ΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ.

ΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ Α.Π. 265 Κορωπί 13 Μαίου 2009 ΠΡΟΣ τόν ἐν Κυρίω ἀγαπητόν π. Λουκᾶν ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Μετέφρασα καί ἀνέγνωσα τήν ἐπιστολήν σας, ἡ ὁποία μοῦ ἐπροκάλεσε αἰσθήματα ἀληθινῆς χαρᾶς. Δι’ αὐτό καί ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως θά καταγράψω μερικές σκέψεις διά τό πάντοτε ἐπίκαιρο θαῦμα πού συμβαίνει γύρω μαςε, ἀφ’ ἑνός νά βλέπωμεν τήν Ἐκκλησία νά διώκεται καί νά προδίδεται ἀκόμη καί πρώην γνήσια μέλη Της, ἀκόμη καί ἀπό Ἐπισκόπους Της, καί παράλληλα νά ἀπολαμβάνωμεν καί τήν χαράν τοῦ θριάμβου Της, τήν χαράν νά ἔρχωνται ἀπό ἀνατολή καί δύση καί ἀπό ὅλα τά μέρη καί νά γίνωνται μέλη Της. Βέβαια ὑπάρχει δεδομένη ἡ ἀπάντησις: «Καί πῦλαι ἅδου (πού κατά τούς Πατέρας εἶναι οἱ αἱρέσεις) οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς δ΄ιδει τήν ἐξήγησιν ὅτι «ὁ Θεός ἀνώτερος ὤν τῆς φύσεως (κάνει ὥστε) καί ἐκ τῶν ἐναντίων (δηλαδή μέσα ἀπό τούς διωγμούς) νά αὐξάνεται τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας...». Σᾶς ἀποστέλλω ἕνα συνοπτικό ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο δημοσιευθέν πρό ἔτους εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» πού ἀφορᾶ τίς προδοσίες κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ κατά τόν παρελθόντα καί τόν παρόντα αιῶνα:: ΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ. Μελετώντας τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς δύο τελευταίους αἰῶνας ἤτοι κατά τόν παρελθόντα 20όν, ἀλλά καί κατά τόν παρόντα 21ον αἰῶνα, διαπιστώνομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία προδίδεται, διώκεται καί διά τοῦτο χειμάζεται περισσότερον καί κυρίως ἀπό ἐσωτερικούς «ΕΦΙΑΛΤΕΣ» καί δή ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἦσαν τεταγμένοι ΕΠΙ – ΣΚΟΠΟΝ, δηλαδή ἦσαν τεταγμένοι ὡς ΦΥΛΑΚΕΣ της! Τό 1920 ἐξεδόθη ὑπό τῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως, ἡ παναιρετική οἰκουμενιστική ‘Εγκύκλιος, διά τῆς ὁποίας ἐβλασφημήθη καί ἐπροδόθη κατά τόν χειρότερον τρόπον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία. Αὕτη ἡ ‘Εγκύκλιος ἀποτελεῖ καί μέχρι σήμερον τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ! Τό 1923 ὁ Μελέτιος Μεταξάκης καί τό 1924 ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, εἰσήγαγον (ἐπέβαλον) τόν παπικόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς Οἰκουμενισμόν! Διά τῆς ἡμερολογιακῆς παπικῆς καινοτομίας, πάλιν πρώην Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς, προκειμένου νά εἰσαγάγουν τήν καταδεδικασμένην Παπικήν νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν, καί δι’ αὐτῆς τόν ἀντίχριστον Οἰκουμενισμόν, κατέλυσαν δισχιλιετῆ καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν; Διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς καταδεκασμένης παπικῆς καινοτομίας, καθύβρισαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τό λαλῆσαν ἐν ταῖς Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις τοῦ 1583, 1587, καί 1593 καί ταῖς ἀποφάσεσιν αὐτῶν; Τό 1937 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος εἰσήγαγε τήν βλάσφημον θεωρίαν «περί δυνάμει Νεοημερογιτικοῦ Σχίσματος» διά λογαριασμόν ὅλων τῶν προηγουμένων ΕΦΙΑΛΤΩΝ κατά τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ! Τό 1976 ὁ τότε Κορινθίας Κάλλιστος, ἠρνήθη ἤτοι ἐπρόδωσε τήν Ἀρχιερωσύνην του, ἰσχυριζόμενος (ἐκ τῶν ὑστέρων) ὅτι «ἐχειροθετήθη ὡς πρώην σχισματικός», πράγμα τό ὁποῖον δέν ἐδήλωσε τό 1971 ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ του, προσέφυγε δέ εἰς τούς Φλωρινικούς, οἱ ὁποῖοι οὔτε Ὁμολογίαν Ὀριθόδοξον εἶχον, οὔτε Κανονικήν ‘Αποστολικήν Διαδοχήν. Τό 1995 οἱ πρωην Μητροπολῖται «Μεσσηνίας» Γρηγόριος, «Ἀττικῆς» Ματθαῖος, «Φθιώτιδος» Θεοδόσιος, «Κοζάνης» Τῖτος, καί «Θεσσαλονίκης» Χρυσόστομος, διά λογαριασμόν ὅλων τῶν προηγουμένων ΠΡΟΔΟΤΩΝ καί τῆς ὡς φαρμακερῆς ἀράχνης ἐπικαθησάσης ΝΕΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ἐπρόδωσαν καί πάλιν τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί ἐλόγχευσαν τήν πλευράν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τέλος καί πάλιν τό 2003-2005 ἡ συνέχεια αὐτοῦ τοῦ κινήματος τῶν πέντε, οἱ «Πειραιῶς» Νικόλαος, «Ἀργολίδος» Παχώμιος, καί οἱ συρόμενοι ὀπίσω αὐτῶν καί λοιιποί, ἐπανελόγχευσαν εἰς τήν ἰδίαν πλευράν τοῦ Κυρίου μέ τήν ἰδικήν των σχισματοαίρεσιν! Ὅλοι αὐτοί οἱ «Ἐφιάλται» (προδόται) καί οἱ συνεργοί των διέθεσαν ὅλην τήν σοφίαν των καί ὡς ἐγκάθετοι τοῦ Προτεσταντικοῦ καί Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κατόπιν κατά τό 1924 καί τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ, ἀπό δέ τό 1937 καί 1995 καί 2005 καί τοῦ ἐπαράτου παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν ἐν τέλει, ὅπως ἀποδεικνύουν τά πράγματα, διά λογαριασμόν τοῦ Σιωνιστικοῦ Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δρᾶ ὡς «ΝΕΑ ΤΑΞΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ». Ὅλοι αὐτοί καί οἱ ὑπερκείμενοι αὐτῶν (τά ξένα παποοικουμενιστικά κέντρα) ἐπίστευσαν εἰς τό παρελθόν, ὅτι «ἐάλω ἡ Ὀρθοδοξία», ἀλλά ὁ Κύριος κάθε φορά τούς διέψευδε. Διότι ἐνῶ τό 1948, ὅλοι αὐτοί, καί τά ἀντίχριστα Κέντρα των, ἦσαν ἀπολύτως βέβαιοι, πώς μετά τήν τελευτήν τοῦ μοναδικοῦ Ὀρθοδόξου Ὁμολογητοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου θά ἔσβηνε τό κατ’ αὐτούς εὐσεβιστικόν «παλαιοημερολογιτικόν κίνημα» (ἔτσι ἐχαρακτηρίσθη ἡ σταθερά θέσις εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν), κατά τήν κρίσιμον ἐκείνην περίοδον ἐπενέβη ὁ Κύριος δι αὐτοῦ (τοῦ μοναδικοῦ τότε Ἀρχιερέως), καί διά τῶν εὐλογημένων Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1948, ἐξησφάλισε τήν γνησίαν ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, διά νά συνεχίζεται τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι οἱ πολέμιοι καί οἱ διῶκται διεψεύσθησαν καί ἀπεγοητεύθησαν. Κατόπιν τούτου ἐκτός τῶν μεσαιωνικῶν διωγμῶν, ἐχρειάσθη νά ἀρχιτεκτονηθῆ ὑπό τῶν ἰδίων μέγα σατανικόν σχέδιον, κατ’ αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν, τό ὁποῖον ἔθεσαν εἰς ἐφαρμογήν ξένοι ἐγκάθετοι μετά «ἡμετέρων» τό 1971. Τό σχέδιον τοῦτο προέβλεπεν τήν προσβολήν αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν, ἤτοι τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά μιᾶς χειροθεσίας, ἡ ὁποία θά προσέβαλεν καί θά διέκοπτεν αὐτήν τήν ἀδιάκοπον καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπεφύλαξεν εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου, καί τήν ὁποίαν οὗτος εἶχε λάβει Κανονικῶς παρά ἀπολύτως Κανονικῶν καί Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων κατά Μάϊον τοῦ 1935! Ταύτην μετέδωκε κατά τήν τόσον κρίσιμον περίοδον τοῦ 1948 εἰς τούς ὑπ’ αὐτοῦ χειροτονηθέντας Ἀρχιερεῖς! Παρά τό γεγονός ὅτι τό σχέδιον τοῦτο (Γνωμάτευσις) συνετάχθη ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἐν ἔτει 1950, ἐν συνεχεία δέ ἐμελετήθη καί προωθήθη μέ σατανικόν τρόπον κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1971 μέσω τῆς ἐν Διασπορᾶ Ρωσικῆς Συνόδου, πλήν καί τοῦτο τελικῶς μόλις τήν τελευταίαν στιγμήν συνετρίβη ἐν Ἑλλάδι, ὑπό τῶν ἰδίων ὀργάνων τά ὁποῖα τό ἐπεχείρησαν εἰς Ἀμερικήν! Μᾶς ἐλύτρωσεν καί πάλιν ὁ Θεός, διότι οἱαδήποτε ἐξάρτησις τῆς ἤδη σαφῶς ἀναφερθείσης γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, θά ἐσήμαινε καί τήν πλήρη ἄρνησιν – βλασφημίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας καί ἑπομένως καί τῆς Ἐκκλησίας, καί οἱ πάντες θά εὑρίσκοντο σήμερον εἰς τόν Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν ἤ εἰς τόν ἐξ’ αὐτοῦ προελθόντα παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Καί αὐτή ἡ παρέμβασις τοῦ Κυρίου δέν εἶναι μικρότερον θαῦμα! Ἔκτοτε καί μέχρι σήμερον οἱ ἴδιοι παράγοντες διά τῶν ἐκάστοτε ἐγκαθέτων των καί ὡς εἴπομεν καί διά ἐσωτερικῶν «Ἐφιαλτῶν» (οἱ ὁποῖοι κυρίως ἦσαν καί εἶναι «Ἀρχιερεῖς»)!!!, δέν παύουν νά πολεμοῦν ὡς αὐτόχρημα πονηρά πνεύματα αὐτήν τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἡ ὁποία, εἰ θέμις εἰπεῖν, ἀποτελεῖ προέκτασιν ἐκείνης τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς». Εἶναι ἀδύνατον, ὅποιος συνειδητοποιήσει τά ἀνωτέρω, ὅποιος καταλάβει πῶς ἐνήργησεν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὅλα αὐτά τά τελευταῖα χρόνια, εἶναι ἀδύνατον ἐπαναλαμβάνω ἐκεῖνος πού εἶναι γνήσιον μέλος τῆς ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας καί ἀγωνίζεται νά παραμείνη οὕτω μέχρι τελευταίας του ἀναπνοῆς, νά μή λέγη καθ’ ἑκάστην μετά τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου τό «Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν». Καί πάλιν ἐπαναλαμβάνων τόν ἀναστάσιμον χαιρετισμόν Διατελῶ ἐλάχιστος πρός τόν ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης. + Ὀ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ