ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

 

Η παραβολή του Ασώτου Υιού

 

    Η παραβολή του άσωτου υιού είναι η πιο σημαντική παραβολή και το κεντρικό πρόσωπο αυτής, είναι ο Πατέρας και όχι ο άσωτος υιός, ούτε και ο μεγαλύτερος αδερφός.

    Μέσα στην συγκεκριμένη παραβολή συμπυκνώνεται όλο το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού μας. Γιατί; Διότι αυτό που μας διδάσκει είναι το ποιος ουσιαστικά είναι ο Θεός. Μέσα από τον «ρόλο» του πατέρα της παραβολής μαθαίνουμε κΙ εμείς τον Θεό-Πατέρα μας. 

    Οι περισσότεροι από εμάς, είτε γιατί το έχουμε διδαχθεί είτε γιατί έχουμε λανθασμένη κρίση, πιστεύουμε πως ο Θεός μας περιμένει στην γωνία για να μας τιμωρήσει. Βλέπει όλα μας τα λάθη και καραδοκεί. Είναι αυστηρός, άσπλαχνος και το μόνο που Τον ενδιαφέρει είναι η τιμωρία και η καταδίκη μας.

    Αυτό όμως είναι λάθος. Και αποδεικνύεται μέσα από τα λόγια του Χριστού που μέσω αυτής της παραβολής μας συστήνει τον Πατέρα Του αλλά και τον Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Έναν Θεό που αγαπάει το πλάσμα του πέρα από κάθε όριο, χωρίς καμία προϋπόθεση. Είναι ο Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης που περιμένει υπομονετικά όλους τους ανθρώπους να γυρίσουν εκεί που ανήκουν: στην αγκαλιά Του!

    Το κεντρικό πρόσωπο της παραβολής, που όπως είπαμε είναι ο πατέρας, κάνει αυτό που κάνει και ο Θεός. Ενώ τα δύο αδέρφια είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και ενώ έχουν συμπεριφερθεί με εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο, ο  πατέρας παραμένει και για τους δύο ο ίδιος. Φέρεται και στους δύο με αγάπη και φιλευσπλαχνία. Ο Θεός, λοιπόν, άσχετα με το ποιοι είμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε, μας αγαπά όλους το ίδιο και μας περιμένει. Ας αναλογιστούμε το εξής. Αν ο βιολογικός μας πατέρας μας αγαπά και μας συγχωρεί ό,τι κι αν του έχουμε κάνει, τότε ο Πλάστης μας σε ποιον βαθμό μας αγαπάει και μας συγχωρεί;

    Η παραβολή αυτή μας διδάσκει πως ο Θεός Πατέρας μας μάς αγαπά όλους το ίδιο, περιμένει την μετάνοια μας και μας αφήνει ελεύθερους για να ζήσουμε σωστά. Όταν βέβαια εμείς δεν ακολουθούμε τις εντολές Του και συμπεριφερόμαστε με ασωτία, μας αφήνει να γνωρίσουμε την πραγματική αδυναμία της φύσης μας και να διδαχθούμε τις συνέπειες από την κατάχρηση της ελευθερίας μας. Όταν όμως μετανοούμε και γυρίζουμε σε Εκείνον, τότε μας δέχεται με μεγάλη χαρά στον ουρανό, μας καθιστά συγκληρονόμους της Βασιλείας Του από την αρχή και μας «ασφαλίζει» αιώνια μέσα στην αγκαλιά Του.

    Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να αποφασίσουμε τι είδους υιοί (και θυγατέρες) θέλουμε να είμαστε! Και όπως είπε και ο Νικόλαος Καβάσιλας: «Ο Θεός είναι: πιο στοργικός από κάθε φίλο, πιο δίκαιος από κάθε κυβερνήτη, πιο τρυφερός από κάθε πατέρα, πιο πολύ μέλος μας από όσο τα ίδια μας τα μέλη, πιο αναγκαίος σε εμάς από την ίδια την καρδιά μας».