ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 1999

 «ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚ/ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1999

 
«Κάθε φορά πού συνεδριάζομεν ὡς Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, πρέπει νά ἔχωμεν συνείδησιν ὅτι δέν πρόκειται περί μιᾶς ἀνθρωπίνης συνεδριάσεως. Ἡ συνεδρίασις τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει ἕνα μυστικόν χαρακτῆρα, διότι καλούμεθα δι' αὐτῆς νά διακρίνουμε καί νά ἐκφράσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀρνούμεθα βέβαια καί τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, ἀλλ' αὐτόν τόν παραδίνουμε εἰς τόν Χριστόν διά νά ἐνεργήση Αὐτός δι' ἡμῶν. Ὁ Συνοδικός θεσμός ἑπομένως εἶναι ἰδιαίτερα ἱερός, εἶναι μία ἄλλη «λειτουργία» διά τῆς ὁποίας ἁγιαζόμεθα μέ τήν ἀναζήτησιν καί ἔκφρασιν τοῦ θείου θελήματος ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Ἀναφέρομαι σ' αὐτόν τόν ὕψιστον καί ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου, διότι ἔχω καταλήξει σέ ἕνα συμπέρασμα. Μελετοῦσα αὐτόν τόν καιρό τό βιβλίο μου, πού ἐκδόθηκε τό 1994 «ΟΜΙΛΙΑΙ — ΚΕΙΜΕΝΑ — ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», καθώς καί τό ἑπόμενο, πού ἐκδόθηκε τό Νοέμβριο τοῦ 1994 μέ τίτλο «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ», ἐπίσης καί κάποια ἄλλα πού ἐκδόθηκαν μέχρι τό σχίσμα τῶν πέντε Ἀρχιερέων. Μέσα ἀπό ὅλα αὐτά διέκρινα πολλά κακά, πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά μία τήν βλέπω μεγαλύτερη ἀπό ὅλες. Ποιά εἶναι αὐτή; Ἡ ἀσέβεια Ἀρχιερέων πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον! Διεπίστωσα, ὄχι μίαν φορά ἤ δύο, ὅτι Ἀρχιερεῖς ἀντί νά παραδοθοῦν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐκφρασθῆ τοῦτο μέσω τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τῆς φωτιστικῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπραττον τό ἀντίθετον! Ἀρχιερεῖς συνεννοοῦντο συνωμοτικά, προαπεφάσιζον ἐπί διαφόρων θεμάτων καί ἤρχοντο στήν Ἱερά Σύνοδο διά νά ἐπιβάλουν τίς συνωμοσίες των. Μέσα στά Συνοδικά Πρακτικά ἔχουν γραφεῖ πολλές τέτοιες ἁμαρτωλές καί βλάσφημες περιπτώσεις, πολλές ἐκ τῶν ὁποίων ἔχομεν χρέος εἰς μίαν Ἱεράν Σύνοδον νά τάς ἐκθέσωμεν καί ὅσαι θεραπεύονται νά θεραπευθοῦν καί ὅσαι εἶναι ἀπορριπτέαι νά ἀπορριφθοῦν. Παρακαλῶ τόν Θεόν νά εὐλογήση τό ταχύτερον, καί ἄν εἶναι δυνατόν καί εἰς τήν ἄλλην Ἱεραρχίαν, νά καθαρίσουν αὐτά τά πράγματα. Ὁ Σεβ/τος ἀδελφός ἅγιος Μεσογαίας εἶναι ὁ ἁρμοδιώτερος νά εἰσηγηθῆ τό ὅλον θέμα, διότι ὡς Ἀρχιγραμματεύς ἔζησεν ὅσα ἐννοῶ καί τά ἀντιμετώπισεν, ἀλλά καί ὡς θεολόγος εἶναι ἱκανός νά βοηθήση ὅλους ἡμᾶς. Φοβοῦμαι ἅγιοι ἀδελφοί αὐτές τίς ἁμαρτίες. Φοβοῦμαι ὅμως καί διότι κατά τά χρόνια πού ἀκολούθησαν μετά τό 1995, οὔτε παλαιά κακά διωρθώσαμεν, οὔτε ὅσα ἔπρεπε σοβαρά θέματα νά προχωρήσουμε τά ἐνεργήσαμε.
Γνωρίζω τίς εὐθύνες μου, ἀλλά εἶσθε καί ἐσεῖς συνυπεύθυνοι, τόσον οἱ ἀρχαιότεροι εἰς τά πρεσβεῖα Ἀρχιερεῖς, ὅσον καί οἱ νεώτεροι. Εἴμεθα ὅλοι ὑπεύθυνοι, διότι ἡ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν ἀπέδωσε καρπούς. Καί θέλω νά γίνω πιό σαφής καί νά καταλάβετε τήν ἀγωνία μου καί τήν εὐθύνη μας τήν προσωπική ὁ καθένας καί τήν συλλογική, ἡ ὁποία εἶναι μεγαλύτερη.
Δέν ἐπισημαίνουμε, δέν μελετοῦμε καί δέν προγραμματίζουμε σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα χρονίζουν καί εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν Συνοδικαί πράξεις καί ἀποφάσεις, ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἐκκρεμμοῦν, π.χ. ἡ «Β' Ἐγκύκλιος» τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν, ἡ «Διευκρίνισίς των» καί ἄλλα, τά ὁποῖα ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε μέσα ἀπό τά Πρακτικά κ.λπ. τῆς πενταετίας 1991—1995.
Δέν νομίζω, ὅτι θά παρεξηγηθῶ ὑπό κανενός ἄν θά εἴπω μέ πικρία, ὅτι οὔτε 12μελῆ Ἱεράν Σύνοδον συνεκροτήσαμεν, οὔτε Ἅγιον Μῦρον προγραμματίσαμε, οὔτε ἔναντι τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐλάβομεν θέσιν, οὔτε κἄν τόν κ. Χριστόδουλον ἐβάλαμε στήν θέσιν του, ὁ ὁποῖος εἶναι τόσον ἐκτεθειμένος ἀπό κάθε ἐκκλησιαστικήν ὀρθόδοξον ἄποψιν. Ἡ φωνή μας ὡς φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἠκούσθη. Δέν θέλω νά στενοχωρήσω οὐδένα, ἀλλά δέν θέλω νά λυπῶμεν καί νά παροργίζωμεν, πρῶτος ἐγώ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, τόν Δεσπότην Χριστόν. Συνεδριάζουμε πέντε χρόνια χωρίς τήν συνεργασία τῶν θεολόγων. Εἶναι πικρόν μου παράπονο, διότι ἐνθυμοῦμαι τήν Ἱστορία ἀπό τό 1977, οἱ Σεβ/τοι κ.κ. Νικόλαος καί Παχώμιος πρέπει νά ἐνθυμοῦνται. Εἰς τήν Κων/λεως τότε, μετά τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, καλέσαμε τούς θεολόγους νά συνεργασθοῦν μαζί μας. Μέ τίς ἰδικές μας εὐχές τότε, ὡς Ἱερά Σύνοδος, πετύχαμε νά μᾶς ἐκτιμοῦν καί νά μᾶς σέβωνται οἱ φίλοι καί νά τρομάζουν οἱ ἐχθροί. Σᾶς παρακαλῶ νά πάρουμε τούς τόμους τοῦ Κ.Γ.Ο., τίς ἐκδόσεις τῶν ἐτῶν μετά τό 1977 καί νά δοῦμε τί ἔγινε τότε καί τί κάνουμε σήμερα.
Ἐξομολογοῦμαι ἐνώπιόν σας ἐν Συνόδω, ἡμαρτήσαμε ἀδελφοί μου, διότι καί μετά τήν κατά τό 1995 τελική ἀπόσχισι καί ἀπομάκρυνσι τῶν πέντε, δέν ἀγαπήσαμε καί δέν ἐπιστρατεύσαμε τούς θεολόγους, ὥστε νά συνεχίσωμεν τόν πολύπλευρον θεολογικόν ἐκκλησιαστικόν ἀγῶνα. Ἀναδείξαμε θεολόγους μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί σήμερα δημιουργοῦμε ἀποστάσεις ὀλέθριες.
Ἡμεῖς ἔχομεν τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, αὐτοί ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου καί τῆς γνώσεως, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1996. Ἐγώ βέβαια, ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, τότε ἤμουν εἰς τό Νοσοκομεῖον, τό ἐπληροφορήθην ὅμως, καί μάλιστα ὅτι ὁ Σεβ/τος ἐδιηγήθη ἐκεῖνον τόν διδακτικώταταν μῦθον τοῦ Αἰσώπου περί τοῦ λύκου, ὁ ὁποῖος εἰσηγεῖτο εἰς τόν τσοπάνην «νά διώξη τούς κύνας, τά μανδρόσκυλα, διότι καί τσάμπα τρῶνε τό ψωμί καί ἐνοχλοῦν μέ τά γαυγίσματά των». Μήπως κάνουμε αὐτό καί ἡμεῖς ἤδη ἀπό πολύ καιρό; Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ἐξομολογοῦμαι ὅτι μέ ἀνέπαυε πολύ ἡ εἰς τό παρελθόν παρουσία ἐδῶ μέσα τῶν θεολόγων.
Κατά τήν ἰδικήν μου ταπενήν ἄποψιν εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη μας πού δέν τούς καλοῦμε κοντά μας ὅπως τότε. Διατί καί τώρα νά μήν εἶναι παρόντες καί νά μήν συμμετέχουν εἰς τάς συνεδριάσεις μας. Μήπως αὐτοί ἀποφασίζουν; Μήπως αὐτοί ὑπογράφουν; Ἤ δέν εἴμεθα σέ θέσι νά τούς ἀκοῦμε καί νά κρίνουμε καί νά ἀποφασίζουμε; Δέν θά προχωρήσω τούτη τή στιγμή περισσότερο, ἀφοῦ πρόθεσίς μου εἶναι νά σᾶς δώσω ἀφορμή διά νά σκεφθῆτε καί ὡς ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι Ἱεράρχαι ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῶν πραγμάτων, νά ἀλλάξωμεν καί διορθώσωμεν καί εἰς αὐτό τό θέμα.
Ξεκίνησα νά σημειώνω αὐτές τίς σκέψεις, Ἅγιοι Ἀδελφοί, μέ ἀφορμήν τήν ζοφεράν περίοδον, τό 1991-1995! Ραδιουργίαι, μηχανορραφίαι μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Σύνοδο ἀπό Ἀρχιερεῖς! Ψεύδη, συκοφαντίαι, βλασφημίαι, ληστρικαί πράξεις, μῖσος, τά ὁποῖα κατέληξαν εἰς τήν αἴρεσι καί τό σχίσμα! Θέλησαν νά ξεπουλήσουν τήν Ὀρθοδοξία, νά προδώσουν τήν Ἐκκλησία καί εὑρέθησαν οἱ ἴδιοι ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀμετανόητοι ἀντιποιοῦνται τήν Ἐκκλησία καί ἔτσι καί τήν διώκουν καί τήν ἐμπορεύονται περισσότερο ἀπ' ὅτι ὁ «μαθητής» ἐκεῖνος μέ τά τριάκοντα ἀργύρια. Διότι ὅταν πλανοῦν χιλιάδες ἁπλῶν πιστῶν δέν ἀποτελεῖ αὐτό καί ἐμπορίαν;
Ἀδελφοί Συλλειτουργοί μου.
Ἡ Ἐκκλησία διέρχεται τήν δυσκολωτέραν ἱστορικήν περίοδον καί ἐνῶ Αὐτή δέν θά πάθη τίποτε, οἱ κλυδωνισμοί ὅμως ἔχουν συνέπειες εἰς ἡμᾶς καί ὅλους τούς πιστούς. Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνη ἀδιαφόρους, ἤ νά λέγωμεν μόνον «καί πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς»! Ναί, ἀλλά ὁ πονηρός «κατισχύει» καθ' Ἡμῶν.
Ὁ Ἐπίσκοπος βεβαίως ὅταν εἶναι πραγματικός Ἐπίσκοπος, τότε εἶναι «εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ», ὅταν ὅμως δέν εἶναι ἀληθής Ἐπίσκοπος, τότε ἀποβαίνει ἡ μεγαλυτέρα μάστιγα διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ποῖος ἐπολέμησε εἰς τάς ἡμέρας μας τόσον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται; Κανείς δέν εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός διά τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τούς ἀναξίους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί θεολόγους καί Χριστιανούς.(*)
Εἶναι τόση ἡ θλίψις μου γενικά καί ἰδιαίτερα μέ τήν πτῶσι τῶν πέντε, ὥστε δέν φοβᾶμαι ὅτι θά παρεξηγηθῶ, δι' ὅσα σήμερα ἐξέφρασα εἰς τήν ἀγάπην σας ἐν Συνόδω. Δέν γνωρίζω μέχρι πότε θά εἶμαι μαζί σας, διότι τά ἔτη ἐπληθύνθησαν, καί θέλω νά ἔχουμε ὅλοι χριστιανικά τέλη ὡς Ἀρχιερεῖς καί πρῶτος ἐγώ ὡς γεροντότερος σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεσθε νά τελειώσω τήν παροῦσαν ζωήν ἀφοῦ ἀξιωθοῦμε νά ἀντιμετωπίσωμεν τάς ἐκκρεμμότητας αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ψυχήν μας, διότι εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελοῦν ἀσέβειαν πρός τόν Χριστόν.(*)
Ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἅγιοι Ἀδελφοί, δέν εἶναι ἰδική μας, μᾶς ἐδόθη ἀπό τόν Χριστόν διά νά ὑπηρετήσουμε τό Ἅγιον Σῶμα Του. Ἡ Ἀρχιερωσύνη μᾶς ἀναβιβάζει καί πιό πάνω καί ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἀλλά καί μᾶς καθιστᾶ περισσότερον Διακόνους καί ἀπό τούς Ἀγγέλους! Διά τοῦτο νά προσέχωμεν καί νά ἔχωμεν πρός πάντας μακροθυμίαν, ὑπομονήν, ἀγάπην, νά εἴμεθα ὑποχωρητικοί καί συγχωρητικοί, νά προσέχωμεν κάθε λόγον μας πού προφέρομεν ἤ γράφομεν, διότι θά μᾶς ζητηθῆ λόγος. Ὅλοι κινδυνεύουν ἀπό τήν κενοδοξία, ἀλλά ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι περισσότερον ἀπό ὅλους, καί μετά ἀκολουθεῖ ἐγωισμός, πλάνη καί σκοτιζόμεθα.
Ἡ ἀνάγνωσις τῶν Γραφῶν καί ἡ προσευχή φωτίζουν καί τόν νοῦν καί τήν ψυχήν, διό ἄν ὅλοι πρέπει νά προσεύχωνται καί νά μελετοῦν, ἤ νά μελετοῦν προσευχητικά, ἰδιαίτερα ἔχει τήν ἀνάγκην αὐτῶν ὁ Ἐπίσκοπος. Πῶς ἀλλοιῶς θά εἶναι φῶς, πῶς θά λάμψη, διά τῶν ἔργων του, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων;
Ζητῶ νά μέ συγχωρήσετε, διότι πολλά εἶπα καί ἴσως σᾶς ἐστενοχώρησα. Δέν εἶχα, ὅμως, οὔτε ἔχω τέτοια πρόθεσι, ἀλλά νά γνωρίζετε, ὅτι καί ἐγώ εἶμαι πολύ στενοχωρημένος καί θλίβομαι καί πικραίνομαι.(**) Διότι ἐπίστευα ὅτι μετά τήν θλιβερή πτῶσι τῶν πέντε, μετά ἀπό αὐτή τήν ἀνοικτή πληγή θά εἴμεθα περισσότερο προσεκτικοί, ἀνεκτικοί καί ἡ ἀγάπη θά ἦτο θερμή. Ὅμως βλέπετε καί ζῆτε ὅτι δέν κλείνει ἡ πληγή καί ἴσως ἀνοίγουμε καί νέες διά τάς ὁποίας, μήν ἀμφιβάλη κανείς, θά ἔλθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ὑπευθύνους.
Τέλος πιστεύω ὅτι κανένα θέμα δέν εἶναι δύσκολον, ἄν ὑπάρχη ἀγάπη καί πρόθεσις νά ταπεινωθοῦμε ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας. Τί θά ὠφεληθῶ ἐγώ ἄν ταπεινώσω κάποιους, τούς συκοφαντήσω, ὑποστηρίξω πλάνες καί εἰπῶ ψεύδη; Πόσο θά κρατήσουν; Γρήγορα θά εὑρεθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖ θά μέ κρίνουν αἱ ἁμαρτίαι μου.(***)
Ὅλα τά θέματα, εἴτε εἶναι οἱ πειρασμοί, εἴτε εἶναι κανονικῆς φύσεως, εἴτε εἶναι θεολογικά καί γενικά θέματα Ὀρθοδοξίας, εἶναι τόσο ἁπλᾶ, ὅταν ὑπάρχη ἀγάπη, λείπη ὁ ἐγωισμός καί ἡ κενοδοξία καί μέ ταπείνωσιν ἐρευνήσουμε τάς Γραφάς, τότε ὅλα λύονται! Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, Πατέρες, πηγή ἐρίδων, ἀντεγκλήσεων καί μίσους, ἀλλά πηγή φωτισμοῦ, ἀγάπης καί εἰρήνης. Ὅπου πλάνη, ὅπου ἐγωισμός, ἐκεῖ καί ὁ σκοτισμός καί ἡ ἀντιδικία καί τό μῖσος, ἐκεῖ ὅλα τά ἔργα τοῦ ἀντιχρίστου διαβόλου.
Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες, δέν εἶμαι ἐγώ ὁ ἅγιος, οὔτε ὡς ἅγιος σᾶς μίλησα, ἀλλά ἐπειδή ἡμέρας καί νύκτας μελετῶ τήν κατάστασί μας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπογοητευτική καί ἄν δέν διορθωθοῦμε, θά μᾶς τιμωρήση καί ἐδῶ καί κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην ὁ Χριστός, Σᾶς εἶπα αὐτά προκειμένου μέ τίς προσευχές σας πρῶτος νά διορθωθῶ ἐγώ καί μετά καί ἐσεῖς διά νά ἔλθη ἔτσι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά νά δυνηθοῦμε, εἰς τούς κρισίμους αὐτούς καιρούς, νά ὑπηρετήσωμεν τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίαν καί μέσα εἰς Αὐτήν νά ἐργασθῶμεν καί τήν σωτηρίαν μας ποιμένες καί ποιμαινόμενοι. ΑΜΗΝ».