ΠΩΣ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Πως τιμά την Παναγία η Εκκλησία
Η ευγνωμοσύνη, ή εμπιστοσύνη και ή αγάπη του πιστού λαού στην Παναγία αποτυπώνονται στην υμνογραφία, στη λαογραφία, στην τέχνη και στη λατρεία. Πολλές εκκλησίες και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη Θεοτόκο.
Προς τιμήν της φιλοτεχνήθηκαν πλήθος ιερές εικόνες. Αλλά και ύμνοι, τροπάρια, ακολουθίες και εορτές έχουν την αναφορά τους στη Θεομήτορα. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές, πού σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σε παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες τ’ όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή και ευλάβεια.
Από τις πολλές γιορτές προς τιμήν της οι κυριότερες είναι: Η Σύλληψη της Θεοτόκου (9 Δεκεμβρίου), Η Γέννηση (8 Σεπτεμβρίου), τα Εισόδια, η αφιέρωσή της στο Ναό (21 Νοεμβρίου), η Σύναξις της Θεοτόκου, συνολική τιμητική μνήμη (26 Δεκεμβρίου), ο Ευαγγελισμός (25 Μαρτίου), η Κοίμηση (15 Αυγούστου). Ακόμη η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου (31 Αυγούστου) και η Αγία Σκέπη (28 Οκτωβρίου).
Εκτός από τις βασικές θεομητορικές εορτές, ή ζωή της εκκλησίας και ή λαϊκή ευσέβεια έχουν προσθέσει και άλλες πολλές, πού σχετίζονται με θαυμαστές ενέργειες της Θεομήτορος, με εγκαινιασμούς ναών της ή με ευρέσεις θαυματουργών εικόνων της. Τα πολλά αφιερώματα, με τα οποία είναι κατάφορτες οι θεομητορικές εικόνες, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της λαϊκής ευγνωμοσύνης απέναντι της. Κάθε τόπος έχει και μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, καθεμιά με την ιστορία και τους θρύλους της, πού δημιουργούν ατμόσφαιρα θρησκευτικού μυστηρίου.
Από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες πού αναφέρονται στην Παναγία, οι πιο δημοφιλείς είναι οι Χαιρετισμοί της μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Ακάθιστος Ύμνος (κάθε Παρασκευή βράδυ τις 5 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής πριν το Πάσχα) και οι Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου.
Στη Θεοτόκο δόθηκαν πολλές επωνυμίες, επίθετα εκφραστικά και κάποτε παράδοξα, πού αντιστοιχούν στις ιδιότητες της, στους εικονογραφικούς της τύπους, στον χρόνο των εορτών της κ. ά. Τέτοιες ονομασίες είναι: Μεγαλόχαρη, Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Ελευθερώτρια, Γοργοϋπήκοος, Καρδιώτισσα, Πορταΐτισσα, Προυσιώτισσα, Φανερωμένη, Ζωοδόχος Πηγή, Μυρτιδιώτισσα κλπ.
ΠΩΣ ΤΙΜΑ Η
Κοινὸς ὁ ἀγὼν κατὰ τῆς ἀδικίας. Εἶπε Σόλων ὁ Ἀθηναῖος: Ἰδανικὴ Πολιτεία εἶναι ἐκείνη, ὅπου ἡ ἀδικία καὶ πρὸς τὸν τελευταῖον πολίτην θεωρεῖται καὶ ὡς ἀδικία πρὸς ὅλην τὴν Πολιτείαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήEἶναι μεγαλειώδης ἡ σκέψις αὐτή, διότι ἡ τοιαύτη ἔννοια εὑρίσκεται καὶ εἰς τὸν Χρυσοῦν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λκ. ς΄ 31). Κατ’ ἐφαρμογὴν τοῦ θείου τούτου Κανόνος, ἕκαστος ἀδικούμενος πρέπει νὰ ὑποστηρίζηται ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη μιᾶς κοινωνίας, ὡς νὰ ἀδικοῦνται καὶ αὐτά, καθ’ ὅν τρόπον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ἔχουν τὴν συμπαράστασιν ὅλων τῶν συνανθρώπων των εἰς μίαν δοκιμασίαν τοῦ βίου των.
Χαρακτηριστικὸς ἐν προκειμένῳ εἶναι καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 26).
Σχετικῶς καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «Στόμα, τὸ ὁποῖον μένει κλειστὸν ἐνώπιον τῆς ἀδικίας, δὲν δικαιοῦται νὰ εἶναι ἀνοικτὸν ἔμπροσθεν τῆς θείας κοινωνίας» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 6-3-2009).
Ὁ Πλάτων θεωρεῖ ὡς ἀξίους διπλῆς τιμῆς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνον δὲν ἀδικοῦν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπουν καὶ εἰς τοὺς ἄλλους νὰ ἀδικοῦν. «Τίμιος μὲν δὴ καὶ ὁ μηδὲν ἀδικῶν· ὁ δὲ μήδ’ ἐπιτρέπων τοῖς ἀδικοῦσιν ἀδικεῖν πλέον ἢ διπλασίας τιμῆς ἄξιος ἐκείνου» (Νόμοι, Ε 730 D).
Ἐπίσης, ὁ Ἀριστοτέλης, θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῆς δικαιοσύνης, σχετικῶς μὲ τὸ ἀπόφθεγμα τοῦτο τοῦ Πλάτωνος, εἶπε καὶ αὐτός:
«Πολίτης δὲ ἀγαθός ἐστιν… ὅστις ἑαυτὸν δίκαιον παρέχων, τοὺς ἀδικοῦντας τι τῶν κοινῶν ἐλέγχει» (Ρητορικὴ πρὸς Ἀλέξανδρον, 1446 b). Ἀγαθὸς πολίτης εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, παρουσιάζων τὸν ἑαυτόν του δίκαιον, ἐλέγχει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι βλάπτουν κάτι ἐκ τῶν κοινῶν ἀγαθῶν. Ἡ δὲ Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως εἶναι κοινὸν ἀγαθόν, ὅπως ὅλαι αἱ Ἱεραὶ Μοναί.
Περὶ τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος κατὰ τῆς ἀδικίας, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, γράφει καὶ αὐτὰ ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς S. Fischer – Fabian: «Δὲν πρέπει νὰ κλείωμεν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμῶν ὅταν συμβαίνῃ κάποια ἀδικία εἰς τὸν περίγυρόν μας» («ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΥΡΙΖΕΙ…» , μετὰφρασις Ἰωάννας Λεμπέση – Μουζακίτη, σελ. 22).
Επισκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης Τελικά μελετώντας κανείς τά κείμενα της εποχης 1990 - 2005 διαπιστώνει ἀβιάστως ὅτι ὁ βασικός καί πρωτεύων λόγος διά τόν ὁποῖον ἐδιώχθη ὁ 'Αρχιεπίσκοπος 'Ανδρέας καί ωδηγήθη εἰς τήν παράνομον παραίτησίν του, ἡ ὁποία τόσα δεινά επέφερεν εις τήν Εκκλησίαν, ἦτο ἡ βούλησίς του νά ἀνασυγκροτήση, καί ἀνασυστήση τήν Ἱεράν Σύνοδον τοῦ πάλαι (ἀπό 1920) Ορθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἡ σύστασις τοῦ Πανορθοδόξου Πατριαρχικοῦ Κέντρου της απανταχοῦ Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας ... Ὅλοι οἱ ἄλλοι λόγοι ειναι δευτερεύοντες.... Επομένως καί τοῦτο τό θέμα πρέπει νά συζητηθῆ εις τόν επιδιωκόμενον ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Διάλογον . (Εγραφη σε σχολιον το ετος 2016)
ΑπάντησηΔιαγραφή