Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΙΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
8 Μαΐου 2016 / pmgrigorios
images4
Mελέτη Ιερομονάχου Γρηγορίου Ζιώγου
Κανών Αποστολικός 46:
Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών, ο τοιούτος προτάζομεν να καθαιρεθεί. Επειδή ποίαν συμφωνία έχει ο Χριστός με τον διάβολον; Ή πιστός μετά του απίστου;
Κανών Αποστολικός 47:
Επίσκοπος ή πρεσβύτερος τον κατά αλήθεια έχοντα βάπτισμα, εάν άνωθεν βαπτίση. ή τον μεμολυσμένο παρά των ασεβών εάν μη βαπτίση καθαιρείσθω…
Κανών Αποστολικός 50:
Ει τις Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος μη τρία βαπτίσματα (3 καταδύσεις ), μιας μυήσεως επιτελέση αλλά εν βάπτισμα ( 1 κατάδυση ), το εις τον θάνατον του Κυρίου διδόμενον καθαιρείσθω…
Σχόλιο: Εάν με την 1 κατάδυση είναι άκυρο, τότε το χωρίς καμία, που μπορεί να σταθεί;
Κανών Αποστολικός 68:
…τους γαρ παρά των τοιούτων ( αιρετικών ), βαπτισθέντας ή χειροτονηθέντας, ούτε πιστούς, ούτε κληρικούς είναι δυνατόν.
255μ.χ συνεκλήθη τοπική σύνοδος αποκλειστικά για το θέμα του βαπτίσματος, γνωστή ως Εν Καρθαγένη. Απόφαση της συνόδου: Έξω της Εκκλησίας κανένας δεν δύναται να βαπτισθεί, επειδή είναι ένα της Ορθοδόξου Εκκλησίας το βάπτισμα.
258 μ.χ. συνεκλήθη τοπική σύνοδος στην Ικονία με έξαρχο τον Φιρμιλιανό Καισαρείας. Απόφαση της συνόδου: Καμιά Ιεροπραξία των αιρετικών να μην είναι δεκτή.
325 μ.χ. η 1η οικουμενική σύνοδος στον 190 Κανόνα βαπτίζει τους αιρετικούς Παυλιανιστάς.
Ο Μέγας Βασίλειος: στον 1ο Κανόνα του δέχεται το βάπτισμα των σχισματικών με την αναμύρωση ( χάριν των επισκόπων της Ασίας, δηλονότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου). Γιά τους αιρετικούς Εγκρατίτες ορίζει να βαπτισθούν εξ’ άπαντος, διότι ίδιον επινόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες την εν τω βαπτίσματι παράδοσιν.
Στον 47ο Κανόνα του ο Βασίλειος επιδιορθούμενος διατάσει την ακρίβεια των Αποστολικών Κανόνων.
381 μ.χ. η 2η οικουμενική σύνοδος στον 7ο Κανόνα δέχεται το βάπτισμα των αιρετικών Αρειανών και Μακεδονιανών διότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του βαπτίσματος. Τους αιρετικούς που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου, τους βάπτισαν ακινδύνως. (Ευνομιανούς – Μοντανιστάς – Σαββελιανούς).
451 μ.χ. η 4η οικουμενική σύνοδος στον 14ο Κανόνα ορίζει να βαπτίζονται οι αιρετικοί που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου.
691 μ.χ. η Πενθέκτη οικουμενική σύνοδος στον 2ο Κανόνα σφραγίζει τους Κανόνες του Μ. Βασιλείου και της τοπικής συνόδου Εν Καρθαγένη, δίνοντας τους πλέον κύρος Οικουμενικό και Αλάθητο.
Το 1755 μ.χ. συνεκλήθη Πανορθόδοξος σύνοδος για το θέμα του βαπτίσματος. Απόφαση της συνόδου: Τους αβαπτίστους βαπτιζομένους ( βαπτισμένους χωρίς καταδύσεις ) ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα και ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν.
Προσκομίζουμε την Απόφαση της Συνόδου:
† Πολλών όντων των μέσων, δι’ ων της σωτηρίας ημών αξιούμεθα και τούτων, ως ειπείν, κλιμακηδόν αλληλενδέτων και αλληλουχουμένων όντων, άτε δη πάντων προς το αυτό τέλος αφορώντων, πρώτον εστι το τοις ιεροίς Αποστόλοις θεοπαράδοτον βάπτισμα, οία δη των λοιπών τούτου χωρίς απρακτούντων· «εάν γαρ τις μη γεννηθή, φησίν, εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών» έδει και γαρ αναγκαίως, της πρώτης γεννήσεως επί τον θνητόν τουτονί βίον παραγαγούσης τον άνθρωπον, γέννησιν ετέραν εξευρεθήναι και τρόπον μυστικώτερον, μήτε από φθοράς ανερχόμενον, μήτε εις φθοράν καταλήγοντα, δι’ ου γένοιτ’ αν ημίν δυνατόν μιμήσασθαι τον αρχηγόν της σωτηρίας ημών Ιησούν Χριστόν. Το γαρ εν τη κολυμβήθρα ύδωρ του βαπτίσματος εν τάξει μήτρας λαμβάνεται, και τόκος τω τικτομένω γίνεται, η φησιν ο Χρυσόστομος· το δε εν τω ύδατι επιφοιτών Πνεύμα εν τάξει Θεού το έμβρυον διαπλάττοντος· και ώσπερ εκείνος μετά την εν τάφω κατάθεσιν τριταίος επί την ζωήν ανεφοίτησεν, ούτως οι πιστεύοντες, αντί της γης, το ύδωρ υποδυόμενοι, εν τρισί καταδύσεσι την τριήμερον εαυτούς χάριν της Αναστάσεως εξεικονίζουσιν αγιαζομένου του ύδατος τη επιφοιτήσει του παναγίου Πνεύματος, ως αν τω μεν φαινομένω ύδατι το σώμα φωτίζοιτο, τω δε αοράτω Πνεύματι τον αγιασμόν η ψυχή λήψαιτο· ως γαρ το εν τω λέβητι ύδωρ της του πυρός μεταλαμβάνει θερμότητος ούτω το εν τη κολυμβήθρα ύδωρ τη ενεργεία του Πνεύματος εις θείαν μεταστοιχειούται δύναμιν, καθαίρον μεν και υιοθεσίας αξιούν τους ούτω βαπτιζομένους, τους δε άλλως πως τελουμένους, αντί καθάρσεως και υιοθεσίας ακαθάρτους και σκότους υιούς αποφαίνον. Επειδή τοιγαρούν προ χρόνων ήδη τριών ζήτημα ανεφύη, ει τα παρά την παράδοσιν των αγίων Αποστόλων και θείων Πατέρων και παρά την συνήθειαν και διαταγήν της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας επιτελούμενα βαπτίσματα των αιρετικών δεκτά εστι, προσερχομένων ημίν, ημείς, άτε θείω ελέει τη ορθοδόξω Εκκλησία εντραφέντες, και τοις κανόσι των ιερών Αποστόλων και θείων Πατέρων επόμενοι, και μίαν μόνην γινώσκοντες την ημετέραν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, και ταύτης τα μυστήρια, επομένως και το θείον βάπτισμα, αποδεχόμενοι, τα δε υπό των αιρετικών, όσα μη ως το Πνεύμα το άγιον τοις ιεροίς Αποστόλοις διετάξατο και η Εκκλησία του Χριστού μέχρι της σήμερον ποιεί, επιτελούμενα, εφευρέματα ανθρώπων διεφθαρμένων όντα, ως αλλόκοτα και της αποστολικής όλης παραδόσεως αλλότρια γινώσκοντες, αποστρεφόμεθα κοινή διαγνώσει. Και τους εξ αυτών ημίν προσερχομένους ως ανιέρους και αβαπτίστους δεχόμεθα, επόμενοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ, τω τοις μαθηταίς αυτού εντειλαμένω βαπτίζειν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» τοις τε ιεροίς και θείοις Αποστόλοις, διαταττομένοις εν τρισί καταδύσεσι και αναδύσεσι τους προσερχομένους βαπτίζειν και εν εκάστη των καταδύσεων εν όνομα επιλέγειν της αγίας Τριάδος· τω τε ιερώ και ισαποστόλω Διονυσίω, λέγοντι «τρις εν κολυμβήθρα ύδωρ και έλαιον ηγιασμένα εχούση τον προσερχόμενον παντός αμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, την τρισσήν της θείας μακαριότητος επιβοήσαντα υπόστασιν, και ευθύς τω θεουργικωτάτω μύρω τον βαπτισθέντα επισφραγίζειν, και μέτοχον αποφαίνειν λοιπόν της ιεροτελεστικωτάτης ευχαριστίας» τη τε δευτέρα και πενθέκτη αγίαις Οικουμενικαίς Συνόδοις, διαταττομέναις τους μη βαπτιζομένους εις τρεις αναδύσεις και καταδύσεις και εν εκάστη των καταδύσεων μίαν επίκλησιν των θείων υποστάσεων μη επιβοώντας, αλλ’ άλλως πως βαπτιζομένους, ως αβαπτίστους προσδέχεσθαι τη Ορθοδοξία προσιόντας.
Τούτοις τοίνυν τοις θείοις και ιεροίς διατάγμασιν επόμενοι και ημείς, τα μεν των αιρετικών βαπτίσματα, ως απάδοντα και αλλότρια της αποστολικής θείας διατάξεως και ύδατα ανόνητα, ως ο ιερός Αμβρόσιος και ο μέγας φησίν Αθανάσιος, και αγιασμόν μηδένα παρέχοντα τοις ταύτα δεχομένοις, και προς κάθαρσιν αμαρτημάτων ουδέν ωφελούντα, απόβλητα και αποτρόπαια ηγούμεθα. Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών.
Εν έτει σωτηρίω αψνε’.
† Κύριλλος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης. † Ματθαίος ελέω Θεού πάπας και πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και κριτής της Οικουμένης. † Παρθένιος ελέω Θεού πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης.
Σχόλιο: Από το τελευταίο άρθρο τι δεν καταλαβαίνετε;
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1829
Περί του θείου βαπτίσματος και του τύπου των τριών καταδύσεων.
«… Διαβεβαιούμεν διά τούδε του Πατριαρχικού και Συνοδικού Γράμματος και αποφαινόμεθα, ίνα το θείον και ιερόν βάπτισμα, ώσπερ απανταχού των Ορθοδόξων… εκτελήται κατά την αρχαίαν της Αποστολικής αποστολικήν διάταξιν και κανονικήν διατύπωσιν ούτω πώς:
Πληρουμένου του ιερού λουτήρος ύδατος, λαμβάνει ο Ιερεύς το βρέφος ανά χείρας και επιφωνών το Βαπτίζεται ο δούλος του θεού… είς το όνομα του Πατρός, Βαπτίζει αυτό ολόκληρον εν τη Ιερά κολυμβήθρα, ήτοι καταδύει, εμβυθίζει αυτό είς το ύδωρ μέχρις υπέρ κεφαλήν μετ΄ επιδεξείου προσοχής, μετά δε την ανάδυσιν και εξαγωγήν εκφωνεί το Αμήν. Είτα βαπτίζων αυτό εκ δευτέρου, ως και το πρώτον, εκφωνεί το και του Υιού και αύθις μετά την ανάδυσιν και εξαγωγήν λέγει το Αμήν. Βαπτίζων δε ωσαύτως αυτό και εκ τρίτου, επιλέγει το και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν. Και αύτη εστίν η εξ΄αρχαίας παραδόσεως συνωδά τοις ιεροίς αποστολικοίς κανόσι και συνοδικαίς διατάξεσι των θεοφόρων Πατέρων τελετή του ιερού μυστηρίου του θείου βαπτίσματος.
Ανάγκη γάρ γίνεσθαι εντελείς μέχρι υπέρ κεφαλήν τας τρείς καταδύσεις του βαπτιζομένου…
Και ούτω το βάπτισμα τετελεσμένον εστίν ευαγγελικώς τε και κανονικώς και κατά την έν Ευαγγελίοις του Κυρίου ημών εντολήν τοις ιεροίς αυτού μαθηταίς εντειλαμένου: Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Βαπτίζοντες αυτούς είς το όνομα του Πατρός και9 του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βαπτίζοντας αυτούς είπεν ο Κύριος ουχί επριραντίζοντες η επιχέοντες.
Η γάρ κυρίως σημασία καιν έννοια του ρήματος Βαπτίζω ουδέν άλλον σημαίνουσα εστίν, ειμή εμβάλλειν τοίς ύδασι το βαπτιζόμενον και κοινότερον ειπείν, βουτών αυτό καλύπτειν ολόκληρον εν τοις ύδασι…
Το δε μέχρι της οσφύος ( μέσης ) εμβυθίζειν και τη δεξιά χειρί επιρραντίζειν επί την κεφαλήν του νηπίου τρίς ύδωρ, πρώτον επιβοών το Είς το όνομα του Πατρός, τρίς δεύτερον και τρίς τρίτον και όσα άλλα παρά την κανονικήν ταύτην έκθεσιν της του ιερού τούτου μυστηρίου τελετής είς πράξιν τυχόν χωρούσι σκολιά και κακόδοξα και ουδόλως εξ΄αρχαίας εκκλησιαστικής παραδόσεως βεβαιωμένα, απαράδεκτα διόλου εστί τη Ανατολική ημών Εκκλησία, ως αντιβαίνοντα τοίς αποστολικοίς και συνοδικοίς κανόσι και αυτή τη θεία του Κυρίου ημών εντολή απάδοντα, ως ανωτέρω διείληπται και ο επιχειρών δε τη πράξει των τοιούτων σκολιών και τη Εκκλησία απαραδέκτων και μη διορθούμενος, ένοχος εστί τοίς παρά των ιερών Αποστόλων εν τη παραβάσει τούτων ωρισμένοις επιτιμίοις και αποδοκιμαστέος. Όθεν είς ένδειξιν απελύθη και το παρόν ημέτερον Πατριαρχικόν και Συνοδικόν Γράμμα. αωκθ’ 1829 κατά μήναν Σεπτέμβριον επινεμήσεως Γ’
† Αγαθάγγελος ελέω θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης αποφαίνεται.
† Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Αθανάσιος αποφαίνεται.
† Ο Χαλκηδόνος Ζαχαρίας αποφαίνεται
† Ο Δέρκων Νικηφόρος αποφαίνεται.
Σχόλιο: «Ένας νόμος, όσες περισσότερες φορές και κατά περιόδους έχει επαναψηφισθεί, τόσο περισσότερο είναι υποχρεωμένος ο ερευνητής του, να στηρίζεται και να εμμένει στο γράμμα του νόμου, παρά στην υποτιθέμενη θέληση του νομοθέτη» (Κανονικό Δίκαιο – Μπούμη – σελ.76).
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 1484μ.χ.
Ο Γεννάδιος Σχολάριος έκανε δεκτόν το βάπτισμα των Παπικών το 1484μ.χ.
To 1755μ.χ. έλαβε χώρα η τελευταία επίσημη απόφαση της ορθοδόξου εκκλησίας και η απόδειξη ότι στους κόλπους της Ανατολικής Εκκλησίας, ποτέ δεν έγινε καθολικά δεκτή η απόφαση του 1484μ.χ. Αυτή η απόφαση του να γίνεται δεκτόν το βάπτισμα των Λατίνων αποδεικνύει ότι πρίν τους βάπτιζαν.
Ο παπικός Λεγάτος Ουμβέρτος κατηγορούσε τους Ανατολικούς ότι βάπτιζαν τους Λατίνους.
Ο Νεόφυτος ( Κολλυβάδες) λέγει πώς η απόφαση του 1484μ.χ. ήταν αίτιο της ατολμίας των δικών μας ν’ αποκαλέσουν τους Λατίνους αιρετικούς και να καταδικάσουν το βάπτισμά τους. Ενώ στο παρελθόν τους βάπτιζαν, εκ των υστέρων τους μύρωναν επειδή δεν συνέφερνε να εξάψουν επί πλέον την μανίαν του παπισμού, εξ’ αφορμής της απόρριψης της Συνόδου της Φλωρεντίας. Άλλωστε ο παπισμός ήκμαζε, το δε βασίλειο το δικό μας έπνεε τα λοίσθια.
Λαϊκιστή η απόφαση του 1484μ.χ. πάρθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας μέχρι τον 17ο αιώνα βάπτιζε τους Λατίνους, η απόφαση αυτή άλλαξε το 1666μ.χ. διά τον φόβο των Λατινοφρόνων Πολωνών και Λιθουανών.
Ο παγκοίνως γνωστός θεολόγος Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο εξ’ οικονόμων (19ος αιώνας) λέγει πώς η επίχυση δεν είναι ποτέ δυνατόν να θεωρηθεί βάπτισμα, πολύ περισσότερο ο ραντισμός. Είναι νεωτερισμός ακανόνιστος, ο δε 2ος άγραφος. Άρα το ράντισμα έρημον εστί των καταδύσεων και αναδύσεων και ακολούθως έρημον εστί και του τύπου του τριημερονυκτίου θανάτου και της ταφής και αναστάσεως του Χριστού και έρημον πάσης χάριτος, αγιασμού και αφέσεως των αμαρτιών.
Ο Άγιος Νικόδημος λέγει ότι δεν τελειούται το βάπτισμα διά μόνον των της Τριάδος επικλήσεων, αλλά δείται αναγκαίως και του τύπου του θανάτου και της ταφής και αναστάσεως του Κυρίου. Ο Χριστός νομοθέτησε γέννεσιν εξ’ ύδατος και πνεύματος. Γεννά δε, όχι η ραντίζουσα, αλλά η εγκυμονούσα και γεννάται ωσαύτως ου το ραντιζόμενον, αλλά το κυοφορούμενον έμβρυον. Η κολυμβήθρα έχει τον τύπο της γυναικείας μήτρας.
Δυστυχώς κάποιοι έχουν πάθει σύγχυση με την θεία Μετάληψη, διότι σ’ αυτήν την περίπτωση και το Πολλοστημόριον του Αγίου Άρτου, όλον εστί το Σώμα του Χριστού. Στην περίπτωση του βαπτίσματος όμως, δεν έχουμε πόσιν αλλά κατακλυσμό. Δηλαδή ολικήν κάλυψιν τουτέστιν βάπτισμα.
Για όσους έχουν την άλλη σύγχυση ότι το Χρίσμα (αναμύρωση) θεραπεύει την περί την πράξη ατέλεια του βαπτίσματος, τους απαντάμε πώς το Χρίσμα αποτελεί χωριστό Μυστήριο, το οποίο καθιστά μέτοχο της βασιλείας του Χριστού τον ήδη βαπτισθέντα. Η αναγέννηση του ανθρώπου δεν συντελείται διά του Χρίσματος, αλλά διά του βαπτίσματος το οποίον ακριβώς σύμφυτον ποιεί αυτόν του ομοιώματος και του θανάτου του Χριστού.
«Εις τούτο το βάπτισμα πιστεύομεν – παρατηρεί ο Οικονόμος – και τούτο και μόνον εν βάπτισμα ομολογούμεν, μηδέποτε δευτερούμενον»
Οι παντός είδους αιρετικοί, όπως τους ορίζει ο Μ. Βασίλειος (καν. Α’), τον οποίον ακολουθούν και στο σημείο αυτό οι δικοί μας θεολόγοι βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας και έτσι το «βάπτισμα» αυτών είναι εντελώς ανυπόστατο, ήτοι «ψευδοβάπτισμα» και «ουκ αληθές» ως τελούμενο εκτός της Εκκλησίας Συνεπώς και στην περίπτωση που τελείται τούτο δια τριών καταδύσεων, ήτοι κατά τον ορθό τύπο του εκκλησιαστικού βαπτίσματος, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να εκληφθεί ως «φώτισμα», όντας κατ’ ουσίαν «μόλυσμα» Οι αιρετικοί δεν μπορούν να έχουν βάπτισμα, διότι νοσούν κατά την πίστη και έτσι «ανωφελές έχουσι και το παρ’ αυτών διδόμενον βάπτισμα, με το να υστερήται την ευσέβειαν» Κατά τον Νεόφυτο, η πίστη των αιρετικών «αναθεματίζεται, η δε ημετέρα ευλογείται. Ουδέ το βάπτισμα άρα ημών τε και αυτών εν» Άρα, και αν ακόμη γίνεται σωστά από τους αιρετικούς η επίκληση της Αγίας Τριάδος και η τέλεση του βαπτίσματος, όπως παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος, «αργά και ανενέργητα τα υπέρθεα εκείνα ονόματα, προφερόμενα από των αιρετικών τα στόματα.
Οι αιρετικοί δεν μπορούν, επί πλέον, να έχουν βάπτισμα, διότι δεν έχουν Ιερωσύνη. Ιερωσύνη και Βάπτισμα είναι αλληλένδετα και «ανάγκη πάσα ή εκάτερα ή ουδέτερα δέχεσθαι» Το Βάπτισμα των αιρετικών «αμαρτιών άφεσιν παρέχειν ου πέφυκεν» και έτσι όλοι οι αιρετικοί, επιστρέφοντες στην Εκκλησία, πρέπει αναγκαίως να βαπτίζονται. Είναι σαφές ότι οι απόψεις αυτές θεμελιώνονται στον κανόνα του αγίου Κυπριανού και τον μζ’ του Μ. Βασιλείου οι οποίοι χάραξαν την οδό της ακριβείας, κατά την οποία ουδείς λόγος μπορεί να γίνει περί εγκυρότητος των Μυστηρίων των αιρετικών καθ’ εαυτά. Η αλλοίωση της «θεοπαραδότου» μορφής του ενός βαπτίσματος της Εκκλησίας, «χωρίς ανάγκης επειγούσης τελουμένη» συνιστά αθέτηση της «αποστολικής παραδόσεως ασυγχώρητον» και «πράξιν στυγητήν και αποτρόπαιον». Κατά τον Νεόφυτον το Βάπτισμα είναι «ομόλογον των δογμάτων», η δε «τριττή κατάδυσις» είναι και αυτή «δόγμα» Το βάπτισμα δεν είναι απλό «νόμιμον εκκλησιαστικόν», δυνάμενο να «κρίνηται εκ συνηθείας και παραδόσεως, αλλ’ εις αυτήν την πίστην ανήκει». Η διάκριση, έτσι, της ομολογίας από τη μορφή του βαπτίσματος είναι ανεπίτρεπτη. Στο ερώτημα «πότερον επισημότερον και ουσιωδέστερον, ο εξωτερικός τύπος ή η πίστις», απαντά ο Οικονόμος: «αμφότερα». Επικαλείται δε τον Μ. Βασίλειο, κατά τον οποίο «πίστις και βάπτισμα δύο τρόποι συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι· πίστις μεν γαρ τελειούται δια του βαπτίσματος, βάπτισμα δε θεμελιούται δια της πίστεως». Η ορθή ομολογία της πίστεως πρέπει να συνοδεύεται από «τέλειο» βάπτισμα, διότι μόνον αυτό το βάπτισμα «τελειοί αμοιβαίως την πίστιν», κατά τον Οικονόμο Το Ράντισμα, η Επίχυση και το Αεροβάπτισμα, κατ’ οικονομία είναι δεκτόν από την Εκκλησία σε ακραίες περιπτώσεις όπως:
Σε περίπτωση διωγμού. Επί Τουρκοκρατίας βαπτίζανε σε λεκάνες.
Όταν ο άνθρωπος είναι κλινήρης και ετοιμοθάνατος. Σε αυτή τη περίπτωση υπάρχει άλλος Κανόνας παρά την Δογματική του Χρήστου Ανδρούτσου:
«Όποιος έχει κλινικό βάπτισμα, είναι δεκτόν από την Εκκλησία ως έγκυρο, αλλά εάν ο ασθενής ζήσει, Ιερεύς δεν γίνεται επ’ ουδενί, διότι το Μυστήριο είναι ΑΤΕΛΕΣ!»
Και κατά δεύτερον, η επί τούτου παραχάραξη του Μυστηρίου προς ανατροπή της Ορθοδόξου Πίστεως, το καθιστά apriori άκυρο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν : Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Βαπτίζω: είναι από το ρήμα βάπτω, και σημαίνει «οδηγώ στο βυθό».
Αρκετοί ιεράρχες έγραψαν τι εστί βάπτισμα. Εμείς θα αναφερθούμε στον Φωστήρα της Οικουμένης, τον Ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος κλείνει το θέμα άπαξ’ διαπαντός:
Ο Παλαιός άνθρωπος θάπτεται και καταδύς κάτω κρύπτεται όλος καθάπαξ
Πιο καθαρά ελληνικά δεν υπάρχουν. Τύπος και σκιά του βαπτίσματος υπήρξε επί Παλαιάς Διαθήκης η διάβασις των Εβραίων στην ερυθρά θάλασσα. Πέρασαν από το βυθό της θαλάσσης, ενώ το νερό ήταν υπερυψωμένο ένθεν κι ένθεν από τα κεφάλια τους.
Οι Αιγύπτιοι (δαίμονες) πνίγηκαν όλοι. Ο Μωυσής εις τύπον Χριστού.
Με την Τριτή κατάδυση ο Χριστιανός ομολογεί εμπράκτως την πίστη του στον Χριστόν, συνθάπτεται μαζί του και συνανασταίνεται. Το νερό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού. Δεν είναι μια θεατρική παράσταση, αλλά πραγματικότητα. Την συγκεκριμένη στιγμή γίνεσαι συμμέτοχος της ταφής του Χριστού. Όπως ο Χριστός έμεινε τρείς ημέρες στην καρδιά της γής, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να βυθιστεί στο νερό τρείς φορές. Γι αυτό το λόγο εξ’ άπαντος πρέπει να γίνεται η εικόνα της τριήμερης ταφής του Χριστού, διά των τριών καταδύσεων. Αλλέως αδύνατον λέγει ο Απ. Παύλος.
Ο Απόστολος Πέτρος στην Α’ καθολική επιστολή λέγει :
« Αντίτυπον νύν και ημάς σώζει βάπτισμα »
Ο κατακλυσμός ήταν εξ’ ύδατος και το βάπτισμα εξ’ ύδατος. Ο κατακλυσμός αφάνισε την αμαρτία, και το βάπτισμα αφανίζει την αμαρτία. Γι’ αυτό και λέγεται Αντίτυπον και Ενάντιον του κατακλυσμού. Τουτέστιν βάπτισμα σημαίνει: Πνιγμός στο νερό
Στην Αγια Γραφή το ρήμα βαπτίζω είναι ξεκάθαρο, διότι αλλού αναγράφεται το επιχέω και αλλού το ραντίζω. Για παράδειγμα:
« και προσελθών κατέδυσε τα τραύματα αυτού, επιχέων έλαιον και οίνον »
« λαβών ο Μωυσής το αίμα των μόσχων και τράγων… πάντα τον λαόν εράντισεν »
Η Τριπλή κατάδυση δεν είναι Φαρισαϊκός τύπος. Είναι το ορατό σημείο της ενέργειας του θεού. Ο Ορθόδοξος τύπος του βαπτίσματος είναι: Οι τρεις καταδύσεις εν συνδυασμώ των τριών Επικλήσεων, στις τρεις υπέρθεες υποστάσεις. Εάν έχει παραχαραχτεί ο τύπος του Μυστηρίου, είτε προς τις επικλήσεις, είτε προς τον τρόπο και την ύλη, τότε ούτε η Οικονομία είναι δεκτή και ακινδύνως βαπτίζουμε.
Σημειωτέον ότι το Σχίσμα με τον Πάπα έγινε όταν Παραχάραξαν την ύλη του μυστηρίου. Άζυμο πρόσφορο.
Ο Ιωάννης Ζωναράς, ο οποίος είναι και ο πιο γνωστός Κανονολόγος (11ος αιώνας) δηλώνει ευθέως, πως η 2η οικουμενική σύνοδος δέχθηκε το βάπτισμα των Αρειανών και Μακεδονιανών (σφόδρα αιρετικών) διότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου και ως εκ τούτου έγιναν δεκτοί με την Αναμύρωση κατ’ οικονομία. Τους αιρετικούς που παραχάραξαν τον τύπο του Ορθοδόξου βαπτίσματος (καταδύσεις) τους βάπτιζαν.
Ερμηνεία Χρυσοστόμου:
Θεία σύμβολα επιτελούνται κατά το βάπτισμα, ταφή και θάνατος, ανάστασις και ζωή και αυτά γίνονται όλα συγχρόνως. Και γίνεται αυτό όπως ακριβώς εις κάποιαν ταφήν.
Όταν βυθίζωμεν την κεφαλήν εις το ύδωρ, θάπτεται ο παλαιός εαυτός μας και όταν βυθισθή κάτω, εξαφανίζεται ολόκληρος, έπειτα, όταν αναδυώμεθα, εξέρχεται εις την επιφάνειαν ο νέος. Διότι, όπως ακριβώς είναι εύκολον να βυθισθώμεν και ν’αναδυθώμεν, έτσι είναι εύκολον εις τον Θεόν να ενταφιάση τον παλαιόν άνθρωπον και ν’αναδείξη τον νέον. Και αυτό γίνεται τρεις φοράς, δια να μάθης, ότι η δύναμις του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πληροί όλα αυτά.
αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού. που σημαίνει τούτο:
Συ μεν ισχυρίζεσαι, ότι αυτό είναι αδύνατον, εγώ όμως σε βεβαιώνω, ότι αυτό είναι δυνατόν, καθώς και αναγκαίον και ότι δεν ημπορεί να σωθεί κανείς με άλλον τρόπον. Διότι ο Θεός έχει κάμει τα αναγκαία πάρα πολύ εύκολα δι’ημάς. Διότι η μεν γήινη γέννησις, σύμφωνα με τη σάρκα, είναι από το χώμα. Δι’αυτό έχει αποκλεισθή από τα επουράνια. Διότι, τι κοινόν έχει η γη με τον ουρανόν; Η γέννησις όμως που είναι από το Πνεύμα, εύκολα μας ανοίγει τας ουρανίους αψίδας. Αυτό που τελείται είναι γέννησις. Και αν σου ειπεί κανείς Πως; αποστόμωσε τον με την θέλησιν του Χριστού, που είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη απόδειξις.
Και αν κανείς ερωτήσει, διατί έχει χρησιμοποιηθεί το ύδωρ; ημείς θα αντερωτήσωμεν αυτόν; Διατί εχρησιμοποιηθη το χώμα εξ αρχής δια την δημιουργίαν του ανθρώπου;
Διότι είναι ολοφάνερον, ότι ούτως ημπορούσε να κάμη τον άνθρωπον και χωρίς το χώμα. Μη ερευνάς λοιπόν με περιέργειαν. Εάν λοιπόν αυτά που γίνονται και θίγονται καθημερινώς έχουν ανάγκη πίστεως, πολύ μεγαλυτέραν ανάγκην έχουν όσα εκ τούτων είναι περισσότερον μυστηριώδη και πνευματικά. Διότι, όπως ακριβώς η άψυχος, η ακίνητος γη έλαβε δύναμιν με το θέλημα του Θεού και έχουν προέλθει από αυτήν τόσα θαύματα, έτσι ακριβώς από το Πνεύμα και το ύδωρ συγχρόνως γίνονται ευκόλως όλα αυτά τα παράδοξα και τα υπερβαίνοντα την λογικήν. Μη αρνείσαι λοιπόν να πιστεύεις εις αυτά, επειδή δεν τα βλέπεις. Επειδή ούτε την ψυχήν την βλέπεις και όμως πιστεύεις, ότι έχεις ψυχήν και ότι η ψυχή είναι κάτι διαφορετικόν από το σώμα.
Ο Χριστός όμως δεν εδίδασκεν αυτόν με το παράδειγμα τούτων, αλλά από άλλο. Και αυτό μεν το παράδειγμα, δηλαδή η ψυχή, επειδή είναι ασώματον, δεν το εχρησιμοποίησε, διότι ο Νικόδημος ήτο ακόμη άπειρος.
Θέτει όμως άλλο παράδειγμα, το οποίον ούτε με την πυκνότητα των σωμάτων έχει σχέσιν ούτε φθάνει εις την ασώματον φύσιν, δηλαδή την ορμήν του ανέμου. Και αρχίζει πρώτα από το ύδωρ, που είναι λεπτότερον μεν από το χώμα, πυκνότερον όμως από τον αέρα.
Διότι, όπως ακριβώς εις την αρχήν το πρώτον υποκείμενον στοιχείον ήτο το χώμα και το παν ήτο έργον του δημιουργού, έτσι και τώρα το μεν ύδωρ είναι το υποκείμενον στοιχείον, το παν δε είναι έργον της χάριτος του Πνεύματος. Και τότε μεν «εις ψυχήν ζώσαν εγένετο ο άνθρωπος», τώρα δε εις ζωοποιόν Πνεύμα.
Εισάγω εις τον κόσμον νέον τοκετόν. θέλω οι άνθρωποι να γεννώνται κατ’αλλον τρόπον. Ήλθα δια να φέρω νέον τρόπον δημιουργίας. Έπλασα τον άνθρωπον από χώμα και ύδωρ, και δεν υπήρξε χρήσιμον το πλάσμα, αλλά το δοχείον έπαθε διαστροφήν.
Δεν θέλω λοιπόν να πλάσω πλέον από χώμα και ύδωρ, αλλά από ύδωρ και Πνεύμα. Εάν κανείς ερωτήσει: Πως από ύδωρ; θα τον ερωτήσω και εγώ: Πως από χώμα;
Εις την Παλαιάν Διαθήκην υπάρχει ένα ωραίον περιστατικόν, το οποίον παρουσιάζει τας ακτίστους Θείας Ενεργείας να δρούν με τα νερά του Ιορδάνου και να θεραπεύουν από την λέπραν τον Ναιμάν, αρχιστράτηγον της Συρίας.
Ένα μικρόν αιχμάλωτον κοράσιον από την Παλαιστίνην, δούλη της συζύγου του Ναιμάν, εξέφρασε εις την κυρίαν της την βεβαιότητα, ότι αν ήτο δυνατόν να παρουσιασθή ο λεπρός σύζυγος της προ του προφήτου Ελισσαίου, ο άνθρωπος του Θεού θα ημπορούσε να τον κάμη καλά. Ο Ναιμάν επήγε εις τον Βασιλέα του Ισραηλιτικού λαού και από εκεί επορεύετο να συνάντηση τον προφήτην Ελισσαίον.
Ο προφήτης, όμως, τον ειδοποίησεν ότι πρέπει «να μεταβεί εις τον Ιορδάνην ποταμόν και να λουσθεί εκεί επτά φοράς, δια να καθαρισθεί το σώμα του από την λέπραν. Τότε ο Ναιμάν ωργίσθη και είπεν:
Εγώ ενόμισα ότι θα εξέλθη εις συνάντησίν μου, θα επικαλεσθεί το όνομα του Θεού του, θα επιθέσει το χέρι του εις το άρρωστον σώμα μου και θα θεραπεύση την λέπραν μου. Μήπως δεν είναι οι ποταμοί της Δαμασκού, ο Αβανά και ο Φαρφάρ, καλύτεροι από όλους τους ποταμούς του Ισραηλιτικού βασιλείου;
Διατί, λοιπόν, να μην υπάγω να λουσθώ εις αυτούς, δια να καθαρισθώ; Αυτά είπεν, ήλλαξε δρόμον και πλήρης θυμού ανεχώρησε. Τότε, τον επλησίασαν οι υπηρέται του και του είπον: Μήπως σου εζήτησεν ο προφήτης κανένα δύσκολον έργον, το οποίον να μην ημπορής να το κάμης; Σου είπεν απλώς να λουσθής και να καθαρισθής.
Τότε ο Ναιμάν υπεχώρησεν. Ελούσθη εις τα νερά του Ιορδάνου επτά φοράς, συμφώνως προς τους λόγους του Ελισσαιέ, και αίφνης αποκατεστάθη η σάρξ του και έγινεν όπως η σάρξ του μικρού παιδιού και εκαθαρίσθη.
Απ’ εδώ καταλαβαίνουμε τα αυτονόητα. Δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ορθολογιστική ερμηνεία για τον τύπο των τριών καταδύσεων, διότι ο θεός, ενεργεί μυστικώς και αοράτως.
Εν προκειμένω με τις τρείς καταδύσεις. Αυτή είναι η εντολή του θεού και όσοι την αντιστρατεύονται βλασφημούν τον θεόν.
Τοποθετηθήκαμε εν ράβδω σιδηρά.
Σιδηρά ράβδος ήταν η σιδερένια ράβδος όπου ήταν μέτρο και κανόνας για τους Οικοδόμους της εποχής ( αλφάδι ). Γι αυτό και οι κατευθυντήριες γραμμές και οι νόμοι της Εκκλησίας λέγονται Κανόνες.
Εμείς λοιπόν τοποθετηθήκαμε εν ράβδω σιδηρά παρά του Πηδαλίου, των Αποστόλων και των Αγίων Ιεραρχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Όποιος διδάσκει αντίθετα από εκείνα, τα οποία επιτάσσουν οι όροι και οι Κανόνες της Εκκλησίας (δηλαδή η ακρίβεια) περιπίπτει σε κακοδοξία και αίρεση.
Όποιος δεν τηρεί την ακρίβεια, αλλά και την παραβαίνει στην πράξη, αυτός κάνει παράβαση, πέφτει σε ανομία και αμαρτία (Κανονικό Δίκαιο – Μπούμη – σελ.50).
Οικονομία:
Η Εκκλησία είναι εν πλήρει εννοία, ο οικονόμος και ο απόλυτος διαχειριστής των Μυστηρίων.
Η Εκκλησία παρά την οικονομία καθιστά έγκυρα (εάν το θεωρεί Δέον) τα Μυστήρια των μη ορθοδόξων, χάριτι Εκκλησιαστικής οικονομίας.
Αυτή η οικονομία εφαρμόζεται σε αιρετικούς και σχισματικούς, οι οποίοι ωστόσο διασώζουν την Τριαδικότητα του θεού και τηρούν τον ορθόδοξο κανονικό τύπο του Μυστηρίου. Εν προκειμένω του βαπτίσματος, διά των τριών καταδύσεων. Η εφαρμογή της οικονομίας με κανέναν τρόπο δεν συνεπάγεται την αναγνώριση της εγκυρότητας των Μυστηρίων των μη ορθοδόξων.
Διότι η αίρεση και το σχίσμα επέφεραν την αποσύνδεση από την Μία Αγία Εκκλησία και συνεπώς την απώλεια της Αποστολικής διαδοχής και της κανονικής Ιεροσύνης.
Η Εκκλησία πάντοτε καθοδηγούμενη από ποιμαντική φροντίδα εφαρμόζει την οικονομία σε ιδιαίτερες περιπτώσεις και αυτό μόνον όταν βοηθά την συμφιλίωση με τους ετεροδόξους χωρίς να συσκοτίζει την αλήθεια της πίστεως.
Η οικονομία δεν μπορεί ν’ αντιστρατευθεί τον κανόνα και την ακρίβεια.
Η οικονομία είναι υπερβατική διότι προσπερνά την ακρίβεια, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι Ανατρεπτική.
Συνεπώς η Εκκλησία εφαρμόζει την οικονομία και την ακρίβεια παράλληλα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια αλλαγή στην Μυστηριακή θεολογία.
Κοσμάς ο Αιτωλός: τα παιδιά σας σεληνιάζονται διότι δεν είναι καλά βαπτισμένα. Και μία τρίχα να μείνει έξω από το νερό, απ’ εκεί θα σε πιάσει ο Διάβολος. ( ο νοών νοείτω ).
Το Βάπτισμα ξεπλένει τον άνθρωπο από τον βόρβορο της προηγούμενης ζωής του, και του δίνει την δυνατότητα να εισέλθει στην τάξη των κληρικών.
-ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ 17ος
-ΕΝ ΑΓΚΥΡΑ 12ος – Μ. Βασιλείου και Γρηγορίου του Θεολόγου
-ΕΝ ΝΕΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑ 12ος
-ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ο άνθρωπος που βγαίνει από την κολυμπήθρα έχει το ακατηγόρητο του νεογέννητου!!!
8 Μαΐου 2016 / pmgrigorios
images4
Mελέτη Ιερομονάχου Γρηγορίου Ζιώγου
Κανών Αποστολικός 46:
Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών, ο τοιούτος προτάζομεν να καθαιρεθεί. Επειδή ποίαν συμφωνία έχει ο Χριστός με τον διάβολον; Ή πιστός μετά του απίστου;
Κανών Αποστολικός 47:
Επίσκοπος ή πρεσβύτερος τον κατά αλήθεια έχοντα βάπτισμα, εάν άνωθεν βαπτίση. ή τον μεμολυσμένο παρά των ασεβών εάν μη βαπτίση καθαιρείσθω…
Κανών Αποστολικός 50:
Ει τις Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος μη τρία βαπτίσματα (3 καταδύσεις ), μιας μυήσεως επιτελέση αλλά εν βάπτισμα ( 1 κατάδυση ), το εις τον θάνατον του Κυρίου διδόμενον καθαιρείσθω…
Σχόλιο: Εάν με την 1 κατάδυση είναι άκυρο, τότε το χωρίς καμία, που μπορεί να σταθεί;
Κανών Αποστολικός 68:
…τους γαρ παρά των τοιούτων ( αιρετικών ), βαπτισθέντας ή χειροτονηθέντας, ούτε πιστούς, ούτε κληρικούς είναι δυνατόν.
255μ.χ συνεκλήθη τοπική σύνοδος αποκλειστικά για το θέμα του βαπτίσματος, γνωστή ως Εν Καρθαγένη. Απόφαση της συνόδου: Έξω της Εκκλησίας κανένας δεν δύναται να βαπτισθεί, επειδή είναι ένα της Ορθοδόξου Εκκλησίας το βάπτισμα.
258 μ.χ. συνεκλήθη τοπική σύνοδος στην Ικονία με έξαρχο τον Φιρμιλιανό Καισαρείας. Απόφαση της συνόδου: Καμιά Ιεροπραξία των αιρετικών να μην είναι δεκτή.
325 μ.χ. η 1η οικουμενική σύνοδος στον 190 Κανόνα βαπτίζει τους αιρετικούς Παυλιανιστάς.
Ο Μέγας Βασίλειος: στον 1ο Κανόνα του δέχεται το βάπτισμα των σχισματικών με την αναμύρωση ( χάριν των επισκόπων της Ασίας, δηλονότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου). Γιά τους αιρετικούς Εγκρατίτες ορίζει να βαπτισθούν εξ’ άπαντος, διότι ίδιον επινόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες την εν τω βαπτίσματι παράδοσιν.
Στον 47ο Κανόνα του ο Βασίλειος επιδιορθούμενος διατάσει την ακρίβεια των Αποστολικών Κανόνων.
381 μ.χ. η 2η οικουμενική σύνοδος στον 7ο Κανόνα δέχεται το βάπτισμα των αιρετικών Αρειανών και Μακεδονιανών διότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του βαπτίσματος. Τους αιρετικούς που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου, τους βάπτισαν ακινδύνως. (Ευνομιανούς – Μοντανιστάς – Σαββελιανούς).
451 μ.χ. η 4η οικουμενική σύνοδος στον 14ο Κανόνα ορίζει να βαπτίζονται οι αιρετικοί που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου.
691 μ.χ. η Πενθέκτη οικουμενική σύνοδος στον 2ο Κανόνα σφραγίζει τους Κανόνες του Μ. Βασιλείου και της τοπικής συνόδου Εν Καρθαγένη, δίνοντας τους πλέον κύρος Οικουμενικό και Αλάθητο.
Το 1755 μ.χ. συνεκλήθη Πανορθόδοξος σύνοδος για το θέμα του βαπτίσματος. Απόφαση της συνόδου: Τους αβαπτίστους βαπτιζομένους ( βαπτισμένους χωρίς καταδύσεις ) ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα και ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν.
Προσκομίζουμε την Απόφαση της Συνόδου:
† Πολλών όντων των μέσων, δι’ ων της σωτηρίας ημών αξιούμεθα και τούτων, ως ειπείν, κλιμακηδόν αλληλενδέτων και αλληλουχουμένων όντων, άτε δη πάντων προς το αυτό τέλος αφορώντων, πρώτον εστι το τοις ιεροίς Αποστόλοις θεοπαράδοτον βάπτισμα, οία δη των λοιπών τούτου χωρίς απρακτούντων· «εάν γαρ τις μη γεννηθή, φησίν, εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών» έδει και γαρ αναγκαίως, της πρώτης γεννήσεως επί τον θνητόν τουτονί βίον παραγαγούσης τον άνθρωπον, γέννησιν ετέραν εξευρεθήναι και τρόπον μυστικώτερον, μήτε από φθοράς ανερχόμενον, μήτε εις φθοράν καταλήγοντα, δι’ ου γένοιτ’ αν ημίν δυνατόν μιμήσασθαι τον αρχηγόν της σωτηρίας ημών Ιησούν Χριστόν. Το γαρ εν τη κολυμβήθρα ύδωρ του βαπτίσματος εν τάξει μήτρας λαμβάνεται, και τόκος τω τικτομένω γίνεται, η φησιν ο Χρυσόστομος· το δε εν τω ύδατι επιφοιτών Πνεύμα εν τάξει Θεού το έμβρυον διαπλάττοντος· και ώσπερ εκείνος μετά την εν τάφω κατάθεσιν τριταίος επί την ζωήν ανεφοίτησεν, ούτως οι πιστεύοντες, αντί της γης, το ύδωρ υποδυόμενοι, εν τρισί καταδύσεσι την τριήμερον εαυτούς χάριν της Αναστάσεως εξεικονίζουσιν αγιαζομένου του ύδατος τη επιφοιτήσει του παναγίου Πνεύματος, ως αν τω μεν φαινομένω ύδατι το σώμα φωτίζοιτο, τω δε αοράτω Πνεύματι τον αγιασμόν η ψυχή λήψαιτο· ως γαρ το εν τω λέβητι ύδωρ της του πυρός μεταλαμβάνει θερμότητος ούτω το εν τη κολυμβήθρα ύδωρ τη ενεργεία του Πνεύματος εις θείαν μεταστοιχειούται δύναμιν, καθαίρον μεν και υιοθεσίας αξιούν τους ούτω βαπτιζομένους, τους δε άλλως πως τελουμένους, αντί καθάρσεως και υιοθεσίας ακαθάρτους και σκότους υιούς αποφαίνον. Επειδή τοιγαρούν προ χρόνων ήδη τριών ζήτημα ανεφύη, ει τα παρά την παράδοσιν των αγίων Αποστόλων και θείων Πατέρων και παρά την συνήθειαν και διαταγήν της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας επιτελούμενα βαπτίσματα των αιρετικών δεκτά εστι, προσερχομένων ημίν, ημείς, άτε θείω ελέει τη ορθοδόξω Εκκλησία εντραφέντες, και τοις κανόσι των ιερών Αποστόλων και θείων Πατέρων επόμενοι, και μίαν μόνην γινώσκοντες την ημετέραν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, και ταύτης τα μυστήρια, επομένως και το θείον βάπτισμα, αποδεχόμενοι, τα δε υπό των αιρετικών, όσα μη ως το Πνεύμα το άγιον τοις ιεροίς Αποστόλοις διετάξατο και η Εκκλησία του Χριστού μέχρι της σήμερον ποιεί, επιτελούμενα, εφευρέματα ανθρώπων διεφθαρμένων όντα, ως αλλόκοτα και της αποστολικής όλης παραδόσεως αλλότρια γινώσκοντες, αποστρεφόμεθα κοινή διαγνώσει. Και τους εξ αυτών ημίν προσερχομένους ως ανιέρους και αβαπτίστους δεχόμεθα, επόμενοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ, τω τοις μαθηταίς αυτού εντειλαμένω βαπτίζειν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» τοις τε ιεροίς και θείοις Αποστόλοις, διαταττομένοις εν τρισί καταδύσεσι και αναδύσεσι τους προσερχομένους βαπτίζειν και εν εκάστη των καταδύσεων εν όνομα επιλέγειν της αγίας Τριάδος· τω τε ιερώ και ισαποστόλω Διονυσίω, λέγοντι «τρις εν κολυμβήθρα ύδωρ και έλαιον ηγιασμένα εχούση τον προσερχόμενον παντός αμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, την τρισσήν της θείας μακαριότητος επιβοήσαντα υπόστασιν, και ευθύς τω θεουργικωτάτω μύρω τον βαπτισθέντα επισφραγίζειν, και μέτοχον αποφαίνειν λοιπόν της ιεροτελεστικωτάτης ευχαριστίας» τη τε δευτέρα και πενθέκτη αγίαις Οικουμενικαίς Συνόδοις, διαταττομέναις τους μη βαπτιζομένους εις τρεις αναδύσεις και καταδύσεις και εν εκάστη των καταδύσεων μίαν επίκλησιν των θείων υποστάσεων μη επιβοώντας, αλλ’ άλλως πως βαπτιζομένους, ως αβαπτίστους προσδέχεσθαι τη Ορθοδοξία προσιόντας.
Τούτοις τοίνυν τοις θείοις και ιεροίς διατάγμασιν επόμενοι και ημείς, τα μεν των αιρετικών βαπτίσματα, ως απάδοντα και αλλότρια της αποστολικής θείας διατάξεως και ύδατα ανόνητα, ως ο ιερός Αμβρόσιος και ο μέγας φησίν Αθανάσιος, και αγιασμόν μηδένα παρέχοντα τοις ταύτα δεχομένοις, και προς κάθαρσιν αμαρτημάτων ουδέν ωφελούντα, απόβλητα και αποτρόπαια ηγούμεθα. Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών.
Εν έτει σωτηρίω αψνε’.
† Κύριλλος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης. † Ματθαίος ελέω Θεού πάπας και πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και κριτής της Οικουμένης. † Παρθένιος ελέω Θεού πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης.
Σχόλιο: Από το τελευταίο άρθρο τι δεν καταλαβαίνετε;
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1829
Περί του θείου βαπτίσματος και του τύπου των τριών καταδύσεων.
«… Διαβεβαιούμεν διά τούδε του Πατριαρχικού και Συνοδικού Γράμματος και αποφαινόμεθα, ίνα το θείον και ιερόν βάπτισμα, ώσπερ απανταχού των Ορθοδόξων… εκτελήται κατά την αρχαίαν της Αποστολικής αποστολικήν διάταξιν και κανονικήν διατύπωσιν ούτω πώς:
Πληρουμένου του ιερού λουτήρος ύδατος, λαμβάνει ο Ιερεύς το βρέφος ανά χείρας και επιφωνών το Βαπτίζεται ο δούλος του θεού… είς το όνομα του Πατρός, Βαπτίζει αυτό ολόκληρον εν τη Ιερά κολυμβήθρα, ήτοι καταδύει, εμβυθίζει αυτό είς το ύδωρ μέχρις υπέρ κεφαλήν μετ΄ επιδεξείου προσοχής, μετά δε την ανάδυσιν και εξαγωγήν εκφωνεί το Αμήν. Είτα βαπτίζων αυτό εκ δευτέρου, ως και το πρώτον, εκφωνεί το και του Υιού και αύθις μετά την ανάδυσιν και εξαγωγήν λέγει το Αμήν. Βαπτίζων δε ωσαύτως αυτό και εκ τρίτου, επιλέγει το και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν. Και αύτη εστίν η εξ΄αρχαίας παραδόσεως συνωδά τοις ιεροίς αποστολικοίς κανόσι και συνοδικαίς διατάξεσι των θεοφόρων Πατέρων τελετή του ιερού μυστηρίου του θείου βαπτίσματος.
Ανάγκη γάρ γίνεσθαι εντελείς μέχρι υπέρ κεφαλήν τας τρείς καταδύσεις του βαπτιζομένου…
Και ούτω το βάπτισμα τετελεσμένον εστίν ευαγγελικώς τε και κανονικώς και κατά την έν Ευαγγελίοις του Κυρίου ημών εντολήν τοις ιεροίς αυτού μαθηταίς εντειλαμένου: Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Βαπτίζοντες αυτούς είς το όνομα του Πατρός και9 του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βαπτίζοντας αυτούς είπεν ο Κύριος ουχί επριραντίζοντες η επιχέοντες.
Η γάρ κυρίως σημασία καιν έννοια του ρήματος Βαπτίζω ουδέν άλλον σημαίνουσα εστίν, ειμή εμβάλλειν τοίς ύδασι το βαπτιζόμενον και κοινότερον ειπείν, βουτών αυτό καλύπτειν ολόκληρον εν τοις ύδασι…
Το δε μέχρι της οσφύος ( μέσης ) εμβυθίζειν και τη δεξιά χειρί επιρραντίζειν επί την κεφαλήν του νηπίου τρίς ύδωρ, πρώτον επιβοών το Είς το όνομα του Πατρός, τρίς δεύτερον και τρίς τρίτον και όσα άλλα παρά την κανονικήν ταύτην έκθεσιν της του ιερού τούτου μυστηρίου τελετής είς πράξιν τυχόν χωρούσι σκολιά και κακόδοξα και ουδόλως εξ΄αρχαίας εκκλησιαστικής παραδόσεως βεβαιωμένα, απαράδεκτα διόλου εστί τη Ανατολική ημών Εκκλησία, ως αντιβαίνοντα τοίς αποστολικοίς και συνοδικοίς κανόσι και αυτή τη θεία του Κυρίου ημών εντολή απάδοντα, ως ανωτέρω διείληπται και ο επιχειρών δε τη πράξει των τοιούτων σκολιών και τη Εκκλησία απαραδέκτων και μη διορθούμενος, ένοχος εστί τοίς παρά των ιερών Αποστόλων εν τη παραβάσει τούτων ωρισμένοις επιτιμίοις και αποδοκιμαστέος. Όθεν είς ένδειξιν απελύθη και το παρόν ημέτερον Πατριαρχικόν και Συνοδικόν Γράμμα. αωκθ’ 1829 κατά μήναν Σεπτέμβριον επινεμήσεως Γ’
† Αγαθάγγελος ελέω θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης αποφαίνεται.
† Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Αθανάσιος αποφαίνεται.
† Ο Χαλκηδόνος Ζαχαρίας αποφαίνεται
† Ο Δέρκων Νικηφόρος αποφαίνεται.
Σχόλιο: «Ένας νόμος, όσες περισσότερες φορές και κατά περιόδους έχει επαναψηφισθεί, τόσο περισσότερο είναι υποχρεωμένος ο ερευνητής του, να στηρίζεται και να εμμένει στο γράμμα του νόμου, παρά στην υποτιθέμενη θέληση του νομοθέτη» (Κανονικό Δίκαιο – Μπούμη – σελ.76).
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 1484μ.χ.
Ο Γεννάδιος Σχολάριος έκανε δεκτόν το βάπτισμα των Παπικών το 1484μ.χ.
To 1755μ.χ. έλαβε χώρα η τελευταία επίσημη απόφαση της ορθοδόξου εκκλησίας και η απόδειξη ότι στους κόλπους της Ανατολικής Εκκλησίας, ποτέ δεν έγινε καθολικά δεκτή η απόφαση του 1484μ.χ. Αυτή η απόφαση του να γίνεται δεκτόν το βάπτισμα των Λατίνων αποδεικνύει ότι πρίν τους βάπτιζαν.
Ο παπικός Λεγάτος Ουμβέρτος κατηγορούσε τους Ανατολικούς ότι βάπτιζαν τους Λατίνους.
Ο Νεόφυτος ( Κολλυβάδες) λέγει πώς η απόφαση του 1484μ.χ. ήταν αίτιο της ατολμίας των δικών μας ν’ αποκαλέσουν τους Λατίνους αιρετικούς και να καταδικάσουν το βάπτισμά τους. Ενώ στο παρελθόν τους βάπτιζαν, εκ των υστέρων τους μύρωναν επειδή δεν συνέφερνε να εξάψουν επί πλέον την μανίαν του παπισμού, εξ’ αφορμής της απόρριψης της Συνόδου της Φλωρεντίας. Άλλωστε ο παπισμός ήκμαζε, το δε βασίλειο το δικό μας έπνεε τα λοίσθια.
Λαϊκιστή η απόφαση του 1484μ.χ. πάρθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας μέχρι τον 17ο αιώνα βάπτιζε τους Λατίνους, η απόφαση αυτή άλλαξε το 1666μ.χ. διά τον φόβο των Λατινοφρόνων Πολωνών και Λιθουανών.
Ο παγκοίνως γνωστός θεολόγος Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο εξ’ οικονόμων (19ος αιώνας) λέγει πώς η επίχυση δεν είναι ποτέ δυνατόν να θεωρηθεί βάπτισμα, πολύ περισσότερο ο ραντισμός. Είναι νεωτερισμός ακανόνιστος, ο δε 2ος άγραφος. Άρα το ράντισμα έρημον εστί των καταδύσεων και αναδύσεων και ακολούθως έρημον εστί και του τύπου του τριημερονυκτίου θανάτου και της ταφής και αναστάσεως του Χριστού και έρημον πάσης χάριτος, αγιασμού και αφέσεως των αμαρτιών.
Ο Άγιος Νικόδημος λέγει ότι δεν τελειούται το βάπτισμα διά μόνον των της Τριάδος επικλήσεων, αλλά δείται αναγκαίως και του τύπου του θανάτου και της ταφής και αναστάσεως του Κυρίου. Ο Χριστός νομοθέτησε γέννεσιν εξ’ ύδατος και πνεύματος. Γεννά δε, όχι η ραντίζουσα, αλλά η εγκυμονούσα και γεννάται ωσαύτως ου το ραντιζόμενον, αλλά το κυοφορούμενον έμβρυον. Η κολυμβήθρα έχει τον τύπο της γυναικείας μήτρας.
Δυστυχώς κάποιοι έχουν πάθει σύγχυση με την θεία Μετάληψη, διότι σ’ αυτήν την περίπτωση και το Πολλοστημόριον του Αγίου Άρτου, όλον εστί το Σώμα του Χριστού. Στην περίπτωση του βαπτίσματος όμως, δεν έχουμε πόσιν αλλά κατακλυσμό. Δηλαδή ολικήν κάλυψιν τουτέστιν βάπτισμα.
Για όσους έχουν την άλλη σύγχυση ότι το Χρίσμα (αναμύρωση) θεραπεύει την περί την πράξη ατέλεια του βαπτίσματος, τους απαντάμε πώς το Χρίσμα αποτελεί χωριστό Μυστήριο, το οποίο καθιστά μέτοχο της βασιλείας του Χριστού τον ήδη βαπτισθέντα. Η αναγέννηση του ανθρώπου δεν συντελείται διά του Χρίσματος, αλλά διά του βαπτίσματος το οποίον ακριβώς σύμφυτον ποιεί αυτόν του ομοιώματος και του θανάτου του Χριστού.
«Εις τούτο το βάπτισμα πιστεύομεν – παρατηρεί ο Οικονόμος – και τούτο και μόνον εν βάπτισμα ομολογούμεν, μηδέποτε δευτερούμενον»
Οι παντός είδους αιρετικοί, όπως τους ορίζει ο Μ. Βασίλειος (καν. Α’), τον οποίον ακολουθούν και στο σημείο αυτό οι δικοί μας θεολόγοι βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας και έτσι το «βάπτισμα» αυτών είναι εντελώς ανυπόστατο, ήτοι «ψευδοβάπτισμα» και «ουκ αληθές» ως τελούμενο εκτός της Εκκλησίας Συνεπώς και στην περίπτωση που τελείται τούτο δια τριών καταδύσεων, ήτοι κατά τον ορθό τύπο του εκκλησιαστικού βαπτίσματος, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να εκληφθεί ως «φώτισμα», όντας κατ’ ουσίαν «μόλυσμα» Οι αιρετικοί δεν μπορούν να έχουν βάπτισμα, διότι νοσούν κατά την πίστη και έτσι «ανωφελές έχουσι και το παρ’ αυτών διδόμενον βάπτισμα, με το να υστερήται την ευσέβειαν» Κατά τον Νεόφυτο, η πίστη των αιρετικών «αναθεματίζεται, η δε ημετέρα ευλογείται. Ουδέ το βάπτισμα άρα ημών τε και αυτών εν» Άρα, και αν ακόμη γίνεται σωστά από τους αιρετικούς η επίκληση της Αγίας Τριάδος και η τέλεση του βαπτίσματος, όπως παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος, «αργά και ανενέργητα τα υπέρθεα εκείνα ονόματα, προφερόμενα από των αιρετικών τα στόματα.
Οι αιρετικοί δεν μπορούν, επί πλέον, να έχουν βάπτισμα, διότι δεν έχουν Ιερωσύνη. Ιερωσύνη και Βάπτισμα είναι αλληλένδετα και «ανάγκη πάσα ή εκάτερα ή ουδέτερα δέχεσθαι» Το Βάπτισμα των αιρετικών «αμαρτιών άφεσιν παρέχειν ου πέφυκεν» και έτσι όλοι οι αιρετικοί, επιστρέφοντες στην Εκκλησία, πρέπει αναγκαίως να βαπτίζονται. Είναι σαφές ότι οι απόψεις αυτές θεμελιώνονται στον κανόνα του αγίου Κυπριανού και τον μζ’ του Μ. Βασιλείου οι οποίοι χάραξαν την οδό της ακριβείας, κατά την οποία ουδείς λόγος μπορεί να γίνει περί εγκυρότητος των Μυστηρίων των αιρετικών καθ’ εαυτά. Η αλλοίωση της «θεοπαραδότου» μορφής του ενός βαπτίσματος της Εκκλησίας, «χωρίς ανάγκης επειγούσης τελουμένη» συνιστά αθέτηση της «αποστολικής παραδόσεως ασυγχώρητον» και «πράξιν στυγητήν και αποτρόπαιον». Κατά τον Νεόφυτον το Βάπτισμα είναι «ομόλογον των δογμάτων», η δε «τριττή κατάδυσις» είναι και αυτή «δόγμα» Το βάπτισμα δεν είναι απλό «νόμιμον εκκλησιαστικόν», δυνάμενο να «κρίνηται εκ συνηθείας και παραδόσεως, αλλ’ εις αυτήν την πίστην ανήκει». Η διάκριση, έτσι, της ομολογίας από τη μορφή του βαπτίσματος είναι ανεπίτρεπτη. Στο ερώτημα «πότερον επισημότερον και ουσιωδέστερον, ο εξωτερικός τύπος ή η πίστις», απαντά ο Οικονόμος: «αμφότερα». Επικαλείται δε τον Μ. Βασίλειο, κατά τον οποίο «πίστις και βάπτισμα δύο τρόποι συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι· πίστις μεν γαρ τελειούται δια του βαπτίσματος, βάπτισμα δε θεμελιούται δια της πίστεως». Η ορθή ομολογία της πίστεως πρέπει να συνοδεύεται από «τέλειο» βάπτισμα, διότι μόνον αυτό το βάπτισμα «τελειοί αμοιβαίως την πίστιν», κατά τον Οικονόμο Το Ράντισμα, η Επίχυση και το Αεροβάπτισμα, κατ’ οικονομία είναι δεκτόν από την Εκκλησία σε ακραίες περιπτώσεις όπως:
Σε περίπτωση διωγμού. Επί Τουρκοκρατίας βαπτίζανε σε λεκάνες.
Όταν ο άνθρωπος είναι κλινήρης και ετοιμοθάνατος. Σε αυτή τη περίπτωση υπάρχει άλλος Κανόνας παρά την Δογματική του Χρήστου Ανδρούτσου:
«Όποιος έχει κλινικό βάπτισμα, είναι δεκτόν από την Εκκλησία ως έγκυρο, αλλά εάν ο ασθενής ζήσει, Ιερεύς δεν γίνεται επ’ ουδενί, διότι το Μυστήριο είναι ΑΤΕΛΕΣ!»
Και κατά δεύτερον, η επί τούτου παραχάραξη του Μυστηρίου προς ανατροπή της Ορθοδόξου Πίστεως, το καθιστά apriori άκυρο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν : Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις.
Βαπτίζω: είναι από το ρήμα βάπτω, και σημαίνει «οδηγώ στο βυθό».
Αρκετοί ιεράρχες έγραψαν τι εστί βάπτισμα. Εμείς θα αναφερθούμε στον Φωστήρα της Οικουμένης, τον Ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος κλείνει το θέμα άπαξ’ διαπαντός:
Ο Παλαιός άνθρωπος θάπτεται και καταδύς κάτω κρύπτεται όλος καθάπαξ
Πιο καθαρά ελληνικά δεν υπάρχουν. Τύπος και σκιά του βαπτίσματος υπήρξε επί Παλαιάς Διαθήκης η διάβασις των Εβραίων στην ερυθρά θάλασσα. Πέρασαν από το βυθό της θαλάσσης, ενώ το νερό ήταν υπερυψωμένο ένθεν κι ένθεν από τα κεφάλια τους.
Οι Αιγύπτιοι (δαίμονες) πνίγηκαν όλοι. Ο Μωυσής εις τύπον Χριστού.
Με την Τριτή κατάδυση ο Χριστιανός ομολογεί εμπράκτως την πίστη του στον Χριστόν, συνθάπτεται μαζί του και συνανασταίνεται. Το νερό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού. Δεν είναι μια θεατρική παράσταση, αλλά πραγματικότητα. Την συγκεκριμένη στιγμή γίνεσαι συμμέτοχος της ταφής του Χριστού. Όπως ο Χριστός έμεινε τρείς ημέρες στην καρδιά της γής, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να βυθιστεί στο νερό τρείς φορές. Γι αυτό το λόγο εξ’ άπαντος πρέπει να γίνεται η εικόνα της τριήμερης ταφής του Χριστού, διά των τριών καταδύσεων. Αλλέως αδύνατον λέγει ο Απ. Παύλος.
Ο Απόστολος Πέτρος στην Α’ καθολική επιστολή λέγει :
« Αντίτυπον νύν και ημάς σώζει βάπτισμα »
Ο κατακλυσμός ήταν εξ’ ύδατος και το βάπτισμα εξ’ ύδατος. Ο κατακλυσμός αφάνισε την αμαρτία, και το βάπτισμα αφανίζει την αμαρτία. Γι’ αυτό και λέγεται Αντίτυπον και Ενάντιον του κατακλυσμού. Τουτέστιν βάπτισμα σημαίνει: Πνιγμός στο νερό
Στην Αγια Γραφή το ρήμα βαπτίζω είναι ξεκάθαρο, διότι αλλού αναγράφεται το επιχέω και αλλού το ραντίζω. Για παράδειγμα:
« και προσελθών κατέδυσε τα τραύματα αυτού, επιχέων έλαιον και οίνον »
« λαβών ο Μωυσής το αίμα των μόσχων και τράγων… πάντα τον λαόν εράντισεν »
Η Τριπλή κατάδυση δεν είναι Φαρισαϊκός τύπος. Είναι το ορατό σημείο της ενέργειας του θεού. Ο Ορθόδοξος τύπος του βαπτίσματος είναι: Οι τρεις καταδύσεις εν συνδυασμώ των τριών Επικλήσεων, στις τρεις υπέρθεες υποστάσεις. Εάν έχει παραχαραχτεί ο τύπος του Μυστηρίου, είτε προς τις επικλήσεις, είτε προς τον τρόπο και την ύλη, τότε ούτε η Οικονομία είναι δεκτή και ακινδύνως βαπτίζουμε.
Σημειωτέον ότι το Σχίσμα με τον Πάπα έγινε όταν Παραχάραξαν την ύλη του μυστηρίου. Άζυμο πρόσφορο.
Ο Ιωάννης Ζωναράς, ο οποίος είναι και ο πιο γνωστός Κανονολόγος (11ος αιώνας) δηλώνει ευθέως, πως η 2η οικουμενική σύνοδος δέχθηκε το βάπτισμα των Αρειανών και Μακεδονιανών (σφόδρα αιρετικών) διότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου και ως εκ τούτου έγιναν δεκτοί με την Αναμύρωση κατ’ οικονομία. Τους αιρετικούς που παραχάραξαν τον τύπο του Ορθοδόξου βαπτίσματος (καταδύσεις) τους βάπτιζαν.
Ερμηνεία Χρυσοστόμου:
Θεία σύμβολα επιτελούνται κατά το βάπτισμα, ταφή και θάνατος, ανάστασις και ζωή και αυτά γίνονται όλα συγχρόνως. Και γίνεται αυτό όπως ακριβώς εις κάποιαν ταφήν.
Όταν βυθίζωμεν την κεφαλήν εις το ύδωρ, θάπτεται ο παλαιός εαυτός μας και όταν βυθισθή κάτω, εξαφανίζεται ολόκληρος, έπειτα, όταν αναδυώμεθα, εξέρχεται εις την επιφάνειαν ο νέος. Διότι, όπως ακριβώς είναι εύκολον να βυθισθώμεν και ν’αναδυθώμεν, έτσι είναι εύκολον εις τον Θεόν να ενταφιάση τον παλαιόν άνθρωπον και ν’αναδείξη τον νέον. Και αυτό γίνεται τρεις φοράς, δια να μάθης, ότι η δύναμις του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πληροί όλα αυτά.
αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού. που σημαίνει τούτο:
Συ μεν ισχυρίζεσαι, ότι αυτό είναι αδύνατον, εγώ όμως σε βεβαιώνω, ότι αυτό είναι δυνατόν, καθώς και αναγκαίον και ότι δεν ημπορεί να σωθεί κανείς με άλλον τρόπον. Διότι ο Θεός έχει κάμει τα αναγκαία πάρα πολύ εύκολα δι’ημάς. Διότι η μεν γήινη γέννησις, σύμφωνα με τη σάρκα, είναι από το χώμα. Δι’αυτό έχει αποκλεισθή από τα επουράνια. Διότι, τι κοινόν έχει η γη με τον ουρανόν; Η γέννησις όμως που είναι από το Πνεύμα, εύκολα μας ανοίγει τας ουρανίους αψίδας. Αυτό που τελείται είναι γέννησις. Και αν σου ειπεί κανείς Πως; αποστόμωσε τον με την θέλησιν του Χριστού, που είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη απόδειξις.
Και αν κανείς ερωτήσει, διατί έχει χρησιμοποιηθεί το ύδωρ; ημείς θα αντερωτήσωμεν αυτόν; Διατί εχρησιμοποιηθη το χώμα εξ αρχής δια την δημιουργίαν του ανθρώπου;
Διότι είναι ολοφάνερον, ότι ούτως ημπορούσε να κάμη τον άνθρωπον και χωρίς το χώμα. Μη ερευνάς λοιπόν με περιέργειαν. Εάν λοιπόν αυτά που γίνονται και θίγονται καθημερινώς έχουν ανάγκη πίστεως, πολύ μεγαλυτέραν ανάγκην έχουν όσα εκ τούτων είναι περισσότερον μυστηριώδη και πνευματικά. Διότι, όπως ακριβώς η άψυχος, η ακίνητος γη έλαβε δύναμιν με το θέλημα του Θεού και έχουν προέλθει από αυτήν τόσα θαύματα, έτσι ακριβώς από το Πνεύμα και το ύδωρ συγχρόνως γίνονται ευκόλως όλα αυτά τα παράδοξα και τα υπερβαίνοντα την λογικήν. Μη αρνείσαι λοιπόν να πιστεύεις εις αυτά, επειδή δεν τα βλέπεις. Επειδή ούτε την ψυχήν την βλέπεις και όμως πιστεύεις, ότι έχεις ψυχήν και ότι η ψυχή είναι κάτι διαφορετικόν από το σώμα.
Ο Χριστός όμως δεν εδίδασκεν αυτόν με το παράδειγμα τούτων, αλλά από άλλο. Και αυτό μεν το παράδειγμα, δηλαδή η ψυχή, επειδή είναι ασώματον, δεν το εχρησιμοποίησε, διότι ο Νικόδημος ήτο ακόμη άπειρος.
Θέτει όμως άλλο παράδειγμα, το οποίον ούτε με την πυκνότητα των σωμάτων έχει σχέσιν ούτε φθάνει εις την ασώματον φύσιν, δηλαδή την ορμήν του ανέμου. Και αρχίζει πρώτα από το ύδωρ, που είναι λεπτότερον μεν από το χώμα, πυκνότερον όμως από τον αέρα.
Διότι, όπως ακριβώς εις την αρχήν το πρώτον υποκείμενον στοιχείον ήτο το χώμα και το παν ήτο έργον του δημιουργού, έτσι και τώρα το μεν ύδωρ είναι το υποκείμενον στοιχείον, το παν δε είναι έργον της χάριτος του Πνεύματος. Και τότε μεν «εις ψυχήν ζώσαν εγένετο ο άνθρωπος», τώρα δε εις ζωοποιόν Πνεύμα.
Εισάγω εις τον κόσμον νέον τοκετόν. θέλω οι άνθρωποι να γεννώνται κατ’αλλον τρόπον. Ήλθα δια να φέρω νέον τρόπον δημιουργίας. Έπλασα τον άνθρωπον από χώμα και ύδωρ, και δεν υπήρξε χρήσιμον το πλάσμα, αλλά το δοχείον έπαθε διαστροφήν.
Δεν θέλω λοιπόν να πλάσω πλέον από χώμα και ύδωρ, αλλά από ύδωρ και Πνεύμα. Εάν κανείς ερωτήσει: Πως από ύδωρ; θα τον ερωτήσω και εγώ: Πως από χώμα;
Εις την Παλαιάν Διαθήκην υπάρχει ένα ωραίον περιστατικόν, το οποίον παρουσιάζει τας ακτίστους Θείας Ενεργείας να δρούν με τα νερά του Ιορδάνου και να θεραπεύουν από την λέπραν τον Ναιμάν, αρχιστράτηγον της Συρίας.
Ένα μικρόν αιχμάλωτον κοράσιον από την Παλαιστίνην, δούλη της συζύγου του Ναιμάν, εξέφρασε εις την κυρίαν της την βεβαιότητα, ότι αν ήτο δυνατόν να παρουσιασθή ο λεπρός σύζυγος της προ του προφήτου Ελισσαίου, ο άνθρωπος του Θεού θα ημπορούσε να τον κάμη καλά. Ο Ναιμάν επήγε εις τον Βασιλέα του Ισραηλιτικού λαού και από εκεί επορεύετο να συνάντηση τον προφήτην Ελισσαίον.
Ο προφήτης, όμως, τον ειδοποίησεν ότι πρέπει «να μεταβεί εις τον Ιορδάνην ποταμόν και να λουσθεί εκεί επτά φοράς, δια να καθαρισθεί το σώμα του από την λέπραν. Τότε ο Ναιμάν ωργίσθη και είπεν:
Εγώ ενόμισα ότι θα εξέλθη εις συνάντησίν μου, θα επικαλεσθεί το όνομα του Θεού του, θα επιθέσει το χέρι του εις το άρρωστον σώμα μου και θα θεραπεύση την λέπραν μου. Μήπως δεν είναι οι ποταμοί της Δαμασκού, ο Αβανά και ο Φαρφάρ, καλύτεροι από όλους τους ποταμούς του Ισραηλιτικού βασιλείου;
Διατί, λοιπόν, να μην υπάγω να λουσθώ εις αυτούς, δια να καθαρισθώ; Αυτά είπεν, ήλλαξε δρόμον και πλήρης θυμού ανεχώρησε. Τότε, τον επλησίασαν οι υπηρέται του και του είπον: Μήπως σου εζήτησεν ο προφήτης κανένα δύσκολον έργον, το οποίον να μην ημπορής να το κάμης; Σου είπεν απλώς να λουσθής και να καθαρισθής.
Τότε ο Ναιμάν υπεχώρησεν. Ελούσθη εις τα νερά του Ιορδάνου επτά φοράς, συμφώνως προς τους λόγους του Ελισσαιέ, και αίφνης αποκατεστάθη η σάρξ του και έγινεν όπως η σάρξ του μικρού παιδιού και εκαθαρίσθη.
Απ’ εδώ καταλαβαίνουμε τα αυτονόητα. Δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ορθολογιστική ερμηνεία για τον τύπο των τριών καταδύσεων, διότι ο θεός, ενεργεί μυστικώς και αοράτως.
Εν προκειμένω με τις τρείς καταδύσεις. Αυτή είναι η εντολή του θεού και όσοι την αντιστρατεύονται βλασφημούν τον θεόν.
Τοποθετηθήκαμε εν ράβδω σιδηρά.
Σιδηρά ράβδος ήταν η σιδερένια ράβδος όπου ήταν μέτρο και κανόνας για τους Οικοδόμους της εποχής ( αλφάδι ). Γι αυτό και οι κατευθυντήριες γραμμές και οι νόμοι της Εκκλησίας λέγονται Κανόνες.
Εμείς λοιπόν τοποθετηθήκαμε εν ράβδω σιδηρά παρά του Πηδαλίου, των Αποστόλων και των Αγίων Ιεραρχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Όποιος διδάσκει αντίθετα από εκείνα, τα οποία επιτάσσουν οι όροι και οι Κανόνες της Εκκλησίας (δηλαδή η ακρίβεια) περιπίπτει σε κακοδοξία και αίρεση.
Όποιος δεν τηρεί την ακρίβεια, αλλά και την παραβαίνει στην πράξη, αυτός κάνει παράβαση, πέφτει σε ανομία και αμαρτία (Κανονικό Δίκαιο – Μπούμη – σελ.50).
Οικονομία:
Η Εκκλησία είναι εν πλήρει εννοία, ο οικονόμος και ο απόλυτος διαχειριστής των Μυστηρίων.
Η Εκκλησία παρά την οικονομία καθιστά έγκυρα (εάν το θεωρεί Δέον) τα Μυστήρια των μη ορθοδόξων, χάριτι Εκκλησιαστικής οικονομίας.
Αυτή η οικονομία εφαρμόζεται σε αιρετικούς και σχισματικούς, οι οποίοι ωστόσο διασώζουν την Τριαδικότητα του θεού και τηρούν τον ορθόδοξο κανονικό τύπο του Μυστηρίου. Εν προκειμένω του βαπτίσματος, διά των τριών καταδύσεων. Η εφαρμογή της οικονομίας με κανέναν τρόπο δεν συνεπάγεται την αναγνώριση της εγκυρότητας των Μυστηρίων των μη ορθοδόξων.
Διότι η αίρεση και το σχίσμα επέφεραν την αποσύνδεση από την Μία Αγία Εκκλησία και συνεπώς την απώλεια της Αποστολικής διαδοχής και της κανονικής Ιεροσύνης.
Η Εκκλησία πάντοτε καθοδηγούμενη από ποιμαντική φροντίδα εφαρμόζει την οικονομία σε ιδιαίτερες περιπτώσεις και αυτό μόνον όταν βοηθά την συμφιλίωση με τους ετεροδόξους χωρίς να συσκοτίζει την αλήθεια της πίστεως.
Η οικονομία δεν μπορεί ν’ αντιστρατευθεί τον κανόνα και την ακρίβεια.
Η οικονομία είναι υπερβατική διότι προσπερνά την ακρίβεια, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι Ανατρεπτική.
Συνεπώς η Εκκλησία εφαρμόζει την οικονομία και την ακρίβεια παράλληλα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια αλλαγή στην Μυστηριακή θεολογία.
Κοσμάς ο Αιτωλός: τα παιδιά σας σεληνιάζονται διότι δεν είναι καλά βαπτισμένα. Και μία τρίχα να μείνει έξω από το νερό, απ’ εκεί θα σε πιάσει ο Διάβολος. ( ο νοών νοείτω ).
Το Βάπτισμα ξεπλένει τον άνθρωπο από τον βόρβορο της προηγούμενης ζωής του, και του δίνει την δυνατότητα να εισέλθει στην τάξη των κληρικών.
-ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ 17ος
-ΕΝ ΑΓΚΥΡΑ 12ος – Μ. Βασιλείου και Γρηγορίου του Θεολόγου
-ΕΝ ΝΕΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑ 12ος
-ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ο άνθρωπος που βγαίνει από την κολυμπήθρα έχει το ακατηγόρητο του νεογέννητου!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου