ΤΟ «ΒΑΠΤΙΣΜΑ» ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ «Από τους Ελληνες πηραμε την Αποστολικη Διαδοχη πρό χιλιων ετων, απο τους Ελληνες θα την ξαναπαρουμε» ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ 124 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2022 ΤΟ «ΒΑΠΤΙΣΜΑ» ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ (Ο ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟ - ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ (1755) ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2016 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟ - ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ). Προλογικον σημειωμα: Ο π. Γεωργιος Μεταλληνός εις τό βιβλίον του "Ομολογω εν Βαπτισμα", παραθετει ως εν παραρτηματι τον ορο της Αγιας του Χριστου Εκκλησίας περί του βαπτισματος των Δυτικων (1755)". Αυτον τον Ορο εδημοσιευσε εις εν των βιβλίων του, αλλά καί εφηρμοζε ο αοίδιμος Βρεσθενης Ματθαιος δια τούς νεοημερολογιτας Οικουμενιστας μεχρι που ηλθεν ο πρωην Φλωρινης καί τόν κατηγορησε ως "αναβαπτιστην", οτε ο αγιος πατηρ ηρχισε να εφαρμοζη την οικονομίαν, ως καί ημεις μεχρι προ τινος επραττομεν, αλλά καί πραττομεν, οπου δεν ειναι δυνατον να εφαρμοσθει η ακριβεια. Ομως η καινοτομος καί οικουμενιστικη πορεία των οικουμενιστων, καί εν οψει της τελείας αποστασιας, μας ωδηγησεν εις τήν απόφασιν της 24 Νοεμβριου του 2016, η οποία ειναι συνεχεια καί συνεπεια του ορου της Αγιας του Χριστου Εκκλησίας περί του βαπτισματος των Δυτικων (1755), τον οποίον καί παραθετομεν: Όρος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας περί του βαπτίσματος των Δυτικών (1755) † Πολλών όντων των μέσων, δι’ ων της σωτηρίας ημών αξιούμεθα και τούτων, ως ειπείν, κλιμακηδόν αλληλενδέτων και αλληλουχουμένων όντων, άτε δη πάντων προς το αυτό τέλος αφορώντων, πρώτον εστι το τοις ιεροίς Αποστόλοις θεοπαράδοτον βάπτισμα, οία δη των λοιπών τούτου χωρίς απρακτούντων· «εάν γαρ τις μη γεννηθή, φησίν, εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών»[336]· έδει και γαρ αναγκαίως, της πρώτης γεννήσεως επί τον θνητόν τουτονί βίον παραγαγούσης τον άνθρωπον, γέννησιν ετέραν εξευρεθήναι και τρόπον μυστικώτερον, μήτε από φθοράς ανερχόμενον, μήτε εις φθοράν καταλήγοντα, δι’ ου γένοιτ’ αν ημίν δυνατόν μιμήσασθαι τον αρχηγόν της σωτηρίας ημών Ιησούν Χριστόν. Το γαρ εν τη κολυμβήθρα ύδωρ του βαπτίσματος εν τάξει μήτρας λαμβάνεται, και τόκος τω τικτομένω γίνεται, η φησιν ο Χρυσόστομος[337]· το δε εν τω ύδατι επιφοιτών Πνεύμα εν τάξει Θεού το έμβρυον διαπλάττοντος· και ώσπερ εκείνος μετά την εν τάφω κατάθεσιν τριταίος επί την ζωήν ανεφοίτησεν, ούτως οι πιστεύοντες, αντί της γης, το ύδωρ υποδυόμενοι, εν τρισί καταδύσεσι την τριήμερον εαυτούς χάριν της Αναστάσεως εξεικονίζουσιν[338], αγιαζομένου του ύδατος τη επιφοιτήσει του παναγίου Πνεύματος, ως αν τω μεν φαινομένω ύδατι το σώμα φωτίζοιτο, τω δε αοράτω Πνεύματι τον αγιασμόν η ψυχή λήψαιτο· ως γαρ το εν τω λέβητι ύδωρ της του πυρός μεταλαμβάνει θερμότητος[339], ούτω το εν τη κολυμβήθρα ύδωρ τη ενεργεία του Πνεύματος εις θείαν μεταστοιχειούται δύναμιν, καθαίρον μεν και υιοθεσίας αξιούν τους ούτω βαπτιζομένους, τους δε άλλως πως τελουμένους, αντί καθάρσεως και υιοθεσίας ακαθάρτους και σκότους υιούς αποφαίνον. Επειδή τοιγαρούν προ χρόνων ήδη τριών ζήτημα ανεφύη, ει τα παρά την παράδοσιν των αγίων Αποστόλων και θείων Πατέρων και παρά την συνήθειαν και διαταγήν της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας επιτελούμενα βαπτίσματα των αιρετικών δεκτά εστι, προσερχομένων ημίν, ημείς, άτε θείω ελέει τη ορθοδόξω Εκκλησία εντραφέντες, και τοις κανόσι των ιερών Αποστόλων και θείων Πατέρων επόμενοι, και μίαν μόνην γινώσκοντες την ημετέραν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, και ταύτης τα μυστήρια, επομένως και το θείον βάπτισμα, αποδεχόμενοι, τα δε υπό των αιρετικών, όσα μη ως το Πνεύμα το άγιον τοις ιεροίς Αποστόλοις διετάξατο και η Εκκλησία του Χριστού μέχρι της σήμερον ποιεί, επιτελούμενα, εφευρέματα ανθρώπων διεφθαρμένων όντα, ως αλλόκοτα και της αποστολικής όλης παραδόσεως αλλότρια γινώσκοντες, αποστρεφόμεθα κοινή διαγνώσει. Και τους εξ αυτών ημίν προσερχομένους ως ανιέρους και αβαπτίστους δεχόμεθα, επόμενοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ, τω τοις μαθηταίς αυτού εντειλαμένω βαπτίζειν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»[340] τοις τε ιεροίς και θείοις Αποστόλοις, διαταττομένοις[341] εν τρισί καταδύσεσι και αναδύσεσι τους προσερχομένους βαπτίζειν και εν εκάστη των καταδύσεων εν όνομα επιλέγειν της αγίας Τριάδος· τω τε ιερώ και ισαποστόλω Διονυσίω, λέγοντι «τρις εν κολυμβήθρα ύδωρ και έλαιον ηγιασμένα εχούση τον προσερχόμενον παντός αμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, την τρισσήν της θείας μακαριότητος επιβοήσαντα υπόστασιν, και ευθύς τω θεουργικωτάτω μύρω τον βαπτισθέντα επισφραγίζειν, και μέτοχον αποφαίνειν λοιπόν της ιεροτελεστικωτάτης ευχαριστίας»[342], τη τε δευτέρα[343] και πενθέκτη[344] αγίαις Οικουμενικαίς Συνόδοις, διαταττομέναις τους μη βαπτιζομένους εις τρεις αναδύσεις και καταδύσεις και εν εκάστη των καταδύσεων μίαν επίκλησιν των θείων υποστάσεων μη επιβοώντας, αλλ’ άλλως πως βαπτιζομένους, ως αβαπτίστους προσδέχεσθαι τη Ορθοδοξία προσιόντας. Τούτοις τοίνυν τοις θείοις και ιεροίς διατάγμασιν επόμενοι και ημείς, τα μεν των αιρετικών βαπτίσματα, ως απάδοντα και αλλότρια της αποστολικής θείας διατάξεως και ύδατα ανόνητα, ως ο ιερός Αμβρόσιος και ο μέγας φησίν Αθανάσιος, και αγιασμόν μηδένα παρέχοντα τοις ταύτα δεχομένοις, και προς κάθαρσιν αμαρτημάτων ουδέν ωφελούντα, απόβλητα και αποτρόπαια ηγούμεθα. Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών. Εν έτει σωτηρίω αψνε’. † Κύριλλος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης. † Ματθαίος ελέω Θεού πάπας και πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και κριτής της Οικουμένης. † Παρθένιος ελέω Θεού πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης. Ο Όρος αυτός δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1756 στο έργο «Ραντισμού Στηλίτευσις», σ. ρογ’ – ρος’. Έκτοτε ανατυπώθηκε πολλές φορές. Βλ. Ιωάννου Ν. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμος ΙΙ, Εν Αθήναις 1953, σ. 989-991, απ’ όπου και αναδημοσιεύεται εδώ. Παραθετομεν καί την απόφασιν της Πανορθοδοξου Ιερας Συνοδου της 24 Νοεμβριου 2016, η οποία ειναι συνεχεια του ως ανω ορου του 1755: Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Η ΛΗΦΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ 24ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 Θέμα: Τρόπος ἀποδοχῆς τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (Νεοημερολογιτῶν καί Παλαιοημερολογιτῶν) προσερχομένων εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς απανταχού Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 24ης Νοεμβρίου 2016 (ἐ. ἡμ.), εἰς τό ἐν Στρογγύλῃ Κορωπίου Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας, συγκληθεῖσα ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς και Αχαρνών κ. Κηρύκου, παρόντων τῶν μελῶν Αὐτῆς Σεβ. Μητροπολιτῶν Βράντσεα Ρουμανίας κ. Γεροντίου, Κένυας και Πάσης Αφρικής κ. Ματθαίου, Κιτίου και πάσης Κύπρου κ. Παρθενίου, Κιέβου και πάσης Ρωσίας κ. Σεραφείμ, Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Αμφιλοχίου, και Ορους Λιβάνου κ. Σεραφείμ ἐπελήφθη τοῦ θέματος τοῦ τρόπου ἀποδοχῆς τῶν ἐκ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (Νέοημερολογιτῶν καί Παλαιοημερολογιτῶν) προσερχομένων εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ’ ὅψιν ὅτι: Α. Ὁ Οἰκουμενισμός (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιο-ημερολογιτικός) εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία συγκεφαλαιώνει ὅλας τάς προηγουμένας καί καταδεδικασμένας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας αἱρέσεις, ὁδηγοῦσα εἰς τήν πανθρησκείαν τοῦ Ἀντιχρίστου. Β. Ἡ Ἐκκλησία κατ’ ἀκρίβειαν οὐδέν Μυστήριον ἀναγνωρίζει τελούμενον ἐκτός τοῦ Σώματος Αὐτῆς, θεωροῦσα ταῦτα ὡς ἄκυρα καί στερούμενα τῆς Θείας Χάριτος. Γ. Ἰδίᾳ περί τοῦ εἰσαγωγικοῦ εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἡ Ἐκκλησίᾳ ἄλλοτε χρωμένη οἰκονομίας (Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος καί Κύπρου), ἐδέχετο τούς ἐπιστρέφοντας εἰς Αὐτήν διά χρίσεως Ἁγίου Μύρου καί ἄλλοτε χρωμένη τήν ἀκρίβειαν (Ἐκκλησίαι Ρωσίας καί Ρουμανίας) ἐδέχετο αὐτούς διά Βαπτίσματος. Τῆς αἱρέσεως πλέον παγιωθείσης καί ἐκτρεπομένης ὁσημέραι ἔτι περισσότερον, επί πλέον τοῦ τύπου τοῦ Ὀρθοδόξου Βαπτίσματος ἤδη καταργηθέντος ἐν τῆ πράξει από πολλών δεκαετιών, ἡ Ἱερά Σύνοδος, κατακολουθοῦσα τῆ ἀποφάσει τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1755, ἀποφασίζει ὅπως ἐφεξῆς οἱ προσερχόμενοι εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γίνονται δεκτοί διά Βαπτίσματος. Εἰδικαί περιπτώσεις κρίνονται ἀναλόγως υπό των κατά τόπους Επισκόπων, πάντοτε συμφωνως προς την Ορθόδοξον Πατερικήν Παράδοσιν και Διδασκαλίαν. Ἡ Ἱερά Σύνοδος + Ὁ Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ, Πρόεδρος + Ὁ Βράντσεα Μολδαβίας ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ + Ὁ Κένυας και Τανζανίας ΜΑΤΘΑΙΟΣ + Ὁ Κιτίου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ + Ο Κιέβου ΣΕΡΑΦΕΙΜ + Ο Λαρίσης και Τυρνάβου ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ + Ο Ορους Λιβάνου και Φοινίκης ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ + Ιερομόναχος ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΥΒΙΟΥ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ Ὁ Μητροπολίτης ΓΟΧ + Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς Κήρυκος