ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΑΡΧΙΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ
ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Τῼ ΟΝΤΙ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ;
(Ἀποδεικτική καί ἐκτενέστατη θεολογική ἀπάντησις σέ τινά κριτική)
Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά καί ἁπανταχοῦ ἀναγνώστες τοῦ Ο.Τ. Θεάνθρωπος Χριστός, Ἀνέστη!
"Ἐπί εἰκοσιένα αἰῶνας Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας,δέν ὑπήρξε αἱρετικός τόσον μεγάλος, ὅσο ὁ πατριάρχης Βαρθολομαίος", [Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου (+)]
Ἔχει πέσει εἰς τήν ἀντίληψιν μας μία καλοπροαίρετη κριτική κατά τινός παρελθοντικοῦ δημοσιευθέντος ἄρθρου μας, κριτική εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπονμέ Ἀριθμόν Φύλλου 2115 καί μέ ἡμερομηνία ἔκδοσις 29ην Ἀπριλίου 2016 (Μεγάλη Παρασκευή) εἰς τήν εἰδική στύληἘπιστολαῖ Ἀναγνωστῶν μέ εἰδικόν τίτλον "Κριτική εἰς ἄρθρον τοῦ κ. Νούνη" ὑπόγεγραμμένον ὑπό τινός ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ μας κυρίου Γεωργίου Ἰωάννου ἐκ Ταλαντίου τῆς Φθιώτιδος.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: Ἐξάπαντος εὐχαριστοῦμε θερμά τόν ἀξιότιμο κύριον Γεώργιον Ἰωάννου καί τόν Ὀρθόδοξον Τύπον[διά τίς δημοσιεύσεις τινῶν ἀντιρρητικόν κειμένων μας] διότι ἀναμέναμε τινές ἐνστάσεις ἵνα ἐκφράσομε εἰδικές διευκρινίσεις καί μέ πάσαν σαφήνεια, περί τόν θεολογικό-φιλοσοφικόν συλλογισμόν καί στοχασμόν μας, ἵνα αἴρωνται οἱ πάσης φύσεως παρεξηγήσεις καί ἐνστάσεις τῶν ὅποιων φιλότιμων ἀναγνωστῶν σας. Ἐξάπαντος νά ὑπερτονίσω, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ Νεοφαναριώτες μεγαλόσχημοι καί μικρόσχημοι ὀπαδοί του, δέν ἔχωσιν τινά ἀνάγκη ἁπλοϊκῶν συνηγόρων, διότι δύνανται σαφῶς καί ὅποτε αὐτοί τό ἐπιθυμῶσιν, νά ἀνταπαντήσωσιν ἄνετα σέ κάθε ἐνυπόγραφον κριτικήν πού τούς ἀσκεῖται· μᾶλλον ἅπαντες ἔχωσιν καί ἔχωμεν τήν ὑποχρέωσιν καί τήν εὐθύνην ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι (Ἐπιστολή Α΄ Πέτρου, Γ΄,15) πολλῶ μᾶλλον ὅταν τά θεολογικά ζητήματα, δέν εἶναι ζήτημα ἁπλῆς διανόησις εἴτε γραμματιζούμενων, εἴτε καί ἀγγραμμάτων. Δυνάμεθα καί ἐμεῖς οἱ ἀγγράμματοι καί ὁλιγογράμματοι νά ἐκφράζωμεν τινά ἄποψιν ἡ καί γνώμη καθῶς καί ὅσοι εἴμεθα ἀκόμη, ἀμμόρφωτοι ἐν Χριστῷ, φτάνει νά ἔχωμεν κάποιον εἶδος βασικῆς γνώσεως.Δηλαδή δέν εἶναι ἀναντίρρητον κριτήριον τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν, οἱ ὅποιες διανοητικές γνώσεις μας, ἤ, καί ὁ "ὀρθόδοξος ἀγνωστικισμός" μας. Ἀλλά ὅμως εἰς τά θέματα τῆς Πίστεως, νομίζομε, ὅτιεἶναι κατ΄ εξοχήν κυρίως ζητήματα τῆς ἐν Χριστῷ καί Ἁγιοπνευματικῆς (ἐπι)μορφώσεως(ἐπαναλαμβάνω: ἀγγραμμάτων, ἤ καί ἐγγραμμάτων, δέν ἔχει καμμία σημασία) καί εἰς τόν ἀντίποδα τῆς περιπτώσεως τῶν κακοδόξων/ιῶν τά ἐκ τῆς ἐν Ἀντιχρίστῳ παραμορφώσεως, μιᾶς καί ἡ Αἵρεσις εἶναι τινά σημαίνουσα διαβολική παραμόρφωσις τοῦ Ἀνθρώπου.
Ἐστιάζομε λοιπόν, εἰς τήν οὐσιαστική συλλογιστική τοῦ λίαν ἀγαπητού ἀντιρρησία:
"διαφωνῶ ριζικά μέ τούς χαρακτηρισμούςαἱρεσιάρχηςκαίἀρχιοικουμενιστής διά τόν Πατριάρχην τῶν Ὀρθοδόξων κ. Βαρθολομαῖον. Ἐάν ὁ Πατριάρχης ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι αἱρεσιάρχης(δηλ. ἀρχηγός αἱρέσεως),τότε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα αἱρετικοίκαί ἀποκομμένοι ἀπό τόν Τριαδικόν Θεόν."
1ον. Ἐξ ἀρχῆς νά σάς ἀναφέρομε ἐν τάχει, ὅτι ἔχομε πλήρει τήν συνείδησιν γιά ὅσα (κατα)γράφομε καθότι συνυπολογίζομε ἐν δυνάμει καί μέ πάσαν λεξικολογική ἀκρίβειαν τί σόϊ θεολογικούς χαρακτηρισμούς ἀποδίδομεν εἰς τούς ὅποιους ἐκκλησιαστικούς ταγούς μας, ἐνῷ εἴμεθα Χάριτι Θεοῦ (παν)ἔτοιμοι νά ὑποστοῦμε καί τίς ἀνάλογες συνέπειες ἐξ αἱτίας τῶν ἀντιρρητικῶν γραπτῶν ἐνεργειῶν μας, μιᾶς καί ὡς ὁρκισμένοι θεολογοῦντες τῆς Ἐκκλησίας, φέρομεν ὡς Ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστική Ἀρχήν μας τήν Ἱερᾶ Ἀρχιεπισκοπήν τῆς Κύπρου, καί κατά Ἐκκλησιολογική συνέπεια τό πανάγιον Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον· δηλαδή ὁ ὑπογράφων θεολογῶν δέν χαρακτηρίζει μέ ἀπόλυτον ἄνεσιν, ἤ καλύτερα, ὑπό τινάς θέσεως ἰσχύως, ἀλλά ὑπό ἄβολην, ταπεινή καί ἀδύναμον θέσιν, ὡς τοῦ ἐλαχίστου, τελευταίου καί τοῦ πλέον ἀσήμου μέλος τοῦ πάνσεπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωμῃοσύνης μας· ὡς ἐκ τούτου διευκρινίζω, ἀδελφοί καί πατέρες μου, δέν ἐπιθυμῶ (ἐκ χαρακτήρος) νά ἀπαντήσω δημόσια ἤ καί νά ἔλθω εἰς τό παρόν σημείωμά μας, σέ τινά ἀντιδικίαν, μονοσήμαντα, εἰς ἕνα καί μόνον πολυσέβαστον πρόσωπον πού ἔχει τις ὅποιες ἐνστάσεις, ἀλλά μᾶλλον ἐπιθυμῶ νά ἀπαντήσω σέ πολλές ἄλλες ἀκόμη συνειδήσεις τινῶν ἐκλεκτῶν καί ἄγνωστων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας, πού ἐξανίστανται, καλῶς ἤ κακῶς, μέ τούς πολυποίκιλους θεολογικούς χαρακτηρισμούς πούκαθόλου τυχαία τῷ ὄντι ἀποδίδομεν εἰς συγκεκριμένα ὑψηλόβαθμα Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Ἡ ἀπάντησις μας, μᾶλλον θά ἔχει (καί ὀφείλει νά ἔχει)πάμπολλους ἀποδέκτες [καί δή κατά τούς πλανεμένους Οἰκουμενιστές] καί εἶναι ἔμπνευσις ἐκ τῆς ἐν λόγου εὐπρόσδεκτης κριτικῆς πού μᾶς ἔλαχεν.
2ον. Ὁ λεξικολογικός ὅροςαἱρεσιάρχης, πράγματι σύμφωνα μέ πολυποίκιλα ἑλληνικά λεξικά πολύ ὀρθῶς ἐτυμολογεῖται: ὡς ὁ ἀρχηγός τινάς αἱρέσεως· μόνον πού ὡς γνωστόν, ἡ ἐπιστημή τῆς Λεξικολογίας καί τῆς Λογικῆς δένἀσκεῖ τινά ποιμαντικήν, ἀντιρρητικήν, ἤ καί ἀντιαιρετική θεολογίαν. Ἡ ἱερά καί ὀρθόδοξη Θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων χρησιμοποιεῖ δέ ἀλλά ταυτόχρονα καί ὑπερβαίνει παρασάγκας, τίς ὅποιες λογικές ἔννοιες, ρητορικά κατηγορήματα καί σοφούς ὁρισμοῦς, καί ἄρα λοιπόν δυνάμεθα ἁπλῶς νά εἰποῦμεν, ὅτι εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Νεοφαναριώτου καί σεβαστοῦ πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου ἡ θεολογική ἔννοιαΑἱρεσιάρχηςεἶναι κατά τήν προσωπικήν λ.χ. ἄποψιν μας, (σύμφωνα καί μέ ὅσα μέχρι στιγμῆς δημοσιευθέντα καί δεδομένα ἔχομε λάβει σοβαρά ὑπόψιν) ἕνας λίαν ἐπιεικῶς μάλιστα καί ὀρθός θεολογικός ὁρισμός, καί δή ἀπόλυτα ἀκριβῆς σέ εὐρείαν ἔννοιαν. Τό πολύ-πολύ, ὅστις σκανδαλίζεται ἐξ ὁλιγογραμματοσύνης, ἤ, ἐκ λογιωσύνης, ἤ ἀκόμη καί διά πραγματικῆς θεολογικῆς ἄγνοιας(ἐξάπαντος μή ἀγνῆς)δύναται νά τό θεωρήσει τό ῥηθέν μας, ὡς καθ΄ ὑπερβολήν ῥητορικόν σχῆμα, ἀλλά καί ἀς μήἐφησυχάσει εἰς τήν ὅποιαν ὑποκειμενική βεβαιότητα του. Ἐξάπαντος ἀποσαφηνίζομε, ὅτι ἡ Θεολογία ὁρίζει καί προσδιορίζει τό ἑκάστοτε νόημα τῶν ἑλληνικῶν (ἐκκλησιαστικῶν) λέξεων καί ὅχι ἀπόλυτα ἡ ἐπιστήμη τῆς Γλωσσολογίας. Εἶναι ὅμως γνωστόν, ὅτι εἰς τήν ἑλληνική Γλωσσολογία καί Λεξικολογία, ὅτι κάθε ΜΙΑ λέξις φέρει νά ἔχει πολυσήμαντες σημασίες καί ἔννοιες, ἄρα ἐπομένως ὅποιος περιορίζει αὐστηρά τήν ἑλληνική ἔννοιααἱρεσιάρχης εἰς τό ἀπόλυτον καί στενό πλαίσιον τινάς μίας δεδομένης καί εὐρέως γνωστής ἔννοιας καί τοῦ ὁρισμοῦ, ὡς:θρησκευτικός ἀρχηγός τινάς αἱρέσεως, μᾶλλον ἀδικεῖκατάφωρα τά θεολογικά γράμματα καί κατ΄ ἐπέκτασιν τόν ἑαυτόν του. Ἄρα, ὅστις ἐπιθυμεῖ νά μάθει μέ ἀπόλυτον ἀκρίβεια τί ἐστί Αἱρετικός/Αἱρεσιάρχης σαφῶς καί δέν θά ἀνοίξει γιά νά μελετήσει, μόνον, τινά ἑλληνικόν λεξικόν, ἀλλά θά πρέπει βεβαίως νά μελετήσει πρῶτα τήν Ἁγία Γραφή καί μαζί τούς θεηγόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
3ον. Ὅταν (περι)γράφωμεν ἀντιρρητικά τινές θεολογικές ἐνστάσεις, καί ἀποδίδωμε τινές χαρακτηρισμούς, θά πρέπει καί νά ἀποδεικνύωμε σαφῶς αὐτούς. Ὁ καλός ἐπικριτής μας, ὅμως, ἐστιάζει ἑξ ὁλόκληρη βιβλιοκρισίαν μας μονοσήμαντα εἰς τούς χαρακτηρισμοῦς (δηλ. ἐστιάζει εἰς τό δέντρον) καί τοῦ διαφεύγωσιν (ἤ μᾶλλον ὑποσκελίζει) τά ἀποδεικτικά σωρηδόν ἐπιχειρήματα (δηλ. τό δάσος) πού παραθέτομε διά τό ὅλον ζήτημα τῆς μέλλουσας "Πανορθοδόξου" Συνόδου.
4ον. Ἔτσι λοιπόν, ἐκ μίας ἄλλης θεολογικῆς ἀπόψεως, δέν δυνάμεθα προσωπικῶς καί σύμφωνα μέ τίς σωρηδόν ἔρευνες καί μελέτες μας, νά χαρακτηρίσομε, ὡς ἕνα ἁπλόν καί τυχαῖον αἱρετικόν τόν οἰκουμενικό πατριάρχη τῆς Κων/Πόλεως· μιᾶς καί διαχρονικά μᾶς ἐμβολιάζει, μᾶς εἰσαγάγει, μᾶς μυεῖ, καί διεκδικεῖ δυστυχῶς ἀντι-Κανονικά καί ἀντι-Ἐκκλησιολογικά, μία ἀνάλογον καί ταυτόσημον κακοδοξία, μᾶλλον ἐωσφορική νοοτροπείαν καί διαβολική πρωτοκαθεδρία ὡς τοῦ παναιρετικοῦ καί Φραγκολατινικοῦ παπισμοῦ. Δηλαδή ἐννοοῦμε, ὅτι διασκόμεθα ἅπαντες τινά νεοφανήν καί δῆθεν "ὀρθόδοξον" Ἀλάθητον καί Πρωτεῖον ἐπί τά τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἔχομε δηλ. ἀναντίρρητα, τινά πιθηκίστικην εἰσαγωγήν, ὑπό τοῦ πατριάρχου μας, ΔΥΟ (καί ὄχι μόνον) βασικῶν τινῶν Βατικάνειων Αἱρέσεων εἰς τά χωράφια τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτά βέβαια ἀποσιωπούνται (;) ὑπό πολλῶν καί διάφορων ἄλλων σιγονταροοικουμενιστῶν. Μή μιλήσομε βέβαια διά τίς σωρηδόν ἀντικανονικές ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου μας, περί τῶν ἀνίερων Συμπροσευχῶν μετά τῶν Αἱρεσιαρχῶν καί Σχισματικῶν (συν)ἀδελφῶν του, ἤ, καί στά περί τῆς ἀντικανονικῆς πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928...! Πάντως ἀγαπητοί ἀδελφοί καί πατέρες, δέν θεωροῦμε ποσῶς τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον, ὡς Αἱρεσιάρχην [οὔτε βέβαια ἐννοοῦμε: ὅτι ὑπερβαίνει, ἤ ὅτι εἶναι ἔστω ἰσότιμος καί ἰσάξιος, μέ τά τῆς παγκόσμιου ἐμβέλειας τοῦ Ἀρχιαιρεσιάρχου καί Ἀντιχρίστου πάπα τῆς Ρώμης] καί Αἱρετικόν, διά τίς ὅποιες ἀντικανονικές ἐνέργειές του, ἀλλά διά τίς διαχρονικάδιακηρυγμένες ἀλλάκαί διά τίς κραυγαλέασιωπηλές αἱρέσεις καί κακοδοξίες του. Ἐλπίζομε νά εἴμεθα σαφεῖς περί τοῦτο, μιᾶς καί πολλοί νόρμαλ Ὀρθόδοξοι, δυστυχῶς ἀκόμη δεν τό ἔχωσι ξεκαθαρίσει.
5ον. Μάλιστα νά ἀναφερθοῦμε εἰς ἕνα ἄλλον σημαίνων σημεῖον: ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὅταν αἱρετίζει ἀπό καθέδρας (πρός ἅπαν τήν οἰκουμένη) καί δή γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καί ἀπαμβλύνει ἔτσι, ὡς μή ὤφειλεν, τάς συνειδήσεις τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Καθολικῶν Χριστιανῶν, μέ μίαν εὐρείαν λεξικολογικήν ἔννοιαν εἶναι πράγματι (!) Αἱρεσιάρχης (καί ὄχι ἁπλᾶ ἕνας ἀκόμη αἱρετικός/ἑτερόδοξος ἰδιώτης), διότι σπέρνει καί διακηρύττει,πολλαπλέςεἰσαγώμενες ἐκ Βατικανοῦ αἱρέσεις, εἰς τό ἅπαν Ὀρθόδοξον καί Χριστόφορον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας· καί ἄρα δηλαδή εἶναι ἀρχηγός ἐπί τινάς συγκεκριμένης ὑποβολιμαίαςπανμοιχειανικῆς πολυ-αἱρέσεως, πέραν τοῦ ὅτι φαινομενικά καί διά τούς τύπους εἶναι ταυτόχρονα μέχρι στιγμῆς καί ὁ Κανονικός ἐπίσκοπος("καί θρόνον διάδοχος")τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τό ὅτι λ.χ. εἶναι διάδοχος ἀρχι-ἐπίσκοπος τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί πατριάρχης τῶν Ὀρθοδόξων, δένἀναιρεῖ, δέν διαγράφει[μέ ἐν τινι ταχυδακτυλουργικῷ ἤ καί μαγικῷ τῷ τρόπῳ] ἀλλ΄οὔτε δικαιολογεῖ συνάμα, τίς σωρηδόν πλάνες καί αἱρέσεις πού ἐπιφέρει εἰς τό Καθολικόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐξάπαντος τό Ἐκκλησιολογικόν καί Δογματικολογικόν ζητούμενον διά τούς ἑκασταχοῦ Οἰκουμενιστές Κληρικούς καί θεολόγους εἶναι: ᾎρά γε εἶναι καί τρόπων μέτοχοι, δηλ. μέτοχοι εἰς τήν γνήσια καί ὀρθόδοξη πίστην;!
6ον. Διά νά ἐπιλύσωμεν τό κατά δύναμη ὅμως, ἐτούτην τήν θεολογική "σπαζοκεφαλιά", θά πρέπει νά ἐννοήσωμεν καί νά διδαχθῶμεν καλῶς, τό ἑξῆς: Εἶναι ὁ ὑπερφίαλος Οἰκουμενισμός-Συγκρητισμός τινά πολυ-αἱρετικόν σύστημα; Ναί ἤ οὔ; Ἄν εἶναι τῷ ὄντι μία πολυ-αἵρεσις, τότε αὐτομάτως, ὁ κάθε προπαγανδιστής-ἐκπρόσωπος, ἐκκλησιαστικός διανοητής καί διαπρύσιος κήρυκάς της, εἶναι πολυ-Αἱρετικός ἤ καί Αἱρεσιάρχης(ἐπαναλαμβάνω σκόπιμα: ὅτι δέν εἶναι ἁπλά ἕνας ἀκόμη αἱρετικός τῆς κλασικῆς χωροχρονικῆς γραμμῆς, σάν τούς ἀρχαίους αἱρετικούς Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὅπως π.χ.: τόν Νεστόριον, τόν Μακεδόνιον, τόν Σεβῆρο, τον Ἄνθιμον κ.ἄ. πού ἐξέφραζαν μία συγκεκριμένη καί εἰδική αἵρεσιν). Γενικῶς θεωρῶ, ὡς ἄτοπον τόν συλογισμόν τοῦ σεβαστοῦ ἀδελφοῦ μας, διότι κατ΄ ἀρχᾶς, σύμφωνα μέ ἀρκετούς σύγχρονους Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὑφίστατο τῷ ὄντι τό πολυ-αἱρετικόν σύστημα καί ἡ ἐωσφορική πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄρα λοιπόν, ἅν κάποιος ἐπίσκοπος, ἀρχιεπίσκοπος ἤ καί πατριάρχης,συσχηματίζεται,ἀποσιωπεῖ, ἤ καίδιακηρύττει, τέτοια κακόδοξα καί σατανικά φλυαρήματα, τότε εἶναι δυστυχῶς πολυ-αἱρετικός κληρικός, ἀλλά συνάμακαί αἱρεσιάρχης (=ἄρχῃ ὑπό τινῶν αἱρέσεων), γι΄ αὐτό τό λόγο νά πάψωμεν νά παίζωμεν μέ τά λεξίδια, ἤ, καί νά κρυβώμεθα πίσω ἀπό τό μικροσκοπικό δακτυλάκι τῆς δῆθεν ἄγνοιάς μας. Ἡ οὐσία πάντως εἶναι μία καί δέν ἀλάζει, ὅπως καί νά τήν χαρακτηρίσομε, διά τοῦτο δύο τινά δύνανται νά ὑφίστανται: Ὅτι ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, α΄. εἴτε ὀρθοδοξεῖ, καί συνεπῶς τόν λοιδωροῦμε, τόν ἱεροκατακρίνομε, τόν συκοφαντοῦμε καί τέλος τόν ἀδικοῦμε· β΄. εἴτε πράγματι κακοδοξεῖ, καί ἀδικεῖ αὐτός (ἐν καταχρήσει πνευματικῆς ἐξουσίας) τό Λογικόν ποίμνιον τοῦ Καλοῦ Ποιμένος Χριστοῦ. Μέσις λύσις δέν μπορεῖ νά ὑφίστατο, κατά τήν προσωπικήν καί ταπεινή ἄποψίν μας εἰς τήν Καθολική, Προφητική, Ἀποστολική καί Πατερική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑφίστατο κάποια μέση ἤ καί τρίτη λύσις εἰς τά ἐν λόγῳ ἐκκλησιαστικά πράγματα πού καταγγέλομεν ἔμπονα, ἀναμένομε σαφῶς νά τήν μάθομεν.
7ον. Ὡστόσο ἀπό τήν ἄλλη, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον ἕνας Ἱεράρχης, ὅπως τόν οἰκουμενικό πατριάρχη τῆς Κων/Πόλεως, νά εἶναι Αἱρεσιάρχης; Ἐπειδή, ἀπό Ἀρχιποιμήν καί Ἀρχιερέας τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας του μεταλλάσεται σέ Ἀρχιλυκοποιμένα ἤ καί κερκοπίθηκον [1] [= κατά τήν θεηγόρον διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πρόκειται συγκριτικά μέ τό λεξίδιον αἱρεσιάρχης διά τήν πλέον σκληρή ἔκφρασιν πρός τινές ἀναξίους πανούργους καί αἱρετικούς ἐπισκόπους]καί ἄρα κατά θεο-λογικήν συνέπειαν μεταβάλλεται σαφῶς, ἁπό ὀρθόδοξος πατριάρχης, σέ Αἱρεσιάρχην πατριάρχην (χωρίς τοῦτο νά σημαίνει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Θεανθρώπου εἰς τήν ὁποῖαν εἶναι διοικητής ὁ ἐκάστοτε ἐπίσκοπος, ὅτι Αὐτή εἶναι μία τινά αἵρεσις· ἄπαγε τῆς ἀνοησίας ὅσοι ἐξάγωσιν τέτοιον ἀ-νόητον, αὐθαίρετον καί ἄ-στοχον συμπέρασμα), τουτέστιν ἄρχῃ ἤ ἡγεῖται ἐπί τινᾶς πολυ-αἱρετικῆς ἰδεοληψίας, χωρίς βέβαια νά προσβάλλεται ὀντολογικά ἡ Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μιᾶς καί ὡς Κεφαλή Της, τήν ἔχει αἱωνίος διασφαλισμένη...
8ον. Προσβάλλονται ὅμως, ἀπό μίαν ἄλλη ὀπτική διά τῶν σωρηδόν πατριαρχικῶν κακοδοξιῶν, οἱ ἀδύναμες συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας! Προσβάλλεται ὅμως, τό ἱερόν Εὐαγγέλιον!! Προσβάλλεται ὅμως, ὁ ἱερός θεσμός τοῦ ὀρθοδόξως ἐπισκοπεῖν καί ἀπλανῶς θεολογεῖν!!! Προσβάλεται ὁ παναγιώτατος θεσμός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας! Προσβάλλεται τέλος, ἡ Πατερική Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἤ μήπως ὄχι, τίποτα ἀπ΄ ὅλα δέν ἐπισυμβαίνει καί εἶναι ὅλα τῆς ἀμαυρωμένης φαντασίας μας; Μπορεῖ μέν ὡς Κοινότητα νά ἔχωμεν τινά ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἀλλά ὁ Ἀνεστημένος Κύριος τῆς Δόξης, ἐξάπαντος μᾶς θέλει νά εἴμεθα Λ[λ]ογικόν ποίμνιο σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις μας, καί ὄχι ἄλογον ἤ ξεκούτικον ποίμνιον.
Τρανή ἀπόδειξις διά ὅσα καταγράφομε, περί τῶν διαχρονικῶν λυκοποιμένων (ὄχι μόνον διά τινός ἐκκλησιαστικοῦ προσώπου) καί ψευδοπροφητῶν Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Εὐαγγελική καί θεόπνευστος ἐρμηνευτική τοῦ τῶ ὄντι 13ου τῶν Ἀποστόλων τῶν Ἐθνῶν, τοῦ πρωτοκορυφαίου καί Μεγίστου Ἁγίου Παύλου καθῶς καί ἡ ταυτόσημη ἀντιαιρετική στάσις τοῦ ἑτέρου πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου, ὅπως καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀληθεύουσας Ὑποστατικῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἀποστόλου καί Προφήτου τῆς Ἀποκαλύψεως Ἰωάννου. Ἄς ξαναμελετήσωμεν τότε, προσεκτικά, τίς ἁγίες καί θεόπνευστες ἀντιαιρετικές ἐπιστολές των ἵνα μή ἔχωμεν πλέον τινά ἔλλειμα γνωσιολογικόν ἤ καί θεολογικόν. [2]
9ον. Ὁ χαρακτηρισμός ὑπό τοῦ γράφωντος, κατά τοῦ ψευδοδιδασκάλου πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὡς Αἱρεσιάρχου, ἔχει ὡς βάσιν του τά σωρηδόν ἀποδεικτικά καί ἀντιρρητικά γραφθέντα καί λεχθέντα τοῦ ΑΔΙΚΩΣ ἀφορισθέντα ὑπό τινάς Ληστρικῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κων/Πόλεως, τοῦ ὁσίου Θεολόγου καί μεγίστου Ἱεροκήρυκος ἀντι-οἰκουμενιστοῦ καί μακαριστοῦ πλέον Νικολάου Σωτηροπούλου· παρεπιμπτώντος σύν τοῖς ἄλλοις ἀπαιτῶμεν μέ ῥωμαλέους καί βρωντεροῦς ἀλαλλαγμοῦς ὅπωςΑΡΘΕΙ, ἔστω καί μετά θάνατον, ὁ κακόβουλος, ὁ παμπόνηρος καί ὁ ἄδικος ἀφορισμός τοῦ οἰκουμενικοῦ Προφήτου καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄρα φίλοι καί φίλες, μ΄αὐτόν τόν τρόπον ἀποδεικνύομε, ὅτι δέν πρωτοτυποῦμε διόλου, δέν λαλοῦμεν ἀλλά οὔτε γράφουμεν τινά ἰδικά μας πράγματα, πολλῷ μᾶλλον οὔτε κἄν ὑπερβάλλομε, μιᾶς καί ὅστις μελετήσει σοβαρά τήν θεολογικά Ἀποδεικτική καί Ἀντιαιρετική στάση τοῦ περιφήμου Θεολόγου Νικολάου Σ., γνωρίζει πέραν πάσης ἀμφιβολίας, τήνἀκριβήνΔογματολογική καί Θεολογική σκέψιν του, εἰδικά διά τό ἐν λόγῳ ζήτημα τοῦ δυσεβοῦς Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν φερεφώνων ὀπαδῶν αὐτοῦ. [3]
10ον. Σύμφωνα λοιπόν μέ αὐτόν τόν μεγάλο Ὀρθόδοξο Θεολόγο, ἐσχατομάρτυρα, προφήτη καί Ὁμολογητή τῶν ἡμερῶν μας, ἐξάπαντος καί σφοδρόν πολέμιον τῆς πολυπλόκαμου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ἑτεροδιδασκαλῶν πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι:ἐξ ὅλων τῶν εἰκοσιένα αἰῶνων Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ὁ μέγας Αἱρετικός(σημ. δική μας: δηλ. Αἱρεσιάρχης) τοῦ παρόντος αἱῶνος διότι ἐγκρίνει τινές Αἱρέσεις ἤ καί αἱρετικές Ὁμολογίες, καί τίς ἀποκαλεῖ... ὡς Ἐκκλησίες! Ἄρα, χωρίς νά ἐμβαθύνωμεν ἰδιαίτερα εἰς εἰδικές καί συγκεκριμένες κακοδοξίες του, τό γεγονός καί μόνον, ὅτιἀλλοιώνει καί διαστρέφεισαφῶς τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, δέν τόν καθιστά ἁπλᾶ καί μόνον ὡς κλασικόν αἱρετικόν πατριάρχη, ἀλλά ὡς Αἱρεσιάρχηνκαίψευδοπροφήτην κληρικόν (μιᾶς καί εἶναι ἡγετικήἐκκλησιαστική προσωπικότης, ἐνῷ ὑφίστατο κοτζάμ συντεταγμένη ὁμάδα καί σύμβουλοι πέριξ αὐτοῦ, καθῶς καί φανατικοί ὀπαδοί του) , ἐξάπαντος εἶναι αἱρεσιάρχης, διά ὅσους πιστεύωσιν καί ἐμπιστεύονται ἀδιάκριτα τά κακόδοξα λεχθέντα καί γραφθέντα του καί τόν ἀκολουθῶσι ὡς ἄλογον χαζο-ποίμνιον.
11ον. Εἶναι ἀνυπόστατος ὁ ἐν λόγῳ συλλογισμός τοῦ ἀξιότιμου κ. Ἰωάννου"ἐάν ὁ Πατριάρχης ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι αἱρεσιάρχης (δηλ. ἀρχηγός αἱρέσεως), τότε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα αἱρετικοί", διότι: διαχρονικά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατέγραψε σωρηδόν οἰκουμενικούς πατριάρχες κ.ἄ. κληρικούς, ὡς αἱρετικούς καί Αἱρεσιάρχας, ἀλλά παρ΄ αὐτά τό Λογικόν ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ,διέκρινε τόσον τίς αἱρέσεις των ὅσο καί τούς αἱρετικούς ψευδο-ποιμένες των, καί ἀσκούσαν τήν ἔλλογον ἁγίαν ἀνυπακοή καί τήν ἱερά θεολογική πολεμική, μέχρι ἐσχάτων, ἱνα ξεκαθαρίσωσιν ὁλοσχερῶς τά πράγματα. ᾎρά γε πῶς θά ξακαθρίσωσιν;Θέλωμεν νά ξεκαθαρίσωσιν; Ἤ μήπως ἔχωμεν ἅπαντες βολευτοί εἰς τήν θλιβερά [ἐκκλησιαστικήν] χωροχρονική ψευδο-πραγματικότητά μας; Ἄρα ἐν κατακλείδι καί κατά Ἐκκλησιολογικήν ἄποψιν, ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εἶναι αἱρετικός καί αἱρεσιάρχης καί τοῦτον δέν ἀλάζει ἔτσι εὔκολα, ἄν δέν ἀποκηρύξει καί καταδικάσει ΔΗΜΟΣΙΑτόν Διαχριστιανικόν Συγκρητισμό, δηλ. τόν Παπισμό, τόν Προτεσταντισμό καθῶς καί ἅπαν τόνΔιαθρησκειακόν Οἰκουμενισμόν. Ἀλλά ὄμως, συνάμα θά πρέπει νά ἐννοήσωμεν, ὅτι τό Λογικόν ποίμνιον ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τοῦ ἑκάστοτε οἰκουμενικοῦ πατριάρχου καί ἀρχιἐπισκόπου, ἀλλά εἶναι τῷ ὄντι τοῦ Μονογενοῦς Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μιᾶς καί τό Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος ΔΕΝ βρίσκεται διόλου εἰς τινά ὑπερ-ἐξωγήινη καί ὑπερ-συμπαντικήν ἐξορίαν, ὅπως συμβαίνει εἰς τάς ἄλλας σωρηδόν χριστιανικάς Αἱρέσεις. Ἔτσι λοιπόν, εἰς τόν ὀρθόδοξον χῶρον, ΟΥΔΕΙΣ δύναται, διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων νά μεταγγίσει τήν ὅποια πολυ-αἵρεσιν καί πολυ-ἑτεροδοξίαν τοῦ ἔδοξεν, ἀλλά ὅμως μεταγγίζεται ΜΟΝΟΝ μέ τήν προφορικήν, ἤ, καί τήν γραπτή διαστροφή διά τινάς ἔντεχνου καί σοφιστικέ ἀλλοίωσις τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ κηρύγματος.
12ον. Εἶναι φανερόν κατά τόν λογισμόν μας, ὅτι εἶναι πλανεμένη καί ἐσφαλμένη ἡ "θεολογική" ἄποψις τοῦ ἀγαπητού κυρίου Ἰωάννου, διότι ἐδράζει βέβαια εἰς τό κλασικόν πλέον, ἤ μᾶλλον καί φραγκοπαπικόν κοινότυπον, ἀλλά σαφῶς καί κακόδοξον δόγμα, ὅτι ὁ ἑκάστοτε δῆθεν-οἰκουμενικός πατριάρχης, εἶναι τάχα μου καί ἡ κεφαλή (sic) τῆς Ἐκκλησίας. Πράγμα σαφῶςἀνυπόστατονἘκκλησιολογικά καθῶς καί ἀμάρτυρον ἐκ τῆς Πατερικῆς Θεολογίας ἀλλά καί ἄκρως ἄτοπον. Εἰς τήν οὐσία δέν ἔχωμεν Οἰκουμενικόν πατριάρχην ἀλλ΄ οὔτε κἄν Οἰκουμενικόν πατριαρχεῖον, μιᾶς καί τό ἀπολέσαμεν ἀπό τό 1453 μ.Χ. μαζί μέ τήν Οἰκουμενική Αὐτοκρατορίαν τῆς Ρωμῃοσύνης μας, διάἀκριβῶς τούς ταυτόσημους καί ὁμοούσιους νεογραικυλίστικουςσυγκρητιστικούςλόγους ἤ καί τίς ταυτόσημες νεορθόδοξες-φιλοπαπικές ἐνέργειες, πού ἐμμένωσιν νά ἀσκώσιν οἱ νῦν Νεογραικοί νεο-Φαναριώτες. Αὐτό συνάγεται καθόλου αὐθαίρετα ἀλλ΄ ἐξ ἱστορικῆς μελέτης, μιᾶς καί οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχες σέ ἀγαστήν ἀρμονίαν καί τέλειαν συνεργασία μέ τόν Οἰκουμενικόν Αὐτοκράτωρα ἐπηρεάζασιν τῷ ὄντι τά πράγματα τῆς οἱκουμένης. Σήμερα τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τί, ποῖον καί πῶς ἀκριβῶς ἐπηρεάζει;
13ον.Ἀπόδειξις: Ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῶν 20 αἰῶνων! Ἀς μελετήσωμεν φιλότιμα τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά ἀποκτήσωμεν ἱσχυρόν γνωσιολογικόν ὑπόβαθρον τί μέλλει γενέσθαι εἰς τήν σύγχρονον καί ὄζουσα ἐκκλησιαστική πραγματικότητα, καί γιά νά μετριάσωμεν τούς στείρους καί φαντασιολογικούς παρορμητισμούς καί συναισθηματισμούς μας. Κοντολογίς ἀδελφοί καί πατέρες, οἱ σωρηδόν καί διαχρονικοί Αἱρεσιάρχες πατριάρχες (π.χ. πατρ. Κων/Πόλεως Μακεδόνιος Α΄, πατρ. Κων/Πόλεως Εὐδόξιος, πατρ. Κων/Πόλεως Νεστόριος, πατρ. Κων/Πόλεως Ἄνθιμος, πατρ. Ἀλεξανδρείας Σεβῆρος, πατρ. Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, πατρ. Μελέτιος Μεταξάκης, πατρ. Ἀθηναγόρας κ.ἄ.) οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι(π.χ. Εὐσέβιος Καισαρίας, Ἀκάκιος Καισαρίας, Αὐξέντιος Μεδιολάνων, Βασίλειος Ἀγκύρας, Εὐσέβιος Νικομηδείας, Θεόδωρος Μοψουεστίας κ.ἄ.) οἱ αἱρεσιάρχες πρεσβύτεροι (π.χ. Ἄρειος, Εὐνόμιος, Ὠριγένης, Ἀπολινάριος, Εὐτυχής, Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός κ.ἄ.) οἱ αἱρεσιάρχες θεολόγοι-φιλόσοφοι (π.χ. Κήρυνθος, Μένανδρος, Σατορνεῖλος, Κέλσος, Καρποκράτης, Βασιλείδης, Βαλεντῖνος, Μαρκίων, Βαρδησάνης, Μάνης, Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἀνδρέας Πιτσιλλίδης κ.ἄ.) ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, δημιουργοῦσαν ὀπαδοῦς καί αἱρετικές ὀμάδες, γύρω ἀπό τό πρόσωπόν τους, βάσιν τῶν αἱρετικο-φιλοσοφικῶν ἐπιλογῶν καί ἰδεολογικο-θεολογικῶν συστημάτων τους, ἐνῷ ταυτόχρονα ἦτο ἀναντίρρητα καί ἡ χωροχρονική ἐκκλησιαστική διοίκησις ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἄχρι βέβαια τῆς Συνοδικῆς διαγνώμης, δίκης, καταδίκης, καθαιρέσεως καί ἀφορισμοῦ των. Ὑπάρχει τις πού ἔχει διαφορετική ἄποψιν; Πολύ εὐχαρίστως νά τήν ἀκούσομε καί νά τή διδαχθόμε. Ναί ἀλλά ὅμως, μέχρι νά παιχτεῖ καί τό τελευταίον καί ὁριστικόν κομμάτι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, δέν παύωσιν ποτέ νά ὑφίσταντο τινές Αἱρετικοί καί Αἱρεσιάρχες (=ψευδοπροφῆτες) Κληρικοί ἤ καί θεολόγοι ἐντός της Ἐκκλησίας, διότι ἄν νομίζωμε, ὅτι πρέπει νά ἀποφανθεῖ μία Σύνοδος διά νά δυνάμεθα νά διατυπώσωμεν μία ἀντιαιρετική ἄποψι, πλανώμεθα πλάνην οἰκτρά διότι πρόκειται σαφῶς, περί τραγελαφικοῦ ἀνόνητου σοφιστίας...!
14ον. Ἐπίσης διά νά τεκμηρειώσουμεν, ἅπαξ καί διαπαντῶς, τήν ἀναντίρρητον ἀντιαιρετικήν καί θεολογική στάσιν καί θέσιν μας, ἵνα μή κατηγορηθοῦμε, ὅτι στηριζώμεθα, μόνον, εἰς τάς ἰσχυράς ἐκκλησιολογικάς καί θεολογικάς θέσεις τοῦ μακαριστοῦ Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου, ὅστις ἐπιθυμεῖ ἐπιπρόσθετες θεολογικές πληροφορίες διά νά ἐμβαθύνει καί νά συνειδητοποιήσει καλῶς, τά θεολογικά πράγματα, ὅτι ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι τῷ ὄντι αἱρετικός/αἱρεσιάρχης, παραπέμπω σαφῶς εἰς τήν πολυσέλιδον (70 σελίδες) ἀκαταμάχητον, στηλιτευτική καί ἀντιρρητική ἐπιστολήν τοῦ Μητροπολίτου καί Σεβασμιωτάτου Πειραιῶς κυρίου Σεραφείμ ἡ ὁποῖα παραμένει ἄχρι τοῦ νῦν, ἀναιτιολόγηταἀναπάντητη(;) ἀπό μέρους τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου. [4]Πράγμα πού τόν καθιστά ἄκρως ἀναπολόγητον καί βαριά ἐκτεθειμένον, καθότι ἡ ἀνίερη σιωπή τινῶν κατηγορούμενων κληρικῶν, σέ ζητήματα ἀντιρρητικῶν ἐνστάσεων, εἶναι καί δείγμα τρίτον εἶδος Ἀθεΐαςκατά τήν θεόπνευστον θέσιν τοῦ Ἁγίου Ἁρχιεπισκόπου τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγορίου Παλαμᾶ. Ἄρα λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀναγνώστες, ἕνας αἱρετίζων καί αἱρετικός Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι μόνον Αἱρεσιάρχης ἀλλά εἶναι... καί Ἄθεος κληρικός! Ὁ μέγας Πατήρ καί Θεοφόρος Διδάσκαλος Γρηγόριος Παλαμᾶς δέν μᾶς διδάσκει "καί ἡ μή τῆς ἀληθείας ὄντες ΟΥΔΕ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί"; [5] Εἶναι μέτοχος τῆς Ἀληθείας ὁ πατριάρχης τῆς Νέας Ρώμης; Εἶναι ἐνεργόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας;Ἀπό πότε καί μέ ποῖον ἀκριβῶς τρόπον; Ἀπό τήν μέρα τῆς ἐνθρονήσεως του; Καί ἀπό ἔκ τοτε παρέμεινεν στάσιμος, ἀλάθητος καί ἀμετάβλητος ὡς πρός τό ἐπισκοπεῖν, ἄτρεπτος εἰς τό θεολογεῖν, στῦλος ἀκλόνητος εἰς τό ὀρθοδοξεῖν καθῶς καί ἐπόμενος τοῖς ἁγίοις Πατράσιν; Τότε, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον διαμαρτύρεται ἔντονα, ἔμπονα καί ἀγαπητικά, ἡ Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας;
15ον. Τέλος, κι ἄν κανεῖς θεωρήσει, ὅτι ἔχομε ὡς βάσιν δύο ἀπόψεις τινῶν μεμονομένων καί σεβαστῶν προσώπων, παραπέμπομε τότε, καί εἰς τό Ἐκκλησιολογικό καί ἀποδεικτικό [6]κείμενον τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, πού μᾶς καταδεικνύωσιν σαφῶς τίς σωρηδόν πλάνες, αἱρέσεις καί κακοδοξίες τοῦ πατριάρχου μας. Καί αὐτό τό κείμενον ὅμως, παραμένει ἀναπάντητον (!) ἐκ τοῦ πατριαρχείου μας.Γιατί ᾆρά γε; Δέν ὑποψιαζώμεθα τόν λόγον; Τούς ἀπαγορεύει τό φάντασμα τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ ἵνα μᾶς ἀπαντήσωσιν καί ἀπολογηθῶσιν; Παρ΄ὅλα αὐτά καί δι΄ αὐτά, διά μίαν ἀκόμη φορά ἀφήνει ἄκρως ἐκτεθειμένον τόν Νεοφαναριώτη πατριάρχην τῶν "ὀρθοδόξων". Εἶναι ὅμως ὄντωςὀρθόδοξοι, οἱ Οἰκουμενιστές; Ἀπό πότε; Τελικά ὁ Συγκρητισμός, εἶναι ἤδέν εἶναι, αἵρεσις; Ἕνας π.χ. νῦν αἱρετικός πατριάρχης, εἶναι μᾶλλον ὁ κατ΄ ἐξοχήν Αἱρεσιάρχης τῆς ὀμάδος του, δηλ. τῶν νεορθοδόξων-Οἰκουμενιστῶν, καί ὄχι ἀσφαλῶς ὁ πατριάρχης τῶν ὀρθοδόξων, ὅπως ἐσφαλμένα θεωρεῖ καί φαντασιολογικά ἐξιδανικεύει, ὁ κριτικογράφος μας, καί ὁ κάθε ἁπλοϊκός διανοούμενος εἰς τήν πίστη. Γι΄ αὐτό ἔχω τόν σφοδρόν λογισμόν, ὅτι καλόν θά ἦτο, γιά νά ἐκφράζωμεν δημόσια, κριτική γνώμην, καί ἀντιρρητικήν ἄποψιν σέ πολυποίκιλα ζητήματα, θά πρέπει μᾶλλον, νά ἔχωμεν ἀπό καλήν μέχρι καί ἄριστον ἤ καί ἐμπειρική γνώσιν τῶν θεολογικῶν πραγμάτων τῆς ἐποχῆς μας, διαφορετικά, εἴμεθα βαριά ἐκτεθειμένοι εἰς ἀ-νόητους συναισθηματισμούς καί στίς ἄ-λογες παρορμήσεις μας.
Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν καρδιακά διά τήν ἐν λόγῳ ἔμπνευσιν, μιᾶς καί μᾶς ἐδόθῃ ἡ καλή ἴσως εὐκαιρία νά ἀποσαφηνίσομε καί νά ξεκαθαρίσομεπάμπολλα μᾶλλον, σκιερά σημεία ἐκ τῶν γραφθέντων μας. Παρακαλῶ θερμά τόν ἀξιότιμον κύριον Διευθυντή τοῦ τῷ ὄντιὈρθόδοξου Τύπου, ὅπως δημοσιεύσει τό παρόν ἀνταπαντητικόν καί διευκρινιστικόν ἐκτενές καί φλύαρον σχόλιόν μας ἵνα ἀρθῶσιν οἱ ὅποιες ἀνορθόδοξες παρανοήσεις καί παρεξηγήσεις πού τυχόν δημιουργοῦνται εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀναγνωστῶν σας.
Ὑγ. Ὁλόθερμές εὐχαριστίες εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπο διά τήν δημοσίευσιν τῆς κριτικῆς, ἐναντίον τῶν γραπτῶν μας, ἀλλά καί διά τήν Λακωνική ἄμεσον ἀνταπάντησίν του, ἀλλά ἀφ΄ ἡμῶν τῶν θεολογούντων καί ἁπλῶν πιστῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ χαρακτηρισμός "αἱρετικός" ἤ "αἱρεσιάρχης" πρός τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον, δέν εἶναι τινά λεξικολογικόν ἤ καί ἄλλου εἶδους σφάλματος, ἀλλά ἰσχυρά θεολογική προσωπική (καί ὄχι μόνον) θέσις καί ἄποψίς μας, πού ἀποδεικνύεται ἀναντίρρητα, καί ὑπό πολλῶν φωτισμένων καί Χαρισματικῶν Κληρικῶν καί Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ὁποίους ἐμεῖς οἱ ἀφώτιστοι μαθητές καί φοιτητές των, τούς ἀκολουθῶμεν παρά πόδας διότι σαφῶς τούς ἐμπιστευώμεθα. Τί καλά θά ἦτο ὁ ἀξιότιμος πατριάρχης μας νά μᾶς ἐνέπνεεν τέτοιαν Χαρισματικήν ἐμπιστοσύνη; Ἐξάπαντος εἶναι τῷ ὄντι γεγονός, ὅτι ὁρισμένοι πλανεμένοι καί παναιρετικοί Οἰκουμενιστές, θεωρῶσιν, σαφῶς, ὡς τινά δόξαν καί τιμήν (!) ἤ ἀρετήν καί ἱερόν (sic) κατόρθωμα, νά εἶναι τις Ἀρχιοικουμενιστής...! [7]
Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη
(Θεολογῶν-Θρησκειολόγος, ὑπό τῆς Ἀποστολικῆς καί Ἀυτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου)
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Ἁγίου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἅπαντα τά Ἔργα, Τόμος 10ος, Ἔπη Ἱστορικά (Θεολογικά Ποιήματα),Κατά Ψευδοϊερέων, σελ. 246-253.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΟΥΡΓΩΝ ΨΕΥΔΟΪΕΡΕΩΝ (ἤ ΚΕΡΚΟΠΙΘΗΚΩΝ),
[2] Β΄ Πέτρου, 2,1,"Ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινεςπαρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας". Διά ποιούς ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος; Οἱ Ψευδοδιδάσκαλοι, δέν εἶναι οἱ διαχρονικοί Αἱρεσιάρχες καί αἱρετικοί κληρικοί;
Α΄ Ἰωάννου, 2,18-21. "καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ΄ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν·". Ποίοι εἶναι οἱ "πολλοί" ἀντίχριστοι πού ἐβγήκασιν ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Κοινότητα; Μήπως ἐξωγήινοι, ἐκ τοῦ πλανήτη Ἅρεως καί τοῦ ψευδο-πλανήτου Πλούτωνα;
Πρός Τιμόθεον Α΄, 6 3-10,"Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καί μή προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῇ κατ΄ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ,τετύφωται, μηδέν ἐπιστάμενος... αἵτινεςβυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν."
[3] ἈποκλειστικήΣυνέντευξις ὑπό τοῦ κ. Δημητρίου Σωτηρόπουλου εἰς τόν Διδάσκαλον καί Θεολόγον τῆς Ἐκκλησίας Νικόλαον Σωτηρόπουλον.
[4] Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσ/νίκης Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΣΥΓΡΑΜΜΑΤΑ, Τόμος Β΄, Δευτέρα ἔκδοσις, Ἐκδοτικός οἶκος: ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη 1994,Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου, 2-4, σελ. 627.
[5] Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον.
[6] Σύναξις Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.
[7] Περιοδικόν Ἱερᾶς Μητρόπολις Κύκκου καί Τηλυρρίας: ΕΝΑΤΕΝΙΣΕΙΣ, Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 2007, Κύπρου Κύριλλος Γ΄ (1916-1933): Ὁ πρῶτος Κύπριος Οἰκουμενιστής Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ σύγχρονη ἐποχή, τοῦ θεολόγου Χρίστου Χριστοφόρου.
[Δική μας σημείωσις: Πρόκειται διά τόν σχισματικοαἱρετικόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Κύπρου, πού σέ ἀγαστήν καί ἄνομον συνεργασία μέ τόν Ἀρχισυγκρητιστήν πατριάρχη Κων/Πόλεως Μελέτιον Μεταξάκη καί τόν ὁμόδοξον Καθηγητήν αὐτοῦ Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ἐπέβαλαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησία, τό Μεταξάκειον Συγκρητιστικόν Σχίσμαδιά τῆς πραξικοπηματικῆς καί ἀντικανονικῆς μεταβολῆς καί μεταρρύθμισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου εἰς τό Νέον Ἡμερολογίον. Διά τούς ὁποίους οἱ νῦν αἱρετικοί καί ἁπανταχοῦ Οἰκουμενιστές Κληρικοί καί θεολόγοι εἶναι περήφανοι (sic) καί τούς ἐγκωμιάζωσιν... ὡς τῷ ὄντι Ἀρχιοικουμενιστές! Νά τούς χαίρωνται οἱ παπόδουλοι.]
Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Νούνης
(Ἀποδεικτική καί ἐκτενέστατη θεολογική ἀπάντησις σέ τινά κριτική)
Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά καί ἁπανταχοῦ ἀναγνώστες τοῦ Ο.Τ. Θεάνθρωπος Χριστός, Ἀνέστη!
"Ἐπί εἰκοσιένα αἰῶνας Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας,δέν ὑπήρξε αἱρετικός τόσον μεγάλος, ὅσο ὁ πατριάρχης Βαρθολομαίος", [Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου (+)]
Ἔχει πέσει εἰς τήν ἀντίληψιν μας μία καλοπροαίρετη κριτική κατά τινός παρελθοντικοῦ δημοσιευθέντος ἄρθρου μας, κριτική εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπονμέ Ἀριθμόν Φύλλου 2115 καί μέ ἡμερομηνία ἔκδοσις 29ην Ἀπριλίου 2016 (Μεγάλη Παρασκευή) εἰς τήν εἰδική στύληἘπιστολαῖ Ἀναγνωστῶν μέ εἰδικόν τίτλον "Κριτική εἰς ἄρθρον τοῦ κ. Νούνη" ὑπόγεγραμμένον ὑπό τινός ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ μας κυρίου Γεωργίου Ἰωάννου ἐκ Ταλαντίου τῆς Φθιώτιδος.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: Ἐξάπαντος εὐχαριστοῦμε θερμά τόν ἀξιότιμο κύριον Γεώργιον Ἰωάννου καί τόν Ὀρθόδοξον Τύπον[διά τίς δημοσιεύσεις τινῶν ἀντιρρητικόν κειμένων μας] διότι ἀναμέναμε τινές ἐνστάσεις ἵνα ἐκφράσομε εἰδικές διευκρινίσεις καί μέ πάσαν σαφήνεια, περί τόν θεολογικό-φιλοσοφικόν συλλογισμόν καί στοχασμόν μας, ἵνα αἴρωνται οἱ πάσης φύσεως παρεξηγήσεις καί ἐνστάσεις τῶν ὅποιων φιλότιμων ἀναγνωστῶν σας. Ἐξάπαντος νά ὑπερτονίσω, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ Νεοφαναριώτες μεγαλόσχημοι καί μικρόσχημοι ὀπαδοί του, δέν ἔχωσιν τινά ἀνάγκη ἁπλοϊκῶν συνηγόρων, διότι δύνανται σαφῶς καί ὅποτε αὐτοί τό ἐπιθυμῶσιν, νά ἀνταπαντήσωσιν ἄνετα σέ κάθε ἐνυπόγραφον κριτικήν πού τούς ἀσκεῖται· μᾶλλον ἅπαντες ἔχωσιν καί ἔχωμεν τήν ὑποχρέωσιν καί τήν εὐθύνην ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι (Ἐπιστολή Α΄ Πέτρου, Γ΄,15) πολλῶ μᾶλλον ὅταν τά θεολογικά ζητήματα, δέν εἶναι ζήτημα ἁπλῆς διανόησις εἴτε γραμματιζούμενων, εἴτε καί ἀγγραμμάτων. Δυνάμεθα καί ἐμεῖς οἱ ἀγγράμματοι καί ὁλιγογράμματοι νά ἐκφράζωμεν τινά ἄποψιν ἡ καί γνώμη καθῶς καί ὅσοι εἴμεθα ἀκόμη, ἀμμόρφωτοι ἐν Χριστῷ, φτάνει νά ἔχωμεν κάποιον εἶδος βασικῆς γνώσεως.Δηλαδή δέν εἶναι ἀναντίρρητον κριτήριον τοῦ ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς θεολογεῖν, οἱ ὅποιες διανοητικές γνώσεις μας, ἤ, καί ὁ "ὀρθόδοξος ἀγνωστικισμός" μας. Ἀλλά ὅμως εἰς τά θέματα τῆς Πίστεως, νομίζομε, ὅτιεἶναι κατ΄ εξοχήν κυρίως ζητήματα τῆς ἐν Χριστῷ καί Ἁγιοπνευματικῆς (ἐπι)μορφώσεως(ἐπαναλαμβάνω: ἀγγραμμάτων, ἤ καί ἐγγραμμάτων, δέν ἔχει καμμία σημασία) καί εἰς τόν ἀντίποδα τῆς περιπτώσεως τῶν κακοδόξων/ιῶν τά ἐκ τῆς ἐν Ἀντιχρίστῳ παραμορφώσεως, μιᾶς καί ἡ Αἵρεσις εἶναι τινά σημαίνουσα διαβολική παραμόρφωσις τοῦ Ἀνθρώπου.
Ἐστιάζομε λοιπόν, εἰς τήν οὐσιαστική συλλογιστική τοῦ λίαν ἀγαπητού ἀντιρρησία:
"διαφωνῶ ριζικά μέ τούς χαρακτηρισμούςαἱρεσιάρχηςκαίἀρχιοικουμενιστής διά τόν Πατριάρχην τῶν Ὀρθοδόξων κ. Βαρθολομαῖον. Ἐάν ὁ Πατριάρχης ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι αἱρεσιάρχης(δηλ. ἀρχηγός αἱρέσεως),τότε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα αἱρετικοίκαί ἀποκομμένοι ἀπό τόν Τριαδικόν Θεόν."
1ον. Ἐξ ἀρχῆς νά σάς ἀναφέρομε ἐν τάχει, ὅτι ἔχομε πλήρει τήν συνείδησιν γιά ὅσα (κατα)γράφομε καθότι συνυπολογίζομε ἐν δυνάμει καί μέ πάσαν λεξικολογική ἀκρίβειαν τί σόϊ θεολογικούς χαρακτηρισμούς ἀποδίδομεν εἰς τούς ὅποιους ἐκκλησιαστικούς ταγούς μας, ἐνῷ εἴμεθα Χάριτι Θεοῦ (παν)ἔτοιμοι νά ὑποστοῦμε καί τίς ἀνάλογες συνέπειες ἐξ αἱτίας τῶν ἀντιρρητικῶν γραπτῶν ἐνεργειῶν μας, μιᾶς καί ὡς ὁρκισμένοι θεολογοῦντες τῆς Ἐκκλησίας, φέρομεν ὡς Ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστική Ἀρχήν μας τήν Ἱερᾶ Ἀρχιεπισκοπήν τῆς Κύπρου, καί κατά Ἐκκλησιολογική συνέπεια τό πανάγιον Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον· δηλαδή ὁ ὑπογράφων θεολογῶν δέν χαρακτηρίζει μέ ἀπόλυτον ἄνεσιν, ἤ καλύτερα, ὑπό τινάς θέσεως ἰσχύως, ἀλλά ὑπό ἄβολην, ταπεινή καί ἀδύναμον θέσιν, ὡς τοῦ ἐλαχίστου, τελευταίου καί τοῦ πλέον ἀσήμου μέλος τοῦ πάνσεπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωμῃοσύνης μας· ὡς ἐκ τούτου διευκρινίζω, ἀδελφοί καί πατέρες μου, δέν ἐπιθυμῶ (ἐκ χαρακτήρος) νά ἀπαντήσω δημόσια ἤ καί νά ἔλθω εἰς τό παρόν σημείωμά μας, σέ τινά ἀντιδικίαν, μονοσήμαντα, εἰς ἕνα καί μόνον πολυσέβαστον πρόσωπον πού ἔχει τις ὅποιες ἐνστάσεις, ἀλλά μᾶλλον ἐπιθυμῶ νά ἀπαντήσω σέ πολλές ἄλλες ἀκόμη συνειδήσεις τινῶν ἐκλεκτῶν καί ἄγνωστων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας, πού ἐξανίστανται, καλῶς ἤ κακῶς, μέ τούς πολυποίκιλους θεολογικούς χαρακτηρισμούς πούκαθόλου τυχαία τῷ ὄντι ἀποδίδομεν εἰς συγκεκριμένα ὑψηλόβαθμα Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Ἡ ἀπάντησις μας, μᾶλλον θά ἔχει (καί ὀφείλει νά ἔχει)πάμπολλους ἀποδέκτες [καί δή κατά τούς πλανεμένους Οἰκουμενιστές] καί εἶναι ἔμπνευσις ἐκ τῆς ἐν λόγου εὐπρόσδεκτης κριτικῆς πού μᾶς ἔλαχεν.
2ον. Ὁ λεξικολογικός ὅροςαἱρεσιάρχης, πράγματι σύμφωνα μέ πολυποίκιλα ἑλληνικά λεξικά πολύ ὀρθῶς ἐτυμολογεῖται: ὡς ὁ ἀρχηγός τινάς αἱρέσεως· μόνον πού ὡς γνωστόν, ἡ ἐπιστημή τῆς Λεξικολογίας καί τῆς Λογικῆς δένἀσκεῖ τινά ποιμαντικήν, ἀντιρρητικήν, ἤ καί ἀντιαιρετική θεολογίαν. Ἡ ἱερά καί ὀρθόδοξη Θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων χρησιμοποιεῖ δέ ἀλλά ταυτόχρονα καί ὑπερβαίνει παρασάγκας, τίς ὅποιες λογικές ἔννοιες, ρητορικά κατηγορήματα καί σοφούς ὁρισμοῦς, καί ἄρα λοιπόν δυνάμεθα ἁπλῶς νά εἰποῦμεν, ὅτι εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Νεοφαναριώτου καί σεβαστοῦ πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου ἡ θεολογική ἔννοιαΑἱρεσιάρχηςεἶναι κατά τήν προσωπικήν λ.χ. ἄποψιν μας, (σύμφωνα καί μέ ὅσα μέχρι στιγμῆς δημοσιευθέντα καί δεδομένα ἔχομε λάβει σοβαρά ὑπόψιν) ἕνας λίαν ἐπιεικῶς μάλιστα καί ὀρθός θεολογικός ὁρισμός, καί δή ἀπόλυτα ἀκριβῆς σέ εὐρείαν ἔννοιαν. Τό πολύ-πολύ, ὅστις σκανδαλίζεται ἐξ ὁλιγογραμματοσύνης, ἤ, ἐκ λογιωσύνης, ἤ ἀκόμη καί διά πραγματικῆς θεολογικῆς ἄγνοιας(ἐξάπαντος μή ἀγνῆς)δύναται νά τό θεωρήσει τό ῥηθέν μας, ὡς καθ΄ ὑπερβολήν ῥητορικόν σχῆμα, ἀλλά καί ἀς μήἐφησυχάσει εἰς τήν ὅποιαν ὑποκειμενική βεβαιότητα του. Ἐξάπαντος ἀποσαφηνίζομε, ὅτι ἡ Θεολογία ὁρίζει καί προσδιορίζει τό ἑκάστοτε νόημα τῶν ἑλληνικῶν (ἐκκλησιαστικῶν) λέξεων καί ὅχι ἀπόλυτα ἡ ἐπιστήμη τῆς Γλωσσολογίας. Εἶναι ὅμως γνωστόν, ὅτι εἰς τήν ἑλληνική Γλωσσολογία καί Λεξικολογία, ὅτι κάθε ΜΙΑ λέξις φέρει νά ἔχει πολυσήμαντες σημασίες καί ἔννοιες, ἄρα ἐπομένως ὅποιος περιορίζει αὐστηρά τήν ἑλληνική ἔννοιααἱρεσιάρχης εἰς τό ἀπόλυτον καί στενό πλαίσιον τινάς μίας δεδομένης καί εὐρέως γνωστής ἔννοιας καί τοῦ ὁρισμοῦ, ὡς:θρησκευτικός ἀρχηγός τινάς αἱρέσεως, μᾶλλον ἀδικεῖκατάφωρα τά θεολογικά γράμματα καί κατ΄ ἐπέκτασιν τόν ἑαυτόν του. Ἄρα, ὅστις ἐπιθυμεῖ νά μάθει μέ ἀπόλυτον ἀκρίβεια τί ἐστί Αἱρετικός/Αἱρεσιάρχης σαφῶς καί δέν θά ἀνοίξει γιά νά μελετήσει, μόνον, τινά ἑλληνικόν λεξικόν, ἀλλά θά πρέπει βεβαίως νά μελετήσει πρῶτα τήν Ἁγία Γραφή καί μαζί τούς θεηγόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
3ον. Ὅταν (περι)γράφωμεν ἀντιρρητικά τινές θεολογικές ἐνστάσεις, καί ἀποδίδωμε τινές χαρακτηρισμούς, θά πρέπει καί νά ἀποδεικνύωμε σαφῶς αὐτούς. Ὁ καλός ἐπικριτής μας, ὅμως, ἐστιάζει ἑξ ὁλόκληρη βιβλιοκρισίαν μας μονοσήμαντα εἰς τούς χαρακτηρισμοῦς (δηλ. ἐστιάζει εἰς τό δέντρον) καί τοῦ διαφεύγωσιν (ἤ μᾶλλον ὑποσκελίζει) τά ἀποδεικτικά σωρηδόν ἐπιχειρήματα (δηλ. τό δάσος) πού παραθέτομε διά τό ὅλον ζήτημα τῆς μέλλουσας "Πανορθοδόξου" Συνόδου.
4ον. Ἔτσι λοιπόν, ἐκ μίας ἄλλης θεολογικῆς ἀπόψεως, δέν δυνάμεθα προσωπικῶς καί σύμφωνα μέ τίς σωρηδόν ἔρευνες καί μελέτες μας, νά χαρακτηρίσομε, ὡς ἕνα ἁπλόν καί τυχαῖον αἱρετικόν τόν οἰκουμενικό πατριάρχη τῆς Κων/Πόλεως· μιᾶς καί διαχρονικά μᾶς ἐμβολιάζει, μᾶς εἰσαγάγει, μᾶς μυεῖ, καί διεκδικεῖ δυστυχῶς ἀντι-Κανονικά καί ἀντι-Ἐκκλησιολογικά, μία ἀνάλογον καί ταυτόσημον κακοδοξία, μᾶλλον ἐωσφορική νοοτροπείαν καί διαβολική πρωτοκαθεδρία ὡς τοῦ παναιρετικοῦ καί Φραγκολατινικοῦ παπισμοῦ. Δηλαδή ἐννοοῦμε, ὅτι διασκόμεθα ἅπαντες τινά νεοφανήν καί δῆθεν "ὀρθόδοξον" Ἀλάθητον καί Πρωτεῖον ἐπί τά τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἔχομε δηλ. ἀναντίρρητα, τινά πιθηκίστικην εἰσαγωγήν, ὑπό τοῦ πατριάρχου μας, ΔΥΟ (καί ὄχι μόνον) βασικῶν τινῶν Βατικάνειων Αἱρέσεων εἰς τά χωράφια τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτά βέβαια ἀποσιωπούνται (;) ὑπό πολλῶν καί διάφορων ἄλλων σιγονταροοικουμενιστῶν. Μή μιλήσομε βέβαια διά τίς σωρηδόν ἀντικανονικές ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου μας, περί τῶν ἀνίερων Συμπροσευχῶν μετά τῶν Αἱρεσιαρχῶν καί Σχισματικῶν (συν)ἀδελφῶν του, ἤ, καί στά περί τῆς ἀντικανονικῆς πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928...! Πάντως ἀγαπητοί ἀδελφοί καί πατέρες, δέν θεωροῦμε ποσῶς τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον, ὡς Αἱρεσιάρχην [οὔτε βέβαια ἐννοοῦμε: ὅτι ὑπερβαίνει, ἤ ὅτι εἶναι ἔστω ἰσότιμος καί ἰσάξιος, μέ τά τῆς παγκόσμιου ἐμβέλειας τοῦ Ἀρχιαιρεσιάρχου καί Ἀντιχρίστου πάπα τῆς Ρώμης] καί Αἱρετικόν, διά τίς ὅποιες ἀντικανονικές ἐνέργειές του, ἀλλά διά τίς διαχρονικάδιακηρυγμένες ἀλλάκαί διά τίς κραυγαλέασιωπηλές αἱρέσεις καί κακοδοξίες του. Ἐλπίζομε νά εἴμεθα σαφεῖς περί τοῦτο, μιᾶς καί πολλοί νόρμαλ Ὀρθόδοξοι, δυστυχῶς ἀκόμη δεν τό ἔχωσι ξεκαθαρίσει.
5ον. Μάλιστα νά ἀναφερθοῦμε εἰς ἕνα ἄλλον σημαίνων σημεῖον: ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὅταν αἱρετίζει ἀπό καθέδρας (πρός ἅπαν τήν οἰκουμένη) καί δή γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καί ἀπαμβλύνει ἔτσι, ὡς μή ὤφειλεν, τάς συνειδήσεις τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Καθολικῶν Χριστιανῶν, μέ μίαν εὐρείαν λεξικολογικήν ἔννοιαν εἶναι πράγματι (!) Αἱρεσιάρχης (καί ὄχι ἁπλᾶ ἕνας ἀκόμη αἱρετικός/ἑτερόδοξος ἰδιώτης), διότι σπέρνει καί διακηρύττει,πολλαπλέςεἰσαγώμενες ἐκ Βατικανοῦ αἱρέσεις, εἰς τό ἅπαν Ὀρθόδοξον καί Χριστόφορον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας· καί ἄρα δηλαδή εἶναι ἀρχηγός ἐπί τινάς συγκεκριμένης ὑποβολιμαίαςπανμοιχειανικῆς πολυ-αἱρέσεως, πέραν τοῦ ὅτι φαινομενικά καί διά τούς τύπους εἶναι ταυτόχρονα μέχρι στιγμῆς καί ὁ Κανονικός ἐπίσκοπος("καί θρόνον διάδοχος")τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τό ὅτι λ.χ. εἶναι διάδοχος ἀρχι-ἐπίσκοπος τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί πατριάρχης τῶν Ὀρθοδόξων, δένἀναιρεῖ, δέν διαγράφει[μέ ἐν τινι ταχυδακτυλουργικῷ ἤ καί μαγικῷ τῷ τρόπῳ] ἀλλ΄οὔτε δικαιολογεῖ συνάμα, τίς σωρηδόν πλάνες καί αἱρέσεις πού ἐπιφέρει εἰς τό Καθολικόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐξάπαντος τό Ἐκκλησιολογικόν καί Δογματικολογικόν ζητούμενον διά τούς ἑκασταχοῦ Οἰκουμενιστές Κληρικούς καί θεολόγους εἶναι: ᾎρά γε εἶναι καί τρόπων μέτοχοι, δηλ. μέτοχοι εἰς τήν γνήσια καί ὀρθόδοξη πίστην;!
6ον. Διά νά ἐπιλύσωμεν τό κατά δύναμη ὅμως, ἐτούτην τήν θεολογική "σπαζοκεφαλιά", θά πρέπει νά ἐννοήσωμεν καί νά διδαχθῶμεν καλῶς, τό ἑξῆς: Εἶναι ὁ ὑπερφίαλος Οἰκουμενισμός-Συγκρητισμός τινά πολυ-αἱρετικόν σύστημα; Ναί ἤ οὔ; Ἄν εἶναι τῷ ὄντι μία πολυ-αἵρεσις, τότε αὐτομάτως, ὁ κάθε προπαγανδιστής-ἐκπρόσωπος, ἐκκλησιαστικός διανοητής καί διαπρύσιος κήρυκάς της, εἶναι πολυ-Αἱρετικός ἤ καί Αἱρεσιάρχης(ἐπαναλαμβάνω σκόπιμα: ὅτι δέν εἶναι ἁπλά ἕνας ἀκόμη αἱρετικός τῆς κλασικῆς χωροχρονικῆς γραμμῆς, σάν τούς ἀρχαίους αἱρετικούς Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὅπως π.χ.: τόν Νεστόριον, τόν Μακεδόνιον, τόν Σεβῆρο, τον Ἄνθιμον κ.ἄ. πού ἐξέφραζαν μία συγκεκριμένη καί εἰδική αἵρεσιν). Γενικῶς θεωρῶ, ὡς ἄτοπον τόν συλογισμόν τοῦ σεβαστοῦ ἀδελφοῦ μας, διότι κατ΄ ἀρχᾶς, σύμφωνα μέ ἀρκετούς σύγχρονους Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὑφίστατο τῷ ὄντι τό πολυ-αἱρετικόν σύστημα καί ἡ ἐωσφορική πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄρα λοιπόν, ἅν κάποιος ἐπίσκοπος, ἀρχιεπίσκοπος ἤ καί πατριάρχης,συσχηματίζεται,ἀποσιωπεῖ, ἤ καίδιακηρύττει, τέτοια κακόδοξα καί σατανικά φλυαρήματα, τότε εἶναι δυστυχῶς πολυ-αἱρετικός κληρικός, ἀλλά συνάμακαί αἱρεσιάρχης (=ἄρχῃ ὑπό τινῶν αἱρέσεων), γι΄ αὐτό τό λόγο νά πάψωμεν νά παίζωμεν μέ τά λεξίδια, ἤ, καί νά κρυβώμεθα πίσω ἀπό τό μικροσκοπικό δακτυλάκι τῆς δῆθεν ἄγνοιάς μας. Ἡ οὐσία πάντως εἶναι μία καί δέν ἀλάζει, ὅπως καί νά τήν χαρακτηρίσομε, διά τοῦτο δύο τινά δύνανται νά ὑφίστανται: Ὅτι ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, α΄. εἴτε ὀρθοδοξεῖ, καί συνεπῶς τόν λοιδωροῦμε, τόν ἱεροκατακρίνομε, τόν συκοφαντοῦμε καί τέλος τόν ἀδικοῦμε· β΄. εἴτε πράγματι κακοδοξεῖ, καί ἀδικεῖ αὐτός (ἐν καταχρήσει πνευματικῆς ἐξουσίας) τό Λογικόν ποίμνιον τοῦ Καλοῦ Ποιμένος Χριστοῦ. Μέσις λύσις δέν μπορεῖ νά ὑφίστατο, κατά τήν προσωπικήν καί ταπεινή ἄποψίν μας εἰς τήν Καθολική, Προφητική, Ἀποστολική καί Πατερική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑφίστατο κάποια μέση ἤ καί τρίτη λύσις εἰς τά ἐν λόγῳ ἐκκλησιαστικά πράγματα πού καταγγέλομεν ἔμπονα, ἀναμένομε σαφῶς νά τήν μάθομεν.
7ον. Ὡστόσο ἀπό τήν ἄλλη, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον ἕνας Ἱεράρχης, ὅπως τόν οἰκουμενικό πατριάρχη τῆς Κων/Πόλεως, νά εἶναι Αἱρεσιάρχης; Ἐπειδή, ἀπό Ἀρχιποιμήν καί Ἀρχιερέας τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας του μεταλλάσεται σέ Ἀρχιλυκοποιμένα ἤ καί κερκοπίθηκον [1] [= κατά τήν θεηγόρον διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πρόκειται συγκριτικά μέ τό λεξίδιον αἱρεσιάρχης διά τήν πλέον σκληρή ἔκφρασιν πρός τινές ἀναξίους πανούργους καί αἱρετικούς ἐπισκόπους]καί ἄρα κατά θεο-λογικήν συνέπειαν μεταβάλλεται σαφῶς, ἁπό ὀρθόδοξος πατριάρχης, σέ Αἱρεσιάρχην πατριάρχην (χωρίς τοῦτο νά σημαίνει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Θεανθρώπου εἰς τήν ὁποῖαν εἶναι διοικητής ὁ ἐκάστοτε ἐπίσκοπος, ὅτι Αὐτή εἶναι μία τινά αἵρεσις· ἄπαγε τῆς ἀνοησίας ὅσοι ἐξάγωσιν τέτοιον ἀ-νόητον, αὐθαίρετον καί ἄ-στοχον συμπέρασμα), τουτέστιν ἄρχῃ ἤ ἡγεῖται ἐπί τινᾶς πολυ-αἱρετικῆς ἰδεοληψίας, χωρίς βέβαια νά προσβάλλεται ὀντολογικά ἡ Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μιᾶς καί ὡς Κεφαλή Της, τήν ἔχει αἱωνίος διασφαλισμένη...
8ον. Προσβάλλονται ὅμως, ἀπό μίαν ἄλλη ὀπτική διά τῶν σωρηδόν πατριαρχικῶν κακοδοξιῶν, οἱ ἀδύναμες συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας! Προσβάλλεται ὅμως, τό ἱερόν Εὐαγγέλιον!! Προσβάλλεται ὅμως, ὁ ἱερός θεσμός τοῦ ὀρθοδόξως ἐπισκοπεῖν καί ἀπλανῶς θεολογεῖν!!! Προσβάλεται ὁ παναγιώτατος θεσμός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας! Προσβάλλεται τέλος, ἡ Πατερική Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἤ μήπως ὄχι, τίποτα ἀπ΄ ὅλα δέν ἐπισυμβαίνει καί εἶναι ὅλα τῆς ἀμαυρωμένης φαντασίας μας; Μπορεῖ μέν ὡς Κοινότητα νά ἔχωμεν τινά ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἀλλά ὁ Ἀνεστημένος Κύριος τῆς Δόξης, ἐξάπαντος μᾶς θέλει νά εἴμεθα Λ[λ]ογικόν ποίμνιο σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις μας, καί ὄχι ἄλογον ἤ ξεκούτικον ποίμνιον.
Τρανή ἀπόδειξις διά ὅσα καταγράφομε, περί τῶν διαχρονικῶν λυκοποιμένων (ὄχι μόνον διά τινός ἐκκλησιαστικοῦ προσώπου) καί ψευδοπροφητῶν Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Εὐαγγελική καί θεόπνευστος ἐρμηνευτική τοῦ τῶ ὄντι 13ου τῶν Ἀποστόλων τῶν Ἐθνῶν, τοῦ πρωτοκορυφαίου καί Μεγίστου Ἁγίου Παύλου καθῶς καί ἡ ταυτόσημη ἀντιαιρετική στάσις τοῦ ἑτέρου πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου, ὅπως καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀληθεύουσας Ὑποστατικῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἀποστόλου καί Προφήτου τῆς Ἀποκαλύψεως Ἰωάννου. Ἄς ξαναμελετήσωμεν τότε, προσεκτικά, τίς ἁγίες καί θεόπνευστες ἀντιαιρετικές ἐπιστολές των ἵνα μή ἔχωμεν πλέον τινά ἔλλειμα γνωσιολογικόν ἤ καί θεολογικόν. [2]
9ον. Ὁ χαρακτηρισμός ὑπό τοῦ γράφωντος, κατά τοῦ ψευδοδιδασκάλου πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὡς Αἱρεσιάρχου, ἔχει ὡς βάσιν του τά σωρηδόν ἀποδεικτικά καί ἀντιρρητικά γραφθέντα καί λεχθέντα τοῦ ΑΔΙΚΩΣ ἀφορισθέντα ὑπό τινάς Ληστρικῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κων/Πόλεως, τοῦ ὁσίου Θεολόγου καί μεγίστου Ἱεροκήρυκος ἀντι-οἰκουμενιστοῦ καί μακαριστοῦ πλέον Νικολάου Σωτηροπούλου· παρεπιμπτώντος σύν τοῖς ἄλλοις ἀπαιτῶμεν μέ ῥωμαλέους καί βρωντεροῦς ἀλαλλαγμοῦς ὅπωςΑΡΘΕΙ, ἔστω καί μετά θάνατον, ὁ κακόβουλος, ὁ παμπόνηρος καί ὁ ἄδικος ἀφορισμός τοῦ οἰκουμενικοῦ Προφήτου καί Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄρα φίλοι καί φίλες, μ΄αὐτόν τόν τρόπον ἀποδεικνύομε, ὅτι δέν πρωτοτυποῦμε διόλου, δέν λαλοῦμεν ἀλλά οὔτε γράφουμεν τινά ἰδικά μας πράγματα, πολλῷ μᾶλλον οὔτε κἄν ὑπερβάλλομε, μιᾶς καί ὅστις μελετήσει σοβαρά τήν θεολογικά Ἀποδεικτική καί Ἀντιαιρετική στάση τοῦ περιφήμου Θεολόγου Νικολάου Σ., γνωρίζει πέραν πάσης ἀμφιβολίας, τήνἀκριβήνΔογματολογική καί Θεολογική σκέψιν του, εἰδικά διά τό ἐν λόγῳ ζήτημα τοῦ δυσεβοῦς Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν φερεφώνων ὀπαδῶν αὐτοῦ. [3]
10ον. Σύμφωνα λοιπόν μέ αὐτόν τόν μεγάλο Ὀρθόδοξο Θεολόγο, ἐσχατομάρτυρα, προφήτη καί Ὁμολογητή τῶν ἡμερῶν μας, ἐξάπαντος καί σφοδρόν πολέμιον τῆς πολυπλόκαμου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ἑτεροδιδασκαλῶν πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι:ἐξ ὅλων τῶν εἰκοσιένα αἰῶνων Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ὁ μέγας Αἱρετικός(σημ. δική μας: δηλ. Αἱρεσιάρχης) τοῦ παρόντος αἱῶνος διότι ἐγκρίνει τινές Αἱρέσεις ἤ καί αἱρετικές Ὁμολογίες, καί τίς ἀποκαλεῖ... ὡς Ἐκκλησίες! Ἄρα, χωρίς νά ἐμβαθύνωμεν ἰδιαίτερα εἰς εἰδικές καί συγκεκριμένες κακοδοξίες του, τό γεγονός καί μόνον, ὅτιἀλλοιώνει καί διαστρέφεισαφῶς τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, δέν τόν καθιστά ἁπλᾶ καί μόνον ὡς κλασικόν αἱρετικόν πατριάρχη, ἀλλά ὡς Αἱρεσιάρχηνκαίψευδοπροφήτην κληρικόν (μιᾶς καί εἶναι ἡγετικήἐκκλησιαστική προσωπικότης, ἐνῷ ὑφίστατο κοτζάμ συντεταγμένη ὁμάδα καί σύμβουλοι πέριξ αὐτοῦ, καθῶς καί φανατικοί ὀπαδοί του) , ἐξάπαντος εἶναι αἱρεσιάρχης, διά ὅσους πιστεύωσιν καί ἐμπιστεύονται ἀδιάκριτα τά κακόδοξα λεχθέντα καί γραφθέντα του καί τόν ἀκολουθῶσι ὡς ἄλογον χαζο-ποίμνιον.
11ον. Εἶναι ἀνυπόστατος ὁ ἐν λόγῳ συλλογισμός τοῦ ἀξιότιμου κ. Ἰωάννου"ἐάν ὁ Πατριάρχης ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι αἱρεσιάρχης (δηλ. ἀρχηγός αἱρέσεως), τότε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα αἱρετικοί", διότι: διαχρονικά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατέγραψε σωρηδόν οἰκουμενικούς πατριάρχες κ.ἄ. κληρικούς, ὡς αἱρετικούς καί Αἱρεσιάρχας, ἀλλά παρ΄ αὐτά τό Λογικόν ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ,διέκρινε τόσον τίς αἱρέσεις των ὅσο καί τούς αἱρετικούς ψευδο-ποιμένες των, καί ἀσκούσαν τήν ἔλλογον ἁγίαν ἀνυπακοή καί τήν ἱερά θεολογική πολεμική, μέχρι ἐσχάτων, ἱνα ξεκαθαρίσωσιν ὁλοσχερῶς τά πράγματα. ᾎρά γε πῶς θά ξακαθρίσωσιν;Θέλωμεν νά ξεκαθαρίσωσιν; Ἤ μήπως ἔχωμεν ἅπαντες βολευτοί εἰς τήν θλιβερά [ἐκκλησιαστικήν] χωροχρονική ψευδο-πραγματικότητά μας; Ἄρα ἐν κατακλείδι καί κατά Ἐκκλησιολογικήν ἄποψιν, ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εἶναι αἱρετικός καί αἱρεσιάρχης καί τοῦτον δέν ἀλάζει ἔτσι εὔκολα, ἄν δέν ἀποκηρύξει καί καταδικάσει ΔΗΜΟΣΙΑτόν Διαχριστιανικόν Συγκρητισμό, δηλ. τόν Παπισμό, τόν Προτεσταντισμό καθῶς καί ἅπαν τόνΔιαθρησκειακόν Οἰκουμενισμόν. Ἀλλά ὄμως, συνάμα θά πρέπει νά ἐννοήσωμεν, ὅτι τό Λογικόν ποίμνιον ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τοῦ ἑκάστοτε οἰκουμενικοῦ πατριάρχου καί ἀρχιἐπισκόπου, ἀλλά εἶναι τῷ ὄντι τοῦ Μονογενοῦς Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μιᾶς καί τό Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος ΔΕΝ βρίσκεται διόλου εἰς τινά ὑπερ-ἐξωγήινη καί ὑπερ-συμπαντικήν ἐξορίαν, ὅπως συμβαίνει εἰς τάς ἄλλας σωρηδόν χριστιανικάς Αἱρέσεις. Ἔτσι λοιπόν, εἰς τόν ὀρθόδοξον χῶρον, ΟΥΔΕΙΣ δύναται, διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων νά μεταγγίσει τήν ὅποια πολυ-αἵρεσιν καί πολυ-ἑτεροδοξίαν τοῦ ἔδοξεν, ἀλλά ὅμως μεταγγίζεται ΜΟΝΟΝ μέ τήν προφορικήν, ἤ, καί τήν γραπτή διαστροφή διά τινάς ἔντεχνου καί σοφιστικέ ἀλλοίωσις τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ κηρύγματος.
12ον. Εἶναι φανερόν κατά τόν λογισμόν μας, ὅτι εἶναι πλανεμένη καί ἐσφαλμένη ἡ "θεολογική" ἄποψις τοῦ ἀγαπητού κυρίου Ἰωάννου, διότι ἐδράζει βέβαια εἰς τό κλασικόν πλέον, ἤ μᾶλλον καί φραγκοπαπικόν κοινότυπον, ἀλλά σαφῶς καί κακόδοξον δόγμα, ὅτι ὁ ἑκάστοτε δῆθεν-οἰκουμενικός πατριάρχης, εἶναι τάχα μου καί ἡ κεφαλή (sic) τῆς Ἐκκλησίας. Πράγμα σαφῶςἀνυπόστατονἘκκλησιολογικά καθῶς καί ἀμάρτυρον ἐκ τῆς Πατερικῆς Θεολογίας ἀλλά καί ἄκρως ἄτοπον. Εἰς τήν οὐσία δέν ἔχωμεν Οἰκουμενικόν πατριάρχην ἀλλ΄ οὔτε κἄν Οἰκουμενικόν πατριαρχεῖον, μιᾶς καί τό ἀπολέσαμεν ἀπό τό 1453 μ.Χ. μαζί μέ τήν Οἰκουμενική Αὐτοκρατορίαν τῆς Ρωμῃοσύνης μας, διάἀκριβῶς τούς ταυτόσημους καί ὁμοούσιους νεογραικυλίστικουςσυγκρητιστικούςλόγους ἤ καί τίς ταυτόσημες νεορθόδοξες-φιλοπαπικές ἐνέργειες, πού ἐμμένωσιν νά ἀσκώσιν οἱ νῦν Νεογραικοί νεο-Φαναριώτες. Αὐτό συνάγεται καθόλου αὐθαίρετα ἀλλ΄ ἐξ ἱστορικῆς μελέτης, μιᾶς καί οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχες σέ ἀγαστήν ἀρμονίαν καί τέλειαν συνεργασία μέ τόν Οἰκουμενικόν Αὐτοκράτωρα ἐπηρεάζασιν τῷ ὄντι τά πράγματα τῆς οἱκουμένης. Σήμερα τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τί, ποῖον καί πῶς ἀκριβῶς ἐπηρεάζει;
13ον.Ἀπόδειξις: Ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῶν 20 αἰῶνων! Ἀς μελετήσωμεν φιλότιμα τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά ἀποκτήσωμεν ἱσχυρόν γνωσιολογικόν ὑπόβαθρον τί μέλλει γενέσθαι εἰς τήν σύγχρονον καί ὄζουσα ἐκκλησιαστική πραγματικότητα, καί γιά νά μετριάσωμεν τούς στείρους καί φαντασιολογικούς παρορμητισμούς καί συναισθηματισμούς μας. Κοντολογίς ἀδελφοί καί πατέρες, οἱ σωρηδόν καί διαχρονικοί Αἱρεσιάρχες πατριάρχες (π.χ. πατρ. Κων/Πόλεως Μακεδόνιος Α΄, πατρ. Κων/Πόλεως Εὐδόξιος, πατρ. Κων/Πόλεως Νεστόριος, πατρ. Κων/Πόλεως Ἄνθιμος, πατρ. Ἀλεξανδρείας Σεβῆρος, πατρ. Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, πατρ. Μελέτιος Μεταξάκης, πατρ. Ἀθηναγόρας κ.ἄ.) οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι(π.χ. Εὐσέβιος Καισαρίας, Ἀκάκιος Καισαρίας, Αὐξέντιος Μεδιολάνων, Βασίλειος Ἀγκύρας, Εὐσέβιος Νικομηδείας, Θεόδωρος Μοψουεστίας κ.ἄ.) οἱ αἱρεσιάρχες πρεσβύτεροι (π.χ. Ἄρειος, Εὐνόμιος, Ὠριγένης, Ἀπολινάριος, Εὐτυχής, Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός κ.ἄ.) οἱ αἱρεσιάρχες θεολόγοι-φιλόσοφοι (π.χ. Κήρυνθος, Μένανδρος, Σατορνεῖλος, Κέλσος, Καρποκράτης, Βασιλείδης, Βαλεντῖνος, Μαρκίων, Βαρδησάνης, Μάνης, Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἀνδρέας Πιτσιλλίδης κ.ἄ.) ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, δημιουργοῦσαν ὀπαδοῦς καί αἱρετικές ὀμάδες, γύρω ἀπό τό πρόσωπόν τους, βάσιν τῶν αἱρετικο-φιλοσοφικῶν ἐπιλογῶν καί ἰδεολογικο-θεολογικῶν συστημάτων τους, ἐνῷ ταυτόχρονα ἦτο ἀναντίρρητα καί ἡ χωροχρονική ἐκκλησιαστική διοίκησις ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἄχρι βέβαια τῆς Συνοδικῆς διαγνώμης, δίκης, καταδίκης, καθαιρέσεως καί ἀφορισμοῦ των. Ὑπάρχει τις πού ἔχει διαφορετική ἄποψιν; Πολύ εὐχαρίστως νά τήν ἀκούσομε καί νά τή διδαχθόμε. Ναί ἀλλά ὅμως, μέχρι νά παιχτεῖ καί τό τελευταίον καί ὁριστικόν κομμάτι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, δέν παύωσιν ποτέ νά ὑφίσταντο τινές Αἱρετικοί καί Αἱρεσιάρχες (=ψευδοπροφῆτες) Κληρικοί ἤ καί θεολόγοι ἐντός της Ἐκκλησίας, διότι ἄν νομίζωμε, ὅτι πρέπει νά ἀποφανθεῖ μία Σύνοδος διά νά δυνάμεθα νά διατυπώσωμεν μία ἀντιαιρετική ἄποψι, πλανώμεθα πλάνην οἰκτρά διότι πρόκειται σαφῶς, περί τραγελαφικοῦ ἀνόνητου σοφιστίας...!
14ον. Ἐπίσης διά νά τεκμηρειώσουμεν, ἅπαξ καί διαπαντῶς, τήν ἀναντίρρητον ἀντιαιρετικήν καί θεολογική στάσιν καί θέσιν μας, ἵνα μή κατηγορηθοῦμε, ὅτι στηριζώμεθα, μόνον, εἰς τάς ἰσχυράς ἐκκλησιολογικάς καί θεολογικάς θέσεις τοῦ μακαριστοῦ Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου, ὅστις ἐπιθυμεῖ ἐπιπρόσθετες θεολογικές πληροφορίες διά νά ἐμβαθύνει καί νά συνειδητοποιήσει καλῶς, τά θεολογικά πράγματα, ὅτι ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι τῷ ὄντι αἱρετικός/αἱρεσιάρχης, παραπέμπω σαφῶς εἰς τήν πολυσέλιδον (70 σελίδες) ἀκαταμάχητον, στηλιτευτική καί ἀντιρρητική ἐπιστολήν τοῦ Μητροπολίτου καί Σεβασμιωτάτου Πειραιῶς κυρίου Σεραφείμ ἡ ὁποῖα παραμένει ἄχρι τοῦ νῦν, ἀναιτιολόγηταἀναπάντητη(;) ἀπό μέρους τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου. [4]Πράγμα πού τόν καθιστά ἄκρως ἀναπολόγητον καί βαριά ἐκτεθειμένον, καθότι ἡ ἀνίερη σιωπή τινῶν κατηγορούμενων κληρικῶν, σέ ζητήματα ἀντιρρητικῶν ἐνστάσεων, εἶναι καί δείγμα τρίτον εἶδος Ἀθεΐαςκατά τήν θεόπνευστον θέσιν τοῦ Ἁγίου Ἁρχιεπισκόπου τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγορίου Παλαμᾶ. Ἄρα λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀναγνώστες, ἕνας αἱρετίζων καί αἱρετικός Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι μόνον Αἱρεσιάρχης ἀλλά εἶναι... καί Ἄθεος κληρικός! Ὁ μέγας Πατήρ καί Θεοφόρος Διδάσκαλος Γρηγόριος Παλαμᾶς δέν μᾶς διδάσκει "καί ἡ μή τῆς ἀληθείας ὄντες ΟΥΔΕ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί"; [5] Εἶναι μέτοχος τῆς Ἀληθείας ὁ πατριάρχης τῆς Νέας Ρώμης; Εἶναι ἐνεργόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας;Ἀπό πότε καί μέ ποῖον ἀκριβῶς τρόπον; Ἀπό τήν μέρα τῆς ἐνθρονήσεως του; Καί ἀπό ἔκ τοτε παρέμεινεν στάσιμος, ἀλάθητος καί ἀμετάβλητος ὡς πρός τό ἐπισκοπεῖν, ἄτρεπτος εἰς τό θεολογεῖν, στῦλος ἀκλόνητος εἰς τό ὀρθοδοξεῖν καθῶς καί ἐπόμενος τοῖς ἁγίοις Πατράσιν; Τότε, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον διαμαρτύρεται ἔντονα, ἔμπονα καί ἀγαπητικά, ἡ Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας;
15ον. Τέλος, κι ἄν κανεῖς θεωρήσει, ὅτι ἔχομε ὡς βάσιν δύο ἀπόψεις τινῶν μεμονομένων καί σεβαστῶν προσώπων, παραπέμπομε τότε, καί εἰς τό Ἐκκλησιολογικό καί ἀποδεικτικό [6]κείμενον τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, πού μᾶς καταδεικνύωσιν σαφῶς τίς σωρηδόν πλάνες, αἱρέσεις καί κακοδοξίες τοῦ πατριάρχου μας. Καί αὐτό τό κείμενον ὅμως, παραμένει ἀναπάντητον (!) ἐκ τοῦ πατριαρχείου μας.Γιατί ᾆρά γε; Δέν ὑποψιαζώμεθα τόν λόγον; Τούς ἀπαγορεύει τό φάντασμα τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ ἵνα μᾶς ἀπαντήσωσιν καί ἀπολογηθῶσιν; Παρ΄ὅλα αὐτά καί δι΄ αὐτά, διά μίαν ἀκόμη φορά ἀφήνει ἄκρως ἐκτεθειμένον τόν Νεοφαναριώτη πατριάρχην τῶν "ὀρθοδόξων". Εἶναι ὅμως ὄντωςὀρθόδοξοι, οἱ Οἰκουμενιστές; Ἀπό πότε; Τελικά ὁ Συγκρητισμός, εἶναι ἤδέν εἶναι, αἵρεσις; Ἕνας π.χ. νῦν αἱρετικός πατριάρχης, εἶναι μᾶλλον ὁ κατ΄ ἐξοχήν Αἱρεσιάρχης τῆς ὀμάδος του, δηλ. τῶν νεορθοδόξων-Οἰκουμενιστῶν, καί ὄχι ἀσφαλῶς ὁ πατριάρχης τῶν ὀρθοδόξων, ὅπως ἐσφαλμένα θεωρεῖ καί φαντασιολογικά ἐξιδανικεύει, ὁ κριτικογράφος μας, καί ὁ κάθε ἁπλοϊκός διανοούμενος εἰς τήν πίστη. Γι΄ αὐτό ἔχω τόν σφοδρόν λογισμόν, ὅτι καλόν θά ἦτο, γιά νά ἐκφράζωμεν δημόσια, κριτική γνώμην, καί ἀντιρρητικήν ἄποψιν σέ πολυποίκιλα ζητήματα, θά πρέπει μᾶλλον, νά ἔχωμεν ἀπό καλήν μέχρι καί ἄριστον ἤ καί ἐμπειρική γνώσιν τῶν θεολογικῶν πραγμάτων τῆς ἐποχῆς μας, διαφορετικά, εἴμεθα βαριά ἐκτεθειμένοι εἰς ἀ-νόητους συναισθηματισμούς καί στίς ἄ-λογες παρορμήσεις μας.
Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν καρδιακά διά τήν ἐν λόγῳ ἔμπνευσιν, μιᾶς καί μᾶς ἐδόθῃ ἡ καλή ἴσως εὐκαιρία νά ἀποσαφηνίσομε καί νά ξεκαθαρίσομεπάμπολλα μᾶλλον, σκιερά σημεία ἐκ τῶν γραφθέντων μας. Παρακαλῶ θερμά τόν ἀξιότιμον κύριον Διευθυντή τοῦ τῷ ὄντιὈρθόδοξου Τύπου, ὅπως δημοσιεύσει τό παρόν ἀνταπαντητικόν καί διευκρινιστικόν ἐκτενές καί φλύαρον σχόλιόν μας ἵνα ἀρθῶσιν οἱ ὅποιες ἀνορθόδοξες παρανοήσεις καί παρεξηγήσεις πού τυχόν δημιουργοῦνται εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀναγνωστῶν σας.
Ὑγ. Ὁλόθερμές εὐχαριστίες εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπο διά τήν δημοσίευσιν τῆς κριτικῆς, ἐναντίον τῶν γραπτῶν μας, ἀλλά καί διά τήν Λακωνική ἄμεσον ἀνταπάντησίν του, ἀλλά ἀφ΄ ἡμῶν τῶν θεολογούντων καί ἁπλῶν πιστῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ χαρακτηρισμός "αἱρετικός" ἤ "αἱρεσιάρχης" πρός τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον, δέν εἶναι τινά λεξικολογικόν ἤ καί ἄλλου εἶδους σφάλματος, ἀλλά ἰσχυρά θεολογική προσωπική (καί ὄχι μόνον) θέσις καί ἄποψίς μας, πού ἀποδεικνύεται ἀναντίρρητα, καί ὑπό πολλῶν φωτισμένων καί Χαρισματικῶν Κληρικῶν καί Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ὁποίους ἐμεῖς οἱ ἀφώτιστοι μαθητές καί φοιτητές των, τούς ἀκολουθῶμεν παρά πόδας διότι σαφῶς τούς ἐμπιστευώμεθα. Τί καλά θά ἦτο ὁ ἀξιότιμος πατριάρχης μας νά μᾶς ἐνέπνεεν τέτοιαν Χαρισματικήν ἐμπιστοσύνη; Ἐξάπαντος εἶναι τῷ ὄντι γεγονός, ὅτι ὁρισμένοι πλανεμένοι καί παναιρετικοί Οἰκουμενιστές, θεωρῶσιν, σαφῶς, ὡς τινά δόξαν καί τιμήν (!) ἤ ἀρετήν καί ἱερόν (sic) κατόρθωμα, νά εἶναι τις Ἀρχιοικουμενιστής...! [7]
Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη
(Θεολογῶν-Θρησκειολόγος, ὑπό τῆς Ἀποστολικῆς καί Ἀυτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου)
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Ἁγίου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἅπαντα τά Ἔργα, Τόμος 10ος, Ἔπη Ἱστορικά (Θεολογικά Ποιήματα),Κατά Ψευδοϊερέων, σελ. 246-253.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΟΥΡΓΩΝ ΨΕΥΔΟΪΕΡΕΩΝ (ἤ ΚΕΡΚΟΠΙΘΗΚΩΝ),
[2] Β΄ Πέτρου, 2,1,"Ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινεςπαρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας". Διά ποιούς ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος; Οἱ Ψευδοδιδάσκαλοι, δέν εἶναι οἱ διαχρονικοί Αἱρεσιάρχες καί αἱρετικοί κληρικοί;
Α΄ Ἰωάννου, 2,18-21. "καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ΄ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν·". Ποίοι εἶναι οἱ "πολλοί" ἀντίχριστοι πού ἐβγήκασιν ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Κοινότητα; Μήπως ἐξωγήινοι, ἐκ τοῦ πλανήτη Ἅρεως καί τοῦ ψευδο-πλανήτου Πλούτωνα;
Πρός Τιμόθεον Α΄, 6 3-10,"Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καί μή προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῇ κατ΄ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ,τετύφωται, μηδέν ἐπιστάμενος... αἵτινεςβυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν."
[3] ἈποκλειστικήΣυνέντευξις ὑπό τοῦ κ. Δημητρίου Σωτηρόπουλου εἰς τόν Διδάσκαλον καί Θεολόγον τῆς Ἐκκλησίας Νικόλαον Σωτηρόπουλον.
[4] Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσ/νίκης Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΣΥΓΡΑΜΜΑΤΑ, Τόμος Β΄, Δευτέρα ἔκδοσις, Ἐκδοτικός οἶκος: ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ, Θεσσαλονίκη 1994,Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου, 2-4, σελ. 627.
[5] Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον.
[6] Σύναξις Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.
[7] Περιοδικόν Ἱερᾶς Μητρόπολις Κύκκου καί Τηλυρρίας: ΕΝΑΤΕΝΙΣΕΙΣ, Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 2007, Κύπρου Κύριλλος Γ΄ (1916-1933): Ὁ πρῶτος Κύπριος Οἰκουμενιστής Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ σύγχρονη ἐποχή, τοῦ θεολόγου Χρίστου Χριστοφόρου.
[Δική μας σημείωσις: Πρόκειται διά τόν σχισματικοαἱρετικόν Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Κύπρου, πού σέ ἀγαστήν καί ἄνομον συνεργασία μέ τόν Ἀρχισυγκρητιστήν πατριάρχη Κων/Πόλεως Μελέτιον Μεταξάκη καί τόν ὁμόδοξον Καθηγητήν αὐτοῦ Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ἐπέβαλαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησία, τό Μεταξάκειον Συγκρητιστικόν Σχίσμαδιά τῆς πραξικοπηματικῆς καί ἀντικανονικῆς μεταβολῆς καί μεταρρύθμισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου εἰς τό Νέον Ἡμερολογίον. Διά τούς ὁποίους οἱ νῦν αἱρετικοί καί ἁπανταχοῦ Οἰκουμενιστές Κληρικοί καί θεολόγοι εἶναι περήφανοι (sic) καί τούς ἐγκωμιάζωσιν... ὡς τῷ ὄντι Ἀρχιοικουμενιστές! Νά τούς χαίρωνται οἱ παπόδουλοι.]
Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Νούνης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου