ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΔΩΔΕΚΑ ΑΡΘΡΑ ΕΚ ΜΙΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΗΔΥΝΑΝΤΟ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗΝ ΕΝΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΣΙΝ ... Πρῶτον, λοιπόν, ὁμολογοῦμε πίστιν κατά τό σύμβολον τῆς πίστεως, τῆς Α΄ καί τῆς Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, τόν Πατέρα τόν Ἄναρχον, τόν Υἱόν τόν συνάναρχον, τόν ἐνανθρωπήσαντα καί σταυρωθέντα, τόν ἀναστάντα καί εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντα καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό συναΐδιον καί ζωοποιόν. Ὁμοίως πιστεύομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική γιατί εἶναι τό Ἅγιον Σῶμα τοῦ Ἑνός Χριστοῦ, ὅπως τό εἶδον καί τό παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Καί τέλος πιστεύομεν ὅτι ὑπάρχει ἀνάστασις νεκρῶν καί ζωή αἰώνιος, τήν ὁποία καί προσδοκοῦμε. Δεύτερον ἀποδεχόμεθα τάς Ἁγίας Ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τάς ὁποίας οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, διετύπωσαν μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τάς ἀναλλοιώτους ἀρχάς τῆς πίστεως, περί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, περί τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος, περί τῆς Ἐκκλησίας καί περί τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων Τρίτον. Εἰδικώτερον περί τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἀποδεχώμεθα τάς θεοφωτίστους ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί θεωροῦμεν αὐτάς ὡς τό ἀέναον θεμέλιον διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Ὡς ἐκ τούτου πᾶσα παρέκκλισις ἤ ἀντίθεσις πρός τάς ἀποφάσεις αὐτάς θεωρεῖται παρέκκλισις ἐκ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Τέταρτον. Ἀποδεχόμεθα τάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 16ου αἰῶνος, εἰς τά ὁποίας διετυπώθη καί κατεκυρώθη ἡ στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς γενομένης ὑπό τοῦ πάπα κατά τό ἔτος 1582 ἀλλαγῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καλενδαρίου, ἡ ὁποία παντελῶς καί ὁριστικῶς ἀπερρίφθη καί κατεδικάσθη. Πέμπτον. Ὁμολογοῦμεν καί ἀποδεχόμεθα τήν κατά τό Σύμβολον τῆς Πίστεως διδασκαλίαν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική καί ὡς ἐκ τούτου ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν τήν προτεσταντικήν θεωρίαν τῶν κλάδων περί τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὅλες οἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας (κλάδους τοῦ αὐτοῦ δένδρου) καί πρέπει νά ἑνωθοῦν διά νά ἀποτελέσουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν. Ἕκτον. Ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν τήν πατριαρχικήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀποδέχεται τήν ὡς ἄνω αἱρετικήν θεωρίαν τῶν κλάδων περί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀπετέλεσε τόν προπομπόν διά τήν εἰσαγωγήν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ καταδεδικασμένου παπικοῦ καλενδαρίου τό ἔτος 1924 καί οὕτω τήν ἀποδοχήν τῆς φρικτῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἕβδομον. Ἀποστρεφόμεθα καί καταδικάζομεν τήν αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν καταδικαζομένην ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί συμπροσευχήν μετά τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων καί ἀκόμη περισσότερον εἰς τόν θρησκευτικόν συγκρητισμόν. Πᾶσα τοιαύτη κοινωνία καί συμπροσευχή ἀποβάλλει τόν ἄνθρωπον αὐτοδικαίως ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ μόνη ὁδός κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀσφαλής πηγή σωτηρίας. Ὄγδοον. Ἀποδεχόμεθα καί συνομολογοῦμεν τήν κατά τό ἔτος 1935 γενομένην ἐνώπιον τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δημοσίαν καί εἰς ἐγκύκλιον δημοσιευθεῖσαν ὁμολογίαν, τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ νέου ἡμερολογίου κατά τήν ὁποίαν ἡ νεοημερολογιτική ἐκκλησία δεχθεῖσα τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου ἡμερολογίου κατέστη σχισματική καί ὡς ἐκ τούτου οὐδεμία μετά τῶν μελῶν αὐτῆς ἐπιτρέπεται ἐκκλησιαστική κοινωνία ἤ συμπροσευχή συμφώνως πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἔνατον. Ἀποδεχόμεθα καί τιμῶμεν τήν τηρηθεῖσαν στάσιν τοῦ ἀειμνήστου τότε Ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ὁμολογίαν κατά τό ἔτος 1937 καί θεωροῦμεν τάς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένας ἐξ ἀδηρίτου ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης χειροτονίας Ἀρχιερέων κατά τό ἔτος 1948 ὡς πλήρεις καί τελείας καί ὡς κανονικήν συνέχειαν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἀποστολικῆς πίστεως διά τῶν ὁποίων διατηρεῖται ἀδιάκοπος καί κανονική ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος. Δέκατον. Κατά συνέπειαν θεωροῦμεν τήν ἐν ἔτει 1971 ἀπόφασιν τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς καί τήν κατ’ ἐκτέλεσιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς γενομένην ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν ὡς μηδεμίαν ἔχουσαν σχέσιν μέ τήν κανονικήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ὡς μηδέν προσθέσασα καί μηδέν ἀφαιρέσασα ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ἀειμνήστου Ματθαίου, συμφώνως καί πρός τήν ἰδίαν τήν ἀπόφασιν καί ὡς ἐκ τούτου οὐδεμίαν σχέσιν ἤ ἐξάρτησιν ἔχει ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου ἐκ τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία δυστυχῶς κατέληξεν εἰς κοινωνίαν μετά τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τό ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς κοινωνίαν μετά τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἑνδέκατον. Ἀποδοκιμάζομεν καί καταδικάζομεν ὡς μή ἐκφράζουσαν τήν ἀλήθειαν οἱανδήποτε ἀναφοράν ἤ δημοσίαν γνώμην περί δῆθεν ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐκ τῆς ἐν ἔτει 1971 ἀποφάσεως τῆς Συνόδου τῆς Ρωσσικῆς Διασπορᾶς εἴτε πρόκειται περί τοῦ ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Δικαστικοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς κατά τό ἔτος 1975 ἀφορῶντος τόν τότε Μητροπολίτην τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου Πειραιῶς Νικόλαον, εἴτε πρόκειται περί παλαιοτέρων ἤ καί προσφάτων δημοσιευμάτων παλαιοημερολοτικῶν τινων παρατάξεων. Δωδέκατον. Κατά συνέπειαν πάντων τῶν ἀνωτέρω καί συμφώνως πρός τήν κανονικήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί τήν ἀπ’ αἰώνων ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, οὐδεμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία ἤ συμπροσευχή μετά τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκομένων νεοημερολογιτικῶν ἤ παλαιοημερολογιτικῶν ἀκοινωνήτων μεθ’ ἡμῶν ὁμάδων ἐπιτρέπεται, καθώς πάντοτε διεκήρυσσεν ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν καί δή καί διά τῆς ὑπ’ ἀρ. 6/13-7-1983 πράξεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, οὔτε βεβαίως δεχόμεθα ἀνεξετάστως τάς ἐκκλησιαστικάς αὐτῶν πράξεις, ὅπως «μυστήρια», τελεστικές πράξεις, ἀνακηρύξεις νέων ἁγίων καί ἄλλα παρόμοια.