«Οὐ τῷ πάσχειν, ἀλλὰ τῷ πάσχειν ὑπὲρ ἀληθείας καὶ πρὸς Θεὸν τὸ καύχημα». (Λόγος ΛΖ', Εἰς τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον)

Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων 3 ώρ. · Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας *Η Αδικία δεν Σιωπά: Ο Άγιος Χρυσόστομος και η Δικαίωση του Υψίστου* Η ζωή και η μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αποτελούν έναν *διαχρονικό καθρέφτη της θείας δικαιοσύνης* μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος διδάσκαλος ή ένας εύγλωττος ρήτορας. Ήταν πρωτίστως *ένας ποιμένας που έζησε την Αλήθεια με συνέπεια,* ακόμη και όταν αυτή τον οδήγησε στην *εξορία, την αδικία και τον θάνατο.* Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές επιστολές του προς τον αδελφό Κυριακό, γραμμένη ενώ βρισκόταν διωγμένος από την πρωτεύουσα, ο Άγιος αποκαλύπτει το μεγαλείο της *εσωτερικής του ελευθερίας.* Δεν θρηνεί για την εξορία, ούτε καταριέται τους διώκτες του· αντιθέτως, υψώνει τον λόγο του σε ομολογία *εμπιστοσύνης προς την πρόνοια του Θεού:* «Ἄν θέλει ἡ βασίλισσα νά μέ ἐξορίσει, ἀς μέ ἐξορίσει· τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς. Ἄν θέλει νά μέ πριονίσει, τόν Ἠσαΐα ἔχω ὑπογραμμό... Ἄν θέλει σέ λάκκο νά μέ βάλει, τόν Δανιήλ ἔχω ὑπόδειγμα· Ἄν μέ πετροβολήσει, τόν Στέφανο ἔχω τόν πρωτομάρτυρα». Ο λόγος του δεν είναι απλώς μια ρητορική αποδοχή της δοκιμασίας. Είναι μια *βαθιά θεολογική στάση:* η κακοπάθεια δεν είναι αποτυχία, αλλά *συμμετοχή στο πάθος του Χριστού.* Όπως λέγει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Οὐ τῷ πάσχειν, ἀλλὰ τῷ πάσχειν ὑπὲρ ἀληθείας καὶ πρὸς Θεὸν τὸ καύχημα». (Λόγος ΛΖ', Εἰς τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον) Ο Χρυσόστομος δεν αναζητεί εκδίκηση, αλλά παραμένει προσηλωμένος στο *θέλημα του Θεού,* αναγνωρίζοντας ότι η τελική κρίση ανήκει μόνο σε Εκείνον που *βλέπει τα κρύφια της καρδίας.* Ωστόσο, *η αδικία δεν έμεινε χωρίς απάντηση.* Η ιστορία του λειψάνου του Αγίου, που αρνήθηκε να μετακινηθεί όταν οι πρώτοι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα στάλθηκαν για να το επαναφέρουν στην Κωνσταντινούπολη, φανερώνει πως *η Θεία Δικαιοσύνη λειτουργεί όχι με ανθρώπινες μεθόδους, αλλά με ιερότητα και με εκείνη τη σιωπηλή αλλά καθοριστική επέμβαση του Θεού που αποκαθιστά την αλήθεια, χωρίς κραυγές, αλλά με τη δύναμη Του.* Ο βασιλιάς Θεοδόσιος, υιός της Ευδοξίας που τον εξόρισε, αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα των κοσμικών ενεργειών, έγραψε επιστολή μετανοίας προς τον Άγιο: «Τίμιε πάτερ... συγχώρεσέ μας, πού σέ ξανακαλοῦμε, ἐσύ πού δίδαξες σέ ὅλους τήν μετάνοια. Καί σάν σέ παιδιά πού ἀγαποῦν τόν πατέρα τους, δός μας τόν ἑαυτό σου καί δῶσε χαρά σέ αὐτούς πού σέ ἀγαποῦν μέ τήν παρουσία σου». Και τότε, μόνον τότε, το λείψανο του Αγίου παραδόθηκε. Το γεγονός αυτό δεν ήταν ούτε μαγικό ούτε μυθικό. Ήταν *θεολογικό σημείο: η αδικία ζητά μετάνοια· χωρίς αυτήν, τίποτε δεν αποκαθίσταται.* Το ίδιο υπογραμμίζει και η Πατερική Παράδοση: «Ἐὰν μὴ ποιήσῃς ἀποκατάστασιν τοῦ ἀδικήματος, μάτην λέγεις “ἥμαρτον”· ἡ ἀδικία βοᾷ.» (Μέγας Βασίλειος, Ὅρος Β', Πρὸς τοὺς ἐν μοναστηρίοις διαβιῶντας) Η αλήθεια αυτή επισφραγίζεται και από το επεισόδιο με το βασιλικό πλοίο που μετέφερε τη σορό του Αγίου. Ενώ όλα τα άλλα σκάφη διασκορπίστηκαν από καταιγίδα, εκείνο που μετέφερε το άγιο λείψανο εξώκειλε ακριβώς στον αγρό της χήρας, την οποία είχε αδικήσει η Ευδοξία, αρπάζοντάς της το αμπέλι. Μόλις ο αγρός της αποδόθηκε, η θάλασσα γαλήνεψε. Και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή του Ποιμένα στον λαό του. Η *συγγνώμη,* λοιπόν, δεν είναι ένα συναίσθημα. Είναι *θεμέλιο της δικαιοσύνης* του Θεού και όρος απαραίτητος για την ειρήνη. Γι’ αυτό και όταν η σορός του Αγίου Χρυσοστόμου τοποθετήθηκε στον πατριαρχικό θρόνο, από τα χείλη του λειψάνου ακούστηκε η φράση: *«Εἰρήνη πᾶσι».* Όχι λέξεις πικρίας. Όχι λόγια κατάκρισης. Μόνον *ειρήνη.* Αλλά ειρήνη μετά την μετάνοια, ειρήνη ως επισφράγισμα της *θείας αποκατάστασης.* Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σημειώνει: «Εἰρήνη ἐστὶν ἀληθινή, ὅταν ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη κατασκηνώσωσιν ἐν καρδίᾳ.» (Κεφάλαια περὶ ἀγάπης, Γ' 79) *Σήμερα,* που η Εκκλησία δεν διώκεται απ’ έξω, αλλά φθείρεται εκ των έσω, που η *φιλαρχία ντύνεται με άμφια* και σφετερίζεται το ήθος της διακονίας και η *επιθυμία για δόξα καλύπτεται με εκκλησιαστικό λόγο,* που τα *σχίσματα γεννιούνται από φιλοδοξία* και όχι από την αγάπη της Αλήθειας, και που οι *αιρέσεις δεν μιλούν πια με αιρετικό φρόνημα φανερό, αλλά με λόγο θεολογικό άδειο από χάρη,* η φωνή του Χρυσοστόμου δεν ανήκει στο παρελθόν. Είναι σήμερα *επίκαιρη, επιτακτική και αποκαλυπτική.* *Διότι όταν η Εκκλησία σωπαίνει μπροστά στην αδικία,* δεν μιλά για λογαριασμό του Χριστού, αλλά των ανθρώπων. Και όταν η *Δικαιοσύνη του Θεού δεν τιμάται από εκείνους που την επικαλούνται,* τότε ο Ύψιστος δεν σιωπά, αλλά περιμένει την ώρα της κρίσεως. *Η αδικία μπορεί να καλύπτεται με σχήματα ευσέβειας, να προσκυνάται από πλήθη, να στηρίζεται από θρόνους και να δικαιολογείται με αποφάσεις.* Αλλά η Δικαιοσύνη του Υψίστου θα μιλήσει — κι όταν μιλήσει, δεν θα υπάρχουν μάσκες που να αντέξουν το φως. *Αλλά στο τέλος, ο θρόνος του Θεού κρίνει.* Διότι, όπως λέγει η Γραφή: *«Ἐν φωνῇ Θεοῦ καὶ οὐκ ἀνθρώπων»* (Α' Θεσ. 2,13) – γιατί η φωνή της αλήθειας είναι πάντοτε *θεϊκή, όχι ανθρώπινη.* (Απο "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΟΧ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ" Γραφει: Μ.Τ.)