Ο ΑΔΙΚΩΝ ΑΔΙΚΗΣΑΤΩ ΕΤΙ (ΑΠΟΚ. ΚΒ, 11) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΕΥΧΟΣ 537/ΜΑΡΤΙΟΣ 2007

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ» Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί διανέμεται εἰς τούς Ι.Ναούς Ἅγ. Δημήτριο (Μητροπ. Χρυσάνθου 10 καί Λιοσίων 100, ‘Αχαρναί. Τηλ. 210.2466057), Παναγίας ‘Αθηνιωτίσσης –Νεομαρτύρων (Ἀνδρ. Συγγροῦ τέρμα, περιοχή Πλάτωνος Ἀχαρνῶν. Τηλ. 210. 2446672), Ἁγ. Σπυρίδωνος (Λεωφ. Καρέα 56) καί Ἁγ. Αἰκατερίνης (Περιοχή Σταμάλα, Λεωφόρος Κορωπίου Μαρκοπούλου 28ο χιλιόμ.Τηλ. 210.6020176 - 210.6021467-210.2466057-210.2446672) ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 537 – ΜΑΡΤΙΟΣ 2007 «Ο ΑΔΙΚΩΝ ΑΔΙΚΗΣΑΤΩ ΕΤΙ»(ΑΠΟΚΑΛ. ΚΒ,11) Τό βλἐπουμε πλέον καθαρά. Ὅτι καί εἰς τήν δύσμοιρον πατρίδα μας, τήν «χώραν τῶν ἀγίων» καί «πνευματικήν τροφοδότριαν» τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, τό κακόν ἐπλήθυνε καί ἀπεθρασύνθη τόσον, ὥστε σάν νεοέλληνες καί σάν κοινωνία γενικώτερον, νά μή ἔχουμε τίποτε τό κοινόν μέ τό ἔνδοξο παρελθόν μας. Ὅ,τι καλόν καί ἄγιον εἶχε νά ἐπιδείξει ἡ πατρίδα μας, ἀπό τότε πού ἀκούσθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στήν Πνύκα τῶν Ἀθηνῶν τό σταυροαναστάσιμον καί σωτήριον μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, εἰς τήν ἐποχήν μας, διά τούς περισσοτέρους, ἔχει γίνει παρελθόν, ἔχει ξεχασθεῖ, ἤ μᾶλλον διώκεται ἀπό τάς σκοτεινάς δυνάμεις τοῦ πονηροῦ. Διώκεται προπάντων ἡ Ὀρθοδοξία μας μέ τήν ὁποία γαλουχηθήκαμε 2000 χρόνια. Διώκεται ὁ Χριστός ἀπό τίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχει κυριαρχήσει παντοῦ ἡ κακοδοξία, ἡ ἀδιαφορία, ὁ ἀτομισμός, ἡ ἀσυδοσία, ἡ ἀδικία, ἡ βαρβαρότης καί ἡ διαφθορά. Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ κακοῦ ποιά εἶναι ἡ ἰδική μας ὑποχρέωσις; Ἐμεῖς οἱ ὀλίγοι, ἐμεῖς πού εὐδόκησε ὁ Θεός νά παραμείνουμε εἰς τό «μικρόν ποίμνιον», ἔχουμε ἕνα πολύ μεγάλο χρέος. Νά παραμείνουμε ἐκεῖ πού εἴμαστε. Καί νά ἀντισταθοῦμε εἰς τό κακόν. Νά μήν ἀδρανήσουμε μπροστά στό μεγάλο κίνδυνο. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ διωγμός αὐτός εἶναι διωγμός ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐναντίον τῆς Πίστεως, ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος διωγμός κατά τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε ἀπό τούς Ἑβραίους ἐκεῖ εἰς τόν Γολγοθᾶ καί συνεχίζει καί μέχρι σήμερον. Χρέος ὑπέρτατον νά ἀγωνισθοῦμε, διότι ἀκριβῶς ὁ Χριστός μᾶς θέλει ἀγωνιστάς. «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρός τό ἑκούσιον Πάθος», μᾶς καλεῖ νά βαδίσουμε μαζί του πρός τόν Γολγοθᾶ. Συνειδητοποιοῦμεν ἄραγε τό «Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Καί νοιώθουμε πραγματικά τήν πρόσκλησι: «Δεῦτε οὖν καί ἠμεῖς κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῶ καί συσταυρωθῶμεν». Ἔχουμε σκεφεθῖ τόν τελικό σκοπό καί τά ἔπαθλα; «Καί συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῆ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν». Ναί, αὐτό εἶναι τό χρέος μας, νά ἀγωνισθοῦμε, μέ ὅσας δυνάμεις ἔχουμε καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μπροστά εἰς τόν ἀγῶνα θά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος θά μᾶς δίνει θάρρος. Καί ὅσον οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως ἐπιτίθενται κατά τῆς Πίστεως, τόσον περισσότερον ἐμεῖς νά αὐξάνουμε τήν πίστιν. Καί ὅσον ἐκεῖνοι γίνονται ἀρνηταί, τόσον ἐμεῖς νά γινώμεθα ὁμολογηταί. Ὅσον ἐκεῖνοι ἐπιδίδονται σέ ἔργα κακίας καί διαφθορᾶς, τόσον ἐμεῖς νά ἀνεβαίνουμε σέ ἔργα ἀρετῆς καί ἀγάπης. Καί ὅσον ἐκεῖνοι πολεμοῦν τόν Θεόν, τόσον ἐμεῖς νά ἐντείνουμε τίς προσευχές μας εἰς τόν Θεόν καί νά ἀγωνιζώμεθα κατά τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμί». Αὐτό λέγει ὁ Κύριος εἰς τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου; «Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὀ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκάλυψις κβ, 11). Εἶναι καιρός νά τό ἐννοήσωμεν. Εἶναι καιρός νά ἀννήψωμεν ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΑΣ Ἀπό τό Θεωρητικόν τοῦ Θεοδώρου Ἐδέσσης ἀντιγράφομεν: «Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ μακαριότητα, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν βασιλεία τη, τῶν οὐρανῶν ἤ τοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει, ὄχι μόνον νά βλέπουμε τήν βασιλικώτα ἀς ποῦμε Τριάδα, ἀλλά ἐπί πλέον νά δεχώμαστε τήν ἔκχυση τῆς Θείας Χάριτος καί νά πάσχουμε, κατά κάποιον τρόπον, τήν θέωσιν. Καί ὅ,τι ἐλλιπές ἤ ἀτελές ἔχουμε μέσα μας, νά ἀναπληρώνεται καί νά τελειοποιῆται μέ τήν ἔκχυσιν τῆς Χάριτος. Καί αὐτό εἶναι ἡ τροφή τῶν νοερῶν ὑπάρξεων, ἡ ἀναπλήρωσις τῶν ἐλλείψεων μέ αὐτήν τήν ἐνίσχυσιν τῆς Χάριτος. Καί εἶναι ἕνας κύκλος αἰώνιος, πού ἀρχίζει ἀπό ἕνα σημεῖον καί καταλήγει στό ἴδιο. Γιατί ὅσον κανείς νοεῖ, τόσον καί ἐπιθυμεῖ. Καί ὅσον ἐπιθυμεῖ, τόσον καί ἀπολαμβάνει. Καί ὅσον ἀπολαμβάνει, τόσον περισσότερον νοεῖ καί ἀρχίζει πάλιν τήν ἀκίνητη κίνηση ἤ ἀλλιῶς τήν ἀεικίνητη ἀκινησία. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός μας, ὅσον μᾶς εἶναι ἐφικτόν νά ἐννοήσουμε». ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΩΜΕΘΑ ΜΕ ΔΥΝΑΜΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ἀπό τήν περί προσευχῆς διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάνντου τοῦ Χρυσοστόμου, Περί Ἄννης Λόγος Β΄, Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων, τ. 31, 714Ε-715Α). «Τοῦτο γάρ ἐστί μάλιστα εὐχή, ὅταν ἔνδον αἱ βοαί ἀναφέρονται. Τοῦτο μάλιστα ψυχῆς πεπονημένης, μή τῶ τόνῳ τῆς φωνῆς, ἀλλά τῆ προθυμία τῆς διανοίας τήν εὐχήν ἐπιδείκνυσθαι. Οὕτω καί Μωϋσῆς ηὔχετο. Διό καί μηδέν αὐτοῦ φθεγγομένου, φησίν ὁ Θεός. «Τί βοᾶς πρός με;». Ἄνθρωποι μέν γάρ ταύτης μόνον ἐπακούουσι τῆς φωνῆς, ὁ δέ Θεός πρό ταύτης τῶν ἔνδοθεν κραζόντων ἀκούει. Ἄρα ἐστί καί μή κράζοντας ἀκούεσθαι, καί ἐπ’ ἀγορᾶς βαδίζοντας εὔχεσθαι κατά διάνοιαν μετά πολλῆς ἀκριβείας, καί μετά φίλων συνεδρεύοντας, καί πᾶν ὁτιοῦν ποιοῦντας μετά σφοδρᾶς τῆς βοῆς καλεῖν τόν Θεόν, τῆς ἔνδοθεν λέγω, καί μηδενί τῶν παρόντων κατάδηλον ταύτην ποιεῖν». Ἐρμηνεία: «Διότι αὐτό εἶναι κυρίως προσευχή, ὅταν ἀνεβαίνουν οἱ κραυγές πρός τόν Θεόν ἀπό τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Καί αὐτό εἶναι γνώρισμα τῆς βασανισμένης ψυχῆς, τό νά ἐκδηλώνη τήν προσευχή της μέ τήν προθυμία τοῦ νοῦ καί ὄχι μέ τόν τόνο τῆς φωνῆς. Ἔτσι καί ὁ Μωϋσῆς προσηύχετο. Γι αὐτό καί, ἐνῶ δέν ἔλεγε τίποτε μέ τά χείλη του, ὁ Θεός τοῦ εἶπε: «Τί φωνάζεις πρός ἐμένα;». Διότι οἱ ἄνθρωποι ἀκοῦν μόνο τήν φωνή αὐτή πού βγαίνει ἀπό τό στόμα, ὁ Θεός ὅμως πρίν ἀπ’ αὐτήν ἀκούει τούς ἀνθρώπους πού κράζουν ἐσωτερικά. Συνεπῶς εἶναι δυνατόν καί χωρίς νά φωνάζουμε, νά εἰσακουώμεθα ἀπό τόν Θεόν, καί εἶναι ἐπίσης δυνατόν νά προσευχώμεθα κατά νοῦν μέ πολλή προσοχή ἀκόμη καί ὅταν βαδίζουμε στήν ἀγορά. Ἀλλά καί ὅταν βρισκώμαστε μαζί μέ τούς φίλους μας καί ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, μποροῦμε μέ πολύ δυνατή φωνή νά καλοῦμε τόν Θεόν, μέ τήν ἐσωτερική φωνή ἐννοῶ, καί νά μή τήν φανερώνουμε σέ κανένα ἀπό τούς παρόντες.». Ἀπό τήν περί προσευχῆς διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάνντου τοῦ Χρυσοστόμου, Περί Ἄννης Λόγος Β΄, Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων, τ. 31, 714Ε-715Α).