ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK
Ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ (ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ)
Βλασφημία! Λέξη φοβερὴ, λέξη ποὺ προκαλεῖ ἀποτροπιασμό, λέξη ποὺ φανερώνει ἀσέβεια πρὸς τὸ Θεό.
Ἡ βλασφημία εἶναι ἔκφραση μίσους κατὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα βρώμικης καρδιᾶς καὶ χαρακτηρίζει πονηρὴ ψυχή.
Ἡ βλασφημία προκαλεῖται ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ εἶναι αἰχμάλωτος στοὺς δαίμονες καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
Ὁ βλάσφημος ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν πονηρὸ δαίμονα, εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς κακίας, εἶναι ἡ ἠχὼ τοῦ Ταρτάρου.
Ὁ βλάσφημος ἀγανακτεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ βγάζει ἀπὸ τὴν πονηρὴ καρδιά του βλάσφημες ἐκφράσεις, γεμάτες χολὴ καὶ ἀσέβεια!
Ὁ βλάσφημος ἀγανακτεῖ καὶ βρίζει τὸ Θεὸ δημιουργὸ ποὺ τὸν ἔφερε στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ μηδέν!
Ἀγανακτεῖ καὶ βρίζει Αὐτὸν ποὺ τὸν φύλαξε κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τῆς Χάριτός Του, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ἡ ὕπαρξή του!
Βλασφημεῖ τὸν χορηγὸ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, Αὐτὸν ποὺ γεμίζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία.
Βρίζει τὸν ἀγαθὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεὸ, ποὺ προσφέρει πλούσιες τὶς δωρεές Του ἀκόμη καὶ στὸν βλάσφημο.
Βρίζει Αὐτὸν ποὺ γεμίζει μὲ καλοσύνη ὅλο τὸν κόσμο. Βρίζει Αὐτὸν ποὺ συγκρατεῖ ὅλο τὸ σύμπαν πάνω στὸ μηδέν.
Βρίζει Αὐτὸν ποὺ ὅλη ἡ δημιουργία, ἡ ὀρατὴ καὶ ἡ ἀόρατη, τὸν σέβεται, αὐτὸν ποὺ ὅλη ἡ κτίση δοξολογεῖ.
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἀποστάτης καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτόν.
Ὁ βλάσφημος πῆγε μὲ τὴν παράταξη τοῦ διαβόλου, γιατὶ αὐτοῦ τὰ ἔργα ἀγάπησε καὶ στρατιώτης αὐτοῦ ἔγινε.
Ὁ βλάσφημος ἀγωνίζεται μὲ τὴ βοήθεια τῶν δαιμόνων ἐναντίον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ βλάσφημος ἀρνεῖται τὸ βάπτισμά του, ἀρνεῖται τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.
Ὁ βλάσφημος, ὡς μέλος τῆς κοινωνίας, εἶναι ἐπικίνδυνος, γιατὶ δὲν σέβεται τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἀσέβεια αὐτὴ προέρχονται ὅλα τὰ κακά.
Ὁ βλάσφημος μπορεῖ νὰ παραβαίνει κάθε ἠθικὸ καὶ πολιτικὸ νόμο χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ, ἀφοῦ δὲν σέβεται τὸν Θεό.
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν κοινωνία, γιατὶ πορώθηκε ἡ καρδιά του, ἡ δὲ πορωμένη καρδιὰ ἔχασε τὴν εὐαισθησία τῆς συνειδήσεως, αὐτὸς δὲ ποὺ ἔχασε αὐτὴ τὴν εὐαισθησία εἶναι ἱκανὸς νὰ πράξει κάθε κακούργημα.
Τοὺς βλάσφημους ἡ κοινωνία πρέπει νὰ τοὺς τιμωρεῖ γιὰ τὸ δικό της συμφέρον, διότι εἶναι μέλη σάπια καὶ ἀπειλοῦν νὰ μολύνουν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία.
Τοὺς βλάσφημους ὀφείλει ἡ κοινωνία νὰ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ μὴν ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον της.
Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ γιὰ τὸν ἠθικὸ χαρακτῆρα τοῦ βλάσφημου, ποιὸς μπορεῖ νὰ στηρίξει τὶς ἐλπίδες του ἢ νὰ στηρίξει τὴν ἐμπιστοσύνη του σ᾿ αὐτόν; Πῶς αὐτὸς ποῦ βλασφημεῖ τὰ ἱερὰ πρόσωπα θὰ σεβαστεῖ τὰ ἀνθρώπινα; Πῶς μπορεῖ νὰ ἐκπληρώσει τὸ καθῆκον πρὸς τὴν κοινωνία, ὅταν γιὰ τὸ ὕψιστο τῶν καθηκόντων του πρὸς τὸ Θεὸ ἀσεβεῖ;
Ὁ βλάσφημος εἶναι στερημένος κάθε ἀρετῆς καὶ εἶναι αἰχμάλωτος κάθε πάθους.
Πῶς μπορεῖ ὁ βλάσφημος νὰ εἶναι τίμιος ἐπαγγελματίας, τίμιος ἐργάτης, ὅταν συμπεριφέρεται ἄτιμα καὶ ἀχάριστα πρὸς τὸ Θεό;
Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλὸς καὶ χρήσιμος φίλος;
Πῶς μπορεῖ ὁ βλάσφημος νὰ εἶναι συνεπὴς στὶς συναλλαγές του, ὅταν δὲν σέβεται τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Θεό μας;
Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸς συνέταιρος ὅταν κανένα δὲν σέβεται;
Τὸν βλάσφημο πρέπει νὰ τὸν ἀποφεύγουμε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὴν οἰκογένειά μας
Ὁ βλάσφημος εἶναι κακὸς γιός. Ὡς ἀχάριστος πρὸς τὸ Θεὸ πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι εὐγνώμων πρὸς τοὺς γονεῖς του; Τοῦ βλάσφημους γιοὺς οἱ γονεῖς ὀφείλουν νὰ τοὺς διώχνουν ἀπὸ τὰ σπίτια τους γιὰ νὰ μὴν ἔλθει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ πάνω τους.
Ὁ βλάσφημος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸς σύζυγος, οὔτε καλὸς πατέρας καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ξεσπάσει πάνω τοῦ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ . Φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς βλάσφημους.
Γιὰ τοὺς βλάσφημους ὁ Θεὸς διατάσσει στὴν Ἁγία Γραφὴ (Λευ.24,16) νὰ λιθοβολοῦνται. Θεία ἀπόφαση, ἄρα καὶ δίκαια, διότι ὁ πρὸς τὸν Θεὸς ἀσεβὴς εἶναι ἀσεβέστερος τῶν ἀσεβέστερων. Αὐτὸς ποὺ συμπεριφέρεται μὲ ἀσέβεια πρὸς τὸ Θεὸ δὲν θὰ εἶναι καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους του ἀσεβής;
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς προτρέπει οὔτε ἕνας λόγος ἀργὸς νὰ μὴ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα μας, γιατὶ θὰ δώσουμε λόγο τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως.
Ἐὰν λοιπὸν θὰ ζητηθοῦν εὐθύνες γιὰ ἕνα λόγο ἀργό, ποῦ μπορεῖ νὰ κρυφθεῖ ὁ βλάσφημος; Στὸν οὐρανό, ἀλλ᾿ ὁ Οὐρανὸς εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ. Στὸν Ἅδη; Ναί, στὰ Τάρταρα τοῦ Ἅδη! Γιατί, λέγει ὁ Κύριος, αὐτὸς ποὺ ὀργίζεται κατὰ τοῦ πλησίον του εἶναι ἔνοχος στὴ γενεὰ τοῦ πυρὸς καὶ ἐὰν τέτοια εὐθύνη ἔχει ὁ κατὰ τοῦ πλησίον ὀργισθείς, ποιὰ εὐθύνη θὰ ἔχει ὁ κατὰ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας βλασφήμων;
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν τὸν βλάσφημο χειρότερο καὶ ἀπὸ τὸν δαίμονα, γιατὶ ὁ μὲν σατανᾶς ἀκούγοντας τὸ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, τὸ Θεῖον τοῦ Θεοῦ ὄνομα, φρίττει καὶ τρέμει, ὁ δὲ βλάσφημος μὲ ἀχαριστία καὶ ἀσέβεια Αὐτὸν βλασφημεῖ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει περὶ τῶν βλασφήμων αὐτό: Αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει παραβαίνει τὸ Νόμο, ὁ δὲ βλάσφημος ἀσεβεῖ στὴν Θεότητα. Ἐὰν ὁ παραβάτης τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ κολάζεται, πόσον μᾶλλον ὁ βλάσφημος ποὺ βρίζει τὸν Νομοθέτη;
Ἡ βλασφημία εἶναι ἔκφραση μίσους κατὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀποτέλεσμα βρώμικης καρδιᾶς καὶ χαρακτηρίζει πονηρὴ ψυχή.
Ἡ βλασφημία προκαλεῖται ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ εἶναι αἰχμάλωτος στοὺς δαίμονες καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
Ὁ βλάσφημος ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν πονηρὸ δαίμονα, εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς κακίας, εἶναι ἡ ἠχὼ τοῦ Ταρτάρου.
Ὁ βλάσφημος ἀγανακτεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ βγάζει ἀπὸ τὴν πονηρὴ καρδιά του βλάσφημες ἐκφράσεις, γεμάτες χολὴ καὶ ἀσέβεια!
Ὁ βλάσφημος ἀγανακτεῖ καὶ βρίζει τὸ Θεὸ δημιουργὸ ποὺ τὸν ἔφερε στὴ ζωὴ ἀπὸ τὸ μηδέν!
Ἀγανακτεῖ καὶ βρίζει Αὐτὸν ποὺ τὸν φύλαξε κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τῆς Χάριτός Του, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ἡ ὕπαρξή του!
Βλασφημεῖ τὸν χορηγὸ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, Αὐτὸν ποὺ γεμίζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία.
Βρίζει τὸν ἀγαθὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεὸ, ποὺ προσφέρει πλούσιες τὶς δωρεές Του ἀκόμη καὶ στὸν βλάσφημο.
Βρίζει Αὐτὸν ποὺ γεμίζει μὲ καλοσύνη ὅλο τὸν κόσμο. Βρίζει Αὐτὸν ποὺ συγκρατεῖ ὅλο τὸ σύμπαν πάνω στὸ μηδέν.
Βρίζει Αὐτὸν ποὺ ὅλη ἡ δημιουργία, ἡ ὀρατὴ καὶ ἡ ἀόρατη, τὸν σέβεται, αὐτὸν ποὺ ὅλη ἡ κτίση δοξολογεῖ.
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἀποστάτης καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτόν.
Ὁ βλάσφημος πῆγε μὲ τὴν παράταξη τοῦ διαβόλου, γιατὶ αὐτοῦ τὰ ἔργα ἀγάπησε καὶ στρατιώτης αὐτοῦ ἔγινε.
Ὁ βλάσφημος ἀγωνίζεται μὲ τὴ βοήθεια τῶν δαιμόνων ἐναντίον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ βλάσφημος ἀρνεῖται τὸ βάπτισμά του, ἀρνεῖται τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.
Ὁ βλάσφημος, ὡς μέλος τῆς κοινωνίας, εἶναι ἐπικίνδυνος, γιατὶ δὲν σέβεται τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἀσέβεια αὐτὴ προέρχονται ὅλα τὰ κακά.
Ὁ βλάσφημος μπορεῖ νὰ παραβαίνει κάθε ἠθικὸ καὶ πολιτικὸ νόμο χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ, ἀφοῦ δὲν σέβεται τὸν Θεό.
Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν κοινωνία, γιατὶ πορώθηκε ἡ καρδιά του, ἡ δὲ πορωμένη καρδιὰ ἔχασε τὴν εὐαισθησία τῆς συνειδήσεως, αὐτὸς δὲ ποὺ ἔχασε αὐτὴ τὴν εὐαισθησία εἶναι ἱκανὸς νὰ πράξει κάθε κακούργημα.
Τοὺς βλάσφημους ἡ κοινωνία πρέπει νὰ τοὺς τιμωρεῖ γιὰ τὸ δικό της συμφέρον, διότι εἶναι μέλη σάπια καὶ ἀπειλοῦν νὰ μολύνουν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία.
Τοὺς βλάσφημους ὀφείλει ἡ κοινωνία νὰ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ μὴν ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον της.
Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ γιὰ τὸν ἠθικὸ χαρακτῆρα τοῦ βλάσφημου, ποιὸς μπορεῖ νὰ στηρίξει τὶς ἐλπίδες του ἢ νὰ στηρίξει τὴν ἐμπιστοσύνη του σ᾿ αὐτόν; Πῶς αὐτὸς ποῦ βλασφημεῖ τὰ ἱερὰ πρόσωπα θὰ σεβαστεῖ τὰ ἀνθρώπινα; Πῶς μπορεῖ νὰ ἐκπληρώσει τὸ καθῆκον πρὸς τὴν κοινωνία, ὅταν γιὰ τὸ ὕψιστο τῶν καθηκόντων του πρὸς τὸ Θεὸ ἀσεβεῖ;
Ὁ βλάσφημος εἶναι στερημένος κάθε ἀρετῆς καὶ εἶναι αἰχμάλωτος κάθε πάθους.
Πῶς μπορεῖ ὁ βλάσφημος νὰ εἶναι τίμιος ἐπαγγελματίας, τίμιος ἐργάτης, ὅταν συμπεριφέρεται ἄτιμα καὶ ἀχάριστα πρὸς τὸ Θεό;
Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλὸς καὶ χρήσιμος φίλος;
Πῶς μπορεῖ ὁ βλάσφημος νὰ εἶναι συνεπὴς στὶς συναλλαγές του, ὅταν δὲν σέβεται τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Θεό μας;
Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸς συνέταιρος ὅταν κανένα δὲν σέβεται;
Τὸν βλάσφημο πρέπει νὰ τὸν ἀποφεύγουμε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὴν οἰκογένειά μας
Ὁ βλάσφημος εἶναι κακὸς γιός. Ὡς ἀχάριστος πρὸς τὸ Θεὸ πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι εὐγνώμων πρὸς τοὺς γονεῖς του; Τοῦ βλάσφημους γιοὺς οἱ γονεῖς ὀφείλουν νὰ τοὺς διώχνουν ἀπὸ τὰ σπίτια τους γιὰ νὰ μὴν ἔλθει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ πάνω τους.
Ὁ βλάσφημος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸς σύζυγος, οὔτε καλὸς πατέρας καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ξεσπάσει πάνω τοῦ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ . Φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς βλάσφημους.
Γιὰ τοὺς βλάσφημους ὁ Θεὸς διατάσσει στὴν Ἁγία Γραφὴ (Λευ.24,16) νὰ λιθοβολοῦνται. Θεία ἀπόφαση, ἄρα καὶ δίκαια, διότι ὁ πρὸς τὸν Θεὸς ἀσεβὴς εἶναι ἀσεβέστερος τῶν ἀσεβέστερων. Αὐτὸς ποὺ συμπεριφέρεται μὲ ἀσέβεια πρὸς τὸ Θεὸ δὲν θὰ εἶναι καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους του ἀσεβής;
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς προτρέπει οὔτε ἕνας λόγος ἀργὸς νὰ μὴ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα μας, γιατὶ θὰ δώσουμε λόγο τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως.
Ἐὰν λοιπὸν θὰ ζητηθοῦν εὐθύνες γιὰ ἕνα λόγο ἀργό, ποῦ μπορεῖ νὰ κρυφθεῖ ὁ βλάσφημος; Στὸν οὐρανό, ἀλλ᾿ ὁ Οὐρανὸς εἶναι θρόνος τοῦ Θεοῦ. Στὸν Ἅδη; Ναί, στὰ Τάρταρα τοῦ Ἅδη! Γιατί, λέγει ὁ Κύριος, αὐτὸς ποὺ ὀργίζεται κατὰ τοῦ πλησίον του εἶναι ἔνοχος στὴ γενεὰ τοῦ πυρὸς καὶ ἐὰν τέτοια εὐθύνη ἔχει ὁ κατὰ τοῦ πλησίον ὀργισθείς, ποιὰ εὐθύνη θὰ ἔχει ὁ κατὰ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας βλασφήμων;
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν τὸν βλάσφημο χειρότερο καὶ ἀπὸ τὸν δαίμονα, γιατὶ ὁ μὲν σατανᾶς ἀκούγοντας τὸ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, τὸ Θεῖον τοῦ Θεοῦ ὄνομα, φρίττει καὶ τρέμει, ὁ δὲ βλάσφημος μὲ ἀχαριστία καὶ ἀσέβεια Αὐτὸν βλασφημεῖ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει περὶ τῶν βλασφήμων αὐτό: Αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει παραβαίνει τὸ Νόμο, ὁ δὲ βλάσφημος ἀσεβεῖ στὴν Θεότητα. Ἐὰν ὁ παραβάτης τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ κολάζεται, πόσον μᾶλλον ὁ βλάσφημος ποὺ βρίζει τὸν Νομοθέτη;
Apr. 20th, 2016
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΗΦΩΝΟΣ (Β)
Ἦρθα
κι ἔρχομαι. Ὅποιος ἔχει τή δύναμη ἂς μὲ ἀντιμετωπίση. Ἀλλὰ οὐαὶ κι
ἀλλοίμονο σ’ αὐτόν που ὄντας ἁμαρτωλὸς θὰ πέση στά χέρια μου! Γιατὶ
καθένας θὰ ἐμφανισθῇ ἐνώπιόν μου «γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος». Ποῦ θὰ
τολμήσῃ νά φενερωθῇ τότε ἡ ἀναίδεια τῶν ἁμαρτωλῶν; Πῶς θ’ ἀντικρύσουν τὸ
πρόσωπό μου; Ποῦ θὰ βάλουν τή ντροπή τους; Θὰ καταισχυνθοῦν μπροστὰ
στίς ἄχραντες Δυνάμεις μου.
Θὰ
κατακρίνω ὅμως κι ὅσους μοναχοὺς ἀμέλησαν τὰ καθήκοντά τους καὶ
πρόδωσαν τὶς ὑποσχέσεις πού ἔδωσαν ἐνώπιον Θεοῦ, ἀγγέλλων κι ἀνθρώπων.
Ἄλλα ὑποσχέθηκαν κι ἄλλα ἔπραξαν. Ἀπ’ τὸ ὕψος τῶν νεφελῶν θὰ τοὺς
γκρεμίσω στήν ἄβυσσο. Δέν τοὺς ἔφτανε ἡ δική τους ἀπώλεια, ἀλλὰ
προξένησαν ὀλέθριο σκάνδαλο καὶ σ’ ἄλλους. Ἦταν καλύτερα γι’ αὐτοὺς νά
μὴν ἀπαρνηθοῦν τὸν κόσμο, παρά πού τὸν ἀπαρνήθηκαν κι ἔζησαν αἰσχρά,
ἀνακατεμένοι μὲ τὴν ἀσωτία. «Ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω» σ’ ὅσους
δέν θέλησαν νά μετανοιώσουν. Ἐγὼ θὰ τοὺς κρίνω σὰν δίκαιος Κριτής!..
Τὰ λόγια αὐτά πού βροντοφώνησε ὁ Κύριος στόν ἀρχιστράτηγο Μιχαήλ, γέμισαν δέος τίς ἀναρίθμητες Δυνάμεις τῶν ἀγγέλων.
Ἔπειτα
πρόσταξε νά τοῦ φέρουν τοὺς Ἑπτὰ Αἰῶνες τῆς συστάσεως τοῦ κόσμου. Ὁ
Μιχαήλ ἀνέλαβε τὴν ἐκτέλεση κι αὐτῆς τῆς προσταγῆς. Γι’ αὐτό πῆγε ἀμέσως
στόν οἶκο τῆς διαθήκης καὶ τοὺς ἔφερε. Ἦταν σὰν μεγάλα βιβλία καὶ τὰ
τοποθέτησε μπροστὰ στόν Κριτή. Ἔπειτα στάθηκε παράμερα παρατηρῶντας μὲ
εὐλάβεια πῶς ξεφυλλίζει ὁ Κύριος τὴν ἱστορία τῶν αἰώνων.
Πῆρε ἐκεῖνος τὸν πρῶτο Αἰῶνα, τὸν ἄνοιξε καὶ εἶπε:
-Ἐδῶ
γράφει πρῶτα-πρῶτα: Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἁγιο Πνεῦμα, ἕνας Θεὸς σὲ
τρία πρόσωπα. Ἀπὸ τὸν Πατέρα γεννήθηκε ὁ Υἱὸς καὶ δημιουργὸς τῶν αἰώνων.
Διότι μὲ τὸν Λόγο τοῦ Πατρός, τὸν Υἱό, ἔγιναν οἱ Αἰῶνες, δημιουργήθηκαν
οἱ ἀσώματες Δυνάμεις, στερεώθηκαν οἱ οὐρανοί, ἡ γῆ, τὰ καταχθόνια, ἡ
θάλασσα, οἱ ποταμοὶ «καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς».
Ἔπειτα ἀφοῦ διάβασε λίγο παρακάτω, εἶπε:
-Ἐδῶ
λέει: Εἰκόνα τοῦ ἀοράτου Θεοῦ εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, μὲ τή
γυναῖκα του, τὴν Εὔα. Στόν Ἀδὰμ δόθηκε μιά ἐντολή ἀπὸ τὸν παντοκράτορα
Θεό καὶ δημιουργό ὅλων τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων. Εἶναι ἕνας νόμος πού
πρέπει νά τηρηθῇ μὲ κάθε ἀσφάλεια καὶ ἀκρίβεια, ὥστε νά θυμᾶται τὸν
δημιουργό του, καὶ νά μὴν ξεχνάει ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ἀπὸ πάνω του.
Πάλι προχώρησε λίγο:
-Παράβασῃ,
στήν ὁποία ὑπέπεσε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἀπάτη ἤ μᾶλλον ἀπὸ ἀπροσεξία
καὶ ἀμέλεια. Ἔπεσε ὁ ἄνθρωπος καὶ διώχθηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο μὲ δίκαιη
κρίση καὶ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ νά βρίσκεται σὲ τόσα ἀγαθὰ ὁ
ἀχρεῖος παραβάτης!
Πιὸ κάτω διάβασε:
-Ὁ
Κάϊν ῥίχθηκε στόν Ἄβελ καὶ τὸν σκότωσε, κατὰ τή βουλή τοῦ διαβόλου.
Ὀφείλει να καῇ στή φωτιά τῆς γέενας, γιατὶ ἔμεινε ἀμετανόητος. Ἐνῶ Ἄβελ
θὰ ζήσῃ αἰώνια.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ξεφύλλισε τὰ ἕξι βιβλία τῶν Αἰώνων.
Πῆρε τέλος τὸ ἕβδομο καὶ διάβασε:
-Ἡ
ἀρχὴ τοῦ ἑβδόμου Αἰῶνα σημαίνει τὸ τέλος τῶν αἰώνων. Ἀρχίζει νά
γενικεύεται ἡ κακία, ἡ πονηρία κι ἡ ἀσπλαγχνία. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἑβδόμου
Αἰῶνα εἶναι πονηροί, φθονεροί, ψεῦτες, μὲ ὑποκριτικὴν ἀγάπη, φίλαρχοι,
ὑποδουλωμένοι στίς σοδομικές ἁμαρτίες.
Προχώρησε
λίγο, κάτι διάβασε κι ἔστρεψε ἀμέσως θλιμμένο τὸ βλέμμα του ψηλά,
στήριξε τὸ ἕνα χέρι στό γόνατο, μὲ τ’ ἄλλο σκέπασε τὸ πρόσωπο καὶ τὰ
μάτια κι ἔμεινε συλλογισμένος σ’ αὐτή τή στάση ὥρα πολλή. Σὲ λίγο
ψιθύρισε:
-Ἀλήθεια, τοῦτος ὁ ἕβδομος Αἰῶνας ξεπέρασε στήν ἀδικία καὶ τὴν πονηρία ὅλους τοὺς προηγούμενους.
Διάβασε παρακάτω:
-Οἱ Ἕλληνες καὶ τὰ εἴδωλά τους γκρεμίσθηκαν μὲ τὸ ξύλο, τή λόγχη καὶ τὰ καρφιά ποὺ ἔμπηξαν στό ζωηφόρο Σῶμα μου.
Σώπασε μερικές στιγμές καὶ πάλι ἔσκυψε στό βιβλίο.
-Δώδεκα
ἄρχοντες τοῦ Μεγάλου Βασιλέως, λευκοὶ σὰν τὸ φῶς, συντάραξαν τή
θάλασσα, στόμωσαν θηρία, ἔπνιξαν τοὺς νοητοὺς δράκοντες, φώτισαν
τυφλούς, χόρτασαν πεινασμένους καὶ φτώχεψαν πλουσίους. Ψάρεψαν πολλές
νεκρωμένες ψυχές ξαναδίνοντάς τους ζωή. Μεγάλος ὁ μισθὸς τοὺς!...
Κι ἔπειτα ἀπὸ λίγο:
-Ἐγὼ
ὁ Ἀγαπητὸς διάλεξα καὶ μάρτυρες ἀθλοφόρους γιά χάρη μου. Ἡ φιλία τους
ἔφτασε ὡς τὸν οὐρανό καὶ ἡ ἀγάπη τους ὡς τὸν θρόνο μου! Ὁ πόθος τους ὡς
τὴν καρδία μου καὶ ἡ λατρεία τοὺς μὲ φλογίζει δυνατά. Ἡ δόξα καὶ τὸ
κράτος μου εἶναι μαζὶ τους!...
Ἀφοῦ γύρισε ἀρκετὰ φύλλα ψυθίρισε μ’ ἕνα χαμόγελο ἱκανοποιήσεως:
-Ὁ
ἄνθρωπος πού κράτησε μ’ εὐσέβεια τὸ πηδάλιο τῆς Ἑπτάλοφης κι ἔγινε
βασιλιάς της, ὑπῆρξε δοῦλος τῆς ἀγάπης μου. Τοῦ ἄξιζε ἡ βασιλείᾳ τῶν
οὐρανῶν, γιατὶ στάθηκε ζηλωτὴς καὶ μιμητής τοῦ Κυρίου του.
Ἔπειτα παραλείποντος πολλὰ ἀναφώνησε:
-Ὦ
πανέμορφη καὶ πολύτιμη Νύμφη! Πόσοι αἰσχροὶ πάσχισαν νά σὲ μολύνουν! Μὰ
δέν πρόδωσες Ἐμένα τὸν Νυμφίο σου!... Ἀμέτρητες αἱρέσεις σὲ ἀπείλησαν,
ἀλλὰ ἡ πέτρα πού πάνω της εἶσαι θεμελιωμένη δέν σαλεύθηκε, γιατὶ «πύλαι
ᾄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Πιὸ κάτω ἦταν γραμμένες ὅλες οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ὅσες βρῆκε ὁ θάνατος νά μὴν ἔχουν ξεπλυθῇ στή μετάνοια.
Κι
ἦταν τόσο πολλές, σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας!... Τὶς διάβαζε ὁ Κύριος
δυσαρεστημένος καὶ κουνοῦσε τὸ κεφάλι του ἀναστενάζοντας.
Τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἀγγέλων στεκόταν περίτρομο ἀπὸ τὸν φόβο τῆς δίκαιης ὀργῆς τοῦ Κριτοῦ.
Ὅταν ὁ Κύριος ἔφτασε στή μέση τοῦ Αἰῶνα αὐτοῦ, παρατήρησε:
Τοῦτο
τὸ ἔσχατο εἶναι γεμᾶτο ἀπὸ τή δυσωδία τῶν ἁμαρτιῶν, ἀπὸ τ’ ἀνθρώπινα
ἔργα, ποὺ εἶναι ὅλα ψεύτικα καὶ βρωμερά: Φθόνοι, φόνοι, ψεύδη, ἔχθρες,
μνησικακίες. Φτάνει πιά! Θὰ τὸ σταματήσω στή μέση. Νά πάψῃ ἡ κυριαρχία
τῆς ἁμαρτίας!
Καὶ
λέγοντας αὐτὰ τὰ ὠργισμένα λόγια ὁ Κύριος ἔδωσε στόν ἀρχιστράτηγο
Μιχαήλ τὸ σύνθημα γιά τὴν Κρίση. Αὐτοστιγμεί ἐκεῖνος μὲ τὸ τάγμα του
πῆραν τὸν ὑπέρλαμπρο καὶ ἀπερίγραπτο θρόνο κι ἔφυγαν. Ἦταν τὸ τάγμα τόσο
πολυπληθές, ὥστε ἡ γῆ δέν τὸ χωροῦσε. Φεύγοντας βροντοφωνοῦσαν:
-Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, φοβερὸς καὶ μέγας, ὑψηλός, θαυμαστὸς καὶ δοξασμένος ὁ Κύριος στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἔπειτα ἀποχώρησε ὁ Γαβριήλ μὲ τὸ τάγμα του ψάλλοντας:
-«Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ»!
Καὶ ἀπὸ ’κείνη τή φοβερή κραυγή συγκλονίζονταν ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ.
Ἀκολούθησε ὁ τρίτος μέγας ἀρχιστράτηγος, ὁ Ῥαφαήλ, μὲ τὸ τάγμα του ἀναπέμποντας τὸν ὕμνο:
«Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν».
Τέλος
ξεκίνησε καὶ ἡ τέταρτη παράταξη. Ὁ ἄρχοντάς της ἦταν λευκὸς καὶ
λαμπερός σὰν τὸ χιόνι, μὲ ὄψη γλυκειά. Φεύγοντας ἄρχισε κι αὐτὸς νά
ψάλλῃ δυνατά:
-«Θεὸς
θεῶν Κύριος ἐλάλησε καὶ ἐκάλεσε τὴν γῆν ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι
δυσμῶν. Ἐκ Σιών ἡ εὐπρέπεια τῆς ὡραιότητος αὐτοῦ. Ὁ Θεὸς ἐμφανῶς ἥξει, ὁ
Θεὸς ἡμῶν καὶ οὐ παρασιωπήσεται. Πῦρ ἐνώπιον αὐτοῦ προπορεύσεται καὶ
κύκλῳ αὐτοῦ καταιγὶς σφοδρά».
Καὶ συνέχεια τὸν ὑπόλοιπο ψαλμό. Ἐνῶ οἱ ἀξιωματοῦχοι του ἀποκρίνονταν:
-«Ἀνάστα ὁ Θεὸς κρίνων τὴν γῆν ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι».
Ὁ ἀρχηγὸς αὐτοῦ τοῦ τάγματος ὠνομαζόταν Οὐριήλ.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΗΦΩΝΟΣ (Α)
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΗΦΩΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ
Μιά
βραδιά, ὁ Ἅγιος Νήφων, ἀφοῦ τελείωσε τὴν καθιερωμένη νυχτερινή του
προσευχή, ξάπλωσε νά κοιμηθῆ πάνω στίς πέτρες, ὅπως πάντα. Ἦταν
μεσάνυχτα καὶ ἀγρυπνοῦσε ἀκόμη κοιτάζοντας τὸ φεγγάρι καὶ τὰ ἀστέρια
στόν οὐρανό.
Μόνος καθὼς ἦταν, ἀναλογίστηκε τὶς ἁμαρτίες του καὶ θρηνοῦσε γοερά, γιατὶ ἔφερνε στόν νοῦ του τήν φοβερή ὥρᾳ τῆς Κρίσεως.
Ἔξαφνα
βλέπει ν’ ἀποτραβιέται τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ σὰν σεντόνι. Καὶ
παρουσιάζεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ πελώριες διαστάσεις. Στεκόταν
στούς αἰθέρες περικυκλωμένος ἀπ’ ὅλες τὶς οὐράνιες στρατιές· ἄγγελοι,
ἀρχάγγελοι, τάγματα φοβερὰ καὶ ἐξαίσια, παραταγμένα μὲ κάθε συστολή.
Ὁ Κύριος ἔνευσε στόν στρατηγό τοῦ ἑνὸς τάγματος καὶ ἐκεῖνος πλησίασε λαμπρός, φοβερός, μὰ καὶ συνεσταλμένος.
-Μιχαήλ,
Μιχαήλ, ἄρχοντα τῆς διαθήκης, παράλαβε μὲ τὸ τάγμα σου τὸν πυρίμορφο
θρόνο τῆς δόξας μου καὶ πήγαινε στήν κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφάτ. Ἐκεῖ θὰ τὸν
ἐγκαταστήσῃς σὰν πρῶτο σημάδι τῆς παρουσίας μου. Γιατὶ πλησιάζει ἡ ὥρα
πού θὰ λάβῃ καθένας κατὰ τὰ ἔργα του. Κάνε γρήγορα, ἔφτασε ἡ στιγμή. Θὰ
δικάσω αὐτούς πού προσκύνησαν τὰ εἴδωλα κι ἀρνήθηκαν Ἐμένα τὸν δημιουργό
τους. Αὐτούς πού λάτρεψαν τὶς πέτρες καὶ τὰ ξύλα πού τοὺς ἔδωσα γιά τὶς
ἀνάγκες τους. Ὅλοι τους θὰ συντριβοῦν «ὡς σκεύη κεραμέως». Καθὼς καὶ οἱ
ἐχθροί μου οἱ αἱρετικοί πού τόλμησαν νά μὲ χωρίσουν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου.
Πού τόλμησαν νά ὑποβιβάσουν σὲ κτίσμα τὸ Παράκλητον Πνεῦμα. Ἀλλοίμονό
τους, ποιά κόλαση τοὺς περιμένει!
Τώρα
θὰ ἐμφανισθῶ καὶ στούς Ἰουδαίους πού μὲ σταύρωσαν καὶ δέν πίστεψαν στή
θεότητά μου. Μοῦ δόθηκε κάθε ἐξουσία, τιμὴ καὶ δύναμη. Εἶμαι
δικαιοκρίτης. Τότε πού ἤμουνα πάνω στόν Σταυρό ἔλεγαν: «Οὐά! ὁ καταλύων
τὸν ναόν...σῶσον σεαυτόν». Τώρα, «ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω». Ἐγὼ
θὰ κρίνω, θὰ ἐλέγξω καὶ θὰ τιμωρήσω σκληρὰ τὸ πονηρό καὶ διεστραμμένο
γένος, γιατὶ δέν μετάνοιωσε. Τοὺς ἔδωσα εὐκαιρίες νά μετανοήσουν, ἀλλά
τίς περιφρόνησαν. Θὰ λάβω λοιπὸν τώρα τὴν ἐκδίκηση.
Τὸ
ἴδιο θὰ κάνω καὶ στούς Σοδομίτες, ποὺ βρώμισαν τή γῆ καὶ τὸν ἀέρα μὲ τή
δυσωδία τους. Τοὺς ἔκαψα τότε. Καὶ πάλι θὰ τοὺς ξανακάψω, γιατὶ μίσησαν
τὴν ἡδονὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀγάπησαν τὴν ἡδονὴ τοῦ διαβόλου.
Θὰ
τιμωρήσω καὶ τοὺς μοιχούς, τοὺς ἄφρονες καὶ σκοτισμένους, ποὺ μοιάζουν
σὰν θηλυμανῆ ἄλογα. Δέν ἀρκέσθηκαν στή νόμιμη συζυγία τους, ἀλλὰ
στράφηκαν ἀνόητα στήν ἀνηθικότητα καὶ ὁ σατανᾶς τοὺς ἔρριξε δεμένους
στήν ἄβυσσο τοῦ πυρός. Δέν ἄκουσαν ὅτι «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας
Θεοῦ ζῶντος»; Δέν φοβοῦνται τὸ «ἐγὼ τὸ ἐμβρίμημά μου ἀπολέσω αὐτούς»;
Τοὺς κάλεσα νά μετανοιώσουν κι ὅμως δέν μετάνοιωσαν.
Θὰ
καταδικάσω καὶ τοὺς κλέφτες ποὺ ἔκαναν ἕνα σωρό κακά, ἀκόμη καὶ φόνους!
Καὶ ὅλους ὅσοι ἔπραξαν πλῆθος ἁμαρτιῶν. Ἐγὼ τοὺς χάρισα εὐκαιρίες γιά
νά ἀλλάξουν ἀλλὰ δέν ἔδωσαν καμμία σημασία. Ποῦ εἶναι τὰ καλὰ τους ἔργα;
Τοὺς ἔδειξα τὸν ἄσωτο σὰν τύπο καὶ ὑπογραμμό –καὶ πολλοὺς ἄλλους- γιά
νὰ μὴν ἀποθαρρύνωνται στίς ἁμαρτίες τους. Ἀλλ’ αὐτοὶ καταφρόνησαν τὶς
ἐντολές μου καὶ μὲ ἀρνήθηκαν. Ἀποστράφηκαν Ἐμένα κι ἀγάπησαν τὴν ἀσωτία.
Σιχάθηκαν Ἐμένα καὶ ὑποδουλώθηκαν στήν ἁμαρτία. Ἂς πορευθοῦνε λοιπὸν
στή φλόγα πού οἱ ἴδιοι ἄναψαν.
Ἀλλὰ
κι ὅσους πέθαναν μνησίκακοι, θὰ τοὺς παραδώσω σὲ φοβερό κλύδωνα. Γιατὶ
δέν πόθησαν τὴν εἰρήνη μου, ἀλλὰ στάθηκαν στή ζωὴ τους θυμώδεις,
πικρόχολοι καὶ ὀργίλοι.
Τοὺς
πλεονέκτες, τοὺς τοκογλύφους κι ὅσους δουλεύουν στή φιλαργυρία –πού
εἶναι δεύτερη εἰδωλολατρεία- θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσω καὶ θὰ ξεθυμάνω πάνω
τους ὅλη μου τὴν ὀργή, γιατὶ στήριξαν τὴν ἐλπίδα τους στό χρυσάφι κι
Ἐμένα μὲ ἀγνόησαν σὰν νά μὴ φρόντιζα γι’ αὐτούς.
Κι
ἐκείνους τοὺς ψευτοχριστιανούς, ποὺ ἰσχυρίζονταν ὅτι δέν ὑπάρχει
ἀνάστασῃ νεκρῶν ἢ ὅτι γίνεται μετεμψύχωση, θὰ τοὺς λειώσω στή γέενα σὰν
τὸ κερί. Τότε θὰ πεισθοῦν γιά τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Οἱ μάγοι οἱ δηλητηριαστές κι ὅσοι γενικὰ ἀσχολοῦνται μὲ τίς μαντεῖες θὰ συντριβοῦν.
Ἀλλοίμονο
καὶ σ’ αὐτούς πού μεθάνε, γλεντοκοπάνε μὲ κιθάρες καὶ τύμπανα καὶ
τραγουδάνε, χορεύουν, αἰσχρολογοῦν καὶ φαντάζονται πονηρά. Τοὺς κάλεσα
καὶ δέν μὲ ἄκουσαν, ἀλλὰ μὲ καταγελοῦσαν. Τώρα τὸ σκουλήκι θὰ τοὺς
κατατρώῃ τὴν καρδιά. Σ’ ὅλους χάρισα ἔλεος καὶ μετάνοια, μὰ κανένας δέν
ἔδινε τότε προσοχή.
Θὰ βυθίσω στό σκοτάδι κι ὅσους περιφρόνησαν τὶς Ἅγιες Γραφές, πού τίς ἔγραψε τὸ Πνεῦμα μου διὰ μέσου τῶν ἁγίων.
Θὰ
κρίνω ἀκόμη κι αὐτούς πού ἀσχολοῦνται μὲ προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες
καὶ στηρίζουν τὶς ἐλπίδες τους σὲ μαχαίρια, ἀξῖνες, δρεπάνια κι ἄλλα
παρόμοια. Τότε θὰ μάθουν ὅτι ἔπρεπε νά ἐλπίζουν στό Θεό κι ὄχι στά
δημιουργήματά του. Θὰ ταράζωνται καὶ θ’ ἀντιλέγουν τότε, μὰ δέν θὰ ἔχουν
πιὰ καμμία δύναμη, γιατὶ «ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω».
Θὰ
τιμωρήσω καὶ τοὺς βασιλεῖς καὶ τοὺς ἄρχοντες πού μὲ πίκραιναν ἀδιάκοπα
μὲ τίς ἀδικίες τους. Ἔκριναν ἄδικα καὶ περήφανα περιφρονῶντας τοὺς
ἀνθρώπους. Κι αὐτοὶ μὲν πληρώνονταν. Ἡ δική μου ὅμως ἐξουσία δέν δέχεται
δωροδοκίες. Σύμφωνα μὲ τὴν ἀδικία τους θὰ τοὺς ἀφανίσω. Τότε θὰ
καταλάβουν ὅτι ἑγὼ εἶμαι ὁ φοβερός πού ἀφαιρῶ τίς ἐξουσίες τῶν ἀρχόντων.
Θὰ καταλάβουν ὅτι εἶμαι φοβερώτερος ἀπ’ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς.
Οὐαὶ σ’ αὐτούς! Τὶ κολάση τοὺς περιμένει! Γιατὶ ἔτριξαν τὰ δόντια τους
κι ἔχυσαν ἀθῷο αἷμα, τὸ αἷμα τῶν παιδίων τους καὶ τῶν θυγατέρων τους.
Ἀλλὰ
σὲ ποιάν ὀργὴ θὰ παραδώσω τοὺς μισθωτούς, πού δέν ἦταν γνήσιοι
ποιμένες; πού ῥήμαξαν τὸν ἀμπελώνα μου καὶ σκόρπισαν τὰ πρόβατά μου; πού
ποίμαιναν χρυσάφι κι ἀσήμι –ὄχι ψυχές- καὶ ζήτησαν τὴν ἱερωσύνη ἀπὸ
συμφέρον; Πόση θὰ εἶναι ἡ τιμωρία τους; Πόσος ὁ ὀδυρμός; Θὰ ξεχύσω πάνω
τους ὅλο τὸν θυμό καὶ τὴν ὀργή μου καὶ θὰ τοὺς συντρίψω. Πρόβατα καὶ
βόδια φθαρτὰ φρόντισαν ν’ ἀποκτήσουν, μὰ τὰ δικά μου λογικὰ πρόβατα δέν
τὰ νοιάσθηκαν. Θὰ τιμωρήσω μὲ ῥάβδο τὶς ἀνομίες τους καὶ μὲ μαστίγιο τὶς
ἀδικίες τους.
Ἀλλὰ
καὶ τοὺς ἱερεῖς πού γελοῦν ἤ φιλονικοῦν μέσα στίς ἁγίες ἐκκλησίες μου,
τὶ θὰ τοὺς κάνω; Θὰ τοὺς συμμορφώσω στό πῦρ καὶ στόν τάρταρο...
Apr. 18th, 2016
Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟΝ
Originally posted by 
kirykos at Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟΝ
kirykos at Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟΝ
Ανάγκη για ενότητα
Μπροστά σ’ όλους αυτούς τους κινδύνους, ο Θεοφόρος Πατήρ ημών, τους επισήμανε την ανάγκη για ενότητα. Τούς δίδασκε ο μακάριος ότι ή Εκκλησία, που θεμελίωσε στην γη ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, συνυπάρχει με το Χριστό.
Είναι «έγκεκραμενη αυτώ» (Σμυρν. 8,2) και αποτελεί το σώμα Του. Όπως ένας είναι ο Κύριος, έτσι μία είναι και ή Εκκλησία. Ή Εκκλησία του Θεανθρώπου Ιησού είναι «καθολική» και αυτή ή λέξη (που πρώτος ο Ιγνάτιος χρησιμοποιεί) σημαίνει την ενότητα, την οικουμενικότητα και την πιστότητα στα όσα ακριβώς οι Απόστολοι μάς παρέδωσαν. Οι αιρετικοί είναι «κύνες λαθροδήκται», γιατί νοθεύουν τα δόγματα που μάς αποκάλυψε ο Χριστός, χωρίς τα όποια δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα. Γι’ αυτό πάντα διασπούν την Εκκλησία.
Τα τόσα θαυμάσια για την ενότητα, που γοητεύουν κάθε ταπεινή ψυχή, δεν μπορούσαν να διδαχτούν παρά από άνθρωπο που ζει ευφραινόμενος την αγαλλίαση του Αγίου Πνεύματος. Γιατί ενότητα αληθινή, μόνο το Πνεύμα το Άγιο δίνει στους ανθρώπους. Ή διάσπαση, αντίθετα, είναι έργο του πονηρού και κυοφορείται στις υπερήφανες ψυχές, που δεν υπάρχει Πνεύμα Άγιο.
«Ή ενότητα όμως», γράφει ο Ιγνάτιος, «πρέπει να υπάρχει γύρω από τον επίσκοπο. Οι ιερείς πρέπει να συναρμόζονται στον επίσκοπο, όπως οι χορδές στην κιθάρα. Ώστε με την ομόνοια και την αγάπη μεταξύ σας, ο Ιησούς Χριστός άδεται. Έτσι, παίρνοντας με την ενότητα πνεύμα θεού, άδετε (ψάλλετε) με μία φωνή, διά του Ιησού Χρίστου στον Πατέρα και Αυτός θα σας ακούσει» (Έφεσ. 4,2).
Και συνεχίζει ο πρώτος μάρτυρας, για το θεσμό του επισκόπου, τα μελίρρυτα λόγια του γράφοντας: «Όπου αν φανή επίσκοπος, εκεί και το πλήθος έστω, ώσπερ όπου η ο Χριστός, εκεί και η καθολική Εκκλησία» (Σμυρν. 8,2). Τά πάντα πρέπει να γίνονται με την ευλογία του επισκόπου. Γι’ αυτό «ο λάθρα του επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει» (Σμύρν. 9.11).
Το πνεύμα της ενότητας φανερώνεται με τις συχνές συναθροίσεις των πιστών για την τέλεση της προσευχής και των Μυστηρίων. Μ' αυτά τα θεοδίδακτα μέσα, διοχετεύεται σ' αυτούς ή θεία χάρη και κυρίως το «φάρμακον της αθανασίας», ή χάρη της θείας Ευχαριστίας. Ή ενότητα ακόμα διατηρείται με το σύνδεσμο των Εκκλησιών, που αποτελούν την καθολική Εκκλησία, μεταξύ τους. Πραγματοποιείται με επισκέψεις, επικοινωνία με αντιπροσώπους και αλληλογραφία.
Μπροστά σ’ όλους αυτούς τους κινδύνους, ο Θεοφόρος Πατήρ ημών, τους επισήμανε την ανάγκη για ενότητα. Τούς δίδασκε ο μακάριος ότι ή Εκκλησία, που θεμελίωσε στην γη ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, συνυπάρχει με το Χριστό.
Είναι «έγκεκραμενη αυτώ» (Σμυρν. 8,2) και αποτελεί το σώμα Του. Όπως ένας είναι ο Κύριος, έτσι μία είναι και ή Εκκλησία. Ή Εκκλησία του Θεανθρώπου Ιησού είναι «καθολική» και αυτή ή λέξη (που πρώτος ο Ιγνάτιος χρησιμοποιεί) σημαίνει την ενότητα, την οικουμενικότητα και την πιστότητα στα όσα ακριβώς οι Απόστολοι μάς παρέδωσαν. Οι αιρετικοί είναι «κύνες λαθροδήκται», γιατί νοθεύουν τα δόγματα που μάς αποκάλυψε ο Χριστός, χωρίς τα όποια δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα. Γι’ αυτό πάντα διασπούν την Εκκλησία.
Τα τόσα θαυμάσια για την ενότητα, που γοητεύουν κάθε ταπεινή ψυχή, δεν μπορούσαν να διδαχτούν παρά από άνθρωπο που ζει ευφραινόμενος την αγαλλίαση του Αγίου Πνεύματος. Γιατί ενότητα αληθινή, μόνο το Πνεύμα το Άγιο δίνει στους ανθρώπους. Ή διάσπαση, αντίθετα, είναι έργο του πονηρού και κυοφορείται στις υπερήφανες ψυχές, που δεν υπάρχει Πνεύμα Άγιο.
«Ή ενότητα όμως», γράφει ο Ιγνάτιος, «πρέπει να υπάρχει γύρω από τον επίσκοπο. Οι ιερείς πρέπει να συναρμόζονται στον επίσκοπο, όπως οι χορδές στην κιθάρα. Ώστε με την ομόνοια και την αγάπη μεταξύ σας, ο Ιησούς Χριστός άδεται. Έτσι, παίρνοντας με την ενότητα πνεύμα θεού, άδετε (ψάλλετε) με μία φωνή, διά του Ιησού Χρίστου στον Πατέρα και Αυτός θα σας ακούσει» (Έφεσ. 4,2).
Και συνεχίζει ο πρώτος μάρτυρας, για το θεσμό του επισκόπου, τα μελίρρυτα λόγια του γράφοντας: «Όπου αν φανή επίσκοπος, εκεί και το πλήθος έστω, ώσπερ όπου η ο Χριστός, εκεί και η καθολική Εκκλησία» (Σμυρν. 8,2). Τά πάντα πρέπει να γίνονται με την ευλογία του επισκόπου. Γι’ αυτό «ο λάθρα του επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει» (Σμύρν. 9.11).
Το πνεύμα της ενότητας φανερώνεται με τις συχνές συναθροίσεις των πιστών για την τέλεση της προσευχής και των Μυστηρίων. Μ' αυτά τα θεοδίδακτα μέσα, διοχετεύεται σ' αυτούς ή θεία χάρη και κυρίως το «φάρμακον της αθανασίας», ή χάρη της θείας Ευχαριστίας. Ή ενότητα ακόμα διατηρείται με το σύνδεσμο των Εκκλησιών, που αποτελούν την καθολική Εκκλησία, μεταξύ τους. Πραγματοποιείται με επισκέψεις, επικοινωνία με αντιπροσώπους και αλληλογραφία.
Apr. 16th, 2016
ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ
Originally posted by kirykos at ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ
kirykos at ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ
ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῶν ἐνημερωτικῶν ἀπογευματινῶν συνάξεων - ὁμιλιῶν εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα (κάθε Δευτέρα) εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν (κάθε Σάββατον) καί εἰς τό παρεκκλήσιον Παναγίας Παραμυθίας καί τῶν τριῶν Νέων Ὁμολογητῶν (κάθε Κυριακή).
ΤΕΥΧΟΣ 398 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2010
ΠΡΟΣ
ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΕΡΙ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ 21ην ΜΑΡΤΙΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΑΜΑΤΟΛΟΓΟΥΝ (!!!) ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ "ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΧ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ"
ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ
ΝΑΙ «ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΧ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ», ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ, ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΥΠΟ ΠΟΙΩΝ ΕΦΕΥΡΕΘΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΟΙΑΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ;
Ἐγράφη ὡς σύντομος σχολιασμός ἐπί τῆς ἀπαντήσεως τῶν νεοημερολογιτῶν ἐπί δημοσιεύματός μας εἰς τό διαδίκτυον περί τῆς «Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Νεοημερολογιτῶν».
Πρός νεοημερολογίτας ἐπί τῆς "θέσεώς" των, (=ἀπαντήσεως εἰς ἡμετέραν σχετικήν σημείωσιν ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ), ὅτι "τό Σάββατον ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο καί οχι ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον", ἀπαντῶ ἐν πολλῆ συντομία:
"Ναί τό Σάββατον ἔγινε διά τόν ἄνθρωπο καί οχι ο ανθρωπος διά τό Σάββατον", δηλαδή τό ἡμερολόγιο ἔγινε ἤ μάλλον τό ὑπάρχον τότε ἡμερολόγιον, ἤτοι τό Ἰουλιανόν, ἐχρησιμοποιήθη διά νά ἐξυπηρετήσει τήν Ἐκκλησία, εἰς τόν καθορισμόν τῶν ἑορτῶν της, καί ὄχι η Ἐκκλησία (οἱ Ἑορτές) διά νά ἐξυπηρετήσουν τό συγκεκριμένο Ἡμερολόγιο. Ἄν ὑπῆρχε τότε αλλο Ἡμερολόγιο, δηλαδή ἄλλος τρόπος μετρήσεως, θά ἐχρησιμοποιεῖτο ἐκεῖνο τό ἡμερολόγιο. Μέχρις ἐδῶ νομίζω δέν ἔχετε λόγον νά διαφωνήσουμε.
Ἑκεῖνο ὅμως εἰς τό ὁποῖον ὑπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν, ειναι οχι ποιό ἡμερολόγιο ἐχρησιμοποιήθη,διά τόν καθορισμόν τοῦ Ἑορτολογίου, καί τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά τό χονδροειδέστατον ψεῦδος, ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία, κατά τήν Α΄ Οἱκουμενικήν Σύνοδον, ἔπιπτε εἰς τάς 21 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, καί ὅτι αὐτήν τήν πτῶσιν τήν ἐγνώριζον οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ καί τῶν λοιπῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐνῶ οἱ νεοημερολογῖται τήν διόρθωσαν ....
Σημειωτέον ὅτι ἐπί τοῦ ἑβραίκῆς προελεύσεως καί σκοπιμότητος αὐτοῦ ψεύδους (ἤτοι ἀπάτης) ἐστηρίχθη ὅλον τό οἰκοδόμημα τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, εἴτε ὡς Γρηγοριανοῦ (τόν ΙΣΤ αἰῶνα), εἴτε ὡς διορθωμένου, ὅπως τό ὀνομάζουν) Ἰουλιανοῦ (τόν Κ΄ αἰῶνα).
Τό ψευδές τοῦτο ἐπιχείρημα, ἐχρησιμοποιήθη καί κατά τήν Α΄ Οἱκουμενικήν Σύνοδον ἀπό τούς Ἰουδαίζοντας χριστιανούς, διά τοῦτο καί δέν ἐδέχθησαν τήν ἀπόφασιν τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, τό ἴδιο ἐπιχείρημα ἐχρησιμοποιήθη ἀπό τούς Παπικούς τόν ΙΣΤ αἰῶνα διά νά εισαγάγουν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, τό ἴδιο ἐχρησιμοποιήθη καί ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν διά νά ὑποστηρίξουν τό διορθωμένο των Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.
Πρόκειται δηλαδή περί μιᾶς ἀπάτης, ἡ ὁποία ἐφευρέθη καί ἐφηρμόσθη διά μίαν καί μοναδικήν σκοπιμότητα: ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΗ Ο ΟΡΟΣ (ΠΙΣΤΕΩΣ) ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΕΡΙ ΜΗ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῶν ἐνημερωτικῶν ἀπογευματινῶν συνάξεων - ὁμιλιῶν εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα (κάθε Δευτέρα) εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν (κάθε Σάββατον) καί εἰς τό παρεκκλήσιον Παναγίας Παραμυθίας καί τῶν τριῶν Νέων Ὁμολογητῶν (κάθε Κυριακή).
ΤΕΥΧΟΣ 398 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2010
ΠΡΟΣ
ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΕΡΙ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ 21ην ΜΑΡΤΙΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΑΜΑΤΟΛΟΓΟΥΝ (!!!) ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ "ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΧ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ"
ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ
ΝΑΙ «ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΧ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ», ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ, ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΥΠΟ ΠΟΙΩΝ ΕΦΕΥΡΕΘΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΟΙΑΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ;
Ἐγράφη ὡς σύντομος σχολιασμός ἐπί τῆς ἀπαντήσεως τῶν νεοημερολογιτῶν ἐπί δημοσιεύματός μας εἰς τό διαδίκτυον περί τῆς «Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Νεοημερολογιτῶν».
Πρός νεοημερολογίτας ἐπί τῆς "θέσεώς" των, (=ἀπαντήσεως εἰς ἡμετέραν σχετικήν σημείωσιν ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ), ὅτι "τό Σάββατον ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο καί οχι ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον", ἀπαντῶ ἐν πολλῆ συντομία:
"Ναί τό Σάββατον ἔγινε διά τόν ἄνθρωπο καί οχι ο ανθρωπος διά τό Σάββατον", δηλαδή τό ἡμερολόγιο ἔγινε ἤ μάλλον τό ὑπάρχον τότε ἡμερολόγιον, ἤτοι τό Ἰουλιανόν, ἐχρησιμοποιήθη διά νά ἐξυπηρετήσει τήν Ἐκκλησία, εἰς τόν καθορισμόν τῶν ἑορτῶν της, καί ὄχι η Ἐκκλησία (οἱ Ἑορτές) διά νά ἐξυπηρετήσουν τό συγκεκριμένο Ἡμερολόγιο. Ἄν ὑπῆρχε τότε αλλο Ἡμερολόγιο, δηλαδή ἄλλος τρόπος μετρήσεως, θά ἐχρησιμοποιεῖτο ἐκεῖνο τό ἡμερολόγιο. Μέχρις ἐδῶ νομίζω δέν ἔχετε λόγον νά διαφωνήσουμε.
Ἑκεῖνο ὅμως εἰς τό ὁποῖον ὑπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν, ειναι οχι ποιό ἡμερολόγιο ἐχρησιμοποιήθη,διά τόν καθορισμόν τοῦ Ἑορτολογίου, καί τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά τό χονδροειδέστατον ψεῦδος, ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία, κατά τήν Α΄ Οἱκουμενικήν Σύνοδον, ἔπιπτε εἰς τάς 21 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, καί ὅτι αὐτήν τήν πτῶσιν τήν ἐγνώριζον οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ καί τῶν λοιπῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐνῶ οἱ νεοημερολογῖται τήν διόρθωσαν ....
Σημειωτέον ὅτι ἐπί τοῦ ἑβραίκῆς προελεύσεως καί σκοπιμότητος αὐτοῦ ψεύδους (ἤτοι ἀπάτης) ἐστηρίχθη ὅλον τό οἰκοδόμημα τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, εἴτε ὡς Γρηγοριανοῦ (τόν ΙΣΤ αἰῶνα), εἴτε ὡς διορθωμένου, ὅπως τό ὀνομάζουν) Ἰουλιανοῦ (τόν Κ΄ αἰῶνα).
Τό ψευδές τοῦτο ἐπιχείρημα, ἐχρησιμοποιήθη καί κατά τήν Α΄ Οἱκουμενικήν Σύνοδον ἀπό τούς Ἰουδαίζοντας χριστιανούς, διά τοῦτο καί δέν ἐδέχθησαν τήν ἀπόφασιν τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, τό ἴδιο ἐπιχείρημα ἐχρησιμοποιήθη ἀπό τούς Παπικούς τόν ΙΣΤ αἰῶνα διά νά εισαγάγουν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, τό ἴδιο ἐχρησιμοποιήθη καί ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν διά νά ὑποστηρίξουν τό διορθωμένο των Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.
Πρόκειται δηλαδή περί μιᾶς ἀπάτης, ἡ ὁποία ἐφευρέθη καί ἐφηρμόσθη διά μίαν καί μοναδικήν σκοπιμότητα: ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΗ Ο ΟΡΟΣ (ΠΙΣΤΕΩΣ) ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΕΡΙ ΜΗ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ
Στιγμιότυπα από τη χθεσινή εορτή των παιδιών του κατηχητικού στο Κορωπί για την επέτειο της 25ης Μαρτίου!!
Apr. 15th, 2016
ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΠΑΠΙΣΜΟΣ
«Τὸ
μέγαν κατόρθωμα τοῦ παπισμοῦ εἶναι τοῦτον: κατόρθωσε νὰ δυσφημήσῃ τὸν
Χριστὸν καὶ τὸν Χριστιανισμόν, ὅσον κανεὶς ἄλλος εἰδωλολάτρης ἢ
θεομπαίχτης. Ἔσπρωξε μυριάδα ἀνθρώπων
εἰς τὴν ἀθεΐαν καὶ εἶναι ὁ κυριότερος ὑπεύθυνος τῆς ἀθεϊστικῆς
φιλοσοφίας εἰς τὴν Εὐρώπην, διότι οἱ πολλοὶ ἐνόμισαν ὅτι Χριστὸς καὶ
πάπας εἶναι τὸ ἕνα καὶ τὸ αὐτό. Ἔσπρωξε τοὺς μαύρους καὶ τοὺς ἄλλους
εἰδωλολάτρες τῆς Ἀφρικῆς πρὸς τὸν μωαμεθανισμόν, διότι ἔγινεν ἕνα μὲ τὴν
ἀποικιοκρατίαν, ἀφοῦ εἶναι ἡ κορυφὴ τῆς ἰμπεριαλιστικῆς πυραμίδος,
συνδεδεμένος ἀπὸ αἰώνων μὲ τὸ ἔγκλημα, μὲ τὴν βίαν καὶ ἀπάτην πάσης
φύσεως, καθὼς καὶ μὲ τὴν διαβολικὴν ὑποκρισίαν. Ἐξώντωσεν ἐν ὀνόματι τοῦ
Χριστοῦ τοὺς ἰθαγενεῖς τῆς Ἀμερικῆς, οἱ ὁποῖοι ἐβασανίσθησαν ἀπανθρώπως
ἀπὸ τὰ παπικὰ τέρατα, τὰ ὁποῖα ἐλάτρευον τὸν χρυσὸν καὶ οὐδόλως τὸν
Χριστόν, ὅπως ἔλεγον. Τέλος, ἀντὶ νὰ ἔχῃ ὁ παπισμός, ὅστις ὑποκρίνεται
ὅτι εἶναι ὁ δοῦλος καὶ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, τὴν πτωχείαν τὴν ὁποίαν
ἔφερεν ὡς ἄνθρωπος καὶ τὴν ὁποίαν ἐδίδαξεν Ἐκεῖνος, αὐτὸς ἔγινε
ἀντιθέτως ὁ μεγαλύτερος τραπεζίτης»
Apr. 14th, 2016
Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΤ' ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΝ ΤΟΥ 1971 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤ
ΙΔΟΥ ΚΑΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 1971
Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2016
Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΤ' ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΝ ΤΟΥ 1971 ΟΜΟΛΟΓΙΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ
(Κείμενον δημοσιευθέν εἰς τήν "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ" Τεῦχος 291 Μάιος τοῦ 2009.)
Εἰς τόν "Κήρυκα ᾿Εκκλησίας ᾿Ορθοδόξων", μηνός ᾿Ιανουαρίου, ἔτους 1971, ἐδημοσιεύθη ᾿Εγκύκλιος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἀναφερομένη κυρίως εἰς τό θέμα τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν (Αὐξεντιανῶν τότε), εἰς τήν ὁποίαν ἀφοῦ ὁμιλεῖ διά τήν μεγάλην σημασίαν τῆς ἑνώσεως καί τήν μεγάλην ἀπαξίαν τοῦ διχασμοῦ, εἰς τήν συνέχειαν γράφει διά τήν ἐνέργειαν κάποιων λαϊκῶν οἱ ὁποῖοι εἰς μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τά Γραφεῖα τῶν Αὐξεντιανῶν ἐπέδειξαν προδοτικήν ἔναντι τῆς Ὁμολογίας στάσιν, στραφέντες ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον χειρίζονται τά θέματα, "αὐτογνωμόνως συνεφώνησαν καί ἔψαλλαν τήν φήμην τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου" καί ἅλλα τινά.
Γράφει περί αὐτῶν ἡ ᾿Εγκύκλιος:
"Διεπράξατε σωρείτην σφαλμάτων περί τήν Πίστιν τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τό Δόγμα, καί τήν ᾿Ηθικήν Δεοντολογίαν τῶν ὑποχρεώσεων πνευματικῶν τέκνων πρός τούς ἑαυτῶν Γονεῖς καί Ποιμένας. Εἶναι δέ ἀπορίας ἄξιον πῶς δέν ἐπῆλθεν εἰς ῾Υμᾶς Κρίσις Συνειδήσεως, ἱκανή νά ἐπαναστρέψῃ ῾Υμᾶς εἰς τήν Κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, τό βάπτισμα τῆς ῾Οποίας, χωρίς ἴσως νά τό ἐννοήσητε, ἀπεποιήθητε καί ἀπεσκορακίσατε. Οὐ μόνον δέ ταῦτα πάντα, ἀλλά καί προέβητε περαιτέρω εἰς σειράν Παλινωδιῶν καί σφαλμάτων ἁλυσιδωτῆς ἀντιδράσεως, γράφοντες ὅτι ... ἐδοκιμάσατε ἀπαγοητεύσεις καί πικρίας καί ὄτι ἡ Ματθαιϊκή ῾Ηγεσία σᾶς ... ἔφερε δυσκολίας!!! ῾Ενός κακοῦ μύρια ἕπονται! ῾Η πτῶσις ῾Υμῶν εἶναι αὐτοφανής, ὀδυνηρά καί βεβοημένη. ῾Ο ἠθικός διατάκτης ὁ ἐν ῾Υμῖν δέν σᾶς εἰδοποίησε, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά; ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, δέν σᾶς ἐπεσκίασεν ἆραγε, καί δέν σᾶς ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄγεσθε ἀπό ρυτῆρος εἰς κρημνόν καί καταστροφήν; Δεινόν, φρικτόν, ἄηθες καί κραυγαλέον τό πολλαπλοῦν ἀτόπημα ῾Υμῶν, καί δσχερεστάτη ἡ ψυχική ῾Υμῶν περιπέτεια, ἀλλά καί ἐπίμοχθος καί ἐπίπονος ἡ ἐξ᾿ αὐτῆς ἔξοδος ἐν μετανοίᾳ, προσευχῇ καί ἀποπτύσσει τοῦ ἐγκλήματος, νά δρασκελίσητε ἀπερισκέπτως τόν θριγγόν (ὅριον) τοῦ Δόγματος, τῆς ἀκριβοῦς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς Χριστιανικῆς ᾿Ηθικῆς Δεοντολογίας. Εἶναι, προσέτι, καταπληκτικόν, ὅτι ῾Υμεῖς διενοήθητε ποτέ, ὅτι ἡ ῾Ιερά ῾Ημῶν Σύνοδος, θά ἔστεργε καί θά ηὐλόγει τά ἄφρονα διαβήματά σας καί θά ἐπροχώρει εἰς ἀλογίστους διαβουλεύσεις καί ἐνεργείας, ἐπί τρώσει καί ζημίᾳ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἠμῶν ἀπάντων, ὡς χριιστιανῶν, κηδομένων τῆς σωτηρίας τῆς ἀθανάτου ῾Ημῶν ψυχῆς. Διότι «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως», ἡ δέ ἀκριβής ᾿Ορθοδοξία οὐ φαλκιδεύετα, οὐκ ἐκμειοῦται, οὐκ ἐξαλάσσητε καί οὐκ ἀμαυροῦται!.. Κατά τάς ῾Υμετέρας, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, ἐνεργείας καί ὑποδείξεις, θά ἔδει νά μιμηθῶμεν τά ἀνόσια καί ἀνούσια πρότυπα τοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ', χωρούντων κακοδόξως καί αἱρετικῶς, ἐπί περιφρονήσει καί παραθεωρήσει θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, ῾Ηθικῆς Δεοντολογίας καί ᾿Εκκλησιαστικῆς, παγίας, ἀρραγοῦς καί ἐπί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ῾Ημῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τεθεμελιωμένης ῾Ιερᾶς Παραδόσεως. Τοιαῦτα ἅλματα, ὅμως, δέν προάγουν πρός ἠθικήν ἐντελείωσιν, οὔτε ᾿Εκκλησίας (σ.σ. ὑπό τήν τοπικήν ἔννοιαν), οὔτε ἄτομα, οὔτε Κοινωνίας, ἀλλά ἄγουν εὐθέως εἰς τήν καταστροφήν καί τήν ἀπώλειαν τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ψυχῆς. ῎Ηθέλατε μήπως νά ρίψωμεν τούς εὐσεβεῖς, νομοταγεῖς καί ἐν ὑπακοῇ ἀκολουθοῦντας ῾Ημᾶς, ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, είς τόν Καιάδα τῆς κακοδοξίας, τοῦ συμφυρμοῦ, τοῦ φυρμοῦ, τοῦ αἱρετισμοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀπωλείας; ῏Ητο ποτέ δυνατόν νά ἐνστερνισθῶμεν ῾Ημεῖς τοιαύτας προτάσεις καί νά προέλθωμεν εἰς ἐνεργείας καί συνεννοήσεις μέ ἀνευθύνους ἀνευθύνως καί ἀνεξουσιοδότως ἐνεργοῦντας λαϊκούς ἤ κληρικούς, ἐν ἀταξίᾳ Κανονικῇ, Δογματικῇ καί ᾿Εκκλησιαστικῆ, διατελοῦντας; Δέν θά ἤμεθα τότε ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καί τῆς ἀποστολῆς μας, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης ῾Ημῶν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ποιμνίου ῾Ημῶν, ἐάν ἐρρυμουλκούμεθα καί ἐσυρόμεθα οὕτω τῷ τρόπῳ, καταπροδίδοντες φρικτούς ᾿Επισκοπικούς ῞Ορκους καί τρομεράς εὐθύνας ἀπέναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Θά ἤμεθα ἀσφαλῶς, τότε, ἀναξία, βδελυρά καί καιροσκοπική παρασυναγωγή, ἀναφανδὀν προτεσταντίζουσα καί οὐχί ᾿Ορθοδοξωτάτη ῾Αγία καί ῾Ιερά Σύνοδος, ἀξία τοῦ ὀνόματος τούτου, ὡς εἴμεθα νῦν καί θά εἴμεθα, Θεοῦ εὐλογοῦντος, εἰς τόν αιῶνα τόν "ἅπαντα". ᾿Ιδού, διατί, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, σφάλλετε καί ὀφλισκάνετε ἀγνωσίαν καί διαπράττετε βαρείαν ἁμαρτίαν, κατηγοροῦντες ῾Ημᾶς, ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς ὅτι, δῆθεν, δέν ἐπιθυμοῦμεν τἠν ἕνωσιν! Καίτοι θά ἔδει νά ἀντιπαρέλθωμεν ἐν ἀποσιωπήσει τάς "κατηγορίας", ἐν τούτοις κηδόμενοι τῆς ψυχῆς καί τῆς σωτηρίας ῾Υμῶν, ἐπιτονίζομεν, ὅτι οὐδέν ἀναληθέστερον τῆς προσαπτομένης, πρός ῾Ημᾶς, κατηγορίας"
Εἰς τήν συνέχειαν καί μέ ὑπότιτλον: "ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΒΟΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΑΡΤΥΡΟΥΝ", γράφει ἡ ῾Ιερά Σύνοδος:
"Κατά ᾿Ιανουάριον τοῦ 1970, ἐγγράφως καί νομοτύπως, διά τοῦ Γραμματέως τῆς ῾Ιερᾶς ῾Ημῶν Συνόδου, Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, ἀπεστείλαμεν ἐπιστολήν πρός τήν ἑτέραν Παράταξιν (σ.σ. κακῶς ὁ π. Εὐγένιος ἐχρησιμοποείει τοιαύτην ὁρολογίαν, καί ἐκάναμεν κριτικήν ἐπ’ αὐτοῦ ἤδη ἀπό τό ἔτος 1976. Δέν εἶναι «ἄλλη παράταξις», ἀλλά «ἡ παράταξις τοῦ κ. Αὐξεντίου», διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν ἐξεπροσώπει καμμίαν παράταξιν, ἀλλά τήν Ἐκκλησίαν, ἠ ὁποία εἶναι Μία. Βεβαίως γίνεται σαφής διαχωρισμός καί διευκρίνισς περί «παρατάξεως Κυρίου» καί «ψευδοπαλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ἀλλά ἡ διατύπωσις «ἄλλη παράταξις» εἶναι ἀδόκιμος καί διά τοῦτο ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν κατακριτέα) καί, συγκεκριμένως πρός τόν ᾿Αρχ/πόν των Αὐξέντιον, θέσαντες ὅρον, νά συναντηθῶμεν, ἀφοῦ προηγουμένως, θά εἴχομεν ἔγγραφον διαβεβαίωσίν του, ὅτι δέν θά συνεζητεῖτο τό θέμα τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, ἵνα μή ἀποτελῇ τοῦτο πρόσκομμα εἰς τήν συζήτησιν τῶν ἄλλων φλεγόντων ζητημάτων καί καταστῇ, οὕτω, ἐφικτή ἡ συνεννόησις διά τήν παρά πάντων ποθητήν ἕνωσιν, ἐφ᾿ ὅσον, βέβαια, ἠθέλομεν συμφωνήσει εἰς οὐσιώδη ζητήματα Πίστεως, Δόγματος, Δεοντολογίας καί ᾿Ηθικῆς Εὐταξίας. Τοῦτο, πολύ μᾶλλον καί διότι, οὐδείς ἐξ᾿ ῾Ημῶν καί ἐκείνων, ἦτο ἁρμόδιος νά ἐξετάσῃ καί ἀποφανθῆ, αὐθεντικῶς, περί τοῦ κύρους τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, τοῦ τοιούτου ζητήματος ἀναγομένου εἰς ὑπερεχούσας, Πανορθοδόξου κύρους Συνόδους. Αὐτοφανής, λοιπόν, πασίδηλος καί ἡλίου φαεινοτέρα ἡ διάθεσις, ἠ πρόθεσις καί ἡ ἀπόφασις ῾Ημῶν, νά ἐπιτύχωμεν, ᾿Ορθοδόξως καί Κανονικῶς, τήν παρά πάντων ποθητήν καί εὐλογημένην ῞Ενωσιν.
῾Η ἀπάντησις τῆς Παρατάξεως τῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης, εὐτυχῶς, γραπτή, ἦτο ΑΡΝΗΤΙΚΗ!!! ᾿Επακαλουθεῖ μετά ταῦτα, κατά Μάϊον - ᾿Ιούνιον, δημοσίευμα τοῦ "᾿Ορθοδόξου Παρατηρητοῦ", ἐπισημαίνοντος τάς πολλάς κακοδοξίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων, εἶτα δέ, τοῦ "᾿Εκκλησιαστικοῦ ᾿Αγῶνος", ἀποδεικνύοντος, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος τούτων Θεόφιλος, εἶναι Νεοημερολογίτης καί ἐμνημόνευσε τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ'!!! ᾿Αλλά καί ὁ ᾿Επίσκοπος τῆς ῾Ημετέρας Παρατάξεως ῞Αγιος Κορινθίας κ. Κάλλιστος, προσφάτως ἐπανελθών ἐξ᾿ ᾿Αμερικῆς ἐβεβαίωσεν, ὅτι οὐδόλως ὑπῆρξε διακοπή ἐπικοινωνίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων ἐν ᾿Αμερικῇ μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἤκουσε παρά τῶν ἰδίων ὁμολογούμενον! Εἶναι δέ τοιαύτη ἡ σύγχυσις, τό ἀλλοπρὀσαλλον καί ἀσταθές τῶν κινήσεων ἐν ταῖς παρατάξεσι ταύταις, Ρώσων ᾿Επισκόπων καί Φλωριναίων, ὥστε συνέχεται ὑπό ἀγωνίας ὁ ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός, διαπορῶν περί τῆς πορείας αὐτῶν, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τό Δόγμα, τήν Παράδοσιν καί τήν Δεοντολογίαν, καί τήν εὐθεῖαν καί ἐμπρεπῆ ἐμπολίτευσιν, κατά τά προηρημένα. Μέ ποίους λοιπόν ᾿Επισκόπους, καί τίνας Παρατάξεις, θά συνεννοηθῶμεν, χωρίς νά μειώσωμεν, βλάψωμεν καί στιγματίσωμεν τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν μας, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον ῾Ημῶν;"
Εἰς τήν συνέχεια γράφει ἠ ᾿Εγκύκλιος:
"῞Οστις θέλει, λοιπόν, δύναται ἐκκλίνων, ἐκτρεπόμενος, νά ἀκολουθήση τήν ὁδόν τήν σκολιάν καί πεπλανημένην καί νά ἐμπέση εἰς τόν βόθυνον τῆς ἁμαρτίας, ἐπισωρεύων ἐπ᾿ αὐτοῦ τάς ἀράς τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῶν ῾Επτά Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν ῾Αγίων Συνόδων. Χαρακτήρ καί διάδημα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, εἶναι ἡ Εἰλικρίνεια καί ἡ ᾿Ελευθερία, καθοδηγούμεναι καί ἐμπνεόμεναι ὑπό τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. ῾Ο Χαρακτήρ δέ τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἡ λεοντῆ καί ἡ ἀλωπεκῆ, ἡ βία, ὁ σοφισμός, ἡ δολιότης καί ὁ ἀποκρυφισμός .... ῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν προβαίνει εἰς ὑποχωρήσεις καί συγκαταβάσεις εἰς τήν Πίστιν, κατά τό ἅγιον στόμα Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Οὐδεμίαν ποτέ συγκατάβασιν, ὑπαναχώρησιν, ἀπεμπόλησιν, διέπραξε τό νέφος τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων καί ῾Οσίων, οἵτινες ἤχθησαν εἰς τό μαρτύριον, στερρῶς περιθριγγωμένοι ἐν τῇ ῾Αγίᾳ, ἀστέκτῳ καί ἀκηράτῳ ᾿Ορθοδοξίᾳ. Οἱ ποιήσαντες συγκαταβάσεις καί μή μετά δακρύων μετανοήσαντες, κατέστησαν ΑΡΝΗΤΑΙ καί ΠΡΟΔΟΤΑΙ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ".
Ταῦτα ὑπογράφουν ὁ τότε Πατρῶν ᾿Ανδρέας ὡς Πρόεδρος, καί οἱ Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί Μεσσηνίας Γρηγόριος, ὡς Μέλη, καί ὁ Γραμματεύς Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος.
Ἡ ἀπορία μας ἦτο καί εἶναι: Διατί τά μέλη τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1971, δέν ἔλαβαν καθόλου ὑπ’ ὄψιν τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ὑπέγραψαν, ἀλλ’ ἀπεδέχθησαν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐνστάσεως τήν ἐν Ἀμερικῆ ληστρικήν, ὡς ἀπεδείχθη καί ἀντιφατικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὑπηγορεύθη ὑπό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ; Καί διατί εἰς τήν συνέχειαν ἐπιστρέψαντες εἰς Ἑλλάδα, δέν εἶπον τήν ἀλήθειαν, ἀλλά παρουσίασαν τήν προδοσίαν των ὡς θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέκρυψαν καί τήν ἐν λόγω ληστρικήν ἀντιφατικήν ἀπόφασιν; Δέν ἀντελήφθησαν τί ἔγινε, λόγω τοῦ ὅτι δέν ἐγνώριζον τήν γλῶσσαν, ὡς ἠθέλησαν τινές νά τούς δικαιολογήσουν, ἤ παρεσύρθησαν καί ἐνήργησαν ὡς συνειδητά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Πάντως ὅ,τι καί ἄν συνέβη, τό ὁποῖον καλεῖται ἡ Ἰερά Σύνοδος νἀ διαλευκάνη, τοῦτο εἶναι βέβαιον ὅτι Ἐκκλησία (Κλῆρος καί Λαός) οὐδέποτε ἀπεδέχθη τήν ἀποκρυβεῖσαν ληστρικήν πράξιν τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλά καί ὅταν ἀπεκαλύφθη καί ἐδημοσιεύθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν τήν κατεδίκασεν. Ὁ Κύριος «ἀντελάβετο ἡμῶν» καί συνέτριψε τήν προδοσίαν. «Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν».
Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2016
Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΤ' ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΝ ΤΟΥ 1971 ΟΜΟΛΟΓΙΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ
(Κείμενον δημοσιευθέν εἰς τήν "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ" Τεῦχος 291 Μάιος τοῦ 2009.)
Εἰς τόν "Κήρυκα ᾿Εκκλησίας ᾿Ορθοδόξων", μηνός ᾿Ιανουαρίου, ἔτους 1971, ἐδημοσιεύθη ᾿Εγκύκλιος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἀναφερομένη κυρίως εἰς τό θέμα τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν (Αὐξεντιανῶν τότε), εἰς τήν ὁποίαν ἀφοῦ ὁμιλεῖ διά τήν μεγάλην σημασίαν τῆς ἑνώσεως καί τήν μεγάλην ἀπαξίαν τοῦ διχασμοῦ, εἰς τήν συνέχειαν γράφει διά τήν ἐνέργειαν κάποιων λαϊκῶν οἱ ὁποῖοι εἰς μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τά Γραφεῖα τῶν Αὐξεντιανῶν ἐπέδειξαν προδοτικήν ἔναντι τῆς Ὁμολογίας στάσιν, στραφέντες ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον χειρίζονται τά θέματα, "αὐτογνωμόνως συνεφώνησαν καί ἔψαλλαν τήν φήμην τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου" καί ἅλλα τινά.
Γράφει περί αὐτῶν ἡ ᾿Εγκύκλιος:
"Διεπράξατε σωρείτην σφαλμάτων περί τήν Πίστιν τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τό Δόγμα, καί τήν ᾿Ηθικήν Δεοντολογίαν τῶν ὑποχρεώσεων πνευματικῶν τέκνων πρός τούς ἑαυτῶν Γονεῖς καί Ποιμένας. Εἶναι δέ ἀπορίας ἄξιον πῶς δέν ἐπῆλθεν εἰς ῾Υμᾶς Κρίσις Συνειδήσεως, ἱκανή νά ἐπαναστρέψῃ ῾Υμᾶς εἰς τήν Κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, τό βάπτισμα τῆς ῾Οποίας, χωρίς ἴσως νά τό ἐννοήσητε, ἀπεποιήθητε καί ἀπεσκορακίσατε. Οὐ μόνον δέ ταῦτα πάντα, ἀλλά καί προέβητε περαιτέρω εἰς σειράν Παλινωδιῶν καί σφαλμάτων ἁλυσιδωτῆς ἀντιδράσεως, γράφοντες ὅτι ... ἐδοκιμάσατε ἀπαγοητεύσεις καί πικρίας καί ὄτι ἡ Ματθαιϊκή ῾Ηγεσία σᾶς ... ἔφερε δυσκολίας!!! ῾Ενός κακοῦ μύρια ἕπονται! ῾Η πτῶσις ῾Υμῶν εἶναι αὐτοφανής, ὀδυνηρά καί βεβοημένη. ῾Ο ἠθικός διατάκτης ὁ ἐν ῾Υμῖν δέν σᾶς εἰδοποίησε, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά; ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, δέν σᾶς ἐπεσκίασεν ἆραγε, καί δέν σᾶς ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄγεσθε ἀπό ρυτῆρος εἰς κρημνόν καί καταστροφήν; Δεινόν, φρικτόν, ἄηθες καί κραυγαλέον τό πολλαπλοῦν ἀτόπημα ῾Υμῶν, καί δσχερεστάτη ἡ ψυχική ῾Υμῶν περιπέτεια, ἀλλά καί ἐπίμοχθος καί ἐπίπονος ἡ ἐξ᾿ αὐτῆς ἔξοδος ἐν μετανοίᾳ, προσευχῇ καί ἀποπτύσσει τοῦ ἐγκλήματος, νά δρασκελίσητε ἀπερισκέπτως τόν θριγγόν (ὅριον) τοῦ Δόγματος, τῆς ἀκριβοῦς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς Χριστιανικῆς ᾿Ηθικῆς Δεοντολογίας. Εἶναι, προσέτι, καταπληκτικόν, ὅτι ῾Υμεῖς διενοήθητε ποτέ, ὅτι ἡ ῾Ιερά ῾Ημῶν Σύνοδος, θά ἔστεργε καί θά ηὐλόγει τά ἄφρονα διαβήματά σας καί θά ἐπροχώρει εἰς ἀλογίστους διαβουλεύσεις καί ἐνεργείας, ἐπί τρώσει καί ζημίᾳ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἠμῶν ἀπάντων, ὡς χριιστιανῶν, κηδομένων τῆς σωτηρίας τῆς ἀθανάτου ῾Ημῶν ψυχῆς. Διότι «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως», ἡ δέ ἀκριβής ᾿Ορθοδοξία οὐ φαλκιδεύετα, οὐκ ἐκμειοῦται, οὐκ ἐξαλάσσητε καί οὐκ ἀμαυροῦται!.. Κατά τάς ῾Υμετέρας, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, ἐνεργείας καί ὑποδείξεις, θά ἔδει νά μιμηθῶμεν τά ἀνόσια καί ἀνούσια πρότυπα τοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ', χωρούντων κακοδόξως καί αἱρετικῶς, ἐπί περιφρονήσει καί παραθεωρήσει θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, ῾Ηθικῆς Δεοντολογίας καί ᾿Εκκλησιαστικῆς, παγίας, ἀρραγοῦς καί ἐπί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ῾Ημῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τεθεμελιωμένης ῾Ιερᾶς Παραδόσεως. Τοιαῦτα ἅλματα, ὅμως, δέν προάγουν πρός ἠθικήν ἐντελείωσιν, οὔτε ᾿Εκκλησίας (σ.σ. ὑπό τήν τοπικήν ἔννοιαν), οὔτε ἄτομα, οὔτε Κοινωνίας, ἀλλά ἄγουν εὐθέως εἰς τήν καταστροφήν καί τήν ἀπώλειαν τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ψυχῆς. ῎Ηθέλατε μήπως νά ρίψωμεν τούς εὐσεβεῖς, νομοταγεῖς καί ἐν ὑπακοῇ ἀκολουθοῦντας ῾Ημᾶς, ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, είς τόν Καιάδα τῆς κακοδοξίας, τοῦ συμφυρμοῦ, τοῦ φυρμοῦ, τοῦ αἱρετισμοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀπωλείας; ῏Ητο ποτέ δυνατόν νά ἐνστερνισθῶμεν ῾Ημεῖς τοιαύτας προτάσεις καί νά προέλθωμεν εἰς ἐνεργείας καί συνεννοήσεις μέ ἀνευθύνους ἀνευθύνως καί ἀνεξουσιοδότως ἐνεργοῦντας λαϊκούς ἤ κληρικούς, ἐν ἀταξίᾳ Κανονικῇ, Δογματικῇ καί ᾿Εκκλησιαστικῆ, διατελοῦντας; Δέν θά ἤμεθα τότε ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καί τῆς ἀποστολῆς μας, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης ῾Ημῶν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ποιμνίου ῾Ημῶν, ἐάν ἐρρυμουλκούμεθα καί ἐσυρόμεθα οὕτω τῷ τρόπῳ, καταπροδίδοντες φρικτούς ᾿Επισκοπικούς ῞Ορκους καί τρομεράς εὐθύνας ἀπέναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Θά ἤμεθα ἀσφαλῶς, τότε, ἀναξία, βδελυρά καί καιροσκοπική παρασυναγωγή, ἀναφανδὀν προτεσταντίζουσα καί οὐχί ᾿Ορθοδοξωτάτη ῾Αγία καί ῾Ιερά Σύνοδος, ἀξία τοῦ ὀνόματος τούτου, ὡς εἴμεθα νῦν καί θά εἴμεθα, Θεοῦ εὐλογοῦντος, εἰς τόν αιῶνα τόν "ἅπαντα". ᾿Ιδού, διατί, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, σφάλλετε καί ὀφλισκάνετε ἀγνωσίαν καί διαπράττετε βαρείαν ἁμαρτίαν, κατηγοροῦντες ῾Ημᾶς, ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς ὅτι, δῆθεν, δέν ἐπιθυμοῦμεν τἠν ἕνωσιν! Καίτοι θά ἔδει νά ἀντιπαρέλθωμεν ἐν ἀποσιωπήσει τάς "κατηγορίας", ἐν τούτοις κηδόμενοι τῆς ψυχῆς καί τῆς σωτηρίας ῾Υμῶν, ἐπιτονίζομεν, ὅτι οὐδέν ἀναληθέστερον τῆς προσαπτομένης, πρός ῾Ημᾶς, κατηγορίας"
Εἰς τήν συνέχειαν καί μέ ὑπότιτλον: "ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΒΟΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΑΡΤΥΡΟΥΝ", γράφει ἡ ῾Ιερά Σύνοδος:
"Κατά ᾿Ιανουάριον τοῦ 1970, ἐγγράφως καί νομοτύπως, διά τοῦ Γραμματέως τῆς ῾Ιερᾶς ῾Ημῶν Συνόδου, Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, ἀπεστείλαμεν ἐπιστολήν πρός τήν ἑτέραν Παράταξιν (σ.σ. κακῶς ὁ π. Εὐγένιος ἐχρησιμοποείει τοιαύτην ὁρολογίαν, καί ἐκάναμεν κριτικήν ἐπ’ αὐτοῦ ἤδη ἀπό τό ἔτος 1976. Δέν εἶναι «ἄλλη παράταξις», ἀλλά «ἡ παράταξις τοῦ κ. Αὐξεντίου», διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν ἐξεπροσώπει καμμίαν παράταξιν, ἀλλά τήν Ἐκκλησίαν, ἠ ὁποία εἶναι Μία. Βεβαίως γίνεται σαφής διαχωρισμός καί διευκρίνισς περί «παρατάξεως Κυρίου» καί «ψευδοπαλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ἀλλά ἡ διατύπωσις «ἄλλη παράταξις» εἶναι ἀδόκιμος καί διά τοῦτο ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν κατακριτέα) καί, συγκεκριμένως πρός τόν ᾿Αρχ/πόν των Αὐξέντιον, θέσαντες ὅρον, νά συναντηθῶμεν, ἀφοῦ προηγουμένως, θά εἴχομεν ἔγγραφον διαβεβαίωσίν του, ὅτι δέν θά συνεζητεῖτο τό θέμα τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, ἵνα μή ἀποτελῇ τοῦτο πρόσκομμα εἰς τήν συζήτησιν τῶν ἄλλων φλεγόντων ζητημάτων καί καταστῇ, οὕτω, ἐφικτή ἡ συνεννόησις διά τήν παρά πάντων ποθητήν ἕνωσιν, ἐφ᾿ ὅσον, βέβαια, ἠθέλομεν συμφωνήσει εἰς οὐσιώδη ζητήματα Πίστεως, Δόγματος, Δεοντολογίας καί ᾿Ηθικῆς Εὐταξίας. Τοῦτο, πολύ μᾶλλον καί διότι, οὐδείς ἐξ᾿ ῾Ημῶν καί ἐκείνων, ἦτο ἁρμόδιος νά ἐξετάσῃ καί ἀποφανθῆ, αὐθεντικῶς, περί τοῦ κύρους τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, τοῦ τοιούτου ζητήματος ἀναγομένου εἰς ὑπερεχούσας, Πανορθοδόξου κύρους Συνόδους. Αὐτοφανής, λοιπόν, πασίδηλος καί ἡλίου φαεινοτέρα ἡ διάθεσις, ἠ πρόθεσις καί ἡ ἀπόφασις ῾Ημῶν, νά ἐπιτύχωμεν, ᾿Ορθοδόξως καί Κανονικῶς, τήν παρά πάντων ποθητήν καί εὐλογημένην ῞Ενωσιν.
῾Η ἀπάντησις τῆς Παρατάξεως τῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης, εὐτυχῶς, γραπτή, ἦτο ΑΡΝΗΤΙΚΗ!!! ᾿Επακαλουθεῖ μετά ταῦτα, κατά Μάϊον - ᾿Ιούνιον, δημοσίευμα τοῦ "᾿Ορθοδόξου Παρατηρητοῦ", ἐπισημαίνοντος τάς πολλάς κακοδοξίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων, εἶτα δέ, τοῦ "᾿Εκκλησιαστικοῦ ᾿Αγῶνος", ἀποδεικνύοντος, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος τούτων Θεόφιλος, εἶναι Νεοημερολογίτης καί ἐμνημόνευσε τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ'!!! ᾿Αλλά καί ὁ ᾿Επίσκοπος τῆς ῾Ημετέρας Παρατάξεως ῞Αγιος Κορινθίας κ. Κάλλιστος, προσφάτως ἐπανελθών ἐξ᾿ ᾿Αμερικῆς ἐβεβαίωσεν, ὅτι οὐδόλως ὑπῆρξε διακοπή ἐπικοινωνίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων ἐν ᾿Αμερικῇ μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἤκουσε παρά τῶν ἰδίων ὁμολογούμενον! Εἶναι δέ τοιαύτη ἡ σύγχυσις, τό ἀλλοπρὀσαλλον καί ἀσταθές τῶν κινήσεων ἐν ταῖς παρατάξεσι ταύταις, Ρώσων ᾿Επισκόπων καί Φλωριναίων, ὥστε συνέχεται ὑπό ἀγωνίας ὁ ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός, διαπορῶν περί τῆς πορείας αὐτῶν, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τό Δόγμα, τήν Παράδοσιν καί τήν Δεοντολογίαν, καί τήν εὐθεῖαν καί ἐμπρεπῆ ἐμπολίτευσιν, κατά τά προηρημένα. Μέ ποίους λοιπόν ᾿Επισκόπους, καί τίνας Παρατάξεις, θά συνεννοηθῶμεν, χωρίς νά μειώσωμεν, βλάψωμεν καί στιγματίσωμεν τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν μας, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον ῾Ημῶν;"
Εἰς τήν συνέχεια γράφει ἠ ᾿Εγκύκλιος:
"῞Οστις θέλει, λοιπόν, δύναται ἐκκλίνων, ἐκτρεπόμενος, νά ἀκολουθήση τήν ὁδόν τήν σκολιάν καί πεπλανημένην καί νά ἐμπέση εἰς τόν βόθυνον τῆς ἁμαρτίας, ἐπισωρεύων ἐπ᾿ αὐτοῦ τάς ἀράς τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῶν ῾Επτά Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν ῾Αγίων Συνόδων. Χαρακτήρ καί διάδημα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, εἶναι ἡ Εἰλικρίνεια καί ἡ ᾿Ελευθερία, καθοδηγούμεναι καί ἐμπνεόμεναι ὑπό τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. ῾Ο Χαρακτήρ δέ τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἡ λεοντῆ καί ἡ ἀλωπεκῆ, ἡ βία, ὁ σοφισμός, ἡ δολιότης καί ὁ ἀποκρυφισμός .... ῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν προβαίνει εἰς ὑποχωρήσεις καί συγκαταβάσεις εἰς τήν Πίστιν, κατά τό ἅγιον στόμα Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Οὐδεμίαν ποτέ συγκατάβασιν, ὑπαναχώρησιν, ἀπεμπόλησιν, διέπραξε τό νέφος τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων καί ῾Οσίων, οἵτινες ἤχθησαν εἰς τό μαρτύριον, στερρῶς περιθριγγωμένοι ἐν τῇ ῾Αγίᾳ, ἀστέκτῳ καί ἀκηράτῳ ᾿Ορθοδοξίᾳ. Οἱ ποιήσαντες συγκαταβάσεις καί μή μετά δακρύων μετανοήσαντες, κατέστησαν ΑΡΝΗΤΑΙ καί ΠΡΟΔΟΤΑΙ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ".
Ταῦτα ὑπογράφουν ὁ τότε Πατρῶν ᾿Ανδρέας ὡς Πρόεδρος, καί οἱ Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί Μεσσηνίας Γρηγόριος, ὡς Μέλη, καί ὁ Γραμματεύς Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος.
Ἡ ἀπορία μας ἦτο καί εἶναι: Διατί τά μέλη τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1971, δέν ἔλαβαν καθόλου ὑπ’ ὄψιν τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ὑπέγραψαν, ἀλλ’ ἀπεδέχθησαν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐνστάσεως τήν ἐν Ἀμερικῆ ληστρικήν, ὡς ἀπεδείχθη καί ἀντιφατικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὑπηγορεύθη ὑπό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ; Καί διατί εἰς τήν συνέχειαν ἐπιστρέψαντες εἰς Ἑλλάδα, δέν εἶπον τήν ἀλήθειαν, ἀλλά παρουσίασαν τήν προδοσίαν των ὡς θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέκρυψαν καί τήν ἐν λόγω ληστρικήν ἀντιφατικήν ἀπόφασιν; Δέν ἀντελήφθησαν τί ἔγινε, λόγω τοῦ ὅτι δέν ἐγνώριζον τήν γλῶσσαν, ὡς ἠθέλησαν τινές νά τούς δικαιολογήσουν, ἤ παρεσύρθησαν καί ἐνήργησαν ὡς συνειδητά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Πάντως ὅ,τι καί ἄν συνέβη, τό ὁποῖον καλεῖται ἡ Ἰερά Σύνοδος νἀ διαλευκάνη, τοῦτο εἶναι βέβαιον ὅτι Ἐκκλησία (Κλῆρος καί Λαός) οὐδέποτε ἀπεδέχθη τήν ἀποκρυβεῖσαν ληστρικήν πράξιν τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλά καί ὅταν ἀπεκαλύφθη καί ἐδημοσιεύθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν τήν κατεδίκασεν. Ὁ Κύριος «ἀντελάβετο ἡμῶν» καί συνέτριψε τήν προδοσίαν. «Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν».
Apr. 13th, 2016
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
Originally posted by kirykos at
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ;
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
kirykos atΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ;
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
Κοινοποίηση
Σήμερα στις 12:02 π.μ. | Επεξεργασία Σημείωσης | Διαγραφή
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ
Ἀπό τό βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς) Κηρύκου «Κατά Κενοφωνίας» τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς τάς κατηγορίας τοῦ ὑπερασπιστοῦ τῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου Πρωτοπρεσβυτέρου Εὐαγγέ¬λου Ματζουνέα.
ΣΤ΄
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
«...Περαιτέρω, εἰς τήν σελίδα 14, ὁ συγγραφεύς γράφει τά ἑξῆς: "Ἐπίσης δέ "ζη¬λω¬ταί" ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους διήρχοντο ἀνά τάς πόλεις καί τά χωρία τῆς Ἑλλάδος διακηρύσ¬σοντες ὅτι ἡ Ἐκκλησία "ἐφράγκευσε". Οἱ φανατικώτεροι τούτων, ὑπό τήν ἀρχηγίαν τοῦ Ματθαίου Καρπαθάκη ἵδρυσαν Μονάς πέριξ τῶν Ἀθηνῶν καί ἐστρατολόγουν Μοναχούς καί Μοναχάς».
Τό πόσον δίκαιον εἶχον οἱ «ζηλωταί» οὖτοι ἀπεδείχθη καί ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἀποδεικνύεται ὁλονέν καί περισσότερον μέχρι σήμερον. Πάντες οἱ ἐπίσκοποι τῆς θρησκευτικῆς μερίδος, εἰς ἥν ἀνήκει ὁ συγγραφεύς, ἤτοι τῆς καλουμένης ὑπ’ αὐτοῦ «Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας» καί πάντες οἱ ὑπ’ αὐτούς, διά τῆς ἀνταξίας κεφαλῆς των, ἤτοι τοῦ «Πατριάρχου» Κωνσταντινουπόλεως κ. Δημητρίου καί τῆς περί αὐτόν «Ἱερᾶς Συνόδου» τοῦ ἐσβεσμένου σήμερον Φαναρίου, ἐναγκαλίζονται περιπαθώς τόν αἱρετικόν ( Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ) καί ἀντίχριστον ( Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ) Πάπαν τῆς Ρώμης, ὡς «ἀγαπητόν ἐν Χριστῶ ἀδελφόν», ἤτοι ὀρθόδοξον καί ὄχι αἱρετικόν «τοῦ Πέτρου Διάδοχον», «φορέα τῆς ἀποστολικῆς χάριτος», ἤτοι ἔχοντα Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἐντέλλεται «πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» (Συνοδικοῦ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), καί «φεύγετε ἀπ' αὐτῶν, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως» ( Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ).
Ὡς πρός τόν «Ματθαῖον Καρπαθάκη», ἤτοι τόν ἀεί μακαριστόν διαπρύσιον κήρυκα καί ὁμολογητήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν γενόμενον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί ἀκολούθως Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. κυρόν Ματθαῖον, «ἐπιλείψει γάρ μέ διηγούμενον ὁ χρόνος περί αὐτοῦ» (Ἑβραίους 11, 32).
Οὖτος ἐγεννήθη κατά τό ἔτος 1861 ἐν Κρήτη, ἐκ γονέων εὐσεβεστάτων, τοῦ Ἱερέως Χαραλάμπους καί τῆς πρεσβυτέρας Κυριακῆς, ὦν ἦτο τό 10ον τέκνον. Ἀπό ἡλικίας 12 ἐτῶν ἀφιερώθη εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, παρά τῶ Ἡγουμένω Ἀρχιμανδρίτη Καλλινίκω τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θεοτόκου τῆς Χρυσοπηγῆς, ὅπου διακρίνεται οὐ μόνον διά τήν εὐσέβειάν του, ἀλλά καί διά τήν φιλομάθειάν του, τήν καλλιφωνίαν του καί τό ζωγραφικόν τάλαντόν του. Ἐντεῦθεν, (μετά τετραετῆ αὐτόθι παραμονήν 1872-1876), ἀπεστάλη εἰς τήν μεγάλην πόλιν Ἀλεξάνδρειαν, ὅπου ἐφοίτησεν εἰς τό ἐκεῖ περιώνυμον Γυμνάσιον (1876-1880), τό ὁποῖον, ἐργαζόμενος παραλλήλως ὡς ὑπάλληλος φαρμα¬κείου, ἐπεράτωσεν ἀριστεύσας. Ἐκεῖθεν μετέβη εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου, ὑπα¬κούων εἰς τόν Πατριάρχην Ἱερόθεον, ἐνεγράφη καί ἐφοίτησεν (1880-1885) εἰς τήν Πανε¬πιστημιακοῦ ἐπιπέδου ἀκμάζουσαν τότε Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἔνθα, μάλιστα ἔσχε συσπουδαστάς καί τούς μετέπειτα ἐξωμότας Μελέτιον Μεταξάκην καί Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. «Τό 1885 ἀποφοιτήσας τῆς Σχολῆς καί πολυεπαίνως ἀριστεύσας, ἐχειροτονεῖτο ὑπό τοῦ Πατριάρχου Νικοδήμου Ἱεροδιάκονος, καί ἐτοποθε¬τεῖτο εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος, ὅπου διηκόνησεν ἐπί ἕν ἔτος». Ἀλλά λόγω τοῦ πολυθορύβου τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνημάτων καί τῆς κλίσεώς του εἰς τήν ἐρημικήν ζωήν, λαβών «εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ γερασμίου Πατριάρχου, ἀνεχώρησεν εἰς τόν Ἄθω τήν 30ήν Ἀπριλίου ἔτους σωτηρίου 1886». Εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου τό ἔτος 1886 ἐχειροτονήθη μεγαλόσχημος Μοναχός, λαβών τό ὄνομα Ματθαῖος, ἐνῶ πρότερον ἐλέγετο Γεώργιος, καί τό 1893 Ἱερομόναχος, ἐμόνασεν, ἐν αὐστηρᾶ ἀσκήσει καί κατανυκτικῆ προσευχῆ, ἐπί πολλά ἔτη, πρῶτα εἰς τό Κελλίον Ἅγιοι Πάντες τῆς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης καί ὕστερα εἰς Κελλίον τῆς Βίγλας καί τήν κάτωθι τούτου Σπηλιάν, διακονήσας καί διακριθείς ποικολοτρόπως καί δή καί ὡς πνευματικός τῆς Μεγίστης Λαύρας κατά τά ἔτη 1923-1926. Κατά τό ἔτος 1910, κατῆλθεν εἰς τήν Πελοπόννησον, τόν λαόν τῆς ὁποίας μεγάλως ὠφέλησεν, ὁρμώμενος ἀπό τήν εἰς τήν Πρόνοιαν Ναυπλίου Ἱεράν Μονήν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Κατά τό αὐτό ἔτος 1910, ἔρχεται εἰς τήν ἐν Ἀθήναις Ριζάρειον Σχολήν, ἧς διευθυντής διετέλει τότε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, παρά τοῦ ὁποίου μεγάλως ἐξετιμᾶτο καί ἡγαπᾶτο. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μάλιστα τόν ἐχειροθέτησεν εἰς Ἀρχιμανδρίτην καί τοῦ ἐχάρισε καί τό ἐπιγονάτιόν του, τό ὁποῖον σώζεται εἰς τό Δεσπο¬τικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, εἰς τήν Κερατέαν Ἀττικῆς.
Κατά τό ἔτος 1911 ἐπισκέπτεται τήν Σμύρνην καί τόν ἀναδειχθέντα εἰς ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτην ταύτης Χρυσόστομον ὁ ὁποῖος, διιδών καί ἐκτιμήσας τάς ἀρετάς του, τόν καλεῖ νά μείνη καί ὑπηρετήση παρ' αὐτῶ. Ἀλλ' οὖτος, ἐπιθυμῶν νά ἐπανίδη τούς Ἁγίους Τόπους καί νά προσκυνήση εἰς αὐτούς μεταβαίνει καί αὖθις αὐτόθι καί γενόμενος προφρόνως δεκτός ἀπό τόν Πατριάρχην Δαμιανόν ὁρίζεται ἀπό αὐτόν ἐφημέριος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Μετά 14μηνον παραμονήν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί ἀφοῦ διέρχεται προηγουμένως καί ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινά, ἐπιστρέφει εἰς Ἅγιον Ὄρος κατά τό ἔτος 1912 καί μένει μέχρι τό 1916. Κατά τό ἔτος τοῦτο ἐκλέγεται παμψηφεί καί ἀποστέλλεται προϊστάμενος εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἀναλήψεως, εἰς τό Παγκράτιον Ἀθηνῶν, Μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας, ὅπου διηκόνησε, μεγάλως ὠφελήσας τά πλήθη τῶν συρρεόντων εἰς αὐτόν, ἀπό τοῦ1916 ἕως τοῦ1922. Κατά τό 1923 ἐπανέρχεται εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου παραμένει ἕως τοῦ 1926, ὁπότε ἐξέρχεται αὐτοῦ καί ἔρχεται εἰς Ἀθήνας διά νά ἀναλάβη θέσιν ἡγετικήν εἰς τόν κατά τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἱερόν ἀγῶνα, εἰς ὅν καί διέπρεψεν. Οὔτω, διά τοῦ θεαρέστου τούτου ἀγῶνος, ὅν ἀνέλαβεν ἔκτοτε, ἔμεινεν, ὡς ἄλλος Νῶε ἐν μέσω τοῦ φοβεροῦ κατακλυσμοῦ τῆς καινοτομίας καί τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης, ἀκλόνητος ἐν τῆ κιβωτῶ τῆς Ἐκκλησίας, ἐτήρησε δέ ἐν αὐτῆ καί πλήθη πιστῶν, οἱ ὁποῖοι τόν ἠκολούθουν καί οἱ ὁποῖοι ἐσώθησαν ἐν τῆ κιβωτῶ ταύτη, ὡς ἐξακολουθοῦν νά σώζωνται ἐν αὐτῆ καί δι' αὐτῆς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μέχρι σήμερον «καί πῦλαι ἅδου οὔ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ΄, 18).
Διό ἰσχύει καί δι' αὐτήν, συμφώνως πρός τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τό «αἰωνία ἡ μνήμη»! Πλείονα περί αὐτοῦ, διά τήν στάσιν τήν ὁποίαν ἐτήρησε, διά τούς διωγμούς τούς ὁποίους ὑπέστη καί διά τό ἔργον τό ὁποῖον κατώρθωσε, βλέπετε, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἰς τό βιβλίον «Ματθαῖος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος (Βίος καί Ἔργα 1861-1950), μερίμνη τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Πατρῶν, (μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου) κ.κ. Ἀνδρέου, Αὔγουστος 1963 Ἀθῆναι», ὁπόθεν καί ἐλήφθη¬σαν ἐν περιλήψει τά ὡς ἄνω παρατιθέμενα στοιχεῖα. Ἡμεῖς παρατηροῦμεν καί τά ἑξῆς:
«Ἐπιλίποι δι' ἡμᾶς ὁ πᾶς χρόνος εἰ πάσας τάς ἐκείνου πράξεις καταριθμησαίμεθα. Ἀλλά τό μέν ἀκριβές αὐτῶν ἐν ἑτέροις καιροῖς δηλώσωμεν, δεῖγμα δέ τῆς Ἰππονίκου (γρά¬φε Ματθαίου) φύσεως νῦν ἐξενηνόχαμεν, πρός ὅν δεῖ ζῆν σ' ὥσπερ πρός παράδειγμα, νόμον μέν τόν ἐκείνου τρόπον ἡγησάμενον, μιμητήν δέ καί ζηλωτήν τῆς πατρώας ἀρετῆς γιγνόμενον. Αἰσχρόν γάρ τούς μέν γραφεῖς ἀπεικάζειν τά καλά τῶν ζώων, τούς δέ παίδας μή μιμεῖσθαι τούς σπουδαίους τῶν γονέων» (Ἰσοκράτους, πρός Δημόνικον, 11). Δηλαδή: Δέν θά μᾶς ἀρκοῦσε δέ ὁ καιρός, ἄν θέλαμε νά μετρήσωμεν ὅλα τά κατορθώματα ἐκείνου (τοῦ Ἰππονίκου). Ἀλλά τήν μέν ἀκριβή ἐξιστόρησιν αὐτῶν θά κάμωμεν εἰς ἄλλον καιρόν, τώρα δέ ἀναφέραμεν ἕνα δεῖγμα τῶν φυσικῶν προτερημάτων τοῦ Ἰππονίκου, σύμφωνα μέ τήν ζωήν τοῦ ὁποίου πρέπει νά ζῆς καί σύ «σσάν νά ἦτο πρότυπον, ἀφοῦ παραδεχθῆς τό ἦθος ἐκείνου ὡς νόμον καί ἀφοῦ γίνης μιμητής καί θαυμαστής τῆς πατρικῆς ἀρετῆς. Διότι εἶναι ἐντροπή οἱ μέν ζωγράφοι νά ζωγραφίζουν τά ὡραῖα ἀπό τά ζῶα, τά δέ παιδιά νά μή μιμοῦνται τούς σπουδαίους ἀπό τούς γονεῖς. (Κατά μετάφρ. Μ. Πρωτοψάλτη). Γράφομεν δέ ταῦτα, διότι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, εἶναι πνευματικός πατήρ ὅλων μας καί διότι φρονοῦμεν ὅτι, ὅ,τι ἰσχύει διά τόν κατά σάρκα πατέρα ἰσχύει, κατά μείζονα λόγον, καί διά τόν πνευματικόν πατέρα. Ὅθεν, ἄς ἔχωμεν καί ἡμεῖς τόν πνευματικόν μας Πατέρα Ματθαῖον παράδειγμα βίου καί νά μιμούμεθα τόν ἐκείνου ζῆλον.
Ὡς πρός τήν ἵδρυσιν Ἱερῶν Μονῶν καί τήν «στρατολογίαν» Μοναχῶν, περί ὦν ὁμιλεῖ ὁ συγγραφεύς εἰς τήν αὐτήν θέσιν, τίθεται τό ἐρώτημα: Διά τί ἄρα γε «ἐνοχλοῦν» αὗται τήν καινοτομίαν τόσον πολύ; Τήν ἀπάντησιν καί εἰς τό ἐρώτημα τοῦτο ἀρυόμεθα ἐκ τῶν Πατέρων. Οὔτω: «θαυμαστόν γάρ ὅτι φῶς, ἡ μοναδική (= μοναχική) πολιτεία εἰς ἧν ἐκλήθημεν... Ἐνταῦθα τά κατά τοῦ Πονηροῦ τρόπαια καί ἡ ἐν Χριστῶ νίκη... καί ἵνα τά πάλαι παρήσω, ἐπί τῆς παρούσης γενεᾶς καί ἐπί τῆς ἤδη ἐνισταμένης αἱρέσεως ὁ λόγος. Τίνες μέχρις αἵματος ἀντικατέστησαν πρός τήν Ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι. Οὐχί οἱ μακά¬ριοι Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν , οἴτε τῆς καθ' ἡμᾶς Μονῆς καί οἱ τῶν ἄλλων; Μοναχῶν οὖν ἀληθῶς τά τοιαῦτα κατορθώματα καί ἀθλήματα, καί μοναχοί τά νεῦρα καί ἑδραιώματα τῆς Ἐκκλησίας καί τοιοῦτον καί τηλικοῦτον τό ἀξίωμα ὅπερ κεχάρηται ἡμῖν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ' ἐπειδή ὅπου οἱ θησαυροί, ἐκεῖ καί οἱ κλέπται παρεδρεύουσιν...» (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 656-657). Ἐξ ἄλλου κάτι ἐγνώριζον καί οἱ Βαυαροί παπικοί καί «πεφωτισμένοι» (illuminati), ἤτοι ἑωσφορισταί, οἱ ὁποῖοι, ἐπί Ὄθωνος, ἔκλεισαν ἄνω τῶν 400 Ἱερῶν Μονῶν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς τότε Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, ἤτοι μόνον εἰς τήν Πελοπόννησον, τήν Στερεάν Ἑλλάδα καί τινας νήσους».
Σήμερα στις 12:02 π.μ. | Επεξεργασία Σημείωσης | Διαγραφή
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ
Ἀπό τό βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς) Κηρύκου «Κατά Κενοφωνίας» τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς τάς κατηγορίας τοῦ ὑπερασπιστοῦ τῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου Πρωτοπρεσβυτέρου Εὐαγγέ¬λου Ματζουνέα.
ΣΤ΄
ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ
«...Περαιτέρω, εἰς τήν σελίδα 14, ὁ συγγραφεύς γράφει τά ἑξῆς: "Ἐπίσης δέ "ζη¬λω¬ταί" ἐκ τοῦ Ἁγίου Ὄρους διήρχοντο ἀνά τάς πόλεις καί τά χωρία τῆς Ἑλλάδος διακηρύσ¬σοντες ὅτι ἡ Ἐκκλησία "ἐφράγκευσε". Οἱ φανατικώτεροι τούτων, ὑπό τήν ἀρχηγίαν τοῦ Ματθαίου Καρπαθάκη ἵδρυσαν Μονάς πέριξ τῶν Ἀθηνῶν καί ἐστρατολόγουν Μοναχούς καί Μοναχάς».
Τό πόσον δίκαιον εἶχον οἱ «ζηλωταί» οὖτοι ἀπεδείχθη καί ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἀποδεικνύεται ὁλονέν καί περισσότερον μέχρι σήμερον. Πάντες οἱ ἐπίσκοποι τῆς θρησκευτικῆς μερίδος, εἰς ἥν ἀνήκει ὁ συγγραφεύς, ἤτοι τῆς καλουμένης ὑπ’ αὐτοῦ «Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας» καί πάντες οἱ ὑπ’ αὐτούς, διά τῆς ἀνταξίας κεφαλῆς των, ἤτοι τοῦ «Πατριάρχου» Κωνσταντινουπόλεως κ. Δημητρίου καί τῆς περί αὐτόν «Ἱερᾶς Συνόδου» τοῦ ἐσβεσμένου σήμερον Φαναρίου, ἐναγκαλίζονται περιπαθώς τόν αἱρετικόν ( Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ) καί ἀντίχριστον ( Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ) Πάπαν τῆς Ρώμης, ὡς «ἀγαπητόν ἐν Χριστῶ ἀδελφόν», ἤτοι ὀρθόδοξον καί ὄχι αἱρετικόν «τοῦ Πέτρου Διάδοχον», «φορέα τῆς ἀποστολικῆς χάριτος», ἤτοι ἔχοντα Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἐντέλλεται «πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» (Συνοδικοῦ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), καί «φεύγετε ἀπ' αὐτῶν, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως» ( Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ).
Ὡς πρός τόν «Ματθαῖον Καρπαθάκη», ἤτοι τόν ἀεί μακαριστόν διαπρύσιον κήρυκα καί ὁμολογητήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν γενόμενον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί ἀκολούθως Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος τῶν Γ.Ο.Χ. κυρόν Ματθαῖον, «ἐπιλείψει γάρ μέ διηγούμενον ὁ χρόνος περί αὐτοῦ» (Ἑβραίους 11, 32).
Οὖτος ἐγεννήθη κατά τό ἔτος 1861 ἐν Κρήτη, ἐκ γονέων εὐσεβεστάτων, τοῦ Ἱερέως Χαραλάμπους καί τῆς πρεσβυτέρας Κυριακῆς, ὦν ἦτο τό 10ον τέκνον. Ἀπό ἡλικίας 12 ἐτῶν ἀφιερώθη εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, παρά τῶ Ἡγουμένω Ἀρχιμανδρίτη Καλλινίκω τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θεοτόκου τῆς Χρυσοπηγῆς, ὅπου διακρίνεται οὐ μόνον διά τήν εὐσέβειάν του, ἀλλά καί διά τήν φιλομάθειάν του, τήν καλλιφωνίαν του καί τό ζωγραφικόν τάλαντόν του. Ἐντεῦθεν, (μετά τετραετῆ αὐτόθι παραμονήν 1872-1876), ἀπεστάλη εἰς τήν μεγάλην πόλιν Ἀλεξάνδρειαν, ὅπου ἐφοίτησεν εἰς τό ἐκεῖ περιώνυμον Γυμνάσιον (1876-1880), τό ὁποῖον, ἐργαζόμενος παραλλήλως ὡς ὑπάλληλος φαρμα¬κείου, ἐπεράτωσεν ἀριστεύσας. Ἐκεῖθεν μετέβη εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου, ὑπα¬κούων εἰς τόν Πατριάρχην Ἱερόθεον, ἐνεγράφη καί ἐφοίτησεν (1880-1885) εἰς τήν Πανε¬πιστημιακοῦ ἐπιπέδου ἀκμάζουσαν τότε Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἔνθα, μάλιστα ἔσχε συσπουδαστάς καί τούς μετέπειτα ἐξωμότας Μελέτιον Μεταξάκην καί Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. «Τό 1885 ἀποφοιτήσας τῆς Σχολῆς καί πολυεπαίνως ἀριστεύσας, ἐχειροτονεῖτο ὑπό τοῦ Πατριάρχου Νικοδήμου Ἱεροδιάκονος, καί ἐτοποθε¬τεῖτο εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος, ὅπου διηκόνησεν ἐπί ἕν ἔτος». Ἀλλά λόγω τοῦ πολυθορύβου τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνημάτων καί τῆς κλίσεώς του εἰς τήν ἐρημικήν ζωήν, λαβών «εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ γερασμίου Πατριάρχου, ἀνεχώρησεν εἰς τόν Ἄθω τήν 30ήν Ἀπριλίου ἔτους σωτηρίου 1886». Εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου τό ἔτος 1886 ἐχειροτονήθη μεγαλόσχημος Μοναχός, λαβών τό ὄνομα Ματθαῖος, ἐνῶ πρότερον ἐλέγετο Γεώργιος, καί τό 1893 Ἱερομόναχος, ἐμόνασεν, ἐν αὐστηρᾶ ἀσκήσει καί κατανυκτικῆ προσευχῆ, ἐπί πολλά ἔτη, πρῶτα εἰς τό Κελλίον Ἅγιοι Πάντες τῆς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης καί ὕστερα εἰς Κελλίον τῆς Βίγλας καί τήν κάτωθι τούτου Σπηλιάν, διακονήσας καί διακριθείς ποικολοτρόπως καί δή καί ὡς πνευματικός τῆς Μεγίστης Λαύρας κατά τά ἔτη 1923-1926. Κατά τό ἔτος 1910, κατῆλθεν εἰς τήν Πελοπόννησον, τόν λαόν τῆς ὁποίας μεγάλως ὠφέλησεν, ὁρμώμενος ἀπό τήν εἰς τήν Πρόνοιαν Ναυπλίου Ἱεράν Μονήν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Κατά τό αὐτό ἔτος 1910, ἔρχεται εἰς τήν ἐν Ἀθήναις Ριζάρειον Σχολήν, ἧς διευθυντής διετέλει τότε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, παρά τοῦ ὁποίου μεγάλως ἐξετιμᾶτο καί ἡγαπᾶτο. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μάλιστα τόν ἐχειροθέτησεν εἰς Ἀρχιμανδρίτην καί τοῦ ἐχάρισε καί τό ἐπιγονάτιόν του, τό ὁποῖον σώζεται εἰς τό Δεσπο¬τικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, εἰς τήν Κερατέαν Ἀττικῆς.
Κατά τό ἔτος 1911 ἐπισκέπτεται τήν Σμύρνην καί τόν ἀναδειχθέντα εἰς ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτην ταύτης Χρυσόστομον ὁ ὁποῖος, διιδών καί ἐκτιμήσας τάς ἀρετάς του, τόν καλεῖ νά μείνη καί ὑπηρετήση παρ' αὐτῶ. Ἀλλ' οὖτος, ἐπιθυμῶν νά ἐπανίδη τούς Ἁγίους Τόπους καί νά προσκυνήση εἰς αὐτούς μεταβαίνει καί αὖθις αὐτόθι καί γενόμενος προφρόνως δεκτός ἀπό τόν Πατριάρχην Δαμιανόν ὁρίζεται ἀπό αὐτόν ἐφημέριος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Μετά 14μηνον παραμονήν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί ἀφοῦ διέρχεται προηγουμένως καί ἀπό τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινά, ἐπιστρέφει εἰς Ἅγιον Ὄρος κατά τό ἔτος 1912 καί μένει μέχρι τό 1916. Κατά τό ἔτος τοῦτο ἐκλέγεται παμψηφεί καί ἀποστέλλεται προϊστάμενος εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἀναλήψεως, εἰς τό Παγκράτιον Ἀθηνῶν, Μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας, ὅπου διηκόνησε, μεγάλως ὠφελήσας τά πλήθη τῶν συρρεόντων εἰς αὐτόν, ἀπό τοῦ1916 ἕως τοῦ1922. Κατά τό 1923 ἐπανέρχεται εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου παραμένει ἕως τοῦ 1926, ὁπότε ἐξέρχεται αὐτοῦ καί ἔρχεται εἰς Ἀθήνας διά νά ἀναλάβη θέσιν ἡγετικήν εἰς τόν κατά τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἱερόν ἀγῶνα, εἰς ὅν καί διέπρεψεν. Οὔτω, διά τοῦ θεαρέστου τούτου ἀγῶνος, ὅν ἀνέλαβεν ἔκτοτε, ἔμεινεν, ὡς ἄλλος Νῶε ἐν μέσω τοῦ φοβεροῦ κατακλυσμοῦ τῆς καινοτομίας καί τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης, ἀκλόνητος ἐν τῆ κιβωτῶ τῆς Ἐκκλησίας, ἐτήρησε δέ ἐν αὐτῆ καί πλήθη πιστῶν, οἱ ὁποῖοι τόν ἠκολούθουν καί οἱ ὁποῖοι ἐσώθησαν ἐν τῆ κιβωτῶ ταύτη, ὡς ἐξακολουθοῦν νά σώζωνται ἐν αὐτῆ καί δι' αὐτῆς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μέχρι σήμερον «καί πῦλαι ἅδου οὔ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ΄, 18).
Διό ἰσχύει καί δι' αὐτήν, συμφώνως πρός τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τό «αἰωνία ἡ μνήμη»! Πλείονα περί αὐτοῦ, διά τήν στάσιν τήν ὁποίαν ἐτήρησε, διά τούς διωγμούς τούς ὁποίους ὑπέστη καί διά τό ἔργον τό ὁποῖον κατώρθωσε, βλέπετε, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἰς τό βιβλίον «Ματθαῖος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος (Βίος καί Ἔργα 1861-1950), μερίμνη τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Πατρῶν, (μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου) κ.κ. Ἀνδρέου, Αὔγουστος 1963 Ἀθῆναι», ὁπόθεν καί ἐλήφθη¬σαν ἐν περιλήψει τά ὡς ἄνω παρατιθέμενα στοιχεῖα. Ἡμεῖς παρατηροῦμεν καί τά ἑξῆς:
«Ἐπιλίποι δι' ἡμᾶς ὁ πᾶς χρόνος εἰ πάσας τάς ἐκείνου πράξεις καταριθμησαίμεθα. Ἀλλά τό μέν ἀκριβές αὐτῶν ἐν ἑτέροις καιροῖς δηλώσωμεν, δεῖγμα δέ τῆς Ἰππονίκου (γρά¬φε Ματθαίου) φύσεως νῦν ἐξενηνόχαμεν, πρός ὅν δεῖ ζῆν σ' ὥσπερ πρός παράδειγμα, νόμον μέν τόν ἐκείνου τρόπον ἡγησάμενον, μιμητήν δέ καί ζηλωτήν τῆς πατρώας ἀρετῆς γιγνόμενον. Αἰσχρόν γάρ τούς μέν γραφεῖς ἀπεικάζειν τά καλά τῶν ζώων, τούς δέ παίδας μή μιμεῖσθαι τούς σπουδαίους τῶν γονέων» (Ἰσοκράτους, πρός Δημόνικον, 11). Δηλαδή: Δέν θά μᾶς ἀρκοῦσε δέ ὁ καιρός, ἄν θέλαμε νά μετρήσωμεν ὅλα τά κατορθώματα ἐκείνου (τοῦ Ἰππονίκου). Ἀλλά τήν μέν ἀκριβή ἐξιστόρησιν αὐτῶν θά κάμωμεν εἰς ἄλλον καιρόν, τώρα δέ ἀναφέραμεν ἕνα δεῖγμα τῶν φυσικῶν προτερημάτων τοῦ Ἰππονίκου, σύμφωνα μέ τήν ζωήν τοῦ ὁποίου πρέπει νά ζῆς καί σύ «σσάν νά ἦτο πρότυπον, ἀφοῦ παραδεχθῆς τό ἦθος ἐκείνου ὡς νόμον καί ἀφοῦ γίνης μιμητής καί θαυμαστής τῆς πατρικῆς ἀρετῆς. Διότι εἶναι ἐντροπή οἱ μέν ζωγράφοι νά ζωγραφίζουν τά ὡραῖα ἀπό τά ζῶα, τά δέ παιδιά νά μή μιμοῦνται τούς σπουδαίους ἀπό τούς γονεῖς. (Κατά μετάφρ. Μ. Πρωτοψάλτη). Γράφομεν δέ ταῦτα, διότι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, εἶναι πνευματικός πατήρ ὅλων μας καί διότι φρονοῦμεν ὅτι, ὅ,τι ἰσχύει διά τόν κατά σάρκα πατέρα ἰσχύει, κατά μείζονα λόγον, καί διά τόν πνευματικόν πατέρα. Ὅθεν, ἄς ἔχωμεν καί ἡμεῖς τόν πνευματικόν μας Πατέρα Ματθαῖον παράδειγμα βίου καί νά μιμούμεθα τόν ἐκείνου ζῆλον.
Ὡς πρός τήν ἵδρυσιν Ἱερῶν Μονῶν καί τήν «στρατολογίαν» Μοναχῶν, περί ὦν ὁμιλεῖ ὁ συγγραφεύς εἰς τήν αὐτήν θέσιν, τίθεται τό ἐρώτημα: Διά τί ἄρα γε «ἐνοχλοῦν» αὗται τήν καινοτομίαν τόσον πολύ; Τήν ἀπάντησιν καί εἰς τό ἐρώτημα τοῦτο ἀρυόμεθα ἐκ τῶν Πατέρων. Οὔτω: «θαυμαστόν γάρ ὅτι φῶς, ἡ μοναδική (= μοναχική) πολιτεία εἰς ἧν ἐκλήθημεν... Ἐνταῦθα τά κατά τοῦ Πονηροῦ τρόπαια καί ἡ ἐν Χριστῶ νίκη... καί ἵνα τά πάλαι παρήσω, ἐπί τῆς παρούσης γενεᾶς καί ἐπί τῆς ἤδη ἐνισταμένης αἱρέσεως ὁ λόγος. Τίνες μέχρις αἵματος ἀντικατέστησαν πρός τήν Ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι. Οὐχί οἱ μακά¬ριοι Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν , οἴτε τῆς καθ' ἡμᾶς Μονῆς καί οἱ τῶν ἄλλων; Μοναχῶν οὖν ἀληθῶς τά τοιαῦτα κατορθώματα καί ἀθλήματα, καί μοναχοί τά νεῦρα καί ἑδραιώματα τῆς Ἐκκλησίας καί τοιοῦτον καί τηλικοῦτον τό ἀξίωμα ὅπερ κεχάρηται ἡμῖν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ' ἐπειδή ὅπου οἱ θησαυροί, ἐκεῖ καί οἱ κλέπται παρεδρεύουσιν...» (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 656-657). Ἐξ ἄλλου κάτι ἐγνώριζον καί οἱ Βαυαροί παπικοί καί «πεφωτισμένοι» (illuminati), ἤτοι ἑωσφορισταί, οἱ ὁποῖοι, ἐπί Ὄθωνος, ἔκλεισαν ἄνω τῶν 400 Ἱερῶν Μονῶν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς τότε Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, ἤτοι μόνον εἰς τήν Πελοπόννησον, τήν Στερεάν Ἑλλάδα καί τινας νήσους».
Apr. 12th, 2016
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΙΧΕΝ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
----------------------------------------
῾Η θλιβερά ἐπέτειος 29 Μαΐου 1453
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΠΑΠΑ ΕΙΧΕΝ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΙ ΤΗΣ ΚΩΝ-ΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΙΩΝΩΝ
῾Η
πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν 29ην Μαΐου 1453 ὑπῆρξε τό
συγκλονιστικώτερο καί δραματικώτερο γεγονός τῆς νεώτερης καί τῆς
παγκόσμιας ἱστορίας. ῏Ητο ἡ ἀρχή
μιᾶς μεγάλης περιπέτειας διά τόν νεώτερο ῾Ελληνισμό, ἀφοῦ αὐτό τό
γεγονός ἔφερε στούς μέν Τούρκους κατακτητές τήν νίκη, σέ μᾶς τούς
῞Ελληνες τόν ἀβάστακτο πόνο καί τήν σκληρή δουλεία αἰώνων, ἐνῶ διέκοψε μιά χιλιόχρονη ἔνδοξη πορεία τοῦ Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ.
῎Εχουν
γραφῇ πάρα πολλά γι αὐτή τήν "ἀποφράδα ἡμέρα" τοῦ Βυζαντινοῦ
῾Ελληνισμοῦ, εἰς τά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε ἰδιαίτερη προσοχή γιά νά
βγάλουμε καί τά ἀπαραίτητα διδάγματα. Διότι ἡ ἱστορία εἶναι ὁ καλύτερος
διδάσκαλος καί "ὄλβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν".
῾Ο
ἱστορικός Στέφαν Τσβάϊχ γράφει: "Χίλια χρόνια δέν μποροῦν νά
ἐξαγοράσουν μιᾶς ὥρας ἀπερισκεψίαν". ῾Ο γνωστός Στῆβεν Ράνσιμαν γράφει:
"῾Η κερκόπορτα, ἕνας κόκκος ἄμμου, ἔκρινε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου". ῞Ενας
ἀνώνυμος ποιητής γράφει τόν πόνο του σέ στίχους: "῾Ο νοῦς μου καί ὁ
λογισμός συγχίζεται νά γράψει, νά στιχοπλέξει ἀστοχεῖ τήν ἅλωση τῆς
Πόλης. ᾿Εσεῖς βουνά, θρηνήσετε καί πέτρες ραγισθῆτε, διότι ἐχάθη τό
κλειδί ὅλης τῆς οἰκουμένης, τό μάτι τῆς ᾿Ανατολῆς καί τῆς
χριστιανοσύνης". Καί ὁ ἱστορικός καί αὐτόπτης μάρτυς Μιχαήλ Δούκας
θρηνεῖ γιά τήν τραγωδία τῆς δοξασμένης Πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου: "῏Ω
πόλις, πόλις, πόλεων πασῶν κεφαλή! ῏Ω πόλις, πόλις Χριστιανῶν καύχημα!
Ποῦ σου ἡ τῶν χαρίτων τοῦ Πνεύματος εὐεργετική ρῶσις...".
Καί ὁ καθένας μας, ὅ καθένας πού ἔχει ὀρθόδοξον καί ἑλληνικήν ψυχήν, εἶναι
ἀδύνατο νά μή θρηνήσῃ, καί νά μή πενθήσῃ ἀναλογιζόμενος τήν τραγική
καταστροφή καί τίς τρομακτικές συνέπειες αὐτῆς τῆς ἁλώσεως.
῾Ο
Ρῶσος ἱστορικός Βασίλιεφ ἀναφέρει ὅτι: "Βάσει τῶν πληροφοριῶν τῶν
πηγῶν, ἡ λεηλασία τῆς πόλεως ἐκράτησε, ὅπως εἶχε ὑποσχεθῇ ὁ Μωάμεθ στούς
στρατιῶτές του, τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες. ῾Ο λαός ἐσφάγη ἀνελέητα.
Οἱ ἐκκλησίες μέ ἐπικεφαλῆς τήν ῾Αγία Σοφία, καθώς καί τά μοναστήρια, μέ
ὅλον τους τόν πλοῦτο, ἐλεηλατήθησαν καί ἐμολύνθησαν, ἐνῶ οἱ ἰδιωτικές
περιουσίες ἔγιναν ἀντικείμενον ἁρπαγῆς καί λαφυραγωγίας. Κατά τήν
διάρκεια αὐτῶν τῶν μοιραίων ἡμερῶν ἐχάθησαν ἀναρίθμητα προϊόντα τοῦ
πολιτισμοῦ. Τά βιβλία ἐκάησαν, ἐκκοματιάσθησαν ἤ ἐπωλήθησαν σέ
ἐξευτελιστικές τιμές".
Παρόμοια
γράφει καί ὁ ῎Αγγλος ἱστορικός Ράνσιμαν: "Μπῆκαν καί ἔπιασαν καλογήρους
καί καλόγριες (....) Τά ἰδιωτικά σπίτια ἐλεηλατήθησαν συστηματικά
(....) Μαζί μέ τά ὑπάρχοντά τους ἔπαιρναν καί τούς ἐνοίκους. ῞Οποιος
λυποθυμοῦσε ἤ ἔπεφτε ἀπό ἀδυναμία σφαζόταν μέ μερικά μικρά παιδιά πού
θεωρήθηκαν ὅτι δέν εἶχαν ἀξία".
῾Ο
ἄλλος δέ αὐτόπτης μάρτυς τῆς ἁλώσεως ὁ ἱστορικός Γεώργιος Φραντζῆς πού
εἶδε ἀπό κοντά αὐτές τίς φρικιαστικές σκηνές τῶν λεηλασιῶν, τῶν
ἀτιμώσεων καί τῶν σφαγῶν γράφει: "Τίς διηγήσεται τούς τότε κλαυθμούς καί
θρήνους; Εἰ καί ἀπό ξύλου ἄνθρωπος ἤ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μή
θρηνῆσαι".
Τί
ἦταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἐπί χίλια χρόνια; ῏Ηταν ἕνα ἀπόρθητο κάστρο,
ἦταν ἔνας κυματοθραύστης πάνω στόν ὁποῖο ἔσπαζαν τά κύματα τῶν
βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κατά τά τελευταῖα δέ χρόνια ἦταν ἕνα προπύργιον
κατά τῆς ἰσλαμικῆς βαρβαρότητος. Μέ τήν πτῶσίν της ἔπεσε αὐτό τό
προπύργιον. ᾿Από τήν μικρή Κερκόπορτα μπῆκε μέσα στόν πολιτισμένο κόσμο
ἕνας βάρβαρος κόσμος, ὁ ὁποῖος, ἀπό τότε, ὅπως καί σήμερα ἀπειλεῖ ὅλη
τήν Εὐρώπη σκορπίζοντας παντοῦ τόν τρόμο καί τήν θηριωδία.
Μέ τήν πτῶσι τῆς Κων/λεως ἕνας πολιτισμός 11 αἰώνων ἔγινε συντρίμμια. ῎Εσβησε
τό φῶς πού ἔλαμπε καί ἐφώτιζε ὅλη τήν Οἰκουμένη. ῎Εμεινε, ὅμως, κάτι
πολύ σημαντικό. ῎Επεσε ἡ Πόλις, άλλά παρέμεινε ζωντανή ἡ ψυχή της, ἡ
᾿Ορθοδοξία. Μέ τήν ᾿Ορθοδοξία οἱ ὑπόδουλοι ῞Ελληνες διατήρησαν μέσα στίς
καρδιές τους ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς παραδόσεως, τήν ἀγάπη τους στήν
Βασιλεύουσα καί τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας. ῾Η ᾿Εκκλησία στήν λατρεία Της
τηρεῖ τό Βυζαντινό τυπικό. Καί τά τέκνα Της διατηροῦν μέ θρησκευτική
εὐλάβεια τήν Βυζαντινή σημαία μέ τό δικέφαλο ἀετό πού κυματίζει στίς
ἑορτές τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῎Ετσι ἡ Βασιλεύουσα ἔπεσε μέν στά χέρια τῶν
βαρβάρων κατακτητῶν, ζῇ ὅμως στίς καρδιές τῶν ῾Ελλήνων. Ζῇ μέ τό πνεῦμα
τῆς ἀναμονῆς καί τῆς ἐλπίδος, ὅτι πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι θά γίνῃ
῾Ελληνική. ῾Ο ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός πρό διακοσίων ἐτῶν καί ὁ
ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος εἰς τόν αἰῶνά μας προεφήτευσαν καί
ἐφλόγισαν τίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ Πόλις πάλιν
θά γίνῃ δικιά μας. Καί αὐτόν τόν προφητικό τους λόγο τόν κρατᾶμε γιά νά
μᾶς ζεσταίνει μέσα στήν παγωμάρα καί τήν ἀπελπισία τῆς ἐποχῆς μας.
Τόν
κρατᾶμε καί γιά ἕνα ἄλλο λόγο. Διά νά ἐνθυμούμεθα καί τάς αἰτίας τῆς
Πτώσεως καί νά παραδειγματιζώμεθα. Νά ἐνθυμούμεθα, ὅτι εἰς τήν Πτῶσιν
τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων συνέβαλε πρωτίστως τό ἄσπονδον καί αἰώνιον
μῖσος τῶν Παπικῶν κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Αὐτοί προεκάλεσαν τήν πρώτη
ἅλωσι τό 1204 καί τήν καταστροφή τοῦ μεγαλυτέρου τμήματος τῆς Βυζαντινῆς
αὐτοκρατορίας μέ τίς ἐπαίσχυντες Σταυροφορίες καί τήν ἐν συνεχείᾳ
ἀρνησίν των, ὅταν τούς ἐζητήθη, νά σπεύσουν εἰς βοήθειαν τῆς Κων/λεως
πού ἐκινδύνευε ἀπό τούς Τούρκους. Σημειώνομεν, ὅτι, ὡς προκύπτει ἀπό τίς
πηγές, οἱ Γενουᾶται, οἱ ὁποῖοι ἀπεστάλησαν ὑπό τοῦ Πάπα στήν Κων-πολι,
διά νά βοηθήσουν δῆθεν εἰς τήν ὑπεράσπισιν αὐτῆς, αὐτοί κυρίως ἔκαμαν
τήν ἀρχήν τῆς καταστροφῆς. Διότι ἐκεῖ ὅπου ἐτοποθετήθησαν νά φυλάξουν τά
τείχη, ἄφησαν ἀφύλακτον τήν διάβασιν, καί ἔτσι κατώρθωσαν οἱ Τοῦρκοι νά
εἰσβάλουν ἀπό τήν Κερκόρπορταν καί νά ἐπιφέρουν τήν ὁλοκληρωτική
καταστροφή. ᾿Αλλά, ἴσως, τοῦτο τό παρεχώρησεν ὁ Θεός διά νά ἐπέλθη ἡ
Πτῶσις ἀπό ἐκείνους ἀπό τούς ὁποίους οἱ Βυζαντινοί, προδώσαντες τήν
πίστιν, περίμεναν βοήθεια. Νόμισαν, ὅτι ἐγκαταλείποντες τήν ἀληθινήν
Πίστιν καί προσφεύγοντες εἰς τούς Παπικούς θά ἐγλύτωναν ἀπό τήν
καταστροφή. ῞Ομως αὐτή ἡ ἀποστασία, αὐτή ἡ ἀπιστία, αὐτή ἡ ὑποταγή εἰς
τήν αἱρετικήν Δύσιν (Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, συλλείτουργον μετά
Παπικῶν εἰς τήν ῾Αγίαν Σοφίαν κλπ.) ἔφεραν τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ καί τήν
ἐγκατάλειψιν. ῞Ολα, ὅμως, αὐτά πρέπει νά μᾶς προβληματίσουν καί νά μᾶς
παραδειγματίσουν σήμερον ὅτε, δυστυχῶς, ἔχει ἐπέλθει ἀκόμη μεγαλυτέρα
ἀποστασία ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία καί ἔγιναν οἱ περισσότεροι ῞Ελληνες τόσον
λατινόφρονες, ὥστε νά κινδυνεύουμε νά χάσουμε τελείως καί ἐκεῖνο πού μέ
τόση εὐλάβεια διεφυλάχθη τά τετρακόσια χρόνια τῆς σκλαβιᾶς.
Τελειώνουμε μέ μιά πολύ σπουδαία παρατήρησι πού ἔκανε ὁ Πολωνός ἱστορικός Γιάν Ντλοῦγκοζ διά τήν πτῶσι τῆς Κων/λεως: "῾Η ἧττα τῆς Κωνσταντινουπόλεως...ὑπῆρξε μιά μεγάλη νίκη τῶν Τούρκων, μία τρομερή καταστροφή τῶν ῾Ελλήνων, ἕνα αἶσχος τῶν Λατίνων"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου