Μια νέα παρέμβαση σχετικά με τον Προτεσταντισμό και τον Παπισμό ήρθε από το Γραφείο Αιρέσων και Παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς.

Μια νέα παρέμβαση σχετικά με τον Προτεσταντισμό και τον Παπισμό ήρθε από το Γραφείο Αιρέσων και Παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς.

 

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, “από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική «Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα «εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό”.

 

Διαβάστε αναλυτικά τι αναφέρει το Γραφείο Αιρέσεων και Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς:

 

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού.

 

Μετά την απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό.

 

Αντίθετα μάλιστα παραμένει μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη. Η θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό: Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου.

 

Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή της Αποκαλύψεως.

 

Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει, φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ’ όλη την Οικουμένη.  Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas. Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο.

 

Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά διεφθαρμένος. Το «κατ’ εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

 

Από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική «Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα «εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό.

 

Η ιστορική του πορεία, ιστορία πέντε αιώνων και πλέον, είναι γεμάτη από λυσσώδεις εκκλησιαστικές αντιπαραθέσεις με τον Παπισμό, που έφτασαν μέχρι πολεμικών συγκρούσεων.     Όμως από τα μέσα του 20ου αιώνος τα πράγματα αλλάζουν. Ο Παπισμός, με το γνωστό διάταγμα περί Οικουμενισμού, της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), καθιερώνει μια νέα «Εκκλησιολογία», στην οποία αναγνωρίζει στοιχεία εκκλησιαστικότητος τόσο στον Προτεσταντισμό, όσο και στην Ορθοδοξία.

 

Έτσι αρχίζει μια προσπάθεια προσέγγισης με πολλές προτεσταντικές ομολογίες, (και με την Ορθοδοξία), μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, με στόχο την ενότητα του χριστιανικού κόσμου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές και υπό την «θεόθεν» εξουσία του «Πάπα».

 

Παπισμός και Προτεσταντισμός, σιγά σιγά πλησιάζουν αλλήλους, αρχίζουν να συνδιαλέγονται και τελικά γίνονται φίλοι. Την απάντηση στο ερώτημα: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να έφθασε αυτή η φιλική προσέγγιση, φαίνεται ότι μας την δίδει μια πρόσφατη συνταρακτική είδηση, την οποία μας αποκάλυψε το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Το ιστολόγιο κάνει λόγο για την επικείμενη «μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού.

 

Πρόκειται για μια είδηση, που εφ’ όσον πραγματοποιηθεί, θα προκαλέσει σίγουρα «σεισμό» πολλών ρίχτερ στα θεμέλια του Δυτικού Χριστιανισμού. Και τούτο διότι θα έχει σαν αποτέλεσμα την αναβάθμιση, παγκοσμίως, της ηγεμονικής θέσεως του «Πάπα», απέναντι σε όλες τις θρησκείες και όλες τις χριστιανικές ομολογίες και όλοι θα τον αναγνωρίσουν ως παγκόσμιο θρησκευτικό πλανητάρχη. Περαιτέρω θα επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στις διαχριστιανικές σχέσεις, που δεν θα αφήσουν δυστυχώς ανεπηρέαστη και την Ορθοδοξία.