ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΣ Η ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΥΣ

ΔΙΑΤΙ ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Παραθέτομεν μίαν Επιστολήν του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Κηρύκου προς τους Ορθοδόξους εν Χριστω αδελφούς υπ’ αριθμ. Πρωτ. 30/2006 διά της οποίας δίδεται η απάντησις εις το ερωτημα «διατί διεκόψαμεν την κοινωνίαν μετά των Νικολαιτων)

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

Ἀριθμ. Πρωτ. ΕΠ/30     Ἐν Κορωπίῳ τῆ Κυριακῆ τῶν Βαίων 2006

ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

(ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΚΟΠΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ)

‘Αγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, εἴθε ὁ Χριστός νά παραμένη πάντοτε ἀνα΄μεσά μας, νά μᾶς ...

Γράφω ταῦτα ἐν πολλῆ ἀγωνία, διότι «αἱ ἡμέραι (λίαν) πονηραί εἰσί», διό, ὅπως βλέπομεν, καί πολλοί ἐκ τῶν ἐκλεκτῶν, ὄχι ἁπλῶς πλανῶνται ἀλλά καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύονται!...

Εἰς τήν παροῦσαν μου ἐπιστολήν θά ἀναφερθῶ εἰς τό θέμα τοῦ χρέους τῶν ὀρθοδόξων νά διακόπτον κοινωνίαν μετά αἱρετικῶν καί βλασφήμων, ὡς εἶναι ἐν προκειμένω ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, ἵνα μή κολασθοῦν μαζί των. Θά σᾶς εἴπω ὄχι προσωπικάς μου ἀπόψεις, ἀλλά τήν ἀναμφισβήτητον ὁμόφωνον διδασκαλίαν, ἐντάλματα – γνώμας, τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅσον ἀφορᾶ τό χρέος τῆς διακοπῆς κοινωνίας τῶν Ὀρθοδόξων (‘Επισκόπων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν) ἀπό τῶν αἱρετικῶν, ἤ ἀπό τῶν «προσποιουμένων ὁμολογεῖν», ἤ ἀπό τῶν συμφρονούντων καί κοινωνούντων μετ’ αὐτῶν, ἤ ἀπό τῶν ἀρνουμένων νά καταδικάσουν τά αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα των, ἤ ἀπό τῶν σιγώντων ὅταν μάλιστα προδίδεται ἡ Πίστις.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἡγούμενον Θεόφιλον, ὁ ὁποῖος, προφάσει διατηρήσεως τῆς Μονῆς καί διασώσεως τῶν Μοναχῶν δέν ἔκοπτεν τήν μετά τῶν αἱρετικῶν (Εἰκονομάχων) τῆς ἐποχῆς του κοινωνίαν, γράφει: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι΄ ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C).

Μέ πιό ἁπλᾶ λόγια τοῦ λέγει: «Σύ ὦ τρισάθλιε, αἰχμαλωτισθείς εἰς τήν ψυχοφθόρον κοινωνἰαν τῆς αἱρέσεως καί διαμένων εἰς τό ὀλετήριον, ὡς πρέπει νά λεχθῆ, καί ὄχι Μοναστήριον, κομπάζεις ὅτι εἶσαι καλά! ... Ποῖον ναόν διετήρησας, ἀφοῦ ἐμίανας τόν ναόν τοῦ Θεοῦ πού εἶσαι σύ ὁ ἴδιος; Ποίους δέ ἀδελφούς διέσωσας, ἀφοῦ κατεστράφησαν διά τῆς ὀλεθρίας σου κοινωνίας μετά τῆς αἱρέσεως;». Δέν νομίζω, Σεβασμιώτατε, νά εἶναι μικρότερος ὁ «ὀλετήρ» τῶν βλασφημιῶν τοῦ «Πειραιῶς» καί τῶν ὁμοφρόνων του κατά τῆς ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς των Διαδοχῆς, ἀλλά καί γενικώτερον κατά τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας;

Ὁ ἴδιος Ἅγιος Πατήρ εἰς ἄλλην περίπτωσιν γράφει: «Καἰ τώρα ἄκουσέ με, τιμιώτατε πάτερ, νά ὁμιλήσω πιό ἐλεύθερα. Δέν τυγχάνει ἐκτός εὐθύνης, τό νά συλληφθῆς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ βασιλέως, καί νά παραμείνης παρά ταῦτα ἐλεύθερος....». Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη τό 1974, ὅτε ὁ πολύς τότε Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ἄν καί ἐμηνύθη ὑπό τοῦ τότε νεοημερολογίτου «Πειραιῶς» Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη «ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος», ὄχι μόνον δέν ἐδιώχθη, ἀλλά καί ἠθωώθη καί ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός παλαιοημερολογίτης Ἐπίσκοπος», διότι ἀπεδέχθη ὅτι τό 1937 ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης προεκάλεσε σχίσμα καί ἵδρυσε μίαν δευτέραν ‘Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν, καί ὅτι τοῦτο, ὅπως καί ἡ ‘Αποστολική του Διαδοχή, «ἐθεραπεύθη» διά τῆς κατά τό 1971 «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικοῦ!... Δέν δύναμαι παρά νά ἐμπτύσω τρίς εἰς τά τοιαῦτα ὑπαγορεύματα τοῦ διαβόλου καί νά τά παραδώσω εἰς τό ἀνάθεμα.

Καί προηγουμένως ὁ Ἅγιος λέγει: «Ἐάν ἡ ὁσιότης σου οὐδέν ἔπαθε ἐκ τῶν ἀνωτέρω (τῶν βασάνων δηλαδή εἰς τά ὁποῖα ὑπεβάλοντο οἱ πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, ἀλλά ἐπλανήθης ἀδελφέ. Καί μή μοῦ δικαιολογεῖσαι ὅτι διατηρεῖς ἀσφαλεῖς τάς ἐκκλησίας καί τάς ἁγιογραφίας τῶν ναῶν, ὡς καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Τά παρόμοια καί ἄλλοι πεπτωκότες φλυαροῦσιν. Τά ἀνωτέρω δέν δύνανται νά διατηρηθοῦν, ἐκτός ἐάν ἐγένετο προδοσία τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Διότι σέ παρακαλῶ ποία ἡ ὠφέλεια, ὅταν ἐμεῖς πού λεγόμεθα καί εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε καταστραφεῖ (διά τῆς μή ὁμολογίας) μέ τό νά περιποιούμεθα ἀψύχους ναούς... Ἀλλοίμονον, ἄλλοι νά ἀποθνήσκουν, ἄλλοι νά ἐξορίζωνται, ἄλλοι νά μαστιγώνωνται, ἄλλοι νά φυλακίζωνται, ἄλλους νά φιλοξενοῦν τά ὅρη, αἱ ἐρημίαι, οἱ βράχοι καί τά σπήλαια, καί ἐμεῖς διαμένοντες στά σπίτια μας νά νομίζωμεν ὅτι θά παραμείνωμεν ἀβλαβεῖς;... Ταῦτα εἶπον ἀπό ἀγάπην πρός σέ καί ὡς ὐπενθύμισιν, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες εἶναι ἄξιοι τιμωρίας» (P.G. 99, 1365). Σεβασμιώτατε, ἀδελφέ, πρόσχωμεν!

Ὁ ἴδιος ἅγιος (Θεόδωρος ὁ Στουδίτης), γράφει δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A).

Ἄς ἀκούσωμεν, ὅμως, καί τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Καί ἀλλαχοῦ: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ, Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α).

Ὁ ἴδιος Ἅγιος (Μάρκος ὁ Εὐγενικός) εἰς ‘Εγκύκλιόν του, ὤν ἐξόριστος γράφει: «Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται... οἱ περισσότεροι τῶν ἀδελφῶν θαρροῦντες εἰς τήν ἐξορία μου... ἐκδιώκουν τούς παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν». Καί μάλιστα οὔτε εἰς τήν κηδείαν του ἤθελε νά παρευρεθοῦν. Ὁ ἴδιος προέτρεπεν τούς ὀρθοδόξους νά ἀποφεύγουν τήν κοινωνίαν μετά τῶν αἱρετικῶν, διότι οὕτω διασφαλίζουν τήν κοινωνίαν των μετά τοῦ Θεοῦ: «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».

Προηγουμένως ὅμως ἄλλοι μεγάλοι Πατέρες τῆς ‘Εκκλησίας, λέγουν καί διά τούς τότε καί δι’ ἡμᾶς σήμερον:

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)» (ΜΑΝΣΙ, 4, 1096).

Ἐπίσης ὁ Μέγας ‘Αθανάσιος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο νά κολασθοῦν ὅσοι ἀκολουθοῦν ‘Επισκόπους ἤ πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι «κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουν τόν λαόν». Ἰδού τί προτείνει εἰς τούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μείνουν ὀρθόδοξοι: «’Εάν ὁ ‘Επίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (ΒΕΠΕΣ 33, 199).

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ἰδού τί ἐπισημαίνει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95).

Ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, ὅτι πρός τήν διδασκαλίαν τῶν ἐνδεικτικῶς ἀναφερθέντων Ἁγίων Πατέρων συνάδουν ἀπολύτως καί οἱ Κανόνες τῶν Τοπικῶν καί Οἱκουμενικῶν Συνόδων. Συγκεκριμένως ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἁγίας Συνόδου (341), διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι ὡς ἄν συγχέοντα τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας». (Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176), τό δέ Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (783): «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325).

‘Αντιλαμβανόμεθα, Σεβ/τε, ὅτι τά ἀνωτέρω δέν ἰσχύουν μόνον διά τούς τότε Εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο γενικῶς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά καί διά τούς νεωτέρους Εἰκονομάχους, τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἠρνήθησαν, κατεδίκασαν καί ἀναθεμάτισαν μάλιστα τήν διδασκαλία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά συγκεκριμένας ὀρθοδόξους (Βυζαντινάς) Εἰκόνας. Τοῦτο ἰσχύει ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον καί διά τήν περί τόν κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδον, διότι ἀποδεδειγμένως ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» καί τοῦ ἰδίου προσωπικῶς (τοῦ κ. Νικολάου) καί τῆς περί αὐτόν ψευδοσυνόδου εἶναι ἡ αὐτή μέ τήν «ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ» τῶν ΠΕΝΤΕ πρώην Μητροπολιτῶν, ἐνῶ προχωροῦν καί εἰς Ἐκκλησιομαχίαν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς.

Χαρακτηριστικώτερος ὅλων, ἐν προκειμένω εἶναι ὁ ΙΕ Κανών τῆς ΑΒ Ἁγίας Συνόδου (861), ὁ ὁποῖος διαγορεύει: «Οἱ γάρ δι’ αἵρεσιν τινά παρα τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν Πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες .... οἱ τοιοῦτοι ... οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζονται, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου «...Οἱ χωριζόμενοι (ἀπό τῶν αἱρετικῶν), ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν ‘Εκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, Ἔκδοσις ‘Αστέρος, σελ. 358).

Τέλος οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, τό 1272, ἀπευθυνόμενοι πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά τούς ἐπιβάλη τό μνημόσυνον τοῦ λατινοφρονήσαντος Πατριάχρου ‘Ιωάννου Βέκκου γράφουν::«Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399).

Καί τελειώνω μέ τά πολύ χαρακτηριστικά – προφητικά λόγια τοῦ στάρετς ‘Ανατολίου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας (+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνειαν περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις... Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ.... Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους.... Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας Θά μεταχειρίζωνται βίαν... Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς... Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...» (Ὁλόκληρος ἡ μικρή μέν, ἀλλά πολύ μεγάλη σέ νόημα ἐπιστολή τοῦ Στάρετς ‘Ανατολίου τῆς Ὄπτινα ἐδημοσιεύθη εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, τεῦχος 7, Ὀκτ. 2005)

Ταῦτα, ὡς πολύ καλῶς ὅλοι γνωρίζομεν, εἶπον ἐν Πνεύματι «Αγίῳ, ὁμοφώνως οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὄχι μόνον διά τούς τότε, ἀλλά καί δι’ ἡμᾶς σήμερον, διό ἐπάναγκες, πάση θυσία, νά διαφυλάξωμεν καί ἡμεῖς ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν «ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», ἤτοι τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τήν μετ’ αὐτῆς ἀδιασπάστως καί ἀδιαρρήκτως συνηνωμένην ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν νοεῖται ὅτι εὑρισκόμεθα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὀρθώτατα ταυτίζει τρόπον τινά τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν πρός τήν Καθολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν: «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν... ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (P.G. 90, 132).

Ἄς προβληματισθῶμεν, ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά. ‘Ας προβληματισθῶμεν, ἵνα μή εὑρεθῶμεν, ὅ μή γένοιτο, μεταξύ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔστω καί ἄν «δέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν», «συναπωλέθησαν» ὅμως μετά τῶν ἀρνητῶν, «λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» μετ’ αὐτῶν. Καί ἐπιτρέψτε μου, ὡς ἐκ περισσοῦ, νά σᾶς γνωρίσω, ὅτι μέ αὐτόν τόν προβληματισμόν, ἀλλά καί μέ δεδομένον τό γεγονός, καθ΄ ὅ, οἱ περί τόν κ. Νικόλαον πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες διά πολλοστήν φοράν ἠρνήθησαν νά ἀνανήψουν καί δέν ἐδέχθησαν νά παρακ αθήσωμεν, Κανονικῶς καί ‘Ορθοδόξως, εἰς κοινήν συνεδρίασιν, ΕΘΕΩΡΗΣΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΩΤΕΡΟΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, μετά τοῦ ἐμμεἰναντος ἐν τῆ Ὁμολογία πιστοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ ἐν Ἑλλάδι, Ρωσία, Αὐστραλία, Καναδᾶ καί ὅπου γῆς, ἤτοι μετά «μικροῦ ποιμνίου», ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλαδέλφως καί ἐν ὀνόματι τῆς ‘Ορθοδοξίας, ἡ ἐλαχιστότης μου ποιεῖ ἜΚΚΛΗΣΙΝ, ὅπως καί ὅσοι ἐξ ὑμῶν ἀκόμη δέν τό ἐπράξατε, ἀλλά κοινωνειτε μετ’ αὐτῶν, νά διακηρύξετε τήν γνησίαν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, νά καταδικάσετε τάς κατ’ αὐτῶν βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου καί τῆς ὑπ’ αὐτόν ψευδοσυνόδου καί διακόψητε πᾶσαν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, ὡς ἐκτός ‘Εκκλησίας ὄντων, διά τάς βλασφημίας των καί ‘Εκκλησιομαχίας, ὥστε νά βαδίσωμεν μέ συνέπειαν τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, καί ταύτην, δεινῶς σήμερον χειμαζομένην, ἀναδείξη καί πάλιν Νικῶσαν. Ἄλλως δέν δυνάμεθα νά σᾶς παρέχωμεν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Διατελῶ ἐν ἀγάπη Χριστοῦ καί μετ’ εὐχῶν

Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ

Διά την διαδικτυακήν Εφημερίδα «Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

Ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις + ‘Επίσκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς και Αχαρνων Τοποτηρητής τῆς Αρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν και Πρόεδρος της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας