ΑΝΕΣ ΜΟΙ ΚΥΡΙΕ ΑΝΕΣ ΜΟΙ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΝΑΠΟΛΕΣΗΣ ΜΕ ΤΑΙΣ ΑΝΟΜΙΑΙΣ ΜΟΥ

Κύριε Παντοκράτορ, ό Θεός των πατέρων ημών, τού Αβραάμ και Ισαάκ καί Ιακώβ, και τού σπέρματος αυτών του δικαίου• ό ποιήσας τόν ούρανόν καί τήν γήν σύν παντί τώ κόσμω αυτών ό πεδήσας τήν θάλασσαν τώ λόγω του προστάγματος σου• ό κλείσας τήν άβυσσον, καί σφραγισάμενος αυτήν τώ φοβερώ και ένδόξω ονόματί σου• όν πάντα φρίσσει καί τρέμει από προσώπου τής δυνάμεως σου• ότι άστεκτος ή μεγαλοπρέπεια της δόξης σου, καί ανυπόστατος ή οργή τής επί αμαρτωλοίς απειλής σου, αμέτρητόν τε καί ανεξιχνίαστον τό έλεος τής επαγγελίας σου.
Σύ γάρ ει Κύριος ύψιστος, εύσπλαγχνος, μακρόθυμος, καί πολυέλεος, καί μετανοών επί κακίαις ανθρώπων. Σύ, Κύριε, κατά τό πλήθος τής χρηστότητός σου επηγγείλω μετάνοιαν καί άφεσιν τοις ημαρτηκόσι σοι, καί τώ πλήθει τών οικτιρμών σου ώρισας μετάνοιαν αμαρτωλοίς εις σωτηρίαν.
Σύ ούν, Κύριε, ό Θεός των δυνάμεων, ούκ έθου μετάνοιαν δικαίοις, τω Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, τοις ούχ ημαρτηκόσι σοι, άλλ' έθου μετάνοιαν έπ' εμοί τω αμαρτωλώ, διότι ήμαρτον υπέρ αριθμόν ψάμμου θαλάσσης. Επλήθυναν αι ανομίαι μου, Κύριε, επλήθυναν αί ανομίαι μου, και ούκ ειμί άξιος ατενίσαι και ιδείν τό ύψος του ουρανού, από του πλήθους των αδικιών μου, κατακαμπτόμενος πολλώ δεσμώ σιδηρώ, εις τό μή ανανεύσαι τήν κεφαλήν μου, και ούκ έστι μοι άνεσις• διότι παρώργισα τόν θυμόν σου, καί τό πονηρόν ενώπιον σου εποίησα, μή ποιήσας τό θέλημα σου, και μή φυλάξας τά προστάγματα σου. Καί νυν κλίνω γόνυ καρδίας, δεόμενος της παρά σου χρηστότητας.
Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, καί τάς ανομίας μου εγώ γινώσκω άλλ' αιτούμαι δεόμενος. Άνες μοι, Κύριε, άνες μοι, καί μή συναπολέσης με ταις άνομίαις μου, μηδέ εις τόν αιώνα μηνίσας τήρησης τά κακά μοι, μηδέ καταδικάσης με έν τοις κατωτάτοις της γης• διότι σύ ει Θεός, Θεός τών μετανοούντων, καί έν εμοί δείξεις πάσαν τήν αγαθωσύνην σου• ότι ανάξιον όντα, σώσεις με κατά τό πολύ έλεος σου, καί αινέσω σε διά παντός έν ταις ημέραις τής ζωής μου. Ότι σέ υμνεί πάσα ή δύναμις τών ουρανών καί σού έστιν ή δόξα εις τους αιώνας τών αιώνων. Αμήν.