. Οὗτοι ἀμέσως μετά τήν δῆθεν ἔνταξίν των εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, (κατά τήν περίοδον μετά τό 1969-1970), «ἀνεκάλυψαν» ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν ὑπάρχει σύνοδος Ἀρχιερέων Παλαιοημερολογιτῶν ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τούς ὁποίους διεφήμιζον, ὅτι εἶναι μεγάλοι ἀγωνισταί, ἀσκηταί κ.λπ. καί πρέπει νά τούς ἐπισκεφθῶμεν διά νά τούς ὑποδείξωμεν τήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι εἰς αὐτό τό ζήτημα χωλαίνουν. Μέ αὐτά καί ἕτερα ἔπεισαν τούς Ἀρχιερεῖς μας νά ὁρίσουν ἐξαρχίαν ἐκ δύο ἐπισκόπων, ἡ ὁποία ἐντός ἔτους περίπου ἀποστέλλεται εἰς Ἀμερικήν διά νά διαπιστώση ὅσα ἠκούαμεν. Κατά τάς διαβεβαιώσεις τῆς ἐξαρχίας μας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων, ἀκούσασα τήν ὁμολογίαν καί Ἔκθεσιν τῆς Πίστεώς μας, μέ ἐνθουσιασμόν ὁμοφώνως τήν ἀπεδέχθη καί ἀπεφάσισεν νά τηρῆ εἰς τό ἑξῆς τήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδοξίας! Κατόπιν τούτου ἐκηρύχθη καί ἡ ἕνωσις, ἡ ὁποία ὡστόσον καί ὅπως εἶχεν γράψει ἡ ἐλαχιστότης μου ἔγινε βεβιασμένα. ἐν συνεχεία δέ εἰς αὐτήν τήν ὀρθόδοξον πλέον Ρωσικήν Σύνοδον, ἐτέθη τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948, ὑπό μόνου τοῦ τότε Βρεσθένης Ματθαίου, καθώς καί τάς ἀκολουθησάσας αὐτήν, τάς ὁποίας οἱ Φλωριναῖοι ἀπέρριπτον «ὡς ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως γενομένας».

 

Μετά τήν ἐξέτασιν τοῦ θέματος τούτου ἡ Σύνοδος ἀνεγνώρισεν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἑτέρας διαδικασίας τάς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χεροτονίας τοῦ 1948. Ἡ ἀπόφασις ὅμως αὕτη δυσηρέστησεν τούς Φλωριναίους, διότι κατά τά προσυμφωνηθέντα ἐπερίμεναν ἡ Ρωσική Σύνοδος νά ἀναχειροτονήση ἤ ἔστω νά χειροθετήση ὡς σχισματικούς τούς ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948, χειροτονηθέντας Ἐπισκόπους. Δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον οἱ Φλωρινικοί διέκοψαν τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν των μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι οἱ Φλωρινικοί ἐγνώριζον ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν θά ἐξετέλει τήν ἱερόσυλον πρᾶξιν, τήν ὁποίαν ἐζήτουν, δηλαδή «χειροθεσίαν» ἤ καί… ἀναχειροτονίαν(!!!), διό τούς ἐπρότεινον καί τήν «λύσιν» νά παραπέμψουν τούς ἐπισκόπους μας νά τούς τακτοποιήση ἡ «σύνοδος» τοῦ Αὐξεντίου!!!

 

Τοῦτο κατανοεῖται πλήρως, ἄν ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν τά κάτωθι:

 

1) Οἱ Φλωρινικοί ἤδη ἀρκετά ἔτη πρό τοῦ 1971 ἠσχολήθησαν δολιώτατα νά ἐκτελέσουν τήν ἀπό τό 1950 περί χειροθεσίας παρακαταθήκην τοῦ πρ. Φλωρίνης.

 

2) Ἐπί τῶ σκοπῶ αὐτῶ ἐπεσκέφθησαν τούς ἐν Ἀμερικῆ Ρώσους ἐπισκόπους ἐπανειλημμένως καί τούς προετοίμαζον διά τήν σατανικήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν μέ ἐπιφύλαξιν ἔβλεπον οἱ Ρῶσοι ἐπίσκοποι.

 

3) Οἱ Φλωρινικοί ἤδη πρό τοῦ 1971 εἶχον ἑτοιμάσει καί σχέδιον γραπτόν, τό ὁποῖον θά ἐχρησιμοποιεῖτο ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου διά νά συντάξη τήν ἰδικήν της σχετικήν ἀπόφασιν.

 

4) Εὑρισκόμενοι ἤδη ἐν Ἀμερικῆ οἱ Φλωρινικοί, τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, καί ἀφοῦ ἐμελέτησαν τό σχέδιον τῆς ἀποφάσεως καί μέ παράγοντας Φλωρινικῶν τῆς Ἀμερικῆς, ἀπό κοινοῦ ἀπεφάσισαν νά ἐμφανισθῆ αὐτό τό σχέδιον ὡς ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ὅταν ὅμως αὐτό τό κείμενον περιῆλθεν εἰς τάς χεῖρας τῶν δύο ἐπισκόπων μας εἰς τήν Ἀμερικήν δέν τό ἐδέχθησαν καί τεθείσης τῆς ἀρνήσεώς των ὑπ' ὄψιν τοῦ Προέδρου τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἐκεῖνος ἔδωκεν ἐντολήν νά ἀναγνωσθῆ μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή!

 

Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἄσχετος πρός τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπεφασίσθη ἀποκλειστικῶς ἵνα ἀρθῆ πᾶσα ἀδικαιολόγητος πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ὥστε νά ἐπιτευχθῆ καί ἐν Ἑλλάδι ἡ Ἕνωσις τῶν Φλωρινικῶν ἐν μία Πίστει καί Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία, ἐν τῶ σώματι τῆς ἀπό τό 1924 Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 

Αὐτό ἔγινε εἰς τήν Ἀμερικήν ἐπί τῶν δύο ἐπισκόπων μας, αὐτό Ἄκρως Οἰκονομικῶς καί ὑπό προϋποθέσεις ἐγένετο καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί οὕτω τό ἀπό τό 1950 ἄκρως ἱερόσυλον καί σατανικόν σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν ΑΠΕΤΥΧΕΝ πλήρως! Βεβαίως οἱ Φλωριναῖοι δέν ἤθελον εὐχήν, οὔτε τοιαύτην ἕνωσιν, ἀλλ' ὅπως εἶχον σχεδιάσει, ἐζήτουν τήν μόλυνσιν-προσβολήν τῶν χειροτονιῶν τοῦ Ματθαίου, διά τοῦτο τήν ἁπλῆν ἐκείνην εὐχήν, ἡ ὁποία ἀνεγνώσθη εἰς τούς ἀρχιερεῖς μας, ὅλως ὑστεροβούλως τήν «ἐβάπτισαν» χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν(!), γεγονός τό ὁποῖον ἐπέβαλον νά υἱοθετήσουν καί ἡμέτεροι ἐπίορκοι.

 

Ὡστόσον ἡ ἐξαρχία μας ὅταν ἐπέστρεψεν ἐξ Ἀμερικῆς, ἐπανειλημένως καί πεπαρρησιασμένως μᾶς διεβεβαίωνεν, καί ἐπί ἕξι ἔτη ἐκήρυττεν ἐπίσης πεπαρρησιασμένως, ὅτι ἡ ἀναγνωσθεῖσα εὐχή ἀπό τούς Ρώσους ἐπισκόπους εἰς τούς ἀρχιερεῖς μας εἶχεν θέσιν μίας ἁπλῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά φραγοῦν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν Φλωρινικῶν περί δῆθεν ἀκύρων τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, καί πρό πάντων διά νά ἐπέλθη ἕνωσις καί ἐν Ἑλλάδι. Τά ἴδια μέ τήν ἐξαρχίαν ἐβεβαίωνεν, προφορικῶς καί γραπτῶς, καί ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων, ὁ Φιλάρετος.

 

ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ ΕΝΩ ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ

ΚΑΙ ΤΙΝΕΣ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΑΣ!

 

Ἐπί ἕξι συναπτά ἔτη «ἠγωνίζοντο» οἱ διαβολεῖς νά μεταλλάξουν τήν ἁπλῆν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί δέν ἠδυνήθησαν. Ἐπίεσαν τότε τόν περικυκλούμενον ἀπό τούς ἐγκαθέτους Κορινθίας Κάλλιστον, διό νά εἴπη τά ἀντίθετα πρός ὅλα ὅσα ἐδήλωνεν ἐπί ἕξι ἔτη! Οὗτος ὑπαναχωρήσας διά πρώτην φοράν τό 1975, ἐδήλωσεν ὅτι «τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 εἰς τήν ἀμερικήν, ἔλαβεν ὡς σχισματικός κανονικήν χειροθεσίαν», πρᾶγμα ἀλλόκοτον καί ἀντίχριστον. Διά τόν λόγον αὐτόν, τῆς πλήρους παραφροσύνης, ἡ Ἱερά Σύνοδος Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως προέβη εἰς καθαίρεσίν του. Ἐν συνεχεία δέ οἱ διαβολεῖς ὡδήγησαν τόν Κάλλιστον εἰς τούς ὁμοίους των Φλωριναίους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐδέχθησαν μετά χαρᾶς μέν, ἀλλ' ὡς πρώην σχισματικόν καί ἤδη ὡς χειροθετημένον!!! Ἀργότερον ἐδιώχθη ἀπό ἐκεῖ καί ἔκαμε ἰδικήν του παράταξιν καί ἀπ' ἐκεῖ ἐδιώχθη καί ἐγκατελείφθη ἀπό ὅλους.

 

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ(*)

 

«Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε ὡμολόγησεν τήν ἐγκυρότητα τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί οὐδέποτε ἠμφισβήτησε τήν Ἀποστολικήν της Διαδοχήν.

 

Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι κατόπιν προσκλήσεως τῆς ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον ὑπερορίου Ρωσικῆς Συνόδου, ἐξαρχία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτελουμένη ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν Κορινθίας κ. Καλλίστου καί Κιτίου κ. Ἐπιφανίου καί τοῦ Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, μετέβη εἰς Ἀμερικήν καί συνηντήθη μετά τῆς ἐν διασπορᾶ ὑπό τόν Φιλάρετον Ρωσικῆς Συνόδου. Ἀντιγράφομεν ἐπακριβῶς ἐκ τοῦ Κ.Γ.Ο. Νοεμβρίου 1971 σελ. 3:

 

«Τήν 1ην τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου (κατά τό πάτριον ἑορτολόγιον) 1971 ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Μητροπολίτου Κορινθίας Καλλίστου ὡς Προέδρου, τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, καί τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου (καί π. Καλλιοπίου) ὡς μελῶν, μετέβη εἰς Ἡνωμένας Πολιτείας Ἀμερικῆς, κατόπιν προσκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς διασπορᾶς ἐν Ἀμερικῆ, καί συνωμίλησεν μετά τοῦ Προέδρου καί τῶν μελῶν τῆς ἀνωτέρω Ἱερᾶς Συνόδου ἐφ' ὅλων τῶν ζητημάτων, τῶν ἀφορώντων τόν ἱερόν ἡμῶν ὑπέρ τῆς ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα.

 

Τήν 15ην τοῦ ἰδίου μηνός Σεπτεμβρίου, κατά τό πάτριον ἑορτολόγιον, ἐκλήθημεν ὑπό τῆς ἐν λόγω Ἱερᾶς Συνόδου καί παρέστημεν εἰς τήν συνεδρίαν Αὐτῆς, καθ' ἥν ἀνεγνώσθη ἐν Ἀγγλικῆ μεταφράσει ἡ δημοσιευθεῖσα τόν παρελθόντα Ὀκτώβριον 1971 ἐν τῶ περιοδικῶ ἡμῶν, «Κῆρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων», Ἔκθεσις, ἥτις ἐνεποίησε βαθεῖαν καί ἰσχυράν αἴσθησιν καί ἐντύπωσιν εἰς τήν ἱεράν ταύτην Σύνοδον, καί ἐγένετο ὑπ' αὐτῆς ὁμοφώνως ἀποδεκτή. Προχωροῦντες μετά ταῦτα εἰς τά ἐπί μέρους ζητήματα ἠτησάμεθα ἀπό τήν Σεβαστήν ταύτην Ἱεράν Σύνοδον νά διευκρινίση ἀπολύτως, σαφῶς καί κατηγορηματικῶς, τήν θέσιν Αὐτῆς ἔναντι τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας.

 

Ὄντως, εὐθύς ἀμέσως, σύνολος ἡ Ἱερά Σύνοδος, καί ἐν μιᾶ φωνῆ, διεβεβαίωσεν ἡμᾶς ὅτι οὐδεμίαν ἀπολύτως συνάφειαν, συνεργασίαν, σχέσιν, ἤ ἐπαφήν, διατηρεῖ μετά τῆς Σχισματικῆς ἐκκλησίας, τήν δέ ἑπομένην 16/29 Σεπτεμβρίου 1971 ἐπέδωκεν ἡμῖν τήν ἑξῆς ἐπίσημον γραπτήν ἀπάντησιν». (Κ.Γ.Ο. Νοέμβριος 1971, σελ. 3 κ.ἑ.).

 

Σαφῶς, λοιπόν, ἡ ἐξαρχία εἶχεν ὡς ἀντικείμενον τήν ἐν τῆ πίστει ἑνότητα μετά τῆς ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, καί ταύτης ἐπιτυγχανομένης νά ἐπιδιωχθῆ ἡ ἑνότης καί ἐν Ἑλλάδι τῆς παρατάξεως τοῦ κ. Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἦτο εἰς πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου.

 

Ἡ ἐξαρχία ἡμῶν, ἀφοῦ ἐνώπιον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐξέθεσεν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀφοῦ ἐγένετο ὑπό τῶν Ρώσων ἐπισκόπων δεκτή ἡ Ὁμολογία αὕτη, κατόπιν ἦλθεν εἰς πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, καί τότε (ἡ ἐξαρχία ἡμῶν) ἐζήτησεν νά ἀποφανθῆ ἡ Σύνοδος ἐκείνη καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας, ἵνα οὕτω δοθῆ ἀπάντησις εἰς τήν βλάσφημον θεωρίαν τῆς Φλωρινικῆς-Ἀκακιακῆς Παρατάξεως καί τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατά τήν ὁποίαν οἱ ὑφ' ἑνός χειροτονηθέντες «δέν εἶναι ἀρχιερεῖς».

 

Ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων, παρά τάς πιέσεις καί τάς φαύλας παρασκηνιακάς ἐνεργείας τρίτων, δέν ὑπέκυψεν ἀλλ' ἀπεφάνθη ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος δέν ἠμάρτησεν τό 1948 χειροτονήσας μόνος του, χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔχουσα ὅμως ὑπ' ὄψιν τάς κακοτροπίας τῶν περί τόν κ. Αὐξέντιον Φλωρινικῶν καί ἵνα μή ἐμποδισθῆ ἡ ἕνωσις, προέβη καί εἰς «χειροθεσίαν», δι' ἧς ὅμως οὐδόλως ἐθίγετο τό μυστήριον, ἀλλ' ἁπλῶς ἦρεν τήν τυπικήν παράβασιν, ἵνα μή τοῦ λοιποῦ εὑρεθῆ τις ἐκ τῶν Αὐξεντιανῶν νά προβάλη ἀντίρρησιν διά τήν ἕνωσιν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν (Φλωρινικῶν) μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προφασιζόμενος τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948.

 

Εἰς τήν σχετικήν ἀπόφασίν της(*) ἡ Ρωσική Σύνοδος λέγει: «Εἶναι φανερόν, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖται οἱ ἡγούμενοι ὑπό τῆς ἱεραρχίας, ἥτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν, οὐδόλως δύνανται νά συγκριθοῦν μετά τῶν σχισματικῶν Δονατιστῶν καί Νοβατιανῶν, δέν ἡμάρτησαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας δογματικῶς, ἀλλ' ἐν τῶ ζήλω των, ὅπως διαφυλάξουν αὐτήν παρεβίασαν(**) τήν ἱεραρχικήν τάξιν, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν ἐπίσκοπον μόνος».

 

Ὡσαύτως, ἡ ἰδία Σύνοδος ἐδήλωσεν κατ' ἐπανάληψιν, ὅτι ἡ Πρᾶξις ἐκείνη τῆς χειροθεσίας «ἐγένετο ὅλως τυπικῶς εὐλογίας χάριν, καί ἄνευ ὑπάρξεως οὐσιαστικοῦ τινος λόγου ἤ ἀνάγκης»(49).

 

Ἐπίσης κατά τάς ἐπανειλημμένας ρητάς δηλώσεις τῆς ἐν λόγω Συνόδου καί τοῦ προκαθημένου αὐτῆς, ἡ χειροθεσία ἐκείνη ἐπεῖχε θέσιν «συγχωρητικῆς εὐχῆς»(50), καί ἐγένετο «εὐλογίας χάριν»(51).

 

Ἐξ ἀφορμῆς λοιπόν τῆς τοιαύτης «χειροθεσίας» τοῦ 1971, οἱ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς καί ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἐχάλκευσαν τάς κατηγορίας:

 

α) Ὅτι ἡ ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἐξετέθη ἐκ τῆς κοινωνίας της μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐν ἀντιθέσει πρός τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνεγνώριζε τάς Νεοημερολογιτικάς Ἐκκλησίας καί εἶχεν πνευματικήν κοινωνίαν μετ' αὐτῶν, καί

 

β) Δεχθεῖσα ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν «χειροθεσίαν» ὡμολόγησε ὅτι δέν εἶχεν πλήρη τήν χειροτονίαν.

 

Ἤδη ἀπό τό 1974 ἐδόθησαν ἐπίσημοι ἀπαντήσεις καί αἱ χαλκευθεῖσαι κατηγορίαι ἀπεκαλύφθησαν, εἰς τούς ἀγνοοῦντας, ὡς ὅλως ἀνυπόστατοι. Ἤδη ἀπό τό 1974 δηλοῦται ἐπισήμως ὅτι ἡ πνευματική κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐγένετο:

 

α) «Ἀφοῦ ἀνεγνώσθη εἰς ἐπήκοον τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων ἐπισκόπων ἡ «Ἔκθεσις Πίστεως» τῆς ἡμετέρας ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μόνον, ἀφοῦ ὁμοθυμαδόν καί διά βοῆς ὡμολόγησαν καί ἠσπάσθησαν οἱ Ρῶσοι τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί β) ἀφοῦ ὑπεσχέθησαν ὅτι θά ἀποστείλουν καί γραπτήν τοιαύτην καί ἀφοῦ οὕτω ἡνώθησαν μεθ' ἡμῶν, «ἐν τῶ αὐτῶ νοΐ καί τῆ αὐτῆ γνώμη» καί ἐκέρδισεν αὐτούς ὁ Χριστός, δηλαδή ἀφοῦ ἐκερδήθη τό μεῖζον ἤτοι ἡ ὀρθόδοξος ὁμολογία, ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ θεῖοι καί ἱεροί Κανόνες καί μαζί μέ αὐτήν καί ἡ ἀναγνώρισις τοῦ ὀρθοδόξου καί ἐγκύρου τῆς ἀρχιερωσύνης τῶν ἡμετέρων ἀρχιερέων, θά ἦτο τάχα, σπουδαῖον ἐάν οἱ ἡμέτεροι ἀρχιερεῖς ἐδείκνυον τήν ὀφειλομένην χριστιανικήν καί φιλάδελφον ταπείνωσιν καί ἀπεδέχοντο τήν ὅλως Τυπικήν καί οὐχί οὐσιαστικήν πλήρωσιν τῶν ἐξωτερικῶν τύπων τῆς χειροθεσίας(*);

 

Οἱ ἡμέτεροι ἀρχιερεῖς εἶχον τήν ἀρχιερωσύνην πλήρη καί τελείαν ἀπ' αὐτῆς τῆς στιγμῆς τῆς χειροτονίας των καί δέν ἔλειπεν ἀπ' αὐτῆς τίποτα, χαρισματικῶς καί δογματικῶς, δηλαδή ἐκέκτηντο ἅπαν τό πλήρωμα τῆς ἀρχιερωσύνης, εἶχον καί ἔχουν τήν ἀρχιερωσύνην πλήρη καί ἐνεργόν οἱ δέ Ρῶσοι, δέν συνεπλήρωσαν τήν Ἀρχιερωσύνην των, οὔτε προσέθηκαν τίποτε, ἀλλ' ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΑΝ τήν ἤδη ὑπάρχουσαν Ἀρχιερωσύνην καί οὐχί ἀνύπαρκτον τοιαύτην, ἡ δέ γενομένη «χειροθεσία,» οὐδέν ἄλλο ἦτο, εἰ μή, ἡ ἐκτέλεσις ἑνός τύπου ἐξωτερικοῦ καί τοῦτο, οὐχί δι' ἄλλον λόγον, ἀλλά διά νά φραγοῦν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν «ἔκπαλαι εἰς τοῦτο τό κρῖμα προγεγραμμένων» καί ἀεί ἀντιλεγόντων καί ἀνθισταμένων τῆ ἀληθεία Φλωρινοαυξεντιανῶν, διά νά ἀφαιρεθῆ ἀπ' αὐτῶν ἕνα ἐπιχείρημα καί ἵνα ἐνδείξωνται τήν εἰς ἀληθεῖς καί ὄντως Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί Ποιμένας ἁρμόζουσαν ταπείνωσιν, διαλλακτικότητα καί φιλάδελφον πρός ἕνωσιν γνώμην…». (Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου «Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας», Ἀθῆναι 1974, σελ. 24-25).

 

Ἐπίσης εἰς τά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, (18.8.1981), ὑπογραμμίζονται τά κάτωθι ἐξ αἰτίας πάντοτε τῶν τοιούτων ἰσχυρισμῶν:

 

«…ἡ χειροθεσία ἐγένετο δεκτή ὑπό τήν ρητήν διαβεβαίωσιν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν-Ὁμολογίαν Πίστεως καί ὅτι ἡ χειροθεσία ἀποτελεῖ ἁπλῆν εὐλογίαν-συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς μία ἐξωτερική τυπική πρᾶξις, ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς ἑνώσεως καί τῆς εὐοδώσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας…». (Β΄ Πρᾶξις Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεραρχίας, 19.8.1981).

 

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

…ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διέκοψεν τήν κοινωνίαν μετά τῆς ὑπερορίου ἐν Διασπορᾶ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἀκριβῶς ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν ἐτήρησεν τήν Ὁμολογίαν, ἀλλ' ἐσυνέχισεν καί μετά τό 1971, νά κοινωνῆ μετά τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, παρά τήν κατά τό ἔτος ἐκεῖνο, ἐν Συνόδω, ὁμολογίαν της «ὅτι ἀποδέχεται τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

 

Ἡ διακοπή κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐδόλως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τό γεγονός τῆς ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν, παρ' ὅτι τινές ὑπεστήριξαν, ὅτι μέ τήν διακοπήν ἐκπίπτει καί ἡ χειροθεσία καί ἐπανέρχεται τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας.

 

Ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐδόλως καί οὐδέποτε ἔλαβεν ταῦτα ὑπ' ὄψιν, θεωροῦσα τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» ὡς μή οὐσιώδη πρᾶξιν ἤ δεσμευτικήν, ἀλλ' ἀποκλειστικῶς σκοποῦσαν εἰς τήν ἄρσιν παρεξηγημένων ἀπόψεων, αἱ ὁποῖαι «χιλιοειπωθεῖσαι» ἀπό κακοήθεις ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιστεύθησαν ἀπό πολλούς καί προεβάλλοντο ὡς μοναδικόν ἐμπόδιον διά τήν ἕνωσιν.

 

Παραθέτομεν ὁλόκληρον τήν ὑπ' ἀριθμ. 1158/29.2.1976 ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δι' ἧς Αὕτη διέκοψεν τήν πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἀφοῦ κατά τήν διαρρεύσασαν πενταετίαν (1971-1976) ἔγιναν σπουδαῖα διαβήματα καί ἀπεστάλησαν ἐξαρχίαι, ἵνα ὀρθοτομήση ἡ Ρωσική Σύνοδος ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐν Συνόδω εἶχεν δηλώσει τό 1971». (Βλέπε ταύτην εἰς τό βιβλίον ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ… σελ. 147-152).

 

 ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΕΤΕΡΟΙ

ΔΟΛΙΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΟΙ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

 

Ἡμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, ἐδέχθημεν καλῆ τῆ πίστει, ὅσα ὡς ἀνωτέρω παρετέθησαν καί αὐτά δεχόμεθα ἄνευ ἀμφιβολίας τινός. Ὅμως οἱ διαβολεῖς, ἐπειδή δέν ἐπέτυχον τότε τά σχέδιά των περί προσβολῆς-διακοπῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μέ τά περί «χειροθεσίας» καί λοιπάς φλυαρίας των, ἀλλά καί μετά τό πάθημα τῆς ἱεροσύλου ὑπαναχωρήσεως τοῦ Καλλίστου, ἐπανῆλθον μέ νέαν ἐφεύρεσιν, πάλι διά τόν ἴδιον σκοπόν. Πρίν ὅμως ἐκθέσωμεν αὐτάς τάς ἐν συνεχεία ὠργανωμένας ὑπαναχωρήσεις, δέον ὅπως ἐκθέσωμεν δύο γεγονότα, ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ὅτι ἡ ἀποτυχοῦσα ἀπόπειρα τῶν Φλωρινικῶν νά περάσουν τήν ὑπό ὅρους γενομένην δεκτήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν, δέν παρητήθησαν, καί δέν ἔπαυσαν τάς ἐπιχειρήσεις νά μεταβάλουν αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς δῆθεν τετελεσμένην «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί Σχισματικῶν!!!

 

ΟΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ

ΧΕΙΡΟΝΕΣ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΟΕΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

 

Εἰς τά πλαίσια αὐτά ἤδη πολύ πρίν τόν Κάλλιστον, φθίνοντος τοῦ 1973, δύο νεοχειροτονηθέντες (οἱ Ἀργολίδος Παχώμιος καί ὁ Πειραιῶς Νικόλαος), ὅλως ἀνοήτως, ἐν ἀπολύτω μυστικότητι, ἀνέλαβον νά δηλώσουν ὅτι τόσον κατά τό 1971 ἡ ἐξαρχία εἰς τήν Ἀμερικήν, ὅσον καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, «ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου»!!! Ρητῶς πλήν ὅλως ψευδῶς καί ἀναιδῶς ταῦτα γράφει, τό 1974, εἰς τήν ὑπό τοῦ ἰδίου χαρακτηριζομένην ὡς «ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ», ὁ μόλις τότε ἀναδειχθείς εἰς Μητροπολίτην Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, ὅστις, τήν ἐκράτησεν ἀπόρρητον μέχρι τό 2002-2003!, ὅτε τήν ἀπεκάλυψεν, ἐλεγχθείς δέ ἐπανῆλθεν θρασύτερος καί διά νεωτέρου του, ἀπολύτως παρομοίου ἐγγράφου(!), διότι ἐπίστευσεν ὅτι πλέον ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὥστε ἐπισήμως καί «Συνοδικῶς» ἐκείνη ἡ συγχωρητική εὐχή νά μετατραπῆ εἰς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν!!! Ἐν προκειμένω πρόκειται περί ἐσχάτου ψεύδους καί ἐσχάτης καί μεγίστης βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εὑρύτερον κατά τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «οὐκ ἀφεθήσεται αὐτοῖς»!!!

 

Ὁ τότε «Πειραιῶς» Νικόλαος, μηνυθείς τό 1974 εἰς τά Ποινικά Δικαστήρια Πειραιῶς ὡς «ψευδεπίσκοπος» καί «ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργήματος», κατέθεσεν μετά τοῦ ἀπολογητικοῦ του ὑπομνήματος καί τό ἄκυρον ὡς ἀνυπόγραφον καί ἀντιφατικόν, «σχέδιον ἀποφάσεως» τῶν Φλωρινικῶν. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπεδιώκετο ὑπό τοῦ συνόλου των κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κυρίως ὑπό τοῦ μηνυτοῦ, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης πλαισιωμένος ὑπό τῶν τότε Γραμματέων τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου, ἤτοι τούς Χριστόδουλον Παρασκευαΐδην καί ἄλλους! Ἡ στημένη αὐτή ποινική δίωξις κατ' αὐτοῦ, αὐτό καί μόνον ἐπεδίωκεν ἀποκλειστικῶς νά ἀναγνωρισθῆ ὡς «ἔγκυρον ὑπό τῆς Δικαιοσύνης τό ἀντιφατικόν καί παρανοϊκόν σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, τό ὁποῖον ἐκ τῶν ὑστέρων μετά περίπου δύο μήνας ἑκατέρωθεν (Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων ἐπιόρκων) ἐνεφανίσθη ὡς δῆθεν «Πρᾶξις-Ἀπόφασις» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ἔτσι ὅλοι των ἐπίστευον ὅτι θά ἐπετύγχανον τήν ἐπισημοποίησιν αὐτοῦ τοῦ γελοίου κειμένου, δηλαδή θά ἀνεγνωρίζετο καί θά ἐπεκυροῦτο, λαμβάνον κατ' ἀρχάς Νομικήν ὑπόστασιν! Πιό συγκεκριμένα, ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος Μεσσιακάρης ὡς ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τό ψευδεπίγραφον Φλωρινικόν ἔγγραφον ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὅπως καί τό ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, ὁμολογεῖ καί ἀποδέχεται ὅτι ὡς ἱερομόναχος ἦτο σχισματικός καί ψευδοκληρικός, ἐνῶ κατέστη Κανονικός Κληρικός καί ἐπίσκοπος ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, ὅτε ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς σχισματικός! Ὄχι δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά μέ τόν τρόπον αὐτόν διεκήρυσσεν ὅτι καί ὁ ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, τό 1937, ὅτε ἀπεκήρυξεν καί διέκοψεν κοινωνίαν ἀπό τόν ἡγέτην τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως, ἐγένετο σχισματικός καί μόλις τό 1971 ἀποκατεστάθησαν οἱ διάδοχοι τοῦ ἁγίου Βρεσθένης ὡς νόμιμοι καί Κανονικοί ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι!!!

 

Δυστυχῶς, ἀμφότεροι ὁ τότε «Ἀργολίδος» Παχώμιος καί ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, ἀπό τό 1974 μέχρι καί σήμερον, δέν παρητήθησαν αὐτῶν τῶν ψευδῶν καί ἱεροσύλων θέσεών των, ἐνῶ ἐποίησαν καί τό πᾶν διά νά πλήξουν καί νά συντρίψουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῆς ἀπό τό 1924 Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!!! Εἰδικώτερον καί συγκεκριμένως καθ' ὅλην τήν 10ετίαν τοῦ 1980-1990 ἐνισχύουν τό κίνημα τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου περί ἑνώσεως μετά τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μέ προϋπόθεσιν τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀνεγνώρισεν τόν Νικόλαον καί ὅλους τούς ὁμοϊδεάτας του ὡς δῆθεν Κανονικούς καί ἐγκύρους ἐπισκόπους μετά τήν «χειροθεσίαν» των! Ἐπειδή ὅμως παρά τάς δολίας μεθοδεύσεις τοῦ ἀρχηγοῦ των, Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ οὐδέν ἐπετεύχθη, τότε ἀπό κοινοῦ ἐπενόησαν τήν «Νεοεικονομαχίαν», διά νά ἐξουδετερώσουν καί ἀφανίσουν ὅλους τούς ὁμολογητάς τῆς ἀληθείας, ἤτοι, τούς κήρυκας τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἰδιαιτέρως ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι περισσότερον ἀπό μίαν ὁλόκληρον δεκαετίαν, (1980-1990), συνέτριβον τά δόλια προδοτικά σχέδια περί ἑνώσεως μέ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

 

Μέ τό περί «Νεοεικονομαχίας» κίνημα ἐπεδίωξαν ὑπό τό πρόσχημα τῶν εἰκόνων νά κατηγορηθοῦν πρόσωπα προσκείμενα εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ὁμοῦ μέ αὐτά νά κατηγορηθῆ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὡς αἱρετικός καί εἰκονομάχος καί οὕτως ἀναλάβουν ἐκεῖνοι τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τόν τρόπον αὐτόν καθώς ἤλπιζον, εὔκολα θά μετέτρεπον καί θά ἐπέβαλλον, τήν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν των, ἀποκλειστικῶς διά νά διακόψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἐξαρτήσουν ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Διά νά καλύψουν δέ τά ἐρεβώθη σχέδιά των ἐπεκαλοῦντο ὅτι θά ἀπελάμβανον καί οἱ ἡμέτεροι θεολόγοι καί Κληρικοί κρατικάς ἀναγνωρίσεις, μισθούς, διευκολύνσεις κ.λπ. ἐάν τά ἀντίχριστα τοῦτα σχέδια καί μεθοδεύσεις ἐπετύγχανον, τότε πρωτίστως θά προσέβαλον καί θά συνέτριβον τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν των καί θά ἐξωμοιοῦντο μέ Φλωριναίους καί Νεοημερολογίτας!.. Εἶναι ἀπολύτως κατανοητόν ὅτι δέν θά ἦτο δυνατόν νά ὁμολογῆ τις ὡς ἄκυρα τά τελούμενα ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν μυστήρια καί μέ τήν χειροθεσίαν νά διακηρύσση ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἔλαβεν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν (τάς χειροτονίας) ἀπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν!.. Ταῦτα δέν τά λέγομεν ἡμεῖς, ἀλλά τά ἀπαλλακτικά Βουλεύματα, τά ὁποῖα ἐξέδωκαν τά Πλημμελειοδικεῖα Πειραιῶς καί Δράμας, διά τούς Φλωριναίους καί τόν Πειραιῶς Νικόλαον! Φοβερόν ὅτι ἐκινήθη καί ἡ Δικαιοσύνη διά νά ὑπηρετήση τούς στόχους τοῦ Ἀντιχρίστου Νεοημερολογιτικοῦ καί Φλωρινικοῦ Οἰκουμενισμοῦ γεγονός, τό ὁποῖον καταδεικνύει τήν βαρύνουσαν διά τούς ἐπιβούλους σημασίαν τῆς διακοπῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό τό περιβόητον Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ἀποκαλύπτει τήν στημένην παγίδα καί τό μέγα ψεῦδος, τό ὁποῖον παρεδέχθη πανηγυρίζων ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, πλήν τό ἔκρυπτεν ἄχρι καιροῦ, ὅτε δέ ἐφανερώθη ἠμύνετο γελοιωδῶς ὅτι «αὐτά τά λέγει τό Δικαστήριον καί δέν εἶναι φρόνημά του»!!!

 

Ἡ ἀλήθεια ὅμως δέν εἶναι αὐτά τά ὁποῖα λέγει ἡ «ψευδοαπόφασις» τῶν Φλωρινικῶν καί τό Ἁπαλλακτικόν Βούλευμα ὅτι αἱ χειροτονίαι ὑπό τῶν τριῶν ἀρχιερέων τό 1935 ἔγιναν, ἀφοῦ πρῶτα εἶχον καθαιρεθεῖ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αἱ χειροτονίαι ὑπό τῶν τριῶν Ἀρχιερέων κατά τό 1935, ἔγιναν πρό τοῦ νά «καθαιρεθοῦν» ἀπό τούς νεοημερολογίτας καί ἀφοῦ ἤδη αὐτοί εἶχον ὁμολογήσει τήν ὀρθοδοξίαν καί ἀποκηρύξει τούς καινοτόμους τοῦ Νέου ἡμερολογίου. Δέν εἶναι ἀληθῆ ὅσα λέγει τό Βούλευμα, (ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, μετά τήν ἀποκήρυξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης κατέστη σχισματικός), διότι τό 1937 ὁ Ὁμολογητής Βρεσθένης Ματθαῖος μέ τήν ἀποκήρυξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης, δέν κατέστη σχισματικός, ἀλλ' ὅπως τό 1924 ἀπεκήρυξεν τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἔτσι καί τό 1937 ἀποκηρύσσει τόν ἐπίορκον πρ. Φλωρίνης ὡς Οὐνίτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς ἀρνητήν τῆς ὁμολογίας του καί ὡς λαβόντα θέσιν ἐγκαθέτου αὐτοῦ. Βεβαίως τό κακόν ὅλον εἰς τό ἐν λόγω βούλευμα ἐστηρίχθη εἰς τό ὅτι τό 1974 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος κατέθεσεν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν(!) ὡς δῆθεν Κανονικήν καί ἔγκυρον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ἔτσι ἐξεδόθη τό ὑπέρ τοῦ ἐπιόρκου ψευδεπισκόπου Νικολάου τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον πανηγυρικώτατα ἀπεδέχθη ἀδιαφορῶν ὅτι δι' αὐτοῦ ἐβλασφήμησεν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καταστάς τυφλόν ὄργανον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων! Δυστυχῶς ὅμως δέν ἦλθεν ποτέ εἰς ἑαυτόν καί δέν μετενόησεν ποτέ! ἀντιθέτως τό 2003 ἐξηνάγκασεν εἰς παραίτησιν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, κατέλαβεν τήν θέσιν ἐκείνου, καί μετ' ού πολύ προέβη μετά τοῦ ὁμοίου του Παχωμίου καί τῶν λοιπῶν ψευδεπισκόπων των, εἰς τήν καθαρῶς ἱερόσυλον Ἐγκύκλιον τήν μέ Α.Π. 3280, φθίνοντος τοῦ 2007!

 

Ἀντί νά ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν καί μετανοοῦντες νά ἀπορρίψουν τό Βούλευμα καί τάς δαιμονικάς «ἐξομολογητικάς Ἐπιστολάς», καί νά ἀναθεματίσουν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν ὡς καθαρόν κατασκεύασμα τοῦ Ἀντιχρίστου Διαβόλου, οὗτοι ἐνεργοῦν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα! Δηλαδή ὑποστασιάζουν ὡς δῆθεν πραγματικόν γεγονός τήν ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ μέ τήν ἀποκηρυκτικήν-καταδικαστικήν Ἐγκύκλιόν των (3280/2007), καί οὕτω ὡς μωροί καί τυφλοί» διά τῆς πράξεως αὐτῆς καί «Συνοδικῶς» ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι χειροθετημένοι ὡς πρώην σχισματικοί!!!

 

Μέ τήν καταδίκην τῆς κατ' αὐτούς χειροθεσίας ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν ἀπηλλάγησαν τοῦ «μιάσματος», τῆς «χειροθεσίας», ἐνῶ οὐσία κηρύττουν ἠχηρότερον σάλπιγος, ὅτι εἶναι «γνήσιοι» Οἰκουμενισταί, διότι μέ τήν καταδίκην αὐτήν παραδέχονται:

 

Α) Ὅτι πρό τῆς χειροθεσίας των, ἀπό τό 1935 ἕως τό 1971 ἦσαν, ὅπως λέγει καί τό Βούλευμα, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ καί ΑΝΙΕΡΟΙ καί πρό πάντων ὅτι ἡ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΔΕΝ ὑπῆρχον μέχρι τό 1971, ἤρχισαν δέ νά ὑφίστανται ἀπό τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 καί ἐντεῦθεν!

 

Β) Ὅτι, συμφώνως μέ τό Βούλευμα, τό 1935 ἐχειροτονήθησαν ἀπό καθηρημένους (καλογήρους) καί ἀπό τό 1948, ἀπό τάς κατά τούς Φλωρινικούς «ἀθέσμους καί παρά κανόνας χειροτονίας» τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, δηλ. ἐμπτύουν εἰς τήν μνήμην του.

 

Γ) Ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὄχι μόνον ἐμιάνθη, ἀλλά καί διεκόπη ἀπό τό 1924, ἐφ' ὅσον δέν ὑπῆρχεν κανονικός Ἐπίσκοπος μέχρι τό 1971 καί ὅτι αὕτη ἐπανήρχισεν, ὅτε «ἀπεκατεστάθη καί ἐγκυροποιήθη μέ τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971, ἀπό τούς Ρώσους Ἐπισκόπους τῆς Διασπορᾶς».

 

Δ) Ὅτι ἡ καταδίκη τῆς χειροθεσίας σημαίνει (ὅσον καί ἄν δέν τό δέχωνται) μολυσμόν καί μίασμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν ἀπό τό 1935 μέχρι τό 1971.

 

Ε) Ὅτι ὅλα τά μυστήρια (Λειτουργίαι, Γάμοι, Βαπτίσεις κ.λπ.) εἶναι ἄκυρα ὡς γενόμενα (κατά τό Βούλευμα) ἀπό καθηρημένους.

 

ΣΤ) Ὅτι καταδίκη τῆς ἀνυποστάτου χειροθεσίας σημαίνει ὑποαστασιοποίησίν της καί ἐξίσωσιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Φλωρινικούς, τούς Νεοημερολογίτας, τόν Πάπαν καί τόν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ!

 

Δυστυχῶς διά τούς δυστυχεστάτους αὐτούς ἱεροσύλους, μέ τήν «ἀποκήρυξιν-καταδίκην» τῆς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ἐπέτυχον νά ὑποστασιάσουν ἐν τῶ Πονηρῶ, καί πάντως μόνον διά τούς ἐσκοτισμένους ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΩΝ, τήν συγχωρητικήν εὐχήν τοῦ 1971, ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν! Ἰδιαιτέρως κατεστάθησαν ὄργανα τοῦ Φλωρινικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνεχίζουν νά προωθοῦν ὅσα προέβλεψεν ἡ Ἀντίχριστος Οἰκουμενιστική ἐγκύκλιος τοῦ 1920. Ναί, δυστυχῶς, εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοία των, (ἀπίστευτον τοῦτο), ὁ ἤδη ἀποβιώσας Νικόλαος καί ὁ ἐπιζῶν κ. Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, καί, ΠΡΟΣΟΧΗ, ὅλοι οἱ συνοδοιπόροι των «Ἐπίσκοποι», Κληρικοί, Μοναχοί κ.λπ., εἰς τήν οὐσίαν ἀδιστάκτως συνεχίζουν τήν προδοσίαν, τήν ὁποίαν οἱ Ἑβραιομασῶνοι Παπικοί, Προτεστάνται καί ἐπίορκοι «Ὀρθόδοξοι», μελέτησαν, ἀπεφάσισαν καί ἐπραγματοποίησαν τό 1920, τό 1923, τό 1924 καί ἔκτοτε διαχρονικῶς συνέχισαν, οἱ Φλωρινικοί καί ὅλοι οἱ ἐπίορκοι κατά τό 1950, 1971, 1974, 1976, 1995, 2005 καί ἐξαιρέτως τό 2007!

 

Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, τόσον σεῖς, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε ἀμετανόητοι τό μέγα καί φοβερόν Σχῖσμα τῶν πέντε ὅσον καί σεῖς κ.κ. Παχώμιε, Ταράσιε, Γαλακτίων, Ἀνδρέα, Χρυσόστομε, Παντελεήμων, Ἰγνάτιε, Σεβαστιανέ, Λάζαρε, Εὐστάθιε, Στέφανε, Ἀντώνιε καί ὅλοι σεῖς οἱ Κληρικοί, Μοναχοί, Μοναχαί καί Λαϊκοί, ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΘΕ νά κατανοήσετε εἰς ποῖον βόρβορον Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, καταποντίζεσθε καί πνίγεσθε.

 

Ἐγράψαμεν τά ἀνωτέρω διότι μᾶς τό ἐπέβαλεν ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἰδιότης μας, ὡς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου καί μέ ἀποκλειστικόν σκοπόν τήν διόρθωσιν καί τήν θεραπείαν τῶν κακῶν ὑπό τό φῶς τῶν Θείων καί ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι οὕτω θά συντρίψωμεν σήμερον τά ἀπό τό 1920, 1924, 1937, 1971, 1995, 2005 καί ἐξαιρέτως τό 2007 ἔργα τοῦ Πονηροῦ. Οὔτω ἄς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θά διακονήσωμεν τόσον τήν Μητέρα ἐκκλησία ὅσον καί τήν ἐν Αὐτῆ σωτηρίαν μας. Ἀμήν, γένοιτο.

 

Ὁ ἐν Ἐπισκόποις Ἐλάχιστος

† Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου

ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ

 

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

(*) Βλέπε σχετικῶς καί τήν Ἐγκύκλιον ὅπως ἐξεδόθη τόν Ἰανουάριον τοῦ 1920 ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ Τυπογραφείου, εἰς τό βιβλίον τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη ὑπό τό τίτλον: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ «Δημητριάδος» Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη» Ἀθῆναι 1985, σελ. 50-59.

 

(*) Ἀπό τό βιβλίον «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ…» τοῦ Θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη Ἀθῆναι 1985.

 

(*) Αὐτή τῶν Φλωρινικῶν ὅπως διεμορφώθη ἐν Ἀμερικῆ καί προεβλήθη ὡς τῆς Ρωσικῆς Συνόδου!..

 

(**) Δέν τήν παρεβίασεν, ἀλλ' ἠτιολογημένως τήν ὑπερέβη!..

 

(49) Δήλωσις τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων πρός τήν Β΄ Ἐξαρχίαν ἡμῶν τήν μεταβᾶσαν εἰς Ἀμερικήν τό 1974.

 

(50) Ἐπιστολή Μητροπολίτου Φιλαρέτου πρός Σεβ/τον Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον, 1979.

 

(51) Ἐπιστολή Φιλαρέτου πρός Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν 21 Ὀκτωβρίου 1972.

 

(*) Διευκρινίζεται ὅτι ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» οἱ πάντες διεβεβαιοῦν ὅτι πρόκειται περί χειροθεσίας, ἡ ὁποία λαμβάνει χώραν εἰς ἐξομολογούμενον…

 

ΑΝΗΡΤΗΘΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:

@ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ 2013