ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ Ο ΠΗΓΑΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΤΟΥ ΕΝ ΑΧΑΡΝΑΙΣ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΜΕΤΟΧΙΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΑΙΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ)  ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ, ΠΟΝΤΩ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΩΝ ΑΓΙΩΝ Ἐκδίδεται ὑπό τοῦ «ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ» και τοῦ  «ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΝΟΡΙΤΩΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ» εἰς τά πλαίσια τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί διανέμεται εἰς τούς Ι. Ναούς Ἅγ. Δημήτριο (Μητροπ. Χρυσάνθου 11 Περιοχή Ἁγίου ‘Αθανασίου, Ἀχαρναί. Τηλ. 210.2466057), Παναγίας ‘Αθηνιωτίσσης – Νεομαρτύρων (Ἀνδρ. Συγγροῦ τέρμα, περιοχή Πλάτωνος Ἀχαρνῶν), Ἁγ. Σπυρίδωνος (Λεωφ. Καρέα 56) καί Ἁγ. Αἰκατερίνης (Περιοχή Σταμάλα, Λεωφόρος Κορωπίου Μαρκοπούλου 28ο χιλιόμ.Τηλ. 210.6020176 - 210.6021467)

ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 6                 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ Ο ΠΗΓΑΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Περί ἁγιότητός του

Ἡ ἁγιότης τοῦ Μελετίου Πηγᾶ δέν εἶναι γέννημα τῆς φαντασίας τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἀλλά τοιοῦτος ἐπιστεύετο ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤδη ἀπό τῆς ἐκδημίας του πρός Κύριον. Τοῦτο μαρτυρεῖται καί ἐκ τῆς Ἀκολουθίας πού ἐξεδόθη  εὐθύς μετά τήν κοίμησίν του πρός ἑορτασμόν τῆς μνήμης του. Ὁ μέγας Χαρτοφύλαξ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μανουήλ Γεδεών, προλογίζων τήν ἐκδοθεῖσα ὑπό τοῦ ἱερομονάχου Σάββα (ἁγιορείτου) ἐπιστολήν τοῦ Μελετίου πρός τόν πατριάρχην Ἀλεξανδρείας  Σίλβεστρον ἀναφέρει τά ἑξῆς σημαντικά: «Ἐν ἐκδόσει προσεχεῖ θά ἴδωμεν ὅτι, πρίν παρέλθη δεκαετία ἀπό τοῦ θανάτου τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, συνετέθη καί ἀκολουθία εἰς αὐτόν καί τούς ἀειμνήστους αὐτοῦ συμφράδμονας Σεβῆρον καί Μαργούνιον, δηλοῦσα ὅτι δικαίας φήμης ἁγίων ἀνδρῶν καί διδασκάλων οἱ νέοι ΅΄Τρεῖς Ἱεράρχαι΄΄ καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων».[1] Αὐτή ἡ πίστις τῆς ἁγιότητος τοῦ Μελετίου πέρασε διαχρονικῶς μέχρι τούς ἐσχάτους χρόνους ἀναλοίωτος, ἀναζωπυρωθεῖσα μάλιστα λόγῳ τῆς ἐπικαιρότητος τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τούς καινοτόμους Μελέτιον Μεταξάκην καί Χρυσόστομον Παπαδόπουλον κατά τό ἔτος 1924, ὥστε ἁγιορεῖτες μοναχοί νά προβοῦν ἕνεκα ζήλου ὁρμώμενοι , εἰς νέας ἐπανεκδόσεις αὐτῆς.[2]

Εἶναι ἄξιον ἀπορίας πώς κάποιοι ἀπαιτοῦν νά τούς παραθέσωμεν τήν ἐπί τῆς Ἐκκλησίας πρᾶξιν ἀναγνωρίσεως τῆς ἁγιότητος τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, ἐνῷ θά ἔπρεπε νά γνωρίζουν, ὅτι, ἡ διαδικασία αὐτή εἶναι εἰσαχθεῖσα ἀπό τήν κακόδοξον παπικήν Δύσιν (ὅπως διενεργεῖται τοὐλάχιστον σήμερον ἀπό τούς καινοτόμους)  καί ὄχι παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!!! Γράφει περί  τοῦ τρόπου ἀναγνωρίσεως τῶν Ἁγίων ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος: «Ἐπίσημοι πράξεις ἀνακηρύξεως ἁγίων ἐκ τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας δέν ἐγνωρίσθησαν, ἀλλά, κυρίως εἰπεῖν, δέν ἀπῃτεῖτο ἐπίσημος πρᾶξις πρός τοιαύτην ἀνακήρυξιν. Οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ εὐθύς μετά τόν μαρτυρικόν θάνατον ἐτιμῶντο ὡς ἅγιοι, ἐτελεῖτο δέ ἡ μνήμη αὐτῶν κατά τήν ἠμέρα τοῦ θανάτου, ἥτις ἐθεωρεῖτο ὡς ΄΄γενέθλιος ἡμέρα΄΄ αὐτῶν (dies natalicia). Ὁμοίως ἐτιμῶντο καί οἱ ΄΄ὁμολογηταί΄΄, ἤτοι οἱ ὑφιστάμενοι κατά τούς διωγμούς βασάνους καί ἐπιζῶντες μετ΄ αὐτάς. Καί οὗτοι μετά τήν τελευτήν των ἐτιμῶντο ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἅγιοι, ἄνευ οἱασδήποτε ἐπισήμου ἀνακηρύξεως. Τοιαύτη ἀνακήρυξις δέν ἀπῃτεῖτο καί διά τούς μεμαρτυρημένως ἅγιον βἰον ζῶντας... Ἡ κοινή συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας διεγίνωσκεν, οὕτως εἰπεῖν, καί ἀνεδείκνυε τούς ἁγίους.».[3] Καί συνεχίζει λέγων: «Καί ἀρχικῶς μέν ἡ τιμή τῶν ἀγίων καί τῶν μαρτύρων ἦτο τοπική, μικρόν δέ κατά μικρόν ἐγενικεύετο, ἀντί δέ ἄλλης πράξεως ἐν τοῖς ἀρχαῖοις χρόνοις ἡ Ἐκκλησία ἀνέγραφε τά ὀνόματα αὐτῶν ἐν ἰδίοις πινακίσιν ἤ βιβλίοις. Ταῦτα ἐκαλοῦντο ΄΄Μαρτυρολόγια΄΄... Ἀναγραφή ἐν τοῖς Διπτύχοις ἦτο ἀνακήρυξις ἁγίου».[4] Ἐκ τούτου, αἱ καταγραφεῖσαι ἱστορικῶς Συνοδικαί πράξεις δέν ἀπέβλεπον εἰς τήν ἁγιοποίησιν ἐνός προσώπου, ἀλλά εἰς τήν γενικευμένην ἀποδοχήν αὐτοῦ ἀπό τοῦ συνόλου τῆς Ἐκκλησίας καί οὐχί μόνον τοπικῶς ὡς ἦταν μέχρι τότε. Παράδειγμα πρός τοῦτο εἶναι πρωτίστως ἡ περίπτωσις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἐνῷ ἐτιμᾶτο ὡς ἅγιος τοπικῶς ἐν Θεσ/κῃ καί ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐπί σειρά ἐτῶν ἀμέσως μετά τόν θάνατόν του, ἦλθεν ἡ ἐν ΚΠ συγκροτηθεῖσα κατά τῶν λειψάνων τῆς αἱρέσεως τοῦ Βαρλαάμ Σύνοδος, τοῦ ἔτους 1368, νά γενικεύσῃ τόν ἑορτασμόν του εἰς ὅλην τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης εἰς τήν διενέργειαν τοιούτων πράξεων ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας  προφανῶς συνετέλεσε καί ἡ συνεχόμενη ἀμφισβήτησις ἀπό μέρους τῶν Λατίνων τῶν ἁγίων εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κατά τήν μετά σχῖσμα περίοδον͘͘ [5] προδίδουσα οὕτως κῦρος εἰς τήν ἁγιότητα τῶν ἀμφιλεγομένων ἁγίων.

Σημαντικόν, ἀλλά ταυτοχρόνως καί ὀξύμωρον εἶναι ὅτι, ἡ ἐπίσημος ἁγιοκατάταξις τοῦ Μελετίου  ἔγινε ὄχι ἀπό ΄΄φανατικούς΄΄ Ζηλωτάς, ἀλλά ἀπό τούς ἰδίους τούς καινοτόμους, οἱ ὁποῖοι τό ἔτος 2002 διά τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας μέ Συνοδική Πρᾶξιν  (πού δημοσιεύεται εἰς τό βιβλίον ΄΄Ἅγιος Μελέτιος Πηγᾶς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας΄΄, 2009) τόν κατέταξαν εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων.

[1]Μελετίου Πηγᾶ , ΄΄Ἐπιστολή πρός Σίλβεστρον Πατριάρχην περί Πασχαλίου΄΄, Ἐκδοθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν Καρυαῖς Βιβλιοπωλείου τῆς Συνοδείας Σάββα ἱερομονάχου, 1924.

[2] Βλπ. Αὐτόθι, ὄπισθεν ἐξώφυλλον.

[3] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,΄΄Περί τῆς Ἀνακηρύξεως Ἁγίων΄΄, σελ. 1, ἐν Ἀθῆναις, 1934.

[4] Αὐτόθι, σελ. 4-5.

[5] Αὐτόθι, σελ. 19.