ΟΙ ΝΕΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΟΙ ΕΝ ΚΥΠΡΩ (+1958)

ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ἤτοι Ἀπόφασις ἀναγνωρίσεως τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους καί τῆς ἐν τῷ χορῷ τῶν Ὁσιομαρτύρων κατατάξεως τῆς Ὁσιωτάτης ἐν Μοναζούσαις ΑΓΑΘΟΝΙΚΗΣ Γεροντίσσης καί τοῦ Ὁσιωτάτου ἐν Μοναχοῖς ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Μοναχοῦ τῶν Κυπρίων τῆς ἐν Ἀβδελλερῷ Λάρνακος Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. «Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος» (Ψαλμός, 15,3). Τούς ἐν μαρτυρικῷ θανάτῳ τελειωθέντας ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ ἡμῶν ἀμωμήτου πίστεως, ὀφείλομεν ἐν ἐτησίαις μνήμαις καί ἑορταῖς τιμᾶν ὡς τῷ μαρτυρικῷ στεφάνῳ ἀναδησαμένους καί ὑπό τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης ἀμαραντίνῳ στεφάνῳ τιμηθέντας, διά τήν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας εὔανδρον πνευματικήν καλλιέργειαν καί ψυχικήν ἐνίσχυσιν. Καθόσον ὡς γράφει ὁ Ἅγιος Ἐπιφά­νιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου· «Ὁ τιμῶν Κύριον τιμᾷ καί Ἅγιον, ὁ δέ ἀτιμάζων ἅγιον ἀτιμάζει καί τόν ἑαυτοῦ Δεσπότην» (Πανάριον ἤ Κατά αἱρέσεων 78 κεφ. 21). Ὁμοίως καί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπιρρωνύει, γράφων «Ἡ πρός τούς ἁγίους τιμή εἶναι ἔνδειξις σεβασμοῦ ἡμῶν πρός αὐτούς διά τήν ἐθελούσιον αὐτῶν θυσίαν ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ἥν διά τοῦ ἰδίου αἵματος καί τῆς τελείας αὐταπαρνήσεως ὁμολόγησαν καί ἐστήριξαν» (Ἁγίου Νεκταρίου, ἐπισκόπου Πενταπόλεως, Περί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ, κεφ. Α΄). Ὅθεν ἡ ταπεινότης ἡμῶν ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος Μητροπολίτης Κιτίου καί Ἔξαρχος πάσης Κύπρου Παρθένιος, τήν ποιμαντικήν καί πνευματικήν ἐνώπιον Θεοῦ εὐθύνην τῶν τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς ἐν Κύπρῳ Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ψυχῶν Χάριτι Θεοῦ ἀσκῶν, συγκαλέσας καί τούς ἐν Χριστῷ Ἀδελφούς καί Συλλειτουργούς Ἱεράρχας, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς καί Ἀχαρνῶν κ. Κήρυκον, τόν Σεβασμιώτατον Ἐπίσκοπον Ἄργους κ. Γεράσιμον, παριστάμενον καί ὡς ἐκπρόσωπον τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Παχωμίου, Προέδρου τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἁπανταχοῦ Ἀρχιερέων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κένυας καί Ἔξαρχον Τανζανίας κ. Ματθαῖον καί τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μερκίας καί Βρεττανικῶν Νήσων κ. Σωζόμενον, καί ἀρτίαν Τοπικήν Σύνοδον συγκροτήσαντες, συνδιασκεψάμενοι πρῶτον μέν τήν Θείαν Χάριν καί τόν ἄνωθεν Φωτισμόν τοῦ Παναγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος ἐκ καρδίας ᾐτησάμεθα, τόν Τριαδικόν Θεόν δοξολογοῦντες καί αἶνον ἀναπέμποντες ἐπί τῇ μέχρι καί σήμερον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναδείξει πρός στηριγμόν τῶν πιστῶν, μαρτύρων καί ὁσιομαρτύρων, ἐν αἵμασι καί μαρτυρικῷ θανάτῳ τόν βίον ἀπολειπομένων, δεύτερον δέ ὑπό μελέτην καί συνοδικήν κρίσιν ἐθέσαμεν τό βίαιον καί μαρτυρικόν τέλος καί τήν ἐν γένει ἀσκητικήν καί μοναχικήν βιοτήν τῶν ἤδη ὑπό τῆς τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ὡς ὁσιομαρτύρων σεβομένων, ἐν τοῖς ὁρίοις τοῦ χωρίου Ἀβδελλεροῦ τῆς ἐπαρχίας Λάρνακος τῆς Κύπρου σφαγιασθέντων ὑπό βαρβάρων ἐπιδρομέων κατά τῆς Ἱερᾶς αὐτῶν Μονῆς ἐπ’ ὀνόματι τῆς Θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, δύο νεομαρτύρων ἐκ τοῦ μοναχικοῦ τῆς Ἐκκλησίας τάγματος. Ἰδόντες οὖν καί πάντῃ βεβαιωθέντες ἐξ ἱστορικῶν πηγῶν καί ἀξιοπίστων μαρτυριῶν, ὡς ἐν τῇ οἰκείᾳ Συνοδικῇ ἀποφάσει λεπτομερῶς μνημονεύεται, ὅτι ἡ Γερόντισσα Ἀγαθονίκη Μοναχή, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ἀβδελλεροῦ Λάρνακος τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Κύπρου (παλαιοημερολογιτῶν) κατά κόσμον Ἀρετή Παπαλοΐζου, ἐτῶν 44 ἐκ τοῦ χωρίου Καλοπαναγιώτης τῆς ἐπαρχίας Λευκωσίας τῆς Κύπρου καταγομένη καί ὁ Μοναχός Νεκτάριος, κατά κόσμον Νικόλαος Ἀδάμου, ἐτῶν 29 ἐκ τοῦ χωρίου Τροῦλλοι τῆς ἐπαρχίας Λάρνακος τῆς Κύπρου καταγόμενος, τόν μονήρη βίον τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἀμφότεροι ἀκολουθήσαντες ἀπό τοῦ ἔτους 1948 ὑπό τήν πνευματικήν ἐπιστασίαν καί ποιμαντικήν καθοδήγησιν τοῦ Γέροντος αὐτῶν Ἐπιφανίου, πρότερον Μοναχοῦ καί ἀπό τοῦ ἔτους 1956 Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Κύπρου (παλαιοημερολογιτῶν), ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος τήν 17ην Ἀπριλίου 2005, ἡ μέν πρώτη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως ἀσκουμένη μοναχικῶς, εἰς ἥν εἶχεν ἐκλεγεῖ Καθηγουμένη, ὁ δέ δεύτερος εἰς τό παρά τήν θέσιν «Φουρνί» Μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διαμένων καί ἀσκούμενος τήν μοναχικήν πολιτείαν, ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς τήν 27ην Ἰουνίου 1958, κατά τό ἐκκλησιαστικόν Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, 10ην Ἰουλίου 1958, κατά τό πολιτικόν ἡμερολόγιον, ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος Πέμπτην καί περί ὥραν 6.30 μμ, ὅτε ἐπέδραμον κατά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἄτακτοι Τοῦρκοι ἔκ τινος παρακειμένου Τουρκοκατοικουμένου χωρίου καί τόν μέν πρῶτον ἐφόνευσαν διά πυροβολισμῶν διά πολεμικοῦ ὅπλου ἐκ τῶν ὄπισθεν καί ἐν συνεχείᾳ διά βαρβαρικῶν πολλαπλῶν διά μαχαιρῶν βαρέων τραυμάτων ἀπετελείωσαν, ἔξωθι τοῦ κελλίου του εἰς τήν θέσιν «Φουρνί», τήν δέ Γερόντισσαν Ἀγαθονίκην, ἥτις προφανῶς προσέτρεξεν εἰς βοήθειαν τοῦ Μοναχοῦ Νεκταρίου, ἐφόνευσαν διά πυροβολισμῶν εἰς ἀπόστασιν 25 περίπου μέτρων ἐκ τῆς θέσεως, ὅπου ἐφόνευσαν τόν Μοναχόν Νεκτάριον. Προσέτι δέ λαβόντες ὑπόψιν ὅτι πρῶτον ἡ ἐπί δεκαετίαν ἄσκησις αὐτῶν εἰς τήν μοναχικήν ζωήν ὑπό τήν ἄμεσον πνευματικήν ἐποπτείαν καί γεροντικήν καθοδήγησιν τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν πατρός, ὑπῆρξεν ούχί μόνον ἐπιμελής καί προοδευτική ἀλλά ὑποδειγματική καί τελεία, ὥστε ἡ μέν πρώτη νά ἐκλεγῆ Καθηγουμένη τῆς δεκαπενταμελοῦς Ἀδελφότητος καί ἐν μητρικῇ ἀγάπῃ καί εὐθύνῃ νά ποιμαίνη θεοφιλῶς καί θεαρέστως τάς περί αὐτήν ψυχάς τῶν Μοναζουσῶν, ὁ δέ δεύτερος νά καταστῇ παράδειγμα τελείας καί ἀνυποκρίτου μοναχικῆς ὑπακοῆς καί ἀσκητικῆς βιοτῆς, δεύτερον ὁ θάνατος αὐτῶν ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἐπισήμως ὑπό τῆς Πολιτείας εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὡς ὑπέρ τοῦ ἔθνους θυσία καί προσφορά διά τήν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος διό καί ἔχουν καταχωρηθεῖ τά ὀνόματα αὐτῶν εἰς τόν κατάλογον τῶν ἐθνομαρτύρων, τρίτον ὁ θάνατος τῶν δύο μοναχῶν δέον νά λογισθῆ ὡς μαρτυρικόν τέλος καί θυσία ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως, καθόσον ἐφονεύθησαν ὑπό ἀλλοπίστων καί μισούντων τήν χριστιανικήν πίστιν ἐπιδρομέων κατά τῆς Ἱερᾶς αὐτῶν Μονῆς ἐπειδή ἦσαν Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Μοναχοί, τέταρτον τό μαρτύριον αἵματος εἰς τό ὁποῖον καθυπεβλήθησαν βιαίως εἶναι βάπτισμα «ὅπερ δευτέροις ῥύποις οὐ μολύνεται» κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν θεολόγον, ὅστις εἰς τόν Λόγον αὐτοῦ «Εἰς τά Ἅγια Φῶτα» ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς, «Οἶδα καί τέταρτον βάπτισμα, τό διά μαρτυρίου καί αἵματος, ὅ καί αὐτός ὁ Χριστός ἐβαπτίσατο, καί πολὐ γε τῶν ἄλλων αἰδεσιμώτερον, ὅσῳ δευτέροις ῥύποις οὐ μολύνεται» (Λόγος ΙΖ΄ 256), πέμπτον κατά τήν ἀπ’ ἀρχῆς καί ἐπ’ αἰῶνας τάξιν καί παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καθ’ ἥν οἱ ἐκ βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν τελειωθέντες ἀναγνωρίζονται καί τιμῶνται ὡς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἧς ἐτελειώθησαν, καί ἕκτον πλέον τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου ἰδίᾳ ἡ Γεόντισσα Ἀγαθονίκη βεβαιοῦται διά ἀξιοπίστων καί ἐκ διαφόρων πηγῶν μαρτυριῶν ὅτι μετά τόν μαρτυρικόν θάνατον αὐτῆς ἐθεράπευσεν ἀσθενεῖς, οἵτινες ἐπεκαλέσθησαν τάς προσευχάς αὐτῆς ἤ καί αὐτοκλήτως, ἔνδειξις θεία ὅτι «ἐθαυμάστωσεν αὐτήν ὁ Κύριος» κατά τόν λόγον τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ. Ὅθεν ἐν τέλει, λαβόντες ὑπ’ ὄψιν καί τήν ζῶσαν καί πάνδημον μαρτυρίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Κύπρου περί τῆς ἁγιότητος τῶν εἰρημμένων ὁσιομαρτύρων, ἤτοι τῆς Καθηγουμένης Ἀγαθονίκης Μοναχῆς καί τοῦ Νεκταρίου Μοναχοῦ, ἐκρίναμεν δίκαιον καί σύμφωνον μέ τήν ἐπ’ αἰῶνας τάξιν τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, διό καί Συνοδικῶς θεσπίζομεν καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφαινόμεθα ὅπως ἡ Γερόντισσα Ἀγαθονίκη Μοναχή Καθηγουμένη καί ὁ Μοναχός Νεκτάριος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ἀβδελλεροῦ Λάρνακος Κύπρου, οἵτινες «φόνῳ μαχαίρας» καί διά πυροβολισμῶν ὑπό ἀτάκτων ἀλλοπίστων ἀνῃρέθησαν τήν 27ην Ἰουνίου 1958, ὡς μάρτυρες ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως λογίζωνται καί συναριθμῶνται τοῖς Ἁγίοις τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ χορῷ τῶν ὁσιομαρτύρων καί παρά τῶν πιστῶν ἀπονέμωνται αἱ ἁρμόζουσαι τιμαί ἐν ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν ἱεραῖς ἀκολουθίαις καί παρακλήσεσιν ὑμνούμενοι, ἐν ἱεραῖς εἰκόσιν ἁγιογραφούμενοι, ἐν ὀνοματοδοσίαις ἐν τῷ Ἁγίῳ Βαπτίσματι ἤ ἐν μοναχικῇ κουρᾷ τιμώμενοι, ἐν Ἐγκαινίοις ἀνεγειρομένων Ἱερῶν Ναῶν τά ἱερά αὐτῶν λείψανα νά κατατίθενται καί εἰς τό ὄνομα αὐτῶν Ἱεροί Ναοί νά ἀφιερώνωνται καί ἐν ἐτησίοις ἑορταῖς ἡ μνήμη αὐτῶν νά τιμᾶται, ἀγομένης τῆς μνήμης αὐτῶν κατ’ ἔτος τῇ 27ῃ Ἰουνίου, ἡμέρα τῆς μαρτυρικῆς τελειώσεως αὐτῶν, πρός δόξαν καί τιμήν τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ ἡμῶν καί ἕνεκεν ὠφελείας, ψυχικῆς τε καί σωματικῆς, τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί παντός ἐν πίστει ἐπικαλουμένου τάς μεσιτείας τῶν ὁσιομαρτύρων τούτων ὑπέρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ἰάσεως τῶν ἀσθενειῶν καί προστασίας καί στηρίξεως τῶν ἐν ἀνάγκαις ὄντων. Εἰς ἔνδειξιν δέ τούτου καί βεβαίωσιν ἐγένετο ἡ παροῦσα Συνοδική Πρᾶξις, ὑπογραφομένη ὑπό τῶν ἐν κοινῇ συνεδριάσει συνελθόντων πρός τοῦτο Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων καί δέον νά κοινοποιηθῇ εἰς τούς Μακαριωτάτους καί Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς ἑκάστης Τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρός γνῶσιν καί ἐνημέρωσιν. Δεόμεθα δέ ἐκτενῶς τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῶν πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ἀγαθονίκης Καθηγουμένης καί Νεκταρίου Μοναχοῦ τῶν Κυπρίων, ὡς καί πάντων τῶν ἐν Κύπρῳ διά πάντων τῶν αἰώνων Θεῷ εὐαρεστησάντων Ἁγίων, ἀπό τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Βαρνάβα, τοῦ καί προστάτου τῆς Κύπρου καί μέχρι τῶν ἐν Καντάρᾳ τῆς Κύπρου πέντε ὁσιομαρτύρων, ὅπως εὐλογῇ πάντας τούς ἐπικαλουμένους τάς μεσιτείας αὐτῶν Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί νά χειραγωγῇ πάντας ἡμᾶς εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας ἐκχέων πᾶσιν ἡμῖν τόν θεῖον Αὐτοῦ φωτισμόν καί τήν ἀείζωον Χάριν. Ἀμήν. Ἐν ἔτει σωτηρίῳ βκα΄ (2021) μηνί Ἰουνίῳ, ια΄ (11ῃ), μνήμῃ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Βαρνάβα. Οἱ ἐν τῇ κοινῇ συνεδριάσει Μητροπολῖται καί Ἐπίσκοποι †Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου καί Ἔξαρχος πάσης Κύπρου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ †Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς καί Ἀχαρνῶν ΚΗΡΥΚΟΣ †Ὁ Μητροπολίτης Κένυας καί Ἔξαρχος Τανζανίας ΜΑΤΘΑΙΟΣ †Ὁ Μητροπολίτης Μερκίας καί Βρεττανικῶν Νήσων ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ †Ὁ Ἐπίσκοπος Ἄργους ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Τήν ἀνωτέρω Πρᾶξιν-Ἀπόφασιν Ἁγιοκατατάξεως Συναποδέχονται καί συνυπογράφουν †Ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν Εὐστάθιος †Ὁ Ἐπίσκοπος Ἄργους ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ΠΑΧΩΜΙΟΥ