ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ

ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ «.... Εκάρη μοναχός στη Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων από τον γέροντά του αρχιμ. Ιγνάτιο Λαμπρόπουλο ή στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου κοντά στην Κλειτορία. ʼλλωστε και στις εγκυκλίους της Ιεράς Συνόδου και τον χωροφυλάκων της εποχής φέρεται ως μοναχός. Στο Μέγα Σπήλαιο έμεινε για λίγο καιρό. Έπειτα επέστρεψε στο χωριό του και έμεινε στο σπίτι του ώσπου να φτιάξει μία μικρή Ιερά Σκήτη αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Δεν παρέμεινε όμως για πολύ, όχι επειδή υπέφερε από μοναξιά άλλωστε είχε και δυο συνμοναστές τους μοναχούς Αββέρκιο και Κοσμά αλλά γιατί ο Θεός τον καλούσε αλλού να θερίσει στον αμπελώνα Του και να θυσιαστεί. Δεν μπορούσε να βλέπει την πνευματική αλλοτρίωση του ταλαίπωρου λαού, η οποία συστηματικά συντελούσαν από τους Βαυαρούς και τους πάστορες της Δύσης. Πολύ εύστοχα ένας σύγχρονος ιεράρχης, ο γηραιός μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, γράφει: «Ο Χριστοφόρος δεν ηδύνατο πλέον να μείνει ούτε μίαν ημέραν εις την σκήτην του. Τον εκάλει η φωνή του καθήκοντος. Εγκαταλείπει το ασκητήριον και ρίπτεται εις των αγώνα. Περιοδεύει την ύπαιθρον. Κηρύττει εις τον λαόν. Το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Είχε πνεύμα ἅγιον. Ότι ησθάνετο η καρδία του το εξέφραζε κατά τον απλούστερον τρόπον. Το θέλημα του Θεού εκήρυττε. Πρόσωπον ανθρώπου δεν ελάμβανε υπ' όψιν. Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλην του απόφασιν: Να μαρτυρήσει υπέρ της αλήθειας μιμούμενος τον Θεάνθρωπον». Ο λόγος του Παπουλάκου είναι βάλσαμο για τους δίκαιους και έλεγχος για τους δόλιους. Είναι λόγος της αλήθειας. Μπορεί να πει κάποιος ότι έφτασε σε κάποιες υπερβολές, αλλά εκεί που είχε φτάσει το θράσος της κοσμικής ξενόφερτης εξουσίας εις βάρος της Ορθόδοξης παράδοσης του λαού μας, δεν χωρούσε πλέoν άλλος λόγος. Κάποιος έπρεπε να τολμήσει. Όταν οι Βαυαροί και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους έχουν ξεριζώσει τα πάντα εκ θεμελίων, πώς να καθίσει κανείς με σταυρωμένα χέρια, η συνείδηση του τον αφυπνίζει. Όταν από τα 600 Μοναστήρια, που αποτελούσαν τα κάστρα της Ορθοδοξίας στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία, έρχεται ο Μάουερ και κλείνει τα 500, εκδιώκοντας το έμψυχο υλικό και καίγοντας την πολιτιστική μας κληρονομιά, πράγμα που ούτε οι Τούρκοι τόλμησαν να κάνουν, το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας, έστω και αν αυτό έχει ως τίμημα διώξεις, φυλακίσεις, θάνατο.