ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΑΜΠΟΥΡΑ ΤΑΠΕΙΝΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΕΠΙ ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ ΑΦΟΡΩΝΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ ΤΕΥΧΟΣ 188 Ἰούλιος -Αὔγουστος 2009 ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ἁγίων Ἀποστόλων -Τιμίου Σταυροῦ Ραψάνης Λαρίσης ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΑΜΠΟΥΡΑ ΤΑΠΕΙΝΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΕΠΙ ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ ΑΦΟΡΩΝΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ Α.Π. 92 Ἐν Σ. Στ. Ραψάνης Λαρίσης Αὔγουστος 2009 Ἀντί Προλόγου Τήν 28ην Νοεμβρίου 2007, ἡ «Σύνοδος» τοῦ Νικολάου ἐξέδωκεν καί ἐδημοσίευσεν μίαν ἐπί ἔτη ἐκκολαπτομένην «ἐγκύκλιον», μέ τήν ὁποίαν «ἀπορρίπτουν καί καταδικάζουν» τήν ἐπί τῶν δύο ἐπισκόπων χειροθεσίαν, τῆς ἐξαρχίας εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971, ἡ ὁποία ἐν συνεχεία, ὅπως ψευδόμενοι προπαγανδίζουν, ἐγένετο δῆθεν καί εἰς τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα. Ἐπειδή κατόπιν τούτου θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ὡς ὑπερορθοδόξους, διότι, ὡς λέγουν, μέ τήν ἀπόρριψιν καί καταδίκην τῆς χειροθεσίας (τῆς ἀνυποστάτου) ἔβγαλαν ἀπό πάνω των μίαν «ἀνομίαν» μίαν βλασφημίαν, μίαν κατάραν, ἡ ὁποία τούς περιέρρεεν ἐπί 35 ὁλόκληρα ἔτη(!) καί πλέον «ξεπλυμένοι» καί «καθαροί» ἀπό παντός ρύπου καί ρυτίδος, ναρκισσεύονται ὡς δῆθεν οἱ πλέον ἁγνοί Ὀρθόδοξοι παγκοσμίως! Διά τούς λόγους αὐτούς γράφονται περιληπτικῶς τά κάτωθι (1) πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἁπλοϊκῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δυστυχῶς ἐξαπατοῦν μέ τά ἀσύστολα ψεύδη καί κολάζουν μέ τάς ἐλεεινάς βλασφημίας των. Γράφονται διά τούς καλοπροαιρέτους διά νά πληροφορηθοῦν βασικές ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπό τήν πλάνην τῶν τοιούτων βλασφήμων κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ, μέ αὐτήν τήν θρασεῖαν ἐνέργειαν, βάλλουν ἀποκλειστικῶς κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σύντομον Ἱστορικόν Τό ἔτος 1971 ἡ Ἱερά Σύνοδος ὑπό τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ἔστειλεν ὡς ἐξαρχίαν εἰς τήν Ἀμερικήν, δύο Ἐπισκόπους μας, τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον καί τόν Κιτίου Ἐπιφάνιον, ὁμοῦ μετά τοῦ Ἀρχιγραμματέως Εὐγενίου Τόμπρου καί ἄλλων, μέ σκοπόν νά γνωρίσουν τούς Ἐπισκόπους τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί νά κηρύξουν καί μεταλαμπαδεύσουν καί εἰς αὐτούς τήν Γνησίαν Ὀρθοδοξίαν, δηλαδή τήν καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν Αὕτη ἀπό τό 1924 διακηρύσσει καί τηρεῖ. Οἱ Ρῶσοι Ἐπίσκοποι τῆς Διασπορᾶς, ὅπως ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω διεβεβαίωνεν ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία, ἐδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί ὅτι ἐπ' αὐτῆς ἐστηρίχθη ἡ ἕνωσις μέ αὐτούς. Ἐπίσης διεβεβαίωναν ὅτι κατόπιν τούτου ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονίας τοῦ 1948 ὑπό μόνου τοῦ μακαρία τῆ λήξει γενομένου Ματθαίου Καρπαθάκη, τάς ὁποίας οἱ ὀπαδοί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου δέν ἐδέχοντο. Ἐπ' αὐτοῦ ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων, καί μέ δεδομένην πλέον τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἀπεφάσισε νά ἀναγνωρίση τάς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονίας τοῦ 1948 ὡς δογματικῶς πλήρεις ἄνευ οὐδεμιᾶς ἄλλης διαδικασίας, διότι τοιαῦται χειροτονίαι, γενόμεναι διά τό ἀπρόσκοπτον τῆς Ἐκκλησίας εἰς περιπτώσεις μεγάλης ἀνάγκης καί ἐλλείψεως ἑτέρου ἐπισκόπου, (ἁπλῶς διά τό σύμψηφον), ἡ Ἐκκλησία πάντοτε τάς ἀνεγνώρισεν ὡς Κανονικάς καί ἐγκύρους. Ἀλλ' ἐπειδή συγκεκριμένα στελέχη τῆς Σχισματικῆς παρατάξεως τῶν Φλωρινικῶν, κατά τό σχέδιον τό ὁποῖον εἶχεν ἐκπονήσει ὁ πρ. Φλωρίνης εἶχον ἤδη ἀποφασίσει νά προσβάλουν καί διακόψουν τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, ἀπήτησαν (ἐκ τῶν παρασκηνίων) «χειροθεσίαν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου»(2)! Εἶναι προφανές ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος εὑρέθη πρό ἀδιεξόδου, διότι τήν περιβόητον ὡς «Ἀπόφασίν» της (16-ΙΙ/15/28.9,1971), συνέλαβον συνέταξαν καί ἐπέβαλον οἱ ἐν Ἀμερικῆ καί ἐξ Ἑλλάδος Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶχον μακράν συνεργασίαν καί εἶχον πολιορκήσει τήν ἐν λόγω Σύνοδον ὥστε αὐτοί νά ἀποφασίζουν ἐκ τῶν παρασκηνίων. Ἐκ τοῦ ὅλου γεγονότος καί ἐκ τῶν ὑστέρων προέκυψεν ὅτι ἐκείνη ἡ Ρωσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς μᾶλλον δέν ἦτο εἰς θέσιν νά ἐλέγχη τήν κατάστασιν,·(2) διό ὑπέγραψεν τήν ἄκρως Ἀντικανονικήν, ἀντιφατικήν ἀλλά καί βλάσφημον ἀπόφασιν, νά χειροθετήση οὐσία Κανονικούς·(3) καί Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους! Ἐν συνεχεία δέ καί ἐκ τῶν ὑστέρων σπασμωδικῶς ἐδήλωνεν, διά τοῦ τότε Μητροπολίτου της Φιλαρέτου, ὅτι ἡ λεγομένη χειροθεσία ἐπεῖχεν θέσιν συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἐνῶ ἐξέφραζεν καί τήν δυσαρέσκειάν της, ἐπειδή αὕτη δέν ἀνεγνώσθη καί εἰς ἅπαντας τούς Κληρικούς!.. Τέλος τά πάντα ἐσκόπουν καί ἐγένοντο διά νά ἐπιτευχθῆ ἡ ἐπιστροφή καί ἕνωσις τῶν Φλωρινικῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν!.. Ἡ συγχωρητική αὕτη εὐχή ἐχαρακτηρίσθη ὑπό τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων καί ὑπό τῆς Ἐξαρχίας ὡς μιά ἐξωτερική τυπική πρᾶξις, διά τήν «ὑπέρβασιν» τοῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι ἡ ἐκλογή τῶν ὑποψηφίων πρέπει νά γίνεται Συνοδικῶς, κατά δέ τήν χειροτονίαν νά παρίσταται δεύτερος καί τρίτος Ἐπίσκοπος. Αὐτή, λοιπόν, ἡ ἀπόφασις — πρᾶξις καί ὑπ' αὐτάς τάς προϋποθέσεις ἔγινε δεκτή ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί βασικῶς ἐφ' ὅσον ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, καί ἐφ' ὅσον δέν ἐθίγετο οὔτε ἡ Πίστις μας οὔτε ἡ ἀκεραιότης τῆς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου χειροτονίας — Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ἡ εὐχή αὕτη, ἀπό τούς ἑτέρως φρονοῦντας καί προφανῶς προσκειμένους πρός τόν νεοημερολογιτισμόν καί Φλωρινισμόν, μυστικῶς καί καταχθονίως καί πάντως ἐκ τῶν ὑστέρων, ἐπροπαγανδίσθη κατά τόν πλέον ἐπαίσχυντον τρόπον ὡς «χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν»! Ἐάν κατά τό 1971 τά κίνητρα καί οἱ σκοποί ἦσαν ἁγνοί καί καθαροί, ἐκηρύσσετο ὑφ' ὅλων ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία καί θά ἀνεγνωρίζοντο αἱ χειροτονίαι, θά ἐπήρχετο ἀμέσως ἡ ποθητή ἕνωσις, καί ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας θά ἦτο μέγας. Δυστυχῶς ὅμως οἱ σκοποί ἦσαν κακοί καί διαβολικοί, ἀφοῦ ἐπεδίωκον τήν κατάλυσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά νά «ἐκλείψη» καί ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καί διά τοῦτο ἀφ' ἑνός μέν δέν ἐπῆλθεν ἡ εἰρήνη ἀλλά καί ἄλλα κακά ἠκολούθησαν, τά ὁποῖα μέχρι σήμερον ταλανίζουν τούς πιστούς καί διά σχισμάτων συρρικνώνουν τό ἤδη «μικρόν ποίμνιον» καί πλήττουν τό ἔργον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄς παρακολουθήσωμεν τά γεγονότα Ἀμέσως μετά τήν ἐν Ἑλλάδι ἀποτυχίαν τοῦ Σατανικοῦ σχεδίου, κατά τόν Ὀκτώβριο 1971, καί ἐπειδή δέν διενοοῦντο ὅτι ἐχάθη τό σχέδιόν των, ἐσκέφθησαν, ὅπως ἐμμέσως, ἀθορύβως καί πάντως δολίως, ἀναιρέσουν ἑαυτούς καί ἐμφανίσουν πρακτικῶς τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν!.. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἐργάζονται πυρετωδῶς οἱ τῆς ἐξαρχίας μας, οἱ Φλωρινικοί καί ὁ Νεοημερολογιτισμός διά τῶν ἐγκαθέτων των. Ὡς παραπλανητικόν δέλεαρ προβάλλεται ἡ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀποσιωπᾶται ὅτι αὐτό θά ἐγίνετο ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὡς δεδομένης τῆς χειροθεσίας!(4) Καίτοι τό σχέδιον αὐτό, κατά τό 1973, τό εἶχεν προχωρήσει ὁ Εὐγένιος Τόμπρος, τελικῶς ἀπέτυχεν παταγωδῶς, ὅπως καί κάθε μεταγενέστερον σχέδιον ἀναγνωρίσεως, ἐνῶ συνετρίβησαν μετ' ἤχου καί ὁ Εὐγένιος καί ὁ τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος, οἱ ὁποῖοι τό 1973 εἶχον ἀποφασίσει τήν ἐφαρμογήν τοῦ συγκεκριμένου σχεδίου. Ἀμέσως μετά τήν ἐκ τῶν πραγμάτων (λόγοι ὑγείας), περιθωριοποίησιν τοῦ Εὐγενίου καί λόγω πτώσεως τοῦ δευτέρου, τό ἴδιον σχέδιον συνέχισεν ἐπί ἄλλης πλέον βάσεως ὁ συνεργάτης καί ὁμοϊδεάτης τοῦ Εὐγενίου, ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆς, ὁ ὁποῖος ὅμως καί αὐτός ἀπώλετο μετ' ἤχου ἐνῶ ἐπρόλαβεν καί προεκάλεσεν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ 1995! Τό ἔτος 1974 ὁ Ἐπίσκοπος Ἀργολίδος Παχώμιος ἔγραψεν τήν γνωστήν πλέον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν δηλώνει ὅτι οἱ Ἐπίσκοποί μας εἰς Ἀμερικήν δέν ἐδέχθησαν μίαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν ἀλλά Κανονικήν, (κατά τόν Η΄ Κανόνα), χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, τήν ὁποίαν μετέδωκαν καί εἰς τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των! Ἡ ἐπιστολή αὕτη παρέμεινεν ἐν κρυπτῶ καί ἄγνωστος εἰς τό κοινόν μέχρι τό 2003! Ἰδού ὅτι ἤδη ἀπό τό 1974 ὑφίσταται καλῶς ὠργανωμένον τό καταχθόνιον σχέδιον νά ἐπιβάλουν κάποτε τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»! Τό 1976 ἐκδίδεται ἡ ὑπ' ἀρ. 54/76 δικαστική Ἀπόφασις — Βούλευμα ἀπό τό Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς ὑπέρ τοῦ τότε Ἐπισκόπου μας Πειραιῶς Νικολάου, μηνυθέντος ὑπό τοῦ Νεοημερολογίτου Μητρ/του Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταυλαδωράκη ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς! Καί τοῦτο τό περισσότερον βλάσφημον Βούλευμα, ἀναγνωρίζει τόν Νικόλαον ὡς Κανονικόν, διότι ὡς ὡμολόγησεν καί κατέθεσεν, εἶχεν δεχθεῖ χειροθεσίαν ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς! Ὁμοίως καί αὐτό ἐκρατεῖτο ἐν κρυπτῶ μέχρι τό 1995 περίπου, ὅτε καί ἐδημοσιεύθη ὑπό Φλωρινικοῦ περιοδικοῦ! Τό ἴδιον ἔτος 1976, ὁ «Κιτίου» Ἐπιφάνιος ὑπογράφει μυστικήν ἔκθεσιν, περί δῆθεν χειροθεσίας, τήν ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τόν Ἁγιοβασιλειάτην Δαμασκηνόν ὅπως τοῦ χρησιμεύση τήν κατάλληλον στιγμήν καί πάντως εἰς τό ἐπαναστικόν του ἑνωτικόν κίνημα… Τό 1977 ὁ Ἐπίσκοπος Κορινθίας Κάλλιστος ἐδήλωσεν δημοσίως τά ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα τό 1971, μετά τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου συνωμολόγησαν, ἐπιστρέφοντες ἀπό τήν Ἀμερικήν! Τώρα δηλώνει ὅτι δέν ἐδέχθη ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν, ἀλλά χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἀπαιτεῖ τήν μετά τῶν Φλωρινικῶν Ἕνωσιν! Ἀπό ἐκείνην δέ τήν στιγμήν καί ἀφοῦ οὕτως ἐταύτισεν τήν ὁμολογίαν του μετά τῶν Φλωριναίων, προσεχώρησεν εἰς αὐτούς καί ἔγινε δεκτός ὡς ἐπίσκοπος, μετά τήν κατά τό 1971 χειροθεσίαν του καί ὄχι ὡς Κανονικός Ἐπίσκοπος ἕλκων τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν ἀπό τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Διά τήν ἀπροσδόκητον αὐτήν ἄρνησιν τῆς Ἀρχιερωσύνης του, ἡ Ἱερά Σύνοδος καθήρεσεν τόν Κορινθίας Κάλλιστον, ἐκ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος. Τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου (1977) ὑπέγραψαν καί ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, τόν ὁποῖον ἤδη ἐβάρυνεν τό 54/76 τό βλάσφημον Βούλευμα, καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος, τόν ὁποῖον ἐπίσης ἐβάρυνεν ἡ ἀπό 1974 «ἐξομολογητική του ἐπιστολή»! Ἀμφότερα τά κείμενα αὐτά λέγουν ὅτι εἰς Ἀμερικήν ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων μας ἔλαβεν χώραν χειροθεσία καί ὄχι ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί πρό πάντων ὅτι αὐτή ἡ «χειροθεσία» ἐφηρμόσθη καί ἐν Ἑλλάδι εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον! Ἀλλ' ὡς εἴπομεν, «Βούλευμα» καί «ἐξομολογητική ἐπιστολή», ὡς παντελῶς Ψευδῆ καί ἄκρως Βλάσφημα, ἐκρατοῦντο ἐν κρυπτῶ καί ὡς ἐκ τούτου ἦσαν ἄγνωστα εἰς τόν κοινόν. Τό 1981 καί τό 1983 ἡ ὁλομέλεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, συμπεριλαμβανομένων τῶν Κιτίου Ἐπιφανίου, Πειραιῶς Νικολάου καί Ἀργολίδος Παχωμίου, ἐκδίδει Ἀπόφασιν καί Ἐγκύκλιον περί τοῦ θέματος «χειροθεσίας» ἔχουσαν οὕτω: «Ἡ Λεγομένη «χειροθεσία» ἐγένετο δεκτή ὑπό τήν ρητήν βεβαίωσιν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι αὕτη ἀπετέλει ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς μιάν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν ἐπί τῶν σκοπῶ τῆς ἑνώσεως καί εὐοδώσεως τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας» (Ὁμολογία τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1981). Καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν τοῦ 1980 ὁ Ἀττικῆς Ματθαῖος ἀπεγνωσμένα προσπαθεῖ νά ἐπιτύχη τήν ἀναγνώρισιν καί ἐξάρτησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μέ δεδομένην, ἔστω καί σιωπηρῶς πάντοτε, τήν «δῆθεν χειροθεσίαν», ἀλλ' ἀποτυχῶν ἐκίνησεν τήν «νεοεικονομαχίαν»! Τήν 11.10.1991 ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου, διά λογαριασμόν καί τῆς περί αὐτόν ὁμάδος, κυκλοφορεῖ «ἐγκύκλιον ἐπιστολήν», ἡ ὁποία ὑποστηρίζει χειρότερα τοῦ Κορινθίας Καλλίστου διότι λέγει ὅτι τόσον εἰς τήν Ἀμερικήν ὅσον καί εἰς τήν Ἑλλάδα, ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς σχισματικοί(!), καί ὅτι ἡμάρτησεν ἡ Ἐκκλησία! Ὁ Εὐθύμιος, δυστυχῶς, εἶναι θεολόγος!! Τό 1993, ὁ Ἀθηνῶν Ἀνδρέας, ὁ Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος, μέ ἀφορμήν αὐτό τό γεγονός ὑπέγραψαν κοινήν Ὁμολογίαν ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία», ἔχουσαν οὕτω: «Τό ἀπ' ἀρχῆς φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν ἐν ἔτει 1971 λεγομένην «χειροθεσίαν»… ἐγένετο δεκτή ὡς μιά ἐξωτερική τυπική πρᾶξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος πλήρους καί τελείου μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης καί οὐχί ὡς ἐπί σχισματικῶν ἤ ὡς μιά συμπλήρωσις τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὡς εἶπον τινές… Ἐπ' αὐτῶν τῶν θέσεων ἐμμένομεν καταδικάζοντες καί σήμερον πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον λέγεται ἤ γράφεται περί «χειροθεσίας» ὡς καί εἰδικώτερον τά γραφέντα ὑπό τοῦ π. Εὐθυμίου εἰς τήν ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκύκλιόν» του καί τά ὁποῖα ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν ἀπ' ἀρχῆς θέσιν καί φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου…». Τό 1994 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας εἰς μήνυμά του τονίζει ὅτι: «…Κατά τήν τελευταία ὅμως 25ετίαν, ὁ νεοημερολογιτισμός ἤλλαξε τακτικήν. Δέν διώκει, οὔτε φυλακίζει, ἀλλά ὕπουλα καί δόλια ἐπιχειρεῖ πολλάκις καί ἐκ τῶν ἔνδων, νά μολύνη καί καταργήση, μέ πρωτοφανῆ μέθοδον, τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ μας καί ἰδιαιτέρως τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ μας, τήν ὁποίαν Κανονικῶς ἔλαβεν τό 1935 ὁ ἐν μακαριστοῖς ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Ματθαῖος, ὑπό τῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ σχίσματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τριῶν γνησίων τότε Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων. Τό σχέδιον τοῦτο ἐξεδηλώθη τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, ἀλλ' ἀπέτυχεν, ὄχι τόσον ἀπό τήν ἰδικήν μας ἐπίνοιαν ἀλλά διά τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Τότε, ἀντί τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας, τήν ὁποίαν ἐτεχνούργησαν οἱ δόλιοι καί ὕπουλοι ἐχθροί τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισε τάς χειροτονίας τοῦ 1948». Τό 1995, πρῶτον τό Φλωρινικόν Περιοδικόν τά «Πάτρια», ὕστερα ἀπό 20 ἔτη, φέρει εἰς τήν δημοσιότητα τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Νικολάου, ὅπως καί τό ἀντίστοιχον τῶν Φλωριναίων, τά ὁποῖα συμφωνοῦν μεταξύ των, διότι ἀναγνωρίζονται καί ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος καί ὁ ἐπίσης «Πειραιῶς» Γερόντιος (ὁ Φλωρινικός), ὡς Κανονικοί Ἐπίσκοποι, ὁ μέν ὡς «ἀποκατασταθείς καί ἐγκυροποιηθείς διά τῆς «χειροθεσίας τοῦ 1971 ὁ δέ ὡς ἔχων ἀπ' εὐθείας τήν χειροτονίαν του ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς. Πιό συγκεκριμένα τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ὑπέρ τοῦ Γεροντίου δικαίως καί καλῶς δέχεται ὡς «Κανονικόν καί ἔγκυρον» τοῦτον ἀφοῦ οὔτως ἤ ἄλλως ἕλκει τήν χειροτονίαν του ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, μέ τόν ἡμέτερον ὅμως «Πειραιῶς» Νικόλαον τί γίνεται; Δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον κατά τό 1998, ἐζητήσαμεν δι' ἐγγράφων μας νά λάβη θέσιν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά κηρύξη τήν Ὁμολογίαν καί νά ἀποφανθῆ καί ἐπί τοῦ 54/76 βουλεύματος ὑπέρ τοῦ κ. Νικολάου. Τότε ὅμως ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως ἤ Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου κινήσεως ἐκινήθη διωγμός ἐναντίον τοῦ γράφοντος καί ἀπαιτοῦσαν βία καί ἀπειλῆ νά ἀνακληθοῦν ἀμέσως αἱ πρός τήν Ἱερά Σύνοδον ἀπόρρητοι ἐπιστολαί μας. Τό 1997 ἀποκαλύπτεται ὁ ὑπό τῶν ἐγκαθέτων Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων στημένος «θεολογικός διάλογος», (Φλωριναίων ὑπό τούς Καλλινίκου καί Σακαρέλλου, καί «Ματθαιϊκῶν» ὑπό τούς Μ. Μαξίμου Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα), ἤτοι ἕνωσις ὑπό τήν αὐτήν δῆθεν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί μέ δεδομένην τήν κοινήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τῶν μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου Παπά τό 1960, τῶν δέ διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 εἰς τόν Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον! Τό γεγονός ὅτι ἡ στημένη αὐτή «ἕνωσις» κατηλέγχθη, καί ἐματαιώθη, κατά τήν Κυριακήν δέ τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, ἔλαβεν χώραν καί ἡ ἱστορική καί ἐπίκαιρος ὁμιλία εἰς τήν Θεσσαλονίκην ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ταῦτα ἐσήμαναν τήν νέαν τελικήν φάσιν τῆς προδοσίας. Αὕτη θά συντελεῖτο: α) Μέ τήν ἀθώωσιν τῶν πέντε καί τήν κατάργησιν τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 3007/1997 Συνοδικοῦ Κατηγορητηρίου κατ' αὐτῶν. β) Μέ τήν διά παντός μέσου ἠθικήν δολοφονίαν τῶν Ἱερ/χου Ἀμφιλοχίου, Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί Μεσογαίας Κηρύκου, ὅστις, ἤδη ἀπό τό 2002—2005, ἀναλαμβάνει τάς Κανονικάς του εὐθύνας ὡς Μητροπολίτης, γεγονός τό ὁποῖον δέν συνεχώρησαν οἱ προδόται καί γ) Μελετᾶται καί μεθοδεύεται ἡ πτῶσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ἐνῶ ἕν ἔτος πρίν ἀπό τήν παραίτησιν — πτῶσιν του τόν ὑποχρεώνουν ὅπως θέσει ὑπό ἀφορισμόν («Συνοδικόν» τήν φοράν αὐτήν) τόν θεολόγον κ. Ἐλευθέριον Γκουτζίδη! Τόν Φεβρουάριον τοῦ 2003 παραιτεῖται ὁ Ἀρχ/πος Ἀνδρέας ὑπέρ τοῦ χειροθετημένου (κατά τό 54/76 Βούλευμα), Πειραιῶς Νικολάου, ὅστις κυριολεκτικά θά χρησιμοποιηθῆ ὡς ἐργαλεῖον τῶν ἰδίων ἐγκαθέτων καί θά καταλήξη νά ἡγηθῆ (τήν 28.11.2007) τῆς πράξεως ἀποκηρύξεως τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», μέ ἀποτέλεσμα νά τήν ὑποστασιάση δι' ἑαυτόν καί τήν ὁμάδα του καίτοι ἐξ ἀντικειμένου ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν. Τό 2007, ἡ ὑπό τόν πρώην Πειραιῶς Νικόλαον ὁμάς, ἐκδίδει τήν «Συνοδικήν Ἐγκύκλιον» 3280/28.11.2007, διά τῆς ὁποίας ἐνεργοῦν τό ἀμέσως μετά τό 1971 σχέδιον περί μεταποιήσεως τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς «χειροθεσίαν»! Διά τῆς καταδίκης καί ἀπορρίψεως αὐτῆς, τῆς ἀνυπάρκτου διά τήν Ἐκκλησίαν ἱεροσυλίας, ἡ «σύνοδος» τοῦ Νικολάου «ἀναγνωρίζει» «καί ὁμολογεῖ τά ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματα τῆς «χειροθεσίας» διαπραχθέντα λόγω ἀγνοίας καί ἀπροσεξίας καί ἐσφαλμένης ἐκτιμήσεως ἀνθρώπινα λάθη·(*) τῶν ἐκπροσώπων καί λειτουργῶν Της… καί ἀπορρίπτει ὡς ἤδη ἀνεφέρθη τήν γενομένην χειροθεσίαν τόσον ἐν Η.Π.Α. ὅσον καί ἐν Ἑλλάδι ὡς πρᾶξιν ἀπάδουσα εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν τήν ἀφορῶσαν τό κύρος καί τήν πληρότητα ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν». Εἰς ἄλλην δέ σελίδα γράφουν «…ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀποδοχή τῆς ὡς ἄνω Ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί ἡ κατ' ἐφαρμογήν αὐτῆς ἐπακολουθήσασα χειροθεσία τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπῆρξαν καί κρίνονται ἐσφαλμέναι, καί ὡς τοιαῦται ἀποκηρύσσονται καί ἀπορρίπτονται»(5). Οὔτε ἡ ἀπόφασις ἐγένετο δεκτή οὔτε πολύ περισσότερον ἐφηρμόσθη ὁ περί χειροθεσίας αὐτῆς ὅρος ἀλλά καί ἀπεκηρύχθησαν τά πάντα ὅταν διεπιστώθη ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν ὠρθοτόμησεν κατά τό 1971 οὔτε ποτέ ἄλλοτε τόν λόγον τῆς Ἀληθείας δηλαδή τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί εἰς ἄλλο σημεῖον διά καθαρῶς ἀπατηλούς λόγους λέγουν: «χειροθεσία ἐπί Ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν νοεῖται παντελῶς, οὔτε ἐπιτρέπεται ὑπό οἱανδήποτε ἑρμηνείαν. Ἐν τῆ πράξει τῆς Ἐκκλησίας χειροθεσία ἐχρησιμοποιήθη ἐπί σχισματικῶν πρός κύρωσιν τοῦ ἀκύρως τελεσθέντος μυστηρίου τῆς χειροτονίας των. Ἀκόμη καί ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς εὐλογίας ἤ τῆς ἁπλῆς εὐχῆς, ἡ χειροθεσία ἐσήμαινεν ἀναζωογόνησιν καί ἐπικύρωσιν τῶν ἀκύρως ὑπό αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν τελεσθέντων». Ἀνόητοι καί γελοῖαι «ἀσφαλιστικαί» δικλεῖδες μόνον διά τούς ἀνοήτους!.. Ἀπό τό ἀνωτέρω σύντομον ἱστορικόν συνάγονται τά ἑξῆς: 1) Ἀπό τό 1971, ὅτε ἐπήγαμεν εἰς Ἀμερικήν πρός τούς Ρώσους Ἐπισκόπους τῆς Διασπορᾶς, μέχρι καί τό 1991 καί τό 1993 καί μέχρι τό 1997, ἡ Ἱερά Σύνοδος ὑπό τόν Ἀρχ/πον Ἀνδρέαν, καί μέχρι σήμερον τόν Μητροπολίτην Κήρυκον καί τήν ἀναδειχθεῖσαν Πανορθόδοξον Συνοδον, ἀδιακόπως καί μέ πλήρη συνέπειαν, ὁμολογεῖ καί κηρύσσει, στεντορεία τῆ φωνῆ, ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 δέν ἐδέχθησαν οὐδεμίαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά μίαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην ὑπό αὐστηρῶς συγκεκριμένους καί ρητούς ὅρους. Αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί αὐτό ἦτο καί εἶναι τό ὀρθόδοξον φρόνημα καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό 1971 ἕως τῆς σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας. Ἀσφαλῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος, καί ὅλοι ἔχομεν γνῶσιν ὅτι εἰς Ἀμερικήν οἱ ἐπιτήδειοι φλωρινικοί εἶχον στήσει παγίδα διά νά μολύνουν τήν πίστιν μας! Δηλαδή, ὅπως λέγει ὁ θεῖος Ὑμνωδός, «Ἐν ὁδῶ ταύτη ἔκρυψαν παγίδα μοι» (Ψαλ.). Ἀλλ' ἡ Ἐκκλησία μέ τόν πιστόν λαόν εὔχονται συνεχῶς: «Φύλαξόν με ἀπό παγίδος ἧς συνεστήσαντό μοι καί ἀπό σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τήν ἀνομίαν», ὁ δέ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τό 1994 κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐτόνιζεν ὅτι «μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ αὐτό τό σχέδιον ἀπέτυχε»! «Ἡ παγίς συνετρίβη καί ἡμεῖς ἐρρύσθημεν». Τήν παγίδα δέ τήν συνέτριψεν ὁ Κύριος διά τῶν ἰδίων, οἱ ὁποῖοι μετέβησαν εἰς τήν Ἀμερικήν, διότι ὁ,τιδήποτε καί ἄν ἔλαβε χώραν εἰς Ἀμερικήν διά νά τούς παγιδεύσουν, ἐπιστρέψαντες ἐδήλωσαν ὅτι ἐδέχθησαν συγχωρητικήν εὐχήν καί κλῆρος καί λαός αὐτό ἐδέχθημεν. Ἐπαναλαμβάνομεν, οὗτοι ἐπιστρέψαντες ἐδήλωσαν ὅτι: «οὐδεμίαν χειροθεσίαν ἐδέχθημεν ἀλλά μόνον μιάν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν ἀναγνωρισθείσης τῆς ἤδη ὑπαρχούσης ἀπολύτως Ὀρθοδόξου ἀλλά καί Κανονικῆς χειροτονίας. Καί τήν εὐχήν ταύτην ἐδέχθημεν διά τόν ἀποκλειστικόν λόγον νά διευκολυνθῆ ἡ ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν, καθ' ὅτι ἐκεῖνοι ἐπ' οὐδενί ἐδέχοντο ἀλλά καί ἐβλασφήμουν τάς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χειροτονίας τοῦ 1948». 2) Ἐάν ὅμως, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων προέκυψεν, εἰς τήν Ἀμερικήν τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου, ἔγινε χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν εἰς τούς δύο ἐπισκόπους καί τοῦτο πρός ἐπικύρωσιν ἤ πρός «ζωογόνησιν» τῆς ἀκύρου χειροτονίας, ὅπως κηρύσσουν οἱ Νικολα?ται μέ τήν 3280/2007 ἐγκύκλιόν των, ἀλλά καί «κατ' ἐφαρμογήν αὐτῆς» ἐπηκολούθησεν δῆθεν «χειροθεσία ἐπί τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου», τοῦτο δέν ἀποτελεῖ μόνον διαβολικόν ψεῦδος ἀλλά καί διά τούς ἀποδεχομένους τοῦτο, ἀποτελεῖ καί τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἔκπτωσιν καί ἀποβολήν ἐκ τοῦ ζωηφόρου σώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀδιακρίτως ὅλων τῶν βλασφήμων, ὡς ἄκρως ἀρνητῶν τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας, τήν ὁποίαν ὁμολογεῖ καί κηρύσσει ἡ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΣ καί ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ἀπό τήν 10ην Μαρτίου 1924!.. Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν κατάστασιν περιῆλθον καί ἐπισήμως οἱ σχιματοαιρετικοί Νικολα?ται, ἰδιαιτέρως καί μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 3280/2007 ἐγκύκλιόν των! Δηλαδή κατέστησαν ἀπολύτως σχισματοαιρετικοί, πολύ χειρότεροι τῶν Φλωρινικῶν! Ὡς τοιοῦτοι δέ θά ἔπρεπεν νά εἶχον προσχωρήσει ἀμέσως καί ἐπισήμως, ὡς ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, εἰς αὐτούς καί νά μήν ἐξαπατοῦν τούς ἁπλοϊκούς Χριστιανούς μέ τήν ἀπάτην, τήν ὁποίαν ἐπενόησεν ὁ Αἰδ/τος κ. Εὐστάθιος Τουρλῆς, καί τήν ἐχρησιμοποίησαν οἱ ἐγκάθετοι καί ἀπεδέχθησαν οἱ Νικολα?ται κηρύσσοντες ὅλως ΨΕΥΔΩΣ ὅτι «…Ἐμεῖς ἐμμένομεν εἰς τάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983»! Δόξα τῶ Κυρίω, διότι τό 1971, κατά τήν Θείαν Του οἰκονομίαν, οἱ δύο Ἐπίσκοποι, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των εἰς τήν Ἑλλάδα, οἱ ἴδιοι συνέτριψαν τήν παγίδα, ἀποκλείσαντες κάθε λόγον περί χειροθεσίας, διότι αὐθωρεί καί παρά χρῆμα θά καθηροῦντο καί θά ἀφωρίζοντο. Τοῦτο δέν ἐποίησαν ἐξ ὀρθοδόξου συνειδότος, ἀλλά μᾶλλον ἐκ φόβου, καί κατ' οἰκονομίαν Θεοῦ, διότι ἄν ἐπεχείρουν τήν ἐπέκτασιν καί ὁλοκλήρωσιν τῆς προδοσίας των, τότε, ὅπως μόλις ἐσημειώθη δέν θά ἐγίνοντο δεκτοί ἀπό ὅλους ἡμᾶς κλῆρον καί λαόν, ἀλλά καί θά εἶχον καθαιρεθεῖ καί θά εἶχον ἀναθεματισθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς προβλέπεται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως διά τοιούτους καί τοσοῦτον βλασφήμους καί προδότας. 3) Ἐάν ὅμως, ἔστω καθ' ὑπόθεσιν, τό 1971 ἔγινε χειροθεσία καί εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅπως οἱ ἴδιοι εἰς τήν συνέχειαν λέγουν: «λόγω ἀγνοίας καί ἀπροσεξίας καί ἐσφαλμένης ἐκτιμήσεως ἀνθρώπινα λάθη (σ.σ. ἰδού τό λάθος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου) τῶν ἐκπροσώπων καί λειτουργῶν της» καί ὅτι «δεχθεῖσα καί ἀποδεχθεῖσα εἰσηγήσεις καί πιέσεις τρίτων προσώπων καί δή προερχομένων ἐκ τῆς Ἀκακιακῆς Παρατάξεως, ὡς ἄλλωστε διαφαίνεται καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποφάσεως» τοῦτο δέν θεραπεύεται, δηλαδή δέν ἐξαλείφεται ἡ βλασφημία μέ ἀποκηρύξεις καί καταδίκας ἀλλά ἀπαιτεῖ τήν ἐναπόθεσιν τῶν ὡμοφορίων καί Ἐπιτραχηλίων των, περιερχομένων αὐτῶν διά βίου εἰς τήν τάξιν τῶν μετανοούντων! Δυστυχῶς ὄχι μόνον δέν ὑπῆρξεν τοιαύτη διάθεσις εἰς τούς σημερινούς Νικολα?τας, ὅπως καί εἰς ἅπαντας τούς πρό αὐτῶν Ἐκκλησιομάχους, ἀλλά καί ὅλως τοὐναντίον, ἀδιάκοπον ὑπῆρξεν τό καθαρῶς Ἐκκλησιομάχον φρόνημα — σκοπός, ὅπως ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ἡ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ, (τήν ὁποίαν τό 1971 ἐδήλωσαν καί ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι), εἰς ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί ἔτσι ΒΕΒΗΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΨΟΥΝ τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διακατέχει διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948, 1995 καί 2008. Διά τοῦτο καί πάλιν λέγομεν ὅτι ἡ ὑπό τῶν Νικολαϊτῶν ἀποκήρυξις — καταδίκη (3280/2007), τῆς ἀνυποστάτου «χειροθεσίας» σημαίνει τήν δι' αὐτούς ὑποστασιοποίησιν καί ἐνεργοποίησιν της ὡς ἐπί σχισματικῶν! Αὐτό ἐποίησαν οἱ ἐσκοτισμένοι καί ὑποχείριοι τῶν Μαξίμων, Κατσουρέων, Φλωρινικῶν καί ὅλων τῶν Οἰκουμενιστῶν. Τοῦτο εἶναι, ὡς ἐλέχθη, ἡ μεγίστη βλασφημία καί σατανική σκοπιμότης κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, αἱ ὁποῖαι ἐγένοντο κατ' Ἐκκλησιαστικήν ἀπαίτησιν καί ἀδήριτον ἀνάγκην ὑφ' ἑνός ἀλλά Κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, τοῦ τότε Βρεσθένης Ματθαίου. Μέ αὐτά καί ἔτι πλείονα τά ὁποῖα λέγουν, βεβαιώνουν ὅτι καί οἱ ἴδιοι ἀπό τό 1948 μέχρι τό 1971 καί ἕως τήν 28.11.2007, ἦσαν πράγματι σχισματικοί καί αἱρετικοί, ὅπως ἀκριβῶς ἐδέχθη καί διεκήρυξεν ρητῶς τόσον ὁ πρ. Πειραιῶς Νικόλαος μέ τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν του Βούλευμα, ὅσον καί ὁ πρ. Ἀργολίδος Παχώμιος μέ τάς ἀπό 1974, 2003 καί 2004 βλασφήμους ἐπιστολάς του! Ἀμετανόητοι δέ συνεχίζουν εἰς τήν ἰδίαν ἐγκύκλιόν των (3280/2007), νά ὑποκρίνωνται ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί ἀναισχύντως, ὡς νά εἶναι παντελῶς ΑΠΙΣΤΟΙ, λέγουν ὅτι «ἐπικαλοῦνται τό ἔλεος τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ κατά τόν Σοφόν Σειράχ· «ἐμπεσούμεθα εἰς χεῖρας Κυρίου καί οὐκ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ὡς γάρ ἡ Μεγαλοσύνη Αὐτοῦ, οὕτω καί τό ἔλεος Αὐτοῦ». Τοῦτο ἔκαμεν καί ὁ Ἰούδας, ἀντί νά μετανοήση καί ζητήση ὡς ὁ ληστής ἐν τῶ Σταυρῶ συγχώρησιν, ἐφ' ὅσον ὁ Χριστός ἔζη ἀκόμη, ἐκρεμάσθη διά νά…συγχωρηθῆ καί σωθῆ!!! Μέ τήν ἐγκύκλιόν των (3280/28.11.2007) οἱ Νικολα?ται ἤδη «ἐκρεμάσθησαν, ἀπέθανον ἐκκλησιαστικῶς καί ἐτάφησαν. 4) Καί διά νά μήν θεωρηθῆ ὅτι ὑπερβάλλομεν, ἰδού τί λέγουν οἱ Νικολα?ται εἰς τήν συνέχειαν τῆς ἐγκυκλίου των: «Καί ἀπορρίπτει (σ.σ. ἡ σύνοδος τοῦ Νικολάου), ὡς ἤδη ἀνεφέρθη τήν γενομένην χειροθεσίαν τόσον εἰς Η.Π.Α. ὅσον καί ἐν Ἑλλάδι ὡς πρᾶξιν ἁπάδουσαν εἰς τήν κανονικήν τάξιν καί τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν τήν ἀφορῶσαν τό κῦρος καί τήν πληρότητα Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, γενομένην ὑπό κανονικοῦ καί κατά πάντα ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ἔστω καί μόνου, τῆς ἐνεργείας ταύτης, μάλιστα ὑπαγορευμένης ἀπό πραγματικῆς ἀδηρίτου ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης μεταδόσεως τῆς Ἀρχιερωσύνης «καί συνεχίσεως τοῦ ἔργου τῆς χειμαζομένης ὑπό τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας», (Ἐγκύκλιος σελ. 13). Ἀπεγνωσμένα ἀλλά καί μέ περισσήν ὑποκρισίαν ὁμολογοῦν τό κύρος τῶν ὑφ' ἑνός χειροτονιῶν, διά νά ἐξαπατήσουν καί περάσουν, τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν των! Ἀπορρίπτουν τήν ἀνυπόστατον χειροθεσίαν ἀποκλειστικῶς διά νά τήν «ὑποστασιάσουν»! Βεβαίως αὐτό ἐπεδίωκον 30 ἔτη καί αὐτό ἐπεχείρησαν μέ τήν ἀποκήρυξιν τῆς ἀνυποστάτου «χειροθεσίας»! Τοῦτο τό παλαιόν σχέδιον, τό ὁποῖον δέν ἀπετόλμησεν οὐδείς, οὐδέ καί οἱ πέντε σχισματοαιρετικοί, τό ἀπετόλμησαν οἱ «ζηλωταί» Νικόλαος, Παχώμιος καί οἱ λοιποί, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν τό παράνομον συνέδριον τῆς 28.11.2007! Τά ὄργανα τῶν ξένων κέντρων, (Φλωρινικῶν καί λοιπῶν Οἰκουμενιστικῶν τοιούτων), τά ὁποῖα συνέταξαν αὐτήν τήν σατανικήν πλήν γελοίαν Ἐγκύκλιον, (διότι ὁ Σατανάς εἶναι πράγματι καί ἀνόητος καί γελοῖος) βλέποντες τήν ὁμάδα τῶν ἀσεβῶν Νικολάου καί Παχωμίου, ἡ ὁποία ὑπέγραψεν αὐτό τό διαβολικόν των ἔκτρωμα καγχάζουν καί εὐχαριστοῦνται!.. Εἶναι δυνατόν νά μήν ἀντιλαμβάνωνται ὅτι μέ τήν ἀπόρριψιν αὐτήν καί τήν καταδίκην τῆς ἀνυποστάτου χειροθεσίας, ψεύδονται ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί πρό πάντων βλασφημοῦν τήν ἀλήθειαν, τό πνεῦμα τό Ἅγιον καί τήν Ἐκκλησίαν; Ἀσφαλῶς ὄχι! Τό ἔπραξαν ὅμως διότι πρό πολλοῦ (ἀπό τήν 10ετίαν τοῦ 1971), (διά ποίας 'ᾶραγε ἁμαρτίας ὁ Κύριος γνωρίζει), ἦσαν ΑΝΑΞΙΟΙ Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς καί τούς ἐχρησιμοποίησεν ὁ πονηρός(!), ἀφοῦ καθ' ὅλας αὐτάς τάς δεκαετίας «προητοίμαζον καί ἤνοιγον τήν ὁδόν εἰς τόν Πατέρα των τόν Διάβολον», ὅπως προκύπτει ΚΑΘΑΡΑ ἀπό τήν 3280/2007 ἐγκύκλιόν των. Οἱαδήποτε παράβασις — ἁμαρτία γίνεται ὑπό πίεσιν τρίτων, ἤ λόγω ἀνάγκης, ἤ ἄλλης τινος «ἀπροσεξίας», τοῦτο δέν λογίζεται ὡς ἁμαρτία, ἤ ὡς παράβασις νόμου, ἀντιμετωπίζεται δέ μέ διάκρισιν καί ἐπιείκειαν. Γυνή ὅταν βάρβαρα βιασθῆ, τότε δέν μετρᾶται ὡς ἁμαρτία. Ὁ Δαβίδ ἔφαγεν τούς ἄρτους τῆς προθέσεως, ὅπερ ἦτο ἀπηγορευμένον καί δέν τοῦ ἐλογίσθη ὡς ἁμαρτία διότι τοῦτο ἐποίησεν λόγω πείνης. Ὁ Χριστός ἐποίησεν πηλόν ἐν ἡμέρα Σαββάτου, ἤ ἐθεράπευσεν τόν παράλυτον, εἰς δέ τούς ὑποκριτάς κατηγόρους του ἀπήντησεν. «Τό Σάββατον ἔγινε διά τόν ἄνθρωπον καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον». Οὕτω καί οἱ νόμοι καί οἱ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι καίτοι ἀπαιτοῦν παραπλήσιον σεβασμόν καί τήρησιν μετά τῶν ὅρων Πίστεως, ὅμως καί αὐτοί ἐθεσπίσθησαν διά τήν Ἐκκλησίαν καί δέν ἔγινε ἡ Ἐκκλησία διά τούς Κανόνας! Ἐν προκειμένω ὅμως οἱ Νικολα?ται δέν ἐμπίπτουν καί εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν; Δέν κατέλυσαν π.χ. τόν νόμον τῆς νηστείας λόγω ἀνάγκης, ἤ δέν ὑπερέβησαν ἕναν Κανόνα, ὅπως συνέβη τό 1948 μέ τήν ὑπέρβασιν τοῦ κανόνος εἰς τάς χειροτονίας ὑπό ἑνός Ἐπισκόπου λόγω ἀνάγκης καί διωγμοῦ ἀλλά ἐκ κακῆς προθέσεως καί σκοποῦ ἐπρόδωσαν ἐβλασφήμησαν καί Ἐκκλησιομάχησαν. 5) Τό 1976 ἡ Ἱερά Σύνοδος καθήρεσεν τόν Κορινθίας Κάλλιστον, διότι ὡμολόγησεν ἀντίθετα πρός τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἀλλά καί τάς χειροτονίας τῶν ἐτῶν 1948. Τό 1993 κατεδικάσθη ὁ ἱερομ. Εὐθύμιος ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον, διότι καί οὗτος διεκήρυξεν ὅτι ἔγινε χειροθεσία εἰς Ἀμερικήν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ὅτι ἡ κατάρα αὕτη «μᾶς περιρρέει οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλ' ὡς Ἐκκλησία»!! Μέ τήν ἰδίαν ἀπόφασιν καταδικάζονται (καταδικάζουν ἑαυτούς) καί ὁ Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος, διότι ὁ μέν πρῶτος μέ τό Βούλευμα καί ὁ δεύτερος μέ τήν ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν, πρῶτον δηλώνουν τά ἴδια καί χειρότερα μέ τούς ἀνωτέρω καί δεύτερον ἔρχονται ἀντιμέτωποι πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον καί πρός τόν ἑαυτόν των, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος (1993) ἐπιμένει ὅτι: «Ἐπ' αὐτῶν τῶν θέσεων ἐμμένομεν καταδικάζοντες καί σήμερον πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον λέγεται ἤ γράφεται περί «χειροθεσίας» ὡς καί εἰδικώτερον τά γραφέντα ὑπό τοῦ π. Εὐθυμίου εἰς τήν ἀπό 11.10.1991 «ἐγκύκλιόν» του καί τά ὁποῖα ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν ἀπ' ἀρχῆς θέσιν καί φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». 6) Ἡ Ἀπόφασις τῆς καταδίκης τοῦ Καλλίστου, ὑπό τῶν Νικολάου, Παχωμίου κ.λπ. ἰσχύει ἀπολύτως καί διά τούς σημερινούς Νικολα?τας, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 3280/28.11.2007 ἐγκύκλιον, τήν ὁποίαν καί αὐτοί ὑπογράφουν, ὄχι μόνον κηρύττουν ἀντίθετα ἀπό ὅσα ΩΜΟΛΟΓΗΣΕΝ καί ΔΙΕΚΗΡΥΞΕΝ διαχρονικῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀλλά προβάντες καί εἰς ἀπόρριψιν καί καταδίκην τῆς χειροθεσίας, ἀπέβησαν οἱ πλέον θρασεῖς καί ἀνόητοι προδόται ἀπαρχῆς καί μέχρι σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας… Ὡς ἐν ἐπιλόγω Ὁ ἐπίλογος εἰς τό θέμα αὐτό, δηλαδή τοῦ ἀπ' ἀρχῆς (1971 καί ἑξῆς) ἑνός εἰς τήν οὐσίαν καί ἑνιαίου Ἐκκλησιομαχικοῦ κινήματος τῶν πρ. Πειραιῶς Νικολάου καί πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου μετά τῶν λοιπῶν τῆς σχισματοαιρετικῆς καί Ἐκκλησιομάχου ὁμάδος των, εἶναι αὐτό τοῦτο τό κείμενον τῆς «συνοδικῆς των Ἐγκυκλίου» (3280/2007), ἡ ὁποία οὕτως εἰπεῖν ἔλαβεν θέσιν ταφόπλακος δι' ὅλους τούς ἀπ' ἀρχῆς Ἐκκλησιομάχους καί οὐσία Χριστομάχους! Εἰδικώτερον ὅμως αὐτό τό γεγονός τῆς Ἐγκυκλίου τῶν Νικολαϊτῶν τά λέγει ὅλα καί ἀφελῶς ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ τό ἀπ' ἀρχῆς ποιόν τῶν Νικολάου καί Παχωμίου ἀλλά καί ὅλων τῶν λοιπῶν νεαρῶν, τούς ὁποίους 'ᾶρον, 'ᾶρον ἐπισκοποποίησαν, καίτοι ἀπό πνευματικῆς, θεολογικῆς καί γενικῶς ἀπό ἠθικῆς ἀπόψεως (ἤθους καί συμπεριφορᾶς) ἔν τισι δέ καί εἰδικῶς καί ὑπό τήν στενήν ἔννοιαν, στεροῦνται ἤθους καί καλῆς ἔξωθι μαρτυρίας!.. Ὄχι δέ μόνον αὐτοί ἀλλά καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν ἐν ἀγνοία των καί πρό πάντων διότι εἶναι ἐξηπατημένοι καί πλανῶνται δέν νομίζομεν ὅτι ἔχουν ἐλαφρυντικά ἀλλ' ἀντιθέτως εὐθύνονται διότι ὡς ὀπαδοί των τούς στηρίζουν καί τούς ἐνθαρρύνουν, διό τολμῶ νά εἴπω ὅτι ἡ εὐθύνη των εἶναι ἡ ἴδια ἔναντι τοῦ Χριστοῦ! Φοβερόν! Πολύ σκότος ἐπέπεσεν καί κατά τόν Προφήτην Ἡσα?αν «ἐκάμμυσαν οἱ ὀφθαλμοί των». (Ματ. 13, 15. Πράξ. 28, 27 καί Ἡσ. 6, 9-10). Αὐτοί οἱ δύο κατ' ἐξοχήν, ἀπό τό 1974-1976, ὁ μέν κ. Παχώμιος μέ τήν Ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν, προσωποποίησιν τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ τῆς βλασφημίας καί τῆς Ἐκκλησιομαχίας, ὁ δέ κ. Νικόλαος μέ τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν του Βούλευμα, φοβερώτερον κατά πάντα, δέν εἶναι ἁπλῶς ἀρνηταί τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας, ὅπως οἱ Φλωρινικοί ἀπό τό 1937, ἀλλά καί οἱ πιό ὑποκριταί δόλιοι ψεῦται καί ἄσπονδοι ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας! Πῶς λοιπόν τόσοι χριστιανοί τυφλά τούς ἀκολουθοῦν; Δέν βλέπουν τίποτε τό βλάσφημον καί προδοτικόν; Μά πλέον καί λίθοι καί τά ντουβάρια βοοῦν καί φρικιάζουν! Αὐτό τό προεφήτευσεν ὁ Μέγας Ἡσα?ας (Ε΄ Εὐαγγελιστής πρό Χριστοῦ) εἰπών: «…ἀκοῆ ἀκούσετε, καί οὐ μή συνῆτε, καί βλέποντες βλέψετε, καί οὐ μή ἴδητε· ἐπαχύνθη γάρ ἡ καρδιά τοῦ λαοῦ τούτου, καί τοῖς ὠσίν αὐτῶν βαρέως ἤκουον, καί τούς ὀφθαλμούς αὐτῶν ἐκάμμυσαν μήποτε ἴδωσι τοῖ ὀφθαλμοῖς, καί τοῖς ὠσίν ἀκούσωσι, καί τῆ καρδία συνῶσι καί ἐπιστρέψωσι, καί ἰάσομαι αὐτούς» (ΗΣ. Κεφ. ΣΤ΄ στιχ. 9-10). Αὐτοί, ἤδη ἀπό τό 1971, ἦσαν κατά πρόθεσιν ἀρνηταί τῆς Πίστεως, μέσω τοῦ καταχθονίου μυστικοῦ, σχεδίου των περί δῆθεν χειροθεσίας τό 1971, πρᾶγμα τό ὁποῖον κατ' αὐτούς σημαίνει ὅτι ἀπό τό 1948 μέχρι τό 1971, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο μία σχισματική παλαιοημερολογιτική παράταξις, ἡ ὁποία «ἐκκλησιοποιήθη» μέ τήν μόλις τό 2007 ὑπό τῆς «συνόδου» των ὑποστασιοποίησιν τῆς ἀνυποστάτου χειροθεσίας, διά τῆς τολμηθείσης μεταλλάξεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς «χειροθεσίαν»! Αὐτά ἐφρόνει καί φρονεῖ καί διακηρύσσει ἀπό τό 1976 ὁ πρ. Ἀργολίδος Παχώμιος καθώς καί ὁ πρ. Πειραιῶς Νικόλαος ἀπό τό 1974-1976, ὅστις ρητῶς διά τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ του Βουλεύματος ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει ὅτι τό 1937 ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἀπό τόν Φλωρίνης καί ἴδρυσε μίαν νέαν σχηματικήν παράταξιν — ἐκκλησίαν(!), καί ὅτι ὁ ἴδιος ἐνομιμοποιήθη καί κατέστη ἔγκυρος κληρικός — Ἐπίσκοπος μετά τήν κατά τό 1971 «χειροθεσίαν»! Ναί, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα αὐτοί οἱ ἄνθρωποι προσποιοῦνται τούς ὀρθοδόξους καί λέγουν ὅτι κρατοῦν τήν ὁμολογίαν καί ὅτι ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν Βρεσθένης Ματθαῖον!!! Τό 1995 αὐτοί οἱ δύο παρέμειναν πλησίον τοῦ Ὁμολογητοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου διά νά τόν ἐλέγχουν καί κυρίως νά τόν «ρίξουν» ἀπό τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον καί καταλάβη αὐτόν ὁ… κ. Νικόλαος(!), ὡς χειροθετημένος ἐπισήμως καί ἀναγνωρισμένος κατά τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν του Βούλευμα! Αὐτοί πάλιν, ὀλίγον μετά τό 1995, ἔφραξαν τό στόμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅσον ἀφοροῦσε τήν Ὁμολογίαν καί τήν διακήρυξιν τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Αὐτοί ἀθώωσαν τούς πέντε σχισματοαιρετικούς, ἀποκλείσαντες τήν πραγματοποίησιν τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας περί ἀντιμετωπίσεως τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε, κατά τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ὡς καί τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Αὐτοί ἐδίωξαν καί ἔθεσαν ὑπό «ἀργίας» καί «ἀφορισμούς» ὅσους ἐζήτουν αὐτήν τήν Ὁμολογίαν καί τήν ἀντιμετώπισιν τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε πρ. πέντε Μητροπολιτῶν! Ἔτσι ἀπεδείχθησαν γνήσια καί συνειδητά μέλη τοῦ κινήματος τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, ἐνῶ ἐν τῆ καταφανεῖ μωρία των, μέ τήν στάσιν των αὐτήν, ὅπως προελέχθη, ἐνεργοποίησαν καί τήν ἀπό Ἰουνίου 1995 ἄκυρον πρᾶξιν περί καθαιρέσεώς των ὑπό τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν! Αὐτοί τελικῶς τόν Φεβρουάριον 2003 ἠνάγκασαν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν εἰς Ἀντικανονικήν καί Ἀντιεκκλησιαστικήν παραίτησιν, διά νά καταλάβη τόν θρόνον ὁ μωροφιλόδοξος, αἱρετικός, βλάσφημος καί Ἐκκλησιομάχος Νικόλαος Μεσσιακάρης, ὁ ὁποῖος μέ τήν συνεργείαν τῶν ἐγκαθέτων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί Φλωρινισμοῦ, δηλαδή τούς Δ. Κάτσουραν καί Μάξιμον Τσακίρογλου μετά τῶν αὐταδέλφων τοῦ δευτέρου κ.ἄ. παραγόντων, συγκεκριμενοποίησαν καί «τό λάθος» τοῦ 1971 καί ἀφοῦ ἀπεμάκρυναν τά ἐμπόδια καί ἤνοιξαν τήν ὁδόν τῆς ἐσχάτης προδοσίας, μόλις μετά 37 ἔτη, ἤτοι τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 «ἐδιώρθωσαν», τό λάθος τοῦ 1971! Δηλαδή, ΜΕΤΗΛΛΑΞΑΝ καί «μετεμόρφωσαν» οἱ ΑΣΕΒΕΙΣ καί ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ, τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν τήν 15/28ην Ὀκτωβρίου 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος, εἰς «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ» των ὡς ἐπί σχισματικῶν(!) καί τήν «ἀπεκήρυξαν»(!), οἱ μωροί καί τυφλοί!.. Δι' αὐτόν καί μόνον τόν λόγον πέραν ὅλων τῶν ἀντικανονικοτήτων, ἱεροσυλιῶν καί ληστρικῶν ἐνεργειῶν των, οἱ ἐν λόγω πρωτεργάται: Νικόλαος καί Παχώμιος ἀλλά καί οἱ τυφλῶς συμπορευόμενοι καί ἑπόμενοι ὡς συνεργάται των, ἤτοι, οἱ κ.κ. Γαλακτίων, Ταράσιος, Ἀνδρέας, Χρυσόστομος καί οἱ νεοφανεῖς «βλαστοί» των κ.κ. Παντελεήμων, Ἰγνάτιος, Λάζαρος καί Σεβαστιανός, συνθέτουν τήν πλέον βλάσφημον, ἐκκλησιομάχον καί ἀήθη ὁμάδα, ὁμοίαν τῆς ὁποίας δέν ἔχει νά ἐπιδείξη ἄλλην ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τουλάχιστον ἀπό τό 1924 μέχρι καί σήμερον. Ποιοῦμεν Ἔκκλησιν Πρός τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Πανορθόδοξον Σύνοδον ὅπως, κατά Ἐκκλησιαστικήν, Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἐπιταγήν, ἐπιληφθῆ τόσον τοῦ αἱρετικοῦ — βλασφήμου καί Ἐκκλησιομάχου κινήματος τῶν Νικολαϊτῶν, ὅπως καί τοῦ προηγουμένου τοῦ 1991-1995 ὑπό τῶν πέντε, τά ὁποῖα οὐσία καί πράξει ἀποτελοῦν ΕΝ ΚΙΝΗΜΑ, τό ὁποῖον Σατανικώτατα κατειργάσθη διαχρονικῶς τήν ἰδίαν φρικτήν Προδοσίαν. Καλοῦμεν πάντας τούς ἐν πλάνη πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς, ὅσων δέν διεβρώθη ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις ὑπό τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μποροῦν δέ νά σκέπτωνται καί νά ἐνεργοῦν ὡς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, νά προσευχηθοῦν, νά προβληματισθοῦν νά ἐπικαλεσθοῦν τόν φωτισμόν τοῦ Κυρίου καί ἀποφασίσουν νά ἀπομακρυνθοῦν τῆς προδοσίας καί ἐπανέλθουν ἐκεῖ, ἀπ' ὅπου οἱ Προδόται ψευδοπίσκοποι, τούς ἐξέβαλον καί δέν τούς ἀφήνουν νά ἐπιστρέψουν. Σάν τούς σημερινούς «Ἐπισκόπους» ἦσαν καί ἐκεῖνοι οἱ Ἐπίσκοποι, διά τούς ὁποίους ὁ Ἱερός Χρυσόστομος εἶπεν ὅτι «τίποτε δέν ἐφοβήθη τόσον, ὅσον ὡρισμένους ἀναξίους ἐπισκόπους». Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς *** (1) Περισσότερα ἰδέ εἰς τό βιβλίον «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑ·Ι·ΤΩΝ» τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη, Ἀθῆναι Μάρτιος 2008, καί εἰς τήν «Ο.Π.» Α. Τ. 180 Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008 σελ. 101-122. (2) Κάτι παρόμοιον ἤ μᾶλλον κατά πολύ χειρότερον, συμβαίνει καί μέ τήν «Σύνοδον» τοῦ κ. Νικολάου Μεσσιακάρη!.. τῆς ὁποίας τάς «ἀποφάσεις» καί ὅλα ἐν γένει σχεδιάζουν καί ἀποφασίζουν τά ξένα Κέντρα, διά τῶν, καθ' ἡμᾶς, ἐγκαθέτων των κ.κ. Μον. Μαξίμου καί Δημ. Κάτσουρα καί κατ' ἐπέκτασιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐγκαθέτων. (3) Διότι ἡ συγκεκριμένη ὑπέρβασις τοῦ Α΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 δέν μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὡς Κατάλυσις τοῦ Κανόνος, οὔτε καί νά τεθῆ ὁ ἱερός Κανών ὑπεράνω Αὐτῆς Ταύτης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία τό 1948 ἐπέβαλεν τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν ὡς ἀδήριτον ἀνάγκην — ἐπιταγήν τῆς ἰδίας τῆς Ἐκκλησίας. (4) Ἀκριβῶς κατά τόν αὐτόν τρόπον ὁ Νικόλαος «ἀνεγνωρίσθη» τό 1976 ὡς «κανονικῶς» Ἀρχιερεύς! Δηλαδή ἀπεδέχθη ὅτι εἶναι χειροθετημένος ὡς πρώην σχισματικός! (5) Ἰδού ποῖα τά λάθη, διά τά ὁποῖα ὡμίλησεν τό 2003 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας! ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2009