ΑΙΡΕΤΙΚΑΙ - ΛΗΣΤΡΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ
"......
Δι' αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Συνόδων ὅπως π.χ. τῶν ἀρειανικῶν, αἱ ὁποῖαι
ἐβλασφήμησαν τόν Χριστόν καί τό Δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐν συνεχεία
προέκυψαν πολλαί ἑκατοντάδες ψευδοσυνόδων, αἱ ὁποῖαι συνήθως ἧσαν
πολυάριθμοι, εἷχον κάθε ἐπισημότητα, καί πολλαί εἷχον καί τό «Κύρος» τῆς
Αὐτοκρατορικῆς προστασίας καί προβολῆς. Αἱ «σύνοδοι» αὗται ἐδίωξαν
ὅλους τούς μεγάλους ἁγίους Πατέρας! Αναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τόν Μέγαν
Αθανάσιον, τον ἱερόν Χρυσόστομον, τούς ὁποίους καθήρεσαν, ἐξώρισαν καί
οὐσία διά τῶν διωγμῶν των τούς ἐθανάτωσαν σωματικῶς ἰδιαιτέρως κατά τήν
δεινήν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας.
Ἔτσι, εἰς τήν δικαίως ὀνομασθεῖσαν ληστρικήν σύνοδον τῆς Ἐφέσου (τό 449), παρεκάθησαν 135 ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διόσκορος (Πατριάρχης) Ἀλεξανδρείας καί ὁ (Ἀρχιεπίσκοπος) Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος καί ὁ Θαλάσσιος (ἀρχιεπίσκοπος) τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας»(1) ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἠριθμοῦντο εἰς μόλις 2-3!... Πρίν ὅμως καί ἀπ' αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς ἐφέσου, εἷναι ἀπαραίτητον νά ἀναφερθοῦν ἀντιπροσωπευτικῶς ὡρισμέναι τοιαῦται ψευδοσύνοδοι:
«Αἱ «δίδυμαι Σύνοδοι» ἀριμίνου (Ρίμινι Ἰταλίας) καί Σελευκείας τῆς ἰσαυρίας, αἱ ὁποῖαι συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) ἀπό τον αἱρετικό (ἀρειανόφρονα) Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων, καί στίς ὁποῖες πῆραν μέρος ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως τῆς Δύσεως καί τῆς ἀνατολῆς, ἀποτελούμενες ἡ μέν πρώτη ἀπό 400 ἐπισκόπους (στους ὁποίους 80 ἀρειανόφρονες) καί ἡ δεύτερη ἀπό 160 ἐπισκόπους (στούς ὁποίους 15 Ὀρθόδοξοι), τελικῶς ἀποδέχθησαν τον Δεκέμβριο τοῦ 359 μ.Χ. τό ἀρειανικό σύμβολο πίστεως «τῆς Νίκης», πόλεως τῆς Θράκης, ἐπειδή τό ἐπέβαλε ὁ Αὐτοκράτωρ καί στίς δύο συνόδους, παρά τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις πού αὐτές εἷχαν λάβει.
Ἡ ληστρική (δηλαδή τῶν ληστῶν) σύνοδος τῆς ἐφέσου (Αὔγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450) μέ πρόεδρο τόν (μετριοπαθῆ) μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, γιά τήν ἀθώωση τοῦ ἀκραίου μονοφυσίτη αἱρεσιάρχη ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχοῦς, πού ἧταν ἐπόπτης τῶν Μοναχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σύνοδος αὐτή καθήρεσε τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως(2) καί τόν Εὐσέβιον ἐπίσκοπον Δορυλαίου κ.ἄ. ὁ Ἅγιος Φλαβιανός ἐκοιμήθη λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακώσεις πού ὑπέστη ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ Διοσκόρου.
Οἱ εἰκονομαχικές σύνοδοι ἱερείας (754 μ.Χ.) καί Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). ἡ πρώτη συνεκλήθη ὑπό τήν προστασία τοῦ εἰκονομάχου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ (741-775) μέ τη συμμετοχή 338 εἰκονομάχων ἐπισκόπων. Στη Σύνοδο αὐτή ἐκφωνήθηκαν καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ (715-730 μ.Χ.), ἀλλά ἰδίως κατά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ca 680-749 μ.Χ.), λόγω τῆς τεραστίας του συμβολῆς στή θεολογική κατάρριψη τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίσθηκε ὡς «κακώνυμος καί σαρακηνόφρων» καί «ἐπίβουλος τῆς βασιλείας». ἡ σύνοδος τῆς Φραγκφούρτης συγκλήθηκε ἀπό τόν Βασιλέα τῶν Φράγκων Καρλομάγνο καί οὐσιαστικῶς ἀπέρριψε τήν τιμή τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στή Δύση, θεωρώντας τίς ἱερές Εἰκόνες μόνον ὡς διακοσμητικό στοιχεῖο (ὄχι δηλαδή πρός σχετική προσκύνηση),πρᾶγμα τό ὁποῖον ἰσχύει καί μέχρι σήμερα στόν αἱρετικό παπισμό.
Ἡ ἑνωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στήν Ἰταλία. Τό συμφέρον τοῦ Πάπα Ρώμης Εὐγενίου Δ΄ (1431-1447) καί τοῦ Ρωμηοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) ἧτο νά ἑνωθῆ ἡ δυτική χριστιανωσύνη μ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὥστε ὁ μέν Πάπας νά ὑπερισχύση ἔναντι τῆς μεταρρυθμιστικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας (1431-1449), ὁ δέ Αὐτοκράτωρ νά τύχη τῆς παππικῆς βοηθείας ἔναντι τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων ὡδήγησαν στή σύνοδο αὐτή. Μετά ἀπό πολύμηνες διαπραγματεύσεις καί ἀφόρητη πίεση ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἐκ μέρους τῶν παπικῶν καί τοῦ Αὐτοκράτορος ἰωάννου, ἡ σύνοδος κατέληξε στήν ὑπογραφή «Ὅρου», ὁ ὁποῖος εὐνοοῦσε τίς παπικές ἀξώσεις καί αἱρέσεις. Μόνον ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, τό κυριώτερο θεολογικό ἀνάστημα τῶν ὀρθοδόξων, καί ἄλλοι πέντε ἀντιπρόσωποι, καθώς καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) δεν ὑπέγραψαν τόν «Ὅρο» καί ἀπεχώρησαν. Ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων δέν ἐπέτρεψε τελικῶς τήν ἐπικράτηση τῆς ψευδενώσεως στήν ἀνατολή, παρά τίς μεθοδεύσεις τοῦ Αὐτοκράτορος, καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἀνεδείχθη σέ «ἄτλαντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος μόνος ἔφερε τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως καί τῆς νίκης κατά τῶν παπικῶν καί τῶν «Ὀρθοδόξων» λατινοφρόνων, (τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὠνόμαζε «Γραικολατίνους».
Ὑπάρχουν βεβαίως καί πολλές ἄλλες ἀκόμη αἱρετικές καί ληστρικές Σύνοδοι. ......" ("... ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!" "Ορθόδοξος Πνοή" Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2010.)
Ἔτσι, εἰς τήν δικαίως ὀνομασθεῖσαν ληστρικήν σύνοδον τῆς Ἐφέσου (τό 449), παρεκάθησαν 135 ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διόσκορος (Πατριάρχης) Ἀλεξανδρείας καί ὁ (Ἀρχιεπίσκοπος) Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος καί ὁ Θαλάσσιος (ἀρχιεπίσκοπος) τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας»(1) ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἠριθμοῦντο εἰς μόλις 2-3!... Πρίν ὅμως καί ἀπ' αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς ἐφέσου, εἷναι ἀπαραίτητον νά ἀναφερθοῦν ἀντιπροσωπευτικῶς ὡρισμέναι τοιαῦται ψευδοσύνοδοι:
«Αἱ «δίδυμαι Σύνοδοι» ἀριμίνου (Ρίμινι Ἰταλίας) καί Σελευκείας τῆς ἰσαυρίας, αἱ ὁποῖαι συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) ἀπό τον αἱρετικό (ἀρειανόφρονα) Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων, καί στίς ὁποῖες πῆραν μέρος ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως τῆς Δύσεως καί τῆς ἀνατολῆς, ἀποτελούμενες ἡ μέν πρώτη ἀπό 400 ἐπισκόπους (στους ὁποίους 80 ἀρειανόφρονες) καί ἡ δεύτερη ἀπό 160 ἐπισκόπους (στούς ὁποίους 15 Ὀρθόδοξοι), τελικῶς ἀποδέχθησαν τον Δεκέμβριο τοῦ 359 μ.Χ. τό ἀρειανικό σύμβολο πίστεως «τῆς Νίκης», πόλεως τῆς Θράκης, ἐπειδή τό ἐπέβαλε ὁ Αὐτοκράτωρ καί στίς δύο συνόδους, παρά τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις πού αὐτές εἷχαν λάβει.
Ἡ ληστρική (δηλαδή τῶν ληστῶν) σύνοδος τῆς ἐφέσου (Αὔγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450) μέ πρόεδρο τόν (μετριοπαθῆ) μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, γιά τήν ἀθώωση τοῦ ἀκραίου μονοφυσίτη αἱρεσιάρχη ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχοῦς, πού ἧταν ἐπόπτης τῶν Μοναχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σύνοδος αὐτή καθήρεσε τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως(2) καί τόν Εὐσέβιον ἐπίσκοπον Δορυλαίου κ.ἄ. ὁ Ἅγιος Φλαβιανός ἐκοιμήθη λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακώσεις πού ὑπέστη ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ Διοσκόρου.
Οἱ εἰκονομαχικές σύνοδοι ἱερείας (754 μ.Χ.) καί Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). ἡ πρώτη συνεκλήθη ὑπό τήν προστασία τοῦ εἰκονομάχου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ (741-775) μέ τη συμμετοχή 338 εἰκονομάχων ἐπισκόπων. Στη Σύνοδο αὐτή ἐκφωνήθηκαν καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ (715-730 μ.Χ.), ἀλλά ἰδίως κατά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ca 680-749 μ.Χ.), λόγω τῆς τεραστίας του συμβολῆς στή θεολογική κατάρριψη τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίσθηκε ὡς «κακώνυμος καί σαρακηνόφρων» καί «ἐπίβουλος τῆς βασιλείας». ἡ σύνοδος τῆς Φραγκφούρτης συγκλήθηκε ἀπό τόν Βασιλέα τῶν Φράγκων Καρλομάγνο καί οὐσιαστικῶς ἀπέρριψε τήν τιμή τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στή Δύση, θεωρώντας τίς ἱερές Εἰκόνες μόνον ὡς διακοσμητικό στοιχεῖο (ὄχι δηλαδή πρός σχετική προσκύνηση),πρᾶγμα τό ὁποῖον ἰσχύει καί μέχρι σήμερα στόν αἱρετικό παπισμό.
Ἡ ἑνωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στήν Ἰταλία. Τό συμφέρον τοῦ Πάπα Ρώμης Εὐγενίου Δ΄ (1431-1447) καί τοῦ Ρωμηοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) ἧτο νά ἑνωθῆ ἡ δυτική χριστιανωσύνη μ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὥστε ὁ μέν Πάπας νά ὑπερισχύση ἔναντι τῆς μεταρρυθμιστικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας (1431-1449), ὁ δέ Αὐτοκράτωρ νά τύχη τῆς παππικῆς βοηθείας ἔναντι τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων ὡδήγησαν στή σύνοδο αὐτή. Μετά ἀπό πολύμηνες διαπραγματεύσεις καί ἀφόρητη πίεση ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἐκ μέρους τῶν παπικῶν καί τοῦ Αὐτοκράτορος ἰωάννου, ἡ σύνοδος κατέληξε στήν ὑπογραφή «Ὅρου», ὁ ὁποῖος εὐνοοῦσε τίς παπικές ἀξώσεις καί αἱρέσεις. Μόνον ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, τό κυριώτερο θεολογικό ἀνάστημα τῶν ὀρθοδόξων, καί ἄλλοι πέντε ἀντιπρόσωποι, καθώς καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) δεν ὑπέγραψαν τόν «Ὅρο» καί ἀπεχώρησαν. Ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων δέν ἐπέτρεψε τελικῶς τήν ἐπικράτηση τῆς ψευδενώσεως στήν ἀνατολή, παρά τίς μεθοδεύσεις τοῦ Αὐτοκράτορος, καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἀνεδείχθη σέ «ἄτλαντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος μόνος ἔφερε τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως καί τῆς νίκης κατά τῶν παπικῶν καί τῶν «Ὀρθοδόξων» λατινοφρόνων, (τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὠνόμαζε «Γραικολατίνους».
Ὑπάρχουν βεβαίως καί πολλές ἄλλες ἀκόμη αἱρετικές καί ληστρικές Σύνοδοι. ......" ("... ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!" "Ορθόδοξος Πνοή" Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2010.)
Χρήστος Γκουτζίδης 1/2)
"... ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ
ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!" "Ορθόδοξος Πνοή" Νοέμβριος – Δεκέμβριος
2010. http://www.churchgoc.org/pnoi/195/3.html
2/2) Γ Ν Η Σ Ι Α - Ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Ο Σ - Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α
Δύο λόγια δια την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο σε αντίθεση προς την αγαπολογία των οικουμενιστών.
Η Ομολογία και η Αποστολική Διαδοχή, βασικά γνωρίσματα τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, το θαύμα δεν αποτελεί κριτήριο Ορθοδοξίας...
«Η ΦΥΣΙΣ και ΟΥΣΙΑ του κατά το 1924 Νεοημερολογιτικού σχίσματος»,
τα Παλαιοημερολογιτικά σχίσματα...
https://www.facebook.com/note.php?saved&¬e_id=106972479386116
2/2) Γ Ν Η Σ Ι Α - Ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Ο Σ - Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α
Δύο λόγια δια την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο σε αντίθεση προς την αγαπολογία των οικουμενιστών.
Η Ομολογία και η Αποστολική Διαδοχή, βασικά γνωρίσματα τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, το θαύμα δεν αποτελεί κριτήριο Ορθοδοξίας...
«Η ΦΥΣΙΣ και ΟΥΣΙΑ του κατά το 1924 Νεοημερολογιτικού σχίσματος»,
τα Παλαιοημερολογιτικά σχίσματα...
https://www.facebook.com/note.php?saved&¬e_id=106972479386116
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου