ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΕΟΝ ΚΡΙΣΙΜΟΥ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΜΟΥ ΕΖΗΤΗΘΗ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΩΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ, (ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΙΣ ΑΓΓΛΙΑΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΣΩΖΟΜΕΝΟΥ), ΝΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ (ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΟΥΝ ΕΙΣ ΞΕΝΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ) ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΟΝ ΚΡΙΣΙΜΟΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (1935 - 1937 ΚΑΙ ΕΞΗΣ). ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - 10 - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - 2 - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 

 

Εἰς τὸ προηγούμενον τεῦχος ἐκάνομεν εἰσαγωγὴν εἰς τὰ αἴτια τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, τὸ ὁποῖον ἐδημιούργησεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος. Εἴδομεν ὅτι οὗτος ἐπιστρέψας ἐκ τῆς ἐξορίας διενοήθη νὰ ἀλλοιώση τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως, ἤτοι τὴν Ἐκκλησιολογίαν. Πρὸς τοῦτο, ἐφεῦρεν τὴν θεωρίαν, ὅτι ἡ καινοτόμος Ἐκκλησία δὲν εἶναι σχισματικὴ, ἀλλὰ μόνον ὑπόδικος. Παραλλήλως διετύπωνεν καὶ τὴν ἄλλην θεωρίαν περὶ τῆς συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ ἐρρύθμιζεν τὸ ἀντικανονικὸν τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καινοτομίας καὶ τῆς ὁποίας οὗτος ἐκ τῶν προτέρων ἐδέχετο τὰς ἀποφάσεις ὁποῖαι καὶ ἂν ἦσαν αὗται. Σαφῶς δηλαδὴ διαφαίνεται, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης ἐπιστρέψας ἐκ τῆς ἐξορίας του, εἶχεν ἀναλάβει τὴν εὐθύνην ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου νὰ ἐξαλείψῃ τὴν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ νὰ μετατρέψῃ αὐτὴν εἰς μίαν νοσηρὰν διαμαρτύρησιν, ἡ ὁποία, ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ὑπήγετο ὑπὸ τὴν Καινοτόμον Ἐκκλησίαν. Εἰς τὸ παρὸν ἄρθρον θὰ παρακολουθήσωμεν τὰς προσπαθείας τόσον τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὅσον καὶ τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ νὰ συγκρατήσουν τὸν πρώην Φλωρίνης καὶ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν εἰς τὴν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν τοῦ 1935 καὶ ἀποφευχθῇ οὕτω τὸ σχίσμα. Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ Αἱ καινοφανεῖς αὗται θεωρίαι τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου μετὰ τοῦ ὀποίου συνεπορεύετο καὶ ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς προϋξένησαν σάλον. Πλεῖστοι κληρικοὶ διαμαρτύρονται καὶ καταγγέλλουν τὴν ἀσυνέπειαν τῶν δύο Ἀρχιερέων, οἵτινες ἐγκαταλιπόντες τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935 (ὅρα «Κ.Γ.Ο.» Ὀκτώβριος 1980), εἰσάγουν δολίως τὴν θεωρίαν περὶ τοῦ «δυνάμει» σχίσματος, δι᾿ ἧς ἀφ᾿ ἑνὸς καθίσταντο πρόξενοι συγχύσεως καὶ διασπάσεως τῶν Γ.Ο.Χ., ἐν ταὐτῷ δὲ καὶ ἀποπροσανατολισμοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. προδίδοντες οὕτω τὸν ἀγῶνα τῶν Γ.Ο.Χ., ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ κατεδίκαζον ἑαυτούς, διότι αὐτομάτως καθίσταντο ἔγκυροι καὶ οὐσιαστικαὶ αἱ καθαιρετικαὶ κατ᾿ αὐτῶν ἀποφάσεις τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (ὅρα «Κ.Γ.Ο.» Ὀκτώβριος 1980). Πρὸ τῆς δεινῆς ταύτης καταστάσεως ἀγωνίζεται ἀπεγνωσμένως ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἵνα ἀποτρέψῃ τὸ σχίσμα καὶ τὴν σύγχυσιν εἰς τὰς τάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ματαιώσῃ οὕτω τὰ σχέδια τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἤτοι τῆς ὑπαγωγῆς τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπὸ τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἢ τουλάχιστον τῆς ἐξαλείψεως τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅπερ ἐπεδίωκεν ὁ πρ. Φλωρίνης διὰ νὰ μὴν ἀκούγεται πλέον, ὅτι ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι σχισματική, ἡ δὲ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Κανονικὴ καὶ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος. Ἀγωνίζεται λοιπὸν νὰ ἐπαναφέρη αὐτοὺς εἰς τὴν προτέραν των ὁμολογίαν(*) τοῦ 1935 καὶ οὕτω συνεχισθῆ ὁ ἀγὼν τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῆς λώβης τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Εἰσηγεῖται λοιπὸν ἐγγράφως ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὅπως παύσουν κηρυσσόμεναι ὑπὸ τῶν δύο Μητροπολιτῶν, αἱ νέαι δοξασίαι καὶ τὸ θέμα ἐξετασθῆ ἐν Συνόδῳ, ἐκδοθῆ δὲ κοινὴ ἐγκύκλιος, δι᾿ ἧς θὰ κηρύσσεται ὑφ᾿ ὅλων τῶν Ἐπισκόπων ἡ ταυτότης αὐτῶν ἐν τῇ πίστει, ἵνα ἐξασφαλισθῇ οὕτω ἡ ἑνότης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 17/30 Ἰουνίου 1937, καθ᾿ ἥν ὑπεβλήθη ὑπὸ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τὸ θέμα πρὸς συζήτησιν καὶ λῆψιν ἀποφάσεως, ἀπερρίφθη δυστυχῶς, ὁ δὲ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ Κυκλάδων Γερμανὸς ἐξεφράσθησαν ἀπρεπέστατα κατὰ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Παραθέτομεν κατωτέρω τὸ κείμενον τῆς εἰσηγήσεως - προτάσεως τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, τὴν ὁποίαν οὗτος ἐπανυπέβαλεν τὴν 5/18 Ἰουλίου 1937 εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον διὰ τοῦ Προέδρου αὐτῆς Δημητριάδος Γερμανοῦ. «ΠΡΟΤΑΣΙΣ Κατατεθεῖσα ἐν τῇ συνεδρίᾳ τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Γνησίας ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας. Τῇ 16, 29 Ἰουνίου 1937 Τοῦ Ἐπισκόπου ὀφείλοντος πρὸς πίστιν Ὀρθὴν καὶ Πολιτείαν ἐνάρετον διδάσκειν τόν τε λαὸν καὶ κλῆρον, καὶ μὴ ἀμελεῖν κατὰ τὸν νη!(58) Ἀποστολικὸν κανόνα ἔτι δὲ περιφρουρεῖν τὴν εὐσέβειαν καὶ ἐλέγχειν καὶ καταδικάζειν τῷ ἀναθέματι καὶ πᾶσαν αἵρεσιν καὶ Κακοδοξίαν καὶ ὁπωσδήποτε πᾶσαν ἀντικειμένην τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Παραδόσει διδασκαλίαν συνωδᾶ τῷ α! τῆς (ΣΤ') ἕκτης και τῷ α! τῆς (Ζ') ἑβδόμης. Ἐπειδὴ Ἀπὸ διαφόρων περιστατικῶν γεγονότων αἱ τῶν πιστῶν καρδίαι πολλαχοῦ ἐσαλεύθησαν ὡς πρὸς τὴν ὀφειλομένην εἰς τὴν Ἁγίαν Σύνοδον ἐμπιστοσύνην καὶ πειθαρχίαν, καὶ ἐσκανδαλίσθησαν πολλῶν αἱ συνειδήσεις, ἵνα μὴ ὑπεύθυνοι τοῖς ἐπιτιμίοις τῶν εἰρημένων Ἱερῶν Κανόνων εὑρεθῶμεν καὶ ἔνοχοι εἰς τὴν τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος φωνὴν τὴν βοῶσαν: Οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν τὸν νόμον οὐκ ἀπήγγειλαν τῷ λαῷ τὰ προστάγματά Μου˙ οὐ διέστειλαν ἀνὰ μέσον βεβήλου καὶ ἀνὰ μέσον Ἁγίου˙ καὶ πρὸς οἰκοδομὴν ἐν Χριστῷ τοῦ εὐσεβοῦς τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος καὶ εἰρήνην τῶν συνειδήσεων, τῶν ἐν ἁπλότητι πίστεως πιστευόντων εἰς τὸν Κύριον, ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν. ΚΑΤΑΘΕΤΟΜΕΝ ἐγγράφως τῇ Ἁγίᾳ Συνόδῳ τὴν ταπεινὴν Ἡμῶν κάτωθι πρότασιν ὑπείκοντες τῇ φωνῇ τῆς Ἀρχιερατικῆς ἡμῶν συνειδήσεως καὶ μετὰ δέους ἀποβλέποντες εἰς τὴν ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ παράστασιν Ἡμῶν, ὅτι θέλει ἐκζητήσει ὁ Κύριος τὸ αἷμα πάσης ψυχῆς Ἡμῖν παρ᾿ αὐτοῦ ἐμπιστευθείσης. ΔΙΟ καὶ ἐν πολλῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ προτείνομεν (καὶ παρακαλοῦμεν θερμῶς). Α') Ὅπως ἐκδοθῇ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος πρὸς ἅπαν τὸ ἐν Ἑλλάδι λογικὸν τοῦ Χριστοῦ Ποίμνιον, τὸ ὑπὲρ τῆς Πατρώας ἀγωνιζόμενον Πίστεως ἐν ἧ τὸν λόγον τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τοῦ στόματος Ἡμῶν ἀναλαμβάνοντες διακηρύξαι ὀφείλομεν σαφῶς, ὅτι στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος πάντα τὰ Μυστήρια τῆς ὑπὸ τὸν Μ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον Σχισματικῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν α' Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου˙ καὶ καθορίσαι ὀφείλομεν τὴν δι᾿ ἀναχρίσεως μὲν προσέλευσιν εἰς τὴν Γνησίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τῶν ἐν τῷ Σχίσματι βαπτισθέντων παιδίων, συμφώνως τῷ προρρηθέντι Κανόνι τοῦ Οὐρανοφάντορος Βασιλείου διὰ λιβέλλου δὲ τῶν ἐν ἡλικίᾳ ὄντων Χριστιανῶν, διδάξαι δὲ τοὺς πιστοὺς ἐν τῇ αὐτῇ ἐγκυκλίῳ, ὅτι ἀπέχειν ὀφείλουσι τῆς συμπροσευχῆς καὶ συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς πᾶσαν ἱεροτελεστίαν τῶν σχισματοαιρετικῶν ἱερέων καὶ νεωτεροποιῶν κληρικῶν, συμφώνως πρὸς τὸν 33ον Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἁγίας Συνόδου τὸν διαγορεύοντα: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». Β!) Ὅπως ἐν τῇ αὐτῇ ἐγκυκλίῳ καταδικάσωμεν τὴν ἄθεον καὶ ὑπὲρ πᾶσαν αἵρεσιν διδασκαλίαν τῆς ἀντιχρίστου Μασσονίας, ἥτις κατὰ τὴν ἐπίσημον τῆς Ἱεραρχίας αὐτῆς τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τὸν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον γνωμάτευσιν κατὰ Ὀκτώβριον τοῦ 1933 συνεχίζουσα τὴν ἀρχαίαν εἰδωλολατρίαν καὶ λατρεία οὖσα τοῦ Σατανᾶ, ἀποτελεῖ πλήρη ἄρνησιν τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, βλασφημεῖ αὐτὸ τὸ κεφάλαιον τῆς Πίστεως, ἤτοι τὸ Μέγα Μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ πολεμεῖ τὴν ὅλην διδασκαλίαν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ εὐσεβείας καὶ ἀντιστρατεύεται εἰς τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ καθιστᾶ τὰ μέλη αὐτῆς διὰ τῶν ἐπιβαλλομένων ὑπ᾿ αὐτῆς ὅρκων τελείως ἐξωμότας καὶ ἀρνητὰς τῆς ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Πίστεως, καὶ ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ. Ο ὐ κ έ τ ι ἐ φ η σ υ χ ά σ α ι ἐ π ὶ π λ έ ο ν δ υ ν ά μ ε θ α τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς ὑ π ά ρ χ ο ν τ ε ς π ο ι μ έ ν ε ς, ὅτι τὸ ὑπερύμνητον ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καθυβρίζεται, τὸ Πανάγιον Αὐτοῦ ἐκχυθὲν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ αἷμα καταφρονεῖται, καὶ τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ παραδίδονται˙ ἀλλ᾿ ὡς τῶν Ἀποστολικῶν Παραδόσεων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων φύλακες ἀκριβεῖς γεγονότες, ὀφείλομεν ἐν ὠμοφορίῳ, Παραδοῦνται τῷ ἀναθέματι τὴν δυσεβεστάτην ταύτην τῆς ἀθέου Μασονίας διδασκαλίαν, τὴν Ὁσίαν αὐτῶν ἐντολὴν ἐκπληροῦντες τὴν διακελεύουσαν, «ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν» (α' Καν. Β! Οἰκ. Συν.) ἵνα μὴ ἐφησυχάζοντες ἔνθα περὶ πίστεως ὁ κίνδυνος ἀλλότριος (μὴ γένοιτο!) εὑρεθῶμεν τῶν ἀληθῶν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Ποιμένων τῶν ἁγίων ἤτοι πατέρων, ἀλλ᾿ ὡς διάδοχοι τούτων τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὀργάνων στοιχήσωμεν καὶ τῷ αὐτῷ Θείῳ παραδείγματι καὶ μετ᾿ αὐτῶν τὴν Θεόπνευστον ὁμοίως φωνὴν ἐπαναλάβωμεν. «Καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν οὓς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι˙ οὓς δὲ τῇ καθαιρέσει καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν, οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν, οὓς δὲ τῷ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν». (Α' Καν. Ζ' Οἰκ. Συν.). Αὐτὴ δὲ ἡ ἐν Ἀντιγράφῳ ὦδε ἐπισυναπτομένη Ἐκκλησιαστικὴ πρᾶξις τοῦ Ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ καταδικάσαντος πρὸ 125 ἐτῶν τὴν ἀντίχριστον διδασκαλίαν τῆς Μασονίας ὁδηγεῖ ἐπὶ πλέον ἡμᾶς εἰς τὸ Ποιμαντικὸν τοῦτο, ὅπερ ὑπέχομεν καθῆκον, ἔναντι τῆς καταχθονίως πολεμουμένης Ἐκκλησίας καὶ πίστεως τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν καὶ τοῦ ἀμέσου κινδύνου τῶν ψυχῶν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἐν Ἱερᾷ Μονῇ μας Κας Θεοτόκου Πευκοβουνιωτίσσης, τῇ 17/30 Ἰουνίου 1937. Ὁ ἐν ἐπισκόποις ταπεινὸς καὶ ἐλάχιστος Διάπυρος πρὸς Κύριον Εὐχέτης. † Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Αὕτη ἦτο ἡ πρότασις τὴν ὁποίαν ἐπιμελῶς ἐζήτει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος νὰ συζητηθῆ ἐν Συνόδῳ. Εἰς τὸ ἔγγραφόν του πρὸς τὸν Δημητριάδος Γερμανόν, δι᾿ οὗ ὑπέβαλεν τὴν ἀνωτέρω πρότασίν του ἐσημείωνε καὶ τὰ κάτωθι: Ἐπειδὴ κατὰ τὴν συζήτησιν τῶν ὅρων τῆς προτάσεώς μου ταύτης, δύο ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου οἱ Ἅγιοι πρώην Φλωρίνης καὶ .......... ἀπώλεσαν τὴν ψυχραιμίαν των καταφερθέντες ἐναντίον μου, ὡς μὴ ὤφειλον, καὶ ἐπειδὴ αἱ ἀπειλαὶ καὶ αἱ ὕβρεις δὲν εἶναι ἱκαναὶ νὰ μειώσουν τὴν σοβαρότητα τῆς προτάσεώς μου, λαμβάνω τὴν τιμὴν νὰ παρακαλέσω Ὑμᾶς ὅπως εὐαρεστούμενοι συγκαλέσητε ὅσον οἷον τε τάχιον τὴν ἐφ᾿ Ὑμᾶς Σύνοδον καὶ δόσητε ἀπάντησιν εἰς τὴν ρηθεῖσαν πρότασίν μου. Ἐὰν παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἤθελε κάμει ἀποδεκτοὺς τοὺς ὅρους τῆς προτάσεώς μου συμφώνως πρὸς τὰς διατάξεις τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλ᾿ ἤθελεν ἐπιμείνει εἰς τὴν διὰ τὴν ἀπὸ 8/21 Ἰουνίου ἐ.ἔ. ἐξαγγελθεῖσαν δι᾿ ἐγκυκλίου της λύπην ἐπὶ τοῦ σοβαρωτάτου τῆς ἀναμυρώσεως ζητήματος, μὴ δυνάμενος νὰ φέρω τὸ βάρος μιᾶς τοιαύτης ἀποφάσεως, θεωρῶ ἑμαυτὸν ὑποχρεωμένον ὡς Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς νὰ διακόψω μεθ᾿ Ὑμῶν πᾶσαν σχέσιν, ἵνα μὴ εὑρεθῶ ἔνοχος κατὰ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ὡς περιφρονήσας τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας. Εὐελπιστῶν ὅμως ὅτι ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ θελήση ν᾿ ἀναθεωρήσῃ τὴν ἀπόφασίν της καὶ νὰ δώσῃ τὴν λύσιν ὡς οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διακελεύουσι εἰς τὰ ἐν τῇ προτάσει μου ἀναφερόμενα ζητήματα καὶ ὅτι θὰ θελήσῃ διὰ Συνοδικῆς ἐγκυκλίου ν᾿ ἀποκαταστήσῃ τὴν κλονισθεῖσαν ἐμπιστοσύνην τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος ἐπὶ τὴν Ἱερὰν ἡμῶν Σύνοδον. Θὰ ἀναμείνω μέχρι τῆς προσεχοῦς Δευτέρας 13ης τρέχοντος τὴν ἔγγραφον ἀπάντησίν Σας ἐπὶ τῆς προτάσεώς μου ταύτης. Ἐὰν ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπορρίψῃ τοὺς ὅρους τῆς προτάσεώς μου ταύτης, παρελθούσης ἀπράκτου τῆς ἄνω ταχθείσης προθεσμίας, θὰ θεωρήσω τὴν σιωπήν σας ὡς ἄρνησιν ἀποδοχῆς τῶν ὅρων τῆς προτάσεώς μου, καὶ ἑπομένως διακόπτων πᾶσαν μεθ᾿ Ὑμῶν σχέσιν, θὰ κανονίσω τὴν περαιτέρω στάσιν μου. Ἐν Ἱερᾷ Μονῇ Κας Θεοτόκου Πευκοβουνιωτίσσης Κερατέας Τῇ 5/18 Ἰουλίου 1937 Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ταπεινὸς καὶ ἐλάχιστος Διάπυρος πρὸς Κύριον Εὐχέτης † Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Δυστυχῶς, ὄχι μόνον δὲν ἠθέλησαν νὰ συζητήσουν τὴν πρότασιν καὶ νὰ λάβουν ἀποφάσεις, ἀλλά, ἐν ὀνόματι τῆς προεκτεθείσης σκοπιμότητός των, ἐγείρουν συκοφαντικὴν πολεμικήν, οὐχὶ μόνον κατὰ τοῦ Βρεσθένης ἀλλὰ καὶ κατὰ παντὸς κληρικοῦ καὶ λαϊκοῦ, ὅστις δὲν συνεμορφοῦτο καὶ δὲν προώθει τὰ προδοτικὰ σχέδιά των. Εἶναι χαρακτηριστικὸν τὸ γεγονός, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὅλως ἀσυνεπεῖς πρὸς τὴν θεολογικήν των κατάρτισιν δὲν διστάζουν ὄχι μόνον νὰ χαρακτηρίζουν ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀνοήτους τοὺς πάντας, οἱ ὁποῖοι ἔμενον στερρῶς εἰς τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως τοῦ 1935, ἀλλὰ κυρίως ἀντεποιοῦντο καὶ τὴν Κανονικὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, ζητοῦντες νὰ δικάσουν τοὺς πάντας ὡς παρασυναγώγους, ἐνῷ τοιοῦτοι ἦσαν μόνον αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἀνεγνώριζον τὴν Καινοτόμον Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν, ἐτιτλοφοροῦντο καὶ οἱ ἴδιοι ὡς Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Πρὸ τῆς τοιαύτης ἐμμονῆς τῶν δύο Μητροπολιτῶν εἰς τὰς δοξασίας των καὶ τοῦ ἐπιτελουμένου ὑπ᾿ αὐτῶν διαβρωτικοῦ ἔργου εἰς τὸν Ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀνακοινοῖ εἰς αὐτοὺς διὰ τοῦ ἀπὸ 5/18 Σεπτεμβρίου ἐγγράφου του, ὅτι διακόπτει πᾶσαν μετ᾿ αὐτῶν ἐπικοινωνίαν μέχρι τῆς ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς τὴν προτέραν των Ὁμολογίαν. Παραθέτομεν τὸ κείμενον τοῦ ἐν λόγῳ ἀποκηρυκτικοῦ ἐγγράφου. «Τοῦ Ἐπισκόπου ὀφείλοντος πρὸς πίστιν ὀρθὴν καὶ πολιτείαν ἐνάρετον διδάσκειν τόν τε λαὸν καὶ κλῆρον καὶ μὴ ἀμελεῖν κατὰ τὸν Ν.Η. (58) Ἀποστ. Κανόνα ἔτι δὲ περιφρουρεῖν τὴν εὐσέβειαν καὶ ἐλέγχειν καὶ καταδικάζειν τῷ ἀναθέματι πᾶσαν αἵρεσιν καὶ κακοδοξίαν καὶ ὅπως δήποτε πᾶσαν ἀντικειμένην τῇ Ἐκκλησιαστικῇ παραδόσει διδασκαλίαν συνωδᾷ τῷ Α' Κανόνι τῆς Β' Οἰκ. Ἁγίας Συνόδου τῷ Λ' τῆς ΣΤ' καὶ Λ' τῆς Ζ'. Ἐ π ε ι δ ὴ Ἀπὸ διαφόρων περιστατικῶν γεγονότων αἱ τῶν πιστῶν καρδίαι πολλαχοῦ ἐσαλεύθησαν ὡς πρὸς τὴν ὀφειλομένην πρὸς τὴν Ἁγ. Σύνοδον ἐμπιστοσύνην καὶ πειθαρχίαν καὶ ἐσκανδαλίσθησαν πολλῶν αἱ συνειδήσεις ἵνα μὴ ὑπεύθυνοι τοῖς ἐπιτιμίοις τῶν εἰρημένων κανόνων, εὑρεθῶμεν καὶ ἔνοχοι εἰς τὴν τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος Φωνὴν τὴν βοῶσαν. Οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν τὸν Νόμον οὐκ ἀπήγγειλεν τῷ λαῷ τὰ προστάγματά μου οὐ διέστειλαν ἀναμέσον βεβήλου καὶ ἀναμέσον ἁγίου καὶ πρὸς οἰκοδομὴν ἐν Χριστῷ τοῦ εὐσεβοῦς τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος καὶ εἰρήνην τῶν συνειδήσεων τῶν ἐν ἁπλότητι πίστεως πιστευόντων εἰς τὸν Κύριον ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε. Κ α τ α θ έ τ ο μ ε ν ἐγγράφως τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ τὴν ταπεινὴν ἡμῶν κάτωθι πρότασιν ὑπείκοντες τῇ φωνῇ τῆς Ἀρχιερατικῆς ἡμῶν συνειδήσεως καὶ μετὰ δέους ἀποβλέποντες εἰς τὴν ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ παράστασιν ἡμῶν ὅτι θέλει ἐκζητήσει ὁ Κύριος τὸ αἷμα πάσης ψυχῆς ἡμῖν παρ᾿ Αὐτοῦ ἐμπιστευθείσης. Δ ι ὸ καὶ ἐν πολλῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ π ρ ο τ ε ί ν ο μ ε ν κ α ὶ π α ρ α κ α λ ο ῦ μ ε ν θ ε ρ μ ῶ ς α' ὅ π ω ς ἐ κ δ ο θ ῇ Σ υ ν ο δ ι κ ὴ ἐ γ κ ύ κ λ ι ο ς π ρ ὸ ς ἅ π α ν τὸ ἐν Ἑλλάδι Λογικὸν τοῦ Χριστοῦ ποίμνιον τὸ ὑπὲρ τῆς Πατρώας ἀγωνιζόμενον πίστεως ἐν ἧ τὸν Λόγον τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τοῦ στόματος ἡμῶν ἀναλαμβάνοντες διακηρῦξαι ὀφειλόμενον σαφῶς ὅ τ ι σ τ ε ρ ο ῦ ν τ α ι τ ῆ ς θ ε ί α ς χ ά ρ ι τ ο ς ἅ π α ν τ α τ ὰ μ υ σ τ ή ρ ι α τ ῆ ς θ ε ί α ς χ ά ρ ι τ ο ς ἅ π α ν τ α τ ὰ μ υ σ τ ή ρ ι α τ ῆ ς ὑ π ὸ τ ὸ ν Μ. Ἀ θ η ν ῶ ν κ α ὶ π ά σ η ς Ἑ λ λ ά δ ο ς Χ ρ. Π α π α δ ό π ο υ λ ο ν Σ χ ι σ μ α τ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α τ ὰ τ ὸ ν Α' Κ α ν ό ν α τ ο ῦ Μ. Β α σ ι λ ε ί ο υ κ α ὶ κ α θ ο ρ ί σ α ι ὀ φ ε ί λ ο μ ε ν τ ὴ ν δ ι᾿ ἀ ν α χ ρ ί σ ε ω ς μ ὲ ν π ρ ο σ έ λ ε υ σ ι ν ε ἰ ς τ ὴ ν γ ν η σ ί α ν τ ο ῦ Κ υ ρ ί ο υ ἡ μ ῶ ν Ἰ. Χ ρ ι σ τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί α ν τ ῶ ν ἐ ν τ ῷ σ χ ί σ μ α τ ι β α π τ ι σ θ έ ν τ ω ν π α ι δ ί ω ν σ υ μ φ ώ ν ω ς τ ῷ π ρ ο ρ η θ έ ν τ ι κ α ν ό ν ι τοῦ Οὐρανοφάντορος Βασιλείου διὰ Λιβέλλου δὲ τῶν ἐν ἡλικίᾳ ὄντων Χριστιανῶν. Διδάξαι δὲ τοῖς πιστοῖς ἐν τῇ αὐτῇ ἐγκυκλίῳ ὅτι ἀπέχειν ὀφείλουσιν τῆς συμπροσευχῆς καὶ συμμετοχῆς αὐτῶν καὶ πᾶσαν ἱεροτελεστίαν τῶν σχισματοαιρετικῶν ἱερέων νεωτεροποιῶν κληρικῶν συμφώνως πρὸς τὸν ΛΓ' Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἁγίας Συνόδου τὸν διαγορεύοντα «ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι» κλπ. καὶ ἐπειδὴ μέχρι σήμερον διὰ τ᾿ ἀνωτέρω οὐδεμία ἀπάντησις μοὶ ἐδόθη καὶ ἔχοντες ὑπ᾿ ὄψει καὶ τὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς Α' καὶ Β' Λεγομένης Συνόδου ἔχοντα οὕτω: «...Οἱ γὰρ δι᾿ αἵρεσιν τινὰ παρὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς πρὸς τὸν Πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοῖς διαστέλλοντες ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπὶ ἐκκλησίας διδάσκοντος οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ᾿ ὑπόκεινται πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδοεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν καὶ οὐ σχίσματι τὴν Ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι» καὶ Β'. Ἐπειδὴ ἐκ τῆς ἐσχάτως δοθείσης ἀπαντήσεως ὑμῶν πρὸς τὸν Ὁσιώτατον μοναχὸν Μάρκον Χανιώτην δι᾿ ἧς διακηρύσσετε τρανώτατα, ὅτι τὰ τελούμενα μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν εἰσὶν ἔγκυρα ὡς μετέχοντα τῆς θείας χάριτος καὶ ὅτι θέλετε ἐξακολουθήσῃ νὰ τηρῆτε εἰς τὸ μέλλον τὴν Πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς νεωτεριζούσης σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κλπ., Δ ι ὰ τ α ῦ τ α - Ἀ π ο φ α ι ν ό μ ε θ α 1) Νὰ ἐκφράσωμεν τὴν βαθυτάτην μας λύπην πρὸς ὑμᾶς καὶ πᾶσι τοῖς ἀκολούθοις ὑμῶν διὰ τὴν παρ᾿ ἐλπίδα ἀπροσδόκητον ἐξέλιξιν ὑμῶν παρὰ τὰς ἀρχικὰς ὁμολογίας Σας καὶ κηρύγματα. 2) Νὰ ἀποκόψωμεν μεθ᾿ ἡμῶν καὶ πᾶσι τοῖς ἀκολούθοις ἡμῶν πᾶσαν Πνευματιτικὴν ἐπικοινωνίαν ἕως οὗ Κύριος ὁ Θεὸς ἤθελε διαφωτίσει ὑμᾶς νὰ ἐπανέλθητε εἰς τὴν ἀρχικήν Σας ὁμολογίαν πίστεως καὶ φυλάσσετε τὴν ἀκρίβειαν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὴ ἀκολουθῆτε τὰς λεγομένας ἐπιεικείας, οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεις ἐν τῇ ἐκτελέσει τῶν ποιμαντορικῶν ὑμῶν καθηκόντων ὡς μὴ δυνάμενος νὰ φέρω τὸ βάρος μιᾶς τοιαύτης ἀποφάσεως ὑμῶν καὶ ἵνα μὴ εὑρεθῶ ἔνοχος κατὰ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως ὡς περιφρονήσας τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας ἐπισύρων εἰς ἐμαυτὸν τὰς ἀρὰς καὶ ἀναθέματα τῶν ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν. 3) Ἀνακαλῶ πάσας τὰς μέχρι σήμερον τεθείσας ὑπογραφάς μου εἰς τὰ πρακτικὰ καὶ λοιπὰ ἔγγραφα τῆς μεθ᾿ ὑμῶν Συνεδρίας τῆς Συνόδου ὡς ἐπίσης παρακαλῶ ὅπως ἀφαιρέσητε ἐκ τῆς ἐφημερίδος «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» τὴν συμμετοχήν μου εἰς αὐτήν. Διάπυρος πρὸς Κύριον Εὐχέτης † Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυκλάδων Γερμανός, ὅστις κατὰ τὴν κρίσιμον συνεδρίαν τῆς 16/29 Ἰουνίου 1937 εἶχεν ταχθῆ μετὰ τῶν Φλωρίνης καὶ Δημητριάδος(*), ἤδη πλὲον κατονομάζει τὴν κακοδοξίαν τῶν δύο Ἀρχιερέων καὶ ἀποκηρύσσει αὐτοὺς. Ἰδοὺ τὶ ἔγραφεν εἰς τὴν ἀπὸ 14.9.1937 ἐγκύκλιόν του: «... διὰ τοῦτο ἠναγκάσθημεν ν᾿ ἀποκηρύξωμεν τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς τέως Δημητριάδος κ. Γερμανὸν καὶ πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομον καὶ νὰ κόψωμεν πάντα σύνδεσμον μετ᾿ αὐτῶν, δ ι ό τ ι κ α τ ε π ά τ η σ α ν κ α ὶ ἀ π έ ρ ρ ι ψ α ν, π ᾶ ν ὅ, τ ι π ρ ό τ ε ρ ο ν ἐ κ ή ρ υ ξ α ν, ἐ ν ώ π ι ο ν χ ι λ ι ά δ ω ν λ α ο ῦ ἐ ν Κ ο λ ω ν ῷ, κ α ὶ κ α τ ή χ θ η σ α ν ε ἰ ς τ ὴ ν α ὐ τ ὴ ν τ ά ξ ι ν τ ῶ ν Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν τ ῶ ν ὁ π ο ί ω ν ἀ π ο δ έ χ ο ν τ α ι, τ ὰ μ ὲ ν μ υ σ τ ή ρ ι α ὡ ς ἔ γ κ υ ρ α, ἀ ρ ν ο ῦ ν τ α ι δ ὲ ν ὰ χ α ρ α κ τ η ρ ί σ ω μ ε ν ὡ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ ν τ ὴ ν ὑ π ὸ τ ὸ ν Ἀ θ η ν ῶ ν Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ν Π α π α δ ό π ο υ λ ο ν, λεγομένην Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία φανερῶς παρεβίασεν Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ ἀποφάσεις τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, καὶ ἐδέχθησαν τὴν μετὰ τῶν νεοημερολογιτῶν ἐπικοινωνίαν διὰ λόγους συμφέροντος αὐτούς. Ἡμεῖς ἀφοῦ ἐξηντλήσαμεν πᾶν μέτρον ὑπομονῆς καὶ ἀνοχῆς χάριν καὶ μόνον τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, κατελήξαμεν εἰς τὴν ἀπόφασιν ἡμῶν, μετὰ βαθυτάτης λύπης καὶ ψυχικῆς ὀδύνης, ν᾿ ἀρνηθῶμεν αὐτοῖς πᾶσαν ἐπέμβασιν εἰς τὸν ἱερὸν ἡμῶν ἀγῶνα, καὶ πᾶσαν ἀνάμιξιν εἰς τὴν διοίκησιν τούτου, διότι νὰ ἐνεργῇ δικαιοῦται μόνον ἡ «Ἑλληνικὴ Θρησκευτικὴ Κοινότης τῶν Γ.Ο.Χ.», πᾶσα δὲ ἄλλη ἕνωσις οἱαδήποτε, εἶναι ἀναρμοδία, καθὼς λ.χ. ἡ μετὰ βίας καὶ παρανόμως καὶ δῆθεν ἐξ Ὀφφικίου, ἄνευ τῆς γνώμης ὅλων τῶν Συνοδικῶν ἐπιβληθεῖσα «Πανελλήνιος Θρησκευτικὴ καὶ Ἐθνικὴ Κοινωνία» ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπὸ Νεοημερολογιτῶν. Τ ῆ ς Ἑ λ λ η ν ι κ ῆ ς Θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ῆ ς Κ ο ι ν ό τ η τ ο ς τ ῶ ν Γ ν η σ ί ω ν Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ω ν Χ ρ ι σ τ ι α ν ῶ ν, τ ὴ ν π ν ε υ μ α τ ι κ ὴ ν ἡ γ ε σ ί α ν ἀ ν ε λ ά β ο- μ ε ν ο ἱ ὑ π ο γ ε γ ρ α μ μ έ ν ο ι Ἀ ρ χ ι ε ρ ε ῖ ς, βοηθούμενοι ὑπὸ εὐσεβῶν, γνωστῶν τοῖς πᾶσιν ἐναρέτων κληρικῶν, πρωτοπόρων τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, ἐξ ἀρχῆς, καὶ ὑπὸ τοῦ Σεβαστοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ......». † Ο ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Ἐγκύκλιος τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ 14.9.1937) Καὶ εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Δημητριάδος καὶ Φλωρίνης τῆς 6 Σεπτεμβρίου 1937 ἔγραφεν μεταξὺ τῶν ἄλλων: «.....Ἀφοῦ λοιπὸν ἐγίνατε ἀμνήμονες τῶν λόγων οὓς ἐξεφωνήσατε τότε, ἐνώπιον χιλιάδων λαοῦ καὶ τεχνηέντως, πρὸς τὴν κακοδοξίαν βαίνετε διὰ τῶν πράξεων Ὑμῶν καὶ τῶν λόγων καὶ διά τῶν ὑπούλων ὀργάνων τοῦ ὑφ᾿ Ὑμῶν τῶν δύο μόνον διορισθέντος, παρανόμως Δ. Συμβούλου, νομίζω ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀπέχω καὶ νὰ εἶμαι συντηρητικὸς μέχρι σήμερον ἀναμένων μήπως ἡ ὀξυδέρκεια Ὑμῶν ἐνεργήσῃ ἔστω καὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν τοὐλάχιστον, τὸ δίκαιον ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς μάτην ὅμως ἡ ἀναμονή μου.....». (Ἐπιστολὴ τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ πρὸς τοὺς δύο Μητροπολίτας 6.9.1937) Τὴν δὲ 17 Σεπτεμβρίου εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Δημητριάδος καὶ Φλωρίνης, οἵτινες ἐκάλουν αὐτὸν νὰ ἀπολογηθῆ ἔγραφεν μεταξὺ ἄλλων: «.....Ὑμεῖς μετὰ τὴν ἀποχώρησιν ἐκ τῆς Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἰς ἣν παραμένομεν πλέον ἡμεῖς οἱ ὑπολειπόμενοι δύο Μητροπολῖται, οὐδόλως ἀποτελεῖτε Σύνοδον, ἅτε τῆς Συνόδου ἀποτελουμένης ἐξ ἑπτά, κατὰ κατώτατον ὅρον, Μητροπολιτῶν..... Κατὰ ταῦτα λοιπόν, ἀρνούμενος πᾶσαν δικαιοδοσίαν Ὑμῶν, ὡ ς ὁ μ ο φ ρ ό- ν ω ν π ρ ὸ ς τ ο ὺ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ο ὺ ς γενομένων, πρὸς ἐπιβολὴν Ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, εἰς Ὀρθοδόξους Κληρικούς, δηλῶ ὅτι δὲν θέλω παρουσιασθῇ πρὸ Ὑμῶν, κατὰ τὴν ὁρισθεῖσαν ὑφ᾿ Ὑμῶν τῶν δύο, αὐθαιρέτως, ἡμέραν, οὐδὲ θέλω ἀπαντήσει πρὸς πᾶν περαιτέρω ἔγγραφον Ὑμῶν τοῦ ΟΔ' Ἀποστολικοῦ Κανόνος, μηδόλως ἐν προκειμένῳ ἰσχύοντος, πρὸς τοὺς ὁποίους ἐπαναλαμβάνω καὶ αὖθις, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἐπιστρέφετε ἐκ τῆς Κακοδοξίας εἰλικρινῶς, εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀρνοῦμαι Ὑμῶν πᾶσαν ἀναγνώρισιν καὶ πᾶν Ὑμῶν δικαίωμα ἐπ᾿ ἐμοῦ. Ἡ παροῦσα μου θεωρηθήτω καὶ ὡς ἀπάντησις τοῦ ὑπὸ ἡμερομηνία 17 τρέχοντος πρός με Ὑμετέρου ἐγγράφου. Ἐν Κηφισσίᾳ τῇ 19ῃ Σεπτεμβρίου 1937 † Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ» ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Εἴδομεν εἰς τὸ προηγούμενον ἄρθρον, ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς ἐκδηλωθείσης ἀποστασίας ἐκ τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἤρχισεν νὰ ἐξεγείρεται ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐκδηλοῦται διάσπασις τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνος. Πρὸ τῆς δεινῆς ταύτης καταστάσεως εἴδομεν, ὅτι ὁ Βρεσθένης ὑπέβαλεν «ΠΡΟΤΑΣΙΝ» (16/29 Ἰουνίου 1937), ζητῶν ἀπὸ τὴν Σύνοδον, ὅπως ἐξετασθῆ τὸ ἀνακύψαν θέμα ἐκ τῶν καινοφανῶν θεωριῶν τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ὑφ᾿ ὁλοκλήρου τοῦ Σώματος τῶν Ἐπισκόπων, ἵνα ἀποτραπῇ ἡ ἐκτροπὴ τοῦ Φλωρίνης καὶ Δημητριάδος καὶ ἀποσοβηθῇ τὸ Σχίσμα. Δυστυχῶς ὅμως, ἡ πρότασὶς ἐκείνη ἀπερρίφθη, διότι ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος δεσμευθεὶς προφανῶς ἦτο ἀποφασισμένος νὰ ἐπιβάλῃ τὰς ἀσυνεπεῖς καὶ ἀθεολογήτους(*) θέσεις του καὶ νὰ παρασύρῃ ὄπισθεν αὐτοῦ τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἢ ἐν ἀνάγκῃ καὶ νὰ διχάσῃ αὐτό, ὅπερ καὶ ἐπέτυχεν. Εἰς τὸ παρὸν τεῦχος θὰ παρακολουθήσωμεν καὶ ἕτερα ἱστορικὰ κείμενα ἐξ ὧν προκύπτει ἡ ἀλήθεια περὶ τοῦ σχίσματος τοῦ πρώην Φλωρίνης κατὰ τὸ 1937. Ο ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΠΟΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ Μετὰ τὴν ἐμμονὴν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καὶ τοῦ συμπορευομένου μετ᾿ αὐτοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ, ἀφ᾿ ἑνὸς εἰς τὰς θέσεις των περὶ «δυνάμει» σχισματικῆς τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τῆς προσπαθείας νὰ παρασύρουν ὄπισθεν αὐτῶν ἅπαντας τοὺς Γ.Ο.Χ. ἢ δυσφημήσουν καὶ ἐξουθενώσουν τοὺς ἀνθισταμένους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ δύο Μητροπολῖται οἱ ἐμμένοντες πιστοὶ εἰς τὴν Ὁμολογίαν τοῦ 1935 ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀποκηρύσσουν καὶ ἀποκόπτουν αὐτοὺς ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Παραθέτομεν τὰ σχετικὰ κείμενα: ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ Ἐν Ἀθήναις τῇ 19 Σεπτεμβρίου 1937 (ΠΗ) Πρὸς τοὺς Σεβασμιωτάτους τέως Δημητριάδος Γερμανὸν καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον «Εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν˙ νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν˙ ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει» Σεβασμιώτατοι, Τοὺς λόγους τούτους τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἀπὸ τοῦ προοιμίου τῆς ἀποκρίσεώς μου εἰς τὰ ἀπὸ 8 καὶ 17 τρέχοντος ὑμέτερα ἔγγραφα μετὰ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς τῆς καρδίας προτάσσομαι διότι τὸ ἁμαρτάνειν ἀποφαίνεται ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος εἶναι ἀνθρώπινον ἀλλὰ τὸ ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικὸν καὶ ὀλέθριον. Ἀτυχῶς δὲ βλέπομεν, ὅτι Ὑμεῖς διὰ τῶν εἰρημένων Ὑμῶν ἐγγράφων ἐπιμένετε εἰς τὴν ἀθέτησιν αὐτῆς τῆς ὁμολογίας Ὑμῶν ὑπὲρ τῆς ὀρθοδοξίας, ὅπου ἐγγράφως καὶ προφορικῶς διεκηρύξατε εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ κλῆρον μόλις ἀνελάβετε ἀπὸ τοῦ Μαΐου, ἤτοι τοῦ 1935, τὴν ἡγεσίαν τοῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τῆς πολεμουμένης καταχθονίως Ὀρθοδόξου ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν πίστεως καὶ Ἐκκλησίας, καὶ τὸ λυπηρόν, ὅτι μετεπηδήσατε εἰς αὐτὴν τὴν τάξιν τῶν ἀποστατῶν ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ βλασφήμων εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διὰ τοῦ ἐπαράτου νεωτερισμοῦ τοῦ ἑορτολογίου ἐφόσον παραδέχεσθε ὅτι τὰ μυστήρια τῶν νεωτεριστῶν τούτων ψευδοεπισκόπων καὶ κληρικῶν δῆθεν μετέχουν τῆς θείας χάριτος. Ἀποροῦμεν δὲ πῶς τοσαύτη σκοτία κατέλαβεν Ὑμᾶς ὥστε νὰ γράφετε «ὅτι οὐδεὶς ὑπάρχει λόγος˙ Ἐκκλησιαστικὸς καὶ κανονικὸς δυνάμενος νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ἀπόσχισιν αὐτῆς ἀφ᾿ ἡμῶν παρ᾿ ὧν ἔλαβε κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ τὸν Ἐπισκοπικὸν βαθμόν». Ὥς τε δὲν διακρίνετε τὸ φῶς τῆς ἀληθείας ποῦ κεῖται; Ὑπενθυμίζομεν πρὸς τοῦτο τὴν ἔντυπον «Διασάφησιν περὶ τοῦ ζητήματος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου», καθ᾿ ἣν εἰς τὴν 20ὴν αὐτῆς σελίδα ἀναφέρετε ὅτι «τὸ νέον ἡμερολόγιον κατεδικάσθη ἐν τοῖς πανορθοδόξοις Συνόδοις τῶν κατὰ ἀνατολὰς ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν 1583, 1587 καὶ 1593 συνελθούσαις ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ Ἱερεμίου τοῦ Β' τοῦ Τρανοῦ» καὶ ὅτι «Ἡ μονομερὴς καὶ ἀντικανονικὴ εἰσαγωγὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀποσχίζει ἢ κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν Πατέρων ἀποτειχίζει αὐτὰς τοῦ καθολικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας οἰκοδομήματος καὶ καθιστᾷ αὐτὰς ἀπέναντι τῶν ἄλλων Ὀρθοδ. Ἐκκλησιῶν σχισματικάς», ὡς ἐπίσης ὑπενθυμίζομεν ὅτι εἰς τὴν προκήρυξιν ὑμῶν πρὸς τὸν ἐφημεριακὸν κλῆρον καὶ τοὺς Μοναχούς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρετε ἐν Σελίδι 7 τὰ ἑξῆς: «Ἀποκηρύξατε καὶ Σεῖς τὸν Σχισματικὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τοὺς ὁμόφρονας τούτῳ, Ἀρχιερεῖς, ἐξακολουθοῦντας νὰ ἐμμένουν ἐν τῇ ἡμερολογιακῇ καινοτομίᾳ, ἐὰν ἐπιθυμῆτε καὶ ὑμεῖς νὰ μὴ λογίζεσθε Σχισματικοί, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν ν᾿ ἀπαλλάξητε ἀπὸ τὴν μομφὴν καὶ τὰς ὀλεθρίους συνεπείας τοῦ σχίσματος. Καὶ ἵνα βεβαιωθῆτε, ὅτι ἡ ἐπιβεβλημένη αὕτη ἀποκήρυξις περιποιεῖ τιμήν, καὶ ὄχι μομφήν, παραθέτομεν καὶ τὸν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒης Οἰκ. Συνόδου, ὅστις οὐ μόνον δὲν κατακρίνει τὴν ἀνυπακοὴν εἰς τὸν Πρωθιεράρχην, τὸν ἀποσχίσαντα ἑαυτὸν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ διδάσκοντα ἀντορθόδοξον διδασκαλίαν ἀλλὰ καὶ ἐπαινεῖ καὶ ἐπιβάλλει τὴν ἀποκήρυξιν τούτου πρὸς προφύλαξιν τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς Λώβης τοῦ σχίσματος». Τέλος εἰς ὑπόμνησιν τῆς ἀληθείας παραθέτομεν κατωτέρω καὶ τὸ ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Ποιμαντορικῆς Ὑμῶν ἐγκυκλίου τὴν ὁποίαν ἐξαπελύσατε ὅτε εἰς ἐξορίαν μετεβαίνετε, πρὸς τὸν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν Λαὸν ἔχον οὕτω: «Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τὴν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τὸ πάτριον καὶ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον καὶ ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ ὅρκου πίστεως, ὅν ἐδώκαμεν, ὅτι θὰ φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν 7 Οἰκ. Συνόδων, ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δὲν ἠδυνάμεθα παρὰ νὰ κηρύξωμεν ὡς Σχισματικὴν τὴν ἐπίσημον Ἐκκλησίαν ἥτις ἐδέχθη τὸ Παπικὸν ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπὸ πανορθοδόξων Συνόδων ὡς νεωτερισμὸς τῶν αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον καὶ ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν Θείων καὶ ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων. Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τοὺς ἀκολουθοῦντας τὸ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μ η δ ε μ ί α ν π ν ε υ μ α τ ι κ ὴ ν ἐ π ι κ ο ι ν ω ν ί α ν ἔ χ ω σ ι μ ε τ ὰ τ ῆ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῶ ν σ χ ι σ μα τ ι κ ῶ ν λ ε ι τ ο υ ρ γ ῶ ν α ὐ τ ῆ ς, ἀ π ὸ τ ῶ ν ὁ π ο ί ω ν ἔ φ υ γ ε ν ἡ χ ά ρ ι ς τ ο ῦ Π α ν α γ ί ο υ Π ν ε ύ μ α τ ο ς, δ ι ό τ ι ο ὗ τ ο ι ἠ θ έ τ η σ α ν ἀ π ο φ ά σ ε ι ς τ ῶ ν π α τ έ ρ ω ν τ ῆ ς 2 Ο ἰ κ ο υ μ. Σ υ ν ό δ ο υ κ α ὶ π α σ ῶ ν τ ῶ ν Π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ν Σ υ ν ό δ ω ν τ ῶ ν κ α τ α δ ι κ α σ α σ ῶ ν τ ὸ Γ ρ η γ ο ρ ι α ν ὸ ν ἑ ο ρ τ ο λ ό γ ι ο ν ». Ὅτι ἡ Σχισματικὴ Ἐκκλησία δὲν ἔχει χάριν καὶ ἅγιον Πνεῦμα τοῦτο διαβεβαιοῖ καὶ ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τὰ ἑξῆς: «Εἰ καὶ περὶ μὴ δόγματα οἱ Σχισματικοὶ σφάλοιντο, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ τοίγε κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς ἐστὶ κατὰ τὸν Θεῖον ἀπόστολον, ἐξ οὗ τὰ μέλη πάντα ζωοῦται καὶ τὴν πνευματικὴν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δὲ τῆς ἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ σώματος ἀπερράγησαν καὶ οὐκέτι παραμένουσιν αὐτοῖς ἔχουσι τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσι πῶς ἂν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν». (Βλέπε Βραδυνὴν 21.6.1935). Καὶ μόνον ἀπὸ τὰ ὀλίγα ἀνωτέρω ἀποδεικνύεται ἡλίου φαεινότατον, ὅτι ἀνεγνωρίζετε κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τὴν ἀλήθειαν ὅτι ἡ καινοτομία τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου καθιστᾶ σχισματικὴν ἐνεργείᾳ τὴν ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Παπαδόπουλον Ἐκκλησίαν ἤτοι, ὅτι καθιστᾷ αὐτὴν μέλος ἀποκεκομμένον ἀπὸ τοῦ κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀκολούθως ἀνεγνωρίζετε τότε ὅτι ἡ ἐκκλησία τοῦ Χρ. Παπαδοπούλου εἶναι ἐκκλησία πονηρευομένων κατὰ τὸν Προφητάνακτα ψάλλοντα «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων» καὶ στεροῦνται τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντα τὰ ὑπ᾿ αὐτῆς τελούμενα μυστήρια, συμφώνως πρὸς τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς κανόνας περὶ ὦν ἐμνημονεύσαμεν ἐν τῇ ἀπὸ 29 Ἰουνίου ἐ.ἔ. , ὑποβληθείσῃ προτάσει ἡμῶν. Πρὸς τούτοις ἀνεγνωρίζετε, ὅτι ἡ καινοτομία αὕτη ὡς νεωτερισμὸς εἶναι ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου, καὶ ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ζήτημα προδεδικασμένον καὶ καταδικασμένον ὑπὸ ἐπανειλημμένων Ὀρθοδόξων Συνόδων ἀποτελεῖ προφανῆ κακοδοξίαν καὶ ἐπιβάλει εἰς πάντα κληρικὸν φοβούμενον τὸν Θεὸν νὰ ἀποκηρύσσῃ τὸν Ἐπίσκοπόν του κλπ., ὅταν οὗτος γυμνῇ τῇ κεφαλῇ διδάσκῃ τὴν κακοδοξίαν του. Καὶ διὰ τοῦτο ὀρθῶς ἐμνημονεύετε τὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς Α' και Β' εἰς τὴν πρὸς τοὺς κληρικοὺς παραίνεσιν Ὑμῶν, ὅπως προβῶσιν, εἰς τὴν ἀποκήρυξιν τοῦ κακοδόξου Ἀρχιεπισκόπου Χρ. Παπαδοπούλου καὶ ὁμοφρόνων αὐτοῦ. Ἰδοὺ ἅρα ὁ κανονικὸς λόγος καὶ Ἐκκλησιαστικὸς τοιοῦτος, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλεν εἰς ἡμᾶς νὰ προβῶμεν εἰς τὴν ἀποκήρυξιν ὑμῶν δεδομένου ὅτι σήμερον παραδέχεσθε, ὅτι «καὶ τὸ Ἅγιον Μύρον τὸ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελεσθὲν καὶ ἁγιασθέν, ἐνέχει ὅλην αὐτοῦ τὴν χάριν καὶ τὴν ἁγιαστικὴν ἐνέργειαν καὶ ἄν ἀκόμη τοῦτο ἐτελέσθη ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου μετὰ τὴν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου», ἐκ τοῦ ὁποίου φαίνεται καθαρῶς ὅτι δέχεσθε ὡς ἔγκυρα ἀπολύτως τὰ μυστήρια τῶν κακοδόξων νεωτεριστῶν τὸ ὁποῖον μάλιστα βεβαιώνετε γράφοντες ὅτι θὰ ἤρχεσθε εἰς ἀντίθεσιν (ἂν δὲν θὰ ἀνεγνωρίζετε ταῦτα, ὡς ἐν τάξει) καὶ πρὸς ὅλας τὰς ὀρθοδόξους ἐκκλησίας τὰς ἀναγνωριζούσας τὰ μυστήρια τῶν νεοημερολογητικῶν ἐκκλησιῶν καὶ ἐπικοινωνούσας μετὰ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐξ οὗ λαμβάνουν καὶ τὸ Ἅγιον Μύρον. Καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἀναγνωρίζετε οὕτω καμμίαν διαφορὰν εἰς τὴν ἁγιαστικὴν χάριν τῶν μυστηρίων τῶν τελουμένων ὑπὸ τῶν κακοδόξων καὶ τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλὰ τὰ θεωρεῖτε κοινὰ καὶ ἴσα, τὴν δὲ σχισματικὴν ἐκκλησίαν τῶν νεωτεριστῶν δὲν ἀναγνωρίζετε ὡς ἐστερημένην τῆς θείας χάριτος, κατ᾿ οὐσίαν καὶ τὸν νεωτερισμὸν ἐνισχύετε καὶ τὴν κακοδοξίαν κηρύσσετε, δι᾿ ἣν αἰτίαν ὡς Ἀρχιερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὤφειλον νὰ προβῷ εἰς τὴν ἀποκήρυξιν ὑμῶν, συνωδᾷ τῷ εἰρημένῳ ΙΕ' Κανόνι τῆς ΑΒ' ἵνα προφυλάξω τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦ σχίσματος καὶ τὼν μερισμῶν, τοὺς ὁποίους δημιουργεῖ τὸ κοινὸν ὑμῶν πρὸς τοὺς κακοδόξους νεωτεριστάς, φρόνημα. Ὥ σ τ ε δ ὲ ν ἀ π ε σ χ ί σ θ η μ ε ν ἡ μ ε ῖ ς ἀ π ὸ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Ἁ γ ί α ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, ἀ λ λ ὰ ἀ π ε κ η ρ ύ ξ α μ ε ν ὑ μ ᾶ ς ὡ ς ἀ λ λ ό τ ρ ι α φ ρ ο ν ο ῦ ν τ α ς κ α ὶ π ρ ά τ τ ο ν τ α ς ἀ π ὸ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς τ ῶ ν Ἁ γ ί ω ν ἡ μ ῶ ν Π α τ έ ρ ω ν, ο ὐ δ ὲ κ α τ ὰ π α ρ α χ ώ ρ η σ ι ν τ ο ῦ Θ ε ο ῦ ὡ ς π ε π λ α ν η μ έ ν ω ς γ ρ ά φ ε τ ε, ε ἰ ς τ ὸ τ ο ῦ Ἐ π ι σ κ ό π ο υ ἀ ξ ί ω μ α π ρ ο η γ ά γ ε τ ε ἡ μ ᾶ ς ἀ λ λ ὰ κ α τ᾿ ο ἰ κ ο ν ο μ ί α ν τ ο ῦ Μ ε γ ά λ ο υ ἡ μ ῶ ν Θ ε ο ῦ κ α ὶ Σ ω τ ῆ ρ ο ς ἡ μ ῶ ν Κ υ ρ ί ο υ Ἰ η σ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ, δ ι ό τ ι ἡ π α ρ α χ ώ ρ η σ ι ς τ ο ῦ Θ ε ο ῦ κ α θ ὼ ς ο ἱ Θ ε ῖ ο ι Π α τ έ ρ ε ς σ α φ η ν ί ζ ο υ ν δ ε ι κ ν ύ ε τ ε ἐ κ ε ῖ ὅ π ο υ τ ὸ κ α κ ὸ ν σ υ ν τ ε λ ε ῖ τ α ι κ α ὶ σ υ ν ε ρ γ ί ᾳ ε ἰ ς τ ὸ κ α κ ὸ ν ἐ π α κ ο λ υ θ ε ῖ. Ἀλλὰ δόξα τῷ Ἁγίῳ Θεῷ ἡμεῖς φρονοῦντες τὰ τῆς εὐσεβείας καὶ μένοντες στερεοὶ χάριτι Ἁγίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ εἰς ὅσα παρελάβομεν καὶ τὰς τῶν σχισματοαιρετικῶν σήμερον νεωτεριστῶν μυστηριακὰς τελετὰς ἀπορρίπτοντες καὶ κηρύσσοντες, ὅτι εἶναι ἄδεκτα ἐνώπιον τοῦ ἐν Τριάδι εὐσεβῶς προσκυνουμένου μόνου ἀληθινοῦ ἡμῶν Θεοῦ πάντα τὰ μυστήρια τῶν ἀσεβῶν νεωτεριστῶν, εἰς τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἀρχιερατικὴν ὁμολογίαν ἐστήκαμεν ἀκλινεῖς καὶ ἕτοιμοι ὑπάρχομεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἤτοι, τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ προκινδυνεύσωμεν δι᾿ ἀγάπην Χριστοῦ καὶ πρὸς ἐποικοδομὴν καὶ σωτηρίαν τῶν πιστῶν. Ὑμεῖς δὲ λησμονοῦντες τὴν πρώτην ὑμῶν ὁμολογίαν τὴν ὁποίαν καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ καθ᾿ ἡμᾶς Μονῇ ὁμολογήσατε καὶ τὰ τῶν νεωτεριστῶν σήμερον ἀποδεχόμενοι μυστήρια ἀπὸ τῆς εὐθείας ὁδοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων ἀπεμακρύνθητε καὶ ἀπὸ τῆς ὑγιοῦς πατροπαραδότου πίστεως ἐξεκλίνατε. Ο ὕ τ ω φ ρ ο ν ο ῦ ν τ ε ς Ὑ μ ε ῖ ς ἀ π ε σ χ ί σ α τ ε κ α ὶ ἀ π ε τ ε ι χ ί σ α τ ε ἑ α υ τ ο ὺ ς ἀ π ὸ τ ῆ ς ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ ἁ γ ί α ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ ἡ μ ῶ ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, δ ι ό τ ι κ α τ ὰ τ ὰ ς ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ὰ ς δ ι α τ ά ξ ε ι ς «ἀ π ο σ χ ί ζ ε ι τ ὶ ς ο ὐ χ ὁ τ ῶ ν ἀ σ ε β ῶ ν χ ω ρ ι ζ ό μ ε ν ο ς ἀ λλ᾿ ὁ τ ῶ ν ε ὐ σ ε β ῶ ν ἀ φ ι σ τ ά μ ε ν ο ς» καὶ ἀκολούθως ὑποδίκους καὶ ὑπευθύνους ἐνώπιον τῆς θείας Δικαιοσύνης κατεστήσατε ἑαυτοὺς ἀπαρνηθέντες οὕτω τὴν ἀλήθειαν, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστὸς καὶ ἀποδεχθέντες τὴν πλάνην καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ ὁποίου πατὴρ εἶναι ὁ διάβολος κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐπειδὴ ἀπειλεῖτε ἡμᾶς, ὅτι θὰ κινήσητε δίκην καθ᾿ ἡμῶν, διότι ἐμμένομεν ἀκλινῶς εἰς τὴν Πατροπαράδοτον εὐσέβειαν καὶ τηροῦμεν ἀκριβῶς τὰ ὑπὸ τῶν Θείων Πατέρων αἰώνια ὅρια ἃ ἔθεντο καὶ ἐπιδιώκετε νὰ παραστήσητε ἡμᾶς ὡς δῆθεν παρανομοῦντας καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰ συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τάχα ἐνεργοῦντας, ἐνῷ καλῶς ἀντιλαμβάνεσθε, ἡμεῖς εὑρισκόμεθα ἐν τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ καλῇ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἡμῶν ὁμολογία καὶ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ μόνον ἀγωνιζόμεθα, τὴν ὁποίαν καὶ ὑμεῖς διεκηρύξατε, ὡς προαναφέραμεν ἀνωτέρω, ἐπαναλαμβάνομεν πρὸς Ὑμᾶς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον καὶ ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς πρὸς τὸν Πάπαν ἀπειλοῦντα αὐτὸν διὰ καθαιρέσεως εἶπεν «Αἱ ἅγιαι Σύνοδοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες πρῶτον κατεδίκαζον τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν πλάνην καὶ κακοδοξίαν καὶ κατόπιν τοὺς διδάσκοντας ταύτην καὶ ἐμμένοντας ἀμεταπίστους. Λοιπὸν καὶ Ὑμεῖς, ἵνα καταδικάσητέ με ὀφείλετε νὰ καταδικάσητε πρῶτον καὶ ἀποδείξητε τὴν πλάνην ἢ κακοδοξίαν τῆς διδασκαλίας μου καὶ φρονήματός μου. Ἀλλ᾿ ἐφ᾿ ὅσον καὶ τὸ φρόνημα τὸ ἐμὸν εἶναι τὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ διδασκαλία μου εἶναι κατὰ πάντα συμφώνος πρὸς τὰς παραδόσεις καὶ τὴν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων, πῶς ἐγὼ καταδίκης ἄξιος»; Εὐχόμεθα δὲ ὅπως ὁ Κύριος φωτίσῃ ὑμᾶς καὶ ἐξαγάγῃ ἐκ τῆς πλάνης τὴν ὁποίαν διατελεῖτε, ἵνα μὴ τὸν στέφανον τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας θυσιῶν Ὑμῶν ἀπολέσητε διατελοῦμεν. Ἐκοινοποιήθη τὴν 19 Σεπτεμβρίου/2 Ὀκτωβρίου 1937 πρὸς μητροπολίτην Δημητριάδος Γερμανὸν Μαυρομάτην εἰς Ψυχικὸν Ἀθηνῶν. Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ταπεινώτατος καὶ διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης ὑμῶν. † Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Παραλλήλως δὲ καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυκλάδων εἰς ὑπὸ ἰδίαν ἡμερομηνίαν ἐπιστολήν του πρὸς τοὺς δύο ἐκπεσόντας Μητροπολίτας ἔγραφεν: «Πρὸς Τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην τέως Δημητριάδος κύριον Γερμανόν Μαυρομάτην καὶ πρώην Φλωρίνης κύριον Χρυσόστομον Καβουρίδην. Εἰς Ψυχικόν Ἀθηνῶν Σεβασμιώτατοι, ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Διὰ τοῦ ἀπὸ 6.9.37 (ὀρθ. ἡμ.) ἐγγράφου μου πρὸς Ὑμᾶς, ἐδήλωσα ὅτι λόγῳ τῶν ὑφ᾿ Ὑμῶν ἐντέχνως εἰσαγομένων καινοτομιῶν καὶ Κανονικῶν παραβάσεων, ἀδυνατῶ νὰ ἐξακολουθήσω συνεργαζόμενος μεθ᾿ Ὑμῶν, ταῖς Ἀποστολικαῖς ἑπόμενος διατάξεσι (Κανόνες ΜΕ', ΜΣΤ', ΞΕ' Ἁγ. Ἀποστόλων κλπ.) καὶ μετὰ μεγάλης λύπης ἐδήλωσα τ ὴ ν ἀ π ό σ χ ι σ ι ν Ὑ μ ῶ ν ἀ π ὸ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῶ ν Γ ν η σ ί ω ν Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ω ν Χ ρ ι σ τ ι α ν ῶ ν. Παραβάσεις δὲ ρητῶν διατάξεων, τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τῶν ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, οὐδαμῶς τυγχάνουσι «πόρρω ἔχουσαι τῆς ἀληθείας», ἐπὶ παραδείγματι ἡ ὑφ᾿ Ὑμῶν ἀναγνώρισις τῆς σχισματικῆς καὶ αἱρετικῆς ὑπὸ τὸν Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον Ἐκκλησίας, ἧς συνέπειαι εἰσίν, ἡ ἀναγνώρισις τῶν καθαιρετικῶν αὐτῆς ἀποφάσεων, δυνάμει τῶν ὁποίων εἰς Μοναχοῦ τάξιν κατάγεσθε, καὶ ἡ ὑφ᾿ Ὑμῶν, ὡς τοῦτο ἐδηλώθη μοι ρητῶς, ἀ π ο δ ο χ ὴ τ ῆ ς ἐ π α να φ ο ρ ᾶ ς Ὑ μ ῶ ν ε ἰ ς τ ὰ ς π α λ α ι ὰ ς Μ η τ ρ ο π ό λ ε ι ς Σ α ς, ε ἰ ς ἃ ς ἠ θ έ λ α τ ε σ υ μ π ο λ ι τ ε υ θ ῇ τ ῇ Σ χ ι σ μ α τ ι κ ῇ Ἐ κ κ λ η σ ί ᾳ, ἡ ἀναγνώρισις ὡς ἐγκύρων τῶν ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν Ἱερέων τελουμένων Μυστηρίων (ἁγ. Βαπτίσματος, ἁγ. Μύρου κλπ.) καίπερ ρητῶς ἐπὶ ποινῇ καθαιρέσεως οἱ Κανόνες ἐπιτάσσουσι τὴν μὴ ἀποδοχὴν τούτων, (ἴδε λ.χ. ΜΣΤ' Ἀποστολικὸν Κανόνα κλπ. - ἴδε ΡΑΛΛΗ: Ποινικὸν Δίκαιον τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σελ. 314 κλπ.) . . .» Ἐν Κηφισσίᾳ τῇ 19 Σεπτεμβρίου 1937 † Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Τὰ αἴτια ὅμως τοῦ προκληθέντος ὑπὸ τοῦ Φλωρίνης καὶ Δημητριάδος Σχίσματος ἐμφανέστατα διατυποῦνται εἰς τὴν ἀπὸ 5 Ὀκτωβρίου 1937 Ἐγκύκλιον τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ καὶ Βρεσθένης Ματθαίου. Αὕτη ἔχει ὡς κάτωθι: ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΚΑΙ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ Πρὸς ἅπαντας τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς Κληρικοὺς καὶ Λαϊκοὺς τῆς «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ» Ἀθηνῶν - Πειραιῶς καὶ τῶν Παραρτημάτων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Ὁσιώτατοι Ἱερομόναχοι, Ἱερεῖς καὶ Διάκονοι καὶ ἅπαντες οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς, οἱ ὑπογεγραμμένοι Ἀρχιερεῖς, ἐν τῷ Ὀνόματι τοῦ ἐν Τριάδι καὶ Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, νὰ διεξέλθητε μετὰ προσοχῆς καὶ ὑπομονῆς τὴν παροῦσαν ἡμῶν Πατρικὴν Ἐγκύκλιον, ἵ ν α ἐ ν ν ο ή σ η τ ε κ α λ ῶ ς, τ ο ὺ ς λ ό γ ο υ ς δ ι ὰ τ ο ὺ ς ὁ π ο ί ο υ ς ἀ π ε κ η ρ ύ ξ α μ ε ν κ α ὶ ἀ π ε δ ο κ ι μ ά σ α μ ε ν τ ο ὺ ς δ ύ ο λ ε γ ο μ έ ν ο υ ς Π α λα ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ α ς Ἀρχιερεῖς, τέως Δημητριάδος κ. Γερμανὸν καὶ πρώην Φλωρίνης κ. Χρυσόστομον, ο ἱ ὁποῖοι ἐπιρρίπτουν τὴν εὐθύνην εἰς ἡμᾶς διὰ τὴν μὴ εὐνοϊκὴν λύσιν τοῦ ζητήματος τοῦ ἀφορῶντος τὸν ἱερὸν ἡμῶν ἀγῶνα. Συνοψίζοντες ἐνταῦθα ὅσα ἐν ἐκτάσει πρὸς τοὺς ἄνω ἀναφερομένους Ἀρχιερεῖς ἐγράψαμεν, παρακαλοῦμεν πάντας τοὺς εὐσεβεῖς καὶ εὐσυνειδήτους Χριστιανούς, νὰ δώσωσι προσοχὴν εἰς ὅ,τι κάτωθι ἐκθέτομεν. Ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἀφιλοκερδῶς καὶ εἰλικρινῶς καὶ ἀδόλως ἐξήλθομεν κατὰ τὸν Μάιον τοῦ 1935 ἦτο νὰ πατάξωμεν τὴν κακόδοξον καινοτομίαν τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δι᾿ ἧς ἐπέβαλε τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, διὰ τοῦ ξένου καὶ Παπικοῦ, τοῦ διχάσαντος δυστυχῶς ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος ἡμῶν. Ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ἐπεβλήθη τὸ ἀντιχριστιανικὸν Ἑορτολόγιον, ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Κυρίου, ἐξέκλινεν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ καθὼς ἀπεφάνθη ἡ Σεβ. Ἐπιτροπὴ τότε περιέπεσεν εἰς τὸ βάραθρον τοῦ Σχίσματος τοῦ φοβεροῦ˙ διότι μονομερῶς καὶ δολίως εἰσήχθη τὸ ξένον Ἑορτολόγιον. Καὶ ἡμεῖς κατὰ τῷ 1935 καὶ οἱ ἄλλοι δύο Ἀρχιερεῖς διεκηρύξαμεν ἐνώπιον τοῦ ὀρθῶς καὶ γνησίως Θρησκευομένου κόσμου, ὅ τ ι ἡ ὑ π ὸ τ ῶ ν Ἀ θ η ν ῶ ν κ. Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ν Π α π α δ ό π ο υ λ ο ν Ἐ κ κ λ η σ ί α, ἔ γ ι ν ε Σ χ ι σ μ α τ ι κ ή, διότι ἐξέκλινεν τῶν Ἱ. Κανόνων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἀποφάσεων τῶν 7 ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων καὶ τῆς Ἱ. Παραδόσεως καὶ τούτου ἕνεκα ἔχασε τὴν χάριν τοῦ ἁγ. Πνεύματος καὶ τὰ μυστήρια τὰ τελούμενα παρὰ τῶν Σχισματικῶν καὶ Νεωτεριστῶν αὐτῆς ἱερέων, δὲν ἔχουσι ἁγιαστικὴν χάριν, καθὼς λέγει τοῦτο ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ πάντες οἱ Θεοφόροι Πατέρες. Συνεστήσαμεν δὲ ἀπερχόμενοι εἰς τὴν παράνομον ἐξορίαν ἡμῶν, διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, νὰ παύσῃ πᾶσα συγκοινωνία μετὰ τῶν Σχισματικῶν Νεωτεριστῶν, καὶ πᾶς ὁ ἐπιστρέφων εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἐγγραφόμενος εἰς τὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὀφείλει ἐὰν μὲν εἶναι ἐνήλιξ, νὰ ὁμολογήσῃ καὶ ὑπογράψῃ, ὅσα διακελεύουσιν οἱ Θεῖοι Κανόνες, καὶ διὰ λιβέλλου νὰ ἀπορρίψῃ ὅσα παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας οἱ Σχισματικοὶ εἰσήγαγον, ἐὰν δὲ βρέφος, πρὸ τοῦ Βαπτίσματος, νὰ γίνηται ἡ ἱεροτελεστία παρὰ ἱερέως Γνησίου Ὀρθοδόξου καὶ Ἀναδόχου τοιούτου, οἱ δὲ γονεῖς τοῦ νοεφωτίστου νὰ ὁμολογήσωσιν ὅσα ἀνωτέρω εἴπομεν. Ἐὰν τὸ βρέφος ἐβαπτίσθη παρὰ Νεοημερολογίτου ἱερέως νὰ ἀναμυρώνεται καὶ νὰ κοινωνῇ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, Μῦρον δὲ πρὸ τοῦ Σχίσματος, ἐπὶ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τελεσθὲν νὰ εἶναι ἐν χρήσει ὡς ἔχον φωτιστικὴν καὶ ἁγιαστικὴν χάριν, μῦρον δὲ γενόμενον ἀπὸ τοῦ 1924 καὶ ἐντεῦθεν νὰ εἶναι ἄδεκτον. Αὐτὰ καὶ ἡμεῖς παρεδέχθημεν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὅλος ὁ κατώτερος κλῆρος. Ἄλλως τε θὰ ἦτο περιττὸν νὰ ταλαιπωρούμεθα καὶ νὰ κινδυνεύωμεν διωκόμενοι ἂν μὴ ὑπῆρχε διαφορὰ μεταξὺ ἡμῶν κ. Α. Γρηγορόπουλος καὶ ἐνταῦθα ἐπ᾿ ἐκκλησίαις, καὶ κατ᾿ ἰδίαν, καὶ εἰς Χαλκίδα καὶ εἰς Θήβας καὶ ἀλλαχοῦ ἐκήρυξαν τὰ ἐναντία καὶ ὅτι ἡ ὑπὸ τῶν Ἀθηνῶν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐπίσημος καὶ τὰ μυστήρια τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας, ἔχουσι φωτιστικὴν καὶ ἁγιαστικὴν χάριν. Δύνανται δὲ τὰ βρέφη τῶν Νεοημερολογιτῶν νὰ κοινωνῶσιν ἐν ταῖς ἰδικαῖς μας Ἐκκλησίαις ἄνευ ἀναχρίσματος. Ἡ εἴσοδος εἰς Ἐκκλησίας Νεοημερολογιτῶν ἐπιτρέπεται καὶ ὁ συνεκκλησιασμὸς μετ᾿ αὐτῶν καὶ ἡ συμπροσευχή. Ἀλλὰ ποῖος λόγος τότε νὰ τρέχωμεν εἰς ἀποστάσεις μιᾶς καὶ δύο ἡμερῶν νὰ ἐκκλησιαζώμεθα καὶ νὰ μὴ προτιμῶμεν τὰς ἐν ταῖς συνοικίαις ἡμῶν Ἐκκλησίαις; Καὶ τότε ποία σχέσις μεταξὺ καθαρῶν καὶ βεβήλων; ποία σχέσις μεταξὺ πλάνης καὶ ἀληθείας; Καὶ τὸ χείριστον πάντων πρὸς τὶ νὰ καταπατῶνται οἱ Ἱ. Κανόνες, καὶ Ἱ. Παραδόσεις; Ἀφοῦ δὲ παρανόμως καθηρέθημεν καὶ παρανόμως ἐξορίσθημεν πῶς θὰ δεχθῶμεν ὡς Ἐ π ί σ η μ ο ν αὐτὴν τὴν γενομένην Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν; Δὲν ἔπρεπε τότε νὰ παραδεχθῶμεν καὶ τὴν καθαίρεσιν ἡμῶν καὶ τὴν ἐξορίαν, καὶ νὰ μείνωμεν ἁπλοῖ Μοναχοί; Ἐπετρέπετο εἰς τὸν πρώην Φλωρίνης, τὸν Σχισματικὸν Πατριάρχην καὶ αἴτιον τοῦ ψυχοκτόνου κακοῦ, τοῦ κακῶς τελειώσαντος τὸν βίον Μελετίου, νὰ ὀνομάσῃ αὐτὸν ἀείμνηστον, εἰς ἐπίσημον ἔγγραφον; Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος διετάραξεν ὡς ὁ Βελιάρ, τὴν ὅλην Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν; Καὶ ἐπετρέπετο εἰς τὸν τέως Δημητριάδος, νὰ σιωπήσῃ ὅταν ἡ «Φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας» ἔγραψε κατὰ Μάιον τοῦ 1937 μὲ ἐπικεφαλίδα «Τὶ συμβαίνει;» ἔνθα ἐγράφη ὅτι «ὁ ἅγιος Κασσανδρίας Εἰρηναῖος, ἕκαμε τὸν Νυμφαγωγὸν καὶ ἐβεβαίωσε τὴν κακόδοξον Σύνοδον, ὅτι ὁ ποτὲ Δημητριάδος, ἂν τοῦ δώσουν τὸν Βόλον, ἐπανήρχετο ἄνευ ἄλλου ὅρου;» Διατὶ δὲν διέψευσεν ἢ δὲν κατήγγειλε τὸν ἀρθρογράφον; Καὶ διὰ λόγων καὶ διὰ πράξεων οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἔβλαψαν τὸν ἀγῶνα, καὶ ἐπιρρίπτουν σήμερον εἰς ἡμᾶς τὴν εὐθύνην, ἐμμένοντας ἀπαρεγκλίτως εἰς ὅσα ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐκηρύξαμεν καὶ μέχρι σήμερον παραδεχόμεθα καὶ διὰ λόγων καὶ ἔργων ἐπισφραγίζομεν. Πρὸς τούτοις δὲ ἐπιπροσθέτομεν καὶ ἑτέραν πρᾶξιν αὐτῶν τῶν δύο Ἀρχιερέων. Ἐνῷ σύμπας ὁ θρησκευόμενος λαὸς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐμμένει καὶ ἀναγνωρίζει, καθὼς καὶ ἡμεῖς, ἐγώ τε καὶ ὁ ἅγιος Βρεσθένης, καὶ πλεῖστοι τῶν κατωτέρων κληρικῶν, ἰδιαιτέρως τῶν πρωτοπόρων εἰς τὸν ἱερὸν ἀγῶνα Ἁγιορειτῶν, τὴν ἀρχῆθεν ἀπὸ τοῦ 1925 ἱδρυθεῖσαν νομήμως καὶ κανονικῶς «Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν» διατὶ κατήργησαν ταύτην καὶ εἰσήγαγον τὴν «Πανελλήνιον Θρησκευτικὴν Κοινωνίαν» καὶ παρέδωκαν πᾶσαν διαχείρισιν, παρὰ τὰ νόμιμα, εἰς ἀνεπιθυμήτους κυρίους καὶ ἐνταῦθα καὶ ἀλλαχοῦ; Ἀντὶ δὲ τῆς σφραγῖδος φερούσης τὴν Παναγίαν Τριάδα ἔχουσιν ἤδη σφραγῖδα φέρουσαν τὸν τίμιον σταυρὸν εἰς τὸ μέσον καὶ κύκλῳ τὰς λέξεις «Πανελλήνιος Θρ. καὶ Ἐθν. Κοινωνία». Δι᾿ ὅλα ταῦτα καὶ ἰδιαιτέρως, διότι διὰ κηρυγμάτων καὶ ἐγγράφων αὐτῶν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ἐδέχθησαν τὰ Μυστήρια τῶν κακοδόξων Σχισματικῶν Νεωτεριστῶν ὡς ἔγκυρα καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ βλασφήμου καὶ ἀποστάτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δ έ ν ἀ ν α γ ν ω ρ ί ζ ο υ ν ὡ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ή ν, ἀ ρ ν η θ έ ν τ ε ς ο ὕ τ ω τ ὴ ν π ρ ώ τ η ν ὑ π ὲ ρ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς ὁ μ ο λ ο γ ί α ν, π ρ ο έ β η μ ε ν ε ἰ ς ἀ π ο κ ή ρ υ ξ ι ν κ α ὶ ἡ μ ε ῖ ς κ α ὶ ὅ λ ο ς ὁ ὑ φ᾿ ὑ μ ᾶ ς κ λ ῆ ρ ο ς, ἰ δ ί ω ς ο ἱ Ἁ γ ι ο ρ ε ῖ τ α ι, ο ὐ χ ὶ δ ι᾿ ἰ δ ι ο τ ε λ ε ῖ ς κ α ὶ ὑ λ ι κ ο ὺ ς σ κ ο π ο ὺ ς, κ α θ ὼ ς ὑ β ρ ί ζ ο ν τ ε ς δ ι α κ η ρ ύ τ τ ο υ σ ι ν, ἀ λ λ ὰ μ ε τ ὰ π ό ν ο υ ψ υ χ ῆ ς κ α ὶ μ ε τ ὰ θ λ ί ψ ε ω ς κ α ὶ λ ύ π η ς μ ε γ ά λ η ς, π ρ ὸ ς χ ά ρ ι ν α ὐ τ ο ῦ τ ο ῦ ἱ ε ρ ω τ ά τ ο υ ὑ π ὲ ρ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς ἀ γ ῶ ν α, καθὼς ἡ ὀρθὴ συνείδησις, καὶ οἱ Ἱ. Κανόνες καὶ αἱ Ἱ. Παραδόσεις διακελεύουσιν. Ὥ σ τ ε δ ὲ ν π ρ ό κ ε ι τ α ι π ε ρ ὶ π ρ ο σ ω π ι κ ῶ ν π α θ ῶ ν κ α ὶ ὑ λ ι σ τ ι κ ῶ ν ὠ φ ε λ ε ι ῶ ν, ἀ λ λ ὰ π ε ρ ὶ κ ι ν δ υ νε υ ο ύ σ η ς κ α ὶ π α τ ρ ώ α ς π ί σ τ ε ω ς κ α ὶ Ἱ ε ρ ῶ ν Π α ρ α δ ό σ ε ω ν, ἅτινα ἐσεβάσθησαν οἱ παρελθόντες αἰῶνες. Διὰ τοῦτο ἐξαπολύομεν τὴν παροῦσαν Πατρικὴν Ἐγκύκλιον καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι Ποιμένες, ὀρθοτομοῦντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, καὶ ἵνα ἐπέλθῃ εἰρήνη εἰς τὰς συνειδήσεις τὰς σκανδαλισθείσας, τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, συνιστῶμεν ὑπομονὴν καὶ ἐπιμονὴν εἰς ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, καὶ πρὸς Ὑμᾶς ἐκηρύξαμεν ἐπὶ διετίαν, καὶ ἤδη κηρύττομεν: Ἔχετε δὲ πεποίθησιν εἰς τὸν Ὕψιστον ὅτι ὁ ἀγών ἡμῶν θὰ στεφανωθῇ παρὰ τοῦ Μόνου καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄπειρον αὐτοῦ ἔλεος, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴη μετὰ πάντων ἡμῶν ἐν Κυρίῳ τέκνα ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα. Ἀμήν. Ἀθῆναι 5.10.1937 (ὀρθ. ἡμ.) Εὐχέται πρὸς Θεὸν διάπυροι † Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ † Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ἰδιαιτέρας ἐπίσης σημασίας τυγχάνει ἡ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ» ἡ ὁποία συνετάγη καὶ ἐξεδόθη ὑπὸ τῶν Μητροπολιτῶν Κυκλάδων Γερμανοῦ καὶ Βρεσθένης Ματθαίου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τὸν Νοέμβριον τοῦ 1937. Αὕτη ὑπῆρξεν ἀπαραίτητος μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιχειρηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ πρώην Φλωρίνης σύγχυσιν ἐπὶ τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. διὰ τῆς θεωρίας του περὶ «δυνάμει» δεχομένου οὕτω ἐν τῇ πράξει τὴν Καινοτόμον Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν ὡς Κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀνεγνώριζον τὰ ὑπ᾿ αὐτῆς τελεσθέντα μυστήρια. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ(*) Ἐν τῷ ὀνόματι τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ὑιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ εὐλογητοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων Ἡμῶν. Ἐπειδὴ ἀποστολικῶς προτρεπόμεθα ἑτοίμως ἔχειν εἰς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι καὶ ἐντολὴν παρὰ τοῦ Κυρίου ἔχομεν, ἵνα τὸ τῆς εἰρήνης καὶ οἰκοδομῆς τῶν πιστῶν ἐργαζώμεθα καὶ ἐπειδὴ ἐν τῷ καιρῷ τούτω πολλὰ τὰ σκάνδαλα ἐπισυμβαίνουσι διαταράττοντα τὰς συνειδήσεις τῶν Χριστιανῶν, ἵνα ταῦτα ἐκκόψωμεν καὶ προμηθούμενοι τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἀπολύομεν τὸ παρὸν ἡμῶν ἔγγραφον, δι᾿ οὗ ὁμολογοῦμεν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὴν καλὴν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὁμολογίαν, τὴν ὁποίαν καλοῦμεν πάντα κληρικὸν καὶ Ὀρθόδοξον Χριστιανόν, ὅπως ἀπὸ καρδίας ἀποδεχθῇ καὶ διὰ στόματος ὁμολογῆ κατὰ τὸ γεγραμμένον «καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν» ἵ ν α μ έ λ ο ς λ ο γ ί ζ η τ α ι γ ν ή σ ι ο ν τ ῆ ς μ ι ᾶ ς ἁ γ ί α ς Κ α θ ο λ ι κ ῆ ς κ α ὶ Ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ ἡ μ ῶ ν Ἀ ν α τ ο λ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ μ έ ρ ο ς ἔ χ ῃ μ ε τ ὰ τ ο ῦ Κ υ ρ ί ου τ ῆ ς δ ό ξ η ς ἐ ν τ ῇ Β α σ ι λ ε ί ᾳ τ ῶ ν Ο ὐ ρ α ν ῶ ν. Ὁμολογοῦμεν λοιπὸν ὅτι. «Ἀποδεχόμεθα καὶ τιμῶμεν τὰς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικὰς ἑπτὰ Συνόδους καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὓς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ μακάριων Πατέρων, τὰ τε δόγματα καὶ πονήματα ἀσπαζόμεθα ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίληπτον καὶ σωτήριον θεμέλιον καὶ οὓς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται ἀποδεχόμεθα καὶ οὓς ἀποστρέφεται ἀποστρεφόμεθα, ἀποβαλλόμεθα δὲ καὶ παντελῶς ἀποτρεπόμεθα τὰς ἀπὸ τοῦ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν ἀποπεπτωκότας καὶ δόξας ἀθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶν Ἁγίων παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τῶν ζιζανίων σπόρον συναναμεῖξαι τῇ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζομεν καὶ πάντας τοὺς ἑπομένους αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύομεν καὶ τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν. Πᾶς δὲ ὁ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων οὗτος ἄπιστος ἐστί. Δι᾿ ὃ καὶ οἱ μὴ βαδίζοντες καὶ μὴ ἔχοντες τὸν αὐτὸν σκοπόν, ὃν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οἱ τοιοῦτοι Ἱερεῖς μήτε ἱερωσύνην ἔχουν μήτε μυστήρια τελοῦνται ὑπ᾿ αὐτῶν, ἡ δὲ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότου Ἰούδα. Τ ὴ ν κ α ι ν ο τ ο μ ί α ν τ ο ὺ ν έ ο υ ἡ με ρ ο λ ο γ ί ο υ ἡ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ς Ἐ κ κ λ η σ ί α π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ς κ α τ α δ ι κ ά σ α σ α ε ἰ ς τ ρ ε ῖ ς Σ υ ν ό δ ο υ ς τ ῷ 1583, 1587, 1593 κ α τ α δ ι κ ά ζ ο μ ε ν κ α ὶ ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν ὡ ς γ ν ή σ ι α κ α ὶ π ι σ τ ὰ τ έ κ ν α α ὐ τ ῆ ς, κ α ὶ ἀ π ο σ τ ρ ε φ ό μ ε θ α ὡ ς ν ε ω τ ε ρ ι σ μ ὸ ν κ α ὶ ὡ ς ὑ π α γ ό ρ ε υ μ α τ ο ῦ δ ι α β ό λ ο υ, τ ὴ ν δ ὲ κ α ι ν ο τ ο μ ή σ α σ α ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν τ ο ῦ Ἀ ρ χ ι ε π ι σ κ ό π ο υ Ἀ θ η ν ῶ ν Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ Π α π α δ ο π ο ύ λ ο υ ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν ὡ ς φ ρ υ α ξ α μ έ ν η ν κ α τ ὰ τ ῶ ν Ἁ γ ί ω ν Π α τ έ ρ ω ν κ α ὶ ὡ ς σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ ν ἀ ν α γ ν ω ρ ί ζ ο μ ε ν. Τ ὰ δ ὲ μ υ σ τ ή ρ ι α τ ῶ ν ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γι τ ῶ ν ὡ ς ἄ δ ε κ τ α ἐ ν τ ῇ ἁ γ ί ᾳ τ ο ῦ Θ ε ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί α ὁ μ ο λ ο γ ο ῦ μ ε ν κ α ὶ μ ὴ μ ε τ έ χ ο ν τ α τ ῆ ς Χ ά ρ ι τ ο ς τ ο ῦ Ἁ γ ί ο υ Π ν ε ύ μ α τ ο ς, κ α θ᾿ ἃ κ α ὶ ἐ ν τ ῷ α' κ α ν ό ν ι α ὐ τ ο ῦ π ε ρ ὶ τ ῶ ν σ χ ι σ μ α τ ι κ ῶ ν ἀ π ο φ α ί νε τ α ι ὁ Μ έ γ α ς Β α σ ί λ ε ι ο ς. Κ α ὶ τ ὸ Ἅ γ ι ο ν Μ ῦ ρ ο ν ἀ κ ο λ ο ύ θ ω ς τ ὸ τ ε λ ε σ θ έ ν ὑ π ὸ τ ο ῦ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ο ῦ Π α τ ρ ι α ρ χ ε ί ο υ μ ε τ ὰ τ ὴ ν ἐ π ά ρ α τ ο ν κ α ὶ ἀ ν τ ο ρ θ ό δ ο ξ ο ν κ α ι ν ο τ ο μ ί α ν τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ο ῦ ἡ μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ δ ὲ ν ἀ π ο δ ε χ ό μ ε θ α ὡ ς ἔ γ κ υ ρ ο ν, τ ο ῦ Π α τ ρ ι α ρ χ ε ί ο υ σ ή μ ε ρ ο ν τ ὴ ν κ α κ ο δ ο ξ ί α ν τ ο ῦ ν ε ω τ ε ρ ι σ μ ο ῦ ε ἰ σ η γ η θ έ ν τ ο ς ἐ π ὶ λ ύ μ ῃ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς κ α ὶ μ ὴ ὀ ρ θ ο τ ο μ ο ῦ ν τ ε ς τ ὸ ν λ ό γ ο ν τ ῆ ς ἀ λ η θ ε ί α ς. Τ ῷ ἀ ν α θ έ μ α τ ι ὑ π ο β ά λ λ ο μ ε ν κ α ὶ τ ὴ ν ἄ θ ε ο ν κ α ὶ ἀ ν τ ί χ ρ ι σ τ ο ν τ ῆ ς Μ α σ ο ν ί α ς δ ι δ α σ κ α λ ί α ν ὡ ς κ α ὶ π ᾶ σ α ν α ἵ ρ ε σ ι ν σ ή μ ε ρ ο ν ἐ π ι π ο λ ά ζ ο υ σ α ν κ α ὶ π λ ά ν η ν τ ο ῦ δ ι α β ό λ ο υ, ἤ τ ο ι ἀ θ ε ϊ σ μ ό ν, κ ο μ μ ο υ ν ι σ μ ό ν, χ ι λ ι α σ μ ό ν, ὀ ρ θ ο λ ο γ ι σ μ ό ν, π ν ε υ μ α τ ι σ μ ό ν, θ ε ο σ ο φ ι σ μ ό ν, π ρ ο τ ε σ τ α ν τ ι σ μ ό ν, π α π ι σ μ όν, Μ α κ ρ α κ ι σ μ ὸ ν κ α ὶ λ ο ι π ὰ ς τ ο ῦ Σ α τ ὰ ν ἐ φ ε υ ρ έ σ ε ι ς δ ι ὰ τ ο ῦ ν ε ω τ ε ρ ι σ μ ο ῦ π ρ ὸ ς δ ι α σ τ ρ ο φ ὴ ν τ ῆ ς Μ ό ν η ς ἀ λ η θ ο ῦ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Χ ρ ι σ τ ι α ν ι κ ῆ ς ἡ μ ῶ ν π ί σ τ ε ω ς κ α ὶ π ρ ὸ ς ἀ π ώ λ ε ι α ν τ ῶ ν π α ρ α π λ α ν ω μ έ ν ω ν ἀ σ τ η ρ ί κ τ ω ν ἐ ν τ ῇ π α τ ρ ώ ᾳ ε ὐ σ ε β ε ί ᾳ ψ υ χ ῶ ν. Πατρικαῖς δὲ στηριζόμενοι εὐχαῖς καὶ τὼν ἱερῶν κανόνων ἐπιταγαῖς φεύγομεν ἀπὸ τῆς μετὰ τῶν κακοδόξων νεωτεριστῶν Θρησκευτικῆς συγκοινωνίας καὶ συμπροσευχῆς καὶ κηρύσσομεν ὡς ἀκράδαντα καὶ ἀσάλευτα εἰς τὸν αἰῶνα «τὰ μαρτύρια καὶ δικαιώματα τοῦ Κυρίου, τοὺς Ἱερούς, ἤτοι κανόνας κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν. Πᾶσαν δὲ διδασκαλίαν ἡμῶν προγενεστέραν ἔγγραφον ἢ προφορικὴν ἀντιβαίνουσαν πρὸς τὴν ἀνωτέρω ὁμολογίαν ἀπορρίπτομεν. Καὶ ἀποκηρύττομεν ὦδε καὶ πᾶσαν πρᾶξιν ἢ φρόνημα τῶν δύο νεωτερισάντων καὶ ἀρνησαμένων τὴν πρώτην αὐτῶν ὁμολογίαν Ἀρχιερέων τέως Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ἀντικειμένην πρὸς τὴν παροῦσαν Ὀρθόδοξον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ὁμολογίαν. Ἐμμένομεν πιστοὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῶν Πατέρων ἡμῶν. Δι᾿ αὐτὴν κοπιῶμεν ἀγωνιζόμενοι τὸν καλὸν ὑπὲρ αὐτῆς ἀγῶνα. Δὲν ἀθετοῦμεν ὅσα οἱ Θεῖοι Πατέρες ἐκδιδάσκουσιν ἡμᾶς. Ἐκείνων μαθηταὶ ὑπάρχομεν. Καὶ δηλοῦμεν ὅτι ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ μείνωμεν πιστοὶ μέχρι θανάτου. Καὶ προσκαλοῦμεν πάντας τοὺς Κληρικοὺς ὅπως ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπογράψωσι τὴν παροῦσαν ὁμολογίαν πίστεως πρὸς κατοχύρωσιν τοῦ Ἱεροῦ ὑπὲρ τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν πίστεως ἀγῶνος, δι᾿ ὃν συνεστάθη καὶ λειτουργεῖ Χάριτι Θεία ἡ Ἑλληνικὴ Θρησκευτικῆ Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εὐχόμεθα δὲ ὁλοψύχως, ὅπως πάντες οἱ παραπλανηθέντες ἀπὸ τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως καὶ ἀκολουθήσαντες τὸν κατάκριτον νεωτερισμὸν κλῆρος καὶ Λαὸς ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν ὁδὸν τῶν ἁμολύντων Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, καὶ τὸ πάτριο ἑορτολόγιον καὶ ἑνωθῇ οὕτω τὸ εὐλογημένον ἡμῶν Ἔθνος θρησκευτικῶς καὶ εὕρη ἕκαστος τὴν ὁδὸν τῆς ψυχικῆς σωτηρίας ἐν τῇ πατρώᾳ εὐσεβείᾳ, καὶ δοξασθῇ ὁ εὐλογητὸς Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ Κράτος, ἡ τιμὴ καὶ προσκύνησις τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν. Ἀναθέτομεν δὲ εἰς τὸ Διοικ. Συμβούλιον τῆς Ἑλλην. Θρησκευτ. Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως νομίμως ἐπιδώσῃ ἐν ἀντιγράφῳ τὴν ἀνωτέρω Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον ὡς Πρόεδρον τῆς ὑπ᾿ αὐτὸν Συνόδου. Ἐν Ἀθήναις τῇ 6 Νοεμβρίου 1937 Π.Ο.Ε.» Ὁ Κυκλάδων Γερμανός, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, Προηγούμενος Γεδεὼν Ἀρχιμανδρίτης, Ἀκάκιος Ἀρχιμανδρίτης, Ἰλαρίων Οὐζουνόπουλος Ἀρχιμανδρίτης, Ἀντώνιος Ἱερομ. Νεασκιτιώτης, Ἀρτέμιος Ξενοφωτεινός, Γρηγόριος Ἱερομόναχος, Χριστόφορος Πουλοπάτης Ἱερομ., Πνευματικὸς Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Δ. Μαρμαρινός, Ἱερομ. Κάλλιστος, Ἱερομ. Νικόδημος, Ἱερεὺς Νικ. Σμυρλῆς, Ἀκάκιος Μοναχός, Ἰωσὴφ Ἀντωνίου, Μοναχὸς Καλλίνικος, Μοναχὸς Μᾶρκος, Μοναχὸς Βίκτωρ. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Εἰς τὸ προηγούμενο ἄρθρον εἴδομεν, ὅτι οἱ Κανονικοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ, Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος κατέβαλον κάθε προσπάθειαν νὰ συγκρατήσουν τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς Φλωρίνης Χρυσόστομον καὶ Δημητριάδος Γερμανόν, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο τὴν ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τοῦ 1935 καὶ ἐσκόπουν νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ΓΟΧ ὑπὸ τὴν πνευματικὴν καὶ Διοικητικὴν ἐξάρτησιν τῆς σχισματικῆς Νεοημερολογητικῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ Δημητριάδος, δεσμευμένοι προφανῶς, δὲν παρητοῦντο τοῦ σχεδίου των, διὸ καὶ ἀπεκηρύχθησαν ὡς ἐκπεσόντες ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ αἴτιοι σχίσματος εἰς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσον καὶ ἂν ἠγωνίσθησαν οἱ ἀποσχισθέντες Ἀρχιερεῖς νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ἀλήθειαν ἢ νὰ συγκαλύψουν αὐτὴν λέγοντες ὅτι δὲν εἶναι αὐτοὶ οἱ αἴτιοι τοῦ σχίσματος καὶ ὅτι λόγοι προσωπικοὶ καὶ συμφέροντα προεκάλεσαν τὸ σχίσμα, παραμένει λάμπουσα ἡ ἀλήθεια ὅτι αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 ἦσαν λόγοι πίστεως, ἦτο ἡ πτῶσις τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καὶ Δημητριάδος Γερμανοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ. ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ Ἡ ἀγανάκτησις τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ, διὰ τὴν πτῶσιν τῶν δύο Ἀρχιερέων ὑπῆρξεν μεγίστη, ἐξεφράσθη δὲ καὶ διὰ τῆς λύπης, διὰ τῆς ἀποδοκιμασίας καὶ διὰ ἀποκηρύξεων. Παραθέτομεν μερικὰ ἐκ τῶν πολλῶν κειμένων τοῦ 1937 διὰ τῶν ὁποίων καταγγέλλεται ἡ ἄρνησις τῆς ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τοῦ 1935 καὶ σαφῶς διατυποῦνται τὰ αἴτια τοῦ σχίσματος. Παραθέτομεν πρῶτον, τὴν ἀποκήρυξιν τοῦ Ἱερέως Νικολάου Καμπανοπούλου καὶ τοῦ Ἱερομονάχου Καλλίστου(*). ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ Ἐν Ἀθήναις τῇ 22 Ὀκτωβρίου 1937 ὀ.ἡ. Πρὸς Τοὺς Σεβ. τέως Δημητριάδος Γερμανὸν καὶ τέως Φλωρίνης Χρυσόστομον. Ε ἰ ς Ψ υ χ ι κ ὸ ν Ὁ κάτωθι ὑπογεγραμμένος Ἱερεὺς Νικόλαος Καμπανόπουλος ἐφημερεύων προσωρινῶς ἐν Κορωπίῳ εἰς τὸ ἐκεῖ Παράρτημα τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκ. Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ Ἱερομόναχος Κάλλιστος πληροφορηθέντες καὶ πεισθέντες περὶ τῶν κακοδοξιῶν ὑμῶν δι᾿ ὧν δέχεσθε τὰ μυστήρια τῶν νεοημ. κακοδόξων ὡς ἔγκυρα ὅτι ἔχουν χάριν ἁγιαστικὴν καὶ φωτιστικήν, ὅτι θέλετε τηρεῖ πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ αὐτῶν, ὅτι καὶ τὸ Ἅγιον μῦρον τελεσθὲν καὶ ἁγιασθὲν ὑπὸ κακοδόξου Πατριάρχου ἔτι ἔχει ὅλην αὐτοῦ τὴν ἁγιαστικὴν χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ Σεβ. Δημητριάδος ὑπέβαλεν αἴτησιν εἰς τὸ Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων, ἵνα τὸν ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν πρώην ἕδραν του τὸν Βόλον ὑποσχόμενος νὰ τηρήσῃ εἰς τὸ ἑξῆς τὸν Νόμον 5187 τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία Παπαδοπούλου δὲν εἶναι σχισματικὴ ἀλλὰ ἐπίσημος: Ἐρωτῶμεν, ποῖον κῦρος δύνανται νὰ ἔχουν αἱ μετέπειτα δηλώσεις ὑμῶν εἰς τὸ ὅτι μένετε εἰς ὅσα ὡμολογήσατε τὸ 1935, αἱ ὁποῖαι σκοπὸν ἔχουν νὰ μᾶς κλείσουν τὰ μάτια διὰ νὰ ἐπιτύχητε τοῦ κακοδόξου προγράμματός Σας; Διατί διακηρύττετε ὅτι ὅλα ταῦτα εἶναι συκοφαντίαι καὶ ὅτι οἱ Σεπτοὶ ἡμῶν Ἱεράρχαι Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὡς καὶ οἱ πρωτοπόροι ἁγιορεῖται Πατέρες ὑπὸ ἄλλων ἐκινήθησαν ἐλατηρίων καὶ δὲν ταπεινοῦσθε νὰ ὁμολογήσετε τὸ μέγα ὀλίσθημά Σας; Ἅγιε πρώην Δημητριάδος μετὰ τὴν ἐπάνοδον ἐκ τῆς ἐξορίας τίνα σκοπὸν εἶχεν ἡ παρ᾿ ὑμῶν ὑποβληθεῖσα αἴτησις εἰς τὸ Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων νὰ σᾶς ἐπαναφέρῃ ἄνευ ὅρων εἰς τὸν θρόνον τοῦ Βόλου ὑποσχόμενος νὰ τηρῆτε ὑπακοὴν εἰς τὴν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν Παπαδοπούλου; Ἦτο ἀπόκρισις Γνησίου Ὀρθοδόξου Ἱεράρχου, ὅταν μία ἀδελφὴ Μοναχὴ σᾶς ἀνέφερεν ὅτι ὁ χειροτονηθεὶς ἀπὸ περιφέρειαν Βόλου Κωνσταντῖνος εἰς Ἱερέα ἐπῆγε μὲ τὸ νέον καὶ ἐδώσατε ἀπάντησιν «ἔ! καὶ αὐτὸς Θεὸ λατρεύει». Τίνα σκοπὸν ἐξεπλήροι Ἅγιε Φλωρίνης τὸ κήρυγμά Σας εἰς τὰς τρεῖς Παρθένους, ἐπιζητῶν τὴν ἄμεσον διάλυσιν τῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων; Διὰ νὰ ἐγκαταστήσετε τὸ Συμβούλιον Κυρήκου καὶ Σία; αὐτοὶ δὲν ἦσαν ποὺ ἔστειλαν ἔγγραφον εἰς τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ἀναγνωρίζοντες τοὺς λεγομένους κανονικοὺς ἱερεῖς καὶ νὰ μνημονεύουν τὸν Χρ. Παπαδόπουλον, τὸ ὁποῖον ἀνεκάλεσεν τὸ Συμβούλιον Παράσχου; Ποῦ ἐστεγάσθητε ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας τὸ 1935 ἐξήλθετε, εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλ᾿ ὡς ἀχάριστοι ἐκινήσατε τὴν πτέρναν κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος; Διατὶ ὠνομάσατε τὸν κακόδοξον Μελέτιον Μεταξάκην ἀείμνηστον; Τί σκοπὸν εἶχε νὰ κηρύξητε εἰς Χαλκίδα ὅτι τὰ βαπρισθέντα ὑπὸ νεοημ. κακοδόξων ἱερέων παιδία προσερχόμενα εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν δὲν θὰ ἀναμυρώνονται; καὶ ἔλαβεν χώραν μέγας σάλος μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων; Διὰ τίνα σκοπὸν ἀπὸ ὅλας τὰς Ἐκκλησίας Ἀθηνῶν, Πειραιῶς ἐκηρύξατε ὅτι τὰ μυστήρια τῶν σχισματικῶν κακοδόξων εἶναι ἔγκυρα ὡς μετέχοντα θείας χάριτος; ὅτι θέλετε ἐπικοινωνεῖ πνευματικῶς διότι δὲν ἐκηρύχθη ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου Σχισματικὴ ἡ Ἐκκλησία Παπαδοπούλου; ἐνῷ τὸ 1935 ἐκηρύξατε ὅτι τὸ νέον ἑορτολόγιον κατεδικάσθη ὑπὸ τριῶν πανορθοδόξων Συνόδων 1583, 1587, 1593 ἐπὶ Ἱερεμίου Β' τοῦ Τρανοῦ καὶ ἐπὶ παρουσίᾳ καὶ τῶν λοιπῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς. Διατὶ Ἅγιε Φλωρίνης ἐκαλέσατε τὸν Σεβ. Ἅγιον Κυκλάδων καὶ τοῦ εἴπατε ὅτι τοῦ ἀναγγέλλετε χαρᾶς εὐαγγέλια καὶ εἰς ἐρώτησίν του τί συμβαίνει; ἀπεκρίθητε ὅτι «νά, γίνεται ζύμωσις μεταξὺ νεοημερολογιτῶν νὰ ἐπανέλθῃ ὁ Ἅγιος Δημητριάδος εἰς τὸν θρόνον του, ἐγώ νὰ λάβω πλήρεις ἀποδοχάς, καὶ γιὰ σᾶς τοὺς δύο δὲν ἐλήφθη ἀκόμη ἀπόφασις, καὶ σᾶς ἀπεκρίθη ὅτι ἐγὼ δὲν ἐπιστρέφω εἰς τὸν ἴδιον ἔμετον;». Διατὶ τότε πρὸς τὸν Ὀρθόδοξον Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τάγματα Μοναχῶν διεσαλπίσατε... «ἀποκηρύξατε καὶ σεῖς τὸν σχισματικὸν ἀρχιεπίσκοπον καὶ ὁμόφρονάς του ἀρχιερεῖς ἐὰν θέλετε καὶ σεῖς νὰ μὴ λογίζεσθε σχισματικοὶ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ν᾿ ἀπαλλάξητε ἐκ τῆς λώβης τοῦ Σχίσματος;» καὶ τῶρα κηρύττετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν κακοδόξων δὲν εἶναι σχισματικὴ ἀλλ᾿ ἐπίσημος; Ἀφοῦ ἀπὸ τὸ θέρος ἀναμένατε εὐνοϊκὴν λύσιν τοῦ ζητήματός μας διατί οἱ τόσοι περιορισμοὶ τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων μας νὰ μὴ τελοῦν τὰ μυστήρια, νὰ μὴ λειτουργοῦν ἐν Ἀθήναις, καὶ σεῖς ποῖον δικαίωμα τούτων ἔχετε; Διατί εἰς τὴν κατατεθεῖσαν πρὸς Ὑμᾶς πρότασιν τοῦ Σεβ. Ἁγίου Βρεσθένης περὶ τῶν ὑποθέσεων τούτων οὐδεμίαν ἀπάντησιν ἐδώσατε ἀπὸ 30.6.37; Διατὶ ἀπὸ Αὔγουστον ἐ.ἔ. ἐγεμίσατε τὰς ἀστυνομικὰς Ἀρχὰς μηνύσεις καὶ κατηγορίας ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ μοναχῶν, ἵνα ἀπελαθοῦν εἰς Ἅγιον Ὄρος ἵνα μείνητε ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸ ἄγρυπνον ὄμμα τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων μας καὶ ἁγιορειτῶν Πατέρων; Ἀλλ᾿ ὅτε ἐξεδηλώσατε καὶ ἐγγράφως τὰς κακοδοξίας Σας πρὸς τὸν Ὁσιολογιώτατον Μᾶρκον Χανιώτην Μοναχόν, ὁπότε ἑπόμενον ἦτο νὰ ἀποκηρυχθῆτε ὑπὸ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ἐσπεύσατε νὰ συγκαλύψητε τὸ γεγονὸς διὰ δηλώσεών σας ὅτι ἐμμένετε εἰς ὅσα ὁμολογήσατε τὸ 1935, ἐνῷ αἱ δηλώσεις αὗται δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς διότι καὶ εἰς τὰς δηλώσεις σας ὀνομάζετε τὴν κακόδοξον ἐκκλησίαν «Ἐπίσημον», ἀλλὰ καὶ τεχνηέντως δὲν θέλετε καθαρὰ νὰ ὁμολογήσητε ἐκ νέου ἐπιστροφὴν πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν ὁμολογοῦντες ὅτι «οὐδὲν δέχεσθε τῶν τελουμένων μυστηρίων τῶν σχισματικῶν κακοδόξων νεοημερολογιτῶν, ὅτι δὲν μετέχουν ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος πάντα τὰ τελούμενα παρ᾿ αὐτῶν καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ Ἅγιον Μύρον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος Παπαδοπούλου εἶναι Σχισματική, ὅτι τὰ βαπτισθέντα παιδία ὑπὸ νεοημ. σχισματικῶν ἐπιστρέφοντα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν θὰ τὰ ἀναμυρώνετε πρῶτον καὶ ἔπειτα θὰ τὰ μεταλαμβάνετε, ὅτι δὲν θὰ ἔχετε μετ᾿ αὐτῶν οὐδεμίαν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν καὶ ὅτι θέλετε τηρεῖ τὴν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐ π ε ι δ ὴ ἀντὶ γνησίας ἐπιστροφῆς πρὸς τὴν ὀρθοδοξίαν καὶ ὁμολογίας εἰλικρινοῦς, ἐξεσπάσατε εἰς ὕβρεις, λάβετε τὰς κάτωθι ἀποφάσεις τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν, εἰς Ὑμᾶς ἀνήκουν. «Ἐγκύκλιος Ἀνθίμου Πατριάρχου Κων/πόλεως 1848: Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούντων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾿ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἥν τινα οὖν, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι, ἢ συμβουλεῦσαι, ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις... Ἅπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει, ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον (Ψαλμ. 108) κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ. † Ἄ ν θ ι μ ο ς ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. † Ἱ ε ρ ό θ ε ο ς ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης τῆς Αἰγύπτου. † Μ ε θ ό δ ι ο ς ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας. † Κ ύ ρ ι λ λ ο ς ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων». Τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ ὁμολογητοῦ. «Τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν ὁσονδήποτε ὀλίγοι καὶ ἂν μείνουν. Οἱ δὲ ἀκολουθοῦντες τὰς καινοτομίας, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας εἶναι». Τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως. «Ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς ἐν Κύπρῳ Λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐστέ τέκνα γνήσια φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων ἐν τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν, κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι κατὰ μόνας, ἢ ἐπ᾿ ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν Λατινοφρόνων, εἰ δὲ οὖν τὴν αὐτὴν ὑφέξετε μετ᾿ αὐτῶν κόλασιν. Ἤ οὐχὶ τὰ τῶν ἐπὶ κοσμικῶν κρίσεων τοῦτο γίνεται σύνηθες. Ἂν γᾶρ τις συλλαλῇ ἀδροφόνῳ, ἢ ληστῇ, ἢ προδότῃ, τὴν αὐτὴν ὑφίσταται κόλασιν». Δ ι ὰ τ α ῦ τ α δεχόμενοι ὑμεῖς τὰ Μυστήρια τῶν κακοδόξων ὡς ἔγκυρα τότε δέχεσθε καὶ τὴν γενομένην εἰς ὑμᾶς καθαίρεσιν καὶ πλέον λογίζεσθε Μοναχοὶ καὶ ἡμεῖς σᾶς ἀποκηρύττομεν ὡς ἀλλότρια φρονοῦντας καὶ πράττοντας καὶ ἐπιστρέφομεν πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τὴν τηροῦσαν ἀπαρασαλεύτους τὰς Ἱερὰς Παραδόσεις ὑπὸ τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μας Κυκλάδων Γερμανοῦ καὶ Βρεσθένης Ματθαίου. Οἱ Ἀποκηρύττοντες † Ἱερεὺς Ν. ΚΑΜΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ † Ἱερομόναχος ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ Ἐπίσης καὶ μεγάλη μερὶς λαϊκῶν, οἵτινες παρασυρθέντες ὀπίσω τῶν πεσόντων Ἀρχιερέων καὶ διαγνώσαντες ὅτι ἐπλανήθησαν, ἀποκηρύττουν αὐτοὺς καὶ ἐπιστρέφουν εἰς τὴν Κοινότητα, ἡ ὁποία ἀπετέλει τὴν νομικὴν οὕτως εἰπεῖν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ, τῆς ὁποίας κανονικοὶ Ποιμένες παρέμειναν ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος. Παραθέτομεν τὴν ἀπὸ 4 Νοεμβρίου 1937 ἀποκήρυξιν τῶν ΓΟΧ Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς: Πρὸς Τοὺς Σεβ. τέως Δημητριάδος κ. Γερμανὸν καὶ πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομον. Ε ἰ ς Ψ υ χ ι κ ὸ ν Οἱ κάτωθι ὑποφαινόμενοι Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, κάτοικοι Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς, ἀνήκοντες εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετὰ τὴν προσχώρησιν ὑμῶν εἰς τὸν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα, περιεβάλαμεν ὑμᾶς μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμόν, ὡς μέλη αὐτῆς δὲ ἐγκαταλείψαμεν τὴν ἱερὰν Κοινότητα τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ἐτάχθημεν μεθ᾿ ὑμῶν, ὅτι ὑμεῖς ὡς πνευματικοὶ ἀρχηγοὶ τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος βαδίζετε συμφώνως τῷ ἱερῷ σκοπῷ τῆς Κοινότητος ἡμῶν, καὶ σεβασθέντες δὲ τὰς ἀρχικὰς δηλώσεις καὶ ὁμολογίας ὑμῶν περιεβάλαμεν ὑμᾶς μὲ τελείαν ὑπακοὴν καὶ εὐπείθειαν, καὶ ἕνεκεν τούτου ἐγκαταλείψαμεν τὴν ἱερὰν ἡμῶν Κοινότητα ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς ὁποίας εἴχομεν διεξαγάγει πολυετεῖς ἀγῶνας ὑπὲρ τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ μολονότι ἡμεῖς ἐγκαρδίως ἐπιθυμούσαμεν τὴν ἀναστήλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπλανήθημεν ὄπισθεν ὑμῶν, οἵτινες δὲν ἐδιστάσατε νὰ φανῆτε ἀνάξιοι τῆς ἱερᾶς ὑμῶν ἀποστολῆς καὶ 1) Παρὰ τὴν γνώμην τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος ἀποσύρατε τὴν προσφυγὴν ὑμῶν ἀπὸ τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας διὰ τὴν ἐπιβληθεῖσαν ὑπὸ τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας παράνομον εἰς ὑμᾶς καθαίρεσιν καὶ τὸν σωματικὸν περιορισμὸν δεχθέντες οὕτω τὴν ἐπιβληθεῖσαν ποινὴν ὡς κανονικήν. 2) Παρ᾿ ὅτι εἴχατε δι᾿ ἐγγράφου σας συστήσει εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος νὰ συγκαλέση τοῦτο γενικὴν συνέλευσιν μὲ θέμα: Τὴν ἐγγραφὴν τῶν διαγραφέντων ἐκ τῶν μελῶν, ὅλως ἀνελπίστως ὁ ἐξ ὑμῶν πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος προέτεινε αἰφνιδίως τὴν διάλυσιν τῆς Κοινότητος ἐ ν τ ῇ Σ υ ν ε λ ε ύ σ ε ι τ ῆ ς 1 8 Ν ο ε μ β ρ ί ο υ π. ο. η. 3) Ὁ ἐξ ὑμῶν κ. Γερμανὸς εὐθὺς μετὰ τὴν τοιαύτην ἀπόπειραν διαλύσεως τῆς Κοινότητος ἡμῶν ὑπέβαλεν αἴτησιν εἰς τὸ Ὑπουργεῖον τῶν Θρησκευμάτων τὴν 2/12/1935 (ἀριθ. πρωτ. Ὑπουργ.) περὶ ἐπαναφορᾶς του εἰς τὸν θρόνον Δημητριάδος ἐν Βόλῳ ὑποσχόμενος ὑπακοὴν εἰς τὴν σχισματικὴν Ἐκκλησίαν καὶ συμμόρφωσιν αὐτοῦ ὡς ὁ Νόμος 5187 ὁρίζει. 4) Ἐκηρύξατε ἐπ᾿ Ἐκκλησίαις ἐν Χαλκίδι, Ἀθήναις, Πειραιεῖ καὶ περιχώροις, ὡς καὶ ἐγράψατε πρὸς τὸν Ὁσιολογιώτατον Μοναχὸν Μᾶρκον Χανιώτην τὰς κακοδοξίας σας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν Παπαδοπούλου κλπ., δὲν εἶναι σχισματική, ὅτι τὰ μυστήρια τὰ ὑπ᾿ αὐτῆς τελούμενα εἶναι ἔγκυρα μετέχοντα θείας χάριτος, ὅτι τὸ Ἅγιον Μῦρον τελεσθὲν καὶ ἁγιασθὲν μετέχει τῆς θείας χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι θέλετε ἐπικοινωνεῖ πνευματικῶς μὲ τὴν διοικοῦσαν σχισματικὴν Ἐκκλησίαν, ὅτι τὰ βαπτισθέντα παιδιὰ ὑπὸ σχισματικῶν ἱερέων δὲν θὰ ἀναμυρώνετε ἐπιστρέφοντα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. 5) Ἀ ν ε γ ν ω ρ ί σ α τ ε κ α ὶ ὑ π ή χ θ η τ ε ε ἰ ς ξ έ ν η ν ὀ ρ γ ά ν ω σ ι ν τ ὴ ν Π α ν ε λ λ ή ν ι ο ν Κ ο ι ν ω ν ί α ν μ η δ ε μ ί α ν ἔ χ ο υ σ α σ χ έ σ ι ν π ρ ὸ ς τ ὸ ν ὑ π ὲ ρ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς ἱ ε ρ ὸ ν σ κ ο π ὸ ν τ ῆ ς Κ ο ι ν ό τ η τ ο ς ἡ μ ῶ ν καὶ 6) Ἐπειδὴ ἀναιροῦντες τὰς προηγουμένας δηλώσεις καὶ ὁμολογίας ὑμῶν τὰς γενομένας τὸν Μάιον τοῦ ἔτους 1935 εἰς τὸ ὅτι τὸ νέον ἡμερολόγιον (ἑορτολόγιον) κατεδικάσθη ἀπὸ 3 πανορθοδόξους Συνόδους 1585 - 1587 - 1593 ἐπὶ Ἱερεμίου Β' τοῦ Τρανοῦ καὶ λοιπῶν Πατριαρχῶν, κηρύττετε ὅτι δὲν κατεδικάσθη καὶ δέον νὰ συνέλθῃ νέα πανορθόδοξος Σύνοδος νὰ ἐπικυρώσῃ τὴν καινοτομίαν ταύτην τοῦ ἡμερολογίου (ἐφημ. Ἔθνος 6 Ἰουνίου 1936) καὶ ἐν γένει ἡ ὑμετέρα συμπεριφορὰ ὡς ἐκκλησιαστικῶν ἀρχηγῶν ὑπῆρξεν λίαν ἀνάρμοστος καὶ ἀσυμβίβαστος ζημιώσασα τὰ μέγιστα τὸν ἱερὸν ἡμῶν ἀγῶνα. Δ ι ὰ τ α ῦ τ α Διεκόψαμεν πᾶσαν σχέσιν μεθ᾿ ὑμῶν ὡς ἔπραξε καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης καὶ ἀποκηρύττομεν ὑμᾶς ὡς ἀλλότρια φρονοῦντας καὶ πράττοντας καὶ ἐπιστρέφομεν εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τὴν τηροῦσαν ἀλωβήτους τὰς Ἱερὰς Παραδόσεις τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως. Ἐν Ἀθήναις τῇ 10 Νοεμβρίου Π.Ο.Η. 1937 Οἱ Ἀποκηρύττοντες (ἕπονται ὑπογραφαὶ) Πλεῖσται διαμαρτυρίαι καὶ καταγγελίαι ἐξῆλθον καὶ ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἄγρυπνοι παρηκολούθουν τὸν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας οἱ ζηλωταὶ Πατέρες. Ἰδοὺ ἐξ Ἁγίας Ἄννης τί ἔγραφον τὴν 14 Ἰανουαρίου 1938: Πρὸς Τὸν Σεβ. πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομον. Ἀ θ ή ν α ς Σεβασμιώτατε ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ὅτε δὲ ἐξελθόντες εἰς τὸν ἀγῶνα, ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ ἐκηρύξατε τὰ ἁγνὰ καὶ ὀρθόδοξα φρονήματά σας καὶ προέβητε εἰς θεοπρόβλητον χειροτονίαν τῶν Ἁγίων Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης, καὶ ἐν τέλει καταδικασθέντες παρανόμως εἰς ἐξορίαν, μετέβητε εἰς τὸν Ὄλυμπον ἵνα, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς πρὸς τὸν νέον Ἰσραήλ, ἀποστείλητε τὰς πλήρεις χάριτος ποιμαντορικὰς νουθεσίας, τὰς ὁποίας, φεύγοντες ἐν τῇ ἐξορίᾳ, ἐβροντοφωνήσατε εἰπόντες, ὅτι οὐδεμίαν ἐπικοινωνίαν νὰ ἔχωμεν μὲ τοὺς Σχισματικοὺς Νεοημερολογίτας καὶ ν᾿ ἀπέχωμεν πάσης μετ᾿ αὐτῶν ἐπαφῆς. Εἰς τοιοῦτον δὲ σημεῖον ἔφθασε τότε ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν Χριστιανῶν, ὥστε ἄλλοι νὰ σὲ ὀνομάζουν ὡς ἄλλον Μᾶρκον Ἐφέσου, καὶ ἄλλοι ὡς μέγαν Χρυσόστομον. Ὅθεν, ἀναλογιζόμενος ἐγώ, ὁ παρακολουθῶν ἀπαθῶς τὴν ὅλην σταδιοδρομίαν σας, καὶ θεωρῶντας τὸν οὐρανὸν ἐκεῖνον τὸν φαεινότατον εἰς ὃν ἰστάμενοι τότε, ἐλάμπετε ὡς ἄλλος αὐγερινός, καὶ στοχαζόμενος τὸν Ἅδην τὸν ζοφερώτατον εἰς ὃν κατηνέχθητε νῦν, καταλαμβάνομαι ὑπὸ φρίκης, στοχαζόμενος τὴν ἐν διαστήματι ὀλίγου καιροῦ τόσην ἀπότομον μεταβολὴν καὶ μεταστροφὴν ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκείνης ἁγνῆς πολιτείας σας, καὶ ἀνατρέχοντας μὲ τὸν λογισμόν μου εἰς προγενεστέρας ἐποχάς, βλέπω πολλὰ τοιαῦτα λυπηρὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα ἔλαβον χώραν εἰς διαφόρους καιροὺς παρὰ διαφόρων προσώπων καὶ ὑπὸ διαφόρους μορφάς. Καὶ ἀρχινῶντας ἀπὸ τοὺς Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, βλέπω ἀφ᾿ ἑνὸς τὸν Ἰούδαν τὸν Ἰσκαριώτην καθήμενον τὴν μεγάλην Πέμπτην εἰς τὸν μυστικὸν Δεῖπνον μετὰ τῶν ἄλλων μαθητών καὶ ἀκούοντα τὴν γλυκυτάτην φωνὴν τοῦ Διδασκάλου, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τὸν Δημᾶν τὸν ληστὴν ἐν κακουργήματι καὶ ληστείᾳ πεφορτισμένον˙ καὶ ἐν διαστήματι 24 ὡρῶν θεωρῶ ἐναλλαγὴν τῶν πραγμάτων μεγαλωτάτην, τὸν μὲν Ἰοὐδαν μετὰ τοῦ Διαβόλου εἰς τὸν Ἅδην, τὸν δὲ ληστὴν ἀκούοντα τῆς γλυκυτάτης φωνῆς «σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ Παραδείσῳ». Ἀναχωρήσας νοερῶς μετὰ δακρύων ἀπὸ τὸ λυπηρότατον καὶ σπαραξικάρδιον τοῦτο δρᾶμα, φθάνω εἰς τοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας καὶ θεωρῶ γεγονὸς ὅπερ δὲν δύναμαι νὰ διέλθω ἀδακρυτί, διότι βλέπω τὸν διανύσαντα τὸ Μαρτυρικὸν στάδιον καὶ τὸν παγετὸν ὑπομείναντα τῆς νυκτός˙ τὸν διελθόντα καὶ φθάσαντα εἰς τὸ τέρμα, καὶ τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου ἔχοντα ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς του, νὰ ἐξέρχεται μὲ καταισχύνην καὶ ὄνειδος ἐκ τῆς Μαρτυρικῆς παστάδας διὰ νὰ ἀπολαύσῃ τῆς προσκαίρου θέρμης, ὁ ματαιόφρων καὶ θρήνων ἄξιος, ὃς διὰ πυρὸς λέλυται καὶ πρὸς πῦρ ἐξεδήμησεν ἄσβεστον˙ τὸν δὲ φύλακα Ἀγλάιον ἐν μιᾷ στιγμῇ νὰ ἁρπάζῃ τὸν στέφανον τοῦ ριψάσπιδος καὶ δειλοῦ στρατιώτου. Ἀκολουθῶντας τὴν πορείαν μου, ἔρχομαι πρὸς τὴν Ὑμετέραν Σεβασμιώτητα, καὶ ἵσταμαι! τρόμῳ δὲ πολὺ συνεχόμενος, ἀναλογίζομαι τὴν πολλῶν ὀδυρμῶν καὶ θρήνων Ὑμετέραν κατάστασιν καὶ διερωτῶμαι τὶ πρῶτον καὶ τί ὕστατον νὰ θρηνήσω! Βλέπω ἐδῶ Ἱεράρχην ἀψηφήσαντα ἐν ταῖς τοῦ βίου του δυσμαῖς καὶ εὐμάρειαν καὶ πλοῦτον καὶ γῆρας καὶ ἀναπετάσαντα τὴν σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὑποστάντα ἐξορίαν ἄδικον, ἕτοιμον νὰ θύσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπὲρ τῶν προβάτων˙ γράφοντα καὶ διδάσκοντα˙ φωνάζοντα, κραυγάζοντα καὶ ὅλον στόμα καὶ γλῶτταν γεγονότα, καὶ πράττοντα καὶ λέγοντα: «Τέκνα μου πνευματικά˙ κρατεῖτε τὰ πάτρια˙ μὴ παρασαλεύσητε μίαν τρίχα˙ φεύγετε μακρὰν ἀπὸ τὴν τοῦ Παπαδοπούλου Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν μὴ ἔχουσαν χάριν». Καὶ ἐξαίφνης καὶ παρ᾿ ἐλπίδα, νὰ βλέπω τὸν μέγαν τοῦτον τιτανικόν, προσκρούοντα εἰς τὴν παγερὰν γνώμην τῶν ὀπαδῶν τοῦ Παπαδοπούλου καὶ οὕτω, κλώμενον καὶ δεχόμενον τὰ ψυχρὰ νάματα τῆς δυσώδους Νεοημερολογιακῆς καινοτομίας καὶ ὑφιστάμενον τὸ θρηνῶδες καὶ παρ᾿ ἐλπίδα λυπηρότατον ναυάγιον καὶ τοσοῦτον πλοῦτον γνώσεων, ἐνταφιαζόμενον εἰς τὸν δυσώδη ὠκεανὸν τῆς τοῦ Παπαδοπούλου Σχισματοαιρέσεως. Καθήμενος δ᾿ ἐγὼ εἰς ἀκρώρειαν τινὰ καὶ βλέποντας τὸν τοσοῦτο μοχθήσαντα ὑπὲρ τῆς ἀληθείας τέως Πνευματικὸν μου Πατέρα, βυθιζόμενον εἰς τοιοῦτον πέλαγος καινοτομιῶν, μοὶ ἐπιβάλλει τὸ καθῆκον μου νὰ δώσω χεῖρα βοηθείας εἰς τὸν πρώην Πνευματικόν μου Πατέρα, τὸν διατρέχοντα τὸν ἔσχατον τῶν κινδύνων. Καὶ ἐν πρώτοις ὑποδεικνύω τοὺς ὑφάλους εἰς οὕς προσέκρουσε τὸ ὀλκάδιόν σας, Σεβασμιώτατε Δέσποτα, καὶ εἶτα θὰ ὑποδείξω τὰ θηρία ἅπερ ἐπιτίθενται ἵνα Ὑμᾶς καταβροχθήσωσιν. Πρῶτος ὕφαλος, ἅγιε Δέσποτα, εἰς ὃν προσεκρούσατε εἶναι ἡ διὰ τύπου διακήρυξίς σας ὅτι δέχεσθε τὸ Παπικὸν Ἡμερολόγιον ἅμα ἕν Συνέδριον παγκόσμιον δεχθῇ αὐτό, ἢ Σύνοδος ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνερχομένη. Λέγω δὲ ὕφαλος, διότι, ὅσον φαίνεται μικρὸν καὶ ἀσήμαντον, τόσον εἶναι φοβερὸν καὶ ὀλέθριον. Πιστεύετε Σεβασμιώτατε, καὶ ὁμολογεῖτε ὅτι Σύνοδος ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνερχομένη, ἀθετεῖ καὶ ἀνατρέπει ποτὲ ἀποφάσεις ἄλλων Ἁγίων Συνόδων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνελθουσῶν; Ἀποφάσεις, λέγω, εἰς ζητήματα ἅπερ διὰ νὰ στερεωθῶσιν, ἐχύθησαν ποταμοὶ αἱμάτων˙ καὶ τὰς ὁποίας ἀποφάσεις ἐξέδωκε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα διὰ στόματος τῶν Ἁγίων Πατέρων˙ τῶν Πατέρων ἐκείνων, τῶν φερόντων ἐν τῷ ἁγίῳ σώματί των τὰ Μαρτυρικὰ σημεῖα˙ ἤτοι: τοὺς ἀκρωτηριασμούς, τὰς ἐξορίας, τοὺς ραβδισμούς, τὴν κάκωσιν, τὴν πεῖναν, τὴν δίψαν καὶ τόσα ἄλλα. Πιστεύοντες λοιπὸν Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ὅτι μία τοιαύτη Σύνοδος συνερχομένη, δύναται ν᾿ ἀνατρέψῃ καὶ νὰ δώσῃ ἀλλοίαν τροπὴν εἰς τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φωτισθέντων, καταγγέλλετε ὡς ἐλλιπῆ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, παραδεχόμενοι ὅτι δὲν ἐλάλησεν ἀρτίως τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ἐν ταῖς ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοι, καὶ ὅτι χρήζουσι τῆς ἐπὶ τὰ κρείττωνα διορθώσεις τὰ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαληθέντα καὶ ἀποφασισθέντα ! ! ! Ἀλλὰ τοῦτο εἶναι φρικτὴ βλασφημία καὶ τερατώδης ἀσέβεια. Ἀναλογίσθητι, Σεβασμιώτατε, ὅτι πᾶσα μία Σύνοδος συνερχομένη, οὐδὲν ἔθιξε τῶν τῆς προλαβούσης Συνόδου, ἀλλὰ τὸ κενὸν ἀνεπλήρου, ἕως οὗ, ἐλθούσης τῆς ἑβδόμης, ἐπληρώθη τὰ πάντα καὶ ἐτέθη ἡ κλείς˙ καὶ εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα. Ὥστε ἡμεῖς ἐτάχθημεν φύλακες καὶ φρουροὶ καὶ οὐχὶ οἰκονόμοι καὶ μεταρρυθμισταί. Σύνοδος λοιπὸν ἢ Συνέδριον, Παγκόσμιον, συνερχόμενον καὶ δεχόμενον τὸ Παπικὸν ἡμερολόγιον, δὲν θὰ εἶναι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνερχομένη, ἀλλὰ θὰ εἶναι κατ᾿ ἐνέργειαν τοῦ Διαβόλου συναγομένη. Οὗτος εἶναι ὁ πρῶτος ὕφαλος εἰς ὃν προσέκρουσε τὸ ὑμέτερον ὁλκάδιον. Ὁ δεύτερος τοιοῦτος ἐφ᾿ οὗ προσκροῦσαν, κατεκερματίσθη τὸ Ὑμέτερον σκάφος, εἶναι ἡ ἔγγραφος ἀπάντησις ἣν ἐδώκατε πρὸς τὸν Ὁσιώτατον Μοναχὸν κ. Μᾶρκον Χανιώτην καὶ διὰ τῆς ὁποίας ἀποφαίνεσθε ὅτι τὰ ὑπὸ τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐκτελούμενα μυστήρια, ἔχουσι τὴν Ἁγιαστικὴν χάριν, καὶ ἑπομένως, ὅτι εἰσὶν ἔγκυρα! Ἐδῶ, Σεβασμιώτατε, ὑπέστητε τέλειον ναυάγιον˙ διότι τὰ μυστήρια, μόνον εἰς τὴν Ὀρθόδοδξον Ἐκκλησίαν ἐκτελοῦνται καὶ ἁγιάζονται ὑπὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος˙ εἰς δὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν τὴν γέμουσαν αἱρέσεων καὶ κακοδοξιῶν, καὶ τῆς ὁποίας οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ταγοὶ εἰσὶ βεβυθισμένοι εἰς Μασσωνίας καὶ Προτεσταντισμοὺς καὶ ἀθεΐας καὶ σιμωνίας καὶ νεωτερισμοὺς˙ τὴν μὴ ἔχουσαν κεφαλὴν τὸν Χριστόν, ἀλλὰ τὸν διάβολον˙ τὴν μὴ οὖσαν νύμφην πλεόν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μοιχαλίδα τοῦ διαβόλου˙ τὴν τοιαύτην Ἐκκλησίαν τῶν τε πονηρῶν καὶ ἀπατεώνων μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται ὁ Θεὸς καθὼς λέγει διὰ στόματος τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ˙ «ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων». Ἑπομένως εἰς τοιαύτην Ἐκκλησιαν μυστήρια δὲν ἁγιάζονται ὑπὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Αὐτοὶ εἰσὶν οἱ ὕφαλοι, Δέσποτα, ἐπὶ τῶν ὁποίων προσκροῦσαν τὸ πλοῖον σας, συνετρίβη...... Διὰ νὰ ἐννοήσῃς δὲ τὰ γραφόμενά μου, Σεβασμιώτατε, ἀνάγκη εἶναι νὰ καταφύγῃς εἰς τὴν κατὰ Θεὸν Σχολὴν κατὰ τὸ «σχολάσατε καὶ γνῶτε». Ἀποσύρθητι ὀλίγας ἡμέρας καὶ προσεύχου ἐμπόνως, ἵνα διανοιχθῶσιν οἱ ψυχικοί Σας ὀρθαλμοὶ καὶ θεωρήσητε τὸν κρημνόν...... Προσέξατε, Σεβασμιώτατε, πρὸς τοὺς ἀληθεῖς Ποιμένας Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης τοὺς μιμητὰς τοῦ πράου καὶ ταπεινοῦ τῇ καρδίᾳ, καὶ ἄφετε τοὺς σοφοὺς καὶ ἀστροθεάμονας, διότι ἂν μὴ ποιήσητε ὡς Σᾶς γράφομεν, ἡ Ἱστορία θὰ στιγματίσῃ μὲ τὰ μελανώτερα χρώματα τὸ ἄδοξον τέλος σας. Ἐγῳ, καθὼς καὶ πάντες οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί μου πλεῖστοι Ἱερομόναχοι καὶ Μοναχοί, ἔχομεν ἀποκόψει ἀπὸ καιροῦ τὸ μνημόσυνον τοῦ πρώην Δημητριάδος Γερμανοῦ καὶ πᾶσαν ἀναμεταξύ σας ἐπαφὴν καὶ θεωροῦμεν ὡς σεσηπότα μέλη πάντας τοὺς ἀκολουθοῦντας Ὑμᾶς...... Πόρρω ὅθεν ἀφ᾿ ὑμῶν διότι οὐκ ἐστέ Ποιμένες, ἀλλὰ μισθωτοὶ καὶ λύκοι, τὴν δορὰν περιβαλλόμενοι τοῦ προβάτου. Ἡμεῖς ἀκολουθῶμεν τοὺς ἀληθεῖς μας Ποιμένας Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης ἐφ᾿ ὅσον καὶ οὗτοι ὀρθοτομοῦσι τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας. Ἐννόησον, Δέσποτα, πόθεν ἐκπέπτωκας καὶ μετανόησον, καὶ ποίησον τὰ πρῶτα σου ἔργα. Οὐ γὰρ δύναται τὸ σαπρὸν δένδρον καρποὺς καλοὺς ποεῖν, οὐδὲ τὸ καλὸν δένδρον καρποὺς σαπροὺς ποιεῖν. Οὐδὲν ἕτερον Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Ἁγίας Ἄννης τῇ 14ῃ Ἰανουαρίου 1938 Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρονται οἱ λόγοι τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 καὶ εἰς τὸ ἑπόμενον κείμενον τὸ ὁποῖον ὑπέγραφον πλεῖστοι Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους: Τοῖς ἀποστατήσασιν ἀφ᾿ ἡμῶν Ἐπισκόποις κ. Γερμανῷ Μαυρομμάτῃ τέως Δημητριάδος καὶ κ. Χρυσοστόμῳ Καβουρίδη πρώην Φλωρίνης. Ε ἰ ς Ἀ θ ή ν α ς Ἐπειδὴ μετὰ τὴν ἔξοδον καὶ προσχώρησιν ὑμῶν εἰς τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἀπεκηρύξατε ὡς κατ᾿ οὐσίαν Σχισματοαιρετικὴν τὴν λεγομένην ἐπίσημον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ ὡς ἀποστερημένην τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος κλπ. Ἐπειδὴ ἠθετήσατε ἐσχάτως τὴν ὡς ἄνω Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν ὑμῶν βάσει τῆς ὁποίας ἐδέχθημεν ὑμᾶς ὡς ἰδίους ποιμένας καὶ ἐκηρύξατε ἀναισχύντως ἐγγράφως καὶ ἐπ᾿ Ἐκκλησίαις πολλάκις ὅτι ἡ νεωτεροποιὸς Ἐκκλησία τοῦ Παπαδοπούλου δὲν εἶναι οὔτε Σχισματικὴ οὔτε αἱρετικὴ ἀλλ᾿ ὀρθόδοξος ἔχουσα ἐν τοῖς Μυστηρίοις αὐτῆς τὴν Ἁγιαστικὴν χάριν κλπ. Ἐπειδὴ ἀπεκηρύξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὡς κηρύξαντες ἐγκυρα τὰ Μυστήρια τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησίας καὶ συνεπῶς ὡς ἔγκυρον τὴν καθαίρεσιν ὑμῶν κλπ. Ἐπειδὴ μετὰ τὴν ἀντορθόδοξον ὁμολογίαν ὑμῶν ταύτην ἐτάχθητε ὑπὲρ τῆς συμπροσευχῆς τῶν διαμαχομένων μερίδων τοῦ τε Νέου καὶ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου κλπ. Ἐπειδὴ διὰ τῆς μεταβολῆς ὑμῶν ταύτης κατεπροδώσατε τὴν πίστιν ὑμῶν καὶ ἐτάχθητε ἀναφανδὸν ὑπὲρ τῆς νεωτεροποιοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Παπαδοπούλου καὶ ὑμῶν, καὶ κατὰ τοῦ ὑπὲρ πίστεως καὶ εὐσεβείας Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος ὃν ἀπὸ δεκατεραετίας διεξάγομεν καὶ ὅστις στηρίζεται ἐπὶ τῶν θείων Δογμάτων καὶ τῶν ἐν γένει παραδόσεων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, εἰς βάρος τῆς ὁποίας ἐδημιουργήσατε καὶ δημιουργεῖτε καθ᾿ ἑκάστην φρικτὰ σκάνδαλα διὰ τῆς πονηρίας, ὑποκρίσεως, δόλου καὶ μηχανορραφίας ὑμῶν. Δ ι ὰ τ α ῦ τ α Καὶ δι᾿ ὅλα ὅσα περιέχει ἡ καθ᾿ ὑμῶν ἀποκηρυκτήριος ἔκθεσις ἡμῶν ἣν συνημμένως ὑμῖν ἀποστέλλομεν, Ἀ π ο κ η ρ ύ σ σ ο μ ε ν ὑ μ ᾶ ς ὡς ἀλλοτρίους ποιμένας, ὡς λύκους βαρεῖς περιβεβλημένους τεχνηέντως τὴν δορὰν τοῦ προβάτου πρὸς προβάτων φθοράν, ὡς λυμεῶνας τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ὡς ἐπιβούλους τῆς ψυχικῆς ἡμῶν σωτηρίας, ὡς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καὶ ἡμῶν. Ἀ π ο κ η ρ ύ σ σ ο μ ε ν δὲ σὺν ὑμῖν καὶ ἅπαντας τοὺς ἀκολουθοῦντας ὑμᾶς οὕς μεθ᾿ ὑμῶν τάσσομεν εἰς ἴσην μοῖραν μὲ τοὺς Νεωτεριστάς, τοὺς πολεμίους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡμῶν παραδόσεων. Π ό ρ ρ ω ὅ θ ε ν ἀ φ᾿ ἡ μ ῶ ν ἅ π α ν τ ε ς. Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 15ῃ Ἰανουαρίου 1938 Ἰωάσαφ Πνευματ., Εἰσόδια Ἁγίας Ἄννης Χαράλαμπος Ἱερομόναχος, Τίμιος Σταυρὸς Ἁγίας Ἄννης Ἀρχιμανδρ. Ἰωακεὶμ Νικολαΐδης, Γέν. Θεοτόκου Ἁγίας Ἄννης Ἀνανίας Ἱεροδιάκων, Τίμιος Σταυρὸς Ἁγίας Ἄννης Νικηφόρος Ἀρχιμανδρίτης, Ἁγ. Ἐφραίμ, Κατουνάκια Νεκτάριος Ἱερομόναχος, Ἅγιος Εὐθύμιος παρὰ τῷ Ἁγίῳ Νείλῳ Καλλίνικος Πνευματ. «Ρουμ.», Ἅγ. Ἀνδρέας Σταυρονικήτα «Καψάλα» Ἀκάκιος Ἱερομόναχος, Μπουραζέρη, Καρυὰς Γεδεῶν Πνευματικὸς παρὰ τῇ Σκήτῃ τῆς Ἁγίας Ἄννης Ἐφραὶμ Ἱερομόναχος, Ἅγ. Ἐφραίμ, Κατουνάκια Χριστόφορος Ἱερομόναχος, Προηγούμενος Καρούλλια Κωνστάντιος Ἱερομόναχος, Κοίμησις Θεοτόκου, Ἁγ. Ἄννης Χαράλαμπος Ἱερομόναχος, Τίμιος Πρόδρομος πρώην Συμ/της Ἁγ. Ἄννης Κύριλλος Πνευματικὸς, Τίμιος Σταυρὸς Ἁγ. Ἄννης Δωρόθεος Ἱερομόναχος, Φιλοθεϊτικὸν κελ. Ἅγιος Νικόλαος Πλεῖσται ἄλλαι διαμαρτυρίαι καὶ ἀποκηρύξεις κατὰ τῶν δύο ἐκπεσόντων Ἀρχιερέων διετυπώθησαν καὶ αἱ ὁποῖαι ἐξέφραζον τὸν πόνον καὶ τὴν θλίψιν διὰ τὸ σχίσμα, τὸ ὁποῖον ἐδημιούργει ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἀλλὰ οὗτος οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι. Ἀντιθέτως εἶχεν μετανοήσει, διότι προέβη εἰς τὰς χειροτονίας ἐπισκόπων, ἰδιαιτέρως δὲ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Δὲν σκέπτεται πλεόν ἄλλο τι παρά, ἀφ᾿ ἑνὸς πῶς διὰ σοφισμάτων καὶ δικολαβικῶν τρόπων θὰ καλύπτη ἑαυτὸν ἀπὸ τὰς κακοδοξίας του, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου, πῶς θὰ διαβάλη εἰς τοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους τὸν Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων, ἵνα ἀποσπάση ὄπισθεν αὐτοῦ ὅλους τοὺς ΓΟΧ καὶ τοὺς προσφέρει «θυσίαν» εἰς τὸν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. Τοῦτο ὅμως ὅλον ἐγένετο ἀφορμή, ὥστε ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΓΟΧ) ἀντὶ νὰ σβεσθῆ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν, νὰ διακηρυχθῇ περισσότερον καὶ σαφέστερον πρὸς λύπην ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Εἰς τὸ προηγούμενον τεῦχος τοῦ Κ.Γ.Ο. παρεθέσαμεν ὡρισμένα ἐκ τῶν κειμένων τοῦ 1937, διὰ τῶν ὁποίων κατηγγέλλετο ὑπὸ Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν, ἡ πτῶσις τῶν Ἀρχιερέων Δημητριάδος Γερμανοῦ καὶ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἐκ τῆς Ὁμολογίας (Ἐκκλησιολογίας) τοῦ 1935. Εἰς τὸ παρὸν τεῦχος θὰ παραθέσωμεν καὶ μερικὰ ἐκ τῶν κειμένων, τῆς ἰδίας ἀκριβῶς περιόδου, τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἵνα καὶ ἐξ αὐτῶν καταδειχθῆ ὅτι ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ πρ. Φλωρίνης ἦτο αἰτία πίστεως. ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΟΥ 1937 Διὰ νὰ εἶναι πλήρης καὶ ἀντικειμενικὴ ἡ ἔρευνα καὶ διὰ νὰ δύναται ὁ ἀναγνώστης ἀβιάστως καὶ ἀμερολήπτως νὰ μορφώσῃ ὀρθὴν περὶ τῶν πραγμάτων γνώμην, θὰ παραθέσωμεν μερικὰ καὶ ἐκ τῶν κειμένων τοῦ πρ. Φλωρίνης διὰ νὰ διακρίνη ἐν προκειμένῳ καὶ ἐξ αὐτῶν, ὅτι ἡ ἀποκήρυξίς του, ὑπὸ τῶν Ἐπισκόπων Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης ἐγένετο διότι ἠρνεῖτο οὗτος ἔργῳ καὶ λόγῳ τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καὶ εἰσήγαγεν τὴν θεωρίαν περὶ «δυνάμει» σχισματικῆς τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας μέχρι ἐκδικάσεώς της ὑπὸ Πανορθοδόξου τινὸς Συνόδου. Παραθέτομεν πρῶτον μίαν ἐγκύκλιον ἐπιστολὴν αὐτοῦ διὰ τῆς ὁποίας ὅσον καὶ ἂν ἐπιχειρῆ νὰ ὑποστηρίξῃ ὅτι παραμένει πιστὸς εἰς τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935, ἡλίου φαεινότερον διαβεβαιοῖ ὅτι ἠρνήθη ταύτην. ΕΛΛΗΝΗΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Γραφεῖα Χαλκοκονδύλη ἀριθ. 7 Ἀριθ. πρωτ. 966 Ἐν Ἀθήναις τῇ 9 Σ/βρίου 1937 Πρὸς Τοὺς εὐλογημένους Χριστιανοὺς τοὺς ἀκολουθοῦντας τὸ πάτριον ἑορτολόγιον. Ἐπειδή τινες κακοβούλως καὶ συκοφαντικῶς διέδωσαν ὅτι ἡμεῖς εὑρισκόμεθα εἰς Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου καὶ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, μετ᾿ ἀγανακτήσεως ἀποκρούομεν τὴν συκοφαντίαν ταύτην δηλούντες ὅτι ἀπὸ τοῦ Ἰουνίου τοῦ 1935 μέχρι σήμερον οὔτε προσωπικῶς οὔτε γραπτῶς ἐπεκοινωνήσαμεν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ οὔτε συνεπροσευχήθημεν οὔτε εἰσήλθομεν εἰς Ἐκκλησίαν νεοημερολογιτῶν. Ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία πρὸ τῶν Χριστουγέννων ἀπέστειλε πρὸς ἡμᾶς δύο Ἀρχιερεῖς συνωδὰ τῷ 74 Κανόνι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ πρὸς αὐτοὺς ἀπάντησις ἡμῶν ἦτο ὅτι καὶ ἡμεῖς ποθοῦμεν τὴν ἕνωσιν καὶ πρὸς τοῦτο ἀπεσπάσθημεν τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἀλλ᾿ ἡ ἕνωσις δέον νὰ γίνῃ διὰ τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου. Ὡς πρὸς δὲ τὸ ἔγκυρον ἢ μὴ τῶν ὑπὸ τῶν νεοημερολογιτῶν τελουμένων μυστηρίων ἐμμένομεν εἰς ὅσα διεκηρύξαμεν τὸν Ἰούνιον τοῦ 1935(*) ὅτι ἡ ἁγιαστικὴ χάρις τῶν μυστηρίων εὑρίσκεται καὶ ἐνεργεῖ διὰ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἐκείνων λειτουργῶν οἵτινες διακρατοῦσι τὰς Ἱερὰς παραδόσεις καὶ τοὺς Ἱεροὺς κανόνας μὴ προβάντες εἰς οὐδεμίαν καινοτομίαν, οὐχὶ δὲ διὰ τῶν μακρυνθέντων τῶν Ἱερῶν παραδόσεων καὶ διατελούντων ὑπὸ τὰς ἀρὰς τῶν Πατέρων. Προκειμένου δὲ νὰ γίνῃ τις νεοημερολογίτης δεκτὸς εἰς τὴν ὑφ᾿ ἡμᾶς παλαιοημερολογιτικὴν ἐκκλησίαν ἣν τὸ Συνοδικὸν δικαστήριον τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἀποφάσει αὐτοῦ τῆς 3ης Ἰουλίου 1935 καλεῖ Σχισματικὴν καίτοι τηροῦσαν ἀλώβητα καὶ ἀπαραχάρακτα τὰ δόγματα, κανόνας καὶ ἱερὰς παραδόσεις τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ὀφείλει δι᾿ αἰτήσεώς του πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ἡμῶν νὰ δηλώσῃ τὸν ἱερὸν σκοπόν του μόνην ἁρμοδίαν νὰ κρίνῃ τὸν τρόπον τῆς παραδοχῆς αὐτοῦ διὰ λιβέλλου ὡς ἐδέχετο τοὺς τοιούτους ἡ πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία ἢ δι᾿ ἀναμυρώσεως. Ὅτι δὲ μόνη ἁρμοδία εἶναι ἡ Σύνοδος παραθέτομεν τὸν 35ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἔχοντα οὕτω:«Οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ Διάκονοι ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου μηδὲν ἐπιτελείτωσαν. Αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ὁ πεπιστευμένος τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος». Ἐπὶ τούτοις εὐχόμενοι ὑμῖν τὸν ἄνωθεν φωτισμὸν διατελοῦμεν εὐχέται διάπυροι εἰς Χριστόν. † Ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς, Πρόεδρος † Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Ἐκ τοῦ ἐγγράφου τούτου εὐκρινῶς καταφαίνεται ὅτι οὐδεμίαν ὁμολογίαν περιέχει τὸ ἔγγραφον καὶ οὐδεμίαν διάψευσιν, ὅτι ἀρνεῖται τὴν προτέραν του ὁμολογίαν, ἀλλὰ σαφῶς προκύπτει ὅτι ἀναγνωρίζει τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν ὡς «ἐπίσημον Ἐκκλησίαν», τὴν ὁποίαν τὸ 1935 ἀπεκήρυξεν ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς διότι «αὕτη ἠθέτησεν ἀποφάσεις Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ πασῶν τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, καὶ διεκήρυξεν ὅτι, ἔφυγεν (σ.σ. ἀπὸ τοὺς σχισματικοὺς Νεοημερολογίτας) ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος». (Ἰδὲ ὁλόκληρον τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς Κ.Γ.Ο. Ὀκτώβριος 1980 σελὶς 23). Διὰ τοῦ ἐγγράφου του ἐπιχειρεῖ παραπλανητικῶς νὰ ἐφησυχάση τὰς ἐξεγερθείσας συνειδήσεις τῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν διὰ τῆς ψευδοῦς δηλώσεως ὅτι δῆθεν παραμένει εἰς τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καὶ ὅτι δύο εἶναι αἱ ὁδοὶ ποὺ θὰ δέχεται τοὺς Νεοημερολογίτας, ἡ διὰ λιβέλλου καὶ ἡ διὰ ἀναμυρώσεως, τοῦτο ὅμως θὰ τὸ ἀποφασίζη αὐτὸς καὶ ὁ Δημητριάδος ὡς «Σύνοδος». Ἀγνοεῖ τὴν πρᾶξιν ἡ ὁποία ἐφηρμόσθη σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935, καθ᾿ ἥν οἱ βαπτισθέντες ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας ἐπιστρέφοντες ἐγένοντο δεκτοὶ εἰς τὴν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. διὰ μύρου καὶ ἐπικαλεῖται παραπλανητικῶς τὸν 35ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅστις οὐδεμίαν σχέσιν δύναται νὰ ἔχῃ ἐν προκειμένω, διότι ἀφοῦ οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματικοὶ ὡς ἐδίδασκεν καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. μία ἦτο ἡ ὁδὸς καὶ δὲν θὰ ἀπεφάσιζεν κάθε φορὰ ὁ πρ. Φλωρίνης. Δι᾿ ὅλων αὐτῶν ἐπιχειρεῖ τὴν κάλυψίν του δημιουργῶν σύγχυσιν εἰς τοὺς πιστούς. Δὲν ἐπιδιώκει τὴν ἐπίλυσιν τοῦ θέματος μετὰ τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων καὶ συγκεκριμένως ὡς ἐπρότεινεν τὸν Ἰούνιον τοῦ 1937 ὁ Βρεσθένης, ἀλλὰ ἠπείλει, ὕβριζεν καὶ διεκήρυσσεν ψευδῶς ὅτι προσωπικοὶ λόγοι καὶ συμφέροντα ἐπέφεραν τὸν διχασμόν. Τὸ ὅτι τὸ ἀνωτέρω κείμενον εἶναι μία ψευδὴς καὶ παραπλανητικὴ δήλωσις, σαφέστατα καταφαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ἑπόμενον κείμενον εἰς τὸ ὁποῖον ἀποκαλύπτεται, ὅτι οὔτε πιστεύει πλέον εἰς τὴν Ὁμολογίαν τοῦ 1935, οὔτε ἐφαρμόζει ταύτην ἐν τῇ πράξει. Κύριε Πρόεδρε, Τὴν ὑπὸ ἡμερομηνίαν 14 ὑπερμεσοῦντος ἐπιστολὴν Ὑμῶν ἐλάβομεν αὐτὴν τὴν στιγμήν. Εἰς ἀπάντησιν δηλοῦμεν ὑμῖν τὰ ἑξῆς: Ἀποροῦμεν πῶς αἱ ἀπαντήσεις τοῦ Γραφείου εἰς τὰς ἐπιστολάς Σας δὲν περιέρχονται εἰς χεῖρας ὑμῶν. Εἰς ὅλας τὰς ἐπιστολάς σας διετάχθη τὸ Γραφεῖον νὰ ἀπαντήσῃ καὶ ἀποροῦμεν πῶς αἱ ἀπαντήσεις αὗται δὲν ἐλήφθησαν παρ᾿ ὑμῶν. Εἰς τὰς σταλείσας ἐγκυκλίους τῶν ἀποστατῶν Ἐπισκόπων Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων δέον νὰ μὴ δίδητε οὐδεμίαν προσοχήν, διότι οὗτοι ἐκ λόγων συμφεροντολογικῶν μὴ ἀνεχόμενοι τὸν ἔλεγχον ἡμῶν διὰ τὰς παρανόμους χειροτονίας καὶ τὰς λοιπὰς ἱεροκαπηλείας αὐτῶν, ἀπεκήρυξαν ἡμᾶς καὶ ἐτάχθησαν παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ παλαιοῦ Διοικ. Συμβουλίου Μάνεση καὶ Γούναρη, οὕς ἕως χθὲς ἀπεκάλουν καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἐκμεταλλευτὰς καὶ παρασυναγώγους. Ὡ ς π ρ ό φ α σ ι ν τ ῆ ς ἀ π ο κ η ρ ύ ξ ε ω ς ἡ μ ῶ ν ε ὗ ρ ο ν τ ὸ ν λ ό γ ο ν, ὅ τ ι ἠ ρ ν ή θ η μ ε ν ν ὰ ἐ π ι τ ρ έ ψ ω μ ε ν τ ὴ ν ἀ ν α μ ύ ρ ω σ ι ν τ ῶ ν τ έ κ ν ω ν, τ ῶ ν β α π τ ι σ θ έ ν τ ω ν ὑ π ὸ τ ῶ ν Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν ἱ ε ρ έ ω ν, τ ο ῦ θ᾿ ὅ π ε ρ ἀ π α γ ο ρ ε ύ ε τ α ι ὑ π ὸ τ ῶ ν θ ε ί ω ν κ α ὶ ἱ ε ρ ῶ ν Κ αν ό ν ω ν, κ α ὶ ὅ τ ι ἠ ρ ν ή θ η μ ε ν ν ὰ κ η ρ ύ ξ ω μ ε ν Α ἱ ρ ε τ ι κ ὰ ς κα ὶ Σ χ ι σ μα τ ι κ ὰ ς τ ὰ ς Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι κ ὰ ς ἐ κ κ λ η σ ί ας κ α ὶ ἄ κ υ ρ α τ ὰ Μ υσ τ ή ρ ι α α ὐ τ ῶ ν. Ὁ κύριος ὅμως λόγος τῆς ἀποκηρύξεως Αὐτῶν προέρχεται διὰ μὲν τὸν Ἅγιον Βρεσθένης ἐκ τοῦ ὅτι ἠμποδίσαμεν αὐτὸν νὰ ἐκμεταλλεύηται τὸν ἱερὸν ἡμῶν ἀγῶνα πρὸς ἴδιον πλουτισμὸν, διὰ δὲ τὸν Ἅγιον Κυκλάδων ἐκ τοῦ ὅτι ἀπηγορεύσαμεν αὐτὸν νὰ τελῇ παρανόμους χειροτονίας Ἱερέων καὶ Διακόνων, οὐχὶ πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος, ἀλλὰ πρὸς δημιουργίαν ἰδίου κόμματος καὶ κατάληψιν τῆς ἀρχηγίας τοῦ ἀγῶνος. Ἀμφότεροι οὗτοι ἀποπτύσαντες πάντα χαλινὸν συναισθήσεως καὶ φόβου Θεοῦ προβαίνουσιν εἰς ἔκδοσιν ἐγκυκλίων πρὸς τοὺς γνησίους ὀρθοδόξους καὶ προσπαθοῦν διὰ ψευδῶν καὶ καταπτύστων συκοφαντιῶν νὰ παραστήσωσιν ἡμᾶς ὡς λιποτάκτας δῆθεν καὶ προδότας τοῦ ἀγῶνος, δ ι ό τ ι δ ὲ ν ἠ θ ε λ ή σ α μ ε ν ἐ π ὶ κ α τ α φ ρ ο ν ή- σ ε ι τ ῶ ν θ ε ί ω ν κ α ὶ ἱ ε ρ ῶ ν Κ α ν ό ν ω ν ν ὰ κ η ρ ύ ξ ω μ ε ν τ ὴ ν Ἑ λ. Ἐ κ κ λ η σ ί α ν Σ χ ι σ μα τ ι κ ὴ ν κ α ὶ ἄ κ υ ρ α τ ὰ Μ υ σ τ ή ρ ι α Α ὐ τῆ ς, κ α ὶ ν ὰ κ α τ α δ ι κ ά σ ω μ ε ν ε ἰ ς τ ὸ ν π ν ε υ μ α τ ι κ ὸ ν θ ά να τ ο ν 5 ἑ κ α τ ο μ μ ύ ρ ι α Ἑ λ λ ή ν ω ν ἀ δ ε λ φ ῶ ν, καλῇ τῇ πίστει ἀκολουθούντων τὸ νέον ἑορτολόγιον, καὶ νὰ ἔλθωμεν οὕτω εἰς ἀντίθεσιν καὶ πρὸς τὰς λοιπὰς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Σερβίας, τῆς Πολωνίας κλπ., αἵτινες οὐ μόνον δὲν διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῶν νεοημερολογιτικῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ συλλειτουργοῦσι μετὰ τῶν λειτουργῶν αὐτῶν. Καὶ τοῦτο, διότι αἱ νεοημερολογητικαὶ ἐκκλησίαι δὲν ἐκηρύχθησαν Σχισματικαὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας νὰ δικάσῃ αὐτὰς καὶ νὰ κηρύξῃ Σχισματικάς, ἐὰν δὲν ἀποστῶσι τῆς πλάνης τοῦ νέου ἡμερολογίου. Τὸ δικαίωμα τοῦ κηρύττειν τὰ ἄτομα καὶ τὰς ἐκκλησίας Σχισματικὰς δὲν παρέσχον οἱ θεῖοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε εἰς τὰ ἄτομα, οὔτε εἰς τὰς ἐπὶ μέρους ἐκκλησίας, ἀλλ᾿ εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἐκπροσωποῦσαν τὴν καθόλου Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καὶ ἧς αἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται κατ᾿ ἔμπνευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἡμεῖς σεβόμενοι τοὺς κανόνας καὶ διατάξεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἠρνήθημεν νὰ κηρύξωμεν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν Σχισματικήν, καὶ περιωρίσθημεν μόνον νὰ διακόψωμεν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ τῶν ὁμοφρόνων Ἀρχιερέων, ἵνα μὴ κοινωνοὶ γενώμεθα τῆς εὐθύνης διὰ τὴν ἡμερολογιακὴν καινοτομίαν. Καὶ τοῦτο ἐπράξαμεν συμφώνως πρὸς τὸν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρέχοντα τὸ δικαίωμα μόνον τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης, δι᾿ ἧς καὶ μόνης κηρύσσονται τά τε ἄτομα καὶ αἱ Ἐκκλησίαι Σχισματικαὶ καὶ ἄκυρα τά μυστήρια αὐτῶν. Τὴν ἄρνησιν ἡμῶν ταύτην, ἥτις ἄλλως τε στηρίζεται ἐπὶ τῶν κανόνων καὶ τῶν Ἀποστολικῶν Διατάξεων, εὗρον ὡς πρόφασιν οἱ ἐν λόγῳ Ἐπίσκοποι, οἵτινες δυστυχῶς ἔφθασαν εἰς τοιοῦτον σημεῖον ἠθικῆς καταπτώσεως καὶ ἀσεβείας, ὥστε νὰ θέσουν τὸ κῦρος τῆς ὑπὸ τοῦ Μάνεση καὶ Γούναρη προεδρευομένης Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπεράνω τοῦ κύρους ἡμῶν, οἵτινες ἐπὶ 35ετίαν ὅλην οὐδὲν ἄλλο ἐπράττομεν, παρὰ νὰ κηρύττωμεν τὰ Δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ὀρθοτωμῶμεν τὸν λόγον τῆς θείας ἀληθείας. Τὸ κύριον ὅμως ἐλατήριον ὅπερ ὤθησεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἀποκήρυξιν ἡμῶν εἶναι νὰ ἀπαλλαγῶσιν οὗτοι ἐκ μέρους ἡμῶν, παντὸς ἐλέγχου καὶ νὰ ἐκμεταλλεύωνται ἐλευθέρως καὶ ἀδαῶς τὸν ἱερὸν ἡμῶν ἀγῶνα πορισμὸν ἔχοντες τὴν ὑποκριτικὴν εὐσέβειαν. Ὅτι δὲ ἀμφότεροι δημοκοποῦν καὶ θηρεύουν δόξας καὶ τιμὰς εἰς βάρος τοῦ ἀγῶνος ἀπόδειξις εἶναι, ὅτι ἔλαβον καὶ οἱ δύο μόνοι των τὸν τίτλον τοῦ Μητροπολίτου, ἐνῳ ἐδώκαμεν εἰς αὐτοὺς κατὰ τὴν χειροτονίαν των τὸν τίτλον τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦθ᾿ ὅπερ μόνον οἱ τυχοδιῶκται καὶ διανοητικῶς καὶ ψυχικῶς ἀκατάστατοι δύνανται ἀσυστόλως νὰ πράττωσι. Ἀσύστολον ψεῦδος ἐπίσης εἶναι καὶ τὸ διαδιδόμενον, ὅτι ὁ Πρωτοσύγκελλος ἔδειρε τὸν Κυκλάδων εἰς μίαν Συνεδρίαν τῆς Συνόδου, ἥτις ἀπὸ διμήνου καὶ πλέον δὲν συνῆλθε διὰ τὴν κωλυσιεργίαν τῶν Ἐπισκόπων. Τὸ ζήτημα τοῦ ἱερέως τῆς Ναούσης θὰ διευθετηθῇ συμφώνως πρὸς τὸ δίκαιον ἔχοντες ὑπ᾿ ὄψιν τὰς συστάσεις ὑμῶν καὶ τὰς πληροφορίας τοῦ Τοπικοῦ Διοικ. Συμβουλίου. Ἐν τέλει συνιστῶμεν εἰς ὑμᾶς καὶ τὴν Κοινότητα, ὅπως ἔχητε πλήρη ἐμπιστοσύνην εἰς ἡμᾶς, οἵτινες ἐθυσιάσαμεν τὰ πάντα ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος. Ἐπὶ τούτοις δέξασθε μεθ᾿ ὅλων τῶν Μελῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας ἡμῶν. Ἀθῆναι, Τέρμα Κυψέλης - Κρίσσης 24, 17 Ὀκτωβρίου 1937 † Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Δυστυχῶς παρατηρεῖ τις ὅτι σαφῶς εἰς τὸ ἔγγραφον τοῦτο ὁ ἴδιος ὁ πρ. Φλωρίνης ἀποκαλύπτει τὰ αἴτια τοῦ σχίσματός του τὰ ὁποῖα δὲν θεραπεύει, ἀλλὰ μὲ πολλὴν εὐχέρειαν συκοφαντεῖ τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς, ἵνα ἀποσπάσῃ ὄπισθεν αὐτοῦ τοὺς ἁπλοῦς πιστούς. Λέγομεν ὅτι συκοφαντεῖ διότι δὲν εἶναι ἀληθὴς οὐδεμία κατηγορία κατὰ τῶν Ἀρχιερέων Βαρυκοπούλου καὶ Βρεσθένης, πλὴν ὡρισμένων χειροτονιῶν τοῦ Βαρυκοπούλου, αἱ ὁποῖαι ὅμως δὲν δύνανται νὰ ἔχουν σχέσιν μὲ τὸ σχίσμα τὸ ὁποῖον ἐδημιούργησεν ὁ Φλωρίνης. Δυστυχῶς εἰς τὴν συνέχειαν θὰ ἴδωμεν πολλὰ κείμενα τοῦ Φλωρίνης τὰ ὁποῖα καταρρακώνουν τὴν προσωπικότητά του καὶ μηδενίζουν τὴν θεολογικήν του κατάρτισιν. Πρὸς τὸ παρὸν θὰ παραθέσωμεν ἕν ἀκόμη κείμενόν του τὸ ὁποῖον εἶναι ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον Κυκλάδων Γερμανόν. Ἐν αὐτῇ δικολαβικῷ καὶ ὑβριστικῷ τῷ τρόπῳ ἐπιχειρεῖ νὰ φέρη εἰς δίλημμα τὸν Κυκλάδων διὰ νὰ τὸν ἀποσπάση ἐκ τῆς συνεργασίας του μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης ἵνα οὕτω ἀποδυναμώση τὴν Ἐκκλησία καὶ στερεώση τὸ σχίσμα του. Παραθέτομεν τὸ πλεῖστον μέρος ἐκ τῆς μακροσκελοῦς ταύτης ἐπιστολῆς(*). ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐν Ἀθήναις τῇ 9ῃ Νοεμβρίου 1937 Π ρ ὸ ς Τὸν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Ἅγ. Κυκλάδων κ. Γερμανὸν Ἐ ν τ α ῦ θ α ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία ὡς διδάκτωρ τῆς Θεολογίας καὶ διπλωματοῦχος τοῦ Πανεπιστημίου δὲν δύναται βεβαίως νὰ ἀγνοῇ τὰ ἑξῆς στοιχειώδη καὶ θεμελιώδη διδάγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἵδρυσαν ἐπὶ τῆς γῆς οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι ἐφοδιάσαντες καὶ ὁπλίσαντες Αὐτὴν μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου(**) Πνεύματος, τὴν μεταδιδομένην εἰς τοὺς πιστοὺς διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Συνεπῶς μόνον οὗτοι δικαιοῦνται νὰ συστήσουν ἢ νὰ καταργήσουν ἤτοι νὰ κηρύξουν αἱρετικὴν ἢ σχισματικὴν μίαν ἐκκλησίαν ἐκτρεπομένην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ νὰ καταστήσωσιν ἄκυρον, ἤτοι ἀνενέργητον τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τῶν Μυστηρίων αὐτῆς. Τὸ δικαίωμα τοῦτο, ἤ τ ο ι τ ο ῦ ἱ δ ρ ύ ε ι ν(***) κ α ὶ κ α τ α λ ύ ε ι ν μ ί α ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι μετέδωκαν εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτῶν, καὶ οὗτοι εἰς τοὺς διαδόχους των, καὶ οὕτω διὰ τῆς ἀλληλοδιαδοχίας τὸ δικαίωμα τοῦτο περιῆλθεν εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν θεμελιώδη ταύτην τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀρχὴν, μία Ἐκκλησία τότε μόνον ἔχει κῦρος καὶ τὰ μυστήρια αὐτῆς ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν, ὅταν αὕτη συστηθῆ ἢ ἀναγνωρισθῇ ὑπὸ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τότε μόνον αὕτη ἀπόλλυσι τὸ κῦρος αὐτῆς καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τὰ Μυστήρια Αὐτῆς, ὅταν Αὕτη διὰ μίαν κακοδοξίαν κηρυχθῇ αἱρετικὴ ἢ Σχισματικὴ ὑπὸ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἧς τὴν ἔγκυρον γνώμην καὶ τελεσίδικον ἀπόφασιν διερμηνεύει ἡ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ὴ κ α ὶ Π α ν ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς Σ ύ ν ο δ ο ς(*). Εἰς τὸ ζήτημα τοῦτο διΐστανται ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἡ Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία, ἥτις τὸ δικαίωμα τοῦτο τῆς ἀληθοῦς καὶ ὀρθῆς πίστεως παρέχει καὶ εἰς τὰ ἄτομα, ὧν ἡ προσωπικὴ γνώμη καὶ ἀτομικὴ ἀντίληψις εἰς τὰ μυστήρια τῆς πίστεως δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ὡς λυδία λίθος τῆς θείας ἀληθείας, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου, ἡ Λατινικὴ Ἐκκλησία, περιορίσασα τὸ δικαίωμα τοῦτο μόνον εἰς τὸν ἀνώτατον ποντίφηκα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Πάπαν, οὗ ἡ γνώμη ἀποφαινομένου ἐκ καθέδρας εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως, ἀποτελεῖ τὸ ἀλάνθαστον κριτήριον τῆς θείας ἀληθείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἡ Λατινικὴ Ἐκκλησία καθιέρωσεν ὡς Δόγμα τὸ ἀλάνθαστον τοῦ Πάπα, ἀποφαινομένου ἐκ καθέδρας εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως. Τούτων οὕτως ἐχόντων προτεσταντίζει ἢ λατινίζει πᾶς ἢ πάσα ἐπὶ μέρους Ἐκκλησία ὅταν οἰκειοποιῆται ἢ σφετερίζεται τὸ δικαίωμα τῆς πανορθοδόξου συνόδου καὶ προβαίνει διὰ μίαν ἀντικανονικὴν ἀπόφασιν τῆς Δ. Συνόδου μιᾶς ἐκκλησίας εἰς τὴν κήρυξιν ταύτης ὡς σχισματικῆς κ α ὶ τ ὴ ν ἀ κ ύ ρ ω σ ι ν τ ῶ ν μ υ σ τ η ρ ί ω ν α ὐ τ ῆ ς(**). Εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν οἱ κανόνες δίδουν εἰς τὰ ἄτομα τὸ δικαίωμα μόνον ν᾿ ἀποκηρύξουν τὸν πρῶτον ἐξερχόμενον τῶν ὁρίων τῶν παραδόσεων καὶ νὰ διακόψωσι πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης καὶ νὰ καταγγείλωσιν αὐτὸν εἰς πανορθόδοξον Σύνοδον, μόνην ἁρμοδίαν νὰ δικάσῃ καὶ νὰ καταδικάσῃ αὐτὸν καὶ νὰ κηρύξῃ αἱρετικὸν ἢ σχισματικόν. Τ ο ῦ τ ο ἐ π ρ ά ξ α μ ε ν κ α ὶ ἡ μ ε ῖ ς σ τ ο ι χ ο ῦ ν τ ε ς τ ο ῖ ς θ ε ί ο ι ς κ α ὶ ἱ ε ρ ο ῖ ς κ α ν ό σ ι κ α ὶ δ ὴ τ ῷ 1 5 ῳ τ ῆ ς Α Β' Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ῆ ς(***). Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν σχισματικὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχῖσμα μετεχειρίσθημεν ο ὐ χ ὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ᾿ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων(*), ἀλλ᾿ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν. Ἡ ἀπόσχισις αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης Αὐτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ σικαίωμα νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως ἀτομικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δ υ ν ά μ ε ι μόνον, οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος, ὡς διατελοῦντες ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα, ἅτινα ἐξετόξευσαν οἱ θεῖοι Πατέρες τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐναντίον τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ τῶν μετακινούντων τὰ αἰώνια ὅρια ἅτινα ἔθεσαν οἱ Πατέρες ἡμῶν(**). Ἀλλ᾿ ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ὁμόφρονες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὗτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης πρὸς τοῦτο κατὰ τὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ἐπίσης ὑποκρίνεται καὶ ψεύδεται ἀσυστόλως ἡ Ὑμετέρα θεοφιλία ὅταν διατείνηται ὅτι παρέλκει καὶ περιττεύει ἡ συγκρότησις πανορθοδόξου Συνόδου ἢ Μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου διὰ τὴν ἔγκυρον καὶ τελεσίδικον καταδίκην τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἀφοῦ αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593, κατεδίκασαν τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον. Καὶ τοῦτο, διότι γνωρίζει κάλλιστα, ὅτι αἱ εἰρημέναι σύνοδοι κατεδίκασαν μὲν τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ἀλλ᾿ ἡ καταδίκη αὕτη ἀφορᾷ τοὺς Λατίνους οἵτινες ἔθηκαν εἰς ἐφαρμογὴν τὸ ὅλον ἡμερολόγιον, ἐνῷ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος παρέλαβεν ἐκ τούτου τὸ ἥμισυ ἐφαρμόσας αὐτὸ εἰς τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ διατηρήσας τὸ Παλαιὸν διὰ τὸ Πάσχα καὶ τὰς κινητὰς ἑορτάς, ἀκριβῶς ἵνα παρακάμψῃ τὸν σκόπελον τῆς καταδίκης ταύτης(*). Κατὰ ταῦτα, ἡ καινοτομία αὕτη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἐφαρμόσαντος τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον μόνον διὰ τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ οὐχὶ διὰ τὸ Πάσχα, δ ι᾿ ὃ κ υ ρ ί ω ς κ α τ ε δ ι κ ά σ θ η τ ὸ Γ ρ η γ ο ρ ι α ν ὸ ν ἡ μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν, ὡς ἀντιπίπτον πρὸς τὸν Ζ' Ἀποστολικὸν Κανόνα ἀποτελεῖ ζήτημα ὅπερ πρώτην φορὰν ἐμφανίζεται εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου οὐ μόνον δὲν περιττεύει, ὡς ἀπὸ τρίποδος ἀπεφάνθη ὡς ἄλλος Πάπας ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία, ἀλλὰ ἐ π ι β ά λ λ ε τ α ι διὰ τὴν κανονικὴν καὶ ἔγκυρον καταδίκην τοῦ ζητήματος τούτου(**). Ἡ ὑμετέρα θεοφιλία εἰς τοσοῦτον ἀπονοίας ἀφίκετο, ὥστε νὰ ἐκστομίσῃ πλατεῖ τῷ στόματι, θερσιτικῇ τῇ γλώττῃ ὅτι ἡμεῖς ἐγκαταλείψαμεν τὴν σημαίαν τοῦ ἀγῶνος καὶ προὐδώκαμεν αὐτὸν εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν! Ἡ μ ε ῖ ς, θεοφιλέστατε, ἐ ξ ή λ θ ο μ ε ν ε ἰ ς τ ὸ ν ἀ γ ῶ ν α ὑ π ὸ τ ὴ ν σ η μ α ί α ν τ ῆ ς ἐ π α να φ ο ρ ᾶ ς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν(***), θέτοντες ὡς κύριον σκοπὸν οὐχὶ τὴν μονιμοποίησιν καὶ τὴν διαιώνισιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσεως, ἀλλὰ τὴν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν. Ὅταν δὲ ἀνεστηλώσαμεν τὴν ἑνωτικὴν ταύτην σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας διεκηρύξαμεν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ὅτι οὐ μόνον θὰ στηρίξωμεν τὸ ὀρθόδοξον κῦρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ διεκύβευσαν, ὡς μὴ ὤφειλε, οἱ καινοτόμοι, ἀλλὰ καὶ θὰ περιστείλωμεν τὰς ἀκρότητας εἰς ἃς ἀξετρέπετο ὁ ἡμερολογιακὸς ἀγών, ἀφεθεὶς ἄνευ ποιμαντορικῆς καθοδηγήσεως, τῶν ἐπὶ κεφαλῆς τούτου ἁγιορειτῶν ἱερέων ἐλλείψει θεολογικῆς καὶ κανονικῆς μορφώσεως, προβαινόντων ἀ ν τ ι κ α ν ο ν ι κ ῶ ς εἰς ἀναμυρώσεις τῶν τέκνων τῶν νεοημερολογιτῶν, ἐ π ὶ β λ ά β ῃ τ ο ῦ ἀ γ ῶ ν ο ς κ α ὶ μ ε ι ώ σ ε ι τ ο ῦ ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ κ ύ ρ ο υ ς α ὐ τ ο ῦ. Καὶ τὴν σημαίαν ταύτην οὐ μόνον δὲν ἐγκατελείψαμεν, ἀλλὰ καὶ ἐλαμπρύναμεν καὶ ἐδοξάσαμεν καὶ ἐν θριάμβῳ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκροπόλεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας προσεχῶς θὰ ἀναπετάσωμεν. Ναὶ, θεοφιλέστατε. Ἂν ἤρχισε νὰ ὑποφώσκῃ ροδίζον τὸ ἡμεροφαὲς λυκαυγὲς τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν ὁρίζοντα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο, μετὰ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεται καὶ εἰς τὴν ὀρθόδοξον καὶ χριστιανικὴν καὶ ὄντως ἀρχιερατικὴν στάσιν ἣν ἐτηρήσαμεν ἀπέναντι τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας, μὴ δειλιάσαντες νὰ ὀρθώσωμεν τὸ ἀρχιερατικὸν ἀνάστημα ἡμῶν καὶ ἀπέναντι τῆς ἀσκηθείσης καθ᾿ ἡμῶν βίας, ἵνα μὴ ἐγκαταλείψωμεν καὶ προδώσωμεν τὴν ἔνδοξον καὶ τετιμημένην σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ ὁμολογίας. Ἐνῷ Ὑμεῖς θεοφιλέστατε, καὶ ὁ συναποστάστης Βρεσθένης τυφλωθέντες ἐκ τῆς αἴγλης τοῦ ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ἐπαναστατήσατε καθ᾿ ἡμῶν, ἐκ φιλαρχίας καὶ ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας ἀκριβῶς εἰς τὸ κρίσιμον σημεῖον τοῦ ἀγῶνος, ἵνα διασπάσητε τὴν ἑνιαίαν καὶ ὀρθόδοξον παράταξιν καὶ ματαιώσητε οὕτω τὴν νίκην καὶ τὸν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλ᾿ ἔχετε ἀτρέμας˙ ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ πανηγυρισθῇ προσεχῶς πανδήμως εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὄντως ὀρθόδοξον καὶ πατριωτικὴν ἐπιθυμίαν τοῦ θεοφρουρήτου βασιλέως καὶ τοῦ μεγαλουργοῦ ἡγέτου τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως καὶ ἅπαντες οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θὰ λάβουν δικαίως τὸν στέφανον τῆς χαρᾶς καὶ τῆς δόξης, ἐκτὸς ὑμῶν καὶ τῶν ὀλιγαρίθμων Σας ὀπαδῶν, οἵτινες ὡς αἱ μωραὶ παρθένοι θὰ κλεισθῆτε ἔξω τοῦ ὀρθοδόξου νυμφῶνος καὶ θὰ θρηνῆτε ματαίως τὴν στέρησιν τῆς πνευματικῆς ταύτης χαρᾶς καὶ θυμηδίας(*). Ταῦτα, θεοφιλέστατε, διὰ τελευταίαν φοράν, πρὸς ἱκανοποίησιν τῆς ἀληθείας καὶ εὔχομαι εἰς τὸν Θεὸν ὅπως ἐν τῷ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἐλέει καὶ μακροθυμίᾳ, ἡμᾶς μὲν νὰ συγχωρήσῃ διὰ τὸ μέγα ἁμάρτημα ὅπερ ἐπράξαμεν ἐπὶ τῇ ἀνυψώσει Ὑμῶν εἰς τὸν ἐπισκοπικὸν βαθμόν, Ὑμᾶς δὲ συνετίσῃ καὶ εἰς τὰς σωτηρίους τρίβους τῆς συναισθήσεως καὶ τῆς μετανοίας ὁδηγήσῃ, ἐπιβραβεύων ἅμα καὶ τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἡμῶν, διὰ τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πρὸς δόξαν Χριστοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. (Ὑπογραφὴ) Ὁ πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Δὲν θὰ σχολιάσωμεν περισσότερον τὸ κείμενον τοῦτο, ἀλλὰ μόνον θὰ εἴπωμεν ὅτι ἐνῷ ἀποκαλύπτει σαφῶς τὴν πτῶσιν τοῦ Φλωρίνης ἐκ τῆς ὁμολογίας τοῦ 1935 καὶ ἐπιβεβαιοῖ ὅτι αἰτία τοῦ σχίσματος ὑπῆρξεν αὕτη ἡ πτῶσις τοῦ Φλωρίνης ἐκ τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας τοῦ 1935, καὶ ἡ ἐμμονὴ νὰ παρασύρη τοὺς πάντας εἰς τὴν πτῶσιν του, συγχρόνως ἀποκαλύπτεται ὅτι δὲν ἐδίσταζε νὰ ἐκθέτη τὸν ἑαυτόν του μὲ τὰς δικολαβικὰς καὶ ἀσυνεπεῖς θέσεις του, αἱ ὁποῖαι τὸν καταρρίπτουν εἰς τὸ ἔσχατον σημεῖον. Τὸ ὅτι δὲ εὑρίσκετο εἰς ἐπικοινωνίαν μετὰ τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας, διὰ τὴν λύσιν δῆθεν τοῦ ἑορτολογικοῦ, μαρτυρεῖται καὶ ἐκ τοῦ ἑπομένου ἐγγράφου τὸ ὁποῖον εἶναι σαφὲς καὶ ρίπτει πολὺ φῶς εἰς τὰς σκέψεις καὶ ἐνεργείας τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ἀριθ. Πρωτ. 1613 Ἐν Ἀθήναις τῇ 16 Ἰανουαρίου 1938 Π ρ ὸ ς Τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔχομεν τὴν τιμὴν νὰ διαβιβάσωμεν ὑμῖν ἀντίγραφον σημειώματος τῶν καθηρημένων τέως Ἀρχιερέων Παλαιοημερολογιτῶν ὅπως εὐαρεστούμενοι λάβητε γνῶσιν. Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ Γ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Ἡ ὑπὸ πάντων ποθουμένη εἰρήνευσις τῆς Ἐκκλησίας δύναται νὰ ἐπιτευχθῇ καὶ νὰ καθορισθῇ ὑπὸ μιᾶς μικτῆς ἐπιτροπῆς ἐκ δύο συνοδικῶν ἀρχιερέων, ἐξουσιοδοτουμένων πρὸς τοῦτο ὑπὸ τῆς Δ. Ι. Συνόδου, τῶν ἀρχιερέων Δημητριάδος καὶ π. Φλωρίνης καὶ δύο ἀντιπροσώπων τῆς Σῆς Κυβερνήσεως ὑπὸ τοὺς ἑξῆς ὅρους: 1) Νὰ ἀκυρωθῶσιν ὅλαι αἱ καταδικαστικαὶ ἀποφάσεις καὶ νὰ θεωρηθῶσιν ὡς μὴ γενόμεναι, δι᾿ ὧν καθηρέθησαν ἐξ αἰτίας τοῦ ἡμερολογίου οἱ κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ νὰ ἀποκατασθῶσιν οὗτοι ἀμέσως μέν, εἰς τοὺς οἰκείους βαρμοὺς, μετὰ δὲ τὴν ὁριστικὴν διευθέτησιν τοῦ ζητήματος καὶ εἰς τὰς οἰκείας θέσεις. 2) Νὰ ἀναγνωρισθῶσιν αἱ χειροτονίαι τῶν Ἐπισκόπων αἱ γενόμεναι ὑφ᾿ ἡμῶν ἔγκυροι, ὡς εἶναι, τοιαῦται κατὰ τοὺς κανόνας. Καὶ ἐκ τῶν Ἐπισκόπων ὁ μὲν Χριστόφορος Χατζῆς καὶ Πολύκαρπος Λιώσης νὰ τεθῶσιν εἰς τὴν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ δὲ Γερμανὸς Βαρυκόπουλος καὶ Ματθαῖος Ἁγιορείτης καταστῶσιν ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς Δ. Ι. Συνόδου, δι᾿ ἃς ἀντικανονικὰς καὶ παρανόμους πράξεις καὶ δημοσιεύσεις καθ᾿ ἡμῶν καὶ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐξ ἀκρισίας ἔπραξαν, αἱ δὲ ἕως δέκα χειροτονίαι τῶν Ἱερέων αἱ γενόμεναι κατ᾿ ἔγκρισιν καὶ ἀπόφασιν ἡμῶν διὰ τὰς ἀνάγκας τὰς θρησκευτικὰς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, νὰ ἀναγνωρισθῶσιν ὡς ἔγκυροι. 3) Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας νὰ θεωρηθῇ οὐχὶ ὡς ὁριστικὴ καὶ τελεσίδικος, ἀλλὰ ὡς προσωρινὴ καὶ ἐπίδικος, ὑποκειμένη ὑπὸ τὴν ἔγκρισιν ἢ ἀκύρωσιν τῆς μελλούσης προσυνόδου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συμφώνως ἄλλωστε καὶ πρὸς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1931 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρὸς πάσας τὰς αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας. 4) Νὰ ὦσιν ἐλεύθεροι καὶ ἀδίωκτοι πάντες οἱ κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ καὶ λαϊκοὶ οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ Παλαιὸν Ἡμερολόγιον εἰς τὰ τῆς λατρείας ἐν ταῖς ἰδίαις Ἐκκλησίαις μέχρι τῆς ὁριστικῆς καὶ ἐγκύρου διευθετήσεως τοῦ ζητήματος ὑπὸ τῆς Προσυνόδου. 5) Ὡς τελευταῖον χρονικὸν ὅριον τῆς συγκλήσεως τῆς Προσυνόδου νὰ ὁρισθῇ ἡ προσεχὴς Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ καὶ ἡ ἡμέρα, εἰ δυνατόν, ἡ πρώτη Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, οὕτως ὥστε τὸ ἐρχόμενον Ἅγιον Πάσχα νὰ μᾶς εὕρῃ ἡνωμένους καὶ νὰ συνεχίσωμεν εἶτα οἱ πάντες ἑορτάζοντες μὲ ἕν καὶ τὸ αὐτὸ ἡμερολόγιον πάσας τὰς χριστιανικὰς ἑορτάς. 6) Νὰ ἀποτελέσῃ καὶ εἷς ἐξ ἡμῶν διὰ διορισμοῦ τῆς Δ. Ι. Συνόδου μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς μελλούσης νὰ ἀντιπροσωπεύσῃ τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν Προσύνοδον, ἵνα ἀναπτυχθῶσι καὶ αἱ ἡμέτεραι ἀπόψεις περὶ ἡμερολογίου ἐν αὐτῇ. 7) Ν ὰ κ α τ α σ τ ῇ ὑ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ὴ δ ι᾿ ἡ μ ᾶ ς κ α ὶ τ ὴ ν Ἱ ε ρ α ρ χ ί α ν ὅ λ η ν ἡ π ε ρ ὶ ἡ μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ ἀ π ό φ α σ ι ς τ ῆ ς Π ρ ο σ υ ν ό δ ο υ, ο ἱ α δ ή π ο τ ε κ α ὶ ἂ ν ἦ α ὕ τ η κ α ὶ ν ὰ τ ε θ ῇ ἀ μ έ σ ω ς εἰς ἐφαρμογὴν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, συμφώνως πρὸς τὴν συνοδικὴν Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπαγορεύουσαν τάδε: «Βεβαίως ἐπί τινων ζητημάτων ἁπλουστέρων καὶ εὐχρηστέρων διὰ τὴν οὐσίαν αὐτῶν, σπουδαίαν δὲ διὰ τὰς ἀνάγκας σήμερον τῶν Ἐκκλησιῶν οἷα τὰ ζητήματα τοῦ ἡμερολογίου, τοῦ Πασχαλίου...., δύναται ἡ προσύνοδος νὰ γνωματεύσῃ καὶ περὶ ἀμέσου καὶ ὑποχρεωτικῆς ὑπὸ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐφαρμογῆς τῶν σχετικῶν πορισμάτων αὐτῆς καὶ πρὸ τῆς ὑπὸ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου κυρώσεως αὐτῶν. Ἀλλὰ τοῦτο δύναται συμβῆναι ὑπὸ τὸν ἀπαραίτητον ὅρον ὁμοφώνων πάντων τῶν ἀντιπροσώπων σχετικῆς ἀποφάσεως. Ταύτης δὲ τυχὸν μὴ ὑπαρχούσης οὐ μόνον ὑποχρέωσίς τις διὰ τὰς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς προσυνόδου οὐ δύναται προελθεῖν, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ οὐδεμιᾶς Ἐκκλησίας βεβαίως ἐπιχειρηθήσεται ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει μονομερὴς ἐφαρμογὴ (Ὀρθοδοξία, ἔτος ΣΤ', μὴν Δεκέμβριος, τεῦχος 72)». 8) Ν ὰ κ α τ α ρ γ η θ ῇ ἡ ἀ ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ς Θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ὴ Κ ο ι ν ό τ η ς τ ῶ ν γ ν η σ ί ω ν Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ω ν ὡ ς π ε ρ ι τ τ ὴ κ α ὶ α ἱ Ἐ κ κ λ η σ ί α ι τ ῆ ς Ἁ γ ί α ς Μ α ρ ί ν η ς Π ε ι ρ α ι ῶ ς, ἡ Κ ο ί μ η σ ι ς κ α ὶ α ἱ Τ ρ ε ῖ ς Π α ρ θ έ ν ο ι Ἀ θ η ν ῶ ν ἅ ς κ α τ έ χ ε ι α ὕ τ η ν ὰ τ ε θ ῶ σ ι ν ὑ π ὸ τ ὴ ν δ ι κ α ι ο δ ο σ ί α ν ἡ μ ῶ ν, τ ῶ ν ν ο μ ί μ ω ν κ α ὶ κ α ν ο ν ι κ ῶ ν ἀ ν τ ι π ρ ο σ ώ π ω ν τ ῶ ν Π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν. 9) Νὰ ληφθῶσιν ὅλα τὰ ἐνδεδειγμένα ἐκκλησιαστικὰ μέτρα κατὰ πάντων τῶν κληρικῶν παντὸς βαθμοῦ καὶ τῶν λαϊκῶν ἐκείνων, οἵτινες ἀναλαβόντες τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τοῦ παλαιοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου ὡς ἐπιχείρησιν καὶ στάδιον ἐκμεταλλεύσεως ἐξετράπησαν τῶν κανονικῶν ὁρίων καὶ προέβησαν εἰς λόγους καὶ πράξεις μειούσας τὸ ὀρθόδοξον κῦρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ συντελούσας εἰς τὴν μονιμοποίησιν καὶ διαιώνισιν τῆς διαιρέσεως αὐτῆς καὶ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. 10) Ἐν περιπτώσει καθ᾿ ἣν δι᾿ ἕναν ἢ δι᾿ ἄλλον λόγον δὲν συνέλθῃ μέχρι τοῦ προσεχοῦς Πάσχα ἡ προσύνοδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ Δ. Ι. Σύνοδος νὰ ἔχῃ τὴν ὑποχρέωσιν διὰ συνοδικῆς ἀποφάσεως νὰ καθορίσῃ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τὴν χρῆσιν καὶ ἐφαρμογὴν τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου δι᾿ ὅλας τὰς ἑορτὰς τῆς Ἐκκλησίας, συμφώνως πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς προμνησθείσης Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου κωλυούσης τὴν μονομερῆ ἐφαρμογὴν τοῦ Νέου πρὸς τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας καὶ δὴ τὸν 56 ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου ὁρίζοντα τὰ ἑξῆς: «Ἔδοξε τοίνυν καὶ τοῦτο, ὥστε τὴν κατὰ πᾶσαν τὴν Οἰκουμένην Ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξιν τὴν νηστείαν ἐπιτελεῖν». Πρὸς τὸ Βασιλικὸν Διάταγμα τοῦ 1923 διακελεῦον τὰ ἑπόμενα: «Ἄρθρον 1ον, παράγρ. 5. - Διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾷ ἐν γένει τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰς θρησκευτικὰς ἑορτάς». Καὶ τέλος, συμφώνως πρὸς τὸ Σύνταγμα τὸ ἀπαιτοῦν ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία φυλάττει τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς Ἐκκλησιαστικὰς παραδόσεις ὅπως ὅλαι αἱ λοιπαὶ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Τούτων πάντων ἀποδεκτῶν γενομένων ὑπὸ τῆς Δ. Ι. Συνόδου ἡμεῖς ἵνα διευκολύνωμεν τὸ ἔργον τῆς ὑπὸ πάντων ποθουμένης εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας θὰ παραμείνωμεν εἰς τὸ νῦν ἐκκλησιαστικὸν καθεστὼς μέχρι τοῦ Πάσχα καὶ θὰ ἀποφύγωμεν π ᾶ σ α ν ν έ α ν χ ε ι ρ ο τ ο ν ί α ν κ α ὶ ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ὴ ν π ρ ᾶ ξ ι ν δ υ ν α μ έ ν η ν ν ὰ θ ί ξ ῃ τ ὸ κ ῦ ρ ο ς τ ῆ ς ἐ π ι σ ή μ ο υ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ ν ὰ δ υ σ χ ε ρ ά ν ῃ τ ὴ ν ε ἰ ρ ή ν η ν τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς καὶ τὴν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν, ἣν ἐπαγγέλλεται ἀσφαλῆ καὶ βεβαίαν ἡ ἀνωτέρω ἀμοιβαία συνθηκολόγησις. Μετ᾿ ἐξαιρέτου τιμῆς καὶ ἐγκαρδίων εὐχῶν Ἐπί τούτοις διατελοῦμεν † Ὁ Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ † Ὁ Π. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Δυστυχῶς ἐζήτει λύσεις μὴ δυναμένας νὰ ἐπιτευχθοῦν. Ἴσως βεβαίως νὰ ἐξαπατᾶτο ὑπὸ τῶν πολιτικῶν παραγόντων. Πάντως εἶναι βέβαιον ὅτι ἐνῷ ἀμφέβαλε διὰ τὸ ἀποτέλεσμα, ἐν τούτοις ἐπέμεινε εἰς τὰς ἐνεργείας του διὰ νὰ ὑποκαταστήσῃ τοὺς δύο Ἐπισκόπους Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ πράξη τὸ ἀντίθετον, νὰ ἑνωθῆ μετ᾿ αὐτῶν διὰ τῆς ἐπανόδου εἰς τὴν ὁμολογίαν τοῦ 1935, καθ᾿ ἥν ἡ Καινοτόμος Ν. Ε. ἐκηρύχθη σχισματικὴ καὶ δὲν ἀνεγνωρίζοντο τὰ μυστήριά της, ἵνα οὕτω διὰ τῆς ἑνώσεως ἐν τῇ κοινῇ ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία, ἐνταθῆ ὁ ἀγὼν καὶ στηλιτεύεται συνεχῶς τὸ σχίσμα, ἀλλὰ τὸ χείριστον εἶναι ὅτι δὲν τὸ κάμουν καὶ οἱ σημερινοὶ ὁμόφρονές του, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ δροῦν ὡς Οὐνία κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΤΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΙΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ 1937 Μετὰ ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ πρώην Φλωρίνης, τὰ ὁποῖα ἐξεθέσαμεν εἰς τὸ προηγούμενον τεῦχος καὶ ἐκ τῶν ὁποίων καταφαίνεται ἡ πτῶσις αὐτοῦ καὶ τοῦ Δημητριάδος καὶ ἡ ἀπόσχισις αὐτῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τὸ παρὸν θὰ παραθέσωμεν μίαν βαρυσήμαντον ἐπιστολήν, διὰ τὸ θέμα αὐτό, προερχομένην ἀπὸ τοὺς ζηλωτὰς Πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ κατόπιν θὰ ἐκθέσωμεν ἱστορικὰ πρακτικὰ καὶ ὁμολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. δι᾿ ὧν καθορίζεται ἡ θέσις τῶν λειτουργῶν αὐτῆς τόσον ἔναντι τῶν σχισματικῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅσον καὶ πρὸς τὴν σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν. ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΩΝ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ Καίτοι ἐδημοσιεύσαμεν πλεῖστα κείμενα ἐκ τῶν ὁποίων κατεδείχθη ἡ πτῶσις καὶ τὸ σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κρίνομεν ὅμως σκόπιμον, ὅπως παραθέσωμεν καὶ ἕν ἀκόμη βαρυσήμαντον κείμενον προερχόμενον ἐξ Ἁγίου Ὄρους τὸ ὁποῖον μὲ ἰδιαιτέραν σαφήνειαν κατονομάζει τὴν πτῶσιν τοῦ πρ. Φλωρίνης καὶ ἐρμηνεύει τὰς ἐνεργείας του. Τὸ κείμενον τοῦτο ὑπογράφουν ὁ τότε προηγούμενος Γεδεών, οἱ Ἀρχ/ται Ἀκάκιος Παπᾶς καὶ Ἰλαρίων, καὶ οἱ Ἱερομόναχοι Γεράσιμος Διονυσιώτης, Ἀρτέμιος Ξενοφωντινός, Ἀντώνιος Νεοσκητιώτης καὶ Μελέτιος Ἁγιαννανίτης. Ἰδοὺ τὸ κείμενον εἰς τὸ μεγαλύτερον μέρος του. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΕ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ. Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καὶ τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ Πατρὸς καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀμῆν. Ὁ τελευταῖος σάλος τῶν ἡμερῶν τούτων εἰς τὴν Ἱερὰν ἰδεολογίαν μας, ὁ δημιουργηθεὶς ἐκ τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὸν ἴδιον ἔμετον τῶν δύο πρώην Ἀρχιερέων μας, τέως Δημητριάδος Γερμανοῦ καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἐθόλωσε πολὺ τὴν κατάστασιν, ἐσκότισε τὰ πνεύματα πολλῶν πιστῶν καὶ ἡμετέρων ἀπὸ τοσούτων ἐτῶν τέκνων, εἰς σημεῖον ὥστε νὰ μὴ δύνανται νὰ ἐννοήσουν τὴν ἀλήθειαν, τὴν ὁποίαν ἡ ἀπεριόριστος ψευδολογία καὶ κακοήθης συκοφαντία ἀμφοτέρων καὶ δὴ τοῦ πρώην Φλωρίνης, εἰς τὰ κηρύγματά των, ἐγκυκλίους, δημοσιεύματα καὶ κατὰ μέρος ὁμιλίας των ἀνέστρεψαν καὶ ἐπαρουσίασαν ὡς ψεῦδος, τὸ δὲ ψεῦδος ὡς ἀλήθειαν, ἐπισπάσαντες ἐφ᾿ ἑαυτοὺς τὸ οὐαὶ τοῦ προφήτου λέγοντος, «οὐαὶ οἱ ποιοῦντες τὸ φῶς σκότος καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν», καὶ κατασκανδαλίσαντες διὰ τούτου αὐτούς, ἐξ ὧν πολλοὶ καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὸ νέον ἡμερολόγιον, δι᾿ οὕς ἡμεῖς ἐπὶ τοσοῦτον ἐκοπιάσαμεν, καὶ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον φθέγγεται. «Ὅστις σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων συμφέρει αὐτῷ ἵνα δεθῇ μῦλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ ριφθῇ εἰς τὴν θάλασσαν». Ἔπραξαν δὲ τοῦτο οὐχὶ ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλ᾿ ἐν πλήρει γνώσει, διότι δὲν εἶναι ἄνθρωποι ἁπλοῖ καὶ ἀνίδεοι, ἢ ἄμοιροι παιδείας καὶ ἀντιλήψεως, μὴ ἐννοοῦντες, ποῦ θὰ καταλήξῃ εἷς λόγος, ἕν κήρυγμα ἢ μιὰ μετάπτωσίς των, ἀλλ᾿ ἔξυπνοι καὶ ψυχολόγοι προειδοποιήθησαν δὲ πολλάκις ὑφ᾿ ἡμῶν, καὶ ὑπεδείξαμεν αὐτοῖς διὰ λόγων προσωπικῶς, δι᾿ ἀναφορῶν καὶ ἐπιστολῶν μας τὸν κίνδυνον τῆς ἀκολουθουμένης ὑπ᾿ αὐτῶν τακτικῆς, ἀλλ᾿ ἠδιαφόρησαν τελείως καὶ διὰ τοῦτο λήψονται περισσότερον κρῖμα, κατὰ τὸν Ἱερὸν λόγον. «Ὁ γνοὺς καὶ ποιήσας δαρήσεται πολλὰς, ὁ δὲ μὴ γνοὺς καὶ ποιήσας δαρήσεται ὀλίγας». Περὶ τῆς ἀληθείας ὅλων τούτων, βουλόμεθα διαβεβαιῶσαι ὑμᾶς ἀδελφοὶ διὰ τῆς παρούσης, καὶ θῆναι τελείαν καὶ παῦλα εἰς τὰ ἀπύλωτα στόματα τούτων καὶ τῶν λοιπῶν ἀντικειμένων ἡμῖν, εἰ καὶ τὸ τοιοῦτον ἐστὶ φύσει ἀδύνατον, διότι εἶναι οὗτοι δυστυχῶς ἀνεξάντλητοι εἰς τὴν κακίαν, καὶ ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐξάγεται, ὅμοιοι τοῦ Ἑλληνιστοῦ ἐκείνου βοηθοῦ τοῦ Ἀρείου, ὅστις δὲν ἀπεστομώθη ὑφ᾿ ὅλων τῶν λογικῶν καὶ θείων ἀποδείξεων τοσούτων ἁγίων ἀνδρῶν, εἰ μὴ μόνον διὰ τοῦ θαύματος τοῦ ταπεινοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, οὗ τὴν παρουσίαν στερούμεθα δυστυχῶς ἡμεῖς εἰς τὸν ἁμαρτωλὸν 8ον αἰῶνα ὅπου ζῶμεν καὶ ὑπάρχομεν. Τὸ τοῦ Κυρίου λόγιον «εἰς παλαιοὺς ἀσκοὺς νέον οἶνον οὐ βάλλουσιν», εἰς τὴν παροῦσαν ὑπόθεσιν προσαρμόζεται: Οἱ προμνησθέντες δύο ἀρχιερεῖς, δι᾿ ὅλης αὐτῶν τῆς ἀρχιερατικῆς σταδιοδρομίας ἀπέδειξαν, ὅτι καὶ οὗτοι μέσα εἰς τὸ ἁμαρτωλὸν αὐτὸ περιβάλλον καὶ Βαβυλώνειον σύστημα τῆς σημερινῆς ἐστρεβλωμένης θεολογίας ἐξεπαιδεύθησαν, τῆς ὀζούσης Προτεσταντικοῦ ὑλιστικοὺ καὶ Νεωτεριστικοῦ πνεύματος, κατὰ τὸν Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν Φλαμιάτην, διὸ καὶ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ περιμένωμεν ἀλλοίαν κατάληξιν ἀπὸ τῆς ἐπελθούσης. Γνωρίζετε πάντες βεβαίως ὅτι οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, καὶ δὴ ὁ καυχώμενος πολλάκις εἰς τὴν Ἀρχιερατικήν του συνείδησιν, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἀμφότεροι ἐπὶ 12ετίαν ὁλόκληρον ἠκολούθησαν τὸ νέον ἡμερολόγιον, καὶ κατεδίωκαν τὸ παλαιὸν εἰς τὰς ἐπαρχίας των. Κατὰ δὲ τὸν Μάιον τοῦ 1935, ἀλλάσσουσιν ἐξαίφνης προσωπεῖον καὶ ἔρχονται εἰς ἡμᾶς, τίθενται ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος μὲ τὸ ἡμέτερον πρόγραμμα, ὡς εἴχαμε καταρτίσει ἡμεῖς τοὺς πιστοὺς ἀπ᾿ ἀρχῆς. Πάντες θὰ ἐνθυμεῖσθε βέβαια οἱ παρατυχόντες κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἐξόδου των εἰς τὴν πλατεῖαν Κολωνοῦ τὸ τί ἐκήρυξαν. Εἶπον καὶ ἐπανέλαβον ἀμφότεροι, ὅτι διὰ τῆς ἡ μ ε ρ ο λ ο γ ι α κ ῆ ς κ α ι ν ο τ ο- μ ί α ς ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α τ ο ῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ Ἀ θ η ν ῶ ν κ α τ έ σ τ η σ χ ι σ μ α τ ι κ ή, κ α ὶ ὡ ς τ ο ι α ύ τ η ν ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν κ α ὶ κ ό π τ ω μ ε ν τ ὴ ν μ ε τ᾿ α ὐ τ ῆ ς ἐ π ι κ ο ι ν ω ν ί α ν, ἀναγνώσαντες καὶ τοὺς κανόνας τὸν 15ον τῆς αβ' καὶ ἄλλους, ἔστειλαν δὲ διὰ δικαστικοῦ κλητῆρος τὴν ἀποκήρυξιν καὶ ἔκοψαν πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ αὐτῆς. Ἐπίσης δὲ εἰς τὴν ποιμαντορικήν των ἐγκύκλιον, ἣν ἐξαπέλυσαν ἀναχωροῦντες διὰ τὴν ἐξορίαν ἔγραφον: «... ν ὰ μ ὴ ἔ χ ω μ ε ν ο ὐ δ ε μ ί- α ν σ χ έ σ ι ν μ ὲ τ ο ὺ ς Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ α ς, ν ὰ μ ὴ μ ε τ α β α ί ν ω μ ε ν ε ἰ ς τ ὰ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ μ υ σ τ ή ρ ι ά τ ω ν, δ ι ό τ ι κ α θ ὸ σ χ ι σ μ ατ ι κ ο ὶ ε ἶ ν α ι ἄ κ υ ρ α κ α ὶ ἄ ν ε υ χ ά ρ ι τ ο ς ἁ γ ί ο υ Π ν ε ύ μ α τ ο ς...». Οὕτω φρονεῖ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, οὕτως ἐκηρύττομεν ἡμεῖς ἀπ᾿ ἀρχῆς, αὐτὸ ἠκολούθησαν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς, καὶ διὰ τοῦτο ἡ καταδίκη καὶ ἡ καθαίρεσίς των ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Νεοημερολογιτῶν ἦτο δι᾿ ἡμᾶς ἄκυρος, καὶ ἡ πρὸς αὐτοὺς ἀφοσίωσις καὶ ὑπακοή μας ἀμέριστος καὶ γνωστὴ εἰς πάντας. Περὶ τῶν ἀληθειῶν τούτων ὁ ἔχων λόγους ἂς μᾶς ἀνατρέψῃ, καὶ ἂς φανερώσῃ τοῖς πᾶσι τὰς τυχὸν παρακοὰς ἢ ἀπιστίας ἡμῶν. Ὅταν ὅμως κατὰ τὴν 23ην π.μ. Αὐγούστου ἐ.ἔ., ἐκήρυξαν ἀμφότεροι ἐπισήμως εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Μαρίνης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρυσοστόμου δὲν εἶναι σχισματική, διότι δὲν ἀπεκηρύχθη εἰσέτι ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνεδρίου «ἀντιθέτως βλ. μεγάλας τοπικὰς συνόδους 1583, 1587 καὶ 1593» καὶ τὰ μυστήριά της ἔγκυρα, καὶ τὸ μῦρον τὸ τελεσθὲν μὲ τὸ νέον κατὰ τὸ 1928 εἶναι ἡγιασμένον. Ἀλλὰ διατί ἡ μεταβολὴ αὕτη, καὶ πῶς ὅταν ἐξῆλθον καὶ μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἐκήρυττον τὰ ἐνάντια; Δὲν ἤξευρον ἀπ᾿ ἀρχῆς ὅταν ἐξῆλθον ὅτι δὲν εἶχεν ἀποκηρυχθῆ ὑπὸ Πανορθοδόξου συνεδρίου, ἡ ἐκκλησία τοῦ Χρυσοστόμου, διατί τὴν ἀπεκήρυξαν ὡς σχισματικὴν τότε, καὶ τώρα τὴν κηρύττουν ὡς ἐν τάξει; Ποῖος λογικὸς ἄνθρωπος δέχεται τὰ τοιαῦτα, καὶ ποῦ ἡ ἀρχιερατική των συνείδησις, ἡ εἰλικρίνεια καὶ ἡ πρὸς τὴν ὀρθοδοξίαν ἀγάπη ἣν ὑποκριτικῶς ἔδειξαν ἀπ᾿ ἀρχῆς; Ἰδοὺ λοιπὸν ὅτι οἱ παλαιοὶ ἀσκοὶ δεχθέντες τὸν νέον οἶνον τὴν ἀκρίβειαν τῆς ὀρθοδοξίας διερράγησαν. Ἐκτὸς τούτων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀπάντησίν των πρὸς τὴν ἀπολογίαν τοῦ ὁσιωτάτου Μοναχοῦ Μάρκου Χανιώτη, τὰ αὐτὰ ἐν αὐτῇ ἐπαναλαμβάνουσι πλατύτερον, ἀλλὰ καὶ τόσα ἄλλα τεκμήρια προηγήθησαν τούτων, ἤτοι α'. ἡ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴν ἐκ τῆς ἐξορίας των αἴτησις τοῦ πρώην Δημητριάδος Γερμανοῦ, εἰς τὸ ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων, πρὸς ἀποκατάστασιν διὰ παντὸς τρόπου εἰς τὸν θρόνο του, β'. τὸ κήρυγμα τοῦ πρώην Φλωρίνης καὶ Πρωτοσυγκέλλου εἰς τὴν Χαλκίδα διαλύσαντες τὸ ζηλευτὸν ἐκεῖνο Παράρτημα. γ'. ἡ μαρτυρία τοῦ πρώην Φλωρίνης εἰς τὸν ἅγιον Κυκλάδων κατὰ τὸν π. Δεκέμβριον, ὅτι συνεννοήθησαν μετὰ τῆς διοικούσης Συνόδου μέσῳ τοῦ Κασσανδρίας, Δράμας, καὶ Μαρωνείας, ὅπως οἱ δύο τους ἀποκατασταθῶσιν εἰς τὰς ἐπαρχίας των, λαμβάνοντες καὶ ὅλας τὰς ἀποδοχάς των, ἔπειτα δὲ θὰ ληφθῇ πρόνοια καὶ διὰ τοὺς δύο τελευταίους. (Τὴν ἀπάθειαν ταύτην ἣν διαψεύδει ὁ πρώην Φλωρίνης, ἐπικυρώνει κατ᾿ αὐτὰς ἡ «Φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας» ἀποκαλύπτουσα τὴν συμφωνίαν Κασσανδρίας καὶ Δημητριάδος, ὅρα «Φωνὴ Ἐκκλησίας» 15 Νοεμβρίου 1937). Ὁ πρ. Δημητριάδος κατὰ τὸν παρ. Ἰούλιον ἐ.ἔ. ἐκάλεσε παρ᾿ ἑαυτῷ εἰς τὸ Ψυχικόν, τοὺς φίλους του Φωκῖδος καὶ Λαρίσης, καὶ παρεκάλεσεν αὐτοὺς μετὰ δακρύων, ὅπως μεσιτεύσωσι διὰ τὴν ἐπαναφοράν του εἰς Βόλον, διότι ἐπιθυμῶ λέγει να ἀποθάνω εἰς τὴν ἕδραν μου !!! δ'. εἰς τὰς μεθ᾿ ἡμῶν συζητήσεις των καὶ κυρίως εἰς Συνοδικὴν συνδιάσκεψιν, κατήργησαν τὴν ἀναμύρωσιν τῶν ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι κ ῶ ς β α π τ ι σ θ έ ν τ ω ν π α ι δ ί ω ν, δ ε χ ό μ ε ν ο ι ὡ ς ἔ γ κ υ ρ ο ν τ ὸ β ά π τ ι σ μ α τ ῶ ν σ χ ι σ μα τ ι κ ῶ ν, ἐ κ δ ι ώ ξ α ν τ ε ς τ ῆ ς Σ υ ν ό δ ο υ τ ὸ ν ἅ γ ι ο ν Β ρ ε σ θ έ ν ης, ἐ π ι μ έ ν ο ν τ α ε ἰ ς τ ὴ ν ἀ ν α μ ύ ρ ω σ ι ν, κ α ὶ ἀ π ε ι λ ή σ α ν τ ε ς ἐ π ὶ κ α θ α ι ρ έ σ ε ι ἐ ὰ ν ἐ μ μ έ ν ῃ ε ἰ ς τ ὰ ς ἀ ρ χ ά ς τ ο υ!! ἐνῷ αὐτὴ ἡ αἰωνόβιος πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐν τῷ ἱερῷ πηδαλίῳ εὑρίσκομεν, ἐπιβάλλει τὴν ἀναμύρωσιν, συμπληροῦσαν τὴν ἐκ τοῦ σχίσματος προερχομένην ἀτέλειαν τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. ε'. δὲ καὶ τελευταῖον ἡ ἄρνησις παρ᾿ αὐτῶν τῆς ἀρχικῆς των ὁμολογίας μεθ᾿ ἧς εἰσῆλθον εἰς τὸν ἀγῶνα καὶ ἀνέλαβον τὴν ἀρχηγίαν, ἐμμένουν δὲ ἤδη μόνον εἰς τὴν διαφορὰν τῶν ἡμερομηνιῶν, καὶ ἀρνοῦνται τὸ ἐξ αὐτῶν προερχόμενον σχῖσμα καὶ τὰ ἐκ τοῦ σχίσματος ἀποτελέσματα. Κρατοῦν τὸν τύπον καὶ ἀρνοῦνται τὴν οὐσίαν, πίπτουν δὲ εἰς ἄλλο βάραθρον τῆς ἡμερολατρείας, περὶ οὗ λέγει τὸ ἀποστολικὸν λόγιον. «Ἡμέρας παρατηρεῖσθε καὶ καιροὺς καὶ ἐνιαυτοὺς φοβοῦμαι μήποτε εἰκῆ κεκοπίακα πρὸς ὑμᾶς». Κ ρ α τ ο ῦ ν δ ὲ τ ὰ ς ἡ μ έ ρ α ς ὄ χ ι ὅ τ ι ὡ ς δ ι α τ ε ί ν ο ν τ α ι θ ὰ ἐ μ μ ε ί ν ω σ ι π ισ τ οὶ ε ἰ ς τ ὸ π α λ α ι ὸ ν ἡ μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν μ έ χ ρ ι τ ε λ ε υ τ α ί α ς τ ω ν ἀ ν α π ν ο ῆ ς, (δ ι ό τ ι ἂ ν ε ἶ χ ο ν τ ο ι ο ῦ τ ο ν σ κ ο π ὸ ν δ ὲ ν θ ὰ ἠ ρ ν ο ῦ ν τ ο τ ὴ ν π ρ ώ τ η ν τ ω ν ὁ μ ο λ ο γ ί α ν), ἀ λ λ ὰ σ κ ο π ί μ ω ς κ η ρ ύ τ τ ω σ ι τ ο ῦ τ ο κ α ὶ μ ε τ α χ ε ι ρ ί ζ ο ν τ α ι ὡ ς δ ό λ ω μ α, δ ι ὰ ν ὰ φ έ ρ ο υ ν ε ὐ κ ο λ ώ τ ε ρ ο ν ε ἰ ς π έ ρ α ς τ ὸ σ χ έ δ ι ό ν τ ω ν, τ ὸ ὁ π ο ῖ ο ν ε ῖ ν α ι μ ὲ τ ὰ τ ο ι α ῦ τ α ν ὰ ἀ π ο κ ο ι μ ί ζ ο υ ν τ ο ὺ ς ὀ π α δ ο ύ ς τ ω ν κ α ὶ ν ὰ κ ρ α τ ο ῦ ν μ α ζ ί τ ω ν˙ κ η ρ ύ τ τ ο υ ν δ ὲ π λ έ ο ν ἐ π ι σ ή μ ω ς κ α ὶ ἐ λε υ θ έ ρ ω ς ὅ τ ι ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α τ ῶ ν Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν κ α ὶ τ ὰ μ υ σ τ ή ρ ι ά τ ης ε ἶ να ι ἐ ν τ ά ξ ε ι, κ α ὶ δ ὲ ν ε ἶ ν α ι ἁ μ α ρ τ ί α ἡ μ ε τ ᾿ α ὐ τ ῶ ν σ υ μ π ρ ο σ ε υ χ ὴ κ α ὶ σ υ ν ά φ ε ι α, ἥ τ ι ς ἐ π ι β ά λ λ ε τ α ι μ ά λ ι σ τ α δ ι ὰ τ ὴ ν ἀ γ ά π η ν ἣ ν κ η ρ ύ τ τ ε ι ὁ Χ ρ ι στ ό ς!! Ὅταν δὲ δεχθῶσιν αὐτὸ καὶ ἐφαρμόσουν, τότε ἀδιαφόρως οἱ Παλαιοημερολογῖται θὰ μεταβαίνουν εἰς ἁπάσας τὰς ἐκκλησίας μὴ διακρινόμενοι πλέον περὶ νέου καὶ παλαιοῦ, καὶ οὕτω σὺν τῷ χρόνῳ ἀφομοιωθέντες, θὰ αὐτοδιαλυθῶσιν ὡς εἶναι ἑπόμενον, ὁπότε οἱ εὐσυνείδητοι αὐτοὶ κληρικοί, θὰ μεταβοῦν καὶ αὐτοὶ εἰς τὰς ἐπαρχίας των, ἃς ἀπὸ τοῦδε ὑπόσχεται ὁ Χρυσόστομος Ἀθηνῶν, καὶ οὕτως ἐπέρχεται ἡ ποθητὴ παρ᾿ αὐτῶν ἕνωσις, τὸ ἄδοξον τέλος τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος καὶ ἡ ἐπικράτησις τῆς καινοτομίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἤδη σκοπὸς τῶν ὄχι πλέον Ἱεραρχῶν ἀλλὰ ἁπλῶν Μοναχῶν, διότι ἀναγνωρίζοντες ὡς ἀνωτέρω τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χρυσοστόμου ὡς μὴ σχισματικήν, καὶ τὰ μυστήριά της ὡς ἔγκυρα, συναναγνωρίζουν καὶ τὴν καθαίρεσίν των ὡς κανονικὴν, ἰσχύουσαν καὶ ἔγκυρον, δι᾿ ὅτι ἢ ὅλα τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς ἕνεκα του σχίσματος θὰ εἶναι ἄκυρα, κατὰ τὸν α' κανόνα τοῦ Μεγ. Βασιλείου καὶ τοὺς λοιποὺς περὶ παραδόσεων κανόνας, ἢ ὅλα θὰ εἶναι ἔγκυρα ὡς καὶ ἡ καταδίκη καὶ καθαίρεσίς των, μέσος ὅρος δὲν ὑπάρχει. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι τόσο καταφανὴς ὥστε δὲν ἐπιδέχεται διόλου συζήτησιν, καὶ ὅμως δυστυχῶς οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς, ἐσκοτίσθησαν ἐπὶ τοσοῦτον ἐκ προσωποληψίας πρὸς αὐτούς, ἢ ἐκ μίσους πρὸς ἡμᾶς καὶ πείσματος, ἢ ἐκ πλάνης, ὥστε βλέποντες οὐ βλέπουσι καὶ ἀκούοντες οὐ συνιῶσι, καταφέρονται δὲ λαύρως ἐναντίον μας, καὶ κινοῦσι πάντα λίθον πρὸς ἐκδίκησίν μας˙ ἀλλ᾿ οἱ δυστυχεῖς μόνον ἑαυτοὺς βλάπτουσιν, ὥσπερ τὸν μῦθον τῆς γαλῆς ἐν τῷ σιδηρουργείῳ, ἡμᾶς δὲ καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν οὐ δυνήσονται βλάψαι, διότι Κύριος ὁ Θεός πολεμεῖ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ἣν περιεποιήσατο τῷ ἰδίῳ Του αἵματι. Ὅσον δε διὰ τὰς καταφανεῖς ὕβρεις καὶ συκοφαντίας ἅς καθημερινῶς ἐπ᾿ ἐκκλησίας καὶ δι᾿ ἐγκυκλίων ἐναντίον ἡμῶν ἐξερεύγονται, οἱ δύο οὗτοι πρώην ἀρχιερεῖς, ταύτας ἀφειδῶς μεταδίδουν πρὸς τέλειον ἐξευτελισμὸν καὶ κατάπτωσίν μας εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ἵνα ψυχραθέντες ἐναντίον μας, δώσωσιν ἐξ ὁλοκλήρου τ ὴ ν ἀ φ ο σ ί ω σ ι ν, ἐ μ π ι σ τ ο σ ύ ν η ν κ α ὶ ὑ π α κ ο ὴ ν τ ω ν ε ἰ ς α ὐ τ ο ὺ ς κ α ὶ μ ό ν ο ν, δ ι ὰ ν ὰ τ ο ὺ ς μ ε τ α φ έ ρ ο υ ν ε ὐ κ ο λ ώ τ ε ρ ο ν ε ἰ ς τ ὸ ν Ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι σ μ ό ν, δ ι ό τ ι γ ν ω ρ ί ζ ο υ ν ἐ κ π ε ί ρ α ς ὅ τ ι κ α ὶ ὀ λ ί γ η ν ε ὐ λ ά β ε ι α ν ἂ ν ἔ χο υ ν ἀ κ ό μ η π ρ ὸ ς ἡ μ ᾶ ς, δ ὲ ν θ ὰ δ υ ν η θ ο ῦ ν ν ὰ τ ο ὺ ς μ ε τ α τ ρ έ ψ ο υ ν. Ὥστε ἐννοήσατέ το καλοὶ ἀδελφοί μας, ὅτι δὲν ἵστανται μαζί σας πλέον οὗτοι διὰ τὸ Παλαιὸν ἡμερολόγιον, ἀ λ λ ὰ δ ι ὰ ν ὰ σ ᾶ ς γ υ ρ ί σ ο υ ν ε ἰ ς τ ὸ ν έ ο ν, διότι καὶ τὰ δύο ὁμοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διατηρηθοῦν εἰς τοὺς ἰδίους πιστούς, ὡς οἱ ἐν λόγῳ κληρικοὶ προσπαθοῦν, ἀλλὰ τὸ ἕν θὰ χωνευθῇ εἰς τὸ ἄλλο, ἐφ᾿ ὅσον αἱ διαφοραὶ ἐξέλειπον. Ἐὰν δὲ θελήσωμεν νὰ ἀνασκαλεύσωμεν τὸν καθημερινόν των βίον, ὡς οὗτοι ἅπτονται ἡμῶν, ἤτοι τὴν ἀντικανονικὴν συμβίωσίν των, τὴν ἁρπαγὴν τῶν μηνιαίων μισθῶν των καὶ παγκαρομανίαν των, τὴν δολιότητα καὶ ψευδολογίαν των, καὶ ἐν γένει τὴν ὅλην των ζωὴν καὶ συμπεριφοράν, τότε θὰ ἴδωμεν τὴν διαφορὰν μεταξὺ ἡμῶν καὶ αὐτῶν. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Εἰς τί μᾶς κατηγοροῦν; Ποῦ μᾶς εὑρίσκουν ἐλλειπεῖς ἢ παραβάτας τόσον οἱ πρώην Ἀρχιερεῖς ὅσον καὶ οἱ λεγόμενοι 5-10 Ζηλωταὶ ἁγιορεῖται καὶ μᾶς κατηγοροῦν; ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Παρακαλοῦμεν δὲ τοὺς πάντας ἀφοῦ ἀπεδείξαμεν διὰ τῶν ἀνωτέρω τὴν ἀλήθειαν, ὅπως ἀποπτύσουσι πάντας τοὺς ὑπεναντίους, καὶ μείνωσι μεθ᾿ ἡμῶν τῶν τηρούντων τὴν εὐσέβειαν μεθ᾿ ὅλης αὐτῆς τῆς ἀκριβείας, μεθ᾿ ἧς ἐγαλουχήθητε ἐπὶ τοσαῦτα ἔτη, ἔ χ ο ν τ ε ς ἐ π ὶ κ ε φ α λ ῆ ς τ ο ὺ ς ἁ γ ι ω τ ά τ ο υ ς Ἱ ε ρ ά ρ χ α ς ἡ μ ῶ ν, Κ υ κ λ ά δ ω ν Γ ε ρ μ α ν ὸ ν κ α ὶ Β ρ ε σ θ έ ν η ς Μ α τ θ α ῖ ο ν ὧ ν τ ὸ ἅ γ ι ο ν π α ρ ε λ θ ὸ ν κ α ὶ π α ρ ὸ ν κ α τ ε γ γ υ ᾶ τ α ι τ ο ῦ μ έ λ λ ο ν τ ο ς τ ο ι ο ύ τ ο υ καὶ παρὰ τὸ πλευρὸν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Οἱ δὲ ἀποτελοῦντες τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν καὶ Ἐθνικὴν Κοινωνίαν, οἱ συνεργαζόμενοι μετὰ τῶν δύο φυγάδων Ἀρχιερέων, οἱ συντάξαντες τὸ προδοτικὸν ἐκεῖνο ἔγγραφον(*), καὶ ἀποστείλαντες τῷ Μητροπολίτῃ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμῳ, ἐν ὧ ὑπόσχονται αὐτῷ τὴν ἀναγνώρισιν, ζητοῦν δὲ παρ᾿ αὐτοῦ καὶ κανονικοὺς Ἱερεῖς, οὗτοι ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐδέχοντο τὰ μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν ὡς ἔγκυρα, καὶ πολλάκις ἕνεκα τούτου ἤλθομεν εἰς ρῆξιν, εὗρον ὅμως ὁμοφρονοῦντας αὐτοῖς τοὺς δύο ὁμοίους των Ἀρχιερεῖς, μεθ᾿ ὧν συνεταιρισθέντες, «κατὰ τὸ ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει», καὶ συνδέσαντες ἐσχάτως τὴν τύχην των, πρᾶγμα ὅπερ ἐπεδίωξαν ἐπιμελῶς ἐξ ἀρχῆς καὶ μόλις πρὸ ὀλίγου τὸ κατώρθωσαν, ἐνεργοῦν δραστηρίως εἰς τὴν ἀσφάλειαν νὰ καταδιωχθῶμεν ἡμεῖς οἱ ἁγιορεῖται, δι᾿ αὐτὸ δὲ καὶ ἐξεδόθησαν κατ᾿ αὐτάς, ἐντάλματα, πρὸς σύλληψιν καὶ ἀπέλασίν μας, ἀλλ᾿ εὐτυχῶς μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ κατηργήθησαν, καὶ ἔμειναν οἱ ὠλετῆρες οὗτοι τοῦ ἀγῶνος μας μὲ τὴν κακίαν των μόνον. Καὶ τοὺς ἐρωτῶμεν διατὶ ἠθέλησαν ἅμα τῇ ἐλεύσει των τὴν κατάργησιν τῆς Κοινότητος, καὶ διατί δὲν ἠδυνήθησαν ποτὲ οἱ πρώην οὗτοι Ἀρχιερεῖς νὰ συνεργασθοῦν μὲ κανένα ἄλλο Συμβούλιον ἀλλὰ τοῖς ἐπέβαλλον εἰς παραίτησιν, καὶ μόνον μετὰ τῶν ὁμοφρόνων των ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι σήμερον ἐν ἀγαστῇ συμπνοίᾳ συνεργάζονται; Διότι συμφωνοῦν καὶ συναντῶνται εἰς πάντα, εἰς σκέψεις, εἰς φρονήματα, εἰς ἔργα, εἰς πολιτικὴν ὑποκρισίαν, κακοδοξίαν, διπλωματίαν καὶ παντοῦ. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ἀποκηρύττομεν λοιπὸν καὶ ἀναθεματίζομεν καὶ ἡμεῖς, ὡς αἱ τρεῖς Σύνοδοι αὗται τὸ νέον ἡμερολόγιον, πάντας δὲ τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτό, κληρικούς τε καὶ λαϊκούς, ὡς σχισματικοὺς καὶ σεσηπότα μέλη καὶ ξένους τῆς Ὀρθοδοξίας θεωρῶμεν, ὡς διαλαμβάνει ὁ α' κανὼν τοῦ Μεγ. Βασιλείου καὶ ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας˙ μετ᾿ αὐτῶν δὲ καὶ τοὺς προσχωρήσαντας ἐσχάτως κατ᾿ οὐσίαν δύο πρώην ἀρχιερεῖς Δημητριάδος Γερμανὸν καὶ Φλωρίνης Χρυσόστομον, καὶ τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτοὺς καὶ τοὺς ὀλίγους ζηλωτὰς λεγομένους ἁγιορείτας συνεταίρους των, τὴν Ἑλληνικὴν Θρησκευτικὴν καὶ Ἐθνικὴν Κοινωνίαν καὶ ὀπαδοὺς της, καὶ πάντα ἀκόλουθον τῆς μερίδος ταύτης τῆς προδωσάσης τὴν Ὀρθοδοξίαν. Καὶ οὗτοι μὲν καθὰ «Ἡ Φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας» ἀποφαίνεται, ἴ σ ω ς δ ι κ α ι ω θ ῶ σ ι ν ὑ π ὸ τ ῆ ς Π ο λ ι τ ε ί α ς, ὡ ς ὅ τ ι γ ε φ υ ρ ώ ν ο υ σ ι τ ὸ ἀ γ ε φ ύ ρ ω τ ο ν χ ά σ μ α τ ο ῦ σ χ ί σ μα τ ο ς κ α τ ὰ τ ὸ δ ο κ ο ῦ ν τ ω ν, κ α ὶ ὑ π ο σ τ η ρ ι χ θ ῶ σ ι ν ὑ π᾿ α ὐ τ ῆ ς, κα θ᾿ ὑ π ό δ ε ι ξ ι ν κ α ὶ τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ο ῦ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ, ἡ μ ε ῖ ς δ ὲ κ α τ α δ ι ω χ θ ῶ μ ε ν ὡ ς φ α να τ ι κ ο ὶ κ α ὶ ἀ σ υ μ β ί β α σ τ ο ι κ α τ ὰ τ ὸ ν χ α ρ α κ τ η ρ ι σ μ ὸ ν τ ῆ ς ἐ φ η μ ε ρ ί δ ο ς, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἡμεῖς κατέχομεν τὴν ἀλήθειαν, ἡ δὲ ἀλήθεια δὲν χάνεται ἀλλ᾿ ἐπιπλέει πάντοτε καὶ κυριαρχεῖ, δι᾿ αὐτὸ δὲν πτοούμεθα, ἀλλ᾿ ἀναμένομεν ψυχραίμως τὰ ἐπερχόμενα, διότι ὡς ὁ Ἄννας καὶ Καϊάφας, συνεφιλιώθησαν καθ᾿ ἡμῶν, μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς τοῖς πᾶσι γνωστοὺς τέως Δημητριάδος καὶ Φλωρίνης, ἡμεῖς δὲ ἐλάχιστοι καὶ ἀδύνατοι, μαθηταὶ τοῦ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἀχθέντος, ταπεινοὶ ἁγιορεῖται Ἱερομόναχοι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τοὺς δύο ταπεινοὺς καὶ Χριστομιμήτους Ἱεράρχας μας, Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης θὰ ἀκολουθήσωμεν τὸν κατὰ Θεὸν ἀγῶνα, καὶ εἴδομεν τὰ ἀποτελέσματα. Δὲν ἐπιθυμούσαμεν ποτὲ νὰ κατέλθωμεν εἰς τὸ ταπεινὸν τοῦτο ἐπίπεδον ὅπου κατῆλθον οἱ ὑπενάντιοι ἡμῶν καὶ δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ τοσοῦτον διάστημα ἐσιωπῶμεν, ἀλλ᾿ ἵνα μήποτε ἡ σιωπή μας αὕτη καταλογισθῆ ὡς εὐθύνη καὶ ἐνοχὴ ὑπὸ τῶν ἀγνοούντων, διὰ τοῦτο συνετάξαμεν καὶ ὑπεγράψαμεν τὴν παροῦσαν, μὲ τὴν εὐχὴν ὅπως πᾶς ὁ ἀναγιγνώσκων αὐτὴν φωτισθῇ παρὰ Θεοῦ, καὶ ἀκολουθήσῃ τὴν ἀλήθειαν πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του καὶ ἐπικράτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀμὴν. Γένοιτο. † ΓΕΔΕΩΝ Προηγούμενος † ΑΚΑΚΙΟΣ Ἀρχιμανδρίτης † ΙΛΑΡΙΩΝ Ἀρχιμανδρίτης † ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ Ἱερομ. † ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝΤΕΙΝΟΣ Ἱερομ. † ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ Ἱερομ. † ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ Ἱερομ. Εἶναι περιττὸν κάθε σχόλιον ἐπὶ τοῦ ἀνωτέρω κειμένου, διότι μὲ ἐξαιρετικὴν σαφήνειαν ἐκτίθενται τὰ αἴτια τοῦ σχίσματος τοῦ πρώην Φλωρίνης καὶ ἑρμηνεύονται ἀντικειμενικώτατα αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ. ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ 14.10.1937 Οἱ ἐμμείναντες πιστοὶ εἰς τὴν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀρχιερεῖς Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος μετὰ μεγάλου ἀριθμοῦ Κληρικῶν ἀποκηρύξαντες τοὺς ἐκπεσόντας Ἀρχιερεῖς Φλωρίνης καὶ Δημητριάδος καὶ τοὺς ὁμόφρονάς των Κληρικοὺς συνεσκέφθησαν ἐν Συνόδῳ τὴν 14.10.1937 εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῶν Τριῶν Παρθένων τὸ πρακτικὸν δὲ τῆς συσκέψεως ταύτης ἔχει ὡς κάτωθι: «Σήμερον τῇ 14ῃ τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου τοῦ 1937 (Ο.Η.) ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῶν Τριῶν Ἁγίων Παρθένων καὶ ὥρα 8ῃ τῆς ἡμέρας ἐπὶ παρουσίᾳ τῶν δύο Ἀρχιερέων Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ καὶ Βρεσθένης κ. Ματθαίου καὶ παρισταμένων τῶν Πανοσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν Γέροντος Πνευματικοῦ κ. Ἱερωνύμου, Προηγουμένου κ. Γεδεών, κ. Ἀκακίου, Ἀρτεμίου Ξενοφοντεινοῦ, Πολυκάρπου, Ἱλαρίωνος, Πανοσ. Ἱερομονάχων Γερασίμου, Ἰγνατίου, Μελετίου, Ἰωσήφ, Ἀντωνίου, Λογγίνου, Ἀμβροσίου, Χριστοφόρου, Χριστοφόρου, Νεκταρίου, Γρηγορίου καὶ τῶν Αἰδεσ. Ἱερέων Δημητρίου Γκιόκα, Χρίστου Γκιόκα, τοῦ Ἱεροδιακόνου Χριστοδούλου, καὶ τῶν Ὁσιωτάτων Μοναχῶν Γέροντος Βίκτωρος, Νεοφύτου, Ἀντωνίου Βερναδάκη, Στεφάνου, Ἀθανασίου, Ἀκακίου, Στεφάνου, καὶ Μάρκου, ἤρξατο ἡ συνεδρίασις τοῦ Ἱεροῦ ὡς ἄνω Κλήρου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν προηγηθείσης καταλλήλου προσευχῆς. Ἅμα τῇ ἐνάρξει τῆς Συνεδρίας ἀνεγνώσθη πρῶτον τὸ προηγούμενον πρακτικόν, μεθ᾿ ὃ τὸν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ. Κυκλάδων ἐξιστορήσας ἐν λεπτομερείᾳ τὰ ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος διάφορα περιστατικὰ δι᾿ ὧν ἀπεδείχθη ὅτι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος Γερμανὸς καὶ Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀπέκρουσαν ἐπιμόνως τὴν συνεργασίαν καὶ τόσον μετ᾿ αὐτοῦ ὅσον καὶ μετὰ τοῦ Σεβ. Βρεσθένης μόνοι ρυθμίζοντες τὰ ἀφορῶντα τὴν ὅλην κατάστασιν τῆς πολεμουμένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶτα ἐτόνισε τοὺς λόγους τῆς πίστεως, οἵτινες προεκάλεσαν τὸ θλιβερὸν γεγονὸς τῆς ἀποκηρύξεως τῶν δύο μνημονευθέντων Ἀρχιερέων Δημητριάδος καὶ πρ. Φλωρίνης καὶ συνέστησαν ὅτι μέχρι θανάτου πρέπει νὰ μείνωμεν πιστοὶ εἰς ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Σεβ. Βρεσθένης λαβὼν τὸν λόγον εἶπεν, ὅτι σκοπὸς τῆς σημερινῆς συνελεύσεως τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Τριῶν Παρθένων εἶναι νὰ πληροφορήσωμεν πάντας, ὅτι πρόκειται ἀπολύτως σήμερον περὶ αὐτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ὁποίας τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἔχομεν χρέος νὰ περιφρουρήσωμεν κατὰ πάσης ἐπιχειρουμένης νοθείας καὶ νὰ δηλώσωμεν ὅσοι πιστοί, ὅτι δὲν θὰ παρεκκλίνωμεν οὐδὲ κατὰ κεραίαν ἀπ᾿ ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ὅτι θὰ προτιμήσωμεν μυριάκις τὸν θάνατον ἢ νὰ προδώσωμεν τὸν τιμαλφῆ τῆς πατρώας εὐσεβείας θησαυρόν. Ἀνεγνώσθησαν εἶτα ἔγγραφα τῶν Ἀρχιερέων Δημητριάδος καὶ πρ. Φλωρίνης, ἅτινα ἐπιμαρτυροῦν, ὅτι ὄντως οὗτοι ἀποδέχονται τῆς Σχισματικῆς τῶν Νεωτεριστῶν Ἐκκλησίας τὰ Μυστήρια ὡς ἔγκυρα καὶ ὅτι ἔχουν τὴν φωτιστικὴν καὶ ἁγιαστικὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ Λαϊκοὶ αὐθορμήτως καὶ κληρικοὶ ὡμολόγησαν ὅτι αὐτήκοοι ἐγένοντο τῶν τοιούτων κηρυγμάτων τῶν ὡς ἄνω Ἀρχιερέων, οἵτινες γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐκήρυξαν τὴν νεωτεριστικὴν τῆς ἀποστασίας διδασκαλίαν. Ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης καὶ Πνευματικὸς Πατὴρ Ἱερώνυμος προέτεινεν τὴν ἀνάγκην τῆς διεξαγωγῆς τοῦ ἀγῶνος πρὸς τοὺς ἀποστάτας τῆς κακοδοξίας ἐξάρχους Μητροπολίτην Ἀθηνῶν καὶ λοιποὺς, διὰ δὲ τοὺς πλανηθέντας Δημητριάδος καὶ πρ. Φλωρίνης, ὅπως κληθῶσι καὶ δηλώσωσι τὰ φρονήματά των σήμερον˙ μεθ᾿ ὃ ἐὰν ἐμμένωσιν ἐν τῇ κακοδόξῳ πλάνῃ των νὰ ἀποκηρυχθῶσιν ὑπὸ σύμπαντος τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου καὶ λαοῦ. Ἐδήλωσε δὲ ὅτι οὐδὲν δέχεται μυστήριον τῶν κακοδόξων καὶ ὅτι ἐμμένει εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν Πατέρων καὶ ὁμοφρονεῖ μετὰ τῶν δύο Σεβασμ. Ἀρχιερέων Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης. Ε ἰ ς τ ὴ ν π ρ ό τ α σ ι ν τ α ύ τ η ν σ ύ μ π α ν τ ε ς π ρ ο έ β α λ ο ν τ ὰ γ ε γ ο ν ό τ α, δ ι᾿ ὧ ν β ε β α ι ο ῦ τ α ι ὅ τ ι ο ἱ ὡ ς ἄ ν ω Ἀ ρ χ ι ε ρ ε ῖ ς Δ η μ η τ ρ ι ά δ ο ς κ α ὶ π ρ. Φ λ ω ρ ί ν η ς ἄ ν ε υ ο ἱ α σ δ ή π ο τ ε ἀ μ φ ι β ο λ ί α ς ἐ ξ ε δ ή λ ω σ α ν π α ρ ρ η σ ί α κ α ὶ ἀ π ὸ τ ο ῦ ἄ μ β ω ν ο ς τ ῶ ν Ἱ ε ρ ῶ ν Ν α ῶ ν τ ὴ ν κ α κ ό δ ο ξ ο ν τ ο ῦ ν ε ω τ ε ρ ι σ μ ο ῦ δ ι δ α σ κ α λ ί α ν δ ι ὰ τ ῆ ς π α ρ α δ ο χ ῆ ς τ ῶ ν μ υ σ τ η ρ ί ω ν τ ῶ ν ν ε ω τ ε ρ ι σ τ ῶ ν. Ὁμοφώνως δὲ ἐλήφθη ἀπόφασις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, δι᾿ ἧς πάντες ἐνέκριναν καὶ ἐδήλωσαν ἐνυπογράφως: Ἐμμένομεν πιστοὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν Πατέρων ἡμῶν. Δι᾿ αὐτὴν ἐξήλθομεν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἁγιωνύμου τόπου ἐξ ἀγάπης Χριστοῦ πρὸς οἰκοδομὴν τῶν πιστῶν. Δι᾿ αὐτὴν κοπιῶμεν ἀγωνιζόμενοι ἀπὸ δεκατετραετίας καὶ κινδυνεύομεν ἄχρι θανάτου˙ δὲν ἀρνούμεθα ὅσα οἱ θεῖοι Πατέρες ἐκδιδάσκουσιν ἡμᾶς. Ἐ κ ε ί ν ω ν μ α θ η τ α ὶ ὑ π ά ρ χ ο μ ε ν κ α ὶ ὡ ς τ ο ι ο ῦ τ ο ι ἀ π ο ρ ρ ί π τ ο μ εν ο ἱ γ ν ή σ ι ο ι τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ λ ε ι τ ο υ ρ γ ο ὶ ὡ ς ἄ κ υ ρ α τ ὰ μ υ σ τ ή ρ ι α τ ῶ ν κ α κ ο δ ό ξ ω ν ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν ἀ ν α γ ν ω ρ ί ζ ο με ν ὡ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ ν τ ὴ ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν τ ο ὺ Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ Π α π α δ ο π ο ύ λ ο υ κ α ὶ ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν τ ο ὺς τ ὰ ἐ ν α ν τ ί α φ ρ ο ν ο ῦ ν τ α ς κ α ὶ λ έ γ ο ν τ α ς, ὅ τ ι ἔ χ ο υ ν χ ά ρ ι ν τ ῶ ν κ α κ ο δ ό ξ ω ν ν ε ω τ ε ρ ι σ τ ῶ ν τ ὰ Μ υ σ τ ή ρ ι α. Ο ὐ δ ὲ ν π α ρ ὰ τ ο ῦ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ο ῦ Π α τ ρ ι α ρ χ ε ί ο υ σ ή μ ε ρ ο ν ὡ ς ἔ γ κ υ ρ ο ν ἀ π ο δ ε χ ό μ ε θ α κ α ὶ δ η λ ο ῦ μ ε ν ὅ τ ι ἐ ν τ ῷ ἀ γ ῶ ν ι τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς θ ὰ μ ε ί ν ω μ ε ν π ι σ τ ο ὶ μ έ χ ρ ι θ ά ν α τ ο υ κ α ὶ π ρ ο σ κ α λ ο ῦ με ν π ά ν τα ς τ ο ὺ ς κ λ η ρ ι κ ο ὺ ς ὅ π ω ς ἐ ν τῷ ὀ ν ό μ α τ ι τ ο ῦ Κ υ ρ ί ο υ ἡ μ ῶ ν Ἰ η σ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ π ρ ο σ έ λ θ ω σ ι ν κ α ὶ ὑ π ο γ ρ ά ψ ω σ ι τὸ παρὸν πρὸς κατοχύρωσιν τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος ὑπὲρ τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ πίστεως, δι᾿ ὃν συνεστήθη καὶ λειτουργεῖ χάριτι θείᾳ ἡ Ἑλληνικὴ Θρησκευτικὴ Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εὐχόμεθα δὲ ὁλοψύχως εἰς τὸν Ὕψιστον τὴν μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν εἰς τὴν πρώτην των ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν τῶν παρασυρθέντων Ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν τῶν ἀκολουθούντων αὐτοῖς πρὸς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Εὐλογητοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων ἡμῶν ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ Τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Τὸ παρὸν ἀναγνωσθὲν ὑπογράφεται ὡς ἀκολούθως: † Ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς Λογγῖνος Ἱερομόναχος † Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος Νεκτάριος Ἱερομόναχος Ἱερώνυμος Ἀρχιμανδρίτης Ἰωσὴφ Ἀντωνίου Ἱερομόναχος Ἀρχιμ. Γεδεὼν Προηγούμενος Δημήτριος Γκιόκας Ἱερεὺς Ἀρχιμ. Ἀκάκιος Ἱερομόναχος Χρίστος Γκιόκας Ἱερεὺς Ἀρχιμ. Ἀρτέμιος Ἱερομόναχος Χριστόδουλος Ἱεροδιάκονος Ἀρχιμ. Ἰωαννίδης Ἱερομόναχος Γρηγόριος Ἱερομόναχος Ἀρχιμ. Πολύκαρπος Κουκόπουλος Γερο - Βίκτωρ Μοναχὸς Ἀρχιμ. Ἱλαρίων Οὐζουνόπουλος Ἀντώνιος Βερναδάκης Μοναχὸς Γεράσιμος Ἱερομόναχος Διονυσιάτης Νεόφυτος Βαρβαρέσος Καθηγούμενος Ἰγνάτιος Ἱερομόναχος Πεταράκης Στὲφανος Μοναχὸς Σάββας Ἱερομόναχος Πνευματικὸς Αθανάσιος Βαλσαμάκης Ἀντώνιος Ἱερομόναχος Νεασκητιώτης Στέφανος Μακρῆς Μοναχὸς Χριστόφορος Ἱερομ. Πουλουπάτης Ἀκάκιος Μοναχὸς Χριστόφορος Ἱερομ. Χρονόπουλος Μᾶρκος Μοναχὸς Οἱ κάτωθι κληρικοὶ μὴ παρευρεθέντες εἰς τὴν ἄνω συνεδρίαν πλὴν ἀναγνώσαντες τὸ πρακτικὸν καὶ συμφωνοῦντες πρὸς τὰ ἀνωτέρω ἐπικυροῦμεν ταῦτα προσυπογράφοντες: Ἕπονται ἄλλαι ὑπογραφαί. Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ 6.11.1937 Ἐξαιρετικῆς ἱστορικῆς σημασίας εἶναι καὶ ἡ ὁμολογία ἡ ὁποία διετυπώθη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κατὰ τὴν συνοδικὴν συνδιάσκεψιν τῆς 6ης Νοεμβρίου 1937. Αὕτη ἔχει ὡς κάτωθι: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ Ἐν τῷ ὀνόματι τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ εὐλογητοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἐπειδὴ ἀποστολικῶς προτρεπόμεθα ἑτοίμως ἔχειν εἰς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι καὶ ἐντολὴν παρὰ τοῦ Κυρίου ἔχομεν, ἵνα τὰ τῆς εἰρήνης καὶ οἰκοδομῆς τῶν πιστῶν ἐργαζώμεθα καὶ ἐπειδὴ ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ πολλὰ τὰ σκάνδαλα ἐπισυμβαίνουσι διαταράττοντα τὰς συνειδήσεις τῶν Χριστιανῶν, ἵνα τοῦτο ἐκκόψωμεν καὶ προμηθούμενοι τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἀπολύομεν τὸ παρὸν ἡμῶν ἔγγραφον, δι᾿ οὗ ὁμολογοῦμεν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὴν καλὴν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὁμολογίαν, τὴν ὁποίαν καλοῦμεν πάντα κληρικὸν καὶ Ὀρθόδοξον χριστιανόν, ὅπως ἀπὸ καρδίας ἀποδεχθῇ καὶ διὰ στόματος ὁμολογῇ κατὰ τὸ γεγραμμένον «καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν», ἵνα μέλος λογίζηται γνήσιον τ ῆ ς μ ι ᾶ ς, ἁ γ ί α ς, κ α θ ο λ ι κ ῆ ς κ α ὶ Ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ ἡ μ ῶ ν Ἀ ν α τ ο λ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ μ έ ρ ο ς ἔ χ ῃ μ ε τ ὰ τ ο ῦ Κ υ ρ ί ο υ τ ῆ ς δ ό ξ η ς ἐ ν τ ῇ Β α σ ι λ ε ί ᾳ τ ῶ ν Ο ὐ ρ α ν ῶ ν. Ὁμολογοῦμεν λοιπὸν ὅτι: «Ἀποδεχόμεθα καὶ τιμῶμεν τὰς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικὰς ἑπτὰ Συνόδους καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὕς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ μακαρίων Πατέρων, τά τε δόγματα καὶ πονήματα ἀσπαζόμεθα ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίληπτον καὶ σωτήριον θεμέλιον καὶ οὕς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται ἀποδεχόμεθα καὶ οὕς ἀποστρέφεται ἀποστρεφόμεθα, ἀποβαλλόμεθα δὲ καὶ παντελῶς ἀποτρεπόμεθα τὰς ἀπὸ τοῦ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν ἀποπεπτωκότας καὶ δόξας ἀθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶν Ἁγίων παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τῶν ζιζανίων σπόρον συναναμεῖξαι τῇ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζομεν καὶ πάντας τοὺς ἑπομένους αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύομεν καὶ τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν. Πᾶς δὲ ὁ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων οὗτος ἄπιστος ἐστί. Δι᾿ ὃ καὶ οἱ μὴ βαδίζοντες καὶ μὴ ἔχοντες τὸν αὐτὸν σκοπόν, ὃν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οἱ τοιοῦτοι Ἱερεῖς μήτε ἱερωσύνην ἔχουν μήτε μυστήρια τελοῦνται ὑπ᾿ αὐτῶν, ἡ δὲ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότου Ἰούδα. Τ ὴ ν κ α ι ν ο τ ο μ ί α ν τ ο ῦ ν έ ο υ Ἡ μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ ἡ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ς Ἐ κ κ λ η σ ί α π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ς κ α τ α δ ι κ ά σ α σ α ε ἰ ς τ ρ ε ῖ ς Σ υ ν ό δ ο υ ς τ ῷ 1583, 1587, 1593 κ α τ α δ ι κ ά ζ ο μ ε ν κ α ὶ ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν ὡ ς γ ν ή σ ι α κ α ὶ π ι σ τ ὰ τ έ κ ν α α ὐ τ ῆ ς, κ α ὶ ἀ π ο σ τ ρ ε φ ό με θ α ὡ ς ν ε ω τ ε ρ ι σ μ ὸ ν κ α ὶ ὡ ς ὑ π α γ ό ρ ε υ μ α τ ο ῦ δ ι α β ό λ ο υ, τ ὴ ν δ ὲ κ α ι ν ο τ ο μ ή σ α σ α ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν τ ο ῦ Ἀ ρ χ ι ε π ι σ κ ό π ο υ Ἀ θ η ν ῶ ν Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ Π α π α δ ο π ο ύ λ ο υ ἀ π ο κ η ρ ύ τ τ ο μ ε ν ὡ ς φ ρ υ α ξ α μ έ ν η ν κ α τ ὰ τ ῶ ν Ἁ γ ί ω ν Π α τ έ ρ ω ν κ α ὶ ὡ ς σ χ ι σ μα τ ι κ ὴ ν ἀ ν α γ ν ω ρ ί ζ ο μ ε ν˙ τ ὰ δ ὲ Μ υ σ τ ή ρ ι α τ ῶ ν ν ε ο η με ρ ο λ ο γ ι τ ῶ ν ὡ ς ἄ δ ε κ τ α ἐ ν τ ῇ ἁ γ ί ᾳ τ ο ῦ Θ ε ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί ᾳ ὁ μ ο λ ο γ ο ῦ με ν κ α ὶ μ ὴ μ ε τ έ χ ο ν τ α τ ῆ ς Χ ά ρ ι τ ο ς τ ο ῦ Ἁ γ ί ο υ Π ν ε ύ μα τ ο ς, κ α θ᾿ ἃ κ α ὶ ἐ ν τ ῷ α' Κ α ν ό ν ι α ὐ τ ο ῦ π ε ρ ὶ τ ῶ ν σ χ ι σ μ α τ ι κ ῶ ν ἀ π ο φ α ί ν ε τ α ι ὁ Μ έ γ α ς Β α σ ί λ ε ι ο ς. Κ α ὶ τ ὸ Ἅ γ ι ο ν Μ ῦ ρ ο ν ἀ κ ο λ ο ύ θ ω ς τ ὸ τ ε λ ε σ θ ὲ ν ὑ π ὸ τ ο ῦ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ο ῦ Π α τ ρ ι α ρ χ ε ί ο υ με τ ὰ τ ὴ ν ἐ π ά ρ α τ ο ν κ α ὶ ἀ ν τ ο ρ θ ό δ ο ξ ο ν κ α ι ν ο τ ο μ ί α ν τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ο ῦ ἡ μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ δ ὲ ν ἀ π ο δ ε χ ό μ ε θα ὡ ς ἔ γ κ υ ρ ο ν, τ ο ῦ Π α τ ρ ι α ρ χ ε ί ο υ σ ή με ρ ο ν τ ὴ ν κ α κ ο δ ο ξ ί α ν τ ο ῦ ν ε ω τ ε ρ ι σμ ο ῦ ε ἰ σ η γ η θ έ ντ ο ς ἐ π ὶ λ ύ μ ῃ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς κ α ὶ μ ὴ ὀ ρ θ ο τ ο μ ο ῦ ν τ ο ς τ ὸ ν λ ό γ ο ν τ ῆ ς ἀ λ η θ ε ί α ς. Τῷ ἀναθέματι ὑποβάλλομεν καὶ τὴν ἄθεον καὶ ἀντίχριστον τῆς Μασονίας διδασκαλίαν ὡς καὶ πᾶσαν αἵρεσιν σήμερον ἐπιπολάζουσαν καὶ πλάνην τοῦ διαβόλου, ἤτοι ἀθεϊσμὸν, κομμουνισμόν, χιλιασμόν, ὀρθολογισμόν, πνευματισμόν, θεοσοφισμὸν, προτεσταντισμόν, παπισμόν, Μακρακισμὸν καὶ λοιπὰς τοῦ Σατὰν ἐφευρέσεις διὰ τοῦ νεωτερισμοῦ πρὸς διαστροφὴν τῆς Μόνης ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως καὶ πρὸς ἀπώλειαν τῶν παραπλανωμένων ἀστηρίκτων ἐν τῇ πατρώα εὐσεβείᾳ ψυχῶν. Πατρικαῖς δὲ στηριζόμενοι εὐχαῖς καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων ἐπιταγαῖς φεύγομεν ἀπὸ τῆς μετὰ τῶν κακοδόξων νεωτεριστῶν Θρησκευτικῆς συγκοινωνίας καὶ συμπροσευχῆς καὶ κηρύσσομεν ὡς ἀκράδαντα καὶ ἀσάλευτα εἰς τὸν αἰῶνα τὰ μαρτύρια καὶ δικαιώματα τοῦ Κυρίου, ἤτοι τοὺς Ἱεροὺς κανόνας, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν. Πᾶσαν δὲ διδασκαλίαν ἡμῶν προγενεστέραν ἔγγραφον ἢ προφορικὴν ἀντιβαίνουσαν πρὸς τὴν ἀνωτέρω ὁμολογίαν ἀπορρίπτομεν. Καὶ ἀποκηρύττομεν ὧδε καὶ πᾶσαν πρᾶξιν ἢ φρόνημα τῶν δύο νεωτερισάντων καὶ ἀρνησαμένων τὴν πρώτην αὐτῶν ὁμολογίαν Ἀρχιερέων τέως Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ἀντικειμένην πρὸς τὴν παροῦσαν Ὀρθόδοξον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ὁμολογίαν. Ἐμμένομεν πιστοὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν Πατέρων ἡμῶν. Δι᾿ αὐτὴν κοπιῶμεν ἀγωνιζόμενοι τὸν καλὸν ὑπὲρ αὐτῆς ἀγῶνα. Δὲν ἀθετοῦμεν ὅσα οἱ Θεῖοι Πατέρες ἐκδιδάσκουσιν ἡμᾶς. Ἐκείνων μαθηταὶ ὑπάρχομεν. Καὶ δηλοῦμεν ὅτι ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ μείνωμεν πιστοὶ μέχρι θανάτου. Καὶ προσκαλοῦμεν˙ πάντας τοὺς Κληρικοὺς ὅπως ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπογράψωσι τὴν παροῦσαν ὁμολογίαν πίστεως πρὸς κατοχύρωσιν τοῦ Ἱεροῦ ὑπὲρ τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν πίστεως ἀγῶνος, δι᾿ ὃν συνεστήθη καὶ λειτουργεῖ Χάριτι Θείᾳ ἡ Ἑλληνικὴ Θρησκευτικὴ Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εὐχόμεθα δὲ ὁλοψύχως, ὅπως πάντες οἱ παραπλανηθέντες ἀπὸ τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως καὶ ἀκολουθήσαντες τὸν κατάκριτον νεωτερισμὸν κλῆρος καὶ λαὸς ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν ὁδὸν τῶν ἁμολύντων Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, καὶ τὸ πάτριον ἑορτολόγιον καὶ ἑνωθῇ οὕτω τὸ εὐλογημένον ἡμῶν Ἔθνος θρησκευτικῶς καὶ εὕρῃ ἕκαστος τὴν ὁδὸν τῆς ψυχικῆς σωτηρίας ἐν τῇ πατρώᾳ εὐσεβείᾳ, καὶ δοξασθῇ ὁ εὐλογητὸς Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ Κράτος, ἡ τιμὴ καὶ προσκύνησις τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Ἀναθέτομεν δὲ εἰς τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως νομίμως ἐπιδώσῃ ἐν ἀντιγράφῳ τὴν ἀνωτέρω Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον ὡς Πρόεδρον τῆς ὑπ᾿ αὐτὸν Συνόδου.» Ἐν Ἀθήναις τῇ 6 Νοεμβρίου 1937 Π.Ο.Ε. † Ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς Κορνήλιος Δ. Μαρμαρινὸς † Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος Ἱερομόναχος Κάλλιστος Προηγούμενος Γεδεὼν Ἀρχιμανδρίτης Ἱερομόναχος Νικόδημος Ἀκάκιος Ἀρχιμανδρίτης Ἱερεὺς Νικ. Σμυρλῆς Ἱλαρίων Οὐζουνόπουλος Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Μοναχὸς Ἀντώνιος Ἱερομ. Νεασκητιώτης Ἰωσὴφ Ἀντωνίου Ἀρτέμιος Ξενοφωτεινὸς Μοναχὸς Καλλίνικος Γρηγόριος Ἱερομόναχος Μοναχὸς Μᾶρκος Χριστόφορος Πουλουπάτης Ἱερομόν. Μοναχὸς Βίκτωρ Πνευματικὸς Παπαδόπουλος Πράγματι ἡ ἀνωτέρω ὁμολογία ἐπεδόθη διὰ δικαστικοῦ κλητῆρος πρὸς τὸν Σχισματικὸν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ἡ ὁποία λίαν τὸν δυσηρέστησεν, διό καὶ ἐκίνησεν τὸν διωγμὸν κατὰ τῶν δύο Ἀρχιερέων Κυκλάδων Γερμανοῦ καὶ Βρεσθένης Ματθαίου. ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΙΣΗΓΕΙΤΑΙ ΔΙΩΓΜΟΝ Παραθέτομεν τὸ ὑπ᾿ ἀριθ. Πρωτ. 1263/30.12.1937 ἔγγραφον τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρὸς τὸ Ὑπουργεῖον Δημοσίας Τάξεως, διὰ τοῦ ὁποίου ζητεῖται ἡ δίωξις τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀριθ. Πρωτ. Ἐμπ. 1263 Ἐν Ἀθήναις τῇ 30.12.1937 ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Πρὸς τὸ Ὑφυπουργεῖον Δημοσίας Ἀσφαλείας. Οἱ καθηρημένοι παλαιοημερολογῖται τέως Ἀρχιερεῖς Ματθαῖος Καρπαθάκης καὶ Γερμανὸς Βαρυκόπουλος, ἐκοινοποίησαν εἰς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διὰ δικαστικοῦ κλητῆρος, ὑβριστικώτατον ἔγγραφον ἀποκηρύξεώς του, ὅπερ οὗτος ὀρθῶς ἠρνήθη νὰ παραλάβῃ. Κατόπιν καὶ τοῦ νέου τούτου πραξικοπήματος, ἔχομεν τὴν τιμὴν νὰ ὑπομνήσωμεν ὑμῖν τὴν διὰ ταὐταρίθμου καὶ ἀπὸ 29 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. ἡμετέρου ἐγγράφου ἀνακοινωθεῖσαν ἀπόφασιν ἡμῶν περὶ μεταγωγῆς καὶ ἐγκαθείρξεως τοῦ μὲν Βαρυκοπούλου εἰς τὴν ἐν Ἰθάκη Ἱερὰν Μονὴν Καθαρῶν, τοῦ δὲ Καρπαθάκη εἰς τὴν ἐν νήσῳ Στροφάδων Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίου Διονυσίου, εἰς ἐκτέλεσιν τῆς ἀπὸ 3 Ἰουνίου 1935 ὑπ᾿ ἀριθ. 1948 ἀποφάσεως, τοῦ διὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου καὶ νὰ παρακαλέσωμεν, ὅπως γνωρίσητε ἡμῖν ἂν τὰ ἁρμόδια διὰ τὴν ἐκτέλεσιν τῆς ἀνωτέρω ἀποφάσεως ὄργανα ὑμῶν συνήντησαν δυσχερείας εἰς τὴν ἐκτέλεσιν αὐτῶν καὶ τίνας, ἵνα ἀπὸ κοινοῦ λάβωμεν τὰ ἐνδεικνυόμενα μέτρα πρὸς ἐφαρμογὴν τῶν νόμων καὶ τῶν συμφώνως πρὸς αὐτοὺς ἐκδιδομένων δικαστικῶν ἀποφάσεων. Ἐπιπροσθέτως, ἐπαναφέροντες ἐν ἰσχύϊ τὸ ἀπὸ 87568/10.12.1936 ἡμέτερον πρὸς ὑμᾶς ἔγγραφον, ὡς πρὸς τὴν τηρητέαν ἔναντι τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος καὶ τῶν παλαιοημερολογιτῶν στάσιν, παρακαλοῦμεν, ὅπως εὐαρεστηθῆτε νὰ κοινοποιήσητε αὐτὸ ἐγκυκλίως πρὸς ἁπάσας τὰς ὑφ᾿ Ὑμῖν Ἀρχὰς καὶ Ὑπηρεσίας καὶ διατάξητε ὅπως 1) κατ᾿ ἐφαρμογὴν τοῦ ἄρθρου 15 τοῦ Νόμου 5439, κληρικοὶ ἢ μοναχοὶ ἢ ρασοφόροι ἐν γένει, μὴ ἐφωδιασμένοι διὰ κανονικῶν ἐγγράφων τῶν οἰκείων ἐκκλησιαστικῶν Ἀρχῶν καὶ μὴ ἔχοντες τὴν ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπαιτουμένην ἄδειαν τοῦ κανονικοῦ Μητροπολίτου τῆς περιφερείας πρὸς ἱερουργίαν, ἀπελαύνωνται εἰς τὸν τόπον τῆς προελεύσεώς των, οἱ Ἁγιορεῖται εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἂν δὲ πρόκειται περὶ καθηρημένων, διώκωνται οὗτοι καὶ ποινικῶς, ἐπὶ ἀντιποιήσει ἀξιώματος καὶ στολῆς. 2) Ναοὶ ἀνεγειρόμενοι ἢ λειτουργοῦντες ἄνευ τῆς ὑπὸ τοῦ ἄρθρου 63 τοῦ Νόμου 5439 ἀπαιτουμένης ἀδείας, κλείονται καὶ σφραγίζονται ὑπὸ τῆς Ἀστυνομίας, μὴ ἐπιτρεπομένης τῆς λειτουργίας των, ἐὰν μὴ ἀνέγερσις ἔχῃ συντελεσθῆ, παρεμποδίζεται δ᾿ ἡ περαιτέρω συνέχισις αὐτῶν, ἐὰν ἡ ἀνέγερσις ἔχῃ συντελεσθῆ. Αὕτη εἶναι ἀσυντέλεστος ἢ κατεδαφίζονται ἐὰν πρόκειται περὶ μόλις ἀρξαμένης ἀνεγέρσεως. 3) Ἐπιτρέπεται εἰς τοὺς παλαιοημερολογίτας νὰ ἐκκλησιάζωνται κατὰ τὸ παλιὸν ἡμερολόγιον ἐν ναοῖς, ἐξωκκλησίοις καὶ παρεκκλησίοις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ζητοῦντες καὶ λαμβάνοντες τὴν πρὸς τοῦτο ἄδειαν τοῦ οἰκείου «κανονικοῦ» Μητροπολίτου, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀναμίξεως εἰς τὴν διοίκησιν καὶ διαχείρισιν αὐτῶν, καθοριζομένην ὑπὸ τοῦ Νόμου 5439 καὶ ὑπὸ τὸν ὅρον νὰ ἐξυπηρετῶνται διὰ κανονικῶν ἱερέων, διατιθεμένων εἰς αὐτοὺς πρὸς τοῦτο, τῇ αἰτἠσει των, ὑπὸ τοῦ οἰκείου «κανονικοῦ» Μητροπολίτου δι᾿ ἐγγράφου αὐτοῦ ἀδείας πρὸς ἱεροπραξίαν καὶ παρὰ τοῖς αἰτοῦσι παλαιοημερολογίταις, Οὕτως αἵρεται τὸ παράνομον, ὅτι παρακωλύονται οὗτοι τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν καθηκόντων, ἐκτὸς ἐὰν ἐμμένωσιν εἰς τὴν προσκόλλησίν των πρὸς καθηρημένους καὶ ἀντικανονικῶς περιφερομένους καὶ ἱεροπράττοντας κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἵτινες τελοῦσιν ἔξω τοῦ πλαισίου τῶν νόμων καὶ τῶν ὑπὸ τοῦ Συντάγματος ἡμῶν ἀνεγνωρισμένων ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ὑπομιμνήσκοντες δ᾿ ὑμῖν τὰ κατ᾿ ἔτος συμβαίνοντα ἄτοπα τῆς ὑπὸ τῶν παλαιοημερολογιτῶν καθηρημένων κληρικῶν τελέσεως δημοσίᾳ τῆς ἀκολουθίας τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, κατὰ τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ τῆς ἐκ τούτου προσκλήσεως ἐπεισοδίων, ἐκτιθέντων τὸ γόητρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ὀργάνων τῆς δημοσίας τάξεως, ἔχομεν τὴν τιμὴν νὰ παρακαλέσωμεν ὑμᾶς, ὅπως διατάξητε ἵνα, αἱ ἀπὸ τῆς μὴ ἀνεγνωρισμένης καὶ ἀντικανονικῶς ὑφισταμένης Μονῆς Κερατέας, εἰς θέσιν «Κακὴ Θάλασσα», διέξοδοι, ἐπιβλέπωνται κατὰ τὰς ἐπερχομένας παλιοημερολογιτικὰς ἑορτὰς καὶ ἐμποδιστῇ ἡ ἔξοδος πρὸς τὸ Φάληρον, Πειραιᾶ καὶ τὰς ἀκτάς, ὁμάδων παλαιοημερολογιτῶν, πρὸς δημοσίᾳ τέλεσιν τῆς εἰρημένης τελετῆς, ἐν γένει δὲ ληφθῶσι μέτρα διασφαλίζοντα ἀπολύτως τὴν δημοσίαν τάξιν ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῶν νόμων, τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν διὰ τοῦ ἐγγράφου ἡμῶν τούτου παρεχομένων ὁδηγιῶν. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Τὰς ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐνεργείας Ὑμῶν, παρακαλοῦμεν, ὅπως εὐαρεστηθῆτε ν᾿ ἀνακοινώσητε ἡμῖν ἐγκαίρως, διὰ τὴν ἐκ μέρους ἡμῶν διοικητικὴν παρακολούθησιν τῆς ἐφαρμογῆς των. Ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρὸς ὃν ἀνακοινοῦται τὸ παρόν, παρακαλεῖται, ὅπως εὐαρεστηθῇ νὰ διαβιβάσῃ τὰς δεούσας ὁδηγίας πρὸς τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, ἰδίᾳ διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν διὰ κανονικῶν ἱερέων ἐν κανονικῶς λειτουργοῦσι ναοῖς. Ὁ Ὑπουργὸς Κ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Κ ο ι ν ο π ο ί η σ ι ς: 1) Ὑπουργεῖον Ἐσωτερικὼν. 2) Ἱερὰν Σύνοδον Ἐκκλησίας Ἑλλάδος. 3) Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, ὡς Πρόεδρον Ἱερᾶς Συνόδου Ἐκκλησίας Ἑλλάδος. 4) κ. Βασιλικὸν Ἐπίτροπον παρὰ τῇ Ἱ. Συνόδῳ. 5) κ. Νομάρχην Ἀττικοβοιωτίας καὶ 6) Δ/νσιν Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου τούτου. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐκινήθη ποινικὴ δίωξις κατὰ τῶν δύο Ἀρχιερέων, ἀλλὰ περὶ αὐτοῦ θὰ ἴδωμεν εἰς τὸ ἑπόμενον τεῦχος. ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ἐκθέσαντες ἐπὶ μακρὸν αὐτούσια κείμενα τοῦ ἔτους 1937, σχετικῶς μὲ τὸ σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης, εἴχομεν σκοπὸν νὰ καταστῇ σαφές, ὅτι ἡ αἰτία αὐτοῦ τοῦ σχίσματος ὑπῆρξε καθαρῶς λόγος πίστεως, ἤτοι ἡ παραχάραξις τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Εἴδομεν, ὅτι ἡ παραχάραξις ἤρχισεν διὰ τῆς ὑπὸ τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἀναγνωρίσεως ἐν τῇ πράξει τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας ὡς τῆς Κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅστις ἐδέχθη τὰ μυστήρια αὐτῆς. Παραλλήλως διετύπωσεν τὴν θεωρίαν, ὅτι ἡ Καινοτομήσασα Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι «δυνάμει σχισματικὴ» καὶ οὐχὶ «ἐνεργείᾳ», ὅπερ σημαίνει ὡς θὰ ἴδωμεν, ὅτι δὲν εἶναι σχισματική, ἀλλὰ ὅτι θὰ καταστῇ τοιαύτη, ἐὰν μία Πανορθόδοξος Σύνοδος, τὴν κηρύξῃ τοιαύτην. Εἰς τὸ παρὸν ἄρθρον θὰ ἀναλύσωμεν τὴν θεωρίαν ταύτην, διὰ νὰ καταδειχθῇ πόσον αὕτη εἶναι ἀθεολόγητος καὶ ἐξωεκκλησιαστικὴ καὶ ὅτι μόνον ὡς σόφισμα δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ, ἀποσκοποῦν εἰς τὴν παραχάραξιν τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Γ.Ο.Χ.). Πρὶν ὅμως προβῶμεν εἰς τὴν ἀνάλυσιν τῆς θεωρίας ταύτης κρίνομεν σκόπιμον, ὅπως ἀναφερθῶμεν συντόμως εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, τὴν ὁποίαν οἱ Γ.Ο.Χ. διεκήρυξαν ἀπὸ τοῦ 1924 καὶ Συνοδικῶς διετυπώθη τὸ ἱστορικὸν ἔτος 1935. Η ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΠΕΣΧΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία, ἤτοι ἡ περὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος διδασκαλία, διατυπωθεῖσα ὡς «ὅρος - δόγμα» ὑπὸ τῆς Β' Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διδάσκει ρητῶς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ. Αὕτη ἱδρυθεῖσα ὑπὸ τοῦ Κυρίου παρεδόθη κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστὴν εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἵνα οὗτοι συνεχίσουν διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος τὸ λυτρωτικὸν ἔργον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας μετέδωκαν τοῦτο τὸ Ἀποστολικὸν ἀξίωμα εἰς τοὺς Διαδόχους Αὐτῶν, Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἐπίσης, ἡ Ἐκκλησία σαφῶς διδάσκει, ὅτι ἡ Ἀποστολικὴ Πίστις καὶ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ εἶναι τὰ πλέον βασικὰ γνωρίσματα τῆς παρουσίας τῆς ζώσης καὶ γνησίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Παραχάραξις τῆς Γνησίας Ἀποστολικῆς Πίστεως καὶ Διδασκαλίας σημαίνει αἵρεσιν, ἤτοι βλασφημίαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπώλειαν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καὶ ἔξοδον ἐκ τῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοίως καὶ τὸ σχίσμα σημαίνει ἀποκοπὴν καὶ ἔξοδον ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπώλειαν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Εὐνόητον λοιπόν, ὅτι τόσον οἱ διὰ μέσου τῶν αἰώνων αἱρετικοί, ὅσον καὶ οἱ σχισματικοί, εἶναι ἀπεσχισμένοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μὲ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, στεροῦνται τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διὸ καὶ ἐστερημένοι τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος τυγχάνουν καὶ σωτηρία οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς. Ὁ Μέγας Βασίλειος εἰς τὸν Α' αὐτοῦ Κανόνα λέγει σχετικῶς: «... Οἱ δὲ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκ ἔτι ἔσχον τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ἑαυτούς˙ ἀπέλιπε γὰρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τὴν ἀκολουθίαν». Δηλ. ἀφοῦ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν ἀπὸ τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔχασαν τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος». Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω σημειοῖ τὰ ἀκόλουθα: «Καθώς, ὅταν ἕν μέλος κοπῆ ἀπὸ τὸ σῶμα νεκροῦται παρευθὺς μὲ τὸ νὰ μὴ μεταδίδεται πλέον εἰς αὐτὸ ζωτικὴ δύναμις, τοιουτοτρόπως καὶ αὐτοὶ (οἱ σχισματικοί), ἀφοῦ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνεκρώθησαν παρευθύς, καὶ τὴν πνευματικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχασαν». Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἕνεκα τῶν αἱρετικῶν αὐτοῦ δοξασιῶν καὶ τῆς ἀποσχίσεώς του ἐκ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ τῆς γενικῆς ἀλλοτριώσεώς του, ὄχι μόνον δὲν ἔχει σχέσιν μετ᾿ Αὐτῆς, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἀ ν τ ι ε κ κ λ η σ ί α, ἡ ὁποία πολεμᾶ τὴν Ἀληθῆ Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ ἑπομένως τὴν ἐκκλησίαν τοῦ ἀντιχρίστου, διὸ καὶ ὁ πρὸς τὸν Παπισμὸν προσκείμενος καὶ τῇ ἐντολῇ αὐτοῦ ἐνεργῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, οὐχὶ ἁπλῶς ἀποσχίζεται ἢ αἱρετικὸς καθίσταται, ἀλλὰ καὶ πολέμιος Αὐτῆς γίνεται. Παρὰ ταῦτα, διὰ πολλοὺς, τόσον ὁ Παπισμὸς ὅσον καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς ἀλλὰ καὶ ὁ Οἰκουμενισμός, δὲν ἀποτελοῦν DE FACTO σχίσμα καὶ αἵρεσιν, διότι, ὡς λέγουν, δὲν κατεδικάσθησαν τελεσιδίκως ὑπό τινος Συνόδου. Ἡ θεωρία αὕτη ἀρχίζει νὰ λαμβάνῃ διαστάσεις ἐν ὄψει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Βάσει τῆς θεωρίας ταύτης καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάνται καὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενισταί, συμμετέχουν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. (Παράβ. καὶ τὴν αἱρετικὴν θεωρίαν τῶν κλάδων τοῦ διηρημένου σώματος τῆς Ἐκκλησίας). Τῇ ἀληθείᾳ ὅμως οἱ σχισματικοὶ καὶ οἱ αἱρετικοὶ εἶναι καταδεδικασμένοι ὑπὸ τῆς ἰδίας τῆς αἱρέσεως ἢ τοῦ σχίσματος, ὅπερ τοὺς ἀπεστέρησε τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καὶ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἐξέβαλε, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τελεσιδίκως εἶναι καταδεδικασμένοι. Τὴν διδασκαλίαν ἐν προκειμένῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν χαρακτηριστικῶς ἐκφράζει ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 ἐπὶ Πατριάρχου Κων/πόλεως Ἀνθίμου, ἥτις διαγορεύει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ κάτωθι: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΝ ΩΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμὸν κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾿ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἣν τινα οὖν καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἤδη ΗΡΝΗΘΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἢδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ΑΝΑΘΕΜΑ, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾿ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν... Ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ ΣΧΙΣΜΑΤΙ ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατὰ τὸν ψαλμωδὸν «κατάραν ὡς ἱμάτιον». Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἄνθιμος Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Μεθόδιος Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Κύριλλος ὡς καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Σύνοδοι. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐβίωσε βαθύτατα ταύτην τὴν περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλίαν καὶ ἔχει ζωηρὰν τὴν συνείδησιν, ὅτι ἐκτὸς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία(*). Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν αἱ διάφοροι αἱρετικαὶ «χριστιανικαὶ ἐκκλησίαι» ἐστερημέναι οὖσαι τῆς Θείας Χάριτος καλοῦνται νὰ ἀποβάλουν τὰς αἰτίας τῶν σχισμάτων των καὶ νὰ ἐπιστρέψουν ἐν μετανοίᾳ, ἵνα προστεθοῦν εἰς τὸ Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ οὕτω καταστοῦν ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ζῶντα μέλη Αὐτῆς. Οὕτως ἑρμηνεύεται ἡ ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας αὐστηρὰ ἀντιμετώπισις τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν σχισμάτων. Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΗΣΑΣΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΚΟΨΕΝ ΕΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΕΞΗΛΘΕ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ὁ αἰὼν τὸν ὁποῖον διανύομεν χαρακτηρίζεται οὐχὶ μόνον ἐκ τῆς γενικῆς ἀποστασίας, ἐκ τῶν παραδεδομένων πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν Παραδόσεων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ προπάντων τῆς ὠργανωμένης καὶ συστηματικῆς ἐπιθέσεως τῶν δυνάμεων τοῦ ἀντιχρίστου κατὰ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας. Πρώτιστος στόχος ἡ παραχάραξις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ὡς ἐκηρύχθη καὶ ἐβιώθη ὑπὸ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, διὰ τῆς προσεγγίσεως καὶ ὑπαγωγῆς εἰς τὴν «ἀντεκκλησίαν», ὡς εἴπομεν, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ μοναδικότης τῆς Ὀρθοδόξου, Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀθετεῖται, καὶ ἀντικαθίσταται ἐν πολλοῖς διὰ τῆς Ἀντιεκκλησιαστικῆς, βλασφήμου διδασκαλίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ τῆς αἱρετικῆς θεωρίας τῶν κλάδων, καθ᾿ ἥν ὑπάρχουν πολλαὶ «ἐκκλησίαι», αἱ ὁποῖαι γεννηθεῖσαι ἐκ τῶν σχισμάτων καὶ τῶν αἱρέσεων, δὲν ἔχουν ἀκεραίαν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ τμῆμα αὐτῆς ἑκάστη. Ἐπιβάλλεται ὅθεν, διδάσκει ἡ θεωρία αὕτη, ἡ ἕνωσις ὅλων αὐτῶν, τῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν» διὰ νὰ ἐπανασυστήσουν τὴν «ἐκκλησίαν» τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ «ἀναστήσουν» καὶ αὐτὸν τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ἐξ αἰτίας τῶν σχισμάτων «ἀπέθανε». Αὕτη εἶναι ἐν συντομίᾳ ἡ θεωρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ τοῦτο καὶ παναίρεσις ὀνομάζεται(*). Ἡ παναίρεσις αὕτη ἤρχησε νὰ κατακτᾶ ἔδαφος καὶ μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη ἀπὸ τῆς ἐμφανίσεώς της, μόλις κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ παρόντος αἰῶνος, σαφῆ δὲ μαρτυρίαν, ὅτι αὕτη εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον χῶρον, ἔχομεν κυρίως τὸ 1920. Ἡ γνωστὴ οίκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ὑπῆρξεν ὁ οὕτως εἰπεῖν «συνταγματικὸς Χάρτης τῆς Οἰκουμενιστικῆς Κινήσεως» ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μεταξὺ τῶν πρώτων ἄρθρων αὐτῆς τίθεται ἡ προσέγγισις μετὰ τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν λοιπῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν». Βάσει αὐτῆς συνεκλήθη τὸ «Πανορθόδοξον Συνέδριον» τῆς Κων/πόλεως τὸ 1923 καὶ βάσει αὐτοῦ ἐπεβλήθη ληστρικῶς ἡ Καινοτομία τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου καὶ ἤνοιξαν αἱ πύλαι πρὸς τὸν αἱρεσιοβριθῆ Παπισμὸν καὶ Οἰκουμενισμόν, μεθ᾿ ὧν ἔκτοτε «ἀγαλλομένῳ ποδὶ» συμπορεύονται οἱ καινοτομήσαντες καὶ ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποσχισθέντες Νεοημερολογῖται, ὥστε ἐντὸς ἐλαχίστων δεκαετιῶν, νὰ προβάλλωνται ὑπ᾿ αὐτῶν τῶν καινοτόμων ὁ ἀντίχριστος Παπισμός, ὡς «ἀδελφὴ ἐκκλησία», ὡς ἡ «Ἁγία Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία», ὁ δὲ πάπας, ὡς «γνήσιος διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων». Διὰ τῆς καινοτομίας δὲν ἐγένετο ἁπλῶς μία ἀλλαγὴ τοῦ Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου καὶ ἀντικατάστασις αὐτοῦ διὰ τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Δὲν ἐγένετο ἁπλῶς μία ἀντικανονικὴ ἐνέργεια - τοῦτο εἶναι τὸ τελευταῖον -, ἀλλ᾿ ἐγένετο στασιασμὸς κατὰ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, υἱοθέτησις τῆς αἱρέσεως καὶ συμπόρευσις μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἀποτελεῖ δηλαδὴ ἡ Καινοτομία ἄρνησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὠργανωμένην ἔξοδον ἐξ Αὐτῆς. Ἡ Παπικὴ Καινοτομία περιέκλειε ἐν ἑαυτῇ τὴν Παπικὴν αἵρεσιν καὶ τὸν Οἰκουμενισμόν καὶ ἑπομένως συνίστα ἀποκοπὴν καὶ ἀπόσχισιν ἀπὸ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ταῦτα διέκρινεν σαφέστατα ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ τοῦ 1924 καὶ διὰ τοῦτο ἀπεστράφη τὴν Καινοτομίαν καὶ κατεδίκασεν αὐτήν, διότι ὡδήγει εἰς τὴν «Φραγκιὰν» καὶ συνεπήγετο τὴν ἔξοδον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν χωρισμὸν ἀπὸ τὸν Χριστόν. Ἡ τοιαύτη ἀποστροφὴ καὶ καταδίκη τῆς Καινοτομίας, ὑπὸ τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ἀπετέλει τὴν πρώτην ἀντίδρασιν εἰς τὴν τόσον συγκεκαλυμμένην προδοσίαν, τὸ συγκεκαλυμμένον σχίσμα. Τὸ γεγονὸς καθ᾿ ὃ διὰ σειρᾶς ληστρικῶν διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν πράξεων ἐπιβάλλεται τὸ 1924 ἡ Παπικὴ Καινοτομία ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν. Δι᾿ αὐτῶν ἀπορρίπτεται ἡ μακραίων στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἐγκαινιάζεται ἐπισήμως πλέον ἡ συμπόρευσις καὶ συμφωνία πρὸς τῆν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ Καινοτόμοι τὸ 1924 δὲν δέχονται ἁπλῶς τὴν καταδεδικασμένην Παπικὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν, ἀλλὰ σαφῶς προσχωροῦν πρὸς τὴν Δύσιν καὶ κοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ συμπράττουν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῷ ὅμως οἱ Καινοτόμοι ἀποσχίζονται καὶ ἐξέρχονται τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἀκαινοτόμητον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς ὁ πιστὸς ὀρθόδοξος Κλῆρος καὶ Λαός, καὶτοι ἀποτελοῦν μειοψηφίαν, παραμένει ἀκλόνητον ἐν Αὐτῇ καὶ συνεχίζει τὴν ἱστορικὴν - λυτρωτικὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μειοψηφία αὕτη τὸ «μικρὸν ποίμνιον», τὸ ἀκαινοτόμητον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μὴ δεχθὲν τὴν Καινοτομίαν, ἐχώρισεν ἀπὸ τῆς κοινωνίας τῶν καινοτόμων, διότι ἐκεῖνοι ἀπέσχισαν ἑαυτοὺς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οὕτω διεφύλαξεν ἑαυτὸ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τοῦ σχίσματος, κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τοῦ ΙΕ' Κανόνος τῆς ΑΒ Ἁγίας Συνόδου: «Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν Ἐκκλησίαν κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐκφράζεται, ἔνθεν μὲν διὰ τῆς μὴ ἐπικοινωνίας μετὰ τῆς Καινοτομίας, ἔνθεν δὲ διὰ τῆς ἐπισήμου διακηρύξεως, ὅτι οἱ καινοτομήσαντες καὶ νεωτερίσαντες νεοημερολογῖται ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ δὲ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διαφυλάσσεται ἀπὸ τὸ μικρὸν «λεῖμμα» τῆς χάριτος, ἀπὸ τοὺς μὴ δεχθέντας τὴν Καινοτομίαν, μηδὲ κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀποσχισθέντων καινοτόμων νεοημερολογιτῶν. Ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶναι ἄλλο τί παρὰ ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, υἱοθετήσασα μόνον τοὺς ὅρους «Ἀκαινοτόμητος» διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ «Γνήσιοι» διὰ τοὺς χριστιανοὺς πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς καινοτόμους καὶ σχισματικοὺς, οἱ ὁποῖοι καὶ μετὰ τὴν ἀπόσχισίν των θέλουν νὰ ἀποκαλοῦνται καὶ πάλιν «Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ» καὶ «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος». Ἡ Εἰσαγωγὴ τῆς Καινοτομίας λοιπὸν ἀ π ο τ ε λ ε ῖ ἀ θ έ τ η σ ι ν τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς καὶ οὐχὶ μίαν ἁπλῆν κανονικὴν παράβασιν, διὸ ἀποτελεῖ ἔξοδον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἵσοδον εἰς τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς καθιστᾶ τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν τὸ 1924 DE FACTO σχισματικὴν ἀλλὰ καὶ αἱρετικὴν ὡς τῇ αἱρέσει κοινωνοῦσαν. Εἰδικώτερον τονίζομεν τὰ κάτωθι: Πρὶν ἀκόμη εἰσαχθῇ ἡ Καινοτομία ἐτονίσθη παρὰ νομομαθῶν καὶ κανονολόγων ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς Παπικῆς Καινοτομίας ὑπὸ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας θὰ καθίστα ταύτην DE FACTO σχισματικήν: Ἰδοὺ τί ἀπεφάνθη ἡ πρὸς μελέτην τοῦ θέματος καταρτισθεῖσα Ἐπιτροπή: «Πρὸς τὸ Σ/ὸν Ὑπουργικὸν Συμβούλιον. Λαβόντες ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς καὶ αἱ λοιπαὶ Ὀρθόδοξοι Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι, ἂν καὶ ἀνεξάρτηται ἐσωτερικῶς, εἶναι ὅμως στενῶς συνδεδεμέναι πρὸς ἀλλήλας καὶ ἡνωμέναι, διὰ τῆς ἀρχῆς τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦσαι μίαν καὶ μόνην, τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καὶ συνεπῶς οὐδεμία τούτων δύναται νὰ χωρισθῇ τῶν λοιπῶν καὶ ἀποδεχθῇ νέον ἡμερολόγιον, χ ω ρ ὶ ς ν ὰ κ α τ α σ τ ῇ σ χ ι σ μα τ ι κ ὴ ἀ π έ ν α ν τ ι τ ῶ ν ἄ λ λ ω ν. Ὅθεν καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὅπως μεταβάλῃ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον αὐτῆς, εἶναι ἀπαραίτητον καὶ ὀφείλει, ἵνα μὴ ἀποσχησθῇ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦθ᾿ ὅπερ οὐ μόνον τὴν ἑνότητα καὶ ἁρμονίαν τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θέλει καταστρέψῃ καὶ τὴν δύναμην αὐτῆς μειώση, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Ἐθνικῆς ἀπόψεως εἶναι ἀσύμφορον καὶ ἐπιζήμιον, καὶ δέον νὰ συνεννοηθῇ προηγουμένως ὡς ἀποφαίνεται ἀνωτέρω καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἡμῶν (κατὰ τὴν συνεδρίαν αὐτῆς τῆς 20 Μαΐου 1919) μετὰ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν... Διὰ πάντας τοὺς ἀνωτέρω λόγους κρίνομεν πρέπον νὰ διατηρηθῇ ἐν ἰσχύϊ ὡς ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον τὸ Ἰουλιανόν, καθόσον δηλαδὴ ἀφορᾷ καὶ τὰς θρησκευτικὰς ἑορτὰς καὶ τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐν γένει μέχρις οὗ νὰ συνεννοηθῶσι καὶ συναινέσωσι εἰς τὴν μεταβολὴν αὐτοῦ πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Ὅθεν μετὰ μακρὰν συζήτησιν καὶ μελέτην τοῦ θέματος, ὡς καὶ πάντων τῶν σχετικῶν πρὸς αὐτὸ ζητημάτων, συνετάξαμεν τὸ σχέδιον νόμου, ὅπερ ἔχομεν τὴν τιμὴν νὰ ὑποβάλωμεν ὑπὸ τὴν ἔγκρισιν τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου». Ἐν Ἀθήναις τῇ 16 Ἰανουαρίου 1923 Ἡ ἐπὶ τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου Ἐπιτροπὴ Γ. ΚΟΦΙΝΑΣ Δ. ΑΙΓΙΝΙΤΗΣ Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΤΣΙΤΣΕΚΛΗΣ ΑΜ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ Ἀλλ᾿ ἡμεῖς δὲν λαμβάνομεν ἰδιαιτέρως ὑπ᾿ ὄψιν τὴν γνωμάτευσιν ταύτην, ἡ ὁποία ὅμως ἐλήφθη ὑπ᾿ ὄψιν διὰ τὴν ἔκδοσιν τοῦ Β.Δ. τοῦ 1923, διὰ τοῦ ὁποίου ἤλλαζε τὸ ἡμερολόγιον μόνον πολιτικῶς, διὰ τὰς ἐμπορικὰς σχέσεις καὶ οὐχὶ ἐκκλησιαστικῶς, διὰ τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἑορτάς. Ἐκτὸς τούτου ἐτονίσαμεν ὅτι ἀ π ο τ ε λ ε ῖ π ρ ο γ ρ α μ μ α τ ι σ μ έ ν η ν κ α ὶ ὠ ρ γ α ν ω μ έ ν η ν ἀ θ έ τ η σ ι ν τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς κ α ὶ σ τ ρ ο φ ὴ ν π ρ ὸ ς τ ὸ ν Π α π ι σ μ ὸ ν κ α ὶ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ό ν. Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, καθὼς καὶ τὸ ληστρικὸν Συνέδριον τοῦ 1923, καὶ ἡ ληστρικὴ ἐπιβολὴ τῆς Καινοτομίας τὸ 1924(*) δὲν ἐπιτρέπουν οὐδεμίαν ἀμφισβήτησιν ἐν προκειμένῳ. Διὰ τῆς Καινοτομίας δὲν καταπατεῖται μόνον δισχιλιετὴς ἑορτολογικὴ παράδοσις, ἀλλὰ καταπατεῖται συλλήβδην καὶ ἅπασα ἡ Ἱερὰ Παράδοσις, ἅπαντα τὰ παρὰ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθέντα, τὰ δόγματα, οἱ Ὅροι καὶ οἱ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι οὐδόλως λαμβάνονται ὑπ᾿ ὄψιν, ἀλλὰ τίθενται εἰς τὸ περιθώριον, ὡς ἀνήκοντα εἰς παρωχημένας ἐποχὰς «ἐντάλματα ἀνοησιῶν καὶ μίσους» κατὰ τὴν οἰκουμενιστικὴν καὶ βλάσφημον διδασκαλίαν τοῦ ἀποθανόντος Θυατείρων Ἀθηναγόρου Κοκκινάκη, ἀντ᾿ αὐτῶν δὲ ζητοῦν νέας θεολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας, καὶ σημεῖα ἐπαφῆς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νέα σύμβολα πίστεως, κατὰ τὸν πολὺν ἐν οἰκουμενισταῖς, νῦν Τρανουπόλεως Δαμασκηνὸν(**). Ἐπὶ τοῦ σημείου τούτου ἐπιμένομεν, διότι πρέπει νὰ διαλυθῇ ὁ γνόφος, ὅτι ἡ Καινοτομία ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν κανονικὴν παράβασιν, ὑπόδικον οὖσαν, καὶ νὰ συνειδητοποιηθῇ ἡ ἀλήθεια, ὅτι ἀποτελεῖ ἀθέτησιν καὶ καταπάτησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπαγορευθεῖσαν ὑπὸ τῆς παπικῆς καὶ οἰκουμενιστικῆς δεοντολογίας. Ἡ Παπικὴ καινοτομία τοῦ 1924 ἀντεμετωπίσθη, ὡς εἶναι εὐνόητον οὐχὶ κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν δεοντολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κατὰ τὰς ὑπαγορεύσεις, καὶ τὴν δεοντολογίαν τοῦ Παπισμοῦ, σκοποῦντος ἀνέκαθεν εἰς τὴν ἅλωσιν καὶ ἀφανισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διὰ τῆς Καινοτομίας δὲν ἐκφράζεται τὸ θέλημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ δεοντολογία τῆς ἀλλαγῆς ἐπήγασεν ἀπὸ τὸν Παπισμὸν καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ ἀπετέλει τὴν ἀπαρχὴν τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀπ᾿ αἰώνων κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχεδίων τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ. Τοῦτο ἀκριβῶς ἀποτελεῖ ἀθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησίας, διὸ ἡ ἡμερολογιακὴ Παπικὴ καινοτομία ἐχαρακτηρίσθη ὑπὸ τοῦ κλεινοῦ. Δοσιθέου, ὡς αἵρεσις γεννηθεῖσα ἐκ τοῦ Παπισμοῦ, καὶ ὡς τοιαύτη ἀπεκηρύχθη τὸ 1924 ὑπὸ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας(*). Ἑπομένως, ἡ ὀρθόδοξος θεώρησις καὶ ἀντιμετώπισις τοῦ αἱρετικοῦ παπισμοῦ, ἡ ἐπὶ αἰῶνες βιωθεῖσα καὶ ἐφαρμοσθεῖσα ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐγκαταλιμπάνεται τὸ 1924 ἐπισήμως διὰ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς Καινοτομίας, πρὸς ἰδιαιτέραν ἰκανοποίησιν καὶ χαρὰν τῶν αἰρετικῶν. Ποία αὕτη ἡ Ὀρθόδοξος δεοντολογία, ἡ ὁποία παρεμερίσθη τὸ 1924; Εἶναι ἐκείνη συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ἐνήργησεν ὁ πιστὸς λαός, ὁ ὁποῖος ἔμεινεν ἀκλόνητος εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τὸ 1924 καὶ δὲν ἐδέχθη τὴν Καινοτομίαν, διότι τὴν ἐθεώρησεν ἀντορθόδοξον, ἀντικανονικὴν καὶ ἀντιεκκλησιαστικήν, καὶ ὡς περὶ τὴν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου ἀσχολουμένην καὶ εἰς τὸν Παπισμὸν ὁδηγοῦσαν καὶ τὴν φθορὰν ἐπιφέρουσαν τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπομακρύνουσα τοὺς καινοτόμους, διότι τὸ «καινοτομεῖν παρὰ τὰ διατεταγμένα» εἶναι ἀθέτησις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθόδοξος δεοντολογία ἔλεγεν νὰ κρατήσουν μακρὰν τὴν Παπικὴν Καινοτομίαν, διότι αὕτη εἶναι καὶ τελεσιδίκως καταδεδικασμένη ὑπὸ Πανορθοδόξων Συνόδων, διότι ὁδηγεῖ αὕτη εἰς κοινωνίαν μετὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, διότι ὁδηγεῖ εἰς συνεορτασμὸν καὶ συγχρωτισμὸν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, διότι δὲν ὠφελεῖ ἀλλὰ βλάπτει τὴν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ ἐν τῇ πράξει βιωθεῖσα καὶ διακηρυχθεῖσα ὑπὸ τῶν μὴ δεχθέντων τὴν ἐπάρατον παπικὴν καινοτομίαν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία, διατυποῦται συνοπτικῶς οὕτω: Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μὴ δεχθέντες τὴν Παπικὴν Καινοτομίαν παραμένουσι πιστοὶ καὶ ἀμετάθετοι εἰς τὰ παραδεδομένα παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἰς τὰ «αἰώνια ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν» καὶ εἰς τὴν καθηγιασμένην δισχιλιετῆ ἑορτολογικὴν παράδοσιν τὴν κυρωθεῖσαν παρὰ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων. Παραμένουσι οὕτω ἐν τῇ Καθολικῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ. Ἔχουν τὴν συνείδησιν, ὅτι «πάντοτε τοῖς πατρᾶσιν συμφωνοῦσι καὶ τῇ παραδόσει τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν.... Ἡ γὰρ ἀληθινὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ εὐθυτάτη κρίσις καινουργεῖσθαι ἐν αὐτῇ συγχωρεῖ οὐδέν, οὔτε ἀφαίρεσιν ποιεῖσθαι καὶ πατρώοις νόμοις ἑπόμενοι παρὰ τοῦ ἑνὸς πνεύματος λαβόντες χάριν ἀ κ α ι ν ο τ ο μ ή τ ω ς κ α ὶ ἀ μ ε ι ώ τ ω ς πάντα τὰ τῆς Ἐκκλησίας» ἐφύλαξαν «ὅστις (δὲ) τῆς Ὁμολογήσεως ἔχεται τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὶ γ ν ή σ ι ο ς υἱός τε καὶ μέτοχος...». (Πρακτικὰ Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Τοὐναντίον οἱ δεχθέντες τὴν ἐπάρατον Παπικὴν Καινοτομίαν νεοημερολογῖται ἀπέκοψαν ἑαυτοὺς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀπεστέρησαν ἑαυτοὺς τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Διὸ ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι πλέον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ Σχισματική, ἡ ὁποία διὰ τῆς Καινοτομίας ἀπεκόπη καὶ ἐξῆλθε τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διό καὶ δὲν ἀναγνωρίζονται τὰ μυστήρια αὐτῆς. Απ᾿ ἀρχῆς οἱ Γ.Ο.Χ. εἶχον τὴν συνείδησιν, ὅτι ἐμμένοντες εἰς τὸ Παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς μετὰ τῶν Καινοτόμων κοινωνίας, δὲν χωρίζονται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ παραμένουσιν ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ διεξάγουν τὸν ἔσχατον ἀγῶνα κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, τῆς «Φραγκιᾶς». Ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν, ἐνῷ ἀγωνίζονται νὰ ἐπαναφέρουν τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν λαὸν αὐτῆς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, δὲν παραλείπουν ὅμως νὰ ἐφαρμόζουν ἐπ᾿ αὐτῶν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τοὺς προβλέποντας τὸν τρόπον, καθ᾿ ὃν δέον νὰ γίνωνται δεκτοὶ οἱ σχισματικοὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν(*). Η ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ «ΔΥΝΑΜΕΙ» ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ Κατὰ τοὺς διεξαγομένους ἀπὸ τοῦ 1924 Ἱεροὺς ἀγῶνας, κατ᾿ ἐπανάληψιν διετυπώθη ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία, καθ᾿ ἥν ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ δὲ Νεοημερολογιτικὴ εἶναι ἡ καινοτομήσασα καὶ ἀποσχισθεῖσα ἐξ αὐτῆς. Ἡ Ἐκκλησιολογία - Ὁμολογία αὕτη διετυπώθη καὶ Συνοδικῶς καὶ διεκηρύχθη καὶ τὸ ἱστορικὸν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἔτος 1935 ὑπὸ τῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ σχίσματος τριῶν Μητροπολιτῶν καὶ τῶν ὑπ᾿ αὐτῶν χειροτονηθέντων. Ταύτην τὴν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν διεφύλαξεν ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία καὶ μετὰ τὴν ὑπὸ τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἐπιχειρηθεῖσαν τὸ 1937 διὰ τῆς θεωρίας τοῦ «δυνάμει καὶ οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχίσματος, παραχάραξιν ταύτης. Ταύτην διαφυλάσσει καὶ μέχρι σήμερον, ὡς Ἱερὰν Παρακαταθήκην καὶ διακηρύσσει ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ἐπὶ τῇ βάσει Αὐτῆς ἐκάλεσε καὶ καλεῖ τοὺς ἀποσχισθέντας πρὸς ἐπιστροφὴν καὶ ἕνωσιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὡς ἤδη ἐτονίσαμεν, τὸ μεγαλύτερον πλῆγμα κατὰ τῆς προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, μετὰ τοὺς Ἱεροὺς Ἀγῶνας τῶν παραμεινάντων πιστῶν ἐν τῇ Ἀκαινοτομήτῳ Ἐκκλησίᾳ, ἐπέφεραν οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, ἤτοι ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, οἱ ὁποῖοι τὸν Μάϊον τοῦ ἔτους 1935 ἐπέστρεψαν ἐκ τοῦ σχίσματος τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος (Γ.Ο.Χ.). Οὗτοι ἐπιστρέψαντες ἀπεκήρυξαν κανονικῶς τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικὴν καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ Μυστήρια αὐτῆς στερούμενα τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι τὸ ἔτος 1935 ἀποτελεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς σημαντικωτέρους σταθμοὺς (μετὰ τὸ 1924) τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν παρόντα αἰῶνα. Ἡ ἐπιστροφὴ καὶ ἀποκήρυξις τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος καὶ ἡ διακήρυξις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας ὑπὸ τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ χειροτονία ὑπ᾿ αὐτῶν νέων Ἀρχιερέων καὶ ἡ συγκρότησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας (Γ.Ο.Χ.), ὑπῆρξε τὸ μεγαλύτερον πλῆγμα κατὰ τῆς Καινοτομίας καὶ ἡ μεγαλυτέρα προσφορὰ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔνθεν μὲν κατονομάζεται καὶ καταδικάζεται καὶ Συνοδικῶς τὸ DE FACTO νεοημερολογιτικὸν σχίσμα, ἔνθεν δὲ θεραπεύεται τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἐδημιουργήθη ἐκ τῆς ὁμαδικῆς πτώσεως τῶν καινοτομησάντων Ἐπισκόπων τὸ ἔτος 1924. Οἱ τρεῖς οὗτοι Ἐπίσκοποι θὰ εἶχον ἤδη συγκαταριθμηθῆ μετὰ τῶν μεγάλων Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐὰν μετὰ ταῦτα δὲν ἐξέπιπτον τῆς Ὁμολογίας των καὶ δὲν καθίσταντο οἱ ἐσωτερικοὶ διῶκται τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Καὶ ὁ μὲν Ζακύνθου ἀμέσως, ὡς εἴδομεν, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Καινοτομίαν, ὁ δὲ Δημητριάδος ἠτήσατο νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν Μητρόπολίν του, ὁ δὲ πρώην Φλωρίνης εἰσήγαγε καὶ ἐπισήμως τὸ 1937 τὴν βλάσφημον θεωρίαν περὶ «δυνάμει» δῆθεν καὶ «οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχισματικῆς τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Πρὶν ἢ παράλληλα πρὸς τὴν εἰσαγωγὴν ὑπὸ τοῦ πρώην Φλωρίνης τῆς νέας θεωρίας του περὶ δῆθεν «δυνάμει» σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, οὗτος περιεδύθη τὴν αὑθεντίαν τοῦ δεινοῦ θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἀποστολὴν εἶχε νὰ προφυλάξῃ τοὺς Γ.Ο.Χ. ἀπὸ τὰς ἀκρότητας καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς τὴν βασιλικὴν ὁδόν, τὰ «κανονικὰ ὅρια», ὅπως ἔλεγεν ἀργότερα, ἤτοι οὔτε νὰ ἀσπάζωνται τὴν Παπικὴν Καινοτομίαν, οὔτε ὅμως καὶ νὰ ἀποκηρύττουν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ὡς τελεσιδίκως καταδεδικασμένην, καὶ νὰ μὴ θεωροῦν DE FACTO Σχισματικὴν αὐτὴν καὶ ὡς ἐκ τούτου στερουμένων τῶν Μυστηρίων αὐτῆς τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, μέχρις ὅτου ἀποφανθῇ περὶ αὐτοῦ ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξος Σύνοδος τῆς ὁποίας τὰς ἀποφάσεις οἱαιδήποτε καὶ ἂν ἦσαν, θὰ τὰς ἀπεδέχετο. (Βλ. ἔγγραφον τοῦ πρ. Φλωρίνης πρὸς τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας ἐν Κ.Γ.Ο., Αὐγούστου 1981, σελὶς 259). Καὶ μέχρι σήμερον οἱ ὁπαδοὶ τῆς θεωρίας αὐτῆς τοῦ πρ. Φλωρίνης θεωροῦν ὡς μ ι κ ρ ό ν ο α ς καὶ ἀπαιδεύτους θεολογικῶς τοὺς τηροῦντας ἀπαρεγκλίτως τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δὲν δέχονται, ἀλλὰ καὶ καταπολεμοῦν τὴν σοφιστικὴν θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης, περὶ «δυνάμει» δῆθεν σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τί συνίσταται ὅμως ἡ διδασκαλία αὕτη τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἡ ὁποία ἐκφράζεται καὶ διατυποῦται διὰ τῶν ὅρων «δυνάμει» καὶ «οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχίσματος τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας; Ποῖαι αἱ συνέπειαι καὶ ποῖος ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς τοιαύτης σοφιστικῆς διδασκαλίας; Ἂς δώσωμεν τὸν λόγον εἰς τὸν ἴδιον τὸν πρ. Φλωρίνης, διὰ νὰ μᾶς εἴπῃ τί ἐννοεῖ διὰ τῶ ὅρων «δυνάμει καὶ οὐχὶ ἐνεργείᾳ». «Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν σχισματικὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχῖσμα μετεχειρίσθημεν ο ὐ χ ὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ᾿ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνη τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, ἀλλ᾿ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν(*). Ἡ ἀπόσχισις αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης Αὐτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως ἀτομικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δ υ ν ά μ ε ι μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς Θείας Χάριτος, ὡς διατελοῦντες ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα ἅτινα ἐξετόξευσαν οἱ θεῖοι Πατέρες τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐναντίον τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ τῶν μετακινούντων τὰ αἰῶνια ὅρια ἅτινα ἔθηκαν οἱ πατέρες ἡμῶν. Ἀλλ᾿ ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ὁμοφρονες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὗτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης πρὸς τοῦτο κατὰ τὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.....». Ἡ θεωρία αὕτη διετυπώθη ὑπὸ τοῦ πρ. Φλωρίνης τὸ ἔτος 1937 εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Κυκλάδων Γερμανόν, διὰ τῆς ὁποίας προσεπάθει νὰ τὸν πείσῃ, ὅπως ἀρνηθῇ τὴν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν, συνδεθῇ μαζί του καὶ ἀπομονώσουν οὕτω τὸν στυλοβάτην τῆς Ὀρθοδοξίας Ἐπίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον, ὅστις ἤλεγχεν τὸν πρ. Φλωρίνης διὰ τὴν ἄρνησιν τῆς Ὁμολογίας του καὶ τὴν ἀσυνέπειάν του. Πρωτίστως ὀφείλομεν νὰ διευκρινίσωμεν, ὅτι καὶ ἂν ἤθελἐ τις νὰ δεχθῇ ἐξ ἀγνοίας τὴν θεωρίαν ταύτην τοῦ πρ. Φλωρίνης, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ συμπράξῃ ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ μετ᾿ αὐτοῦ, ἀλλὰ θὰ ὤφειλε νὰ ἀπαιτήσῃ παρ᾿ αὐτοῦ, ὅπως ἐπιστρέψῃ τοὐλάχιστον εἰς τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἐφ᾿ ὅσον κατ᾿ αὐτὸν δὲν εἶναι Σχισματική, καὶ νὰ μὴ ἀποκαλῇ αὐτὸν Ἐπίσκοπον Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ., διότι ο ὕ τ ω σ α φ ῶ ς κ α θ ί σ τ α τ α ι β λ ά σ φ η μ ο ς κ η ρ ύ σ σ ω ν δ ύ ο Ἐ κ κ λ η σ ί α ς ε ἰ ς τ ὸ ν Ἑ λ λ α δ ι κ ὸ ν χ ῶ ρ ο ν. Ἑν προκειμένῳ ὅμως ὁ πρώην Φλωρίνης ἐ π ι χ ε ι ρ ε ῖ ν ὰ ὑ π α γ ά γ ῃ τ ὴ ν ὑ π ὸ τ ῶ ν κ α ι ν ο τ ο μ η σ ά ν τ ω ν ὠ ρ γ α ν ω μ έ ν η ν ἀ θ έ τ η σ ι ν τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ τ ὴ ν ἀ π ό σ χ ι σ ι ν ἐ ξ Α ὐ τ ῆ ς ε ἰ ς μ ί α ν ἁ π λ ῆ ν ἀ ν τ ι κ α ν ο ν ι κ ὴ ν ἐ ν έ ρ γ ε ι α ν, ἡ ὁ π ο ί α τ ε λ ε ῖ ἐ ν ὑ π ο δ ι κ ί ᾳ. Δὲν πρόκειται ὅμως περὶ κοινῆς παραβάσεως ἑνὸς συγκεκριμένου κανόνος, ὑπό τινος ἀτόμου, οὐδὲ περί τινος κρυφῆς ἢ ἀποκεκαλυμμένης αἱρέσεως, δι᾿ ἃς περιπτώσεις προβλέπει ὁ ΙΕ' Κανὼν τῆς ΑΒ Συνόδου, ἀλλὰ καὶ μεῖζον τούτου συμβαίνει τὸ 1924. Διὰ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς Καινοτομίας ἔ χ ο μ ε ν ἀ π ρ ο κ ά λ υ π τ ο ν κ α τ α π ά τ η σ ι ν α ὐ τ ῆ ς τ α ύ τ η ς Ο Υ Σ Ι Α Σ Κ Α Ι Υ Π Ο Σ Τ Α Σ Ε Ω Σ Τ Η Σ Π Α Ρ Α Δ Ο Σ Ε Ω Σ Τ Η Σ Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ κ α ὶ σ ι ω π η ρ ὰ ν υ ἱ ο θ έ τ η σ ι ν τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς τ ο ῦ Π α π ι σ μ ο ῦ κ α ὶ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ῦ. Καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ὑπῆρχε εἰς τὸ μέσον ὁ Παπισμὸς καὶ Οἰκουμενισμός, ἡ Καινοτομία θὰ παρέμενεν ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τοῦτο τὸ ἔγκλημα ἐξήγαγε τοὺς καινοτόμους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀμοίρους τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοὺς κατέστησεν. Ἐν προκειμένῳ δὲν δύναται νὰ ὁμιλῇ περὶ «δυνάμει» σχίσματος, διότι αὐτὸ ὑφίσταται «ἐνεργείᾳ» ἀπὸ τῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας καὶ διότι ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰς ἀποφάσεις της δὲν κάμνει ἐνεργείᾳ τοὺς σχισματικούς, ἀλλὰ τοὺς κατονομάζει διὰ ποιμαντικοὺς λόγους. Τ ὸ κ α τ ὰ τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς ἑ π ο μ έ ν ω ς σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ο ν ἔ γ κ λ η μ α κ α θ ι σ τ ᾷ τ ο ὺ ς σ χ ι σ μ α τ ι κ ο ὺ ς τ ο ι ο ύ τ ο υ ς, κ α ὶ ο ὐ χ ὶ ἡ σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν η ἀ π ό φ α σ ι ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς. Ἡ σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν η ἀ π ό φ α σ ι ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ο ὺ ς ἤ δ η σ χ ι σ μ α τ ι κ ο ὺ ς κ α τ ο ν ο μ ά ζ ε ι. Ἐν προκειμένῳ ἠθελημένα ὁ πρ. Φλωρίνης ξεχνᾶ τὸ μέγεθος τῆς προδοσίας˙ ξεχνᾶ ὅτι τριακόσια πεντήκοντα ἔτη ὁ Παπισμὸς ἠγωνίσθη ἀνεπιτυχῶς νὰ ἐπιβάλῃ τὴν καινοτομίαν, εὗρεν δὲ ἐν τέλει τὸ 1924 τοὺς Μασσώνους καὶ Οἰκουμενιστὰς Μελέτιον Μεταξάκην καὶ Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καὶ ἐπέτυχεν νὰ ἐπιβάλῃ αὐτὴν παρὰ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν. Ξεχνᾶ, ὅτι διὰ τῆς Καινοτομίας καταπατεῖται δισχιλιετὴς ὀρθόδοξος ἑορτολογικὴ παράδοσις, ἀποφάσεις καὶ Ὅροι Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Ἱεροὶ Κανόνες, ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων, αἱ ὁποῖαι τελεσιδίκως κατεδίκασαν τὴν Παπικὴν Καινοτομίαν. Ξεχνᾶ, ὅτι διὰ τῆς Καινοτομίας ἤνοιξαν διάπλατα αἱ θύραι εἰς τὸν Παπισμὸν καὶ Οἰκουμενισμόν. Ξεχνᾶ, ὅτι οἱ Καινοτόμοι ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμπορεύονται μὲ τὴν παραίνεσιν τοῦ Παποοικουμενισμοῦ. Ἐνῷ πρὸς καιρὸν εἶχε καταστῆ ἀληθὴς Ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, δι᾿ ἥν αἰτίαν ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως εἶχεν καθαιρεθῆ(*), κατόπιν ἀγνοῶν τὰ ἀνωτέρω διακηρύσσει, ὅτι ἡ Σχισματικὴ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὑπόδικος. Ἐπίσης, ἐνῷ εἶχεν ἀποσταλῆ εἰς ἐξορίαν, μετὰ τετράμηνον ὅμως διακόπτεται ἡ ἐξορία του καὶ σχεδὸν ἀρνητὴς τῆς Ὁμολογίας του ἐπιστρέφει, ἐνῷ συγχρόνως ἀναλαμβάνει νὰ ἐπιβάλῃ τὴν νέαν Ὁμολογίαν Πίστεως συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία δὲν κατέστη «ἐνεργείᾳ», DE FACTO, σχισματική, ἀλλὰ θὰ καταστῇ τοιαύτη ὅ τ α ν κ α ὶ ἐ ὰ ν μ ί α Π α ν ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς Σ ύ ν ο δ ο ς ἀ π ο φ α σ ί σ η τ ο ῦ τ ο. Παραβλέπεται ἐν προκειμένῳ μία βασικωτάτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας, τὴν ὁποίαν ἐτονίσαμεν καὶ προηγουμένως, ὅτι δηλαδὴ τ ὸ σ χ ί σ μ α δ ὲ ν τ ὸ κ ά μ ν ε ι ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α ἀ λ λ ὰ α ὐ τ ὸ ς ὁ α ἱ ρ ε τ ι κ ὸ ς ἢ ὁ σ χ ι σ μ α τ ι κ ὸ ς ὁ ὁ π ο ῖ ο ς ἀ π ο κ ό π τ ε ι τ ὸ ν ἑ α υ τ ό ν τ ο υ ἀ π ὸ τ ο ῦ σ ώ μ α τ ο ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς δ ι ὰ τ ο ῦ σ χ ί σ μ α τ ο ς ἢ τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς. Ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφασις τῆς Ἐκκλησίας, ἢ ὁ ἀναθεματισμὸς τοῦ Σχισματικοῦ ἢ τοῦ αἱρετικοῦ, δὲν ἔχει τὸν χαρακτῆρα τῆς ἀποκοπῆς αὐτοῦ ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀ λ λ ὰ τ ὸ ν ἤ δ η ἀ π ο κ ο π έ ν τ α δ ι ὰ τ ῆ ς α ἱ ρ έ σε ω ς ἢ τ ο ῦ σ χ ί σ μ α τ ο ς, ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α ἐ κ λ ό γ ω ν π ο ι μ α ν τ ι κ ῶ ν τ ὸ ν κ α τ ο ν ο μ ά ζ ε ι κ α ὶ τ ὸ ν κ α τ α δ ι κ ά ζ ε ι ἐ π ὶ τ ῷ σ κ ο π ῷ ὅ π ω ς κ α ὶ τ ὸ π ο ί μ ν ι ο ν π ρ ο φ υ λ ά ξ ῃ ἐ κ τ ῆ ς λ ύ μ η ς τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς ἢ τ ο ῦ σ χ ί σ μ α τ ο ς, κ α ὶ ε ἰ ς α ὐ τ ὸ ν ὑ π ε ν θ υ μ ί σ ῃ τ ὸ β ά ρ α θ ρ ο ν κ α ὶ τ ὴ ν π τ ῶ σ ι ν μ ή π ω ς κ α ὶ σ υ ν έ λ θ ῃ κ α ὶ μ ε τ α ν ο ή σ ῃ. Δὲν θὰ καταστήσῃ αὐτὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας - σχισματικόν, ἀ λ λ ὰ τ ὸ ν ἤ δ η δ ι ὰ τ ο ῦ σ χ ί σ μα τ ο ς ἢ τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς κ α τ α σ τ α θ έ ν τ α ἀ λ λ ό τ ρ ι ο ν τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α τ α δ ι κ ά ζ ε ι. Αὕτη εἶναι βασικὴ ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχει σχέσιν τὸ τοιοῦτον μὲ τὰς παραβάσεις ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, αἱ ὁποῖαι γίνονται ὑπό τινων προσώπων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, δι᾿ ἃς περιπτώσεις προβλέπουν οἱ Κανόνες (Γ' Ἀποστολικός, περὶ οὗ βλέπε καὶ κατωτέρω), ὅτι πρέπει νὰ παρασταθῇ εἰς κρίσιν ἐνώπιον τῆς Συνόδου καί, ἐὰν ἀποδειχθῇ, ὅτι ὑπέπεσεν εἰς τὴν παράβασιν πρέπει νὰ τιμωρῆται ἀναλόγως, παραμένει ὅμως καὶ πάλιν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας ἐτονίσθη, ὅτι δὲν πρόκειται περὶ ἁπλῆς παραβάσεως, ἀλλὰ περὶ ὁμαδικῆς ἀθετήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξόδου ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμπορεύσεως μὲ τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Μολονότι δὲ εἶναι τελεσιδίκως καταδεδικασμένη ὑπὸ Πανορθοδόξων Συνόδων δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι καὶ μ ί α μ ε λ λ ο ν τ ι κ ῶ ς σ υ γ κ λ η θ η σ ο μ έ ν η Π α ν ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς Σ ύ ν ο δ ο ς, ἀ π α ρ τ ι ζ ο μ έ ν η ὑ π ὸ Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ω ν κ α ὶ ο ὐ χ ὶ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ τ ῶ ν, δ ύ ν α τ α ι ν ὰ ἐ π ι λ η φ θ ῇ κ α ὶ π ά λ ι ν τ ο ῦ θ έ μα τ ο ς κ α ὶ ν ὰ ἐ π α ν α λ ά β ῃ τ ὸ ὑ π ὸ τ ῶ ν Π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ν Σ υ ν ό δ ω ν ἀ ν ά θ ε μα κ υ ρ ί ω ς δ ι ὰ π ο ι μ α ν τ ι κ ο ὺ ς λ ό γ ο υ ς, ο ὐ χ ὶ δ έ δ ι ὰ ν ὰ ἀ π ο κ ό ψ ῃ τ ο ὺ ς κ α ι ν ο τ ό μ ο υ ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, δ ι ό τ ι ο ὗ τ ο ι ε ἶ ν α ι ἤ δ η ἐ κ τ ὸ ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς. Παραθέτομεν τὴν σύμφωνον καὶ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν γνώμην τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου ἐν τῷ Παν/μίῳ Ἀθηνῶν κ. Κων/νου Μουρατίδου, σχετικῶς μὲ τὴν ἔννοιαν τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἀναθέματος: «Ἡ χρῆσις τοῦ ἀναθέματος ὑπηγορεύεται, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται τοῦτο παράδοξον, εἰς τοὺς ἀγνοοῦντας τὰς καθολικὰς διαστάσεις της καὶ περιορίζοντας αὐτὴν μόνον εἰς τὴν ἐγκόσμιον αὐτῆς διάστασιν, ἐ κ τ ῆ ς Ἀ γ ά π η ς. Ναί! Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ ἀναθέματος ἦτο τὸ ὑπέρτατον, σκληρόν, κατὰ τὸ φαινόμενον, μέτρον˙ εἰς τὴν οὐσίαν ὅμως ἀπετέλει οὐχὶ τὴν ἐκδίωξιν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὴν διαπίστωσιν ὅτι ὁ καθ᾿ οὗ ἡ ἀπόφασις εὑρίσκεται ἤδη ἐκτὸς αὐτῆς καὶ συνεπῶς τὴν μοναδικὴν πλέον δυνατότητα, ὅπως ἀποκτήσῃ συναίσθησιν καὶ συνείδησιν τοῦ βαράθρου ἐντὸς τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται». («Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 149 - 150)1 - 15.11.1971, σελ. 3α) Παρὰ ταῦτα ὅμως ὁ πρ. Φλωρίνης εἰσάγει τὴν θεωρίαν του ταύτην, διότι ἐπίστευεν, ὅτι οὕτω ἀμβλύνεται ἥ Ὀρθόδοξος συνείδησις τῶν Γ.Ο.Χ., σμικρύνεται καὶ καλύπτεται τὸ χάσμα μεταξὺ τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Καινοτόμων καὶ διὰ τῆς ἐκλείψεως τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας σταδιακῶς θὰ ὑπήγοντο οἱ Γ.Ο.Χ. ὑπὸ τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἔστω καὶ ὡς ἁπλοῖ δεκατριμερῖται, ὅπως ἀπ᾿ ἀρχῆς εἶχεν σχεδιάσει ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, καὶ προδοτικῶς ἐδέχθη καὶ τὸ Συμβούλιον τῆς Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ. τὸ 1931(*) (ὅρα Κ.Γ.Ο., Ἀπρίλιος 1980). Ἀργότερον, ὁ ἴδιος ὁ πρώην Φλωρίνης θὰ παραπονεθῇ πρὸς τὴν Καινοτόμον Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν καὶ θὰ ἐκφράσῃ τὴν πικρίαν του, διότι δὲν τοῦ ἀνεγνωρίσθη ἡ μεγάλη αὐτὴ προσφορά του πρὸς αὐτήν, διότι οὗτος ἔπραξε, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὤφειλε νὰ πράξῃ αὐτή, ἤτοι νὰ ἀποστείλῃ εἰς τοὺς Παλαιοημερολογίτας ἕναν Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος θὰ ἔπαιζε τὸν ρόλον τοῦ «Οὐνίτου», τοῦ μεσολαβητοῦ, τῆς «γεφύρας» ὁ ὁ π ο ῖ ο ς ὑ π ο κ ρ ι ν ό μ ε ν ο ς τ ὸ ν Π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ η ν π ρ ο ο δ ε υ τ ι κ ῶ ς θ ὰ ὡ δ ή γ ε ι τ ο ὺ ς Γ. Ο. Χ. ε ἰ ς τ ὰ «κ α ν ο ν ι κ ὰ ὅ ρ ι α», ὅπως χαρακτηριστικῶς ἔλεγεν, ἤ τ ο ι θ ὰ ὑ π ή γ α γ ε ν α ὐ τ ο ὺ ς ὑ π ὸ τ ὴ ν π ν ε υ μ α τ ι κ ὴ ν κ α ὶ δ ι ο ι κ η τ ι κ ὴ ν ἐ ξ ά ρ τ η σ ι ν κ α ὶ ἐ ξ ο μ ο ί ω σ ι ν τ ῆ ς Σ χ ι σ μ α τ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς. Ἀπίστευτον καὶ ὅμως ἀληθινόν. Παραθέτομεν αὐτούσια τὰ λόγια τοῦ πρ. Φλωρίνης ἐξ ἄρθρου του, τὸ ὁποῖον ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν ἐφημερίδα «Βραδυνὴ» τὴν 11.12.1950: «Καὶ ἐνῷ ἡ Ἱεραρχία χάριν τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ γοήτρου Αὐτῆς(*), ἔδει νὰ εἰσηγηθῇ εἰς ἕναν Μητροπολίτην ν ὰ ὑ π ο κ ρ ι θ ῇ τὸν Παλαιοημερολογίτην καὶ νὰ τεθῇ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως συγκρατήσῃ τὸν ἀγῶνα εἰς τὰ ὅρια τὰ κανονικά, μόλις ἐξῆλθον εἰς τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα Ἰδεολόγοι Ἀρχιερεῖς, ὅπως κατευθύνωσιν αὐτὸν εἰς τὰ πλαίσια τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ράγδην ἐπέπεσον...» («Βραδυνή», 11 Δεκεμβρίου 1950) Ὁ σκοπὸς ὅθεν τοῦ περὶ «δυνάμει» καὶ «οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχίσματος τῆς Ν.Ε. γίνεται προφανής. Οἱ Γ.Ο.Χ. σταδιακῶς διὰ τῆς θεωρίας ταύτης, δὲν θὰ ἀποστρέφωνται τοὺς νεοημερολογίτας ὡς σχισματικοὺς, ἀλλὰ θὰ ἐπεκοινώνουν (ὡς συμβαίνει μὲ ὅλους τοὺς ψευδοπαλαιοημερολογίτας) ἀδιακρίτως μετ᾿ αὐτῶν καὶ σὺν τῷ χρόνῳ θὰ ἔπαυε νὰ ἀκούγεται ἡ Ἐκκλησιολογία - Ὁμολογία τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας (Γ.Ο.Χ.), ὅτι δηλαδὴ ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος, ἀλλ᾿ ἡ ἀρνησαμένη τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ κοινωνοῦσα. Συγχρόνως καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὁ Ἱερὸς Κλῆρος, οἱ μοναχοὶ καὶ ὁ πιστὸς λαός, οἱ ὁποῖοι ὡμολόγουν καὶ διεκήρυσσον ὡς ἀληθινὴν καὶ ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν θὰ διεσύροντο ὡς ἀπαίδευτοι καὶ ἀθεολόγητοι καὶ θὰ ἀπεμονώνοντο. Οὗτος ἀκριβῶς ὑπῆρξεν ὁ σκοπὸς τῆς ὑπὸ τοῦ πρώην Φλωρίνης σοφιστικῆς θεωρίας περὶ «δυνάμει» καὶ «οὐχὶ ἐνεργείᾳ»(**) σχισματικῆς τῆς Ν. Ε., ἤτοι ἡ παραχάραξις τῆς Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας, τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας, ὡς αὕτη διεκηρύχθη ἀπὸ τοῦ 1924, διετρανώθη δὲ Συνοδικῶς τὸ 1935. Γίνεται ἑπομένως καταφανές, ὅτι διὰ τῆς θεωρίας περὶ δῆθεν «δυνάμει» σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας εἰσάγεται ἕνα ἄλλο εἶδος Οἰκουμενισμοῦ καὶ μία νέα μορφὴ Οὐνίας διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπαναλαμβάνεται ἐν τῇ πράξει ὅ,τι ἔλεγον μετὰ τὴν ἐν Φλωρεντίᾳ ψευδοσύνοδον οἱ ἐξουνιτισθέντες φιλενωτικοὶ πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους διὰ στόματος τοῦ φιλενωτικοῦ πάπα Πλουσιαδηνοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἀναλάβει τὴν ὑποχρέωσιν ἔναντι τοῦ Πάπα νὰ ἀμβλύνουν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν προοδευτικῶς εἰς τοὺς πόδας τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα. Ἰδοὺ τί ἔλεγεν ὁ Πλουσιαδηνός: (*) Ἰδοὺ τί ἔλεγον τὸ 1935: Ἡ Ἱ ε ρ ὰ Σ ύ νο δ ο ς τ η ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Ἑ λ λ η ν ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῶ ν ἀ κ ο λ ο υ θ ο ύ ν τ ω ν τ ὸ π ά τ ρ ι ο ν Ἐ κ κ λ. ἡ με ρ ο λ ό γ ι ο ν Ἐν Ἀθήναις τῇ 31 Μαΐου 1935 Πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Διὰ τοῦ ὑπὸ ἡμερομηνίαν 26 Μαΐου 1935 ἐγγράφου ἀπεκηρύξαμεν τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ὡ ς σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ ν καὶ ἀνελάβομεν τὴν διακυβέρνησιν καὶ ποιμαντορίαν τῶν ἀκολουθούντων τὸ πάτριον ἡμερολόγιον˙ καὶ τούτο ἀνηγγείλαμεν καὶ εἰς τὸ ὑπουργεῖον τῆς Παιδείας δι᾿ ἐγγράφου τῆς 26 Μαΐου 1935. Διαμφισβητοῦμεν τὸ δικαίωμα νὰ κριθῶμεν ἡμεῖς, ο ἵ τ ι ν ε ς ἀ π ο τ ε λ ο ῦ μ ε ν τ ὴ ν Ἱ ε ρ ὰ ν Σ ύ ν ο δ ο ν τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῶ ν Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ω ν Χ ρ ι σ τ ι α ν ῶ ν τ ῶ ν ἀ κ ο λ ο υ θ ο ύ ν τ ω ν τ ὸ π ά τ ρ ι ο ν Ἐ κ κ λ. ἑ ο ρ τ ο λ ό γ ι ο ν, ἀ ν α γ ν ω ρ ι σ θ ε ί σ η ς ὑ π ὸ τ ο ῦ Κ ρ ά τ ο υ ς κ α ὶ ο ἵ τ ι ν ε ς ἁ ρ μ ο δ ί ω ς δ ι ὰ τ ο ύ τ ο υ προέβημεν καὶ εἰς χειροτονίας τεσσάρων Ἀρχιερέων διὰ τὴν συμπλήρωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἤδη ὑπόδικος οὖσα, δὲν δικαιοῦται νὰ δικάσῃ τοὺς ὑφ᾿ ἡμᾶς κληρικούς. Ἐν ὀνόματι τῆς ἑπταμελοῦς Συνόδου Ὁ Πρόεδρος † Ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς (*) Εἶναι χαρακτηριστικὸς ἐν προκειμένῳ ὁ πρ. Φλωρίνης εἰς τὴν ἀπὸ 9.11.1937 ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Γερμανὸν Βαρυκόπουλον: «... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ὅτι δὲ ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία δὲν ἀγνοεῑ τὴν κανονικὴν ταύτην καὶ θεμελιώδη Ἀρχὴν καὶ ὅτι ἑπομένως ψεύδεται ὅταν παρουσιάζηται Αὕτη ὑπερασπιζομένη δῆθεν τὴν ἀλήθειαν καὶ ὑπεραμυνομένη τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τῆς κηρύξεως ὑπ᾿ Αὐτῆς τοῦ Μακ. Ἀρχ/που ὡς σχισματικοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς στερουμένης τῆς θείας Χάριτος τῶν Μυστηρίων, ἀπόδειξιν εἶναι, ὅτι Αὕτη κατὰ τὴν διεξαχθεῖσαν ἐν τῇ τελευταίᾳ Συνοδικῇ Συνεδρίᾳ συζήτησιν περὶ τῆς ἀναμυρώσεως, ἐτάχθη μὲ τὴν γνώμην ἡμῶν, καὶ μάλιστα ἐπέκρινε δριμέως τὴν ἀντίθετον γνώμην τοῦ νῦν συνεργάτου της ἁγίου Βρεσθένης, μεθ᾿ οὗ εἰς τὸ τέλος ἦλθε καὶ εἰς προσωπικὰς ἀντεγκλήσεις ἀποκαλέσασα αὐτὸν «Χ ρ ι σ τ έ μ π ο ρ ο ν». Ἐπίσης ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μεταμορφώσεως τὸ ζήτημα τῆς ἀναμυρώσεως κατέκρινε δριμέως, ἀναπτύξασα ἐν τῷ κηρύγματι Αὐτῆς τὴν ἔννοιαν τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ χαρακτηρίσασα πολὺ ὀρθῶς ὡς ἀντικανονικὴν τὴν ἐπανάληψιν τούτου ὑπὸ τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἱερέων ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ..». (Ἐπιστολὴ Φλωρίνης πρὸς Βαρυκόπουλον) (*) Λέγομεν ἀσυνεπεῖς καὶ ἀθεολογήτους τὰς θέσεις τοῦ π. Φ.Χ. διότι ἐνῶ ἀρνεῖται τὴν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ, τὴν ὁποίαν περιτράνως διεκήρυξεν τὸ 1935, ὅτε ἐπέστρεψεν ἐκ τῆς Καινοτομίας, τώρα ἀθετῶν ταύτην, δέχεται ὄχι ὡς σχισματικὴν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ὡς Κανονικὴν καὶ ἀληθῆ Ἐκκλησίαν˙ δέχεται ταύτην ὡς «Μητέρα Ἐκκλησία» καὶ «Ταμειοῦχον τῆς θείας Χάριτος», ἐνῷ ὁμολογεῖ, ὅτι ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ εἶναι μία διαμαρτύρησις, μία φρουρὰ κλπ. Τὸ ἀσυνεπὲς λοιπὸν καὶ ἀθεολόγητον εἶναι ὅτι ἐνῷ διακηρύσσει ταῦτα δὲν ἐπιστρέφει εἰς τὴν «Μητέρα του Ἐκκλησία», ἀλλὰ παραμένει ἐκτὸς αὐτῆς καὶ τὸ χείριστον ἀποκαλεῖται καὶ αὐτός Ἐκκλησία ΓΟΧ!!! Τουλάχιστον δὲν ἐμιμήθη τοὺς πρὸ αὐτοῦ ἐκπεσόντας, τόσον τὸν Ζακύνθου Χρυσόστομον, ὅσον καὶ τοὺς Πολύκαρπον Λιώσην καὶ Χριστόφορον Χατζῆ, οἵτινες ὑπῆρξαν συνεπέστεροι, διότι ἀρνηθέντες τὴν Ἐκκλησιολογίαν οὔτε σχίσμα ἐδημιούργησαν οὔτε ἄλλον τινὰ ἔβλαψαν, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Κακοδοξίαν. Οὗτος ὅμως ὁ π. Φ.Χ. παρέμεινεν καὶ μετὰ τὴν πτῶσιν του παλαιοημερολογίτης καὶ ἐθεώρει τὸν ἑαυτόν του Ἐπίσκοπον, παρὰ τὴν καθαίρεσίν του ἀπὸ τὴν «Μητέρα του Ἐκκλησίαν», ἀπεκαλεῖτο δὲ μετὰ τῶν ὁμοϊδεατῶν του καὶ Ἐκκλησία ΓΟΧ!! καὶ ὡς τοιοῦτος ἐζήτει νὰ δικάσῃ τοὺς Ἐπισκόπους (Κυκλάδων Γερμανὸν καὶ Βρεσθένης Ματθαῖον) οἱ ὁποῖοι συνέχιζον τὸν ἀγῶνα τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ καὶ δὲν συνεμερίζοντο τὰς ἀπόψεις του καὶ δὲν τὸν ἠκολούθουν εἰς τὴν προδοσίαν. Ὁμολογοῦμεν, ὅτι δὲν θὰ κατεκρίναμεν τὸν ἀποθανόντα Π. Φ.Χ. ἂν ἐμιμεῖτο τοὺς ἄλλους ἐκπεσόντας Ἀρχιερεῖς. Ἀλλὰ τὸ νὰ ἀναγνωρίζῃ τὴν σχισματικὴν Ἐκκλησίαν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ μένῃ ἐκτὸς αὐτῆς, ἀποκαλούμενος καὶ αὐτὸς Ἐκκλησία, τοῦτο ὡς ἀνόητον καὶ ἀθεολόγητον δέον νὰ χαρακτηρισθῇ ἢ ἐπὶ τὸ ἀκριβέστερον πρέπει νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς Οὐνιτικὴ ἐνέργεια κατὰ τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ. Δηλαδὴ ὑποδύεται τὸν Παλαιοημερολογίτην διὰ νὰ σύρῃ ὄπισθεν αὐτοῦ ὅλους τοὺς ΓΟΧ καὶ ὁμαλῶς «τοὺς ἐπανάγῃ» εἰς τὴν «Μητέρα του Ἐκκλησίαν», ὡς ἐθεώρει τὴν Σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ ἀγαπητὸς ἀναγνώστης ἂς σημειώση ταῦτα καλῶς, διότι εἰς τὴν συνέχειαν τῶν ἄρθρων θὰ προσαχθοῦν καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα καθ᾿ ἃ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος «ὑπεκρίνετο τὸν Παλαιοημερολογίτην» διὰ νὰ ὁδηγήσῃ τοὺς Παλαιοημερολογίτας εἰς τὴν Σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν! Τοῦτο δὲ δὲν ἐγκατελείφθη καὶ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἰδιαιτέρως δὲ εἰς τὰς ἡμέρας μας ἐπιδιώκεται ἐπιμελῶς ἡ εὐθεῖα, ἡ ἔμμεσος ὑπαγωγὴ τῶν ΓΟΧ ὑπὸ τὴν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. (*) Ἐξ ὅλων τῶν προηγουμένων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς ὡς ἄνω ἐκτεθείσης «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» καταφαίνεται ἡλίου φαεινότερον, ὅτι καθαρὰ λόγοι Πίστεως προὐξένησαν τὸ σχίσμα τοῦ 1937, καὶ μέχρι σήμερον ὡς θὰ προκύψῃ ἐκ τῆς συνεχείας τῶν ἄρθρων, οἱ ἴδιοι λόγοι Πίστεως ὑφίστανται καὶ διαιωνίζεται τοῦτο καὶ ὅτι τοὺς ἰδίους σκοποὺς ἐξυπηρετεῖ. Ἐν προκειμένῳ ἡ ἑνότης ἐν τῇ πίστει, ὅπερ σημαίνει ἐν ἐπιγνώσει παραδοχὴ τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς διὰ τῆς ὁποίας θὰ ἀρθῇ τὸ σχίσμα τοῦ 1937. Ἂς σημειωθῆ ὅμως καὶ τοῦτο, ὅτι οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἴτε ἀνήκουν εἰς τὴν καινοτομήσασαν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν, εἴτε φέρουν τὸν μανδύαν τοῦ «Παλαιοημερολογίτου» καὶ δροῦν ὡς Οὐνία κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μόνον τὴν ἄρσιν τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος δὲν θέλουν, ἀντιθέτως ζητοῦν νὰ διαστρέψουν τὴν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, τὴν ὁποίαν τινὲς αὐθαδῶς καὶ ἀθεολογήτως ἀποκαλοῦν αἵρεσιν(::), ἐνῷ κατ᾿ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν «αἵρεσιν», τὴν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὁ Νεοημερολογιτισμός, (ὁ ὁποῖος τοὐλάχιστον σήμερον παρουσιάζεται ταυτόσημος πρὸς τὸν Οἰκουμενισμόν), τὰ περὶ «Πανορθοδόξου Συνόδου», «τοὺς θεολογικούς τους διαλόγους» κλπ. βλάσφημα καὶ ἀπόβλητα ἐξ ὀρθοδόξου ἀπόψεως εἶναι ὀρθὰ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἐπικρατήσουν!! ἐθελοτυφλοῦν ἢ ὄντως τοσοῦτον ἠχρειώθησαν; (*) Ὁ Ἱερομόναχος Κάλλιστος εἶναι ὁ μετέπειτα ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, ὅστις τὸ 1977 ἐκπεσὼν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ καὶ ἀρνηθεὶς τὴν Ἀποστολικήν του διαδοχὴν προσεχώρησεν εἰς τοὺς λεγομένους Αὐξεντιανούς, διὸ καὶ καθηρέθη, ὑπαχθεὶς εἰς τὴν τάξιν τῶν μοναχῶν. Οὗτος ὁ πρώην ἐπίσκοπος Κάλλιστος τὸ 1979 παρεσύρθη εἰς τὸ γνωστὸν πραξικόπημα καὶ ἔκτοτε θεωρεῖται πρόεδρος τῶν λεγομένων Καλλιστικῶν. (*) Ἰδοὺ τί ἐκήρυττεν διὰ τοῦ διαγγέλματος τοῦ 1935: «... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Τούτου ἕνεκα, οἱ διοικοῦντες νῦν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, διασπάσαντες τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καὶ διαιρέσαντες τὸν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν λαὸν εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακὰς μερίδας, οὐ μόνον, ἠθέτησαν μίαν Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, καθιερωθεῖσαν ὑπὸ τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ κυρωθεῖσαν ὑπὸ τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἔθιξαν καὶ τὸ Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Διὸ καὶ οἱ διοικοῦντες νῦν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν διὰ τῆς μονομεροῦς καὶ ἀντικανονικῆς καὶ ἀψυχολογήτου εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἀπέσχισαν ἑαυτοὺς τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ἐκήρυξαν ἑαυτοὺς κατ᾿ οὐσίαν Σχισματικοὺς ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῶν ἱσταμένων ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν καὶ παραδόσεων καὶ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ κλπ. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... Διὰ τοῦτο προήχθημεν καθ᾿ ὑπαγόρευσιν τῆς συνειδήσεως ἡμῶν, νὰ δηλώσωμεν εἰς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον ὅτι κόπτομεν πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ Αὐτοῦ ὡς Σχισματικοῦ κατὰ τὴν ἰδίαν ὁμολογίαν αὐτοῦ ποιούμεθα δὲ θερμὴν ἔκκλησιν πρὸς τὴν μερίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τοῦ ἀποδεχθέντος τὸ νεόν ἡμερολόγιον ἐπὶ καλῇ τῇ πίστει, ὅτι τοῦτο δὲν προσκρούει πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ὡς ἐπιπολαίως διεκήρυξεν ὁ καινοτόμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὅπως ἀποκηρύξωσι καὶ οὗτοι τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ὡς ἀντορθόδοξον καὶ διασαλπίσωμεν εἰς τὸν Σχισματικὸν Ἀρχιεπίσκοπον τὰ ρήματα τοῦ σοφοῦ Βρυενίου: «Οὐκ ἀρνησόμεθά Σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀρνησόμεθά Σου Μῆτερ Εὐσέβεια, ἐν Σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν Σοὶ ζῶμεν καὶ ἐν Σοὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καλέσῃ καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ Σοῦ τεθνήμεθα». (Κ.Γ.Ο. Ὀκτῶβριος 1980, σελ. 13 καὶ 14) (*) Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐπιστολῆς θὰ περιληφθῇ εἰς τὸν ἐκδοθησόμενον Β' τόμον τῶν «Ἐκκλησιολογικῶν Θεμάτων». Νῦν ὅρα ταύτην: Θεοδωρήτου Μ. «Τὸ Ἡμερολογικὸν σχίσμα δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ», Ἀθῆναι 1972. (**) Τὴν Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν ὁ Χριστός, παρέδωκε δὲ ταύτην είς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, ὅτε ἐπεφοίτησεν ἐπ᾿ Αὐτοὺς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δεχθέντες τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, κατεστάθησαν θείῳ δικαίῳ οἱ πρῶτοι οἰκονόμοι τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐτέθησαν παρὰ τῷ θεμελίῳ Χριστῷ. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι διὰ τῆς χειροτονίας μετέδωκαν τοῦτο τὸ Ἀποστολικὸν ἀξίωμα εἰς τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι δι᾿ αὐτῆς κατεστάθησαν διάδοχοι αὐτῶν. Τὰ ὅσα ἀνωτέρω γράφει ὁ Φλωρίνης τὸ ὀλιγώτερον ὡς ἀτυχὴς ἔκφρασις δύνανται νὰ χαρακτηρισθοῦν. (***) Ἀτυχεστάτη καὶ αὕτη ἡ διατύπωσις, διότι κατὰ τὸ 1924 οὐδεμία Ἐκκλησία ἱδρύθη, ἀλλὰ Κλῆρος καὶ λαὸς παραμένουν ἐν τῇ Ἀκαινοτομήτῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος καὶ καταδικάζουν τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν ἥτις ἀπεσχίσθη ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. (*) Δυστυχῶς διὰ νὰ ὑποστηρίξῃ τὸ «Δυνάμει» του ὁ Φλωρίνης ἠγνόησεν τὸ δεδικασμένον, ὡς ἔπραξεν καὶ ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καὶ ἐφεῦρεν τὴν δῆθεν ὑποδικίαν, ἥτις θὰ ἐρρυθμίζετο κατ᾿ αὐτὸν ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου. Αὕτη ὅμως οὔτε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του, ὡς προσεδόκα αὐταπατώμενος συνεκλήθη, οὔτε μέχρι σήμερον ὅτε τὰ πάντα καὶ οἱ πάντες ἐξουνιτίσθησαν καὶ οἰκουμενιστικοὶ διάλογοι ἐπευλογοῦνται, ἀλλὰ καὶ Οἰκουμενιστικὴ ληστρικὴ Σύνοδος προετοιμάζεται. Τὶ λέγουν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ «δυνάμει» τοῦ Φλωρίνης; Ἀναμένουν; δικαίωμά τους...... (**) Ρητῶς δηλοῖ ὁ Φλωρίνης ὅτι ἀρνεῖται τὴν ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τοῦ 1935 καὶ ὅτι δέχεται τὴν καινοτόμον σχισματικὴν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν. Καίτοι δὲν ἐπετρέπετο εἰς τὸν Φλωρίνης νὰ ὁμιλῆ οὕτω δικολαβικῶς, δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ δικαίωμα εἰς αῦτὸν νὰ θεωρῇ τὴν Καινοτόμον σχισματικὴν ὡς Κανονικὴν καὶ νὰ ἀγνοῇ πρὸς τοῦτο καὶ τὰς Πανορθοδόξους Συνόδους, αἵτινες τελεσιδίκως κατεδίκασαν τὴν Καινοτομίαν. Δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ συγχωρήσωμεν εἰς τὸν πρώην Φλωρίνης τὴν ἀσυνέπειάν του πρὸς αὐτὴν τὴν θέσιν του. Δηλαδὴ διότι κατόπιν αὐτῆς τῆς ὁμολογίας, δὲν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν «Κανονικὴν» Ἐκκλησίαν, καὶ ἔστω νὰ ἐνεργήσῃ ἐντὸς αὐτῆς κατὰ τὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ΑΒ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ παραμένει ἐκτὸς αὐτῆς, τολμᾶ δὲ καὶ ἀποκαλεῖται Σύνοδος καὶ Ἐκκλησία ΓΟΧ!! Προσοχή! Ὁ Φλωρίνης δὲν ἦτο ἀμαθής, ἀλλὰ ἐν ἐπιγνώσει ἔλεγεν καὶ ἔπραττεν ὑποτιμῶν μόνον τὴν νοημοσύνην τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀσεβῶν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ μίαν σκοπιμότητα, ἤτοι νὰ μὴ διευρυνθῆ δῆθεν τὸ σχίσμα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἔναντι τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Ὀ Φλωρίνης δὲν εἶναι ἕνας ἐκπεσὼν ἐπίσκοπος, ὡς ὁ Ζακύνθου, ἢ ὁ Λιώσης καὶ Χατζῆς, οἵτινες ἐκπεσόντες ὡς ὁ Φλωρίνης ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ἕνας Οὑνίτης Παλαιοημερολογίτης, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιφέρη σύγχυσιν εἰς τὴν Ἐκκλησιολογίαν - ὁμολογίαν πίστεως καὶ νὰ ὑπαγάγῃ τὸ πλήρωμα τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπὸ τὸν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. (***) Ὄχι δὲν ἐνήργησεν κατὰ τὸν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι οὗτος ὁ κανὼν παρέχει τὸ δικαίωμα νὰ διακόψῃ τις τὸ μνημόσυνον καὶ πρὸς Συνοδικῆς διαγνώμης, ἀλλὰ δὲν παρέχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐξέλθη τις τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἱδρύσῃ ἕτερον θυσιαστήριον καὶ νὰ ἀποκαλῆται Ἐκκλησία κλπ., ὡς ἔπραξεν ὁ Φλωρίνης. Ὀ 15ος Κανὼν τῷ ἐπέβαλεν ἀφοῦ δὲν ἐθεώρει σχισματικὴν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, νὰ ἐπιστρέψη ἐντὸς αὐτῆς καὶ νὰ φωνάζῃ καταγγέλλων τὴν καινοτομίαν. Διατί δὲν τὸ ἔπραξεν; Τὸ εἴπομεν προηγουμένως. (*) Τὸ πῶς ἐκήρυξεν σχισματικὴν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν τὸν Ἰούνιον τοῦ 1935 φαίνεται ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ κείμενα τῆς περιόδου ἐκείνης, ἰδοὺ τί ἔλεγεν εἰς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1935: «Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τοὺς ἀκολουθοῦντας τὸ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετὰ τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπὸ τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος˙ διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ πασῶν τῶν πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τὸ Γρηγοριανὸν ἑορτολόγιον. Ὅτι δὲ ἡ σχισματικὴ Ἐκκλησία δὲν ἔχει χάριν καὶ ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καὶ ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τὰ ἑξῆς: «Εἰ καὶ περὶ μὴ Δόγματα οἱ Σχισματικοὶ σφάλοιντο, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ τοίγε κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς ἐστι, κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τὰ Μέλη πάντα ζωοῦται καὶ τὴν πνευματικὴν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δὲ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν καὶ οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνων οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἂν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;» (Κ.Γ.Ο. Ὀκτώβριος 1980, σελ. 23). Ἐπομένως ἐνταῦθα ὁ πρ. Φλωρίνης ψεύδεται προκλητικώτατα. (**) Ἀκατανόητον: ἐνῷ τελεῖ ὑπὸ τὰς ἀρὰς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐνῷ ἔχει καταδικασθῆ ἡ Καινοτομία, οἱ καινοτόμοι κατὰ τὸν Φλωρίνης εἶναι «δυνάμει» σχισματικοὶ καὶ οὐχὶ ἐνεργείᾳ. Αὐτὰ μόνον ὁ μέγας νοῦς τοῦ Φλωρίνης κατενόει. (*) Ἰδοὺ καὶ πάλιν δικολαβικὴ σκέψις καὶ τέχνασμα τοῦ Φλωρίνης διὰ νὰ στηρίξῃ τὸ ἀστήρικτον «δυνάμει» του. Αἱ πανορθόδοξοι Σύνοδοι, λέγει, βεβαίως κατεδίκασαν τελεσιδίκως τὴν Παπικὴν Καινοτομίαν, ἀλλὰ ἡ καταδίκη αὕτη ἀφορᾶ μόνον τοὺς Λατίνους οὐχὶ καὶ τοὺς Καινοτόμους τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τὴν μισὴν καινοτομίαν(!), διότι οἱ καινοτόμοι τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔθιξαν τὸν Ζ' Ἀποστολικὸν Κανόνα, ὁπότε ἀπέφυγαν τὸν σκόπελον τῆς καταδίκης. Ἂν ταῦτα ἔλεγε ὡς δικηγόρος εἰς ἕνα δικαστήριον πολιτικὸν θὰ τοῦ ἀπηγόρευον εἰς τὸ ἑξῆς νὰ δικηγορῆ, οὗτος ὅμως ἔλεγεν ταῦτα ὡς Ἐπίσκοπος καὶ δὲν ἠλέγχετο, ἀλλὰ ἐθεωρεῖτο ὑπὸ τοῦ περιβάλλοντός του ὡς δεινὸς θεολόγος! μᾶλλον σοφιστὴς καὶ δικολάβος. (**) Ἂς τὴν ἀναμένουν αὐτὴν τὴν «πανορθόδοξον Σύνοδον», καὶ ὁ Φλωρίνης ἐκ τοῦ ἂλλου κόσμου, καὶ οἱ ὁμόφρονές του, ποὺ παραμένουν εἰς τὸ σχίσμα, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνος μὲν ἐδημιούργησεν, οὗτοι δὲ τὸ συντηροῦν καὶ τὸ κρατύνουν. Ἡ καινοτομία οὐδεμιᾶς νέας καταδίκης χρήζει, διότι τὸ δεδικασμένον αὐτῆς παραμένει καὶ ἰσχύει καὶ διὰ τοὺς καινοτόμους νεοημερολογίτας τῆς Ἑλλάδος καὶ διὰ πάντα ἄλλον καινοτόμον. Ἡ καινοτομία εἶναι καταδεδικασμένη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς ἀλλοτρία καὶ ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρᾶξις, καὶ ὡς ἀντικανονικὴ ἀλλὰ καὶ ἵνα διὰ τῆς καταδίκης μὴ δυνηθῇ ποτὲ νὰ εἰσέλθῃ τὸ μίασμα τοῦ Παπισμοῦ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. (***) Ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (Γ.Ο.Χ.) παραμένει ἀμετακίνητος ἐπὶ τῆς ἑορτολογικῆς παραδόσεως, μακρὰν τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν καινοτόμων εἰς τὴν πρὸ τοῦ 1924 Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν, ἥτις συνεχίζει ἔστω καὶ ὑπὸ τὸ μικρὸν λεῖμμα τῶν Γ.Ο.Χ. τὴν λυτρωτικὴν πορείαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. (*) Τί νὰ εἴπωμεν διὰ τὰς τελευταίας αὐτὰς παραγράφους; Ὅτι εἶχεν ἐνόχους μυστικὰς ἐπαφὰς μετὰ πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας ἢ ὅτι γελοιοποιεῖ τὰ πράγματα μὲ τὰ δέλεαρ (καραμέλλες) ποὺ ὑπαινίσσεται εἰς τὸν Βαρυκόπουλον; Ἀμφότερα ἰσχύουν, καὶ κυρίως ὅτι ἐξηπατᾶτο ὑπὸ τῶν ἐπιτηδείων πολιτικῶν παραγόντων. (*) Ἰδὲ τοῦτο εἰς Κ.Γ.Ο. Ἀπρίλιος 1980 σελ. 11. (*) Περὶ σχίσματος ἰδοὺ τί λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Οὐδὲ αἷμα μαρτυρίου ταύτην δύνασθαι ἐξαλείφειν τὴν ἁμαρτίαν», διότι «οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν ὡς τὴν Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι, κἂν μυρία ὦμεν ἐργασάμενοι καλά, τῶν τὸ σῶμα αὐτοῦ διατεμόντων οὐκ ἐλάττονα δώσομεν δίκην, οἱ τὸ πλήρωμα κατατέμνοντες τὸ ἐκκλησιαστικόν....». «Τοῦ ὡς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν τὸ τὴν Ἐκκλησίαν σχίσαι οὐκ ἔλλατόν ἐστι κακόν... ἂν εἴπω ἐμὲ ράπισον φρίττεις˙ καὶ τὸν Δεσπότην σου σπαράττεις καὶ οὐ φρίσσεις, τὰ μέλη τὰ δεσποτικὰ διαξαίνεις καὶ οὐ τρέμεις; Οἶκός ἐστιν ἡ Ἐκκλησία Πατρικὸς ἕν σῶμα καὶ ἕν πνεῦμα...». Βλ. καὶ ἀπόφασιν Πανορθ. Συνόδου 1848: «Ἅπαντες οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν, ὡς ἱμάτιον...». (*) Πλείονα ἰδὲ «Κ.Γ.Ο.», στήλην «Νεοημερολογιτισμὸς - Οἰκουμενισμὸς» ὑπὸ Παύλου Μοναχοῦ. (*) Ὅρα ταύτην εἰς: Ἐλ. Γκουτζίδη, «Ἐκκλησιολογικὰ Θέματα», Τόμος Α', Ἀθῆναι 1980, σελ. 71. (**) Παραθέτομεν τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Νέον Πιστεύω» σχόλιον τοῦ φυλλαδίου «Η ΣΩΤΗΡΙΑ»: «ΝΕΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ»! Διατὶ νὰ «στενοχωροῦνται», ἂν θὰ «συμφωνήσουν οἱ αἱρετικοὶ ἐπὶ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἂν θὰ «ἀφαιρέσῃ» ὁ Πάπας τὴν βλάσφημον προσθήκην κτλ; Ἰδού .... τρανωτέρα καὶ «δι᾿ ἄλλους λόγους» ὠφελιμωτέρα λύσις: Νὰ φτιαχτῇ «Νέον Σύμβολον»!!!... Ἔτσι; Ναὶ: Ποῖος τὸ εἶπε; Ποιός ἄλλος, ὁ μέγας καὶ τρανὸς Τρανουπόλεως Δαμασκηνός, ὁ διευθύνων τὸ ἐν Γενεύῃ «Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου», ὁ κατευθύνων ὅλας τὰς συναφεῖς «κινήσεις» καὶ.... «ἑτοιμάζων τὴν ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον»: Οὗτος ὅστις καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸ περιβόητον Ταιζέ τῆς Γαλλίας, ὅπου συναγελάζονται ὁμοῦ «ὁρθόδοξοι» μὲ τὰ εἴδη τῶν αἱρετικῶν, οὐδέποτε δὲ ἐρεύγεται τὸ παραμικρὸν ποὺ νὰ μὴ εἶναι βεβήλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁμιλῶν ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῶν 1600 ἐτῶν τῆς ἁγίας Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ἥτις συνεπλήρωσε τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως), λέγει «περὶ ἐνδεχομένου τῆς δυνατότητος ἑνὸς νέου ὁμολογιακοῦ πιστεύω ἑνωτικοῦ καὶ δεσμευτικοῦ διὰ τὴν διῃρημένην χριστιανωσύνην...». Ποῖος ρίπτει τὴν «ἰδέαν» διὰ τὸ «ἐνδεχόμενον» φτιαξίματος «νέου ὁμολογιακοῦ πιστεύω»; Αὐτός, «ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος»! Ἂς τὰ ἴδουν λοιπὸν οἱ εὐλαβέστατοι Νεοημερολογῖται «ἀντι - οἰκουμενισταί»! (*) Σχισματικοὶ κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον εἶναι οἱ διαφέροντες πρὸς τὴν Καθολικὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν οὐχὶ εἰς θέματα πίστεως, δόγματα κλπ., ἀλλὰ διά τινα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα ἰάσιμα. Ἐὰν σκεφθῶμεν ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμὸς - Οἰκουμενισμὸς κατεπάτησεν καὶ ἠθέτησεν ὄχι μόνον τὴν ἐκκλησιαστικὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν οὐσίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, διαπιστώνομεν ὅτι ἡ Καινοτομία τοῦ 1924 δὲν εἶναι ἁπλῶς σχίσμα, ἀλλὰ καὶ αἵρεσις. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει, ὅτι «καὶ οἱ μικρόν τι καινοτομοῦντες, ὅλον τὸ Εὐαγγέλιον ἀνέτρεψαν». (*) Περὶ τοῦ τρόπου ἀποδοχῆς τῶν ἐπιστρεφόντων εἰς τὴν Καθολικὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν δύναταί τις νὰ ἴδῃ ἐν τῷ Ἱερῷ Πηδαλίῳ, τὸν Α' Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου, τὸν Ζ' τῆς Β' Οἰκουμενικῆς καὶ τοῦς ΜΣΤ' καὶ ΜΖ' Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηὸς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Ἔκδοσις Ἀθῆναι 1866, σελ. 54 - 59, 139 - 140, 475 - 477). Περὶ δὲ τοῦ κύρους τῶν μυστηρίων τῶν σχισματικῶν, βλέπε Π. Τρεμπέλα, Δογματική, Τόμος 3ος, σελ. 41. Τὸ Κεφάλαιον «Τὰ μυστήρια τῶν σχισματικῶν». (*) Δι᾿ ἄλλην μίαν φορὰν ψεύδεται διότι τὸ πῶς ἐκήρυξεν σχισματικὴν τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν ρητῶς δηλοῦται, ἄνευ σοφιστικῶν διατυπώσεων εἰς τὴν ἀποχαιρετιστήριον Ἐγκύκλιον τοῦ 1935, ἰδοὺ αὕτη: «... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τὴν ποιμαντορίαν τοῦ ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τὸ πάτριον καὶ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, καὶ ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ ὅρκου πίστεως ὃν ἐδώκαμεν, ὅτι θὰ φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δὲν ἠδυνάμεθα παρὰ νὰ κηρύξωμεν ὡς σχισματικὴν τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τὸ παπικὸν ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπὸ πανορθοδόξων Συνόδων «ὡς νεωτερισμὸς τῶν Αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον καὶ ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων». Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τοὺς ἀκολουθοῦντας τὸ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετὰ τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπὸ τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος˙ διότι οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ πασῶν τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τὸ Γρηγοριανὸν ἑορτολόγιον. Ὅτι δὲ ἡ σχισματικὴ Ἐκκλησία δὲν ἔχει χάριν καὶ ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, λέγων τὰ ἑξῆς: «Εἰ καὶ περὶ μὴ Δόγματα οἱ Σχισματικοὶ σφάλοιντο, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ τοίγε κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς ἐστι, κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὑ τὰ Μέλη πάντα ζωοῦται καὶ τὴν πνευματικὴν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δὲ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν καὶ οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἂν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;» (Ὅρα Κ.Γ.Ο., Ὀκτώβριος 1980, σελ.22). (*) Ἡ καθαίρεσίς του διὰ τὸν λόγον αὐτὸν ὑπῆρξεν ἀνενέργητος, καθ᾿ ὅσον ἐπεβλήθη ὑπὸ Σχισματικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία οὐδεμίαν ἐξουσίαν καὶ ἁρμοδιότητα εἶχεν νὰ καταδικάσῃ κανονικοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας. (*) Περιττεύει νὰ εἴπωμεν ὅτι καὶ σήμερον ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία καὶ ἅπας ὁ χορὸς τῶν ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν μίαν τοιαύτην ὑπαγωγὴν τῶν Γ.Ο.Χ. σχεδιάζουν μέσῳ τῶν συνεχιστῶν τῆς θεωρίας τοῦ πρ. Φλωρίνης. (*) Ἐννοεῖ τὴν σχισματικὴν νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν. (**) Τὴν θεωρίαν ταύτην τὴν συναντῶμεν τονιζομένην ἰδιαιτέρως ὑπὸ οἰκουμενιστικῶν κύκλων, ὅσον ἀφορᾷ τὸν Παπισμὸν καὶ τὰς ἄλλας αἱρέσεις. Δηλαδὴ προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῇ σταδιακὴ ἄμβλυνσις τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, καὶ νὰ ἐπέλθῃ συγχρωτισμὸς Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, τονίζεται ἤδη τὸ γεγονός, ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ (καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς), δὲν ἔχουν δῆθεν καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας διὰ συγκεκριμένης καταδίκης Οἰκουμενικοῦ καὶ Πανορθοδόξου κύρους, καὶ ἑπομένως δὲν εἶναι οὗτοι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μετέχουν καὶ αὗται εἰς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ἀλλὰ τοῦτο ἀποτελεῖ βλασφημίαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αἵρεσιν. Εἶναι ἡ λεγομένη θεωρία τῶν κλάδων. Βάσει τῆς θεωρίας ταύτης ὁ νῦν «Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης» κ. Δημήτριος ἀποκαλεῖ τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὸ «κακέκτυπον κρατίδιον» τοῦ Βατικανοῦ, «Ἁγίαν Ρωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν», καὶ «ἀδελφὴν» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν δὲ ἀντίχριστον καὶ αἱρετικὸν Πάπαν, «ἁγιώτατον ἀδελφὸν» καὶ «γνήσιον διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων». (Βλ. δηλώσεις του κατὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ νέου Πάπα Παύλου - Ἰωάννου Βοϊτύλα). ΚΕΙΜΕΝΟΝ Ἴστε, ὅτι μεγάλως ἐνοχλεῖτε τὸ τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα, ὅτι πρὸ τοῦ γενέσθαι Σύνοδον Οἰκουμενικὴν καὶ ἀποκηρῦξαι ἡμᾶς, ὑμεῖς ἀποστρέφεσθε καὶ μισεῖτε ὡς ἑτεροδόξους; ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ποία Ἐκκλησία ὑμᾶς ἐδίδαξεν ἀποστρέφεσθαι τοὺς ἀληθεῖς ἱερεῖς; Τίς τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλος τοιαῦται ἀπεφθέγξατο;» ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Γνωρίζετε ἀλήθεια, ὅτι μὲ τὴν συμπεριφορά σας φέρετε μεγάλη ἀνωμαλία εἰς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς πιστούς; διότι πρὶν ἀκόμη γίνη «Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» καὶ νὰ μᾶς ἀποκηρύξη, (διότι ἑνωθήκαμε μὲ τὸν Πάπα) ἐσεῖς μᾶς ἀποστρέφεσθε (καὶ δὲν ἔχετε μαζί μας καμμίαν ἐπικοινωνίαν) σὰν νὰ εἴμεθα αἱρετικοὶ καὶ μᾶς μισεῖτε σὰν νὰ εἴμεθα ἑτερόδοξοι (σὰν νὰ ἐξήλθαμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία); ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. Ποία Ἐκκλησία σᾶς ἐδίδαξε νὰ μᾶς ἀποστρέφεσθε (κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπον) ἡμᾶς τοὺς ἀληθεῖς ἱερεῖς; Ποῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἐκήρυξε αὐτὴν τὴν διδασκαλία (ποὺ ἀκολουθεῖτε ἐσεῖς); (Σχόλιον ἐπ᾿ αὐτοῦ βλ. «Κ.Γ.Ο., Σεπτ. - Ὀκτώβρ. 1981, σελ. 277, ἄρθρον: «ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ»). Η ΠΕΡΙ «ΔΥΝΑΜΕΙ» ΚΑΙ ΟΥΧΙ «ΕΝΕΡΓΕΙΑ» ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Δὲν εἶναι παράξενον, ὅτι ἐν ὀνόματι δῆθεν τῶν Ἱερῶν Κανόνων εὑρίσκονται ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν καὶ καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀφοῦ καὶ ἐν ὀνόματι τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης, καταπατεῖται ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἐν προκειμένῳ ἡ ἀντικανονικὴ αὕτη διδασκαλία περὶ «δυνάμει» σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας ἐγένετο προσπάθεια νὰ στηριχθῇ ἐπὶ ξένης βάσεως καὶ κυρίως ἐπὶ τῆς παρερμηνείας τῶν Ἱερῶν Κανόνων, θ ε ω ρ ο υ μ έ ν η ς τ ῆ ς Κ α ι ν ο τ ο μ ί α ς ο ὐ χ ὶ ὡ ς ἀ ρ ν ή σ ε ω ς κ α ὶ ἀ θ ε τ ή σ ε ω ς τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς, ὡ ς σ υ μ β α ί ν ε ι, ἀ λ λ ὰ ὡ ς ἁ π λ ῆ ς κ α ν ο ν ι κ ῆ ς π α ρ α β ά σ ε ω ς ἀ τ ό μ ο υ τ ι ν ό ς. Ἐπειδὴ οὐδεὶς κανὼν ὑπάρχει ἐπὶ τοῦ ὁποίου νὰ δύνανται νὰ στηρίξουν τὴν θεωρίαν ταύτην, εὗρον καὶ ἐπεκαλέσθησαν, ὅλως ἀνεπιτρέπτως μίαν ὑποσημείωσιν τοῦ Ἱεροῦ Νικοδήμου εἰς τὸν Γ' Ἀποστολικὸν Κανόνα, ἡ ὁποία οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὸ θέμα αὐτό. Ὁ Γ' Ἀποστολικὸς Κανὼν δὲν ἀναφέρεται εἰς σχισματικοὺς ἢ εἰς αἱρετικοὺς, οὐδὲ εἰς τοὺς στασιάσαντας, ἀποστατήσαντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἰς παράβασιν κληρικοῦ εἰς θέματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας, ἤτοι τῆς προσφορᾶς δώρων εἰς τὸ Ἱερὸν Θυσιαστήριον. Παραθέτομεν ὅμως αὐτούσιον τὸν Γ' Ἀποστολικὸν Κανόνα, διὰ νὰ ἴδῃ ὁ ἀναγνώστης ὅτι εἶναι παντελῶς ξένος πρὸς τὸν σκοπὸν διὰ τὸν ὁποῖον τὸν ἐπεκαλέσθησαν παραπλανητικῶς καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ οἱ «ἐπάξιοι» διάδοχοί του εἰς τὸ φρόνημά του. ΚΑΝΩΝ Γ' Εἴ τις Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος παρὰ τὴν τοῦ Κυρίου διάταξιν τὴν ἐπὶ τῇ θυσίᾳ, προσενέγκοι ἕτερά τινα ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον, ἢ μέλι, ἢ γάλα, ἢ ἀντὶ οἴνου σίκερα ἐπιτηδευτά, ἢ ὄρνιν, ἢ ζῶά τινα, ἢ ὄσπρια, παρὰ τὴν διάταξιν, καθαιρείσθω: πλὴν νέων χίδρων, ἢ σταφυλῆς, τῷ καιρῷ τῷ δέοντι. Μὴ ἐξὸν δὲ ἔστω προσάγεσθαί τι ἕτερον πρὸς τὸ θυσιαστήριον, ἢ ἔλαιον εἰς τὴν λυχνίαν, καὶ θυμίαμα τῷ καιρῷ τῆς ἁγίας προσφορᾶς. Ἑ ρ μ η ν ε ί α Ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς παρέδωκεν εἰς τοὺς Ἀποστόλους τὸ μυστήριον τῆς θείας ἱερουργίας, ἐδιέταξεν εἰς αὐτούς, νὰ μὴ τὸ ἐπιτελοῦσι μὲ ἄλλο κανένα εἶδος, πάρεξ μὲ ἄρτον καὶ οἶνον, ἐσμιγμένον μὲ τὸ νερόν, αὐτὸς πρῶτος τοῦτο ποιήσας ἐπὶ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ὡς ἐν τῇ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου λειτουργίᾳ γέγραπται. «Ἐξ οἴνου κεράσας (τὸ ποτήριον δηλ.) καὶ ὕδατος». Διὰ τοῦτο καὶ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι εἰς τὸν παρόντα Κανόνα διορίζουν, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος παραβαίνοντας τὴν διάταξιν, ὁποῦ ὁ Κύριος ἐδιώρισε διὰ τὴν ἀναίμακτον ταύτην θυσίαν, ἤθελε προσφέρῃ ἐπάνω εἰς τὴν ἁγίαν τράπεζαν ἄλλα τινὰ εἴδη, ἢ μέλι λόγου χάριν, ἢ γάλα, ἢ ἀντὶ διὰ οἶνον, σίκερα κατασκευαστά, ἤγουν κάθε ποτὸν ὁποῦ ποιεῖ μέθην, καθὼς εἶναι τὸ ρακί, ὁποῦ κατασκευάζεται ἀπὸ διάφορα πωρικά. Ἤ καθὼς εἶναι ὁ ζύθος, ἤτοι ἡ λεγομένη μπύρα, ἀπὸ κριθάρι κατασκευαζομένη. Ἤ ἄλλό τι παρόμοιον, ἢ προσφέρῃ πουλία, ἢ ζῶα τινά, ἢ ὄσπρια, ὁ τοιοῦτος ἂς καθαίρεται. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὑποσημείωσις τοῦ Ἱεροῦ Νικοδήμου, ἐπὶ τοῦ ἀνωτέρω κανόνος, τὴν ὁποίαν ἐπικαλοῦνται δὲν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὴν καινοτομίαν, ἀλλὰ καὶ πρόκειται περὶ σημειώσεως καὶ οὐχὶ κανόνος. Τὴν παραθέτομεν: «.... Οἱ κανόνες προστάζουσι τὴν σύνοδον τῶν ζώντων Ἐπισκόπων, νὰ καθαίρουν τοὺς ἱερεῖς, ἢ νὰ ἀφορίζουν, ἢ νὰ ἀναθεματίζουν τοὺς λαϊκούς, ὁποῦ παραβαίνουν τοὺς κανόνας. Ὅμως, ἂν ἡ σύνοδος δὲν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τὴν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων, ἢ τὸν ἀφορισμόν, ἢ ἀναθεματισμὸν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί, καὶ οἱ λαϊκοί, οὔτε καθῃρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφωρισμένοι ἢ ἀναθεματισμένοι. Ὑ π ό δ ι κ ο ι ὅ μ ω ς, ἐ δ ῶ μ έ ν ε ἰ ς τ ὴ ν κ α θ α ί ρ ε σ ι ν κ α ὶ ἀ φ ο ρ ι σ μ ὸ ν ἢ ἀ ν α θ ε μ α τ ι σ μ ό ν, ἐ κ ε ῖ δ ὲ ε ἰ ς τ ὴ ν θ ε ί α ν δ ί κ η ν...». Εἰς τὴν ὑποσημείωσιν ταύτην, τὴν μὴ ἔχουσαν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὴν ἀποκοπὴν καὶ τὴν ἀπόσχισιν μιᾶς ὁλοκλήρου Ἱεραρχίας καὶ τὴν συμπόρευσίν της μὲ τὴν αἵρεσιν, ἐστήριξεν τὴν θεωρίαν, τοῦ «δυνάμει καὶ οὐχὶ ἐνεργείᾳ» σχισματικῆς τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας. Εὐλογοφανὲς φαίνεται τὸ σόφισμα, ἀλλὰ πρόκειται κατ᾿ οὐσίαν διὰ μίαν δεινὴν παραποίησιν τῆς σημειώσεως(). Πάντως ἐὰν θέλουν νὰ στηριχθοῦν εἰς τὴν ὑποσημείωσιν ταύτην, ἂς τὴν λάβουν ὑπ᾿ ὄψιν τους καὶ ὡς πρὸς τὸ «ὑπόδικοι... εἰς τὴν θείαν δίκην...». Ἐπεξηγοῦμεν, ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες προβλέπουν παραβάσεις ἀτομικάς, εἴτε περὶ τὴν πίστιν, εἴτε περὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν. Ἐπίσης εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν, ὁ Γ' Ἀποστολικός, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἀναφέρονται εἰς παραβάσεις καὶ παραβάτας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ οὐχὶ εἰς ἀθετήσαντας τὴν πίστιν καὶ δολιοφθορὰν ἐπιχειρήσαντας κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς Καινοτομίας δὲν πρόκειται π ε ρ ὶ ἁ π λ ῆ ς π α ρ α β ά σ ε ω ς ἑ ν ὸ ς ἢ μ ε ρ ι κ ῶ ν ἀ τ ό μ ω ν, ἀ λ λ ὰ π ρ ό κ ε ι τ α ι π ε ρ ὶ ὠ ρ γ α ν ω μ έ ν η ς κ α ὶ π ρ ο σ χ ε δ ι α σ μ έ ν ης ἀ θ ε τ ή σ ε ω ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, π ρ ό κ ε ι τ α ι π ε ρ ὶ ἀ π ο σ χ ί σ ε ω ς ἐ κ τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ σ τ ρ ο φ ῆ ς π ρ ὸ ς τ ὸ ν Π α π ι σ μ ό ν. Δὲν πρόκειται ἐπίσης, ἐν προκειμένῳ, περὶ ἑνὸς ἐσωτερικοῦ σχίσματος προελθόντος ἀπὸ παρερμηνείαν ἢ φανατισμὸν ἢ ὑπερβολικὸν ζῆλον, ἢ ἐπὶ ἑνὸς «θεολογουμένου θέματος», δὲν ἀ π ο τ ε λ ε ῖ ἑ π ο μ έ ν ω ς τ ὸ ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τι κ ὸ ν σ χ ί σ μα κ α ν ο ν ι κ ὴ ν π α ρ ά β α σ ι ν, ἀ λ λ ὰ κ α τ α π ά τ η σ ι ν κ α ὶ σ υ λ λ ή β δ η ν ἀ π ό ρ ι ψ ι ν τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Π α ρ α δ ό σ ε ως. Δὲν πρόκειται ἐπίσης, ἁπλῶς περὶ μιᾶς ἀντικανονικῆς ληστρικῆς πράξεως, δι᾿ ἧς ἐπεβλήθη ἡ Παπικὴ Καινοτομία, ὥστε νὰ καταγγελθῇ ἡ ἀντικανονικὴ διαδικασία. Καὶ ἂν ἀκόμη τὸ 1924 ἀπεφάσιζον αἱ ἄλλαι Ἐκκλησίαι νὰ ἐκδικασθῇ ἡ πρᾶξις τῆς καινοτομησάσης Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας καὶ πάλιν μέχρι τῆς ἐκδικάσεως, λόγῳ τῆς φύσεως τῆς Καινοτομίας, δὲν θὰ ἦτο «δυνάμει» ἀλλὰ «ἐνεργείᾳ» Σχισματική, διότι τοῦτο ἀπετέλει ἠθελημένην καὶ ὠργανωμένην ἀθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὑπαγωγὴν εἰς τὸν Παπισμόν. «Δ υ ν ά μ ε ι σ χ ι σ μ α τ ι κ ὸ ς ἢ α ἱ ρ ε τ ι κ ὸ ς» δὲν εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐκδηλώνει τὸ σχίσμα του ἢ τὴν αἵρεσίν του, κατὰ τοιοῦτον μάλιστα τρόπον, ἀλλὰ ἐ κ ε ῖ ν ο ς ὁ ὁ π ο ῖ ο ς ἔ χ ε ι κ α τ ὰ ν ο ῦ ν ν ὰ δ η μ ι ο υ ρ γ ή σ ῃ σ χ ί σ μ α, π λ ὴ ν δ ὲ ν τ ὸ ἐ δ η μ ι ο ύ ρ γ η σ ε, ἢ ἔ χ ε ι κ ρ υ φ ὴ μ ί α ν α ἵ ρ ε σ ι ν, ἀ λ λ ὰ δ ὲ ν τ ὴ ν ἐ κ δ η λ ώ ν ε ι. Ἑπομένως, τὸ νὰ παραπέμπουν καὶ μέχρι σήμερον τὸ τετελεσμένον σχίσμα εἰς τὴν «Πανορθόδοξον Σύνοδόν» των, τοῦτο ἀποτελεῖ παρωδίαν, καὶ καλῶς κεκαλυμμένην ἀπάτην. Δὲν εἶναι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ὡς ἢδη ἐτονίσαμεν αὐτή, ἡ ὁποία θὰ καταστήσῃ ἐνεργείᾳ αὐτοὺς σχισματικούς ἢ αἱρετικούς, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ δημιουργία τοῦ σχίσματος καὶ ἡ ἐκδήλωσις τῆς αἱρέσεως καθιστοῦν τοὺς τοιούτους σχισματικοὺς ἢ αἱρετικούς. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νεοημερολογιτισμὸς εἶναι καταδεδικασμένοι καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας εὑρίσκονται. Αὐτοὶ κατεδίκασαν ἑαυτοὺς καὶ ἐχωρίσθησαν τῆς Ἐκκλησίας διὰ τῶν σχισμάτων καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἑπομένως τὸ λεγόμενον ὅτι πρέπει μία ζῶσα Σύνοδος νὰ συνέλθῃ διὰ νὰ κρίνῃ καὶ ἀποφασίσῃ περὶ τῆς Καινοτομίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ δ ὲ ν ε ὐ σ τ α θ ε ῖ. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο σημειωτέον: Ἐὰν ἡ Καινοτομία κατ᾿ αὐτοὺς εἶναι ὑπόδικος πότε θὰ ἐκδικασθῇ ἡ ὑπόθεσις, ποῖοι θὰ τὴν ἐκδικάσουν καὶ μὲ ποῖα κριτήρια; Μὲ ποίαν δεοντολογίαν; Μὲ τὴν δεοντολογίαν, ἥτις ἐπρυτάνευσε κατὰ τὴν εἰσαγωγὴν, τὸ 1924, ἢ μὲ τὰ κριτήρια τῶν «θεολογικῶν διαλόγων» καὶ τὴν προετοιμαζομένην ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν «μεγάλην δῆθεν Πανορθόδοξον Σύνοδον», τὴν ὄντως ληστρικὴν καὶ Οἰκουμενιστικήν; Ἂς μὴν ἀπατώμεθα: «Ἐφόρατος ἡ πλάνη, κἂν μυρίοις συσκιάζεται παραπετάσμασι». Ἡ καλλιεργουμένη αὕτη πλάνη εἶναι πολὺ χειροτέρα σήμερον, διότι ἀντὶ νὰ καταδικάζεται ἡ Καινοτομία, γίνεται ἀγώνας, ὥστε ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην αἱ «Ἐκκλησίαι» νὰ ἀσπάζωνται τὴν Καινοτομίαν καὶ τὸν Οἰκουμενισμόν, ὥστε νὰ μὴ διανοῆταί τις, ὅτι, ἡ δῆθεν «Οἰκουμενικὴ» καὶ «Πανορθόδοξος» Σύνοδος, τὴν ὁποίαν ἐπὶ τόσας δεκαετίας ἐπαγγέλλονται, θὰ καταδικάσῃ τὴν Καινοτομίαν. Τοὐναντίον, διαφαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ ληστρικὴ αὕτη Σύνοδος θὰ καταδικάσῃ τὴν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν, ἤτοι τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ θὰ δώσῃ εἰς τὸν Νεοημερολογιτισμὸν καὶ Οἰκουμενισμὸν κῦρος δῆθεν Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀντιλαμβάνεταί τις πόσον τραγικὸν εἶναι διὰ τοὺς καινοτόμους τὸ γεγονός, καθ᾿ ὃ τὴν μὲν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. θεωροῦν ὡς σχίσμα καὶ αἵρεσιν, ἐνῷ τὸν ἀντίχριστον Πάπαν θεωροῦν ὡς «γνήσιον διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων» καὶ τὸ κακέκτυπον κρατίδιον τοῦ Βατικανοῦ, ὡς «τὴν Ἁγίαν Ρωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν». Ἑπομένως ἡ Ἀκαινοτόμητος Ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ ἀντιμετωπίση ἁπλῶς σχισματικοὺς ὑπὸ τὴν ἔννοιαν, ὅτι ἀπεσχίσθησαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐστερήθησαν τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος(), ἀλλὰ δεδηλωμένους ἐχθροὺς Αὐτῆς, δεδηλωμένους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μάχονται τὴν Ὀρθοδοξίαν. Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΗ Ἡ Παπικὴ Καινοτομία τοῦ Ν.Η. δὲν χρήζει νέας καταδίκης καὶ ἐκ τῆς οὐσίας αὐτῆς ὡς εἴπομεν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν λόγον, ὅτι αὕτη εἶναι καταδεδικασμένη ὑπὸ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, 1587 καὶ 1593 ἐπὶ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β' τοῦ Τρανοῦ. Ἰδοὺ αἱ καταδικαστικαὶ ἀποφάσεις κατὰ τῆς Παπικῆς Καινοτομίας τοῦ νέου Ἡμερολογίου: «Ὅποιος δὲν ἀκολουθεῖ τὰ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς αἱ ἑπτὰ ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἐθέσπισαν καὶ τὸ ἅγιον Πάσχα καὶ τὸ Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νὰ ἀκολουθῶμεν, καὶ θέλει νὰ ἀκολουθῇ τὸ νεοεφεύρετον Πασχάλιον καὶ Νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καὶ ἐναντιώνεται εἰς αὐτὰ ὅλα, καὶ θέλει νὰ χαλάσῃ τὰ πατροπαράδοτα δόγματα καὶ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂ ς ἔ χ ῃ τ ὸ Ἄ ν ά θ ε μ α κ α ὶ ἔ ξ ω τ ῆ ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ τ ῆ ς τ ῶ ν π ι σ τ ῶ ν ὁ μ η γ ύ ρ ε ω ς ἂ ς ε ἶ ν α ι». (Ὅρα πλείονα Ἐλ. Γκουτζίδη, Ἐκκλησιολογικὰ Θέματα, Τόμος Α', Ἀθῆναι 1980, σελ. 50-63). Ὁμοίαν ταύτης ἔχομεν τὴν ἀπόφασιν τοῦ 1848 ἐπὶ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου, διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς Παπικῆς προπαγάνδας ἔχουσαν οὕτω: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν ΑΠΟΣΤΡΑΦΟΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΩΝ ΩΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμὸν κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾿ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἥν τινα οὖν καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἤδη ΗΡΝΗΘΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις. Τὸ φρικτὸν τοῦτο ΑΝΑΘΕΜΑ, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον ἀλλ᾿ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν. Ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες οὖν νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ ΣΧΙΣΜΑΤΙ ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατὰ τὸν ψαλμωδὸν «κατάραν ὡς ἱμάτιον». Τὰς σαφεῖς καταδικαστικὰς ταύτας ἀποφάσεις καὶ ἄλλας ἠγνόησεν συστηματικῶς ὁ πρώην Φλωρίνης, ὡς καὶ προηγουμένως ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀγνοοῦν δὲ καὶ σήμερον οἱ ψευτοπαλαιοημερολογῖται, ἀλλὰ καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ - νεοημερολογῖται, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν «δυνάμει() σχισματικοὺς ὅλους τοὺς αἱρετικούς. Ἀλλὰ καὶ μ ί α ν ε ω τ έ ρ α κ α τ α δ ί κ η δ ὲ ν θ ὰ ἔ χ ῃ τ ὸ ν ό η μ α ὅ τ ι θ ὰ κ α τ α σ τ ή σ ῃ «ἐ ν ε ρ γ ε ί ᾳ» σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ ν τ ὴ ν Κ α ι ν ο τ ό μ ο ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν, ἀλλὰ ἁπλῶς σ κ ο π ὸ ν θ ὰ ἔ χ ῃ ν ὰ σ υ ν ε ι δ η τ ο π ο ι η θ ῇ τ ὸ σ χ ί σ μ α κ α ὶ ν ὰ π ρ ο φ υ λ α χ θ ῇ τ ὸ ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ν π λ ή ρ ω μ α. Δὲν συνεχωρεῖτο ἑπομένως κατ᾿ οὐδένα λόγον, εἰς τὸν «δεινὸν θεολόγον» πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, νὰ κηρύσσῃ τὴν σοφιστικὴν ταύτην διδασκαλίαν. Δὲν συνεχωρεῖτο εἰς αὐτὸν νὰ ἀγνοῇ ὅτι ἡ Καινοτομία δὲν ἦτο ἁπλῆ παράβασις κανόνος, ἀλλὰ ἀθέτησις τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμπόρευσις μετὰ τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν ἐπετρέπετο νὰ ἀποσιωπᾶ ἢ νὰ ὑποτιμᾷ τὸ ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τῆς Παπικῆς Καινοτομίας. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνος μὲν τοιαῦτα κατὰ τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας διέπραξε καὶ διεκήρυξε μέχρι τοῦ 1955, ὅτε ἀπέθανε, οἱ ὁμόφρονες ὅμως αὐτῷ καὶ ὀπαδοὶ τῆς θεωρίας ταύτης καὶ οἱ διακηρύσσοντες, ὅτι βαδίζουν ἐπὶ τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ, ἔχουν πολὺ μεγαλυτέραν εὐθύνην ἐκείνου, διότι τοὐλάχιστον σήμερον ὁ νεοημερολογιτισμὸς ἔχει ἀποβάλλει τὸ προσωπεῖον καὶ συμπορεύεται ἐμφανῶς μετὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πῶς τολμοῦν νὰ ὑποστηρίζουν ἀκόμη τὴν σοφιστικὴν ταύτην διδασκαλίαν τοῦ πρώην Φλωρίνης; Π Ο Ρ Ι Σ Μ Α Τ Α Ἐκ τῆς ἀνωτέρω συντόμου ἐκθέσεως προκύπτει, ὅτι: 1. Ἀπὸ τὰς ἀρχὰς τοῦ παρόντος αἰῶνος παρετηρήθη εἰς τοὺς θεολογικοὺς καὶ Ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπίδρασις τοῦ Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἐ γ κ ύ κ λ ι ο ς ἡ ἐ κ δ ο θ ε ῖ σ α τ ὸ 1 9 2 0 ὑ π ὸ τ ο ῦ τ ο π ο τ η ρ η τ ο ῦ τ ο ῦ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ ο ῦ θ ρ ό ν ο υ Δ ω ρ ο θ έ ο υ, ἐ ν σ α ρ κ ώ ν ε ι τ ὴ ν α ἵ ρ ε σ ι ν τ α ύ τ η ν τ ο ῦ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ῦ, αἱ δὲ ληστρικαὶ πράξεις κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, αἱ ἐπιχειρηθεῖσαι ὑπὸ τῶν Μασσώνων Μελετίου Μεταξάκη καὶ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου κατὰ τὸ 1923 καὶ 1924 ἐσήμαναν τ ὴ ν ἀ π α ρ χ ὴ ν τ ῆ ς ἐ φ α ρ μ ο γ ῆ ς τ ῆ ς ἐ γ κ υ κ λ ί ο υ τ α ύ τ η ς κ α ὶ τ ὸ ἄ ν ο ι γ μ α κ α ὶ τ ὴ ν π ο ρ ε ί α ν π ρ ὸ ς τ ὴ ν α ἵ ρ ε σ ι ν τ ο ῦ Π α π ι σμ ο ῦ κ α ὶ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σμ ο ῦ. 2. Ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλασφημεῖ κυρίως τὸ μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐδιδάχθη καὶ ἐβιώθη διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Βλασφημεῖ Αὐτὸν τοῦτον τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Παραλλήλως διαγράφει ἅπασαν τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, προσπαθοῦσα νὰ ἐκκόψῃ παντελῶς τοὺς θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους ἐκ τῶν πηγῶν τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. 3. Ἡ Παπικὴ καινοτομία τοῦ 1924 ἀποτελεῖ τὴν θριαμβευτικὴν ἀρχὴν πρὸς ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπιβληθεῖσα αὕτη ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς Ἑβραιομασσωνίας Μελετίου Μεταξάκη καὶ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴν ὠμῆς ἐ π ι θ έ σ ε ω ς κ α τ ὰ τ ῆ ς ο ὐ σ ί α ς τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς καὶ τὴν ἐν συνεχείᾳ ἐπικράτησιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τὸν νεοημερολογιτισμὸν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥ σ τ ε ὁ ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι- σ μ ὸ ς μ ε τ ὰ ἀ π ὸ ἑ ξ ῆ ν τ α ἔ τ η ἀ π ὸ τ ῆ ς ἐ π ι β ο λ ῆ ς τ ο υ, ν ὰ τ α υ τ ί ζ ε τα ι ἀ π ρ ο κ ά λ υ π τ α π ρ ὸ ς τ ὸ ν Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ό ν. 4. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τῆς εἰσαγωγῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, δὲν προσέβαλεν μόνον τὴν κανονικὴν τάξιν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ καὶ ὑπονόμευσεν δολίως Αὐτήν. Προσέβαλεν τὴν Ὀρθοδοξίαν, διότι ἐνήργησεν ὅλως ἀντιθέτως πρὸς τὴν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν θέσασα ἐκποδὼν ταύτην καὶ ὑπακούουσα τυφλῶς εἰς τὴν δεοντολογίαν τῶν Ἀντιχρίστων Παπισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ. Ἑπομένως δὲν ἔχομεν τὸ 1924 μίαν ἁπλῆν ἀ ν τ ι κ α ν ο ν ι κ ὴ ν ἐ ν έ ρ γ ε ι α ν, ἀ λ λ ὰ π ρ ο δ ο σ ί α ν κ α ὶ ἀ θ έ τ η σ ι ν τ ῆ ς ο ὐ σ ί α ς τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς. Τοῦτο μόνον οἱ ἀδιάφοροι ἢ οἱ διαβρωμένοι ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν κατανοοῦν, ἀκόμη καὶ σήμερον, δι᾿ ὃ εἶναι οἱ δυστυχέστεροι πάντων. 5. Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς καινοτομίας δὲν ἀποτελεῖ ἑπομένως ἁπλῆν ἀντικανονικὴν ἐνέργειαν, ο ὔ τ ε σ τ ι γ μ ι α ί α ν κ α κ ο δ ο ξ ί α ν ἀ λ λ ὰ δ ι α ρ κ ῶ ς κ λ ι μ α κ ο υ μ έ ν η ν ἄ ρ ν η σ ι ν τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς, ὥστε μετὰ μίαν μόλις ἑξηκονταετίαν ἡ ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι κ ὴ Ἐ κ κ λ η σ ί α τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς, ν ὰ ε ἶ ν α ι μ ί α «Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ τ ι κ ὴ Ἐ κ κ λ η σ ί α». Ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία, σαφῶς κ α τ έ σ τ η σ χ ι σ μ α τ ι κ ὴ τ ὸ 1 9 2 4 μ ὲ ὅ λ α ς τ ὰ ς σ υ ν ε π ε ί α ς τ ῶ ν σ χ ι σ μ α τ ι κ ῶ ν κ α ὶ ἤ δ η κ ι ν ε ῖ τ α ι ε ἰ ς τ ὸ ν χ ῶ ρ ο ν τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς. 6. Ἡ θ έ σ ι ς π ε ρ ὶ σ υ γ κ λ ή σ ε ω ς «Π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ Σ υ ν ό δ ο υ», εἰς ἥν θὰ τεθῇ πρὸς ἐξέτασιν καὶ τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, ε ἶ ν α ι μ ί α ἀ π ά τ η, δ ι ό τ ι τ ὸ Π α π ι κ ὸ ν ἡ μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν ε ἶ ν α ι τ ε λ ε σ ι δ ί κ ω ς ὑ π ὸ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ό ξ ο υ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, καταδεδικασμένον καὶ δὲν δύναται νὰ ληφθῇ ἀλλοία ἀπόφασις διότι ἐν τοιαύτη περιπτώσει ἀλλοία ἀπόφασις θὰ εἶναι ἀντίθετος ὄχι μόνον πρὸς τὰς Πανορθοδόξους Συνόδους, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὰς Ἁγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ πρὸς ὅλην τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Εἶναι ἑπομένως καθαρὰ β α υ κ α λ ι σ μ ὸ ς ἡ παραπομπὴ τοῦ θέματος, ἵνα τὸ ἐξετάσῃ «ἡ Π α ν ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς Σ ύ ν ο δ ό ς τ ω ν», ἡ ὁ π ο ί α μ ὲ τ ὰ σ η μ ε ρ ι ν ὰ δ ε δ ο μ έ ν α δ ὲ ν θ ὰ ε ἶ ν α ι τ ί π ο τ ε ἄ λ λ ο π α ρ ὰ ὁ τ ε λ ι κ ὸ ς θ ρ ί α μ β ο ς τ ῆ ς α ἱ ρ έ σ ε ω ς τ ο ῦ Π α π ο ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ῦ. 7. Ἡ Ἐ κ κ λ η σ ι ο λ ο γ ί α τ ῆ ς Ἀ κ α ι ν ο τ ο μ ή τ ου Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τῆς Ἑλλάδος εἶναι, ὅτι Α ὕ τ η ἀ π ο τ ε λ ε ῖ τ ὴ ν ἀ δ ι ά κ ο π ο ν σ υ ν έ χ ε ι α ν τ ῆ ς Μ ι ᾶ ς, Ἁ γ ί α ς, Κ α θ ο λ ι κ ῆ ς κ α ὶ Ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ, ἡ δ ὲ ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι κ ὴ ἐ κ κ λ η σ ί α τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς, ἀ λ λ ὰ κ α ὶ α ἱ π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι κ α ὶ (Ρωσίας, Ἱεροσολύμων, Σινᾶ κλπ.), αἱ ὁποῖαι συμφύρονται καὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Νεοημερολογιτισμὸν - Οἰκουμενισμὸν, ἐπὶ ἥμισυ αἰῶνα, ἐ ξ ῆ λ θ ο ν τ ῆ ς Κ α θ ο λ ι κ ῆ ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ Ἐ κ κ λ η σ ί α ς κ α ὶ ε ἶ ν α ι σ χ ι σ μ α τ ι κ ο ὶ κ α ὶ κ ο ι ν ω ν ο ὶ τ ῶ ν α ἱ ρ έ σ εω ν τ ο ῦ Π α π ι σμ ο ῦ κ α ὶ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ῦ. 8. Ἡ θεωρία τὴν ὁποίαν διετύπωσε τὸ 1937 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, περὶ δῆθεν «δυνάμει» καὶ οὐχὶ «ἐνεργείᾳ» σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὀλιγώτερον εἶναι λάθος. Διαστρέφει τὴν ἀλήθειαν περὶ DE FACTO σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσει, ὅτι μόνον ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος δύναται νὰ ἀποφανθῇ περὶ αὐτοῦ. Ὑπαγάγει τὸ θέμα εἰς ἁπλοῦν θέμα κανονικῆς παραβάσεως συγκαλύπτει τὸ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔγκλημα, τὴν ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔξοδον τῶν Καινοτόμων καὶ π α ρ έ χ ε ι τ ὴ ν ε ὐ χ έ ρ ε ι α ε ἰ ς τ ο ὺ ς Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ τ ὰ ς ν ε ο η μ ε ρ ο λ ο γ ί τ α ς ν ὰ π ρ ο χ ω ρ ο ῦ ν ε ἰ ς τ ὰ σ χ έ δ ι ά τ ων. Παράλληλα, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πλέον φοβερόν, ἀρνεῖται τὴν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος (Γ.Ο.Χ.), μετατρέπουσα Αὐτὴν εἰς μίαν κακοήθη διαμαρτύρησιν, ἢ φρουράν, ἢ ...... κλπ. Εἶναι ἀπαράδεκτος ἡ θεωρία περὶ «δυνάμει» καὶ οὐχὶ «ἐνεργείᾳ» σχισματικῆς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν τὸ 1937 ἐκήρυξεν ὁ πρώην Φλωρίνης, διότι ὄχι μόνον δὲν ἔχει κανονικὴν θεμελίωσιν ἡ θεωρία του, ἀλλὰ καὶ πάντη ἄσχετος πρὸς τὴν δημιουργηθεῖσαν τὸ 1924 πραγματικὴν κατάστασιν εἶναι, ἔχουσα δὲ σκοπὸν νὰ μειώσῃ τὴν προδοσίαν ἀ π ο τ ε λ ε ῖ μ ί α ν δ ε υ τ έ ρ α ν π ρ ο δ ο σ ί α ν, χ ε ί ρ ο ν α τ ῆ ς π ρ ώ τ η ς, ἡ ὁ π ο ί α ε ἶ χ ε ν ὡ ς ἀ π ο τ έ λ ε σ μ α τ ὴ ν δ η μ ι ο υ ρ γ ί α ν τ ο ῦ σ χ ί σ μ α τ ο ς ε ἰ ς τ ὸ π λ ή ρ ω μ α τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς τ ῶ ν Γ. Ο. Χ., ὅπερ μεγάλως εὐχαρίστησεν τὴν Καινοτόμον Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ἔ π λ η ξ ε ν ὅ μ ω ς τ ὴ ν Ἀ κ α ι ν ο τ ό μ η τ ο ν Ἐ κ κ λ η σ ί αν τ ῆ ς Ἑ λ λ ά δ ο ς (Γ.Ο.Χ.). Τόσον ἐξυπηρέτησεν ἡ θεωρία αὕτη τὴν σχισματικὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν, ὥστε ἰδιαιτέρως σήμερον οἱ Καινοτόμοι ἐφαρμόζουν τὴν ἰδίαν θεωρίαν καὶ διὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ διὰ τοὺς Προτεστάντας κλπ. αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους θεωροῦν ὄχι πράγματι σχισματικούς, δηλαδὴ «ἐνεργείᾳ» ἀλλὰ μόνον «δυνάμει». Λυπούμεθα, ἀλλὰ πρέπει νὰ χαρακτηρίσωμεν ταύτην ὡς πλάνην οἰκτρὰν καὶ βλασφημίαν. 9. Ἡ ἐ π ί κ λ η σ ι ς τ ῆ ς ὑ π ο σ η μ ε ι ώ σ ε ω ς τ ο ῦ Ἁ γ ί ο υ Ν ι κ ο δ ή μ ο υ ἐ π ὶ τ ο ῦ Γ' Ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ο ῦ Κ α ν ό ν ο ς ἀ π ο τ ε λ ε ῖ ἐ π ί σ η ς ἀ π ά τ η ν, ἡ ὁποία δὲν δύναται νὰ θεμελιώσῃ κανονικῶς τὴν θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ἀλλὰ τὴν συντρίβει, διότι οἱ Κανόνες προβλέπουν ἀταξίας ἢ κακοδοξίας ἀτόμων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν προκειμένῳ ἡ Καινοτομία δὲν εἶναι ἁπλῆ κανονικὴ παράβασις τῶν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀθέτησις τῆς οὐσίας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἔξοδος ἐξ Αὐτῆς. Ἡ Καινοτομία αὐτὴ καθ᾿ ἑαυτὴν ἐξέβαλε τοὺς καινοτόμους τῆς σωστικῆς κιβωτοῦ καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἐστερημένους τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοὺς κατέστησεν. Τ ὸ σ χ ί σ μ α τ ο ῦ 1 9 2 4 ἐ π ο μ έ ν ω ς ε ἶ ν α ι «ΕΝΕΡΓΕΙΑ» κ α ὶ ο ὐ χ ὶ «δ υ ν ά μ ε ι». 10. Ἡ Π α π ι κ ὴ Κ α ι ν ο τ ο μ ί α ε ἶ ν α ι ἤ δ η κ α τ α δ ε δ ι κ α σ μ έ ν η ὑ π ὸ σ υ μ π ά σ η ς τ ῆ ς Π ρ ά ξ ε ω ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, ἰ δ ι α ι τ έ ρ ω ς δ ὲ ὑ π ὸ τ ῶ ν Π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ν Σ υ ν ό δ ω ν, τ ῶ ν ἐ π ὶ Ἱ ε ρ ε μ ί ο υ Β' τ ο ῦ Τ ρ α ν ο ῦ σ υ γ κ λ η θ η σ α σ ῶ ν. 11. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας (Κλήρου καὶ Λαοῦ), τὸ ὁποῖον δὲν ὑπέκυψεν εἰς τὴν Καινοτομίαν, ἀλλὰ παρέμεινε πιστὸν καὶ ἀμετακίνητον εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐ κ φ ρ ά ζ ο υ σ α ἐ ν π ρ ο κ ε ι μ έ ν ῳ τ ὴ ν σ υ ν ε ί δ η σ ι ν τ ῆ ς Κ α θ ο λ ι κ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, (κατὰ τὸν Ἅγιον Νικηφόρον «εἰ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ διαμένουσιν οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται»), ΕΡΓΩ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ΩΣ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΤΗΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩ ΤΩΝ ΤΡΟΠΩ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ ΤΟΥ 1924, ΔΙΟ ΚΑΙ ΩΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ ΚΑΙ ΕΣΤΕΡΗΜΕΝΗΝ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΗΣΑΣΑΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΥΤΗΣ ΑΠΕΚΗΡΥΞΕΝ. 12. Δὲν ἀποκλείεται ὅμως ἡ σύγκλησις μιᾶς ἀληθῶς Πανορθοδόξου Συνόδου (οὐχὶ ὅμως ὑπὸ Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), ἡ ὁποία μὲ ὀρθόδοξα κριτήρια καὶ κατὰ τὴν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν θὰ ἐπιληφθῇ καὶ πάλιν τοῦ θέματος τῆς Παπικῆς Καινοτομίας, οὐχὶ διὰ νὰ ἀποφανθῇ ἂν καλῶς ἢ κακῶς ἐγένετο, ἀλλὰ διὰ νὰ διακηρύξῃ τὸ ἤδη δεδικασμένον, δ ι ὰ Π ο ι μ α ν τ ι κ ο ὺ ς π λ έ ο ν λ ό γ ο υ ς, καὶ νὰ ἐπαναλάβῃ τὸ τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848, ὅτι «ἅ π α ν τ ε ς ο ἱ ν ε ω τ ε ρ ί ζ ο ν τ ε ς ε ἴ τ ε α ἱ ρ έ σ ε ι, ε ἴ τ ε σ χ ί σ μ α τ ι, ἤ δ η κ α θ υ π ε β λ ή θ η σ α ν ε ἰ ς τ ὸ α ἰ ώ ν ι ο ν ἀ ν ά θ ε μ α» καὶ ἑπομένως καὶ ὁ Νεοημερολογιτισμὸς καὶ Οἰκουμενισμός, ὡς καταδεδικασμένοι, καθυπεβλήθησαν ἤδη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα καὶ εἶναι «ἔ ξ ω τ ῆ ς τ ῶ ν π ι σ τ ῶ ν ὁ μ η γ ύ ρ ε ω ς, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1593. Τὸ ἀνάθεμα κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν δὲν ὑποβάλλει σήμερον ἡ Ἐκκλησία, καὶ κατὰ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 1848 «ο ὐ κ ἐ κ φ ω ν ο ῦ μ ε ν ἡ μ ε ῖ ς σ ή μ ε ρ ο ν, ἀ λ λ ὰ ἐ ξ ε φ ώ ν η σ α ν τ ο ῦ τ ο α ἱ ἑ π τ ὰ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι κ α ὶ Σ ύ ν ο δ ο ι, ὁ χ ο ρ ὸ ς τ ῶ ν Θ ε ο φ ό ρ ω ν Π α τ έ ρ ω ν». Τοῦτο εἶναι ἐντὸς τῶν πλαισίων τῆς δεοντολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐν ὄψει τῶν διαστάσεων τὰς ὁποίας λαμβάνει ὁ νεοημερολογιτισμὸς καὶ τῶν κατευθύνσεων ἐν τῇ Ἐκκλησιολογίᾳ, τὰς ὁποίας ἐπιβάλλει καὶ προωθεῖ ὁ Παπισμὸς καὶ Οἰκουμενισμός. Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον ἐὰν πολεμῇ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς δὲν πολεμᾶ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὴν πλάνην κατονομάζῃ ἵνα ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τοὺς πιστοὺς στηρίξῃ, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τοὺς αἱρετικοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς ὁδηγήσῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.