ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΠΑΙΣΙΟ Διηγεῖται ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς γιὰ τὸν ὅσιο Παΐσιο τὸν Μέγα Ποθώντας νὰ δῶ καὶ νὰ ἀπολαύσω τὴ θεία χάρη, τὸν ἐπισκέφτηκα στὸ κελλί του. Ἀλλὰ προτοῦ ἀκόμη κτυπήσω τὴν πόρτα του, τὸν ἄκουσα νὰ συνομιλεῖ μὲ κάποιον. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν ἔμεινα ἀπ’ ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί, ἀλλὰ δυστυχῶς ἔκανα λίγη φασαρία καὶ ὁ ὅσιος βγῆκε ἔξω γιὰ νὰ δεῖ τί συμβαίνει. Ὅταν μὲ εἶδε χάρηκε πολύ, καὶ γὶ αὐτὸ μὲ ἀγκαλίασε καὶ μὲ φιλοῦσε. Ἔτσι ἔκανα καὶ ἐγώ. Ὅταν ὅμως μπῆκα μέσα στὸ κελλί, ἄρχισα νὰ κοιτῶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, γιὰ νὰ δῶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ὁποῖο συνομιλοῦσε προηγουμένως, ἀλλὰ δὲν εἶδα κάποιον. Ὁ ἴδιος κατάλαβε ὅτι κάτι ἀναζητοῦσα καὶ μὲ ρώτησε: “Βλέπεις κάτι παραδοξο”; “Ναι”, τοῦ ἀπάντησα. “Πριν ἀπὸ λίγο σὲ ἄκουσα νὰ μιλᾶς μὲ κάποιον ἀλλὰ δὲν βλέπω κάποιον στὸ κελλί σου. Τί συμβαίνει; Σὲ παρακαλῶ νὰ μοῦ φανερώσεις τὸ παράδοξο αὐτὸ μυστήριο”. – Πράγματι, ἀγαπητὲ Ἰωάννη, παράδοξο μυστήριο θὰ σοὺ ἀποκαλύψει σήμερα ὁ Θεός, μοῦ εἶπε ὁ θεῖος Παΐσιος. Καὶ ἐγώ, θὰ φανερώσω σὲ σένα τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει σὲ μᾶς ἡ ἀγαθότητά του. Αὐτός, ἐξαιρετικέ μου φίλε, ποὺ ἄκουσες νὰ συνομιλεῖ μαζί μου ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ πρῶτος βασιλιὰς τῶν Χριστιανῶν. Κατέβηκε ἐδῶ κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ καὶ μοῦ εἶπε: – Μακάριοι ἤσαστε ἐσεῖς οἱ ὁποῖοι ἀξιωθήκατε νὰ γίνεται μοναχοί. Καὶ πραγματικὰ ὁ μακαρισμὸς αὐτὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Σωτήρα. Καὶ ρωτώντας τὸν ἐγώ, καὶ ποιὸς εἶσαι ἐσὺ κύριε, ὁ ὁποῖος λέγεις αὐτὰ τὰ λόγια καὶ μακαρίζεις ἐμᾶς τοὺς μοναχούς, μοῦ ἀπάντησε: – Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Κατέβηκα ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ σοὺ φανερώσω τὴν δόξαν ποὺ ἀπολαμβάνουν εἰς τοὺς οὐρανοὺς οἱ μοναχοί, καὶ τὴν οἰκειότητα καὶ τὴν παρρησίαν ποὺ ἔχουν πρὸς τὸν Χριστό. Καὶ σὲ μακαρίζω, Παΐσιε, γιατί παρακινεῖς τοὺς μοναχοὺς στὴν ἱερὴ διαγωγὴ τῆς ἄσκησης. Ἀντιθέτως ἐγὼ μέμφομαι καὶ κατηγορῶ τὸν ἑαυτόν μου, γιατί δὲν κατάφερα νὰ μπῶ σ’ αὐτὴν τὴν μεγάλη τάξη τῶν μοναχῶν. Καὶ δὲν μπορῶ νὰ ὑποφέρω αὐτὴν τὴν ζημιὰ ποὺ ἔπαθα. Καὶ πάλιν τοῦ εἶπα ἐγώ: – Γιατί θαυμάσιε κατηγορεῖς τὸν ἑαυτό σου; Μήπως καὶ ἐσὺ δὲν ἀπόλαυσες “τὴν ἀΐδιον ἐκείνην δόξαν καὶ τὴν θείαν ἕλλαμψιν”; – Ναί, τὴν ἀπέλαυσα, μοῦ ἀποκρίθηκε, ἀλλὰ δὲν ἔχω τὴν ἴδια παρρησία μὲ τοὺς μοναχούς. Οὔτε τὴν ἴδια τιμὴ μὲ ἐκείνους! Ἀπόσπασμα, σὲ διασκευή, ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Μεγάλου, ποὺ ἔγραψε ὁ ὅσιος Ἰωάννη ὁ Κολοβός, ὅπως δημοσιεύεται στὸ “Νέο Ἐκλόγιον”, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ Δύο εἶναι οἱ σημαντικότερες πράξεις τοῦ Ἁγίου Κων/νου. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ὑπογραφὴ τοῦ διατάγματος τῶν Μεδιολάνων τὸ 313 μ.Χ. μὲ τὸ ὁποῖο σταμάτησαν οἱ διωγμοὶ τριῶν αἰώνων κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀποφυλακίσθηκαν ὅλοι οἱ διωκώμενοι σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια καὶ ἔκτοτε ἐπιτρέπετο νόμιμα πλέον νὰ λατρεύεται ὁ Χριστὸς στὶς ἐκκλησίες τους. Ἀνεξιθρησκεία, ὄχι ἐπισημοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν Μ.Θεοδόσιο. Ἡ δεύτερη σημαντική του πράξη ἦταν ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὴν Ρώμη στὸ ἀρχαῖο Βυζάντιο, ποὺ ὀνομάσθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο Νέα Ρώμη, ἡ μετονομασθεῖσα ἀργότερα Κωνσταντινούπολη, καὶ ἡ ὁποία εἶχε ζωὴ περίπου 1.100 χρόνια, σημαντικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν παγκόσμια ἱστορία καὶ ἰδιαίτερα γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΕΔΙΟΛΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑΣ Την πλήρη μεταστροφή του στο Χριστιανισμό βλέπομε στο περιεχόμενο του διατάγματος του Μεδιολάνου (313 μ. Χ.), που αναμφισβήτητα υπαγορεύτηκε στους γραμματείς από τον ίδιο, μιας και ο Λικίνιος ποτέ δεν πίστεψε στη χριστιανική θρησκεία. Παραθέτουμε μεταφρασμένα λίγα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το θρυλικό αυτό διάταγμα: <<Όταν από καλή τύχη τόσο εγώ ο αύγουστος Κων/νος όσο και εγώ ο αύγουστος Λικίνιος συζητήσαμε όλα όσα αφορούσαν στην ωφέλεια και την ηρεμία του κράτους, ανάμεσα στ’ άλλα, που βλέπαμε ότι θα ωφελήσουν το λαό πάρα πολύ, σ’ εκείνα που αφορούσαν στο σέβας προς το θείο κρίναμε ότι πρέπει να δώσουμε την άκρα προτεραιότητα˙ για να δώσουμε έτσι και στους χριστιανούς και σ’ όλους την ελευθερία και την εξουσία ν’ ακολουθούν όποια θρησκεία θα ήθελε ο καθένας». «… και στο εξής όσοι έχουν την επιθυμία να πρεσβεύουν τη θρησκεία των χριστιανών, να μπορούν απλώς και ειλικρινώς να καυχώνται ότι κάνουν αυτό ακριβώς χωρίς καμία ενόχληση και καμιά ταραχή…» « Σε όλα αυτά οφείλεις να προσφέρεις στο προειρημένο Σώμα των χριστιανών δραστικότατη τη μεσολάβησή σου, για να εφαρμοσθεί η διαταγή μας το ταχύτερο, ώστε και στο θέμα αυτό χάρη στην επιείκειά μας να ληφθεί πρόνοια για τη δημόσια ηρεμία, τόσο ώστε να συμβεί, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, η θεία εύνοια που μας περιβάλλει και που τη γευτήκαμε σε τόσο σοβαρές καταστάσεις, να συνεχίσει να περιβάλλει για πάντα και τα μελλοντικά μας έργα μαζί και με τη δική μας δημοσίως εκπεφρασμένη καλοσύνη.» ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΚΕΣ ΑΥΛΙΚΟΥΣ «Αἰσθάνομαι ὅτι ἡ μύτη καί τά αὐτιά μου εἶναι σῶα καί ἀβλαβή!». Έπι βασιλείας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, στην διάρκεια μιας εξεγέρσεως στην Κωνσταντινούπολη, κάποιοι οργισμένοι άνδρες επιτέθηκαν στο άγαλμα του αυτοκράτορα της Βασιλεύουσας κι έσπασαν τη, μύτη και τα αυτιά του. Πολλοί ήταν τότε οι αυλοκόλακες που έσπευσαν να πουν τα μαντάτα στον αυτοκράτορα και να έκφράσουν την αποστροφή τους για τον τρόπο πού αυτοί οι βάνδαλοι έσπασαν τη, μύτη και τα αυτιά της προτομής και του ζητούσαν να τιμωρήσει παραδειγματικά τούς παραβάτες. Ό μέγας αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ψηλάφισε μέ τα χέρια του το πρόσωπό του, τη μύτη καί τα αυτιά του καί είπε στούς κόλακες: «Αισθάνομαι ότι η μύτη καί τα αυτιά μου είναι σώα καί αβλαβή!». Κατησχυμένοι τότε οι αυλοκόλακες αποσύρθηκαν. Μέ τέτοια μεγαλοψυχία πρέπει όλοι να υπομένουμε τις προσβολές των άλλων! ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ Η ΛΕΠΡΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ! Κάποτε ο Μέγας Κωνσταντίνος προσβλήθηκε από λέπρα. Όλοι οι ιατροί μάταια προσπαθούσαν να τον θεραπεύσουν. Μια μέρα εμφανίστηκαν κάποιοι πονηροί Εβραίοι, που του είπαν, ότι για να γίνει καλά, το μόνο που χρειάζεται είναι να σφάξει παιδιά Χριστιανών και να λουστεί σε λουτρό με το αίμα τους! Τελικά δεν εθεσε σε εφαρμογή την πρόταση των Εβραίων και ειπε οτι θα προτιμουσε να μεινη λεπρός για πάντα παρα να το κανει. Ο Θεός βλέποντας αυτήν του την συμπεριφορά, θέλησε να τον αμείψει. Παρουσιάζεται λοιπόν σε όραμα ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος και του λένε: - Ο Κύριο για την θεάρεστη συμπεριφορά σου, θέλησε να σε αμοίψει. Πάνε λοιπόν στον Επίσκοπο Σίλβεστρο να σε Βαπτίσει. Μετά το Βάπτισμα, η λέπρα σου θα φύγει! Πράγματι ο Μέγας Κωνσταντίνος βαπτίστηκε και αμέσως θεραπεύτηκε από την λέπρα. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έζησε 65 χρόνια και βασίλεψε 31 χρόνια. ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ «Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορ, μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια (325), προσκάλεσε όλους τους Πατέρες της Συνόδου (318) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, του δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσει προσωπικά με όλους τους Επισκόπους της Εκκλησίας. Τους παρέθεσε επίσημο γεύμα και τους πρόσφερε αναμνηστικά δώρα. Με ένα προσωπικό τρόπο, τίμησε ιδιαίτερα τους ομολογητάς Επισκόπους, ασπαζόμενος τα ίχνη του Μαρτυρίου τους. Του αγίου Παφνουτίου , ασπάσθηκε τα τυφλωμένα μάτια και των άλλων Ομολογητών, τις πληγές και τα διαστρεβλωμένα μέλη του σώματός τους. Ο άγιος Κωνσταντίνος εγκαινίασε την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων. Ασπαζόμενος τις πληγές των Ομολογητών Πατέρων, καθιέρωσε την τιμητική προσκύνηση των εικονιζομένων Αγίων. Εάν οι Άγιοι ζούσαν ανάμεσά μας, θα θεωρούσαμε πολύ φυσικό να ασπασθούμε τα ίχνη των μαρτυρίων τους. Η προσκύνηση και ο ασπασμός των ιερών εικόνων που καθιέρωσε πρώτος ο άγιος Κωνσταντίνος είναι απόδοση τιμής προς τα τίμια εκείνα μέλη της Εκκλησίας που αγωνίσθηκαν, τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τελικά πέθαναν για την πίστη του Χριστού. Όταν ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες του Χριστού και των Αγίων αποδίδομε την οφειλόμενη τιμή στα μαρτύρια και το αίμα τους. Ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε και τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι αμαρτάνοντες αρχιερείς . Ο πρώτος χριστιανός Βασιλεύς, καθιέρωσε να αντιμετωπίζονται οι περιπτώσεις αυτές, με τον τρόπο που οι δύο υιοί αντιμετώπισαν την γύμνωση του πατέρα τους Νώε ( Γεν. θ΄ 23). Αυτό σημαίνει , ότι τα προσωπικά αμαρτήματα των αρχιερέων δεν πρέπει να δημοσιεύονται. ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΣΤΟΥΣ ΥΠΗΚΟΟΥΣ ΤΟΥ «…Σ’ εμένα εμπιστεύτηκε ο Ύψιστος Θεός την επίγεια βασιλεία καί εγώ ανέθεσα σ’ εσάς τις επιμέρους διοικήσεις. Προσέχετε, μην κάνετε κατάχρηση της εξουσίας. Μην αρπάζετε από το φτωχό, μην κλέβετε τον ξένο πλούτο. Μην αδικείτε τους ταπεινούς. Μη συσσωρεύετε αγαθά για τον εαυτό σας, στερώντας τα από κάποιους άλλους. Θα δώσετε λόγο στο βασιλέα Χριστό, καί αν ακόμα δε θα σας αντιληφθεί ο επίγειος βασιλεύς»… Έπειτα πήρε ένα δόρυ καί χάραξε στη γη τα μέτρα του αναστήματος ενός ανδρός καί είπε: «Καί όλο τον πλούτο του κόσμου αν κερδίσομε, καί ολόκληρη τη γη αν αποκτήσομε, δε θα πάρομε μαζί μας τίποτε περισσότερο από αυτό το τεμάχιο της γης. Αν το πάρομε καί αυτό». Επίσης, οπουδήποτε μιλούσε, όταν άγγιζε θεολογικό θέμα ο ίδιος ή άκουγε από άλλους ιερό λόγο, σηκωνόταν οπωσδήποτε όρθιος από υπερβολικό σεβασμό στα θεία λόγια. Μέσα στο παλάτι είχε ξεχωρίσει έναν ιερό τόπο, που διαμόρφωσε σε ναό. Εκεί απομονωνόταν πολλές ώρες την ημέρα καί προσευχόταν. Κάθε ημέρα συγκέντρωνε όλους τους αυλικούς, τους συγγενείς καί τους φίλους του παλατιού καί μελετούσαν όρθιοι αποσπάσματα από την Καινή καί από την Παλαιά Διαθήκη. Έλεγε επίσης ότι, Δημιουργός όλων είναι ο Θεός και όχι η τύχη: «Είναι επιπόλαιοι και παράλογοι οι άνθρωποι, που αποδίδουν στην τύχη, όσα δεν μπορούν να κατανοήσουν. Η ακριβής και αρμονική πρόνοια του Θεού είναι, που ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να είναι εξαίσιο θαύμα όλη η κτίση… Ο σκοπός της Ενανθρωπήσεως του Χριστού ήταν η σωτηρία των ανθρώπων και η απόδειξη της φροντίδας και της αγάπης του Δημιουργού για τα δημιουργήματά του. Τα ευεργετήματα του Σωτήρος είναι μέγιστα. Η όραση αντί της τυφλότητος, η ευρωστία αντί της ασθενείας, η ζωή αντί του θανάτου… Οι δίκαιοι και οι σώφρονες οδηγούνται στον Όσιο Δικαστή όχι για να κριθούν, αλλά για να απολαύσουν τις τιμές, που τους υποσχέθηκε. Οι ακάθαρτοι και οι άδικοι θα προσαχθούν βίαια και οδυρόμενοι στη δίκη, όπου θα ακούσουν την καταδικαστική απόφαση του Θεού. Εκεί τους περιμένει άσβεστο πυρ και ακατάπαυστο, απότομο και κατηφορικό βάραθρο». Είναι θαυμαστό και μεγαλειώδες και ασύλληπτο ο Μέγας κοσμοκράτωρ, Κωνσταντίνος, ευρισκόμενος στο απόγειο της δόξης, να μετανοιώνει, να ταπεινώνεται και να χαμηλώνει, για να περάσει τις πύλες του ουρανού. Διότι οι πύλες του ουρανού μόνο για τους ταπεινούς ανοίγουν. Αυτό το χαμήλωμα του Μεγάλου απαιτούσε πίστη ακράδαντη. Προϋπόθετε ανδρεία ψυχής. Ενείχε σύνεση και αγιότητα. Φανέρωνε μεγαλείο ψυχής. Όλα αυτά τα είχε ο Κωνσταντίνος. Γι’ αυτό κοντά στα επίγεια μεγαλουργήματά του, ενήργησε και τα «ουράνια έργα», ασφαλή ελπίδα για την Αιώνια Βασιλεία.