ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΠΗΓΗ: kirykos July 26 2024 ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ Εις την παρουσαν σελίδα KIRYKOS LIVEJOYRNAL θα δημοσιευσω κειμενα τα οποια αναφερονται εις τους τους λογους δια τους οποιους ηναγκασθην εν ετει 2005 να διακοψω εκκλησιαστικην κοινωνιαν μετα των Νικολαιτων, οι οποιοι ειναι οι ιδιοι λογοι δια τους οποιους ηναγκασθημεν ημεις οι πεντε Αρχιερεις, κανονικα μελη της Πανορθοδοξου Ιερας Συνοδου (Μεσογαιας Κηρυκος, Κενυας Ματθαιος, Κιεβου Σεραφειμ, Μερκιας Σωζομενος καί Μπανκαου Ναθαναηλ) να διακοψωμεν κοινωνιαν μετα των Ευσταθιανων των Εξαμηλιων. + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Ἀριθμ. Πρωτ. 39 Ἐν Κορωπίῳ τῆ 1.9.2006(Ε.Η.) ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΝ[1] ΘΕΜΑ: ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ Τέκνον ἐν Κυρίῳ ἀγαπητόν Σχετικά μέ τούς λόγους τούς ὁποίους ἐπικαλοῦνται οἱ περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον κ. Νικόλαον Ἀρχιερεῖς, διά τήν ἐναντίον μου «προετοιμαζομένην ψευδοκαθαίρεσιν» σᾶς γνωρίζω τά ἑξῆς: 1) Κατ’ ἀρχάς οὐδεμίαν ἁρμοδιότητα ἔχουν νά πράξουν τι ἐναντίον μου καί ἐναντίον τῶν περί ἡμᾶς Κληρικῶν, διότι ἤδη μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 390/16.6.2005 τούς ἔχομεν ἀποκηρύξει διά σοβαρούς λόγους Πίστεως, ἤτοι διά τά αἱρετικά των φρονήματα καί διά τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, δηλαδή ἔχομεν διακόψει πᾶσαν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν καί ἔχομεν διαγράψει τά ὀνόματά των ἀπό τά Δίπτυχα τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 2) Ἤδη αὐτοί μέ τάς πράξεις των (Κατάλυσις τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἐμμονή εἰς τά αἱρετικά φρονήματα – παραχαράξεις Ἁγιοσυνοδικῶν κειμένων τοῦ πρώτου ἐξ’ αὐτῶν, εἰς τά ὁποῖα τό καλύπτουν οἱ ὑπόλοιποι, βλασφημίαι κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, τά ὁποῖα ἀπεκορυφώθησαν εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ἡ ὁποία ἐγένετο οὐχί διά λόγους ὑγείας ὡς ψευδῶς καί συμπαικτικῶς ἰσχυρίσθησαν, ἀλλά διά τήν προώθησιν τῶν σχεδίων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἄρνησις νά δεχθοῦν καί νά συνομολογήσουν τήν καθαράν Ὁμολογίαν τῆς ‘Ορθόδοξου Πίστεως, τήν ὁποίαν τούς καλέσαμεν πολλάκις νά συνομολογήσουν) αὐτοαπεκόπησαν καί ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας, καί ἑπομένως αὐτοί οἱ ἤδη καθηρημένοι, εἶναι ὑπόδικοι ..., καί οὐχί ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι ἐμμένομεν εἰς τήν καθαράν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως, καί τήν ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, ὅπως τήν παρελάβομεν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995. 3) Διευκρινίζομεν, ὅτι ἐνῶ αὐτοί εἶναι ἤδη καθηρημένοι, διότι διά τῆς ἀθωώσεως τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν (2003) ἐνεργοποίησαν διά τούς ἑαυτούς των τάς καθαιρετικάς ἀποφάσεις κατ’ αὐτῶν, καί ἐνῶ ἤδη τά αἱρετικά των φρονήματα καί αἱ παρανομίαι των ἔχουν καταδικασθεῖ πολλάκις ὑφ’ ἡμῶν, ὅμως ἀπαιτεῖται καί ἠ ἐκ μέρους τῆς ‘Εκκλησίας καταδίκη καί ἀναθεματισμός αὐτῶν τῶν ἰδίων, καί τοῦτο διά ποιμαντικούς λόγους, ὅπως προβλέπει ἡ Κανονική Τάξις τῆς ‘Εκκλησίας. 4) Τήν καταδίκην καί ἀναθεματισμόν αὐτῶν δύναται νά πραγματοποιήση καί εἷς μόνος Ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος παραμένει εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, διότι εἰς τήν ‘Εκκλησίαν προηγεῖται ἡ Ὀρθή Πίστις (ἡ Ὁμολογία) καί ἔπεται ἡ πλειοψηφία, τήν ὁποίαν τόσον ἐπικαλοῦνται καί οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται καί οἱ συνεχισταί αὐτῶν τοῦ κ. Νικολάου. 5) Ἀλλά καί οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους μέ ἀποκαλοῦν «σχισματοαιρετικόν» καί βάσει τῶν ὁποίων θά στηρίξουν, ὡς λέγουν τήν δῆθεν καθαίρεσίν μου ἀποβαίνουν ΕΝΑΝΤΙΟΝ των, διότι καί ὁ ἄκρω δακτύλου ἀψάμενος τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί θεολογικῶν ζητημάτων, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔπαθαν ὅ,τι ἔπαθαν οἱ ἀπ’ αἰώνων αἱρετικοί, ἤτοι ἄνοιξαν λάκκον διά τούς ἄλλους, ἀλλά ἔπεσαν μέσα οἱ ἴδιοι. Δηλαδή ἐνῶ ἐπεχείρησαν νά μᾶς ἀποδείξουν αἱρετικούς, διότι δῆθεν ὑπερασπιζόμεθα καινοτομίας καί αἱρέσεις (ὅπως τήν περί ἀνάρχου, αἰωνίας καί ἀοράτου Ἐκκλησίας τῶν τριῶν θείων προσώπων» διατύπωσιν), ἀπέβησαν οἱ ἴδιοι αἱρετικοί, διότι τά ἐπιχειρήματά των ἦσαν καί εἶναι τά περί ‘Εκκλησίας αἱρετικά φρονήματα καί αἱρέσεις τῶν ἀπ’ ἀρχῆς αἱρετικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν, νεοημερολογιτῶν καί παλαιοημερολογιτῶν. Καί ἰδού τοῦ λόγου τό ἀληθές: Τά περί «ἀγράφων» καί «ἀμαρτύρων» ἐπιχειρήματά των εἶναι παλαιά μέθοδος τῶν αἱρετικῶν ‘Αρειανῶν. Είς τήν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν ἐγένετο «διαμάχη» ὅσον ἀφορᾶ τό «ἄγραφον», ἤ ὅπως λέγουν σήμερον τό «ἀμάρτυρον», ἤτοι τήν χρῆσιν λέξεων ἤ ὅρων μή ἀπαντωμένων εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, πρός ἀπόδοσιν μιᾶς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο βεβαίως τό γεγονός ἀποδεικνύει τήν σημασίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὡς καθοριστικοῦ παράγοντος τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο βλέπομεν σαφέστερον εἰς τό ἔργον τῶν Συνόδων. Π.χ. οἱ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐχρησιμοποιήθησαν τόν ὅρον «ὁμοούσιος», ὁ ὁποῖος δέν συναντᾶται ὡς λέξις, οὔτε εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, οὔτε εἰς τούς προηγουμένους Πατέρας, ἀπαντᾶται ὅμως ὡς περιεχόμενον. Δηλαδή οἱ Πατέρες ἔλαβον ὑπ’ ὄψιν ἁγιογραφικά χωρία, ὅπως «πάντα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ ἐμά ἐστί» ((Ἰω. 16,15), «ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμέν» (‘Ιω. 10,30) «ὁ ἐμέ ἑωρακώς ἑώρακε τόν Πατέρα» (‘Ιω 14,9) καί ταῦτα νοήσαντες ὀρθοδόξως τά ἀπέδωσαν διά τοῦ ὅρου «ὁμοούσιος». Καί ὁ Ἅγιος ‘Αθανάσιος ἀντιμετώπισε καί κατ’ ἰδίαν τό γεγονός, ἀναφέρει μάλιστα ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Α’ Οἱκουμενικῆς Συνόδου ἀντελήφθησαν τήν πανουργίαν τῶν αἱρετικῶν, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τοῦτο, καί ἀπήντησαν καταλλήλως. Ὁ ἴδιος ἑρμηνεύει τό γεγονός ὡς ἑξῆς: «Γινωσκέτω δέ ὅμως, εἴ τις ἐστι φιλομαθής, ὅτι εἰ καί μή οὕτως ἐν ταῖς γραφαῖς εἰσίν αἱ λέξεις, ἀλλά καθάπερ εἴρηται πρότερον, τήν ἐκ τῶν γραφῶν διάνοιαν (σ.σ. τό πνεῦμα, τό νόημα) ἔχουσι καί ταύτην ἐκφωνούμεναι σημαίνουσι τοῖς ἔχουσιν εἰς εὐσέβειαν τήν ἀκοήν ὁλόκληρον» (Βλ. Μ. ‘Αθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 162, PG 25,453 AB, Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ ΒΕΠΕΣ 59, 277, καί Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ pg 94, 1333 BC). ‘Αλλά καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἰς τόν ἀγῶνά των νά ἀντιμετωπίσουν τούς τότε ἐμφανισθέντας ἤ καί τούς προηγουμένους αἱρετικούς συνήντησαν πάλιν τοιοῦτόν θέμα. Π.χ. ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός εἶχε νά ἀντιπαλαίση πρός ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπεκαλοῦντο τό «ἄγραφον» ὡρισμένων λέξεων, τάς ὁποίας ἐχρησιμοποίει ὁ πατήρ πρός βεβαίωσιν δογματικῆς τινός ἀληθείας, ὅπως π.χ. διά τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Λέγει εἰς μίαν ὁμιλίαν του: «Πάλιν καί πολλάκις ἀνακυκλεῖς ἡμῖν τό ἄγραφον. Ὅτι μέν οὖν οὐ ξένον τοῦτο (ἡ θεότης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), οὐδέ παρείσακτον, ἀλλά καί τοῖς πάλαι καί νῦν γνωριζόμενον καί παραγυμνούμενον, δέδεικται μέν ἤδη πολλοῖς τῶν περί τούτου διειληφότων, ὅσοι μή ραθύμως μηδέ παρέργως ταῖς θείαις γραφαῖς ἐντυχόντες, ἀλλά διασχόντες τό γράμμα καί εἴσω παρακύψαντες τό ἀπόθετον κάλλος ἰδεῖν ἠξιώθησαν καί τῶ φωτισμῶ τῆς γνώσεως κατηυγάσθησαν. Δηλώσωμεν δέ καί ἡμεῖς ἐξ ἐπιδρομῆς, ὅσον ἐνδέχεται, τοῦ μή δοκεῖν εἶναι περιττοί τινές μηδέ φιλοτιμότεροι τοῦ δέοντος ἐποικοδομοῦντες ἐπί θεμέλιον ἀλλότριον» (ΒΕΠΕΣ 59, 276) . Εἰδικώτερον ἐπί τῆς δῆθεν «καινοτομίας» καί «πατερικῶς ἀμαρτύρου» τῆς διατυπώσεως «περί τῆς πρώτης, ἀνάρχου, αἰωνίας καί ἀοράτου ‘Εκκλησίας». Ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας μανθάνομεν, ὅτι Ἐκκλησία σημαίνει ἑνότητα καί κοινωνίαν. Καί ἀκόμη ὅτι τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς ‘Εκκλησίας εἶναι τό πρῶτον καί βασικόν δόγμα τῆς Πίστεώς μας. Εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας ὁμολογοῦμεν: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». ‘Εμάθομεν ἐπίσης ὅτι ἡ ‘Εκκλησία εἶναι πάντοτε ἡνωμένη καί οὐδέποτε διαιρεῖται. Ὅτι οἱ σχισματικοί καί οἱ αἱρετικοί δέν διαιροῦν τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως λέγουν σήμερον οἱ οἰκουμενισταί (νεοημερολογῖται καί παλαιοημερολογῖται), ἀλλά αὐτοί ἀποσχίζονται καί ἀποκόπτονται ἐξ’ αὐτῆς, ἡ δέ ‘Εκκλησία παραμένει πάντοτε ἡνωμένη, δηλαδή καί μετά τήν ἀπόσχισίν των ὁσοιδήποτε καί ἄν εἶναι αὐτοί, ἡ Ἐκκλησία δέν βλάπτεται, δέν διαιρεῖται, παραμένει πάντοτε ἑνωμένη, ΜΙΑ καί ἀδιαίρετος. Ἡ ‘Εκκλησία καί «ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ἐστίν ὁριζομένη», ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες. Ὅπως δέν ἐβλάφθη, δέν διηρέθη ὅταν ἔμειναν μόνοι των οἱ ἅγιοι πρόμαχοί της Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Μάρκος Εὐγενικός, καί κατά τόν προηγούμενον αἰῶνα ὁ νέος Ὁμολογητής Ματθαῖος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁμιλῶν περί Ἐκκλησίας λέγει: «... Ἐκκλησίαν δέ Θεοῦ καλεί (= ὁ Παῦλος), δεικνύς ὅτι ἡνῶσθαι αὐτήν χρῆ. Εί γάρ Θεοῦ ἐστίν, ἥνωται καί μία ἐστίν, οὐκ ἐν Κορίνθω μόνον ἀλλά καί ἐν πάση τῆ οἰκουμένη. Τό γάρ τῆς Ἐκκλησίας όνομα οὐ χωρισμοῦ, ἀλλά ἑνώσεώς ἐστι, καί συμφωνίας ὄνομα. ...Εἰ δέ ὁ τόπος χωρίζει (=τούς πιστούς), ἀλλ' ὁ Κύριος αύτούς συνάπτει κοινός ὤν» (PG 61,13). Κατά τούς Ἁγίους Πατέρας ἡ ἑνότης ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐκφράζεται εἰς τήν κοινωνίαν τῶν μελῶν μετά τοῦ Χριστοῦ, ἀντικατοπτρίζει δέ αὕτη ἡ κοινωνία τήν ἑνότητα καί κοινωνίαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Κατό ἴδιον ἅγιον: «Καθάπερ ἐν σώματι πνεῦμα ἐστίν τά πάντα συνέχον, καίτοι γε ἐν διαφόροις μέλεσιν΄ οὕτω καί ἐνταῦθα. Διά γάρ τοῦτο τό Πνεῦμα ἐδόθη, ἵνα τούς γένει καί τρόποις διαφόροις διεστηκότας ἑνώση. Ὁ γάρ γέρον καί νέος, ὁ πένης καί ὁ πλούσιος, ὁ παῖς καί ὁ ἔφηβος, ἡ γυνή καί ὁ ἀνήρ, καί πᾶσα ψυχή ἕν τι γίνεται, καί μᾶλλον ἤ εἰ σῶμα ἕν ἦν. Ταύτης γάρ τῆς συγγενείας πολλῶ μεῖζων ἐκείνη, καί πλείων ἡ ἀκρίβεια αὕτη τῆς ἑνώσεως. Ἡ γάρ τῆς ψυχῆς συνάφεια ἀκριβεστέρα ἐστίν, ὅσω καί ἁπλῆ καί μονοειδής ἐστι» (PG 62,72). Καί πάλιν λέγει: «Εἰ μή πνεῦμα παρῆν, οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία΄ εἰ δέ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον ὅτι τό Πνεῦμα πάρεστι» (PG 50, 459). Κατά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ‘Εκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Χαρακτηριστικώτερος ὅλων εἶναι ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος ἐπισημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν τό ἐνιαῖον, ἀφ’ ἑτέρου τόν ἐκ διαφόρων μελῶν ἀπαρτισμόν τῆς Ἐκκλησίας, λέγων: «Εἰκών ἐστι τοῦ Θεοῦ ἡ ἁγία Ἐκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῶ Θεῶ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν, κἄν διάφοροι τοῖς ἰδιώμασι καί ἐκ διαφόρων καί τόπων καί τρόπων οἱ κατ’ αὐτήν διά τῆς πίστεως ἐνοποιούμενοι τύχωσιν ὄντες» (PG 91,668). Καί πάλιν: "Κατά τόν αὐτόν τρόπον καί ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ ᾿Εκκλησία, τά αὐτά τῷ Θεῷ περί ἡμᾶς ὡς ἀρχετύπῳ εἰκών ἐνεργοῦσα δειχθήσεται ... πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καί συνημμένων, κατά τήν μίαν ἁπλῆν τε καί ἀδιαίρετον τῆς πίστεως χάριν καί δύναμιν ..." (Αὐτόθι σελ. 665 Γ καί 667 Α). Καί πάλιν: "Ὡς τήν αὐτήν αὐτῷ καί ἔνωσιν καί διάκρισιν ἐπιδεχομένην..." (Αὐτόθι Κεφ. Β σελ. 667 Γ). Χαρακτηριστικωτέρα ὅμως εἶναι ἡ διατύπωσις τοῦ Ἁγίου Φωτίου: «...Τί δ᾿ οὖν ὁ πλάστης καί κηδεμών; ἄρα παρεῖδεν εἰς τέλος τό πλάσμα ταλαιπωρούμενον...; Οὐ μέν οὖν. Πῶς γάρ ὅπερ φιλοτιμούμενος ἔπλασεν, ἠνέσχετ᾿ ἄν ἠδέως ὁρᾶν συλαγωγούμενον καί πλανώμενον; Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης, εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως, ὅτι τό "ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν" ἐπί τῆς πλάσεως εἴρηται· τῷ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι, τήν ἀνάπλασιν τοῦ συντριβέντος διετίθετο πλάσματος". ῞Οπως βλέπομεν, λοιπόν, ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, μαρτυρεῖται πλειστάκις ὑπό τῶν Πατέρων, οὐχί μόνον κατά τό πνεῦμα, καί τό νόημα, ἀλλά καί κατά τό γράμμα. Μήν ἐπιμείνουν δέν νά μᾶς λέγουν ὅτι ἄλλο ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί ἄλλο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, διότι κινδυνεύουν νά χαρακτηρισθοῦν, ὡς ἀνεπανορθώτως φρενοβλαβεῖς. Ἡ Ἀληθής ‘Εκκλησία παραμένει πάντοτε ἡνωμένη, οὐδέποτε ἦτο χωρισμένη καί οὐδέποτε εἰς τό μέλλον πρόκειται νά χωρισθῆ, ὅπως φρονεῖ οἰκουμενιστικῶς ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος Καί ὅταν ὁμιλῶμεν διά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐννοοῦμεν καί κατανοοῦμεν ταύτην καθώς τήν διατύπωσεν ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τό Θ’ Ἄρθρον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἤτοι «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», καί καθώς τήν ἡρμήνευσε καί τήν ἐβίωσεν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Οὐχί οἰκουμενιστικῶς, ὅπως δηλαδή τήν ἑρμηνεύει ὁ σύγχρονος Οἱκουμενισμός, καί ὅπως συμπεπλασμένως καί δολίως καί ἀνοήτως προσπαθοῦν νά ἑρμηνεύσουν τήν διατύπωσιν οἱ ἐνδυθέντες τήν πλάνην, τό ψεῦδος καί τήν ὑποκρισίαν «κατάραν ὡς ἱμάτιον», ἤτοι οἱ ὁπαδοί τοῦ κ. Νικολάου καί ὁ ἴδιος. Τό γραφέν καί ὑποστηριζόμενον ὑπό τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῶν ὁπαδῶν του καί τῶν ὑποτακτικῶν του ‘Αρχιερέων, ὅτι ἡ διατύπωσις «ἄναρχος, αἰωνία καί ἀόρατος ἐκκλησία», ἀποδιδομένη «εἰς τήν κοινωνίαν τῶν τριῶν θείων προσώπων», ἤτοι εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, διαιρεῖ τήν Ἀγίαν Τριάδα, διότι «ἡ ‘Εκκλησία ἐξ’ ὁρισμοῦ σημαίνει ἑνότητα τῶν τό πρίν διεστώτων, δηλαδή ἡ ‘Εκκλησία ἦτο κάποτε χωρισμένη καί ὑπάρχει ἡ δυνατότης κάποτε νά χωρισθῆ» εἶναι φρικτόν καί ἀκουόμενον, διότι εἶναι ἡ μεγίστη τῶν αἱρέσεων. Θά τολμοῦσα νά εἴπω ὅτι εἶναι ἡ ἐσχάτη αἵρεσις τοῦ ἀντιχρίστου, διότι ἐπί τῆς δῆθεν «διηρημένης ἐκκλησίας», ἤτοι ἐπί τῶν ψευδοεκκλησιῶν τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» θά ἔλθη νά ἐπικαθήση ὁ Ἀντίχριστος, καί θά κυριαρχήση ὡς «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως», «ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Δέν εἶναι ὀλιγώτερον φρικτόν καί δόλιον καί τό προπαγανδιζόμενον ὑπό τῶν πρακτόρων τοῦ οἰκουμενισμοῦ (διά τῶν Κάτσουρα, Τσακίρογλου κλπ) ὅτι μέ αὐτήν τήν διατύπωσιν ὁ θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἐννοεῖ τήν ἑνότητα τῆς ‘Εκκλησίας οἰκουμενιστικῶς. Ταῦτα πάντα ἡμεῖς τά ἔχομεν καταδικάσει δημοσίως, καί διεκηρύξαμεν τήν Ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, καθ’ ἥν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πάντοτε παραμένει ἡνωμένη ὡς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική ‘Εκκλησία, παρά τάς αἱρέσεις καί τά σχίσματα, τά ὁποῖα ἐπολέμησαν αὐτήν τήν ἑνότητα. Καί ὄχι μόνον διά τά ἀπ’ ἀρχῆς αἱρέσεις καί σχίσματα, ἀλλά καί διά τά σχίσματα καί τάς αἱρέσεις αἱ ὁποῖαι ἐνεφανίσθησαν ὡς συνέχεια καί κατ’ ἐφαρμογήν τοῦ μεγάλου ἡμερολογιακοῦ οἰκουμενιστικοῦ σχίσματος τοῦ 1924. Δηλαδή εἰς τήν διακήρυξιν τῆς ὀρθοδόξου Ὁμολογίας συμπεριλάβαμεν καί τά ἑξῆς: «Ἡ Ἀληθής ‘Εκκλησία οὐδέποτε παρεξέκκλινε αὐτῆς τῆς δογματικῆς ἀληθείας, οὔτε κατά τό 1924, ὅτε εἰσήχθη ὡς πρῶτον βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό νέον καταδεδικασμένον «Καλλενδάριον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα», οὔτε τό 1931 ὅτε τινές τῶν ‘Ορθοδόξων παρεσύρθησαν ὑπό τοῦ ψεύδους τοῦ καινοτόμου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ὅτι δῆθεν δέν κατεδικάσθη τό καλλενδάριον, ἀλλά μόνον τό Πασχάλιον, διό καί ἐζήτησαν ἱερεῖς νεοημερολογίτας πρός ἐξυπηρέτησίν των, δίκην δεκατριμεριτῶν οὐνιτῶν, οὔτε τό 1937, ὅτε ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐπικαλούμενος καί τό ψεῦδος τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, εἰσήγαγε τήν θεωρίαν του περί «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος», οὔτε τό 1971 ὅτε αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ἐπέπεσαν ληστρικῶς κατά τῆς γνησίας ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οὔτε ὅταν οἱ τῆς ‘Εξαρχίας τοῦ 1971 ἐπέστρεψαν εἰς τήν Ἑλλάδα καί εἶπαν «μάταια καί ψευδῆ», καί ἀπέκρυψαν τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, οὔτε ὅταν ὁ Κορινθίας Κάλλιστος ὑπανεχώρησε καί εἶπεν ὅτι «ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν», οὔτε ὅταν ὁ Βασίλειος Σακκᾶς μετά τοῦ Κιτίου ‘Επιφανίου ἐκήρυξαν τόν παλαιοημερολογιτικόν τους Οἱκουμενισμόν, οὔτε ὅταν ὁ Πειραιῶς Νικόλαος δειλιάσας «ὡμολόγησε» τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971 ὡς κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γενομένην, κλπ., οὔτε ὅταν ὁ Ἱερομόναχος Εὐθύμιος ἐκήρυξε τήν ‘Εκκλησίαν ὡς «περιρρεομένην ἀπό τήν ἀνομίαν τῆς χειροθεσίας καί ἐκφυγοῦσαν ἐκ τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου» βλασφημίαν τήν ὁποίαν υἱοθἐτησαν καί ἐκήρυξαν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί οἱ πέντε, 1991-1995, ἀλλά καί οἱ τοῦ ‘Ανδρέου καί Νικολάου ὅταν τό 2002 καί 2003 ἐδήλωναν ὅτι τό κίνημα τῶν πέντε δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν ‘Εκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, οὔτε ὅταν ὁμαδικῶς ὡς φατρία ἐν ἔτει 2003 ἐκήρυξαν ὅτι τό 1971 «ἐδέχθησαν τήν χειροθεσίαν ἰλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένῳ ποδί», καί ὅτι «καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα ἀνεγνώσθησαν εὐχές χειροτονίας», καί «ὅλοι οἱ ‘Αρχιερεῖς ἔχομεν χειροτονηθεῖ ἀπό ἤδη χειροθετημένους», οὔτε καί ὅταν ἀκόμη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας συμπαικτικῶς, ἱεροσύλως καί πρός οἰκουμενιστικήν σκοπιμότητα παρητεῖτο ὑπέρ τοῦ ἀναγνωριζομένου ὑπό τῶν δικαστηρίων βάσει τοῦ βλασφήμου 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Πλημελειοδικείου Πειραιῶς καί ταῦτα πάντα διά νά μήν ἀπωλέσωμεν τήν «ἀναγνώρισίν μας» ἀπό τούς Φλωρινικούς καί τόν κ. Χριστόδουλον». Ἡ ‘Εκκλησία δέν πλανᾶται οἱ ἄνθρωποι πλανῶνται Ἐν ἄλλοις λόγοις, ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΜΕΝ καί ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΜΕΝ, ὅτι ἡ ἑνότης τῆς ‘Εκκλησίας διεφυλάχθη ἐν τῶ μικρῶ ποιμνίῳ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Διότι τήν ἐν τῶ θεανθρωπίνω σώματι τοῦ Χριστοῦ ΕΝΩΣΙΝ ἐνεργεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀφοῦ, ὅπως ἔχει ὑπογραμμισθεῖ «ἐν τελικῆ ἀναλύσει ἡ ὅλη θεαρχική Τριάς εἶναι ἡ κατευθύνουσα καί χειραγωγοῦσα τήν Ἐκκλησίαν διά τήν ὀρθήν καί ἀλάθητον ἑρμηνείαν καί κατανόησιν τῆς ἀποκεκαλυμμένης θείας ἀληθείας». (Βλ. Νικολάου Ξεξάκη, Λέκτορος Πανεπιστημίου ‘Αθηνῶν, Προλεγόμενα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Δογματικήν, ‘Αθῆναι 1987). ‘Αλλά καί ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, ἐπισημαίνων τήν σημασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τό ἀπλανές καί ἀλάθητον τῆς Ἐκκλησίας παρατηρεῖ: «Ἀληθές καί βέβαιον ὀμολογοῦμεν, ὅτι τήν Καθολικήν ‘Εκκλησίαν ἀδύνατον ἁμαρτῆσαι ἤ ὅλως πλανηθῆναι ἤ ποτέ τό ψεῦδος ἀντί τῆς ἀληθείας ἐκλέξαι. Τό γάρ Πανάγιον Πνεῦμα, ἀείποτε ἐνεργοῦν διά τῶν πιστῶς διακονούντων ἁγίων Πατέρων καί καθηγουμένων, πάσης ὁποιανοῦν πλάνης τήν Ἐκκλησίαν ἀπαλλάττει». Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, παραμένει πάντοτε ἡνωμένη, ἀβλαβής καί ἄτρωτος ἀπό τάς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ. «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν καί οἱ πολεμοῦντες ἀπώλοντο, αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκεν». Μέλη τῆς ‘Εκκλησίας γνήσια παραμένουν ὅσοι «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» φυλάττουν πάντα τά τῆς Ἐκκλησίας, καί τήν «Καλήν Ὁμολογίαν» καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ὅσοι τήν ἀθετοῦν, ὅσοι δέν ταπεινώνονται ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας, καί ἀκολουθοῦν τήν ὁδόν τοῦ ψεύδους, ἀπομακρύνονται. «Φεύγουν εἰς χώραν μακράν». Οἱ πρώην ἀδελφοί μας καί συνεπίσκοποί μας ἠθέτησαν τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἐνόθευσαν καί τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Ἔφυγον μακράν τῆς Ἀληθείας, διά τοῦτο ἠναγκάσθημεν καί ἡμεῖς νά φύγωμεν μακράν αὐτῶν, διά νά μείνωμεν ἐν τῆ Ἀληθεία, ἤτοι ἐν τῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἐφύγομεν ἡμεῖς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ οἱ πρώην ἀδελφοί μας καί συνεπίσκοποί μας ἔφυγον ἀπό τήν καλήν Ὁμολογίαν καί διά τοῦτο ἀπεμακρύνθησαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Καί δέν ἔφυγον ὡς Ἐκκλησία, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, ἀλλά ἔφυγον καί ἀπεμακρύνθησαν ὡς ἄτομα, ἀπό τήν ἀλήθειαν καί ἐπομένως ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία δέν «ἔφυγε», ὅπως ἄλλοι ἀθεολογήτως λέγουν. Παρέμεινε ἐκεῖ πού ἦτο. Εἰς τόν Γολγοθᾶν τῆς Ἀληθείας, εἰς τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τόν Χριστόν, «πορευομένη» διά τοῦ Γολγοθᾶ πρός τήν Ἀνάστασιν. «Ὅστις βούλεται σωθῆναι» Σήμερον, ‘Αρχήν τῆς ‘Ινδίκτου, ἑορτάζομεν τήν πρώτην τοῦ νέου ‘Εκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἀς ἀποτελέση δι’ ἡμᾶς τοῦτο τό γεγονός καί τά ὅσα σᾶς γράφομεν εἰς τήν παροῦσαν «ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ», ἀφετηρίαν νέων ὁμολογιακῶν ἀγώνων. Καί ἀς γίνη ἡ ἀρχή αὐτή, διά τήν συνομολόγησιν ὑφ’ ὅλων μας, καί τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν μας, τῆς καλῆς ὁμολογίας καί τῆς ὑποσχέσεως νά διαφυλάξωμεν μέχρι τέλους τήν «καθολικήν πίστιν», ἄνευ τῆς ὁποίας δέν θά ἴδωμεν πρόσωπον Θεοῦ. Ὅπως λέγει τό «Σύμβολον Πίστεως» τοῦ Ἁγίου ‘Αθανασίου, «Ὅστις βούλεται σωθῆναι, πρό πάντων χρή αὐτῶ τήν καθολικήν κρατῆσαι πίστιν, ἥν εἰ μή τις σώαν καί ἄμωμον τηρήσειεν, ἄνευ δισταγμοῦ εἰς τόν αἰῶνα ἀπολεῖται». Ποία δέ εἶναι ἡ ἀληθής, καθολική Πίστις κατά τόν ἅγιον Ἀθανάσιον; ‘Ιδού αὕτη: «Πίστις δέ καθολική αὕτη ἐστίν, ἵνα ἕνα Θεόν ἐν Τριάδι, καί Τριάδα ἐν μονάδι σεβώμεθα, μήτε συγχέοντες τάς ὑποστάσεις, μήτε τήν οὐσίαν μερίζοντες. Ἄλλη γάρ ἡ τοῦ Πατρός ὑπόστασις, ἄλλη τοῦ Υἱοῦ καί ἄλλη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος΄ ἀλλά Πατρός καί υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος μία ἐστί θεότης, ἴση δόξα, συναϊδιος ἡ μεγαλειότης. Οἷος ὁ Πατήρ, τοιοῦτος καί ὁ Υἱό, τοιοῦτο καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον. Ἄκτιστος ὁ Πατήρ, ἄκτιστος ὁ Υἱός, ἄκτιστον καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. ‘Ακατάληπτος ὁ Πατήρ, ἀκατάληπτος ὁ Υἱός, ἀκατάληπτον καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Αἰώνιος ὁ Πατήρ, αἰώνιος ὁ Υἱός, αἰώνιον καί τό Ἅγιον Πνεῦμα΄ πλήν οὐ τρεῖς αἰώνιοι, ἀλλ’ εἷς αἰώνιος΄ ὥσπερ οὐδέ τρεῖς ἄκτιστοι, οὐδέ τρεῖς ἀκατάληπτοι, ἀλλά εἷς ἄκτιστος καί εἶς ἀκατάληπτος. Ὁμοίως παντοκράτωρ ὁ Πατήρ, παντοκράτωρ ὁ Υἱός, παντοκράτορ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον΄ πλήν οὐ τρεῖς παντοκράτορες, ἀλλ’ εἷς παντοκράτωρ. Οὕτω Θεός ὁ Πατήρ, Θεός ὁ Υἱός, Θεός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον΄ πλήν οὐ τρεῖς Θεός, ἀλλά εἷς Θεός. Ὡσαύτως Κύριος ὁ Πατήρ, Κύριος ὁ Υἱός, Κύριον καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον΄ πλήν οὐ τρεῖς Κύριοι, ἀλλ’ εἷς ἐστί Κύριος. Ὅτι ὥσπερ μοναδικῶς ἑκάστην ὑπόστασιν Θεόν καί Κύριον ὁμολογεῖν χριστιανικῆ ἀληθεία ἀναγκαζόμεθα, οὕτω τρεῖς Θεούς ἤ τρεῖς Κυρίους λέγειν καθολικῆ εὐσεβείᾳ κωλυόμεθα. Ὁ Πατήρ ὑπ’ οὐδενός ἐστίν πεποιημένος, οὔτε δεδημιουργημένος, οὔτε γεγεννημένος. Ὁ Υἱός ἀπό μόνου τοῦ Πατρός ἐστίν, οὐ πεποιημένος, οὐδέ δεδημιουργημένος, ἀλλά γεγενημμένος. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀπό τοῦ Πατρός, οὐ πεποιημένον, οὐδέ δεδημιουργημένον, οὔτε γεγεννημένον, ἀλλά ἐκπορευτόν. Εἷς οὖν ἐστι Πατήρ, οὐ τρεῖς Πατέρες΄ εἷς Υἱός, οὐ τρεῖς Υἱοί΄ ἕν Πνεῦμα ἅγιον, οὐ τρία Πνεύματα ἅγια. Καί ἐν ταύτῃ τῆ Τριάδι οὐδέν πρῶτον ἤ ὕστερον, οὐδέν μεῖζον ἤ ἔλαττον΄ ἀλλ’ ὅμως αἱ τρεῖς ὑποστάσεις συνδιαιζωνίζουσαι ἑαυταῖς εἰσίν καί ἴσαι. Ὥστε κατά πάντα, ὡς εἴρηται, καί Τριάς ἐν μονάδι, καί μονάς ἐν Τριάδι λατρεύεται. Ὁ θέλων οὖν σωθῆναι, οὕτω περί τῆς Τριάδος φρονείτω. Πλήν ἀναγκαῖον ἔτι ἐστί πρός αἰωνίαν σωτηρίαν, ὅπως καί τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὀρθῶς πιστεύῃ. Ἔστιν οὖν πίστις ὀρθή, ἵνα πιστεύωμεν καί ὁμολογῶμεν, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός, καί Θεός καί ἄνθρωπος ἐστίν. Θεός ἐστίν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός πρό αἰώνων γεννηθείς, καί ἄνθρωπος ἐστίν ἐκ τῆς οὐσίας τῆς μητρός ἐν χρόνῳ γεννηθείς. Τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς λογικῆς καί ἀνθρωπίνης σαρκός ὑποστάς. Ἰσως τῶ Πατρί κατά τήν θεότητα, ἐλάττων τοῦ Πατρός κατά τήν ἀνθρωπότητα. Ὅς, εἰ καί Θεός ὑπάρχει καί ἄνθρωπος, ὅμως οὐ δύο, ἀλλ’ εἷς ἐστί Χριστός. Εἰ δέ, οὐ τροπῆ τῆς θεότητος εἰς τήν σάρκα, ἀλλά προσλήψει τῆς ἀνθρωπότητος εἰς τόν Θεόν. Εἷς πάντως, οὐ συγχύσει τῶν φύσεων, ἀλλ’ ἑνότητι τῆς ὑποστάσεως. Ὥσπερ γάρ ψυχή λογική καί σάρξ εἷς ἐστίν ἄνθρωπος, οὕτω Θεός καί ἄνθρωπος εἷς ἐστί Χριστός, ὁ παθών διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, καί κατελθών εἰς τόν ἅδην, καί τῆ τρίτη ἡμέρα ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, καί ἀνελθών εἰς τούς οὐρανούς, καί καθήμενος ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός τοῦ Παντοκράτορος΄ ὅθεν ἐλεύσεται κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆ παρουσία πάντες ἄνθρωποι ἀναστήσονται σύν τοῖς ἑαυτῶν σώμασιν, ἀποδώσοντες περί τῶν ἰδίων ἔργων λόγον΄ καί οἱ μέν τά ἀγαθά πράξαντες, πορεύσονται εἰς ζωήν αἰώνιον, οἱ δέ τά φαῦλα, εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον. Αὕτη ἐστίν ἡ καθολική πίστις, ἥν εἰ μή τις πιστῶς τε καί βεβαίως πιστεύση, σωθῆναι οὐ δυνήσεται» (Παρά ‘Ιωάννου Καρμίρη, Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα, τ.1, σελ. 101-104). «Βούλει θεολόγος γενέσθαι καί τῆς θεότητος ἄξιος;» Τό δεύτερον τό ὀποῖον πρέπει νά προσέξωμεν εἶναι νά ρυθμισθῆ ἡ ζωή μας, ὄχι κατά τό ἰδικό μας ἁμαρτωλόν θέλημα, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός «οὐ παντός τό περί Θεοῦ φιλοσοφεῖν, οὐ παντός» (ΒΕΠΕΣ 59,214), δηλαδή δέν μποροῦμε νά ὁμιλῶμεν περί Θεοῦ, περί δογμάτων, περί Πίστεως, περί Ἀληθείας, ἄνευ πνευματικῆς καθάρσεως, τό ὁποῖον εἶναι ἔργον πάντων. Διά τοῦτο εἰς τόν βουλόμενον νά θεολογήση, ἤτοι νά ὁμιλήση περί Θεοῦ, συνιστᾶ ὁ ἅγιος πνευματικήν ἄσκησιν καί κάθαρσιν: «Διά πολιτείας ἄνελθε΄ διά καθάρσεως κτῆσαι τό καθαρόν». Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις τοῦ θεολογεῖν εἶναι ἡ κατανίκησις, ἡ ἀπαλλαγή καί ἡ ὑπέρβασις τῆς ὕλης, τοῦ ὑλιστικοῦ καί κοσμικοῦ φρονήματος, ἡ κάθαρσις τῆς ἀκοῆς καί τῆς διανοίας. «Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτέ καί τῆς θεότητος ἄξιος; τάς ἐντολάς φύλασσε΄ διά τῶν προσταγμάτων ὅδευσον΄ πρᾶξις γάρ θεωρίας ἐπίβασις» (ΒΕΠΕΣ 59, 147). Εἶναι ἕνα ἔργον ὑψηλόν καί ἐξαίρετον, δυσχερές ὅμως καί ἐπίπονον. Προκαλεῖ ἀφ’ ἑνός προθυμίαν, νοσταλγίαν καί ἐλπίδα, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀγωνίαν, λόγω τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί ἀσθενείας. Ὁ Θεός νά εἶναι μαζί μας ἐνισχύων ἡμᾶς εἰς τοῦτον τόν ἀνηφορικόν καί ἐπίπονον ἀγῶνα. ΑΜΗΝ. Πρός Κύριον εὐχέτης +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ [1] Δίδεται ἀπάντησις εἰς ἐρωτήματα καί ἀπορίας ὀρθοδόξων, διενεμήθη δέ εἰς τούς ἐκκλησιαζομένους εἰς τόν ‘Επισκοπικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Αἰκατερίνης, τήν 1ην Σεπτ. 2006, ἐπί τῆ ‘Ινδίκτῳ καί ἐπί τῆ συμπληρώσει 10 ἐτῶν ἀπό τήν τέλεσιν τῶν ‘Εγκαινίων τοῦ Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπό τότε (1996) εἶναι «Κέντρον γνησίας ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος» τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.