ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΣ

Η Ελπίδα της Ελλάδος

Κυριακή, 12 Ιουνίου 2016

ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΓΜΕΝΕΣ«ΣΙΩΠΗΛΕΣ» ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΓΜΕΝΕΣ«ΣΙΩΠΗΛΕΣ» ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.  ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

(ΜΙΑ ΕΚΤΕΝΗΣ BIΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ)

ΜΕΡΟΣ Α΄

[Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Συνάντηση μέ τό Μυστήριο (Μία σύγχρονη ἀνάγνωση τῆς Ὀρθοδοξίας), Ἐκδόσεις: Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί  ΑΚΡΙΤΑΣ Α.Ε., (Πρωτότυπη ἔκδοση στίς Η.Π.Α.: Encountering the Mystery, Understanding Orthodox Christianity Today) σσ. 359.]

Α΄. Ὁ συγγραφέας τοῦ ὑπό κρίσιν καί ἐν λόγῳ βιβλίου εἶναι ὁ Ἀρχιοικουμενιστής καί πολύτιμος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κων/Πόλεως κύριος Βαρθολομαῖος γνωστός διά τό πολυκύμαντο ποιμαντικόν καί οἰκολογικόν ἔργο του εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης... Εἶναι ὅμως καί ὁ κατ΄ εξοχήν ὑπέρμαχος-ἐκπρόσωπος  ἀρχηγέτης τῶν νεο-Φαναριωτών Νεορθοδόξων ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων καί θεολόγων, πού ἔχωσιν ὡς ὕψιστον σύνθημα καί λάβαρον τους τήν ἐωσφορικήν ἰδεολογίαν τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως, διά τό παραφραζώμενον [ἀφ΄ ἡμῶν] ἰδίωμα τοῦ ἀντι-εὐαγγελικοῦ κακέκτυπου καί ἀπροϋπόθετου σατανικοῦ Δόγματος: "ἀδιαλείπτως καί ἐπιλεκτικῶς διαλέγεσθε μετά τῶν Αἱρετικῶν καί Σχισματικῶν... ἵνα εἰσέλθετε εἰς μέγαν πειρασμόν". Πειρασμός βέβαια, πού ὅλο καί γιγαντῶνει, εἰς τά σπλάχνα τῆς Φιλόκαλλης Ὀρθοδοξίας, μιᾶς καί δέν ὑφίστατο ἀπροϋπόθετα «ἀδιάλειπτος διάλογος» μετά τινῶν ἀ-με-τα-νό-η-των καί κακοφρόνων Αἱρετικό-σχισματικῶν. Τούτος ὁ μέγας πειρασμός ἐκ τινός σατανικοῦ πνεύματος καί πονηρᾶς πλάνης πού εἰσήχθην, ἐξάπαντος ὑπό τινῶν Αἱρετικῶν Πατριαρχῶν, καί προκατόχων τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί ἐμπεδώθην (βέβαια τοῦ νῦν) βαθέως ἀλλά καί δυστυχῶς μέ τόν [καί ἀπό τόν] ἴδιον καθῶς καί τούς στενώτατους συνεργάτες του!...

Β΄. Τό ἐν λόγῳ πατριαρχικόν Σύγγραμμα δέν ἐμπεριέχει πρόλογον. Ἄγνωστος ὁ λόγος. Ἐμπειριέχει ὅμως, πρός τό τέλος τοῦ τόμου, ἕνα Θεολογικό ἐπίμετρον γραφθέν ὑπό τοῦ Οἰκουμενιστοῦ ἐπισκόπου Διοκλείας κυρίου Κάλλιστου Ware καθῶς καί ἕνα σημαντικό Βιογραφικόν Σημείωμα τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου γραφθέντος ὑπό τινός Πρωτοπρεσβυτέρου κ. Ἰωάννου Χρυσαυγῆ. Ἡ Θεολογική ἐπιμέλεια τοῦ συγγραμάτος ἔγινεν ὑπό τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί Μέγα Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωμῃοσύνης μας σεβαστοῦ κ. Γεώργιου Τσέτση. Ἄρα λοιπόν, τυχόντα «μελανᾶ» καί «σκοτεινά» σημεία εἰς τό παρόν βιβλίον, θά φέρει ἀκεραίαν καί τεραστίαν τήν εὐθύνην, ὄχι ἀπαραίτητα μόνον ὁ πατρ. κ. Βαρθολομαῖος, ἀλλά καί ὁ ἀναλαβῶν τήν θεολογική ἐπιμέλεια πρωτ. κ. Γ. Τσέτσης. Τό ἐν λόγῳ πατριαρχικόν τομίδιον εἶναι μετάφρασις τῆς ἀξιότιμου κυρίας Πολυξένης Τσαλίκη-Κιοσόγλου ἐκ τῆς ἀγγλικῆς  πρωτότυπης ἐκδόσεως, μέ τίτλον: Encountering the Mystery, Understanding Orthodox Christianity Today. Ἡ κεντρική ἔκδοσις εἰς τά Ἑλληνικά εἶναι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μαζί μέ τίς ἐκδόσεις Ἀκρίτας.Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐξώφυλλου εἶναι τμῆμα τῆς Ἀποκαθηλώσεως τοῦ Χριστοῦ τῆς ἱ. μ. Βατοπαιδίου. Μία ἀκόμη σημαντική ἀπόδειξις, ὅτι οἱ Νεοβατοπαιδινοί πατέρες συνοδοιπορῶσιν καί στηρίζωσιν τίς καλόδοξες, ἀλλά καί τίς κακόδοξες ἐνέργειες, τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου.

Γ΄. Προτοῦ σᾶς ἀναφέρουμεν τά τινά μελανᾶ σημεία πού ἔχομεν ἐντοπίσει, ἐπιθυμοῦμεν νά σᾶς παραθέσουμεν ἐνδεικτικά, μερικούς τίτλους, ἀπό τά περιεχόμενα: Ἱστορική Θεώρηση. Ὕμνος καί χῶρος. Ἡ δωρεά τῆς Θεολογίας. Κλήση Ἀγάπης. Πνευματικότητα καί Μυστήρια. Πίστη καί Ἐλευθερία. Φτώχεια καί Παγκοσμιοποιήση. Παγκοσμιοποίηση καί Οἰκουμενικότητα. Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί Διαθρησκειακός Διάλογος. Φονταμενταλισμός καί φανατισμός. Θρησκεία καί πολιτική. Ἡ σημασία τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου. Σύγκρουση ἤ διάλογος; Ὁ θρησκευτικός  διάλογος ἀνά τούς αἰῶνες. κ.ἄ.

Δ΄. Ἕνα σημαίνων σημεῖον πού μέ ξένισε ἰδιαίτερα, εἶναι: εἰς τό ἐσωτερικόν αὐτί τοῦ ἐξωφύλλου, ὑφίστατο ἕνα ὑπερβολικόν μᾶλλον καί  (ὑπερ)τιμητικόν ἐγκώμιον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου πρός τόν πατριάρχην Βαρθολομαίον. Γράφει: «Μέ τό κύρος, ἀλλά καί τήν ἰδιαίτερη αὐθύνη τοῦ πρῶτου τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ὀρθοτομεῖ τήν ἀλήθεια καί νά διακονεῖ τήν ἑνότητα ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν...»! Ἡ ἱστορική ὅμως καί Ἐκκλησιαστική πραγματικότητα διαψεύδη ἡχηρῶς τόν μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπον. Ἄν ὄντως ὁ πατριάρχης διακονοῦσε τήν ἑνότητα, τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν καί Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, δέν θά ὑπέσκαπτεν ὕπουλα καί συστηματικά π.χ. τήν Αὐτοκέφαλην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέ αἰχμήν τοῦ δόρατος, τήν ἀντικανονικήν καί παράνομην Πράξιν τοῦ 1928 διά τῶν δῆθεν «Νέων Χωρῶν». Ἐπίσης, ὁ ἐν λόγῳ ἑκάστοτε ἐπίσκοπος καί πατριάρχης τῆς Κων/Πόλεως, δέν εἶναι «ὁ Πρῶτος» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά εἶναι τῷ ὄντι «ὁ Πρῶτος» τῆς Λειτουργικῆς Συνάξεως καί Συνόδου ἐν τῇ Πόλῃ καί τῇ Θεόσωστῃ ἐπαρχίᾳ του, καί μόνον. Ὁ Πρῶτος τῆς Φίλης Ὀρθοδόξιας εἶναι: ἡ Κεφαλή σαφῶς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· καί Δευτέρα: ἡ Ὑπεραγία καί Ὑπερευλογημένη Κυρία Θεοτόκος· καί ἔπονται βέβαια: οἱ Ἅγιοι Ἁπόστολοι, οἱ Προφῆτες, οἱ ἅγιοι ἐπίσκοποι, οἱ πατριάρχες, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι κ.ο.κ.. Καί μετέπειτα ὅλων αὐτῶν ἔπονται, καί οἱ διάδοχοι τῆς ὁρατῆς πλέον Ἐκκλησίας. Δέν ὑφίστατο δηλ. εἰδικώτατον Πρωτεῖον εἰς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπί τινός προσώπου ἤ ἐκπροσώπου της. Αὐτά εἶναι μασκαραλίκια καί ἐπηρεασμοί ἐκ τινῶν Βατικάνειων καί Παπικῶν Δογμάτων. Ὅσον ἀφορά ἐν τέλει, διά τό ζήτημα τοῦ ἄν ὄντως, ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁρθοτομεῖ ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως, φιλοδοξοῦμεν νά τό ἀναδείξομεν κριτικά, καί ἐν μέρει νά τό ἀποδείξομεν εἰς τήν ἔλλογην πορεία τῆς βιβλιοκρισίας-βιβλιοπαρουσιάσεώς μας. Κοντολογίς θεωροῦμεν, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, συγκριτικά, μέ τίς τρέχουσες καί εὔμετάβλητες ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις, ὑποσκάπτει «μεγαλόκαρδα» -καί μᾶλλον ἄθελά του- μέ τέτοια εἰδεχθή καί ἄτοπα ἐγκωμιαστικά σχόλια [καί δῆ σέ πατριαρχικά συγγράμματα] τόν Ἀποστολικόν θεσμόν τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ε΄. Οἱ 345 σελίδες τοῦ πατριαρχικοῦ τομιδίου διαιρούνται σέ ὀκτῶ βασικά κεφάλαια:

1. Στό πρώτο μέρος (σελ. 13-34) ἔχομεν τήν Ἱστορική Θεώρηση: δηλ. ἕνα σύντομο ἱστορικό περίγραμμα διά τήν Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας· ἀκολουθῶσιν εἰδικά ἐπί μέρους κεφάλαια, περί τῆς ἱστορίας καί τοῦ ῥόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου και ὁλοκληρώνεται μέ τελικά συμπεράσματα.

2. Ἀποσαφηνίζουμεν ὅμως ἐξ ἀρχῆς, ὅτι σύμφωνα καί μέ βάσιν τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας:

Αἵρεση εἶναι ἡ ἀπόκλιση ἀπό τήν ὁρθή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία περιέχεται στήν Ἁγ. Γραφή καί στήν Ἱερά Παράδοση, ὅπως διατυπώθηκε στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί ἡ ἐμμονή σ΄ αὐτήν, ἤ ἡ προσχώρηση σέ μία ἤδη καταδικασμένη αἱρετική ὁμολογία. Δέν εἶναι ἀπαραίτητο ἡ ἀπόκλιση νά ἀφορᾶ ὁπωσδήποτε θεμελιῶδες δόγμα... Γιά νά χαρακτηρισθεῖ μιά δοξασία ὡς αἵρεση: α) Ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἐμφάνιση ἤ ἡ ἐκδήλωση τῆς ἐσφαλμένης δοξασίας εἴτε γραπτῶς, εἴτε προφορικῶς, εἴτε μέ πράξη, εἴτε τέλος μέ σκόπιμη παράλειψη κάποιου οὐσιώδους στοιχείου τῆς πίστεως. (Κανονικόν Δίκαιον, Παναγιώτου Ι. Μπούμη, σελ. 243-244).

· (Δεῖτε ΕΔΩ http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2016/03/blog-post_1.html καί τήν Βιβλιοκρισίαν ἐπί τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ ἐγχειριδίου τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου).

3. Ἀξίζει μᾶλλον σ΄ αὐτό τό πρωταρχικόν σημεῖον, νά σᾶς παραθέσωμεν ἐνδεικτικά, ἕνα σημαίνον καί προβληματικόν γραφθέν (σελ. 14-15) τοῦ πατριάρχου, εἴς τό ὁποῖον κατά τήν γνώμη μας, συνιστᾶ στυγνώτατην κακοδοξίαν, ὕπουλην πλάνη καί δυσσεβήν αἵρεσιν:

Ὁ ὅρος "Ὀρθόδοξη" υἱοθετήθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τήν Ἐκκλησία τόν 4ο αἰώνα ἀπό τούς ἕλληνες Πατέρες, τούς μεγάλους δηλαδή διδασκάλους καί θεολόγους τῆς πρῶτης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποίοι θέλησαν ἔτσι νά διαχωρίσουν καί νά διακρίνουν τῆν ὀρθή πίστη ἀπό τίς κακοδοξίες, τά αἱρετικά δόγματα καί τίς παρεκκλίσεις. Σήμερα, ὁ ὅρος ἀποτελεῖ μέρος τῆς ἐπίσημης ὀνομασίας τῆς Ἀνατολικῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί ἐκείνων πού τελοῦν σέ κοινωνία μαζί Της. Στόν τίτλο ἐπίσης περιλαμβάνονται καί κάποιες ἄλλες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες οἱ ὁποῖες χωρίστηκαν τόν 5ο αἰώνα λόγῳ τῆς μονοφυσιτικῆς διένεξης, μιᾶς θεολογικῆς διαφωνίας ἐπί τῆς ἑρμηνείας τῶν δύο φύσεων -ἀνθρωπίνης καί θείας- τοῦ Χριστοῦ.

·       Ἡ Α΄ Αἱρετική καί μείζονα ἀπόκλισις τοῦ πατριάρχου ἐστιάζει κυρίως, ἐν τῷ ἐρυθρῷ ὑπογραμμισθέν ὑπό τοῦ ὑπογράφοντος, πρόκειται δηλ. κατά τήν γνώμη μας, διά ἔντεχνη καί ψευδόδοξον διεύρυνσιν τῶν Ὁρίων τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, σέ ὁλόκληρον (!) Πατριαρχικόν Σύγγραμμα. Ὁ τίτλος ἤ καί ὁ Ἐκκλησιολογικός ὅρος "Ὀρθόδοξη Καθολική Ἀνατολική Ἐκκλησία", δέν περιλαμβάνει ΚΑΘΟΛΟΥ, ἄλλες Ἀνατολικές ἤ Δυτικές ἤ Βόρειες κ.λπ. ψευδο-Ἐκκλησίες. Καί νά περιλαμβάνει καταχρηστικῶς τέτοιον πράγμα [μόνον] ὁ τίτλος, καί πάλιν ἀσέβεια καί κακοδοξία ἐστίν. Δέν ὤφειλεν μήπως ὁ πατριάρχης κ. Β.  νά  ἀποσαφηνίσει πλῆρες ἐτοῦτο πρός τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα καί τούς ἀναγνώστες του; Γιατί εἰς τόν τίτλον "Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία" νά περιλαμβάνει καί τόν Αἱρετικό Μονοφυσιτισμό, ἐν τῇ δυσσεβῇ ἀνοχή καί «παραοικονομίᾳ» τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου;

·       Τώρα ἄν ὁ συγγραφεύς πατριάρχης, ἐπιθυμεῖ νά μεταβληθεῖ σέ δημοσιογράφον τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου ψευδο-Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), αὐτό σηματοδωτεῖ μᾶλλον, καί σύν τοῖς ἄλλοις, ὅτι αὐτο-ὑποσκάπτει (!) δυστυχῶς, τόν θεσμικόν ῥόλον τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, πού ὁ ἴδιος ἐκπροσωπεῖ. Γιατί ὅμως ὁ πατριάρχης κ. Β. συλλαβίζει, παπαγαληδόν, τά ψευδόδοξα Δόγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς σάν πρωτοετής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς; Ποῖον ἐξυπηρετεῖ, ἡ πατριαρχική προπαγάνδα, ὑπέρ τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως; Ἡ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία συμπεριλαμβάνει ἄραγε, ὡς ἀδελφές ἤ καί θυγατέρες, κάποιες ἄλλες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες; Ἀπό ποιές Πατερικές Πηγές ἐρείδετο τέτοια πλανεμένη καινοτομία;  

·       Ἆρά γε, δέν εἶναι ἐσφαλμένη κακοδοξία -ἔστω ἐντός τοῦ ὅρου ἤ καί ἐντός τοῦ ἐξ ἄνωθεν τίτλου- ἡ συμπερίλληψις καί  ἡ ἀλληλοπεριχώρησις τῶν "Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν" (δηλ. τοῦ Αἱρετικοῦ Μονοφυσιτισμοῦ) μέσα στό πλαίσιον τῆς Ὀρθοδοξίας; Ποῖος ἐπαναδιατυπώνει, γιατί περιλαμβάνει, ποῖος ἐξουσιοδωτεῖ, καί γιὰ ποῖον λόγον ἐπαναπροσλαμβάνει, ἀπροϋπόθετα τέλος πάντων, τούς Αἱρετικούς Μονοφυσίτες, νά καπηλεύονται καί νά χρησιμοποιῶσιν ἀπροκάλυπτα τόν ὅρον "Ὀρθόδοξες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες"; Ποιός ἐξουσιοδωτεῖ ἔπειτα, τόν συγγραφέα καί Ἀρχιοικουμενιστήν πατριάρχην, νά ἀποσιωπεῖ, ἀλλά καί νά ἀποκρύβει, τήν Ἱστορία τῶν Δογμάτων τῆς Πίστεως; Δέν ὤφειλεν ὠς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας νά ἀναφέρει ἐπί λέξει: ὅτι ἡ «μονοφυσίτικη διένεξις», ἦτο καί εἶναι, ἀρχαῖον τινά Αἱρετικόν σύστημα, πού ὑποσκάπτει, τήν ὀρθόδοξην Δογματική Χριστολογία τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς ἄλλωστε θά γίνει ἀντιληπτή καί αἰσθητή ἡ σημαίνουσα θεολογική διάκρισις: ἀληθείας/ψεύδους, ὀρθοδοξίας/κακοδοξίας, εἰς τούς ἁπλοῦς ἀναγνώστες του;

·       Ἐκείνο ὅμως τό «χωρίστηκαν τόν 5ο αἰώνα»  φαίνεται, ὅτι δέν ἀνταποκρίνεται, πλήρως, εἰς τήν ὀρθόδοξη πραγματικότητα καί τήν Δογματολογική ἀκρίβεια τῶν Ὀρθοδόξων, καί ὁ κύριος πατρ. Βαρθολομαῖος τό γνωρίζει ἄριστα. Χωρίστηκαν οἱ Μονοφυσίτες μέν, καί ἐπέλεξαν πράγματι, νά πιστεύωσιν διαφορετικά πιστεύματα ἐξ ὅσων πίστευε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά τοῦτο δέ ἦτο τό πρῶτον καί ἀρχικόν στάδιον... ἀποσιωπεῖται ὅμως ἐκ τοῦ πατριάρχου, ἡ σημαίνουσα ἱστορικο-δογματολογική συνέχεια τοῦ πράγματος, καθότι μᾶλλον ὑφίστατο, κατά τόν Κανονολόγο κ. Μπούμη, τινά «σκόπιμη παράλειψις οὐσιώδους στοιχείου» περί τά τῆς Πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων, μιᾶς καί ὁ Μονοφυσιτισμός, δέν ἦτο ἁπλῶς μία θεολογική διαφωνία ἤ καί διένεξις, ἀλλά εἶχεν δικασθῇ καί τελεσίδικα ἐκατεδικάσθην, ὡς Αἱρετικόν καί ἀντι-Χριστολογικόν σύστημα, ὑπό τῆς Ἁγίας Δ΄ (4ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος. Ὅλα αὐτά διά τί δέν ἀναφέρονται ὑπό τοῦ πατριάρχου; Γιατί δέν ἀναφέρει  ὅτι, λ.χ. ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία διά τῶν Θεοφόρων Πατέρων Της, ἀπέκοψεν καί ἀναθεμάτισεν αὐτοῦς, ὡς σεσηπότα μέλη; Περίεργη ἀπόκρυψις...!

·       Γιατί ὁ πατριάρχης κ. Β., δέν προσδιορίζει μέ πάσαν ἀκρίβεια-ἀλλά μᾶλλον μᾶς ἀποκρύβει- ὅ,τι οἱ κάποιες ἄλλες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες, πρόκειται ἀκριβῶς διά τινά αἵρεσιν, τήν Αἱρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ; Καί ἄν διά λόγους εὐγενείας, ἐθέλησεν πιθανόν, νά ἀποκρύψει τήν πάσαν ἀλήθειαν τοῦ πράγματος, ποῖα θεολογική δικαιολογία χωρεῖ ἐπ΄ αὐτοῦ, στό νά ἀποσιωπεῖ τήν τελεσίδικη καταδίκη (καί ὄχι ἁπλᾶ ἕνα διαζύγιον) καί τόν ἀναθεματισμόν, τοῦ ἐωσφορικοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὑπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

·       Ὁ Μέγας Ἱερομνήμων τοῦ Πατριαρχείου καί  Νεοφαναριώτης ἱστορικός κ. Ἀριστείδης Πανῶτης, στενός συνεργάτης τοῦ πατριάρχου Κων/Πόλεως, μᾶς ἀποδεικνύει περίτρανα τήν κακόδοξον πατριαρχικήν γραμμή τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Πρόκειται διά τήν ἀντιπατερικήν ἤ καί «μετα-Πατερικήν» διαστροφήν καί ἀπόκλισιν ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Θεολογίας καί κατάφωρην διαστροφήν, ἀλλά καί σημαντικήν παρερμηνείαν, τοῦ θεηγόρου καί Μεγίστου Δογματολόγου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ. [δεῖτε ΕΔΩ http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2016/03/blog-post_50.html]

·       Ὅλα αὐτά βέβαια, ἐπαναλαμβάνονται καί προσυπογράφονται, καί εἰς τό Βιογραφικόν Σημείωμα τοῦ πατρ.Β. εἰς τό εἰδικόν κεφάλαιον (σελ. 326) διά την "Οἰκουμενική Ἀποστολή του" ὡς ἐργασία "διά τήν συμφιλίωση τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν"... μέ εἰδικήν βεβαίως σημείωσιν-παραπομπή (σελ. 356) εἰς τήν ὁποῖαν γίνεται ἀναφορά, ὅτι τό 1989 ἀπεστάλη ἐπίσημη πρότασις διά ἐνότητα μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν (Κοπτῶν)... ὅπου καί ὁ συγγραφεῦς τοῦ πατριαρχικοῦ βιογραφικοῦ καί πρωτοπρεσβύτερος κύριος  Ἰωάννης Χρυσαυγῆς, ἐπαναλαμβάνει, τήν ἴδιαν αἱρετικήν ἀπόκλισιν, καθότι ἀποσιωπεῖ, ὅτι πρόκειται περί τῆς γνωστώτατης Αἱρέσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Δηλαδή μέ ἁπλᾶ λόγια, θέλω νά πῶ, ὅτι ὑφίστατο συντεταγμένη μᾶλλον ἀποσιώπησις, ἤ ὀργανώμενη μεθοδική καί σκόπιμη παράλειψις, ἤ καί ἀνόνητη ἀπόκρυψις, οὐσιωδῶν ζητημάτων, περί τήν Πατερική Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας.

·       Καί διά ὅσους μελετῶσι στενά τά περί τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως, ἤ, ἄν θέλετε τά ζητήματα περί τοῦ πολυ-αἱρετικοῦ μαξιμαλιστικοῦ καί μινιμαλιστικοῦ Συγκρητισμοῦ, ἔχομεν λάβει σοβαρά ὑπόψίν μας, ὅτι ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εἶναι κατ΄οὐσίαν αἰχμάλωτος καί δέσμιος τοῦ Πολιτικο-θρησκευτικοῦ κατεστημένου πλέον ΠΣΕ («Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν»), σέ μίαν ὑποχρεωτικήν ψευδο-ἀμοιβαιότητα, καί καθότι βρίσκεται βαθιά ἐπηρεασμένος («λίγο» ἤ «πολύ» δέν ἔχει καί τόσην σημασία στά περί τῆς Πίστεως, μιᾶς καί τό «κατ΄ ὁλίγον ἔγγυος», δέν εἶναι καθόλου ὁλίγον, μετά τινά παρέλευσιν τῶν ἐννέα μηνῶν) βάσιν τῶν φονταμενταλιστικῶν (=προτεσταντικῶν) Συγκρητιστικῶν Δογμάτων τοῦ (ΠΣΕ), πού σαφῶς καί δέν τοῦ ἐπιτρέπωσιν νά ἐκφράζει δημόσια τήν Προδρομική καί Προφητική ἀγωνία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ὀρθόδοξον τινά πεπαρησιασμένον λόγον. Δέν ἔχει τό δικαίωμα π.χ. νά ἀποκαλέσει ὡς «Αἱρετικούς» τούς τῷ ὄντι αἱρετικούς: π.χ. Παπικούς, Προτεστάντες, Λουθηροκαλβίνους, Εὐαγγελικούς, Πεντηκοστιανούς, Ἀγγλικανούς, Μεθοδοστές, τούς Μονοφυσίτες κ.ἄ., διότι εἶναι ἀμοιβαία συνέτεροι (καί ἄρα ἅπαντες εἰς τήν συμμετοχήν των εἰς τό ΠΣΕ, εἶναι αὐτομάτως, ἑτερόδοξοι, ἀκόμη καί οἱ «ὀρθόδοξοι») εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ψευδο-Ἐκκλησίων. Ἄρα λοιπόν, μείζονα κριτήριον τῆς συγγραφῆς τοῦ ἐν λόγῳ πατριαρχικοῦ ἐγχειριδίου, εἶναι τά τινά Δόγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· δηλ. ἡ ἱστορία τῶν Δογμάτων τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἀντί ἡ Πατερική Δογματική Διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὀποῖα πλέον, πρέπει νά μπεῖ στήν ἄκρην, ἵνα δοῦμεν μέ «μία σύγχρονη ἀνάγνωση τήν ὀρθοδοξία» (σύμφωνα μέ τόν ὑπότιτλον τοῦ πατριαρχικοῦ μανιφέστου)...

·       Δηλαδή πιό ἁπλᾶ, πρόκειται διά μίαν ἀκόμη κατάφωρην κατάχρησιν/παράχρησιν τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τοῦ παναγιώτατου θεσμοῦ τοῦ ἐπισκοπεῖν καί πατριαρχεύειν τήν Ἐκκλησία, ἵνα ἐμβολιάσ[ζ]ει καί διστρέψει, ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης τοῦ Γένους μας, τό ἅπαν Θεανδρικόν πλήρωμα, τήν Πατερική Διδασκαλία καί ἐπηρεάσει τέλος τό ἀναγνωστικόν κοινόν του, μέ τινές  δυσσεβέστατες καί κακόδοξες διδασκαλίες, πού ἀποκλίνωσιν, σαφῶς, ἐκ τῆς Εὐαγγελικῆς καί Πατερικῆς ἀλήθειας τῶν πραγμάτων.

4. Στό δεύτερον μέρος (σελ. 35-54) διαβάζουμεν περί τῆς Τέχνης-Ἀρχιτεκτονικῆς καί Λειτουργίας μέ γενικόν τίτλον «ΥΜΝΟΣ καί ΧΩΡΟΣ». Τό ἐν λόγῳ μέρος περιλαμβάνει ἐννέα (9) σχεδόν ὑποκεφάλαια. Ὅλα σχεδόν τά ὑποκεφάλαια εἶναι ἰδιαίτερα καί συναρπαστικά καθῶς καί μέ πλούσιον γνωσιολογικόν ὑπόβαθρον καί ὀρθή θεολογική ἄποψιν. Ἕνα ἐξ αὐτῶν ὅμως, εἶναι καί τό ἄκρως σημαντικόν, ἐν ὄψει τῆς μέλλουσας "Πανορθόδοξης Συνόδου" τῆς Κρήτης. Μᾶς ἐνδιαφέρει λοιπόν, νά ἐστιάσομεν εἰς τό εἰδικώτατον κεφάλαιον περί τῶν «Οἰκουμενικῶν Συνόδων» διά νά μάθωμεν τίνα εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ ἀξιότιμου πατριάρχου τῆς Ρωμῃοσύνης μας:

"Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔχουν μοναδική σημασία ὅσον ἀφορᾶ στήν κατανόηση καί διατύπωση τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος. Οἱ «μεγάλες» ἤ «Οἰκουμενικές» Σύνοδοι, ὅπως εἶναι γνωστές καί ἀποδεκτές τόσο ἀπό τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία ὅσο καί ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική καί τίς Δυτικές Ὁμολογίες, υἱοθετήθηκαν ἀπό ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Χριστιανοσύνης, ἐπειδή προσδιόριζαν καί ὑπεραμύνοντο τῶν θεμελιωδῶν δογμάτων της..."

Ἔν συγκρίσι πάντοτε μέ τήν τρέχουσα ἐπικείμενη ἐπικαιρότητα τῆς «Μεγάλης καί Ἁγίας» Συνόδου (διά μερικοῦς ὀνειροπαρεμένους καί φαντασμένους Μητροπολίτες κ.ἄ. κληρικούς πρόκειται καί διά Οἰκουμενική Σύνοδο), γεννιώνται, παράλληλα μέ τά γραφθέντα τοῦ πατριάρχου, οἱ ἐξῆς προβληματισμοῖ:

·       Ποῖα ἡ σημασία τῆς μέλλουσας «Οἰκουμενικῆς» ἤ  «Μεγάλης καί Πανορθοδόξου» Συνόδου, ὅταν ὁμολογεῖται -ἐκ τῶν προτέρων- διά τινῶν Νεοφαναριωτῶν, ὅτι δέν ἀφορά, ἀλλ΄οὔτε πρόκειται, νά ἐξετάσει, νά ἀποσαφηνίσει καί νά (ἐπανα)διατυπώσει τινά νέα ἤ καί παλαιάν Δογματική Διδασκαλία; Ἀλλά ὅμως ἡ θεματαλογία τῆς μέλλουσας Συνόδου, προβλέπει τινά συζήτησιν διά ζητήματα, κανονικά, θεολογικά καί δογματικά, δηλ. εἰς τᾶς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν Ἑτεροδόξων καί Αἱρετικῶν Ὁμολογιῶν. Ἄρα κοντολογίς, ὑφίστατο ἤ ὄχι, θεολογική καί λογική ἀντινομία καί ἀντίφασις ὑπό τῶν ἤδη δεδηλωμένων ἀπόψεων; Μερικοί ἀφελεῖς, ὅμως, ἀναμένωσιν νά ἰδῶσιν καί τάς « πανορθοδόξους ἀποφάσεις» ἴνα ἐννοήσωσιν τόν ἀνούσιον προειλλημένον «θεολογικόν» παίγνιον.

·       Ἐπίσης, ἄν καί δέν γράφεται, ἀφήνεται νά ἐννοηθεῖ, σαφῶς καί συνειρμικά, εἰς τίς ἐν λόγῳ διδασκαλικές προτάσεις τοῦ πατριάρχου, ὅτι ὑφίστατο μία ἀκόμη Ἐκκλησία, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἀναγνωρίζεται ὑπό τοῦ πατριάρχου μας, δηλαδή ἡ πολιτικο-θρησκευτική Σχισματικοαιρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ, ὡς μία ἀκόμη Ἐκκλησία! Σημαίνουσα αἱρετική ἀπόκλισις, ὑπό τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς κατά βάθους καί εν χρόνῳ Καθολικότητας τῶν Ὀρθοδόξων. Καθαρή αἵρεσις δηλαδή, καταγεγραμμένη, σέ νεο-ὀρθόδοξον πατριαρχικόν σύγγραμμαν.

·       Ἀποκρύβεται ὑπό τοῦ κ. Β., ὅμως, ὅτι οἱ  Ρωμαιοκαθολικοί, εἶναι οἱ Φραγκολατίνοι εἰσβολεῖς καί Τευτονογερμανοί κατακτητές καί σφαγιαστές τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης τῶν ὀρθοδόξων Λατίνο-Ρωμῃῶν παπῶν. Ἀποκρύβεται, ὅτι οἱ Ρωμαιοκατόλι[υ]κοι ἔχωσιν ἀπορρίψει λ.χ. τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδον, τήν Η΄ καί Θ΄ τίς Ἁγίες καί Μεγάλες Καθολικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ σύγχρονως ἀπόκριψις, ἱστορικῶν Ἐκκλησιολογικῶν, Κανονικῶν καί Δογματολογικῶν στοιχείων ὑπό τοῦ «Πρώτου τῶν Ὀρθοδόξων», δέν συνιστά τινά ὕπουλην κρυψίνοια, κατεγνωσμένην αἵρεσιν καί «ἀδιόρατην» κακοδοξία βάσιν τοῦ Δικαίου τῆς Χάριτος;

5. Τό τρίτον μέρος εἶναι πιό εὐχάριστον καί ἄκρως ἐνδιαφέρον μιᾶς καί φέρει τόν τίτλο: Ἡ Δωρεά τῆς Θεολογίας-Βασικές ἀρχές καί ἔννοιες. Περιλαμβάνει ὀκτῶ ἐπί μέρους ὑποκεφάλαια. Σημειώνει θεωρητικά κάτι τό πολύ ἐξαιρετικόν καί καλόδοξον ὁ πατριάρχης, τό ὁποῖον φυσικά, προσωπικῶς, τό βρίσκω ἄκρως ἀνακόλουθον καί μεγίστην πάλιν ἀντινομία μέ τίς πολυποίκιλες ποιμαντικές καί κακόδοξες ἐνέργειές του. Σημειώνει (σελ. 59) π.χ.:

"Ἀκόμη καί φράσεις ἤ διατυπώσεις, τίς ὁποῖες οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦν χάριν εὐκολίας -ὅπως ἡ «Ἐκκλησία τῶν Ἑπτά Συνόδων» ἤ ἡ «Βυζαντινή Ἐκκλησία»- μᾶλλον τήν περιορίζουν παρά τήν περιγράφουν τελικά".

·       Ποιοί  εἶναι οἱ «Ὀρθόδοξοι» ποῦ φωνασκῶσιν περί τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἑφτά Συνόδων; Δέν εἶναι οἱ Νεορθοδόξοι Οἰκουμενιστές, ὁπαδοί τοῦ πατρ. Β. πλήν ἐλαχίστων καί σπανίων ἐξαιρέσεων; Ἐδῶ σάν νά γίνεται κάτι φανερόν: μία ἀκόμη τρανή -καταφατική ὅμως- ἀντίφασις, ἐξ ὅσων μᾶς ἔχει συνηθήσει τό οἰκουμενιστικόν Φανάριον.

·       Τό Φανάριον ὅμως, δέν ἔχει ἀποστολή τοῦ «νά δουλεύει» τούς ἑτεροδόξους, τούς ἑτεροθρήσκους, τούς αἱρετικούς καί τούς τῷ ὄντι ὀρθοδόξους. Τέτοιαν εἰδεχθήν πανουργία καί σατανική διγλωσσία, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐδιδάχθημεν ὑπό τῶν Θεηγόρων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας.

6. Τό τέταρτον κεφάλαιον πραγματεύται περί τοῦ ὀρθοδόξου Ἡσυχασμοῦ-Μοναχισμοῦ. Πρόκειται διά ἰδιαίτερον καί σημαίνων κεφάλαιον πού περιλαμβάνει ἔντεκα σχεδόν ὑποκεφάλαια. Παρ΄ὅλα αὐτά ἔχομεν ἐντοπίσει, δυστυχῶς -καί ἐδῶ- μερικά, μελανά σημεία, τά ὁποία καί  καταγράφομεν (σελ. 79):

«Μόνο πού οἱ μοναχοί ὑλοποιοῦν τόν στόχο («νά μορφωθεῖ Χριστός ἐν ἡμῖν») αὐτό μ΄ ἕναν διαφορετικό τρόπο· τόν ὑλοποιοῦν ἐν σιωπῇ. Ὁ δικός τους ἀγώνας δέν εἶναι τόσο νά γίνουν κήρυκες πού ὁμιλοῦν μέ λόγια ἤ ἀκτιβιστές πού ἐπιλέγουν τή δράση...»

Ἐπίσης σημειώνει (σελ. 84): «Ἡ ταπείνωση προστατεύει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν αἵρεση τοῦ φανατισμοῦ καί τῶν ἀκροτήτων».

Ἀλλοῦ σημειώνει (σελ. 95): «Παρ΄ ὅτι οἱ μοναχοί ἔχουν κάποτε ἀντισταθεῖ στά οἰκουμενικά ἐγχειρήματα γιά τήν ἐπίτευξη ἑνότητας στήν εὐρύτερη Ἐκκλησία πάντοτε ὅμως προσεύχονται μέ συνέπεια...»

·       Ὡς πρώιμα καί περιφανή παραδείγματα Ἀσκητῶν καί Μοναχῶν, ὁ σεβαστός πατριάρχης, μᾶς ὑπενθυμίζει τούς Μεγάλους Προφήτες καί Ἀποστόλους, ὅπως τόν Προφήτη Ἠλία, τόν Προφήτη καί Βαπτιστήν Ἰωάννην τόν Πρόδρομο καθῶς καί τόν Ἀπόστολο Παῦλον. Ἐπίσης γίνεται ἀμυδρή ἀναφορά εἰς τόν Μέγαν καί Ἅγιον Ἀντώνιον, τόν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος καθῶς καί τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ. Ἄν κανεῖς τολμήσει νά συγκρίνει τά πιό πάνω -ἐν τῇ ἐρυθρᾷ μελάνῃ ὑπογραμμισθέντᾳ μας- μέ ἐτοῦτο τό στοιχεῖον τῆς συγκεκριμένης ὀνομαστικῆς ἀναφορᾶς πού  ἀναφορικῶς ὁ πατριάρχης τῆς Πόλης μᾶς παραθέτει, ἐντοπίζεται ἤ ὄχι, τό φοβερόν ἄτοπον καί παράδοξον, εἰς τά περί τοῦ «κηρυγματικοῦ ἀκτιβισμοῦ»;

·       Ὁ Προφήτης Ἡλίας, ὁ Βαπτιστής Ἰωάννης, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σύμφωνα μέ τά δικά μας σύγχρονα, καί νεοεποχήτικα χωροχρονικά δεδομένα, ἐξάπαντος τῆς «κοινῆς λογικῆς» ἤ καί τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος», δέν θά ἀποκαλοῦντο προφανῶς ἀπό «ὑπερθόδοξοι ζηλωτές», «διεταραγμένοι ψυχοπαθεῖς», ἀρχηγέτες τῆς «αἱρέσεως τοῦ φονταμενταλισμοῦ» μέχρι... καί «ἀκτιβιστές τῆς παραδοσιαρχίας» (!) πέραν τῶν ἄλλων λογιῶν λοιδορημάτων καί συκοφαντημάτων; Ποιά εἶναι ἡ «εὐρύτερη Ἐκκλησία» κατά τῆν Νεοφαναριώτικη Ἐκκλησιολογία τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου; Τά εὐκόλως ἐννοούμενα μᾶλλον θά πρέπει καί νά παραλείπονται, μιᾶς καί δεχόμεθα, ἀδιάλλειπτον καταιγισμόν, ἰδιαίτερων «εἰκονικῶν συμβολισμῶν» ὑπό τῶν περιώνυμων-ποικιλότροπων κακόβουλων πατριαρχικῶν ἐνεργειῶν στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως.

·       Τό πλέον σίγουρον θά εἶναι: ὅτι ὁ ἐν λόγῳ κρυφοδαγκανιάρης καί Αἰρετικός πατριάρχης, καί ἡ παρασυναγωγή αὐτοῦ τῶν ἀκαδημαϊκῶν Οἰκουμενιστῶν, θά συμπεριλάμβαναν ἀναντίρρητα, τούς πιό πάνω θεοφόρους Πατέρες, ἐξάπαντος εἰς τήν «αἵρεσιν τοῦ φανατισμοῦ», μιᾶς καί ὡς πανἄθλιοι σοφιστές ἔχωσιν ἰσχυρές τάσεις, νά βαπτίζωσιν, τό ἄσπρον-μαῦρον...! Ὁ πατριάρχης ὅμως, ἀποφεύγει κατά κόρον, νά κάνει τήν ἐλάχιστον ἀναφορά, διά τήν προδρομικήν καί προφητικήν παρησσία, ἤ ἔστω διά τόν Εὐαγελικόν «ἀκτιβισμόν» ἤ καί περί τῶν ρωμαλέων διαμαρτυριῶν των πιό πάνω Προφητῶν-Ἀποστόλων καί Ἁγίων, κατά τῶν σωρηδόν, διαχρονικῶν καί σατανικῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς τους. Λές καί διαγράφει σκόπιμα μέρος τῆς βιοτής των. Γιατί ἆράγε, εὐνουχίζει, τήν ὁλιστική ἀλήθεια τῆς  προσωπικότητας ὅλων αὐτῶν τῶν ἁγιασμένων μορφῶν;

·       Μᾶλλον, κατά τήν ταπεινή ἄποψίν μας, ὑποψιαζόμεθα: ὅτι ἐπιθυμεῖ τούς ἀνά τήν οἱκουμένη Ἡσαχαστάς, Ἀσκητάς, Μοναχούς/άς νά ἀσκοῦσιν, ἐξάπαντος τήν ἀδιάκριτον «σιωπήν καί ὑπακοήν», ἵνα γενῶσιν, εὐνούχοι καί ἀφοπλισμένοι ὑπηκόοι τοῦ «μέγα Αὐτοκράτωρος» ἤ καί «Σουλτάνου» τῶν Νεορθοδόξων· καί ὄχι καθολοκληρίαν, ἀξίους μιμητάς καί ἐν δυνάμει, τῆς ὅλης προσωπικότητας, τῶν ἁγίων Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Βραχυκυκλώνει δηλ. μέ πάν ἰδεολογικόν μέσον καί ἐξουσιαστικόν τρόπον τήν χαρισματική δυναμική τοῦ Ἡσυχασμοῦ...

·       Ὡστόσον, γίνεται φανερόν, ὄτι ὁ νεο-ἐκκλησιολογιστής πατριάρχης, πράγματι προωθεῖ, τήν αἵρεσιν τῆς διευρημένης Ἐκκλησιολογίας, δηλ. τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ σατανόσπορου πολυ-αἱρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

·       Μή μᾶς φανεῖ ΚΑΘΟΛΟΥ παράδοξον τό γεγονός, ὅτι ὁ πατριάρχης μετά τῆς κουστωδίας αὐτοῦ, ἄν ἀποπειραθεῖ νά καταδικάσει κάτι τις εἰς τήν Παγκακόδοξον Σύνοδον τῆς Κρήτης, αὐτό θά εἶναι ἡ καινοφανής «αἵρεσις τοῦ φανατισμοῦ» εἰς τήν ὁποῖαν δέν θά διστάσωσιν βεβαίως νά ἀναθεματίζωσιν καί νά διώκουσιν, θεσμικῶς πλέον, εἰς τήν μετα-Συνοδικήν ἐξέλιξιν τῶν ἡμερῶν καί νά ἀμαυρώνουσιν προσωπικότητες τόν τάδε καί τόν δεῖνα ὡς ἀρχηγέτη ἤ καί ὀπαδόν τῆς ἐν λόγῳ ψευδοαἱρέσεως.

·       Τό ἵδιον δέν (ἐπι)συμβαίνει καί μέ τήν δῆθεν «αἵρεσιν τοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ»; Ὅστις λ.χ., δέν συμφωνεῖ, μέ τίς ὅποιες ψευδόδοξες ἐνέργειες τοῦ ἐν τῇ Πόλει ἐσκοτισμένου Φαναρίου, τοποθετεῖται εἰς τήν ἀνάλογον τάσιν τοῦ περιώνυμου Ἐθνοφυλετισμοῦ, εἴτε εἰς τόν Σλαβικόν ἐθνοφυλετισμόν, εἴτε εἰς τόν Ἀραβικόν, εἴτε εἰς τόν Ἑλλαδικόν, εἴτε εἰς τόν Κυπριακόν κ.ο.κ. Ἡ διαφορά καί ἡ ἀντινομία ὅμως τῆς περιρρέουσας ἀτμόσφαιρας εἶναι: ὅτι δέν ἀκούσαμε ποτέ μας τό ἐλάχιστον τι, διά τόν Ἀμερικάνικον, ἤ τόν Τούρκικον ἤ ἔστω διά τόν Ἀγγλοσαξωνικόν ἐθνοφυλετισμόν!(;) Ἐξάπαντος ὁ παναιρετικός Λουθηροκαλβινισμός καί ὁ Μωαμεθανισμός εἶναι de facto πολαἱρέσεις καί θρησκεύτικά συστήματα, κατεδικασμένα ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, φέρωντες σαφῶς καί δεινούς ἀρχηγέτες ὡς πατριούς των: εἴτε τόν Λούθηρον, εἴτε  τόν Καλβίνον, εἴτε καί τόν Μωάμεθ.

·       Ὁ Ἐθνοφυλετισμός ὅμως ἤ καί ὁ Φανατισμός, ΔΕΝ ἔχωσιν τινά συγκεκριμένον Αἱρεσιάρχην/Αἱρετικόν πατέρα-προσωπικότητα πού δύναται νά καταδικασθεῖ, ἐξάπαντος μαζί μέ τό ὅποιον συστηματικόν καί ἰδεοληπτικόν του θρησκευτικόν σύστημα. Ἄρα συνεπῶς, εἴτε ὁ φανατισμός εἴτε καί ὁ ἐθνοφυλετισμός, δύνανται, ὡς «ἀδιόρατη ὑγρασία» καί σαράκιον τῆς ψυχῆς, νά ὑφίσταται σαφῶς, καί κυρίως (γιατί ὄχι;) εἰς τό στρατόπεδον τῶν στυγνῶν κατηγόρων (καί μπορεῖ καθόλου εἰς τό στρατόπεδο τῶν διάσημων κατηγορούμενων) π.χ. εἰς τήν ὀργανωμένη σέκτα τῶν Οἰκουμενιστῶν-Νεορθοδόξων, πού εὐκόλως καί ἀνέτως, ἐκ θέσεως ἰσχύως ταμπελοποιῶσιν τόν ὅποιον δέν εἶναι ἄριστος σιωπῶν, ὑποτακτικός καί ὑπήκοος. Ἡ Αἵρεσις ὅμως τῆς Νεορθοδοξίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού διοχοτεύεται μέ δόσεις εἰς τήν Κιβωτόν τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει τινες ἀρχηγέτες αἱρετικούς καί δή ρασοφόρους αἱρεσιάρχες! Καί αὐτό νά μή κακοφαίνεται σέ μερικούς «εὐαίσθητους» διότι τό ζήτημα δέν εἶναι συναισθηματικόν, ἀλλά πνευματικόν καί θεολογικόν. Οἱ Νεοέλληνες θά πρέπει ἐπί τέλους νά πάψωμεν νά εἴμεθα χάννοι καί ἀφελεῖς ἵνα μᾶς παρασύρωσιν ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ καί ἄλογα τά ὅποια ἀγαθά καί μή συναισθήματά μας...

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Tοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2016/06/encountering-mystery-understanding.html