ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΩΝ
ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ
ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ…..
Οἱ Νικολαῖτες ἔγραψαν παλαιότερον εἰς μίαν Ἐγκύκλιόν των, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος δεν θέλει την εἰρήνην, και δημιουργεῖ προβλήματα και διχοστασίες και ἑπομένως … «δεν ἀνήκει εἰς τόν Θεό». Και ἔγραψαν τοῦτο (πολλάκις και ἐκυκλοφόρησαν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς) μετά τήν κατά καθῆκον μου ἀποκήρυξίν των εἰς την ὁποίαν προέβην διά λόγους Πίστεως ἐν ἔτει 2005. Ἀνέφεραν μάλιστα προς ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων των, ἤ μᾶλλον προς παραπλάνησιν τῶν ὁπαδῶν των, και ἕν ἀπόσπασμα τοῦ περί εἰρήνης λόγου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ὁ ἅγιος ἀναφέρει ὅτι «ἀνήκουν στόν Θεό καί βρίσκονται κοντά στά θεῖα, ὅσοι ἀποδέχονται καί ἐκτιμοῦν τό λαμπρό ἀγαθό τῆς εἰρήνης καί ἀπεχθάνονται καί στενοχωροῦνται γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν διχόνοια». Και οὔτε λίγο οὔτε πολύ στην συνέχεια με χαρακτήρισαν και ὡς ἐπιθετικό εἰς τούς τρόπους και γι αὐτό ἀνέφεραν πάλιν τά λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου: «Στήν ἀντίθετη ὅμως παράταξι (τοῦ πονηροῦ) ἀνήκουν ὅσοι εἶναι ἐπιθετικοί στούς τρόπους καί προσπαθοῦν νά κατακτήσουν τήν ἐπιτυχία μέ παραδοξότητες καί καμαρώνουν γιά τήν καταισχύνη τους».
Κάτι παρόμοιον μοῦ ειπαν κατά την συνάντησίν μας οἱ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί «Περιστερίου» Γαλακτίων και «Θηβῶν» Ἀνδρέας, με την μόνη διαφορά ὅτι αὐτοί το ειπαν ὀλίγον τι διακριτικά.. Δεν εἶπαν εὐθέως ὅτι «ὁ Κήρυκος δεν ἔχει ἀγάπη», ἀλλά πλαγίως ὅτι «οἱ θεολόγοι δεν εχουν ἀγάπη, γι αὐτό και ὁ Κήρυκος βρίσκεται τώρα ἐκεῖ πού βρίσκεται». Τους ἐρώτησα ὅμως: «Αύτοί πού εχουν ἀγάπη τι κάμνουν τόσο καιρό πού τους καλοῦμε, τους προσκαλοῦμε και τους παρακαλοῦμε για διάλογο»;
Ἐδῶ ὅμως φαίνεται ἡ προσπάθεια παραπλανήσεως, διότι ἐνῶ ὁ ἅγιος τονίζει διά το συγκεκριμένο θέμα, ὅτι: «Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος), δηλαδή πραγματική εἰρήνη εἶναι αὐτή πού ἑνώνει μέ τόν Θεό, εἶναι ἡ ΣΥΝΦΩΝΙΑ εἰς τό ΚΑΛΟ, διότι ἡ συμφωνία εἰς τό ΚΑΚΟ εἶναι διχοστασία, ὅπερ το παρέκαμψαν.
Και ἀκόμη είναι πασιφανές ότι δι’ αὐτούς ειρήνη σημαίνει ὑπακοή εἰς τά «κελεύσματά» των, εἰς τάς παρανομίας των και εἰς τάς «ἀνοησίας» των. (Χαρακτηρίζω ετσι τις πράξεις των διότι δεν ἔλαβαν οὐδέποτε ὑπ’ ὄψιν ουτε το ίδικόν των συμφέρον, το συμφέρον τῆς ψυχῆς, ἀλλά και διότι δεν ἔλαβαν ὑπ’ ὄψιν οὔτε τά λόγια του ἁγίου Ἱωάννου Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπαινῶν το ἀγαθόν τῆς εἰρήνης λέγει, ὅτι εἰρήνη είναι ἡ συμφωνία εἰς το ἀγαθόν και όχι η συμφωνία εἰς τό κακόν)
Ἰδού τι λέγει μεταξύ αλλων ὁ ἱερός Δαμασκηνός: (Παραθέτω τό κείμενον ἐν πρωτοτύπῳ καί ἐν μεταφράσει:
«Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς ‘Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65).
Δηλαδή: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχειι ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ». Δι’ αὐτήν τήν εἰρήνην ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι, τήν συμφωνία στό ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου θέλει νά συμφωνήσωμεν εἰς τό κακόν, τό ὁποῖον δέν ὀνομάζεται εἰρήνη, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑ.
[Δι’ ὅσους δέν γνωρίζουν διατί τους ἀπεκηρύξαμεν λέγομεν τοῦτο: Διότι ἐπί 8ετίαν ὅλην οἱ πρώην ἀδελφοί μου συνεπίσκοποι και συλλειτουργοί ἐμφορούμενοι ἀπό μίαν πρωτοφανῆ παπιστική νοοτροπία διοικήσεως, και ἐνεργοῦντες κατά το «ἁπόφασίζομεν και διατάσσομεν» (μᾶλλον ἄλλοι ἀπεφάσιζαν αὐτοί ἁπλῶς ὑπέγραφαν, ὅπου τελικά ὑπέγραφαν), προσέβαλαν συνεχῶς με τά αἰρετικά φρονήματά των την Ὀρθόδοξον Πίστιν και Ὁμολογίαν και κατεπάτουν συλλογικῶς και κατ’ ἰδίαν ἀυθαίρετα και ληστρικώτατα την Κανονικήν Τάξιν και την Δικαιοσύνην, (τά πάντα είναι καταγεγραμμένα και δημοσιευμένα) και παρά το γεγονός ὅτι τους παρεκάλουν συνεχῶς και ἀδιαλείπτως να κάνωμεν διάλογον ἐπί τῶν θεμάτων τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν, ἤτοι ἐπί τῶν αἱρετικῶν των φρονημάτων και διά την επάνοδόν των εἰς την Κανονικήν Τάξιν, οὖτοι ἀντί τούτου προέβαινον εἰς ἀλυσιδωτάς πα;ρανόμους ποινάς (ψευδοποινάς) ἐναντίον μου και ἐναντίον ἐκείνων οἱ οποῖοι συμμετεῖχαν εἰς αὐτόν τον ἀγῶνα, καταλήψεις Ναῶν κλπ.].
Ἀλλά και οἱ ἐσχάτως «χωρίσαντες» (διά τάς ἄνευ ὅρων και ὁρίων «παρανομίας» τοῦ «Πειραιῶς» Παντελεήμονος) ἀπό τον παράνομον και ἔτι ζῶντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ἀναρριχηθέντας ἱεροσύλως και καταλαβόντα τον θρόνον του Νικόλαον Μεσσιακάρην, λέγουν ὅτι παραμένουν ἐν κοινωνία μετ’ αὐτοῦ «διά την ΕΙΡΗΝΗΝ και την ΕΝΟΤΗΤΑ τῆς Ἐκκλησίας». Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅμως και εἰς το θέμα τοῦτο (τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν), είναι πολύ αὐστηροί. Ἰδού τι ἀποφαίνεται ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Και πάλιν ὁ ἴδιος πατήρ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πού εἶχαν μαζί τους» (P.G. 99, 1164A). Ἀλλά και ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός τονίζει: «Πέπεισμαι... ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τοῦτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».
Δηλαδή ἡ διάστασις και ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τους αἱρετίζοντας και καταπατοῦντας την Κανονικήν Τάξιν και το Δίκαιον ψευδεπισκόπους σημαίνει μεγαλυτέραν ἑνότητα μετά τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό την Ἐκκλησίαν ἀπομακρύνονται οἱ αἱρετίζοντες και οἱ παρανομοῦντες και οὐχί οἱ διιστάμενοι και ἀποκηρύττοντες αὐτούς.
Τελειώνω το σύντομον αὐτό σημείωμα, μέ τά πολύ χαρακτηριστικά –προφητικά λόγια τοῦ στάρετς Ανατόλιου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας(+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας και τά ὁποῖα ὅλοι πρέπει να προσέξωμεν: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις. Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους. Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας. Θά μεταχειρίζωνται βίαν. Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς. Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...».
Ἐπ’ εὐκαιρία και ἕν μικρόν μήνυμα προς τους πολεμοῦντας τον Οἰκουμενισμόν μέσα ἀπό τον Οἱκουμενισμόν, και τοῦτο, ὡς λέγουν, «διά να διαφυλάξουν την εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας των». Ἀγαπητοί «Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Είναι καιρός να συνέλθωμεν ὅλοι και να χωρισθῶμεν ἀπό τάς παντοειδεῖς αἱρέσεις και ἀποστασίας. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν και ἀφορίσθητε και ἀκαθάρτου μη ἅπτεσθε». Ἀς προσέξωμεν, διότι τελίκά ἡ ἀπιστία, ἡ αἵρεσις και ἡ κοινωνία μετά τῶν αἱρετιζόντων και καταπατητῶν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, αὐτό είναι πού μᾶς χωρίζει ἀπό τον Χριστόν. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΩΜΕΝ ΑΛΛΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ….
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥΤΟ ΕΓΡΑΦΗ ΜΕΤΑ ΤΟ 2005 ΚΑΙ ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΤΟ 2011
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου