Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΤΑΡΣΩ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ Η ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΙΛΩΣ ΒΙΩΣΑΣΑ
Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή: Περπατούσε πάνω από τη γη μέσα στην βροχή και ήταν στεγνή!
18 Οκτωβρίου 2020
Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή (1910-1989).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Κανείς δεν ήξερε πού κοιμόταν και πού εύρισκε υπόστεγο στις μεγάλες βροχές και τις κακοκαιρίες [η Μοναχή Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή].
Πολλές φορές ωστόσο την είδαν μέσα στη βροχή να κάθεται στο ύπαιθρο, κρατώντας μια λαμαρίνα πάνω από το κεφάλι της.
Ένας μοναχός σύγχρονος της Ταρσώς, ο οποίος ζούσε ψηλότερα, στο γειτονικό βουνό, διαβεβαιώνει πως τότε, που ήταν νεώτερη, έμεινε τέσσερα-πέντε χρόνια στο ύπαιθρο και την νύχτα καθόταν κουλουριασμένη πάνω σε μια μεγάλη πέτρα ή στα πεζούλια του αυλόγυρου της Μονής [Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, στην Κερατέα] και εκεί κοιμόταν λίγο.
Κάποια φορά την είδε μέσα στην δυνατή βροχή να κατευθύνεται από την Μονή προς το χορτοκαλυβάκι της. Ανήσυχος έτρεξε κοντά της· όταν την πλησίασε, του λέει εκείνη:
– Τι ανησυχείς για μένα; έλα να δης, είμαι καθόλου βρεγμένη;
Πράγματι, ενώ εκείνος είχε γίνει μούσκεμα, διαπίστωσε ότι η ασκήτρια ήταν τελείως στεγνή.
Άλλη πάλι φορά, σε μεγάλη νεροποντή, οι αδελφές στο Μοναστήρι ανησύχησαν. Κάποια μάλιστα εβγήκε να την αναζητήσει.
Την είδε τότε να έρχεται από τα αμπέλια της Μονής (ανατολικά), μέσα στην βροχή, και να περπατά πάνω από την γη χωρίς να είναι καθόλου βρεγμένη.
Από το βιβλίο του Ιωάννου Κ. Κορναράκη, “Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή”, έκδοση Ιερού Κελλιού Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, 2003.
Η Γερόντισσα Ταρσώ η δια Χριστον σαλή, η παρα την Ιεραν Μονην Παναγιας Πευκοβουνογιατρισσης ασκητικως καί θεοφιλως βιωσασα:
Στο Νοσοκομείο που νοσηλεύθηκε για τα εγκαύματα [η Γερόντισσα Ταρσώ (1910-1989)], κάποια στιγμή αποφασίσθηκε η έξοδός της, επειδή, όπως είχαν γνωματεύσει οι εφημερεύοντες γιατροί, είχαν θεραπευθεί τα εγκαύματα.
Όταν της το ανακοίνωσαν, εκείνη διαμαρτυρήθηκε.
– Όχι, δεν φεύγω με τίποτα.
Το έκαναν γνωστό στον Καθηγητή, κι εκείνος, κατά την επίσκεψή του στο θάλαμό της, της είπε επίσης, ότι πρέπει να βγει από το Νοσοκομείο γιατί έγινε καλά.
– Τι λες, γιατρέ μου, δεν φεύγω. Εδώ είναι ωραία! Οι αδελφούλες με περιποιούνται, καθώς και τα παλληκάρια σου, οι γιατροί. Θα κάτσω είκοσι μέρες ακόμα…. Μόνο εσύ δεν με έχεις κοιτάξει.
– Καλά θα σε κοιτάξω τώρα κι εγώ και θα φύγεις, αφού είσαι εντάξει.
Και την καθησύχασε.
– Όχι, όχι, εγώ δεν φεύγω, έλεγε.
Εξετάζοντάς την ο Καθηγητής είδε ότι τα εγκαύματά της εσωτερικά «δουλεύανε» ακόμα. Έκρινε τότε σκόπιμο ότι πρέπει να μείνει ακόμη μέσα, όσο χρειασθεί.
Το χρονικό διάστημα ήταν, όπως εκείνη το είπε, είκοσι μέρες.
Από το βιβλίο του Ιωάννη Κορναράκη, “Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή”.
Η Οσία Θεοδώρα συνήθιζε να λέγει στις μαθήτριές της πολύ συχνά, πως ούτε η μεγάλη άσκηση, ούτε ο υπερβολικός κόπος, ούτε οποιαδήποτε άλλη κακοπάθεια μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, όσο η αληθινή ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Διηγείτο και το ακόλουθο ανέκδοτο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος Ερημίτης είχε χάρισμα από το Θεό να διώχνει τα πονηρά πνεύματα. Μια φορά ζήτησε να μάθει τι φοβούνται περισσότερο και αναγκάζονται να φύγουν.
- Μήπως τη νηστεία; ρώτησε ένα απ' αυτά.
- Εμείς, αποκρίθηκε εκείνο, ούτε τρώμε, ούτε πίνουμε ποτέ.
- Την αγρυπνία τότε;
- Εμείς δεν κοιμόμαστε καθόλου.
- Την φυγή του κόσμου;
Το δαιμόνιο γέλασε περιφρονητικά:
- Σπουδαίο πράγμα, τάχα. Εμείς περνάμε τον περισσότερο καιρό μας τριγυρίζοντας στις ερημιές.
- Σ' εξορκίζω, να ομολογήσεις τι είναι εκείνο που μπορεί να σας δαμάσει, επέμενε ο Γέροντας.
Το πονηρό πνεύμα, αναγκασμένο από υπερκόσμια δύναμη βιάστηκε να απαντήσει:
Η ταπείνωση, που δεν μπορούμε ποτέ ν' αποκτήσουμε
ΑΠΟΤΑΣΣΗ ΤΩ ΣΑΤΑΝΑ; ... ΑΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ