ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2023 (16η ΜΑΙΟΥ) ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

1 Δευτέρα 16η Μαϊου, 2023. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Πιστεύομεν, προσκυνοῦμεν καί λατρεύομεν ἕνα Θεόν, ποιητήν ουρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τέ πάντων καί ἀοράτων, ἐν τρισίν προσώποις γνωριζόμενον∙ Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον, ὁμόδοξον, ὁμοβασίλειον, ὁμόθρονον, ὁμοδύναμον, ἄχρονον, αἰώνιον, αΐδιον, ἀκατάληπτον, ἀπερίγραπτον, ἀνεξιχνίαστον. Ὁμολογοῦμε καί κηρύττομεν τήν ἄρρητον καί ἄφραστον σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, τήν σταύρωσιν, ταφήν καί ἀνάστασιν αὐτοῦ, διά τήν κατάργησιν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν καί καταλλαγήν πρός τόν Θεόν, τήν ‘Aνάληψιν αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, καί τήν δευτέραν αὐτοῦ ἔλευσιν, ἵνα κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς. Ἀποδεχόμεθα, ἐξ ὅλης ψυχῆς τε καί καρδίας, τό Ἱερόν Σύμβολο τῆς Πίστεως ἡμῶν, τό συνταχθέν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὑπό τῆς Πρώτης καί Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐκ δώδεκα ἀρθρων συγκείμενον, καί πιστεύομεν αὐτά ὡς τά ἐρμηνεύει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐν πάσαις ταῖς λεπτομερείαις αὐτῶν. Ὁμολογοῦμε καί ἀποδεχόμεθα τά διακηρυχθένα ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφορικῶς πρός τάς Ἱεράς Εἰκόνας: «Ὁρίζομεν σύν ἀκριβείᾳ πάσῃ καί ἐμμελείᾳ, παραπλησίως τοῦ τύπου τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἀνατίθεσθαι τάς σεπτάς, καί ἁγίας εἰκόνας, τάς ἐκ χρωμάτων ἤ ψηφίδος καί ἑταίρας ὕλης ἐπιτηδείως ἐχούσης, ἐν ταῖς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαις, ἐν ἱεροῖς σκεύεσι καί ἐσθῆσι, τοίχοις τε καί σανίσιν, οἴκοις τε καί ὁδοῖς, τῆς τε τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τῆς ἀχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τιμίων τε Ἀγγέλων καί πάντων Ἁγίων καί ὁσίων ἀνδρῶν, ὅσῳ γάρ συνεχῶς δι’ εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως ὁρῶνται, τοσοῦτον καί οἱ ταύταις θεώμενοι διανίστανται πρός τήν τῶν πρωτοτύπων μνήμην τε καί ἐπιπόθησιν, οὐ μήν τήν κατά πίστιν ἀληθινήν λατρείαν, ἧ πρέπει μόνῃ τῆ θείᾳ φύσει ἀλλ’ ὅν τρόπον τῶ τύπῳ τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τοῖς ἁγίοις Εὐαγγελίοις καί τοῖς λοιποῖς ἀναθήμασι, καί θυμιαμάτων καί φώτων προσαγωγήν πρός τήν τούτων τιμήν ποιεῖσθαι, καθώς καί τοῖς ἀρχαίοις εἴθισται. Ἡ γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπο διαβαίνει, καί ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα, προσκυνεῖ ἐν αὐτῆ τοῦ ἐγγραφομένου τήν ὑπόστασιν. Οὕτω γάρ κρατύνεται ἡ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν διδασκαλία, εἴτουν παράδοσις τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς ἀπό περάτων εἰς πέρατα δεξαμένης τό 2 Εὐαγγέλιον». Ἔτι περαιτέρω, οἱ αὑτοί Πατέρες εἰς τό Συνοδικόν της Ἁγίας Ζ' Οἰκ. Συνόδου διακηρύττουν καί ὁμολογούν: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.». Ἀποδεχόμεθα καί τηροῦμε ἀπαρεκκλήτως κάθε δόγμα τῆς Ἁνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τά ἀφορόντα εἰς τήν λατρείαν τῶν προσώπων τῆς Ὑπερφυοῦς Θεότητος καί γενικῶς ὅλας τάς Ἱεράς Παραδόσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γραπτάς καί ἀγράφους, Άποστολικάς καί Πατερικάς, συμφώνως πρός τόν Ἅγιον Μέγαν Πατέρα Βασίλειο τόν εἰπόντα: «Εἰ γὰρ ἐπιχειρήσαιμεν τὰ ἄγραφα τῶν ἐθῶν, ὡς μὴ μεγάλην ἔχοντα τὴν δύναμιν, παραιτεῖσθαι, λάθοιμεν ἂν εἰς αὐτὰ τὰ καίρια ζημιοῦντες τὸ Εὐαγγέλιον…». Ὁμολογοῦμε καί αποδεχόμεθα τά ἐπτά βασικά Ἱερά Μυστήρια τῆς Εκκλησίας, ἦτοι του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, της Θείας Εὐχαριστίας, της Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, της Ἱερωσύνης, του Γάμου και του Ἱεροῦ Εὐχελαίου, καθώς καί ὅλα τά λοιπά Μυστήρια καί τιμῶμεν καί γεραίρωμεν αὐτἀ ὡς ἀπαραίτητα διά τήν ἡμετέραν ψυχικήν σωτηρίαν, καί ὡς μεταδίδοντα ἡμῖν τήν πίστιν, τήν χάριν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Αποδεχόμεθα καί τιμῶμεν τούς ἱερούς Κανόνας τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων, τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τῶν ἀνεγνωρισμένων Τοπικῶν, ὡς καί τούς ἱερούς Κανόνας τῶν κατά μέρος ῾Αγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῷ ἱερῷ Πηδαλίῳ τῆς ᾿Εκκλησίας διαλαμβανομένων, ὡς καί τάς ἐπί ῾Ιερεμίου τοῦ Β΄, ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1583, 1587 καί 1593 συγκληθεῖσας μεγάλας Συνόδους, τάς ἀναθεματίσασας τό νέον ἡμερολόγιον καί πᾶσαν ἄλλην καινοτομίαν, καθώς καί τήν ἐν ἔτει 1848 συγκληθεῖσαν ἐπίσης μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, τήν καταδικάσασαν καί ἀναθεματίσασαν καί πάλιν πάντα νεωτερισμόν καί πᾶσαν καινοτομίαν "ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου" καί διακηρύσσομεν αὐτά που διεκήρυξε ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος διά Σιγγιλλίου μέ τόν 7ο κανόνα αὐτῆς: «Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν, καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί 3 ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν Πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.» Ἀπορρίπτομεν, καταδικάζομεν καί θεωροῦμεν αἱρετικήν τήν ἐγκύκλιον τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη του 1920, τήν ἀπευθυνομένην "πρός τάς ἀπανταχοῦ Ἐκκλησίας του Χριστοῦ”. Δηλοῦμεν ὅτι οὐδεμίαν ἔχομεν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς εὐρισκομένους ἐκτός τῆς Μιάς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς του Χριστοῦ Εκκλησίας, εἴτε προσευχητικήν εἴτε ἄλλως πως, οὔτε καί μέ ὅλους τούς εὐρισκομένους εἰς κοινωνίαν μετ’ αυτῶν, καθῶς ἐπακριβώς ὁρίζουσι οἱ ἀκόλουθοι Ἱεροί Κανόνες: «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται» (10ος Ἀποστολικός κανών) και «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.» (45ος Ἀποστολικός κανών) και «ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι.» (33ος κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου). Ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος παρέμεινεν πλήρης καί τελεία, πλήρης χάριτος καί διετήρησεν ἀδιάσπαστον τήν Ἀποστολική της Διαδοχήν, ἀκόμη καί μεταξύ τῶν ἐτών 1924-1935, ὄτε ἡ Έκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐδέχθη ξανά εἰς τούς κόλπους αὐτῆς τρείς ἱεράρχας, σκληρῶς ἀγωνισθέντας μεταξύ τῶν ἐτῶν αὐτῶν προκειμένου νά ἀνατρέψουν τήν ἀντικανονικόν υἱοθέτησιν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πλήν ἀνεπιτυχῶς, οἴτινες διεκήρυξαν δημοσίᾳ ἐν εγκυκλίῳ, ἐνώπιον τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τήν κρατική Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὡς σχισματικήν καί ἄνευ χάριτος, ως διαφαίνεται ἐν τῆ ἑξῆς παραγράφῳ: «Τούτου ἔνεκα συνιστῶμεν εἰς ἄπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ὄπως μηδεμίαν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχωσι μετά τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν σχισματικῶν λειτουργῶν Αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγεν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Διότι οὔτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ σχισματική Ἑκκλησία δέν ἔχει χάριν καί ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξής: «Εἴ καἰ περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοίνυν κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Εκκλησίας ὁ Χριστός ἐστί, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἀρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πως ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;». (Ὑπογραφή: 4 Γερμανός Δημητριάδος, Χρυσόστομος πρώην Φλωρίνης καί Γερμανός Κυκλάδων, 21 Ιουνίου 1935). Ὁμολογοῦμεν καί βεβαιοῦμεν ὅτι αἱ γενόμεναι ἐν ἔτει 1935 και 1948 ἐπισκοπικαί χειροτονίαι, ὑπό τῶν ἀληθῶς ὁμολογητῶν ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἦσαν πράγματι πλήρεις Χάριτος Πνεύματος Ἁγίου καί ὅτι ἡ ἀληθής Ἀποστολική Διαδοχή μετεδόθη δι’ αὐτῶν εἰς τούς χειρονηθέντας. Ὁμολογοῦμεν καί βεβαιοῦμεν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὐδέποτε ἐζήτησεν ἀναγνώρισιν, ἐπικύρωσιν ἤ διόρθωσιν ἀπό τήν Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς (ROCOR) ἤ ἀπό οἰανδήποτε ἄλλη «Σύνοδο» ἀναφορικά μέ τάς εὐλογημένας ἐπισκοπικάς χειροτονίας του 1948 που τέλεσε ὁ μακαρίας μνήμης ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης (Ἅγιος Ματθαῖος ὁ νέος Ὁμολογητής καί Θαυματουργός). Ἀναγνωρίζομεν ὅτι μετά τό σχίσμα του 1924, ἡ Γνήσια Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἦτοι κλήρος καί λαός, διετήρησε τήν καθαράν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικής Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διατηροῦσα πάσας τάς γραπτάς καί ἀγράφους Παραδόσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθώς καί κάθε δόγμα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπορρίψασα πάντα ὅσα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπέρριψεν ἐν τῆ ἱστορία Αὐτῆς, πάσαν αἵρεσιν καί καινοτομίαν περιλαμβανομένου καί τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, τοῦ καταδικασθέντος και ἀναθεματισθέντος ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τῆς εἰσαγωγῆς του ἐν ἔτει 1582 καί τοῦ ὕστερον υἱοθετηθέντος ὑπό τῶν διαφόρων Πατριαρχείων καί Τοπικῶν Ἐκκλησιών ἐν ἐτει 1924 καἰ ἀναφερομένου ὡς «Διορθωμένου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου». Περιπλέον, ἀναγνωρίζομειν ότι ἡ Γνήσια Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἐδέχθη τόν μακαρίας μνήμης ἐπίσκοπον Βίκτωρα Λέου, διά ὁμολογίας πίστεως ἐν έτει 1967, ὅστις ἐγένετο πρωθιεράρχης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἐξ’ οὗ καί ο μακαριστός ἐπίσκοπος Γερόντιος Ungureanu ἔλαβεν τήν Ἀποστολικήν Αὐτοῦ Διαδοχήν. Ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν τήν ὁργάνωσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), ἧτις προωθεῖ καί ἐφαρμόζει τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί διακηρύσσομεν ὅτι οὐδέν μας συνδέει μετ’ αὐτοῦ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως. Ἀπορρίπτομεν καί καταδικάζομεν τόν Οἰκουμενισμόν εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις αὐτοῦ, τόσο τόν προφανή καί κυρίαρχον ὅσον καί τόν διακριτικῶς ἐνυπάρχοντα εἰς τάς παλαιοημερολογιτικάς παρατάξεις ἤ ἐντός τῶν παραδοσιακῶν «Ὀρθοδόξων», ὅστις προωθεῖ τήν ἰδέαν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος δύναται νά ἀγιάσῃ Μυστήρια ἐκτός τῆς Μιάς, Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀντιφάσκοντας πρός τήν μοναδικότητα 5 καί ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Συνελόντ’ εἰπεῖν, δέν ἀναγνωρίζομεν Μυστήρια ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Ἱεροί Κανόνες ὁρίζουσι. Βεβαιοῦμεν ὁμοῦ μετά τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν εὐρισκομένων εἰς Εκκλησιαστικήν Κοινωνίαν μεθ’ ἡμῶν, ἤτοι μετά τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Κύπρου, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ρωσίας, τῆς Οὐκρανίας, τῆς Βρετανίας καί τοῦ Λιβάνου, ὅτι οἱ Οικουμενιστικές «Ἐκκλησίες» τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, δέν ἔχουν ἔγκυρα «Μυστήρια» ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐκ τούτου οἱ εἰσερχόμενοι εἰς τήν Γνήσιαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρέπει νά γίνονται δεκτοί σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διαλαμβάνει ὁ 47ος Ἀποστολικός Κανών: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρὸν καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων.» καί ὡς διακηρύττεται ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Τρίτης Ἁγίας Τοπικῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος ἐπί Ἁγίου Κυπριανού, οἵτινες διακηρύττουν «…ὅτι τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν εἶναι ἀποδεκτό καί ὅτι αὐτοί πρέπει νά βαπτίζονται, ὅταν ἐπιστρέφουν στήν Ὀρθοδοξία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Α) Γιατί τό βάπτισμα εἶναι ἕνα καί γιατί βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί δέν ἔχουν τό ἕνα βάπτισμα, γιατί βρίσκονται ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Β) Τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος πρέπει πρῶτα νά καθαρισθεῖ καί νά ἁγιασθεῖ διά τῶν εὐχῶν τοῦ Ἱερέως καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπειτα νά καθαρίσει καί νά ἁγιάσει αὐτόν, πού θά βαπτισθεῖ μέσα σ' αὐτό. Ἀλλά, οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί οὔτε Ἱερεῖς εἶναι, ἀλλά, μᾶλλον ἱερόσυλοι, οὔτε καθαροί, ἀλλ’ ἀκάθαρτοι, οὔτε ἅγιοι ἐπειδή δέν ἔχουν Πνεῦμα Ἅγιον, ἄρα, λοιπόν, οὔτε βάπτισμα ἔχουν. Γ) Διά τοῦ βαπτίσματος τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δίδεται ἄφεση ἁμαρτιῶν. Διά τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, πού εἶναι ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πῶς μπορεῖ νά δοθεῖ ἄφεση ἁμαρτιῶν; Δ) Ὁ βαπτισμένος, ἀφοῦ βαπτισθεῖ, πρέπει νά χρισθεῖ μέ τό ἅγιο άγιο Μύρο, πού κατασκευάζεται ἀπό ἔλαιο καί ἄλλα ἀρώματα, τό ὁποῖο ἁγιάσθηκε μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, μή ἔχοντας Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπειδή εἶναι χωρισμένος ἐξ αιτίας τῆς αἱρέσεως, πῶς μπορεῖ νά ἁγιάσει αὐτό τό Μύρο; Ε) Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά προσευχηθεῖ πρός τόν Θεό γιά τήν σωτηρία τοῦ βαπτισθέντος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, ὄντας ἱερόσυλος, ὅπως εἴπαμε, καί ἁμαρτωλός (ὄχι τόσο γιά τά ἔργα του, ἀλλά μᾶλλον γιά τήν αἵρεση, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό ὅλες, καί τό σχίσμα, (τό ὁποῖο οὔτε μέ αἷμα μαρτυρίου δέν θεραπεύεται), πῶς μπορεῖ νά εἰσακουσθεῖ ἀπό τόν Θεό, ἐνῶ ἡ Ἁγα Γραφή λέει ὅτι ὁ Θεός δέν ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς; ΣΤ) Τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν μπορεῖ νά 6 εἶναι ἀποδεκτό ἀπό τόν Θεό ὡς βάπτισμα, ἐπειδή αὐτοί εἶναι ἐχθροί καί πολέμιοι μέ τόν Θεό καί ὀνομάζονται ἀντίχριστοι ἀπό τόν θεολόγο καί Ἀπόστολο ἅγιο Ἰωάννη.» Ἄπαντα ὅσα ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πνευματική ἡμῶν Μἠτηρ, κελεύει, δοξάζει, τηρεῖ καί διαφυλάττει ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον, δεχόμεθα, ὁμολογοῦμε, τηροῦμεν καί διαφυλάττομεν - καί οὐδέ ἕν ιώτα ἤ ἔστω τό παραμικρόν δέν ἀφαιροῦμε καί ἄπαντα ὅσα ἀπορρίπτει, περιφρονεῖ, καταδικάζει καί ἀναθεματίζει, τά διακηρύττουμε ὁμοίως ἐν ἐνί στόματι καί μιά καρδίᾳ. Αὔτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων! Αὔτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων! Αὔτη ἡ πίστις τών Ορθοδόξων! Αὔτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν.