ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ π. ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΖΗΣΗΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ ΤΟΜΕΥΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 4ο ΧΙΛΙΟΜ. ΛΕΩΦ. ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ 194.00 ΚΟΡΩΠΙ Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210 6020176, 6977290326 Α.Π. 796 Εν Κορωπίω τη 30η Σεπτεμβριου 2016 (Ε.Η.) ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ (ΟΠΩΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ) ΤΗΝ ΑΠΟ 15.3.2010 ΛΙΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΙΜΙΑΙΑΝ ΔΙΑΤΡΙΒΗΝ ΤΟΥ ΕΝ ΛΑΡΙΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ – ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΖΗΣΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», ΟΠΟΥ ΕΠΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΔΕΟΝΤΩΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΑΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 325 ΕΙΣ ΤΗΝ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ (ΑΠΑΤΗΣ) ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΣΤΗΡΙΧΘΗ ΟΛΟΝ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ - ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΝ ΙΣΤ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΤΟΝ 20όν ΑΙΩΝΑ. Η ΕΠΙΣΤΟΛΙΜΙΑΙΑ ΑΥΤΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ ΤΕΥΧΟΣ 197/ΜΑΡΤΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011, ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΝ ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ ΔΙΕΠΙΣΤΩΣΑΜΕΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΟΛΛΩΝ ΑΛΛΩΝ. ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: ΘΑ ΗΤΟ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ ΕΑΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩ ΒΙΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝΤΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΑΛΛΑ ΕΜΠΙΟΔΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΩ ΑΓΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ. ΕΠΙ ΜΙΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Τό δημοσίευμα, τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ, εἶναι ἀπάντησις-σχόλιον τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου Ν. Λάρισας «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ-ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» πρός τόν αἰδ/τον Πρωτοπρεσβύτερον Θεόδωρον Ζήσην, μέ ἀφορμήν τήν δημοσίευσιν εἰς τήν τριμηνιαίαν ἔκδοσιν «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» (Ἀπρίλιος-Μάϊος 2009) τῆς «ΟΜΟΛΟ­ΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» καθώς καί ἐπ' αὐτῆς κριτικῆς ἐκ μέρους τῶν ἀναγνωστῶν. Μετά δέ καί τῆς προτροπῆς τῆς Διευθύνσεως τοῦ ὡς ἄνω περιοδικοῦ πρός τούς ἀναγνώστας του πρός σύνταξιν καί κυκλοφορίαν «νέου ὁμολογιακοῦ κειμένου τολ­μηροτέρου καί μέ ἰσχυροτέρα μαρτυρική διάθεσι» πρός δόξαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» δημοσιεύει τό ἐν λόγω κείμενον, μέ τάς λίαν ἐνδιαφερούσας θέσεις καί στοιχεῖα περί τῆς μεγάλης ἀπάτης, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τήν εἰσαγωγήν ἐν Ἑλλάδι τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὡς δῆθεν ἀκριβεστέρου τοῦ Ἰου­λιανοῦ: ΙΔΟΥ Η ΕΠΙΣΤΟΛΙΜΙΑΙΑ ΕΝ ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ Ν. ΛΑΡΙΣΑΣ «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ-ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» 28ης Ὀκτωβρίου 101, 412 23 Λάρισα Τηλ. 2410-233979, τηλ. & Fax: 2410-620172 Α.Π. 103 ΛΑΡΙΣΑ 15.3.2010 Πρός τόν αἰδεσιμολογιώτατον π. Θεόδωρον Ζήσην Αἰδ/τατε, Περιῆλθεν εἰς τάς χείρας μας καί τό τεῦχος Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2009, τῆς τριμη­νιαίας ἐκδόσεως «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» καί σύν τοῖς ἄλλοις ἀνεγνώσαμεν τήν «ΟΜΟΛΟ­ΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» καί τήν ἀπήχησίν της εἰς τούς ἀναγνώστας. Ἀνεγνώσαμεν καί ἀρνητικήν ἐπ' αὐτῆς κριτικήν καθώς καί τήν ἐπ' αὐ­τῆς κριτικήν τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Ἰωάννου Κορναράκη, ὁ ὁποῖος, παρ' ὅλον ὅτι τονίζει πώς ὅ,τι κάνετε γίνεται χλιαρά καί ἀποτελεῖ ἁπλῶς «χαρτοπόλεμον», δεν προτείνει οὐσιαστικάς λύσεις διά νά μετατραπῆ ὁ χαρτοπόλεμος εἰς κανονικόν ὑπέρ τῆς Ὀρ­θοδοξίας ἀγῶνα. Ἀγῶνα, ὁ ὁποῖος, ἐκτός ἀπό ψιλήν καί ἐν πολλοῖς ἀκίνδυνον περί τῆς Ὀρθοδοξίας «φιλολογίαν», ἀπαιτεῖ γνῶσιν καί ψυχραιμίαν καί πρό πάντων αὐταπάρνησιν καί θυσίαν. «Ἰδού», εἶπεν ὁ Χριστός, «ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων» (Ματθ. ι΄, 16). Ὅθεν, ἀνάγκη νά εἶναι ἀγών «...Ἐν πληγαῖς, ἐν φυ­λακαῖς, ἐν Πνεύματι ἁγίω, ἐν ἀγάπη ἀνυποκρίτω, ἐν λόγω ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν, διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας...» (Β΄ Κορ. στ΄ 5-8). Ἐν προκειμένω καί ἐν σελίδι 287 τοῦ ὡς ἄνω τεύχους τῆς «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑΣ», δημο­σιεύεται ἄρθρον τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανική Σπίθα», εἰς τό ὁποῖον ἀναφέρονται καί τά κάτωθι: «Οἱ ἐν λόγω ἀδελφοί δέν ἐμποδίζονται νά συντάξουν ἄλλο ὁμολογιακό κείμενο, τολμηρότερο καί μέ ἰσχυροτέρα μαρτυρική διάθεσι. Ἄς τό συντάξουν καί ἄς τό κυκλοφορήσουν. Ἔτσι θά φανοῦν καί ἄλλες τάσεις καί θ' ἀκουσθοῦν καί ἄλλες φωνές ἀπό τό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ δέ πολυφωνία θά εἶναι πρός δόξαν Της». Λαμβάνοντες ἀφορμήν ἐκ τοῦ ἀνωτέρω ἀποσπάσματος θά ἠθέλομεν νά ἐπιση­μάνωμεν τά ἑξῆς: Ἤδη ἀπό Νοεμβρίου 2008, ὁ Φιλανθρωπικός Σύλλογος Ν. Λάρισας «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ-ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ», τόν ὁποῖον ὡς Δ.Σ. ἐκπροσωποῦμεν, ἀπέστειλεν πρός τήν ὑμετέραν αἰδεσιμολογιότητα τό ὑπ' ἀρ. 99/26.11. 2008 ὄντως «τολμηρότερον καί μέ ἰσχυροτέραν μαρτυρικήν διάθεσιν» ὁμολογιακόν κείμενον, τό ὁποῖον ὅμως δυστυχῶς οὐδεμίας ἀπαντήσεως ἔτυχεν, ὡς ὤφειλεν, καί κατά τήν ἁγιογραφικήν ἐπιταγήν, «ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῶ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετά πραΰτητος καί φόβου...» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 15), ἀλλά καί κατά τήν στοιχειώδη τιμήν, τήν ὁποίαν ἅπαντες ὀφείλομεν πρός οἱονδήποτε πρόσωπον, πόσον δέ μᾶλλον πρός σύνολον προσώπων νομίμως ἐκπροσωπουμένων καί καλῆ τῆ πίστει ἀπευθυνομένων πρός ἡμᾶς. Θίξαντες θέματα πίστεως καί Ὁμολογίας καθώς καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολο­γίας εἰς τήν ὡς ἄνω πρός ὑμᾶς ἐπιστολήν μας, θά προσθέσωμεν καί ἕτερά τινα εἰς τήν παροῦσαν πρός δόξαν τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του. Κι ἐπειδή τό θέμα περί Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξεφράσθη τό πρῶτον ἐπισήμως, κατά τόν παρελθόντα 20όν αἰῶνα, διά τῆς Πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920 καί ἐπεβλήθη ὡς Νεοημερολογιτισμός, ἐν Ἑλλάδι παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἐκ τῆς ὑπ' ἀρ. 430 ἐγκυκλίου τοῦ 1924, τῆς ἤδη νεοημερολογιτικῆς ἱεραρχίας τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐν τῆ ὁποία θίγεται καί τό θέμα τοῦ Πασχαλίου κανόνος. «Ὁ οἰκουμενικός Πατριάρχης (σ.σ. Μεταξάκης) ἀνήγγειλε πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τηλεγραφήματός ἀπό 24 Φεβρουαρίου ἐπανέλαβεν, ὅτι ὁριστικῶς ἀπεφασίσθη ὅπως ἡ κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον 10 Μαρτίου 1924 λογισθῆ καί ὀνομασθῆ καί ἑορτασθῆ ὡς 23 τῶν μετ' αὐτῶν συνδεδεμένων κινητῶν ἑορτῶν. ἐν ἀλεξανδρεία ἔνθα ἤκμαζον μέν αἱ ἀστρονομικαί καί μαθηματικαί ἐπιστήμαι ἐχρησιμοποιεῖτο δέ ἡ Διοκλητιάνειος ἤ τῶν μαρτύρων λεγομένη χρονολογία, ὡρίζετο ἀκριβέστερον ὡς ἡμέρα ἐαρινῆς ἰσημερίας ἡ 21 Μαρτίου. Αἱ διαφοραί αὗται μαρτυ­ροῦσιν, ὅτι ἡ περί τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα ἑορτῆς ἀπόφασις τῆς Α΄ Συνόδου δέν συνεδέθη μεθ' ὁρισμένης καί διά πάντας ὑποχρεωτικῆς χρονολογήσεως. Μόλις δέ κατά τόν ΣΤ΄ αἰῶνα διά τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ ἀλεξανδρινοῦ πασχαλίου κανόνος ἐπῆλθεν ἡ ποθητή ὁμοφωνία... Οὕτως ἀπό τό 325 μ.Χ. καθ' ὅ συνεκλήθη ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος καί καθ' ὅ ὑπό τῶν Ἀλεξανδρινῶν διά τόν καθορισμόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὑπελογίσθη ἡ 21 Μαρτίου ὡς ἡμέρα τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μέχρι σήμερον παρουσιάζεται διαφορά 13 ἡμερῶν» (Ἐγκ. 1924, ἀρ. 430). Δηλαδή, τό ἀνωτέρω κείμενον, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος οὐδέν ἐποίησεν, ἀλλ' ἄφησεν οὕτως ἄλυτα καί ἐκκρεμῆ τά θέματα, οὕτως ὥστε νά δύναται ὁ καθείς, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, «νά κάνη ὅ,τι θέλει». Ὁ δέ ἀπό τό 1966 ἐκλιπών νεοημερολογίτης Ἀρχ/της Ἰωήλ Γιαννακόπουλος ἔγραψεν, σχετικῶς μέ τό ἡμερολόγιον, μή παραλείψας καί οὗτος νά θίξη τό θέμα τῆς ἰσημερίας καί τοῦ Πασχαλίου: «Γνωρίζομεν ἀπό τό Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι οἱ πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμε­νικῆς Συνόδου, πού ἐκανόνισαν τό Πάσχα μέ βάσιν τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν, εἶχον τότε ἐαρινήν ἰσημερίαν 21 Μαρτίου. Αὐτό μᾶς τό λέει τό Πηδάλιον, ἰδέ σελ. 9. Μετά τήν πάροδον ὅμως 1000 περίπου ἐτῶν ἀπό τότε μέχρι σήμερον, ἐξεπέσαμεν ἀπό τήν ἡμερο­μηνίαν ἐκείνην καί ἐφθάσαμεν νά ἔχωμεν ἐαρινήν ἰσημερίαν τήν 8ην Μαρτίου. καί αὐτό ἀναφέρεται εἰς τό Πηδάλιον. Ἴδε σελίδα 9. Μέ ἕνα πήδημα λοιπόν 13 ἡμερῶν ἡμεῖς οἱ λεγόμενοι «Νεοημερολογῖται» ἔχομεν ἐαρινήν ἰσημερίαν πού εἶχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οὕτω ἔχομεν τήν παλαιάν ἡμερομηνίαν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, 21 Μαρτίου ἐνῶ σεῖς (σ.σ. οἱ παλαιοημερολογῖται) ἔχετε τήν νέαν ἡμερο­μηνίαν τῆς ἰσημερίας τούτης, 8 Μαρτίου. Ἑπομένως, ἡμεῖς ἀκολουθοῦμεν τήν παλαιάν ἡμερομηνίαν, σεῖς τήν νέαν ἡμερομηνίαν. Ἡμεῖς πηγαίνομεν μέ τό παλαιόν μηνολόγιον σεῖς μέ τό νέον μηνολόγιο. Ἡμεῖς πηγαίνομεν μέ τό παλαιόν Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σεῖς μέ τό νέον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον. Κατά συνέπειαν ἡμεῖς εἴμεθα ὄντως παλαιοημερολογῖται καί σεῖς Νεοημερολογῖται, διότι καί πάλιν σοῦ ἐπαναλαμβάνω ἔχομεν τήν 21 Μαρτίου ὡς ἐαρινήν ἰσημερίαν ὅπως εἶχον οἱ Πα­τέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐνῶ σεῖς ἐξεπέσατε καί ἔχετε τήν 8ην Μαρτίου» (φυλλάδιον ἔκδοσις 1946 σελ. 10). Τί θά ἠδύνατο νά σχολιάση ὁ κάθε ἐν Χριστῶ ἐλεύθερος ἐπί τῶν ἀνωτέρω καθώς καί περί τοῦ γράψαντος; Ὅτι ὄντως τό τοῦ Χρυσορρήμονος, «αἱ πόρναι λέγουσι τάς ἠ­θικάς πόρνας ἵνα μή ἔχωσιν τί ἀνθυβρίσωσιν» ἔχει ἄμεσον καί ἀπόλυτον ἀναγωγήν εἰς αὐτόν καί τά γραφέντα του. Ὅτι ὄντως οὗτος καί ἅπαντες οἱ νεοημερολογῖται «ἐπήδησαν» ὡς καγκουρώ, μέ ἕν ἅλμα 13 ἡμερῶν, διά νά φθάσουν τόν πάπαν Γρη­γόριον καθώς καί ὅλους τούς μετά τό σχίσμα τοῦ 1054 πάπας, οἴτινες μετά σπουδῆς «πηδοῦν» ἀπό τήν μίαν αἵρεσιν εἰς τήν ἄλλην, διά νά ἐπισπεύσουν τόν ἐρχομόν τοῦ τελικοῦ ἀντιχρίστου, συμπαρασύροντες εἰς τήν ἰδίαν λαίλαπα καί πλείστους κατ' ἐπίφασιν Ὀρθοδόξους. Ὅτι ὄντως οὗτος ὑβρίζει καί τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Α΄ Συνόδου, συκοφαντῶν μάλιστα αὐτούς ὡς ὁμοίους μέ αὐτόν νεοημερολογίτας!!! Ἡ Ἐκκλησία ὅμως τοῦ Χριστοῦ οὐδόλως μᾶς παρέδωκεν ἅλματα, ἀλλ' ἐδίδαξεν καί προσέταξεν νά βαδίζωμεν καί τά πάντα νά γίνωνται «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορ. ιδ΄, 40). Ὁ δέ ὑπό τοῦ γυμνῆ τῆ κεφαλῆ αἱρετικοῦ, Αὐστραλίας Στυλιανοῦ Χαρκιανάκη, γαλουχηθείς καί ἀναδειχθείς εἰς Μητρ/την Πειραιῶς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, κ. Σεραφείμ, ὡσαύτως ὑποστηρίζει ὅτι μέ ἕν πήδημα ἔφεραν τήν ἰσημερίαν εἰς τά «ὅρια τῆς κτίσεως», ἀποφεύγων ὅμως νά ἀναφέρη ποῖα τά ὅρια αὐτά. Προφανέστατα ἐν­νοεῖ ἰσημερίαν 21ης Μαρτίου(!!!). Ἐπίσης βλασφημεῖ καί οὗτος καθώς καί οἱ ὅμοιοί του, τούς ἁγίους Πατέρας Χρυσόστομον, Βασίλειον κ.λπ. ὅτι ἔμειναν μέσα εἰς τήν Ἐκ­κλησίαν μέ τούς αἱρετικούς, Νεστόριον κ.λπ. καί δέν ἔφυγον ὡς οἱ παλαιοημερο­λο­γίται διά νά κάμουν σχίσμα!!! Ὄχι, κ. Σεραφείμ, δέν συνεπορεύθησαν οἱ Ἅγιοι Πατέ­ρες μέ τούς αἱρετικούς, καθώς ποιεῖτε ὑμεῖς σήμερον, ἀλλά παρέμειναν ἐν τῆ Ἐκκλη­σία, ὅπως καί οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπό τό 1924 κι ἐγαύγιζον κι ἐδάγκωνον ὡς ποιμενικοί κῦνες τούς λυσσαλέους λύκους τῶν αἱρέσεων Νεστορίους, Σαβελλίους κ.λπ. «ἐκσφενδονί­σαντες» αὐτούς «τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος». Σεῖς ἐξήλθετε τῆς Ἐκκλησίας τό 1924, σεῖς ἐδέχθητε τήν Οἰκουμενιστικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, σεῖς εἰσήλθετε εἰς τό Π.Σ.Ε., σεῖς ὑπηρετεῖτε ἐν τοῖς πράγμασιν τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν, σεῖς ἤρατε τά ἐπί τῶν παπῶν ἀναθέματα τῶν ἁγίων Πατέρων, σεῖς ἐδέχθητε καί συμπροσεύχεσθε καί τῆ οὐσία ἡνώθητε μέ τόν Πάπαν, ἐνῶ ἡμεῖς παραμένομεν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ χάριτι ἐκεῖ νά παραδώσωμεν τάς ἀθανάτους ψυχάς ἡμῶν. Ἐν τέλει δέ, σεῖς παραποιεῖτε καί Ἱεράν παράδοσιν καί διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας διά νά δώσετε κανονικήν ἐπίφασιν εἰς τά ἄνομα καί παρά τοῖς ἱεροῖς κανόσιν ἔργα σας. Ὅθεν θεωροῦμεν καθῆκον καί ἱερόν χρέος μας συμβάλλοντες κατ' ἐλάχιστον εἰς τόν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἀγῶνα νά παραθέσωμεν τά ἑξῆς σχετικῶς μέ τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν καί τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα, εἰς ἀντίκρουσιν τῶν συγχρόνων «συνη­γόρων τοῦ διαβόλου»: Ἡ ἐαρινή ἰσημερία ἀστρονομικῶς σηματοδοτεῖ τήν ἀρχήν τῆς ἀνοίξεως, ταυτο­χρόνως δέ καί τήν ἀρχήν τοῦ νέου ἔτους, δεδομένου ὅτι ὁ μήν Νισάν, ὁ πρῶτος μήν τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους, ἀπαραιτήτως ἀρχίζει κατά τήν ἰσημερίαν ἤ μετά ἀπό αὐτήν. «Ὁ μήν οὗτος ὑμῖν ἀρχή μηνῶν, πρῶτος ἐστίν ὑμῖν ἐν τοῖς μησίν τοῦ ἑνιαυτοῦ» (ἐξ. 12, 2). Ὅθεν ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐξ αἰτίας τοῦ γεγονότος ὅτι ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς διά τόν προσδιορισμόν τῆς ἡμερομηνίας τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἑκάστου ἔτους, βάσει τοῦ Αἰωνίου Πασχαλίου Κανονίου τῆς ἐν Νικαία Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τό 325 μ.Χ. ἑορτάζεται δέ ἡ λαμπροφόρος ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου «κατά τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πρώτην ἐαρινήν πανσέληνον» καί ὡς ἐκ τούτου μετά τήν ἰσημερίαν καί μετά τό Νομικόν ἑβραϊκόν Πάσχα, δεδομένου ὅτι ἐαρινή πανσέληνος σημαίνει σελήνην 14 ἡμερῶν, γεννηθεῖσαν κατά ἤ μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν, ἡ ὁποία ταυτόχρονως καί συμφώνως μέ τόν Μωσαϊκόν Νόμον εἶναι ἡ γνωστή «τεσσαρε­σκαιδεκάτη» τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα, (ἐξ. 12, 6. Λευ. 23, 5). Ὅτε ἡ Ἁγία Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπεφάσισεν νά καθορίση ἐπακριβῶς τά ὅρια τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, γενομένης συζητήσεως, ἔστειλεν 30 ἐκ τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων, τούς πλέον πεπαιδευμένους, σοφωτέρους καί πλήρεις Πνεύ­ματος Ἁγίου Ἀρχιερεῖς, εἰς τήν παγκοσμίου φήμης Ἀλεξανδρινήν Σχολήν, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ τούς ἐπιστήμονας ἀστρονόμους τῆς Σχολῆς ταύτης, μετά ἀπό ἑξάμηνον ἔρευναν εὗρον ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν Πανσέληνον τῆς Πρώτης ἐαρινῆς σελήνης. Κατά τό πάθος τοῦ Χριστοῦ ὁ μέν κύκλος τῆς σελήνης ἦτο δέκατος (10) ὁ δέ τοῦ ἡλίου εἰκοστός τρίτος (23). Ἄρα τό Νομικόν Πάσχα, δηλ. ἡ 14η τῆς σελήνης κγ΄ (23) τοῦ μηνός Μαρτίου ἕκτη τῆς ἑβδομάδος ἡμέρα (Παρασκευή). «Μετά τήν ταφήν τοῦ Σωτῆρος, ὁ ἄλογος ἐτύθη ἀμνός πρός ἑσπέραν ἐπιφώσκοντος δέ τοῦ Σαββάτου, τήν κδ΄ (24) τοῦ Μαρτίου μηνός, ἤ τῶν ἀζύμων παρ' αὐτοῖς ἐτελεῖτο, ὡς ὁ Νόμος ἐν τῶ Λευτικῶ διετάξατο τῆ κε΄ (25) αὐτοῦ τοῦ μηνός, ἡ λαμπροφανής ἀνάστασις τοῦ Χρι­στοῦ παντί τῶ κόσμω ἐπέλαμψεν» (P.G. 127, σελ. 1485). Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, λαβόντες ὑπ' ὄψιν τά δεδομένα: α) Τό περί κοσμογονίας ἔργον τοῦ Θεοῦ, β) ὅτι Τό σεληνιακόν ἔτος ἀρχίζει μέ τήν γέννησιν νέας σελήνης, κατά ἤ μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν, (ἐάν ἡ σελήνη γεννηθῆ πρό τῆς ἰσημερίας, δέν εἶναι ἐαρινή, ἀλλά χειμερινή) γ) ὅτι Τό ἑβραϊκόν Πάσχα, συμφώνως μέ τό Μωσαϊκόν Νόμον, ἑορτάζεται τήν 14ην («τεσσαρεσκαιδεκάτην») τοῦ μηνός Νισάν (Μαρτίου ἀπριλίου) δηλαδή, τοῦ πρώτου μηνός τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους. (Ἄρα, ἡ 14η Νισάν ἀπαραιτήτως συμπίπτει τουλάχιστον 14 ἡμέρες μετά τήν ἐαρινήν ἰσημερίαν). δ) Τήν τάξιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου καί ε) τό πότε ὁ Χρι­στός Ἀνέστη, ἐθέσπισαν ὅπως τό ἅγιον Πάσχα ἑορτάζεται τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πρώτην ἐαρινήν Πανσέληνον (ἡ ὁποία ὡς ἐαρινή εἶναι πάντοτε μετά τήν ἰσημερίαν). Ἡ πρώτη δέ Κυριακή μετά τήν πρώτην ἐαρινήν Πανσέληνον, καθώς ἐμφαίνεται καί ἀπό τό Αἰώνιον Κανόνιον τοῦ Ἁγίου Πάσχα, εἶναι δυνατόν νά συμπέση ἀπό 22 Μαρτίου (κατώτατον ὅριον) ἕως 25 Ἀπριλίου (ἀνώτατον ὅριον). «Ἡ πάντιμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ζωοποιοῦ ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπιτελεῖται ἀπό κβ΄ (22) Μαρτίου καί αὐτῆς τῆς κβ΄ (22), ἕως τῆς κε΄ (25) Ἀπριλίου καί αὐτῆς τῆς κε΄ (25), οὐδέ γάρ κατά τήν κα΄ (21) τοῦ Μαρτίου τελεῖται, οὐδέ κατά τήν κστ΄ (26) Ἀπριλίου». (Γεωργίου Πισιδίας χρον. Πάσχα, σελ. 128). Ἀναφορικῶς δέ μέ τό ὡς ἄνω ὑπό ἔνδειξιν 1 δεδομένον, ἤτοι τό περί κοσμογονίας ἔργον τοῦ Θεοῦ σημειοῦμεν τά ἑξῆς: Τήν τετάρτην ἡμέραν τῆς Δημιουργίας, ἐποίησεν ὁ Θεός τούς μεγάλους φω­στῆ­ρας, τόν Ἥλιον «εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας» καί τήν Σελήνην, «εἰς ἐξουσίαν τῆς νυ­κτός» καί εἰς ἑνιαυτούς «ἐποίησεν Σελήνην εἰς καιρούς». ἀπό τήν τετάρτην, λοιπόν, ἡμέραν τῆς Δημιουργίας, οἱ δύο οὗτοι φωστῆρες ἤρχισαν καί τήν κίνησίν των. Ὁ Ἥλιος ἐκτίσθη ἐν τῶ μέσω τοῦ οὐρανοῦ κι ἐκεῖ ἀκριβῶς κλείνει πάλιν τόν ἐτήσιον κύκλον του, κατά τήν 4ην ἡμέραν, ὁμοίως δέ καί ἡ Σελήνη ἤρχισεν νά κινῆται κατά τήν αὐτήν ἡμέραν, δημιουργηθεῖσα εἰς φάσιν Πανσελήνου, δηλαδή ἡλικίας 14 ἡμε­ρῶν. «Πρός τούτοις ὁ Ἥλιος καί ἡ Σελήνη ἐτάχθησαν εἰς ἑνιαυτούς, ἡ μέν Σελήνη ὅταν ἐκτελέση τήν περιοδικήν της κίνησιν δώδεκα φοράς, εἷς ἑνιαυτός γίνεται. ἀλλά καί διά τήν ἐντελῆ συνδρομήν τῶν ὡρῶν, ἔχει ἕνα μῆνα ἀτελῆ, καθώς οἱ ἑβραῖοι τό πάλαι εἶχον τόν χρόνον καί οἱ παλαιότατοι Ἕλληνες. τοῦ δέ ἡλίου ἑνιαυτός ὁλόκληρος εἶναι ἡ ἀποκατάστασις αὐτοῦ εἰς τό αὐτό σημεῖον, ἀπό τό ὁποῖον ἔκαμε τήν ἀρχήν τῆς αὐτῆς κινήσεως» (ὁμιλία στ΄ Μ. Βασιλείου εἰς ἑξαήμερον - Περί γενέσεως φωστήρων). Συνάγεται οὕτως ὅτι ὁ Ἥλιος κλείνει τόν κύκλον του, εἰς τό αὐτό σημεῖον τῆς δη­μιουργίας του, κατά τήν τετάρτην ἡμέραν τῆς κοσμογονίας. Κατ' αὐτήν δέ τήν 4ην Μαρτίου (καθ' ὅτι ἡ ἄνοιξις ἀρχίζει τόν Μάρτιον μῆνα) σταθερῶς ἀπό τήν κοσμο­γονίαν μέχρι σήμερον καί εἰς τόν αἰῶνα λαμβάνει χώραν ἡ ἐαρινή ἰσημερία, ἡ ὁποία μέ τήν προσθήκην τῶν 3 ἐλλειπουσῶν ἡμερῶν τοῦ Φεβρουαρίου γίνεται 7-8 Μαρτίου. Ὡς ἤδη προεγράφη (σελ. 4) κατά τό πάθος τοῦ Χριστοῦ ἡ ἰσημερία ἦτο εἰς τήν 7-8 Μαρτίου. Τό νέον σεληνιακόν ἔτος ἤρχισεν τήν 10 Μαρτίου (γέννησις τῆς ἐαρινῆς σε­λήνης) καί ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» τοῦ Νομικοῦ - ἑβραϊκοῦ Πάσχα ἦτο τήν 24 Μαρτίου, τό δέ ἅγιον Πάσχα τήν 25 τοῦ ἰδίου μηνός. Ἰδού παραθέτομεν καί ἕτερά τινα παραδείγματα περί τοῦ πῶς ἑωρτάζετο τό Πά­σχα πρό τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως: Τό 1453, ἔτος τῆς ἁλώσεως τῆς Κων/λεως, ἡ Σελήνη εἶχεν κύκλους 7, καί ὁ Ἥλιος 17 ἡ πρώτη τοῦ πρώτου τῶν μηνῶν τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους ἦτο τήν 13 Μαρτίου καί ἡ Πασχαλινή Πανσέληνος τήν 27ην Μαρτίου, ἡμέραν Τρίτην, εἰς τήν ὁποίαν ἑορτάσθη τό Νομικόν καί τήν 1ην Ἀπριλίου τό Ἅγιον Πάσχα. «Τήν ἐπιοῦσαν ἡμέραν (ὑποσ.) Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου τῆς ἑβδομάδος τοῦ Πάσχα συμπεσούσης τό ἔτος ἐκείνω πρός τήν 6ην Ἀπριλίου» (ἱστ. ἑλ. Ἔθνους Παπαρηγοπούλου, τόμ. 5, σελ. 319 Περί ἁλώ­σεως τῆς Πόλεως). Ἐφ' ὅσον δέ ἡ Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου ἦτο τήν 6ην Ἀπρι­λίου, ἄρα τό ἔτος 1453 τό Ἅγιον Πάσχα ἦτο τήν 1ην Ἀπριλίου. Ἀποδεικνύεται καί διά τούτου τοῦ παραδείγματος ὅτι τό 1453 ἡ ἰσημερία ἦτο τήν 7-8 Μαρτίου τήν 13 ἡ πρώτη τοῦ πρώτου μηνός τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους, τήν 27ην ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» καί τήν 1ην Ἀπριλίου τό Ἅγιον Πάσχα. Τό ἔτος 1821 τό Ἅγιον Πάσχα ἑωρτάσθη τήν 10ην Ἀπριλίου, κατά τήν ὁποίαν ἐμαρτύρησεν ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄. Ἡ Σελήνη εἶχε κύκλους 14 καί ὁ Ἥλιος 21. ἡ πρώτη τοῦ πρώτου μηνός τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους ἦτο τήν 26ην Μαρτίου καί ἡ ἐαρινή Πανσέληνος ἤ τό νομικόν Πάσχα τήν 9ην Ἀπριλίου, ἡμέραν Σάββατον. Τό 1821 ἐγένοτο δύο Πανσέληνοι μετά τήν ἰσημερίαν. Μία τήν 10ην Μαρτίου δύο ἡμέρας μετά τήν ἰσημερίαν, ἀλλ' ἦτο χειμερινή καί δέν ἑωρτάσθη μέ αὐτήν τό Πάσχα. Μέ αὐτήν τήν Πανσέληνον ἐλόγιζαν οἱ Δυτικοί ὅτι πρέπει νά ἑορτάζεται τό Πάσχα, δηλαδή πρώτη μετά τήν ἰσημερίαν ἄνευ τῆς λέξεως ἐαρινή, καί ἀντί νά κατανοή­σουν τήν ἔννοιαν (τῆς λέξεως ἐαρινή) ἐσήκωσαν τήν ἰσημερίαν!! καί ἡ ἄλλη τήν 26ην Μαρτίου. Καί τό ἔτος 1974 οἱ κύκλοι τῆς Σελήνης ἦσαν 15 καί τοῦ Ἡλίου 6. Ἡ πρώτη τοῦ πρώτου μηνός τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους ἐγένετο τήν 15ην Μαρτίου καί ἡ ἐαρινή Πανσέ­ληνος ἤ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» τήν 29ην Μαρτίου ἡμέραν Πέμπτην, καί τήν Κυρια­κήν, πρώτην μετά τό Νομικόν, τό ἅγιον Πάσχα, δηλαδή, 1ην Ἀπριλίου. Ἡ νέα Σε­λήνη, ἡ ὁποία ἐγεννήθη τήν 15ην Μαρτίου ἦτο ἐαρινή διότι ἐγεννήθη μετά τήν ἰση­μερίαν τῆς 7-8 Μαρτίου. Τό ἔτος 1978 ὁ κύκλος τῆς Σελήνης ἦτο ὁ 19 καί τοῦ ἡλίου ὁ 10. Ἡ πρώτη τοῦ πρώτου μηνός τοῦ Σεληνιακοῦ ἔτους ἐγένετο τήν 30 Μαρτίου καί ἡ Πανσέληνος τοῦ Νομικοῦ Πάσχα τήν 13ην ἀπριλίου, ἡμέραν Τετάρτην καί τό ἅγιον Πάσχα τήν 17ην Ἀπριλίου (πρώτην Κυριακήν μετά τό Νομικόν). Καί ἐδῶ εἴχομεν δύο πανσελήνους. Μίαν τήν 14ην Μαρτίου, καί μέ αὐτήν δέν ἑωρτάσθη τό Ἅγιον Πάσχα διότι ἦτο χει­μερινή, ὡς γεννηθεῖσα πρό τῆς ἰσημερίας τῆς 7-8 Μαρτίου) καί τήν ἐαρινήν Πανσέ­ληνον, τήν 13ην Ἀπριλίου. Ἡ ΑΓΙΑ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐξέδωκεν καί Κανόνα περί τοῦ πῶς νά ἑορτάζεται τό Ἅγιον Πάσχα, ἀλλ' οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεώς μας τόν ἐξηφάνισαν, διά νά φέρωσιν τήν σύγχυσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δυνηθοῦν οὕτω νά προβοῦν εἰς μεταρ­ρυθμίσεις, μέ σκοπόν τήν ἀνατροπήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Παραδόσεως. Περί τοῦ Πασχαλίου Κανόνος οἱ δύο μεγάλοι ἑρμηνευταί τῶν ἱερῶν κανόνων, ὁ Βαλσαμών καί ὁ Ζωναρᾶς γράφουν τά ἑξῆς: «Φασίν οἱ τῆς Συνόδου ταύτης, τούς τῆς πρώτης Συνόδου ἁγίους Πατέρας ὅρον ἐκθέσθαι περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ὅς ἐν τοῖς παρ' ἐκείνων συντεθεμένοις κανόσι οὐχ εὕρηται, καί τοῦτον παρά πάντων φυλάτ­τεσθαι ἀπαιτοῦσιν... ἐν μέν οὖν τοῖς κανόσιν τῆς πρώτης Συνόδου οὐδέν τί περί τοῦ Πάσχα εὕρηται ὁρισθέν. εἰ δέ ἐκτός τῶν κανόνων τι ὡκονόμηται ἀγνοῶ, πρακτικόν τῆς Συνόδου ἐκείνης μή ἔχων» (Σύνταγ. κανόνων Ράλλη τόμ. 3 σελ. 124 Ζωναρᾶ). «...Ἐν γοῦν τοῖς κανόσι τῶν ἐν Νικαία Πατέρων τοῦτο οὐχ εὕρηται. εἰς δέ τά πρακτικά τῆς πρώτης Συνόδου εὑρίσκεται». (Σύνταγ. καν. Ράλλη τόμ. 3 σελ. 124 Βαλ­σαμῶνος). Ὁμοίως περί αὐτοῦ ἀπό τήν Μεγάλην ἑλληνικήν ἐγκυκλοπαίδειαν, λῆμμα Πά­σχα, πληροφορούμεθα ὅτι: «Καί δέν διεσώθησαν μέν τά πρακτικά τῆς Συνόδου ἐκείνης, ἔχομεν ὅμως τήν ἐγκύκλιον τοῦ Μεγ. Κων/νου, εἰς τήν ὁποίαν τονίζει ὅτι ἡ Σύνοδος δέν ἐνδιαφέρεται διά ζητήματα χρονολογικά, ἀλλ' ἀπαιτεῖ καί ἐπιβάλλει δύο ὅρους α) νά συνεορτάζουν ὅλοι οἱ χριστιανοί καί β) νά ἑορτάζουν μετά ἀπό τούς Ἰουδαίους». Ἡ Ἀλεξανδρεωτική Ἐκκλησία ἑρμηνεύουσα τήν διπλῆν ἀξίωσιν τῆς Συνό­δου, κατήρτισεν τόν κανόνα ὡς ἑξῆς: «Τό Πάσχα δέον νά ἑορτάζεται τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν Πανσέληνον, ἥτις συμπίπτει ἤ ἕπεται τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Ἐπειδή ἡ 14 Νισάν, ἡμέρα τοῦ Νομικοῦ Πάσχα, ὁ κανών ἀπαιτεῖ τό Πάσχα νά ἑορτάζεται τήν Κυριακήν ἥτις ἕπεται τῆς 14 Νισάν. Διά τόν προσδιορισμόν ὅθεν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα χρειάζεται νά ὑπολογίσωμεν α) τήν ἡμερομηνίαν τῆς Πανσελήνου τοῦ ἕαρος, β) τό πλῆθος τῶν παρεμπιπτουσῶν ἡμερῶν μεταξύ τῆς ἐν λόγω Πανσελήνου καί τῆς ἀκο­λουθούσης ἑορτῆς». (Τά ἡμερολόγια καί ὁ κανών τοῦ Πάσχα σελ. 48). Ὅθεν προκύπτει ὅτι ὁ κανών τοῦ Πάσχα, τόν ὁποῖον οἱ μεταρρυθμισταί - νεοημερολογῖται ἐπικαλοῦνται, δέν εἶναι τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλά τῆς Ἀλεξανδρεωτικῆς Ἐκκλησίας καί οὕτως ἐξηγεῖται καί τό πνεῦμα τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, Πατριάρχου ἀλεξανδρείας τοῦ συγγράψαντος τόν «ΤΟΜΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΝ ΠΕΡΙ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ», ἐν τῶ ὁποίω τά ὅμοια ἐπιχειρηματολογοῦνται. Κι ἐνῶ οἱ Ζωναρᾶς καί Βαλσαμών (ἴδε ἀνωτέρω) σταματοῦν κάθε ἑρμηνείαν περί τοῦ Πάσχα, παραδεχόμενοι ὅτι ἀγνοοῦν, ὁ Ματθαῖος Βλάσταρις, ἑρμηνεύων τόν α΄ κανόνα τῆς ἐν ἀντιοχεία Συνόδου καί ἄνευ τῶν πρακτικῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, παραθέτει στοιχεῖα τῶν δυτικῶν διά νά δικαιολογήση τήν μεταρρύθμισιν «...ἡμεῖς δέ (λέγει ὁ ἴδιος) τῶ τῶν ἡμερῶν καί μηνῶν ἀριθμῶ κατά Ρωμαίους χρώμεθα (Σύντ. καν. Ράλλη, τόμ. 6, σελ. 405). Καί «...ἡμῖν δέ τούτου κατά Ρωμαίους ἔθος μετρεῖν» (Σύντ. καν. Ράλλη, τόμ. 6, σελ. 419). Οἱ ἱστορικοί δέ περί τοῦ Ματθαίου Βλαστάρεως, σχετικῶς μέ τό θέμα τοῦ Γρη­γοριανοῦ ἡμερολογίου ἀναφέρουν τά ἑξῆς: «Τά σφάλματα τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου εἶχον κατανοηθεῖ ἐπί τῆς Βυζαντινῆς ἐποχῆς. Ὁ Γρηγορᾶς Νικηφόρος (1324) ἐπρότεινε διόρθωσιν,τήν ὁποίαν ἐπεδοκίμασαν ὁ Μοναχός Ἰσαάκιος καί ὁ Ματθαῖος ὁ Βλάσταρις (1371)». (Ἐκκλ. ἱστ. Στεφανίδου, σελ. 702). Καί «ἀναλόγους πραγματείας (σ.σ. μετά τόν Γρηγορᾶν) συνέταξεν μετά ταῦτα ὁ μοναχός Ἰσαάκ καί ὁ Ματθαῖος ὁ Βλάσταρις» (Τά ἡμερολόγια καί ὁ Κανών τοῦ Πάσχα, σελ. 21). Ὁμοίως, «Τήν διόρθωσιν τοῦ Γρηγορᾶ (ὀπαδοῦ τοῦ Παπικοῦ ἀκινδύνου σ.σ.) ἐπεδοκίμασεν τῶ 1371 καί ὁ Ἰσαάκιος μοναχός καί ὁ Ματθαῖος ὁ Βλάσταρις». (Ἐκκλ. ἱστ. Βαφείδου, τόμ. 3). Τούτου τοῦ Βλαστάρεως, τοῦ συμφωνοῦντος καί ἐπιδοκιμάζοντος τά τῶν αἱρετικῶν, εἶναι καί αἱ ἐν τῶ Πηδαλίω ἑρμηνεῖαι περί τοῦ Πάσχα καί ἰδική του ἡ γνώμη πώς «καί αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὅπου μετά τήν πρώτην ἔγιναν, καί οἱ λοιποί Πατέρες, ἔβλεπον, ναί, καί αὐτοί, ὡς σοφοί ὅπου ἦσαν, πώς κατέβη πολύ ἡ ἰσημερία, ἀλλ' ὅμως δέν ἠθέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν κα΄ (21 Μαρτίου ὅπου τήν ηὕρεν ἡ Α΄ Σύνοδος...». (Πηδ. Ζ΄ Ἀποστ.). Ἐάν βεβαίως αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς Ἐκκλησιαστι­κήν πλάνην, ὁπωσδήποτε εἶναι χονδροειδής ἀπάτη εἰς βάρος τῆς ἀληθείας καί τῶν ἁπλῶν Χριστιανῶν καί ἐξηγούμεθα: Οἱ νεοημερολογῖται ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἰσημερία τό 325 ἦτο τήν 21ην Μαρτίου, καί λόγω τῆς πτώσεως τῶν 11 λεπτῶν ἐτησίως τήν ἐπανέφεραν εἰς τήν ἰδίαν ἡμέραν τοῦ 325!! Ἡ ἰσημερία γράφουν εἰς τάς ἐγκυκλίους των (ἴδε εἰς τό τέλος τῆς παρούσης) ἔχασεν 13 ὁλοκλήρους ἡμέρας ἀπό τό 325 ἕως τήν σήμερον καί τάς προσεθέσαμεν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, ἑπομένως δέν ἐδέχθημεν τό Γρηγοριανόν ἀλλά τό ἰου­λιανόν μετερρυθμίσαμεν!! Ὡς νά λέγουν, τόσα ἔτη πρό τοῦ 1924 ἐκεῖνοι ὅλοι ἔσφαλ­λον καί τώρα μέ τήν παραδοχήν τοῦ Γρηγοριανοῦ διωρθώθη τό σφάλμα!!! Θέτομεν τό ἐρώτημα: Ἐάν ἡ ἐαρινή ἰσημερία τό 325 μ.Χ. ἦτο τήν 21 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ἦτο δυνατόν τό κατώτερον Πάσχα νά εἶναι 22 Μαρτίου, μέ δεδομένον ὅτι οἱ ἑβραῖοι ἑώρταζον τό Νομικόν Πάσχα τοὐλάχιστον 14 ἡμέρας μετά τήν ἰσημερίαν (τεσσαρεσκαιδεκάτη Νισάν); Ἡ εὔλογος ἀπάντησις βεβαίως εἶναι, ὄχι, καθ' ὅτι οἱ ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδια­σκεψάμενοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐγνώριζον πολύ καλῶς τί ἐνομοθέτουν καί ὅτι διά νά γίνη τό Πάσχα εἰς τό κατώτατον ὅριον (22 Μαρτίου) πρέπει νά περάσουν ἀπό τήν ἰσημερίαν 14 ὁλόκληροι ἡμέραι. Κι ἐάν πράγματι εἶχεν πέσει ἡ ἰσημερία, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ἐν Ἁγίω Πνεύματι δογματίσαντες τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα, δέν θά εἶχον προβλέψει τήν πτῶσιν; Καί δέν ἀποτελεῖ ἡ περί τοῦ ἀντιθέτου ἄποψις, ἔλεγχον τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος, ὡς μή ἀρτίως λαλήσαντος; Τό γεγονός ὅτι μετά πάσης ἀκριβείας ἐνομοθετήθη ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος μᾶς διαβεβαιοῖ ὅτι πολλοί τῶ ὄντι ἔπεσον, οὐχί ὅμως ἡ ἰσημερία. Ὅθεν ἡ 21η Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου εἶναι τό κατώτατον ὅριον τῆς ἐαρινῆς Πανσελήνου καί ὄχι ἡ ἐαρινή ἰσημερία, τήν ὁποίαν πρέπει νά ἀναζη­τήσωμεν 13 ἡμέρας ἐνωρίτερον, δηλαδή τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Ἐξ ἄλλου περί αὐτοῦ συνηγορεῖ καί ἡ Ἁγία Γραφή (Παλαιά Διαθήκη) προσδιορίζουσα ἐπακριβῶς τό ἑβραϊκόν Πάσχα (τεσσαρεσκαιδεκάτη), τό ὁποῖον, ἀπό τοῦ Μωυσέως μέχρι σήμερον, τοιουτοτρόπως ἀπό τούς ἑβραίους ἑορτάζεται. Λαμβανομένης δέ ὑπ' ὄψιν καί τῆς ἐνάρξεως τῆς κινήσεως τῶν φωστήρων (ἡλίου καί σελήνης) κατά τήν κοσμογονίαν, τήν 7-8 Μαρτίου (ἀντί τῆς 4ης λόγω τῶν 3 ἡμερῶν τοῦ Φεβρουαρίου), καταλήγομεν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία παραμένει σταθερά ἀπό κτίσεως κόσμου τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Πρός τί, λοιπόν, ἡ προσθήκη 13 ἡμερῶν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον; Ἐξ ἄλλου ἡ ἔλευσις τοῦ Κυρίου ὡς ἀνθρώπου ἐν τῶ κόσμω, μικρόν τι διάστημα ἐτῶν μετά τήν θέσπισιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, δέν εἶναι δυνατόν. νά θεωρηθῆ ὅτι ἐγένετο εἰκῆ καί ὡς ἔτυχεν (κατά τόν συγκεκριμένον χρόνον), ἐφ' ὅσον ἅπασαι αἱ ἑορταί Δεσποτικαί τε καί Θεομητορικαί, ἀκίνητοι καί κινηταί, καθώς καί ὁλόκληρον τό Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὠκοδομήθη ἐπί τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Ἐάν ἀτελές τό ἡμερολόγιον, ὁπωσδήποτε σαθρόν καί ἕν τοιοῦτον οἰκοδόμημα. Ὅμως τό Ἰουλια­νόν Ἡμερολόγιον προσφερθέν πρός χρῆσιν τοῦ μόνου ΤΕΛΕΙΟΥ, ὡς τέλειον ἐν τοῖς ἡμερολογίοις πρέπει νά θεωρηθῆ καί θά παραμείνη τοιοῦτον εἰς τόν αἰῶνα. Παραθέτομεν δέ κατωτέρω καί τί γράφει ὁ καθηγητής τῶν φυσικομαθηματικῶν Ν. Ι. Μαξεντιανός κατά τό 1880 μ.Χ.: «Οὕτω λοιπόν οἱ Γρηγοριανοί ἤ οἱ λεγόμενοι νεοημερολογῖται πρέπει νά ἐπανέλθωσι μέ 12 ἡμέρας (σ.σ. σήμερον 13) ἐάν δέν θέλω­σιν νά γελοιοποιηθῶσι πρό τῆς ἀληθοῦς ἐπιστήμης». Καί ὁ διδάκτωρ τῶν μαθηματικῶν Δ.Π.Κ. γράφει: «...ἐάν ἐχρησιμοποιεῖτο ἡ ὀρθή ἡμερομηνία τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας (Γρηγοριανή 21 Μαρτίου) ἀντί τῆς ἐσφαλμένης (Ἰου­λιανῆς 21 Μαρτίου ἥτις ἐνέχει ἤδη συσσωρευθέν σφάλμα 13 ἡμερῶν)». (Τά ἡμερολόγια καί ὁ κανών τοῦ Πάσχα, σελ. 50). Ὅθεν παρατηροῦμεν ὅτι καί ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη τῆς ἀστρονομίας εὑρίσκει ἐσφαλμένην τήν 21ην Μαρτίου (Ἰουλιανοῦ) ὡς ἐαρινήν ἰση­μερίαν». Κι ἐάν τις ἀπευθυνθῆ πρός τό Ἀστεροσκοπεῖον ἤ τό Πλανητάριον ἵδρυμα, θά πληροφορηθῆ ἐγκύρως ὅτι ὅλαι αἱ ἀναφοραί εἰς ἐαρινήν ἰσημερίαν 8 Μαρτίου, εἰς ἅπαντα τά ἐπιστημονικά βιβλία, ἐγκυκλοπαιδείας κ.λπ. ἀφοροῦν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, ἐνῶ αἱ ἀντίστοιχοι εἰς ἰσημερίαν 21 Μαρτίου, ἀφοροῦν εἰς τό Γρηγο­ριανόν ἤ τό «διορθωμένον» Ἰουλιανόν, ὡς οἱ κανοτομήσαντες ἀρέσκονται νά ὑπο­στηρίζουν. Τοσοῦτον ὅμως ψεῦδος καί ἀπάτη προϋποθέτουν ἀπύθμενον πνευματι­κόν σκότος! Ἐνδεικτικῶς παραθέτομεν ὡσαύτως: Τό Ἵδρυμα Εὐγενίδου γράφει εἰς μίαν ἀπάντησιν τά ἑξῆς: «...Ἡ ἐαρινή ἰσημερία λαμβάνει χώραν «περί» τήν 21 Μαρτίου, ἡ φθινοπωρινή ἰσ­ημερία «περί» τήν 23 Σεπτεμβρίου» (ἡμερομηνία Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου). Ἐπειδή εἶναι δυνατόν, ἡ ἐαρινή ἰσημερία νά συμβῆ τήν 20ήν Μαρτίου, ἡ δέ φθι­νοπωρινή τήν 22αν Σεπτεμβρίου, ὅταν ἔχωμεν δίσεκτον ἔτος, διά τοῦτο ἀναφέρομεν τήν λέξιν «περί» πρό τῶν ἡμερομηνιῶν. Καί τό ἀστεροσκοπεῖον ἀθηνῶν γράφει σχετικῶς: «...διευκρινίζομεν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία λαμβάνει χώραν τήν 21ην ἤ 22αν Μαρτίου... εἰς τά παλαιά Ἐκκλησιαστικά βιβλία γίνεται χρῆσις τοῦ ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου (πα­λαιοῦ)». Ὅθεν συνάγεται ὅτι οὐχί μόνον αἱ δυτικόφρονες ὑποσημειώσεις τοῦ Πηδαλίου, ἀλλά καί ἑρμηνεῖαί τινες κανόνων, τό μόνον, τό ὁποῖον ὑπηρετοῦν εἶναι αἱ ἐν γένει καινοτομίαι καί ὁπωσδήποτε ἡ τοιαύτη τοῦ 1924, δίδουσαι νομοκανονικήν ἐπίφασιν εἰς τούς καινοτομήσαντας νεοημερολογίτας καί ἀναδεικνύουσαι τούς Γνησίους Ὀρ­θοδόξους Χριστιανούς ὡς νομοκανονικῶς ἀντάρτας καί στασιαστάς. Παρατηροῦμεν δέ ὅτι τό ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικόν πνεῦμα καί οἱ ἑκάστοτε ἐκφρασταί του, ἐπί μακρούς αἰῶνας συνωμοτοῦν κατά τῆς ἀληθείας καί τά πρακτικά τῆς Α΄ Συνόδου ἐξηφάνισαν καί εἰς τάς ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν κανόνων παρενέβησαν, διά νά παρουσιάσουν τήν πλάνην ὡς ἀλήθειαν. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομεν ὅτι «τό 700 μ.Χ. ἤρχισεν ἡ πρότασις περί μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου καί μόλις ἐπί τέλους ὁ Γρηγόριος ΙΓ΄ τό κατώρθωσεν» (Μεγ. Ἑλλην. Ἐγκ. λ. ἰσημερία). Ὅθεν ὀφείλομεν ἅπαντες νά ἐργασθῶμεν πρός ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας ἵνα μή πλανῶνται ψυχαί, ὑπέρ ὦν Χριστός ἀπέθανεν, καί ὁ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου πανηγυρίζη. Ἰδού παραθέτομεν ἐνταῦθα καί τάς λοιπάς ἐγκυκλίους τῆς «ἐπισήμου» Ἐκκλη­σίας ἡ ὁποία δικαιολογεῖ τήν μεταρρύθμισιν ὡς καλῶς γενομένην διότι δῆθεν ἔχανεν ἡ ἰσημερία καί ὡς ἀναγκαίαν δῆθεν διά λόγους «οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐμπο­ρικούς καί πολλούς ἄλλους», καί ὅτι μέ τήν μεταρρύθμισιν ἐπανῆλθον εἰς τήν ἰδίαν θέσιν μέ τό 325 μ.Χ., ἐνῶ οἱ κρατοῦντες τό ἰουλιανόν ἡμερολόγιον δέν εἶναι σύμ­φωνοι μέ τούς Ἁγίους Πατέρας τοῦ 325. Καταγγέλλουν οὕτως οἱ καινοτομήσαντες καί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό 325 καί ἐφ' ἑξῆς ὡς μή συμ­φω­νοῦσαν μέ τήν Ἱεράν Παράδοσιν καί μέ τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, δικαιολογού­μενοι ὅτι οὐδέν ἄτοπον ἔπραξαν οὔτε ἐδέχθησαν τό Παπικόν κατασκεύασμα Γρη­γοριανόν Ἡμερολόγιον, ἀλλ' ὅτι διώρθωσαν τό ἀτελές Ἰουλιανόν!!! Ὑποστηρίζουν, λοιπόν οἱ καινοτομήσαντες: «...Μεταβολή οὐδεμία ἀπολύτως ἐγένετο οὐδέ τό πασχάλιον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας διωρθώθη, διότι τοῦτο προελθόν ἐξ ἀποφάσεως οἰκουμενικῆς Συνόδου, μένει ὡς ἔχει καί μετά τήν γενομένην τοῦ ἡμερολογίου διώρθωσιν καί εἶναι ζήτημα ὁλο­κλή­ρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... ἐνήργησε δέ ἡ ὁλομέλεια τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄνευ ἐπεμβάσεως τινός κοσμικῆς ἀρχῆς ἤ ἐξουσίας, ἀλλ' αὐτοβούλως, πε­ριεσκεμένως ἀνταποκρινομένη εἰς τήν πολλαχόθεν ἐκδηλωθεῖσαν διά λόγους οἰκονομι­κούς, κοινωνικούς, ἐμπορικούς καί πολλούς ἄλλους. Μή σκανδαλίζεσθε ἐκ τῶν ψευδῶν λόγων οἴτινες ὑπό τό πρόσχημα τῆς ὑπερασπί­σεως τῶν ἱερῶν καί ὁσίων, ἐκτοξεύονται κατά τῆς Ἐκκλησίας... Τό ζήτημα τοῦ ἡμερολο­γίου δέν ἔχει ἀπολύτως οὐδεμία σχέσιν πρός αὐτά. Αἱ ἑορταί μένουσιν αἱ αὐταί, τε­λού­μεναι κατά τάς πραγματικάς ἡμερομηνίας, διότι διωρθώθη πλέον τό λάθος, τό ὁ­ποῖον τάς εἶχε ἀπομακρύνει ἀπό τάς ἡμερομηνίας τάς ὁρισθείσας ὑπό τῶν Πατέρων. Δέν συ­νέβη λοιπόν καμμία μεταβολή θίγουσα εἴτε τό ἑορτολόγιόν μας, εἴτε τάς Ἱεράς τελετάς μας, εἴτε τούς θεσπεσίους ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας» (Ἐγκύκλιος 1948 ἀριθμ. 755). Ἐπί τῆς ὡς ἄνω ἐγκυκλίου σχολιάζομεν ὅτι φροντίζοντες οἱ νεωτερισταί μόνον διά λόγους «οἰκονομικούς κοινωνικούς, ἐμπορικούς...» καί ἐπικαλούμενοι τήν Ἐκκλη­σίαν τῆς Ἀλεξανδρείας ὡς τακτοποιήσασαν τά ζητήματα, τῆ οὐσία καταγγέλλουν τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί τόν Μ. Κων/νον ὡς ματαίως καυχωμένους εἰς τάς ἐπιστολάς των ὅτι ἐλύθη πλήρως καί τό ζήτημα τοῦ Πάσχα. Ἰδού καί ἑτέρα ἐγκύκλιός των: «...Τινές μέν τῶν διαβολέων τούτων, ἀπό τῶν ἐρημητηρίων τοῦ ἁγίου Ὄρους, δι' ἐπιστολῶν ἀσυναρτήτων καί βλασφήμων. σκανδαλίζουσιν τόν λαόν καί ἀποτρέπουσιν αὐτόν νά ἀποσχισθῆ ἀπό τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλοι δέ διαφθερμένοι ὄντες τοῦ νοῦν καί ἀπεστερημένοι τῆς ἀληθείας, (Α΄ Τιμ. 6, 5) ὡς οἱ πρῶτοι περιάγουσι τάς πόλεις, τό μοναχικόν σχῆμα καταισχύνοντες, εἰσδύουσι εἰς τάς οἰκίας καί αἰχμαλωτίζουσι γυναι­κάρια συσσωρευμένα ἁμαρτίας (Β΄ Τιμ. 36) διά τοιούτων δέ γυναικαρίων σκανδαλίζουσι τῶν ἀκάκων τάς καρδίας... καί διδάσκουσι λοιπόν, ὅτι ἐάν δέν ἑορτάσης ταύτην καί οὐχί ἄλλην ἡμέραν κολάζεσαι αἰωνίως!... Οὐδέ διστάζουσιν οἱ ματαιολόγοι εἰς ἐπιβεβαίωσιν τῶν ἰσχυρισμῶν των νά παρουσιάζουσι ψευδεῖς διατάξεις τῆς Α΄ Συνόδου, ἀπαγορευ­σά­σης δῆθεν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου καί τήν παραδοχήν τοῦ μετά αἰῶνας πολ­λούς γενομένου Γρηγοριανοῦ καί νά διαστρέφωσι τήν ἔννοιαν ἐγγράφου τινός τοῦ Πα­τριάρχου Ἱερεμίου Β΄, σχετικῶς πρός τό καινοτομηθέν ὑπό τοῦ Πάπα Ρώμης Πασχα­λίου, συγέχοντες τό ἡμερολόγιον πρός τό Πασχάλιον καί νομίζοντες ὅτι ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ εἶναι παραδοχή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Μήπως ὥρισε Σύνοδός τις Οἰκουμενική ἀμετάβλητον καί ἀλάνθαστον ἡμερολό­γιον, ἀλλά καί μήπως εἶναι δυνατόν νά μείνει ἀμετάβλητον τό ἡμερολόγιον; Μήπως ἡ 1 Ἰανουαρίου τοῦ 325 καθ' ὅ ἔτος συνεκροτήθη ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἦτο δυνατόν νά συμπέση κατά τήν αὐτήν ἡμέραν καί κατά τάς αὐτάς ὥρας καί κατά τά αὐτά χρονικά σημεῖα ἐν ἔτει 1926; βεβαίως οὐχί. ἀλλ' οἱ παλαιοημερολογῖται δέν δύνανται δυστυχῶς νά ἐννοήσωσι τήν ἀλήθειαν, ὅτι κατά τό ἀδιόρθωτον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον μεταξύ 1 Ἰανουαρίου 325 καί τῆς 1 Ἰανουαρίου 1926 ὑπάρχει διαφορά 13 ἡμερῶν, καί ὅτι μόνον διά τῆς διορθώσεως ἐπῆλθεν ὅσον ἀνθρωπίνως εἶναι δυνατόν νά ὑπολογισθῆ συνταύτησις τῆς ἡμερομηνίας ταύτης. Δέν ἐννοοῦσι, ὅτι ἡ διόρθωσις τοῦ ἡμερολογίου κατέστησεν δυνατόν ἡ 25 Μαρτίου τοῦ 325 νά συμπέση πρός τήν 25 Μαρτίου 1926, κατά τό διορ­θωμένον καί ὅτι κατά τό ἡμερολόγιον 25 Μαρτίου τοῦ 1926 δέν ἦτο 25 Μαρτίου, ἀλλά 7 Ἀπριλίου! Ἑπομένως ἑόρτασαν τήν ἑορτήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ οὐχί τῆ 25 Μαρτίου ἀλλά τῆ 7 Ἀπριλίου. Ἐναντίον τῆς κοινῆς συνειδήσεως καί τῆς ἀναντιρρήτου γνώσεως ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, οἱ παλαιοημερολογῖται ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ 7 Ἀπριλίου τοῦ 1926, ἦτο οὐχί ἡ 7 Ἀπριλίου ἀλλ' ἡ 25 Μαρτίου!! Διατί, λέγουσιν ἐπί Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέκρινε τήν Λατινικήν Ἐκκλησίαν διά τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον; Ἀλλ' ἡ γενομένη ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. δέν σημαίνει ἀποδοχή τοῦ Γρηγοριανοῦ, ἡ δέ ὁμοιότης τῶν ἡμερομηνιῶν δέν διαφέρει τῆς ὁμοιότητος τῶν μη­νῶν καί τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος. Τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον κατεδικάσθη καί κα­ταδικάζεται ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κυρίως διότι ἐχρησιμοποιεῖτο πρός προσυ­λητικούς σκοπούς. ...Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό νά ἑορτάζονται αἱ ἑορταί κατά τάς ὁρισμένας ἡμερομηνίας ἀλλά τό πότε συμπίπτουν αἱ ἡμερομηνίαι δέν εἶναι παράδοσις. Ὁ Πάν­σοφος Δημιουργός τοῦ κόσμου ὥρισεν ἀπαραβάτους ἐν τῆ κινήσει τοῦ ἡλίου, τῆς σελή­νης, τῶν ἀστέρων καί τῆς Γῆς νόμους. Ἡ νύξ καί ἡ ἡμέρα δέν ἐξαρτῶνται ἐκ παραδό­σεως. Ἡ ἰσημερία καί αἱ φάσεις τῆς σελήνης δέν εἶναι παράδοσις. Καί τίς ἀγνοεῖ σήμε­ρον, ὅτι ἡ 21 Μαρτίου τοῦ 325 ἡμέρα τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας σύν τῆ παρόδω τῶν αἰώνων δέν εἶναι πλέον 21 ἀλλά ἡ 8 Μαρτίου κατά τό Παλαιόν; χρεωτικαί, ὁ δέ μή ὑπακούων δέν ἀνήκει πλέον εἰς αὐτήν, στερεῖται τῶν μέσων τῆς Θείας Χάριτος, ἀποσχίζεται καί ἀποκόπτεται ἀπ' αὐτῆς καί ὑπόκειται εἰς αἰώνιον Κόλασιν ὅθεν τά εὐσεβῆ τέκνα καί μή παρασύρονται ὑπό τῶν σχισματικῶν καί καταφρονητῶν τῆς πνευματικῆς αὐτῶν Μητρός». (Ἐγκύκλιος ἐπ. Ἐκκλησίας 1924 16 Ἀπριλίου ἀρ. 2389). Διά τῆς ὡς ἄνω ἐγκυκλίου τῆς «ἐπισήμου» Ἐκκλησίας κατηγοροῦνται οἱ μή δεχθέντες τήν καινοτομίαν (Παλαιοημερολογίται) ὅτι δέν δύνανται νά κατανοήσουν τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία, δυστυχῶς διά τούς νεωτεριστάς, εἶναι ἡ ἕνωσις μέ τόν Πάπα. Αὐταπατώμενοι δέ οἱ καινοτομήσαντες καί ἐξαπατῶντες ὁμιλοῦν περί δῆθεν διορ­θώσεως τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου καί οὐχί γυμνῆ τῆ κεφαλῆ εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ, στρουθοκαμηλίζοντες ἀναφορικῶς μέ τό γεγονός, ὅτι προσθήκη 13 ἡμερῶν εἰς τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον σημαίνει Γρηγοριανόν. Ἰσχυριζόμενοι δέ ὅτι τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον κατεδικάσθη καί καταδικάζεται ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κυρίως διότι ἐχρησιμοποιεῖτο διά προσυλητιστικούς σκοπούς, ἐπιφέρουν ἐπί τῶν κεφαλῶν των καί τήν αὐτοκαταδίκην των, κατά τό «Μωραίνει Κύριος...» παραδεχόμενοι ταυτοχρόνως ὅτι προσυλητίσθησαν ὑπό τοῦ Πάπα πρός προσκύνη­σίν του, τό ὁποῖον ἀποδεικνύεται περιτράνως σήμερον. Παραδεχόμενοι δέ τούς ἀπαραβάτους νόμους τῆς φύσεως ἀκουσίως παραδέχον­ται ὅτι βαναύσως παρενέβησαν εἰς αὐτούς, καθ' ὅτι καί ἡ ἰσημερία καί ἡ κίνησις τῶν φωστήρτων, ἡλίου καί σελήνης ἀνάγεται εἰς τούς ἀπαραβάτους αὐτούς νόμους κατά τόν Προφητάνακτα Δαβίδ, «Ἔστησεν αὐτά εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. πρόσταγων ἔθετο καί οὐ παρελεύσεται» (Ψαλμ. ΡΜΗ). Κι ἐάν ἀπό τό 325 μ.Χ. μέχρι σήμερον εἶχεν ὄντως πέσει ἡ ἰσημερία κατά 13 ἡμέρας ἀπό κτίσεως κόσμου ἡ πτῶσις θά ἔπρεπε νά εἶχεν φθάσει τάς 58 ἡμέρας καί ἡ ἰσημερία περίπου τόν Ἰανουάριον μῆνα. Οὐδέν ὅμως τοιοῦτον συνέβη, ἀλλ' ὡς ἤδη προεγράφη, ἡ ἰσημερία παραμένει σταθερά, ἀπό τήν κοσμογονίαν μέχρι σήμερον, τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Ἐπωμίζονται ἑπομένως οἱ καινοτομήσαντες νεοημερολογῖται καί τό βάρος τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 ὡς μή ὑπακούσαντες εἰς τά κελεύσματα τοσούτων γενεῶν καί τοσούτων Ἁγίων Πατέρων καί ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις παραγγέλλει: «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὅτι παρε­λάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 9). Πόσα ἐν τέλει ἀναθέματα ἀφοροῦν εἰς ὅσους ἀκολουθοῦν τά ἐντάλματα τοῦ Πάπα καί τόν ἐναγκαλίζονται; Ὅθεν, αἰδ/τατε π. Θεόδωρε, ἀνάγκη ὅπως, οἱ ὄντως πονοῦντες διά τήν ἀλήθειαν, ἐγκύψουν μετά πολλῆς προσοχῆς καί εἰς τό θέμα τῆς ἰσημερίας, τῆς κακῶς καί ἀπατηλῶς χρησιμοποιηθείσης, ὡς μή ὤφειλεν, διά τήν εἰσαγωγήν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα τοῦ παπικοῦ κατασκευάσματος, τοῦ σχίσαντος τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό 1924, ἐπί τῶ σκοπῶ προσηλυτισμοῦ καί μελλοντικῆς ἑνώσεως μέ τόν Πάπαν, τό ὁποῖον κατέστη ἐναργέστερον σήμερον παρά ποτέ. Σεβόμενοι δέ καί κρατοῦντες τάς Ὀρ­θο­δόξους παραδόσεις (τό ἡμερολόγιον-ἑορτολόγιον εἶναι τοιαύτη) ἄς ἐπανέλθωμεν εἰς τήν εὐλογημένην γραμμήν τῶν πατέρων μας. Ἰδού ἡ ὁδός τοῦ πραγματικοῦ ἀγῶνος κατά τοῦ ἐπαράτου οἰκουμενισμοῦ! Μετά τῆς προσηκούσης τιμῆς Διά τό Δ.Σ. Ὁ Πρόεδρος Ἡ Γραμματεύς Τ.Υ. Τ.Υ. Βασίλειος Ἰω. Σπρίντζιος Ἀντιγόνη Ἀθ. Παπαμιχαήλ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ (ΤΟΜΕΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ) + ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΥΒΙΟΥ