ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ

ΠΕΡΙ  ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ;

‘Ακούομεν συχνά καί ἐπαναλαμβάνομεν καί ἡμεῖς τό τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Καιρός τοῦ λαλεῖν, ἀλλ’ οὐ τοῦ σιγᾶν ἐστι τῶν ὀπωσοῦν (ὁπωσδήποτε)  δυναμένω, ἐπειδάν τις αἵρεσις ἐνίσταται καθυλακτοῦσα τῆς ἀληθείας». (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ε.Π., 99, 328) . Τό ἐρώτημα μας ὅμως τό ὁποῖον ἐθέσαμεν ὡς τίτλον τοῦ παρόντος ειναι «τίς ἐστίν αἱρετικός;»  Τήν ἀπάντησιν μᾶς τήν δίδει ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εύγενικός λέγων: «Αἱρετικός ἐστίν καί τοῖς κατά τῶν αἱρετικῶν νόμοις ὑπόκειται, ὁ καί μικρόν γοῦν (λοιπόν) τι παρεκκλίνων τῆς ὀρθῆς πίστεως». «Αἱρετικοί εἰσίν ἄρα» οἱ παπικοί «καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν»ἐκ τῆς Ἐκκλησίας.  Διό φεύγετε τούτους καί τούς  κοινωνούντας τοῖς τοιούτοις «ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως». ( Ἁγίου Μάρκου ‘Εφέσου, ΜΑΝΣΙ, 31 Β, 1311,1314, 1323). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει περί τῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ: «Στῆσον αὐτόν κάτω μετά τοῦ διαβόλου, μᾶλλον δέ ἐκείνου κατώτερον» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ε.Π. 48, 765).

Οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας Συνόδου τοῦ 1351 ἤτοι «ἡμεῖς δέ πᾶσα ἡ συναθροισθεῖσα ἐν τῶ Τρικλίνω» τῶν ἱερῶν Βλαχερνῶν (Κων/λεως) θεία καί Ἱερά Σύνοδος χάριτι Χριστοῦ, καί νῦν τῆς εὐσεβείας ὑπερμαχοῦντες καί ἀκριβῆ καί προσήκουσαν» σύσκεψιν «καί ἐξετασιν ποιησάμενοι, καί τούς πρώτους ἐπί τούτοις Συνοδικούς τόμους», ἤτοι τῶν προηγουμένων σχετικῶν Συνόδων, «ὡς εὐσεβεστάτους ἐπικυροῦντες μᾶλλον δέ καί τούτοις ἑπόμενοι», ἀποφασίζομεν, 1) Τόν μέν Βαρλαάμ ἐκεῖνον καί τόν Ἀκίνδυνον, ὡς εἰς αὐτά τά καίρια τῆς εὐσεβεἰας  ἐμπαροινήσαντας (προσβαλόντας καί ἐμπαίζοντας) καί μηδαμῶς μεταμεληθέντας» «τῶ ἀπό Χριστοῦ ἀναθέματι δικαίως καθυποβάλλομεν. 2) Τούς δέ νῦν ἀναφαν΄λεντας καί συνοδικῶς ἐξελεγχθέντας ἐκείνοις ὁμόφρονας, καί ἁπλῶς ὅσοι τῆς συμμορίας αὐτῶν», ειναι, «ἀποκηρύκτους τε καί ἀποβλήτους ἔχο0μεν τῆς Καθολικῆς (=Ὀρθοδόξου) καί ‘Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἰ μή μεταμεληθοῖεν, καί τῶν ἀπό Χριστοῦ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν, καί τούς κοινωνοῦντας τούτοις ἐν γνώσει ἀκοινωνήτους ἔχομεν, καί πάσης ἱερατικῆς λειτουργίας τούς ἔχοντας ἀπογυμνοῦμεν. 3) Τούς δ’ ὑπό τούτων συναρπαγέντας τε καί παρασυρέντας, καί μή τῶν ἐξλάρχων τῆς αἱρέσεως ὄντας, ἀμεταμελήτους μέν μένοντας, τοῖς ὁμοίοις καθυποβάλλομεν. Μεταμεληθέντας δέ γνησίως καί ἀναθεματίζοντας τήν τε τοιαύτην κακοιδοξίαν», «μή μόνον εἰς κοινωνίαν τήν κατ’ εὐσέβειαν, ἀλλά καί εἰς ἱερωσύνην ἀσμενέστατα  (μετά πάρα πολλῆς χαρᾶς) προσιέμεθα (παραδεχόμεθα), μηδαμῶς τούτους ὑποβιβάζοντας. Τούς δέ βιασθέντας ἤ συναρπαγέντας τε καί παρασυρέντας, μεταμελουμένους ἀληθῶς  καί γνησίως, εἰς Ἱερωσύνην κατά τόν οἰκεῖον ἕκαστον βαθμόν προσδεχόμεθα. 4) ‘Αλλά καί εἴς τις ἕτερος τῶν ἁπάντων τάς αὐτά ποτέ φωραθείη (ἀποδειχθῆ πασιδήλως) ἤ φρονῶν ἤ λέγων ἤ συγγραφόμενος κατά τοῦ ἱερωτάτου Θεσσαλονίκης, μᾶλλον δέ κατά τῶν ἱερῶν θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς,, τά αὐτά κατ’ αὐτοῦ ψηφιζόμεθα καί τῆ αὐτῆ καταδίκη, εἴτε τῶν ἱερωμένων εἴη τις, εἴτε τῶν λαϊκῶν».    

Ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 λέγει ὅτι ἐκ τῶν αἱρέσεων, μεγαλύτεραι ὑπῆρξαν ἕως τότε «ὁ ‘Αρειανισμός καί ὁ Παπισμός. Ὁ Παπισμός «τά πάντα» ἐκαινοτόμησε καίν διέφθειρε εἰς τήν παλαιότερον Ὀρθόδοξον Δυτικήν ‘Εκκλησίαν τοῦ Πατριαρχείου Ρώμης καί τά ἀντικατέστησε μέ διδασκαλίας  πλάνης καί «ἐντάλματα ἀνθρώπων», «παπικῆς ἐπάρσεως καί συνηθειοῶν τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας, ὅστις «ὅλος ἐν τῶ πονηρῶ κεῖται». .... «Ἡ πίστις καί ὁμολογία ἡμῶν ἥν κατέχομεν, ἀκαταίσχυντος ἐστ, διδασκομένη ἐν τῶ Εὐαγγελίω  ἐκ στόμαστος τοῦ Κυρίου ἡμῶν, μεμαρτυρημένη ὑπό τῶν Ἁγίων ‘Αποστόλων, ὑπό τῶν Ἁγίων Ἑπτά Οἱκουμενικῶν Συνόδων, κεκηρυγμένη εἰς τήν ὑφήλιον, μαρτυτρουμένη καί ὑπό τῶν ἐχθρῶν αὐτῆς, οἵτινες πρίν ἤ ἀποστατήσωσιν ἀπό τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τάς αἱρέσεις, αὐτήν τήν πίστιν κατεῖχον. Μαρτυρεῖται ὑπό τῆς διηνεκοῦς ἱστορίας  ὡς θριαμβεύουσα κλατά παςῶν τῶν αἱρέσεων, αιτινες κατεδίωξαν καί καταδιώκουσιν αὐτήν , ὡς ὁρᾶτε μέχρι τῆς σήμερον.  Οἱ ἀλληλοδιάδοχοι θεῖοι Πατέρες καί προκάτοχοι ἡμῶν ἀρχόμνενοι ἀπό τῶν Ἀποστόλων  καί οὕς κατέστησαν οἱ Ἀπόστολοι διαδόχους μέχρι τῆς σήμερον, μίαν καί ἀδιάρρηκτον ἅλυσιν καταρτίζοντες καί χειρί χειρί συνδέοντες, συγκλείουσιν ἱερόν περίβολον, οὗ θύρα ὁ Χριστός, ἐν  ὧ ἅπαν τό ὀρθόδοξον ποίμνιον ποιμαίνεται εἰς τάς ζειδώρους (ζωογόνους) νομάς τῆς μυστικῆς Ἐδέμ, καί οὐχί εἰς ἄνοδα καί τραχέα....

Καί ἀλλαχοῦ λέγει: «Κρατῶμεν τῆς Ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται (ἔχει σφραγισθῆ), μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν μήτε αὔξησιν μήτε ἀλλοίωσιν ἡντιναοῦν (οἱανδήποτε), καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι (νά πράξη) ἤ συμβουλεῦσαι ἤ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα διά τό βλασφημεῖν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί διά τῶν Ο»{ικουμενικῶν Συνόδων». ...

Καί τό φρικτόν τοῦτο ἀνάθεμα .... οὐκ ἐκφωνοῦμεν (μόνον) ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ’ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτήρ ἡμῶν λέγων: «Ὅς ἄν εἴπη κατά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῶ, οὔτε ἐν τῶν νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῶ μέλλοντι». ’Εξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ΘΙυμάζω, οτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπό τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὅ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινες εἰσίν οἱ ταράσσοντες ἡμᾶς καί θέλοντες μεταστρέψαι τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς κἄν ἄγγελος ἐξ’ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ‘Εξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί σύμπας ὁ χορός τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησανη κατάραν ὡς ἱμάτιον , κἄν τε πάπαι, κἄν τε πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί ἔτυχον εἶναι, κἄν ἄγγελος ἐξ’ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζηται  παρ’ ὅ παρελάβετε. Οὕτω φρονοῦντες οἱ πατέρες ἡμῶν καί ὑπακούοντες εἰς τούς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου, ἐστάθησαν σταθεροί καί ἑδραῖοι εἰς τήν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν, καί διέσωσαν αὐτήν ἄτρεπτον καί ἄχραντον διά μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καί παρέδωκαν αὐτήν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καί ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπό τό στόμα τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ λόγου.  Οὕτω φρονοῦντες καί ἡμεῖς,