Η ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ

Επί του θεματος της δηθεν πτωσεως της εαρινης ισημεριας, επί της οποίας στηριζεται, ως επί σαθρου θεμελίου το ολον οικοδόμημα του νεοημερολογιτικου Οικουμενισμου του 1920 - 1924 καί εξης, εχει ασχοληθει επί ετη καί εχει γραψει πολλες καί αξιόλογες καί πρωτοτυπες, θα ελεγα, μελετες, ο Σεβ/τος Λαρισης Αμφιλόχιος, το οποίον παρακαλουμε να μας τις παραχωρηση πρός δημοσιευσιν, διοτι ειναι πολύ επίκαιρες, τωρα μαλιστα πού η Νεοημερολογιτικη Εκκλησία απεφασισε να αποδεχθει, την απόφασιν του Καίσαρος να εορταση εφετος τό Πάσχα, κατα το Μεγα Σαββατον, ημεραν κατα την οποίαν συμπίπτει καί τό Νομικόν Φασκα (δηλαδη το Εβραικον Πάσχα), εις τά πλαίσια πάντως του επιδιωκομενου συνεορτασμου του χριστιανικου Πάσχα μετα των Παπικων καί των Εβραιων, οπερ σημαίνει καταλυσιν των ορων πού εθεσπισαν οι Πατερες της Α Οικουμενικης Συνόδου περί του εορτασμου του Πάσχα, καί κατ επέκτασιν συνιστα αρνησιν του ενός ορου του Συμβολου της Πίστεως μας, ητοι του ορου "καί ανασταντα τη τριτη ημερα κατα τας Γραφας"...