Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 199 Ἰούλ.-Ᾱὔγ.-Σεπτέμβριος 2011 "ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ.Ι.ΔΗ" Τοῦ Θεολόγου ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ (18ον) Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (Συνέχεια ἐκ τοῦ τεύχους Μάιος-Ἰούνιος 2011) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄ Ο ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΣΗΧΘΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΤΑΥΤΙΣΘΗ ΜΕΤ’ ΑΥΤΟΥ Ἀπό τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα εἰς τό «Πατριαρχικόν Κέντρον» ἐν Σαμπεζύ τῆς Ἐλβετίας (12.6.1984) Ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ αὐτοῦ Κέντρου Δαμασκηνός εἶπεν εἰς τήν προσφώνησίν του πρός τόν Πάπαν: «Ἁγιώτατε, Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά». (Ἡσ. 52, 7 Ρωμ. 10, 15). Διά τῶν λόγων τούτων τοῦ Προφήτου ὑποδεχόμεθα σήμερον τήν ὑμετέραν ἁγιότητα μέ εὐγνώμονα ἐν Χριστῶ ἀγάπην καί σεβασμόν εἰς τό περίσεμνον τοῦτο Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὡς εὖ παρέστητε, Ἁγιώτατε, τοῦ Πέτρου διάδοχε, ὅστις, ὡς τοῦ Παύλου ὁμό­τροπος, εὐαγγελίζεσθε τά ἀγαθά ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς οἰκουμένης, εἰς τόν ἐνταῦθα ἱερόν Πατριαρχικόν καί Σταυροπηγιακόν Ναόν τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν. Ἀπευθύνω πρός ὑμᾶς τόν ἐγκάρδιον τοῦτον χαιρετισμόν ἐκ μέρους τοῦ ἠγαπημένου ἀδελφοῦ ὑμῶν, τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Δημητρίου τοῦ Α΄, διαδόχου τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἀδελφοῦ τοῦ Πέτρου. Τέλος εἶπεν ὁ κ. Δαμασκηνός: «Ἔργον τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατά τάς ἀνεξερευνήτους βουλάς τοῦ Θεοῦ, θεωροῦμεν τήν παροῦσαν ἐπίσκεψιν τῆς ὑμετέρας ἁγιότητος εἰς τό ὀρθόδοξον τοῦτο Κέντρον ἅπας ὁ χάριτι τοῦ ἁγίου Πνεύματος πρός ὑποδοχήν συνηγμένος ὀρθόδοξος κλῆρος καί λαός ―ἅπαν τό πλήρωμα τῆς καθ' ἡμᾶς ἱερᾶς Μητροπόλεως τοῦτο δέ τήν ἐπαύριον τῆς ἀπό κοινοῦ ἐφέτος ὑφ' ἡμῶν ἑορτασθείσης ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος τοῦ ἐξαγαγόντος ἡμᾶς ἅπαξ διά παντός ἐκ τῆς ἀπομονώσεως και τῆς αὐταρ­κείας ἐπί τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀποθανόντος «ἵνα τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διεσκορπισμένα συναγάγη εἰς ἕν». (Ἰωάν. 11, 52). Στρέψατε, ἁγιώτατε, τό βλέμμα ὑμῶν πρός τόν κύκλω συνηγμένον κλῆρον καί λαόν τοῦ Θεοῦ διά νά ἴδητε ἐν τοῖς προσώποις αὐτῶν ἀνακλωμένην τήν κοινωνίαν τῆς χαρᾶς καί τήν ἐλπίδα τῆς κοινωνίας τῆς τε θριαμβευούσης καί τῆς στρατευομένης ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Εἴθε ὁ πάντων Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν νά πραγματοποιήση τήν ἐπιθυμίαν αὐτῶν προσβείαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν ἁγίων καί ἔνδοξων Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέου ―ὧν ἀπεικόνισιν εἰς εὐγνώμονα ἀνάμνησιν τῆς ἐνταῦθα ἐπισκέψεως ὑμῶν ἐπιδίδομεν τῆ ὑμετέρα ἁγιότητι― καί πάντων τῶν ἁγίων, τοῦ ἀναριθμήτου τούτου πλήθους μαρτύρων «ἐκ παντός ἔθνους καί φυλῶν καί λαῶν καί γλωσσῶν» (Ἀπ. 7, 9), ὧν ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία θά ἑορτάση τήν μνήμην τήν προσεχῆ Κυριακήν. Ἡ Τράπεζα τοῦ Κυρίου ἀναμένει. ὁ Θεός ἡμῶν, Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα, μᾶς προσκαλεῖ ἐν τῆ χάριτι καί μακροθυμία Αὐτοῦ» («Ἐπίσκεψις» ἀριθμ. Τεύχους 317/18.6.1984). Ἆραγε νά καταλαβαίνουν οἱ δυστυχεῖς Νεοημερολογῖται εἰς ποίαν αἵρεσιν ὡδηγήθησαν ἀπό τούς Σατανοκινήτους πλέον ταγούς των!! Διαφωνεῖ μήπως ὁ κ. Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, ὅτι τά πάντα εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν του κινοῦνται ὑπό τοῦ Σατανᾶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Καί ὁ «Χαλκηδόνος» Μελίτων Καί ὁ μέγας, ἐπίσης ἐγκέφαλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αἱρεσιάρχης «Μητροπο­λίτης Γέρων Χαλκηδόνος» Μελίτων, δέν ὑστερεῖ, ἀλλ' ὡς οἰκουμενιστής ἀρχίζει την συνέντευξίν του εἰς τήν ἐφημερίδα «LA CROIX» διά τῆς «Ὁμολογίας» τῆς αἱρετικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησιολογίας, δεχόμενος δύο μεγάλας «Ἐκκλη­σίας», ἤτοι τήν Ρωμαιοκαθολικήν καί «Ὀρθόδοξον». Γράφει ἀκριβῶς: «1. Ἀρχίζω τήν ἀποτίμησιν τῆς ἱστορίας τῆς ἱερᾶς προσπαθείας προς καταλλαγήν μεταξύ τῶν δύο μεγάλων Ἐκκλησιῶν, τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς Ὀρθοδόξου. Πρόκειται περί μιᾶς νέας ἐποχῆς εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.Ἡ νέα αὕτη ἐποχή ἤνοιξε εἰς τούς κόλπους μιᾶς ἄλλης εὐρυτέρας ἱστορικῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς τόν πόθον διά γενικήν χριστιανικήν ἑνότητα, πού ἀρχίζει ἀπό τό ἔτος 1920 μέ την ἰδέαν τῆς δημιουργίας καί καλλιεργείας τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως». («Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. τεύχ. 308/1.2.1984). Καθαρός αἱρετικός ὁμολογεῖ καί δεν κρύπτει τήν αἴρεσιν τοῦ Νεοημερολο­γιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ. Εἰλικρινής δέ ὤν, ὁμολογεῖ ὅτι ἡ κίνησις αὕτη ἀρχίζει ἀπό τό 1920 διά τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἤτοι τοῦ Προύσσης Δωροθέου. Ἄς ἀκούσουν λοιπόν οἱ εὐλαβεῖς Νεοημερολογῖται καί τον Μελίτωνα διά νά διαπιστώσουν ὅτι εὑρίσκονται εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ. Συνεχίζων, ὁ ἀσεβής οὗτος, λέγει και ἄλλην βλασφημίαν, διότι ἀσεβῶς ἀποδίδει τά ἔργα τοῦ Σατανᾶ, ἤτοι τάς συναντήσεις Πάπα καί ἀθηναγόρου, εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον!... «Προσωπικῶς πιστεύω ὅτι τό ἔργον ἦτο κίνησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῆς ἐκκλησίας, οἱ δέ δύο μεγάλοι ποιμένες εὐαίσθητοι δέκται τῆς πνοῆς ταύτης...»! Θρασύτατοι οἱ αἱρετικοί δέν διστάζουν τά ἔργα των, ἔργα τοῦ Σατανᾶ, νά τά παρουσιάζουν εἰς τούς ἁπλοῦς ἀνθρώπους, ὡς «ἔργα τοῦ ἁγίου Πνεύματος». Παρά ταῦτα φοβεῖται ὁ «πλᾶνος» Οἰκουμενιστής ὅτι θά ἀποτύχη (καί βεβαίως θά συντριβῆ, ὅρα ἀποκάλυψις ΙΘ΄ 20), διό σκέπτεται «γενναίας πράξεις», μέ τάς ὁ­ποίας τά ὄργανά του θά ὁλοκληρώσουν καί θα ἐπιβάλουν ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τον Ἀντίχριστον Οἰκουμενισμόν, διό λέγει: «4. Ὡς ἕνας πού ὑπηρέτησε τήν μεγάλην καί ἁγίαν αὐτήν ὑπόθεσιν μέχρι τῆς σή­μερον διακατέχομαι ἀπό τον ἱερόν αὐτόν φόβον καί διά τοῦτο ὁμιλῶ μέ αἴσθημα μεγίστης προσωπικῆς εὐθύνης. Ὡμολογουμένως ἐπραγματοποιήθησαν πάρα πολλά μέχρι τοῦ σημείου τοῦ ἀπιστεύτου πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς καταλλαγῆς καί τῆς προσεγγίσεως. ἀλλά ὑπολείπονται περισσότερα καί πλέον ἀκανθώδη διά τήν πρα­γματοποίησιν τῆς ὀργανικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος... α) Χωρίς νά ἀποκλείω ὅτι ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος τῶν δύο ἐκκλησιῶν με ἤρεμον, ὑπεύθυνον καί ἐν εἰλικρινεία συνέχισιν καί πρόοδον θά εὕρη λύσεις εἰς τά ἑπόμενα προβλήματα τῶν διαφορῶν πού θά τεθοῦν ἐνώπιόν του, πρᾶγμα διά τό ὁποῖον προσεύχομαι, βλέπω ὅτι κατά τόν διάλογον τοῦτον θά ἀνακύψη τό ἀκανθῶδες καί ὀξύ πρόβλημα τῆς ἐκκλησιολογίας. Ἐδῶ εἶναι τό θέμα. Θά ἀφήσωμεν τους ἐπιστήμο­νας θεολόγους μόνους μέ δικαιολογημένας ἀτέρμονας συζητήσεις νά τό διαπραγμα­τεύωνται, ἤ ὡς ἐκκλησίαι θά μιμηθῶμεν τόν Πάπαν Παῦλον τόν ΣΤ΄ καί τόν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ἔμπνευσιν και μέ γενναίας πράξεις ἐκκλησιαστικῆς συμπεριφορᾶς ἔδωσαν κατεύθυνσιν καί συνέβαλαν εἰς την θετικήν πρόοδον τῆς ὑποθέσεως τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἑνότητος καί τῶν θεολογικῶν συζητή­σεων;...». (Αὐτόθι). Εἶναι εἰλικρινής καί ἐδῶ, διότι γνήσιοι θεολογικοί διάλογοι δέν εὐοδώνουν τόν Οἰκουμενισμόν, ἀλλά τόν ἀναστέλλουν, τόν ἀποκαλύπτουν, τόν καταδικά­ζουν, διό ἐπιθυμεῖ καισαροπαπικάς ἀσεβεῖς πραξικοπηματικάς λύσεις, ὡς τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τῆς συναντήσεως τοῦ Πάπα μέ τόν αἱρεσιάρχην Ἀθηναγόρα, τήν «ἄρσιν» τῶν ἀναθεμάτων κ.λπ.!... Καί ὁ «Μύρων» Χρυσόστομος Ὁ «Μύρων» Χρυσόστομος, εἶναι καί αὐτός τῆς «Συνόδου τῆς Κωνσταντι­νου­πόλεως». Εἶναι ἕνας τέλεια μαθητευόμενος εἰς τόν Οἰκουμενισμόν. Εἶναι ἕνας βλάσφημος καί αἱρεσιάρχης ἀπό ἐκείνους τούς πολλούς, τούς ὁποίους ἀναδεικνύει τό ἐσβεσμένον Φανάριον. Ἐπῆγεν καί οὗτος ὁ «Μύρων» Χρυσόστομος εἰς τό Μπάρι τῆς Ν. Ἰταλίας, διά νά συναντηθῆ, νά φιληθῆ προδοτικά μέ τόν νῦν Πάπα και νά ἀσεβήσουν ἐπί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγίου Νικολάου, τά ὁποῖα δυστυχῶς κατέ­χουν οἱ Παπικοί καί φυλάσσονται εἰς την Βασιλικήν τοῦ ἁγίου Νικολάου εἰς Μπάρι τῆς Ν. ἰταλίας. Τήν Κυριακήν 26 Φεβρουαρίου 1984 ἔφθασεν ὁ Πάπας εἰς Μπάρι τῆς Ν. Ἰταλίας, τόν ὑπεδέχθη δέ καί τόν συνώδευσεν ὁ ἐν λόγω «Μύρων» Χρυσόστομος καί ἀφοῦ ἔλαβον οἱ κακοί θεατρίνοι δύο κανδήλας, μίαν ἐξ ἀνατολῆς και μίαν ἐκ τῆς Δύσεως, τάς ἥνωσαν εἰς μίαν φλόγαν, ἔκαμαν Παπικήν «λειτουργίαν» και «ἀντήλλαξαν τόν ἐν Χριστῶ ἀσπασμόν». Οὔτε πολύ, οὔτε ὀλίγον δύο ἀσεβεῖς θεατρίνοι διεκωμώδησαν καί ἐβλασφήμησαν κατά τῆς ὀρθοδοξίας. Ὁ θρασύτατος δέ Χρυσόστομος μετά ἀπό τά γεγονότα αὐτά ἐδήλωσεν: «Ὁ Οἰκουμενισμός θά προχωρήση μέ πράξεις ὅπως αὐτές (...). Εἶμαι πολύ εὐχαρι­στημένος γι' αὐτή τή συνάντηση, διότι ἔγινε στό ΒΑRΙ, ὅπου φυλάγεται τό λείψανο τοῦ ἁγίου Νικολάου, τοῦ ὁποίου εἶμαι ταπεινός διάδοχος. ἡ ἀνατολή, νομίζω, αἰσθάνεται πολύ συνδεδεμένη μέ τή Δύση, καί εἰδικά μέ τό ΒΑRΙ, διότι ὁ ἅγιος Νικόλαος τίς ἑνώνει, (σ.σ. Ὦ τῆς ἱεροσυλίας σου ἀσεβέστατε!). Ἡ συνάντηση μέ τον Πάπα εἶναι ἀπό τήν Θεία Πρόνοια. Πιστεύω ὅτι ὁ Θεός μᾶς δίνει πολλές εὐκαιρίες νά συναντηθοῦμε, γιά νά δοῦμε μαζί τί πρέπει νά πράξωμε γιά τήν ἑνότητα». («Ἐπίσκεψις» ἀριθμ. τεύχ. 310/10.3.1984). Καί ἀπό τήν προσφώνησιν τοῦ ἰδίου πρός τόν Πάπαν: «Μέ τήν παρουσία τῆς Αὐτοῦ ἁγιότητος, πρώτου ἐπισκόπου τῆς Χριστιανο­σύνης και Σεβασμιωτάτου Πατριάρχου τῆς Δύσεως(53), ὅλοι προσκυνοῦμε τόν τάφο τοῦ ἁγίου Νικολάου καί ἀκοῦμε τήν φωνή του, πού φθάνει σε μᾶς ἀπό τούς περασμένους αἰῶνες, ὁπότε ἡ ἐκκλησία ἦταν μία καί ἀδιαίρετη(54). Ὁ ἅγιος Νικόλαος, ἐπίσκοπος Μύρων καί προστάτης τῆς πόλεως τοῦ ΒΑRΙ, ἄς προάγη ὁποια­δήποτε προσπάθεια γιά τήν ἑνότητα καί ἄς μᾶς διδάσκη ὅλους τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σ' αὐτή τήν πραγματική ἑνότητα: τον δρόμο τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς σοφίας, το δρόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης». (Αὐτόθι). Ἀπό τούς διαλόγους τῶν Νεοημερολογιτῶν καί μετά τῶν Προτεσταντῶν (1981) Παραθέτομεν ἀπό τό περιοδικόν «ἐπίσκεψις»: «Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τῆς συναντήσεώς μας διετυπώθη ὑπό ἀμφοτέρων τῶν Προέδρων ὁ γενικός στόχος τοῦ διαλόγου. ὡς τοιοῦτος εἶχεν ὁρισθῆ ὑπό τῆς Παγκοσμίου Λουθη­ρανικῆς ὁμοσπονδίας, εἰς προηγούμενον χρόνον, ἡ πλήρης κοινωνία, ἐν τῆ ἐννοία τῆς πλήρους καί ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως. Ὁ στόχος οὗτος εἶχεν ὑπογραμμισθῆ καί εἰς μηνύματα ἀποσταλέντα καί ὑπό τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Δημητρίου, τοῦ Μακ. Πατριάρχου Μόσχας κ. Ποιμένος, ὡς καί τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπι­σκόπου GOURKU καί πάσης Φιλλανδίας κ. MIKKOZJINA». («Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. Τεύχους 258/15.9.1981, σελ. 3). Αὐτοί εἶναι οἱ «διάλογοι» τῶν Νεοημερολογιτῶν. Οἱ αἱρετικοί ἐπιβάλλουν τά αἱρετικά τους φρονήματα καί οἱ «Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι» τῆς μεγάλης ὁλκῆς δέχονται ταῦτα μετά πολλῆς προσοχῆς καί ὑπό τάς εὐλογίας τοῦ Πατριάρχου των, μή τυχόν καί θίξουν τάς ἐπιθυμίας τῶν αἱρετικῶν. Ἰδού ἡ «μαρτυρία» τῆς «ὀρθοδοξίας» των!... Ἀπό τάς συμπροσευχάς των διά τήν εὐόδωσιν τῶν διαλόγων των καί μέ τούς Προτεστάντες Παραθέτομεν ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ». «...3. α) Λίαν εὐεργετικόν διά τήν ἐργασίαν μας ὑπῆρξε τό γεγονός ὅτι ἠδυν­άμεθα νά εὑρισκώμεθα καθ' ἑκάστην ἡμέραν ὁμοῦ προσευχόμενοι, κατά τήν διάρ­κειαν τῶν λατρευτικῶν τελετῶν, τῶν ὁποίων προΐσταντο μέλη τῶν οἰκείων ἐκκλη­σιῶν. Ἡ συνάντησίς μας ἤρχισε διά προσευχῆς, ἀναπεμφθείσης ὑπό τῶν τοπικῶν ἐπισκόπων τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἰωάννου καί τοῦ Ἐπισκόπου ΝΚΟLΑΙΝΕΝ. Ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἐλσιγκίου κ. Ἰωάννου εἰς τόν Ὀρθόδοξον Καθεδρικόν Ναόν. Κατ' αὐτήν συνελειτούργησαν οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς ἐξ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν ἀντιπροσωπευομένων εἰς την συ­νάντησιν. Χαιρετισμόν ἀπηύθυνε πρός τους συγκεντρωθέντας ὁ Πανοσιολ. Καθ. D. ΚRΕΤSCΗΜΑR, Πρόεδρος τῆς Λουθηρανικῆς ἀντιπροσωπείας. Τά μέλη τῆς Λου­θηρανικῆς ἐπιτροπῆς ἀντεπεκρίθησαν εὐγνωμόνως εἰς την πρόσκλησιν τῶν ὀρθο­δόξων, ὅπως συμμετάσχουν καί αὐτά εἰς τήν προσευχήν των. Τό αὐτό ἑσπέρας ἐτελέσθη λουθηρανικός ἑσπερινός εἰς τόν ἐνοριακόν Ναόν τοῦ ΟLARΙ. Κατ' αὐτόν ἐκήρυξεν ὁ Γεν. Γραμματεύς τῆς Παγκοσμίου Λουθηρανικῆς Ὁμοσπονδίας, Δρ CARL ΜΑV, ἐκ μέρους δέ τῶν Ὀρθοδόξων ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ ἐπίσκοπος Βασίλειος CΟΜΑΝ. Τήν 1ην Σεπτεμβρίου τά Λουθηρανικά μέλη τῆς ἐπιτροπῆς ἐτέλεσαν Εὐχαριστίαν συμφώνως πρός τό τυπικόν τῆς Εὐαγγελικῆς Λουθηρανικῆς ἐκκλησίας τῆς Φιλλανδίας, εἰς αὐτήν δέ παρέστησαν συμπροσευχόμενοι καί οἱ ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι. («Ἐπίσκεψις» ἀριθμ. τεύχους 258/15.9.1981). Διερωτώμεθα: Καλά οἱ Οἰκουμενισταί συνετάχθησαν μέ τήν μερίδα τοῦ Ἰούδα, τοῦ προδότου και ἀρνητοῦ τοῦ Κυρίου, οἱ λοιποί ἐκ τῶν Νεοημερολογιτῶν Κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι παρουσιάζονται ὡς συντηρητικοί καί ἀνθενωτικοί, τί ἔπαθαν καί δέν ὁμιλοῦν; Τί περιμένουν ἀκόμη νά ἴδουν, ὥστε νά διαχωρίσουν τάς εὐθύνας των καί νά ἀποκηρύξουν Νεοημερολογιτισμόν, Παπισμόν καί Προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν; Ἐν προκειμένω ὁ μέγας διδάκτωρ και σοφός κ. Χριστόδουλος Παρασκευαΐ­δης, τί λέγει; ὁ Νεοημερολογιτισμός του ἀπό ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ, ΔΟΓΜΑ­ΤΙΚΗΣ καί ἐν γένει ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ἀπόψεως εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι; Εἶναι Σχισματοαίρεσις ἤ ὄχι; Εἶναι συμφυές ἐφεύρημα καί δημιούργημα τῶν σκο­τεινῶν ἑβραιομασονοσιωνιστικῶν δυνάμεων ἤ ὄχι; Ἀντελήφθη ὁ κ. Χριστόδουλος ὁποῖον βρωμερόν ἔγκλημα διέπραξε μέ τήν διατριβήν του; Πόσον παρήγορον θά ἦτο νά διέπραξεν τοῦτο ἐν ἀγνοία του, διότι ὁπωσδήποτε θά μετανοήση, ὅπως μετενόησεν καί δι' ἐκείνας τάς ἐπι­πολαίους καί ἀτυχεῖς θέσεις του εἰς τό θέμα τῆς γλώσσης, διά τάς ὁποίας κατόπιν ἔγραψεν: «Πρό ἐτῶν εἶχα τή γνώμη, ὅτι ὕστερα ἀπό τή γλωσσική ἐπιβολή τῆς δημοτικῆς καί τίς στρατιές τῶν οὐσιαστικά ἀγραμμάτων νέων πού θά ἔβγαιναν ἀπό τά σχολεῖα, ἐπεβάλλετο, γιά λόγους ποιμαντικούς, ἡ προσαρ­μογή τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσας στά νέα δεδομένα. Τώρα βλέπω ὅτι ἀστόχη­σα. ἡ γλῶσσα τῆς ἐκκλησίας πρέπει νά παραμείνει ὡς ἔχει, γιά νά λειτουργήσει σάν κυματοθραύστης στη λαίλαπα τοῦ γλωσσικοῦ ἐξανδραποδισμοῦ, πού ἐπεβλήθη στήν Παιδεία τοῦ Ἔθνους». (Ο.Τ. 598/9.3.1984). ἀνθρώπινον τό σφάλλειν, ἀλλά τό ἐμμένειν εἰς τό σφάλμα σατανικόν. Πόση χαρά θά αἰσθανθῶμεν ἄν ἐλθών εἰς ἐπίγνωσιν ὁ κ. Παρασκευαΐδης ὁμολογήση ὅτι ἔσφαλεν καί εἰς τήν περιβόητον διατριβήν του ὡς και εἰς τό περί γλώσσης θέμα καί ἀναθεωρήση. Τότε θά ἰσχύση καί δι' αὐτόν το τοῦ Ἀπ. Παύλου: «ΤΟΙΣ ΑΓΑΠΩΣΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ». Θά ἀποδείξει δηλαδή ὅτι πράγματι ἀγαπᾶ τήν ἀλήθειαν καί μισεῖ τό ψεῦδος. Ὁ κ. Χριστόδουλος νῦν εἶναι ἕνας μικρός Σαῦλος, ἄς γίνη καί ἕνας μικρός Ἀπόστολος Παῦλος. Τοῦ τό εὐχόμεθα. (Συνεχίζεται) ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (53) Νά τόν χαίρεσθε ἀδελφοί Νεοημερολογῖται. (54) Τώρα πόσες εἶναι ὦ θρασύτατοι αἱρετικοί καί ἀνόητοι;